Ξεκινώντας να γράψω την ιστορία μου, είναι τόσες πολλές οι σκέψεις και οι αναμνήσεις από το ταξίδι μου στην πόλη του φωτός, που αμφιβάλλω αν τελικά καταφέρω να τις μεταφέρω όλες. Κατά αρχήν είναι κοινά αποδεκτό πως μιλάμε για μια πόλη πανέμορφη. Ιδιαίτερα το κέντρο και τριγύρω. Χαζεύοντας τα κτίρια της πόλης, θαυμάζεις την αρχιτεκτονικής τους, τη φινέτσα τους. Σίγουρα όμως υπάρχουν και τα προάστια που τα πράγματα δεν είναι και τόσο ιδανικά.
Τώρα όσο αναφορά το ταξίδι μας. Το πρωί, αντί για να τρώμε πρωινό στο ξενοδοχείο επιλέγαμε να πάμε σε κάποιο φούρνο και να προμηθευτούμε τα απαραίτητα σφολιατοειδή. Μετά και έπειτα από μια πρώτη βόλτα στην περιοχή που θέλαμε να εξερευνήσουμε, καθόμασταν να πιούμε το καφεδάκι μας. Το βράδυ πολλές φορές επιλέγαμε, αντί για γεύμα, να φάμε κρέπα. Η αλήθεια είναι, καθότι γλυκατζής, ότι τις κρέπες και τα γλυκά γαλλικής καταγωγής τα περίμενα πώς και πώς.
Κάτι που με ξάφνιασε ευχάριστα ήταν ότι δεν συναντήσαμε καθόλου ουρές. Κάναμε κάθε μέρα το πρόγραμμά μας, υπολογίζοντας το χρόνο που θα σπαταλήσουμε σε κάποια ουρά. Όμως κάτι τέτοιο δεν συνέβη πουθενά. Εξαίρεση ο πύργος του Άιφελ που είχε χαλάσει το ένα ασανσέρ και είχαν δημιουργηθεί ουρές. Στο Λούβρο μπήκαμε αμέσως, στις εκκλησίες επίσης. Βέβαια, επειδή το ταξίδι ήταν για έξι ημέρες, είχαμε εξ αρχής αποφασίσει ότι δεν προλαβαίναμε να πάμε στις Βερσαλλίες. Ακόμα το πιο απρόσμενο κομμάτι του ταξιδιού, ήταν η διαχυτικότητα και η προθυμία των Γάλλων να σε βοηθήσουν. Τέλος σε όλα τα μνημεία και μουσεία μπήκαμε τζάμπα, καθώς όλοι οι κάτοικοι χώρας της Ε.Ε. κάτω των 26, έχουν δωρεάν είσοδο. Μόνο στον Άιφελ δεν ισχύει.
Πριν περάσω στο πρόγραμμα της κάθε ημέρας θέλω να γράψω σύντομα και κάνα δυο αρνητικά όπως το ότι θεωρώ ότι έχουν ένα από τα παλαιότερα και πιο βρόμικα μετρό της Ευρώπης. Νομίζω ότι και η πόλη, είναι επίσης βρόμικη. Συναντάς παντού σκουπίδια. Γενικά νομίζω ότι με την καθαριότητα έχουν ένα θέμα και σαν άνθρωποι. Επίσης προσωπικά και το τονίζω προσωπικά, απογοητεύτηκα από το φαγητό.
Η άφιξή μας στο Παρίσι έλαβε χώρα κατά της μία, τοπική ώρα. Εισιτήρια για Orlybus και μετά από 25 λεπτά βρισκόμαστε στην πλατεία Denfert Rochereau. Από εκεί το ξενοδοχείο μας απέχει περίπου 300 μέτρα ή πέντε λεπτά περπάτημα. Το ξενοδοχείο μας ήταν το Montparnasse Daguerre και βρίσκεται στην οδό Daguerre. Μετά το checkin αποφασίσαμε να πάμε για φαγητό. Έπειτα από πολλά «κλείσαμε» που ακούσαμε από διάφορους μαγαζάτορες στις 14.30 το μεσημέρι, φάγαμε σε ένα café της οδού Daguerre- δρόμος γεμάτος με café, brasserie, patisserie, minimarket, μανάβικα και γενικά ότι άλλο θα μπορούσαμε να χρειαστούμε. Αφού λοιπόν γεμίσαμε τις μπαταρίες μας αλλά όχι και το στομάχι μας καθότι οι μερίδες ήταν μικρές και το φαγητό ψιλό-μάπα (η μερίδα μου –μπιφτέκι από κιμά αλόγου-αντί για πατάτες είχε τσιπς πατατάκια που τα άνοιξε εκείνη τη στιγμή και τα πρόσθεσε στο πιάτο), φύγαμε για εξερεύνηση της πόλης.
Η αρχή έγινε με βαρκάδα στο Σηκουάνα (Les Vendettes du Pont Neuf), με αφετηρία και τερματισμό τη γέφυρα Pont Neuf. H κράτηση είχε γίνει μέσω internetκαι αντί για 13 ευρώ μας κόστισε μόνο 8 λόγω weboffer (όταν έβλεπα τους κινέζους να δίνουν τα 13 ευρώ, ενώ εγώ είχα δώσει 8, μου έβγαινε αυθόρμητα ένα αίσθημα ικανοποίησης). Η βαρκάδα, πέρα του ότι μας άρεσε, φάνηκε και αρκετά χρήσιμη ως προς το να προσανατολιστούμε και να καταλάβουμε προς τα πού βρίσκεται το κάθε μνημείο. Μετά το τέλος της βαρκάδας άρχισε ο ποδαρόδρομος.
