ΕΡΣΗ
Member
Καποια Εισαγωγικα.
Ας παρουμε τα πραγματα από καπως πιο πριν. Από τοτε δηλαδη που αποφασισα να κανω την λαδια μου και να κλεισω αεροπορικα εισιτηρια για Δελχι και ένα τουρ στο Ρατζασταν εν αγνοια του αφεντη μου. Όταν το εμαθε, σχετικα εγκαιρως βεβαια γιατι επρεπε να κανει το φωτομοντελο στο φωτογραφειο εν οψει ινδικης βιζας, του ηρθε ο ουρανος σφοντυλι. Οποτε αρχισα τα καλοπιασματα: «που θα σε παω σε ένα μερος που θα είναι ανοιξη και θα γλιτωσουμε από το χειμωνιατικο κρυο, που θα πινουμε το ποτο μας στις ταρατσες και σε κηπους, κλπ, κλπ»
Στην προετοιμασια της βαλιτσας αρχισαν τα σχετικα: «να παρω το γαλαζιο λινο μου πουκαμισο για κανενα καλο βραδινο δειπνο;» Εγω παλι απαντουσα: «Οχι μωρε αστο αυτο, τσαλακωνεται ευκολα, παρε καλυτερα εκεινο το βαμβακερο λευκο Lacoste». Εγω παλι εχωσα στη βαλιτσα μου εκτος από κατι κοντομανικα Τ shirt και ένα μαγιο: ειχα κελαρει ως πολύ φαντασμαγορικη μια εσωτερικη πισινα σε ένα από τα ξενοδοχεια που θα καταλυαμε. Αφου οργανωσαμε τις αποσκευες μας (εγω προσεθεσα και μια αντιηλιακη κρεμα προσωπου στα καλυντικα μου) ασπαστηκαμε το τεκνο μας σταυρωτα, το οποιο αναχωρουσε καποιες ωρες νωριτερα από εμας για το δικο του ταξιδι στα βουνα της Αυστριας προκειμενου να κατεβει με snow board καποια πλευρα των Αλπεων, (σιγα και μην μας ακολουθουσε…σκοτιστηκε για ταξιδι με την μαμα και τον μπαμπα…).
Κλεισαμε το σπιτι, τους διακοπτες, τα πατζουρια (αυτά ειπαμε τα εκανε ο αφεντης, εγω σας εγραφα το αποχαιρετιστηριο που λεγαμε) εκλεισα το κομπιουτερ, πηραμε το ταξι και βουρ για το αεροδρομιο Μακεδονια. Η πτηση στην ωρα της μας εφερε στην Αθηνα εγκαιρως. Ειχαμε ολον τον χρονο να κανουμε check in στα γκισε της Qatar Air και να παρουμε τις boarding cards μας. Εγκαιρως στην ωρα της η πτηση για την Ντοχα. Από εκει επρεπε να αρχιζα να το ψυλιαζομαι ότι κατι δεν πηγαινε καλα με την εταιρεια: η οθονη μπροστα στο καθισμα μου δεν δουλευε: ουτε αυτή του αφεντη, ουτε αυτή του κυριου διπλα μου, ουτε κανενος μπροστινου μου. Το αεροπλανο φισκα, δεν υπηρχε περιπτωση να αλλαξουμε θεσεις. Οποτε περασαν τεσσερεις βαρετες ωρες μεχρι να φτασουμε στην Ντοχα. Το φαγητο να πω ότι ηταν καλο. Ουδεν ετερον εχω να καταθεσω περι του αεροσκαφους. Παντως το πηγε και το παρκαρε ο πιλοτος του στην άλλη ακρη του αεροδρομιου η οποια αμφιβαλλω αν ευρισκεται στο ιδιο εμιρατο με την Ντοχα: δρομο επαιρνε δρομο αφηνε το πουλμανακι και φτασμο δεν ειχαμε. Ο αφεντης μουρμουραγε «με το magic bus ειπες ότι θα παμε μεχρι το Δελχι;/ Πριν φυγουμε από τα ΗΑΕ πρεπει να υποβαλλουμε τα σεβη μας σε κάθε εμιρη η μπορουμε να την σκαπουλαρουμε από κανα δυο; κλπ κλπ». Χωρις υπερβολη μιση ωριτσα την καναμε τη βολτα μας μεσα στο αεροδρομιο. Επισης παραλιγο να κατεβουμε στην λαθος σταση: Το πουλμαν ηταν λεωφορειο κανονικο: εκανε στασεις. Αλλου κατεβαιναν οι φευγοντας κατευθειαν εξω στην λαμπρη Ντοχα και σε άλλη σταση κατεβαιναν οι τρανζιτ τυποι σαν και εμας. Με τα πολλα κατεβηκαμε στο σωστο σημειο και περασαμε στο αεροδρομιο-γνωστο και από παλιοτερες πτησεις.
