Ιταλία ΝΟΤΙΑ ΙΤΑΛΙΑ μια άλλη Ιταλία

[Samion]

Μην σου χαλαω κ την ιστορια...αλλα θα επιμεινω στην αποψη μου. Δεν ειναι αλλη χωρα. Και μην αναφερεις καν τη Ρωμη. Ειναι οπως λενε μερικοι οι μυκονιατες ειναι αγενεις, κοιτουν το κερδος..λες κ γνωρισαν αυθεντικους μυκονιατες..
Η δε κουζινα περαν της σικελικης που ειναι φυσικα η καλυτερη ολων, η 2η ειναι στο βορρα Emilia romagna. Υποθετω εννοεις τη mozzarella βουβαλισια. Το προσουτο, καθαρα προιον του βορρα, ειναι χοιρινο.

 

[aspa]

Μετά την επίσκεψη αυτή συνεχίσαμε για το Λέτσε. Θα μέναμε σε ένα διαμέρισμα κοντά στην παλιά πόλη. Το διαμέρισμα ήταν ακόμη καλύτερο απ ότι το περιμέναμε. Ρετιρέ στον 4ο όροφο μιας πολυκατοικίας με πολύ μεγάλη βεράντα και δωρεάν πάρκινγκ. Στοίχιζε 50ε και ήταν κοντά στο ιστορικό κέντρο.



Το Λέτσε μας ενθουσίασε. Μεσαιωνικά τείχη περιβάλλουν την παλιά πόλη , στην οποία μπαίνεις από 3 μεγαλοπρεπείς εισόδους.

Το έμβλημα του Lecce απεικονίζει ένα δέντρο Βελανιδιάς και ένα λύκο.

Το δέντρο εκπροσωπεί τα δάση με βελανιδιές που υπάρχουν στην γη του Ότραντο από το 1700. Ενώ ο λύκος την σύνδεση με το ρωμαϊκό πολιτισμό.

Έχει ονομαστεί «Αθήνα της Απουλίας» για την κλίση των κατοίκων της προς τις τέχνες. Επίσης και «Φλωρεντία του Μπαρόκ», λόγω της αρχιτεκτονικής του 17ου και 18ου αιώνα και των περίτεχνων μνημείων της,τα οποία οικοδομήθηκαν ή διακοσμήθηκαν την εποχή της ακμής της.

Οι δρόμοι του Λέτσε έσφυζαν από ζωή. Ήταν λες και ολόκληρος ο πληθυσμός της πόλης, ο οποίος δεν ξεπερνά τους 100.000, είχε αποφασίσει ταυτόχρονα να φορέσει τα καλά του ρούχα και να βγει για περίπατο στην πόλη. Περπατήσαμε κατά μήκος της Via Vittorio Emanuele, περνώντας τις καταπληκτικές μπαρόκ εκκλησίες του 17ου αιώνα, όπου εξέχουσα θέση κατέχει ο Καθεδρικός.

Το ονομαστό «barroccoleccese», η τεχνοτροπία που είναι κτισμένα τα κτίρια είναι επηρεασμένο από την ισπανική τέχνη. Αναδεικνύεται θεαματικά από την τοπική ασβεστολιθική πέτρα «leccese», με το ιδιαίτερο χρώμα της.

Στην κεντρική πλατεία υπάρχει

το Ρωμαϊκό αμφιθέατρο του 1ου αιώνα μ.Χ,το οποίο χρησιμοποιήθηκε από τον Μουσολίνι στην προσπάθεια του να συνδέσει τον εαυτό του με την Αρχαία Ρώμη, τμήμα της αρχαίας Αππία Οδού που από την Ρώμη κατέληγε μέχρι το Μπρίντιζι, η στήλη επάνω στην οποία έχει τοποθετηθεί το άγαλμα του προστάτη της πόλης Σάντ Ορόνζο, ο οποίος φέρεται να έχει σώσει τους κατοίκους από την πανούκλα, η εκκλησιά Σάντα Κρότσε (του Τιμίου Σταυρού) με την εκπληκτική πρόσοψη, ο Θρόνος του Κυβερνήτη της πόλης, κατασκευασμένος από ασβεστόλιθο, απ’όπου εκφώνιζε τους λόγους του, κ.α.
Ο Καθεδρικός με την περίτεχνη πρόσοψη.

Υπάρχει ακόμη το εκκλησάκι του San Marco δίπλα στο άγαλμα του ίδιου του Sant’ Oronzo.

Από τη στιγμή που βγουν από τα σπίτια τους, οι κάτοικοι του Λέτσε μένουν έξω. Λες και όλη η πόλη είναι στους δρόμους. Περπατούν πάνω κάτω στους δρόμους μέσα στα τείχη. Στα στενά σοκάκια με τον χαμηλό φωτισμό.

Ατμοσφαιρικά μπαράκια παίζουν τζαζ και ροκ μουσική, δίνοντας ιδιαίτερο χρώμα και ομορφιά στην πόλη. Πάρα πολλοί νέοι κυρίως φοιτητές- έχει πολλά πανεπιστήμια - εκπέμπουν μια ζωντάνια και ενθουσιασμό.

