Βιετνάμ Καμπότζη Ταϊλάνδη ΝΑ Ασία για 3 μέρες ως 3 μήνες. Πόσο ακριβώς; Θα δείξει.

[poised]

Περιμένω κι ένα αίσθημα από Λάος μεριά για να ολοκληρωθεί η Ινδοκίνα, όχι τίποτ' άλλο.

Ναι, αλλά γιατί μόνο ένα; Με την φαντασίωση που έχετε δημιουργήσει για μένα νομίζω περιμένετε κάτι καλύτερο, ας πούμε έτσι:

Κορίτσια από το Λάος όταν μάθανε ότι έβγαλα βίζα

Και εδώ φεύγοντας από Βόρειο Κορέα (φωτοσόπαρε ο Κιμ την φάτσα του πάνω στη δική μου)

 

[poised]

Με τα πολλά φτάσαμε στη Σιχανούκβιλ. Το λεωφορείο - πως το έπαθε - μας άφησε σε κεντρικό σημείο και όχι στου διαόλου τη μάνα. Από εκεί ήμασταν κάπου μισή ώρα περπάτημα προς το χοστέλ. Εγώ αυτές τις αποστάσεις τις περπατούσα, ρώτησα τη βιετναμέζα αν είχε πρόβλημα, μου είπε "ότι θες", οπότε το πήραμε με τα πόδια. Άμα ήθελε τουκ τουκ ας μίλαγε (ήθελε αλλά δε μίλησε, το πλήρωσα ετεροχρονισμένα, αχ οι γυναίκες).

Η πρώτη ιδέα της πόλης δεν ήταν καλή. Δεν είχε το χρώμα της Μπάταμπανγκ, δεν είχε την ανάπτυξη της Σίεμ Ρίεπ (αρέσει δεν αρέσει σε κάποιον, εγώ έτεινα στο δεύτερο), πολλά σκουπίδια, μεγάλοι δρόμοι αλλά σε κακή κατάσταση και σχετική εικόνα εγκατάλειψης. Βέβαια δεν ήμουν και σίγουρος σε πόσο κεντρική περιοχή ήμασταν, άμα αφήσεις ένα τουρίστα απέναντι από τη πλατεία Κουμουνδούρου θα τρομάξει με ότι δει και ας είναι 5-10' από θησείο και μοναστηράκι.

Στο δρόμο πετύχαμε έναν τύπο που έσπρωχνε ένα φορητό πάγκο με σάντουιτς και μιας που πεινάγαμε καθώς είχε περάσει η ώρα που τρώγαμε κανονικά πήραμε από ένα ο καθένας. Δε θυμάμαι πόσο έκανε, αλλά με το που δοκίμασε η βιετναμέζα μου δήλωσε για άλλη μία φορά πως στο βιετνάμ το μπαν μι τους είναι και καλύτερο και φθηνότερο. Είχα το στόμα απασχολημένο με το σάντουιτς οπότε μουρμούρισα την ατάκα για την χαλκιδική αλλά δεν την άκουσε.

Με τη βοήθεια του maps me, πήραμε ένα δρόμο που έβγαινε καρφί στο κατάλυμα που είχαμε κλείσει. Μαζί με μία last minute έκπτωση ήταν το φθηνότερο δίκλινο στη πόλη εκείνη τη στιγμή. Είχα κάποιους ενδοιασμούς για το τι θα βρίσκαμε, όχι τόσο λόγω της χαμηλής τιμής, όσο από κάτι φωτογραφίες πχ ένα γκράφιτι σε ένα τοίχο για το vegan εστιατόριο του ξενοδοχείου με ατάκες τύπου "let's live all together in peace" και κάτι τέτοια. Δε μπορώ να θυμηθώ με τίποτα το όνομά του αλλά ας πούμε πως ήταν κάτι κουκουρούκου όπως "happy sunflower". Τα vibes που έβγαζε ήταν μεταξύ χίπικου ή μίλιταντ χιπστερικού, άλλη όρεξη δεν είχαμε, αλλά έχοντας εξηγήσει τα παραπάνω στη βιετναμέζα συμφωνήσαμε να πάμε για ένα βράδυ και αν δεν μας κάνει να την κάνουμε. Τα δωμάτια έδειχναν μεγάλα και άνετα πάντως.

Όσο πλησιάζαμε γινόταν όλο και πιο γειτονιά, τα παιδάκια όπου περνάγαμε παθαίνανε πλάκα μαζί μου λες και ήμουν κανένας σταρ του σινεμά, πείραζα τη βιετναμέζα να πηγαίνει πιο πέρα να μη μου χαλάει τη λάμψη. Περάσαμε και από ένα μαγαζί που νοίκιαζε μηχανάκια, μου φάνηκε σε εντελώς άκυρη τοποθεσία, ποιος περνάει από εκεί, μάλλον είχε και αλλού κεντρικό, αλλά το στάμπαρα γιατί ήταν βολικά κοντά σε εμάς, δεν ήξερα που θα βρω άλλο και θεώρησα ότι θα είχε καλύτερες τιμές.

Πλησιάζοντας εκεί που θα έπρεπε να ήμασταν ο δρόμος μετατράπηκε σε χωματόδρομο και όσο προχωράγαμε, γινόταν χειρότερος και χειρότερος, ενώ τα σπίτια γύρω από φτωχά χαμόσπιτα είχαν αλλάξει σε καλύβες υπό κατάρρευση - που όμως ζούσαν μέσα.

Ωρέ που παααμε, αναρωτιόμουν σαν νέος Αυλωνίτης.

Φτάσαμε στο σημείο που έπρεπε να είναι το κατάλυμα, αλλά δε βρήκαμε τίποτα. Ένα χωράφι που γίνονταν εργασίες για να φτιαχτεί κάτι νέο, ένας μαντρότοιχος και μία κλειδαμπαρωμένη πόρτα. Απ' ότι μπορούσα να καταλάβω στο χάρτη, το κατάλυμα ήταν στο ίδιο ύψος αλλά τελικά στον παράλληλο δρόμο και όχι εκεί που είχαμε πάει, δεν υπήρχε άλλη εξήγηση. Όμως για να πάμε στο ίδιο σημείο στον παράλληλο δρόμο έπρεπε να περπατήσουμε σχεδόν άλλα 20 λεπτά κύκλο, καθώς δεν υπήρχαν κάθετοι να συνδέουν τα σημεία.

Δεν είχαμε άλλη επιλογή, περπατήσαμε. Και όντως με τα πολλά το βρήκαμε και μόνο τότε συνειδητοποιήσαμε ότι ήταν αυτό με την κλειστή πόρτα στο οποίο είχαμε βγει απλά από πίσω. Αναγνώρισα το γκράφιτι του βέγκαν εστιατορίου, οπότε μπήκαμε μέσα.