Η επομενη πτηση και αυτή στην ωρα της: Εδώ δεν ειχε καν προσωπικες οθονες αλλα ανα τακτα διαστηματα από μια οθονη. Ο τυπος του αεροσκαφους μου διαφευγει αλλα ηταν τοσο παλιο, ώστε ειχε ακομη και τασακια στα μπρατσα των καθισματων. Όμως εμας μας εδωσαν θεση στην εξοδο κινδυνου οποτε απλωσαμε την αριδα μας και ριξαμε κατι γενναιους υπνους: Ποτε- ποτε εριχνα και ένα βλεφαρο στην οθονη που επαιζε το “Once upon a time in Mumbai” μια πονεμενη ιστορια ερωτα και υποκοσμου στην Βομβαι με μπολυγουντιανα τραγουδια. Οπου ο αστυνομικος της περιοχης προσπαθει να βγαλει από την μεση τον δημοφιλη λαθρεμπορο Σουλταν (ακου ονομα!) προσεταιριζομενος τον υποτακτικο του. Τελικα ο υποτακτικος σκοτωνει τον συμπαθη και με κωδικα τιμης λαθρεμπορο, που μεταξυ μας μαλλον ψιλικατζης παρανομος ηταν, παιρνει τη θεση του και γινεται πολύ πολύ χειροτερος. Όλα αυτα διανθισμενα με ερωτες και από τους δυο παρανομους (δεν ξερω αν ο αστυνομικος ο οποιος ηταν και ωραιο παιδι ειχε και αυτος κανενα ερωτα καθοτι δεν το πολυπαρακολουθουσα, ψιλοκοιμομουνα κιολας) και μπολικα μπολικα τραγουδια… Και ξαφνου η ανατολη: ηλιου και φεγγαριου μαζι. Και από κατω μας μια θαλασσα νεφων. «Ακομη πανω από τη θαλασσα πεταμε;» ρωτησε ο αγουροξυπνημενος αφεντης. «Όχι κοντευουμε Δελχι» απαντησα. «αποκλειται, θαλασσα θα είναι» και το ξαναρριξε στον υπνο. Το αεροπλανο βουτηξε προς τα κατω, διεσχισε τη θαλασσα των νεφων και προσγειωθηκε στο διεθνες αεροδρομιο του Δελχι Indira Gandi. Ειχαμε φθασει και η περιηγηση μας θα ξεκινουσε οσονουπω!
Στο αεροδρομιο του Δελχι τα πραγματα ηταν πιο απλα: ειχαμε φυσουνα! Προχωρησαμε προς την εξοδο οπου καθοδον ειχα να παρατηρησω τα εξης: πρωτον ότι ολοι οι διαδρομοι ηταν στρωμενοι με μια αμφιβολου αισθητικης μοκετα και δευτερον εκει που θα παιρνουσαμε τον ελεγχο διαβατηριων ηταν μια μεγαλη αιθουσα οπου ως αισθητικη παρεμβαση ειχαν κατι τεραστιες παλαμες οι οποιες εφεραν καποιες στασεις των δαχτυλων που εμενα προσωπικα αλλα πραγματα μου εφερναν στον νου παρα ευλογιες που μαλλον με ασφαλεια μπορω να υποθεσω ότι θα ηταν ο πραγματικος λογος της υπαρξης των. Επρεπε να καταλαβω ότι κατι ηθελαν να υπονοησουν. Αφου περασαμε από κατω τους και αφου ελεγχθηκαμε εμβριθως προχωρησαμε προς την παραλαβη των αποσκευων. Εντος ολιγου εσκασε μυτη η βαλιτσα μου. Εκει παλι του αφεντη δεν ελεγε να ξετσουτσουνισει. Εντος ολιγου αντιληφθηκαμε ότι η βαλιτσα μας δεν ειχε φθασει στο Δελχι, αλλα ειχε αποφασισει να αυτονομηθει και