Alex Loco
Member
- Μηνύματα
- 363
- Likes
- 1.946
- Επόμενο Ταξίδι
-
- Ταξίδι-Όνειρο
- Pamir highway
Αφιερωμένη στη μνήμη του πατέρα μου που έφυγε από τη ζωή στις 28/7/2018 <3
Το 3-1 είναι γεγονός. Η Ελλάδα νικάει τη Ρουμανία στην Αθήνα και το μόνο που απομένει είναι ο επαναληπτικός στη Ρουμανία. Εγώ σχεδίαζα το Δεκέμβριο να επισκεφτώ τη Ρουμανία με γνωστό ταξιδιωτικό γραφείο. Δεν πέρασε από το μυαλό μου καμία ιδέα. Όχι όμως και από το μυαλό του πατέρα μου του παλαίμαχου ταξιδιώτη αφού για λίγες χώρες δεν έχει συμπληρώσει ολόκληρο το χάρτη της Ευρώπης κάτι που αφού πλέον στα γεράματα μοιάζει αδύνατο άφησε κληρονομιά σε μ ένα να το καταφέρω. Κι αφού μπορεί να μην το ολοκλήρωσε όμως δε θα έλεγε όχι σε μια επιστροφή στα ταξίδια μετά από χρόνια με προορισμό το Βουκουρέστι που είχε επισκεφτεί πριν πολλά χρόνια. Έτσι ένα μεσημέρι και ενώ τρώγαμε μου έριξε την ιδέα μεταξύ σοβαρού και αστείου να μαζέψω τους κλασικούς δυο τρεις κολλητούς μου και να πάμε Βουκουρέστι να πάρουμε τη πρόκριση και να γυρίσουμε! Εγώ φυσικά νόμιζα ότι με δουλεύει αλλά λέγοντας του να σταματήσει να με προκαλεί γιατί δεν το είχα σε τίποτα είδα ότι δεν έκανε πλάκα και το εννοούσε. Φυσικά έτρεξα να ψάξω λεπτομέρειες για τα εισιτήρια και τα ξενοδοχεία αλλά έπρεπε να πάρω και το οκ από τα παιδιά. Αρχικά ο εύκολος λόγο ελάχιστων υποχρεώσεων ο Λαζ είδε με πολύ καλό μάτι την ιδέα και πήρα το πρώτο οκ. Ο μόνος που έμεινε ήταν ο Σπο. Είχε σχολή και δεν μπορούσε να κάνει παραπάνω από δύο απουσίες κάτι που φοβόμασταν. Όμως και αυτός είπε να χαραμίσει μία απουσία για ένα τέτοιο μοναδικό ταξίδι αφού με το πατέρα μου ήταν κάτι πολύ σπάνιο να ταξιδέψουμε όλοι μαζί. Κι έτσι το ταξίδι έκλεισε. Είχαμε συμφωνήσει να μην πούμε σε κανένα για το ταξίδι γιατί δεν θέλαμε και πέμπτο άτομο θα ήταν πολύ άβολο το ταξίδι. Όμως ο Λαζ βρήκε στο δρόμο έναν άλλο κολλητό μας το Τάκη τη ψυχή της παρέας και του αποκάλυψε το ταξίδι που θα κάναμε πιστεύοντας ότι έτσι κ αλλιώς λεφτά δεν είχε και άδεια σιγά μην έπαιρνε. Όμως ο Τάκης μας εξέπληξε αφού ξαφνικά μου χτύπησε το κουδούνι μια μέρα και με παρακάλεσε να του δώσω το οκ να έρθει αφού θα πηγαίναμε με το δικό μας αμάξι. Φυσικά δεν μπορούσα να αρνηθώ σε ένα δικό μας άνθρωπο κι έτσι βγήκε η πανέτοιμη πεντάδα του ταξιδιού. Μετά από πολλά τηλεφωνήματα κατάφερα να μάθω πότε βγαίνανε τα εισιτήρια και να προλάβω να κλείσω πέντε από τα τελευταία που είχανε μείνει αφού είχανε ζήτηση. Ήταν όλα έτοιμα πλέον και σε μία εβδομάδα και κάτι λιγότερο φεύγαμε.
Εντωμεταξύ εγώ εκείνη τη περίοδο ζούσα έντονες συναισθηματικά στιγμές αφού μετά από καιρό η κοπέλα που είχα συνέχεια στο μυαλό μου μετά τη κίνηση που έκανα για να την προσεγγίσω είχε θετική ανταπόκριση. Όλα γύρω μου είχαν αλλάξει προς το καλό η μίζερη ατμόσφαιρα που επικρατούσε για μήνες είχε φύγει και όλα βάδιζαν αργά και σταθερά σε γλυκά και όμορφα βήματα. Θα ήταν δύσκολο στο ξεκίνημα μιας όχι ακόμα σχέσης αλλά για εκεί πήγαινε να φύγω σε μια άλλη χώρα και ας ήταν για μιάμιση μέρα. Όμως όλα ήταν κλεισμένα και έτοιμα και τα ταξίδια είναι το καλύτερο φάρμακο για τη ψυχή μου που επιτέλους δεν ήταν άρρωστη με τον ερχομό της Φένιας. Μιλούσαμε συνέχεια και οι μέρες περνούσαν γρήγορα μέχρι που χωρίς να το καταλάβουμε είχε σκοτεινιάσει οι τσάντες ήταν έτοιμες οι ταυτότητες στο χέρι και η μηχανή του αυτοκινήτου ζεστή να μας περιμένει κάτω από τα σπίτι μας. Τελικά πήραμε το αμάξι του Σπο το επονομαζόμενο ‘tanks’ που μας είχε φτάσει με απόλυτη ασφάλεια μέχρι τη μακρινή Βουδαπέστη το περασμένο καλοκαίρι και ήταν έτοιμο να μας οδηγήσει στο Βουκουρέστι.
Όλοι στις θέσεις τους λοιπόν και το δεύτερο roadtrip με καινούριες παρουσίες το πατέρα μου και το Τάκη που έκανε το ντεμπούτο του στο εξωτερικό αφού δεν είχε περάσει ποτέ τα σύνορα. Επι ελληνικού εδάφους και πηγαίνοντας στο δρόμο προς Σέρρες και Προμαχώνα στα σύνορα το απαραίτητο cdμας συντρόφευε με το Σπο στο τιμόνι το πατέρα μου συνοδηγό και εμάς πίσω μέχρι που σε καμιά ώρα φτάσαμε στα σύνορα. Μετά τον απαραίτητο έλεγχο πατούσαμε πλέον σε βουλγάρικο έδαφος. Σταματήσαμε στα dutyfreeγια να πάρει ο πατέρας μου μια κούτα τσιγάρα όμως κατάλαβε ότι είχε χρόνια να ταξιδέψει και είχαν αλλάξει τα πράγματα γιατί οι τιμές ήταν ίδιες και όχι φτηνότερες απ`οτι πίστευε κάτι που δεν τον εμπόδισε να πάρει τη κούτα και να συνεχίσουμε το ταξίδι μας.
