Λίβανος Ο Λίβανος μετά τον πόλεμο

[renata]

eleni 9564770

θέλω πολύ να μάθω για τον λίβανο..διαβάζω και απολαμβάνω..
για δές τις φωτό γιατί δεν υπάρχει κάτι να τις δώ..μάλον δεν έχουν συμπεριληφθεί στο κείμενο!!

 

[eleni70]

eleni 9564770

θέλω πολύ να μάθω για τον λίβανο..διαβάζω και απολαμβάνω..
για δές τις φωτό γιατί δεν υπάρχει κάτι να τις δώ..μάλον δεν έχουν συμπεριληφθεί στο κείμενο!!

δηλ.??? στο δικό μου κείμενο φαίνονται οι φωτό, αλλά τώρα μόλις που επικοινώνησα με γνωστό να το τσεκάρει, μου είπε, πως δεν τις βλέπει...
επειδή δεν είμαι και η πιο σχετική, τί μπορεί να έκανα λάθος?

 

[renata]

δηλ.??? στο δικό μου κείμενο φαίνονται οι φωτό, αλλά τώρα μόλις που επικοινώνησα με γνωστό να το τσεκάρει, μου είπε, πως δεν τις βλέπει...
επειδή δεν είμαι και η πιο σχετική, τί μπορεί να έκανα λάθος?

επειδή και εγώ την πατησα τις προάλλες,άν τις ανεβάζεις με το image shack,πρέπει να τις αφήσεις εκεί-να μην τις σβήσεις.
αν τις σβήσεις απο το image θα σβηστούν και απο το thread σου.
παντως ουτε τώρα τις βλέπω..για δές το..

 

[eleni70]

επειδή και εγώ την πατησα τις προάλλες,άν τις ανεβάζεις με το image shack,πρέπει να τις αφήσεις εκεί-να μην τις σβήσεις.
αν τις σβήσεις απο το image θα σβηστούν και απο το thread σου.
παντως ουτε τώρα τις βλέπω..για δές το..

μάλλον κάτι τέτοιο θα έγινε, αλλά μου βγάζει, πως πέρασε η διωρία που έχω δικαίωμα να επεξεργαστω το μνμ. οπότε έστειλ μνμ. στο διαχειριστή και θα δω αν μπορώ να διορθωθεί...ευχαριστώ πάντως για τη διευκρίνηση...

 

[xenos]

Πολυ ενδιαφερον η ιστορια σου Ελενη.Οι φωτογραφιες σου στο κειμενο δεν φαινονται αλλα στην γκαλερυ ειδα τη φωτο απο Ηλιούπολη-Μπάαλμπεκ και μου θυμισε Παλμυρα.
Περιμενω τη συνεχεια...

 

[eleni70]

Την επόμενη ημέρα το πρόγραμμα είχε Σιδώνα και Τύρο, δύο πόλεις νότια της Βηρυτού. Μια και το γραφείο δεν αναλάμβανε εκδρομή σε αυτές τις πόλεις, φορτωθήκαμε αξημέρωτα τα σακίδια μας και περιμέναμε υπομονετικά στη στάση να πάρουμε το λεωφορείο που μας υποδείξανε και θα μας οδηγούσε στο σταθμό λεωφορείων Κόλα. Η μέρα ήταν Κυριακή και οι δρόμοι ήταν έρημοι. Στην στάση μόνοι εμείς οι τρεις και μετά από αρκετή ώρα εμφανίστηκε μία κυρία, η οποία στην ερώτησή μας, αν περιμένουμε στην σωστή στάση για να πάμε στο σταθμό λεωφορείων, όχι μόνο συναίνεσε, αλλά μόλις ήρθε το λεωφορείο, το οποίο ήταν άδειο, έπιασε τον οδηγό, του εξήγησε πού θέλουμε να πάμε και μετά από ένα τέταρτο περίπου, το λεωφορείο έκανε μία μικρή παράκαμψη για να μας αφήσει ακριβώς μπροστά στο επόμενο λεωφορείο που θα παίρναμε. Εκεί κατεβήκανε μαζί μας η ευγενική κυριούλα και οδηγός, βρήκανε το σωστό λεωφορείο, μας παραδώσανε και μετά φύγανε. Αισθανθήκαμε φοβερά άβολα και υποχρεωμένοι, αλλά στην πορεία είδαμε, πως όλοι οι άνθρωποι ήταν το ίδιο εξυπηρετικοί…

Αφού βολευτήκαμε στο μίνι λεωφορείο ( αυτό με δύο σειρές καθισμάτων στη μία πλευρά και μία σειρά στην άλλη και με έναν διάδρομο, όπου ανοίγανε πτυσσόμενα καθίσματα και κλείνανε τον διάδρομο) δεκαετίας του 50 τουλάχιστον, με καθίσματα στα οποία είχαν μείνει μόνο σούστες, μας επιβεβαιώνουν πως σε 5 minutes αναχωρούμε. Μετά από 10 λεπτά και αφού είμαστε μόνοι στο λεωφορείο κατεβαίνουμε να κάνουμε ένα τσιγάρο…Πανικόβλητος ο κράχτης που φώναζε κάτι στα αραβικά δείχνοντας το λεωφορείο, μας έμπασε πάλι μέσα δείχνοντας συνεχώς το ρολόι του. Που να τολμήσουμε να ξανακουνηθούμε. Στην πορεία καταλάβαμε, πως το λεωφορείο έπρεπε να γεμίσει για να ξεκινήσουμε και όποιος ανέβαινε δεν ξανακατέβαινε… Μετά από μισή ώρα και αφού σχεδόν γέμισε, ξεκινήσαμε. Πολλοί από τους επιβάτες ήταν οικογένειες με παιδιά, εξοπλισμένοι με τα απαραίτητα για μία Κυριακάτικη εξόρμηση στη θάλασσα… Καλάθια με κάθε λογής λιχουδιές, οι οποίες μας έσπασαν τις μύτες και πιτσιρίκια με τα μπρατσάκια ήδη φορεμένα, πανέτοιμα για τις πρώτες βουτιές. Στάσεις προγραμματισμένες δεν υπάρχουν, αλλά όπου στη διαδρομή συναντούσαμε κάποιον να κάνει νόημα, σταματούσαμε και τον παίρναμε. Ανοίξανε και τα πτυσσόμενα καθίσματα, στριμωχτήκαμε, αγκαλιαστήκαμε, κάποιοι όρθιοι, η μουσική στο διαπασών με αραβικούς αμανέδες, τα παράθυρα ορθάνοιχτα με τις ξεφτισμένες κουρτίνες να ανεμίζουν και κάποια στιγμή με ένα γρήγορο μέτρημα αντιλαμβανόμαστε, πως είμαστε γύρω στα 40 τουλάχιστον άτομα σε λεωφορείο με 32 καθίσματα μαζί με τα πτυσσόμενα. Ευτυχώς μετά από ένα μισάωρο άρχισαν οι στάσεις καθόδου, όπου άρχισε και το θέατρο του παραλόγου, γιατί αν ήθελε να κατέβει ένας από το τελευταίο κάθισμα, κλείνανε όλα τα πτυσσόμενα, κατεβαίνανε όλοι για να απελευθερωθεί ο διάδρομος, δηλ. άνθρωποι, καλαθάκια, ταπεράκια, μπρατσάκια, και μετά ξανά ανεβαίνανε όλοι μαζί, για να επαναληφθεί αυτή σκηνή δύο χιλιόμετρα παραπέρα ξανά και ξανά…

Η διαδρομή προς την Σιδώνα όσο αναφορά το τοπίο ήταν πολύ όμορφη, μια και το συγκεκριμένο λεωφορείο δεν ακολουθεί τον αυτοκινητόδρομο, αλλά μία επαρχιακή οδό και έτσι περνάει μέσα από όμορφους παραθαλάσσιους οικισμούς… η θάλασσα όμως τι να πω??? Μόνο μπλε δεν ήταν, αφού κατά μήκος των ακτών κάθε είδους εργοστάσιο αφήνει τα απόβλητα του μέσα στη θάλασσα με αποτέλεσμα, να έχει πάρει σε πολλά σημεία ένα κεραμιδί χρώμα, που θυμίζει περισσότερο λασπότοπο.

Μετά από μιάμιση ώρα φτάσαμε στη Σιδώνα ( υπάρχει και λεωφορείο εξπρές που κάνει τη διαδρομή σε 40 λεπτά, αλλά το ανακαλύψαμε εκ των υστέρων).
Η Σιδώνα είναι ένα μικρό λιμάνι στην ουσία, αλλά η ίδρυσή της χρονολογείται 6000 χρόνια πριν και υπήρξε κάποτε πρωτεύουσα και εξέχουσα πόλη των Φοινίκων.
Στην πορεία κατακτήθηκε από τους Πέρσες, τους Έλληνες, Ρωμαίους, Βυζαντινούς, Άραβες, Σταυροφόρους και Μαμελούκους και όλοι άφησαν και κάτι πίσω τους.
Δικός μας στόχος ήταν να επισκεφτούμε την παλιά πόλη και το θαλάσσιο κάστρο, αφού δεν είχαμε πολύ χρόνο στη διάθεσή μας.

Ήταν πρωί και αφού είμαστε ξάγρυπνοι και με ένα ελαφρύ hangover από την προηγούμενη νύχτα, αναζητήσαμε κάτι να τσιμπολογήσουμε. Μια και η πόλη κατοικείται κατ’ εξοχήν από Σιίτες, δεν ήταν αργία και έτσι όλα τα καταστήματα ήταν ανοιχτά. Ο Π. αν και πρωί χτύπησε κάτι βρώμικο, εγώ και ο Θ. προτιμήσαμε ζαχαροπλαστείο με κάτι απροσδιόριστο.

Η παλιά πόλη και το θαλάσσιο κάστρο δεν είναι μακριά από το σταθμό των λεωφορείων. Μετά από περίπου 20 λεπτά αντικρίσαμε το κάστρο στην κυριολεξία μέσα στη θάλασσα, στο οποίο φτάνεις μέσω μιας πέτρινης γέφυρας. Είναι χτισμένο πάνω σε ένα μικρό νησί από την εποχή των Σταυροφόρων και χρονολογείται από τον 13ο αιώνα.


Στο γκισέ των εισιτηρίων ένστολοι μας ρωτάνε τι θέλουμε. Απορούμε με την απορία τους. Τους ακούγεται ξένο και παράδοξο, πως είμαστε τουρίστες και μετά τον απαραίτητο έλεγχο, μας εκδίδουν τα εισιτήρια και εισερχόμαστε στο χώρο του κάστρου. Η άμμος έχει σχεδόν καλύψει τον προαύλιο χώρο. Είμαστε και εδώ μόνοι…Ρεύμα δεν υπάρχει και κάποιοι χώροι είναι αρκετά σκοτεινοί.
Παρ’ όλα αυτά ανεβαίνουμε μέχρι τον τελευταίο πυργίσκο, μέσα από σκοτεινούς διαδρόμους και σκοτεινές σκάλες με μοναδικό φως, αυτό που εισέρχεται μέσα από τα στενά παρατηρητήρια για να απολαύσουμε την μοναδική θέα που προσφέρει, προς την πόλη της Σιδώνας. Κάποιος από τους ένστολους, διακριτικά μας ακολουθεί κατά πόδας. Τον αγνοούμε και αφού βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες, κινηθήκαμε προς την παλιά πόλη, της οποίας μία από τις εισόδους βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το κάστρο.

Στην είσοδο βρίσκεται το Khan al-Franj (Πανδοχείο των Ξένων), ένα χάνι χτισμένο από τον Φαχρεντίν τον ΙΙ τον 17ο αιώνα, πανέμορφο με στεγασμένες στοές, που περιβάλουν μια μεγάλη αυλή με ένα σιντριβάνι. Είχαμε την τύχη να πέσουμε πάνω σε μία έκθεση με τοπικά προϊόντα, η οποία φιλοξενούταν στο χώρο αυτό και έτσι δοκιμάσαμε και αγοράσαμε τοπικό μέλι και διάφορα χειροτεχνήματα κυρίως από το σύλλογο γυναικών Παλαιστινίων προσφύγων.

Στη συνέχεια χαθήκαμε μέσα στα ατελείωτα souq της παλιάς πόλης. Μαγαζάκια κάθε λογής και πραγματευτάδες, τεχνίτες και πλανόδιοι, τα πάντα χωρούσανε μέσα στα στενά σοκάκια. Μας κοιτούσανε λίγο σαν αξιοθέατα και ρωτούσανε από πού είμαστε και τι κάνουμε, αλλά κανένας δεν μας τραβολόγησε να μας πουλήσει κάτι και ακόμη και όταν δείχναμε ενδιαφέρον, αυτοί μας συμπεριφέρονταν με κάποια διακριτικότητα.
Επισκεφτήκαμε το τζαμί Βab as – Saray, αφού ένας ευγενικός κύριος, μας ζήτησε να περιμένουμε να τελειώσει η ώρα της προσευχής και μετά μας ξενάγησε στους χώρους του.
Μέσα σε ένα σοκάκι ανακαλύψαμε ένα καφέ σκαμμένο μέσα στο βράχο. Χωρούσανε ίσαμε τρία τραπεζάκια μέσα. Καθίσαμε σε ένα από αυτά και παραγγείλαμε δροσερή λεμονάδα. Ο Θ. ζήτησε να πάει τουαλέτα και του δείξανε μία συρταρωτή αυτοσχέδια πόρτα μέσα στο βράχο. Μπήκε και βγήκε, ρωτώντας που είναι το φως. Ο υπεύθυνος χαμογέλασε πλατιά, πήρε ένα κηροπήγιο, άναψε το κερί και του το έδωσε. Έτσι ρομαντικά κάναμε ο ένας μετά τον άλλον την ανάγκη μας.

Ήταν περίπου μία η ώρα, όταν πήραμε το δρόμο για το σταθμό των λεωφορείων αφού θέλαμε να κάνουμε και μία μικρή εξόρμηση στην Τύρο.
Αργήσαμε λίγο να καταλάβουμε ποιο λεωφορείο έπρεπε να πάρουμε, μια και ο κράχτης του λεωφορείου ήξερε το όνομα της πόλης μόνο στα αραβικά, εμείς μόνο στα ελληνικά και όταν του λέγαμε Τίροους με αγγλική προφορά και του δείχναμε τον χάρτη, αυτός κουνούσε καταφατικά το κεφάλι και μας έβαζε στο λεωφορείο, που όπως φώναζε πάει στην Σούρ-Σούρ-Σούρ-Σούούούούρ (αν και μου ακουγόταν σαν Ανζούρ). Ανεβοκατεβήκαμε αρκετές φορές μέχρι να πειστούμε, πως είναι το σωστό λεωφορείο και μπορώ να πω, πως λίγο αγανακτήσαμε τους επιβάτες που περίμεναν υπομονετικά να πάρουμε την απόφασή μας.
Οι επιβάτες εδώ και όσο κατεβαίναμε νότια ήταν πιο συντηρητικοί. Γυναίκες πλέον βλέπαμε καλυμμένες μόνο με μαντίλες και μακριά πανοφώρια. Και το τοπίο, όσο κατηφορίζαμε άλλαζε. Παραμελημένη περιοχή σου έδινε μία αίσθηση δυσαρέσκειας, παραίτησης και θλίψης. Η περιοχή νότια έχει πληγεί περισσότερο από τους τελευταίους πολέμους και μια και κατοικείται από Σιίτες, το κατεστημένο των Μαρωνιτών την έχει αφήσει στο έλεος της.
Την ίδια αίσθηση σου αφήνει και η Τύρος, την οποία ομολογώ πως την είδαμε κάνοντας αγώνα δρόμου. Όταν φτάσαμε κόντευε 3 και το τελευταίο λεωφορείο από Σιδώνα για Βηρυτό έφευγε στις 6, οπότε είχαμε μόλις μιάμιση ώρα στη διάθεση μας.
Σε αυτήν την μιάμιση ώρα είδαμε επί τροχάδην ένα μέρος από τα ρωμαϊκά μνημεία και πήραμε μία μικρή, αλλά πικρή γεύση από έναν καταυλισμό προσφύγων Παλαιστινίων, που κατά λάθος έτυχε στο δρόμο μας, όταν κατά την επιστροφή μας καταφέραμε για άλλη μία φορά να χαθούμε. Χρωστάω σε αυτήν την πόλη, γι’ αυτό υποσχέθηκα στον εαυτό μου, πως την επόμενη φορά θα της αφιερώσω μία τουλάχιστον μέρα.

Η επιστροφή με αλλαγή λεωφορείων στη Σιδώνα ήταν το ίδιο πανηγύρι με το πρωινό, αλλά πλέον εξοικειωμένοι με την όλη κατάσταση πέσαμε σε βαθύ ύπνο, για να κρατήσουμε δυνάμεις για βραδινή έξοδο.

Φτάσαμε πτώματα στη Βηρυτό…Παρ’ όλα αυτά η ντόλτσε βίτα μας περίμενε, οπότε ακολούθησε άλλο ένα βράδυ με πολύ φαγητό και στη συνέχεια μπύρες στο οικείο πλέον περιβάλλον του καφέ μπαρ the prag στη Χάμρα.

 

[vagantos]

Ωραία ιστορία, ευχαριστούμε Ελένη.

 

[eleni70]

H προτελευταία μέρα μας ήταν αφιερωμένη στα βόρεια της Βηρυτού.
Το γραφείο μας πρόσφερε εκδρομή στη Βύβλο και ξενάγηση στη Βηρυτό.
Το ανταλλάξαμε με μεταφορά στην Τρίπολη και απλά μία στάση στη Βύβλο.

Η διαδρομή προς τη Βύβλο (περίπου 40 χλμ. από Βηρυτό) μου φάνηκε σαν μία προέκταση της Βηρυτού. Η ανοικοδόμηση είναι τόσο μεγάλη, που έχεις την εντύπωση, πως εξακολουθείς να είσαι σε προάστια της Βηρυτού. Ο αυτοκινητόδρομος είναι υπερσύχρονος και η οδήγηση δεν μου φάνηκε καθόλου επικίνδυνη, αν την συγκρίνω με Αίγυπτο και Ινδία. Μια χαρά οδηγούνε οι άνθρωποι.

Στη Βύβλο φτάσαμε αφού κάναμε μία σχετική παράκαμψη από τα παράλια, μια και η Πωλίν ήθελε να μας δείξει την περιοχή με το καζίνο.
Σε σχέση με τα παράλια προς το νότο, εδώ συναντά κανείς μοντέρνα ξενοδοχειακά συγκροτήματα και οι πλάζ είναι σχεδόν όλες περιφραγμένες με κάποιο μπιτς μπαρ στη μέση και ενοικιαζόμενες ξαπλώστρες. Ακόμη και η θάλασα είναι κάπως πιο υποφερτή, βέβαια δεν συγκρίνετε με την Χαλικιδική!!!!

Στη Βύβλο επισκεφτήκαμε το μουσείο και το κάστρο των Σταυροφόρων. Για πρώτη φορά συναντήσαμε και άλλους επισκέπτες, ένα σχολείο, το οποίο έκανε εκεί προφανώς την εκδρομή του.
Περπατήσαμε μέσα στα σοκάκια της παλιάς πόλης, στα οποία υπάρχουν μαγαζάκια με σουβενίρ, κυρίως απολιθωμένα ψάρια πάνω σε πετρώματα, τα οποία υποτίθεται, πως βρέθηκαν σε ανασκαφές και πωλούνται μαζί με πιστοποιητικό γνησιότητας σε πολύ καλές τιμές για τους λάτρεις του είδους. Τα περισσότερα πάντως μαγαζιά ήταν κλειστά.
Τα σπίτια όλα καλοδιατηρημένα με σκιερούς κήπους και ανθισμένες βουκαμβίλιες θύμιζαν περισσότερο ισπανικά παράλια.
Από το κάστρο αγναντέψαμε τα ρωμαϊκά ερείπια κατά μήκος της ακτής, αλλά δεν κατεβήκαμε να τα δούμε από κοντά. Επίσης απ’ έξω είδαμε και μία χριστιανική εκκλησία, αν θυμάμαι καλά του αγίου Ιωάννη.
Η Πωλίν επέμεινε να καθήσουμε σε ένα μαγαζί, όπου είχε γνωστούς, να δροσιστούμε και ο Π. βρήκε την ευκαιρία να καυχηθεί για τις ικανότητές του στο τάβλι και έτσι είχε πάλι την ευκαιρία να συντριβεί από έναν Λιβανέζο παππούλη, άσχετα αν επέμεινε, πως σεβάστηκε την ηλικία και τη φιλοξενία του και τον άφησε να κερδίσει.
Ο Θ. βγήκε για φωτογραφικό σαφάρι και εγώ ακολούθησα τους πυροβολισμούς που ακούγονταν από το κέντρο της πόλης, αφού μου είπε η Πωλίν πως επρόκειτο για κηδεία.
Σέβομαι τον πόνο των ανθρώπων, αλλά μου έκανε τόσο εντύπωση αυτό που είδα, οπότε θα το καταγράψω. Οι δρόμοι ήταν στολισμένοι με λαμπερές, αστραφτερές κορδέλες, η μπάντα έπαιζε χαρούμενη μουσική και νεαροί, οι οποίοι πίνανε και χόρευαν, κουβαλούσανε το φέρετρο με το νεκρό και το περνούσανε από χέρι σε χέρι. Ενδιάμεσα πυροβολούσανε στον αέρα και τραγουδούσανε. Όλα αυτά κρυμμένη πίσω από ένα παγκάκι, αφού φοβήθηκα μην φάω καμία ξόφαλτση (αν και πρέπει λογικά να ήταν άσφαιρα)
Η Πωλίν μας εξήγησε, πως είχε πεθάνει ένας ανύπαντρος νεαρός, οπότε την ημέρα της κηδείας του γιορτάζουν και το γάμο του και εγώ είχα πέσει πάνω στο γλέντι του γάμου. Βέβαια όλα αυτά τα κάνουν όσοι τους το επιτρέπει η τσέπη τους.

Συνεχίσαμε για Τρίπολη με πιο συντηρητικά τοπία…Πλησιάζαμε σε περιοχή κατ’ εξοχήν Σουνιτών και η εντύπωση που μας σχηματίστηκε από την αρχή, πως όσο απομακρυνόμαστε από την εμβέλεια των χριστιανών Μαρωνιτών υπάρχει μια κάποια παραίτηση και ανέχεια, επιβεβαιώθηκε και εδώ. Μία πυκνοκατοικημένη πόλη με κτίρια, που θυμίζουν πολυώροφες εργατικές κατοικίες. Οι κεντρικοί δρόμοι μεγάλοι, προσπαθούν να ομορφύνουν κάπως την κατάσταση με τους φοίνικες που έχουν φυτευτεί κατά μήκος τους. Αφού επισκεφτήκαμε το Μεγάλο τζαμί, ανηφορίσαμε προς το κάστρο της Τρίπολης το φρούριο Raymond de Saint-Gilles. Η Πωλίν μας άφησε εδώ και θα επιστρέφαμε με το λεωφορείο στη Βηρυτό.