να αποκτησει τις εντελως πλεον δικες της, προσωπικες ταξιδιωτικες εμπειριες -Κυριος οιδε που! Καλα το ελεγαν οι παλαμες: «πριτς που θα παρετε αποσκευη!» Και δεν ειμαστε οι μονοι: καμια οκτω επιβατες ειχαν ομοιως απολεσει τις αποσκευες τους. Μεταξυ αυτων και εις Ολλανδος ο οποιος μου εκανε αλγεινη εντυπωση εξαιτιας του εκνευρισμου του: Όπως δηλωσε και ο ιδιος ηταν μονιμος κατοικος Δελχι (αρα ένα δευτερο βρακι να βαλει, μαλλον θα ειχε σε καποιο ερμαριο) και συμπεριφεροταν με εντονο τροπο προς τους υπαλληλους του αεροδρομιου, οι οποιοι προφανως και δεν εφταιγαν για το γεγονος της μη μεταφορτωσης των αποσκευων ολων μας από τη Ντοχα στο αεροπλανο που πηγαινε προς το Δελχι. Αφου τελειωσε ο Ολλανδος που επιπλεον παραβιασε τη σειρα ολων μας (να μην κακολογουμε μονο τους ελληνες, ο συγκεκριμενος ητο εφαμιλος των καλυτερεων «ελληναραδων» που εχω συναντησει) καναμε και εμεις τις σχετικες δηλωσεις, μας εδωσαν έναν αριθμο τηλεφωνου για να εχουμε να τηλεφωνουμε να μαθαινουμε νεα του ξενιτεμενου μας μπαγκαζιου και πηραμε την αγουσα προς την εξοδο.
.
Εδώ ας κανω μια παρενθεση:
Θα σας μιλησω για τον Babur. ΟπουBabur Μογγολος. Zahir ud-din Muhammad Babur το πληρες ονοματακι του. Απογονος του Ταμερλανου από την μερια του μπαμπα του και του Τζεκινγκς Χαν, από τη μερια της μαμας του. Γεννηθηκε το 1483. Ηταν αρχοντας της Φεργκανα, το οποιο αποτελει σημερα τμημα του Ουζμπακισταν. Σε καποια φαση καταφερε να κατακτησει την περιφημη Σαμαρκανδη, αλλα οι εχθροι του επωφεληθηκαν από την απουσια του και κατελαβαν την Φεργκανα. Αναγκαστηκε να γυρισει να τους αντιμετωπισει ανεπιτυχως οποτε εχασε και τη Σαμαρκανδη. Εχοντας χασει την πατριδα του και την πολη των ονειρων του, δεν το βαζει κατω: οργανωνει εκ νεου στρατο και τραβαει κατά νοτια. Καταλαμβανει το Αφγανισταν και συγκεκριμενα την Καμπουλ και την Χερατ. Με τη βοηθεια Περσων και αφου ασπαζεται τη Σιιτικη αποψη του Ισλαμ, καταφερνει δεκα χρονια αργοτερα και ξανακαταλαμβανει τη Σαμαρκανδη και τη Μπουχαρα και γινεται ξανα κυριαρχος. Οι ντοπιοι –πιστοι σουνιτες- αντιδρουν στην σιιτικη θεση του Babur καθως και στην περσικη υποστηριξη που ειχε. Και μερικους μηνες αργοτερα τον ανατρεπουν παλι οι Ουζμπεκοι. Και πλεον οριστικα χανει τη Σαμαρκανδη και τη Φεργκανα. Αστεγος ως μοναρχης, στρεφεται πλεον κατά του Σουλτανατου του Δελχι με την δικαιολογια ότι οι Αφγανοι κυριαρχοι του είναι σφετεριστες καθοτι το αρπαξαν από καποιους ανιοντες συγγενεις του Μογγολους.
