Βέλγιο Γερμανία Λουξεμβούργο Ολλανδία Πέντε μήνες γεμάτοι ταξίδια με βάση τις Βρυξέλλες

[χριστίναα95]

Επόμενο ταξίδι: Άμστερνταμ

Δύο μόλις εβδομάδες μετά την αναχώρηση των κοριτσιών, μου ήρθε η επόμενη επισκέπτρια, η οποία είχε το Άμστερνταμ πολύ ψηλά στο bucket list της. Περάσαμε τρεις όμορφες (και παγωμένες) ημέρες στις Βρυξέλλες και το πρωί της τέταρτης επιβιβαστήκαμε στο αγαπημένο flixbus με προορισμό το Άμστερνταμ. Τα εισιτήρια τα κλείσαμε ηλεκτρονικά περίπου τρεις εβδομάδες πριν και μας κόστισαν λιγότερο από 30 ευρώ πηγαινέλα στην κάθε μία (έναντι των 65 ευρώ το άτομο με νεανικό εισιτήριο τραίνου). Το λεωφορείο ήταν σχεδόν άδειο και πραγματικά ήταν από τα πιο άνετα ταξίδια που έχω κάνει. Αποκοιμηθήκαμε σχεδόν αμέσως κι όταν ξυπνήσαμε, ήμασταν ήδη στο Άμστερνταμ. Ακολουθώντας τους υπόλοιπους επιβάτες, φτάσαμε στο σταθμό του μετρό, όπου βγάλαμε εισιτήριο για τα μέσα για 72 ώρες με 17 ευρώ (το οποίο η πανέξυπνη φίλη μου κατάφερε να χάσει περίπου 2 ώρες αργότερα) και πήραμε το τραίνο για τον κεντρικό σταθμό του Άμστερνταμ. Κανονικά θα έπρεπε να είχαμε βγάλει άλλο εισιτήριο για το τραίνο, αλλά δεν υπήρχε μηχάνημα στην αποβάθρα, το τραίνο ερχόταν και η διαδρομή ήταν μόλις 3 λεπτά οπότε απλά μπήκαμε μέσα. Η φίλη μου δεν ήθελε να μείνει σε χόστελ και οι τιμές στα ξενοδοχεία κοντά στο κέντρο του Άμστερνταμ ήταν απαγορευτικές για το budget μας. Τα μόνα δωμάτια που δεν ήταν υπερβολικά ακριβά είχαν πολύ χαμηλές κριτικές και δεν πρόσφεραν βασικές παροχές , όπως δωρεάν wifi και τη δυνατότητα να αφήσουμε τις αποσκευές μας μετά το checkout. Γι αυτό, αποφασίσαμε να μείνουμε λίγο πιο μακριά από το κέντρο και κλείσαμε αυτό το airbnb. Η επιλογή μας αποδείχθηκε πολύ καλή, μιας και το δωμάτιο ήταν ευρύχωρο και πεντακάθαρο, η οικοδέσποινα ευγενέστατη και ευέλικτη με το check in και η πρόσβαση στο κέντρο της πόλης πολύ εύκολη. Αφού αφήσαμε τις βαλίτσες μας και πήραμε μια ανάσα, πήραμε το μετρό και κατεβήκαμε στον κεντρικό σταθμό του Άμστερνταμ. Μετά από ίσως το πιο κρύο σαββατοκύριακο που έζησα στις Βρυξέλλες, με σταθερή θερμοκρασία κάτω από το 0, οι 9 βαθμοί του Άμστερνταμ μας φαίνονταν καύσωνας. Περάσαμε την επόμενη ώρα κάνοντας βόλτες στους κεντρικούς δρόμους του Άμστερνταμ. Ο ήλιος είχε πλέον βγει στον ουρανό, οι δρόμοι ήταν γεμάτοι ζωή και η έντονη μυρωδιά του χόρτου και οι πολύχρωμες σημαίες στα γύρω κτίρια μας καλωσόριζαν στο Άμστερνταμ. Πήραμε κάτι στο χέρι να φάμε και βγήκαμε στην πλατεία Dam, όπου γινόταν χαμός από κόσμο και περιστέρια. Αφού απολαύσαμε για λίγο την πλατεία και τελειώσαμε το φαγητό, κατευθυνθήκαμε προς τα κανάλια, που σίγουρα αποδείχθηκαν αντάξια των προσδοκιών μας. Η φωτογραφική μηχανή πήρε φωτιά, όχι μόνο εξ’ αιτίας της ψύχωσης της φίλης μου με το να βγάλει την τέλεια φωτογραφία για το instagram, αλλά και χάρη στην απίστευτη ομορφιά του τοπίου. Η όμορφη αρχιτεκτονική, τα κανάλια, τα ποδήλατα που ήταν δεμένα σχεδόν σε κάθε γέφυρα πραγματικά δημιουργούσαν την ατμόσφαιρα που περιμέναμε από αυτό ταξίδι. Χωρίς να ακολουθούμε πλέον κάποιο χάρτη, συνεχίσαμε τη βόλτα μας, περνώντας από τα μεγαλύτερα κανάλια και συνεχίζοντας προς τα πιο μικρά και απομονωμένα. Όποιον δρόμο και να βγαίναμε, ανταμειβόμασταν με υπέροχες εικόνες και όπου και να κοιτάζαμε υπήρχε κάτι άξιο να φωτογραφηθεί. Ανακαλύψαμε και ένα μαγαζί με πανέμορφα χειροποίητα καλσόν και ρούχα απ' όπου αγοράστηκαν τα απαραίτητα δώρα.

Κουρασμένες από περίπου 4 ώρες περπατήματος, καθίσαμε να πιούμε μία ζεστή σοκολάτα και στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε προς το σπίτι της Άννα Φρανκ. Είχαμε κλείσει τα εισιτήρια ηλεκτρονικά, μιας και αυτό ήταν απαραίτητο κατά τη συγκεκριμένη περίοδο, λόγω κάποιων εργασιών στο χώρο. Όταν κάναμε την κράτηση περίπου 3 εβδομάδες πριν το ταξίδι, τα εισιτήρια για κάποιες ώρες είχαν ήδη εξαντληθεί, οπότε όσο το συντομότερο κλείσετε τόσο το καλύτερο. Είχαμε διαβάσει για πελώριες ουρές και τεράστια αναμονή, ακόμη και με ήδη κλεισμένα τα εισιτήρια, όμως δε συναντήσαμε τίποτα από αυτά. Πήγαμε περίπου 20 λεπτά νωρίτερα για να είμαστε σίγουρες και μας φώναξαν να μπούμε ακριβώς την ώρα που είχαμε κλείσει. Να είμαι ειλικρινής, δεν είχα ιδιαίτερες προσδοκίες από το σπίτι της Άννας Φρανκ, μιας και αρκετοί φίλοι μού το είχαν περιγράψει ως tourist trap, αλλά η επίσκεψη σίγουρα ξεπέρασε τις προσδοκίες. Σίγουρα δεν είναι αυτό που πολλοί θα όριζαν ως «αξιοθέατο» και καταλαβαίνω τη λογική της φίλης που μου είπε ότι «δεν έχει κάτι να δεις», αλλά έχοντας διαβάσει το ημερολόγιο ως παιδί, μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον το ότι είδα το χώρο που συνέβησαν τα γεγονότα, ενώ η ξενάγηση στο audio guide που περιλαμβάνεται στο εισιτήριο ήταν κατατοπιστική. Κάποια δωμάτια και ιστορίες σίγουρα σε κάνουν να ανατριχιάζεις, ενώ η ταινία που προβάλλεται στο τέλος είναι επίσης ενδιαφέρουσα. Η ξενάγηση κράτησε περίπου μιάμιση ώρα, ενώ ο αριθμός των επισκεπτών δεν ήταν υπερβολικός, ώστε να δημιουργεί αποπνικτική ατμόσφαιρα, όπως είχα διαβάσει ότι συχνά συμβαίνει. Σίγουρα, δε μετανιώνουμε αυτήν την επίσκεψη.

Όταν βγήκαμε από το σπίτι, είχε πλέον σκοτεινιάσει και τα νυχτερινά κανάλια ήταν πανέμορφα. Κατευθυνθήκαμε πάλι προς την Dam, όπου κάναμε μια ακόμα βόλτα, απολαμβάνοντας τους χριστουγεννιάτικα στολισμένους κεντρικούς δρόμους και πήγαμε προς το Red Light District, που επίσης έχει καθαρά τουριστική ατμόσφαιρα. Καμία σχέση με το Red Light District των Βρυξελλών, όπου είχα βρεθεί κατά λάθος, ακολουθώντας το gps και είχα φρικάρει λίγο με την εικόνα ενός μεθυσμένου πενηντάρη που κυριολεκτικά έγλειφε το τζάμι πίσω από το οποίο βρισκόταν η κοπέλα. Τελειώσαμε το βράδυ μας με μπύρες σε ένα από τα πολλά μαγαζιά του κέντρου, πήραμε κάτι να φάμε στο χέρι (είπαμε, είμαστε σε budget), και εξαντλημένες επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο.

Το επόμενο πρωί είχαμε κλείσει εισιτήρια για το μουσείο του Βαν Γκογκ. Η αλήθεια είναι πως όντας συνηθισμένη στις φοιτητικές εκπτώσεις ή ακόμη και τα δωρεάν μουσεία της Ευρώπης, τα 17 ευρώ μου φάνηκαν πολλά, Όμως, μας φαινόταν αδιανόητο να πάμε στο Άμστερνταμ και να μην επισκεφτούμε το συγκεκριμένο μουσείο. Πήραμε πρωινό από το σούπερ μάρκετ δίπλα στο δωμάτιό μας, βρήκαμε τη στάση του τραμ και σε περίπου ένα τέταρτο βρισκόμασταν έξω από το μουσείο. Μιας και δεν ταξιδεύαμε σε ιδιαίτερα τουριστική περίοδο, δεν υπήρχε καθόλου ουρά, οπότε και να μην είχαμε ήδη κλείσει τα εισιτήρια δε θα υπήρχε θέμα. Αυτό σίγουρα δεν ισχύει για άλλες εποχές του χρόνου. Αποφασίσαμε να πάρουμε και το audio guide (αφού είχαμε δώσει 17 ευρώ, τι ψυχή έχουν άλλα 5), και μετά από μια μικρή αναμονή μέχρι να παραδώσουμε τις τσάντες μας στο χώρο φύλαξης, ξεκινήσαμε την περιήγησή μας. Το μουσείο ήταν πραγματικά εξαιρετικό! Υπάρχουν αρκετά αναλυτικές περιγραφές με πληροφορίες κάτω από τους περισσότερους πίνακες, οπότε το audio guide δεν είναι απολύτως απαραίτητο, όμως είναι ίσως από τα καλύτερα audio guide που έχω χρησιμοποιήσει και έδινε πολλές επιπλέον πληροφορίες και για τους πίνακες, αλλά και για τη ζωή του Βαν Γκογκ.