Είχε πολύ κρύο κοντά στους 0 βαθμούς αλλά μέσα στο αμάξι ήμασταν ο ένας κοντά στον άλλο με τα μπουφάν να δημιουργούν μια ζεστή φιλική ατμόσφαιρα. Βουλγάρικες πινακίδες στους δρόμους και απόλυτο σκοτάδι , τοπικά αυτοκίνητα που ταξίδευαν αργά και πολύ σπάνια και καμιά ελληνική πινακίδα με έλληνες που ταξίδευαν στο Βουκουρέστι σαν εμάς. Ο Τάκης και ο Λαζ είχαν κλείσει τα μάτια τους ενώ ο πατέρας μου που κοιμάται νωρίς ήταν ακόμα ξύπνιος αποδεικνύοντας την εμπειρία του και την αφοσίωση στο τιμόνι ακόμα και όταν δεν οδηγούσε ήταν δίπλα στον άγρυπνο Σπο που οδηγούσε με το μυαλό στο δρόμο. Εγώ δεν είχα καθόλου όρεξη για ύπνο όσο αργά και να ήταν αφού στο μυαλό μου υπήρχε μόνο εκείνη. Στα ακουστικά άκουγα συνέχεια το ίδιο τραγούδι που θα μου θυμίζει για πάντα το Βουκουρέστι και τη Φένια το melancholy of spirit των Agaloch κοιτάζοντας τις λίγες φωτογραφίες που είχα στο κινητό μου για να τη βλέπω και όταν δεν είναι μπροστά μου. Η συντροφιά της μουσικής και της παρουσίας της στο μυαλό μου με κράτησαν ξάγρυπνο μέχρι τη πρώτη στάση που κάναμε σε ένα μέρος που θύμιζε αρκετά τα Τέμπη. Εκεί ήταν και η πρώτη φορά στη ζωή μου που ζήτησα τσιγάρο από το πατέρα μου αφού με το Σπο και το Λαζ κάπνιζαν και βαρέθηκα να κρύβομαι ολόκληρο παιδί. Δεν ήταν θέμα ηλικίας απλά με είχαν συνηθίσει οι δικοί μου αντικαπνιστή και αθλητή και ήταν δύσκολο να δούνε κάτι διαφορετικό όχι ότι κάπνιζα συστηματικά αλλά όχι και καθόλου όπως πίστευαν. Μπορεί να με έβρισε αρχικά αλλά μου έδωσε τελικά όπως και στη δεύτερη και τη Τρίτη στάση που κάναμε παρακάτω για ξεκούραση και για να πιούμε καυτό καφέ που είχε φτιάξει ο πατέρας μου και διατηρούνταν ζεστός μέσα στο θερμό. Τσιγάρο και καφές ήταν τα απαραίτητα εφόδια για να ζεσταθεί το σώμα από την παγωνιά που είχε. Αναρωτιόμασταν τη μας περίμενε από πλευρά καιρού στο Βουκουρέστι.
Και κάπου εκεί νύσταξε ο πατέρας μου και είπε να κάτσει πίσω και να πάω εγώ μπροστά. Όμως πριν κοιμηθεί μας πρόσφερε γέλιο με τις ατάκες που έλεγε στο Τάκη για τα κιλά του και τον ανδρισμό του άσχετα αν ο πατέρας μου ήταν δύο φορές ο Τάκης! Τελικά πίσω κοιμήθηκαν και το ρολόι έδειχνε τέσσερις το πρωί. Είχαμε περάσει εδώ και ώρες τη Σόφια αν και πήγαμε εκεί να χαθούμε ο πατέρας μου που τότε οδηγούσε βρήκε την άκρη. Πλέον υπήρχε έντονη ομίχλη που μας εμπόδιζε. Μετά αποκοιμήθηκα και εγώ αν και άντεξα αρκετή ώρα. Όταν ξύπνησα ήταν όλοι στο πόδι είχε σχεδόν ξημερώσει και φτάναμε κοντά στα σύνορα. Οι βουλγάρικοι δρόμοι ήταν μεγάλη ταλαιπωρία. Κάναμε και τη τελευταία στάση στις εφτά το πρωί έχοντας πλέον ξημερώσει στη παγωμένη Βουλγαρία. Και επιτέλους φτάσαμε στα σύνορα με τη Ρουμανία.
Μετά από δώδεκα ώρες ταλαιπωρίας πατούσαμε ρουμάνικο έδαφος. Σταματήσαμε δίπλα στα σύνορα αφού είδαμε ένα πούλμαν με Έλληνες εκδρομείς. Αφού αναλύσαμε τις εμπειρίες μας από τη διαδρομή και ξεπιαστήκαμε μπήκαμε πάλι στο αμάξι για να κάνουμε τα τελευταία πενήντα χιλιόμετρα που μας έμεναν για το Βουκουρέστι. Θέλαμε πολύ να βρούμε το ξενοδοχείο και να ξαπλώσουμε επιτέλους στα κρεβάτια μας. Όπως είχαμε ενημερωθεί μας σταμάτησε μπλόκο της αστυνομίας με τη δικαιολογία ότι είχαμε παραβιάσει το όριο ταχύτητας. Φυσικά παρά τον εκνευρισμό μας αυτό πετάχτηκε σε κάποιο κάδο όπως είχε γίνει και με το πρόστιμο που είχαμε φάει στο Βελιγράδι! Και επιτέλους αντικρίζαμε το Βουκουρέστι ένα από τα καμάρια του κομουνισμού επι Τσαουσέσκου . Μεγάλη πόλη με έντονο στοιχείο άλλης εποχής σε φάση παρακμής αλλά με σημάδια ακμής. Πόλη με πολύ έντονο μποτιλιάρισμα που παρόμοιο του δεν είχαμε ξαναδεί ! Ρωτήσαμε κάποιους περαστικούς και κάποιους οδηγούς ταξί αν γνωρίζανε ένα μεγάλο και γνωστό ξενοδοχείο του Βουκουρεστίου όπου οι Έλληνες που είχαμε κλείσει τα εισιτήρια θα τα προμηθευόμασταν από εκεί. Όμως κανένας δεν ήξερε αγγλικά αν και φαινότανε να γνωρίζουν που είναι το ξενοδοχείο .Επιτέλους το ξενοδοχείο βρέθηκε και ο πατέρας μου μέσα σε ένα δεκάλεπτο πήρε τα εισιτήρια. Τώρα έμενε να βρούμε το μοτέλ μας κάτι που φάνταζε το δύσκολο σημείο της υπόθεσης.
Μετά από απίστευτη δίωρη περιπλάνηση σε μποτιλιάρισμα σε στενά σε αδιέξοδα και έχοντας ρωτήσει κόσμο έχοντας μπει σε άλλα ξενοδοχεία για να χρησιμοποιήσουμε το WiFi μήπως το βρούμε δεν καταφέραμε τίποτα. Μέχρι που η τελευταία ελπίδα μας ήταν να πάρει ο πατέρας μου ταξί και να τον ακολουθήσουμε από πίσω με το αμάξι. Κι έτσι κι έγινε. Επιτέλους φτάσαμε στο στενό που ήταν το μοτέλ και η ειρωνεία ήταν ότι ήταν δίπλα στη πρεσβεία των Σκοπίων που δεν συμπαθούσαμε ιδιαίτερα γι`αυτό και κάναμε πλάκες μόλις το είδαμε διαβάζοντας την επιγραφή ‘Μακεδονία’. Το μοτέλ ήταν πολύ χειρότερο από το φοβερό που είχαμε μείνει στη Βουδαπέστη αλλά δεν απασχόλησε και κανένα αφού ήταν πολύ φτηνό και μικρής σημασίας ζήτημα για ταξιδιώτες σαν εμάς! Λεγότανε crazy frog!! Αν και είχαμε κοιμηθεί ελάχιστα και ο Σπο καθόλου δεν θέλαμε να ξαπλώσουμε αλλά να βγούμε βόλτα στη πόλη αφού δεν θα είχαμε άλλη ευκαιρία. Ο αγώνας ήταν σε 4-5 ώρες κι έτσι είχαμε την ευκαιρία να ανακαλύψουμε το Βουκουρέστι και τα μυστικά του. Ο πατέρας μου έμεινε στο μοτέλ αφού σίγουρα είχε ανάγκη από ύπνο. Εμείς αρχίσαμε να κατηφορίζουμε προς άγνωστη κατεύθυνση . Όμως σε αυτά τα ταξίδια εγώ για κάποιο ανεξήγητο λόγο λειτουργώ σαν gps και μπορώ και βρίσκω αυτό που ψάχνω. Ήταν ίσως η μόνη φορά που δεν μπόρεσα να βρω το μοτέλ και να προσανατολιστώ στο που είναι το κέντρο αν και λογικό είναι μόλις είχαμε φτάσει. Διασχίζοντας ένα πάρκο με παγκάκια και μεγάλους διαδρόμους ανάμεσα στο καταπράσινο τοπίο σε αγάλματα και σιντριβάνια φτάσαμε σε ένα κεντρικό δρόμο που φαινόταν πως έπρεπε να τον ακολουθήσουμε. Και αφού το κάναμε φτάσαμε δια μαγείας στο κέντρο! Είχε αρκετό κόσμο και οι άνθρωποι ζούσαν το παλμό του αποψινού ντέρμπι. Ήταν μια γιορτινή μέρα για τους Ρουμάνους και αυτό φαινόταν και από τα στολίσματα που είχαν κάνει με ρουμάνικες σημαίες και από το ότι είχαν πουληθεί 50.000 εισιτήρια για τον αγώνα από τη πρώτη εβδομάδα που άρχισαν να κυκλοφορούν κάνοντας το στάδιο κατάμεστο από φανατικούς Ρουμάνους που διψούσαν για διάκριση μέσα στην έδρα τους κόντρα σε μια πολύ ισχυρή ομάδα τη δική μας που είχε προβάδισμα από το πρώτο αγώνα.