Ξεκινήσαμε από το cite και κατευθυνόμαστε στην Champs Elysees. Στην πορεία πεινάσαμε και είπαμε να κάνουμε μια στάση στη rivoli για κρέπα στο χέρι. Βλέπουμε ένα μαγαζί και λέμε να πάρουμε από εκεί. Ο τύπος που έφτιαχνε τις κρέπες, προηγουμένως καθάριζε τη μικρή τζαμαρία μπροστά από την εστία που ψήνει τις κρέπες, με azax. Τον βλέπω και λέω εντάξει θα πάει να πλύνει τα χέρια του. Σιγά μην πάει. Παίρνει με το χέρι και χωρίς γάντια μια κρέπα (είχε μερικές έτοιμες) και την πετάει στο μάτι για να την ψήσει. Βάζει μετά νουτέλα και επειδή δεν ξεκολλούσε από το κουτάλι, κρατάει αντίσταση την κρέπα με τη συσκευασία της νουτέλας και τη βγάζει τη σοκολάτα με το χέρι του. Εκεί του λέω ότι την κρέπα που ετοιμάζει να τη φάει ο ίδιος και σηκωνόμαστε και φεύγουμε. Πάμε σε ένα διπλανό μαγαζί, πάλι τα ίδια. Φεύγουμε κι από εκεί και τελικά βρίσκουμε ένα τρίτο μαγαζί, όπου λέμε δε πάει άλλο θα τη φάμε ακόμα κι αν τη φτιάχνει με τα πόδια. Τελικά εκεί φορούσαν κάτι γάντια μιας χρήσης (τα μοναδικά που είδα σε μια βδομάδα στο Παρίσι). Με τα πολλά φτάνουμε στην Elysees, αλλά ένα παράξενο πράγμα: βλέπαμε την αψίδα από την αρχή της οδού και νομίζαμε ότι είναι καμιά 200ριά μέτρα, αλλά περπατούσαμε, περπατούσαμε… Μετά πολλά φτάσαμε κάτω από την αψίδα κατά τις 20.00, ανεβήκαμε (τζαμπέ καθότι κάτω των 26, γενικά το εισιτήριο είναι ένα 10ρικο) και η θέα ήταν υπέροχη. Από τη μια ο πύργος του Άιφελ από την άλλη οι καταπράσινοι δρόμοι της φωτισμένης πρωτεύουσας. Ωραία εικόνα! Κάθοδος και φύγαμε για το ξενοδοχείο.
Πρωινό ξύπνημα και ξεκίνημα της βόλτα μας, η οποία έγινε εξ ολοκλήρου ποδαράτη. Πρώτη στάση, κι αφού είχαμε την πρώτη επαφή με τον πύργο του Μονπαρνάς, ήταν η εκκλησία του St Sulpice. Ωραία και επιβλητική εκκλησία. Η συνέχεια αφορούσε και το πιο όμορφο κομμάτι της ημέρας· τους κήπους του Λουξεμβούργου. Τη μεγαλύτερη εντύπωση μέσα στους κήπους, δεν μου την έκανε ούτε το παλάτι, ούτε η λίμνη αλλά κάτι δέντρα που βρίσκονται απέναντι από το παλάτι και μοιάζουν σαν να τα έχει κουρέψει ο πιο in κομμωτής και τους έχει δώσει ένα όμοιο σχήμα.
Συνέχεια με έναν εκπληκτικό ναό που αποτελεί και την τελευταία κατοικία πολλών λαμπρών προσωπικοτήτων (π.χ. Ουγκώ)· το Πάνθεον (ξανά η είσοδός μας έγινε άνευ κόστους καθότι κάτω των 26 ετών). Επίσης μέσα στο Πάνθεον, μιας και μέσα εκεί ο Φουκό έκανε την εφεύρεση ορόσημο ότι η Γη περιστρέφεται, υπάρχει ένα εκκρεμές που αποτελεί πόλο έλξης των επισκεπτών. Ακολούθως πήραμε την οδό St Michel, στάση έξω από τη Σορβόννη για τις απαραίτητες φωτογραφίες και να θαυμάσουμε το σιντριβάνι της πλατείας και εν τέλει καταλήξαμε στο cite. Κλασικά είσοδος σε Notre Dame, και επειδή ήταν Κυριακή τελούταν λειτουργία, επίσκεψη σε Σεν Σαπέλ (υπάρχουν πολύ πιο όμορφες εκκλησίες στην πόλη), είδαμε δίπλα το Δικαστικό Μέγαρο, περάσαμε μια βόλτα έξω από την Κονσιερζερί. Εκεί κοντά σε μία πλατεία (νομίζω Λουί-Λεπέν) στήνεται μια υπαίθρια αγορά λουλουδιού.
Κατόπιν, και μιας και είχε μεσημεριάσει για τα καλά, ήρθε η ώρα του φαγητού. Κάτσαμε σε ένα μαγαζί στη de la Huchette. Μετά το φαγητό είπαμε να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής για το ξενοδοχείο, αλλά πρώτα κάναμε στάση στην πλατεία St Michel για να φωτογραφίσουμε το σιντριβάνι της πλατείας το οποίο μου θύμισε εκείνο της Trevi στην Ρώμη.
Το βραδάκι και ύστερα από την απαραίτητη ξεκούραση, περιπλανηθήκαμε στα δρομάκια της Βαστίλης και του Μαρέ. Δυστυχώς δεν βρήκαμε τη Rue Sevigne για να φάμε τις κρέπες που έχει αναφέρει κάποιος μέσα στο forum, αλλά βρήκαμε ένα άλλο μαγαζάκι στο οποίο καθίσαμε για γλυκό. Γενικά αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι δεν κυκλοφορούσε καθόλου κόσμος στην περιοχή και κάτι μπαράκια που υπάρχουν ήταν άδεια. Ίσως λόγω της ημέρας (Κυριακή) ο κόσμος να προτίμησε να ξεκουραστεί για να πάει την επομένη στη δουλεία του.
Πρωινό και σφαίρα για Λούβρο. Γενικά να αναφέρω ότι δεν είμαι ο πιο μεγάλος λάτρης της τέχνης και γενικά βαριέμαι αφόρητα τα μουσεία. Συνεπώς το είχαμε ξεκαθαρίσει από την αρχή ότι δεν θα φάμε όλη τη μέρα στο μουσείο. Φτάσαμε κατά τις 9.30 και μπήκαμε από την είσοδο που έχει στο μετρό. Ουρά καθόλου. Νομίζω ότι το πιο εντυπωσιακό έκθεμα σε ολόκληρο το Λούβρο είναι η Νίκη της Σαμοθράκης και η οποία βρίσκεται σε κεντρικότατη θέση. Επίσης εντυπωσιακό έκθεμα είναι η Αφροδίτη της Μήλου, ενώ να πω την αλήθεια απογοητεύτηκα λίγο από τη Μόνα Λίζα, πρώτον από το μέγεθός της και δεύτερον γιατί την έχουν τοποθετήσει πίσω από ένα τζάμι. Χαρακτηριστικό πάντως της ηρεμία που επικρατούσε στο Λούβρο εκείνη την ημέρα, είναι ότι όσο βλέπαμε τη Μόνα Λίζα, ήμασταν εμείς και καμιά δεκαριά ακόμα επισκέπτες. Κατά τις 12.00 αποφασίσαμε να φύγουμε. Βγήκαμε από την πυραμίδα, η οποία είναι όντως εντυπωσιακή, όπως και τα σιντριβάνια. Προχωρήσαμε μέσα από τους κήπους του Λούβρου. Ακολούθως σταματήσαμε για καφέ στο Angelina, επί της οδού rivoli. Ήπιαμε τρία εσπρεσάκια και φάγαμε τρία chocomontblanc. Δώσαμε 38 ευρώ. Φεύγοντας πέφτουμε πάνω στον Λέτο (τον ποδοσφαιριστή του Παναθηναϊκού), τον χαιρετάμε, ξεκαθαρίζοντας ότι υποστηρίζουμε άλλη ομάδα και συνεχίζουμε με κατεύθυνση προς την Champs Elysees. Εκεί αγοράζουμε εισιτήρια για την Disneyland. Απέναντι από το κατάστημα της Disneyland είναι η οδός Montagne, την οποία την ακολουθήσαμε για να κατευθυνθούμε στον Άιφελ. Είχα διαβάσει στο forum ότι ο πύργος δεν κολλάει στην αρχιτεκτονική της πόλη, ότι είναι ένα σιδερικό κ.α. και τα θεωρούσα όλα αυτά υπερβολικά. Τελικώς, τώρα και μετά την επίσκεψή μου στο Παρίσι, μπορώ να πω ότι δε διαφωνώ. Δεν ανεβήκαμε λόγω του ότι λειτουργούσε μόνο το ένα ασανσέρ και είχε ουρά άνω της ώρας. Αλλά να πω την αλήθεια δεν τρελαινόμασταν να ανέβουμε, γιατί αλλιώς θα είχαμε ανέβει από τη σκάλα. Μετά τις απαραίτητες φωτογραφίες, χαλαρώσαμε λίγο στο γρασίδι, στο πεδίο του Άρεως. Έπειτα βάλαμε πλώρη για το μέγαρο των Απομάχων. Το πιο εντυπωσιακό σε αυτό το κτίριο, θεωρώ ότι είναι ο τρούλος του. Επίσης υπάρχει μια όμορφη εσωτερική αυλή με μια μεγάλη σημαία της Γαλλίας. Αφού τον διασχίσαμε κάθετα βγήκαμε στο ποτάμι. Εκεί κάπου καθίσαμε για φαγητό σε ένα restaurant. Η τιμή πήγε κάνα σαραντάρι το κεφάλι. Μετά το φαγητό πήραμε ένα λεωφορείο και πήγαμε στις Galleries Lafayette. Νομίζω ότι η μοναδική εντελώς δωρεάν θέα (υπάρχει βέβαια και η θέα από τα σκαλιά μπροστά από την Sacre Coeur) είναι από την ταράτσα των Galleries. Άσε που έχει και καναπέδες για να καθίσεις κιόλας. Πάντως και η selfserviceκαφετέρια είχε πολύ καλές τιμές (εσπρέσο 1,60, φυσικός 3,70). Η μέρα έκλεισε με επίσκεψη, πάλι με τη χρήση λεωφορείου στη Μονμάρτη. Η αλήθεια είναι ότι η μόνη περιοχή στην οποία αισθάνθηκα λίγο ανασφάλεια ήταν εκεί. Επισκεφτήκαμε την Sacre Coeur. Εξωτερικά είναι πανέμορφη, όσο επίσης πανέμορφη είναι και η θέα από τα σκαλιά της που βρίσκονται λίγο πιο κάτω. Στην περιοχή υπάρχουν πολλά στενά δρομάκια στα οποία μπορείς να βρεις souvenir.
Ξεκινάμε με μια βόλτα από το γήπεδο της Paris saint germain, το Park de prince, στάση Porte De St-Cloud του μετρό, νότια από το Trocadero. Γενικά συνηθίζω στα ταξίδια μου να βλέπω γήπεδα και να επισκέπτομαι τις μπουτίκ των ομάδων και να αγοράζω souvenir. Δυστυχώς όμως η μπουτίκ ήταν κλειστή. Έτσι τη βγάλαμε με μια βόλτα στην περιοχή. Γεγονός είναι πως τα προάστια απέχουν από τη γοητεία του κέντρου. Έπειτα επιστρέφουμε προς τα πίσω και σταματάμε στο Trocadero. Νομίζω ότι όποιος θέλει να βγάλει τις καλύτερες αναμνηστικές φωτογραφίες με τον Άιφελ πρέπει να το κάνει από εδώ. Αφού χαζέψαμε λίγο την περιοχή και φωτογραφηθήκαμε και μιας και έπρεπε να γυρίσουμε στη Champs Εlysees (είπαμε έπρεπε να επισπευτώ την μπουτίκ της pari), πήραμε την avenuedenewyork. Στο τέλος του δρόμου υπάρχει μια πολύ όμορφη πλατεία η Alma Marceau. Από εκεί πήραμε ξανά την Montagne και βρεθήκαμε στην Elysees ακριβώς στο ύψος που θέλαμε. Μετά τα απαραίτητα ψώνια, ήπιαμε καφέ στο unisex μια καφετέρια η οποία βρίσκεται λίγο πριν από το κατάστημα της Disneyland. Εκεί πέρα φάγαμε κιόλας. Στη συνέχεια επισκεφτήκαμε το Pompidou. Δεν μπήκαμε μέσα, αν και η είσοδος ήταν δωρεάν (είπαμε είμαστε κάτω των 26), απλά αρκεστήκαμε στο να βγάλουμε μερικές φωτογραφίες.
Το απόγευμα θελησαμε να δούμε την περιοχή του Montaparnasse. Άλλωστε εκεί μέναμε. Εκεί επισκεφτήκαμε τον πύργο, τις Galleries Lafayette που είναι ακριβώς κάτω από τον πύργο, το κοιμητήριο και τέλος κάτσαμε για κρέπα σε ένα μαγαζί. Για καλή μας τύχη, και καθώς ψάχναμε να κάτσουμε κάπου, ακούμε κάποιον να μας μιλάει. Ήταν ένας έλληνας δικηγόρος που ζει στο Παρίσι τα τελευταία πολλά χρόνια και που μένει στην περιοχή. Εκείνος λοιπόν μας πρότεινε πού να κάτσουμε για κρέπα λέγοντας μας ότι είναι με διαφορά η καλύτερη του Montaparnasse. Το μαγαζί δεν θυμάμαι πώς το έλεγαν, αλλά θυμάμαι ότι ήταν στην οδό Montaparnasse. Και όντως η συγκεκριμένη κρεπερί πρέπει να είναι η καλύτερη της περιοχής γιατί, ενώ ήταν σε ένα δρόμο γεμάτο κρεπερί, μόνο η συγκεκριμένη είχε κόσμο και μάλιστα Γάλλους. Κλασικά όμως κι εκεί φτιάχνουν την κρέπα νε γυμνά χέρια, την κάνουν μισή από ότι στην Ελλάδα και την χρεώνουν 6,50 ευρώ (κρέπα μόνο με νουτέλα).
