Παναμάς Παναμάδες!!!

[Dorotija]

Super comeback απο τον Traveller! Μπράβο σου!!
Ανυπομονώ να μάθω πως τα βγάλατε πέρα...

 

[Traveller]

Ο Raul ήταν ένας κούκλος… ξυπόλυτος, με μεγάλα μαύρα μάτια και ένα τεράστιο πράσινο σορτσάκι να κρύβει την γύμνια του, απλά μας κοίταζε και χαμογελούσε…
Sambu house τον ρωτάγαμε Sambu house μας απαντούσε…συνεννόηση μηδέν… Βρισκόμαστε κάτω από ένα τεράστιο mango tree στην κεντρική πλατεία του χωριού και προσπαθούσαμε να βρούμε άκρη… Ο Μαίκ ο σύνδεσμός μας στο Sambu και ιδιοκτήτης του υπερπολυτελούς hostel Sambu house ήταν άφαντος…οι ντόπιοι στην αρχή μας κοίταζαν με περιέργεια , φαντάσου τι θα σκεφτόντουσαν για μας,δυο μουρλοί λευκοί στην μέση του πουθενά, αλλά στο τέλος μας συνήθισαν και έπαψαν να ασχολούνται… μας έμεινε μόνο ο πιτσιρικάς, ο Raul με τα τεράστια μάτια του να μας κοιτάζει… Sambu house επέμεινα να τον ρωτάω, Mάικ ο διαολεμένος ο Αμερικάνος φώναξα με απόγνωση στολίζοντας τον Μαίκ με του κόσμου τα κοσμητικά… Είχα βρει το Sambu house μέσω ενός περίεργου Αμερικάνικου οδηγού που το πρότεινε σαν την αξιοπρεπέστερη λύση διαμονής στο γραφικό χωρίον του Sambu… Ιδιοκτήτης της εν λόγω επαύλεως ο Μάικ, εξ Ηνωμένων Πολιτειών ορμώμενος, παντρεμένος με μια ντόπια darienita…επικοινώνησα μέσω email με τον εν λόγω κύριο και με διαβεβαίωσε ότι θα με περιμένει στο αεροδρόμιο(!!!) του Sambu… όσο τον είδατε εσείς άλλο τόσο τον έβλεπα κι εγώ…
-Μαίκ , ο Αμερικάνος ξαναούρλιαξα και τότε έγινε το θαύμα…τα μάτια του πιτσιρικά άστραψαν…Μαίκ επανέλαβε και με έπιασε από το χέρι βάζοντας μας μέσα στο χωριό… τα σπίτια σε άθλια κατάσταση άλλα κτισμένα από ελενίτ και άλλα φτιαγμένα ψηλά πάνω σε πασσάλους για να προστατευτούν από ενδεχόμενες πλημμύρες του κοντινού ποταμού, έριχναν το ήδη χαμηλό ηθικό μας στο ναδίρ… δρόμος γυρισμού όμως δεν υπήρχε… το επόμενο αεροπλάνο θα ερχόταν σε δύο μέρες…προχωρήσαμε και μετά από κανένα πεντάλεπτο ζιγκ ζαγκ στα στενοσόκακα του χωριού φτάσαμε σε ένα καλοβαλμένο σπίτι, βαμμένο με παλ χρώματα που φανερά ξεχώριζε από το υπόλοιπα… μην φανταστείτε βέβαια την βίλλα της Εκάλης αλλά μπρος στα άλλα…
Ο Raul μας έδειξε με χαρά το σπίτι φωνάζοντας Μαικλ Μάικλ… θρίαμβος σκέφτηκα, αλλά φευ το σπίτι ήταν θεόκλειστο… ποιος θεός μας καταράστηκε άραγε… ο Raul τσίμπησε ένα δολλαριάκι για τον κόπο του και μας άφησε στην αυλή του σπιτιού να βράζουμε στο ζουμί μας… Όπως ήταν φυσικό η παρουσία δυο ξένων στην αυλή ενός σπιτιού στο κέντρο του χωριού κίνησε το ενδιαφέρον όλων… λίγα λεπτά μετά λοιπόν άρχισαν να καταφτάνουν οι κουτσομπόλες του χωριού και να μας κάνουν την πρώτη ανάκριση… με τα κουτσοισπανικά μου κατάλαβα ότι ο υπερπράκτορας Μάικλ απολάμβανε τα μπάνια του στο Panama City και την επιστασία του σπιτιού είχε αναλάβει η κουνιάδα του η Μαρία… τόμπολα!!
- Και που είναι η Μαρία ρε παιδιά αναρωτηθήκαμε…
- Η Μαρία είναι στα χωράφια και δουλεύει, απάντησε σύσσωμη η κουτσομπολίστικη ομήγυρης, θα έρθει μετά της τέσσερις… αλλά μην ανησυχείτε διόλου… έχουμε κλειδιά θα σας ανοίξουμε να ξεκουραστείτε και θα σας μαγειρέψουμε να φάτε…

Σα να φτιάχνουν τα πράγματα Απόστολε, είπα ρίχνοντας ένα βλέφαρο στο δωμάτιο μας… Σπαρτιάτικος διάκοσμος, με δυο λιτά κρεβάτια, σίτες στα παράθυρα για τον φόβο των κουνουπιών τίγρεων και ένας ανεμιστήρας της συμφοράς να σκορπίζει λιγοστή δροσιά στη λάβα του καταμεσήμερου… Και πάλι καλά… είμαστε στο Sambu, στη μέση του Darien και μένουμε μάλλον στη βίλλα του χωριού… Αποθέσαμε στο φτωχικό μας και εύλογα ζητήσαμε να ρημαδοκάνουμε ένα μπανάκι να βγάλουμε από πάνω μας την μπίχλα του ταξιδιού… Το μπάνιο ήταν εντυπωσιακά άνετο με σαπούνι και φρέσκιες πετσέτες… οι κουτσομπόλες είχαν φροντίσει και γιαυτό… γεμάτος χαρά λοιπόν ετοιμάστηκα… έμεινα με την χαρά… οι βρύσες δεν δούλευαν… γεμάτος νεύρα, ημίγυμνος έτρεξα στην πρώτη κουτσομπόλα…
-Άγκουα , την ρώτησα με απόγνωση… χαμογέλασε και μου έδειξε το διπλανό βαρέλι…
Προσαρμόστηκα εύκολα… πήρα έναν κουβά τον γέμισα νερό από το βαρέλι και αποσύρθηκα για τα περαιτέρω… ο Απόστολος με μιμήθηκε και μετά από κανένα μισάωρο ξεκουράζαμε τα ταλαίπωρα κορμιά μας στα στενά κρεβάτια του δωματίου περιμένοντας με αγωνία την άφιξη της Μαρίας και μυρίζοντας τις λιχουδιές που μαγείρευαν για μας οι γνωστές άγνωστες κουτσομπόλες…
Πρέπει να λαγοκοιμόμαστε όταν ακούσαμε την πόρτα να ανοίγει και μια εντυπωσιακή μαύρη κυρία στα πρώτα ήντα έκανε την εμφάνιση της… ήταν η Μαρία…

 

[ΕΡΣΗ]

Ευχαριστώ ω ναι ευχαριστώ! Πάω τώρα ήσυχη να φτιάξω τη βαλίτσα μου...

 

[Rosa]

Ωωωωω!!! Απανωτές υπερπαραγωγές!!! Άξιζε η αναμονή και με το παραπάνω!!!

 

[chrikky]

...και διπλή δόση παρακαλώ! άψογος! ελπίζω τώρα που πήρες φόρα να δούμε συνέχειες σύντομα!

 

[pinelopi]

Έχω γίνει κομμάτια με όσα διαβάζω...Το παθαίνω το υπαρξιακό , δεν τι γλιτώνω.......Φίλε Traveler , ΣΕ ΖΗΛΕΥΩΩΩΩΩΩΩΩ!!!!!!!!( τα κεφαλαία σωστά τα έβαλα γιατί ουρλιάζω από μέσα μου αυτή τη στιγμή).Συνέχισε , σιγά σιγά όμως να προλαβαίνουν να δράσουν τα υπογλώσσια.....

 

[XRISTOS71]

προσκυνώ traveller !!!!!!!!!!!!!!!!! ΤΕΛΟΣ

 

[StellAnna]

Τώρα τι να σου πω...
Τι?
Έρση, πάω κι εγώ να φτιάξω τις βαλίτσες μου....
Μαρία την είπες?
Να ενημερώσω τον αφέντη μου, πού να με ζητήσει αν με πεθυμήσει .....
Kαι να σου πω....
Μόλις μπήκα στο σάιτ του Sambu Haus
Με ξετρέλανε η λεπτομέρεια πως διαθέτει....Gourmet Kitchen

 

[Traveller]

-Ηοla hola hola…
-Ποιος διάολος φωνάζει πρωινιάτικα μες το αυτί μου και με ξυπνάει ρε Απόστολε?
-Οι απέναντι παπαγάλοι αγαπητέ, απάντησε με φυσικότητα ο λατρευτός μου συνταξιδιώτης…

Πέντε και μισή το πρωί και ο Θεός είχε ήδη ξημερώσει την μέρα… Τρεις παπαγάλοι ερωτοτροπούσαν στο απέναντι δέντρο και χαιρετούσαν τον κόσμο που ξεκινούσε για τις δουλειές του… Κάπως έτσι πρέπει να είναι ο παράδεισος σκέφτηκα καταβροχθίζοντας την ομελέτα μου και απολαμβάνοντας την φρεσκοκομμένη παπάγια που μόλις έκοψε η Μαρία από το διπλανό δέντρο… Το ραντεβού μας με το Jose τον Ινδιάνο οδηγό μας ήταν στις έξη…

Τα πάντα είχαν ξεκινήσει χθες το βραδάκι… Το βλέμμα της Μαρίας όταν είδε δυο ξένους να ξεκουράζονται σπίτι της ήταν γεμάτο απορία… γρήγορα όμως , όταν και άκουσε την ιστορία μας, η απορία έγινε χαρά… η χαρά πιθανώς να οφείλονταν στα 120$ δολάρια που θα ελάμβανε για την φιλοξενία ή να ήταν γνήσια χαρά φιλοξενίας αλλά το αποτέλεσμα μένει… χαρά...μας εξήγησε ότι ο Μάικλ ποτέ δεν της είπε λέξη για τον ερχομό μας , μας τάισε , μας έδειξε τα κατατόπια του σπιτιού, μας είπε την ιστορία με το μπάνιο το νερό και τους κουβάδες και τέλος μιλήσαμε για το επίμαχο θέμα, όπου επίμαχο θέμα η αυριανή μας εκδρομή στο μυθικό Darien… Δια βοής πέρασε η πρόταση της για την ανάβαση με πιρόγα του ποταμού Sambu ως τα χωριά των Ινδιάνων Embera και έτσι αποφασίσαμε να κινηθούμε γοργά, μια και νυχτώνει γρήγορα στους τροπικούς, προς την αναζήτηση του Jose , όπου Jose ινδιάνος οδηγός και πολύτιμος αρωγός μας για την κατάκτηση της ζούγκλας του Darien… διασχίσαμε το Sambu περάσαμε μια γέφυρα της συμφοράς που ενώνει το Sambu με το διπλανό χωριό του Puerto Indio, ρωτήσαμε από δω ρωτήσαμε από κει πουθενά ο Jose… Απογοητευμένοι πήραμε τον δρόμο της επιστροφής προς το φτωχικό μας, ώσπου τον είδαμε σε ένα αυτοσχέδιο καφενείο να πίνει ήσυχα ήσυχα τις μπύρες του… κοντός μα γεροδεμένος, αυτοδιαφημίστηκε σαν ο ιδανικός οδηγός – ξεναγός προς την γη των Embera στα βάθη τoυ Darien…
-Είμαι γνήσιος ινδιάνος Embara, μας είπε περίφανα κι εμείς δεν είχαμε λόγο να τον αμφισβητήσουμε…
Μας υποσχέθηκε μια ανάβαση-κατάβαση του ποταμού με μια μηχανοκίνητη πιρόγα και μια επίσκεψη σε ένα Ινδιάνικο χωριό, το σύνολο οκτώ περίπου ώρες ιστορία… Μετά από σύντομα παζάρια, δώσαμε τα χέρια, του εμβάσαμε 60$ το μισό της αξίας του ταξιδιού μας και ανανεώσαμε το ραντεβού μας για το επόμενο πρωινό στις έξη στο σπίτι της Μαρίας…

Η ανάβαση κόντρα στο ρεύμα του ποταμού ήταν πραγματικά μια πολύ δύσκολη υπόθεση… Βοηθός του Jose στην Darien περιπέτεια μας ήταν ένας νεαρός κωφάλαλος Ινδιάνος που με ένα μεγάλο κοντάρι πάλευε ενάντια στις λάσπες και τα ρεύματα του ποταμού… η στάθμη ήταν πολύ χαμηλή και αυτό δυσκόλευε ακόμη περισσότερο τις προσπάθειες των δύο οδηγών μας… Εμείς αφού ξεπεράσαμε το πρώτο σοκ της ετοιμόρροπης πιρόγας και του απέραντου ποταμού , φορέσαμε τα καπέλα μας, μια που ο ήλιος δεν αστειεύονταν , αλειφτήκαμε με αντικουνουπικό μια που τα κουνούπια – τίγρεις καραδοκούσαν για θύματα και αφεθήκαμε στο να απολαμβάνουμε το εκπληκτικό τοπίο… ο ποταμός άλλαζε συνέχεια χρώματα… όταν ήταν ρηχός είχε το καφέ της λάσπης , όταν βάθαινε έπαιρνε το γαλάζιο του ουρανού και όταν στένευε γίνονταν πράσινος όπως η διπλανή ζούγκλα… Πουλιά διαφόρων ειδών, μεγεθών και χρωμάτων μας συνόδευαν στην ανάβασή μας, ενώ ελεύθερα άλογα ξεδιψούσαν στις όχθες… η χλωρίδα ήταν πέραν πάσης περιγραφής… αλλού οργιώδης και πυκνή, αλλού υποτυπώδης και συχνά τεράστιοι κορμοί πεσμένοι από αέριδες και παρασυρμένοι από τα ρεύματα του ποταμού στέκονταν βουβοί στις κοίτες και σχημάτιζαν λιλιπούτιους καταρράκτες… κάθε μαίανδρος του ποταμού και μια έκπληξη… σπάνια συναντούσαμε αδελφές πιρόγες να κατεβαίνουν τον ποταμό με Ινδιάνους που γαλήνια κουνούσαν το χέρι χαιρετώντας μας…οι τρείς ώρες της ανάβασης παρόλο τον ήλιο, την δίψα και την ταλαιπορία δεν μας φάνηκαν διόλου…

Επιτέλους τα βάσανα των κάθιδρων και αποκαμωμένων οδηγών μας πήραν τέλος… σε ένα γύρισμα του ποταμού είδαμε δυο πιρόγες δεμένες σε μια στενή αποβάθρα…

-Καλώς ορίσατε στη γη των Embera , καλώς ήρθατε στο χωριό μου… μας φώναξε ο Jose μισοισπανικά, μισοαγγλικά δένοντας την πιρόγα μας στην αποβάθρα… Το χωριό είναι κανένα δεκάλεπτο δρόμο από εδώ… ακολουθήστε με στο μονοπάτι…
Κι εμείς ακολουθήσαμε ένα μικροσκοπικό μονοπάτι στη μέση της ζούγκλας, δίνοντας μάχη με τα κουνούπια, χαζεύοντας τα πουλιά που πετούσαν από πάνω μας, παρατηρώντας τις δεκάδες τερμιτοφωλιές που συναντήσαμε στο διάβα μας και ξεχνώντας την πείνα μας τρώγοντας τα γκουαβά και τα μάνγκο που έκοβε για μας ο Jose με τον βοηθό του…

Ο ήχος των τυμπάνων και 5-6 ημίγυμνα πιτσιρίκια μας φανέρωσαν ότι είμαστε στο σωστό δρόμο… φάνηκαν οι πρώτες αχυροκαλύβες και ο Jose άρχισε να μας παρουσιάζει στους συντοπίτες του… οι πρόσχαροι άνθρωποι που έβλεπα μπροστά μου καμιά σχέση δεν είχαν με τους φο Ινδιάνους που είχα δει ένα χρόνο πριν στο Grand Kanyon ούτε με τους γλυκανάλατους και τουριστικούς Kuna που συνάντησα στα San Blas… είπαμε το Darien δεν είναι για τουρίστες αλλά για ταξιδευτές, οι καταστάσεις είναι hard core… Τα τύμπανα εντωμεταξύ εξακολουθούσαν να κτυπούν… οι γυναίκες του χωριού έκαναν την ημερήσια πρόβα τους στους τοπικούς παραδοσιακούς χορούς… και τότε ήρθε ο φύλαρχος… μας χαιρέτισε και έδειξε να εντυπωσιάζετε όταν άκουσε ότι είμαστε από την Ελλάδα, αν και μεταξύ μας δεν νομίζω να κατάλαβε καν ότι η Ελλάδα είναι χώρα… ο κόσμος ο δικός του έφτανε μέχρι το Sambu… ούτε καν στο Panama City δεν είχε πάει…τα τύμπανα κάποτε έπαψαν να κτυπούν και τα θηλυκά του χωριού έκαναν την εμφάνιση τους… εμφανίστηκαν μπροστά στους περίεργους λευκούς καμιά δεκαριά γυναίκες διάφορων ηλικιών, γυμνόστηθες και μας χαιρέτησαν όλες δια χειραψίας δείχνοντας να μην έχουν επίγνωση της γύμνιας τους… η πρωτόγονη αθωότητα (?) σε όλο της το μεγαλείο… Στο χωριό καθίσαμε κάτι παραπάνω από μια ώρα…μας κέρασαν γάλα καρύδας και μας παρακάλεσαν να δούμε και να αγοράσουμε τις χειροτεχνίες τους…η σταδιακή διάβρωση της αθωότητας… το εμπόριο και το κέρδος… αγοράσαμε δυο-τρείς αδιάφορες σαχλαμάρες παίξαμε λίγο με τα παιδάκια ρίξαμε μια ματιά στις καλύβες και σιγά σιγά πήραμε τον δρόμο της επιστροφής… Εντυπώσεις ανάμικτες…
Ασφαλώς και το χωριό ήταν ότι πιο γνήσιο και πρωτόγονο έχω δει στο βίο μου… ηλεκτρικό δεν υπήρχε αλλά η κυβέρνηση δείχνει να μην τους έχει αφήσει στο έλεος του Κυρίου… σωλήνες με πόσιμο νερό, φάρμακα, ρούχα που σιγά – σιγά έπαιρναν την θέση των παραδοσιακών ενδυμασιών, εμπόριο… κάτι άλλαζε αργά και ανεπαίσθητα στο βασίλειο των Embara…

 

[Dorotija]

Εντάξει, μετά από αυτό νομίζω σου επιτρέπουμε να φύγεις. Έχουμε υλικό για μελέτη...

Υγ. σαν μελαγχολικός ο επίλογος....

 

[ΕΡΣΗ]

Δηλαδή συνέχεια δεν έχει; Τέλειωσε;

 

[Dorotija]

Ωχ παίζει να μην έχει? Στη ζούγκλα λες να μείνανε???