Πορτογαλία Οι περιπέτειες του τρίο Αζόρες στην Πορτογαλία.

[soudianos]

Μην τη λυπάστε..αν σας λείψει σας στέλνω μια κάσα με το φέρι που 'ερχεται κάθε πρωί Πειραιά. ο κάποιοι... μένουν απέναντι...

 

[ioanna karagianni]

καπετάνιε δεν την φέρνεις ο ίδιος; άλλη χάρη έχει η ρακή όταν μου την κερνάς εσύ.

 

[astral]

Ένα ρακόμελο και για μένα πΕρικαλώ!!

 

[hydronetta]

Αχ αχ με τόση ρακοποσία βλέπω η ιστορία να μένει ανολοκλήρωτη. Άσε τα κεράσματα και γράφε....

 

[ioanna karagianni]

Αχ αχ με τόση ρακοποσία βλέπω η ιστορία να μένει ανολοκλήρωτη. Άσε τα κεράσματα και γράφε....

Τώρα που είσαι στην Αμοργό δεν μας στέλνεις ένα μπουκαλάκι με φρέσκο ρακόμελο;

Πάω να σερβίρω την Astral πριν βγάλει το μαστίγιο.

 

[astral]

Πάω να σερβίρω την Astral πριν βγάλει το μαστίγιο.

..και κάνα μεζεδάκι παρακαλώ, μην το πιούμε και ξεροσφύρι!

Καλά σου λέει το αγαπητό γουρουνάκι...γράφε!

 

[panpan]

ναι............σας καλοπιανει αλλα απο ιστορια τιποτα

 

[ANEL]

καλέ,μην της δίνετε να πιει άλλο,δεν βλέπετε πως δεν το αντέχει???
3 σελίδες,μια μέρα και μια νύχτα, για την εισαγωγή???
άντε βρε Ιωάννα,μια εσύ μια η dym,αλκοολικοί θα γίνουμε εδώ μέσα!
(μα τέτοια ατυχία??? αναγκαστήκατε σε ταξίδι στις Αζόρες???πόσο σας λυπάμαι).....γράφεεεεε

 

[hydronetta]

Τώρα που είσαι στην Αμοργό δεν μας στέλνεις ένα μπουκαλάκι με φρέσκο ρακόμελο;
Πάω να σερβίρω την Astral πριν βγάλει το μαστίγιο.

Εδώ με ενημέρωσαν ότι πίνουν ψημένη ρακί
Vassooooooo που είσαι για να κάνεις εκτενή περιγραφή; Εγώ ακόμα δεν τη δοκίμασα. Είδες τι εγκρατής που είμαι; Άσε όμως το δίσκο με τις ρακές και πιάσε το πληκτρολόγιο

 

[ioanna karagianni]

ναι............σας καλοπιανει αλλα απο ιστορια τιποτα

Δεν το κατάλαβες; σε περιμένω να έρθεις στην Αθήνα για να στα πω από κοντά

καλέ,μην της δίνετε να πιει άλλο,δεν βλέπετε πως δεν το αντέχει???
3 σελίδες,μια μέρα και μια νύχτα, για την εισαγωγή???
άντε βρε Ιωάννα,μια εσύ μια η dym,αλκοολικοί θα γίνουμε εδώ μέσα!
(μα τέτοια ατυχία??? αναγκαστήκατε σε ταξίδι στις Αζόρες???πόσο σας λυπάμαι).....γράφεεεεε

Αχ ναι Ανελ όπως το λες αναγκαστήκαμε, να πάμε έμείς δεν θέλαμε. Αλλά ένεκα η ανάγκη. Χικ

πάω να ρίξω έναν μπακαλιάρο στο τηγάνι γιατί η Astral θέλει μεζέ και ξεκινάω το γράψιμο.

 

[nenena]

Ιωάννα άσε τα κεράσματα και συνέχισε!