Μετά από σχεδόν τρεις ώρες βγήκαμε από το μουσείο κουρασμένες αλλά και ενθουσιασμένες. Μπροστά στην έξοδο μας περίμενε μία Ολλανδή φίλη, την οποία είχα γνωρίζει όταν κάναμε μαζί Erasmus στην Πολωνία. Μετά τον αρχικό ενθουσιασμό του reunion κατευθυνθήκαμε όλες μαζί προς τη διάσημη πινακίδα του I am Amsterdam για να βγάλουμε τις απαραίτητες τουριστικές φωτογραφίες. Περάσαμε και από το Riksmuseum, το οποίο και αποφασίσαμε τελικά να μην επισκεφτούμε. Λόγω του ακριβού εισιτηρίου είχαμε να επιλέξουμε ανάμεσα σε αυτό και στου Van Gogh και προτιμούσαμε κι οι δύο το δεύτερο. Αφού πρώτα σταματήσαμε για ένα σάντουιτς, πήραμε το δρόμο για το VoldenPark. Παρόλο που ήταν Δεκέμβρης, το πάρκο ήταν πολύ όμορφο. Είμαι σίγουρη πως είναι ακόμα πιο ωραία το καλοκαίρι, που σύμφωνα με τη φίλη μου, ντόπιοι και τουρίστες απολαμβάνουν τον ήλιο, αλλά οι βόλτα μας στο πάρκο και δίπλα στη λίμνη ήταν πολύ ευχάριστη, αν εξαιρέσεις λίγη λάσπη που είχε μείνει από τη βραδινή βροχή. Στη συνέχεια, η φίλη μου επέμενε ότι έπρεπε να δοκιμάσουμε Ολλανδικές βάφλες και ότι ήξερε που μπορούμε να βρούμε τις καλύτερες. Οι βάφλες ήταν αρκετά πιο μακριά απ΄ ότι περιμέναμε και μετά από περίπου είκοσι λεπτά περπάτημα φτάσαμε σε μια υπαίθρια αγορά, όπου περπατήσαμε περίπου ένα τέταρτο ακόμη για να φτάσουμε στον τύπο που έφτιαχνε βάφλες. Η αλήθεια είναι πως εκείνη τη στιγμή αυτή η παράκαμψη μου φάνηκε λίγο ως χάσιμο χρόνου, αλλά χαίρομαι πολύ που την κάναμε μιας και τώρα που το σκέφτομαι, συνειδητοποιώ ότι ήταν ίσως η μόνη στιγμή του ταξιδιού που ακούγαμε παντού γύρω μας ολλανδικά και πήραμε μια γεύση από την καθημερινότητα των ντόπιων. Άλλωστε, είναι δύσκολο να μην απολαύσεις τη βόλτα, όταν είσαι με κάποια που έχει να σου πει για την καλοκαιρινή δουλειά της στη Νότια Αφρική, και το επικείμενο διδακτορικό της στο Cambridge. Όταν έβαλα τη βάφλα στο στόμα μου, είχα μια αναπαράσταση εκείνης της τελευταίας σκηνής από το Ρατατούι της Ντίσνευ, όπου ο κριτικός φαγητού τρώει μια μπουκιά από το φαγητό του και μεταφέρεται στα παιδικά του χρόνια. Αργότερα, οι γονείς μου μου είπαν ότι είχα ξαναδοκιμάσει αυτό το γλυκό πριν από χρόνια, όταν ο πατέρας μου μας το είχε φέρει μετά από ταξί στην Ολλανδία. Εγώ δε το θυμόμουν καθόλου, αλλά ο ουρανίσκος μου είχε μάλλον συγκρατήσει τη γεύση. Με γεμάτο στομάχι, πήραμε το δρόμο του γυρισμού, κατά τη διάρκεια των οποίων είδαμε και τα πρώτα boat houses του ταξιδιού, τα όποια δεν άργησαν να μου εξάψουν την περιέργεια.

Εδώ αποχαιρετήσαμε την Ολλανδή φίλη και πήραμε το τραμ μέχρι τον κεντρικό σταθμό, απ΄ όπου ξεκινάνε τα περισσότερα καραβάκια για κρουαζιέρα στα κανάλια. Επιλέξαμε το φθηνότερο που βρήκαμε, η τιμή του οποίου ήταν 11 ευρώ το άτομο. Δεν το λες και τσάμπα, αλλά η φίλη μου ήθελε πολύ την κρουαζιέρα και μετά από περίπου πέντε ώρες γεμάτες περπάτημα, η ιδέα του να δούμε την πόλη καθιστές και ζεστές ήταν πολύ δελεαστική. Βγάλαμε το εισιτήριο μία αγενέστατη πωλήτρια και μπήκα στο πλοίο, που θα ξεκίναγε σε 15 λεπτά. Εδώ θα ήθελα να πω ότι με εξαίρεση τη συγκεκριμένη, βρήκαμε τους ανθρώπους στο Άμστερνταμ ευγενέστατους. Για παράδειγμα, η φίλη μου περίμενε για περίπου 5 λεπτά στο σταθμό των τραίνων όσο ήμουν στην τουαλέτα και δύο διαφορετικοί ντόπιοι τη ρώτησαν αν χρειάζεται κάποια βοήθεια. Επίσης, με το που βγήκαμε από το σταθμό του μετρό την πρώτη μέρα με τις βαλίτσες στο χέρι, ένα ντόπιο ζευγάρι μας ρώτησε αν θέλουμε βοήθεια να βρούμε το δωμάτιό μας. Επιστρέφουμε τώρα στο πλοίο, το οποίο ήταν σχεδόν άδειο, με μόνο δύο ακόμη παρέες τουριστών. Δε θα έλεγα ότι η κρουαζιέρα στα κανάλια είναι κάτι που πρέπει να κάνετε οπωσδήποτε, όμως πράγματι, η βόλτα με το καράβι σου δίνει μια άλλη προοπτική της πόλης, αλλά και των boat houses των καναλιών, ενώ η ξενάγηση που γινόταν από τα μεγάφωνα δίνει κάποιες ενδιαφέρουσες πληροφορίες (από τις οποίες μου έχει μείνει ότι στο Άμστερνταμ ο μέσος όρος αμαξιών που πέφτουν στα κανάλια είναι ένα ανά βδομάδα!). Ο ήλιος είχε μόλις αρχίσει να δύει και τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος έκαναν τη διαδρομή μαγική. Περάσαμε κάτω από τις γέφυρες, απολαύσαμε τα σπίτια του Άμστερνταμ από χαμηλά, περάσαμε δίπλα από πολλά boat houses, παίρνοντας μία γεύση από τις "βεράντες" και το εσωτερικό τους και γενικά, είχαμε μια υπέροχη βόλτα. Πιο ξεκούραστες πλέον χαζέψαμε λίγο τους μουσικούς του δρόμου στην Dam, πήραμε δυο κομμάτια πίτσα από έναν φούρνο κι έπειτα πήραμε το τραμ για τη Leidseplein. Η πλατεία ήταν όμορφα στολισμένη και γεμάτη κόσμο. Κάναμε τις βόλτες μας και εκεί κι έπειτα περάσαμε το βράδυ σε ένα από τα μπαρ της πλατείας.

Το λεωφορείο μας για Βρυξέλλες έφευγε κατά τις 6, οπότε είχαμε αρκετές ώρες μπροστά μας. Η ευγενέστατη ιδιοκτήτρια του airbnb μας, μας επέτρεψε να κάνουμε check out το απόγευμα, μιας και δεν περίμενε κάποιον άλλον επισκέπτη. Σκεφτόμασταν να κάνουμε μία εκδρομή στο Zaanse Schans, αλλά κάτι ο συννεφιασμένος ουρανός, κάτι το ότι δεν είχαμε χορτάσει το Άμστερνταμ, κάτι ένα άγχος μη γίνει καμία στραβή και αργήσουμε να γυρίσουμε, δεν το αποφασίσαμε. Πήραμε το μετρό προς το Bloemenmarkt, όπου χαζέψαμε τις τουλίπες και αγοράσαμε κάποια σουβενίρ σε τιμές πολύ καλύτερες από αυτές στους δρόμους γύρω από την Dam και καθώς κάναμε μια ακόμη όμορφη βόλτα δίπλα στο κανάλι συναντήσαμε το Café Blue, το οποίο μας είχαν προτείνει φίλοι που είχαν επισκεφτεί την πόλη. Έχουμε κι οι δύο μια αδυναμία στις ωραίες θέες (οι οποίες δεν είναι και πολλές στο Άμστερνταμ), οπότε είπαμε να δοκιμάσουμε να ανέβουμε, αν και ήμασταν σίγουρες ότι δε θα βρίσκαμε τραπέζι. Προς έκπληξή μας, ένα υπέροχο τραπέζι ακριβώς μπροστά στην κεντρική τζαμαρία του μαγαζιού είχε μόλις αδειάσει και οι τιμές δεν ήταν υψηλότερες από οποιαδήποτε άλλη καφετέρια είχαμε κάτσει. Οι πολυθρόνες ήταν τόσο άνετες και η θέα ήταν τόσο όμορφη που δεν γκρίνιαξα καν όταν η φίλη μου απαίτησε να μη φάω το γλυκό μου μέχρι να έρθει το κρουασάν της, ώστε να τα βγάλει μαζί φωτογραφία. Μετά από αυτό το εξαιρετικό διάλειμμα αποφασίσαμε να κάνουμε μια βόλτα στους πιο εμπορικούς δρόμους της πόλης, χαζέψαμε τα μαγαζιά κι έπειτα κατευθυνθήκαμε προς τα εντυπωσιακά μεγάλα εμπορικά γύρω από την Dam, που πουλάνε επώνυμα προϊόντα σε απλησίαστες τιμές. Κάναμε την τελευταία μας βόλτα στην πλατεία και τα κανάλια κι έπειτα ήταν δυστυχώς η ώρα να γυρίσουμε να πάρουμε τα πράγματά μας και να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής. Χωρίς ιδιαίτερα απρόοπτα, βρήκαμε το λεωφορείο προς Βρυξέλλες και είπαμε αντίο σε μια πόλη που μας άφησε με τις καλύτερες εντυπώσεις.

