Defkalion
Administrator
- Μηνύματα
- 11.456
- Likes
- 17.526
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αλάσκα
Κεφάλαιο 1 - Aotearoa
Και ποιος δεν έχει ονειρευτεί ταξίδι στη Νέα Ζηλανδία; η μακρινή αυτή χώρα ήταν ήδη μέσα στις λίστες εκατομμυρίων ταξιδιωτών ανά τον κόσμο από τα μέσα της δεκαετίας του 80 όταν και ξεκίνησε η μεγάλη άνοδος στον τουρισμό της, και πάντως πολύ πριν τα Χριστούγεννα του 2001.
Τότε, κυκλοφορούσε στον κινηματογράφο η πρώτη από τις τρεις ταινίες που προσπαθούσαν να μεταφέρουν στη μεγάλη οθόνη ένα από τα πιο πολυδιαβασμένα βιβλία στην ιστορία, τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών του J.R.R. Tolkien. O εντελώς άγνωστος τότε Νεοζηλανδός σκηνοθέτης της τριλογίας είχε πείσει την εταιρεία παραγωγής ότι η ταινία έπρεπε να γυριστεί στην πατρίδα του, καθώς διέθετε ανεξάντλητη ποικιλία τοπίων που θα μπορούσαν να αναπαραστήσουν με πιστότητα τη Μέση-Γη που είχε δημιουργήσει ο καθηγητής Tolkien. Η τεράστια επιτυχία των ταινιών ανέδειξε με τον καλύτερο τρόπο τα εκπληκτικά τοπία της Νέας Ζηλανδίας και έδωσε ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις στην ανάπτυξη του τουρισμού της χώρας.
Η δική μου ιστορία όμως για τη Νέα Ζηλανδία, παρότι μεγάλωσα διαβάζοντας τα βιβλία του Tolkien, δεν έχει σχέση με αυτά ή με τις ταινίες.
Είμαστε στο 1988.
Οι υπολογιστές έχουν μόλις ξεκινήσει να διαδίδονται στο ευρύ κοινό και τουλάχιστον στην Ελλάδα ελάχιστοι άνθρωποι ασχολούνται με την αγορά αυτή. Είμαι από τους τυχερούς που έχουν αποκτήσει επαφή από μικρή ηλικία και εξερευνώ αυτόν τον καινούριο κόσμο με μεγάλο ενδιαφέρον.
Το Σεπτέμβρη αυτού έτους η γιαπωνέζικη εταιρεία Taito κυκλοφορεί ένα παιχνίδι με τίτλο The New Zealand Story, που έχει πρωταγωνιστή ένα kiwi, το περίφημο γηγενές πουλί της Νέας Ζηλανδίας. Οι περιπλανήσεις του μικρού kiwi στις διάφορες πίστες του παιχνιδιού είναι από τις πιο έντονες αναμνήσεις που έχω από εκείνη την ηλικία.
30 χρόνια αργότερα.
“They told me you can’t - so I did”, γράφει ένα μπλουζάκι στο αεροδρόμιο του Christchurch λίγο πριν επιβιβαστώ στο αεροπλάνο της επιστροφής, και πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται το πώς πέρασα τα εφηβικά μου χρόνια κάνοντας ενθουσιασμένος και ταυτόχρονα φοβισμένος τα πρώτα μου ταξιδιωτικά βήματα στο Λονδίνο, το Παρίσι και τη Βιέννη, που γέννησαν με τη σειρά τους όνειρα για μέρη μακρινά και άπιαστα, όπως οι ΗΠΑ, η Αυστραλία, ο Καναδάς, η Νέα Ζηλανδία. Πού να φανταστώ ότι κάποια χρόνια αργότερα το ταξίδι που ήταν στην κορυφή μιας λίστας ταξιδιωτικών επιθυμιών τόσο παράτολμων που ήταν σχεδόν παράλογες, θα ήταν κάτι τόσο εφικτό.