Το πρώτο που πήγε το μάτι μας ήταν ένα τεράστιο κτήριο που έμοιαζε με πολλά εμπορικά κέντρα ενωμένα μαζί. Μπήκαμε εκεί αναζητώντας να φάμε μετά από πολλές ώρες πείνας και φυσικά τα απαραίτητα αναμνηστικά όπως σε κάθε ταξίδι. Εκεί είδαμε κάποιους Έλληνες που είχαν μπλούζες από ελληνικές ομάδες και σημαίες. Ρίξαμε μια πρώτη ματιά στις ρουμάνικες βιτρίνες και έπειτα πήγαμε στο τελευταίο όροφο που ήταν τα μαγαζιά με φαγητό. Φυσικά για μια ακόμα φορά δεν θα τιμούσαμε τη τοπική κουζίνα αλλά κάποιο fastfood με αμερικάνικη προέλευση. Εκεί βρήκα επιτέλους ανοιχτό δίκτυο και έστειλα στη Φένια τις πρώτες μου εντυπώσεις και τη ταλαιπωρία της διαδρομής. Και αφού μιλήσαμε όσο προλάβαμε και μου έφτιαξε κι` άλλο τη διάθεση φάγαμε και συνεχίσαμε την αναζήτηση αναμνηστικών. Εγώ ο Σπο και ο Τάκης πήραμε μαγνητάκια για το ψυγείο και ο Laz έναν αναπτήρα zippo που παίρνει από κάθε χώρα. Έψαχνα απεγνωσμένα κάποιο ποδοσφαιρικό κασκόλ για τη συλλογή μου αφού δεν είχα και πολύ χρόνο για να βρω κάπου αλλά μάταια. Κατεβήκαμε στο μετρό και όπως το φαντάστηκα είχε μαγαζιά με κασκόλ και αναμνηστικά όμως μόνο της εθνικής Ρουμανίας. Μου είπαν ότι έπρεπε να πάω μέχρι τα γήπεδα των ομάδων που ήταν έξω από τη πόλη όλα. Παρά την απογοήτευση δεν πτοήθηκα και συνεχίσαμε την επιστροφή για το μοτέλ περνώντας και από τα πανεπιστήμια του Βουκουρεστίου μπροστά. Στο γυρισμό βγαίναμε φωτογραφίες με τη σημαία του Άρη όπως σε κάθε ταξίδι και αναγνώριζαν από την σημαία τη προέλευσή μας και εύχονταν καλή τύχη στην Ελλάδα. Βγάλαμε αρκετές φωτογραφίες αναμιγμένοι στο ρουμάνικο πλήθος.
Αφού καταφέραμε να μάθουμε ένα συγκεκριμένο δρόμο μέσα από ένα μεγάλο πάρκο φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας και επιτέλους χαλαρώσαμε από όλη την ένταση του ταξιδιού και της πόλης. Οι ώρες όταν δεν βιάζεσαι περνάνε εύκολα. Έτσι φτάσαμε δύο ώρες πριν τον αγώνα. Ο πατέρας μου που είχε βαρεθεί στο μοτέλ συν την υπερένταση που είχε μας έπεισε να ξεκινούσαμε από τώρα να πηγαίναμε να τρώγαμε κάτι στη πόλη και γενικά να παίρναμε λεωφορείο η ταξί και ας φτάναμε αρκετά νωρίτερα. Τα παιδιά που έπιναν μπύρες στη βεράντα με κάτι Ρουμάνες που προσπαθούσε κλασικά ο πατέρας μου να τους τις γνωρίσει σηκώθηκαν ντύθηκαν και φύγαμε με τα πόδια για το κέντρο. Μαθημένοι σε αυτή τη διαδρομή εμείς τη δείχναμε και στο πατέρα μου που τον έβλεπα να περπατάει μια από τις σπάνιες φορές που το κάνει ειδικά σε μια απόσταση που δεν θα πίστευα ότι θα έκανε ποτέ με πολλές κατηφόρες και παρακάμψεις . Φτάσαμε μπροστά σε ένα μαγαζί όπου κάτσαμε και φάγαμε. Τώρα έπρεπε να αποφασίσουμε με τι θα πάμε στο γήπεδο. Και αφού δεν είχαμε ιδέα για τα δρομολόγια των λεωφορείων ρωτήσαμε έναν οδηγό ταξί αν μπορούσε να πάρει πέντε άτομα! Αν και το σκέφτηκε αρκετά μας είπε να μπούμε. Ήταν πολύ αστείο το να είμαστε πίσω τέσσερις μαντράχαλοι σαν κοτόπουλα και ταυτόχρονα να βλέπεις το πατέρα μου να συνεννοείται με το ρουμάνο ο ένας στα ελληνικά ο άλλος στα ρουμάνικα και να βγάζουν συμπεράσματα με δυο τρεις λέξεις που έλεγε ο καθένας!
Το μποτιλιάρισμα ήταν το πιο έντονο που είχαμε συναντήσει στο Βουκουρέστι. Όλη η πόλη πήγαινε στο γήπεδο που για να πας έπρεπε να διασχίσεις το κέντρο το οποίο ήταν όλες τις ώρες γεμάτο. Κάτι που θα μείνει αξέχαστο ήταν ο απίστευτος οδηγός που μας πήρε με το ταξί. Όταν του είπαμε ότι θα πάρει ευρώ και όχι ρουμάνικα lei γυάλισε το μάτι του. Αμέσως ήταν λες και παίζαμε στον υπολογιστή παιχνίδι με κόντρες και αγώνες. Ο απίστευτος οδηγός πέρναγε σαν τρελός τα αμάξια έμπαινε στο αντίθετο ρεύμα πολλές φορές γλιτώνοντας τη σύγκρουση με απότομα φρεναρίσματα. Μπήκε ανάποδα σε στενά σε πάρκινγκ σε δρομάκια άλλαξε δυο κεντρικούς δρόμους πέρναγε όλα τα φανάρια με κόκκινο μέχρι που καβάλησε ολόκληρο πεζοδρόμιο και κόντεψε να καταστρέψει το ταξί . Μας πήγε ακριβώς μέσα στη περιοχή που υπήρχαν μόνο ρουμάνοι οπαδοί . Τον πληρώσαμε αν και τον αδικήσαμε για την απίστευτη προσπάθεια που έκανε άξιζε παραπάνω λεφτά. Έπειτα κάναμε απόλυτη ησυχία. Ήμασταν σε αντίπαλη πλευρά και έπρεπε να κάνουμε τους Ρουμάνους γιατί ποτέ δεν ξέρεις πως αντιδράνε οι ξένοι σε τέτοιους αγώνες. Αφού περπατήσαμε ανάμεσα τους σε μια ομιχλώδη και κρύα ατμόσφαιρα βρήκαμε αστυνομικούς που μας έδειξαν τα δρόμο για το ελληνικό πέταλο. Και αφού μας οδήγησαν εκεί επιτέλους βλέπαμε παντού Έλληνες με σημαίες γαλανόλευκα χρώματα περικεφαλαίες και τα πρώτα ελληνικά συνθήματα άρχισαν να ακούγονται στα αυτιά μας. Ξαφνικά η ατμόσφαιρα ζεστάθηκε με τα τραγούδια και την ελληνική τρέλα να τραβάει τα βλέμματα των Ρουμάνων.
Μετά από αναμονή φτάσαμε στον έλεγχο στην είσοδο. Εκεί έγινε ένα ακόμα από τα αστεία γεγονότα. Ο πατέρας μου είχε ετοιμάσει ένα πανό για να το περάσει στο γήπεδο και να το δούνε φίλοι του εδώ στην Ελλάδα. Αυτό το πανό το κράταγε ο Τάκης. Όταν έφτασε η σειρά του τον ρώτησαν τι ήταν αυτό το πανό και του είπαν ότι απαγορεύεται να μπούνε πανό στο γήπεδο. Όμως ο Τάκης που δεν ξέρει αγγλικά πανικοβλήθηκε και δεν μπόρεσε να καταλάβει τι του είπαν. Ζητούσε βοήθεια από το Laz που όμως ήταν πιο μπροστά και δεν άκουγε κι έτσι του πήραν το πανό και τον άφησαν να περάσει. Αυτός εκνευρισμένος από τη στάση τους είπε την ατάκα της εκδρομής . Αφήνοντάς τον να περάσει τους είπε με νεύρα ‘danke’ αφού δεν ήξερε καμία άλλη λέξη κάτι που φυσικά όμως δεν κόλλαγε πουθενά προσφέροντάς μας γέλιο και φυσικά ακολούθησε δούλεμα. Έπειτα ήταν γεγονός. Αντικρίζαμε το πανέμορφο στάδιο τη ‘Nazionala Arena’ που κοιτούσαμε λίγες εβδομάδες πριν στο ίντερνετ και δεν πιστεύαμε ότι ήμασταν εκεί μέσα ! Πενήντα χιλιάδες Ρουμάνοι και Έλληνες στο κατάμεστο στάδιο έδιναν έναν απίστευτο παλμό στην ατμόσφαιρα. Φυσικά το οποιοδήποτε σύνθημα προσπαθήσαμε να φωνάξουμε μας το εξαφάνιζαν οι ρουμάνοι με τις πολλές παραπάνω φωνές τους. Βγάλαμε φωτογραφίες , βίντεο , το γήπεδο και τον κόσμο αλλά βγήκαμε κι εμείς τις αναμνηστικές φωτογραφίες με την ελληνική σημαία.
Εθνικός ύμνος. Συγκίνηση . Άξιζε ο κόπος και η κούραση γι`αυτό το ταξίδι. Όλα ήταν υπέροχα ,ο απίστευτα δυνατός ήχος των τραγουδιών, τα χρώματα οι , φωνές έδιναν μια μαγική εικόνα σε κάθε τηλεθεατή αλλά κυρίως σε εμάς που ήμασταν εκεί μέσα και το ζούσαμε απόλυτα. Ήταν μοναδική εμπειρία. Η Ελλάδα πήρε τη πρόκριση μέσα στο Βουκουρέστι κι εμείς πετύχαμε την αποστολή μας. Είχαμε και τη τύχη να πανηγυρίσουμε το γκολ του Μήτρογλου και να προηγηθούμε . Στο τέλος οι ρουμάνοι μας χειροκρότησαν για το πάθος και την αφοσίωση που δείξαμε και εμείς ανταποδώσαμε αφού πρώτα είχαμε γιορτάσει με τους παίχτες τη μεγάλη πρόκριση.
Η θερμοκρασία είχε πέσει κάτω από τους μηδέν και πήραμε το δρόμο της επιστροφής από το γήπεδο. Βρήκαμε ένα ταξί που δέχτηκε να μας πάρει και ας ήμασταν πέντε άτομα αλλά έπρεπε να πληρώναμε τα διπλάσια. Μας έκανε μια περιπλάνηση σε μια πλευρά της πόλης που δεν είχαμε ανακαλύψει μέχρι που έφτασε στο κέντρο που αποφασίσαμε να κατέβουμε. Τότε ζήτησε όχι τα διπλάσια αλλά πολλά περισσότερα κάτι που εξόργισε το πατέρα μου που δεν δέχτηκε να πληρώσει. Τότε τα αίματα άναψαν με τον οδηγό να μας λέει ότι θα φωνάξει τους φίλους του τους οδηγούς ταξί και ο πατέρας μου την αστυνομία. Τελικά του δώσαμε ένα καλό ποσό σε ευρώ και με ήρεμο τρόπο του είπα να ηρεμήσει να τα πάρει και να λήξει το θέμα. Έτσι κι έγινε. Ψάξαμε κάποιο μαγαζί να φάμε βραδινό πριν πάμε για ύπνο αφού δυνάμεις δεν υπήρχαν για νυχτερινή διασκέδαση και περιήγηση στο Βουκουρέστι. Βρήκαμε ένα τούρκικο μαγαζί και ο πατέρας μου μπήκε στην ουρά να παραγγείλει ξαφνικά από το πουθενά πετάχτηκε μπροστά μας το πιο διάσημο κανάλι της Ρουμανίας το RTV !Η δημοσιογράφος πήγε στο Σπο και τον έκανε ερωτήσεις σχετικά με τον αγώνα. Αφού απάντησε διπλωματικά και με ψυχραιμία κάτσαμε να φάμε. Ποτέ δεν μάθαμε αν βγήκε αυτό το βίντεο στη ρουμάνικη τηλεόραση.
Μετά το φαί ανηφορίσαμε μέσα από στενά ψάχνοντας το μοτέλ όμως το Βουκουρέστι ποτέ δεν καταφέραμε να το μάθουμε και φυσικά χαθήκαμε. Αναγκαστήκαμε να πάρουμε ακόμα ένα ταξί έχοντας συμφωνήσει από την αρχή το ποσό που θα δίναμε. Μετά από μικρή αναζήτηση το βρήκαμε και μπήκαμε μέσα στο δωμάτιο για να ξεκουραστούμε σε κρεβάτι επιτέλους. Ο Σπο ο Laz και ο Τάκης δεν είχαν φάει μαζί μου και κατηφόρισαν πάλι στο κέντρο να βρούνε κάτι ανοιχτό αλλά την επόμενη μέρα έμαθα ότι δεν βρήκαν τίποτα αφού εγώ με το πατέρα μου κοιμηθήκαμε πριν γυρίσουν.
Το ξημέρωμα μας βρήκε στο μοτέλ σαφώς ξεκούραστους και έτοιμους για την επιστροφή. Αφού απολαύσαμε το καφέ μας ετοιμάσαμε τις τσάντες πληρώσαμε χαιρετήσαμε τον ευγενικό ιδιοκτήτη και φύγαμε για το κέντρο για πρωινό. Ο δρόμος μας έφερε ξανά στο εμπορικό κέντρο που είχε φαγητά αλλά και κάτι τελευταίο που ήθελα να πάρω. Ήθελα να αγοράσω ένα δώρο στη Φένια και ας μην ήμασταν και επίσημα μαζί. Εκεί μπορεί και να μην ξαναπάω ποτέ οπότε άξιζε το κόπο. Έψαξα αρκετά και κατέληξα σε ένα βραχιόλι που μου είχε τραβήξει τη προσοχή με το που το είδα. Το αγόρασα, φάγαμε όλοι μαζί και μπήκαμε στο αμάξι. Αποχαιρετήσαμε το Βουκουρέστι και οδεύαμε στο Ρούσε τη πόλη δίπλα στα σύνορα. Η διαδρομή ήταν σύντομη και φτάνοντας στα σύνορα αντιμετωπίσαμε το τελευταίο πρόβλημα σε ρουμάνικα εδάφη . Στα σύνορα μας ζήτησαν τις βινιέτες κάτι που εμείς δεν είχαμε πάρει ποτέ ! Μαζί μας εκεί και άλλοι Έλληνες που είχαν το ίδιο πρόβλημα. Τελικά δώσαμε ένα δεκάευρο και φύγαμε.
Επιτέλους, ήμασταν εκτός Ρουμανίας διασχίζοντας τη Βουλγαρία. Η κούραση ήταν μεγάλη για όλους και η ησυχία επικρατούσε στο αμάξι με εξαίρεση κάποιες στιγμές που σπάγαμε τη μονοτονία με αστεία και μουσική. Με μία μόλις στάση φτάσαμε νύχτα πλέον στο Σαντάνσκι τη τελευταία πόλη πριν τα ελληνικά σύνορα που είχαμε προγραμματίσει να φάμε. Βρίσκοντας για ακόμα μια φορά Έλληνες φάγαμε φτηνά και πλουσιοπάροχα και ξεκινήσαμε για τη τελική διαδρομή .
Φτάνοντας στις Σέρρες που ο Σπο σπουδάζει τον αφήσαμε σπίτι του και συνεχίσαμε για Θεσσαλονίκη που φτάσαμε αρκετά αργά τη νύχτα. Χαιρετηθήκαμε και ανεβήκαμε στα σπίτια μας οπου εμένα και το πατέρα μου μας περίμενε ξύπνια η μητέρα μου να μας κάνει φαγητό. Ήταν μια υπέροχη εμπειρία και το έναυσμα στα ταξίδια της εθνικής Ελλάδος αφού αργότερα είχαμε σκοπό να την ακολουθήσουμε και σε άλλες χώρες και πόλεις. Η Ρουμανία θα μείνει μια γλυκιά ανάμνηση για πάντα.