Στο ισόγειο ο χώρος έπρεπε να ανήκε στο βέγκαν εστιατόριο, όμως υπήρχαν απλωμένα μπικίνι και άλλα γυναικεία ρούχα στην αυλή και πράγματα κάποιων που έδειχναν να μένουν εκεί. Ίσως είχε κλείσει, ήμασταν και στην χαμηλή περίοδο. Από πίσω από αυτό ήταν η κουζίνα του εστιατορίου χωρίς πόρτα, μπήκαμε μέσα, διάφορα κατσαρολικά, ψυγεία, πλυντήρια και άλλα, φαινόταν σαν τον κοινόχρηστο χώρο για μαγείρεμα και breakfast ενός χοστέλ χαμηλής ποιότητας, λογικά του δικού μας καταλύματος. Από το πάσο ανάμεσα στα δύο δωμάτια μπορούσα να δω ότι το χώρο του εστιατορίου μπροστά τον είχαν μετατρέψει σε δωμάτιο με κρεβάτια.

Καθώς δεν ήταν κανείς τριγύρω και δεν ξέραμε τι να κάνουμε, κοιτάζαμε λίγο εκεί τι είχε και μεταξύ άλλων άνοιξα και το ψυγείο να δω αν μπορούμε να αφήσουμε πράγματα μετά ή θα πάθουμε τίποτα.

Κάπου εκεί μπήκε μία νεαρή δυτική, ίσως από κάποια σκανδιναβική χώρα και με άγριο ύφος μας φώναξε "ΤΙ ΚΑΝΕΤΕ ΕΚΕΙ"; Ε τι να κάνουμε τις λέω, έχουμε κάνει κράτηση για σήμερα.

Συνέχισε αγριεμένη, "τι κράτηση, εγώ μένω εδώ, ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΟΥ". Συγνώμη της λέω, εδώ δεν είναι το happy sunflower; ΟΧΙ, είπε, επάνω είναι, να βγείτε να πάτε από τη σκάλα πάνω. Καλά ρε κορίτσι μου, που να το ξέρουμε, συγνώμη.

Στη βάση της σκάλας ήταν παρατημένα διάφορα υλικά κατασκευής, ξύλα, σίδερα, λαμαρίνες και μηχανήματα, υπέθεσα ότι κάνανε ανακαίνηση, κακό αυτό, θα είχε θόρυβο. Πήγαμε λοιπόν πάνω, δεν ήταν κανείς. Ο χώρος έμοιαζε με παλιά παραθεριστικά δωμάτια σε νησί, 4-5 στη σειρά. Περιμέναμε αρκετή ώρα και δε θυμάμαι αν πήρα τηλέφωνο ή έστειλα μήνυμα ή απλά κάποια στιγμή ήρθε μία 40-45ρα ρωσίδα, η ιδιοκτήτρια.

Μίλαγε με έντονα ρωσαγγλικά "ρουσλάνας" τα οποία εγώ καταλάβαινα αλλά η βιετναμέζα όχι, οπότε κάποιες φορές της επαναλάμβανα τι είχε πει η ρωσίδα διακρίνοντας ένα στράβωμα από τη πλευρά της. Δείξαμε τα διαβατήρια, προσπαθούσε να γράψει τα στοιχεία πόση ώρα, κάπου εκεί της είπα ότι μπερδευτήκαμε να το βρούμε γιατί είχαμε πάει από πίσω και σχεδόν μας ξέχεσε "γιατί είχε γράψει πολύ ξεκάθαρα στη περιγραφή ότι ήταν δίπλα σε ένα άλλο ξενοδοχείο" που ήταν από τη μπροστά πλευρά. Τουλάχιστον μάθαμε ότι μπορούσαμε να μπαινοβγαίνουμε από τη πίσω πόρτα αν θέλαμε μέχρι κάποια ώρα που τη κλείδωνε. Πω πω νεύρα η κυρία. Είδαμε το δωμάτιο που εντάξει, παλευόταν. Μας έδωσε ένα μεγάλο λουκέτο καθώς κλειδαριά δεν είχε και αφήσαμε τα πράγματά μας.

Η βιετναμέζα τη ρώτησε αν υπάρχει τρόπος να πλύνει ρούχα, στη περιγραφή έλεγε ότι διέθετε δωρεάν πλυντήριο. Ναι της λέει η ρωσίδα, κάτω. Κάτω που; "Κάτω", είπε πάλι αγριεμένη. Κάτω στη κουζίνα; της λέω και εγώ. Μας είπε μία κοπέλα νωρίτερα ότι είναι δικά της τα πράγματα να μην πάμε.

Ε τι το είπα και εγώ, λες και τράβηξα την ουρά από σκύλο, η ρωσίδα άρχισε να φωνάζει, "Η ΚΟΥΖΙΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΝΟΧΡΗΣΤΗ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΤΗΣ, ΝΑ ΤΗΣ ΤΟ ΠΕΙΤΕ". Μαζί με τα άπλυτα μας πήρε κάτω. Έδειχνε πράγματα στη κουζίνα φωνάζοντας, "ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΜΟΥ, ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΜΟΥ, ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΜΟΥ". Κοιταζόμασταν με τη βιετναμέζα και αναρωτιόμουν αν έκλεισα δωμάτιο στο σπιρτόκουτο.

Έβαλε τα άπλυτα στο πλυντήριο, από εκείνα τα όρθια που ανοίγουν από πάνω, έριξε λίγο απορρυπαντικό μέσα, πήγε να της πει η βιετναμέζα να ρίξει λίγο ακόμα, της φώναξε "ΔΕ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ, ΠΛΕΝΟΝΤΑΙ ΜΙΑ ΧΑΡΑ ΕΤΣΙ" και έφυγε. Μείναμε να κοιταζόμαστε με την βιετναμέζα, τι φάση;

Αφού σιγουρεύτηκε ότι έφυγε, μου έκανε το νόημα "σσσ", άνοιξε το πλυντήριο και έριξε λίγο ακόμα απορρυπαντικό και έβαλε και μαλακτικό, το οποίο παίζει να ήταν της άλλης κοπέλας. Όρεξη να ξεκινήσεις πυρηνικό πόλεμο έχεις της λέω. Χέστη μωρέ, δε θα πλυθούν ποτέ τόσο λίγο που έβαλε.

Φύγαμε στα γρήγορα να προλάβουμε το φως γιατί με αυτά και αυτά είχαμε χάσει πάνω από 2 ώρες.

(συνεχίζεται)

 

[psilos3]

Κοιταζόμασταν με τη βιετναμέζα και αναρωτιόμουν αν έκλεισα δωμάτιο στο σπιρτόκουτο.

Πολύ θα ήθελα να ξέρω πως εξήγησες το Σπιρτόκουτο στη Βιετναμέζα...
(Τι θα κάνεις με τη Λίντα Βαγγέλη; )

 

[poised]

Φύγαμε από την πίσω πόρτα αυτή τη φορά και πήγαμε στο μαγαζί που νοίκιαζε μηχανάκια. Ο τύπος μας ζήτησε 30 δολάρια και μάλιστα μέχρι το βράδυ που έκλεινε καθώς η ενοικίαση ήταν με την μέρα και όχι 24 ώρες και το διαβατήριο ενέχυρο. Τι λες ρε φίλε λέω, μηχανάκι θέλω όχι αυτοκίνητο.

Η ώρα είχε περάσει, δεν είχα δει κανένα άλλο μαγαζί να νοικιάζει και σκεφτόμουν ότι αν έπρεπε να περπατήσω άλλη μισή και βάλε ώρα μέχρι την αγορά που μας είχε αφήσει το λεωφορείο για να ψάξω εκεί, που δεν ήξερα αν θα έβρισκα κιόλας, δε θα προλαβαίναμε καθόλου το φως.

Τον πίεσα, δε το έριχνε με τίποτα κάτω από 25 δολάρια, το οποίο το θεώρησα απαράδεκτο. Μου πρότεινε ποδήλατο με 5 δολάρια, θα θέλαμε δύο. Ρώτησα τη βιετναμέζα αν είχε πρόβλημα, "ότι θέλεις". Ναι ότι θέλω, εσύ τι θέλεις; Τα λεφτά που ζητάει για το μηχανάκι είναι πολλά. Άρα να πάρουμε ποδήλατο; "Ότι θέλεις". Πήρα τα ποδήλατα με μισή καρδιά γιατί ήξερα ότι έκανα τον τύπο μάγκα, αλλά έλα που με είχε βρει στην ανάγκη.

Είχα δει κάπου στο ίντερνετ ότι υπήρχε μία μεγάλη γέφυρα κάπου 500 μέτρων πάνω από τη θάλασσα που συνέδεε τη πόλη με ένα μικρό νησάκι απέναντι. Το νησάκι ήταν παρθένο και τόσο η βόλτα πάνω στη γέφυρα όσο και εκεί ήταν ενδιαφέρουσα με ωραία θέα προς το ηλιοβασίλεμα. Τη γέφυρα την είχαν κατασκευάσει κινέζοι ως τμήμα ενός τουριστικού μεγκαπρότζεκτ που ποτέ δεν ολοκληρώθηκε και είχε εγκαταλειφθεί.

Ξεκινήσαμε προς τα εκεί, κάπου 6χλμ μακριά, τίποτα ιδιαίτερο για ποδηλατάδα με εξαίρεση μία απότομη ανηφόρα στην αρχή, βρήκε να έχει και λιακάδα εκείνη την ώρα είχα γίνει μούσκεμα από πάνω ως κάτω. Έκανα μία στάση να πάρουμε μία ανάσα στη κορυφή της και ρώτησα τη βιετναμέζα πως πάει. Μου είπε ότι όταν ήταν στο αντίστοιχο λύκειο είχε περάσει με εξετάσεις σε ένα κορυφαίο σχολείο το οποίο ήταν μακριά από το σπίτι της και κάθε μέρα έπρεπε να πηγαίνει κάμποσα χιλιόμετρα πηγαινέλα. Ο πατέρας της δεν της έπαιρνε μηχανάκι για να μη ξεστρατήσει το κορίτσι και έτσι έπρεπε να πηγαίνει με ποδήλατο. Από τότε σιχαινόταν το ποδήλατο. Και γιατί δε μου είπες τότε να μη το πάρουμε; Σου είπα "ότι θες". Ναι αλλά αυτό δε σημαίν- και με έκοψε απότομα, "άστο τώρα και προχώρα". Γυναίκες.

Ευτυχώς όλο το υπόλοιπο ήταν ψιλοκατηφόρα. Περάσαμε (με τη βοήθεια του GPS) από μέρη που εναλλάσσονταν μεταξύ αστικών και αγροτικών περιοχών. Δηλαδή τη μια στιγμή ήσουν ανάμεσα στα σπίτια, έκανες μία δεξιά και ξαφνικά ήσουν σε χωράφια. Δύο χωματόδρομους μετά πάλι ξαφνικά μέσα σε σπίτια. Βέβαια τόσο τα χωράφια όσο και οι δρόμοι δεν είχαν μεγάλη διαφορά από σκουπιδότοπους. Μπάζα, σκουπίδια, πλαστικά. Σιχαμα-κβιλ.

Έπεφτε ο ήλιος, ίσως οριακά να προλαβαίναμε το νησί πάντως σίγουρα προλαβαίναμε το ηλιοβασίλεμα από την γέφυρα, κάτι ήταν και αυτό. Το είχα πάρει πιο γρήγορα από τη βιετναμέζα να μας δίνω ρυθμό (και να μην ακούω ότι μου έσουρνε). Σε μία στροφή μπροστά σε ένα μεγαλοξενοδοχείο για κινέζους (πινακίδες μόνο σε καμποτζιανά και κινέζικα) που έκλεινε όλη τη θέα, ίσως 5 λεπτά πριν τη γέφυρα, ξαφνικά κολλάνε τα πετάλια και σπινιάρει η ρόδα.

Κατεβαίνω και βλέπω ότι είχε πετάξει αλυσίδα. Προσπάθησα να την ξεκολλήσω, είχε σφηνώσει ανάμεσα στα γρανάζια και το σκελετό και δεν έβγαινε με τίποτα. Δε μου έχει ξανατύχει κάτι τέτοιο, μιλάμε να τραβάω με όλη μου τη δύναμη, να προσπαθώ να κάνω και πετάλι να την σπρώξω, τίποτα. Είχα γεμίσει γράσα, κάποια στιγμή κόπηκα και τρέχανε αίματα, κάτι η κούραση, ο ιδρώτας, το ότι είχα φτάσει τόσο κοντά στο στόχο και τελικά θα τον έχανα, είχα αρχίσει τα βαριά καντήλια για το ποδήλατο και αυτόν που μου το νοίκιασε στα ελληνικά.

Αφού είδα ότι δεν υπάρχει σωτηρία, πήρα τηλέφωνο τον μαλάκα με τα ποδήλατα, ο οποίος μου την είπε κιόλας "ε και τι, δε μπορείς να τη φτιάξεις μια αλυσίδα, σήκωσέ τη και βάλτη πίσω". Τα είδα όλα κόκκινα, δε θυμάμαι ακριβώς τι του είπα αλλά δεν θα ήταν και πολύ ευγενικό.

