Αίγυπτος Ο άνεμος θα καίει στη Γη του Νείλου

[KLEOPATRA]

Ω ναι πιστευω ....λες το νικ να μην ειναι τυχαιο?

 

[pattyyy]

Υπέροχη η περιγραφή σου Φένια μου...Δε χορταίνω να διαβάζω τις εντυπώσεις σου!

 

[deka]

... θα πουλάν τα δυο σου χείλη δυο περιουσίες και άλλη μια.
Τέσσερις εγώ θα δώσω θα πληρώσω όσο-όσο να μου κάνουν μία μελανιά...

 

[Giristroula]

Φένια μου μ'ενδιαφέρει πολύ η Αίγυπτος...διάβασα μονορούφι την ιστορία σου!Μου αρέσει ο τρόπος που γράφεις και κυρίως το οτι μας μεταφέρεις αυτό που πραγματικά αισθάνεσαι και σκέφτεσαι ανά πάσα στιγμή και αυτό είναι αγνό!Περιμένω τη συνέχεια...αν και με ξεκούφαναν τα κορναρίσματα...

 

[fenia42]

Φένια μου μ'ενδιαφέρει πολύ η Αίγυπτος...διάβασα μονορούφι την ιστορία σου!Μου αρέσει ο τρόπος που γράφεις και κυρίως το οτι μας μεταφέρεις αυτό που πραγματικά αισθάνεσαι και σκέφτεσαι ανά πάσα στιγμή και αυτό είναι αγνό!Περιμένω τη συνέχεια...αν και με ξεκούφαναν τα κορναρίσματα...

Giristroula σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, πιστεύω πως το σκ θα στρωθώ στο γράψιμο. Να σαι καλά.

 

[fenia42]

3η Ημέρα

Τρίτη ημέρα ξημέρωνε για εμάς στο Κάιρο αλλά αφενός μεν η έλλειψη σωστού ύπνου κι αφετέρου η κατάβασης της Πυραμίδας την προηγούμενη, και ξυπνήσαμε δύσκολα. Τα πόδια μας πονούσαν πάρα πολύ λες και ήμασταν εντελώς αγύμναστοι. Που να ήμασταν κι όλας ! Και άντε εγώ με τη γιόγκα και το πιλάτες ! Ο Harilander που είχε ανέβει στην Aconcagua ;;
Τέλος πάντων, ήμασταν στο πόδι κατά τις 8 και βγήκαμε προς αναζήτηση πρωινού γεύματος. Μέναμε κοντά στην πλατεία Ταχρίρ, και πήγαμε μέχρι εκεί με τα πόδια. Δε βρίσκαμε μαγαζί με πρωινό στα κεντρικά σημεία, οπότε χωθήκαμε στα στενάκια. Μετά μισή ώρα, καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι οι Αιγύπτιοι για πρωινό τρώνε πίτες με ψητά λαχανικά και σούπες, το ίδιο κάναμε κι εμείς. Επειδή η ουρά στο μαγαζί ήταν αρκετά μεγάλη έστειλα το Χάρη να περιμένει μέχρι να ετοιμαστούν τα φαγητά διότι στην χώρα μου έχω μάθει όταν με χουφτώνουν , ενστικτωδώς να ρίχνω χαστούκια στην ψύχρα, και δεν ήθελα να συμβεί κάτι παρόμοιο στην ξένη χώρα.
Αφού φάγαμε, προσπαθήσαμε να αφήσουμε πίσω μας τη γκρίνια για τη ζέστη και τα πονεμένα μας ποδάρια και ξεκινήσαμε για το Αιγυπτιακό Μουσείο, το οποίο βρίσκεται στην πλατεία Ταχρίρ. Το Μουσείο αυτό είναι ίσως από τα σημαντικότερα μουσεία και φιλοξενεί περισσότερα από 120.000 εκθέματα από την προϊστορική μέχρι την ελληνορωμαϊκή περίοδο , εκ των οποίων σημαντικότερο θεωρείται ο θησαυρός του νεαρού Φαραώ Τουταγχαμών. Επειδή τα εκθέματα είναι πάρα πολλά συνιστάται να γίνει ένα πλάνο από τους επισκέπτες και να δοθεί περισσότερη έμφαση στο 2ο όροφο.
Τσάντες και φωτογραφικές μηχανές απαγορεύονται δια ροπάλου, έτσι δε βγάλαμε καμιά φωτογραφία. Βέβαια τα εκθέματα δεν είναι και τόσο πολύ προστατευμένα, τόσο από το άγγιγμα των επισκεπτών όσο και από τη σκόνη που τα κατάτρωγε. Πραγματικά δε ξέρω αν μπορεί να γίνει κάτι με τη σκόνη δεδομένου ότι το μουσείο βρίσκεται στην καρδιά του Καΐρου.
Στο 2ο όροφο, επίσης, φιλοξενείται και το ξεχωριστό τμήμα όπου φυλάσσονται οι μούμιες. Εννοείται πως πληρώσαμε τις 100 έξτρα λίρες για να μπούμε μέσα. Το θέαμα είναι ξεχωριστό, και κάτι που δε συναντάς εύκολα. Στις αρχές του έτους το μουσείο λεηλατήθηκε από μια ομάδα ατόμων που αποπειράθηκε να κάνει ληστεία. Δύο μούμιες υπέστησαν ανεπανόρθωτες ζημιές αλλά ευτυχώς η ληστεία απετράπη.
Μετά τρεις ώρες περιήγησης καθίσαμε κατάκοποι στο εστιατόριο του μουσείου για να πάρουμε από μια δροσιστική φρουτοσαλάτα κι ένα τσάι. Είχα φύγει κι εγώ με ένα λάφυρο από το μουσείο. Φωτογραφία του Φαραώ Ραμσή Β’ στο κινητό μου.

