Vito
Member
- Μηνύματα
- 746
- Likes
- 1.019
Ο Vito πάει Μέση Ανατολή – 2ο μέρος: Ιορδανία
Αυτή η ιστορία είναι συνέχεια της ταξιδιωτικής ιστορίας http://www.travelstories.gr/%F4%E1%...%EC%DD%F1%EF%F2-%E1%DF%E3%F5%F0%F4%EF%F2.html.
Ήχοι της ανατολής ακολουθούσαν το πλοίο που σάλπαρε...
Το πλοίο της «υπομονής» έδεσε μετά από αρκετές ώρες καθυστέρησης, στην Aqaba, το μοναδικό λιμάνι της Ιορδανίας. Για καλή μας τύχη δεν χρειάστηκε να πληρώσουμε βίζα κατά την είσοδο μας στη χώρα γιατί η πόλη ανήκει σε μια ειδική ζώνη εμπορίου όπου φόρος και βίζα δεν έχουν θέση. Μόλις περάσαμε τον έλεγχο, μας περίμενε ένας με το αμάξι του, φίλος του Μοsa, του μελλοντικού φίλου μας.
Μετά από μια σύντομη βραδινή βόλτα με το αμάξι, η Aqaba μας έδωσε την εντύπωση πως φαντάζει «κοσμοπολίτικη» σε σύγκριση με την υπόλοιπη Ιορδανία. Ένα γευστικό και αρκετά πιο ακριβό sawarma σε σχέση με την Αίγυπτο, ήταν αρκετό ώστε να πάρουμε το δρόμο του προορισμού μας. Κατά τα μεσάνυχτα συναντήσαμε τον Mosa στη μέση του πουθενά, χαιρετίσαμε τον οδηγό και επιβιβαστήκαμε στην καρότσα του αγροτικού του Mosa. Μύριζε έρημος στον αέρα. Ο έναστρος ουρανός δεν βοηθούσε στο να διακρίνουμε τις εξωπραγματικές φιγούρες που αχνοφαίνονταν αριστερά και δεξιά μας. Με το που φτάσαμε, ο Mosa μας καλωσόρισε με ένα ποτήρι τσάι. «Καλωσορίσατε στη σκηνή μου. Καλωσορίσατε στο Wadi Rum!»
Με το φως του ήλιου, επιτέλους, μπορέσαμε να καταλάβουμε που βρισκόμασταν. Στη μέση μιας ερήμου, μιας αλλόκοτης ερήμου, διαφορετική από αυτές που έχουμε στο μυαλό μας. Βρισκόμασταν μακριά από τουριστικά χωριά, μακριά από ορδές τουριστών. Εμείς, ο Mosa και η σκηνή του στη μέση της ερήμου.
Wadi Rum:
Η μέρα μας ξεκίνησε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Πρωϊνό από τα χεράκια του. Αυτό θα πει βεδουίνικη φιλοξενία. Τα κάπως χαλασμένα δόντια του, δεν τον εμπόδιζαν από το να μας χαμογελάει συνέχεια. Αν και ζει και από τον τουρισμό, κατα διαστήματα φιλοξενεί ξένους χώρις κάποιο χρηματικό αντίτιμο. Ξέρεις, οι ανθρώπινες σχέσεις δεν χτίζονται πάνω στα χρήματα όσο ανάγκη και αν τα έχεις. Έτσι, λοιπόν, δέχτηκε να μας φιλοξενίσει χωρίς καν να μας γνωρίζει..
Το Wadi Rum με μία λέξη το χαρακτηρίζεις.. κόκκινο! Κόκκινη έρημος, κόκκινοι αμμόλοφοι, κόκκινα βραχώδη βουνά, κόκκινα φαράγγια. Παντού κόκκινο! Και μέσα σ’ αυτό το αφιλόξενο περιβάλλον βλέπεις σημάδια ανθρώπινου πολιτισμού του παρελθόντος αλλά και του παρόντος. Αρχαίες σκαλιστές φιγούρες από την εποχή των Ναβαταίων, κτίσματα κατακτητών (το σπίτι του Λόρενς της Αραβίας), καθώς και την καθημερινή ζωή των σημερινών βεδουίνων. Και όταν λέω καθημερινή ζωή εννοώ την ενασχόληση τους με τη φύση και τα ζώα: Γυναικόπαιδα με κατσίκια να κάνουν βόλτα ανάμεσα στους βραχώδεις γεωλογικούς σχηματισμούς για να βρούν τροφή, άντρες να γυροφέρνουν με τις καμήλες τους.
Wadi Rum:
Το βράδυ ο Mosa είχε κέφια. Καθισμένοι γύρω από τη φωτιά, μας μαγείρεψε κρέατα και πατάτες στα κάρβουνα «α λα μπεντουίν». Κάθε γουλιά απ’ το τσάι ήταν σαν μια ιστορία απ’ την έρημο. Βλέποντας τα αστέρια στον ουρανό, κύλισε η βραδιά όμορφα και ονειροπόλα...