Με ρώτησε που είμαι να έρθει να το φτιάξει. Έλα ντε. Το ξενοδοχείο δεν είχε καμία επιγραφή στα αγγλικά, φυσικά ονόματα οδών δεν υπήρχαν. Όπως ήμουν ακόμα φορτωμένος, βλέπω έναν κοντό ασιάτη που πέρναγε μπροστά μου και του δίνω το τηλέφωνο κάνοντας νόημα να συνεννοηθεί. Δείχνει μπερδεμένος, μιλάει για 5 δευτερόλεπτα και μου το δίνει πίσω με ύφος "παράτα με". Είχα πέσει σε κινέζο γαμώ τη τύχη μου. Βρήκα ένα μικρό μαγαζάκι σαν περίπτερο, το έδωσα σε έναν παππού εκεί, μιλήσανε για λίγο και μου έδωσε το κινητό πίσω ο παππούς κάνοντας μου νόημα να περιμένω.

Μετά από λίγο βγήκε έξω από το μαγαζί, έβγαλε δύο μικρές πλαστικές καρέκλες και μας έκανε νόημα εμένα και της βιετναμέζας να κάτσουμε. Δεν είχε καμία υποχρέωση να το κάνει, απλά ήταν καλούλης. Είπα να πάρω κάτι παγωμένο από αυτόν να πιω, νομίζω δεν είχε ψυγείο και επέμενε να μου δώσει κάτι σνακ και μάλιστα δωρεάν. Δε θυμάμαι αν τελικά τον κατάφερα και του τα πλήρωσα ή δεν τα άνοιξα με τη δικαιολογία ότι είμαι χορτάτος και τα άφησα πίσω, δεν ήθελα και να τον προσβάλλω.

Όσο καθόμασταν εκεί χάλασα όσα υγρά μαντιλάκια είχα στη τσάντα για να καθαριστώ και κυρίως τριγύρω από εκεί που είχα κοπεί μη τρέχουμε με καμία μόλυνση. Το πήρα απόφαση ότι ηλιοβασίλεμα τέλος και ηρέμησα.

Μετά από πολύ ώρα και αφού τον είχα ήδη πάρει τηλ ξανά, ήρθε ο τύπος με ένα δεύτερο ποδήλατο πάνω στο μηχανάκι. Είδε την αλυσίδα πως είχε κολλήσει άσχημα, μου αφήνει το καινούριο και φορτώνει το παλιό. Που πας του λέω, μου είπες ότι μπορείς να το φτιάξεις, για να σε δω να το φτιάχνεις. Μπορώ λέει, αλλά δε θέλω να λερωθώ. Ιιιιιιιιι. Χαμογέλασε ασιατικά φεύγοντας ενώ εγώ του έσουρνα καντήλια.

Συνεχίσαμε, με αργούς ρυθμούς πια αφού είχε νυχτώσει. Δε μπόρεσα να βρω την είσοδο για την γέφυρα, ήταν ήδη σκοτάδι και δεν υπήρχε τίποτα από πολιτισμό τριγύρω. Συνεχίσαμε κάνοντας το κύκλο προς την παραλία independence, περνώντας από ένα σημείο που είχε πινακίδες για μαϊμούδες αλλά τέτοια ώρα μάλλον κοιμόντουσαν και μάλλον καλύτερα.

Στη παραλία κάναμε στάση δίπλα στο ξενοδοχείο που είχε και μία φωτισμένη αποβάθρα.

Ήταν ήρεμη η θάλασσα, καλύτερη η θερμοκρασία και μπορώ να πω χαλαρωτικά. Δίπλα ήταν το beach bar από το ξενοδοχείο.

Είπα στη βιετναμέζα να πάμε να κόψουμε κίνηση, αλλά δε κάναμε ούτε 5 μέτρα και κάτι σεκουριτάδες μας σταμάτησαν. Τους λέω πάμε για ποτό στο μπαρ. Μένετε στο ξενοδοχείο; Όχι. Τότε δεν επιτρέπεται. Ούτε να περπατήσουμε στη παραλία; Ούτε.

Φάγαμε σε κάποιο πάγκο πιο πέρα στο δρόμο και πήραμε και ένα δροσιστικότατο χυμό από ζαχαροκάλαμο. Μου έκανε εντύπωση ότι το μηχάνημα που τον έλιωνε ήταν χειροκίνητο, σε όλη την ασία είχα δει μέχρι τότε μηχανικά, έχει αρκετό ζόρι η χειροκίνητη πρέσα. Υποθέτω δεν υπήρχαν λεφτά ούτε για τη μηχανή εκεί.

Αν δεν είχαμε άλλα 5-6 χιλιόμετρα για την επιστροφή θα ήθελα να κάτσουμε και άλλο εκεί στη παραλία, αλλά σκέφτηκα ότι αν γλάρωνα άντε να κάνω πετάλι μετά να γυρίσω, οπότε το πήραμε για πίσω. Αυτό ήταν το μόνο ενδιαφέρον που υπήρχε πάνω στο δρόμο, φαίνεται άλλωστε και από το πόσο λίγες φωτογραφίες τράβηξα (για το οποίο έφταιγε βέβαια και το ότι είναι πιο δύσκολο με ποδήλατο)

Μετά από αυτό με την αλυσίδα δεν υπήρχε περίπτωση να επιστρέψω τα ποδήλατα το ίδιο βράδυ, του το είχα πει νωρίτερα του μαγαζάτορα. Τα αφήσαμε δίπλα στα υλικά κατασκευής στην αυλή, τα έδεσα μεταξύ τους με το λουκέτο από το δωμάτιό μας και πήγαμε για ύπνο.

 

[turms]

????

 

[poised]

????

Ανυπόμονος; Δε δουλεύουμε τριήμερο χωρίς να πέσει έξτρα παραδάκι αφεντικό!

 

[poised]

Σιχανκουκβιλ: Φτωχονεοπλουτισμός (και η τρελή)

Την επόμενη μέρα που ξυπνήσαμε η βιετναμέζα μου γκρίνιαζε ότι της ερχόταν εμετός. "Ω να σου γαμήσω" που λέει και το meme. Μέτρησα μέρες με δαχτυλάκια που τρέμανε, το βρήκα πολύ νωρίς να έχει γίνει κανένα ατύχημα και να πρόλαβε να δείξει. Την ρώτησα αν είχε άλλα συμπτώματα, είπε κάποιο πόνο στο στομάχι, οπότε ευχόμουν ότι απλά κάτι την είχε πειράξει από το φαγητό, εγώ πάντως ευτυχώς ήμουν καλά.

Βγήκαμε να μαζέψουμε τα ρούχα που είχαμε αφήσει να στεγνώσουν έξω από το βράδυ. Ενώ τελειώναμε ξεκίνησε μια δυνατή τροπική βροχή που έτσι και τα είχαμε έξω θα τα είχε κάνει πιο βρεγμένα απ' ότι βγήκαν από το πλυντήριο, στο τσακ προλάβαμε. Αφού αναγκαστικά περιμέναμε μέσα μέχρι να σταματήσει έψαξα λίγο για άλλα καταλύματα χωρίς να βρω τίποτα αξιόλογο και low budget εκεί κοντά. Βαριόμουν και λίγο το πακετάρισμα και τη μετακίνηση (εγώ που παίζει τις προηγούμενες 30 μέρες να είχα αλλάξει 25 καταλύματα) και είπαμε να (υπο)μείνουμε εκεί άλλη μία μέρα, την επόμενη το πλάνο έλεγε να πάμε στο νησί Κο Ρονγκ.

Βγαίνοντας πετύχαμε τη ρωσίδα και πριν προλάβουμε να της πούμε καλημέρα, αντί να μας πει κάτι όπως "γεια σας τι κάνετε" ρώτησε με αγένεια και στραβωμάρα αν θα μέναμε και εκείνη τη μέρα. Είχα μία ελπίδα ότι θα είχε ξυπνήσει καλύτερα εκείνο το πρωί, αλλά μάλλον το πρόβλημά της δεν ήταν ο ύπνος. Στη συνέχεια μας έκανε κάποια παρατήρηση για τα ποδήλατα, δε θυμάμαι ακριβώς τι, ότι ενοχλήσαμε εκεί που τα αφήσαμε (ενώ τα υλικά κατασκευής ας πούμε δεν ενοχλούσαν) ή ότι έπρεπε να της πούμε πρώτα ότι είναι δικά μας να το ξέρει για να μη τα πετάξει. Δε θυμάμαι ακριβώς, πάντως ήταν κάτι που κανένας φυσιολογικός άνθρωπος δε θα το έκανε θέμα. Παραδέχθηκα το "λάθος" μας και της είπα ότι δε θα ξαναγίνει γιατί στους τρελούς πρέπει να λέμε "ναι".

Πριν από οτιδήποτε άλλο πήγαμε στη βιετναμέζικη πρεσβεία ή προξενείο, ότι ήταν τέλος πάντων. Έκανα την αίτηση για βίζα, άφησα φωτογραφίες και το διαβατήριο και πλήρωσα για την κανονική διαδικασία. Μου είπαν ότι σε 2-3 εργάσιμες μέρες θα ήταν έτοιμο, δηλαδή 4-5 ημερολογιακές υπολογίζοντας και τις αργίες. Είχα διαβάσει ότι με την "πιο εξπρές" διαδικασία που (μάλλον) τσέπωναν τα έξτρα φράγκα που έδινες έβγαινε και σε λίγες ώρες, αλλά δεν είχα ανάγκη τίποτα τέτοιο.

Ενώ μετά τη πρωινή βροχή είχε βγάλει ήλιο, φεύγοντας από τη πρεσβεία είχε πάλι βαριά συννεφιά, κάτι που με ανησύχησε. Φαινόταν να έρχεται πολύ βαρύς καιρός, δεν είχα δει προγνώσεις εδώ και μέρες. Επιστρέψαμε τα ποδήλατα και ενώ είχα προετοιμαστεί για τσακωμό επειδή είχαμε καθυστερήσει δεν μας είπε κανείς τίποτα και κατεβήκαμε με τα πόδια στη κεντρική παραλία.

Κατά μήκος της ήταν - τι άλλο - παραλιακά μαγαζιά, αλλά κάπως χαμηλού επιπέδου, μερικές καρέκλες μου θύμιζαν αναψυκτήριο του ΕΟΤ από ταινίες εποχής.

Ο παραλιακός δρόμος από ένα τμήμα του και μετά γινόταν πεζόδρομος, παρόλα αυτά υπήρχαν κάποιες παρέες που είχαν έρθει με το SUV πάνω στο πεζόδρομο και το είχαν παρκάρει πίσω από το σημείο που είχαν καθίσει, τρώγοντας και πίνοντας τον αγλέουρα κάνοντας φασαρία μεθυσμένων ή επιδειξιμανών. Πολλά πιάτα ήταν παρατημένα σχεδόν ανέγγιχτα ενώ τα σκουπίδια τους τα πέταγαν γύρω από εκεί που τρώγανε. Μου φάνηκε πολύ άσχημο θέαμα. Αυτοκίνητο στη χώρα έχουν ως επί το πλείστον οι πολύ διαπλεκόμενοι και τα λαμόγια. Αυτός ο τρόπος επίδειξης σε ένα μέρος που δύο δρόμους πριν ήταν χωματόδρομοι με τρώγλες με ενόχλησε.

Αρκετά χρόνια αργότερα μετρίασα λίγο την άποψη που είχα. Το να παρκάρεις δίπλα εκεί που είσαι ήταν ζήτημα ουσίας αν ήθελες να βρεις το αμάξι σου εκεί όταν επέστρεφες σε αυτό, ενώ το να πετάς αποφάγια, χαρτοπετσέτες και μπύρες κάτω είναι κάτι που γίνεται και σε "πολιτισμένα" μέρη, το έχω δει ας πούμε στην Ισπανία και Γαλλία. Παρόλα αυτά το σύνολο ήταν άσχημο.

Είχα πάρει και το μαγιό μαζί, είχε περάσει ίσως μήνας από το τελευταίο μπανάκι στα νησιά της Ταιλάνδης και το ζήταγα πολύ. Πρόλαβα όμως και πρόσεξα ότι κάθε κάποιες δεκάδες μέτρα έπεφτε και ένα μικρό ή μεγαλύτερο ρυάκι από ακάθαρτα στη θάλασσα, οπότε μου κόπηκε κάθε όρεξη.

Εδώ κάποιοι που έμοιαζαν ντυμένοι βουδιστές καλόγεροι (?). Τα έπιναν και ξαφνικά μπήκαν μεθυσμένοι στα νερά. Επιτρέπεται άραγε ή απλά είχαν ντυθεί κάτι άλλο;

Σε ένα σημείο ήταν κάτι μικρά αλητάκια που είχαν μπει με τα ρούχα στα νερά και παίζανε ανέμελα ακριβώς δίπλα από την εκβολή ενός βόθρου. Είναι μία από τις πολλές στενάχωρες εικόνες που κράτησα στο μυαλό μου και μου έρχονται όταν σκέφτομαι την Καμπότζη.

Δυσκολευτήκαμε να βρούμε κάπου να φάμε. Στα παραλιακά μαγαζιά, όσα είχανε φαγητό, οι τιμές ήταν δυσανάλογα υψηλές, ενώ οι πάγκοι ήταν της κακιάς ώρας. Άφησα την βιετναμέζα να επιλέξει ως πιο ειδική λόγω εμπειρίας στο περιβάλλον αυτό, ζορίστηκε και αυτή, περπατήσαμε πέρα δώθε αρκετές φορές μέχρι να διαλέξει το "μη χείρον". Δε θυμάμαι τι φάγαμε τελικά ή αν μείναμε ευχαριστημένοι. Επειδή δε θα έκανα μπάνιο και τα σύννεφα είχαν βαρύνει πολύ και δεν ήθελα να μας πιάσει βροχή εκεί κάτω και "αποκλειστούμε", είπαμε να επιστρέψουμε.

Στην επιστροφή πέρασα από την αποβάθρα όπου ρώτησα για τα εισιτήρια για το Κο Ρονγκ. Περίμενα ότι θα είχε τουλάχιστον ένα δρομολόγιο τη μέρα αν όχι δύο, άλλωστε δεν ήταν και μακριά. Με έκπληξη έμαθα ότι λόγω χαμηλής περιόδου είχε κάθε 1-3 μέρες, χωρίς να είναι σίγουρο πότε, εξαρτώταν από το πόσο ενδιαφέρον θα είχε. Και καλά να μη μπορείς να πας, άντε να είσαι απέναντι και να μη μπορείς να γυρίσεις. Μου είπαν ότι αν θέλαμε να πάμε έπρεπε να παίρναμε το καράβι εκείνης της μέρας που έφευγε σε λίγες ώρες γιατί την επόμενη και παραεπόμενη δεν θα είχε λόγω καιρού. Δεν είχα δει τίποτα για επιλογές διαμονής στο νησί και ανησύχησα και λίγο με το "λόγω καιρού". Αν έχει τόσο κακό καιρό που δε μπορείς να περάσεις τι θα κάναμε σε ένα νησί με ελάχιστες υποδομές. Το άφησα να το σκεφτώ.

Εκεί είχε και 2-3 μαγαζιά με τουριστικά και ενοικιαζόμενα μηχανάκια, δεν μας είχε περάσει από το μυαλό να πάμε εκεί τη πρώτη μέρα, που να το ξέραμε κιόλας. Η τιμή για μηχανάκι ήταν κάπου στα 12-15 δολάρια, όσο σκεφτόμουν πόσο μαλάκες μας είχε πιάσει ο τύπος με τα ποδήλατα εξοργιζόμουν.

Στην επιστροφή οι χωματόδρομοι είχαν λασπώσει από τη βροχή.

Κοντά εκεί που μέναμε βρήκα ένα μίνι μάρκετ να πάρω νερό, δηλαδή ο θεός να το κάνει, ήταν το ισόγειο από ένα σπίτι που είχε απλά ένα πάγκο με λίγα πράγματα. Σε όλη τη πόλη η φθηνότερη μεγάλη μπουκάλα νερό 1 δολάριο. Ούτε στη Σιγκαπούρη τόσο ακριβό το νερό. Όμως εκείνο το μαγαζί το "δούλευε" εκείνη την ώρα ένα κοριτσάκι, φαντάζομαι της οικογενείας που ζούσε εκεί, δε παίζει να ήταν πάνω από 10 χρονών και μου ζήτησε για το νερό κάπου 20 λεπτά. Υποθέτω είτε δεν την είχαν δασκαλέψει να παίρνει δολάριο από τους ξένους είτε ντράπηκε. Πήρα 2-3 μπουκάλες.

Γυρίσαμε και την ώρα που ανεβαίναμε πετύχαμε την ρωσίδα με κάτι καμποτζιανούς γύρω της, κυρίες και κύριους γύρω στα 50. Τα υλικά κατασκευής ήταν δικά τους, φτιάχνανε το διπλανό σπίτι, το καταλάβαμε γιατί η ρωσίδα φώναζε, όπως έκανε πάντα. Έλεγε ότι της είχαν πει ότι θα τα άφηναν προσωρινά για μερικές μέρες και τα είχαν αφήσει παραπάνω και ότι αυτή είχε "επιχείρηση" και της τη χάλαγαν, λες και ήταν κανένα πεντάστερό και όλα τα άλλα ήταν τέλεια.

Ο τρόπος με τον οποίο φερόταν θα φαινόταν προσβλητικός ακόμα και σε ευρωπαίους, πόσο μάλλον σε ασιάτες που κοίταζαν το πάτωμα χωρίς να μιλάνε. Κάποια στιγμή μόλις μας είδε να περνάμε άρχισε να ωρύεται λέγοντας κάτι τύπου "CAMBODIA EVERYONE LIΑR, LIΑR, LIΑR" και συνέχιζε να φωνάζει "LIΑR" συνεχόμενα ενώ προσπαθούσε να τραβήξει κάποια από τα υλικά εκτός του χώρου και η φωνή της έσπαγε. Χωρίς να πουν τίποτα οι καμποτζιανοί ξεκίνησαν να μαζεύουν τα πράγματα και εμείς προχωρήσαμε στο δωμάτιο εξίσου με το κεφάλι κάτω από τη ντροπή για τη συμπεριφορά της.

Μέχρι να κάνουμε μπάνιο είχε αρχίσει πάλι η βροχή. Κοίταξα στο ίντερνετ τον καιρό και... γλουπ. Τόσο πολύ βαριά βροχόπτωση είχα να δω από τα βόρεια της Ταιλάνδης και εκεί σε μεγάλο βαθμό την είχα αποφύγει.

Σκέφτηκα το αν έπρεπε να πηγαίναμε στο νησί. Το εισιτήριο, όπως όλα, ήταν δυσανάλογα ακριβό αν θυμάμαι καλά 50 δολάρια το πηγαινέλα για μία απόσταση βαριά μισής με μίας ώρας. Δηλαδή θέλαμε 100 δολάρια και οι δυο μας και ίσως άλλη μία 100ρα τη μέρα για διαμονή και φαγητά εκεί. Αν μέναμε και 3-4 μέρες από τις οποίες 2-3 θα έβρεχε θα χαλάγαμε κοντά 500 δολάρια αποκλεισμένοι και χωρίς να κάνουμε πρακτικά τίποτα. Άσε που ψάχνοντας για το νησί βρήκα ότι εκείνη την εποχή ήταν σε έξαρση ένα ζουζούνι που σε "κένταγε" από πάνω μέχρι κάτω και προκαλούσε μία εικόνα στο δέρμα όπως εκείνη την ανατριχιαστική του "συγκατοίκου" που είχα δει στη Μπάταμπανγκ (είχε δίκιο τελικά ότι ήταν από ζουζούνι).