“Μου είπαν ότι δε μπορείς - οπότε το έκανα” λοιπόν, και βρέθηκα στα χώματα της Aotearoa, όπως την αποκαλούν οι Maori, που στη γλώσσα τους σημαίνει Η Χώρα του Μακριού Άσπρου Σύννεφου. Η ιδέα υπήρχε στο μυαλό μου από πολύ νεαρή ηλικία, αλλά αυτό δε φαντάζομαι ότι είναι κάτι ασυνήθιστο, αφού για πάρα πολύ κόσμο η Νέα Ζηλανδία φαντάζει ως ένας πολύ επιθυμητός ταξιδιωτικός προορισμός, ειδικά δεδομένης της απόστασής της από την Ελλάδα και την Ευρώπη που δημιουργεί ακόμα περισσότερες προσδοκίες στη φαντασία των απανταχού φιλόδοξων ταξιδιωτών.
Λίγους μήνες πριν συζητούσα με τον @Yorgos για τα ταξιδιωτικά του πλάνα την επόμενη χρονιά, και ταυτόχρονα τη δική μου ανάγκη για ένα ταξίδι σε προορισμό με πολύ φύση - όπως λέει και ο Bilbo Baggins στα πρώτα λεπτά του Lord of the Rings, “I want to see mountains, Gandalf, mountains!”. Ο Γιώργος προγραμμάτιζε ταξίδι στα νησιά του Ειρηνικού, και κάπου εκεί έλεγε να ρίξει και μια Νέα Ζηλανδία έτσι για το κέφι, αφού ήταν στο δρόμο του και την είχε αποφύγει σε προηγούμενα ταξίδια. Κάπως έτσι έπεσε η ιδέα να βρεθούμε εκεί, και γρήγορα το ταξίδι πήρε πιο συγκεκριμένη μορφή: δύο βδομάδες, έναρξη από Auckland στο βόρειο νησί και αναχώρηση από Queenstown ή Dunedin στο νότιο νησί. Ενδιάμεσα; πολλά πολλά χιλιόμετρα με το αυτοκίνητο για να δούμε όσο το δυνατόν περισσότερα από τα τοπία που ελπίζαμε ότι θα έχει να προσφέρει η χώρα. Τα εισιτήρια από Μελβούρνη για Νέα Ζηλανδία είναι πολύ οικονομικά και συμφωνήσαμε με το Γιώργο οι διαμονές μας να είναι κι’αυτές όσο το δυνατόν οικονομικότερες οπότε το ταξίδι θα έβγαινε χαμηλού κόστους. Έτσι, μετά από συζητήσεις, διαβουλεύσεις και αρκετό ψάξιμο, κλείστηκε το ταξίδι, στο οποίο θα μας συναντούσε και ο @Krekouzas κάπου στα μισά της διαδρομής.
Αυτό με τις οικονομικές διαμονές κρατήστε το για αργότερα, θα μας χρειαστεί.
Παρασκευή απόγευμα.
Έχω παρατήσει τη δουλειά νωρίς - στη διάρκεια της οποίας έτσι κι’αλλιώς το μόνο που έκανα ήταν να μετράω τις ώρες μέχρι να φύγω, και οδεύω προς το αεροδρόμιο της Μελβούρνης. Ο Γιώργος έχει μόλις φτάσει Auckland και μου στέλνει σε μηνύματα τις περιπέτειές του από τα τελωνεία στη Νέα Ζηλανδία, που τελικά μέχρι και δουλειά του πρότειναν αν ενδιαφερόταν να ζήσει εκεί.
Η Μελβούρνη όπως πάντα φαίνεται αχανής από ψηλά.
Όταν ζεις στην Αυστραλία συνηθίζεις τις αποστάσεις και τα αεροπορικά ταξίδια πάρα πολύ γρήγορα, και έτσι οι 3,5 ώρες μέχρι το Auckland μου φάνηκαν πολύ σύντομες. Φτάνοντας στο αεροδρόμιο τρέχω να βρω ένα ταξί να πάω στο ξενοδοχείο γιατί είχα και την έννοια μην ξυπνήσω τον… συγκάτοικο που την είχε πέσει για ύπνο στο μεταξύ - ήταν περασμένα μεσάνυχτα. Κακώς βιάστηκα. Τα κορδόνια από τα παπούτσια μου πιάστηκαν μεταξύ τους -μη ρωτάτε πώς- και έτσι βρέθηκα να ξεκινάω το πολυαναμενόμενο ταξίδι μου με μια ομολογουμένως εντυπωσιακή πιρουέτα που θα ζήλευε και ο Γκρεγκ Λουγκάνις, πέφτοντας προς το έδαφος. Ευτυχώς ακριβώς μπροστά μου περπάταγε μια κοπελίτσα και έσερνε μια βαλίτσα πίσω της, οπότε γλύτωσα τα χειρότερα αφού το κεφάλι μου προσγειώθηκε πάνω στη μαλακή βαλίτσα αντί για το πλακάκι του δαπέδου.
Με τα πολλά φτάνω στο ξενοδοχείο, βάζω τις φωνές στην πόρτα, ο Γιώργος ξυπνάει, μου ανοίγει, και ακολουθεί ο εξής διάλογος:
- “Έλα ρε καλώς ήρθες, με είχε πάρει ο ύπνος”
- “Ναι άργησα να φτάσω γιατί είχα ένα μικρό ατύχημα” λέω νιώθωντας για πρώτη φορά τα αίματα να τρέχουν στο πόδι μου.
- “Ε καλά πέσε για ύπνο τώρα και από αύριο ξεκινάμε. Αλλά πρώτα ζυγίσου.”
- “Παρντόν;”
- “Ε, τι; ζυγίσου λέω, ορίστε η ζυγαριά.”
Καλά ακούσατε. Ζυγαριά. Όταν μου έλεγε το προηγούμενο διάστημα ότι σκοπεύει να φέρει μαζί του στο ταξίδι μια ζυγαριά για να μην παρασυρόμαστε με το φαγητό και να προσέχουμε τα κιλά μας, νόμιζα ότι μου έκανε πλάκα. Και όμως η ζυγαριά ήταν εκεί, και θα παρέμενε αχώριστος σύντροφος στο ταξίδι μας.
Έπεσα για ύπνο - αφού πρώτα ζυγίστηκα, και το επόμενο πρωί θα ξεκινούσε το road trip μας...
Είστε έτοιμοι;
Και ποιος δεν έχει ονειρευτεί ταξίδι στη Νέα Ζηλανδία; η μακρινή αυτή χώρα ήταν ήδη μέσα στις λίστες εκατομμυρίων ταξιδιωτών ανά τον κόσμο από τα μέσα της δεκαετίας του 80 όταν και ξεκίνησε η μεγάλη άνοδος στον τουρισμό της, και πάντως πολύ πριν τα Χριστούγεννα του 2001.
Τότε, κυκλοφορούσε στον κινηματογράφο η πρώτη από τις τρεις ταινίες που προσπαθούσαν να μεταφέρουν στη μεγάλη οθόνη ένα από τα πιο πολυδιαβασμένα βιβλία στην ιστορία, τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών του J.R.R. Tolkien. O εντελώς άγνωστος τότε Νεοζηλανδός σκηνοθέτης της τριλογίας είχε πείσει την εταιρεία παραγωγής ότι η ταινία έπρεπε να γυριστεί στην πατρίδα του, καθώς διέθετε ανεξάντλητη ποικιλία τοπίων που θα μπορούσαν να αναπαραστήσουν με πιστότητα τη Μέση-Γη που είχε δημιουργήσει ο καθηγητής Tolkien. Η τεράστια επιτυχία των ταινιών ανέδειξε με τον καλύτερο τρόπο τα εκπληκτικά τοπία της Νέας Ζηλανδίας και έδωσε ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις στην ανάπτυξη του τουρισμού της χώρας.
Η δική μου ιστορία όμως για τη Νέα Ζηλανδία, παρότι μεγάλωσα διαβάζοντας τα βιβλία του Tolkien, δεν έχει σχέση με αυτά ή με τις ταινίες.
Είμαστε στο 1988.
Οι υπολογιστές έχουν μόλις ξεκινήσει να διαδίδονται στο ευρύ κοινό και τουλάχιστον στην Ελλάδα ελάχιστοι άνθρωποι ασχολούνται με την αγορά αυτή. Είμαι από τους τυχερούς που έχουν αποκτήσει επαφή από μικρή ηλικία και εξερευνώ αυτόν τον καινούριο κόσμο με μεγάλο ενδιαφέρον.
Το Σεπτέμβρη αυτού έτους η γιαπωνέζικη εταιρεία Taito κυκλοφορεί ένα παιχνίδι με τίτλο The New Zealand Story, που έχει πρωταγωνιστή ένα kiwi, το περίφημο γηγενές πουλί της Νέας Ζηλανδίας. Οι περιπλανήσεις του μικρού kiwi στις διάφορες πίστες του παιχνιδιού είναι από τις πιο έντονες αναμνήσεις που έχω από εκείνη την ηλικία.
30 χρόνια αργότερα.
“They told me you can’t - so I did”, γράφει ένα μπλουζάκι στο αεροδρόμιο του Christchurch λίγο πριν επιβιβαστώ στο αεροπλάνο της επιστροφής, και πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται το πώς πέρασα τα εφηβικά μου χρόνια κάνοντας ενθουσιασμένος και ταυτόχρονα φοβισμένος τα πρώτα μου ταξιδιωτικά βήματα στο Λονδίνο, το Παρίσι και τη Βιέννη, που γέννησαν με τη σειρά τους όνειρα για μέρη μακρινά και άπιαστα, όπως οι ΗΠΑ, η Αυστραλία, ο Καναδάς, η Νέα Ζηλανδία. Πού να φανταστώ ότι κάποια χρόνια αργότερα το ταξίδι που ήταν στην κορυφή μιας λίστας ταξιδιωτικών επιθυμιών τόσο παράτολμων που ήταν σχεδόν παράλογες, θα ήταν κάτι τόσο εφικτό.
“Μου είπαν ότι δε μπορείς - οπότε το έκανα” λοιπόν, και βρέθηκα στα χώματα της Aotearoa, όπως την αποκαλούν οι Maori, που στη γλώσσα τους σημαίνει Η Χώρα του Μακριού Άσπρου Σύννεφου. Η ιδέα υπήρχε στο μυαλό μου από πολύ νεαρή ηλικία, αλλά αυτό δε φαντάζομαι ότι είναι κάτι ασυνήθιστο, αφού για πάρα πολύ κόσμο η Νέα Ζηλανδία φαντάζει ως ένας πολύ επιθυμητός ταξιδιωτικός προορισμός, ειδικά δεδομένης της απόστασής της από την Ελλάδα και την Ευρώπη που δημιουργεί ακόμα περισσότερες προσδοκίες στη φαντασία των απανταχού φιλόδοξων ταξιδιωτών.
Λίγους μήνες πριν συζητούσα με τον @Yorgos για τα ταξιδιωτικά του πλάνα την επόμενη χρονιά, και ταυτόχρονα τη δική μου ανάγκη για ένα ταξίδι σε προορισμό με πολύ φύση - όπως λέει και ο Bilbo Baggins στα πρώτα λεπτά του Lord of the Rings, “I want to see mountains, Gandalf, mountains!”. Ο Γιώργος προγραμμάτιζε ταξίδι στα νησιά του Ειρηνικού, και κάπου εκεί έλεγε να ρίξει και μια Νέα Ζηλανδία έτσι για το κέφι, αφού ήταν στο δρόμο του και την είχε αποφύγει σε προηγούμενα ταξίδια. Κάπως έτσι έπεσε η ιδέα να βρεθούμε εκεί, και γρήγορα το ταξίδι πήρε πιο συγκεκριμένη μορφή: δύο βδομάδες, έναρξη από Auckland στο βόρειο νησί και αναχώρηση από Queenstown ή Dunedin στο νότιο νησί. Ενδιάμεσα; πολλά πολλά χιλιόμετρα με το αυτοκίνητο για να δούμε όσο το δυνατόν περισσότερα από τα τοπία που ελπίζαμε ότι θα έχει να προσφέρει η χώρα. Τα εισιτήρια από Μελβούρνη για Νέα Ζηλανδία είναι πολύ οικονομικά και συμφωνήσαμε με το Γιώργο οι διαμονές μας να είναι κι’αυτές όσο το δυνατόν οικονομικότερες οπότε το ταξίδι θα έβγαινε χαμηλού κόστους. Έτσι, μετά από συζητήσεις, διαβουλεύσεις και αρκετό ψάξιμο, κλείστηκε το ταξίδι, στο οποίο θα μας συναντούσε και ο @Krekouzas κάπου στα μισά της διαδρομής.
Αυτό με τις οικονομικές διαμονές κρατήστε το για αργότερα, θα μας χρειαστεί.
Παρασκευή απόγευμα.
Έχω παρατήσει τη δουλειά νωρίς - στη διάρκεια της οποίας έτσι κι’αλλιώς το μόνο που έκανα ήταν να μετράω τις ώρες μέχρι να φύγω, και οδεύω προς το αεροδρόμιο της Μελβούρνης. Ο Γιώργος έχει μόλις φτάσει Auckland και μου στέλνει σε μηνύματα τις περιπέτειές του από τα τελωνεία στη Νέα Ζηλανδία, που τελικά μέχρι και δουλειά του πρότειναν αν ενδιαφερόταν να ζήσει εκεί.
Η Μελβούρνη όπως πάντα φαίνεται αχανής από ψηλά.
Όταν ζεις στην Αυστραλία συνηθίζεις τις αποστάσεις και τα αεροπορικά ταξίδια πάρα πολύ γρήγορα, και έτσι οι 3,5 ώρες μέχρι το Auckland μου φάνηκαν πολύ σύντομες. Φτάνοντας στο αεροδρόμιο τρέχω να βρω ένα ταξί να πάω στο ξενοδοχείο γιατί είχα και την έννοια μην ξυπνήσω τον… συγκάτοικο που την είχε πέσει για ύπνο στο μεταξύ - ήταν περασμένα μεσάνυχτα. Κακώς βιάστηκα. Τα κορδόνια από τα παπούτσια μου πιάστηκαν μεταξύ τους -μη ρωτάτε πώς- και έτσι βρέθηκα να ξεκινάω το πολυαναμενόμενο ταξίδι μου με μια ομολογουμένως εντυπωσιακή πιρουέτα που θα ζήλευε και ο Γκρεγκ Λουγκάνις, πέφτοντας προς το έδαφος. Ευτυχώς ακριβώς μπροστά μου περπάταγε μια κοπελίτσα και έσερνε μια βαλίτσα πίσω της, οπότε γλύτωσα τα χειρότερα αφού το κεφάλι μου προσγειώθηκε πάνω στη μαλακή βαλίτσα αντί για το πλακάκι του δαπέδου.
Με τα πολλά φτάνω στο ξενοδοχείο, βάζω τις φωνές στην πόρτα, ο Γιώργος ξυπνάει, μου ανοίγει, και ακολουθεί ο εξής διάλογος:
- “Έλα ρε καλώς ήρθες, με είχε πάρει ο ύπνος”
- “Ναι άργησα να φτάσω γιατί είχα ένα μικρό ατύχημα” λέω νιώθωντας για πρώτη φορά τα αίματα να τρέχουν στο πόδι μου.
- “Ε καλά πέσε για ύπνο τώρα και από αύριο ξεκινάμε. Αλλά πρώτα ζυγίσου.”
- “Παρντόν;”
- “Ε, τι; ζυγίσου λέω, ορίστε η ζυγαριά.”
Καλά ακούσατε. Ζυγαριά. Όταν μου έλεγε το προηγούμενο διάστημα ότι σκοπεύει να φέρει μαζί του στο ταξίδι μια ζυγαριά για να μην παρασυρόμαστε με το φαγητό και να προσέχουμε τα κιλά μας, νόμιζα ότι μου έκανε πλάκα. Και όμως η ζυγαριά ήταν εκεί, και θα παρέμενε αχώριστος σύντροφος στο ταξίδι μας.
Έπεσα για ύπνο - αφού πρώτα ζυγίστηκα, και το επόμενο πρωί θα ξεκινούσε το road trip μας...
Είστε έτοιμοι;
Last edited:
περιμένουμε τη συνέχεια.. 