 

[duty_free]

ἡ δεύτερη φῶτο μετά τὸν νεαρὸ ποὺ ἀνακουφίζει τήν κύστη του, ποῖας πλατείας εἶναι;

Καὶ ἡ ἑπομένη; Ἡ Galerie du Roi;

 

[taver]

ἡ δεύτερη φῶτο μετά τὸν νεαρὸ ποὺ ἀνακουφίζει τήν κύστη του, ποῖας πλατείας εἶναι;

Καὶ ἡ ἑπομένη; Ἡ Galerie du Roi;

Στην Coudenberg, ανεβαίνοντας προς Place Royalle. Διακρίνεται και το Old England στα αριστερά.
Η επόμενη είναι το Mont des Arts εκεί δίπλα...

 

[χριστίναα95]

Αμβέρσα

Για να είμαι ειλικρινής, η Αμβέρσα δεν ήταν πολύ ψηλά στη λίστα με βελγικές πόλεις που ήθελα να επισκεφτώ. Μία πρόχειρη αναζήτηση στο ίντερνετ μου είχε δημιουργήσει την εντύπωση πως πρόκειται για μία ακόμη όμορφη βελγική πόλη, με τις πλατείες της, τις εκκλησίες της, τα γοτθικά κτίριά της και το δημαρχείο της κι ένιωθα πλέον πως όλα αυτά τα είχα χορτάσει. Τελικά, η Αμβέρσα αποδείχθηκε πολύ ανώτερη των προσδοκιών μου και μετανιώνω που δεν πέρασα περισσότερο χρόνο σε αυτήν.

Το συγκεκριμένο ταξίδι το έκανα με τους γονείς μου, όταν με επισκέφτηκαν στο Βέλγιο. Για τις μετακινήσεις τους στο Βέλγιο, χρησιμοποιήσαμε το εισιτήριο δέκα διαδρομών. Το εισιτήριο δεν είναι ονομαστικό και επομένως συμφέρει και για έναν μοναδικό ταξιδιώτη που σκοπεύει να χρησιμοποιήσει το τραίνο πολλές φορές κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού, αλλά και για μία μεγάλη παρέα που σχεδιάζει μία μόνο εκδρομή. Το μόνο που πρέπει να κάνετε είναι να συμπληρώσετε τις κενές γραμμές στο πίσω μέρος του εισιτηρίου με τα ονόματά σας, την ημερομηνία και τη διαδρομή που ακολουθείτε. Είναι must αν ταξιδεύετε εκτός σαββατοκύριακου (και επομένως δε μπορείτε να εκμεταλλευτείτε τις αντίστοιχες προσφορές) και υπάρχει και σε χαμηλότερη τιμή για άτομα κάτω των 26.

Επιστρέφουμε τώρα στο τραίνο από Βρυξέλλες για Αμβέρσα, με τη μαμά μου να αναπολεί αναμνήσεις από γείτονες και γνωστούς που μετανάστευσαν στην Αμβέρσα για να δουλέψουν στα καράβια και με τον (γαλλόφωνο) μπαμπά μου να παραπονιέται που οι ανακοινώσεις γίνονταν πια μόνο στα ολλανδικά. Κάπως έτσι πέρασε περίπου μιάμιση ώρα, μέχρι που φτάσαμε στον προορισμό μας. Μετά την άφιξή μας στην πόλη, χαζέψαμε τις βιτρίνες των κοσμηματοπωλείων στο diamond district, θαυμάσαμε τον πραγματικά εντυπωσιακό σιδηροδρομικό σταθμό, που αποτελεί ένα αξιοθέατο από μόνος του και κάναμε μια σύντομη βόλτα στη μάλλον αδιάφορη China Town, πριν πάρουμε ταξί (ω ναι, τέτοια μεγαλεία!) μέχρι το κέντρο. Ο ταξιτζής ήταν ένας μεσήλικας Ουκρανός που χρησιμοποίησε τα σπαστά αγγλικά του για να μας επισημάνει την ύπαρξη της Κινέζικης, της Εβραϊκής και της Μαροκινής μαφίας που θέλουν να καταστρέψουν τις Ευρωπαϊκές πόλεις, χωρίς να συνειδητοποιεί ούτε στο ελάχιστο την ειρωνεία ενός τέτοιου ξενοφοβικού παραληρήματος όταν έρχεται από το στόμα ενός μετανάστη.

Το κόστος της διαδρομής ήταν περίπου 12 ευρώ (δηλαδή μόνο 3 ευρώ παραπάνω απ' ότι θα κόστιζε ένα εισιτήριο τραμ για τον καθένα μας). Πάντως, η απόσταση από τον σταθμό μέχρι το κέντρο της πόλης μπορεί να γίνει και με τα πόδια (20 - 25 λεπτά σύμφωνα με το google maps), ενώ υπάρχουν πολλά διαφορετικά εισιτήρια για τα μέσα σε λογικές τιμές. Ερωτεύτηκα την πόλη από τη στιγμή που πάτησα το πόδι μου έξω από το ταξί. Παρόλο που η μέρα ήταν μουντή και συννεφιασμένη, οι δρόμοι έσφιζαν από ζωή, οι χριστουγεννιάτικες αγορές ήταν ακόμη ανοιχτές και όλα τα μαγαζιά ήταν γεμάτα. Η αρχιτεκτονική του κέντρου της Αμβέρσας είναι πράγματι αρκετά παρόμοια με αυτή σε άλλες πόλεις του Βελγίου, αλλά υπάρχει μία ιδιαίτερη ατμόσφαιρα που δίνει στα πάντα μια διαφορετική αίσθηση. Περάσαμε από όμορφους δρόμους με προσεγμένες μπυραρίες, χαζέψαμε στη Χριστουγεννιάτικη αγορά, μπήκαμε στον καθεδρικό Ναό της Παναγίας, θαυμάσαμε το δημαρχείο και το Brabofontein. Ιδιαίτερη εντύπωση μας έκαναν κάποιες μεγάλες σόμπες που υπήρχαν σε πολλά σημεία της πλατείας, προσφέροντας ένα ζεστό σημείο ξεκούρασης στους περαστικούς. Μετά από σχεδόν μία ώρα περπατήματος, καθίσαμε για την πρώτη μας μπύρα σε ένα από τα μαγαζιά κοντά στην πλατεία. Η αλήθεια είναι πως όντως συνηθισμένη να ταξιδεύω με φίλους, καθ' όλη τη διάρκεια του ταξιδιού υπερεκτίμησα τις αντοχές των γονιών μου, που για κάθε ώρα περπατήματος χρειάζονταν μία ώρα ξεκούρασης, κι έτσι δεν προλάβαμε να κάνουμε πολλά από τα πράγματα που είχα στο μυαλό μου.

Συνεχίσαμε το δρόμο μας προς το ποτάμι, όπου υπήρχε ακόμη χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα χάρη στη ρόδα και τα φουσκωτά που ήταν στημένα για τα παιδιά της πόλης. Περπατήσαμε μέχρι την άκρη της "προβλήτας" και αφήσαμε τον αέρα του ποταμού να μας φυσήξει το πρόσωπο. Αφού προσπεράσαμε το πλήθος κόσμου που περίμενε να φωτογραφηθεί κάτω από το άγαλμα του De Lange Wapper, φτάσαμε στο μικρό και όμορφο κάστρο Het Steen, που (δικαίως) ήταν γεμάτο τουρίστες.

Κάναμε τη βόλτα μας στο κάστρο κι έπειτα ξεκινήσαμε προς τον επόμενο προορισμός μας, το "Μουσείο δίπλα στο ποτάμι". Γενικά, έχω μια ιδιαίτερη αγάπη στα σημεία με πανοραμική θέα, ιδίως όταν αυτά είναι δωρεάν, οπότε δεν υπήρχε περίπτωση να αφήσω το συγκεκριμένο μουσείο ανεκμετάλλευτο. Η διαδρομή δίπλα στο ποτάμι ήταν τόσο όμορφη που έκανε τον απελπιστικά αργό ρυθμό περπατήματος των γονιών μου σχεδόν υποφερτό, ενώ η εικόνα του μουσείου από μακριά ήταν πραγματικά υπέροχη. Το εισιτήριο για τις εκθέσεις του μουσείο κόστιζε δέκα ευρώ, αλλά η ανάβαση στην ταράτσα του με την πανοραμική θέα ήταν δωρεάν. Ο μπαμπάς μου, λάτρης της μαγειρικής, αποφάσισε να αφιερώσει λίγη ώρα σε μία προσωρινή έκθεση σχετικά με την κουζίνα της Αμβέρσας, ενώ εγώ και η μαμά αρχίσαμε να ανεβαίνουμε προς τα πάνω. Η ανάβαση γίνεται με κυλιόμενες σκάλες και τα μεγάλα παράθυρα σε κάθε όροφο μας επέτρεπαν να απολαύσουμε τη θέα της πόλης από τους πρώτους κιόλας ορόφους. Όταν τελικά φτάσαμε στην κορυφή, το θέαμα δε μας απογοήτευσε καθόλου, μιας και ολόκληρη η Αμβέρσα, με το ποτάμι της, τις πολυκατοικίες της, το λιμάνι της και την παλιά πόλη της, απλωνόταν μπροστά μας. Η θέα όχι μόνο ήταν υπέροχη, αλλά μας έδωσε και μια καλή αίσθηση του μεγέθους της πόλης. Μετά τις απαραίτητες φωτογραφίες στην ταράτσα, κατεβήκαμε πάλι στον ένατο όροφο, όπου η μαμά μου απαίτησε λίγα λεπτά ξεκούρασης στους άνετους καναπέδες, συνεχίζοντας φυσικά να απολαμβάνουμε τη θέα. Τα λίγα λεπτά τελικά έγιναν μισή ώρα και όταν πια αποφασίσαμε να φύγουμε και βγήκαμε από το μουσείο ξέσπασε ίσως η δυνατότερη καταιγίδα που έχω δει στο Βέλγιο.

