Μαυριτανία Ουαλάτα, μια πόλη διαμάντι, ξεχασμένη από Αλλάχ και ανθρώπους, αλλά όχι από μένα!

[MarieAries]

Ένας από τους βασικούς λόγους που ήθελα να επισκεφτώ τη Μαυριτανία, ήταν και η αρχαία πόλη της Ουαλάτα.
Η θρυλική αυτή πόλη των καραβανιών είναι άγνωστη στον περισσότερο κόσμο και δέχεται ελάχιστους τουρίστες ετησίως, κυρίως λόγω της θέσης της στον χάρτη της χώρας. Βρίσκεται σχεδόν 1.200χλμ. μακρυά από την πρωτεύουσα Νουακσότ, κοντά στα νοτιοανατολικά σύνορα με το Μάλι, εντελώς απομονωμένη, με κοντινότερη πόλη τη Νέμα, στα 100χλμ.
Η πρόσβαση είναι ιδιαίτερα δύσκολη και πολύ χρονοβόρα, ειδικά εάν χρησιμοποιήσεις μόνο δημόσια μέσα μεταφοράς, όπως έκανα εγώ.

Το κερασάκι στην τούρτα: η περιοχή θεωρείται μέχρι και σήμερα επικίνδυνη, καθώς μέχρι πριν λίγα χρόνια όλη η ανατολική πλευρά της χώρας ήταν απαγορευμένη λόγω Αλ Κάϊντα, τζιχαντιστών και διαφόρων εξτρεμιστικών ομάδων της κεντρικής Αφρικής.

Και θα με ρωτήσεις και με το δίκιο σου, γιατί να πας εκεί; χαζό είσαι?

Μα πως να μην πάω, αφού αξίζει με τα χίλια!!!

Οι πληροφορίες στο διαδίκτυο ήταν μηδαμινές και δε γνώριζα κανέναν που να έχει κατέβει προς το νότο, εκτός από μία Καναδέζα από το instagram, η οποία ταξίδεψε κι εκείνη μόνη με τα λεωφορεία πριν κάποια χρόνια και κατέληξε στο Μάλι.

Αυτό ήταν βασικά και το δικό μου σχέδιο:
να επισκεφτώ αρχικά την υπόλοιπη χώρα, να διασχίσω τη Σαχάρα με το θρυλικό τρένο και στη συνέχεια να κατηφορίσω προς την Ουαλάτα, από εκεί στο Μάλι και να πάρω το αεροπλάνο της επιστροφής από τη Ντακάρ της Σενεγάλης.
Όλο αυτό οδικώς, βεβαίως βεβαίως.

Πολύ αισιόδοξη και με μεγάλη φαντασία!! ναι, το χω αυτό το κουσούρι

Τα φτερά μου τα έκοψε αρχικά η πρεσβεία μας στη Ντακάρ, που δε μπορούσαν με τίποτα να δικαιολογήσουν την είσοδό μου στο Μάλι, αλλά δεν έδωσα σημασία. Γνωρίζω πολύ καλά πόσο υπερβολικοί είναι οι υπάλληλοι των πρεσβειών, έχοντας ανάλογη εμπειρία από παλαιότερα ταξίδια μου στη Δυτική Σαχάρα και το Πακιστάν.

Τη γνώμη μου την άλλαξε τελικά ο αγαπημένος μου Baba, ο Μαυριτανός φίλος που με φιλοξένησε στο Νουακσότ και που με χιλιοπαρακάλεσε να βγάλω από το μυαλό μου αυτό το οδικό ταξίδι, καθώς τα χερσαία σύνορα σ’ εκείνη την πλευρά θεωρούνταν (και θεωρούνται) άκρως επικίνδυνα ακόμα και για τους ντόπιους, πόσο μάλλον για μία ξανθιά Ευρωπαία!

Ε, είπα να μην παίξω ρώσικη ρουλέτα, οπότε δεν ξανά ασχολήθηκα με τη βίζα του Μάλι στο Νουακσότ, και ξεκίνησα να φτιάχνω το πλάνο της Μαυριτανίας.

 

• 1
• 2
• 3
• …

  Go to chapter

  Go
• 7

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 7

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[MarieAries]

Δεύτερη ημέρα στην πρωτεύουσα, και αφού έχουμε κάνει με τον Baba τις βόλτες μας στην πόλη, πεταχτήκαμε μέχρι έναν σταθμό λεωφορείων, για να δω τι γίνεται με τα δρομολόγια προς βορρά και να βγάλω εισιτήριο για την επόμενη ημέρα. Εκεί αποφάσισα τελικά να φύγω για το δύσκολο νότιο κομμάτι της χώρας, αφήνοντας τον εύκολο βορρά για αργότερα.

Το εισιτήριο μονής διαδρομής κόστισε περίπου 40€, πανάκριβο για Μαυριτανία, αλλά το αποδέχτηκα λόγω της τεράστιας απόστασης των 1.200χλμ. μέχρι την πόλη Νέμα. Εξάλλου, δεν υπήρχε εναλλακτικός τρόπος μετακίνησης, παρά μόνο η ενοικίαση ιδιωτικού αυτοκινήτου, που ήταν απαγορευτική για το δικό μου πορτοφόλι.
Όλα τακτοποιήθηκαν λοιπόν εκεί επί τόπου στα ΚΤΕΛ, με τη βοήθεια του υπαλλήλου και το πλάνο ήταν το εξής:

Αναχώρηση με μίνι βαν από το Νουακσότ προς τη Νέμα, την τελευταία προσβάσιμη με συμβατικό αυτοκίνητο πόλη στη νοτιοανατολική πλευρά της χώρας. Η διαδρομή θα διαρκούσε περίπου 20 ώρες και εκεί, θα επιβιβαζόμουν στο αγροτικό 4x4 που εξυπηρετεί ως shared taxi για το τοπικό δρομολόγιο προς Ουαλάτα, κάθε μεσημέρι στις 15.00. Ο υπάλληλος του ΚΤΕΛ μου έκλεισε τηλεφωνικώς θέση και για εκείνο το δρομολόγιο από Νέμα (τιμή μονής διαδρομής περίπου 9€), και ένας ντόπιος θα ερχόταν να με παραλάβει από τον τερματικό σταθμό για να με μεταφέρει στην άλλη στάση ώστε να καταλήξω εκείνο το απόγευμα στην Ουαλάτα.

Ξεκίνησα λοιπόν με το βανάκι από τα άγρια χαράματα, και θεωρητικά τα ξημερώματα της επόμενης ημέρας θα έφτανα στη Νέμα. Η διαδρομή ήταν απίστευτα κουραστική, με πάρα πολλές στάσεις σε μικρά, αδιάφορα χωριά, αλλά ευτυχώς το βαν ήταν σχεδόν άδειο και καθόμουν μόνη και αραχτή στην πρώτη θέση, πίσω ακριβώς από τον οδηγό.

Κάπου εκεί στη μέση του πουθενά, αποφάσισα ότι θέλω να πάω τουαλέτα.
Αναφέρω λοιπόν στον οδηγό ότι πρέπει να κάνουμε μια στάση, γιατί, εξκιουζέ μουά μεσιέ, ζε βουντρέ λα τουαλέτ!
Τι είπατε μανδάμ? Η επιθυμία σας, διαταγή μου!
Φρενάρει ο μεσιέ, βουαλά λα τουαλέτ!
Ποια τουαλέτ ρε μεσιέ? εδώ είναι έρημος, μας βλέπουν όλοι!
ΒΟΥΑΛΑ!!! Αν δε θες, κρατήσου!
Ε, τι να μην πάω? Να τα κάνω πάνω μου?

ΛΑ ΤΟΥΑΛΕΤ!

Μεσημεριανό γεύμα με τους οδηγούς και τους επιβάτες σε ένα τυχαίο χωριό.

Η διαδρομή του νότου

Είχα την εντύπωση ότι το ταξίδι θα πήγαινε σερί μέχρι τον τελικό προορισμό, αλλά ο μοναδικός οδηγός του οχήματος, θα έπρεπε φυσικά να ξεκουραστεί, όποτε σταματήσαμε για διανυκτέρευση στην πόλη Kiffa. Φτάνοντας λοιπόν στον σταθμό των λεωφορείων, όλοι οι επιβάτες έπεσαν για ύπνο στο πάτωμα, πάνω σε κάτι χαλιά που ήταν ήδη στρωμένα στην εσωτερική αυλή, μαζί με κατσίκια και ποιός ξέρει τι άλλο υπήρχε εκεί μέσα στα σκοτάδια.

Ο οδηγός, που μου συμπεριφερόταν σαν πριγκίπισσα, με ρώτησε εάν ήθελα να κοιμηθώ καλύτερα σε δικό μου δωμάτιο και αρπάζοντάς με από το χέρι, με οδήγησε σε ένα μοτέλ, δίπλα ακριβώς από τον σταθμό των λεωφορείων.

Το δωμάτιο ήταν πανβρώμικο, δε συζητώ καν για το μπάνιο και την τουαλέτα, αλλά για εκείνο το βράδυ και τα 2,50€ που μου ζήτησαν, δεν υπήρχε λόγος να μην το προτιμήσω από το πάτωμα του σταθμού με τις κατσαρίδες και τις ακαθαρσίες των ζώων. Και ήταν η καλύτερη κίνηση που έκανα τελικά, γιατί ξάπλωσα σε κρεββάτι, πρώτη και τελευταία φορά για τις επόμενες 15 ημέρες του ταξιδιού. Προτού κοιμηθώ, έκανα μία μικρή βόλτα στην πόλη, να αγοράσω νερό και προμήθειες για την επόμενη ημέρα. Η πόλη φαινόταν από αδιάφορη έως χάλια, αλλά όλοι οι ντόπιοι που συνάντησα ήταν πολύ ευγενικοί και φιλικοί. Επέστρεψα στο μοτέλ μήπως και μπορέσω να ξεκουραστώ από τη βασανιστική διαδρομή, κι έπειτα από μια ατελείωτη μάχη με μια τεράστια κατσαρίδα που βρήκα στο δωμάτιο, κατάφερα να κλείσω τα μάτια μου έστω και για λίγες ώρες.

Το υπερλουξ δωμάτιο

Το μοτέλ

Ο σταθμός των λεωφορείων με το φως της ημέρας

Ο οδηγός μου (αριστερά) που δεν έχανε ευκαιρία να με πειράζει συνεχώς

Γεύμα σε ένα άλλο χωριό στη διαδρομή προς Νέμα

Τα κλασικά βανάκια της Αφρικής που προσωπικά λατρεύω!!

Υπαίθριο κρεοπωλείο - αρτοποιείο με άριστες συνθήκες υγιεινής!!!!
(γελάει και το παρδαλό κατσίκι)

 

[evaT]

Φοβερό. Ειδικά στα πατώματα με τις κατσαρίδες αδυνατώ να σε φανταστώ.
Κατά τ άλλα σούπερ η εμπειρία κ η ιστορία σου.

 

[MarieAries]

Φοβερό. Ειδικά στα πατώματα με τις κατσαρίδες αδυνατώ να σε φανταστώ.
Κατά τ άλλα σούπερ η εμπειρία κ η ιστορία σου.

Αδυνατείς δεν αδυνατείς, δυστυχώς δεν ήταν η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά που αναγκάστηκα να συμβιώσω με κατσαρίδες και διάφορα άλλα που θα μάθεις στη συνέχεια..
Εντωμεταξύ, δε στα είχα πει όταν επέστρεψα?

 

[MarieAries]

*Παρένθεση στη μάχη με την κατσαρίδα:

στο μοτέλ ήμουν φυσικά η μοναδική γυναίκα, και στο διάδρομο του ορόφου μου έτυχε να μιλάνε κάποιοι επισκέπτες εκείνη την ώρα. Εγώ με το που αντίκρυσα το τέρας-κατσαρίδα (το οποίο ήταν σχεδόν όσο η μισή παλάμη μου και δεν μπορούσα με τίποτα να πατήσω) προσπάθησα να το βγάλω έξω από το δωμάτιο, με μεγάλη αποτυχία. Δεν είχα άλλη επιλογή παρά να φωνάξω κάποιον να με βοηθήσει.

Ο ρεσεψιονιστ (της κακιάς ώρας) ήταν εξαφανισμένος, οπότε βγήκα στον διάδρομο και ζήτησα από δύο άτομα να έρθουν μαζί μου στο δωμάτιο.....πάνω στον πανικό μου βέβαια δε σκέφτηκα το πόσο περίεργο θα φαινόταν να ζητήσει μια ξανθιά από δύο άντρες να πάνε στο δωμάτιό της βραδιάτικα σε μουσουλμανική χώρα!!

Στην αρχή δεν ήθελαν να έρθουν, όσα "σιλ βου πλε" και αν τους έλεγα, ενώ προσπαθούσα να τους εξηγήσω τι είναι η κατσαρίδα, αφού αγγλικά δε μιλούσαν κι εγώ δεν ήξερα τη λέξη στα γαλλικά. Με κάποιες χειρονομίες μάλλον ψιλοκατάλαβαν και μπαίνοντας στο δωμάτιο ξέσπασαν στα γέλια μόλις αντίκρυσαν το τέρας!!!
Αυτοί μάλλον ανακουφίστηκαν περισσότερο από μένα όταν κατάλαβαν τελικά τι ακριβώς τους ήθελα.
Ο Αλλάχ να τους έχει καλά!

(δεν ακολουθεί φωτο της κατσαρίδας, γιατί τέτοιες συγκλονιστικές στιγμές θα προτιμούσα να διαγραφούν εντελώς από τη μνήμη μου....)

 

[turms]

ασχετο αλλα οι κατσαριδες δεν πανε οπου εχει υγρασια? εχει τοση υγρασια εκει?

 

[MarieAries]

ασχετο αλλα οι κατσαριδες δεν πανε οπου εχει υγρασια? εχει τοση υγρασια εκει?

Ξέρω ότι πηγαίνουν στη βρωμιά και στους υπονόμους, κάτι που υπάρχει σε αφθονία (η βρωμιά) στη συγκεκριμένη χώρα.
Δεν είμαι εντομολόγος για να γνωρίζω από που βγαίνουν οι κατσαρίδες

 

[DimiBiri]

Κλαιω με το Al Manara ξενοδοχειο!

 

[MarieAries]

Κλαιω με το Al Manara ξενοδοχειο!

αχαχα, καλά δεν ξέρω εάν ήταν αυτό το όνομα του μοτέλ, είχε διάφορα μαγαζιά από κάτω.

 

[evaT]

μόλις αντίκρυσαν το τέρας

Πιο μεγάλες από αυτά;

 

[MarieAries]

@evaT Πανάθεμά σε, με τρόμαξες πάλι!!!!

Είδες μωρέ τι τραύματα κουβαλάω? πως ν αντέξω αυτές τις εικόνες!!!

 

[hydronetta]

Πόσα like μπορώ να πατήσω; αυτά είναι ταξίδια... υποβάλω τα σέβη μου
Πόσο μου λείπει η μπίχλα...