anny
Member
- Μηνύματα
- 3.423
- Likes
- 1.793
- Επόμενο Ταξίδι
- Ιστρια
- Ταξίδι-Όνειρο
- γύρος του κόσμου
Η φετινή μου καλοκαιρινή άδεια θα ξεκινούσε αναγκαστικά, μεσοβδόμαδα με την αργία του Δεκαπενταύγουστου. Οι διακοπές μας είχαν ήδη προγραμματιστεί από τις 17 και μετά, σε κυκλαδίτικο νησάκι. Κι εκεί που το είχα πάρει απόφαση πως φέτος το πρόγραμμα δε μου έβγαινε όπως συνήθως, τελευταία στιγμή και εντελώς αναπάντεχα, η εταιρεία αποφάσισε να μείνει κλειστή για όλη την εβδομάδα του Δεκαπενταύγουστου.
Άρα, μαζί με το Σαββατοκύριακο έχω τέσσερις ακόμα ημέρες δικές μου. Και τώρα, τί τις κάνουμε αυτές τις ημέρες; Μήπως να πεταχτούμε για λίγο στην Κωνσταντινούπολη; Άλλωστε το είχαμε στο πρόγραμμά μας να την ξαναδούμε κάποια στιγμή.
Μελέτη των διαθέσιμων δρομολογίων και πανάκριβων για τελευταία στιγμή εισιτηρίων, είχαμε και κάτι πόντους στην κάρτα για εξαργύρωση από την Aegean, τελικά την πήραμε την απόφαση. Τα εισιτήρια εκδόθηκαν, κλείσαμε ξενοδοχείο με συνοπτικές διαδικασίες, λίγο επιπλέον διάβασμα αφού τα βασικά τα ξέραμε από την προηγούμενη φορά και έτοιμοι για το δεύτερο ταξίδι μας στην Κωνσταντινούπολη.
Η πτήση της Aegean προς Κωνσταντινούπολη έφυγε στην ώρα της. Πλησιάζοντας όμως προς τον προορισμό μας, δυνατές αναταράξεις άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους. Μμμμ, σκέφτηκα, μάλλον γι’αυτό οι αεροσυνοδοί έτρεχαν τόσο βιαστικά και άτσαλα να μαζέψουν τους δίσκους. Ε, θα κουνηθούμε λίγο. Άλλωστε μου είχε ξανατύχει. Δεν είναι ευχάριστο μεν, αλλά οκ, όλα μέσα στο πρόγραμμα είναι. Κάποια στιγμή θα σου τύχουν και οι πολύ έντονες αναταράξεις. Έλα όμως που όσο κατεβαίναμε και κοντεύαμε για την προσγείωση, αντί τα πράγματα να γίνονται καλύτερα, γίνονταν χειρότερα... Τέτοιο κούνημα και ανεβοκατέβασμα μόνο σε ταινία είχα δει. Ήταν η πρώτη φορά που πραγματικά ένιωσα πολύ άβολα και πίστεψα ότι αυτό ήταν. Μάλλον δε θα τη βγάζαμε καθαρή.
Η νεαρή Ισπανιδούλα δίπλα μου, η οποία στην αρχή της πτήσης μας είχε ζητήσει να αλλάξουμε θέσεις γιατί φοβόταν τα αεροπλάνα και δεν ήθελε παράθυρο, έτρεμε σαν το ψάρι και ήταν έτοιμη να βάλει τα κλάμματα. Είχα το φόβο μου, έπρεπε να την καθησυχάσω κιόλας. Πρώτη απόπειρα για προσγείωση ανεπιτυχής. Εκείνη την ώρα υπήρχε σφοδρή καταιγίδα στην Κωνσταντινούπολη, η οποία ήταν και η αιτία των προβλημάτων μας.
Ενημέρωση από τον πιλότο ότι θα ξαναπροσπαθήσουμε. Προσπάθεια δεύτερη, η οποία μάλλον σταμάτησε πριν καν ξεκινήσει. Νέα ανακοίνωση από τον πιλότο. Λόγω της καταιγίδας είμασταν αναγκασμένοι να φύγουμε. Προορισμός μας η Θεσσαλονίκη και αναμονή μέχρι να πάρουμε νέα πρόγνωση καιρού και οδηγίες. Αν οι καιρικές συνθήκες καλυτέρευαν, θα συνεχίζαμε για Κωνσταντινούπολη. Αν όχι, θα γυρίζαμε Αθήνα. Διάφορες σκέψεις άρχισαν να περνάνε από το μυαλό μας. Από τη μια «φτηνά τη γλιτώσαμε», από την άλλη «πάει το ταξίδι».
Μετά από λίγη ώρα προσγειωνόμαστε σε ελληνικό έδαφος. Μα, αυτό το αεροδρόμιο δεν έμοιαζε με της Θεσσαλονίκης. Δεν έμοιαζε, γιατί δεν ήταν. Είχαμε προσγειωθεί στην Αλεξανδρούπολη. Οι ελπίδες μας αναπτερώθηκαν. Φαινόταν πως η περιπέτειά μας θα είχε αίσιο τέλος. Πράγματι μετά από μισή περίπου ώρα, ο πιλότος μας ανακοίνωσε πως αφού ανεφοδιαστήκαμε και πήραμε νέες οδηγίες και πρόγνωση καιρού, το ταξίδι μας για Κωνσταντινούπολη θα συνεχιζόταν.
Φτάσαμε λοιπόν με τρεις ώρες καθυστέρηση. Το δωμάτιο που είχαμε κλείσει για τρεις διανυκτερεύσεις είχε και δωρεάν μεταφορά από το αεροδρόμιο. Πόσο βολικό ήταν μετά από αυτή την ταλαιπωρία! Ευτυχώς πράγματι, βγαίνοντας μια ταμπέλα με το όνομα μας ήταν εκεί και ο Τούρκος μεταφορέας μας, ο οποίος αφού μας ενημέρωσε πως έριξε ένα τρίωρο ύπνο μέχρι τελικά να προσγειωθούμε, μας οδήγησε στο ξενοδοχείο στην περιοχή του Σουλταναχμέτ, λίγα μόλις βήματα από την Αγιά Σοφιά και τη βασιλική Κιστέρνα.
Το δωμάτιό μας ήταν στον τελευταίο όροφο (4ος) και ήταν πολύ συμπαθητικό. Πολύ καλύτερο από τις φωτογραφίες που είχαμε δει στην ιστοσελίδα τους, αλλά και στο booking. Με a/c, ψυγειάκι και free wi fi.
Merial Hotel, Istanbul Sultanahmet - Oldcity
Είναι το μικρό και φθηνό αδερφάκι του ξενοδοχείου Adamar, το οποίο βρίσκεται στην απέναντι γωνία. Εκεί σερβίρεται και το πρωινό για το Merial, σε μια αίθουσα στον τελευταίο όροφο, με θέα την Αγιά Σοφιά και το Μπλε Τζαμί. Η φωτογραφική μηχανή λοιπόν, απαραίτητη και στο πρωινό.
Η καθυστέρηση της άφιξής μας, η κούραση και η ψυχική μας ταλαιπωρία μας οδήγησαν απλά για μια πρώτη βόλτα στην πλατεία του Σουλταναχμέτ για τις πρώτες εικόνες στην Πόλη. Πέσαμε στην εποχή του Ραμαζανιού. Το ξέραμε και είχαμε διαβάσει ότι αυτό δε θα μας δημιουργούσε κανένα απολύτως πρόβλημα στην εκδρομή μας. Και έτσι αποδείχθηκε στη συνέχεια.
Κόσμος πολύς, ντόπιοι αλλά και τουρίστες κυκλοφορούσαν στην πλατεία, στα γύρω μαγαζιά, στην αγορά που είχε στηθεί ειδικά για αυτή την περίοδο, έξω και μέσα στο Μπλε Τζαμί, παντού. Ανακατευτήκαμε κι εμείς μαζί τους για κάμποση ώρα, μέχρι που νιώσαμε τις πρώτες ψιχάλες, οι οποίες άρχισαν να γίνονται πιο χοντρές και πιο συχνές. Γρήγορα γρήγορα λοιπόν και χωρίς πολλή σκέψη, κατευθυνθήκαμε απέναντι, στην οδό Ticarethane όπου υπάρχουν αρκετά τουριστικά φαγάδικα.
Καθήσαμε στο Rumeli Cafe δευτερόλεπτα πριν αρχίσει η μπόρα. Με το πρώτο ποτήρι μπύρα Efes αρχίσαμε να συνερχόμαστε και να συνειδητοποιούμε ότι το ταξίδι και οι διακοπές μας μόλις είχαν αρχίσει. Το φαγητό και το σέρβις δεν ήταν κακό, σε αντίθεση με την ανοργάνωτη κουζίνα τους, η οποία άργησε πάρα πολύ τα κυρίως πιάτα. Οι δε τιμές τους, αναμενόμενο να είναι ακριβές.
Άρα, μαζί με το Σαββατοκύριακο έχω τέσσερις ακόμα ημέρες δικές μου. Και τώρα, τί τις κάνουμε αυτές τις ημέρες; Μήπως να πεταχτούμε για λίγο στην Κωνσταντινούπολη; Άλλωστε το είχαμε στο πρόγραμμά μας να την ξαναδούμε κάποια στιγμή.
Μελέτη των διαθέσιμων δρομολογίων και πανάκριβων για τελευταία στιγμή εισιτηρίων, είχαμε και κάτι πόντους στην κάρτα για εξαργύρωση από την Aegean, τελικά την πήραμε την απόφαση. Τα εισιτήρια εκδόθηκαν, κλείσαμε ξενοδοχείο με συνοπτικές διαδικασίες, λίγο επιπλέον διάβασμα αφού τα βασικά τα ξέραμε από την προηγούμενη φορά και έτοιμοι για το δεύτερο ταξίδι μας στην Κωνσταντινούπολη.
Η πτήση της Aegean προς Κωνσταντινούπολη έφυγε στην ώρα της. Πλησιάζοντας όμως προς τον προορισμό μας, δυνατές αναταράξεις άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους. Μμμμ, σκέφτηκα, μάλλον γι’αυτό οι αεροσυνοδοί έτρεχαν τόσο βιαστικά και άτσαλα να μαζέψουν τους δίσκους. Ε, θα κουνηθούμε λίγο. Άλλωστε μου είχε ξανατύχει. Δεν είναι ευχάριστο μεν, αλλά οκ, όλα μέσα στο πρόγραμμα είναι. Κάποια στιγμή θα σου τύχουν και οι πολύ έντονες αναταράξεις. Έλα όμως που όσο κατεβαίναμε και κοντεύαμε για την προσγείωση, αντί τα πράγματα να γίνονται καλύτερα, γίνονταν χειρότερα... Τέτοιο κούνημα και ανεβοκατέβασμα μόνο σε ταινία είχα δει. Ήταν η πρώτη φορά που πραγματικά ένιωσα πολύ άβολα και πίστεψα ότι αυτό ήταν. Μάλλον δε θα τη βγάζαμε καθαρή.
Η νεαρή Ισπανιδούλα δίπλα μου, η οποία στην αρχή της πτήσης μας είχε ζητήσει να αλλάξουμε θέσεις γιατί φοβόταν τα αεροπλάνα και δεν ήθελε παράθυρο, έτρεμε σαν το ψάρι και ήταν έτοιμη να βάλει τα κλάμματα. Είχα το φόβο μου, έπρεπε να την καθησυχάσω κιόλας. Πρώτη απόπειρα για προσγείωση ανεπιτυχής. Εκείνη την ώρα υπήρχε σφοδρή καταιγίδα στην Κωνσταντινούπολη, η οποία ήταν και η αιτία των προβλημάτων μας.
Ενημέρωση από τον πιλότο ότι θα ξαναπροσπαθήσουμε. Προσπάθεια δεύτερη, η οποία μάλλον σταμάτησε πριν καν ξεκινήσει. Νέα ανακοίνωση από τον πιλότο. Λόγω της καταιγίδας είμασταν αναγκασμένοι να φύγουμε. Προορισμός μας η Θεσσαλονίκη και αναμονή μέχρι να πάρουμε νέα πρόγνωση καιρού και οδηγίες. Αν οι καιρικές συνθήκες καλυτέρευαν, θα συνεχίζαμε για Κωνσταντινούπολη. Αν όχι, θα γυρίζαμε Αθήνα. Διάφορες σκέψεις άρχισαν να περνάνε από το μυαλό μας. Από τη μια «φτηνά τη γλιτώσαμε», από την άλλη «πάει το ταξίδι».
Μετά από λίγη ώρα προσγειωνόμαστε σε ελληνικό έδαφος. Μα, αυτό το αεροδρόμιο δεν έμοιαζε με της Θεσσαλονίκης. Δεν έμοιαζε, γιατί δεν ήταν. Είχαμε προσγειωθεί στην Αλεξανδρούπολη. Οι ελπίδες μας αναπτερώθηκαν. Φαινόταν πως η περιπέτειά μας θα είχε αίσιο τέλος. Πράγματι μετά από μισή περίπου ώρα, ο πιλότος μας ανακοίνωσε πως αφού ανεφοδιαστήκαμε και πήραμε νέες οδηγίες και πρόγνωση καιρού, το ταξίδι μας για Κωνσταντινούπολη θα συνεχιζόταν.
Φτάσαμε λοιπόν με τρεις ώρες καθυστέρηση. Το δωμάτιο που είχαμε κλείσει για τρεις διανυκτερεύσεις είχε και δωρεάν μεταφορά από το αεροδρόμιο. Πόσο βολικό ήταν μετά από αυτή την ταλαιπωρία! Ευτυχώς πράγματι, βγαίνοντας μια ταμπέλα με το όνομα μας ήταν εκεί και ο Τούρκος μεταφορέας μας, ο οποίος αφού μας ενημέρωσε πως έριξε ένα τρίωρο ύπνο μέχρι τελικά να προσγειωθούμε, μας οδήγησε στο ξενοδοχείο στην περιοχή του Σουλταναχμέτ, λίγα μόλις βήματα από την Αγιά Σοφιά και τη βασιλική Κιστέρνα.
Το δωμάτιό μας ήταν στον τελευταίο όροφο (4ος) και ήταν πολύ συμπαθητικό. Πολύ καλύτερο από τις φωτογραφίες που είχαμε δει στην ιστοσελίδα τους, αλλά και στο booking. Με a/c, ψυγειάκι και free wi fi.
Merial Hotel, Istanbul Sultanahmet - Oldcity
Είναι το μικρό και φθηνό αδερφάκι του ξενοδοχείου Adamar, το οποίο βρίσκεται στην απέναντι γωνία. Εκεί σερβίρεται και το πρωινό για το Merial, σε μια αίθουσα στον τελευταίο όροφο, με θέα την Αγιά Σοφιά και το Μπλε Τζαμί. Η φωτογραφική μηχανή λοιπόν, απαραίτητη και στο πρωινό.
Η καθυστέρηση της άφιξής μας, η κούραση και η ψυχική μας ταλαιπωρία μας οδήγησαν απλά για μια πρώτη βόλτα στην πλατεία του Σουλταναχμέτ για τις πρώτες εικόνες στην Πόλη. Πέσαμε στην εποχή του Ραμαζανιού. Το ξέραμε και είχαμε διαβάσει ότι αυτό δε θα μας δημιουργούσε κανένα απολύτως πρόβλημα στην εκδρομή μας. Και έτσι αποδείχθηκε στη συνέχεια.
Κόσμος πολύς, ντόπιοι αλλά και τουρίστες κυκλοφορούσαν στην πλατεία, στα γύρω μαγαζιά, στην αγορά που είχε στηθεί ειδικά για αυτή την περίοδο, έξω και μέσα στο Μπλε Τζαμί, παντού. Ανακατευτήκαμε κι εμείς μαζί τους για κάμποση ώρα, μέχρι που νιώσαμε τις πρώτες ψιχάλες, οι οποίες άρχισαν να γίνονται πιο χοντρές και πιο συχνές. Γρήγορα γρήγορα λοιπόν και χωρίς πολλή σκέψη, κατευθυνθήκαμε απέναντι, στην οδό Ticarethane όπου υπάρχουν αρκετά τουριστικά φαγάδικα.
Καθήσαμε στο Rumeli Cafe δευτερόλεπτα πριν αρχίσει η μπόρα. Με το πρώτο ποτήρι μπύρα Efes αρχίσαμε να συνερχόμαστε και να συνειδητοποιούμε ότι το ταξίδι και οι διακοπές μας μόλις είχαν αρχίσει. Το φαγητό και το σέρβις δεν ήταν κακό, σε αντίθεση με την ανοργάνωτη κουζίνα τους, η οποία άργησε πάρα πολύ τα κυρίως πιάτα. Οι δε τιμές τους, αναμενόμενο να είναι ακριβές.
. Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ το επόμενο καλοκαίρι τον Αύγουστο πάλι εκεί θα είμαι...