Το Λέτσε είναι η Μέκκα των ζαχαροπλαστείων, των gelaterie και των υπαίθριων πάγκων με γλυκά.



Τις ημέρες που είμαστε εκεί είχε και μια έκθεση με τοπικά προϊόντα. Μικροί παραγωγοί πουλούσαν τα προιόντα τους. Δοκιμάσαμε βέβαια εξαιρετικό προ σιούτο,από μικρή τοπική βιοτεχνία, τοπικά τυριά, βουβαλίσια μοτσαρέλα και αραντσίνι (σισιλιάνικες κροκέτες ρυζιού γεμιστές). Αγαπημένο φαγητό του επιθεωρητή Montalbano, ήρωα του camilleri από τις αστυνομικές ιστορίες και την ομώνυμη σείρα.

Το Λέτσε σε κρατάει κοντά του, θέλεις να μείνεις εκεί. Αν φύγεις θέλεις να ξαναπάς.

 

[aspa]

H επόμενη μέρα αφιερωμένη στα Ελληνόφωνα χωριά της Απουλίας. Ξεκινήσαμε από την Sternatia. Εκεί βρήκαμε το ίδρυμα Ελληνιστικών σπουδών,

που στεγάζεται σε ένα παλιό μοναστήρι

τα σοκάκια και τα μαγαζιά με τα Ελληνικά ονόματα.

Συνεχίσαμε στο Μαρτινιάνο, στο Kalimera. Στο χωριό αυτό υπάρχει ένα Ελληνικό λαογραφικό μουσείο .

Στην επίσκεψή μας εκεί συναντήσαμε μια κυρία Ελληνίδα δεύτερης γενιάς όπως μας είπε, επισκέπτρια και αυτή, η οποία ήξερε ελληνικά. Μαζί της είδαμε τα εκθέματα του μουσείου, μιλήσαμε για τους Έλληνες κατοίκους της περιοχής. Χάρηκε πάρα πολύ που μας είδε και κυρίως που μίλησε Ελληνικά. Φάνηκε πολύ ενθουσιασμένη που θα μετέφερε στην 95 ετών μητέρα της, την συνάντηση της με Έλληνες.

Στο πάρκο αυτού του χωριού υπάρχει και μία Ελληνική Τύμβος προσφορά του Δήμου Αθηναίων,είναι η μαρμαρένια στήλη του Δ αιώνα της Αθηναίας κόρης που της έγραψαν «Τσένη σού έν ίσαι έτού στη Καλημέρα» (Ελληνίδα Κόρη δεν είσαι ξένη στην Καλημέρα).

Η επόμενη στάση το Martano, σκαμμένο όλο για έργα οδοποιίας, πολύ δύσκολο να σταματήσουμε.

Το μεσημέρι μας βρήκε στο Castignano di Greci και βέβαια ήταν εντελώς έρημο. Σε αυτό υπάρχει μια τεράστια εκκλησία που έπιανε ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο,

και εδώ Ελληνικές επιγραφές στους τοίχους.

Στο Corigniano d otranto που πήγαμε στην συνέχεια είδαμε το μεγάλο κάστρο στο κέντρο του χωριού, αρκετά διατηρημένο εξωτερικά.

Το τελευταίο από τα χωριά που επισκεφθήκαμε ήταν το Melpigniano.

Από εκεί πήραμε τον δρόμο της επιστροφής προς το Λέτσε.

Στην περιοχή της Απουλίας και της Καλαβρία βρίσκεται μια Ελλάδα ξεχασμένη, με την πιο γλυκιά, την πιο τραγουδιστή ελληνική που μιλήθηκε ποτέ, την Griko…

Επίσης γνωστά είναι τα ελληνόφωνα χωριά για τη μουσική τους παράδοση. Τα ελληνόφωνα τραγούδια τραγουδιούνται με δυο φωνές και περιλαμβάνουν νανουρίσματα, μοιρολόγια και τραγούδια της δουλειάς και της αγάπης. Τραγουδιούνται με συνοδεία κιθάρας, ταμπορέλο, οργανέτο και ακορντεόν. Χαρακτηριστικά είναι τα τραγούδια εκείνα που σχετίζονται με το τσίμπημα αράχνης τα λεγόμενα tarantela pitsika. Εδώ στην Ελλάδα

πολλά συγκροτήματα από την Ιταλία έρχονται και τραγουδούν ταραντέλες και άλλα τοπικά τους τραγούδια. Κορυφαίοι οι “Εν Καρδία”.

Εννιά δήμοι της περιοχής προχώρησαν στην δημιουργία ενός ενιαίου οργανισμού (Unione dei Comuni della Grecia Salentina), με σκοπό τη διάσωση της ελληνικής πολιτιστικής και ιστορικής τους κληρονομιάς. Παράλληλα, στο πανεπιστήμιο του Lecce, ιδρύθηκε και ξεκίνησε να λειτουργεί έδρα ελληνικής φιλολογίας. Υπάρχει μια έντονη προσπάθεια διατήρησης των δεσμών με την Ελλάδα.

