ΗΠΑ Νέα Υόρκη! Tο όνειρο!!

[giannoula]

και μετά κορόιδευα την μάνα μου μικρή που επειδή δεν έτρωγα το φαγητό μου ζητούσε αλουμινόχαρτο.. χαχαχα κατάλαβα πόσα κιλά ακόμα θα βάλω τον Απρίλιο.. Το W bar είναι αυτό που γυρνάει στην Times Square; Αξίζει τον κόπο να πας;;;

 

[tasosk11]

μπραβο παιδια φοβερες οι ιστοριες σας με κανουν να παω τωρα Νεα Υορκη!!!(αλλα θα κρατηθω 2 μηνες!)

 

[dream traveler]

μα καλα ολο το travelstories παει Νεα Υορκη το πασχα? χαχαχαχαχαχααχα

 

[Bosporos]

5η μέρα Νέα Υόρκη

Και συνεχίζουμε!! Είμαστε ήδη 5 μέρες στη Νέα Υόρκη, έχουμε ξετρελλαθεί, αρχίζουμε να κάνουμε πλάνα πώς θα ήταν να μετακομίσουμε εδώ και να ζούμε στο Μανχάτταν ( χωρίς κανείς να μας έχει ενημερώσει για τα απλησίαστα ενοίκια της περιοχής, τα εξαντλητικά ωράρια εργασίας και γενικά τη ζωή ενός κατοίκου της Νέας Υόρκης) και πάμε για το πρωινό μας καφεδάκι. Υπάρχει μια αλυσίδα τύπου Γρηγόρης στη Νέα Υόρκη που έχει φοβερά καφεδάκια και κεκάκια και άλλους πειρασμούς. Λέγεται Amy's Bread. Αν τα δείτε πουθενά, μπείτε και δοκιμάστε τα devil's chocolate cup-cakes, και θα με θυμηθείτε!! Εμείς εκεί παίρναμε το πρωινό μας και σχεδιάζαμε το πλάνο της μέρας. Με παρότρυνση κάποιου φίλου αποφασίσαμε να πάμε στο Natural History Museum. Το μουσείο από μόνο του είναι εντυπωσιακό, τεράστιο με πάρα πολλά πράγματα, αλλά κατά τη γνώμη μου δεν άξιζε τα λεφτά του. Καταρχήν το εισιτήριο ήτανε 24 USD. Είχε μια πολύ ωραία έκθεση όταν πήγαμε εμείς, για τον Δρόμο του Μεταξιού κι αυτό μας άρεσε πάρα πολύ. Κατά τα άλλα δεινόσαυρους, σκελετούς από ζώα και διάφορα τέτοια που δεν μας έκαναν αίσθηση. Έπρεπε να πληρώσεις ακόμα και για τη γκαρνταρόμπα 5 USD και είχε υπερβολικά μεγάλο αριθμό σχολείων που μας έσπασαν τα νεύρα. Οπότε δεν ξέρω αν αξίζει κανείς να χάσει τη μέρα του εκεί μέσα, ίσως αν έχετε παιδιά και θέλετε να τους ξυπνίσετε το ενδιαφέρον για την επιστήμη Ωστόσο, βγαίνοντας από εκεί ανακαλύψαμε ότι η πέριξ γειτονιά ήταν μια αποκάλυψη. Πολύ ωραία μαγαζιά και καφέ, και πολλά σπίτια μου θύμισαν ταινίες του Woody Allen. Ο δρόμος λέγεται Colombus Avenue και μας άρεσε. Κι εκεί κάπου ανακαλύψαμε ένα τέλειο καφέ. Αν δηλαδή πάτε σε αυτό το Μουσείο και μετά θέλετε να τσιμπήσετε κάτι πηγαίνετε εκεί που θα σας πω, θα με θυμηθείτε. Η περιοχή είναι η Upper West Side, και το καφέ λέγεται Alice's Tea Cup Alice's Tea Cup Είναι ένα παραμυθένιο καφέ, που εμπνέεται από την Αλίκη στη Χώρα την Θαυμάτων, με φοβερά τσαγάκια, κεκάκια, μπισκοτάκια που έρχονται σε κάτι δισκάκια το ένα πάνω στο άλλο!!! Τα κορίτσια που δουλευουν εκεί ήταν φιλικότατα και φύγαμε πολύ ενθουσιασμέννοι ( βέβαια ο σύζυγος θα προτιμούσε να κάτσει να φάει νορμάλ φαγητό από το να φάει βουτήματα για τσάι, αλλά στο τέλος παραδέχτηκε κι αυτός ότι δεν είχε ξαναφάει τόσο νόστιμα πράγματα).
Έχει αρχίσει να σκοτινιάσει, μετράμε τις μέρες και διαπιστώνουμε ότι σε λίγες μέρες φεύγουμε κι ακόμα να κάνουμε επιδρομή στα μαγαζιά. Οπότε είπανε να αρχίσουμε από κάτι παραδοσιακό. Macy's. Λοιπόν και αυτό το κατάστημα είναι τεράστιο. Κάτι σαν Άττικα, αλλά στο υπεργιγάντιό του. Μπαίνεις εκεί μέσα και σε πιάνει κάτι με όλα αυτά που βλέπεις. Ευτυχώς, επειδή είχαμε πει ότι θα χρησιμοποιούμε κατά βάση ρευστό και όχι κάρτες για να μην παρασυρόμαστε, δεν βάζεις εύκολα το χέρι στην τσέπη για να πληρώσεις σε ρευστό όσα θες να πάρεις. Τελικά ύστερα από 2 ώρες βγήκαμε από το Macy's με το κεφάλι καζάνι και χωρίς να ψωνίσουμε τίποτα γιατί δεν βρήκαμε καμία προσφορά σε τίποτα. Υποτίθεται έχει εκπτώσεις, εμείς δεν βρήκαμε τιμές ιδιαίτερα ανταγωνιστικές , και μάλιστα και για μια τσάντα Louis Vitton που ρώτησα είχε την ίδια τιμή με εδώ. Α, μας εκανε εντύπωση ότι ενώ είχε πολύ κόσμο μέσα δεν ψώνιζε κανείς!!! Η ώρα έχει πάει 8 το βραδυ και αποφασίζουμε να μπούμε σε ένα βιβλιοπωλείο που λέγεται Borders να δούμε τι παίζει από βιβλία ( έχουμε μια μανία με τα βιβλία). Ε, κάτσαμε κανά διωράκι εκεί μέσα, ήταν και ζεστά. τα βιβλία ήταν πολύ φτηνά ( αν θέλετε αγγλόφωνα βιβλία αγοράστε τα από εκεί, πήραμε 4 καλά και ακριβά βιβλία με 80 δολλάρια, εδώ θα τα αγόραζες 80 το ένα), και το περιβάλλον των βιβλιοπωλείων είναι ωραίο, σε εμπνέει για διάβασμα ) Η βραδυά έκλεισε με βόλτα στο Rockfeller Center, είναι ένα πολύ ωραίο σύμπλεγμα κτιρίων με μαγαζιά, καφέ κλπ. και πίστα για παγοδρόμιο που μπορείς να ανέβεις βράδυ στην κορυφή του ουρανοξύστη και να απολαύσεις τη θέα. Λέγεται Top of the Rock, και ήτανε από τα πιο ωραία πράγματα που κάναμε στη Νέα Υόρκη!!! Είναι φοβερή η αίσθηση να είσαι στην κορυφή ενός από τα ψηλότερα κτίρια της πόλης, να βλέπεις γύρω σου όλα τα φώτα, να νιώθεις τόσο ρομαντικά!! Εμείς δεν πήγαμε στο Empıre State Buıldıng ( το οποίο εξάλλου είναι ανοιχτό μόνο το πρωί) και θα σύστηνα το Top of th Rock, γιατί νομίζω ότι είναι ωραιότερο να βλέπεις την πόλη νύχτα. Ιδιαίτερα αν είσαι ρομαντικός, θα πάθεις την πλάκα σου. Εκεί πάνω συνεχίσαμε να κάνουμε πλάνα τι ωραία που θα ήταν να ζούσαμε σε αυτή τη φοβερή πόλη κλπκλπ.....

 

[Giristroula]

Πολύ όμορφη η εικόνα που μας έδωσες στο τέλος!Αλλά να σε ρωτήσω κάτι...φεύγοντας από τη Ν. Υόρκη δεν είχατε την αίσθηση οτι δεν είδατε τίποτα, διότι πρόκειται για αχανή πόλη που χρειάζεσαι χρόνια για να την ευχαριστηθείς;

 

[Bosporos]

Επειδή κάναμε πάρα πολλά πράγματα για 8 μέρες, φύγαμε με την αίσθηση ότι είδαμε ό,τι καλύτερο μπορούσαμε να δούμε, αλλά ότι θα μπορούσαμε να μείνουμε 2-3 βδομάδες ακόμα χωρίς να βαρεθούμε!!! Και στα μουσεία που περιγράφω ότι πήγαμε μη φανταστείς ότι κάτσαμε και εντριφύσαμε στα εκθέματα, ένα γρήγορο πέρασμα κάναμε, πιο αναλυτική περιήγηση την επόμενη φορά. Γιατί στη Νέα Υόρκη δεν μπορεί να μη θες να ξαναπάς ....again and again

 

[Bosporos]

6η μέρα στη Νέα Υόρκη

6η μέρα στη Νέα Υόρκη!! Ο καιρός τέλειος ( ήλιος δηλαδή, αλλά φοβερό κρύο. Αν ήμασταν Αθήνα δεν υπήρχε περίπτωση να ξεμυτήσουμε από το σπίτι μας, τώρα πώς εκεί αντέχαμε να περπατάμε τόσες ώρες και να μη μας ενοχλεί το κρύο είναι μια άλλη ιστορία). Είχαμε κλείσει από την προηγουμένη να πάμε το τουρ στο Χάρλεμ. Η μαμά μου που είχε πάει στη Νέα Υόρκη πριν 10 χρόνια όταν άκουσε ότι θα πάμε στο Χάρλεμ κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό γιατί τότε το Χάρλεμ ήταν απλησίαστο και κανείς δεν ήθελε να το επισκεφθεί. Βέβαια από τότε πέρασαν 10 χρόνια, έγινε δήμαρχος ο Τζουλιάνι ο οποίος έφτιαξε διάφορες υποδομές και το Χάρλεμ έγινε άλλη μια "κανονική" νεοϋορκέζικη γειτονιά. Δηλαδή δεν σε μαχαιρώνουνε στη μέση του δρόμου αν βρεθείς εκεί. Αν δεν στο πούνε κιόλας μπορεί να μην το καταλάβεις, γιατί δεν ζούνε πια μόνο μαύροι εκεί αλλά και άλλες μειονότητες. Ωστόσο, εμείς για να είμαστε καλυμμένοι, είπανε να πάμε με το τουρ και όχι μόνοι μας.
Τα τουρ για Χάρλεμ διοργανώνονται κάθε Κυριακή και Τετάρτη. Καί τις δύο μέρες το τουρ περιλαμβάνει περιήγηση στη γειτονιά του Χάρλεμ, και 1 ώρα γκόσπελς σε τοπική εκκλησία. Το κόστος είναι 55 USD που είναι λίγο τσιμπημένο αλλά μάλλον ποντάρουνε στο ό,τι ο τουρίστας μόνος του θα φοβηθεί να πάει. Το Χάρλεμ λοιπόν είναι μια νορμάλ γειτονιά. Μάλιστα έχει και Πανεπιστήμιο που λέγεται το " Χάρβαρντ των φτωχών" στο οποίο φοιτούν κυρίως ντόπιοι αλλά και φοιτητές από Κίνα και άλλες ασιατικές χώρες. Με το πούλμαν περάσαμε από τη μουσουλμανική του γειτονιά που είχε κάτι τζαμιά και διάφορους περίεργους και καταλήξαμε σε μια εκκλησία που είχε μια φοβερή χορωδία γκόσπελς από μια ομάδα νέων που βρίσκονται σε απεξάρτηση. Απαγορεύονταν οι φωτογραφίες για ευνόητους λόγους, αλλά εκεί βλέπεις τί σχέση έχουν οι άνθρωποι αυτοί με το Θεό και πώς νιώθουν αυτά που λένε, και πώς το να πηγαίνουν στην εκκλησία και να τραγουδούν τους δίνει χαρά και νόημα στη ζωή. Για τα δικά μας δεδομένα είναι περίεργο, αλλά αν δεν έχετε ξαναδεί γκόσπελς να πάτε.
Κάποια στιγμή τέλειωσαν τα γκόσπελς και μας γύρισαν στο κέντρο οπότε για φαγητό πήραμε το μετρό και πήγαμε σε μια αγορά που λέγεται Chelsea Market. Είναι σαν στοά που έχει μικρά μαγαζάκια που πουλάνε διάφορες λιχουδιές ( ιταλικά, γιαπωνέζικα, ταϋλανδέζικα κλπ.) και το παίρνεις σε πλαστικό και τρως σε τραπεζάκια έξω. Είναι αρκετά οικονομική και ωραία λύση και υπάρχει μεγάλη ποικιλία. Εκεί βρήκαμε κι ένα μαγαζάκι που λέγεται " Eleni's" και φυσικά καταλάβαμε ότι το ελληνικό δαιμόνιο είναι πανταχού παρόν. Πουλάει τέλεια καπ-κέικς που θες να τα κάνεις μια χαψιά, και η βιτρίνα του είναι σκέτη γλύκα. Για να χωνέψουμε αρχίσαμε πάλι το περπάτημα και φθάσαμε πάλι στο Meatpacking district, που σας είχα πει ότι πήγαμε πριν λίγες μέρες για το πρωινό στο Pastis, και περπατήσαμε στα στενά σοκάκια του Soho. Βρήκαμε το γνωστό Magnolia Bakery που τρώνε καπ-κέικς οι κοπέλες του Sex& the City, και τσιμπήσαμε κάτι τέλεια κεκάκια και κάναμε βόλτα στα μαγαζιά γύρω που είναι ΤΕΛΕΙΑ!!! αν ζούσα Νέα Υόρκη εκεί θα ήθελα να ζω νομίζω.....ύστερα από 1.5 ώρα περπάτημα φθάσαμε στο zero point, εκεί που κάποτε ήταν οι δίδυμοι πύργοι. Τώρα κάτι χτίζουν...πάντως μας έκανε εντύπωση πώς έγινε αυτό που έγινε τότε και πώς αυτό άλλαξε τη ζωή στη Γη...Όμως οι φιλοσοφικές αναζητήσεις δεν κρατησαν πολύ. Κοντά εκεί είναι ένα μεγάλο πολυκατάστημα το Centruy 21, που πουλάει μάρκες σε χαμηλές τιμές. Έχει και πολύ σαβούρα, αλλά βρίσκεις και πολύ καλά πράγματα. Εκεί κάπου χωριστήκαμε με τον άντρα μου και δώσαμε ραντεβού σε 2 ώρες στην είσοδο, όπου ο καθένας μας γύρισε με 5 σακούλες με ψώνια. Εκεί παίρνεις ένα μίνι καροτσάκι και ρίχνεις μέσα ό,τι βρίσκεις, αλλά δεν το πολυσκέφτεσαι, το αρπάζεις και το πετάς στο καρότσι σου γιατί μετά αποκλείεται να το ξαναβρείς. Έτσι φορτωμένοι γυρίσαμε στο ξενοδοχείο , ξεκουραστήκαμε και ετοιμαστήκαμε για τι βραδυνή έξοδο. Μας είχε συστήσει ένς φίλος ένα μπαράκι που λεγεται Bourgeois Pig. Πάρτε ταξί και πάτε The Bourgeois Pig Έχει φοβερή ατμόσφαιρα, μεγάλη λίστα κρασιών γιατί κατά βάση είναι wine house, και τέλεια ευκαιρία να φάτε φοντύ τυριών!!!! Και μη φανταστείτε τραγικές τιμές, είμαι σίγουρη στην Αθήνα κάτι αντίστοιχο θα ήταν πολύ ακριβό....Κι έτσι μετά από μια μέρα που είχε χάρλεμ, γκόσπελ, καπ-κέικς, ψώνια και bourgeois pig πέσαμε στο πουπουλένιο στώμα του Χίλτον γεμάτοι χαρά!!

 

[monalisa]

Να τες και οι διασημότητες! Και θα σε ρωτούσα απ 'την πρώτη λέξη του άρθρού! Τέλεια!

 

[Giristroula]

Άντε ακόμη δύο μέρες μας έμειναν!

 

[Bosporos]

7η μέρα στη Νέα Υόρκη!

Ξυπνάμε το πρωί και διαπιστώνουμε ότι έχει αρχίσει να πλησιάζει επικίνδυνα η ημερομηνία επιστροφής. Και όταν σκέφτεσαι έτσι σε πιάνει ένας πανικός να κάνεις όσα πιο πολλά μπορείς. Αφού μας είχαν συγκλονίσει τόσο πολύ εκείνα τα καπ-κέικς που είχαμε δει στο Magnolia Bakery του Soho, αποφασίσαμε να τα (ξανα)δοκιμάσουμε στο Magnolia Bakery του Rockefeller Center. Γιατί όλες αυτές οι αλυσίδες δεν ανοίγουν κανά παράρτημα από Αθήνα μεριά?? Φανταστείτε τώρα βιτρίνες με διάφορα κέικ σε απίθανα χρώματα, σχέδια και μυρωδιές, όπου εσύ ο αθώος ( φορτωμένος και με τύψεις για τις θερμίδες που πρόκειται να πάρεις και σκεπτόμενος ότι κάθε δαγκωνιά του κέικ είναι μισή ώρα διάδρομος στο γυμναστήριο) πρέπει να διαλέξεις ένα μόνο ( γιατί πόσα να φας πια?). Τα κέικ φτιάχνονται μπροστά στα μάτια σου σε κάτι πλαϊνούς πάγκους και είναι θεσπέσια!!! Δοκιμάστε τα και θα με θυμηθείτε.
Για τη σημερινή μέρα βασικός προσανατολισμός ήταν το κτίριο των Ηνωμένων Εθνών, και αποφασίσαμε να πάμε περπατώντας από το ξενοδοχείο μας στην Τάιμς Σκουέρ, μέχρι εκεί. Η απόσταση δεν είναι τόσο τεράστια, αλλά στο δρόμο έχει τόσα μαγαζιά που σταματάς και χαζεύεις που καταλήξαμε να φτάσουμε εκεί ύστερα από 3 ώρες περπάτημα. Στο δρόμο είδαμε μια φοβερή γκαλερύ με διάφορα τέλεια μοντέρνα έργα τέχνης που την είχαν κάτι Ισραηλινοί, μπήκαμε μέσα για να τα δούμε, μας κέρασαν καφέ ( ευκαιρία για ξεκούραση σκεφτήκαμε εμείς), και φυσικά οι άνθρωποι προσπάθησαν να μας πουλήσουν την τέχνη τους που είχε τουλάχιστον 10.000USD το κομμάτι. Όταν κατάλαβαν ότι οι τουρίστες που είχαν μπροστά τους δεν διέθεταν ούτε το ένα δέκατο των όσων ζητούσαν εγκατέλειψαν της προσπάθειες και μάλισταν προφασίστηκαν ότι πρέπει να κλείσουν την γκαλερύ και έπρεπε να φύγουμε αμέσως!! Α, να μην ξεχάσω να πω, γύρω από το Rockefeller Center, έχει πολύ ωραία μαγαζιά για ψώνια, έχει κι ένα παράρτημα του Metropolitan Museum store, έχει και διάφορα πιο κυριλάτα μαγαζιά που είχαν φοβερές βιτρίνες.
Να μη σας τα πολυλογώ κάποια στιγμή φτάσαμε στο κτίριο των Ηνωμένων Εθνών, που είναι εντυπωσιακό. Εκεί πληρώσαμε για μια φοβερή ξενάγηση που τη συνιστώ σε όλους, πήγαμε στην αίθουσα που γίνεται η Γενική Συνέλευση, μάθαμε πώς λειτουργεί το σύστημα με τις ψηφοφορίες, είδαμε τα δώρα των διαφόρων ηγετών και μάθαμε για το έργο των ΗΕ. Εμένα μου ξύπνησε μια χαμένη στα βάθη του μυαλού μου επιθυμία, να γίνω διπλωμάτης( βέβαια μετά όταν σκέφτηκα τι διάβασμα πρέπει να ρίξω και πόσα λεφτά να ξοδέψω στα ιδιαίτερα για να περάσω....κι άμα περάσω σιγά να μη στείλουνε στη Νέα Υόρκη...μου έφυγε η σκέψη) και γενικά ενθουσιαστήκαμε και χαρήκαμε που γίνονται και καλά πράγματα στον κόσμο αυτό! Έχει κι ένα μαγαζί εκεί μέσα που πουλάει πράγματα από όλες τις χώρες του κόσμου...ψάχναμε την Ελλάδα πουθενά. Μέχρι και το Καμερούν είχε δικά του ράφια, η Ελλάδα τίποτα. Μάλλον οι εκεί διπλωμάτες δεν αντιλήφθηκαν ότι έχει τελειώσει το στοκ και κανείς δεν ασχολήθηκε να φέρει τίποτα....
Εφόσον οι μέρες κυλούν τόσο γρήγορα και γεμάτα, έπρεπε να κάνουμε κάτι και με την υπόθεση μιούζικαλ. Δεν ξετρελαινόμαστε με το συγκεκριμένο είδος, αλλά επειδή είμαστε Νέα Υόρκη, επειδή το χοτέλ είναι 5 λεπτά από τα θέατρα, επειδή όλοι θα μας ρωτήσουν " είδατε κανένα μιούζικαλ", είπαμε να τακτοποιήσουμε και αυτή την εκκρεμότητα. Η ώρα είναι 6 το απόγευμα, μπαίνουμε στην ουρά στην Τάιμς Σκουέρ, εκεί που πουλάει τα απούλητα εισιτήρια των μιούζικαλς και βρίσκουμε εισιτήρια για το Hair με 60 USD το ένα, ενώ η κανονική τους τιμή αν τα παίρναμε από Ιντερνετ ήταν 120 USD το ένα. Και μάλιστα μπροστά μπροστά, 4η σειρά. ( για αυτό λέω μην αγοράσετε από το Ίντερνετ είναι πολύ ακριβότερα). Το Hair, ήταν πολύ ευχάριστο μιούζικαλ, με θέμα το αντιπολεμικό, αντιμιλιταριστικό και πασιφιστικό κίνημα των χίππιδων κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Βιετνάμ. Θα έλεγα ότι ήταν πολύ τολμηρό ( οι ηθοποιοί ξεγυμνώθηκαν επί σκηνής κλπ.) για τα αμερικανικά δεδομένα, αλλά ήταν πολύ ευχάριστο και στο τέλος οι ηθοποιοί καλούς τους θεατές στη σκηνή για χορό και γίνεται σαν πάρτυ!!! Δεν έχει κανένα βαθύ νόημα σαν έργο, αλλά ακούς ωραία τραγούδια, παίρνεις μια γεύση από εκείνη την ξένοιαστη εποχή των παιδιών των λουλουδιών και τέλος πάντων για την αμερικανικη κοινωνία που ακούει συνέχεια για Ιράκ και Αφγανιστάν καλό τους κάνει να βλέπουνε πώς πρέπει να αντιδρούν και να υπερασπίζονται την ειρήνη.
Μετά το μιούζικαλ ενθουσιασμένοι πάμε για φαγητό. Τα εστιατόρια γύρω από την Τάιμς Σκουέρ είναι χάλια και είναι και τουριστικές παγίδες, αλλά τι να κάνουμε που πεινάγαμε...Μπαίνουμε σε ενα ιταλικό που μας φάνηκε αξιοπρεπές. Βέβαια ήταν σχεδόν άδειο, αλλά δεν μας έβαλε σε υποψίες. Να μη σας τα πολυλογώ, ήταν ιταλικό εστιατόριο που το είχαν κάτι Αλβανοί, οι οποίοι δεν είχαν ιδέα περί ιταλικού, φάγαμε κάτι απαίσιες πίτσες, μαλώσαμε γιατί τους είδαμε που πιάναν με τα χέρια τους τα γλυκά για να τα βάλουν στα πιάτα, μας φέρανε τα φαγητά άψητα για να τελειώνουνε να κλείσουν και στο τέλος μας χρεώσανε το τιπ υποχρεωτικά στον λογαριασμό κι εμείς αν δεν το βλέπαμε θα τους δίναμε και άλλα τόσα. Αλλά κάναμε φασαρία και αμέσως γιατί φοβηθήκανε το αφαιρέσανε και είπανε και συγγνώμη. Αλλά ενώ περάσαμε τόσο τέλεια όλη μέρα μας χαλάσανε τη βραδυά.....οπότε προτιμώ να θυμάμαι ότι η βραδυά τέλειωσε με το Hair

 

[pattyyy]

Υπέροχη η ιστορία σου Bosporos, με ωραίο ρυθμό και πολλές χρηστικές πληροφορίες! Thank you!

 

[Bosporos]

τελευταία μέρα στη Νέα Υόρκη...σνιφ

Η πραγματικότητα ήταν πιο κυρίαρχη από ποτέ. Φθάσαμε τόσο γρήγορα στην τελευταία μας μέρα στη Νέα Υόρκη. Τι να πρωτοκάνεις τώρα σε μια μέρα είναι μια άλλη ιστορία. Αποφασίσαμε να την περάσουμε όλη μέρα περπατώντας ασκόπως χωρίς συγκεκριμένους προορισμούς και βλέπουμε...ξανφικά όλα άρχισαν να μας φαίνονται τόσο μα τόσο ωραία, και νιώσαμε στενοχώρια που την άλλη μέρα πετάμε για Ελλάδα...Ο καιρός τέλειος, όπως όλες τις μέρες, ξεκινήσαμε με βόλτα στην περίφημη 5η Λεωφόρο που έχει διάφορα ωραία μαγαζιά. Τα μαγαζιά είχαν αρκετές προσφορές, ωστόσο ήταν άδεια!! Μας έκανε μεγάλη εντύπωση ότι δεν έβλεπες κανέναν να ψωνίζει, και οι λιγοστοί πελάτες που ήταν μέσα κοίταζαν και έφευγαν χωρίς να ψωνίζουν τίποτα. Υποθέτω αυτό θα πει οικονομική κρίση. Στο δρόμο είδαμε κάποια στιγμή ένα ωραίο κτίριο που είναι η Δημόσια Βιβλιοθήκη, National Library. Μπηκαμε μέσα έτσι για να πάρουμε μια γεύση του τι εστί βιβλιοθήκη και μείναμε άφωνοι. Οι άνθρωποι είναι αιώνες μπροστά!! Ένα φοβερό κτίριο με τεράστιες συλλογές, όπου βρίσκεις ό,τι θες, φοβερό περιβάλλον που σε εμπνέει για διάβασμα, μέχρι και λαπτοπ μπορείς να δανιστείς δωρεάν για να μπαίνεις στο Ίντερνετ!! Πραγματικά ζηλεψαμε ( καί ο άντρας μου που είναι από Τουρκία και δεν έχουνε τέτοιες βιβλιοθήκες, καί εγώ που είμαι από δω που υποτίθεται είμαστε πολιτισμένο ευρωπαίοι και δεν έχουμε τίποτα επίσης). Μάθαμε μάλιστα ότι πολλοί χάι γάμοι γίνονται εκεί λόγω της ομορφιάς του κτιρίου ( πρωτότυπο, να παντρευτείς σε βιβλιοθήκη, νομίζω στο Sex & the City, εκεί κανόνιζε το γάμο της η μία). Ύστερα από δεν ξέρω πόσες ώρες περπάτημαε βρεθήκαμε στο Greenwhich. To Γκρίνουιτς είναι μια φοβερή εναλλακτική γειτονιά με γλυκήτατα μαγαζάκια, καφενεδάκια, alternative κουλτούρα και ωραίο χαλαρό κόσμο. Να πάτε να κάνετε τη βόλτα σας!! Αυτή είναι η ωραία πλευρά της Αμερικής...
Η ώρα έχει πάει σχεδόν 4 το απόγευμα. Έχουμε αφήσει για το τέλος ένα από τα σημαντικότερα μουσεία της Νέας Υόρκης, το γνωστό ΜΟΜΑ (museum of modern art). Κάθε Παρασκευή 4-8 έχει δωρεάν είσοδο, καθόλου κακό για μια πόλη στην οποία πληρώνεις τα πάντα, και αποφασίσαμε να το επισκεφθούμε τότε. Φθάνουμε έξω από το Μουσείο και βλέπουμε μια ατέλειωτη ουρά, εκατοντάδων ανθρώπων που περιμένουν να μπουν στο μουσείο. Μας πήρε περιπου 1.30 ώρα να ξεμπλέξουμε με την ουρά και τη γκαρνταρόμπα και να αφεθούμε απρόσκοπτα στη γοητεία της μοντέρνας τέχνης. Το Μουσείό έχει πολύ ενδιαφέροντα εκθέματα του Πικάσο, Άντυ Γουόρχολ, Ματίς, Φρίντας Κάλο, Βαν Γκογκ. Ο δωρεάν ακουστικός οδηγός λέει φοβερές πληροφορίες και εύχεσαι να είχες ώρες πολλές για να εντρυφήσεις στην τέχνη. Αλλά δυστυχώς έχουμε λίγες ώρες και όταν έχει τόσο πολύ κόσμο, δεν μπορείς να κάνεις και πολλά. Στην είσοδο του Μουσείου και απέναντι ακριβώς έχει και δυο φοβερά μαγαζιά με αναμνηστικά και ντιζάιν αντικείμενα για το σπίτι! Εν συντομία, αν σας αρέσει η Τέχνη πηγαίνετε οπωσδήποτε στο Μουσείο. Αν δεν σας αρέσει η Μοντέρνα Τέχνη πηγαίνετε τις δωρεάν ώρες. Αν τώρα θέλετε να εντρυφήσετε πηγαίνετε κάποια άλλη στιγμή γιατί με τον κόσμο που μαζεύετται Παρασκευές δεν μπορείτε να το απολαύσετε. Να πω ότι είχε και μια έκθεση του Τιμ Μπάρτον που εμείς δεν μπορέσαμε να τη δούμε γιατί τα εισιτήρια είχαν εξαντληθεί.
Και φθάνουμε αισίως στο τελευταίο βράδυ στη Νέα Υόρκη...αποφασίζουμε να πάμε για φαγητό στο Pastis...πήγαμε για πρωινό, θέλαμε να το δούμε και βράδυ. Υποτίθεται πρέπει να έχεις κάνει κράτηση πολλές μέρες πριν, να είσαι καλά ντυμένος κλπκλπ. Εμείς Παρασκευή βράδυ πήγαμε στις 10 η ώρα, χωρίς κράτηση, ντυμένοι σπορ, κανείς δεν μας είπε τίποτα, κάτσαμε στο μπαρ ήπιαμε το ποτάκι μας, μας βρήκαν διαθέσιμο τραπέζι σε 40 λεπτά, ήταν όλοι πολύ ευγενικοί, το φαγητο φοβερό και στο τέλος γνωρίσαμε και το αφεντικό που είναι Τούρκος και μας κέρασε κι ένα ποτάκι!!!
Σάββατο πρωί, πακετάρουμε, παίρνουμε ταξί και πάμε αεροδρόμιο. ΣΤη διαδρομή ο Ινδός ταξιτζής μας εξηγεί πόσο δύσκολη είναι η ζωή στη Νέα Υόρκη, πως τα βγάζει δύσκολα ο κόσμος πέρα, υπάρχει μεγάλο πρόβλημα με τις δουλειές, τα ενοίκια είναι τρελλά και γενικά πάει να μας χαλάσει το ουτοπικό μας πλάνο να γυρίσουμε μια μέρα και να ζήσουμε εκεί. Εγώ δεν θέλω να τα ακούω αυτά, γιατί πραγματικά μαγεύτηκα από αυτή την πόλη και δεν θέλω να τελειώσει το όνειρο. Η πτήση για Αθήνα μισογεμάτη, κάτι ηλικωμένοι ελληνοαμερικάνοι οι περισσότεροι. Και μια συμβουλή , μην κάνετε το λάθος και κάτσετε δίπλα σε έξοδο κινδύνου όπως κάναμε εμείς γιατί παγώσαμε και βασανιστήκαμε.....Κυριακή πρωί άφιξη στην Αθήνα. Κάνει κρύο , λέει η μαμά μου από το τηλέφωνο. Βγαίνουμε από το Ελ. Βενιζέλος " τι ζέστη καλέ είναι αυτή!!!"" λέμε και οι δύο....back to the reality