Glosoli
Member
- Μηνύματα
- 403
- Likes
- 316
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νέα Ζηλανδία
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Το τρένο του τρόμου!]Φτάσαμε στον κεντρικό σταθμό του Βουκουρεστίου με το όνομα [B]Gare de Nord [/B][B]κατά τις 8 το βράδυ μιας και το τρένο έφευγε στις 9. Εγώ ήμουν απογοητευμένος για δύο λόγους. Ο πρώτος ήταν πως είχα βαρεθεί να βλέπω τις περισσότερες ελληνικές εταιρείες να δραστηριοποιούνται εκεί. Δηλαδή περίμενα κάτι πιο αυθεντικό, αντί αυτού σε μία κεντρική πλατεία δεν θύμιζε ότι ήσουν σε μία ξένη χώρα παρά νόμιζες ότι ήσουν στην πλατεία Συντάγματος. Υπήρχαν όλες οι Ελληνικές τράπεζες, οι εταιρείες ηλεκτρικών και ηλεκτρονικών συσκευών, καθώς και όλες οι εταιρείες κινητής τηλεφωνίας και ταχυφαγείων. Αυτό βέβαια καλό είναι για τον τόπο μιας και ανοίγουν δουλείες αλλά για το μάτι μου πώς να το πω δεν ήταν! Το δεύτερο ήταν πως πηγαίνοντας στο Βουκουρέστι [/B
Αχ αυτά τα Βαλκάνια. Μα υπάρχει πιο ωραίος τρόπος να τα γυρνάς αν δεν είναι με τρένο; Ειδικά στο μυαλό μας τότε που ήμασταν και 19 χρονών παιδιά αυτό φάνταζε το απολύτως ιδανικό. Με εκείνες τις γερασμένες αμαξοστοιχίες που πηγαινοέρχονται δεκαετίες τώρα πάνω στις βαλκανικές ράγες και ενώνουν πόλεις πού απέχουν μεταξύ τους μια νύχτα δρόμο και ένα κόσμο ολόκληρο.
Έτσι αφού είχαμε βρεθεί στο Βουκουρέστι για να δούμε πως είναι να ζει κάποιος στην Ρουμανία 2 ακριβώς χρόνια πριν γίνει μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποφασίσαμε πως αφού θέλαμε να πάμε στο Exit Festival στο Νόβι Σαντ της Σερβίας ο καλύτερος τρόπος να γίνει αυτό θα ήταν με το τρένο που ξεκινάει από το Βουκουρέστι και καταλήγει στο Βελιγράδι. Από εκεί με κάποιον τρόπο (που τότε δεν ξέραμε) θα πηγαίναμε στο Νόβι Σαντ που δεν είναι μακριά.
Έλα μου όμως που αυτό έμελε να γίνει η αρχή για μια από τις πιο περίεργες και ταυτόχρονα τρομακτικές εμπειρίες που έχω ζήσει σαν νέος τότε στη ζωή μου. Και όχι μόνο για μένα, αλλά και για τους άλλους 3 φίλους που κάναμε μαζί το ταξίδι και ακόμα μου το χτυπάνε πως δικιά μου ήταν η ιδέα να πάμε με το τρένο στο Βελιγράδι και λίγο έλειψε να μας έβρισκαν σε κανά χαντάκι οι αστυνομικές αρχές ή τους Ρουμανίας ή της Σερβίας…
και βλέποντας τους έστω ρημαγμένους, έστω ανάμεικτους με σοβιετικού τύπου μεγαθήρια, αρχιτεκτονικούς θησαυρούς αυτής της πόλης, δεν μπορείς παρά να μελαγχολήσεις σκεπτόμενος την αρχιτεκτονική φτώχια των ελληνικών πόλεων. Πανέμορφα, ογκώδη κτήρια αρ νουβό και αρ ντεκό των αρχών και του πρώτου μισού του περασμένου αιώνα, διάσπαρτα σε όλη την πόλη, την πλημμυρίζουν με ένα άρωμα μεγαλοπρέπειας που δραπετεύει από τις χαραμάδες του χρόνου. Παρόλο που η κατάσταση των περισσότερων είναι τραγική, υπάρχουν, στέκονται εκεί και ξέρεις ότι κάποτε θα ξαναζωντανέψουν και θα δώσουν και πάλι στη μεγάλη πόλη την παλιά αριστοκρατική τους λάμψη.