Στόχος μας ήταν να επιστρέψουμε κάπου κοντά στην κεντρική πλατεία για φαγητό, αλλά η ένταση της βροχής δεν επέτρεπε το περπάτημα, οπότε μπήκαμε στο πρώτο μαγαζί που βρέθηκε μπροστά μας. Το εστιατόριο ήταν λιβανέζικο, λεγόταν Napo's και τελικά αποδείχθηκε πολύ καλή επιλογή. Το προσωπικό ήταν ευγενέστατο και δεν ξέρω αν φταίει το ότι πεινούσα πάρα πολύ, αλλά το μπιφτέκι που έφαγα (μέσα σε πίτα, με τυρί και λαχανικά) ήταν χωρίς υπερβολή το πιο νόστιμο κρέας που έχω φάει στη ζωή μου. Όταν τελειώσαμε το φαγητό μας, η βροχή είχε πια σταματήσει και είχε ήδη αρχίσει να νυχτώνει. Οι αντοχές των γονιών μου είχαν αρχίσει να εξαντλούνται, οπότε κάναμε μία γρήγορη βόλτα στο όμορφα φωτισμένο κέντρο της πόλης κι έπειτα πήραμε ταξί μέχρι τον σταθμό των τραίνων. Αυτή τη φορά, ο ταξιτζής ήταν ένας γλυκύτατος Αιθίοπας που έπλεξε το εγκώμιο στην Ευρώπη και μας ζήτησε τέσσερις φορές συγγνώμη όταν σταμάτησε για λίγα δευτερόλεπτα πάνω σε μία διάβαση πεζών.

Η Αμβέρσα μου άρεσε πάρα πολύ και θα ήθελα σίγουρα να επιστρέψω κάποια στιγμή, ώστε να της αφιερώσω το χρόνο που της αξίζει. Έχει κάποια ενδιαφέροντα μουσεία και όμορφα πάρκα, οπότε θεωρώ ότι θα άξιζε μία ή ακόμη και δύο διανυκτερεύσεις, ενώ μπορώ να πω ότι θα φανταζόμουν τον εαυτό μου να ζει εκεί για μερικούς μήνες.

 

[χριστίναα95]

Ντινάν

Μόλις μιάμιση ώρα μακριά από τις Βρυξέλλες, το Ντινάν αποτελεί ιδανικό προορισμό για μονοήμερη εκδρομή, παρόλο που δε βρίσκεται στην κορυφή της λίστας των πόλεων που πρέπει κανείς να επισκεφτεί στο Βέλγιο. Χωρίς να έχει την ομορφιά της Γάνδης ή της Μπρυζ, η μικρή αυτή πόλη έχει τη γοητεία της και κατά τη γνώμη μου αξίζει λίγο από το χρόνο σας. Έχω μια αδυναμία στα ποτάμια και τις όμορφες θέες, οπότε για μένα το Ντινάν ήταν μια προφανής επιλογή. Όμως, ακόμη και η φίλη που ουσιαστικά έσυρα μαζί μου το ερωτεύτηκε.

Κατεβήκαμε από το τραίνο και βγήκαμε από το σιδηροδρομικό σταθμό χωρίς πρόγραμμα ή χάρτη. Το μέγεθος της πόλης τα καθιστά και τα δύο αχρείαστα. Οι περισσότεροι επιβάτες που κατέβηκαν μαζί μας ήταν νέοι με μικρές χειραποσκευές. Υποθέσαμε πως είναι ντόπιοι που επέστρεφαν από ένα σαββατοκύριακο κάπου αλλού. Τους ακολουθήσαμε και σε λίγα μόλις λεπτά βρισκόμασταν στο κέντρο της πόλης. Η εικόνα που βρισκόταν μπροστά μας ήταν σαν να είχε βγει από καρτ ποστάλ: η εκκλησία και τα χρωματιστά κτίρια καθρεπτίζονταν στο ποτάμι, με το μεγάλο βράχο του citadel να δεσπόζει επιβλητικός από πάνω τους. Είδαμε το άγαλμα του Charles de Gaulle και στη συνέχεια περάσαμε την ομώνυμη γέφυρα, πάνω στην οποία βρίσκονται σαξόφωνα διακοσμημένα με βάση διαφορετικές χώρες (άλλωστε το Ντινάν είναι η γενέτειρα του δημιουργού του σαξοφώνου). Κάναμε την πρώτη μας στάση στην Notre Dame de Dinant, έξω από την οποία υπήρχε πινακίδα με πληροφορίες στα ολλανδικά, τα γαλλικά και τα γιαπωνέζικα (!). Όταν μπήκαμε, δεν υπήρχε κανείς άλλος στην εκκλησία και η ησυχία, σε συνδυασμό με το επιβλητικό κτίριο, τα όμορφα βιτρό και τα αναμμένα ρεσό δημιουργούσε μια ξεχωριστή ατμόσφαιρα. Υπάρχουν πολλές πινακίδες σχετικά με την ιστορία της εκκλησίας και των εκθεμάτων που βρίσκονται μέσα σε αυτήν, αλλά είναι όλες στα γαλλικά, οπότε η ανάγνωσή τους μας πήρε αρκετό χρόνο. Όταν πια είχαμε ολοκληρώσει την περιήγηση, εισέβαλε στο χώρο μια παρέα Αμερικανών τουριστών που πόζαραν πάνω στα στασίδια χαζογελώντας, οπότε δεν καθυστερήσαμε καθόλου την αναχώρησή μας.

Σειρά είχε το citadel, που φυσικά είναι και το βασικό αξιοθέατο του Ντινάν. Το εισιτήριο κόστιζε 8 ευρώ και συμπεριλάμβανε την ανάβαση με τελεφερίκ. Νομίζω πως τους καλοκαιρινούς μήνες υπάρχει ένα ελαφρώς ακριβότερο εισιτήριο που περιλαμβάνει και κρουαζιέρα στο ποτάμι. Και ενώ το τελεφερίκ βρισκόταν ακόμη στα μισά της διαδρομής, κατεβαίνοντας από τον επιβλητικό βράχο, μπορούσαμε ήδη να ακούσουμε μία φωνή που τσίριζε στα ελληνικά να χαλάει τη μαγεία της στιγμής. Μετά τον απαραίτητο χαιρετισμό με τους πατριώτες, αρχίσαμε κι εμείς την ανάβασή μας. Το τελεφερίκ απομακρυνόταν από το έδαφος και η όμορφη θέα μας προετοίμαζε για αυτό που θα αντικρίζαμε αργότερα από το ίδιο το φρούριο. Το citadel αποδείχθηκε ανώτερο των προσδοκιών μας. Περιμέναμε ένα μέτριο μουσείο για το οποίο θα μας αποζημίωνε μία συγκλονιστική θέα, όμως τελικά η έκθεση ήταν ενδιαφέρουσα και καλοστημένη. Κατά τη διάρκεια της περιήγησης μας συναντήσαμε μπουντρούμια κρατουμένων, όργανα βασανισμού, φωτογραφίες, μακέτες σχετικές με τη μάχη του Ντινάν και μαρτυρίες των επιζώντων, πάντα συνοδευόμενα από περιεκτικές και κατατοπιστικές πληροφορίες. Δε μπορώ να εγγυηθώ ότι το μουσείο θα εντυπωσίαζε έναν ειδήμονα στην ιστορία της περιόδου, αλλά ήταν παραπάνω από αρκετό για εμάς. Μετά τη λήξη του εκπαιδευτικού σκέλους της εκδρομής, ήταν επιτέλους η ώρα να απολαύσουμε την πολυαναμενόμενη θέα. Το θέαμα που απλωνόταν από κάτω μας όταν βγήκαμε στο μπαλκόνι ήταν πραγματικά πανέμορφο. Και το καλύτερο: το είχαμε όλο δικό μας. Ήμασταν μόνες μας και μπορούσαμε να απολαύσουμε και να φωτογραφήσουμε το τοπίο χωρίς να σπρωχνόμαστε με άλλους πενήντα τουρίστες. Περάσαμε περίπου μισή ώρα βγάζοντας φωτογραφίες και χαζεύοντας το ποτάμι που διασχίζει την πόλη κι αποφασίσαμε να φύγουμε μόνο όταν άρχισε πια ένας δυνατός αέρας.