Το φρούριο αυτό είναι το ωραιότερο που έχω επισκεφτεί, αν και παραμελημένο. Να μην επαναλαμβάνομαι, αλλά πάλι είμαστε μόνοι. Αυτό που μας έκανε εντύπωση είναι πως χώροι του φρουρίου είχαν καταληφθεί από φαντάρους, οι οποίοι είχαν απλώσει τα ράντζα τους και ξεκουράζονταν στη σκιά, ακούγοντας ραδιόφωνο.
Μια και έχω διαβάσει πολλά για τους Ναϊτες ιππότες και συγκεκριμένα για τον Raymont de Saint, για μένα ήταν εμπειρία να δω από κοντά και να περπατήσω σε όλους αυτούς τους χώρους, τους οποίους έπλαθα στη φαντασία μου.
Το φρούριο προσφέρει επίσης πάρα πολύ ωραία θέα από ψηλά, σε όλη την πόλη της Τρίπολης.

Απέναντι ακριβώς από το φρούριο, αν διασχίσετε το δρόμο και κατηφορίσετε, εισέρχεστε στην παλιά πόλη. Διασχίζετε τα σοκάκια και αφήνετε να σας οδηγήσουν οι μυρωδιές και οι φωνές στην τεράστια περιοχή των souq, που θεωρείται και η καλύτερη του Λιβάνου. Χρώματα, αρώματα και άνθρωποι δημιουργούν έναν ξεχωριστό κόσμο, μέσα στην καρδιά μιας κατά τα άλλα άσχημης και πολύβουης πόλης. Δεν χορταίνανε και οι πέντε αισθήσεις μας όλα αυτά που συνεβαίνανε γύρω μας. Έχω βρεθεί πολλές φορές σε αγορές της Ανατολής, αλλά αυτό που είδα στην Τρίπολη ήταν μοναδικό. Οι άνθρωποι δεν βρίσκονται εκεί για να τσιμπήσουν κάποιον τουρίστα, ούτε προσπαθούν να γίνουν ευγενικοί γι’ αυτούς. Διαλαλούνε την πραμάτεια τους, παζαρεύουνε, φωνάζουν, θυμώνουν, γελάνε…Μαγαζιά κάθε λογής, το ένα δίπλα στο άλλο. Μπουτίκ με ρούχα, δίπλα σε πατσάδες, αργυροχόοι δίπλα σε μανάβηδες και σαπούνια, πολλά σαπούνια, δίπλα σε παντοπωλείο.
Καθώς μου άρεσε ένα μακρύ καφτάνι, μπήκα σε ένα μικροσκοπικό μαγαζάκι να το αγοράσω. Μια και η τιμή ήταν εξευτελιστική για τα δικά μας δεδομένα δεν έκανα παζάρια. Φεύγοντας ρώτησα τον ιδιοκτήτη, αν ήξερε να μας πει που βρίσκεται το χρυσό souq. Χωρίς δεύτερη κουβέντα, έκλεισε το μαγαζί του και μπροστά αυτός, πίσω εμείς διασχίσαμε ένα μεγάλο μέρος της αγοράς τρέχοντας για να μας πάει εκεί.
Δεν είναι κάτι αξιόλογο, απλά κάπως πιο εξευγενισμένο και βαμμένο με χρυσή μπογιά. Εκεί όμως θα συναντήσετε ένα σταντ με σαπούνια. Ρωτήστε και θα σας οδηγήσουν σε ένα σπίτι – εργαστήριο σαπουνιών. Είδαμε από κοντά πως κάνουνε τα σαπούνια και αγοράσαμε κάποια με εξαίσια αρώματα και όμορφα σχήματα.

Στο δρόμο για το σταθμό λεωφορείων, που βρίσκεται στη Saahat et – Tall, σταματήσαμε σε ένα γνωστό ζαχαροπλαστείο (βρίσκεται πάνω στην πλατεία, απέναντι από το σταθμό λεωφορείων), για να φάμε το περίφημο halawat al-jibn, το διάσημο γλυκό της Τρίπολης. Προσωπικά δεν μου άρεσε ούτε αυτό, ούτε κανένα άλλο… μου φάνηκαν λίγο παχιά και είχαν γεύση πολύ γαλατίλας, κάτι που απεχθάνομαι… περί ορέξεως…

Αυτήν την φορά επιστρέψαμε με λεωφορεία Κόνεξ εξπρές, σε περίπου μιάμιση ώρα. Σε όλη τη διαδρομή κοιμόμαστε και καθώς μπαίναμε στη Βηρυτό μας ξύπνησαν κάποιοι. Κατεβήκαμε στην πρώτη στάση αναζητώντας κάποιο λεωφορείο για να φτάσουμε στο κέντρο ή την Κορνίς… μετά ξέραμε.
Σε μία διασταύρωση ρωτάμε έναν τροχονόμο, ο οποίος δεν καταλαβαίνει γρι, αλλά κατάλαβε μία κυρία πιο πέρα, η οποία ως δια μαγείας ξεφύτρωσε από κάπου ένα ταξί και προσπαθούσε να μας βάλει μέσα. Ίσως παίρναμε ταξί, αλλά δεν μας άρεσε ο τρόπος της και έτσι προτιμήσαμε να κινηθούμε προς το μέρος, που μας έδειχνε ο τροχονόμος…
Αφού περπατήσαμε μισή ώρα με εμένα να γκρινιάζω για ταξί και τα αγόρια, όπως πάντα να μην θέλουν να παραδεχτούν, πως δεν ξέρουν που είμαστε, βρεθήκαμε σε μία άλλη διασταύρωση, όπου ένας που έμοιαζε σαν να βγήκε από τον στρατό της Χεσμπολλάχ ξεκουραζότανε μέσα σε ένα υπηρεσιακό ταξί. Του εξηγούμε με νοήματα πού θέλουμε να πάμε, αφού αποδείχτηκε, πως ο χάρτης δεν του έλεγε κάτι… Συζητά κάτι με κάποιους σε μία στάση λεωφορείων και χωρίς να το καταλάβουμε ξαφνικά βρεθήκαμε μέσα στο λεωφορείο, το οποίο μόλις είχε κάνει στάση. Αυτοί που ανεβήκανε μαζί μας, εξηγούν και στους υπόλοιπους, που θέλουμε προφανώς να πάμε και όλοι μαζί μας χαμογελάνε και νιώθουμε ένα πέπλο προστασίας γύρω μας, για το ποιος θα μας πρωτοεξυπηρετήσει. Έτσι χαμογελώντας ο ένας στον άλλο μετά από λίγο φτάνουμε πάλι σε διασταύρωση και όλοι μαζί σαν να ήταν συννενοημένοι μας λένε κάτι και μας βγάζουν από το λεωφορείο. Φαντάζεστε το σοκ, όταν αντιληφθήκαμε, πως βρισκόμαστε στο ίδιο σημείο, απ’ όπου είχαμε ξεκινήσει πριν μισή ώρα και τη ντροπή, όταν αντικρίσαμε τον ίδιο τροχονόμο να μας κοιτάζει με απορία για το από πού ξεφυτρώσαμε και κυρίως την κυρία, η οποία βγήκε στο δρόμο να μας τραβολογήσει προς τον δικό της ταξιτζή…
Κατεβάσαμε τα κεφάλια και απλά πήραμε μία ανηφόρα, μην ξέροντας που πάμε. Μετά από αρκετή ώρα, σταματήσαμε ένα υπηρεσιακό ταξί και μπήκαμε μέσα, λέγοντας απλά Χάμρα… δεν μας ενδιέφερε αν τον βόλευε, ας γυρίζαμε όλη τη Βηρυτό, ας φτάναμε μετά από ώρες…
Νομίζω, πως όση ώρα κάναμε από την Τρίπολη για Βηρυτό, χρειάστηκε για να φτάσουμε στο ξενοδοχείο…Και όλα αυτά για να μην παραδεχτούμε, πως δεν ξέρουμε πού είμαστε…

Το βράδυ το περάσαμε στη γειτονιά μας σε ένα συμπαθητικό οικογενειακό εστιατόριο με κήπο, το Walimah με εκπληκτικό σπιτικό φαγητό.
Η επόμενη και τελευταία ημέρα ήταν αφιερωμένη ολόκληρη στη Βηρυτό…

 

[eleni70]

Δυστηχώς αυτό με τις φωτογραφίες δεν μπορώ να το διορθώσω, προφανώς τις έσβησα και δεν μπορώ να τις ανεβάσω τώρα..
τις ανέβασα από εκεί που λέει συνημμένα αρχεία, αλλά μόνο μία φωτό μπορούσα να αντιγράψω, μετά έπρεπε να την ακυρώσω για να βάλω κάποια άλλη..
που θα πάει θα μάθω σιγά σιγά να το κάνω και αυτό σωτά...
υπάρχει κάποιο σχετκό μνμ. για το πως ακριβώς ανεβάζουμε φωτό μέσα σε κείμενο?

 

[marydim]

eleni, δηλώνω φανατική αναγνώστρια των ιστοριών σου. Και αυτή η αφήγησή σου είναι εκπληκτική και μου δημιουργεί την ανάγκη να βγάλω εισιτήρια άμεσα για Λίβανο.

Αλλά ας προσγειωθώ και ας βοηθήσω λίγο με τις φωτογραφίες. Όπως είδα έχεις ήδη ανεβάσει φώτο στη gallery, οι οποίες είναι υπέροχες αλλά δεν θα μείνω εκεί. Αν χρησιμοποιείς mozilla, πηγαίνεις στη gallery, επιλέγεις τη φωτογραφία που θέλεις να προσθέσεις στο κείμενο, κάνεις δεξί κλικ πάνω στη φωτογραφία, κλικ στο "Αντιγραφή Τοποθεσίας Εικόνας", επιστρέφεις στο κείμενο, κλικ στο εισάγετε εικόνα που είναι στη γραμμή εργαλειών πάνω ακριβώς από το κουτάκι του κειμένου που γράφεις, ανοίγει το "Παρακαλώ εισάγετε την εικόνα κτλ", δεξί κλικ εκεί που έχει το http://, επικόλληση, ΟΚ και προσθέτει την εικόνα στο κείμενο.

Αν χρησιμοποιείς Explorer αλλάζεις τη διαδικασία της αντιγραφής της εικόνας με δεξί κλικ, με την εξής διαδικασία: Πηγαίνεις στη gallery, επιλέγεις τη φωτογραφία, δεξί κλικ πάνω της, επιλέγεις "Ιδιότητες", και αντιγραφή με δεξί κλικ της διεύθυνσης που λέει στο "Διεύθυνση (URL)". Όσον αφορά το κείμενο κάνεις τα ίδια που έγραψα παραπάνω.

Αν έχεις κάνει σωστά τη διαδικασία ήδη θα βλέπεις τη φωτογραφία σου στο κείμενο πριν καταχωρήσεις την απάντηση. Ελπίζω να βοήθησα και παραθέτω και τη φωτογραφία σου από τη Σιδώνα, με την οποία έκανα τα πειράματα στον Explorer μιας και έχω χρόνια να τον χρησιμοποιήσω.

 

[eleni70]

eleni, δηλώνω φανατική αναγνώστρια των ιστοριών σου. Και αυτή η αφήγησή σου είναι εκπληκτική και μου δημιουργεί την ανάγκη να βγάλω εισιτήρια άμεσα για Λίβανο.

Αλλά ας προσγειωθώ και ας βοηθήσω λίγο με τις φωτογραφίες. Όπως είδα έχεις ήδη ανεβάσει φώτο στη gallery, οι οποίες είναι υπέροχες αλλά δεν θα μείνω εκεί. Αν χρησιμοποιείς mozilla, πηγαίνεις στη gallery, επιλέγεις τη φωτογραφία που θέλεις να προσθέσεις στο κείμενο, κάνεις δεξί κλικ πάνω στη φωτογραφία, κλικ στο "Αντιγραφή Τοποθεσίας Εικόνας", επιστρέφεις στο κείμενο, κλικ στο εισάγετε εικόνα που είναι στη γραμμή εργαλειών πάνω ακριβώς από το κουτάκι του κειμένου που γράφεις, ανοίγει το "Παρακαλώ εισάγετε την εικόνα κτλ", δεξί κλικ εκεί που έχει το http://, επικόλληση, ΟΚ και προσθέτει την εικόνα στο κείμενο.

Αν χρησιμοποιείς Explorer αλλάζεις τη διαδικασία της αντιγραφής της εικόνας με δεξί κλικ, με την εξής διαδικασία: Πηγαίνεις στη gallery, επιλέγεις τη φωτογραφία, δεξί κλικ πάνω της, επιλέγεις "Ιδιότητες", και αντιγραφή με δεξί κλικ της διεύθυνσης που λέει στο "Διεύθυνση (URL)". Όσον αφορά το κείμενο κάνεις τα ίδια που έγραψα παραπάνω.

Σ ευχαριστώ κατ' αρχάς για τα καλά σου λόγια και μην το σκέφτεσαι καθόλου..με την πρώτη ευκαιρία να ταξιδέψεις στον Λίβανο... θα σε αποζημιώσει

Σ' ευχαριστώ και για την βοήθεια όσο αναφορά τις φωτο... δεν νομίζω να κατάφερα και πολλά, αλλά τουλάχιστον μετά από πολύ κόπο φαίνεται η διεύθυνση που μπορεί να φανεί η φωτό... για αρχή μια χαρά είναι, σιγά σιγά θα μάθω να τις ανεβάζω κανονικά

 

[xalara]

καλησπερα για να μην ανοιγω και αλλο θεμα.
βρισκω φτηνα εισητηρια για λιβανο οπου δεν εχω ξαναπαει
αλλα το διαθεσιμο διαστημα που μπορω να μεινω ειναι 3 24ωρα τι λετε αξιζει η ναταφησω για αργοτερα? αν ναι, για προτεινεται που να παω και αν προλαβαινω να βγω εκτος βηρυτου?