Ο μύθος του βρικόλακα "ξαναζωντανεύει", προσελκύοντας τουρίστες στο Βάλιεβο

[renata]

Η πόλη Βάλιεβο (70 χλμ νοτιοδυτικά του Βελιγραδίου), στη Σερβία, απέκτησε μία καινούργια "μασκότ", πολύ διαφορετική από άλλες του είδους της, που η ιστορία της χάνεται στα βάθη των αιώνων, εμπνευσμένη από τις λαϊκές δοξασίες.

Το Βάλιεβο άρχισε να προβάλλει ως "μασκότ", σε μία προσπάθεια να προσελκύσει περισσότερους τουρίστες, τον Σάβα Σαβάνοβιτς, ο οποίος, σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση, αποτέλεσε έναν από τους πρώτους βρικόλακες στη Σερβία.

Σύμφωνα με σχετικό δημοσίευμα του γερμανικού πρακτορείου ειδήσεων, DPA, ο Σάβα Σαβάνοβιτς "ξαναζωντάνεψε", για πρώτη φορά, στην τουριστική έκθεση του Βελιγραδίου, τον Φεβρουάριο, όταν οι δημοτικές αρχές στο Βάλιεβο, οι τουριστικοί πράκτορες και εταιρίες τροφοδοσίας αποφάσισαν να τον χρησιμοποιήσουν ως "μασκότ", για να προωθήσουν τον τουρισμό στην περιοχή.

Ο θρύλος του βρικόλακα (βαμπίρ), σε μία προσπάθεια προώθησης του τουρισμού, μετεμψυχώθηκε σ' έναν Σέρβο χωρικό, κουρασμένο, χλωμό, μ' ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο, που αποκαλύπτει δύο κοφτερούς κυνόδοντες. Οι διαφημιστές θέλουν τον βρικόλακα να εκσυγχρονίζεται και να σβήνει τη δίψα του, μ' ένα ποτήρι μπύρα, ντόπιας παραγωγής, αντί για το παραδοσιακό αίμα.

Το τουριστικό γραφείο Kasper Travel (Kasper Travel - Agence touristique en Serbie), στο Βάλιεβο, προσφέρει για τους τολμηρούς ταξιδιώτες "Περιπέτειες με τζιπ, με τον Σάβα"" ή "Σαββατοκύριακα χαλάρωσης με τον Σάβα". Οι... τολμηροί τουρίστες, που θα τα επιλέξουν, θα επισκεφθούν τοποθεσίες μυστηρίου, στα δάση και σε βουνά κοντά στο Βάλιεβο, γεύματα "μαγειρεμένα από τον Σάβα" κι έναν παλιό νερόμυλο, όπου φέρεται να έζησε ο Σάβα Σαβάνοβιτς, στραγγαλίζοντας τους περαστικούς που ζητούσαν καταφύγιο.

Οι προσπάθειες, ωστόσο, των αρχών και των τουριστικών πρακτόρων, να χρησιμοποιήσουν τον θρύλο του Σάβα Σαβάνοβιτς για να προσελκύσουν τουριστικό ενδιαφέρον, έχουν προκαλέσει αντιδράσεις.

Η σερβική εκκλησία, τον περασμένο Ιούνιο, εξέφρασε την έντονη δυσαρέσκειά της στην απόφαση των αρχών, να υιοθετήσουν έναν βρικόλακα ως "μασκότ", ενώ η γειτονική πόλη Μπαγίνα Μπάστα έχει απειλήσει να κινηθεί νομικά, καθώς ο Σάβα Σαβάνοβιτς αποτελεί επίσης τμήμα της δικής της πολιτιστικής και λαϊκής παράδοσης.

Η διαμάχη για τον Σάβα Σαβάνοβιτς παραμένει αμφίρροπη-καθώς για πολλούς μελετητές δεν είναι σίγουρο αν ήταν υπαρκτό πρόσωπο ή όχι.

Η επικρατέστερη θεωρία θέλει τον θρύλο του μυλωνά-βαμπίρ να έχει επινοηθεί τον 19ο αιώνα από τον Σέρβο συγγραφέα Μίλοβαν Γκλίσιτς, για το βιβλίο του "90 χρόνια μετά". Το βιβλίο στάθηκε αφορμή για να γυριστεί η πρώτη σερβική ταινία τρόμου, με τίτλο "Leptirica" και να περάσει ο Σαβάνοβιτς στη σφαίρα των μύθων.

Η κακή φήμη του Σάβα Σαβάνοβιτς ξεπέρασε ακόμη κι αυτή του "αντιπάλου" του, Σέρβου ... βρικόλακα, Πέταρ Μπλαγκόγιεβιτς, του πρώτου και μοναδικού βρικόλακα στον κόσμο, όπως λέει η παράδοση.

Ο Πέταρ Μπλαγκόγιεβιτς πέθανε ξαφνικά το 1725, αλλά ακόμη και μετά το θάνατό του, οι συγγενείς του και πολλοί χωρικοί ανέφεραν ότι τον είδαν να τριγυρίζει στο χωριό Κισίλιεβο. Σε μια εβδομάδα πέθαναν ορισμένοι χωρικοί στην περιοχή και τελικά οι αρχές αποφάσισαν να ανοιχτεί ο τάφος του. Το σώμα του Μπλαγκόγιεβιτς δεν ήταν μέσα, αλλά βρέθηκε σε άλλο σημείο, σε καλή κατάσταση, όπως όταν πέθανε. Τελικά, τρύπησαν το σώμα με έναν πάσσαλο, τον αποκεφάλισαν και τον έκαψαν και πέταξαν τις στάχτες στο Δούναβη. Η υπόθεση ερευνήθηκε εκείνη την εποχή επίσημα από τις αυστριακές αρχές, αφού η Σερβία ανήκε προσωρινά στην Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία. Οι αναφορές του τότε στρατιωτικού διοικητή Φρομπαλντ εστάλησαν στη Βιέννη και δόθηκαν στη δημοσιότητα. Τα δημοσιεύματα του βιενέζικου Τύπου φιλοξένησαν τα πορίσματα των ερευνών, που αποτελούν και την παλαιότερη υπόθεση βαμπίρ. Σήμερα, στο παλαιότερο τμήμα του νεκροταφείου του Κισίλιεβο δεν υπάρχει κανένα ίχνος του τάφου του Μπλαγκόγιεβιτς, ωστόσο αυτό οφείλεται ίσως στο γεγονός ότι έγινε εκταφή πριν τοποθετηθεί επιτύμβια στήλη.

Στο Κισίλιεβο έζησε ο "μοναδικός βαμπίρ", λέει η σερβική παράδοση, αλλά οι εκεί αρχές δεν έχουν μέχρι στιγμής εκμεταλλευτεί τις σχετικές λαϊκές δοξασίες, για να προβάλλουν τουριστικά την περιοχή, όπως το Βάλιεβο.

Οι κάτοικοι στη Σερβία πιστεύουν ακόμη στις λαϊκές δοξασίες που σχετίζονται με τα βαμπίρ, που στοιχειώνουν την ύπαιθρο και αναζητούν τα θύματά τους στο σκοτάδι, σύμφωνα με τους μύθους.

Οι λάτρεις της περιπέτειας δεν έχουν παρά να επισκεφθούν το Βάλιεβο και να ζήσουν μία "τρομακτική" εμπειρία με τον Σάβα Σαβάνοβιτς…
ana-mpa.gr

 

[Dva Srca]

Πέρυσι κάτοικοι ενός μικρού χωριού στη νότια Σερβία είχαν καλέσει την αστυνομία επειδή άκουγαν θορύβους από βήματα, αντικείμενα να πέφτουν και... άνθρωπο να πετάει ανάμεσα στα δέντρα. Όχι απλά πιστεύουν σε αυτό το θρύλο ακόμα, στα χωριά οι άνθρωποι παίρνουν ακόμα μέτρα προστασίας!

EDIT: Ιδού και το αντίστοιχο άρθρο από το μεγαλύτερο σερβικό κανάλι ενημέρωσης B92, ο τίτλος είναι "Γιατί δεν υπάρχουν όνειρα στο Gornje Stopanje;" και εξηγεί ότι οι κάτοικοι παραπονιούνται εδώ και ένα μήνα για ένα βαμπίρ που έχει στοιχειώσει έναν συγκεκριμένο δρόμο του χωριού και τους προκαλεί άγχος και πανικό, σε σημείο να μην κοιμούνται τα βράδια!

B92 - Vesti - Zašto nema sna u Gornjem Stopanju? - Internet, Radio i TV stanica; najnovije vesti iz Srbije

 

[traveladdict]

Αυτό θα ήταν ωραίο να γίνει και στην Ελλάδα.

Σε πολλές περιοχές της Ελλάδας, κυρίως της νησιωτικής πιστεύουν στους βρυκόλακες, ή αλλιώς βουρδούλακες.
Για να προφυλαχτούν οι νησιώτες, όταν πίστευαν ότι κάποιος πεθαμένος θα βρυκολακιάσει, τον έθαβαν σε γειτονικά ερημονήσια, για να μη μπορεί να περάσει απέναντι.
Στην Αγγλία μάλιστα, πολλά παλιά νεκροταφεία περιβάλλονταν από μια μικρή τάφρο που ήταν γεμάτη με νερό.

Υπάρχουν και σήμερα κάποια ερημονήσια που έχουν σχετική ιστορία βρυκολάκων:
το Βρυκολακονήσι, κοντά στο Ταίναρο, τα Βρυκολακονήσια στη Σκύρο, το νησάκι Μπαου στη Μύκονο, η νησίδα Εκάτη στη Δήλο, ο ύφαλος Παναγιά η Νησιώτισσα ή Θεανώ στην Εύβοια, η νησίδα Καμένη στη Σαντορίνη, το νησί Τάφος στην Κεφαλονια, η βραχονησίδα Νεκροθήκες στην Κάλυμνο, η βραχονησίδα Καλαθάς στα Χανιά, τα Δαιμονονησια στις Βόρειες Σποράδες.
Στη Λέσβο, όταν ήταν σίγουροι ότι ο πεθαμένος θα σηκωθεί, τον κάρφωναν στην κάσα με μεγάλα καρφιά και όταν περνούσαν κοντά από τον τάφο, τον άκουγαν που μούγγριζε και βογγούσε κάτω από το χώμα,προσπαθώντας να ελευθερωθεί.

Ο Αγγλος περιηγητής Robert Pashley βρέθηκε στην Κρητη το 1834 και κατέγραψε τους θρύλους και τις παραδόσεις των Σφακιανών, γυρω απο τους Καταχανάδες, όπως ονόμαζαν στο νησί τους βρυκόλακες. Κατέγραψε μερικά περιστατικά και τους λόγους που κάποιος γινόταν βρυκόλακας ( κυρίως όσοι έμεναν άψαλτοι).

Υπάρχουν ιστορίες απο τον Νίκου Πολίτη που τις έχει καταγράψει στο "Παραδόσεις του Ελληνικού Λαού" και ακόμη υπάρχει ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο του Montag Sommers με τίτλο "Ο έλλην Βρυκόλαξ" που περιγράφει παράδοξα γεγονότα με βρυκόλακες στην Ελλάδα.

Σας παραθέτω το συγκλονιστικό Θανάσης Βάγιας (Ο Βρυκόλακας), του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη:

-"Πες μου τι στέκεσαι Θανάση, ορθός,
βουβός σα λείψανο, στα μάτια μπρος;
Γιατί Θανάση μου, βγαίνεις το βράδυ;
Ύπνος για σένανε δεν είν' στον 'Αδη;
Τώρα περάσανε χρόνοι πολλοί...
Βαθιά σε ρίξανε μέσα στη γη...
Φεύγα, σπλαχνίσου με. Θα κοιμηθώ.
'Ασε με ήσυχη ν' αναπαυθώ.
Το κρίμα που 'καμες με συνεπήρε.
Βλέπεις πως έγινα; Θανάση σύρε.
Όλοι με φεύγουνε, κανείς δε δίνει,
στην έρμη χήρα σου, ελεημοσύνη.
Στάσου μακρύτερα... Γιατί με σκιάζεις;
Θανάση τι έκαμα και με τρομάζεις;
Πως είσαι πράσινος; Μυρίζεις χώμα...
Πες μου... δεν έλυωσες, Θανάση, ακόμα;
Λίγο συμάζωξε το σάβανό σου...
Σκουλήκια βόσκουνε στο πρόσωπό σου.
Θεοκατάρατε, για δες... πετάνε
κι έρχονται πάνω μου για να με φάνε.
Πες μου πουθ' έρχεσαι με τέτοια αντάρα;
Ακούς τι γίνεται; Είναι λαχτάρα.
Μες απ' το μνήμα σου γιατί να βγεις;
Πες μου πουθ' έρχεσαι; Τι 'λθες να δεις";

 

[traveladdict]

Ορολογικά οι βρυκόλακες είναι νεκροζώντανοι που σηκώνονται από τους τάφους τους τη νύχτα για να πιουν το αίμα των ζωντανών. Στον τομέα της βαμπιρολογίας, ελάχιστες κουλτούρες στον κόσμο διαθέτουν τόσο πλούσιες και διατηρητέες, μέχρι και σήμερα, παραδόσεις και μύθους όσο οι Έλληνες.
Το ότι πίστευαν στην ύπαρξη υπερφυσικών όντων που έπιναν αίμα και επιτίθονταν στους ανθρώπους, ο φόβος πως κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες το σώμα ζωντάνευε, και το ότι το αίμα πρόσφερε δύναμη ικανή να επιτρέψει στους πεθαμένους να περάσουν την διαχωριστική γραμμή που τους χώριζε από τους ζωντανούς, είναι αποδείξεις ότι οι δοξασίες αυτές είναι σαφώς επηρεασμένες και από την αρχαία ελληνική μυθολογία.

Η Ελλάδα λοιπόν είναι από τις γενέτειρες των δοξασιών και μύθων μαζί με την Ρουμανία, την Ουγγαρία, την Γερμανία, την Σερβία, τη Ρωσία κ.α. Στανησιάτου Αιγαίου λέγεται ότι έμεναν βρκόλακες κάθε είδους και αποδεικνύεται από τις παρακάτω μαρτυρίες:

Βγαίνουν την νύχτα, συνήθως τα μεσάνυχτα και βραδιές χωρίς φεγγάρι, για να μην γίνονται ορατοί από τα υποψήφια θύματα τους.
Ωστόσο στη Σαντορίνη δεν βγαίνουν Σάββατα, στην Τήνο Παρασκευές, στην Πρέβεζα Κυριακές, στη Σέριφο Τρίτες, -εκτός από Τρίτη 13 του μηνός. Στη Μάνη διαχωρίζονται σε «ριχτούς» που κυνηγούν συνέχεια, και σε «Σαββατιανούς» που κυνηγούν μόνο Σάββατα. Επιστρέφουν στα μνήματα τους πριν βγει ο ήλιος. Εάν δεν προλάβουν γίνονται στάχτη. Στη Σάμο και την Αμοργό εμφανίζονται μετά τις 12 το βράδυ αλλά και στις 12 το μεσημέρι, αλλά δεν απομακρύνονται από το «κρεβάτι» τους. Στη Χίο επιστρέφουν στα μνήματα αφού ο κόκορας λαλήσει τρεις φορές. Στην Μακεδονία πιστεύεται ότι βγαίνουν μόνο νύχτες με πανσέληνο.

Κατά τις ελληνικές δοξασίες, βρυκόλακες γίνονται όσοι δεν ενταφιάζονται, οι άπιστοι, οι μαγεμένοι από μάγισσες, όσοι αυτοκτόνησαν, οι αφορισμένοι από την εκκλησία, όσοι κατανάλωναν αρνί που το είχε σκοτώσει λύκος, τα αβάπτιστα μωρά. Πολλοί θανατώθηκαν γιατί πιστεύονταν ότι είναι βρυκόλακες επειδή είχαν νεκροφάνεια. Οι νησιώτες φυλούσαν καλά το δωμάτιο του νεκρού, καθώς πίστευαν ότι αν μια γάτα ή άλλο ζώο περνούσε πάνω από το νεκρό σώμα, αυτό θα βρυκολάκιαζε. Τώρα πλέον φυλούν τα πτώματα σε ψυγεία και έτσι αυτή η δοξασία έχει αρχίσει να ξεχνιέται.

Οι απόψεις για την μορφή με την οποία εμφανίζεται ένας βρυκόλακας, προκαλούν ενδιαφέρον αφού είναι ποικίλες.
Στην Αλόννησο σάρκες μαύρες και γυαλιστερές, στα Άγραφα αόρατοι εκτός από τις νύχτες με πανσέληνο, στη Σκόπελο είναι σκελετοί, στη Σαμοθράκη έχουν πύρινο σώμα, είναι σκιές ή αόρατοι.
Στις Σπέτσες, την Ύδρα και τα Κύθηρα είναι δύσμορφα μαύρα όντα με καμπούρα και μακριά νύχια.
Στη Μυτιλήνη έχουν κόκκινα άσχημα πρόσωπα, με μυτερά δόντια όπως του λύκου.
Στην Τήνο είναι νεκρά σώματα με μακριά μαλλιά, γενειάδα και γαμψά νύχια για να κατατροπώνουν ευκολότερα τη λεία τους.
Στη Χίο φορούν λευκά σάβανα, ενώ έχουν και έναν αρχηγό υπερφυσικών διαστάσεων.

Οι Χιώτες δεν κοιτάζουν καθρέπτες το βράδυ, γιατί φοβούνται πως αν το κάνουν, θα δουν εφιάλτες και πιο συγκεκριμένα, βρυκόλακες.
Στη Μυτιλήνη δεν σφυράνε ποτέ μετά τα μεσάνυχτα, για τον ίδιο λόγο.
Στην Κρήτη φοβούνταν ότι εάν η τελετή της βάπτισης δεν γινόταν σωστά, το μωρό κινδύνευε να γίνει βρυκόλακας. Στην Κεφαλονιά είχε αναφερθεί ότι σε ένα γάμο ένας από τους κουμπάρους μεταμορφώθηκε σε βρυκόλακα και σίγουρα υπάρχουν και άλλα περιστατικά τα οποία δεν έχουν καταγραφεί.
Στη Σκιάθο θεωρούν τον βρυκόλακα κυνηγό μόνο των συγγενικών του προσώπων.
Στην Αμοργό ποτέ δεν αφήνουν ποτήρι με νερό δίπλα στο κρεβάτι τους όταν κοιμούνται. Πιστεύουν ότι οι βρυκόλακες είναι παμφάγοι, τρώνε και πίνουν ότι βρουν (εκτός από κρασί), ακόμη και το λάδι στα καντήλια των εικονοστασίων τους. Επίσης, ότι κυκλοφορούν στο δρόμο και τρομάζουν νέους και παιδία πετώντας πέτρες. Λιθοβολούν κυρίως τους ιερείς.
Οι βρυκόλακες δεν παραμένουν μόνο στον τόπο της ταφής τους. Πολλές φορές αποδημούν, παίρνουν ανθρώπινη μορφή και κυκλοφορούν ανάμεσα στους ζωντανούς, συμμετέχοντας σε όλες τις κοινωνικές τους εκδηλώσεις. Χαρακτηριστικό είναι για τη Μάνη, την Σαντορίνη και άλλα μέρη, το επάγγελμα του τσαγκάρη που επέλεγαν ως επάγγελμα οι βρυκόλακες, γι αυτό τους ονόμαζαν και «παπουτσήδες».

Άλλο ένα χαρακτηριστικό των παραδοσιακών ελληνικών σπιτιών είναι τα σύμβολα – συνήθως σταυροί ή μούντζες -χαραγμένα με κόκκινη μπογιά ή καπνό από κερί από μέλι, στις πόρτες ή τα παράθυρα. Πίσω από τις πόρτες βάζουν εναλλακτικά σταυρό από καλάμι ή δίχτυ ψαρέματος δεμένο με κόκκινη κλωστή, ή πιάτα τοποθετημένα στον τοίχο σε σχήμα σταυρού. Σταυροί στο στόμα του νεκρού και ράντισμα του μνήματος με αγιασμό και λάδι απέτρεπαν τον νεκρό από το να βρυκολακιάσει.

Ο βρυκόλακας κατά τους νησιώτες δεν πλησιάζει τη θάλασσα γιατί φοβάται το αλμυρό νερό. Άλλα όπλα εναντίων βρυκολάκων θεωρούνται το ξύλο συκιάς, ελιάς, καρφιά από φέρετρο, φτυάρι νεκροθάφτη, καρδιά από γουρούνι, σκόρδα, κρεμμύδια, λευκά κεριά εκκλησίας, λάδι, ξύδι, σταυροί, βραστό νερό, και οτιδήποτε είχε το σχήμα του σταυρού πάνω του. Αλλά το πιο αποτελεσματικό από όλα πιστευόταν να είναι το κάρφωμα του λείψανου με έναν σιδερένιο λοστό. Σε κάποια άλλα μέρη πίστευαν πως η τέλεια εξόντωση των βρυκολάκων ήταν η εκταφή τους, η αφαίρεση της καρδιάς και το κάψιμό της σε ξύλο ελιάς. Μετά τους ξαναέθαβαν σε άλλο μέρος σε λιωμένο καυτό ασβέστη. Παλιότερα είχε γίνει παράδοση, και οι καρδιές όλων των νεκρών ήταν καρφωμένες.

Έχει αναφερθεί ότι το 1791 στην Εύβοια, είχαν ξεθάψει όλους τους νεκρούς και τους έκαψαν με ένα πυρωμένο σίδερο στην καρδιά, γιατί νόμιζαν ότι οι βρυκόλακες ήταν υπεύθυνοι για μια μεγάλη επιδημία.
Στο Αιγαίο, όταν έπιαναν έναν βρυκόλακα, τον πήγαιναν σε κάποιο ξερονήσι που το χτύπαγε από παντού ο ήλιος, ώστε να λιώσει.
Το νησί Καμμένη της Σαντορίνης θεωρούνταν ο πιο ισχυρός τόπος εξορίας βρυκολάκων, λόγω του ηφαιστείου και του θειαφιού στην περιοχή. Φοβόντουσαν δε να το πλησιάσουν γιατί ήταν τόσοι πολλοί οι βρυκόλακες, που είχαν φτιάξει μια κοινωνία δική τους.
Ένας ακόμη τόπος εξορίας, στη Μύκονο αυτή τη φορά, ήταν το νησί του Αι – Γιώργη και το νησί Μπάου, που λένε πως και σήμερα ακόμη τα πρόσωπα των βρυκολάκων είναι ευδιάκριτα αποτυπωμένα στα βράχια.
Xαρακτηριστικά είναι τα ονόματα Δαιμονονήσια στις Σποράδες, Νεκρό και Νεκροθήκες στην Κάλυμνο, η Δαιμονόπετρα στην Ικαρία, το Διαβολολίμανο της Σάμου. Φαντασματονήσια έχουν ονομάσει τέσσερα νησιά κοντά στην Κω, που κάποτε τα πήραν οι βρυκόλακες και εξαφανίστηκαν.
«Βουρβούλακας» ονομάζεται ένα ακροτηρι στην Μύκονο, το οποίο θεωρούσαν ότι στοίχειωνε ένας βρυκόλακας πολύ άγριος. Το ακρωτήρι από μακριά μοιάζει με πύργο.
«Βρυκολακονήσια» λέγονται έξι μικρά νησιά κοντά στη Σκύρο, που κατοικούνται από βρυκόλακες που πίνουν το αίμα τον ψαράδων που βγαίνουν στις ακτές τους. Η Κάρπαθος από μόνη της θυμίζει τα Καρπάθια, ενώ στην Κρήτη υπάρχει ένα μέρος που λέγεται Καταχανάς (στα Κρητικά σημαίνει βρικόλακας).

Ανά περιοχές, οι έλληνες έχουν ονομάσει με πολλά ονόματα τα αιμοβόρα αυτά όντα. Μερικά από αυτά: Λάμια, Βουρβούλακας, βρυκολάκι, βρυκόακας, ζούλακας, βίλις, βορκόλακας, Βουρβουλακίνα, βαρθάκαλας, Κατράμης, φάντακας, βραχνάς, Σαρκωμένος, Ντουσμανής, Κατσικάς και άλλα πολλά.

Μαρτυρίες λένε ότι μετά από ανασκαφές σε πολλά νεκροταφεία σε όλη την Ελλάδα, έχουν βρεθεί λείψανα καρφωμένα στα φέρετρα τους. Στη Μυτηλήνη συγκεκριμένα, βρέθηκε σκελετός καρφωμένος στο έδαφος με τεράστιες ατσαλόπροκες. Στο ίδιο νησί, το 1990 βρέθηκε σε μια κρύπτη λείψανο καρφωμένο στον λαιμό, στα χέρια, στη λεκάνη και στα πόδια με πρόκες μισού μέτρου περίπου. Παρεμφερή ευρήματα έχουν αναφερθεί και στην Δράμα, στη Ζάκυνθο, στην Άρτα, τη Ναύπακτο και την Μύκονο.

Από την Kalymnians Voice

 

[Dorotija]

Ωραίος, traveladdict. Ο Πολίτης είναι πράγματι αστείρευτος. Μεγάλη η δουλειά που έχει κάνει να σώσει τις παραδόσεις του τόπου μας.

Και μιας που είπαμε για τον πολίτη, ένας πολύ διάσημος βρικόλακας είναι ο Κωνσταντίνος, από το "Του Νεκρού Αδερφού". Ο Κωνσταντίνος βέβαια δεν ζωντανεύει γιατι ήταν άψαλτος, ή γιατί είχε κάποια τσατίλα, αλλά για να εκπληρώσει τον όρκο που δωσε στη μάνα του και ο θάνατος τον ανάγκασε να τον πατήσει (ταυτόχρονα αποτελεί κ ένα σχόλιο πάνω στην ιερότητα του όρκου)

... από το μυριανάθεμα και τη βαριά κατάρα
η γης αναταράχτηκε κι ο Κωνσταντής εβγήκε
κάνει το σύγνεφο άλογο και τ άστρο χαλινάρι
και το φεγγάρι συντροφιά και πάει να της τη φέρει.

Μακάρι να προλάβαινα να σας το γράψω όλο! Μπορείτε να το δείτε εδώ νεοελληνική λογοτεχνία

 

[renata]

Φοβερή βρυκολακοσυζήτηση!!
Συγχαρητήρια σε όλους και σε σένα travelladict με τις τόσες πληροφορίες σου για τις παραδόσεις.
Οταν ήμουνα στο χωριό μου μικρή μαζί με άλλα παιδάκια,πηγαίναμε τα βράδυα στην αυλή μιας γιαγιάς ρυτιδωμένης και ξεδοντιάρας με μαύρο τσεμπέρι μαντήλι για όσους δεν κατάλαβαν..
Ακούγαμε με τρόμο ιστορίες για φαντάσματα και βρυκόλακες που τοχε ταλέντο η κερά να διηγάται..
Τα καναμε απάνω μας και όμως εκεί...θέλαμε κι άλλο! δεν ξέρω έχει μια γοητεία αυτή η εκδοχή..

 

[traveladdict]

Και μιας που είπαμε για τον πολίτη, ένας πολύ διάσημος βρικόλακας είναι ο Κωνσταντίνος, από το "Του Νεκρού Αδερφού". Ο Κωνσταντίνος βέβαια δεν ζωντανεύει γιατι ήταν άψαλτος, ή γιατί είχε κάποια τσατίλα, αλλά για να εκπληρώσει τον όρκο που δωσε στη μάνα του και ο θάνατος τον ανάγκασε να τον πατήσει (ταυτόχρονα αποτελεί κ ένα σχόλιο πάνω στην ιερότητα του όρκου)

H ίδια ιστορία απαντάται και σε άλλους λαούς των Βαλκανίων.
To συγκλονιστικό Doruntine του Αλβανού Ismail Kadare είναι ένα τέτοιο έργο. Διαδραματίζεται στον Μεσαίωνα και περιγράφει την έρευνα του αστυνόμου Stres, όταν κλήθηκε να ερευνήσει τον μυστηριώδη θάνατο μέσα στο σπίτι τους, μιας μάνας με την κόρη της, που όλοι νόμιζαν πως ήταν παντρεμένη στα ξένα.
Η έρευνα προχωράει σιγά-σιγά και ο αστυνόμος ψάχνει να βρει πως βρέθηκε η κόρη στο πατρικό της, μια και δεν υπήρχαν μάρτυρες ταξιδιώτες, αμαξάδες, ή αγωγιάτες, που να την είδαν στο πολυήμερο ταξίδι της.
Με φρίκη διαπιστώνει λοιπόν, ότι οι γυναίκες πέθαναν μετά από τη συνάντηση τους με τον πεθαμένο γιο της οικογένειας που ζωντάνεψε, για να φέρει την κόρη στη μάνα.

 

[McElk]

... το ότι το αίμα πρόσφερε δύναμη ικανή να επιτρέψει στους πεθαμένους να περάσουν την διαχωριστική γραμμή που τους χώριζε από τους ζωντανούς, είναι αποδείξεις ότι οι δοξασίες αυτές είναι σαφώς επηρεασμένες και από την αρχαία ελληνική μυθολογία.

Ομήρου Οδύσσεια, Ραψωδία Λ. http://www.mikrosapoplous.gr/homer/odm11.htm

 

[kalspiros]

Πω πω γουστάρω συζήτηση!! Επόμενη στάση necronomicon με επίτιμο καλεσμένο τον yog-sothoth!!

B92 - Vesti - Za�to nema sna u Gornjem Stopanju? - Internet, Radio i TV stanica; najnovije vesti iz Srbije

1. απ' όλη την σελίδα, μόνο το vampir της δημοσιογράφου έπιασα...
2. η γιαγιάκα με τα κόκκινα στο 1:30, όλα τα λεφτά
3. τούτη η ομίχλη είναι βρικόλακας??

Και μιας που είπαμε για τον πολίτη, ένας πολύ διάσημος βρικόλακας είναι ο Κωνσταντίνος,

Ποιος Κωνσταντίνος? αυτός της φωτογραφίας?

 

[Dva Srca]

Πω πω γουστάρω συζήτηση!! Επόμενη στάση necronomicon με επίτιμο καλεσμένο τον yog-sothoth!!

1. απ' όλη την σελίδα, μόνο το vampir της δημοσιογράφου έπιασα...
2. η γιαγιάκα με τα κόκκινα στο 1:30, όλα τα λεφτά
3. τούτη η ομίχλη είναι βρικόλακας??

1. Απλά είπα να αναφέρω την πηγή μου, άσχετα από το πόσο (μη) κατανοητή μπορεί να ήταν
2. Εννοείται! Και λέει ότι προφανώς και υπάρχουν βαμπίρ (ενώ ο άλλος ο παππούλης λέει ότι όλα εξηγούνται λογικά και δεν πιστεύει σε αυτά, τους δείχνει σαν αντίθετες απόψεις)
3. Και καλά πιτσιρίκια τράβηξαν φωτογραφίες τον βρυκόλακα με κινητό το βράδυ πριν εξαφανιστεί, και φάνηκε μόνο αυτός ο καπνός. LOL.

 

[renata]

Ποιος Κωνσταντίνος? αυτός της φωτογραφίας?

Ασε ρε κάτω τον πατριώτη...
Βαμπίρ και βρυκόλακες....τι επίκαιρο θέμα!!

 

[ΕΡΣΗ]

Και εφοσον σας αρεσουν οι ιστοριες με βρυκολακες οριστε και μια που λαμβανει χωρα στην προεπαναστατικη Αθηνα, ειναι εμπνευσμενη απο την προσωπικοτητα του Λορδου Βυρωνα και συγγραφεας ειναι ο γιατρος του που τον συνοδευε στα ταξιδια του: AGRA Publications