Ο σταθμός ήταν γεμάτος με μιλιούνια ταξιδευτές που κινούνταν σε κάθε κατεύθυνση και συνωστίζονταν στις αποβάθρες τουσταθμού.Ρουμάνες χωριάτισσες και τσιγγάνες με μπόγους στην πλάτη, βιαστικοί ταξιδιώτες και κάθε λογής ύποπτες φάτσες από αυτές που ξημεροβραδιάζονται στους σιδηροδρομικούς σταθμούς όλου του κόσμου, σπρώχνονται και ανεβοκατεβαίνουν στα βραδινά τρένα. Αφού βγάλαμε και εμείς λεφτά από το ΑΤΜ ελληνική τράπεζας (τελικά δεν μου κακόπεσε η ελληνική εταιρική απόβαση στη χώρα) πήραμε και έναν καφέ στο χέρι από ελληνικό ταχυφαγείο και ξεκινήσαμε να βρούμε το τρένο μας τραγουδώντας τραγούδια των Garbage και The White Stripes συγκροτημάτων που θα βλέπαμε στο φεστιβάλ μουσικής στο Νόβι Σαντ.
Το ταξίδι σύμφωνα με το πρόγραμμα θα διαρκούσε 13 ώρες. Κλινάμαξα δεν καταφέραμε να βρούμε μιας και η όλη απόφαση ήταν της τελευταίας στιγμής. Έτσι μας έβαλαν στο τελευταίο βαγόνι στα γνωστά κουπέ τα οποία χωρούσαν 6 άτομα αλλά ο υπάλληλος μας διαβεβαίωσε πως δεν θα ερχόταν κανείς άλλος. Στο συγκεκριμένο βαγόνι και αφού ξεκίνησε το τρένο έκανα μια γρήγορη βόλτα και είδα πως υπήρχαν μόνο άλλα 2 άτομα. Κάτι φάτσες όμως πολύ περίεργες. Κοίταζαν το πάτωμα και που και που κοίταζαν επίμονα το ρολόι τους. Δεν έδωσα σημασία και επέστρεψα στο κουπέ. Ήταν άλλωστε βράδυ και ήμασταν και οι 4 πολύ κουρασμένοι έχοντας γυρίσει όλο το Βουκουρέστι με τα πόδια (είχε λυσσάξει ένας από την παρέα να βρούμε ένα μαγαζί που πούλαγε φτηνά βινύλια, τελικά το μαγαζί αυτό μετά από αναζήτηση 3 ωρών είχε κατεδαφιστεί σε μέρος που θα χτιζόταν εμπορικό κέντρο, καταραμένη παγκοσμιοποίηση).
Έτσι σε μισολιπόθυμη κατάσταση είπαμε να κοιμηθούμε. Ένας από την παρέα πετάει την ιδέα να κοιμόμαστε με βάρδιες και ακόμα θυμάμαι το ειρωνικό μου ύφος όταν του είπα «Το τρένο είναι άδειο σχεδόν τι φοβάσαι;» και απαντά «Μα δεν κλειδώνει καν το κουπέ μας». Συμφωνώντας μαζί μου οι άλλοι 2 είπαν με μια φωνή «Ξεραθείτε». Το τρένο γενικά κουνούσε πάρα πολύ, ούτε καράβι να ήταν και η παρέα μου με τα ροχαλητά της ήταν γενικά θορυβώδης, έτσι δεν μπορώ να πω πως βυθίστηκα στον ύπνο αλλά πως ήμουν σε μία κατάσταση που λέμε λαγοκοιμόμουν χωρίς να καταλαβαίνω αν έχουν περάσει 5 λεπτά ή 1 ώρα. Μετά από κανά τρίωρο φτάνουμε τα μεσάνυχτα στην πόλη Craiova όπου γενικά είδα από το παράθυρο να μπαινοβγαίνει κόσμος στα βαγόνια αλλά στο δικό μας ψυχή ζώσα δεν ήρθε! Το τρένο ξεκινά και αποφασίζω πως πρέπει να κοιμηθώ γιατί δεν θα την παλέψω έως το πρωί έτσι.