28/7/2018 <3
Το 3-1 είναι γεγονός. Η Ελλάδα νικάει τη Ρουμανία στην Αθήνα και το μόνο που απομένει είναι ο επαναληπτικός στη Ρουμανία. Εγώ σχεδίαζα το Δεκέμβριο να επισκεφτώ τη Ρουμανία με γνωστό ταξιδιωτικό γραφείο. Δεν πέρασε από το μυαλό μου καμία ιδέα. Όχι όμως και από το μυαλό του πατέρα μου του παλαίμαχου ταξιδιώτη αφού για λίγες χώρες δεν έχει συμπληρώσει ολόκληρο το χάρτη της Ευρώπης κάτι που αφού πλέον στα γεράματα μοιάζει αδύνατο άφησε κληρονομιά σε μ ένα να το καταφέρω. Κι αφού μπορεί να μην το ολοκλήρωσε όμως δε θα έλεγε όχι σε μια επιστροφή στα ταξίδια μετά από χρόνια με προορισμό το Βουκουρέστι που είχε επισκεφτεί πριν πολλά χρόνια. Έτσι ένα μεσημέρι και ενώ τρώγαμε μου έριξε την ιδέα μεταξύ σοβαρού και αστείου να μαζέψω τους κλασικούς δυο τρεις κολλητούς μου και να πάμε Βουκουρέστι να πάρουμε τη πρόκριση και να γυρίσουμε! Εγώ φυσικά νόμιζα ότι με δουλεύει αλλά λέγοντας του να σταματήσει να με προκαλεί γιατί δεν το είχα σε τίποτα είδα ότι δεν έκανε πλάκα και το εννοούσε. Φυσικά έτρεξα να ψάξω λεπτομέρειες για τα εισιτήρια και τα ξενοδοχεία αλλά έπρεπε να πάρω και το οκ από τα παιδιά. Αρχικά ο εύκολος λόγο ελάχιστων υποχρεώσεων ο Λαζ είδε με πολύ καλό μάτι την ιδέα και πήρα το πρώτο οκ. Ο μόνος που έμεινε ήταν ο Σπο. Είχε σχολή και δεν μπορούσε να κάνει παραπάνω από δύο απουσίες κάτι που φοβόμασταν. Όμως και αυτός είπε να χαραμίσει μία απουσία για ένα τέτοιο μοναδικό ταξίδι αφού με το πατέρα μου ήταν κάτι πολύ σπάνιο να ταξιδέψουμε όλοι μαζί. Κι έτσι το ταξίδι έκλεισε. Είχαμε συμφωνήσει να μην πούμε σε κανένα για το ταξίδι γιατί δεν θέλαμε και πέμπτο άτομο θα ήταν πολύ άβολο το ταξίδι. Όμως ο Λαζ βρήκε στο δρόμο έναν άλλο κολλητό μας το Τάκη τη ψυχή της παρέας και του αποκάλυψε το ταξίδι που θα κάναμε πιστεύοντας ότι έτσι κ αλλιώς λεφτά δεν είχε και άδεια σιγά μην έπαιρνε. Όμως ο Τάκης μας εξέπληξε αφού ξαφνικά μου χτύπησε το κουδούνι μια μέρα και με παρακάλεσε να του δώσω το οκ να έρθει αφού θα πηγαίναμε με το δικό μας αμάξι. Φυσικά δεν μπορούσα να αρνηθώ σε ένα δικό μας άνθρωπο κι έτσι βγήκε η πανέτοιμη πεντάδα του ταξιδιού. Μετά από πολλά τηλεφωνήματα κατάφερα να μάθω πότε βγαίνανε τα εισιτήρια και να προλάβω να κλείσω πέντε από τα τελευταία που είχανε μείνει αφού είχανε ζήτηση. Ήταν όλα έτοιμα πλέον και σε μία εβδομάδα και κάτι λιγότερο φεύγαμε.
Εντωμεταξύ εγώ εκείνη τη περίοδο ζούσα έντονες συναισθηματικά στιγμές αφού μετά από καιρό η κοπέλα που είχα συνέχεια στο μυαλό μου μετά τη κίνηση που έκανα για να την προσεγγίσω είχε θετική ανταπόκριση. Όλα γύρω μου είχαν αλλάξει προς το καλό η μίζερη ατμόσφαιρα που επικρατούσε για μήνες είχε φύγει και όλα βάδιζαν αργά και σταθερά σε γλυκά και όμορφα βήματα. Θα ήταν δύσκολο στο ξεκίνημα μιας όχι ακόμα σχέσης αλλά για εκεί πήγαινε να φύγω σε μια άλλη χώρα και ας ήταν για μιάμιση μέρα. Όμως όλα ήταν κλεισμένα και έτοιμα και τα ταξίδια είναι το καλύτερο φάρμακο για τη ψυχή μου που επιτέλους δεν ήταν άρρωστη με τον ερχομό της Φένιας. Μιλούσαμε συνέχεια και οι μέρες περνούσαν γρήγορα μέχρι που χωρίς να το καταλάβουμε είχε σκοτεινιάσει οι τσάντες ήταν έτοιμες οι ταυτότητες στο χέρι και η μηχανή του αυτοκινήτου ζεστή να μας περιμένει κάτω από τα σπίτι μας. Τελικά πήραμε το αμάξι του Σπο το επονομαζόμενο ‘tanks’ που μας είχε φτάσει με απόλυτη ασφάλεια μέχρι τη μακρινή Βουδαπέστη το περασμένο καλοκαίρι και ήταν έτοιμο να μας οδηγήσει στο Βουκουρέστι.
Όλοι στις θέσεις τους λοιπόν και το δεύτερο roadtrip με καινούριες παρουσίες το πατέρα μου και το Τάκη που έκανε το ντεμπούτο του στο εξωτερικό αφού δεν είχε περάσει ποτέ τα σύνορα. Επι ελληνικού εδάφους και πηγαίνοντας στο δρόμο προς Σέρρες και Προμαχώνα στα σύνορα το απαραίτητο cdμας συντρόφευε με το Σπο στο τιμόνι το πατέρα μου συνοδηγό και εμάς πίσω μέχρι που σε καμιά ώρα φτάσαμε στα σύνορα. Μετά τον απαραίτητο έλεγχο πατούσαμε πλέον σε βουλγάρικο έδαφος. Σταματήσαμε στα dutyfreeγια να πάρει ο πατέρας μου μια κούτα τσιγάρα όμως κατάλαβε ότι είχε χρόνια να ταξιδέψει και είχαν αλλάξει τα πράγματα γιατί οι τιμές ήταν ίδιες και όχι φτηνότερες απ`οτι πίστευε κάτι που δεν τον εμπόδισε να πάρει τη κούτα και να συνεχίσουμε το ταξίδι μας.
Είχε πολύ κρύο κοντά στους 0 βαθμούς αλλά μέσα στο αμάξι ήμασταν ο ένας κοντά στον άλλο με τα μπουφάν να δημιουργούν μια ζεστή φιλική ατμόσφαιρα. Βουλγάρικες πινακίδες στους δρόμους και απόλυτο σκοτάδι , τοπικά αυτοκίνητα που ταξίδευαν αργά και πολύ σπάνια και καμιά ελληνική πινακίδα με έλληνες που ταξίδευαν στο Βουκουρέστι σαν εμάς. Ο Τάκης και ο Λαζ είχαν κλείσει τα μάτια τους ενώ ο πατέρας μου που κοιμάται νωρίς ήταν ακόμα ξύπνιος αποδεικνύοντας την εμπειρία του και την αφοσίωση στο τιμόνι ακόμα και όταν δεν οδηγούσε ήταν δίπλα στον άγρυπνο Σπο που οδηγούσε με το μυαλό στο δρόμο. Εγώ δεν είχα καθόλου όρεξη για ύπνο όσο αργά και να ήταν αφού στο μυαλό μου υπήρχε μόνο εκείνη. Στα ακουστικά άκουγα συνέχεια το ίδιο τραγούδι που θα μου θυμίζει για πάντα το Βουκουρέστι και τη Φένια το melancholy of spirit των Agaloch κοιτάζοντας τις λίγες φωτογραφίες που είχα στο κινητό μου για να τη βλέπω και όταν δεν είναι μπροστά μου. Η συντροφιά της μουσικής και της παρουσίας της στο μυαλό μου με κράτησαν ξάγρυπνο μέχρι τη πρώτη στάση που κάναμε σε ένα μέρος που θύμιζε αρκετά τα Τέμπη. Εκεί ήταν και η πρώτη φορά στη ζωή μου που ζήτησα τσιγάρο από το πατέρα μου αφού με το Σπο και το Λαζ κάπνιζαν και βαρέθηκα να κρύβομαι ολόκληρο παιδί. Δεν ήταν θέμα ηλικίας απλά με είχαν συνηθίσει οι δικοί μου αντικαπνιστή και αθλητή και ήταν δύσκολο να δούνε κάτι διαφορετικό όχι ότι κάπνιζα συστηματικά αλλά όχι και καθόλου όπως πίστευαν. Μπορεί να με έβρισε αρχικά αλλά μου έδωσε τελικά όπως και στη δεύτερη και τη Τρίτη στάση που κάναμε παρακάτω για ξεκούραση και για να πιούμε καυτό καφέ που είχε φτιάξει ο πατέρας μου και διατηρούνταν ζεστός μέσα στο θερμό. Τσιγάρο και καφές ήταν τα απαραίτητα εφόδια για να ζεσταθεί το σώμα από την παγωνιά που είχε. Αναρωτιόμασταν τη μας περίμενε από πλευρά καιρού στο Βουκουρέστι.
Και κάπου εκεί νύσταξε ο πατέρας μου και είπε να κάτσει πίσω και να πάω εγώ μπροστά. Όμως πριν κοιμηθεί μας πρόσφερε γέλιο με τις ατάκες που έλεγε στο Τάκη για τα κιλά του και τον ανδρισμό του άσχετα αν ο πατέρας μου ήταν δύο φορές ο Τάκης! Τελικά πίσω κοιμήθηκαν και το ρολόι έδειχνε τέσσερις το πρωί. Είχαμε περάσει εδώ και ώρες τη Σόφια αν και πήγαμε εκεί να χαθούμε ο πατέρας μου που τότε οδηγούσε βρήκε την άκρη. Πλέον υπήρχε έντονη ομίχλη που μας εμπόδιζε. Μετά αποκοιμήθηκα και εγώ αν και άντεξα αρκετή ώρα. Όταν ξύπνησα ήταν όλοι στο πόδι είχε σχεδόν ξημερώσει και φτάναμε κοντά στα σύνορα. Οι βουλγάρικοι δρόμοι ήταν μεγάλη ταλαιπωρία. Κάναμε και τη τελευταία στάση στις εφτά το πρωί έχοντας πλέον ξημερώσει στη παγωμένη Βουλγαρία. Και επιτέλους φτάσαμε στα σύνορα με τη Ρουμανία.
Μετά από δώδεκα ώρες ταλαιπωρίας πατούσαμε ρουμάνικο έδαφος. Σταματήσαμε δίπλα στα σύνορα αφού είδαμε ένα πούλμαν με Έλληνες εκδρομείς. Αφού αναλύσαμε τις εμπειρίες μας από τη διαδρομή και ξεπιαστήκαμε μπήκαμε πάλι στο αμάξι για να κάνουμε τα τελευταία πενήντα χιλιόμετρα που μας έμεναν για το Βουκουρέστι. Θέλαμε πολύ να βρούμε το ξενοδοχείο και να ξαπλώσουμε επιτέλους στα κρεβάτια μας. Όπως είχαμε ενημερωθεί μας σταμάτησε μπλόκο της αστυνομίας με τη δικαιολογία ότι είχαμε παραβιάσει το όριο ταχύτητας. Φυσικά παρά τον εκνευρισμό μας αυτό πετάχτηκε σε κάποιο κάδο όπως είχε γίνει και με το πρόστιμο που είχαμε φάει στο Βελιγράδι! Και επιτέλους αντικρίζαμε το Βουκουρέστι ένα από τα καμάρια του κομουνισμού επι Τσαουσέσκου . Μεγάλη πόλη με έντονο στοιχείο άλλης εποχής σε φάση παρακμής αλλά με σημάδια ακμής. Πόλη με πολύ έντονο μποτιλιάρισμα που παρόμοιο του δεν είχαμε ξαναδεί ! Ρωτήσαμε κάποιους περαστικούς και κάποιους οδηγούς ταξί αν γνωρίζανε ένα μεγάλο και γνωστό ξενοδοχείο του Βουκουρεστίου όπου οι Έλληνες που είχαμε κλείσει τα εισιτήρια θα τα προμηθευόμασταν από εκεί. Όμως κανένας δεν ήξερε αγγλικά αν και φαινότανε να γνωρίζουν που είναι το ξενοδοχείο .Επιτέλους το ξενοδοχείο βρέθηκε και ο πατέρας μου μέσα σε ένα δεκάλεπτο πήρε τα εισιτήρια. Τώρα έμενε να βρούμε το μοτέλ μας κάτι που φάνταζε το δύσκολο σημείο της υπόθεσης.
Μετά από απίστευτη δίωρη περιπλάνηση σε μποτιλιάρισμα σε στενά σε αδιέξοδα και έχοντας ρωτήσει κόσμο έχοντας μπει σε άλλα ξενοδοχεία για να χρησιμοποιήσουμε το WiFi μήπως το βρούμε δεν καταφέραμε τίποτα. Μέχρι που η τελευταία ελπίδα μας ήταν να πάρει ο πατέρας μου ταξί και να τον ακολουθήσουμε από πίσω με το αμάξι. Κι έτσι κι έγινε. Επιτέλους φτάσαμε στο στενό που ήταν το μοτέλ και η ειρωνεία ήταν ότι ήταν δίπλα στη πρεσβεία των Σκοπίων που δεν συμπαθούσαμε ιδιαίτερα γι`αυτό και κάναμε πλάκες μόλις το είδαμε διαβάζοντας την επιγραφή ‘Μακεδονία’. Το μοτέλ ήταν πολύ χειρότερο από το φοβερό που είχαμε μείνει στη Βουδαπέστη αλλά δεν απασχόλησε και κανένα αφού ήταν πολύ φτηνό και μικρής σημασίας ζήτημα για ταξιδιώτες σαν εμάς! Λεγότανε crazy frog!! Αν και είχαμε κοιμηθεί ελάχιστα και ο Σπο καθόλου δεν θέλαμε να ξαπλώσουμε αλλά να βγούμε βόλτα στη πόλη αφού δεν θα είχαμε άλλη ευκαιρία. Ο αγώνας ήταν σε 4-5 ώρες κι έτσι είχαμε την ευκαιρία να ανακαλύψουμε το Βουκουρέστι και τα μυστικά του. Ο πατέρας μου έμεινε στο μοτέλ αφού σίγουρα είχε ανάγκη από ύπνο. Εμείς αρχίσαμε να κατηφορίζουμε προς άγνωστη κατεύθυνση . Όμως σε αυτά τα ταξίδια εγώ για κάποιο ανεξήγητο λόγο λειτουργώ σαν gps και μπορώ και βρίσκω αυτό που ψάχνω. Ήταν ίσως η μόνη φορά που δεν μπόρεσα να βρω το μοτέλ και να προσανατολιστώ στο που είναι το κέντρο αν και λογικό είναι μόλις είχαμε φτάσει. Διασχίζοντας ένα πάρκο με παγκάκια και μεγάλους διαδρόμους ανάμεσα στο καταπράσινο τοπίο σε αγάλματα και σιντριβάνια φτάσαμε σε ένα κεντρικό δρόμο που φαινόταν πως έπρεπε να τον ακολουθήσουμε. Και αφού το κάναμε φτάσαμε δια μαγείας στο κέντρο! Είχε αρκετό κόσμο και οι άνθρωποι ζούσαν το παλμό του αποψινού ντέρμπι. Ήταν μια γιορτινή μέρα για τους Ρουμάνους και αυτό φαινόταν και από τα στολίσματα που είχαν κάνει με ρουμάνικες σημαίες και από το ότι είχαν πουληθεί 50.000 εισιτήρια για τον αγώνα από τη πρώτη εβδομάδα που άρχισαν να κυκλοφορούν κάνοντας το στάδιο κατάμεστο από φανατικούς Ρουμάνους που διψούσαν για διάκριση μέσα στην έδρα τους κόντρα σε μια πολύ ισχυρή ομάδα τη δική μας που είχε προβάδισμα από το πρώτο αγώνα.