Τα στομάχια μας άρχισαν να διαμαρτύρονται από την πρώτη στιγμή που πατήσαμε το πόδι μας έξω από το τελεφερίκ. Μία γρήγορη έρευνα στο ίντερνετ μας πρότεινε το Cafe Solbrun, ο όμορφος χώρος του οποίου μας κέρδισε από την πρώτη στιγμή. Καθίσαμε σε ένα τραπέζι ακριβώς μπροστά στην τζαμαρία και φάγαμε αφράτα pancakes, ενώ για πρώτη φορά μετά από καιρό, ο ήλιος αποφάσισε να μας τιμήσει με την παρουσία του. Ήλιος, θέα στο ποτάμι και καλό φαγητό. Τι παραπάνω θα μπορούσαμε να ζητήσουμε;

Αφήσαμε το μαγαζί απόλυτα ικανοποιημένες και απολαύσαμε τις ακτίνες του ήλιου κάνοντας μια υπέροχη βόλτα κατά μήκος του ποταμού. Τα βήματά μας, μας έβγαλαν μπροστά στο σπίτι του Αντόλφ Σαξ, εφευρέτη του σαξοφώνου. Μη έχοντας κάνει την παραμικρή έρευνα, περιμέναμε να δούμε το χώρο που είχε ζήσει ο μουσικός, αλλά αντί γι αυτό συναντήσαμε ένα μικρό χαριτωμένο μουσείο σχετικά με τη ζωή και τη μουσική του. Διαβάσαμε τις πληροφορίες, ακούσαμε όμορφους ήχους και συνεχίσαμε να περπατάμε κατά μήκος του ποταμού.

Από την κορφή του citadel είχαμε δει ότι στην απέναντι πλευρά του ποταμιού είχε λόφους με χωράφια. Εγώ δε θα τους έριχνα δεύτερη ματιά, αλλά η φίλη μου μάλλον νοστάλγησε τα καλοκαίρια της στο χωριό και πρότεινε να κινηθούμε προς τα κει, λέγοντας ότι ίσως προσφέρουν μια διαφορετική θέα της πόλης. Υπήρχε ένας δρόμος ανάμεσα στα περιφραγμένα χωράφια κι εγώ όπου ακούω θέα τρέχω, οπότε ξεκινήσαμε το σκαρφάλωμα. Τελικά, θέα δεν καταφέραμε να βρούμε, όμως αναπνεύσαμε καθαρό αέρα, πιάσαμε φιλίες με άλογα και γαϊδούρια, πήραμε μια αίσθηση της ζωής των μόνιμων κατοίκων της πόλης κι είδαμε ένα όμορφο ηλιοβασίλεμα. Κάποια στιγμή συνειδητοποιήσαμε ότι αυτά τα υπέροχα χρώματα στον ουρανό σήμαιναν ότι σύντομα το λιγοστό φως που είχε απομείνει θα εξαφανιζόταν και μιας και δε θέλαμε να κατεβαίνουμε λόφους στα σκοτάδια, πήραμε βιαστικά το δρόμο της επιστροφής. Είχε πια νυχτώσει και η αντανάκλαση της φωτισμένης πόλης στο ποτάμι ήταν μαγική. Παρά την ψύχρα, καθίσαμε για αρκετή ώρα δίπλα στο ποτάμι, απολαμβάνοντας το τοπίο και αναπολώντας όλες τις ωραίες στιγμές στο Βέλγιο.

 

[χριστίναα95]

Λουξεμβούργο

Το Λουξεμβούργο το ερωτεύτηκα από την πρώτη στιγμή που είδα φωτογραφίες του, όταν ήμουν 12 χρονών και μου φαινόταν αδιανόητο ότι θα ήμουν μόλις 3 ώρες μακριά του και δε θα το επισκεπτόμουν. Όμως, οι τιμές των εισιτηρίων του τραίνου ήταν απαγορευτικές (μιλάμε για 70 ευρώ πηγαινέλα), λεωφορείο δεν υπήρχε και ενώ τα blablacar ήταν πολλά, ποτέ δεν κατάφερνα να βρω δύο δρομολόγια που θα μου άφηναν αρκετή ώρα στην πόλη σε μέρα που με βολεύει. Πάνω που είχα αρχίσει να απογοητεύομαι, μια Ισπανίδα φίλη μού αποκάλυψε το μυστικό: μπορούσα να βγάλω εισιτήριο από τις Βρυξέλλες μέχρι την Αρλόν, το οποίο με τη νεανική έκπτωση κόστιζε γύρω στα 6 ευρώ, και έπειτα, να βγάλω εισιτήριο Αρλόν - Λουξεμβούργο, το οποίο ήταν επίσης πολύ φτηνό, μιας και η απόσταση είναι πολύ μικρή. Νόμιζα ότι θα χρειαστεί να αλλάξω τραίνο στην Αρλόν, αλλά κάτι τέτοιο δεν ήταν απαραίτητο και οι ελεγκτές που είδαν και τα δύο εισιτήριά μου δε φάνηκαν καν να παραξενεύονται. Ακόμη κι αν δεν είστε κάτω των 26, ώστε να δικαιούστε νεανικό εισιτήριο, μπορείτε να ακολουθήσετε την ίδια τακτική κάποιο σαββατοκύριακο, όπου όλα τα δρομολόγια τραίνων μέσα στο Βέλγιο προσφέρουν δωρεάν επιστροφή.

Το ταξίδι κανονίστηκε με φίλους που θα έφταναν από άλλες χώρες, οπότε την τρίωρη διαδρομή την έκανα μόνη μου. Όταν το τραίνο άρχισε να πλησιάζει στις Αρδένες, ξαφνικά το τοπίο έξω από το παράθυρο έγινε λευκό και καθώς περνάγαμε από διάφορα χωριά, έβλεπα εικόνες που για μένα ήταν τελείως καινούριες: άνθρωποι να φτυαρίζουν το χιόνι στις αυλές τους, επιβάτες να κατεβαίνουν από το τραίνο κουκουλωμένοι και να παλεύουν να διασχίσουν το χιονισμένο τοπίο με τις βαλίτσες τους, άλογα βαμμένο λευκά, πάπιες να περπατάνε σε παγωμένα ρυάκια... Για παρέα σε αυτό το ταξίδι είχα ένα ρώσικο μυθιστόρημα κι όσο ηλίθιο κι αν ακούγεται, η ανάγνωσή του με φόντο το απόλυτα ταιριαστό λευκό τοπίο είναι μία από τις πιο όμορφες αναμνήσεις μου από το Βέλγιο.

Φυσικά, ανησυχούσα για το πώς το χιόνι θα επηρέαζε την εκδρομή, αλλά όταν τελικά φτάσαμε στο Λουξεμβούργο, με περίμεναν δυο ευχάριστες εκπλήξεις. Η πρώτη ήταν ότι το κρύο ήταν απόλυτα διαχειρίσιμο και υπήρχε χιόνι μόνο στα πεζούλια και τις σκεπές των σπιτιών: ιδανικό για να δημιουργεί όμορφες εικόνες χωρίς να δυσκολεύει στο περπάτημα. Η δεύτερη ήταν ότι τα Σάββατα, τα μέσα μαζικής μεταφοράς της πόλης ήταν δωρεάν. Επιβιβάστηκα στο πρώτο λεωφορείο και σε λιγότερο από 15 λεπτά ήμουν ήδη στον προορισμό μου. Αρχικός μου στόχος ήταν να κάνω πρώτα μια βόλτα στις πλατείες και τους κεντρικούς δρόμους, να πάρω μια γεύση από τη ζωή της πόλης κι έπειτα, να κατευθυνθώ πια προς το "πιο όμορφο μπαλκόνι της Ευρώπης" για να απολαύσω την πολυπόθητη θέα. Όμως, τελευταία στιγμή δεν άντεξα και κατέβηκα κατευθείαν στο Chemin de la Corniche. Η εικόνα που αντίκρισα κατεβαίνοντας από το λεωφορείο ήταν πραγματικά μία από τις πιο όμορφες που έχω δει ποτέ. Το ποτάμι περιτριγυρισμένο από χιονισμένο σπίτια ήταν βγαλμένο από παραμύθι. Σύντομα κατέφθασαν και οι φίλοι από Γαλλία και Γερμανία και μαζί ξεκινήσαμε την εξερεύνηση. Αποφασίσαμε να κάνουμε μια σχετικά σύντομη βόλτα στο μονοπάτι, να πάρουμε το ασανσέρ που οδηγεί στην "Πάνω πόλη" κι έπειτα να επιστρέψουμε στο Chemin de la Corniche και να αφιερώσουμε όλη την υπόλοιπη μέρα μας σε αυτό. Δεν έχω λόγια να περιγράψω την ομορφιά του τοπίου. Δε χορταίναμε τη θέα! Ήταν λες και βλέπαμε από ψηλά μια πόλη από κουκλόσπιτα. Κοντοστεκόμασταν κυριολεκτικά κάθε λίγα δευτερόλεπτα, προσπαθώντας μάταια να αποτυπώσουμε αυτό που βλέπαμε με φωτογραφίες. Κάθε φορά που λέγαμε πως φτάσαμε πια στο πιο όμορφο σημείο της διαδρομής, κάναμε ένα βήμα παραπέρα κι ανακαλύπταμε ακόμη περισσότερη ομορφιά. Σαράντα λεπτά και πολλές φωτογραφίες αργότερα, είχαμε φτάσει πια στο ασανσέρ που μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα μας ανέβασε στο πάνω κομμάτι της πόλης.

Η Ville Haute είναι επίσης πολύ όμορφη, αλλά αρκετά παρόμοια με άλλες Ευρωπαϊκές πόλεις. Περπατήσαμε σε δρόμους γεμάτους ζωή ανάμεσα σε ιδιαίτερα κομψούς και καλοντυμένους ανθρώπους, περάσαμε από τις σημαντικές πλατείες και από τα διάφορα μουσεία, είδαμε το παλάτι του Δούκα και τον Καθεδρικό Ναό, χαζέψαμε λίγες βιτρίνες και απολαύσαμε τις όμορφες (αλλά αρκετά οικείες) εικόνες. Κάναμε και μία στάση στο διάσημο Chocolate House Nathalie Bonn. Τα γλυκά φαίνονταν υπέροχα, αλλά δεν υπήρχε ελεύθερο τραπέζι ούτε για δείγμα και φυσικά δεν ήμασταν πρόθυμοι να χαλάσουμε ώρα περιμένοντας στην ουρά. Έτσι, αρκεστήκαμε σε μία ζεστή σοκολάτα στο χέρι ο καθένας. Εγώ δοκίμασα σοκολάτα γάλακτος με πορτοκάλι, η οποία ήταν όνειρο.

Η όλη περιήγηση μας πήρε περίπου μιάμιση ώρα και με τα ροφήματά μας στο χέρι κατευθυνθήκαμε και πάλι προς το περίφημο μονοπάτι. Σκεφτόμασταν να μπούμε στις Κατακόμβες, αλλά ο χρόνος μας ήταν περιορισμένος και είχαμε όλοι επισκεφτεί αντίστοιχα μέρη στο παρελθόν, οπότε προτιμήσαμε να μην το κάνουμε. Θα μπορούσαμε να είχαμε ξαναπάρει το ασανσέρ για να επιστρέψουμε ακριβώς στο σημείο όπου είχαμε μείνει, αλλά για ευνόητους λόγους επιλέξαμε να ξαναδιασχίσουμε το μονοπάτι, απολαμβάνοντας το όσο και την πρώτη φορά. Αφού φτιάξαμε λίγους μικρούς χιονάνθρωπους και αποφύγαμε το βέβαιο θάνατο από το χέρι δύο δεκάχρονων που πέταγαν τεράστιες χιονόμπαλες από ψηλά, φτάσαμε στην Κάτω πόλη. Οι τουρίστες ήταν ελάχιστοι, οπότε επικρατούσε μία μαγική ηρεμία την οποία μπορούσαμε να απολαύσουμε με την ησυχία μας και η βόλτα στο ποτάμι ήταν υπέροχη.

Αφού θαυμάσαμε την αντανάκλαση της πόλης στο ποτάμι, περάσαμε τη μικρή γέφυρα, ανεβοκατεβήκαμε τα διάφορα σκαλοπάτια απολαμβάνοντας τη θέα από διαφορετικές οπτικές γωνίες και φτάσαμε στο Neumünster Abbey. Συνεχίσαμε το περπάτημα μπροστά από κουκλίστικα σπίτια και κατά μήκος του ποταμού, με το βλέμμα στραμμένο προς τα πάνω. Τώρα, θαυμάζαμε το θέαμα της πόλης που ήταν σκαρφαλωμένη στα βράχια και με δυσκολία πιστεύαμε ότι πριν από λίγο βρισκόμασταν κι εμείς τόσο ψηλά. Βρήκαμε ένα ήσυχο σημείο με παγκάκια μπροστά στο ποτάμι και καθίσαμε εκεί για να φάμε το μεσημεριανό που είχαμε φέρει μαζί μας, με τα μάτια πάντα καρφωμένα στην υπέροχη θέα. Αφού φάγαμε, συνεχίσαμε τη βόλτα μας μέχρι που είχαμε περπατήσει κάθε κομμάτι της Κάτω Πόλης.

Είχαμε μπροστά μας περίπου 1.5 ώρα ακόμη κι έπειτα θα έπρεπε να κατευθυνθούμε προς το Σταθμό των Τραίνων. Μπορούσαμε να επισκεφτούμε τα Ευρωπαϊκά κτίρια ή κάποιο από τα πάρκα της πόλης, αλλά δε βλέπαμε το λόγο να φύγουμε μακριά από το πιο ιδιαίτερο σημείο της πόλης. Έτσι, πήραμε το δρόμο της επιστροφής, κι αφού ανεβήκαμε και πάλι στο σημείο απ' όπου ξεκινήσαμε, καθίσαμε σε ένα από τα πεζούλια, με τα πόδια μας να κρέμονται στο κενό και περάσαμε την επόμενη ώρα συζητώντας μπροστά σε μία από τις πιο όμορφες θέες της Ευρώπης. Είδαμε τον ουρανό να σκοτεινιάζει και την πόλη να ανάβει τα φώτα της, δημιουργώντας μαγικές εικόνες και όταν ήρθε η ώρα, με βαριά καρδιά πήραμε το δρόμο της επιστροφής.

 

[χριστίναα95]

Κολωνία
Μέρα 1η

Εκμεταλλευόμενες τις διακοπές μας από τη δουλειά, αποφασίσαμε να περάσουμε ένα τριήμερο στην Κολωνία. Επικοινώνησα με μία Γερμανίδα φίλη που είχε σπουδάσει εκεί για να μας δώσει πληροφορίες, και εκείνη προσφέρθηκε να μας συναντήσει εκεί παρόλο που στο μεταξύ είχε μετακομίσει σε άλλη πόλη. Η κοπέλα αποδείχθηκε απίστευτα εξυπηρετική και ουσιαστικά κανόνισε όλο το ταξίδι. Για το λόγο αυτό, δε θυμάμαι και όλες τις λεπτομέρειες αυτών που κάναμε. Επίσης για κάποιον ανεξήγητο λόγο δεν έχω σχεδόν καμία φωτογραφία.

Τα εισιτήρια των τραίνων ήταν πολύ ακριβά, οπότε προτιμήσαμε τη λύση του blablacar, παρόλο που έτσι θα φτάναμε αρκετά πιο αργά απ' ότι θέλαμε και θα χάναμε μία μέρα. Τελικά, η επιλογή μας αποδείχθηκε πολύ καλή, μιας πληρώσαμε 17 ευρώ η κάθε μία (έναντι των 45 που κόστιζε το εισιτήριο του τραίνου) και καταλήξαμε σε μία αμαξάρα και το ταξίδι μας ήταν πολύ πιο άνετο απ' ότι θα ήταν με οποιοδήποτε άλλο μεταφορικό μέσο. Μάλιστα, ο οδηγός μας ήταν επαγγελματίας Michael Jackson impersonator, που δίνει παραστάσεις σε όλον τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένης και της Κύπρου, όπου είχε ζήσει για ένα χρόνο. Η συνεπιβάτισσα ήταν επίσης επαγγελματίας χορεύτρια. Οπότε, η διαδρομή πέρασε ευχάριστα, με καλή παρέα και πολλές ιστορίες. Το blablacar είναι πολύ δημοφιλές στο Βέλγιο και τις γύρω χώρες και πάντα υπάρχουν διαθέσιμα δρομολόγια ανάμεσα στις μεγάλες πόλεις. Φυσικά, δεν είναι πάντα η ιδανική επιλογή. Για παράδειγμα, δεν μπορεί να εξυπηρετήσει μεγάλες παρέες και ίσως αποδειχθεί αμήχανο για άτομα που δεν απολαμβάνουν το small talk, αλλά προσωπικά δεν είχα ποτέ κάποια άσχημη εμπειρία. Σίγουρα μπορεί να πέσεις σε κάποιον παράξενο οδηγό και να αναγκαστείς να περάσεις πολλές ώρες μαζί του, αλλά προσωπικά, δεν το θεωρώ λιγότερο ασφαλές από το να μπεις σε ένα τυχαίο ταξί που θα βρεις στο δρόμο, ιδίως επειδή μπορείς να βρεις κριτικές για τον οδηγό που θα επιλέξεις.

Το αυτοκίνητο μας άφησε στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της Κολωνίας. Η Γερμανίδα φίλη, η οποία είχε ταλαιπωρηθεί αρκετά επειδή κακά καιρικά φαινόμενα είχαν φέρει αλλαγές στο πρόγραμμα των τραίνων, μας περίμενε ήδη εκεί. Ήταν πια σχεδόν τρεις το μεσημέρι, οπότε και αυτή και εμείς πεθαίναμε της πείνας. Μας πρότεινε ένα ωραίο φτηνό ταϊλανδέζικο εστιατόριο εκεί κοντά, οπότε την ακολουθήσαμε μέχρι εκεί. Δε θυμάμαι το όνομα του μαγαζιού, αλλά το φαγητό ήταν όντως νοστιμότατο, φτηνό και πολύ σε ποσότητα. Φαγωμένες πλέον, πήγαμε στο χόστελ μας. Για τη διαμονή μας επιλέξαμε το Pathpoint Hostel με 15 ευρώ τη βραδιά για κρεβάτι σε κοιτώνα για τέσσερις. Το χόστελ μας άφησε απόλυτα ικανοποιημένες. Το δωμάτιο, αν και σχετικά μικρό ήταν πεντακάθαρο και είχε όλα τα απαραίτητα (πρίζες σε κάθε κρεβάτι, ντουλάπια που κλειδώνουν κλπ), το μπάνιο ήταν καλό, οι κοινόχρηστοι χώροι ήταν τεράστιοι, το προσωπικό ευγενέστατο και η τοποθεσία ήταν ιδανική, μόλις πέντε λεπτά από τον κεντρικό σταθμό. Αφού τακτοποιηθήκαμε, ξεκινήσαμε για την πρώτη βόλτα μας στην πόλη, με τελικό προορισμό το KolnTriangle. Είχαμε να επιλέξουμε ανάμεσα στο συγκεκριμένο πύργο και το καμπαναριό του Καθεδρικού για την πανοραμική θέα και τελικά προτιμήσαμε το πρώτο λόγω της ύπαρξης ασανσέρ, του μεγαλύτερου χώρου και του ότι ο Καθεδρικός ναός θα ήταν μέρος της θέας που θα βλέπαμε. Φτάσαμε στην κεντρική πλατεία, όπου δε μπορούσαμε παρά να σταθούμε και να θαυμάσουμε τον τον περίφημο τεραστίων διαστάσεων καθεδρικό ναό, περάσαμε από την περιοχή της υπόγειας Kölner Philharmonie, όπου ένας κύριος μας είπε να μην πατήσουμε πάνω από το κτίριο, μιας και αυτό θα επηρέαζε τη συναυλία που γινόταν από κάτω και φτάσαμε στη διάσημη γέφυρα με τα χιλιάδες λουκέτα. Ρομαντική δε με λες, αλλά η εικόνα της γεμάτης λουκέτα γέφυρας και του ποταμού ήταν πραγματικά υπέροχη. Βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες, ενώ η γέφυρα ταρακουνιόταν ολόκληρη κάθε φορά που πέρναγε ένα τραίνο και συνεχίσαμε το δρόμο μας. Επιταχύναμε το βήμα μας ώστε να προλάβουμε να φτάσουμε στην κορυφή του πύργου πριν το ηλιοβασίλεμα.