 

[deka]

Την περίμενα πως και πως την κυριακάτική μου δόση από την ιστορία σου, Φένια! Και ήρθε στην ώρα της φρέσκια κι απολαυστική!

 

[fenia42]

Την περίμενα πως και πως την κυριακάτική μου δόση από την ιστορία σου, Φένια! Και ήρθε στην ώρα της φρέσκια κι απολαυστική!

Κατσε,θα δωσω κ συνεχεια αμα τη επιστροφη μου απο τον παιδοτοπο!

 

[fenia42]

3η Ημέρα ΙΙ

Αφού τσιμπήσαμε και τις φρουτοσαλάτες μας λοιπόν, βγήκαμε και πάλι στην πλατεία Ταχρίρ προς αναζήτηση ταξί που θα μας μετέφερε στην περιοχή του παλαιού Καΐρου. Για μένα εκεί θα άρχιζε και το σημαντικότερο κομμάτι της ημέρας μιας και ήμουν περίεργη να επισκεφτώ τους Κόπτες Χριστιανούς της Αιγύπτου, για τους οποίους είχα ακούσει ότι είναι πολύ φανατισμένοι. Πολλοί ήταν εκείνοι που μας απέτρεψαν από το να επισκεφτούμε το Κοπτικό Κάιρο γιατί είναι επίφοβο μέρος για ταραχές και φασαρίες. Ευτυχώς που εμπιστευτήκαμε τις ιστορίες του φόρουμ διότι θα χάναμε ένα από τα πιο σημαντικά σημεία του ταξιδιού.
Η περιέργειά μου λοιπόν ήταν μεγάλη. Θεωρήσαμε την εύρεση ταξί εύκολη υπόθεση. Βρισκόμαστε λοιπόν στην πλατεία Ταχρίρ, η ώρα κοντεύει 12 το μεσημέρι, ο ήλιος πάνω από τα κεφάλια μας να μας καίει αλύπητα, η κίνηση από τα αυτοκίνητα και τα κορναρίσματα παραπέμπουν σε χάος κι εμείς βρισκόμαστε στην άκρη του δρόμου ανάμεσα σε τανκς και ένοπλους αστυνομικούς, ποδήλατα, φορτηγά και ΙΧ , να ψάχνουμε απεγνωσμένα ένα ταξί να μας μεταφέρει.

Όποιον και να σταματούσαμε δεν ήξερε που ζητούσαμε να μας πάει. Old Cairo, Coptic Cairo, you know, Christians? Τίποτα. Δείχναμε το χάρτη, δεν ήξεραν να το διαβάσουν. Τζίφος. Κάποια στιγμή μας πλησίασε ένας μυστήριος τύπος που ήθελε να μας πάει με δικό του ΙΧ αλλά ήμουν κάθετη . Γενικά υπήρχαν διάφοροι τέτοιοι τύποι έξω από το μουσείο. Τέλος, μετά αρκετή ώρα βρέθηκε ένας μουσουλμάνος να μας καταλαβαίνει, και με συνοπτικές διαδικασίες μπήκαμε στο ταξί και διασχίζοντας διάφορες φτωχογειτονιές φτάσαμε επιτέλους και στο Κοπτικό Κάιρο.

Οι Κόπτες αποτελούν μια χριστιανική μειονότητα ανάμεσα στον ισλαμικό πληθυσμό της Αιγύπτου. Είναι πράγματι πολύ πιστοί και προσεύχονται, νηστεύουν και παρακολουθούν τη Λειτουργία τακτικότατα και με ευλάβεια . Είναι πάνω από 3,5 εκατομμύρια και η θεία λειτουργία τους ακολουθεί ουσιαστικά το ορθόδοξο λατρευτικό τυπικό.
Πόθεν προέκυψε όμως ; Το 451 μ.Χ. στην ξακουστή Σύνοδο της Χαλκηδόνας καταδικάζεται ως αιρετική η μονοφυσιτική διδασκαλία, σύμφωνα με την οποία ο Ιησούς είχε μία μοναδική φύση ( και όχι δυο : την ανθρώπινη και τη θεϊκή ) . Ως εκ τούτου λοιπόν , οι εθνικές Εκκλησίες των Σύριων, Αιθιόπων, Αρμενίων κι Αιγυπτίων αποσχίζονται από την Ορθόδοξη Εκκλησία. Η δε κοπτική Εκκλησία της Αιγύπτου ιδρύθηκε μόλις περί το 60 μ.Χ., έχοντας ως βάση τις διδασκαλίες του Αγίου Μάρκου. Η κοπτική Αίγυπτος, όσον αφορά το Χριστιανισμό, υπήρξε η κοιτίδα του ασκητισμού και του μοναχισμού. Οι Κόπτες κατέφευγαν συστηματικά σε δυσπρόσιτες τοποθεσίες -χαρακτηριστικά, σε απομονωμένα σπήλαια- όπου είτε μετατρέπονταν σε ερημίτες είτε ίδρυαν μονές . Ίσως αυτό δικαιολογεί εν μέρει και το φανατισμό των πιστών.
Τα βάσανά μας με τους ταξιτζήδες θα είχαν λυθεί πολύ πιο εύκολα αν εξ’ αρχής είχαμε πει : Τζαμί Αμρ …. το οποίο είναι το παλαιότερο τζαμί της πόλης και το γνωρίζει ο κάθε μουσουλμάνος που σέβεται τον εαυτό του. Εκεί μπροστά λοιπόν μας άφησε το ταξί και οι εκκλησίες μπροστά μας με τους κοπτικούς σταυρούς μαρτυρούσαν την κατεύθυνση που έπρεπε να ακολουθήσουμε. Κάρα, μουλάρια, γαϊδούρια και σαράβαλα μένουν πίσω μας. Ο αέρας αλλάζει. Κόσμος πολύς δεν υπήρχε. Ούτε και ιδιαίτερη αστυνόμευση. Εκείνος ο αέρας όμως ήταν αυτό που περίμενα για να διεισδύσω σε κουλτούρες άγνωστες μέχρι εκείνη την ώρα προς εμένα.
Αρχικά επισκεφτήκαμε το Ορθόδοξο Μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου όπου γνωρίσαμε και ένα πολύ συμπαθητικό κι ευγενέστατο κύριο που είχε μαγαζί με εικόνες και καταγόταν από τη Ρόδο αλλά δε μιλούσε ελληνικά. Πήρα έναν πολύ όμορφο πάπυρο με τον Άγιο Γεώργιο για να τον δώσω στον συνονόματο παππού μου – ασχέτως αν και οι δυο μας είμαστε άθεοι- . Μάλλον προέβην σε αυτή την ενέργεια λόγω της αδυναμίας που έχω στον παππού μου απ’τη μια και της συμπαθέστατης φυσιογνωμίας του μαγαζάτορα από την άλλη.
Στη συνέχεια επισκεφτήκαμε την πιο παλιά εκκλησία του Καΐρου, την εκκλησία του Αγίου Σέργιου ( Άμπου Σέργκα) η οποία χτίστηκε περί το 10ο μΧ αιώνα, στα θεμέλια μιας παλαιότερης εκκλησίας. Έχει αφιερωθεί στους μάρτυρες Σέργιο και Βάκχο. Πίσω από αυτή την εκκλησία υπήρχε η εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας και η εβραϊκή Συναγωγή. Για μένα ήταν η πρώτη φορά που έμπαινα σε Συναγωγή. Η αστυνόμευση και η ουρά εκεί ήταν μεγάλες. Ίσως η σημαντικότερη εκκλησία στο Κοπτικό Κάιρο να είναι η Ελ Μοαλλάκα η οποία κτίστηκε το 10ο αιώνα και ονομάζεται και κρεμαστή εκκλησία λόγω της γεωγραφική της θέση. (λεπτομέρειες ζητήστε από το Χάρη, δε πολυκατάλαβα γιατί λέγεται κρεμαστή, είχε κάτι κολώνες περίεργες αλλά σε ό,τι μου εξηγούσε εγώ έγνεφα «ναι, ναι». )
Μπορεί να μην είμαι πρότυπο θρησκευόμενου ανθρώπου αλλά η συγκεκριμένες εκκλησίες μου άρεσαν και με κέρδιζαν με την απλότητά τους.
Καταμεσήμερο και επισκεφτήκαμε και το παλαιότερο τζαμί Αμρ όπου φόρεσα ένα υπέροχο παπαγαλί χρώματος πανωφόρι για να καλύψω τα μαλλιά μου και τα ήδη φαρδιά και μακριά ρούχα μου . Μετά από αυτό βγήκαμε προς αναζήτηση τροφής αλλά εις μάτην . Δεν υπήρχε τίποτα στην περιοχή. Οπότε πήραμε ένα ταξί κι επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας, όπου και πήραμε το μεσημεριανό μας και ξεκουραστήκαμε.
Το βράδυ σειρά είχε η διασκέδαση – τρόπον τινά- . Κατά τις 20:00 πήραμε ένα ταξί και μας πήγε παρά δίπλα, στο TomasHouse, ένα αρκετά διάσημο ιταλικό εστιατόριο, γνωστό για τις νόστιμες πίτσες του. Τώρα που ξαναθυμάμαι τα γεγονότα, δεν ήταν δική μου επιλογή αυτή σίγουρα ! Η ατμόσφαιρα εκεί θύμιζε Ευρώπη . Προσωπικά δε μου έλειπε καθόλου. Μου είχε ταιριάξει ο αραβικός αέρας. Μετά 2 πίτσες και 2 γενναίες σαλάτες λοιπόν πήγαμε να δούμε και τον περίφημο κήπο του MarriottHotel.