Αυτή η ιστορία είναι συνέχεια της ταξιδιωτικής ιστορίας http://www.travelstories.gr/%F4%E1%...%EC%DD%F1%EF%F2-%E1%DF%E3%F5%F0%F4%EF%F2.html.
Ήχοι της ανατολής ακολουθούσαν το πλοίο που σάλπαρε...
Το πλοίο της «υπομονής» έδεσε μετά από αρκετές ώρες καθυστέρησης, στην Aqaba, το μοναδικό λιμάνι της Ιορδανίας. Για καλή μας τύχη δεν χρειάστηκε να πληρώσουμε βίζα κατά την είσοδο μας στη χώρα γιατί η πόλη ανήκει σε μια ειδική ζώνη εμπορίου όπου φόρος και βίζα δεν έχουν θέση. Μόλις περάσαμε τον έλεγχο, μας περίμενε ένας με το αμάξι του, φίλος του Μοsa, του μελλοντικού φίλου μας.
Μετά από μια σύντομη βραδινή βόλτα με το αμάξι, η Aqaba μας έδωσε την εντύπωση πως φαντάζει «κοσμοπολίτικη» σε σύγκριση με την υπόλοιπη Ιορδανία. Ένα γευστικό και αρκετά πιο ακριβό sawarma σε σχέση με την Αίγυπτο, ήταν αρκετό ώστε να πάρουμε το δρόμο του προορισμού μας. Κατά τα μεσάνυχτα συναντήσαμε τον Mosa στη μέση του πουθενά, χαιρετίσαμε τον οδηγό και επιβιβαστήκαμε στην καρότσα του αγροτικού του Mosa. Μύριζε έρημος στον αέρα. Ο έναστρος ουρανός δεν βοηθούσε στο να διακρίνουμε τις εξωπραγματικές φιγούρες που αχνοφαίνονταν αριστερά και δεξιά μας. Με το που φτάσαμε, ο Mosa μας καλωσόρισε με ένα ποτήρι τσάι. «Καλωσορίσατε στη σκηνή μου. Καλωσορίσατε στο Wadi Rum!»
Με το φως του ήλιου, επιτέλους, μπορέσαμε να καταλάβουμε που βρισκόμασταν. Στη μέση μιας ερήμου, μιας αλλόκοτης ερήμου, διαφορετική από αυτές που έχουμε στο μυαλό μας. Βρισκόμασταν μακριά από τουριστικά χωριά, μακριά από ορδές τουριστών. Εμείς, ο Mosa και η σκηνή του στη μέση της ερήμου.
Wadi Rum:
Η μέρα μας ξεκίνησε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Πρωϊνό από τα χεράκια του. Αυτό θα πει βεδουίνικη φιλοξενία. Τα κάπως χαλασμένα δόντια του, δεν τον εμπόδιζαν από το να μας χαμογελάει συνέχεια. Αν και ζει και από τον τουρισμό, κατα διαστήματα φιλοξενεί ξένους χώρις κάποιο χρηματικό αντίτιμο. Ξέρεις, οι ανθρώπινες σχέσεις δεν χτίζονται πάνω στα χρήματα όσο ανάγκη και αν τα έχεις. Έτσι, λοιπόν, δέχτηκε να μας φιλοξενίσει χωρίς καν να μας γνωρίζει..
Το Wadi Rum με μία λέξη το χαρακτηρίζεις.. κόκκινο! Κόκκινη έρημος, κόκκινοι αμμόλοφοι, κόκκινα βραχώδη βουνά, κόκκινα φαράγγια. Παντού κόκκινο! Και μέσα σ’ αυτό το αφιλόξενο περιβάλλον βλέπεις σημάδια ανθρώπινου πολιτισμού του παρελθόντος αλλά και του παρόντος. Αρχαίες σκαλιστές φιγούρες από την εποχή των Ναβαταίων, κτίσματα κατακτητών (το σπίτι του Λόρενς της Αραβίας), καθώς και την καθημερινή ζωή των σημερινών βεδουίνων. Και όταν λέω καθημερινή ζωή εννοώ την ενασχόληση τους με τη φύση και τα ζώα: Γυναικόπαιδα με κατσίκια να κάνουν βόλτα ανάμεσα στους βραχώδεις γεωλογικούς σχηματισμούς για να βρούν τροφή, άντρες να γυροφέρνουν με τις καμήλες τους.
Wadi Rum:
Το βράδυ ο Mosa είχε κέφια. Καθισμένοι γύρω από τη φωτιά, μας μαγείρεψε κρέατα και πατάτες στα κάρβουνα «α λα μπεντουίν». Κάθε γουλιά απ’ το τσάι ήταν σαν μια ιστορία απ’ την έρημο. Βλέποντας τα αστέρια στον ουρανό, κύλισε η βραδιά όμορφα και ονειροπόλα...
Last edited by a moderator:
