Βιετνάμ Καμπότζη Ταϊλάνδη ΝΑ Ασία για 3 μέρες ως 3 μήνες. Πόσο ακριβώς; Θα δείξει.

[poised]

Πάνω που είπαμε θα μας κάνεις τραβελο-θείους εμένα και τον @psilos3 που παρακολουθούμε στενά τα ερωτικά σου, το ταξίδι σου (...), μας το χάλασες!

Συγνώμη που δεν γκαστρωθήκαμε να σας κρατάω το ενδιαφέρον στην ιστορία!

 

[turms]

ξώφαλτσα πέρασε μου φαίνεται

k μετά να δω πως θα ξεμπλέξεις εκεί
πιστεύω ότι για μερικά δευτερόλεπτα πέρασε το μέλλον σου ως μόνιμος κάτοικος στην Asia σαν ταινία μπροστά από τα ματια σου.

 

[poised]

ξώφαλτσα πέρασε μου φαίνεται

Δεν είχα κάποιο σοβαρό λόγο να το υποψιάζομαι αλλά τα συμπτώματα ήταν κάπως ανησυχητικά, ειδικά τη δεύτερη μέρα και όσο και να λες "μπα", ποτέ δε ξέρεις.

Στο Βιετνάμ υπάρχει η έκφραση "μου είπε ο γιατρός ότι παντρεύομαι" για αυτές τις καταστάσεις. Ευτυχώς δεν χρειάστηκε να τη μάθω στο ορίτζιναλ.

 

[turms]

Δεν είχα κάποιο σοβαρό λόγο να το υποψιάζομαι αλλά τα συμπτώματα ήταν κάπως ανησυχητικά, ειδικά τη δεύτερη μέρα και όσο και να λες "μπα", ποτέ δε ξέρεις.

το φαντάζομαι...άσε...


PS εκτος θέματος ok αλλα, θα το πω...υπάρχουν κάποιες θεωρίες που λένε ότι υπάρχει ερωτική συνεύρεση αυτές τις μέρες του μηνα, η αυτές τις μέρες του μηνα , η σύλληψη είναι σχεδόν απίθανη...λιγότερο του 0,001%
οποιος το πει αυτό ξανά, πες μου να του στείλω έναν λογαριασμό

 

[turms]

οι γλώσσες δεν μοιάζουν μεταξύ τους? δηλαδή ένας από το βιετνάμ δεν καταλαβαίνει τίποτα πχ στην Ταυλάνδη, Καμπότζη κλπ`?

 

[poised]

οι γλώσσες δεν μοιάζουν μεταξύ τους? δηλαδή ένας από το βιετνάμ δεν καταλαβαίνει τίποτα πχ στην Ταυλάνδη, Καμπότζη κλπ`?

Τα βιετναμέζικα με τα καμποτζιανά έχουν κοινή προέλευση στα βάθη των αιώνων από την πρωτο-αυστροασιατική και στην συνέχεια τοποθετούνται μαζί στην mon-khmer ομάδα, αλλά αυτό είναι όπως όλες οι ευρωπαϊκές και μερικές ινδικές/περσικές γλώσσες έχουν κοινή βάση την ινδοευρωπαϊκή και μέσα εκεί στο γκρουπ των italic γλωσσών έχεις ουαλικά μαζί με καταλανικά αλλά δεν συνεννοούνται. Άσε που τα καμποτζιανά έχουν τη δική τους γραφή και επειδή όλες οι γλώσσες είναι τονικές ακόμα και μικρές αλλαγές τις κάνουν ακατάλυπτες.

 

[poised]

Σιχανούκβιλ: Δώσ' της άλλη μια ευκαιρία;

Όλο το βράδυ έριχνε το θεό του, αναρωτιόμουν αν θα έβρισκα το μηχανάκι απ' έξω το πρωί ή θα το είχε πάρει κανένα ποτάμι μέχρι τη θάλασσα. Το πρωί πάντως η βροχή είχε μειωθεί και υπήρχαν και μικρά διαστήματα όπου σταματούσε. Μπήκα να δω πως θα πήγαινε το πράγμα για τις επόμενες μέρες και είδα αυτό

Εμείς βρισκόμασταν ακριβώς πάνω από το Ho της λέξης Ho Chi Minh. Μας είχε περάσει από την άκρη η καταιγίδα που τώρα ήταν στον κόλπο της Ταϊλάνδης και ερχόταν ένα κακό και ένα χειρότερο. Δηλαδή αν είχαμε δει τρεις μέρες βροχής, η μία από τις οποίες ήταν απίστευτη από αυτό που μας πέρασε ξυστά, τι θα γινόταν στο επόμενο που σύμφωνα με τη πρόβλεψη θα πέρναγε σουβλάκι πάνω από τη περιοχή;

Είχα κλείσει μόλις μια μέρα στο μέρος που μέναμε γιατί πίστευα ότι ο καιρός θα ήταν καλύτερος και θα φεύγαμε για το κο ρόνγκ έστω και για ένα βράδυ, ήθελα να το δω, έστω και ρισκάροντας τα ζουζούνια. Η κυρία που μας είχε ανοίξει το διαμέρισμα είχε είπε ότι μπορούσαμε να φύγουμε όποτε θέλαμε μέσα στη μέρα χωρίς άγχος και αν θέλαμε να μείνουμε παραπάνω μέρες απλά να της έστελνα μήνυμα να το ξέρει και θα τα βρίσκαμε μετά. Άκου να δεις πράγματα, έπρεπε να της κάνει εντατικά η ρωσίδα για το πως φέρονται στους πελάτες.

Αν εξαιρέσεις αυτή, στη Σιχανούκβιλ είχα αρχίσει να φορτώνω σοβαρά με την ακρίβεια, τις κακές υποδομές, την συμπεριφορά που με έκανε να νιώθω ότι δεν έβλεπαν το πρόσωπό σου αλλά δολάρια, ενώ δεν έβρισκα και τίποτα αξιόλογο να με κρατήσει. Στην ότρες ήταν απλά όλα χειρότερα.

Σε μία από τις παύσεις τις βροχής, που όσο πέρναγε η ώρα μεγάλωναν σε διάρκεια, το πήραμε για πόλη να κάνουμε και κάτι. Πηγαίνοντας είπα να κάνω στάση στη πρεσβεία του βιετνάμ. Η βιετναμέζα γκρίνιαξε "τι σταματάμε, σου είπαν σε 2-3 εργάσιμες, ούτε μία δεν έχει περάσει, τι περιμένεις", εγώ πάλι της έλεγα "σιγά τη δουλειά που έχουν, μπορεί και να την έχουν ήδη φτιάξει και να κάθεται ή τουλάχιστον να μου πουν πότε θα είναι έτοιμη να ξέρουμε τι κάνουμε".

Πήγα στον υπάλληλο και έριξα μία άδεια τύπου "έκανα την αίτηση την προηγούμενη βδομάδα και μου είχατε πει να έρθω να ρωτήσω αυτή τη βδομάδα πότε θα είναι έτοιμη". Πήγε ο υπάλληλος μέσα στο γραφειάκι. Αργούσε, έφερνε χαρτιά από εδώ, τα πήγαινε από εκεί, αγχώθηκα ότι μπορεί να είχαν χάσει το διαβατήριο. Η βιετναμέζα απ' έξω ήταν σε στραβωμένη φάση, είχε ταλαιπωρηθεί με τα στομαχικά της, ήθελε τουαλέτα, δεν ήθελε να πάει εκεί, λίγο και σαν μικρό παιδί το λες. Βέβαια δεν έχω και περίοδο εγώ να ξέρω πως είναι ούτε έκανα εμετούς τη προηγούμενη.

Μετά από αρκετή αναμονή μου έφερε ο τύπος το διαβατήριο έτοιμο με το αυτοκόλλητο της βίζας και ένα χαρτί να υπογράψω ότι το παρέλαβα. Ώπα της! "Πάρ' τα" είπα της βιετναμέζας σε ότι πιο κοντινό μπορούσα να μεταφράσω στα αγγλικά, κουνώντας επιδεικτικά το διαβατήριο με τη βίζα μπροστά της. Εισέπραξα ένα δολοφονικό βλέμμα. Το ξέρω, μου αρέσει να ζω επικίνδυνα.

Εντελώς αναπάντεχο γεγονός το οποίο μας απελευθέρωσε από ένα βραχνά. Δε χρειαζόταν πια να μείνουμε εκεί να περιμένουμε. Πήγαμε για φαγητό, καταλήγοντας σε ένα μέρος, εστιατόριο δε το έλεγες κιόλας, ήταν όσο καλτ όσο πάει. Το διάλεξε η βιετναμέζα οπότε υπέθεσα ότι ήξερε τι έκανε.

Αυτό ήταν το "σαλόνι" του σπιτιού, στο πεζοδρόμιο του οποίου είχαμε κάτσει να φάμε, έχει τόση πληροφορία που έβγαλα σχεδόν όλο το γεύμα να κοιτάζω.

Έπρεπε να πάρουμε μία απόφαση για το τι θα κάνουμε μετά. Όμως ακόμα ένιωθα ότι ίσως δεν είχα δώσει την ευκαιρία που χρειαζόταν στη πόλη. Μιας που είχαμε το μηχανάκι είπα να πάμε πρώτα από κάποια σημεία στο χάρτη. Εδώ ήταν ένας λόφος που είχε θέα όλη τη περιοχή.

Κάναμε μία μεγάλη βόλτα, αντίστοιχη αυτής που είχαμε κάνει με τα ποδήλατα τη πρώτη μέρα αλλά χωρίς να πάμε από το συντομότερο δρόμο όπως τότε. Πέρασα απ' οτιδήποτε θα μπορούσε να έχει κάτι αξιόλογο χωρίς να βρω τίποτα. Είπα να πάμε στη γέφυρα και το νησί που δεν είχαμε δει τότε, τουλάχιστον να μου φύγει το απωθημένο.

Πλησιάζοντας κατάλαβα γιατί δεν την είχαμε βρει τότε στα σκοτάδια. Την είχαν κλειδαμπαρώσει! Στο σημείο που ήταν ο δρόμος έκανε στροφή προς τη γέφυρα είχαν βάλει ψηλές λαμαρίνες όπως στα εργοτάξια και ήταν αδύνατο όχι μόνο να περάσεις αλλά και να δεις από πίσω. Αργότερα διάβασα στο ίντερνετ ότι έχουν πουλήσει το νησί με τη γέφυρα σε μία εταιρία που υποτίθεται θα το αξιοποιούσε αλλά ακόμα μέχρι και σήμερα δεν έχει γίνει τίποτα. Σύμφωνα με τρέχουσες πληροφορίες και με κάθε επιφύλαξη, τώρα ανοίγει για το κοινό κάθε Κυριακή, πιθανώς και αργίες, τότε ήταν εντελώς κλειστή.

Φώτο από wikipedia

Σταματήσαμε πάλι στην παραλία που είχαμε πάει βράδυ την πρώτη μέρα με τα ποδήλατα. Πήραμε ένα ζαχαροκάλαμο να παλέψουμε τη ζέστη γιατί με το που μειώθηκε λίγο η νεφοκάλυψη αμέσως αυξήθηκε η θερμοκρασία.

Κάναμε μία βόλτα κάτω από τη σκιά των δέντρων και συζητάγαμε το τι θα κάναμε. Σίγουρα δεν ήθελα να πηγαίναμε εκείνη τη μέρα στο νησί και την επόμενη να μας έπιανε η βροχή και να ξεμέναμε εκεί. Το οδικώς προς τα ανατολικά για το παραλιακό πέρασμα προς Βιετνάμ είχε τον κίνδυνο ότι μπορεί να πετυχαίναμε την βροχή στο δρόμο και να ταλαιπωριόμασταν, άσε που δεν είχαμε καν ιδέα τι συνδυασμούς μέσων χρειαζόμασταν, δύσκολα τα πράγματα.

Στο βάθος κέντρο είναι το κο ρονγκ. Τόσο κοντά. Μάλλον δε θα το βλέπαμε.

Mετά τα σκαλιά φαίνεται ένα ρυάκι από ακάθαρτα που βγαίνει στη θάλασσα και εκεί κάνουν μπάνιο παιδιά με αυτοσχέδια σωσίβια από σαμπρέλες φορτηγών, ενώ λίγο πιο δίπλα ανάμεσα σε άλλα ρυάκια είναι ένα μπίτς μπαρ.

"Ένα τι;" μου λέει η βιετναμέζα.
"Μπιτς μπαρ."
"Τι είναι αυτό; τι εννοείς;"
"Τι τι εννοώ: Παραλία, μπαρ, το μπαρ στην παραλία"
"Αααα εννοείς beach bar, ενώ λες bitch".
Κοίτα ρε μαλάκα που μας διορθώνει τη προφορά η βιετναμέζα! Γιου μπιτς!

(συνεχίζεται)

 

[poised]

Κάπου εκεί αποφασίσαμε ότι δεν υπήρχε όρεξη για δύσκολες περιπέτειες. Δε ξέρω τι θα είχα κάνει αν ήμουν μόνος μου, μπορεί πάλι να μη το είχα αποτολμήσει.

Κράτησα λίγο αυτές τις εικόνες για να μετριάσω την (κακή) άποψη που είχα για την πόλη, γνωρίζοντας ότι απλά δουλεύω τον εαυτό μου.

Ίσως με καλύτερο καιρό και κάποια μπάνια (στην ότρες ή και πιο πέρα, οπουδήποτε αλλού είναι φουλ στα κωλοβακτηρίδια) να την είχα δει αλλιώς. Ξέρω ότι υπάρχει κόσμος που έχει περάσει ωραία, η Ότρες είναι λίγο σαν παραλία σε νησί με vibes χαλάρωσης ή bitch beach bar, ανάλογα που θα κάτσεις, ενώ το koh rong έχει (ή είχε) ωραίες τιρκουάζ παραλίες με λευκή άμμο και λίγες υποδομές. Όμως το λιγότερο δεν ήταν η σωστή εποχή που είχα πάει.

Πήγαμε στο σταθμό λεωφορείων και βγάλαμε για HCMC (Ho Chi Minh CIty), μέσω Πνομ Πεν φυσικά, με το βραδινό. Θα ταξιδεύαμε όλη νύχτα, θα φτάναμε ξημερώματα στο σύνορα και από εκεί μετά από 2-3 ώρες, ανάλογα και την κίνηση, στην HCMC.

Πριν φύγουμε περάσαμε από ένα mall να πάρουμε τίποτα βλακείες για το δρόμο, κυρίως ήθελα να δω αν εκεί θα ήταν διαφορετικές οι τιμές, δε μπορούσα να πιστέψω ότι οι ντόπιοι δίνουν τόσα λεφτά. Τελικά προέκυψε κάτι σαν κινέζικο μαγαζί στην Ελλάδα, ενώ το σουπερμάρκετ, ο θεός να το κάνει, ήταν απλά ένα μεγάλο μινιμάρκετ που είχε ψωνιστεί ότι είναι σουπερμάρκετ.

Στους διαδρόμους πέτυχα αυτό. Διαβάζω τι λέει στην ετικέτα και μένω άναυδος. Το δείχνω στην βιετναμέζα, ξέρεις τι είναι αυτό; Ναι μου λέει δε ξέρεις; Τηγανητό στομάχι ψαριού. Είναι τραγανιστό, θέλεις να δοκιμάσεις; Άνοιξα λίγο το σακουλάκι (δεν ήταν καν ασφαλείας) μύρισα και . Άστο καλύτερα.

Πήγαμε στο δωμάτιο, μαζέψαμε και επιστρέψαμε πίσω στο σταθμό με όλα τα πράγματα. Δε θυμάμαι πως επιτρέψαμε το μηχανάκι. Να περπατήσαμε φορτωμένοι δύσκολο, ίσως άφησα τα πράγματα και τη βιετναμέζα, το επέστρεψα μόνος μου και γύρισα με τα πόδια.

Το λεωφορείο, παρόλο που δε σου γέμιζε το μάτι απ' έξω, είχε πολύ άνετες καρέκλες με μεγάλη ανάκλιση.

Μακάρι και τα δικά μας ΚΤΕΛ να ήταν έτσι, βγαίνει το ταξίδι χωρίς πόνους πλάτης και κοιμάσαι πιο εύκολα.

Στα μισά της διαδρομής προς Πνομ Πεν έκανε στάση κυριολεκτικά στο πουθενά. Ο δρόμος δεν είχε κανένα φως, δεν υπήρχε μαγαζί ή τίποτε άλλο, απλά κατεβήκαμε κυρίως όλοι οι άντρες, καθήσαμε στη σειρά στην άκρη του δρόμου και ποτίσαμε τη βλάστηση. Δε θυμάμαι αν κάποιες γυναίκες που είχαν ανάγκη πήγανε πιο πέρα, υπήρχε ένας μικρός λόφος, ή απλά τα κράτησαν.

Κατά τις 12 το βράδυ φτάσαμε στο κεντρικό σταθμό της Πνομ Πεν. Μου λέει η βιετναμέζα, κάτσε να σου δώσω τον κωδικό από το wifi, αυτόν που είχε αναγκαστεί να πληρώσει την άλλη φορά για να της τον δώσουν. Εντάξει τι θες να κάνω δηλαδή της λέω να μπω να κατεβάσω καμία ταινία για να τους τιμωρήσω... Περιμέναμε εκεί κάμποση ώρα και με τα πολλά συνεχίσαμε για τα σύνορα, δε θυμάμαι αν ήταν το ίδιο λεωφορείο ή άλλο.

 

[poised]

Ho Chi Minh City: Τρεχάτε ποδαράκια μου να μη σας χέσει ο κώλος

Φεύγοντας από Πνομ Πεν το λεωφορείο πήγαινε πολύ αργά, πολύ βολικό για τον ύπνο. Κατά τις 4 σταμάτησε κάπου στην άκρη του δρόμου και έμεινε εκεί σταματημένο για μία ώρα, ίσως και παραπάνω. Όταν έπιασε να ξημερώνει κατάλαβα ότι ήμασταν ήδη δίπλα στα σύνορα και περιμένανε να ανοίξουν τα γραφεία.

Υπό κανονικές συνθήκες θα ήταν μοναδική ευκαιρία για να λιώσω στον ύπνο εκεί που περιμέναμε, όμως κάτι δε πήγαινε καλά. Το στομάχι μου είχε διπλώσει και είχα μία περίεργη ζαλάδα-πονοκέφαλο που με έκανε να νιώθω πολύ άβολα και να ιδρώνω με κρύο ιδρώτα. Έκανα υπομονή, άλλωστε τι άλλο μπορούσα να κάνω, αλλά μάλλον γινόταν χειρότερα.

Σιγά σιγά ξυπνήσανε όλοι και με τα πολλά προχωρήσαμε. Το λεωφορείο σταμάτησε στην καμποτζιανή πλευρά για τον έλεγχο διαβατηρίων. Βοήθησα έναν δυτικό παππού που ταξίδευε μόνος του να κατέβει το τελευταίο σκαλί και από περιέργεια τον ρώτησα τι κάνει εκεί. Μου δήλωσε 86 χρονών και ότι ταξίδευε στην ΝΑ Ασία, ενώ πέρναγε τα σύνορα για visa run... Τι να πεις για τα χάλια μας μετά.

Είπα στη βιετναμέζα πως ένιωθα, α μου λέει, έτσι είμαι εγώ τόσες μέρες, πάρε να έχεις τώρα. Τι διάολο θα μου έρθει και περίοδος μετά;

Τέλος πάντων μπήκαμε στην ουρά για τα διαβατήρια, ενώ ένιωθα όλο και χειρότερα. Κάποια στιγμή το παχύ μου έντερο φώναξε mayday mayday, με τα χίλια ζόρια περίμενα λίγο να έρθει η σειρά μου και της βιετναμέζας και με το που με είδε ο υπάλληλος του λέω σόρυ, χρειάζομαι τουαλέτα, πες που είναι ΤΩΡΑ. Αφήνω την βιετναμέζα εκεί με το διαβατήριο και φεύγω με το γνωστό σφιγγοβάδην που κάνει κάποιος από την υπερπροσπάθεια να συγκρατήσει τα κωλομέρια ενωμένα.

Μπαίνω στη τουαλέτα και βλέπω ένα χάλι που δεν περιγράφεται. Παίζει να ήταν μία από τις χειρότερες τουαλέτες που έχω μπει ποτέ. Με το ρεύμα της πόρτας που άνοιξα όσο πιο γρήγορα μπορούσα τρόμαξε ένα σμήνος κουνούπια και άλλα ιπτάμενα, αλλά δεν είχα χρόνο να κάνω τίποτε για αυτό, η κατάσταση ήταν οριακή. Τα κατέβασα και η πρώτη μπαλωθιά έσκασε πριν ακόμα σκύψω καλά, δεν ήμουν σίγουρος ότι πρόλαβα την ζημιά, αλλά τελικά ευτυχώς. Από τη μια ανησυχούσα για το πόσες αρρώστιες θα κόλλαγα εκεί μέσα, αν όχι από την τουαλέτα από τα κουνούπια και προσπαθούσα να μην ακουμπήσω τίποτα, από την άλλη να έχω διπλώσει από τον πόνο στη κοιλιά.

Πέρασε αρκετή ώρα, ήρθε η βιετναμέζα απ' έξω και μου είπε ότι έχουν τελειώσει όλοι και πάνε στο λεωφορείο. Της είπα να πάει και αυτή και να τους πει ότι έχω πρόβλημα, θα ερχόμουν όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Ευτυχώς που οι ασιατικές τουαλέτες έχουν ένα λάστιχο-βρυσάκι δίπλα στο καζανάκι, εγώ το λέω κωλοπλένη, σωτήριο. Μάζεψα κάπως την κατάσταση και έφυγα.

Στο δρόμο για το λεωφορείο τα έβλεπα όλα κίτρινα, ζαλιζόμουν ενώ ήμουν σίγουρος πως ανά πάσα στιγμή θα έκανα εμετό ρουκέτα. Ανέβηκα τα σκαλοπάτια του λεωφορείου, κάθισα εκεί και είπα του οδηγού ξεκίνα και μη κλείσεις τη πόρτα. Αν σου κάνω νόημα σταμάτα αμέσως να κατέβω και του έκανα το νόημα ότι ανακατεύομαι.

Μάλλον το κατάλαβε και κάναμε τα κάπου 500 μέτρα (νομίζω) μέχρι τα κτήρια της βιετναμέζικης πλευράς αργά αργά. Είχα κλείσει τα μάτια γιατί δε μπορούσα από τη ζαλάδα, ενώ ήμουν σίγουρος ότι δε θα γλίτωνα τον εμετό, απλά ευχόμουν να προλάβαινα να τον κάνω έξω. Ευτυχώς με βοήθηγε λίγο το αεράκι από την ανοιχτή πόρτα.