Βέβαια ο επισκέπτης δεν μπορεί να το δει εύκολα. Αυτή η προσπάθεια γίνεται οργανωμένα μέσα από Συλλόγους.

Αισθάνεσαι όμως ένα περίεργο σκίρτημα ξέροντας ότι εκεί έζησαν και μεγαλούργησαν Έλληνες, οι οποίοι προσπάθησαν να κρατήσουν τα ήθη, τα έθιμα και την γλώσσα του τόπου από τον οποίο ήρθαν.

Αφού περάσαμε ένα πολύ όμορφο βράδυ στο Λέτσε, ακούγοντας τζαζ σε ένα μπαράκι της παλιάς πόλης,ξεκινήσαμε την επομένη για τα κοσμοπολίτικα. Costiera amalfitana. Είναι εκεί που ο πλούσιος Ιταλικός βορράς ανακάλυψε τις μοναδικές καταπράσινες παραλίες του νότου, επένδυσε σε αυτές και τις γέμισε από κόσμο.

Στο δρόμο μας σταματήσαμε στο Metaponto που ιδρύθηκε από τους Έλληνες τον 7ο αιώνα. Σύντομα έγινε ένα από τις πιο σημαντικές πόλεις της Magna Grecia.

To Lido di Metaponto παραθαλάσσιο θέρετρο κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, μοιάζει με μια από τις παραλίες της Αττικής, γεμάτη από ομπρέλες, ξαπλώστρες και λουόμενους.

Η ημέρα που κάναμε αυτή την διαδρομή για κακή μας τύχη ήταν η πρώτη ημέρα των διακοπών που για την Ιταλία είναι αργία, (2 Ιούνη). Όλοι λοιπόν οι Ιταλοί είχαν ξεχυθεί στις θάλασσες. Η κίνηση στους δρόμους απερίγραπτη. Κάναμε για 15 χιλ 1,5 ώρα στην διαδρομή από το Σαλέρνο μέχρι το ξενοδοχείο μας.

Όταν όμως φθάσαμε αποζημιωθήκαμε. Το ξενοδοχείο Torre Di Cesare, στο Maiori κυριολεκτικά σκαρφαλωμένο πάνω στα βράχια, κοίταζε από ψηλά την θάλασσα.

Οι βράχοι καταπράσινοι από τις λεμονιές που άφηναν το άρωμά τους σε όλη την περιοχή και μπροστά σου το απέραντο γαλάζιο. Στεγαζόταν σε ένα παλιό πύργο ανακαινισμένο.

Εκεί είχαμε νοικιάσει ένα διαμέρισμα, είχε όμως κάποιο πρόβλημα στα υδραυλικά και μας έδωσαν την σουίτα. Ησυχία, χαλάρωση και αγνάντεμα του απέραντου γαλάζιου ορίζοντα. Το μόνο αρνητικό τα σκαλοπάτια. Όταν κατέβαινες δεν ξανανέβαινες. Το είχαμε νοικιάσει 170ε για δύο βράδια, πολύ καλή τιμή για την περιοχή. Ήταν 2,5 χιλ από το χωριό Maiori.

Η Costiera Amalfitiana όπως λέγεται η ακτογραμμή είναι ένα σημείο εξαιρετικής ομορφιάς, ίσως το καλύτερο της Ιταλίας. Ένας μικρός δαντελωτός δρόμος ενώνει τα μικρά χωριουδάκι α της ακτογραμμής. Από την μια το βουνό, καταπράσινο από τις λεμονιές που καλλιεργούνται εκεί και από την άλλη η θάλασσα. Οι παραλίες μικρές αγκαλίτσες σε όλη την διάρκεια της διαδρομής. Είναι ένας μικρός παράδεισος.

Ο κόσμος πολύς παρόλο που είναι αρχές Ιούνη. Φαντάζομαι τι θα γίνεται τον Αύγουστο. Ο δρόμος ίσα ίσα χωράει 2 αυτοκίνητα και σε πολλά σημεία που βρίσκεις λεωφορεία πρέπει να σταματήσεις.

Το Maiori ένα από τα χωριά με τις μεγαλύτερες παραλίες, πολύ τουριστικό με πολλά ενοικιαζόμενα δωμάτια και ξενοδοχεία. Ιδρύθηκε τον 9ο αιώνα και διαρρέεται από τον ποταμό Μαγιόρ.

Περπατήσαμε μέχρι το χωριό κατά μήκος του στενού πεζοδρομίου. Σε ορισμένα σημεία ήταν εξαιρετικά επικίνδυνο, τα αυτοκίνητα πέρναγαν ξυστά. Το χωριό έχει παλιά σπίτια και στην κορυφή του λόφου ένα κάστρο. Εξαιρετικό το κωδωνοστάσιο στην εκκλησία Σαντα Μαρία α Μάρε. Περπατήσαμε στην παραλία, εσωτερικά στον πεζόδρομο της πόλης, χαζέψαμε στα μαγαζάκια με τα τουριστικά είδη και στα μανάβικα με τα τεράστια λεμόνια.

Το βράδυ το περάσαμε στην βεράντα του διαμερίσματος από που η πανσέληνος έφτιαχνε μια υπέροχη εικόνα μαζί με την θάλασσα.

Την επόμενη ξεκινήσαμε μετά από ένα υπέροχο πρωινό την βόλτα στα χωριά της ακτογραμμής.

Από το Maiori, φτάσαμε στο Amalfi το μεγαλύτερο και κεντρικότερο, έχει έναν μεγάλο καθεδρικό ναό τον Ντουόμο ντι σαντ Αντρέα , με τα πολλά σκαλιά και ανάγλυφες μπρούτζινες πόρτες που κατασκευάστηκαν στη Κωνσταντινούπολη. Επίσης πολλά καταστήματα, που πουλάνε ντόπια προϊόντα, limoncello, πάστα και διάφορες άλλες παρασκευές με λεμόνι.

Παντού υπήρχαν καντίνες που πουλούσαν χυμούς εσπεριδοειδών. Σε όλη την περιοχή καλλιεργούνται λεμόνια που δένουν τους καρπούς τους κάτω από το ζεστό μεσογειακό ήλιο. Είναι περίεργος ο τρόπος που φυτεύουν και τοποθετούν τις λεμονιές, με κρεβατίνες, όπως εδώ φυτεύουμε τα αμπέλια. Ίσως είναι αναγκαίο για να τις συγκρατήσουν στα βράχια.

Στην συνέχεια το Ravelo ρομαντικό, παραμυθένιο, σκαρφαλωμένο στο βουνό, δεν είναι παραθαλάσσιο. Στα κτήρια με εμφανή Μαυριτανική επιρροή διαφαίνεται η ακμή και η άνθηση που έζησε τους προηγούμενους αιώνες. Καταπληκτική η θέα στην θάλασσα.

Το Praiano ένα χωριό ψαράδων χτισμένο στα βράχια. Η Μαρίνα ντι Πράια είναι μια παραλία μικρούλα μια αγκαλιά στο κύμα, πλαισιωμένη από σπίτια ψαράδων.

Το Positano το πιο όμορφο κατά την γνώμη μου, με σπιτάκια κοντά στην ακτή τοποθετημένα το ένα κοντά στο άλλο λες και δεν τα έχει φτιάξει ανθρώπινο χέρι. Τα χρώματα τους παστέλ ξεθωριασμένο ροζ η κόκκινο και η διακόσμηση τους με μπαρόκ γυψομάρμαρα. Ο επισκέπτης περνά μέσα από τα στενά δρομάκια, τις θολωτές οροφές των οικιών, με τους μικρούς κήπους γεμάτους βουκαμβίλιες, γεράνια και κάθε λογής λουλούδια. Ο δρόμος οδηγεί σε μια μικρή κουκλίστικη παραλία. Στο χωριό μπορούν να σου φτιάξουν σανδάλια στα μέτρα σου η να αγοράσεις υφάσματα σε φωτεινά χρώματα.

Τέλος το Sorento τουριστικό, όμορφο, με δύο γραφικά λιμανάκια, η Μαρίνα Γκράντε και η Μαρίνα Πίκολα. Από εδώ τα σκάφη μεταφέρουν τον κόσμο στις ακτές, την Νάπολη και τα νησιά. Εδώ φιλοξενήθηκαν ο Γκαίτε και ο Καζανόβα. Έχει αρχαία καταγωγή και διακρίνεται για το Ελληνικό σχέδιο στο κέντρο της.

Μας πήρε όλη την ημέρα να κάνουμε αυτήν την βόλτα. Κυρίως αργούσαμε λόγω της κίνησης και του στενού δρόμου.

Ήταν πανέμορφα, η μια εικόνα καλύτερη από την άλλη. Δίκαια η περιοχή είναι τόσο τουριστική.

Το βράδυ το περάσαμε στο ξενοδοχείο τρώγοντας φρέσκα ζυμαρικά, προ σιούτο και πίνοντας καλό τοπικό κρασί.

Ο καιρός μαζί μας σε όλο το ταξίδι. Πήγε να βρέξει αλλά στην πορεία το μετάνοιωσε.

Προτιμήσαμε να κάνουμε σε μία ημέρα όλη την ακτή μέχρι το Σορέντο, επιστρέφοντας από την ίδια διαδρομή στο ξενοδοχείο. Με αυτό τον τρόπο περάσαμε 2 φορές από τα χωριά, σταματήσαμε....όπου μπορούσαμε και την επομένη φύγαμε για Νάπολη από το Σαλέρνο απ όπου ο δρόμος ήταν πιο γρήγορος, ήταν εθνική οδός.