Όχι ευχαριστώ, δε θα πάρω. Θα περίμενα στη στεριά τουλάχιστον μέχρι να περάσει η βροχή και μετά βλέπαμε.

 

[turms]

τσιμπούρια???

 

[poised]

Τα λένε sand flies και μπορείς να τα βρεις σε πολλά μέρη στον κόσμο, αλλά δεν είναι το ίδιο γένος παντού και μερικές φορές δεν είναι καν μύγες, μπορεί να είναι σκνίπες, κουνούπια ή άλλα έντομα που απλά μπαίνουν στην ίδια κατηγορία γιατί προτιμούν τις αμμώδεις περιοχές. Σε κάποια μέρη μεταφέρουν παθογόνα που προκαλούν πολύ άσχημες δερματικές ασθένειες με μόνιμες ουλές (Λεϊσμανίαση) ως και ένα θανατηφόρο ιό συγγενή της λύσσας.

Αυτά στο Koh Rong προκαλούν σε πολλούς αφόρητο αίσθημα κνησμού, σε σημείο να μη μπορούν να κοιμηθούν για 2-3 μέρες ακόμα και με αντισταμινικά. Λέγεται ότι οι Αυστραλοί και Νεοζηλανδοί συνήθως έχουν πιο ήπιες αντιδράσεις γιατί στις χώρες τους είναι ενδημικά και είτε έχουν συνηθίσει από μικροί είτε έχουν μικρότερη ευαισθησία γενετικά.

Το αισθητικό αποτέλεσμα τις πρώτες ώρες μοιάζει κάπως έτσι (φώτο από wikipedia)

Μερικά κάνουν πύον και καταλήγουν να έχουν μαύρο ή κόκκινο κεφάλι, πιθανώς βέβαια σε αυτό να φταίει και το ξύσιμο.

 

[poised]

Σιχανουκβιλ: 100 αποχρώσεις της βροχής (και η τρελή)

Χαράματα πετάχτηκα μέσα στον ύπνο μου γιατί κάποιος χτύπαγε δυνατά τη πόρτα. Με τη καρδιά μου να χτυπάει δυνατά από το ξαφνικό ξύπνημα πάω να ξεκλειδώσω το λουκέτο λέγοντας κάτι σαν "περιμένετε" και ακούω απ' έξω την ιδιοκτήτρια να ρωτάει με τον γνωστό "ευγενικό" της τρόπο. Δεν ήμουν σίγουρος τι άκουσα, οπότε λέω πάλι "what"; "YOU STAY TODAY?" ξαναρωτάει αυτή γκαρίζοντας, σωστά το είχα ακούσει και την πρώτη φορά απλά δεν είχα πιστέψει ότι έκανε αυτό το πράγμα εκείνη την ώρα. "NO" (ΜΩΡΗ) της φώναξα πίσω, πιο απότομα απ' ότι έπρεπε αλλά, εντάξει, έλεος, υπάρχουν και όρια. Πήγε στο διπλανό δωμάτιο, άρχισε να χτυπάει και εκεί τη πόρτα και ξεκίνησε να φωνάζει πάλι "YOU STAY TODAY? TELL ME NOW YOU STAY TODAY?".

Κοίταξα το ρολόι, ήταν κάτι 6 το πρωί. Α στο διάολο με την ανάγωγη. Είχαμε πει από τη προηγούμενη ότι δεν είχε νόημα να αλλάξουμε μέρος, είχε ήδη αρχίσει η βροχή, που να τρέχουμε, αλλά μετά από αυτό δεν υπήρχε περίπτωση να μείνω άλλο. Δε θυμάμαι αν κοιμηθήκαμε πάλι, πάντως αργότερα όταν αποφασίσαμε να σηκωθούμε, η βιετναμέζα πήγε στο μπάνιο για δοντάκια και τέτοια και την άκουσα να ρίχνει και έναν πρωινό εμετό. Κάτι την είχε πειράξει λέει. Ναι, στομαχικό θα είναι της είπα.

Έκλεισα ένα δωμάτιο κοντά στην παραλία Otres, που ήταν κάπου 12-15 χλμ από την πόλη. Αργότερα κάνοντας review για τη ρωσίδα είχα γράψει πολύ ειλικρινά ότι δεδομένου ότι ήταν το φθηνότερο δίκλινο και δεν είχαμε απαιτήσεις, ο χώρος ήταν πολύ καλύτερος των προσδοκιών αλλά ο λόγος που δεν θα ξαναμέναμε ήταν η αγένεια της ιδιοκτήτριας. Έγραψα επίσης ότι μας ξύπνησε όλους χαράματα χωρίς καν να ζητήσει συγνώμη. Η απάντησή της όταν είδα μετά από καιρό κατέληγε πως ήταν έτσι μαζί μου γιατί... κοίταγα τα βυζιά της (!!!). Φαντάζομαι και οι δίπλα, οι καμποτζιανοί και γενικά ο κόσμος όλος κοίταζε τα βυζιά της, γι αυτό ήταν έτσι μόνιμα. Εν τω μεταξύ δε μπορώ να θυμηθώ αν είχε και βυζιά που για κάποιο λόγο θα κοίταζες, μόνο τη ξινισμένη φάτσα της (περίπου) θυμάμαι.

Σε μία από τις παύσεις της βροχής μουτζώσαμε την ρωσίδα και πήγαμε στα μαγαζιά στην αποβάθρα. Νοίκιασα ένα μηχανάκι και ούτε καν θυμήθηκα να κάνω παζάρι. Δεν ήμουν σίγουρος αν θα μπορούσαμε να πάμε και οι δύο μαζί με τα πράγματα με τη μία, στην ανάγκη θα άφηνα τη βιετναμέζα πίσω να πάω τα πράγματα και θα επέστρεφα. Τελικά όμως καταφέραμε και τα φορτώσαμε όλα, όπου μαζί με τα αδιάβροχα από πάνω ήμασταν λίγο σαν τα υπερφορτωμένα φορτηγά στην Ινδία. Βέβαια για δεδομένα Ασίας δεν νομίζω ότι παρουσιάζαμε κάποιο ιδιαίτερο θέαμα.

Αργά αργά και εν μέσω βαριάς βροχής που μας ξαναέπιασε στο δρόμο, μη φάμε και καμία σαβούρδα, φτάσαμε στο νέο κατάλυμα. Άξιζε πολύ περισσότερα από το ποσό που δίναμε, πιθανώς ήταν χαμηλή η τιμή λόγω της περιόδου. Ήμασταν μόνοι μας στο σύμπλεγμα από αυτόνομα σπιτάκια που εκτός από δύο κρεβάτια γραφείο και καναπέ, είχαν και βεραντούλα απ' έξω να κάτσεις και ένα χώρο για barbeque. Βέβαια στη βεράντα μπορούσες να κάτσεις μόνο όσο έβρεχε στο low καταρρακτωδώς γιατί όταν έβρεχε στο high καταρρακτωδώς δεν ακούγαμε από τον θόρυβο. Δεν υπερβάλλω καθόλου, έπρεπε να φωνάζουμε για να ακουστούμε, τόσο νερό.

Μας είχε ανοίξει μία κυρία που είχε έρθει μέσα στη βροχή με το μηχανάκι μαζί με ένα ή δύο μικρά παιδιά που μάλλον δεν είχε που να τα αφήσει. Ευχήθηκα να ήταν δικό της και να μην ήταν απλά υπάλληλος εκεί.

Κάποια στιγμή πάει η βιετναμέζα στη τουαλέτα γιατί δεν ένιωθε καλά και μου φωνάζει από μέσα "ωχ, μου ήρθε περίοδος".

(συνεχίζεται)

 

[poised]

Έπρεπε να βγούμε να πάμε για φαγητό και μερικές απαραίτητες προμήθειες (σερβιέτες) αλλά η βροχή έπεφτε τόσο βαριά που δεν έβλεπα πέρα από το τέρμα της βεράντας, ήταν λες και ο υπόλοιπος κόσμος εξαφανίστηκε. Ακούγεται υπερβολή αλλά είναι αλήθεια.

Έβαλα μουσική από το λάπτοπ να περάσει η ώρα αλλά δε μπορούσαμε να την ακούσουμε από την φασαρία και τελικά την έκλεισα. Κάποια στιγμή σταματάει η βροχή, έλα της λέω ευκαιρία να πάμε τώρα πριν ξαναρχίσει. Που να πάμε μου λέει, βρέχει. Όχι ρε σταμάτησε. Ανοίγω την πόρτα και βλέπω να ρίχνει ακόμα τουλούμια. Απλά ήταν πιο ήπια από αυτό που γινόταν πριν που μου φάνηκε ότι είχε σταματήσει.

Κάποια στιγμή μας έκοψε η λόρδα, η βροχή ήταν στο low, οπότε βάλαμε τα αδιάβροχα και βγήκαμε προς αναζήτηση τροφής. Η βιετναμέζα αποδείχθηκε πιο περίεργη στο φαγητό από εμένα. Δηλαδή περνάγαμε μπροστά από εστιατόριο, δεν της άρεσε, πηγαίναμε αλλού, δεν της άρεσε και τελικά όταν βρήκαμε ένα που θα καθόταν είχε κλείσει. Εγώ το έβλεπα πιο πραγματιστικά το πρόβλημα. Πεινάμε, βρίσκουμε οποιοδήποτε εστιατόριο, τρώμε. Δεν ήταν οι συνθήκες τέτοιες που μπορούσαμε να το ψάξουμε πολύ. Καταλαβαίνω ότι δεν ήταν καλά το στομάχι της, όμως ούτε τη γλώσσα καταλαβαίναμε, ούτε πολλές επιλογές είχαμε, είτε λόγω περιόδου, είτε λόγω μέρας, είτε λόγω της καθυστερημένης ώρας που είχαμε βγει, είτε όλα μαζί.

Αποφάσισε ότι θα την έβγαζε με instant noodle. Καταλήξαμε σε ένα μινιμάρκετ. Μπουκάλι νερό; 1 δολάριο. Instant noodle; 1 δολάριο. Αυγό; 1 δολάριο. Πακετάκι instant καφέ; 1 δολάριο. Εξωφρενικό. Όλα αυτά 5-10 φορές πάνω απλά γιατί ήμασταν ξένοι.

Προς το απόγευμα είχε μειωθεί η ένταση της βροχής χωρίς να έχει σταματήσει, οπότε μιας που είχαμε το μηχανάκι είπαμε να πάμε πίσω στην πόλη, στην κεντρική αγορά.

Η βιετναμέζα μου δήλωσε πως ήθελε να οδηγήσει αυτή. Με το τρόπο που το είπε το κατάλαβα λίγο σαν να με δοκιμάζει να δει αντιδράσεις. Στην ΝΑ Ασία πρώτα οδηγάνε μηχανάκι και μετά περπατάνε, οπότε της είπα αμέσως κανένα πρόβλημα, κάθησα πίσω και δεν έκανα κανένα σχόλιο ή πείραγμα.

Ξεκινήσαμε και κάπου στα μισά του δρόμου προς την πόλη σταμάτησε και μου λέει οδήγα εσύ, είσαι πολύ βαρύς πίσω και με κουράζεις. Κανένα πρόβλημα είπα πάλι. Με τέσταρε και πέρασα το τεστ; Δεν έμαθα ποτέ.

Η κεντρική αγορά ήταν το τυπικό χάλι των ασιατικών αγορών με περισσότερα σκουπίδια, βρώμα και άσχημες μυρωδιές.

Δείτε το μωρό που κοιμάται δίπλα στη πωλήτρια μάνα του μέσα στο μαγαζί.

Προσέξτε τις μύγες πάνω στα παστά. Οι πιατέλες έχουν αποξηραμένα γαριδάκια, με την ίδια αποκρουστική μυρωδιά που έχουν αυτές που ταίζουμε τα ψάρια, αλλά σε πολαπλάσιο.

Είχαμε πάει με στόχο να φάμε, αλλά δε μου έκανε ούτε να ακουμπήσω, πόσο να φάω. Και το λέω εγώ που δε σιχαίνομαι. Φάγαμε κάπου αλλού και επιστρέψαμε.

Στο δρόμο έμαθα ότι στο παρελθόν είχε ένα ατύχημα με μηχανάκι - προσέξτε σύμπτωση - την ίδια μέρα που είχα και εγώ με μηχανή. Δεν είναι τυχαίο της λέω, παίρνοντας το σοβαρό μου ύφος, το κάρμα μας συμβαδίζει. Το γύρισα σε ύφος αγκαλίτσα: είμαστε φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλο. Έκανε ότι κάνει εμετό.

 

[evaT]

πάντως αργότερα όταν αποφασίσαμε να σηκωθούμε, η βιετναμέζα πήγε στο μπάνιο για δοντάκια και τέτοια και την άκουσα να ρίχνει και έναν πρωινό εμετό. Κάτι την είχε πειράξει λέει. Ναι, στομαχικό θα είναι της είπα.

Πάνω που είπαμε θα μας κάνεις τραβελο-θείους εμένα και τον @psilos3 που παρακολουθούμε στενά τα ερωτικά σου, το ταξίδι σου (...), μας το χάλασες!