Το πρώτο που πήγε το μάτι μας ήταν ένα τεράστιο κτήριο που έμοιαζε με πολλά εμπορικά κέντρα ενωμένα μαζί. Μπήκαμε εκεί αναζητώντας να φάμε μετά από πολλές ώρες πείνας και φυσικά τα απαραίτητα αναμνηστικά όπως σε κάθε ταξίδι. Εκεί είδαμε κάποιους Έλληνες που είχαν μπλούζες από ελληνικές ομάδες και σημαίες. Ρίξαμε μια πρώτη ματιά στις ρουμάνικες βιτρίνες και έπειτα πήγαμε στο τελευταίο όροφο που ήταν τα μαγαζιά με φαγητό. Φυσικά για μια ακόμα φορά δεν θα τιμούσαμε τη τοπική κουζίνα αλλά κάποιο fastfood με αμερικάνικη προέλευση. Εκεί βρήκα επιτέλους ανοιχτό δίκτυο και έστειλα στη Φένια τις πρώτες μου εντυπώσεις και τη ταλαιπωρία της διαδρομής. Και αφού μιλήσαμε όσο προλάβαμε και μου έφτιαξε κι` άλλο τη διάθεση φάγαμε και συνεχίσαμε την αναζήτηση αναμνηστικών. Εγώ ο Σπο και ο Τάκης πήραμε μαγνητάκια για το ψυγείο και ο Laz έναν αναπτήρα zippo που παίρνει από κάθε χώρα. Έψαχνα απεγνωσμένα κάποιο ποδοσφαιρικό κασκόλ για τη συλλογή μου αφού δεν είχα και πολύ χρόνο για να βρω κάπου αλλά μάταια. Κατεβήκαμε στο μετρό και όπως το φαντάστηκα είχε μαγαζιά με κασκόλ και αναμνηστικά όμως μόνο της εθνικής Ρουμανίας. Μου είπαν ότι έπρεπε να πάω μέχρι τα γήπεδα των ομάδων που ήταν έξω από τη πόλη όλα. Παρά την απογοήτευση δεν πτοήθηκα και συνεχίσαμε την επιστροφή για το μοτέλ περνώντας και από τα πανεπιστήμια του Βουκουρεστίου μπροστά. Στο γυρισμό βγαίναμε φωτογραφίες με τη σημαία του Άρη όπως σε κάθε ταξίδι και αναγνώριζαν από την σημαία τη προέλευσή μας και εύχονταν καλή τύχη στην Ελλάδα. Βγάλαμε αρκετές φωτογραφίες αναμιγμένοι στο ρουμάνικο πλήθος.
Αφού καταφέραμε να μάθουμε ένα συγκεκριμένο δρόμο μέσα από ένα μεγάλο πάρκο φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας και επιτέλους χαλαρώσαμε από όλη την ένταση του ταξιδιού και της πόλης. Οι ώρες όταν δεν βιάζεσαι περνάνε εύκολα. Έτσι φτάσαμε δύο ώρες πριν τον αγώνα. Ο πατέρας μου που είχε βαρεθεί στο μοτέλ συν την υπερένταση που είχε μας έπεισε να ξεκινούσαμε από τώρα να πηγαίναμε να τρώγαμε κάτι στη πόλη και γενικά να παίρναμε λεωφορείο η ταξί και ας φτάναμε αρκετά νωρίτερα. Τα παιδιά που έπιναν μπύρες στη βεράντα με κάτι Ρουμάνες που προσπαθούσε κλασικά ο πατέρας μου να τους τις γνωρίσει σηκώθηκαν ντύθηκαν και φύγαμε με τα πόδια για το κέντρο. Μαθημένοι σε αυτή τη διαδρομή εμείς τη δείχναμε και στο πατέρα μου που τον έβλεπα να περπατάει μια από τις σπάνιες φορές που το κάνει ειδικά σε μια απόσταση που δεν θα πίστευα ότι θα έκανε ποτέ με πολλές κατηφόρες και παρακάμψεις . Φτάσαμε μπροστά σε ένα μαγαζί όπου κάτσαμε και φάγαμε. Τώρα έπρεπε να αποφασίσουμε με τι θα πάμε στο γήπεδο. Και αφού δεν είχαμε ιδέα για τα δρομολόγια των λεωφορείων ρωτήσαμε έναν οδηγό ταξί αν μπορούσε να πάρει πέντε άτομα! Αν και το σκέφτηκε αρκετά μας είπε να μπούμε. Ήταν πολύ αστείο το να είμαστε πίσω τέσσερις μαντράχαλοι σαν κοτόπουλα και ταυτόχρονα να βλέπεις το πατέρα μου να συνεννοείται με το ρουμάνο ο ένας στα ελληνικά ο άλλος στα ρουμάνικα και να βγάζουν συμπεράσματα με δυο τρεις λέξεις που έλεγε ο καθένας!
Το μποτιλιάρισμα ήταν το πιο έντονο που είχαμε συναντήσει στο Βουκουρέστι. Όλη η πόλη πήγαινε στο γήπεδο που για να πας έπρεπε να διασχίσεις το κέντρο το οποίο ήταν όλες τις ώρες γεμάτο. Κάτι που θα μείνει αξέχαστο ήταν ο απίστευτος οδηγός που μας πήρε με το ταξί. Όταν του είπαμε ότι θα πάρει ευρώ και όχι ρουμάνικα lei γυάλισε το μάτι του. Αμέσως ήταν λες και παίζαμε στον υπολογιστή παιχνίδι με κόντρες και αγώνες. Ο απίστευτος οδηγός πέρναγε σαν τρελός τα αμάξια έμπαινε στο αντίθετο ρεύμα πολλές φορές γλιτώνοντας τη σύγκρουση με απότομα φρεναρίσματα. Μπήκε ανάποδα σε στενά σε πάρκινγκ σε δρομάκια άλλαξε δυο κεντρικούς δρόμους πέρναγε όλα τα φανάρια με κόκκινο μέχρι που καβάλησε ολόκληρο πεζοδρόμιο και κόντεψε να καταστρέψει το ταξί . Μας πήγε ακριβώς μέσα στη περιοχή που υπήρχαν μόνο ρουμάνοι οπαδοί . Τον πληρώσαμε αν και τον αδικήσαμε για την απίστευτη προσπάθεια που έκανε άξιζε παραπάνω λεφτά. Έπειτα κάναμε απόλυτη ησυχία. Ήμασταν σε αντίπαλη πλευρά και έπρεπε να κάνουμε τους Ρουμάνους γιατί ποτέ δεν ξέρεις πως αντιδράνε οι ξένοι σε τέτοιους αγώνες. Αφού περπατήσαμε ανάμεσα τους σε μια ομιχλώδη και κρύα ατμόσφαιρα βρήκαμε αστυνομικούς που μας έδειξαν τα δρόμο για το ελληνικό πέταλο. Και αφού μας οδήγησαν εκεί επιτέλους βλέπαμε παντού Έλληνες με σημαίες γαλανόλευκα χρώματα περικεφαλαίες και τα πρώτα ελληνικά συνθήματα άρχισαν να ακούγονται στα αυτιά μας. Ξαφνικά η ατμόσφαιρα ζεστάθηκε με τα τραγούδια και την ελληνική τρέλα να τραβάει τα βλέμματα των Ρουμάνων.