 

[DRAKFIREMAN]

πριν διαβάσω την ιστορία σου δε θεωρούσα ότι αξίζει ένα ταξίδι στη νότια Ιταλία.Λάθος μου (mea culpa).Πάντα τέτοια Aspa

 

[Ουτοπια]

Samion
Έχω ταξιδέψει πολλές φορές στην Ιταλία.Έχω πάει στο Μιλάνο , στην Βενετία, στην Πάρμα , στην Κόμο στην Μπολόνια καθώς και σε άλλες πόλεις του βορρά. Φυσικά πολλές φορές στην Ρώμη. Στον νότο πήγα πρώτη φορά. Με την αφήγηση μου προσπάθησα να μεταδώσω τα συναισθήματα που μου δηνιούργησε η επαφή με τους Ιταλούς αυτών των περιοχών. Έχουν μια εγκαρδιότητα μια ευγένεια, μιά καλοσύνη. Είναι έτοιμοι να σε βοηθήσουν. Είναι με λίγα λόγια πιό απλοί. Αυτό δεν το είδα στην Ρώμη που προσπαθούν να σε ...γδάρουν.
Όσο για την κουζίνα τους εκτός από τις καταπληκτικές πίτσες περιλαμβάνει και θαλασσινά μιά και είναι στην θάλασσα, μύδια, αστακούς, ψάρια μαγειρεμένα με χίλιους δυό τρόπους. Επίσης έχει βουβαλίσιο προσιούτο και εξαιρετικά κρασιά όπως όλη η Ιταλία.
Σε κάθε μέρος επιλέγουμε τα δικά του τοπικά προιόντα.
Ευχαριστώ για τον χρόνο σου.

Ακριβώς το ίδιο διαπίστωσα κι εγώ φέτος που επισκέφθηκα τη Σικελία Άσπα! Οι άνθρωποι πάρα πολύ φιλικοί και ζεστοί. Παρόλο που οι περισσότεροι δεν μιλάνε αγγλικά προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να μας βοηθήσουν, να μας δείξουν το δρόμο κλπ. Όλοι χαμογελαστοί και τσαχπίνηδες. Καμία σχέση με την εντύπωση που αποκόμισα χρόνια πριν που έκανα οδικώς το γύρο της βόρειας Ιταλίας και συνάντησα κόσμο μάλλον ψυχρό και απόμακρο.

 

[aspa]

Περιμένουμε εντυπώσεις από την Σικελία. Ειναι μέσα στα σχέδιά μου.

 

[makisg]

επειδή ειναι και στα δικά μου σχέδια περιμένω και εγώ τις εντυπώσεις της Ουτοπια.

 

[aspa]

Στην διαδρομή μας περάσαμε και από την Πομπηία, να δούμε την αρχαία πόλη.

Η Πομπηία ήταν μεγάλη πόλη με 25.000 κατοίκους. Η τοποθεσία της και το κλίμα την έκανα ένα εξαιρετικό θέρετρο της αρχαίας Ρώμης. Το 79 μ.Χ εξεράγει ο Βεζούβιος, θάβοντας την πόλη κάτω από στρώμα λάβας και στάχτης. Το 1592, τυχαία ανακαλύφθηκε τμήμα της πόλης, αργότερα το 1748 ανασκαφές έφεραν στο φως μεγάλο τμήμα της πόλης .

Είναι εντυπωσιακό πως σε μερικά σπίτια σώζονται πολλά γλυπτά και τοιχογραφίες. Ολόκληρα οικοδομήματα, με τις αυλές τους, ναοί και το μεγαλύτερο όλων η αρένα.

Η πόλη έχει 2 εισόδους η Porta Marina, η πιο κεντρική και η Piazza amfitheatro στην άλλη άκρη της πόλης.

Ξεκινώντας από την Porta Marina βρίσκεσαι στο “Forum”όπου ήταν η αγορά, τα δικαστήρια και τόπος συνάντησης των κατοίκων και όλων των δημόσιων λειτουργών.

Εντυπωσιακά είναι τα σπίτια “ Έπαυλη των Μυστηρίων”με τις περίφημες διατηρημένες τοιχογραφίες, η “Οικία των Βετίων”με το ιερό των Λαρήτων, η “Οικία του Φαύνου” με το μπρούτζινο άγαλμα, η “Οικία των χρυσών ερώτων”με το εξαιρετικό περιστύλιο και πολλά άλλα.

Ένα από τα πιο διατηρημένα κτίσματα είναι το αμφιθέατρο και η μεγάλη παλαίστρα.

Η Πομπηία είναι από τα αξιοθέατα που δεν πρέπει να χάσει ο επισκέπτης της περιοχής. Σε αφήνει άφωνο από θαυμασμό στα ιστορικής αξίας ευρήματα όλης της περιοχής. Τα ανέσυραν οι ανασκαφές, ανέπαφα παρόλο που είχαν σκεπαστεί από παχύ στρώμα λάβας.

Το εισιτήριο είχε 11+2 ευρώ. Εμείς χρησιμοποιήσαμε την arte cart που μας επέτρεπε να επισκεφθούμε 2 αξιοθέατα δωρεάν 5 με μισή τιμή και τις συγκοινωνίες της Νάπολης δωρεάν. Είχε 32ευρώ.