Το βραδάκι αποφασίζουμε να πάμε στο citeγια να δούμε την εκκλησία φωτισμένη. Πάμε και στο διπλανό νησάκι, όπου μας είχαν πει ότι είχε καλό παγωτό. Το μαγαζί που μας είχανε πει να ψάξουμε λεγόταν Bertillon. Έλα, όμως που είδαμε πάνω από εφτά μαγαζιά με τον τίτλο Bertillon και τα περισσότερα από αυτά ήταν ρεστοράν. Με τα πολλά βλέπουμε κάτι τύπους να κρατάνε παγωτό, τους ρωτάμε από πού το πήραν, μου λένε Bertillon, τους λέω κατά πού πέφτει αυτό το μαγαζί, μου δείχνουν και επιτέλους τρώμε παγωτό. Ωραίο παγωτό, αλλά προσωπικά βρήκα τα Amorino, πολύ πιο νόστιμα. Ήρθε όμως η ώρα να πάμε στο ξενοδοχείο για ξεκούραση γιατί αύριο έχει Disneyland.
Η ημέρα ήταν αφιερωμένη στα πάρκα της Disneyland. Γύρω στις 9.30 είμαστε έξω από το σταθμό Val’ deEurope, μια στάση πριν από τα πάρκα, για να αφήσουμε τις βαλίτσες μας στο ξενοδοχείο που θα μέναμε. Κάναμε checkin και φύγαμε.
Τη συγκεκριμένη μέρα ήμασταν πραγματικά τυχεροί γιατί η Disneyland δεν είχε πολύ κόσμο. Να φανταστείτε για να μπεις στο Indiana κατά τις 12, είχε αναμονή κάνα 10λεπτο. Μέχρι την παρέλαση (έγινε στις 17.00), είχαμε μπει σχεδόν σε όλα τα παιχνίδια. Μετά την παρέλαση φάγαμε και είδαμε ακόμα κάποια παιχνίδια. Αποχωρήσαμε κατά τις 20.30.
Μερικά σχόλια τώρα για την Disneyland. Καταρχήν αν πρώτα ο θεός επιστρέψω στο Παρίσι, κάτι το οποίο θα το ήθελα πάρα πολύ, δε θα επισκεφτώ την Disneyland. Θεωρώ ότι απευθύνεται σε παιδιά μέχρι 15 χρονών, ενώ πολλά από τα παιχνίδια που υπάρχουν εκεί δεν είναι κατάλληλα για μικρά παιδιά. Είδα παιδάκια που μετά το space mountain έκαναν εμετό. Επίσης οι ήρωες της Disney δεν εμφανίστηκαν ποτέ και πουθενά. Εκτός βέβαια από την παρέλαση. Ακόμα εισιτήριο 65 ευρώ δεν δικαιολογεί, ενώ δεν είχε όλη αυτή τη μαγεία για την οποία μας είχαν προετοιμάσει! Βέβαια βρίσκεται σε ένα πολύ όμορφο και ωραία διαμορφωμένο τοπίο. Επίσης τα κάστρα κι όλα αυτά που έχουν δημιουργήσει είναι καταπληκτικά.
Με όλα αυτά που αναφέρω επάνω, δεν θέλω να μηδενίσω την Disneyland, ούτε και να αποτρέψω κάποιον από το να την επισκεφτεί. Απλά μεταφέρω τη γνώμη μου. Ακόμα είναι κι αυτό το «ας το κρίνω μόνος μου» που λέμε όσοι πηγαίνουμε για πρώτη φορά σε κάποιο μέρος. Συνεπώς κλείνοντας το κεφάλαιο Disneyland θεωρώ ότι είναι λογικό κάποιος που ταξιδεύει στο Παρίσι για πρώτη φορά να θέλει να την επισκεφτεί –άλλωστε όλοι λίγο πολύ μεγαλώσαμε με ένα παρόμοιο παιδικό όνειρο- αλλά νομίζω ότι θα καταλάβει ότι δεν είναι και για κάθε μέρα. Ειδικά αν κάποιος δεν έχει παιδιά μαζί του, το καλύτερο θα ήταν να την κάνει πριν από την παρέλαση κιόλας.
Την τελευταία ημέρα του ταξιδιού μας, αποφασίσαμε να κάνουμε ένα shoppingtherapyαλλά και να προμηθευτούμε τα απαραίτητα αναμνηστικά και μη δώρα. Συνεπώς η μέρα περιελάμβανε επίσκεψη στο εμπορικό κέντρο Val’ de Europe και στο διπλανό εκπτωτικό χωριό La Valee Village. Το εμπορικό κέντρο είναι τεράστιο. Νομίζω ότι δεν συγκρίνεται σε μέγεθος με κανένα από τα mall της Αθήνας. Το εκπτωτικό χωρίο έχει πολύ καλές ευκαιρίες επώνυμων ρούχων σε προσιτές τιμές.
Μετά το μεσημέρι, κι αφού φάγαμε σε ένα μαγαζί του εμπορικού κέντρου, χτυπήσαμε μια last but not least βόλτα στο όμορφο κέντρο της πόλης (γύρω από τα νησιά) και ήπιαμε τον αποχαιρετιστήριο καφέ. Κατά τις 21.00 το βράδυ, βρεθήκαμε στο ξενοδοχείο που θα διαμέναμε, δίπλα στο Orly, καθότι η πτήση μας επρόκειτο να είναι πολλή πρωινή (06.00).
o Αν κάποιος, κατά τη διαμονή του στο Παρίσι, έχει σκοπό να κάνει βαρκάδα στο Σηκουάνα, καλό είναι να την έχει κλείσει μέσω διαδικτύου. Εμείς κλείσαμε από Bateaux Les Vedettes du Pont-Neuf - Paris boats, Seine river cruise, Paris sightseeing cruise και αντί για 13 ευρώ το άτομο πληρώσαμε 8.
o Δωρεάν θέα, από την ταράτσα των Galleries Lafayette. Έχει και καναπέδες για να κάτσεις. Αλλά ακόμα κι αν θέλεις να πιεις κάτι οι τιμές είναι προσιτές.
o Κλασικά η καλύτερη θέα του Άιφελ είναι από Trocadero.
o Υπάρχει θέμα με το φαγητό. Μετά τις 15.00 το μεσημέρι και μετά τις 21.00 το βράδυ, λιγοστεύουν επικίνδυνα οι επιλογές.
Τώρα όσο αναφορά το ταξίδι μας. Το πρωί, αντί για να τρώμε πρωινό στο ξενοδοχείο επιλέγαμε να πάμε σε κάποιο φούρνο και να προμηθευτούμε τα απαραίτητα σφολιατοειδή. Μετά και έπειτα από μια πρώτη βόλτα στην περιοχή που θέλαμε να εξερευνήσουμε, καθόμασταν να πιούμε το καφεδάκι μας. Το βράδυ πολλές φορές επιλέγαμε, αντί για γεύμα, να φάμε κρέπα. Η αλήθεια είναι, καθότι γλυκατζής, ότι τις κρέπες και τα γλυκά γαλλικής καταγωγής τα περίμενα πώς και πώς.
Κάτι που με ξάφνιασε ευχάριστα ήταν ότι δεν συναντήσαμε καθόλου ουρές. Κάναμε κάθε μέρα το πρόγραμμά μας, υπολογίζοντας το χρόνο που θα σπαταλήσουμε σε κάποια ουρά. Όμως κάτι τέτοιο δεν συνέβη πουθενά. Εξαίρεση ο πύργος του Άιφελ που είχε χαλάσει το ένα ασανσέρ και είχαν δημιουργηθεί ουρές. Στο Λούβρο μπήκαμε αμέσως, στις εκκλησίες επίσης. Βέβαια, επειδή το ταξίδι ήταν για έξι ημέρες, είχαμε εξ αρχής αποφασίσει ότι δεν προλαβαίναμε να πάμε στις Βερσαλλίες. Ακόμα το πιο απρόσμενο κομμάτι του ταξιδιού, ήταν η διαχυτικότητα και η προθυμία των Γάλλων να σε βοηθήσουν. Τέλος σε όλα τα μνημεία και μουσεία μπήκαμε τζάμπα, καθώς όλοι οι κάτοικοι χώρας της Ε.Ε. κάτω των 26, έχουν δωρεάν είσοδο. Μόνο στον Άιφελ δεν ισχύει.
Πριν περάσω στο πρόγραμμα της κάθε ημέρας θέλω να γράψω σύντομα και κάνα δυο αρνητικά όπως το ότι θεωρώ ότι έχουν ένα από τα παλαιότερα και πιο βρόμικα μετρό της Ευρώπης. Νομίζω ότι και η πόλη, είναι επίσης βρόμικη. Συναντάς παντού σκουπίδια. Γενικά νομίζω ότι με την καθαριότητα έχουν ένα θέμα και σαν άνθρωποι. Επίσης προσωπικά και το τονίζω προσωπικά, απογοητεύτηκα από το φαγητό.
Ημέρα 1η
Η άφιξή μας στο Παρίσι έλαβε χώρα κατά της μία, τοπική ώρα. Εισιτήρια για Orlybus και μετά από 25 λεπτά βρισκόμαστε στην πλατεία Denfert Rochereau. Από εκεί το ξενοδοχείο μας απέχει περίπου 300 μέτρα ή πέντε λεπτά περπάτημα. Το ξενοδοχείο μας ήταν το Montparnasse Daguerre και βρίσκεται στην οδό Daguerre. Μετά το checkin αποφασίσαμε να πάμε για φαγητό. Έπειτα από πολλά «κλείσαμε» που ακούσαμε από διάφορους μαγαζάτορες στις 14.30 το μεσημέρι, φάγαμε σε ένα café της οδού Daguerre- δρόμος γεμάτος με café, brasserie, patisserie, minimarket, μανάβικα και γενικά ότι άλλο θα μπορούσαμε να χρειαστούμε. Αφού λοιπόν γεμίσαμε τις μπαταρίες μας αλλά όχι και το στομάχι μας καθότι οι μερίδες ήταν μικρές και το φαγητό ψιλό-μάπα (η μερίδα μου –μπιφτέκι από κιμά αλόγου-αντί για πατάτες είχε τσιπς πατατάκια που τα άνοιξε εκείνη τη στιγμή και τα πρόσθεσε στο πιάτο), φύγαμε για εξερεύνηση της πόλης.
Η αρχή έγινε με βαρκάδα στο Σηκουάνα (Les Vendettes du Pont Neuf), με αφετηρία και τερματισμό τη γέφυρα Pont Neuf. H κράτηση είχε γίνει μέσω internetκαι αντί για 13 ευρώ μας κόστισε μόνο 8 λόγω weboffer (όταν έβλεπα τους κινέζους να δίνουν τα 13 ευρώ, ενώ εγώ είχα δώσει 8, μου έβγαινε αυθόρμητα ένα αίσθημα ικανοποίησης). Η βαρκάδα, πέρα του ότι μας άρεσε, φάνηκε και αρκετά χρήσιμη ως προς το να προσανατολιστούμε και να καταλάβουμε προς τα πού βρίσκεται το κάθε μνημείο. Μετά το τέλος της βαρκάδας άρχισε ο ποδαρόδρομος.
Ξεκινήσαμε από το cite και κατευθυνόμαστε στην Champs Elysees. Στην πορεία πεινάσαμε και είπαμε να κάνουμε μια στάση στη rivoli για κρέπα στο χέρι. Βλέπουμε ένα μαγαζί και λέμε να πάρουμε από εκεί. Ο τύπος που έφτιαχνε τις κρέπες, προηγουμένως καθάριζε τη μικρή τζαμαρία μπροστά από την εστία που ψήνει τις κρέπες, με azax. Τον βλέπω και λέω εντάξει θα πάει να πλύνει τα χέρια του. Σιγά μην πάει. Παίρνει με το χέρι και χωρίς γάντια μια κρέπα (είχε μερικές έτοιμες) και την πετάει στο μάτι για να την ψήσει. Βάζει μετά νουτέλα και επειδή δεν ξεκολλούσε από το κουτάλι, κρατάει αντίσταση την κρέπα με τη συσκευασία της νουτέλας και τη βγάζει τη σοκολάτα με το χέρι του. Εκεί του λέω ότι την κρέπα που ετοιμάζει να τη φάει ο ίδιος και σηκωνόμαστε και φεύγουμε. Πάμε σε ένα διπλανό μαγαζί, πάλι τα ίδια. Φεύγουμε κι από εκεί και τελικά βρίσκουμε ένα τρίτο μαγαζί, όπου λέμε δε πάει άλλο θα τη φάμε ακόμα κι αν τη φτιάχνει με τα πόδια. Τελικά εκεί φορούσαν κάτι γάντια μιας χρήσης (τα μοναδικά που είδα σε μια βδομάδα στο Παρίσι). Με τα πολλά φτάνουμε στην Elysees, αλλά ένα παράξενο πράγμα: βλέπαμε την αψίδα από την αρχή της οδού και νομίζαμε ότι είναι καμιά 200ριά μέτρα, αλλά περπατούσαμε, περπατούσαμε… Μετά πολλά φτάσαμε κάτω από την αψίδα κατά τις 20.00, ανεβήκαμε (τζαμπέ καθότι κάτω των 26, γενικά το εισιτήριο είναι ένα 10ρικο) και η θέα ήταν υπέροχη. Από τη μια ο πύργος του Άιφελ από την άλλη οι καταπράσινοι δρόμοι της φωτισμένης πρωτεύουσας. Ωραία εικόνα! Κάθοδος και φύγαμε για το ξενοδοχείο.
