Μαυριτανία Ουαλάτα, μια πόλη διαμάντι, ξεχασμένη από Αλλάχ και ανθρώπους, αλλά όχι από μένα!

[MarieAries]

Πόσα like μπορώ να πατήσω; αυτά είναι ταξίδια... υποβάλω τα σέβη μου

ευχαριστώ πολύ!!!

Πόσο μου λείπει η μπίχλα...

αχαχαχα, σε καταλαβαίνω απόλυτα, κι εμένα το ίδιο!!
ανυπομονώ να επιστρέψω στην Αφρική, ή σε κάποιο άλλο "μπιχλιασμένο" σημείο του πλανήτη, γιατί τα τελευταία μου ταξίδια ήταν πολύ πολιτισμένα και καθαρά

 

[Smaragda53]

Μπρρρρ!!!! Χαρά στο κουράγιο σου! Εγώ θα ούρλιαζα!!!

 

[duty_free]

Ένας από τους βασικούς λόγους που ήθελα να επισκεφτώ τη Μαυριτανία, ήταν και η αρχαία πόλη της Ουαλάτα.

επιασα να γκουγκλαριζω το "ουαλάτα" για να δω τι ιδιαιτερο διαθέτει και πρώτο αποτέλεσμα εν τω γκόγκλι ειναι το παρόν νήμα!

απο κεί και πέρα, μη ευρών κατι σημαντικό, εσπευσα στα πιο συνήθη κι ασφαλη, ήτοι βικιπαιδεία, όπου εντυπωσιακη εντύπωση μοῦ ἔκανε τὸ ἑξῆς:

and is known for its highly decorative vernacular architecture.

πάρα πολυ ενδιαφέρον!

 

[MarieAries]

Μπρρρρ!!!! Χαρά στο κουράγιο σου! Εγώ θα ούρλιαζα!!!

έχω περάσει και χειρότερα....
όπως το να περπατάνε πάνω μου

Σοβαρά τώρα, σε τέτοια μέρη πρέπει να παραβλέπεις κάποια πράγματα, βρωμιά, έντομα, κλπ, αλλιώς δε θα περάσεις καλά.

επιασα να γκουγκλαριζω το "ουαλάτα" για να δω τι ιδιαιτερο διαθέτει και πρώτο αποτέλεσμα εν τω γκόγκλι ειναι το παρόν νήμα!

απο κεί και πέρα, μη ευρών κατι σημαντικό, εσπευσα στα πιο συνήθη κι ασφαλη, ήτοι βικιπαιδεία, όπου εντυπωσιακη εντύπωση μοῦ ἔκανε τὸ ἑξῆς:

and is known for its highly decorative vernacular architecture.

πάρα πολυ ενδιαφέρον!

Αν ψαξεις για Μαυριτανία, θα σου βγάλει το άρθρο μου, με γενικές πληροφορίες και σημεία ενδιαφέροντος στην Ουαλάτα. Επειδή δεν μπορώ ν ανεβάσω εδω το link, αν θες ρίξτο μια ματιά από το μπλογκ μου. Το άρθρο της Ουαλάτα δεν είναι έτοιμο ακόμα.

Ακριβώς, έχει ιδιαίτερη αρχιτεκτονική που δεν τη βρίσκεις πουθενά αλλού στη χώρα.
Το αμέσως επόμενο ενδιαφέρον κομμάτι είναι ο τρόπος ζωής των κατοίκων, σε μια πόλη ξεχασμένη στον χρόνο, λόγω της τοποθεσίας της.

 

[duty_free]

αν θες ρίξτο μια ματιά από το μπλογκ μου. Το άρθρο της Ουαλάτα δεν είναι έτοιμο ακόμα.

Πα'να διαβάσω περί δυτικῆς Σαχάρας.

 

[MarieAries]

Πα'να διαβάσω περί δυτικῆς Σαχάρας.

Δυστυχώς δεν εχω πολλές πληροφορίες, με έκοψε ο κόβιντ
Θα καθόμουν παραπάνω από μια μέρα, αλλά έπεσα στο κλείσιμο των συνόρων με την πανδημία, και επέστρεψα στην Ελλαδα κακήν κακώς...

 

[duty_free]

Ναί, ειδα την ημερομηνια και σκεφτηκα πάνω στην εκρηξη του κόβιντ. Πάντως και μιση μέρα στην τοσο sui generis περιοχή της γης, ειναι κάτι!

 

[MarieAries]

Ναί, ειδα την ημερομηνια και σκεφτηκα πάνω στην εκρηξη του κόβιντ. Πάντως και μιση μέρα στην τοσο sui generis περιοχή της γης, ειναι κάτι!

Πολύ ιδιαιτερη περιοχή!
Κάποιοι δε το βρήκαν καθόλου ενδιαφέρον το τοπιο. Εμένα μ'εντυπωσίασε αυτό το τίποτα και το εξωπραγματικό σκηνικό της ερήμου με τις διάσπαρτες άγριες καμήλες που καταλήγει στον Ατλαντικό.

 

[duty_free]

Κάποιοι δε το βρήκαν καθόλου ενδιαφέρον το τοπιο. Εμένα μ'εντυπωσίασε αυτό το τίποτα

Το τοπίο πράγματι, μπορεί να συναντάται και αλλού, το συγκεκριμένο όμως, βαρυφορτωμενο από ιδιαίτατα γεωπολιτικα δεδομένα, γίνεται ξεχωριστότατο.

 

[underwater]

*Παρένθεση στη μάχη με την κατσαρίδα:

στο μοτέλ ήμουν φυσικά η μοναδική γυναίκα, και στο διάδρομο του ορόφου μου έτυχε να μιλάνε κάποιοι επισκέπτες εκείνη την ώρα. Εγώ με το που αντίκρυσα το τέρας-κατσαρίδα (το οποίο ήταν σχεδόν όσο η μισή παλάμη μου και δεν μπορούσα με τίποτα να πατήσω) προσπάθησα να το βγάλω έξω από το δωμάτιο, με μεγάλη αποτυχία. Δεν είχα άλλη επιλογή παρά να φωνάξω κάποιον να με βοηθήσει.

Ο ρεσεψιονιστ (της κακιάς ώρας) ήταν εξαφανισμένος, οπότε βγήκα στον διάδρομο και ζήτησα από δύο άτομα να έρθουν μαζί μου στο δωμάτιο.....πάνω στον πανικό μου βέβαια δε σκέφτηκα το πόσο περίεργο θα φαινόταν να ζητήσει μια ξανθιά από δύο άντρες να πάνε στο δωμάτιό της βραδιάτικα σε μουσουλμανική χώρα!!

Στην αρχή δεν ήθελαν να έρθουν, όσα "σιλ βου πλε" και αν τους έλεγα, ενώ προσπαθούσα να τους εξηγήσω τι είναι η κατσαρίδα, αφού αγγλικά δε μιλούσαν κι εγώ δεν ήξερα τη λέξη στα γαλλικά. Με κάποιες χειρονομίες μάλλον ψιλοκατάλαβαν και μπαίνοντας στο δωμάτιο ξέσπασαν στα γέλια μόλις αντίκρυσαν το τέρας!!!
Αυτοί μάλλον ανακουφίστηκαν περισσότερο από μένα όταν κατάλαβαν τελικά τι ακριβώς τους ήθελα.
Ο Αλλάχ να τους έχει καλά!

(δεν ακολουθεί φωτο της κατσαρίδας, γιατί τέτοιες συγκλονιστικές στιγμές θα προτιμούσα να διαγραφούν εντελώς από τη μνήμη μου....)

Όλα μπορώ να τα αντέξω: και τη βρωμιά και την ταλαιπωρία και τους άθλιους δρόμους και και και.
Σε ένα μόνο πράγμα βγαίνουν οι πιο πρωτόγονοι φόβοι μου και αυτό είναι οι κατσαρίδες. Στη θέση σου θα είχα βγει από το δωμάτιο τρέχοντας και ουρλιάζοντας.

Κατά τα άλλα να πω ότι η ιστορία σου είναι καταπληκτική όπως πάντα!

 

[MarieAries]

Στη θέση σου θα είχα βγει από το δωμάτιο τρέχοντας και ουρλιάζοντας.

αυτή είναι και η φυσιολογική αντίδραση υποθέτω.

Έχω βιώσει τραγικές καταστάσεις με κατσαρίδες σε Αμαζόνιο, Κούβα και Ταϊλάνδη, αλλά αυτό που έζησα στη Μαυριτανία ήταν πέρα από κάθε φαντασία
τι να κάνω, τα συνήθισα, αλλιώς θα έπρεπε να φύγω....