Την αγοράσαμε στην Πομπηία στο γραφείο στην Porta Marina.

 

[aspa]

Συνεχίσαμε για την Νάπολη, Η πλανεύτρα πόλη του Νότου μας καλούσε στις αγκάλες της.
Αφήσαμε το αυτοκίνητο στο αεροδρόμιο και με ταξί πια φθάσαμε στην πόλη.
Ένα διαμέρισμα στο κέντρο της πόλης μας περίμενε. Για 4 βράδια δώσαμε 200ε+20ε για καθάρισμα.
Το διαμέρισμα εντελώς ανακαινισμένο βρισκόταν στον 2ο όροφο μιας πολυκατοικίας της παλιάς πόλης. Ζήσαμε για 5 ημέρες ανάμεσα στους Ναπολιτάνους. Ξυπνούσαμε με την γιαγιά που τραγουδούσε στο εγγονάκι της για να το σηκώσει και οι φωνές της ακούγονταν σε όλο τον φωταγωγό. Με τα τραγούδια και τις ψαλμωδίες του Κυριακάτικου πρωινού. Ακόμα με τις μυρωδιές από τα φαγητά της Κυριακής που περίμεναν όλη την οικογένεια να τα....εξαφανίσει. Τόσο μικρές οι πολυκατοικίες που το ένα διαμέρισμα σχεδόν ήταν μέσα στο άλλο. Τα παράθυρα του φωταγωγού δεν τολμούσες να τα κλείσεις λόγω της έλλειψης αέρα.

Στα στενά σοκάκια απλωμένες οι μπουγάδες σε σχοινιά από το ένα σπίτι μέχρι τα απέναντι σχηματίζουν γιρλάντες που κρύβουν το φως του ήλιου. Τα μηχανάκια με εξαιρετική δεξιοτεχνία σε προσπερνούσαν ανεβαίνοντας τις ανηφόρες. Τύφλα νάχαν οι οδηγοί αγώνων. Κουαρτιέρι Σπανιόλι, η συνοικά που έγινε για να στεγάσει Ισπανούς στρατιώτες και από αυτούς πήρε και το όνομά της. Η συγκατοίκηση με τους Ναπολιτάνους είχε μια μαγεία, σε έβαζε στους ρυθμούς τους, σε παρέσερνε. Πολλοί συγγραφείς και ποιητές τοποθετούν τα έργα τους σε αυτήν την συνοικία.

Στην Νάπολη δεν αξίζει, αν δεν πας να εισχωρήσεις, στην Ισπανική συνοικία. Θα δεις απίστευτα πράγματα και γραφική παρακμή, μέσα στο κέντρο της πόλης.

Η εξερεύνηση της πόλης ξεκινά. Η βόλτα αρχίζει από την Via Toledo τον κεντρικότερο δρόμο με τα καταστήματα και τα αμέτρητα παλιά κτήρια, τα περισσότερα από αυτά παλάτια, με ωραίες προσόψεις. Πρώτη φορά είδα τόσα παλάτια μαζεμένα.

Το μεγαλύτερο το Palazzo Reale, το Βασιλικό Παλάτι, άρχισε να κτίζεται από τουςΙσπανούς άρχοντες της πόλης, μετέπειτα συνεχίστηκε από την δυναστείατων Βουρβόνων και συμπληρώθηκε από τους βασιλείς της Ιταλίας. Το παλάτι, στην πλατεία Piazza del Plebiscito, είναι ανοικτό για το κοινό. Μεγαλοπρεπές το εσωτερικό του.

Σε κοντινή απόσταση, η διάσημη Όπερα της Νάπολης, το Teatro San Carlo.

Θαυμάσιο, ήταν το μεγαλύτερο θέατρο της Ιταλίας , πριν γίνει η Σκάλα του Μιλάνου,και από τα παλιότερα στον κόσμο. Το επισκεφθήκαμε με ξεναγό. Τα θεωρεία όλα με καθρέπτες για να παρακολουθούνται από το Βασιλικό θεωρείο.

Ένας άλλο εντυπωσιακός χώρος είναι η Galleria Umberto I, μια τεράστια στοά με γυάλινη οροφή που χρονολογείται από το 1887. Υπέροχος θόλος με γυαλί και σίδερο, ενώ το δάπεδο διακοσμούν ψηφιδωτά από μάρμαρο. Ένα διάλειμμα για καφέ στο ιστορικό καφέ Gambrinus απέναντι από το παλάτι, που μαζί με το ζαχαροπλαστείο Gay Odin αποτελούν τα αρχαιότερα της πόλης.

Κάστρα κάστρα κάστρα συνεχώς.
Συνέχεια περπατώντας στην προκυμαία βρίσκεις το Castel Nuovo, το μεγάλο φρούριο προστασία του λιμανιού, που περιέχει δύο μουσεία, καθώς και τα γραφεία των τοπικών αρχών.