Ημέρα 2η
Πρωινό ξύπνημα και ξεκίνημα της βόλτα μας, η οποία έγινε εξ ολοκλήρου ποδαράτη. Πρώτη στάση, κι αφού είχαμε την πρώτη επαφή με τον πύργο του Μονπαρνάς, ήταν η εκκλησία του St Sulpice. Ωραία και επιβλητική εκκλησία. Η συνέχεια αφορούσε και το πιο όμορφο κομμάτι της ημέρας· τους κήπους του Λουξεμβούργου. Τη μεγαλύτερη εντύπωση μέσα στους κήπους, δεν μου την έκανε ούτε το παλάτι, ούτε η λίμνη αλλά κάτι δέντρα που βρίσκονται απέναντι από το παλάτι και μοιάζουν σαν να τα έχει κουρέψει ο πιο in κομμωτής και τους έχει δώσει ένα όμοιο σχήμα.
Συνέχεια με έναν εκπληκτικό ναό που αποτελεί και την τελευταία κατοικία πολλών λαμπρών προσωπικοτήτων (π.χ. Ουγκώ)· το Πάνθεον (ξανά η είσοδός μας έγινε άνευ κόστους καθότι κάτω των 26 ετών). Επίσης μέσα στο Πάνθεον, μιας και μέσα εκεί ο Φουκό έκανε την εφεύρεση ορόσημο ότι η Γη περιστρέφεται, υπάρχει ένα εκκρεμές που αποτελεί πόλο έλξης των επισκεπτών. Ακολούθως πήραμε την οδό St Michel, στάση έξω από τη Σορβόννη για τις απαραίτητες φωτογραφίες και να θαυμάσουμε το σιντριβάνι της πλατείας και εν τέλει καταλήξαμε στο cite. Κλασικά είσοδος σε Notre Dame, και επειδή ήταν Κυριακή τελούταν λειτουργία, επίσκεψη σε Σεν Σαπέλ (υπάρχουν πολύ πιο όμορφες εκκλησίες στην πόλη), είδαμε δίπλα το Δικαστικό Μέγαρο, περάσαμε μια βόλτα έξω από την Κονσιερζερί. Εκεί κοντά σε μία πλατεία (νομίζω Λουί-Λεπέν) στήνεται μια υπαίθρια αγορά λουλουδιού.
Κατόπιν, και μιας και είχε μεσημεριάσει για τα καλά, ήρθε η ώρα του φαγητού. Κάτσαμε σε ένα μαγαζί στη de la Huchette. Μετά το φαγητό είπαμε να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής για το ξενοδοχείο, αλλά πρώτα κάναμε στάση στην πλατεία St Michel για να φωτογραφίσουμε το σιντριβάνι της πλατείας το οποίο μου θύμισε εκείνο της Trevi στην Ρώμη.
Το βραδάκι και ύστερα από την απαραίτητη ξεκούραση, περιπλανηθήκαμε στα δρομάκια της Βαστίλης και του Μαρέ. Δυστυχώς δεν βρήκαμε τη Rue Sevigne για να φάμε τις κρέπες που έχει αναφέρει κάποιος μέσα στο forum, αλλά βρήκαμε ένα άλλο μαγαζάκι στο οποίο καθίσαμε για γλυκό. Γενικά αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι δεν κυκλοφορούσε καθόλου κόσμος στην περιοχή και κάτι μπαράκια που υπάρχουν ήταν άδεια. Ίσως λόγω της ημέρας (Κυριακή) ο κόσμος να προτίμησε να ξεκουραστεί για να πάει την επομένη στη δουλεία του.
Ημέρα 3η
Πρωινό και σφαίρα για Λούβρο. Γενικά να αναφέρω ότι δεν είμαι ο πιο μεγάλος λάτρης της τέχνης και γενικά βαριέμαι αφόρητα τα μουσεία. Συνεπώς το είχαμε ξεκαθαρίσει από την αρχή ότι δεν θα φάμε όλη τη μέρα στο μουσείο. Φτάσαμε κατά τις 9.30 και μπήκαμε από την είσοδο που έχει στο μετρό. Ουρά καθόλου. Νομίζω ότι το πιο εντυπωσιακό έκθεμα σε ολόκληρο το Λούβρο είναι η Νίκη της Σαμοθράκης και η οποία βρίσκεται σε κεντρικότατη θέση. Επίσης εντυπωσιακό έκθεμα είναι η Αφροδίτη της Μήλου, ενώ να πω την αλήθεια απογοητεύτηκα λίγο από τη Μόνα Λίζα, πρώτον από το μέγεθός της και δεύτερον γιατί την έχουν τοποθετήσει πίσω από ένα τζάμι. Χαρακτηριστικό πάντως της ηρεμία που επικρατούσε στο Λούβρο εκείνη την ημέρα, είναι ότι όσο βλέπαμε τη Μόνα Λίζα, ήμασταν εμείς και καμιά δεκαριά ακόμα επισκέπτες. Κατά τις 12.00 αποφασίσαμε να φύγουμε. Βγήκαμε από την πυραμίδα, η οποία είναι όντως εντυπωσιακή, όπως και τα σιντριβάνια. Προχωρήσαμε μέσα από τους κήπους του Λούβρου. Ακολούθως σταματήσαμε για καφέ στο Angelina, επί της οδού rivoli. Ήπιαμε τρία εσπρεσάκια και φάγαμε τρία chocomontblanc. Δώσαμε 38 ευρώ. Φεύγοντας πέφτουμε πάνω στον Λέτο (τον ποδοσφαιριστή του Παναθηναϊκού), τον χαιρετάμε, ξεκαθαρίζοντας ότι υποστηρίζουμε άλλη ομάδα και συνεχίζουμε με κατεύθυνση προς την Champs Elysees. Εκεί αγοράζουμε εισιτήρια για την Disneyland. Απέναντι από το κατάστημα της Disneyland είναι η οδός Montagne, την οποία την ακολουθήσαμε για να κατευθυνθούμε στον Άιφελ. Είχα διαβάσει στο forum ότι ο πύργος δεν κολλάει στην αρχιτεκτονική της πόλη, ότι είναι ένα σιδερικό κ.α. και τα θεωρούσα όλα αυτά υπερβολικά. Τελικώς, τώρα και μετά την επίσκεψή μου στο Παρίσι, μπορώ να πω ότι δε διαφωνώ. Δεν ανεβήκαμε λόγω του ότι λειτουργούσε μόνο το ένα ασανσέρ και είχε ουρά άνω της ώρας. Αλλά να πω την αλήθεια δεν τρελαινόμασταν να ανέβουμε, γιατί αλλιώς θα είχαμε ανέβει από τη σκάλα. Μετά τις απαραίτητες φωτογραφίες, χαλαρώσαμε λίγο στο γρασίδι, στο πεδίο του Άρεως. Έπειτα βάλαμε πλώρη για το μέγαρο των Απομάχων. Το πιο εντυπωσιακό σε αυτό το κτίριο, θεωρώ ότι είναι ο τρούλος του. Επίσης υπάρχει μια όμορφη εσωτερική αυλή με μια μεγάλη σημαία της Γαλλίας. Αφού τον διασχίσαμε κάθετα βγήκαμε στο ποτάμι. Εκεί κάπου καθίσαμε για φαγητό σε ένα restaurant. Η τιμή πήγε κάνα σαραντάρι το κεφάλι. Μετά το φαγητό πήραμε ένα λεωφορείο και πήγαμε στις Galleries Lafayette. Νομίζω ότι η μοναδική εντελώς δωρεάν θέα (υπάρχει βέβαια και η θέα από τα σκαλιά μπροστά από την Sacre Coeur) είναι από την ταράτσα των Galleries. Άσε που έχει και καναπέδες για να καθίσεις κιόλας. Πάντως και η selfserviceκαφετέρια είχε πολύ καλές τιμές (εσπρέσο 1,60, φυσικός 3,70). Η μέρα έκλεισε με επίσκεψη, πάλι με τη χρήση λεωφορείου στη Μονμάρτη. Η αλήθεια είναι ότι η μόνη περιοχή στην οποία αισθάνθηκα λίγο ανασφάλεια ήταν εκεί. Επισκεφτήκαμε την Sacre Coeur. Εξωτερικά είναι πανέμορφη, όσο επίσης πανέμορφη είναι και η θέα από τα σκαλιά της που βρίσκονται λίγο πιο κάτω. Στην περιοχή υπάρχουν πολλά στενά δρομάκια στα οποία μπορείς να βρεις souvenir.
Ημέρα 4η
Ξεκινάμε με μια βόλτα από το γήπεδο της Paris saint germain, το Park de prince, στάση Porte De St-Cloud του μετρό, νότια από το Trocadero. Γενικά συνηθίζω στα ταξίδια μου να βλέπω γήπεδα και να επισκέπτομαι τις μπουτίκ των ομάδων και να αγοράζω souvenir. Δυστυχώς όμως η μπουτίκ ήταν κλειστή. Έτσι τη βγάλαμε με μια βόλτα στην περιοχή. Γεγονός είναι πως τα προάστια απέχουν από τη γοητεία του κέντρου. Έπειτα επιστρέφουμε προς τα πίσω και σταματάμε στο Trocadero. Νομίζω ότι όποιος θέλει να βγάλει τις καλύτερες αναμνηστικές φωτογραφίες με τον Άιφελ πρέπει να το κάνει από εδώ. Αφού χαζέψαμε λίγο την περιοχή και φωτογραφηθήκαμε και μιας και έπρεπε να γυρίσουμε στη Champs Εlysees (είπαμε έπρεπε να επισπευτώ την μπουτίκ της pari), πήραμε την avenuedenewyork. Στο τέλος του δρόμου υπάρχει μια πολύ όμορφη πλατεία η Alma Marceau. Από εκεί πήραμε ξανά την Montagne και βρεθήκαμε στην Elysees ακριβώς στο ύψος που θέλαμε. Μετά τα απαραίτητα ψώνια, ήπιαμε καφέ στο unisex μια καφετέρια η οποία βρίσκεται λίγο πριν από το κατάστημα της Disneyland. Εκεί πέρα φάγαμε κιόλας. Στη συνέχεια επισκεφτήκαμε το Pompidou. Δεν μπήκαμε μέσα, αν και η είσοδος ήταν δωρεάν (είπαμε είμαστε κάτω των 26), απλά αρκεστήκαμε στο να βγάλουμε μερικές φωτογραφίες.
Το απόγευμα θελησαμε να δούμε την περιοχή του Montaparnasse. Άλλωστε εκεί μέναμε. Εκεί επισκεφτήκαμε τον πύργο, τις Galleries Lafayette που είναι ακριβώς κάτω από τον πύργο, το κοιμητήριο και τέλος κάτσαμε για κρέπα σε ένα μαγαζί. Για καλή μας τύχη, και καθώς ψάχναμε να κάτσουμε κάπου, ακούμε κάποιον να μας μιλάει. Ήταν ένας έλληνας δικηγόρος που ζει στο Παρίσι τα τελευταία πολλά χρόνια και που μένει στην περιοχή. Εκείνος λοιπόν μας πρότεινε πού να κάτσουμε για κρέπα λέγοντας μας ότι είναι με διαφορά η καλύτερη του Montaparnasse. Το μαγαζί δεν θυμάμαι πώς το έλεγαν, αλλά θυμάμαι ότι ήταν στην οδό Montaparnasse. Και όντως η συγκεκριμένη κρεπερί πρέπει να είναι η καλύτερη της περιοχής γιατί, ενώ ήταν σε ένα δρόμο γεμάτο κρεπερί, μόνο η συγκεκριμένη είχε κόσμο και μάλιστα Γάλλους. Κλασικά όμως κι εκεί φτιάχνουν την κρέπα νε γυμνά χέρια, την κάνουν μισή από ότι στην Ελλάδα και την χρεώνουν 6,50 ευρώ (κρέπα μόνο με νουτέλα).