Ο Babur οργανωθηκε καλα. Κατελαβε πρωτα την Κανταχαρ, σημειο κρισμο για την κατακτηση του και μετα αρχισε τις παρενοχλησεις. Τελικα με μαχες και στρατιωτικες και διπλωματικες καταφερε και κατελαβε το Παντζαμπ, το Δελχι και την Αγκρα. Στη συνεχεια, στραφηκε κατά του Ρατζασταν –το οποιο είναι μια περιοχη περιπου διομιση φορες και βαλε μεγαλυτερο από την Ελλαδα (343,328 τετραγωνικα χιλιομετρα)– και το οποιο ηταν διηρημενο σε μεγαλες περιοχες τις οποιες ηλεγχαν οι γνωστοι σε εμας μαχαραγιαδες σε ένα ειδος χαλαρης συνομοσπονδιας η οποια αποκαλειτο Rajputana. Σε μια κρισιμη μαχη οι μαχαραγιαδες η αλλιως Rajputs, οι οποιοι ενωθηκαν προ του κοινου κινδυνου, καταφεραν να τον απωθησουν. Ετσι ο Babur μεχρι το τελος της ζωης του περιοριστηκε στο Σουλτανατο του Δελχι και της Αγκρα. Όμως ποτε του δεν καταφερε να αγαπησει την νεα του κατακτηση. Ολο στην καρδια του στοιχειωνε η χαμενη του πατριδα και η Σαμαρκανδη. Η Ινδια ηταν μια βιωτικη λυση, η νοσταλγια όμως τον εστρεφε προς τα πισω. Στα απομνημονευματα του εγραφε ότι η Ινδια είναι μια χωρα με αθλιο κλιμα, πολύ ζεστη, κουνουπια και βρωμικους ανθρωπους.του ελειπε ο δροσερος βορρας που γεννηθηκε και μεγαλωσε. Όταν πεθανε ζητησε να ταφει στην Καμπουλ την οποια αγαπουσε περισσοτερο από το Δελχι η την Αγκρα. Οι απογονοι του όμως ειχαν άλλη αποψη και εμεις βρισκομασταν στην Ινδια και εξαιτιας τους (η μαλλον εξαιτιας των εργων τους).
Τελικα θα συμφωνουσαμε με τον Babur η με τους απογονους του; Εχουμε δεκαπεντε ημερες για να δοκιμασουμε τις αποψεις τους και να δοκιμαστουμε και εμεις…
Ας παρουμε τα πραγματα από καπως πιο πριν. Από τοτε δηλαδη που αποφασισα να κανω την λαδια μου και να κλεισω αεροπορικα εισιτηρια για Δελχι και ένα τουρ στο Ρατζασταν εν αγνοια του αφεντη μου. Όταν το εμαθε, σχετικα εγκαιρως βεβαια γιατι επρεπε να κανει το φωτομοντελο στο φωτογραφειο εν οψει ινδικης βιζας, του ηρθε ο ουρανος σφοντυλι. Οποτε αρχισα τα καλοπιασματα: «που θα σε παω σε ένα μερος που θα είναι ανοιξη και θα γλιτωσουμε από το χειμωνιατικο κρυο, που θα πινουμε το ποτο μας στις ταρατσες και σε κηπους, κλπ, κλπ»
Στην προετοιμασια της βαλιτσας αρχισαν τα σχετικα: «να παρω το γαλαζιο λινο μου πουκαμισο για κανενα καλο βραδινο δειπνο;» Εγω παλι απαντουσα: «Οχι μωρε αστο αυτο, τσαλακωνεται ευκολα, παρε καλυτερα εκεινο το βαμβακερο λευκο Lacoste». Εγω παλι εχωσα στη βαλιτσα μου εκτος από κατι κοντομανικα Τ shirt και ένα μαγιο: ειχα κελαρει ως πολύ φαντασμαγορικη μια εσωτερικη πισινα σε ένα από τα ξενοδοχεια που θα καταλυαμε. Αφου οργανωσαμε τις αποσκευες μας (εγω προσεθεσα και μια αντιηλιακη κρεμα προσωπου στα καλυντικα μου) ασπαστηκαμε το τεκνο μας σταυρωτα, το οποιο αναχωρουσε καποιες ωρες νωριτερα από εμας για το δικο του ταξιδι στα βουνα της Αυστριας προκειμενου να κατεβει με snow board καποια πλευρα των Αλπεων, (σιγα και μην μας ακολουθουσε…σκοτιστηκε για ταξιδι με την μαμα και τον μπαμπα…).