 

[MarieAries]

Την επόμενη ημέρα αναχωρήσαμε και πάλι ξημερώματα. H διαδρομή ήταν εξίσου βαρετή με την προηγούμενη, με μοναδικές ενδιαφέρουσες στιγμές τις στάσεις σε κάποια χωριά, όπου οι ντόπιοι διασκέδαζαν μαζί μου, καθώς είχαν χρόνια να συναντήσουν τουρίστα.
Για κάποια μικρά παιδιά μάλιστα, ήμουν και ο πρώτος λευκός άνθρωπος που έβλεπαν στη ζωή τους.

Συνηθισμένες εικόνες στους δρόμους της Αφρικής

Εγώ κρεμασμένη από το παράθυρο του βαν, και τα μοντέλα μου ποζάρουν με τσαχπινιά!!!

Φωτογράφος και μοντέλα σε σέξυ πόζες.... (ούτε καν! )

Έχουμε αφήσει πίσω μας τους αμμόλοφους της Σαχάρας, και μπαίνουμε σιγά σιγά στην περιοχή του Σαχέλ!

Φτάσαμε τελικά στη Νέμα αργά το απόγευμα, μόνο που είχα ήδη χάσει το δρομολόγιο του ταξί και έπρεπε αναγκαστικά να διανυκτερεύσω εκεί. Δεν είχα ιδέα τι θα έκανα και δεν είχα καν σήμα για να μιλήσω με τον φίλο μου που περίμενε νέα μου στην πρωτεύουσα. Ευτυχώς συνάντησα κατευθείαν τον ντόπιο που θα με παραλάμβανε από τον σταθμό των λεωφορείων για να με πάει στο τζιπ. Αυτός είχε ήδη μιλήσει με τον φίλο μου Baba, εφόσον δεν μπορούσε μαζί μου όλη τη μέρα, και προσφέρθηκε να με φιλοξενήσει στο σπίτι του με την οικογένειά του για εκείνο το βράδυ και να φύγω κανονικά την επόμενη ημέρα το μεσημέρι.

Αυτή ήταν ουσιαστικά και η πρώτη μου επαφή με την πραγματικότητα και την καθημερινότητα των πολύ φτωχών κατοίκων της χώρας, που δεν είχε καμία σχέση με τη ζωή στην πρωτεύουσα.

Η αρχική εντύπωση από την πόλη της Νέμα ήταν τρομακτική!!

Δεν είχα προλάβει το φως της ημέρας, και δεν έβλεπα τίποτε άλλο παρά μόνο σκόνη, αυτοκίνητα και φιγούρες ανθρώπων. Ασφαλτόδρομοι δεν υπήρχαν, ούτε φώτα στους δρόμους. Επιβιβαστήκαμε σε ένα ταξί, εγώ και ο οικοδεσπότης μου και φτάσαμε σε μια γειτονιά με μισογκρεμισμένα ισόγεια σπίτια.

Το δικό τους σπίτι ήταν πολύ φτωχικό: μία μπροστινή άδεια αυλή, κοινή με του διπλανού σπιτιού, ένα κεντρικό δωμάτιο που χρησίμευε ως σαλόνι-κουζίνα-υπνοδωμάτιο, η πίσω αυλή που χρησίμευε ως υπνοδωμάτιο-κουζίνα και μια αποθήκη. Δίπλα ακριβώς από την αποθήκη υπήρχε ένα δωμάτιο με κουβάδες, το μπάνιο τους δηλαδή, ενώ η τουαλέτα ήταν ένα άλλο δωμάτιο ακριβώς απέναντι, με πόρτα και τρύπα στη μέση, χωρίς ταβάνι. Δεν υπήρχε τρεχούμενο νερό, ούτε αποχετευτικό σύστημα, παρ’όλα αυτά, όλα τα σπίτια είχαν ρεύμα, τηλεόραση και δορυφορική κεραία.

Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να χρησιμοποιήσω τους κουβάδες!
Εκείνη τη στιγμή δε με ένοιαζε τίποτε άλλο παρά μόνο να ρίξω λίγο νερό πάνω μου έστω και με αυτό τον τρόπο. Δεν άντεχα άλλον τον εαυτό μου μετά από εκείνες τις 2 ημέρες στο δρόμο με τόση βρωμιά και σκόνη που είχα μαζέψει. Μέχρι να φορέσω τα καθαρά μου ρουχαλάκια, ήρθαν στο σπίτι φίλοι και συγγενείς της οικογένειας, για να συναναστραφούν έστω και για λίγο με τη μοναδική τουρίστρια της περιοχής. Ακολούθησε δείπνο αλά Mauritanian way, και καθισμένοι όλοι μαζί στο πάτωμα απολαύσαμε το παραδοσιακό κους κους και τσάϊ. Η συνεννόηση γινόταν λίγο με γαλλικά, λίγο με αραβικά, λίγο με νοηματική, αλλά τελικά ήμασταν τυχεροί γιατί ο ανηψιός τους μάθαινε αγγλικά εκείνο το διάστημα και βοήθησε πολύ στην επικοινωνία μας.

Η οικογένεια που με φιλοξένησε αποτελούνταν από το ζευγάρι και τα 3 τους παιδιά, μόνο που η γυναίκα, παρόλο που ήταν ευγενέστατη, δεν κάθισε ούτε για φαγητό μαζί μας, ούτε με άφησε να τη φωτογραφίσω. Κοιμηθήκαμε όλοι μαζί έξω στην αυλή πάνω σε ράντζα, όπως συνηθίζουν οι ντόπιοι, συντροφιά με τις μικρές ακριδούλες της ερήμου, που χοροπηδούσαν πάνω στο σεντόνι μου όλο το βράδυ.

Τι να το κάνω το δωμάτιο σε 5* ξενοδοχείο, εκεί είχα όλα τ'αστέρια του γαλαξία πάνω από το κεφάλι μου!!!!

Ξημερώματα μας ξύπνησαν τα γειτονικά κοκόρια και κατσίκια. Τα παιδιά είχαν ήδη σηκωθεί και ετοιμάζονταν για το σχολείο, ενώ η οικοδέσποινα έπλενε τα χθεσινοβραδινά πιάτα στην αυλή με νερό από κάτι μπετόνια. Προσπαθώντας να διαγράψω από τη μνήμη μου την εικόνα των ποντικιών που έτρωγαν τα αποφάγια από τα πιάτα μας το προηγούμενο βράδυ, προσφέρθηκα να τη βοηθήσω στις δουλειές, αλλά δεν ήθελε.

Έκανα μια βόλτα στην αυλή μέχρι ο οικοδεσπότης μου Babiya να ολοκληρώσει την προσευχή του και καθίσαμε οι 3 μας στο δωμάτιο για πρωϊνό. Το στάνταρ πρωϊνό γεύμα των Μαυριτανών είναι γάλα και ψωμί, σκέτο, με μαρμελάδα ή μερέντα ή ότι άλλο υπάρχει στο σπίτι. Ο καφές δεν συνηθίζεται και το παραδοσιακό τσάϊ το πίνουν συνεχώς κατά τη διάρκεια της ημέρας, αμέσως μετά τα γεύματα.

Το γειτονάκι κάνει το μποτέ του!

Στη συνέχεια, βγήκαμε μια βόλτα στο κέντρο της πόλης με τον Babiya και τον ανηψιό του, για να πάρω μια ιδέα από την καθημερινότητα των κατοίκων και να περάσει και λίγο η ώρα μέχρι να φύγω. Η Νέμα είναι μία φτωχή πόλη, χτισμένη στη μέση του πουθενά, με χωματόδρομους και ισόγεια σπίτια. Καμία ιδιαίτερη αρχιτεκτονική, κανένα ενδιαφέρον, ούτε στην κεντρική αγορά, ούτε τριγύρω. Το μοναδικό ενδιαφέρον μάλλον ήμουν εγώ εκείνη τη μέρα για τους ντόπιους, που με καλοσώριζαν και με ρωτούσαν από περιέργεια τι δουλειά είχα σε εκείνη την ασήμαντη πόλη.

Οι τιμές στην αγορά ήταν γενικά πολύ χαμηλές, εκτός από τα φρούτα και τα λαχανικά που ήταν πανάκριβα, καθώς η Μαυριτανία δεν παράγει τίποτα λόγω ερήμου και εισάγει το μεγαλύτερο ποσοστό των τροφίμων. Θεώρησα υποχρέωσή μου να κάνω ένα μικρό δώρο στην οικογένεια που με φιλοξένησε, οπότε τους αγόρασα φρούτα και τσιγάρα.

Το τζαμί

Το νεκροταφείο

Έτσι αποχαιρέτησα σιγά σιγά τους πολύ ευγενικούς μου οικοδεσπότες, αφού είχε φτάσει επιτέλους η ώρα της αναχώρησης. Με τον Babiya είχα συνεννοηθεί να μείνω στο σπίτι της αδερφής του στην Ουαλάτα, οπότε ήρθε και αυτός μαζί μου για παρέα. Επιβιβαστήκαμε στο αγροτικό ταξί μαζί με άλλους 2 ταξιδιώτες και ξεκινήσαμε επιτέλους για τον τελικό προορισμό μου.