Όταν φτάσαμε και βγήκα έξω ένιωσα λίγο καλύτερα, τα επόμενα λεπτά σταμάτησε η έντονη ζαλάδα και το βαρύ αίσθημα του εμετού, ενώ κάποια στιγμή ίδρωσα από πάνω μέχρι κάτω λες και μου έριξαν ένα κουβά νερό. Σταθήκαμε πάλι στην ουρά για τις σφραγίδες εισόδου και λίγο πριν έρθει η σειρά μου επανέρχεται ο έντονος πόνος στη κοιλιά. Λέω της βιετναμέζας - που πια μίλαγε και τη γλώσσα - πες του τύπου ότι πάω τουαλέτα και ας κάνει ότι θέλει. Σφραγίζει αν θέλει, με περιμένει αν θέλει, δικό του ζήτημα, δε μπορώ να περιμένω. Έφυγα με σφιγγοβάδην ανησυχώντας για την κατάσταση που θα βρω, σκεφτόμουν πως ότι δεν κόλλησα στην καμποτζιανή τουαλέτα θα το κολλήσω στη βιετναμέζικη, άλλωστε ποιος δίνει σημασία στις τουαλέτες στα σύνορα;

Μπαίνω βιαστικός και όπως ανοίγω τη πόρτα μου φεύγει ένα ουάου. Η τουαλέτα ήταν πεντακάθαρη, στην εντέλεια και με μάρμαρα λες και ήταν καμία έπαυλη. Μπράβο οι βιετναμέζοι λέω και χαρά που θα κάνουν μετά από μένα στο καθάρισμα. Εκεί έπεσε ένας δεύτερος ξεγυρισμένος γύρος μετά πόνων και βασάνων. Για άλλη μία φορά η βιετναμέζα ήρθε να μου πει ότι περιμένανε, για άλλη μία φορά της είπα ότι δε μπορούσα να κάνω τίποτα καλύτερο, να τους το έλεγε και αν δεν μπορούσαν να περιμένουν ας με άφηναν εκεί.

Για άλλη μία φορά ο κωλοπλένης καθάρισε (κυριολεκτικά και μεταφορικά) και πήγα προς το λεωφορείο. Είχα μία ανησυχία τι θα γινόταν αν χρειαζόταν και τρίτος γύρος στο δρόμο, να έπαιρνα κάτι να με μπλοκάρει ή όχι, μιας που μου είχαν πει ότι σε τέτοιες περιπτώσεις μπορεί να είναι και επικίνδυνο να τα κρατήσεις μέσα, άσε που μέχρι τότε στη ζωή μου δεν είχα περάσει ξανά τόσο έντονο μαρτύριο. Αποφάσισα να μη κάνω τίποτα και πήρα απλά μία αντιβίωση για τα έντερα, την ίδια που είχα δώσει και στη βιετναμέζα τις προηγούμενες ημέρες και είχε νιώσει καλύτερα.

Ευτυχώς μέχρι να φτάσουμε στο HCMC δεν είχαμε τρίτο γεγονός, αν και πόναγα πολύ στη κοιλιά. Το λεωφορείο μας άφησε κεντρικά και με το που φτάσαμε πήγαμε σε ένα ψιλοκυριλέ καφέ να φάμε κάτι και να ανασυνταχτούμε. Πόναγα, η λογική έλεγε ότι δεν έπρεπε να πιω καφέ να μην επιβαρύνω την κατάσταση, αλλά τον ζήταγε ο οργανισμός μου μετά από όλη αυτή τη ταλαιπωρία, οπότε τον πήρα και ότι γίνει. Ρε μάγκα μου τι απίστευτος καφές ήταν αυτός;

Τώρα που έβαλα τη φωτογραφία πρόσεξα ότι το χαρτί δίπλα από το δίσκο είναι οι οδηγίες της αντιβίωσης. Ναι τέτοιος είμαι, παίζει τίποτε από αυτά να μην ήταν καλή ιδέα

(συνεχίζεται)

 

[evaT]

Εντάξει τα έκανα εικόνα όλα

 

[turms]

πολλοί λένε ότι η μεγαλύτερη εφεύρεση είναι ο τροχός

εγώ πιστεύω ότι είναι
1. τα μωρομάντιλα
2. η κωλοπλένη

απαράδεκτο που δεν υπάρχει η λεγομενη k στον δυτικό κόσμο

 

[poised]

Όπως συνηθίζω να λέω, ξέρεις ποιος έχει πάει ΝΑ Ασία όταν τον βλέπεις να χαμογελάει περίεργα σε αυτή την στιγμή