Κλεισαμε το σπιτι, τους διακοπτες, τα πατζουρια (αυτά ειπαμε τα εκανε ο αφεντης, εγω σας εγραφα το αποχαιρετιστηριο που λεγαμε) εκλεισα το κομπιουτερ, πηραμε το ταξι και βουρ για το αεροδρομιο Μακεδονια. Η πτηση στην ωρα της μας εφερε στην Αθηνα εγκαιρως. Ειχαμε ολον τον χρονο να κανουμε check in στα γκισε της Qatar Air και να παρουμε τις boarding cards μας. Εγκαιρως στην ωρα της η πτηση για την Ντοχα. Από εκει επρεπε να αρχιζα να το ψυλιαζομαι ότι κατι δεν πηγαινε καλα με την εταιρεια: η οθονη μπροστα στο καθισμα μου δεν δουλευε: ουτε αυτή του αφεντη, ουτε αυτή του κυριου διπλα μου, ουτε κανενος μπροστινου μου. Το αεροπλανο φισκα, δεν υπηρχε περιπτωση να αλλαξουμε θεσεις. Οποτε περασαν τεσσερεις βαρετες ωρες μεχρι να φτασουμε στην Ντοχα. Το φαγητο να πω ότι ηταν καλο. Ουδεν ετερον εχω να καταθεσω περι του αεροσκαφους. Παντως το πηγε και το παρκαρε ο πιλοτος του στην άλλη ακρη του αεροδρομιου η οποια αμφιβαλλω αν ευρισκεται στο ιδιο εμιρατο με την Ντοχα: δρομο επαιρνε δρομο αφηνε το πουλμανακι και φτασμο δεν ειχαμε. Ο αφεντης μουρμουραγε «με το magic bus ειπες ότι θα παμε μεχρι το Δελχι;/ Πριν φυγουμε από τα ΗΑΕ πρεπει να υποβαλλουμε τα σεβη μας σε κάθε εμιρη η μπορουμε να την σκαπουλαρουμε από κανα δυο; κλπ κλπ». Χωρις υπερβολη μιση ωριτσα την καναμε τη βολτα μας μεσα στο αεροδρομιο. Επισης παραλιγο να κατεβουμε στην λαθος σταση: Το πουλμαν ηταν λεωφορειο κανονικο: εκανε στασεις. Αλλου κατεβαιναν οι φευγοντας κατευθειαν εξω στην λαμπρη Ντοχα και σε άλλη σταση κατεβαιναν οι τρανζιτ τυποι σαν και εμας. Με τα πολλα κατεβηκαμε στο σωστο σημειο και περασαμε στο αεροδρομιο-γνωστο και από παλιοτερες πτησεις.
Η επομενη πτηση και αυτή στην ωρα της: Εδώ δεν ειχε καν προσωπικες οθονες αλλα ανα τακτα διαστηματα από μια οθονη. Ο τυπος του αεροσκαφους μου διαφευγει αλλα ηταν τοσο παλιο, ώστε ειχε ακομη και τασακια στα μπρατσα των καθισματων. Όμως εμας μας εδωσαν θεση στην εξοδο κινδυνου οποτε απλωσαμε την αριδα μας και ριξαμε κατι γενναιους υπνους: Ποτε- ποτε εριχνα και ένα βλεφαρο στην οθονη που επαιζε το “Once upon a time in Mumbai” μια πονεμενη ιστορια ερωτα και υποκοσμου στην Βομβαι με μπολυγουντιανα τραγουδια. Οπου ο αστυνομικος της περιοχης προσπαθει να βγαλει από την μεση τον δημοφιλη λαθρεμπορο Σουλταν (ακου ονομα!) προσεταιριζομενος τον υποτακτικο του. Τελικα ο υποτακτικος σκοτωνει τον συμπαθη και με κωδικα τιμης λαθρεμπορο, που μεταξυ μας μαλλον ψιλικατζης παρανομος ηταν, παιρνει τη θεση του και γινεται πολύ πολύ χειροτερος. Όλα αυτα διανθισμενα με ερωτες και από τους δυο παρανομους (δεν ξερω αν ο αστυνομικος ο οποιος ηταν και ωραιο παιδι ειχε και αυτος κανενα ερωτα καθοτι δεν το πολυπαρακολουθουσα, ψιλοκοιμομουνα κιολας) και μπολικα μπολικα τραγουδια… Και ξαφνου η ανατολη: ηλιου και φεγγαριου μαζι. Και από κατω μας μια θαλασσα νεφων. «Ακομη πανω από τη θαλασσα πεταμε;» ρωτησε ο αγουροξυπνημενος αφεντης. «Όχι κοντευουμε Δελχι» απαντησα. «αποκλειται, θαλασσα θα είναι» και το ξαναρριξε στον υπνο. Το αεροπλανο βουτηξε προς τα κατω, διεσχισε τη θαλασσα των νεφων και προσγειωθηκε στο διεθνες αεροδρομιο του Δελχι Indira Gandi. Ειχαμε φθασει και η περιηγηση μας θα ξεκινουσε οσονουπω!