View attachment afarm3.static.flickr.com_2778_4394878958_72a5aaa905.jpg

Toυπερ-χλιδάτο αυτό ξενοδοχείο ήταν κάποτε ανάκτορο. Καθίσαμε στον κήπο για ένα ποτό αλλά εγώ δεν έβλεπα την ώρα να φύγω. Οι σκηνές που έβλεπα γύρω μου στο θεωρητικά ειδυλλιακό τοπίο ανάμεσα σε φοίνικες, βαριά επίπλωση , υποτακτικούς σερβιτόρους και καλοντυμένους ευκατάστατους πελάτες δε ταίριαζαν καθόλου ούτε στα θέλω μου ούτε και στις σκηνές που είχα δει τις προηγούμενες μέρες. Προτιμούσα να ζήσω το Κάιρο εκεί όπου πραγματικά χτυπάει η καρδιά του. Στις φτωχογειτονιές και στα μάτια του απλού κόσμου κι όχι σε ψεύτικες αξίες και ανόητες χλιδές. Το μόνο όμορφο στο όλο σκηνικό ήταν ένα μεγάλο πορτοκαλί φεγγάρι πάνω από τα κεφάλια μας, κι εκεί περιορίστηκε σημαντικά το βλέμμα μου.

Αφού βαρεθήκαμε με το Χάρη να ανταλλάσουμε ring-tonesκαι να κοιτούμε στο κενό, σηκωθήκαμε κάποια στιγμή και φύγαμε. Νωρίς. Την επόμενη μέρα θα πηγαίναμε στην Αλεξάνδρεια κι έπρεπε να ξεκουραστούμε.
01 : 30 και μεσ’ από το παράθυρό μου, στο ξενοδοχείο κοιτώ ακόμα το ίδιο πορτοκαλί φεγγάρι να δεσπόζει στο θολό αιγυπτιακό ουρανό και να μοιάζει πια ακόμα πιο μεγάλο, ακόμα πιο απόκοσμο. Οι ουρανοξύστες απέναντί μου φάνταζαν να βρίσκονται πιο ψηλά από το φεγγάρι. Καθώς το ξηρό αεράκι φυσά στο πρόσωπό μου, άξαφνα χάνω το φεγγάρι που κρύφτηκε πίσω από κάποιο κτήριο. Κλείνω το παράθυρο και ταυτόχρονα εξαφανίζονται και οι θόρυβοι. Για μένα η ομορφιά βρίσκεται στην απλότητα. Και δοξάζω το σύμπαν που ακόμα μπορώ και την εκτιμώ και τη χαίρομαι. Ευτυχισμένη και πλήρης πέφτω για ύπνο, και με την καρδιά να πεταρίζει στην ιδέα ότι η επόμενη μέρα θα με έφερνε στα βήματα ενός πολυαγαπημένου μου ποιητή. Διαβάζω το αγαπημένο ποίημα της μητέρας μου κι αφήνω το βιβλίο στο κομοδίνο μαζί με τα γυαλιά μου και κοιμάμαι.



Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις

 

[KLEOPATRA]

Καληνυχτα λοιπον φενακι!!!!

(Βλεπω γνωρισες ολο μου το συγγενολοι στο Μουσειο εε)

 

[fenia42]

Καληνυχτα λοιπον φενακι!!!!

(Βλεπω γνωρισες ολο μου το συγγενολοι στο Μουσειο εε)

Kαληνύχτα αυτοκράτειρά μου

 

[fenia42]

Ο Αλεξανδρινός ο καθαρός ο ουρανός

Για μια ακόμη φορά ξυπνήσαμε με τα κοκόρια μιας και θέλαμε στις 7 και κάτι να είμαστε στο σταθμό. Το τρένο μας θα έφευγε στις 8 αλλά δεν είχαμε εμπιστοσύνη στα αιγυπτιακά τρένα και ακόμα περισσότερο στις ικανότητές μας.
Σηκώθηκα με μεγάλη χαρά αν και νύσταζα πολύ. Αλλά σαν άνθρωπος που λατρεύει τις καλτ εμπειρίες βιαζόμουν να ταξιδέψω με αιγυπτιακό τρένο και να επισκεφτώ την Αλεξάνδρεια που τόσο επιθυμούσα να δω. Ένας από τους απαράβατους όρους που είχα θέσει στον Χάρη ήταν και αυτός, διότι εκείνος δεν ήθελε να την επισκεφτούμε.
Να’ μαστε λοιπόν, στο σταθμό. Με μεγάλη μου χαρά βρήκα το καλτ στοιχείο που αναζητούσα. Τη γραμμή του τραίνου όμως δεν έβρισκα με τίποτα, ούτε και μπορούσα να διακρίνω τη διαφορά μεταξύ αυτού اثنان και αυτού του αριθμού ثلاثة .
Ω ναι, οι αριθμοί ήταν στα αραβικά, το ίδιο και τα εισιτήριά μας. Έγραφαν μόνο Cairo-Iskandar.Μέσα στο χάος προσπαθούσαμε να βρούμε έναν άνθρωπο να ξέρει να διαβάσει (!) το εισιτήριό μας και να μας κατατοπίσει. Και για να είμαστε σίγουροι, καθώς είμαι και φύσει καχύποπτο πλάσμα, διασταυρώσαμε τις πληροφορίες σε 4 διαφορετικά άτομα. Αφού βρήκαμε λοιπόν το τραίνο μας, τσακώσαμε δυο σαντουιτσάκια με κασέρι (ναι κασέρι ) και σπεύσαμε να βρούμε το βαγόνι.
Οποία έκπληξις ! Το βαγόνι μας βρίσκεται στο τέλος της γραμμής και για να φτάσουμε ως εκεί έπρεπε να διασχίσουμε τμήμα των γραμμών, να προσπεράσουμε καδρόνια, σκουπίδια , τάβλες, μπάζα. Κατενθουσιασμένη τρέχω πρώτη. Ναι, ναι ! Τόσο καλτ !!!!

Θρονιάζομαι στο υπέροχο δευτεροκλασσάτο μου κάθισμα, τρώω το σάντουιτς και κλασσικά πέφτω για ύπνο, μιας και μόλις μπω σε όχημα που κινείται κοιμάμαι! Ξυπνάω δυο ώρες μετά μέσα από έναν γλυκό ύπνο και αντικρίζω ένα μουντό αλεξανδρινό ουρανό που το πήγαινε για βροχή.