Το βραδάκι αποφασίζουμε να πάμε στο citeγια να δούμε την εκκλησία φωτισμένη. Πάμε και στο διπλανό νησάκι, όπου μας είχαν πει ότι είχε καλό παγωτό. Το μαγαζί που μας είχανε πει να ψάξουμε λεγόταν Bertillon. Έλα, όμως που είδαμε πάνω από εφτά μαγαζιά με τον τίτλο Bertillon και τα περισσότερα από αυτά ήταν ρεστοράν. Με τα πολλά βλέπουμε κάτι τύπους να κρατάνε παγωτό, τους ρωτάμε από πού το πήραν, μου λένε Bertillon, τους λέω κατά πού πέφτει αυτό το μαγαζί, μου δείχνουν και επιτέλους τρώμε παγωτό. Ωραίο παγωτό, αλλά προσωπικά βρήκα τα Amorino, πολύ πιο νόστιμα. Ήρθε όμως η ώρα να πάμε στο ξενοδοχείο για ξεκούραση γιατί αύριο έχει Disneyland.
Ημέρα 5η
Η ημέρα ήταν αφιερωμένη στα πάρκα της Disneyland. Γύρω στις 9.30 είμαστε έξω από το σταθμό Val’ deEurope, μια στάση πριν από τα πάρκα, για να αφήσουμε τις βαλίτσες μας στο ξενοδοχείο που θα μέναμε. Κάναμε checkin και φύγαμε.
Τη συγκεκριμένη μέρα ήμασταν πραγματικά τυχεροί γιατί η Disneyland δεν είχε πολύ κόσμο. Να φανταστείτε για να μπεις στο Indiana κατά τις 12, είχε αναμονή κάνα 10λεπτο. Μέχρι την παρέλαση (έγινε στις 17.00), είχαμε μπει σχεδόν σε όλα τα παιχνίδια. Μετά την παρέλαση φάγαμε και είδαμε ακόμα κάποια παιχνίδια. Αποχωρήσαμε κατά τις 20.30.
Μερικά σχόλια τώρα για την Disneyland. Καταρχήν αν πρώτα ο θεός επιστρέψω στο Παρίσι, κάτι το οποίο θα το ήθελα πάρα πολύ, δε θα επισκεφτώ την Disneyland. Θεωρώ ότι απευθύνεται σε παιδιά μέχρι 15 χρονών, ενώ πολλά από τα παιχνίδια που υπάρχουν εκεί δεν είναι κατάλληλα για μικρά παιδιά. Είδα παιδάκια που μετά το space mountain έκαναν εμετό. Επίσης οι ήρωες της Disney δεν εμφανίστηκαν ποτέ και πουθενά. Εκτός βέβαια από την παρέλαση. Ακόμα εισιτήριο 65 ευρώ δεν δικαιολογεί, ενώ δεν είχε όλη αυτή τη μαγεία για την οποία μας είχαν προετοιμάσει! Βέβαια βρίσκεται σε ένα πολύ όμορφο και ωραία διαμορφωμένο τοπίο. Επίσης τα κάστρα κι όλα αυτά που έχουν δημιουργήσει είναι καταπληκτικά.
Με όλα αυτά που αναφέρω επάνω, δεν θέλω να μηδενίσω την Disneyland, ούτε και να αποτρέψω κάποιον από το να την επισκεφτεί. Απλά μεταφέρω τη γνώμη μου. Ακόμα είναι κι αυτό το «ας το κρίνω μόνος μου» που λέμε όσοι πηγαίνουμε για πρώτη φορά σε κάποιο μέρος. Συνεπώς κλείνοντας το κεφάλαιο Disneyland θεωρώ ότι είναι λογικό κάποιος που ταξιδεύει στο Παρίσι για πρώτη φορά να θέλει να την επισκεφτεί –άλλωστε όλοι λίγο πολύ μεγαλώσαμε με ένα παρόμοιο παιδικό όνειρο- αλλά νομίζω ότι θα καταλάβει ότι δεν είναι και για κάθε μέρα. Ειδικά αν κάποιος δεν έχει παιδιά μαζί του, το καλύτερο θα ήταν να την κάνει πριν από την παρέλαση κιόλας.
Ημέρα 6η
Την τελευταία ημέρα του ταξιδιού μας, αποφασίσαμε να κάνουμε ένα shoppingtherapyαλλά και να προμηθευτούμε τα απαραίτητα αναμνηστικά και μη δώρα. Συνεπώς η μέρα περιελάμβανε επίσκεψη στο εμπορικό κέντρο Val’ de Europe και στο διπλανό εκπτωτικό χωριό La Valee Village. Το εμπορικό κέντρο είναι τεράστιο. Νομίζω ότι δεν συγκρίνεται σε μέγεθος με κανένα από τα mall της Αθήνας. Το εκπτωτικό χωρίο έχει πολύ καλές ευκαιρίες επώνυμων ρούχων σε προσιτές τιμές.
Μετά το μεσημέρι, κι αφού φάγαμε σε ένα μαγαζί του εμπορικού κέντρου, χτυπήσαμε μια last but not least βόλτα στο όμορφο κέντρο της πόλης (γύρω από τα νησιά) και ήπιαμε τον αποχαιρετιστήριο καφέ. Κατά τις 21.00 το βράδυ, βρεθήκαμε στο ξενοδοχείο που θα διαμέναμε, δίπλα στο Orly, καθότι η πτήση μας επρόκειτο να είναι πολλή πρωινή (06.00).
Χρήσιμα TIPS
o Αν κάποιος, κατά τη διαμονή του στο Παρίσι, έχει σκοπό να κάνει βαρκάδα στο Σηκουάνα, καλό είναι να την έχει κλείσει μέσω διαδικτύου. Εμείς κλείσαμε από Bateaux Les Vedettes du Pont-Neuf - Paris boats, Seine river cruise, Paris sightseeing cruise και αντί για 13 ευρώ το άτομο πληρώσαμε 8.
o Δωρεάν θέα, από την ταράτσα των Galleries Lafayette. Έχει και καναπέδες για να κάτσεις. Αλλά ακόμα κι αν θέλεις να πιεις κάτι οι τιμές είναι προσιτές.
o Κλασικά η καλύτερη θέα του Άιφελ είναι από Trocadero.
o Υπάρχει θέμα με το φαγητό. Μετά τις 15.00 το μεσημέρι και μετά τις 21.00 το βράδυ, λιγοστεύουν επικίνδυνα οι επιλογές.