 

[ioanna karagianni]

Δεν άργησα να ανακαλύψω τις ανέσεις που θα μου πρόσφερε αυτό το ταξίδι. Μετά από τόσα χρόνια όπου τις περισσότερες μέρες των διακοπών μου χανόμουν στα βάθη της Ασίας, η Πορτογαλία μου φάνηκε σαν βόλτα στην γειτονιά μου. Κατάλογοι, φάρμακα και απολυμαντικά αγνοήθηκαν. Ότι ήθελα θα το έβρισκα και εκεί. Ο οδηγός που άλλοτε αποτελούσε το σημαντικότερο βοήθημα μου στο ταξίδι αυτή την φορά ήταν απλώς ένα ακόμα στοιχείο. Αρκούσε ένα κλικ στις αναζητήσεις του φόρουμ και οι περισσότερες απορίες μας λυνόντουσαν με τον πλέον ασφαλή τρόπο. Η Τραβελίνα αντέγραψε στοιχεία από ιστορίες των μελών η Υβόννη απέσπασε πολύτιμες πληροφορίες από άλλα προσφιλή μέλη της και εγώ τύπωσα τις οδηγίες της Stellanna. Οι εμπειρίες μελών είχαν πολύ περισσότερο βάρος από τις απρόσωπες πληροφορίες της Michelin. Αισθανόμουν ασφαλής.

Η πτήση μας είχε προγραμματιστεί μια βάρβαρη πρωινή ώρα (5:20 π.μ. παρακαλώ). Επιβιβαστήκαμε με μια ελαφριά καθυστέρηση και το ταξίδι μας άρχισε. Θα μέναμε τέσσερις μέρες στην Πορτογαλική πρωτεύουσα, μετά θα φεύγαμε για Αζόρες. Στο Sao Miguel των Αζορών θα μέναμε επίσης τέσσερις μέρες, μετά θα πετούσαμε στο Πόρτο όπου θα μέναμε (μαντέψτε!) άλλες τέσσερις μέρες. Από το Πόρτο θα γυρίζαμε Λισαβόνα και θα παίρναμε το αεροπλάνο της επιστροφής. Σχέδιο απλό, κατανοητό και ευέλικτο.

Η πρώτη εντύπωση που είχα από την Λισαβόνα ήταν η άπλα των μεγάλων κεντρικών της πλατειών. Καθίσαμε εκ του προχείρου σε ένα καφέ στην Rossio, απέναντι από το άγαλμα του Πέτρου Δ΄, ένα από τα πιο ψηλά αγάλματα της πόλης, με τέσσερα αλληγορικά πρόσωπα στην βάση του που παριστάνουν την Δικαιοσύνη, τη Δύναμη, τη Σοφία και την Εγκράτεια.

Όμως δεν ήταν ούτε το άγαλμα, ούτε τα κτίρια που περικύκλωναν την πλατεία, ούτε τα σιντριβάνια που υπήρχαν αριστερά και δεξιά του αγάλματος που μου προκαλούσαν θαυμασμό και έξαψη, μια παρόρμηση να σηκωθώ και να περπατήσω στα σοκάκια της πόλης. Ήταν κάτι που δεν μπορούσα ακόμα να προσδιορίσω , κάτι που με έκανε να λαχταρώ αυτήν την πόλη.

Αφού απολαύσαμε τον καφέ μας, και πήραμε την πρώτη μας γεύση από τα χαρακτηριστικά γλυκά τους με σφολιάτα και κρέμα (είχα και την «αλληγορική Εγκράτεια» απέναντι δεν μπορούσα να τα πολυχαρώ), ξεκινήσαμε για την πλατεία Restauradores. Σταθήκαμε για μερικές φωτογραφίες έξω από το Εθνικό Θέατρο, ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά κτίρια της περιοχής, η αλήθεια είναι ότι παρόλη την πλούσια διακόσμηση του με αγάλματα και τις μνημειώδεις κολόνες του, το θυμάμαι περισσότερο ως ένα μέρος που παρολίγο να είχε την έδρα της άλλοτε η Ιερά Εξέταση. Δεν περπατήσαμε και πολύ οι δύο πλατείες βρίσκονται κοντά η μία στην άλλη, και μοιάζουν αρκετά. Στο κέντρο αυτής της πλατείας υπάρχει ένα επίσης πολύ ψηλό μνημείο για να υπενθυμίζει τον πόλεμο της Παλιγγενεσίας. Πρώτη μας στάση το Palacio Foz . Ένα πανέμορφο κτίριο που σήμερα στεγάζει το γραφείο τουριστικών πληροφοριών. Από εκεί προμηθευτήκαμε ενημερωτικά φυλλάδια και χάρτες, αλλά δυστυχώς το γραφείο περιοριζόταν μόνο στο άνετο χώρο της εισόδου του κτιρίου και δεν είχαμε την ευκαιρία να ρίξουμε μια ματιά στις υπόλοιπες αίθουσες του. Περάσαμε μια βόλτα από τον Estacao do Rossio, ωραιότατος σταθμός τρένου, παραδοσιακός με τα αζουλέζους του, με τις πύλες του με τα όλα του, και πήγαμε να πάρουμε θέση στην ουρά του Elevador de Santa Justa που θα μας ανέβαζε στο Chiado. Η κατασκευή από μόνη της ήταν εντυπωσιακότατη. Εντυπωσιακό ήταν επίσης και το γεγονός ότι το 1901 είχαν την έμπνευση να κατασκευάσουν ένα τέτοιο ανελκυστήρα. Φορτωθήκαμε στην καμπίνα του μαζί με καμιά εικοσαριά άλλους και αυτό μας ανέβασε άνετα σε μια πλατφόρμα όπου στα πόδια μας απλωνόταν όλη η Λισαβόνα έως τις όχθες του Τάγου.

Είναι πάντοτε ευχάριστο να βλέπεις μια πόλη από ψηλά, όμως η Λισαβόνα έχει μια ιδιαίτερη χάρη. Από εκεί λοιπόν κατάφερα να εντοπίσω τι μου προκαλούσε αυτήν την αίσθηση αναστάτωσης. Εκτός των κτιρίων με τις περίεργες τεχνοτροπίες, εκτός των ψηλών αγαλμάτων και της πλούσιας ιστορίας της αυτή η πόλη είναι παιχνιδιάρα. Από τις κόκκινες στέγες της προεξέχουν σοφίτες με τα χαρακτηριστικά τους παράθυρα σε διάφορα μεγέθη, σχήματα και ύψη και σε κάνουν να φαντάζεσαι, μικρά δωμάτια, μυστικούς κρυψώνες, σκονισμένα μπαούλα. Οι τοίχοι των σπιτιών γυαλίζουν στον ήλιο επενδυμένοι με τα αζουλέζους τους, με τα έντονα χρώματα και τα τολμηρά σχέδια που μόνο ένα πινέλο με παιδικό θράσος θα μπορούσε να ζωγραφίσει . Τα πεζοδρόμια γεμίζουν τα μάτια με τα επαναλαμβανόμενα σχέδια στα ψηφιδωτά τους. Πότε μαίανδροι, πότε κύματα, πότε γεωμετρικά σχέδια.

Και σε όλα αυτά έρχονται να συμπληρώσουν την εικόνα τραμ και τελεφερίκ που μοιάζουν με υπερμεγέθη παιδικά παιχνίδια. Αυτή η μποέμικη ξεγνοιασιά της πόλης είναι που δίνει μια γλυκιά αίσθηση χαλάρωσης. Μείναμε να κοιτάζουμε την πόλη από το κάστρο της που ορθωνόταν πίσω μας μέχρι τον Τάγο που απλωνόταν μπροστά μας. Όταν πλέον αποφασίσαμε ότι το θέαμα δεν χορταίνεται, περάσαμε την μικρή γέφυρα που οδηγεί στην πλατεία της ingleja do carmo οπου φιλοξενείται το αρχαιολογικό μουσείο της πόλης. Καθίσαμε για λίγο στην παχιά σκιά των δέντρων και μετά κατηφορίσαμε προς την Rossio κατεβαίνοντας πολλά μα πάρα πολλά σκαλοπάτια, γεμάτα με ταβερνάκια, τραπέζια και τουρίστες. Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο μας για να ξεκουραστούμε, με την ανακουφιστική διαπίστωση ότι είχαμε κάνει σωστή επιλογή, η Λισαβόνα ήταν γεμάτη υποσχέσεις.