Ξαφνικά ανοίγω τα μάτια μου, τα μισανοίγω βασικά και έτσι όπως ήταν σκοτάδι μέσα στο κουπέ λοξοκοιτάω προς την πόρτα γιατί νόμιζα πως είδα κάτι και εκεί βλέπω έναν τεράστιο τύπο με μακριά γένια, χοντρό βασικά όπως το πα τεράστιο να έχει κάτσει έξω από το κουπέ μας και να έχει βάλει τα χέρια του αριστερά και δεξιά από τα μάτια του (όπως κάνουμε όταν προσπαθούμε να διακρίνουμε κάτι με δυσκολία ήταν και βρώμικο το τζάμι της πόρτας) και να κοιτάει μέσα στο κουπέ μας με επιμονή και να ναι εντελώς στάσιμος! Εγώ παθαίνω σοκ. Κατάλαβα πως ήμασταν ακόμα σε ρουμανικό έδαφος γιατί δεν είχε μπει στο βαγόνι αστυνομία για διαβατήρια και τέτοια. Σκεφτόμουν τι στο καλό θέλει αυτός ο τρομακτικός άνθρωπος μέσα στη νύχτα και βασικά από πού στο καλό εμφανίστηκε. Και το λέω αυτό γιατί το βαγόνι μας ήταν το τελευταίο και δεν είχε επαφή με τα μπροστινά από πού να μπήκε και πότε μπόρεσε να ανέβηκε αφού δεν ήταν από την αρχή μέσα! Δεν κουνάω καν το κεφάλι μου μην καταλάβει πως είμαι ξύπνιος και σκέψεις περνάνε από το μυαλό μου τι μπορεί να θέλει και τι μπορεί να συμβεί σε εμάς. Εκείνη τη στιγμή φεύγει από την πόρτα και βγάζω γρήγορα το κινητό να δω τι ώρα είναι. Ήταν 1.30 τη νύχτα, στα σύνορα θα ήμασταν στις 6 παρά το πρωί στην πόλη της Timisoara. Πολύς ο δρόμος μες στη νύχτα σκέφτομαι και με αυτόν τον περίεργο τύπο να κάνει αυτά που κάνει. Οι άλλοι 3 δεν είχαν πάρει χαμπάρι από το όλο σκηνικό και αισθάνομαι πως το τρένο κόβει ταχύτητα και μετά από 3-4 λεπτά σταματάει στη μέση του πουθενά χωρίς να υπάρχει σταθμός αλλά και ούτε ένα φως έξω από εκεί να δω τι μέρος είναι. Αυτό που είπα το τρένο σταμάτησε στη μέση του πουθενά και ακούω να ανοίγει η πόρτα του βαγονιού μας. Κάνοντας πάλι πως κοιμάμαι με μισανοιγμένο μάτι βλέπω πάλι τον τεράστιο τύπο να είναι έξω από το κουπέ μας και να κοιτάει μέσα ενώ από πίσω του έμπαιναν διάφοροι άντρες με σακούλες και μπόγους στα χέρια. Εκείνη τη στιγμή ένας από την παρέα τεντώνεται και λέει χαμηλά «φτάσαμε ρε μαλάκα» και του απαντάω ίσα που μπορούσα να ακουστώ «Μην κουνιέσαι υπάρχει θέμα την έχουμε βάψει». Πάλι καλά ήταν και στον ύπνο του κάνει ότι του λέω ρωτώντας μόνο τι έχει γίνει. Του λέω να κάτσει ακίνητος και πως έξω από το κουπέ μας είναι ένας τύπος και μας παρακολουθεί εδώ και ώρα και του λέω να μην ανοίξει τα μάτια του και μας δει. Εντωμεταξύ ο τύπος έχει σταματήσει να μας κοιτάει και βοηθάει τους άλλους που έχουν ανέβει από τη μέση του πουθενά και αφού έχουν κατεβάσει την ψευδοροφή του βαγονιού βάζουν μέσα πράγματα. Δεν μπόρεσα να δω τι αλλά φορτώνουν πανικό από σακούλες και αφού τελειώσουν ξαναβάζουν την ψευδοροφή στη θέση της και φεύγουν όλοι αφού μας ξαναρίξει μια γρήγορη ματιά ο τυπάς!!!
Τους ξυπνάω όλους με ησυχία και τους εξηγώ τι ακριβώς συμβαίνει στο τρένο, για τον άντρα που μας παρακολουθούσε για το τρένο που σταμάτησε σε μέρος που δεν ήταν σταθμός για τον κόσμο που ανέβηκε στο βαγόνι μας αλλά και φυσικά για τα πράγματα που έβαλαν (έκρυψαν) στην οροφή του βαγονιού. Τους είπα να είναι ξαπλωμένοι σαν και καλά να κοιμόμαστε μην τυχόν και ξανάρθει ο τεράστιος τύπος να δει αν κοιμόμαστε ή όχι. Το τρένο ξανακόβει ταχύτητα και λέω ΩΧ!!! Ξεραθείτε πάλι και καλά. Και συμβαίνει πάλι το ίδιο σκηνικό. Σταματάει εκεί που δεν είχε καν ένα φως άρα δεν ήταν σταθμός και κατεβαίνει αυτό το συνονθύλευμα κόσμου που είχε ανέβει στην προηγούμενη παράνομη στάση αλλά φυσικά δεν παίρνει τίποτα από αυτά που έφερε μαζί του και ανεβαίνουν άλλοι. Καταλάβαμε αμέσως και οι 4 πως και ο οδηγός ήταν στο κόλπο χωρίς όμως να ξέρουμε τι είχαν αυτές οι σακούλες και αφού ξανάνοιξαν την ψευδοροφή τις έβαλαν μέσα. Στο μεταξύ θέλαμε να πάμε τουαλέτα και οι 4 αλλά τολμάς να σηκωθείς να πας με τέτοιες φάτσες εκεί μέσα και με όλο αυτό το σκηνικό παρανομίας να συμβαίνει;;;
Ο τεράστιος άντρας πήγαινε όλη την ώρα πάνω κάτω το διάδρομο νευρικός και που και που έριχνε και μια ματιά στο κουπέ μας. Η ώρα είχε πάει 5.30 το πρωί και ότι σιγά σιγά ξημέρωνε και φτάναμε στην Timisoara όπου μπαίνει η αστυνομία για τον έλεγχο όπου δεν μίλαγαν γρι από Αγγλικά ή κάποια άλλη γλώσσα. Όσο μας έκανε τον έλεγχο ο ρουμάνος αστυνομικός (μας ξεφύλλιζε βασικά τα διαβατήρια) ο τεράστιος άντρας ήταν ακριβώς από έξω από το κουπέ μας και μας κοίταζε με ένα ύφος σαν να λέει «Άμα είδατε κάτι παλιομικρά μην και πείτε τίποτα γιατί θα σας…».
Εμείς να έχουμε ένα παγωμένο ύφος προσπαθώντας να το παίξουμε άνετοι και τελειώνει η όλη φάση εκεί. Το τρένο ξεκινά και ο τεράστιος άντρας εκεί να κάθεται έξω από το κουπέ μας. Μην αντέχοντας άλλο σηκώνομαι να πάω τουαλέτα. Είχε ήδη ξημερώσει και πλέον και αποφασίσαμε να πάμε τουαλέτα ανά δύο. Ξεκινάμε οι δύο πρώτοι και βλέπουμε τον κόσμο που είχε ανέβει την νύχτα παράνομα στο τρένο. Δεν καθόντουσταν μαζί σε κανένα κουπέ παρά ο καθένας μόνος του. Αλήθεια τέτοιες φάτσες δεν είχα ούτε έχω δει μέχρι τώρα ποτέ. Όλοι είχαν γένια ήταν ντυμένοι σχετικά παλιομοδίτικα αλλά δεν ήταν βρόμικοι. Μη θέλοντας να δώσουμε στόχο πάμε έξω από την τουαλέτα κάναμε και καλά πως γελάγαμε και να λέω εγώ γελώντας «Θα φτάσουμε Σερβία;» και να μου απαντάει ο άλλος «σκάσε μαλάκα δικιά σου ιδέα ήταν το τρένο θα μας πάρεις όλους στο λαιμό σου».
Μπαίνουμε και στη Σερβία και έγινε το ίδιο σκηνικό που έγινε και στη Ρουμανία. Έρχονται οι αστυνομικοί και ο τεράστιος άντρας ήταν έξω από το κουπέ μας κοιτάζοντάς μας πάλι με το ίδιο άγριο ύφος. Ο αστυνομικός να λέει «Οοοο Greeks Greeks…exit festival???» και να απαντάμε «Da da» με ένα ηλίθιο χαμόγελο του στιλ τι μας λες και εσύ τώρα. Είχαμε σκεφτεί να σηκωνόμασταν και να δείχναμε την οροφή του τρένου μην σου πω να την κατεβάζαμε κάτω και να δείχναμε τον άντρα στην αστυνομία αλλά μετά λέμε που να τρέχεις κάτσε στα αυγά σου μήπως και φτάσουμε Βελιγράδι.
Το τρένο ξεκινάει και πάλι και αφού αλλάζουμε και ώρα (μία ώρα πίσω) κάνουμε στάση σε μία Σέρβικη πόλη που δεν θυμάμαι το όνομα της. Φυσικά δεν ανέβηκε άνθρωπος στο βαγόνι μας (στο δικό μας ανεβαίνει μόνο από τα περίεργα τα μέρη) και μετά από κάνα δίωρο φτάνουμε στο Βελιγράδι. Σε όλη αυτή τη διαδρομή ο τεράστιος άντρας πήγαινε πέρα δώθε ενώ σίγουρα μην όντας τόσο καλοί ηθοποιοί σίγουρα κατάλαβε πως έχουμε πάρει γραμμή τι έχει γίνει εκεί μέσα. Κατεβαίνουμε όλοι από το τρένο μια χαρούμενη παρέα (και οι περίεργοι αυτοί άνθρωποι) και εμείς χωρίς να ξέρουμε προς τα πού να πάμε, πάμε να φύγουμε από το σταθμό γρήγορα προς άγνωστη κατεύθυνση ώστε να μην μας ακολουθήσουν. Βγαίνουμε από το σταθμό και αρχίζουμε ένα τρέξιμο, δεν έχω τρέξει στη ζωή μου τόσο πολύ (και με bag pack στην πλάτη) και στην πρώτη στροφή που βρίσκουμε μπροστά μας στρίβουμε φωνάζοντας «μας ακολουθούν;» «Όχι» «Τότε γιατί τρέχουμε;» «Σκάσε και τρέχα»!!!
Έτσι μας υποδέχθηκε το Βελιγράδι. 4 Έλληνες τρέχαμε σαν του πανικόβλητους κοντά 2 τετράγωνα μην έχοντας προσέξει καν το μέρος που είμαστε. Όσο για το εμπόρευμα έμεινε μέσα στην ψευδοροφή καθώς οι κύριοι που το έβαλαν εκεί κατέβηκαν μαζί μας από το βαγόνι. Που ξέρεις μπορεί να πήγε μετά ο οδηγός και να το κατέβασε!
Έτσι αφού είχαμε βρεθεί στο Βουκουρέστι για να δούμε πως είναι να ζει κάποιος στην Ρουμανία 2 ακριβώς χρόνια πριν γίνει μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποφασίσαμε πως αφού θέλαμε να πάμε στο Exit Festival στο Νόβι Σαντ της Σερβίας ο καλύτερος τρόπος να γίνει αυτό θα ήταν με το τρένο που ξεκινάει από το Βουκουρέστι και καταλήγει στο Βελιγράδι. Από εκεί με κάποιον τρόπο (που τότε δεν ξέραμε) θα πηγαίναμε στο Νόβι Σαντ που δεν είναι μακριά.
Έλα μου όμως που αυτό έμελε να γίνει η αρχή για μια από τις πιο περίεργες και ταυτόχρονα τρομακτικές εμπειρίες που έχω ζήσει σαν νέος τότε στη ζωή μου. Και όχι μόνο για μένα, αλλά και για τους άλλους 3 φίλους που κάναμε μαζί το ταξίδι και ακόμα μου το χτυπάνε πως δικιά μου ήταν η ιδέα να πάμε με το τρένο στο Βελιγράδι και λίγο έλειψε να μας έβρισκαν σε κανά χαντάκι οι αστυνομικές αρχές ή τους Ρουμανίας ή της Σερβίας…
και βλέποντας τους έστω ρημαγμένους, έστω ανάμεικτους με σοβιετικού τύπου μεγαθήρια, αρχιτεκτονικούς θησαυρούς αυτής της πόλης, δεν μπορείς παρά να μελαγχολήσεις σκεπτόμενος την αρχιτεκτονική φτώχια των ελληνικών πόλεων. Πανέμορφα, ογκώδη κτήρια αρ νουβό και αρ ντεκό των αρχών και του πρώτου μισού του περασμένου αιώνα, διάσπαρτα σε όλη την πόλη, την πλημμυρίζουν με ένα άρωμα μεγαλοπρέπειας που δραπετεύει από τις χαραμάδες του χρόνου. Παρόλο που η κατάσταση των περισσότερων είναι τραγική, υπάρχουν, στέκονται εκεί και ξέρεις ότι κάποτε θα ξαναζωντανέψουν και θα δώσουν και πάλι στη μεγάλη πόλη την παλιά αριστοκρατική τους λάμψη.
Ο σταθμός ήταν γεμάτος με μιλιούνια ταξιδευτές που κινούνταν σε κάθε κατεύθυνση και συνωστίζονταν στις αποβάθρες τουσταθμού.Ρουμάνες χωριάτισσες και τσιγγάνες με μπόγους στην πλάτη, βιαστικοί ταξιδιώτες και κάθε λογής ύποπτες φάτσες από αυτές που ξημεροβραδιάζονται στους σιδηροδρομικούς σταθμούς όλου του κόσμου, σπρώχνονται και ανεβοκατεβαίνουν στα βραδινά τρένα. Αφού βγάλαμε και εμείς λεφτά από το ΑΤΜ ελληνική τράπεζας (τελικά δεν μου κακόπεσε η ελληνική εταιρική απόβαση στη χώρα) πήραμε και έναν καφέ στο χέρι από ελληνικό ταχυφαγείο και ξεκινήσαμε να βρούμε το τρένο μας τραγουδώντας τραγούδια των Garbage και The White Stripes συγκροτημάτων που θα βλέπαμε στο φεστιβάλ μουσικής στο Νόβι Σαντ.
Το ταξίδι σύμφωνα με το πρόγραμμα θα διαρκούσε 13 ώρες. Κλινάμαξα δεν καταφέραμε να βρούμε μιας και η όλη απόφαση ήταν της τελευταίας στιγμής. Έτσι μας έβαλαν στο τελευταίο βαγόνι στα γνωστά κουπέ τα οποία χωρούσαν 6 άτομα αλλά ο υπάλληλος μας διαβεβαίωσε πως δεν θα ερχόταν κανείς άλλος. Στο συγκεκριμένο βαγόνι και αφού ξεκίνησε το τρένο έκανα μια γρήγορη βόλτα και είδα πως υπήρχαν μόνο άλλα 2 άτομα. Κάτι φάτσες όμως πολύ περίεργες. Κοίταζαν το πάτωμα και που και που κοίταζαν επίμονα το ρολόι τους. Δεν έδωσα σημασία και επέστρεψα στο κουπέ. Ήταν άλλωστε βράδυ και ήμασταν και οι 4 πολύ κουρασμένοι έχοντας γυρίσει όλο το Βουκουρέστι με τα πόδια (είχε λυσσάξει ένας από την παρέα να βρούμε ένα μαγαζί που πούλαγε φτηνά βινύλια, τελικά το μαγαζί αυτό μετά από αναζήτηση 3 ωρών είχε κατεδαφιστεί σε μέρος που θα χτιζόταν εμπορικό κέντρο, καταραμένη παγκοσμιοποίηση).
Έτσι σε μισολιπόθυμη κατάσταση είπαμε να κοιμηθούμε. Ένας από την παρέα πετάει την ιδέα να κοιμόμαστε με βάρδιες και ακόμα θυμάμαι το ειρωνικό μου ύφος όταν του είπα «Το τρένο είναι άδειο σχεδόν τι φοβάσαι;» και απαντά «Μα δεν κλειδώνει καν το κουπέ μας». Συμφωνώντας μαζί μου οι άλλοι 2 είπαν με μια φωνή «Ξεραθείτε». Το τρένο γενικά κουνούσε πάρα πολύ, ούτε καράβι να ήταν και η παρέα μου με τα ροχαλητά της ήταν γενικά θορυβώδης, έτσι δεν μπορώ να πω πως βυθίστηκα στον ύπνο αλλά πως ήμουν σε μία κατάσταση που λέμε λαγοκοιμόμουν χωρίς να καταλαβαίνω αν έχουν περάσει 5 λεπτά ή 1 ώρα. Μετά από κανά τρίωρο φτάνουμε τα μεσάνυχτα στην πόλη Craiova όπου γενικά είδα από το παράθυρο να μπαινοβγαίνει κόσμος στα βαγόνια αλλά στο δικό μας ψυχή ζώσα δεν ήρθε! Το τρένο ξεκινά και αποφασίζω πως πρέπει να κοιμηθώ γιατί δεν θα την παλέψω έως το πρωί έτσι.
Ξαφνικά ανοίγω τα μάτια μου, τα μισανοίγω βασικά και έτσι όπως ήταν σκοτάδι μέσα στο κουπέ λοξοκοιτάω προς την πόρτα γιατί νόμιζα πως είδα κάτι και εκεί βλέπω έναν τεράστιο τύπο με μακριά γένια, χοντρό βασικά όπως το πα τεράστιο να έχει κάτσει έξω από το κουπέ μας και να έχει βάλει τα χέρια του αριστερά και δεξιά από τα μάτια του (όπως κάνουμε όταν προσπαθούμε να διακρίνουμε κάτι με δυσκολία ήταν και βρώμικο το τζάμι της πόρτας) και να κοιτάει μέσα στο κουπέ μας με επιμονή και να ναι εντελώς στάσιμος! Εγώ παθαίνω σοκ. Κατάλαβα πως ήμασταν ακόμα σε ρουμανικό έδαφος γιατί δεν είχε μπει στο βαγόνι αστυνομία για διαβατήρια και τέτοια. Σκεφτόμουν τι στο καλό θέλει αυτός ο τρομακτικός άνθρωπος μέσα στη νύχτα και βασικά από πού στο καλό εμφανίστηκε. Και το λέω αυτό γιατί το βαγόνι μας ήταν το τελευταίο και δεν είχε επαφή με τα μπροστινά από πού να μπήκε και πότε μπόρεσε να ανέβηκε αφού δεν ήταν από την αρχή μέσα! Δεν κουνάω καν το κεφάλι μου μην καταλάβει πως είμαι ξύπνιος και σκέψεις περνάνε από το μυαλό μου τι μπορεί να θέλει και τι μπορεί να συμβεί σε εμάς. Εκείνη τη στιγμή φεύγει από την πόρτα και βγάζω γρήγορα το κινητό να δω τι ώρα είναι. Ήταν 1.30 τη νύχτα, στα σύνορα θα ήμασταν στις 6 παρά το πρωί στην πόλη της Timisoara. Πολύς ο δρόμος μες στη νύχτα σκέφτομαι και με αυτόν τον περίεργο τύπο να κάνει αυτά που κάνει. Οι άλλοι 3 δεν είχαν πάρει χαμπάρι από το όλο σκηνικό και αισθάνομαι πως το τρένο κόβει ταχύτητα και μετά από 3-4 λεπτά σταματάει στη μέση του πουθενά χωρίς να υπάρχει σταθμός αλλά και ούτε ένα φως έξω από εκεί να δω τι μέρος είναι. Αυτό που είπα το τρένο σταμάτησε στη μέση του πουθενά και ακούω να ανοίγει η πόρτα του βαγονιού μας. Κάνοντας πάλι πως κοιμάμαι με μισανοιγμένο μάτι βλέπω πάλι τον τεράστιο τύπο να είναι έξω από το κουπέ μας και να κοιτάει μέσα ενώ από πίσω του έμπαιναν διάφοροι άντρες με σακούλες και μπόγους στα χέρια. Εκείνη τη στιγμή ένας από την παρέα τεντώνεται και λέει χαμηλά «φτάσαμε ρε μαλάκα» και του απαντάω ίσα που μπορούσα να ακουστώ «Μην κουνιέσαι υπάρχει θέμα την έχουμε βάψει». Πάλι καλά ήταν και στον ύπνο του κάνει ότι του λέω ρωτώντας μόνο τι έχει γίνει. Του λέω να κάτσει ακίνητος και πως έξω από το κουπέ μας είναι ένας τύπος και μας παρακολουθεί εδώ και ώρα και του λέω να μην ανοίξει τα μάτια του και μας δει. Εντωμεταξύ ο τύπος έχει σταματήσει να μας κοιτάει και βοηθάει τους άλλους που έχουν ανέβει από τη μέση του πουθενά και αφού έχουν κατεβάσει την ψευδοροφή του βαγονιού βάζουν μέσα πράγματα. Δεν μπόρεσα να δω τι αλλά φορτώνουν πανικό από σακούλες και αφού τελειώσουν ξαναβάζουν την ψευδοροφή στη θέση της και φεύγουν όλοι αφού μας ξαναρίξει μια γρήγορη ματιά ο τυπάς!!!
Τους ξυπνάω όλους με ησυχία και τους εξηγώ τι ακριβώς συμβαίνει στο τρένο, για τον άντρα που μας παρακολουθούσε για το τρένο που σταμάτησε σε μέρος που δεν ήταν σταθμός για τον κόσμο που ανέβηκε στο βαγόνι μας αλλά και φυσικά για τα πράγματα που έβαλαν (έκρυψαν) στην οροφή του βαγονιού. Τους είπα να είναι ξαπλωμένοι σαν και καλά να κοιμόμαστε μην τυχόν και ξανάρθει ο τεράστιος τύπος να δει αν κοιμόμαστε ή όχι. Το τρένο ξανακόβει ταχύτητα και λέω ΩΧ!!! Ξεραθείτε πάλι και καλά. Και συμβαίνει πάλι το ίδιο σκηνικό. Σταματάει εκεί που δεν είχε καν ένα φως άρα δεν ήταν σταθμός και κατεβαίνει αυτό το συνονθύλευμα κόσμου που είχε ανέβει στην προηγούμενη παράνομη στάση αλλά φυσικά δεν παίρνει τίποτα από αυτά που έφερε μαζί του και ανεβαίνουν άλλοι. Καταλάβαμε αμέσως και οι 4 πως και ο οδηγός ήταν στο κόλπο χωρίς όμως να ξέρουμε τι είχαν αυτές οι σακούλες και αφού ξανάνοιξαν την ψευδοροφή τις έβαλαν μέσα. Στο μεταξύ θέλαμε να πάμε τουαλέτα και οι 4 αλλά τολμάς να σηκωθείς να πας με τέτοιες φάτσες εκεί μέσα και με όλο αυτό το σκηνικό παρανομίας να συμβαίνει;;;
Ο τεράστιος άντρας πήγαινε όλη την ώρα πάνω κάτω το διάδρομο νευρικός και που και που έριχνε και μια ματιά στο κουπέ μας. Η ώρα είχε πάει 5.30 το πρωί και ότι σιγά σιγά ξημέρωνε και φτάναμε στην Timisoara όπου μπαίνει η αστυνομία για τον έλεγχο όπου δεν μίλαγαν γρι από Αγγλικά ή κάποια άλλη γλώσσα. Όσο μας έκανε τον έλεγχο ο ρουμάνος αστυνομικός (μας ξεφύλλιζε βασικά τα διαβατήρια) ο τεράστιος άντρας ήταν ακριβώς από έξω από το κουπέ μας και μας κοίταζε με ένα ύφος σαν να λέει «Άμα είδατε κάτι παλιομικρά μην και πείτε τίποτα γιατί θα σας…».
Εμείς να έχουμε ένα παγωμένο ύφος προσπαθώντας να το παίξουμε άνετοι και τελειώνει η όλη φάση εκεί. Το τρένο ξεκινά και ο τεράστιος άντρας εκεί να κάθεται έξω από το κουπέ μας. Μην αντέχοντας άλλο σηκώνομαι να πάω τουαλέτα. Είχε ήδη ξημερώσει και πλέον και αποφασίσαμε να πάμε τουαλέτα ανά δύο. Ξεκινάμε οι δύο πρώτοι και βλέπουμε τον κόσμο που είχε ανέβει την νύχτα παράνομα στο τρένο. Δεν καθόντουσταν μαζί σε κανένα κουπέ παρά ο καθένας μόνος του. Αλήθεια τέτοιες φάτσες δεν είχα ούτε έχω δει μέχρι τώρα ποτέ. Όλοι είχαν γένια ήταν ντυμένοι σχετικά παλιομοδίτικα αλλά δεν ήταν βρόμικοι. Μη θέλοντας να δώσουμε στόχο πάμε έξω από την τουαλέτα κάναμε και καλά πως γελάγαμε και να λέω εγώ γελώντας «Θα φτάσουμε Σερβία;» και να μου απαντάει ο άλλος «σκάσε μαλάκα δικιά σου ιδέα ήταν το τρένο θα μας πάρεις όλους στο λαιμό σου».
Μπαίνουμε και στη Σερβία και έγινε το ίδιο σκηνικό που έγινε και στη Ρουμανία. Έρχονται οι αστυνομικοί και ο τεράστιος άντρας ήταν έξω από το κουπέ μας κοιτάζοντάς μας πάλι με το ίδιο άγριο ύφος. Ο αστυνομικός να λέει «Οοοο Greeks Greeks…exit festival???» και να απαντάμε «Da da» με ένα ηλίθιο χαμόγελο του στιλ τι μας λες και εσύ τώρα. Είχαμε σκεφτεί να σηκωνόμασταν και να δείχναμε την οροφή του τρένου μην σου πω να την κατεβάζαμε κάτω και να δείχναμε τον άντρα στην αστυνομία αλλά μετά λέμε που να τρέχεις κάτσε στα αυγά σου μήπως και φτάσουμε Βελιγράδι.
Το τρένο ξεκινάει και πάλι και αφού αλλάζουμε και ώρα (μία ώρα πίσω) κάνουμε στάση σε μία Σέρβικη πόλη που δεν θυμάμαι το όνομα της. Φυσικά δεν ανέβηκε άνθρωπος στο βαγόνι μας (στο δικό μας ανεβαίνει μόνο από τα περίεργα τα μέρη) και μετά από κάνα δίωρο φτάνουμε στο Βελιγράδι. Σε όλη αυτή τη διαδρομή ο τεράστιος άντρας πήγαινε πέρα δώθε ενώ σίγουρα μην όντας τόσο καλοί ηθοποιοί σίγουρα κατάλαβε πως έχουμε πάρει γραμμή τι έχει γίνει εκεί μέσα. Κατεβαίνουμε όλοι από το τρένο μια χαρούμενη παρέα (και οι περίεργοι αυτοί άνθρωποι) και εμείς χωρίς να ξέρουμε προς τα πού να πάμε, πάμε να φύγουμε από το σταθμό γρήγορα προς άγνωστη κατεύθυνση ώστε να μην μας ακολουθήσουν. Βγαίνουμε από το σταθμό και αρχίζουμε ένα τρέξιμο, δεν έχω τρέξει στη ζωή μου τόσο πολύ (και με bag pack στην πλάτη) και στην πρώτη στροφή που βρίσκουμε μπροστά μας στρίβουμε φωνάζοντας «μας ακολουθούν;» «Όχι» «Τότε γιατί τρέχουμε;» «Σκάσε και τρέχα»!!!
Έτσι μας υποδέχθηκε το Βελιγράδι. 4 Έλληνες τρέχαμε σαν του πανικόβλητους κοντά 2 τετράγωνα μην έχοντας προσέξει καν το μέρος που είμαστε. Όσο για το εμπόρευμα έμεινε μέσα στην ψευδοροφή καθώς οι κύριοι που το έβαλαν εκεί κατέβηκαν μαζί μας από το βαγόνι. Που ξέρεις μπορεί να πήγε μετά ο οδηγός και να το κατέβασε!
Για λέγε...