Μπροστά από τα εκδοτήρια εισιτηρίων, ένα ζευγάρι Γερμανών μας πρότειναν να βγάλουμε μαζί το ομαδικό εισιτήριο για γκρουπ των πέντε ή περισσότερων ατόμων, το οποίο θα έβγαινε φτηνότερα για όλους. Έχοντας λοιπόν γλιτώσει 50 ολόκληρα λεπτά μπήκαμε στην ουρά για το ασανσέρ και σε περίπου δέκα λεπτά ήμασταν στην κορυφή. Ο ήλιος είχε μόλις αρχίσει να πέφτει και ο ουρανός ήταν βαμμένος χρυσός και η αντανάκλαση του στο ποτάμι ήταν μαγευτική. Κάναμε το γύρο του μπαλκονιού, απολαμβάνοντας την υπέροχη θέα από διαφορετικές γωνίες, είδαμε τον ήλιο να πέφτει και την πόλη να ανάβει τα φώτα της κι αφού πια είχαμε χορτάσει το θέαμα πήραμε το ασανσέρ της επιστροφής. Όταν κατεβήκαμε, ο πολύς κόσμος είχε πια φύγει και η πόλη είχε ησυχάσει. Κάναμε μια όμορφη νυχτερινή βόλτα, απολαμβάνοντας τα φωτισμένα κτίρια και την ηρεμία και τελικά καταλήξαμε σε μία από τις πιο γνωστές μπυραρίες της πόλης (σύμφωνα με τη Γερμανίδα φίλη), το Peters Brauhaus (είμαι 90% σίγουρη ότι αυτό ήταν το μαγαζί). Οι μερίδες ήταν μεγάλες οπότε παραγγείλαμε τρία πιάτα να μοιραστούμε, εκ των οποίων τα δύο έπρεπε αναγκαστικά να είναι χορτοφαγικά (Αχ αυτοί οι Γερμανοί). Το φαγητό μας φυσικά συνοδέψαμε με την τοπική μπύρα της Κολωνίας. Το φαγητό ήταν νοστιμότατο, ο χώρος και η ατμόσφαιρα στο μαγαζί ήταν πολύ ωραία, ενώ ο σερβιτόρος έφερνε ασταμάτητα μπύρες μέχρι να του υποδείξεις ότι είναι ώρα πια να σταματήσει, τοποθετώντας το σουβέρ σου πάνω στο ποτήρι. Μετά το φαγητό ήπιαμε λίγες μπύρες ακόμα, καθισμένες δίπλα στο ποτάμι κι έπειτα επιστρέψαμε στο χόστελ μας, όπου όλες ξεραθήκαμε στον ύπνο.

 

[χριστίναα95]

Μέρες 2η και 3η: Βόννη και Κολωνία

Τη δεύτερή μας μέρα στην Κολωνία σκεφτόμασταν να κάνουμε κάποια μονοήμερη και αμφιταλαντευόμασταν ανάμεσα στο Ντίσελντορφ και τη Βόννη. Προσωπικά, προτιμούσα το Ντίσελντορφ, όμως τρία διαφορετικά άτομα μας είπαν ότι η πόλη είναι αρκετά πιο "απλωμένη" και ότι θα είχε αρκετό τρέξιμο να τη δούμε σε λιγότερο από μία μέρα. Όταν η Γερμανίδα φίλη μας είπε ότι ξέρει πολύ καλά τη Βόννη και πως μπορούμε να πάμε εκεί με τραμ, πληρώνοντας πολύ λίγα για ένα ομαδικό ημερήσιο εισιτήριο, κάναμε την επιλογή μας. Δε θυμάμαι ακριβώς πόσο μας κόστισε το ταξίδι, αλλά νομίζω ήταν γύρω στα 6 ευρώ το άτομο.

Πριν επισκεφτούμε το κέντρο της πόλης, κάναμε μία στάση στο εργοστάσιο Haribo διότι είναι το μόνο μέρος που η Γερμανίδα φίλη μπορεί να βρει μεγάλη ποικιλία vegeterian harribo (να ένα πρόβλημα που ποτέ δε φανταζόμουν ότι υπήρχε). Η επίσκεψη αυτή ήταν πραγματικά πολύ ευχάριστη, μιας και το τεράστιο μαγαζί που πουλούσε κάθε ποικιλία haribo ήταν γεμάτο χρώματα, γέλια και μικρά παιδιά που είχαν βρει τον παράδεισο. Εγώ, ως σωστό πεντάχρονο αγόρασα μία γιγαντιαία σακούλα γεμάτη ΜΟΝΟ με κόκκινα haribo, εκπληρώνοντας έτσι ένα παιδικό μου όνειρο. Αφού λοιπόν όλες μας ευχαριστήσαμε το παιδί μέσα μας, πήραμε και πάλι το τραμ με προορισμό τη Βόννη. Αυτό μας επέτρεψε να δούμε από το παράθυρο και τα ευρωπαϊκό κτίρια, στα οποία δε βρήκαμε λόγο να σταματήσουμε.

Η ίδια η Βόννη μου άρεσε, αλλά δεν ξετρελάθηκα κιόλας. Περπατήσαμε σε γραφικούς δρόμους, θαυμάσαμε το όμορφο δημαρχείο και την εκκλησία Bonn Minster, επισκεφτήκαμε το σπίτι του Μπετόβεν, είδαμε την Münsterplatz, μπήκαμε στο Thalia, έναν παλιό κινηματογράφο που έχει μετατραπεί σε ένα υπέροχο βιβλιοπωλείο, φάγαμε μεσημεριανό σε ένα συμπαθητικό καφέ, περπατήσαμε μέχρι το εντυπωσιακό πανεπιστήμιο της πόλης, κάναμε ένα διάλειμμα στο όμορφο πάρκο μπροστά του και κάναμε μια όμορφη βόλτα κατά μήκος του Ρήνου. Ήταν μια ωραία εκδρομή, με καλή παρέα και πολλές όμορφες εικόνες, αλλά δε μπορώ να πω πως η πόλη μου δημιούργησε κάποιο ιδιαίτερο συναίσθημα.

Επιστρέψαμε στην Κολωνία γύρω στις 6 το απόγευμα και κατευθυνθήκαμε στο Textilcafe για μια ζεστή σοκολάτα. Η συγκεκριμένη καφετέρια, που στεγάζει και ένα μικρό μαγαζί με ρούχα, ήταν πολύ ατμοσφαιρική, με άνετες πολυθρόνες, ιδιαίτερη vintage διακόσμηση και απαλή μουσική. Επιστρέψαμε στο χόστελ μας για ξεκούραση και σε λίγες ώρες, χρησιμοποιώντας πάντα το ίδιο εισιτήριο τραμ, πήγαμε στην περιοχή γύρω από τους Zülpicher Straße και Luxemburger Straße, όπου περάσαμε ένα όμορφο βράδυ, δοκιμάζοντας διαφορετικά μπαρ και παμπ.

Το επόμενο πρωί αποχαιρετήσαμε τη Γερμανίδα φίλη που επέστρεψε στην πόλη της και ξεκινήσαμε να οργανώνουμε την επιστροφή μας Από το προηγούμενο βράδυ προσπαθούσαμε να κλείσουμε τα εισιτήρια προς Βρυξέλλες με λεωφορείο, αλλά το site της μοναδικής εταιρείας που είχε και βολικές ώρες και καλές τιμές δε δεχόταν τις κάρτες μας. Το είχαμε αφήσει για τελευταία στιγμή, ελπίζοντας ότι θα βρίσκαμε κάποιο blablacar, κάτι το οποίο δεν είχε συμβεί. Σκεφτήκαμε ότι ίσως δε γίνεται η συναλλαγή από κινητό, οπότε, αφού η ρεσεψιόν μας ενημέρωσε πως δεν υπάρχει υπολογιστής στο χόστελ, δανειστήκαμε το λάπτοπ μίας κοπέλας χωρίς όμως κανένα αποτέλεσμα. Επικοινωνήσαμε μαζί τους στο τηλέφωνο και επιβεβαίωσαν ότι δεν είμαστε οι μόνες που έχουμε αυτό το πρόβλημα, ενώ μας συμβούλεψαν να αγοράσουμε τα εισιτήρια αυτοπροσώπως από τα γραφεία τους, δίπλα στη στάση του λεωφορείου. Της ζήτησα να ελέγξει τη διαθεσιμότητα και τη ρώτησα αν θα ήταν καλά αν πηγαίναμε στα γραφεία της εταιρίας (που είναι στο αεροδρόμιο, και επομένως αρκετά έξω από την πόλη) κατά τις 5, ενώ το λεωφορείο έφευγε στις 6. Η κοπέλα επιβεβαίωσε ότι το μισό λεωφορείο είναι άδειο και πως δε θα έχουμε πρόβλημα να αγοράσουμε εισιτήρια αν πάμε τότε.

Ανακουφισμένες αλλά και ενοχλημένες που είχαμε σπαταλήσει τόση ώρα με αυτή την υπόθεση, ξεκινήσαμε τη μέρα μας. Λόγω του χαμένου χρόνου, απορρίψαμε την πιθανότητα επίσκεψης κάποιου μουσείο. Σκεφτόμασταν το Ρωμαιο-γερμανικό Μουσείο ή το Μουσείο του Ludwig, αλλά τελικά ο καιρός ήταν υπέροχος και δεν νιώθαμε ότι είχαμε δει πραγματικά την Κολωνία, οπότε μία βόλτα στην πόλη φαινόταν καλύτερη (και οικονομικότερη) επιλογή. Φυσικά, δε μπορούσαμε να φύγουμε από την Κολωνία χωρίς να έχουμε δει τον Καθεδρικό Ναό, οπότε ξεκινήσαμε το περπάτημα προς αυτόν. Το θέαμα του γιγάντιου ναού καθηλώνει και δημιουργεί απίστευτο δέος. Ο Ναός είναι ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ (no shit Sherlock) και περάσαμε μία ολόκληρη ώρα στο εσωτερικό του, θαυμάζοντας τα διάφορα εκθέματα, διαβάζοντας τις πληροφορίες στις επιγραφές και ανακαλύπτοντας το χώρο. Πρόκειται σίγουρα για τον πιο εντυπωσιακό Καθεδρικό που έχω δει, τόσο εξωτερικά, όσο και εσωτερικά, και κατά τη γνώμη μου μπορεί να συγκριθεί μόνο με αυτόν της Πράγας. Στη συνέχεια περάσαμε πάλι τη διάσημη γέφυρα με τα λουκέτα, αυτή τη φορά χωρίς βιασύνη και κάναμε μια υπέροχη βόλτα μας κατά μήκος του ποταμού, ανάμεσα σε ντόπιους που έκαναν τζόκινγκ ή έβγαζαν βόλτα τους σκύλος τους.Καθίσαμε στις προσεγμένες κερκίδες δίπλα στο ποτάμι θαυμάζοντας την εικόνα της γέφυρας με τον Καθεδρικό από πίσω. Η θέα ήταν βγαλμένη από καρτ ποστάλ. Συνεχίσαμε το περπάτημα μέχρι το όμορφο Rhein Park, που ήταν ντυμένο σε υπέροχα φθινοπωρινά χρώματα, παίξαμε με τα ξεραμένα φύλλα και επιστρέψαμε στην άλλη πλευρά του ποταμού.

Συνεχίσαμε την περιπλάνησή μας στα στενά του κέντρου της πόλης, θαυμάζοντας όμορφα κτίρια, αγάλματα και συντριβάνια, επισκεφτήκαμε και τον όμορφο ναό του Αγίου Μαρτίνου και το ναό της Αγίας Μαρίας, είδαμε ό,τι έχει μείνει από τα παλιά τείχη της πόλης, περπατήσαμε στη γεμάτη ζωή Schildergasse. Κάναμε ένα διάλειμμα στο μικροσκοπικό καφέ Hommage, που αν και ήταν λίγο έξω από το δρόμο μας άξιζε το περπάτημα, τόσο για την υπέροχη (και ψιλοhipster) διακόσμηση και ατμόσφαιρα, όσο και για τις φρεσκότατες τάρτες του και συνεχίσαμε να περπατάμε στην πόλη, μέχρι που ήρθε πια η ώρα να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής. Η Κολωνία μου άρεσε πάρα πολύ. Είναι από τις πόλεις που σε κάνει να νιώθεις ευπρόσδεκτος και σίγουρα μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να ζει εκεί για κάποιο χρονικό διάστημα.

Πήραμε το τραίνο για το αεροδρόμιο λίγο μετά τις 4 και στις 5 παρά βρισκόμασταν ήδη εκεί. Ρωτήσαμε που ήταν τα γραφεία της εταιρίας που μας ενδιέφερε, τα βρήκαμε εύκολα κααιιιιι το γραφείο ήταν ήδη κλειστό. Σύμφωνα με την ταμπέλα μπροστά του, οι ώρες λειτουργίας ήταν 7 - 5 και στις 5 παρά 10, ο υπάλληλος είχε ήδη φύγει. Από τη μία βρίζαμε την κοπέλα στο τηλέφωνο που μας είχε πει ότι δε θα έχουμε πρόβλημα αν φτάσουμε στις 5 και από την άλλη βρίζαμε τους εαυτούς μας που δεν είχαμε ψάξει τις ώρες λειτουργίας μόνες μας. Παίρνουμε ξανά τηλέφωνο την εταιρία, όπου μια Γερμανίδα μας λέει "no english, please again in five minutes". Παίρνουμε ξανά τηλέφωνο σε 5 λεπτά και η ίδια Γερμανίδα μας συνδέει με μία συνάδελφό της που μίλαγε αγγλικά. Εκείνη μας πληροφόρησε ότι μπορούμε να αγοράσουμε εισιτήρια από τον οδηγό. Αυτό μου έκανε τρομερή εντύπωση, μιας και έχω χρησιμοποιήσει πολλές διαφορετικές εταιρίες λεωφορείων στην Ευρώπη και ποτέ δεν υπήρχε δυνατότητα αγοράς εισιτηρίου μέσα στο λεωφορείο. Όμως, δεν είχαμε και άλλη επιλογή. Η μόνη μας εναλλατική ήταν το flixbus, το οποίο θα αναχωρούσε αρκετές ώρες αργότερα και θα έφτανε στις Βρυξέλλες μετά τα μεσάνυχτα και επομένως μετά το τελευταίο μετρό. Περιμέναμε μέχρι να εμφανιστεί το λεωφορείο και αμέσως πλευρίσαμε τον οδηγό ρωτώντας τον αν γίνεται να αγοράσουμε εισιτήρια. Η απάντησή του ήταν (τι έκπληξη!) αρνητική. Ξαναπήραμε τηλέφωνο την εταιρία, αλλά αυτή τη φορά η αγγλόφωνη συνάδελφος είχε φύγει και η καημένη Γερμανίδα τηλεφωνήτρια απλά επαναλάμβανε sorry, no English, I am alone. Βρήκαμε κι εμείς έναν Γερμανό εκεί δίπλα μας, τον βάλαμε να συνεννοηθεί για εμάς και έτσι μάθαμε ότι (ΤΙ ΕΚΠΛΗΞΗ) δε γίνεται να κλείσουμε εισιτήρια μέσα στο λεωφορείο.

Το σενάριο του να περάσουμε τέσσερις ακόμη ώρες στη στάση, πριν μπούμε σε ένα flixbus για άλλη τόση ώρα και η σκέψη των χρημάτων που θα μας έπαιρνε ταξί στις Βρυξέλλες μετά τα μεσάνυχτα ήταν αρκετά για να μας κάνουν να συνεχίσουμε να παρακαλάμε τον οδηγό. Πρέπει να φτάσουμε στις Βρυξέλλες, του λέγαμε, δουλεύουμε νωρίς αύριο το πρωί, δεν έχουμε λεφτά για ταξί αν χάσουμε το μετρό, εσείς οι ίδιοι μας είπατε πως μπορούμε να βγάλουμε το εισιτήριο εδώ, σας παρακαλούμε, σας ικετεύουμε, δεν μπορεί να βρεθεί μια λύση. Ο άνθρωπος ζήτημα να καταλάβαινε τα μισά απ' ότι του λέγαμε, αλλά κατάλαβε την απελπισία μας και έβγαλε από το όχημα τη λίστα με τις τιμές. Μας έδειξε ότι κανονικά η διαδρομή Κολωνία - Βρυξέλλες κοστίζει 27 ευρώ. "You, 20 but no ticket" είπε. Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει την πρόταση και είχαμε ήδη βγάλει τα εικοσάρικα. Μας έβαλε να καθίσουμε σε θέσεις που ήταν κρατημένες για επιβάτες που θα έμπαιναν στις Βρυξέλλες για να πάνε στο Λονδίνο και επανέλαβε "no ticket". Το λεωφορείο ξεκίνησε, το ραδιοφώνο έπαιζε το I want to break free των Queen, κι εμείς, περνώντας σύνορα στρογγυλοκαθισμένες στις μπροστινές θέσεις και νιώθοντας πιο παράνομες από ποτέ, αποχαιρετήσαμε την όμορφη Κολωνία.

 

[Kanel28]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες της Ευρώπης.

 

[Smaragda53]

ωραίο κείμενο! Δυο φορές έχω πάει Βρυξέλλες από 15 μέρες κι έχω μείνει σε σπίτι φίλων κι ακόμα προσπαθώ να καταλάβω τι στο καλό δε λειτουργεί με αυτή την πόλη. Ωραία είναι, μεγάλη κι άνετη, με την καταπληκτική της πλατεία και τα αρ-νουβό κτίριά της, με τις τοιχογραφίες της και τα καταστήματα γεμάτα αντίκες, τα ωραία της καφέ, τα κόμικς και τον πολυπολιτισμικό κόσμο που δουλεύει στα κτίρια της Ε.Ε., τα πάρκα της και τις γειτονιές της. Τι φταίει και φαίνεται άνευρη, βαρετή και μουντή? Τελικά δε μπόρεσα να καταλάβω. Καμιά ιδέα? Ενώ η Αμβέρσα π.χ. -μεγάλη πόλη κι αυτή- σφύζει από ζωή και χαίρεσαι να την περπατάς.

 

[Robert]

ωραίο κείμενο! Δυο φορές έχω πάει Βρυξέλλες από 15 μέρες κι έχω μείνει σε σπίτι φίλων κι ακόμα προσπαθώ να καταλάβω τι στο καλό δε λειτουργεί με αυτή την πόλη. Ωραία είναι, μεγάλη κι άνετη, με την καταπληκτική της πλατεία και τα αρ-νουβό κτίριά της, με τις τοιχογραφίες της και τα καταστήματα γεμάτα αντίκες, τα ωραία της καφέ, τα κόμικς και τον πολυπολιτισμικό κόσμο που δουλεύει στα κτίρια της Ε.Ε., τα πάρκα της και τις γειτονιές της. Τι φταίει και φαίνεται άνευρη, βαρετή και μουντή? Τελικά δε μπόρεσα να καταλάβω.

Και πρέπει να'ναι και τρομερά επικίνδυνα εκεί.Εγώ διάβασα αυτό το blog με σχόλια κατοίκων και τουριστών και μου έφυγε κάθε διάθεση να ταξιδέψω εκεί.

https://blog.nullnfull.com/2013/03/11/brussels/

 

[Smaragda53]

Και πρέπει να'ναι και τρομερά επικίνδυνα εκεί.Εγώ διάβασα αυτό το blog με σχόλια κατοίκων και τουριστών και μου έφυγε κάθε διάθεση να ταξιδέψω εκεί.

https://blog.nullnfull.com/2013/03/11/brussels/

Τι να πω! Εμένα δε μου έτυχε ποτέ κάτι δυσάρεστο, οι κάτοικοι όλοι μας φέρθηκαν με ευγένεια και δεν είδα τίποτα περίεργο στο δρόμο. Βαρετή ναι ίσως, αλλά "επικίνδυνη"? Μου κάνει εντύπωση. Νομίζω ότι είναι πολύ υποκειμενικό το άρθρο