Περπατώντας παράλληλα με την θάλασσα καταλήγεις στο Castel del Ovo, το παλιότερο κάστρο της Νάπολη. Το κάστρο του αυγού όπως λέγεται λόγω του σχήματός του και μιας λαϊκής παράδοσης ότι κρύβεται ένα μαγικό αυγό μέσα στο κάστρο.

Η παραλία συνεχίζεται και περνώντας από το μεγάλο πάρκο της βίλας Κομουνάλε φθάνεις μέχρι το λιμανάκι της Μερτζελίνα, την συνοικία των ψαράδων που είναι γεμάτη καΐκια και πολυάριθμα καφενεία. Οι ντόπιοι τα αποκαλούν καλέι.

Είναι μια παράδοση των Ναπολιτάνων ο περίπατος κατά μήκος της ακτής.

Η βόλτα στην προκυμαία είναι όλα τα λεφτά. Βλέπεις όλες τις ηλικίες, από μικρά παιδιά μέχρι υπερήλικες να πηγαίνουν πέρα δώθε να γελούν να κουβεντιάζουν να χαίρονται την θάλασσα. ΟΙ περισσότεροι κάθονται στα πεζούλια της προκυμαίας, ενώ κάποιοι άλλοι πίνουν μπύρες από τα περίπτερα και τρώνε πατσαδάκια (ο αγαπημένος τους μεζές) από τα υπαίθρια κιόσκια. Αυτή ήταν η αγαπημένη μας βόλτα κάθε βράδυ.

Ο Φραντζέσκο μας περίμενε να μας προσφέρει την παγωμένη μπύρα του που στοίχιζε μόνο 3ε και ήταν και 750ml. Αναπολώ αυτά τα βράδια δίπλα στην θάλασσα. Η πόλη είτε το βράδυ είτε το πρωί σε τρελαίνει. Δεν νοιώσαμε να απειλούμαστε από κανένα. Περπατούσαμε ανέμελα στους δρόμους, δεν είδαμε ύποπτες κινήσεις ούτε ακούσαμε από άλλους για κλοπές και επιθέσεις. Βέβαια κινούμαστε στο κέντρο της πόλης και η αστυνομία έκανε παντού αισθητή την παρουσία της.

Την επομένη επισκεφθήκαμε την υπόγεια πόλη (Νάπολη Σοτερανέα).

και το μουσείο

Την Piazza Dante με τα πολλά βιβλιοπωλεία.

Toν Duomo, τον Καθεδρικό ναό, το Pio Monte ένα φιλανθρωπικό ίδρυμα. Σε αυτό υπάρχει ένας ναός όπου δεσπόζει ο πίνακας με το εκπληκτικό έργο του Καραβάτζιο “Επτά πράξεις ελεημοσύνης”.

Επίσης επισκεφθήκαμε πολλές εκκλησίες

εδώ το τάμα του Αίματος.
παλάτια - μουσεία

και την Piazza Bellini.

Αυτό το τμήμα συνορεύει με την Σπακανάπολη.

Η Σπακανάπολη είναι ένας μεγάλος δρόμος που έχει επτά τμήματα με διαφορετικές ονομασίες το καθένα. Έχει πολλές εκκλησίες, πλατείες, ιστορικά κτίρια και δίκαια αποκαλείται “υπαίθριο μουσείο”. Η ζωντανή και ατμοσφαιρική “Pazza sant Domenico” κοντά στο πανεπιστήμιο είναι πάντα γεμάτη από φοιτητόκοσμο. Ξεχωρίζουμε την Τζεζού Νουόβο την εκκλησία με την ιδιαίτερη πρόσοψη,

Το Παλάτζο Φιλομαρίνο, την Μόντε ντι Πιετά, Το Παλάτζο Καράφα Σαντάτζελο, το Οσπετάλε ντέλε Μπάμπολε η νοσοκομείο της κούκλας και φυσικά το εντυπωσιακό μοναστήρι και την εκκλησία της Σάντα Κιάρα. Το πλακόστρωτο περιστύλιο της αυλής του μοναστηριού σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό.

Πολλά τα αξιοθέατα της πόλης, όλη η πόλη είναι ένα μουσείο . Από τον λόφο Βομέρο μέχρι το αρχαιολογικό μουσείο, την αγορά και τον μοντέρνο σταθμό Γκαριμπάλντι η πόλη έχει να σου δείξει χίλια πρόσωπα.

Έξω από τα τείχη της πόλης αναπτύχθηκε κατά τον 19ο αιώνα μια περιοχή πιο σικ, η Κάια.

Εκεί ήταν ο αγαπημένος τόπος κατοικίας της ανώτερης και μεσαίας τάξης. Σήμερα υπάρχουν μπαρ εστιατόρια καλά ξενοδοχεία και έντονη νυχτερινή ζωή.

Ένα πρωινό αποφασίσαμε να επισκεφθούμε το Ερκουλάνεουμ η αρχαία Ηράκλεια.

Είναι ένα χωριό που σκεπάστηκε από την λάβα του Βεζούβιου όπως και η Πομπηία. Μικρότερος χώρος πιο μαζεμένος με εξαιρετικά ευρήματα. Και εδώ τα σπίτια άθικτα, μπορώ να πω σε πιο καλή κατάσταση από την Πομπηία με τοιχογραφίες, ψηφιδωτά, οικίες με ρωμαϊκά λουτρά.

Εκείνο που μας εντυπωσίασε πιο πολύ ήταν το μουσείο “Museo Archeologico Virtuale”. Έδειχνε την πόλη ψηφιακά αναφερόμενο σε αυτήν με εικόνες εικονικής πραγματικότητας.

Είναι ένα μουσείο όπου ενήλικες και παιδιά μπορούν να καταλάβουν, να μάθουν, και εκπλαγούν από κοινού. Εδώ, ένα εικονικό ταξίδι στην ιστορία αρχίζει. Ανακαλύπτουμε την ομορφιά και τη γοητεία της πολιτιστικής και αρχαιολογικής κληρονομιάς μέσω των οθονών η οθονών αφής. Γίνεται ψηφιακή ανακατασκευή των κατεστραμμένων πόλεων και δημιουργείται εκ νέου ζωή στους πρόποδες του Βεζούβιου, όπως κάποτε μπορούσε να ήταν.
Πολύ εντυπωσιακό το ολόγραμμα του αρχαίου κοσμήματος. Το μουσείο βρίσκεται έξω από την αρχαία πόλη στο δρόμο για το σιδηροδρομικό σταθμό.
Όλη η επίσκεψη περιλαμβανόταν στην Artecart. Καθώς και το εισιτήριο του τραίνου και η είσοδος είναι μέσα στις παροχές της. Ελεύθερη η είσοδος στο Ερκολάνουμ και έκπτωση στο μουσείο.

Δεν αναφέρθηκα ακόμη στο φαγητό στην Νάπολη.

Στα υπέροχα τυριά.

Στα μακαρόνια όλων των χρωμάτων και των γεύσεων.

Στις υπέροχες πίτσες φτιαγμένες με όλες τις εκδοχές. Λεπτό αφράτο ζυμάρι, καλυμμένο με μοτσαρέλλα, προ σιούτο η ότι άλλο ήθελες σου έκαναν σινιάλο από κάθε γωνιά της πόλης. Οι φούρνοι με τα ξύλα τις έψηναν σε 5λεπτά και ευωδίαζαν τον τόπο. Τις τιμήσαμε πολύ, όπως επίσης και τα φρέσκα ζυμαρικά, που μόνο οι Ιταλοί ξέρουν να φτιάχνουν.
Στα θαλασσινά τους.

Στα τραγούδια τους.
Η πόλη μας άρεσε πάρα πολύ. Είναι μια διαφορετική Ιταλία. Η Ιταλία του Νότου. Εκεί οι άνθρωποι είναι πιο αλέγροι, ευγενικοί, ευπρόσιτοι. Έχουν βέβαια και το νότιο ταμπεραμέντο, την πονηριά και την ευθιξία, που τούς κάνεις κάποιες φορές κακούς και βίαιους, πράγματα που ευτυχώς δεν αντιμετωπίσαμε.

Ένα ανοιχτό ραντεβού μας περιμένει να ανακαλύψουμε ότι αφήσαμε.

 

[dimosf]

Στην διαδρομή μας περάσαμε και από την Πομπηία, να δούμε την αρχαία πόλη.
Εντυπωσιακά είναι τα σπίτια “ Έπαυλη των Μυστηρίων”με τις περίφημες διατηρημένες τοιχογραφίες, η “Οικία των Βετίων”με το ιερό των Λαρήτων, η “Οικία του Φαύνου” με το μπρούτζινο άγαλμα, η “Οικία των χρυσών ερώτων”με το εξαιρετικό περιστύλιο και πολλά άλλα.

Υπέροχα!
Στην Πομπηϊας απαγορεύεται η φωτογράφηση;

 

[canf]

Πολύ ωραία αφήγηση! Ευχαριστούμε πολύ!
Θα πάω και εγώ Νάπολη και ανυπομονώ. ..

 

[CBF600S]

Aspa στον ουρανο σε γυρευα στη γη σε βρηκα!!! Το Μαϊο θα παμε 2 άτομα για 7 μερες στη Νοτια Ιταλια και σκεφτομασταν να παμε αεροπορικως στη Ναπολη και μετα ενοικιαση αυτοκινητου και δρομο!!!! Οι περιγραφες σου αψογες, Μηπως θα μπορουσες να μου δωσεις διευθυνση διαμονης για Ναπολη?

Eχοντας στη διαθεση μας 7 νυχτες λεω να τις μοιρασουμε 3 μερες Ναπολη και 4 ......που?? Σορρεντο, Σαλερνο, Ποζιτανο, Ραβελο ή Μaiori? θα θέλαμε να εχουμε την επιλογη το βραδυ να βγαινουμε για φαγητο ποτο και μουσικη. Ευχαριστω για το χρονο σας.