Alex Loco
Member
- Μηνύματα
- 363
- Likes
- 1.947
- Επόμενο Ταξίδι
- Ταξίδι-Όνειρο
- Pamir highway
Έτσι κοιτάζοντας στα χαμένα έμεινα να κοιτάω το αεροπλάνο να σκίζει τον γκρίζο ουρανό του Βερολίνου. Έμεινα επίσης να παρηγορώ τη κυρία που πλάνταξε στο κλάμα γιατί ήθελε πολύ να γυρίσει και είχε και τις βαλίτσες της στο αεροπλάνο. Οκ να πω την αμαρτία μου , είχε τον άντρα της , τη κόρη της και απ`ότι κατάλαβα και δεν υπήρχε θέμα οικονομικό .Εντάξει αν έκλαιγε η τύπισσα εγώ τη έπρεπε να κάνω ρε παιδιά ?? Να μη τα πολυλογώ πήγαμε στο γκισέ της easyjet. Τα ίδια. Γρι γερμανικά εγώ αλλά από τα μούτρα και το κούνημα του κεφαλιού καταλάβαινα.. πήγα να τους καθησυχάσω ότι φεύγουν σε λίγο οι φίλοι μου οπότε θα μας χωρέσουν εκεί αλλά μετά σκέφτηκα ότι αυτοί φεύγουν με ryanair.. έψαξε πτήσεις και μας είπε ότι δεν υπήρχε καμία μέχρι τις 26 Δεκεμβρίου !!!! Είχαμε 21... εγώ εγκεφαλικό αθόρυβα η τύπισσα έμφραγμα φωναχτά !! και από τιμές κάτι αστρονομικό κατάλαβα. Εντάξει ότι και να σας πω εκείνη τη στιγμή ήμουν ράκος , τα είχα χάσει . Δεν έβλεπα καμιά λύση . Η μόνη ελπίδα ήταν να με πάρουν μαζί τους να μου πληρώσουν εισιτήριο και ξενοδοχείο και να τη βγάλουμε μαζί μέχρι τις 26. Δεν μου άρεσε καθόλου , αλλά και πάλι κανείς δε μου έλεγε ότι θα τα κάνουν αυτά. Έτρεμα μήπως μου πουν το αναγκαστικό αντίο και μετά Τομ Χανκς στο αεροδρόμιο χωρίς λεφτά και χωρίς ελπίδα !!! Και χωρίς να ξέρω τι θα κάνουμε σαν όαση στην έρημο βλέπω στο βάθος το χαρακτηριστικό άσπρο napapjiri του Κούσε και δίπλα του το Πάρα το Γιάννη , το Πάνο και το Γρηγορό !!! Σας συστήνω τους ήρωες του ταξιδιού ουσιαστικά που μαζί με εμένα συνθέσαμε την αποτυχημένη εξάδα της ομάδας !! Μόλις με είδαν τρέξαμε χαιρετηθήκαμε και πριν αρχίσουμε να αναλύουμε το πως έγινε η κατάσταση χαιρέτησα τους ανθρώπους που μπορεί να ήταν και το μόνο φως στο τούνελ αλλά προτίμησα τους φίλους μου με όποιο κόστος !! Τους εξήγησα το πως έγινε και μου έδωσαν τα εύσημα για την αυτοθυσία μου !! Και μετά μου ανέλυσαν το πως μπήκανε στο τέρμιναλ Α και όχι στο Β και πως εισήλθαν στη Turkish airlines φτάνοντας μέχρι τον έλεγχο για τις βαλίτσες. Έτσι και χάσανε τη πτήση !! xDDDD Και αφού αποδεχτήκαμε τη κατάσταση πήραμε ανάσες και αποφασίσαμε να πάμε στο προξενείο για να μας βοηθήσουν !! Τα λεφτά μας ήταν πολύ λίγα καθώς ζήτημα να είχαμε όλοι μαζί μια 80άρα εκτός από το Πάνο το σωτήρα μας που είχε αρκετά πάνω του αλλά όχι τόσα ώστε να γυρίσουμε. Ακόμα δεν υπήρχε λύση. Ήδη το ένα εικοσάρικο έφυγε στο τρένο. Δεν είχαμε χάσει την αισιοδοξία μας. ίσα ίσα αρχίσαμε να γελάμε με τα χάλια μας !!! Πήρε η μάνα του Πάνου που είχε ενημερωθεί για τη πτήση και αφού τον στόλισε του είπε ότι βρήκε εισιτήρια για Κολωνία την επόμενη μέρα και από εκεί για Θεσσαλονίκη. Αρχικά ακούσαμε Πολωνία στο τηλέφωνο και όχι Κολωνία. Φαντάζεστε να πηγαίναμε μέχρι τη Πολωνία τζάμπα ??? Μάλιστα του έκλεισε και εισιτήριο άρον άρον αλλά και δωμάτιο για εκείνη τη βραδιά. Είχε στεναχωρηθεί που βολεύτηκε σε όλα αλλά εμείς ήμασταν μετέωροι. Πλέον θέλαμε να δούμε κι εμείς τι θα κάνουμε. Είχαμε αρχίσει τα σενάρια πάντως το πως θα χωριστούμε για να κάνουμε οτοστόπ σε νταλίκες γιατί πραγματικά ήμασταν σε αδιέξοδο... Φτάσαμε στη πρεσβεία και από εκεί μας έστειλαν στο προξενείο. Μπήκαμε μέσα και κατευθείαν μας ρώτησαν ποια πτήση χάσαμε ?? Είχαν πάει και άλλοι Έλληνες ποιο πριν που χάσανε πτήσεις !! Το πρώτο πράγμα που μας είπαν ήταν ότι δεν μπορούσαν να μας βοηθήσουν οικονομικά ! Αλήθεια ψέματα πάντως μας έκοψαν τα φτερά. Μας παραχώρησαν τηλέφωνα και ίντερνετ και ενημερώσαμε τους δικούς μας . Πήραμε και τη μάνα του Πάνου ώστε να μας κλείσει κι εμάς εισιτήρια και να τα ξεπληρώσουμε όταν γυρίσουμε αλλιώς έπρεπε να ξεκινάμε για το οτοστόπ. Μας είχαν μείνει μόνο 5 εισιτήρια κι εμείς ήμασταν 5 !!! Ακολούθησε εφιαλτικό 20λεπτο καθώς φοβόμασταν μήπως μπει κάποιος και τα κλείσει !! Και ευτυχώς πανηγυρικά τα καταφέραμε και με μόλις 130 ευρώ που θεωρείται τζάμπα για εισιτήριο της επόμενης μέρας και μάλιστα σε γιορτινές μέρες !! Με german wings λοιπόν θα πηγαίναμε στις 7 το πρωί Κολωνία και από εκεί στο σπίτι. Έτσι απολαύσαμε το cappuchino που μας έκανα στο προξενείο και φύγαμε νικητές (όσο γίνεται να θεωρηθείς νικητής σε αυτή την ιστορία) για να φάμε. Είχε πέσει πείνα και φτώχεια. Πήραμε κάτι ψωμάκια κασέρια και σαλάμια , βάλαμε ακόμα και το τελευταίο μας πεντάλεπτο και όλα αυτά τα πήραμε για να βγάλουμε όσο μας είχε μείνει ακόμα. Εγώ αυτά τα έτρωγα για πρωινό αλλά είπαμε είχε πέσει φτώχεια !!! Αποχαιρετήσαμε το Πάνο γιατί έπρεπε να πάει στο ξενοδοχείο του. Το πλάνο ήταν το εξής. Πηγαίναμε στο ξενοδοχείο μπαίναμε στη ζούλα ξεκουραζόμασταν στη ζέστη και τα ξημερώματα θα πηγαίναμε αεροδρόμιο . Αφού περιπλανηθήκαμε λίγο στο μετρό φτάσαμε στη στάση που θα παίρναμε λεωφορείο . Ευτυχώς δεν με αφήνει ποτέ ο προσανατολισμός μου στο εξωτερικό
. Εκεί βγήκε όλη η απογοήτευση . Όταν βγήκαμε από το μετρό είχε νυχτώσει αν και ήταν νωρίς. Βλέποντας το σκοτεινό ουρανό τότε χτύπησε έντονα στο κεφάλι η ανοησία που κάναμε.. Πήραμε το λεωφορείο κατευθυνόμενοι προς το αεροδρόμιο Tegel. Εκεί κοντά ήταν το ξενοδοχείο το Mercury hotel νομίζω το λέγανε. Περπατήσαμε αρκετά καθώς στρίψαμε λάθος. Φοβερή κουβέντα σε άγριο τοπίο στη παγωνιά. Κάθε δευτερόλεπτο εκεί έξω ήταν η έντονη τιμωρία μας. Επιτέλους όταν με άκουσαν γιατί ο Γρηγορο μας έστειλε σε κάτι εργοστάσια φτάσαμε από τη πίσω μεριά του ξενοδοχείου. Εδώ ήταν τα δύσκολα. Έπρεπε να μπούμε με κόλπο γιατί είχαμε και τις τσάντες. Κολλήσαμε πίσω από ένα τύπο που είχε και αυτός βαλίτσα και μπήκαμε όλοι μέσα. Στη ρεσεψιόν είχε ένα τύπο που μιλούσε ήδη με ένα πελάτη και ενώ μας κοίταξε επικεντρώθηκε σε αυτόν που μπήκαμε μαζί του. Κάναμε ότι μιλάμε στο τηλέφωνο και ασχολούμαστε όλοι με αυτόν που μιλάει οπότε δεν τον κοιτάξαμε και καθόλου το ρεσεψιονίστ xD !! Μπήκαμε στο ασανσέρ. όταν έκλεισε η πόρτα έπεσε πανηγύρι και αγκαλιά !! Διασχίσαμε ψύχραιμα το διάδρομο και χτυπήσαμε τη πόρτα του Πάνου που δε μπορούσε να πιστέψει ότι περάσαμε την είσοδο !! Από τις 8 μέχρι τις 3 κάναμε μπάνιο όλοι και κοιμηθήκαμε. Το αποκορύφωμα ήταν ότι άθελα μας και από τη κούραση αφήσαμε το Πάνο να κοιμηθεί στο πάτωμα κι εμείς πήραμε το κρεβάτι του.... Ήμασταν φελλοί όπως είπε και ο Πάρα το πρωί. Όταν τον ρώτησα γιατί δε μας ξύπνησε με κανά παγωμένο νερό γιατί αυτό αξίζαμε είπε ότι δεν έγινε και κάτι σιγά !! Το καλύτερο παιδί !! Το δύσκολο κομμάτι πλέον ήταν να περάσουμε αλώβητοι την είσοδο κάτι που φοβόμασταν αρκετά μη κατέβουμε κάτω και δούμε την αστυνομία να μας περιμένει και χάσουμε πάλι τη πτήση !!!! Κατεβήκαμε ντυμένοι με τα πράγματα έτοιμοι για μια ακόμα ηρωική έξοδο.. Μαζί μας και ο Πάνος. Εκεί δώσαμε ρεσιτάλ υποκριτικής καθώς ο μοναδικός τύπος στη ρεσεψιόν όταν μας κοίταξε αρχίσαμε να αγκαλιάζουμε το Πάνο και να λέμε στα ελληνικά
- γεια σου αγορίνα χαρήκαμε που σε είδαμε ξανά φιλάκια τα λέμε Ελλάδα !! Και να μας λέει Θα πάρω τηλέφωνο παιδιά μόλις γυρίσω χάρηκα πολύ !!! Ανοίξαμε τη πόρτα και χαθήκαμε στο μικρό δασάκι που είχε ακριβώς εκεί και οδηγούσε στο αεροδρόμιο! Πάει και αυτό. Πλέον δεν χανότανε το αεροπλάνο . Το μόνο που έκανα εγώ ήταν να ξεραθώ στον ύπνο στο πάτωμα του αεροδρομίου και να είμαι τυπικός σε όλα . Φτάσαμε ήρεμα και γρήγορα στη Κολωνία και μάλιστα το εισιτήριο μας είχε και φαί στη τιμή ενώ του Πάνου που το έκλεισε η μάνα του δεν είχε !!!! Φτάσαμε στην Ελλάδα το μεσημέρι και χωριστήκαμε για να γυρίσουμε σπίτια μας. Μια περιπέτεια που όσα μα όσα χρόνια και να περάσουν δεν θα ξεχαστεί ποτέ !!!
. Εκεί βγήκε όλη η απογοήτευση . Όταν βγήκαμε από το μετρό είχε νυχτώσει αν και ήταν νωρίς. Βλέποντας το σκοτεινό ουρανό τότε χτύπησε έντονα στο κεφάλι η ανοησία που κάναμε.. Πήραμε το λεωφορείο κατευθυνόμενοι προς το αεροδρόμιο Tegel. Εκεί κοντά ήταν το ξενοδοχείο το Mercury hotel νομίζω το λέγανε. Περπατήσαμε αρκετά καθώς στρίψαμε λάθος. Φοβερή κουβέντα σε άγριο τοπίο στη παγωνιά. Κάθε δευτερόλεπτο εκεί έξω ήταν η έντονη τιμωρία μας. Επιτέλους όταν με άκουσαν γιατί ο Γρηγορο μας έστειλε σε κάτι εργοστάσια φτάσαμε από τη πίσω μεριά του ξενοδοχείου. Εδώ ήταν τα δύσκολα. Έπρεπε να μπούμε με κόλπο γιατί είχαμε και τις τσάντες. Κολλήσαμε πίσω από ένα τύπο που είχε και αυτός βαλίτσα και μπήκαμε όλοι μέσα. Στη ρεσεψιόν είχε ένα τύπο που μιλούσε ήδη με ένα πελάτη και ενώ μας κοίταξε επικεντρώθηκε σε αυτόν που μπήκαμε μαζί του. Κάναμε ότι μιλάμε στο τηλέφωνο και ασχολούμαστε όλοι με αυτόν που μιλάει οπότε δεν τον κοιτάξαμε και καθόλου το ρεσεψιονίστ xD !! Μπήκαμε στο ασανσέρ. όταν έκλεισε η πόρτα έπεσε πανηγύρι και αγκαλιά !! Διασχίσαμε ψύχραιμα το διάδρομο και χτυπήσαμε τη πόρτα του Πάνου που δε μπορούσε να πιστέψει ότι περάσαμε την είσοδο !! Από τις 8 μέχρι τις 3 κάναμε μπάνιο όλοι και κοιμηθήκαμε. Το αποκορύφωμα ήταν ότι άθελα μας και από τη κούραση αφήσαμε το Πάνο να κοιμηθεί στο πάτωμα κι εμείς πήραμε το κρεβάτι του.... Ήμασταν φελλοί όπως είπε και ο Πάρα το πρωί. Όταν τον ρώτησα γιατί δε μας ξύπνησε με κανά παγωμένο νερό γιατί αυτό αξίζαμε είπε ότι δεν έγινε και κάτι σιγά !! Το καλύτερο παιδί !! Το δύσκολο κομμάτι πλέον ήταν να περάσουμε αλώβητοι την είσοδο κάτι που φοβόμασταν αρκετά μη κατέβουμε κάτω και δούμε την αστυνομία να μας περιμένει και χάσουμε πάλι τη πτήση !!!! Κατεβήκαμε ντυμένοι με τα πράγματα έτοιμοι για μια ακόμα ηρωική έξοδο.. Μαζί μας και ο Πάνος. Εκεί δώσαμε ρεσιτάλ υποκριτικής καθώς ο μοναδικός τύπος στη ρεσεψιόν όταν μας κοίταξε αρχίσαμε να αγκαλιάζουμε το Πάνο και να λέμε στα ελληνικά
- γεια σου αγορίνα χαρήκαμε που σε είδαμε ξανά φιλάκια τα λέμε Ελλάδα !! Και να μας λέει Θα πάρω τηλέφωνο παιδιά μόλις γυρίσω χάρηκα πολύ !!! Ανοίξαμε τη πόρτα και χαθήκαμε στο μικρό δασάκι που είχε ακριβώς εκεί και οδηγούσε στο αεροδρόμιο! Πάει και αυτό. Πλέον δεν χανότανε το αεροπλάνο . Το μόνο που έκανα εγώ ήταν να ξεραθώ στον ύπνο στο πάτωμα του αεροδρομίου και να είμαι τυπικός σε όλα . Φτάσαμε ήρεμα και γρήγορα στη Κολωνία και μάλιστα το εισιτήριο μας είχε και φαί στη τιμή ενώ του Πάνου που το έκλεισε η μάνα του δεν είχε !!!! Φτάσαμε στην Ελλάδα το μεσημέρι και χωριστήκαμε για να γυρίσουμε σπίτια μας. Μια περιπέτεια που όσα μα όσα χρόνια και να περάσουν δεν θα ξεχαστεί ποτέ !!!