Στο αεροδρομιο του Δελχι τα πραγματα ηταν πιο απλα: ειχαμε φυσουνα! Προχωρησαμε προς την εξοδο οπου καθοδον ειχα να παρατηρησω τα εξης: πρωτον ότι ολοι οι διαδρομοι ηταν στρωμενοι με μια αμφιβολου αισθητικης μοκετα και δευτερον εκει που θα παιρνουσαμε τον ελεγχο διαβατηριων ηταν μια μεγαλη αιθουσα οπου ως αισθητικη παρεμβαση ειχαν κατι τεραστιες παλαμες οι οποιες εφεραν καποιες στασεις των δαχτυλων που εμενα προσωπικα αλλα πραγματα μου εφερναν στον νου παρα ευλογιες που μαλλον με ασφαλεια μπορω να υποθεσω ότι θα ηταν ο πραγματικος λογος της υπαρξης των. Επρεπε να καταλαβω ότι κατι ηθελαν να υπονοησουν. Αφου περασαμε από κατω τους και αφου ελεγχθηκαμε εμβριθως προχωρησαμε προς την παραλαβη των αποσκευων. Εντος ολιγου εσκασε μυτη η βαλιτσα μου. Εκει παλι του αφεντη δεν ελεγε να ξετσουτσουνισει. Εντος ολιγου αντιληφθηκαμε ότι η βαλιτσα μας δεν ειχε φθασει στο Δελχι, αλλα ειχε αποφασισει να αυτονομηθει και να αποκτησει τις εντελως πλεον δικες της, προσωπικες ταξιδιωτικες εμπειριες -Κυριος οιδε που! Καλα το ελεγαν οι παλαμες: «πριτς που θα παρετε αποσκευη!» Και δεν ειμαστε οι μονοι: καμια οκτω επιβατες ειχαν ομοιως απολεσει τις αποσκευες τους. Μεταξυ αυτων και εις Ολλανδος ο οποιος μου εκανε αλγεινη εντυπωση εξαιτιας του εκνευρισμου του: Όπως δηλωσε και ο ιδιος ηταν μονιμος κατοικος Δελχι (αρα ένα δευτερο βρακι να βαλει, μαλλον θα ειχε σε καποιο ερμαριο) και συμπεριφεροταν με εντονο τροπο προς τους υπαλληλους του αεροδρομιου, οι οποιοι προφανως και δεν εφταιγαν για το γεγονος της μη μεταφορτωσης των αποσκευων ολων μας από τη Ντοχα στο αεροπλανο που πηγαινε προς το Δελχι. Αφου τελειωσε ο Ολλανδος που επιπλεον παραβιασε τη σειρα ολων μας (να μην κακολογουμε μονο τους ελληνες, ο συγκεκριμενος ητο εφαμιλος των καλυτερεων «ελληναραδων» που εχω συναντησει) καναμε και εμεις τις σχετικες δηλωσεις, μας εδωσαν έναν αριθμο τηλεφωνου για να εχουμε να τηλεφωνουμε να μαθαινουμε νεα του ξενιτεμενου μας μπαγκαζιου και πηραμε την αγουσα προς την εξοδο.
.
Εδώ ας κανω μια παρενθεση:
Θα σας μιλησω για τον Babur. ΟπουBabur Μογγολος. Zahir ud-din Muhammad Babur το πληρες ονοματακι του. Απογονος του Ταμερλανου από την μερια του μπαμπα του και του Τζεκινγκς Χαν, από τη μερια της μαμας του. Γεννηθηκε το 1483. Ηταν αρχοντας της Φεργκανα, το οποιο αποτελει σημερα τμημα του Ουζμπακισταν. Σε καποια φαση καταφερε να κατακτησει την περιφημη Σαμαρκανδη, αλλα οι εχθροι του επωφεληθηκαν από την απουσια του και κατελαβαν την Φεργκανα. Αναγκαστηκε να γυρισει να τους αντιμετωπισει ανεπιτυχως οποτε εχασε και τη Σαμαρκανδη. Εχοντας χασει την πατριδα του και την πολη των ονειρων του, δεν το βαζει κατω: οργανωνει εκ νεου στρατο και τραβαει κατά νοτια. Καταλαμβανει το Αφγανισταν και συγκεκριμενα την Καμπουλ και την Χερατ. Με τη βοηθεια Περσων και αφου ασπαζεται τη Σιιτικη αποψη του Ισλαμ, καταφερνει δεκα χρονια αργοτερα και ξανακαταλαμβανει τη Σαμαρκανδη και τη Μπουχαρα και γινεται ξανα κυριαρχος. Οι ντοπιοι –πιστοι σουνιτες- αντιδρουν στην σιιτικη θεση του Babur καθως και στην περσικη υποστηριξη που ειχε. Και μερικους μηνες αργοτερα τον ανατρεπουν παλι οι Ουζμπεκοι. Και πλεον οριστικα χανει τη Σαμαρκανδη και τη Φεργκανα. Αστεγος ως μοναρχης, στρεφεται πλεον κατά του Σουλτανατου του Δελχι με την δικαιολογια ότι οι Αφγανοι κυριαρχοι του είναι σφετεριστες καθοτι το αρπαξαν από καποιους ανιοντες συγγενεις του Μογγολους.
Ο Babur οργανωθηκε καλα. Κατελαβε πρωτα την Κανταχαρ, σημειο κρισμο για την κατακτηση του και μετα αρχισε τις παρενοχλησεις. Τελικα με μαχες και στρατιωτικες και διπλωματικες καταφερε και κατελαβε το Παντζαμπ, το Δελχι και την Αγκρα. Στη συνεχεια, στραφηκε κατά του Ρατζασταν –το οποιο είναι μια περιοχη περιπου διομιση φορες και βαλε μεγαλυτερο από την Ελλαδα (343,328 τετραγωνικα χιλιομετρα)– και το οποιο ηταν διηρημενο σε μεγαλες περιοχες τις οποιες ηλεγχαν οι γνωστοι σε εμας μαχαραγιαδες σε ένα ειδος χαλαρης συνομοσπονδιας η οποια αποκαλειτο Rajputana. Σε μια κρισιμη μαχη οι μαχαραγιαδες η αλλιως Rajputs, οι οποιοι ενωθηκαν προ του κοινου κινδυνου, καταφεραν να τον απωθησουν. Ετσι ο Babur μεχρι το τελος της ζωης του περιοριστηκε στο Σουλτανατο του Δελχι και της Αγκρα. Όμως ποτε του δεν καταφερε να αγαπησει την νεα του κατακτηση. Ολο στην καρδια του στοιχειωνε η χαμενη του πατριδα και η Σαμαρκανδη. Η Ινδια ηταν μια βιωτικη λυση, η νοσταλγια όμως τον εστρεφε προς τα πισω. Στα απομνημονευματα του εγραφε ότι η Ινδια είναι μια χωρα με αθλιο κλιμα, πολύ ζεστη, κουνουπια και βρωμικους ανθρωπους.του ελειπε ο δροσερος βορρας που γεννηθηκε και μεγαλωσε. Όταν πεθανε ζητησε να ταφει στην Καμπουλ την οποια αγαπουσε περισσοτερο από το Δελχι η την Αγκρα. Οι απογονοι του όμως ειχαν άλλη αποψη και εμεις βρισκομασταν στην Ινδια και εξαιτιας τους (η μαλλον εξαιτιας των εργων τους).
Τελικα θα συμφωνουσαμε με τον Babur η με τους απογονους του; Εχουμε δεκαπεντε ημερες για να δοκιμασουμε τις αποψεις τους και να δοκιμαστουμε και εμεις…
Last edited by a moderator:
Και Ινδία Και by Έρση!!! Δεν έχω καλύτερο!!! 