Μετά από αναμονή φτάσαμε στον έλεγχο στην είσοδο. Εκεί έγινε ένα ακόμα από τα αστεία γεγονότα. Ο πατέρας μου είχε ετοιμάσει ένα πανό για να το περάσει στο γήπεδο και να το δούνε φίλοι του εδώ στην Ελλάδα. Αυτό το πανό το κράταγε ο Τάκης. Όταν έφτασε η σειρά του τον ρώτησαν τι ήταν αυτό το πανό και του είπαν ότι απαγορεύεται να μπούνε πανό στο γήπεδο. Όμως ο Τάκης που δεν ξέρει αγγλικά πανικοβλήθηκε και δεν μπόρεσε να καταλάβει τι του είπαν. Ζητούσε βοήθεια από το Laz που όμως ήταν πιο μπροστά και δεν άκουγε κι έτσι του πήραν το πανό και τον άφησαν να περάσει. Αυτός εκνευρισμένος από τη στάση τους είπε την ατάκα της εκδρομής . Αφήνοντάς τον να περάσει τους είπε με νεύρα ‘danke’ αφού δεν ήξερε καμία άλλη λέξη κάτι που φυσικά όμως δεν κόλλαγε πουθενά προσφέροντάς μας γέλιο και φυσικά ακολούθησε δούλεμα. Έπειτα ήταν γεγονός. Αντικρίζαμε το πανέμορφο στάδιο τη ‘Nazionala Arena’ που κοιτούσαμε λίγες εβδομάδες πριν στο ίντερνετ και δεν πιστεύαμε ότι ήμασταν εκεί μέσα ! Πενήντα χιλιάδες Ρουμάνοι και Έλληνες στο κατάμεστο στάδιο έδιναν έναν απίστευτο παλμό στην ατμόσφαιρα. Φυσικά το οποιοδήποτε σύνθημα προσπαθήσαμε να φωνάξουμε μας το εξαφάνιζαν οι ρουμάνοι με τις πολλές παραπάνω φωνές τους. Βγάλαμε φωτογραφίες , βίντεο , το γήπεδο και τον κόσμο αλλά βγήκαμε κι εμείς τις αναμνηστικές φωτογραφίες με την ελληνική σημαία.
Εθνικός ύμνος. Συγκίνηση . Άξιζε ο κόπος και η κούραση γι`αυτό το ταξίδι. Όλα ήταν υπέροχα ,ο απίστευτα δυνατός ήχος των τραγουδιών, τα χρώματα οι , φωνές έδιναν μια μαγική εικόνα σε κάθε τηλεθεατή αλλά κυρίως σε εμάς που ήμασταν εκεί μέσα και το ζούσαμε απόλυτα. Ήταν μοναδική εμπειρία. Η Ελλάδα πήρε τη πρόκριση μέσα στο Βουκουρέστι κι εμείς πετύχαμε την αποστολή μας. Είχαμε και τη τύχη να πανηγυρίσουμε το γκολ του Μήτρογλου και να προηγηθούμε . Στο τέλος οι ρουμάνοι μας χειροκρότησαν για το πάθος και την αφοσίωση που δείξαμε και εμείς ανταποδώσαμε αφού πρώτα είχαμε γιορτάσει με τους παίχτες τη μεγάλη πρόκριση.
Η θερμοκρασία είχε πέσει κάτω από τους μηδέν και πήραμε το δρόμο της επιστροφής από το γήπεδο. Βρήκαμε ένα ταξί που δέχτηκε να μας πάρει και ας ήμασταν πέντε άτομα αλλά έπρεπε να πληρώναμε τα διπλάσια. Μας έκανε μια περιπλάνηση σε μια πλευρά της πόλης που δεν είχαμε ανακαλύψει μέχρι που έφτασε στο κέντρο που αποφασίσαμε να κατέβουμε. Τότε ζήτησε όχι τα διπλάσια αλλά πολλά περισσότερα κάτι που εξόργισε το πατέρα μου που δεν δέχτηκε να πληρώσει. Τότε τα αίματα άναψαν με τον οδηγό να μας λέει ότι θα φωνάξει τους φίλους του τους οδηγούς ταξί και ο πατέρας μου την αστυνομία. Τελικά του δώσαμε ένα καλό ποσό σε ευρώ και με ήρεμο τρόπο του είπα να ηρεμήσει να τα πάρει και να λήξει το θέμα. Έτσι κι έγινε. Ψάξαμε κάποιο μαγαζί να φάμε βραδινό πριν πάμε για ύπνο αφού δυνάμεις δεν υπήρχαν για νυχτερινή διασκέδαση και περιήγηση στο Βουκουρέστι. Βρήκαμε ένα τούρκικο μαγαζί και ο πατέρας μου μπήκε στην ουρά να παραγγείλει ξαφνικά από το πουθενά πετάχτηκε μπροστά μας το πιο διάσημο κανάλι της Ρουμανίας το RTV !Η δημοσιογράφος πήγε στο Σπο και τον έκανε ερωτήσεις σχετικά με τον αγώνα. Αφού απάντησε διπλωματικά και με ψυχραιμία κάτσαμε να φάμε. Ποτέ δεν μάθαμε αν βγήκε αυτό το βίντεο στη ρουμάνικη τηλεόραση.
Μετά το φαί ανηφορίσαμε μέσα από στενά ψάχνοντας το μοτέλ όμως το Βουκουρέστι ποτέ δεν καταφέραμε να το μάθουμε και φυσικά χαθήκαμε. Αναγκαστήκαμε να πάρουμε ακόμα ένα ταξί έχοντας συμφωνήσει από την αρχή το ποσό που θα δίναμε. Μετά από μικρή αναζήτηση το βρήκαμε και μπήκαμε μέσα στο δωμάτιο για να ξεκουραστούμε σε κρεβάτι επιτέλους. Ο Σπο ο Laz και ο Τάκης δεν είχαν φάει μαζί μου και κατηφόρισαν πάλι στο κέντρο να βρούνε κάτι ανοιχτό αλλά την επόμενη μέρα έμαθα ότι δεν βρήκαν τίποτα αφού εγώ με το πατέρα μου κοιμηθήκαμε πριν γυρίσουν.
Το ξημέρωμα μας βρήκε στο μοτέλ σαφώς ξεκούραστους και έτοιμους για την επιστροφή. Αφού απολαύσαμε το καφέ μας ετοιμάσαμε τις τσάντες πληρώσαμε χαιρετήσαμε τον ευγενικό ιδιοκτήτη και φύγαμε για το κέντρο για πρωινό. Ο δρόμος μας έφερε ξανά στο εμπορικό κέντρο που είχε φαγητά αλλά και κάτι τελευταίο που ήθελα να πάρω. Ήθελα να αγοράσω ένα δώρο στη Φένια και ας μην ήμασταν και επίσημα μαζί. Εκεί μπορεί και να μην ξαναπάω ποτέ οπότε άξιζε το κόπο. Έψαξα αρκετά και κατέληξα σε ένα βραχιόλι που μου είχε τραβήξει τη προσοχή με το που το είδα. Το αγόρασα, φάγαμε όλοι μαζί και μπήκαμε στο αμάξι. Αποχαιρετήσαμε το Βουκουρέστι και οδεύαμε στο Ρούσε τη πόλη δίπλα στα σύνορα. Η διαδρομή ήταν σύντομη και φτάνοντας στα σύνορα αντιμετωπίσαμε το τελευταίο πρόβλημα σε ρουμάνικα εδάφη . Στα σύνορα μας ζήτησαν τις βινιέτες κάτι που εμείς δεν είχαμε πάρει ποτέ ! Μαζί μας εκεί και άλλοι Έλληνες που είχαν το ίδιο πρόβλημα. Τελικά δώσαμε ένα δεκάευρο και φύγαμε.
Επιτέλους, ήμασταν εκτός Ρουμανίας διασχίζοντας τη Βουλγαρία. Η κούραση ήταν μεγάλη για όλους και η ησυχία επικρατούσε στο αμάξι με εξαίρεση κάποιες στιγμές που σπάγαμε τη μονοτονία με αστεία και μουσική. Με μία μόλις στάση φτάσαμε νύχτα πλέον στο Σαντάνσκι τη τελευταία πόλη πριν τα ελληνικά σύνορα που είχαμε προγραμματίσει να φάμε. Βρίσκοντας για ακόμα μια φορά Έλληνες φάγαμε φτηνά και πλουσιοπάροχα και ξεκινήσαμε για τη τελική διαδρομή .
Φτάνοντας στις Σέρρες που ο Σπο σπουδάζει τον αφήσαμε σπίτι του και συνεχίσαμε για Θεσσαλονίκη που φτάσαμε αρκετά αργά τη νύχτα. Χαιρετηθήκαμε και ανεβήκαμε στα σπίτια μας οπου εμένα και το πατέρα μου μας περίμενε ξύπνια η μητέρα μου να μας κάνει φαγητό. Ήταν μια υπέροχη εμπειρία και το έναυσμα στα ταξίδια της εθνικής Ελλάδος αφού αργότερα είχαμε σκοπό να την ακολουθήσουμε και σε άλλες χώρες και πόλεις. Η Ρουμανία θα μείνει μια γλυκιά ανάμνηση για πάντα.
28/7/2018 <3
Last edited:
