Βιετνάμ Καμπότζη Ταϊλάνδη ΝΑ Ασία για 3 μέρες ως 3 μήνες. Πόσο ακριβώς; Θα δείξει.

[poised]

Χτύπησε το ξυπνητήρι και με τρομερή προσπάθεια να μην με πάρει πάλι ο ύπνος και μισό μάτι ανοιχτό είδα ότι είχε στείλει μήνυμα να με ρωτήσει που ακριβώς είναι το hostel, μήπως δε το ξέρει ο οδηγός από το όνομα και μόνο, οπότε της έστειλα την πινέζα. Την ρώτησα πως πήγε το ταξίδι και αν φτάνει, αλλά σύντομα διαπίστωσα ότι η επικοινωνία ήταν λες και υπήρχε κάποιος βραδινή βάρδια στο ίντερνετ της καμπότζης που μας τρόλαρε.

Δηλαδή εγώ της απάνταγα, αλλά έβλεπα το μήνυμα το δικό μου να μην παραδίδεται. Τα δικά της μηνύματα έρχονταν άλλοτε κανονικά στην ώρα τους και άλλοτε όλα μαζί. Αυτή νόμιζε ότι δεν της απαντούσα και όταν έφτανε σε φάση "εεε τι έγινε, κοιμήθηκες;", κάποια από τα μηνύματά μου παραδίδονταν εκτός σειράς και άλλα ποτέ, κάνοντας την επικοινωνία δύσκολη, αν όχι αστεία, γιατί μερικές απαντήσεις έφταναν σε αυτή ανάμεσα σε άλλα πράγματα που είχε ρωτήσει. Πίστεψα ότι θα με έπαιρνε για μεθυσμένο.

Δοκίμασα και από το ίντερνετ του κινητού αντί για το wifi του hostel, το ίδιο αποτέλεσμα. Εν τω μεταξύ είχε πάει 1+ η ώρα, είχε φτάσει στο σταθμό αλλά κανείς δεν ήξερε το χοστέλ να την πάει και τα μηνύματα με την τοποθεσία ή τη διεύθυνση δεν παραδίδονταν. Η sim κινητού που είχε πάρει δεν δεχόταν εισερχόμενες κλήσεις, ήταν μόνο για ίντερνετ, κλήσεις μέσω ίντερνετ στο whatsapp δεν βγαίνανε, φαίνονταν σαν να μη το σήκωνε αλλά σε αυτή δε χτύπαγε (πιθανώς λόγω του προβλήματος με την σύνδεση) και μιας που δεν είχαμε άλλα στοιχεία επικοινωνίας πέρα από αυτό δεν μπορούσα να βρω τρόπο να συνεννοηθούμε.

Εκεί που σκεφτόμουν αν έπρεπε να σηκωθώ να πάω στο σταθμό, ήρθε μήνυμα που με ρώταγε μήπως ήταν καλύτερα να συνεχίσει προς Βιετνάμ αφού σε λίγο θα ξεκίναγε πάλι το λεωφορείο μετά τη στάση που έκανε στην πρωτεύουσα και θεώρησα ότι θα πήγαινε άδοξα όλο αυτό.

Ευτυχώς κατάλαβε μόνη της (ή της ήρθε κάποιο από τα μηνύματα που της το έλεγα) ότι το πρόβλημα ήταν με την σύνδεση με το κινητό της, οπότε ζήτησε από το ανοιχτό αναψυκτήριο στο σταθμό να της δώσουν τον κωδικό για το wifi. Της είπαν ότι ήταν μόνο για πελάτες, έπρεπε να αγοράσει κάτι και νομίζω να είναι και πάνω από 3-5 δολάρια, δε θυμάμαι ακριβώς. Πήρε κάτι σνακ με το ανάλογο στράβωμα που αρμόζει στον εκβιασμό και με το που συνδέθηκε αμέσως δούλεψαν όλα κανονικά.

Κατά τις 1:30 λοιπόν ξεκίνησε προς το χοστέλ με μοτοταξί. Είχα ήδη πει στον ρεσεψιονίστ ότι θα ερχόταν η φίλη μου για την οποία είχα κλείσει το κρεβάτι αργά περίπου εκείνη την ώρα και μου είχε πει φυσικά και ασιατικά, "κανένα πρόβλημα". Φυσικά και ασιατικά το είχε γράψει και στα παπάρια του, κλειδαμπάρωσε τα πάντα, έριξε τα ρολά και έβαλε και τα λουκέτα χωρίς να αφήσει κανένα φως απ' έξω πέφτοντας για ύπνο.

Καθώς για άλλη μία φορά δεν έπιανε το κινητό της φεύγοντας από τον σταθμό, είχε φτάσει απ' έξω από το χοστέλ, χτύπαγε, χτύπαγε και δεν άνοιγε κανείς. Εγώ από πάνω δεν μπορούσα να το ακούσω. Νομίζω της είχα στείλει και τους κωδικούς για το wifi του hostel μήπως χρειαζόταν, συνδέθηκε τελικά και μου ήρθε ένα καθυστερημένο μήνυμα ότι είναι απ' έξω, είναι κλειστά και δεν ανοίγει κανείς.

Σηκώθηκα και ξεκίνησα να κατεβαίνω προς την ρεσεψιόν σε φάση "θα την κρεμάσω". Όχι τη βιετναμέζα, την κουφάλα τον ρεσεψιονίστ (αναφορά στη "viral" διαφήμιση του '80). Όμως όπως το πήρα προς τα κάτω πέτυχα και τους δυο τους να ανεβαίνουν τις σκάλες, είχε τελικά ξυπνήσει η ωραία κοιμωμένη και άνοιξε.

Η βιετναμέζα ήταν εμφανώς φρικαρισμένη. Όπως θα μάθαινα αργότερα, σε όλο το δρόμο ο καμποτζιανός οδηγός του μοτοταξί της έλεγε "I love you" και άλλες ανατριχίλες, μετά έκανε ότι δε μπορούσε να βρει το χοστέλ, πέρναγε από μπροστά και δε σταμάταγε και όταν με τα πολλά τον έβαλε να σταματήσει και χτύπαγε και δεν άνοιγαν από μέσα προσπαθούσε να την πείσει να πάει σπίτι του.

Ας πούμε τέλος καλό όλα καλά μέχρι εκείνη τη στιγμή, πάντως θαύμασα το θάρρος ή θράσσος της, εγώ στη θέση της μάλλον θα συνέχιζα με το λεωφορείο. Δε μπορούσαμε να πούμε και πολλά γιατί εκτός του ότι ήταν πολύ αργά έπρεπε να κάνουμε και πολύ ησυχία. Άφησε τα πράγματά της στο κρεβάτι, πήγε να κάνει ένα μπάνιο, οπότε έπεσα και εγώ στο κρεβάτι.

Γύρισε, ανέβηκε στη σκάλα για το κρεβάτι της που ήταν και αυτό πάνω δίπλα στο δικό μου και κάποια στιγμή ακούω ένα υπόκοφο δυνατό γκουπ. Το βλαμένο είχε ανέβει πάνω λες και δεν υπήρχε ταβάνι και είχε βρει με το κεφάλι πάνω. Ξάπλωσε και της έστειλα μήνυμα να τη πειράξω ότι χάλασε το ταβάνι και θα πρέπει να το πληρώσουμε την επόμενη μέρα. Ήταν λίγο αστείο το ότι ήμασταν ένα μέτρο απόσταση αλλά μιλάγαμε με μηνύματα για να μην ενοχλούμε τους άλλους.

Μου είπε τι τράβηξε από το σταθμό και μετά και μείναμε έτσι να μιλάμε αρκετή ώρα, μέχρι που μου είπε ότι την πονάει ακόμα το κεφάλι της και της πρότεινα να έρθει στο κρεβάτι μου να της κάνω μασάζ. Ήρθε. Ε, πως να κοιμηθείς μετά. Τη βγάλαμε όσο σεμνά μπορούσαν να επιτρέψουν οι συνθήκες μέχρι το πρωί.

(συνεχίζεται)

 

[evaT]

Να αυτά κάνετε, φασώνεστε στα χόστελ και άντε μετά να κοιμηθούμε εμείς οι ήσυχοι απονήρευτοι άνθρωποι

 

[poised]

Και εγώ το ίδια λέω, υπάρχουν και τα δίκλινα, έλεος. Αλλά εκείνη τη στιγμή δεν υπήρχε τίποτα και ούτε εγώ ούτε αυτή είχαμε φανταστεί ότι θα πήγαινε έτσι από την πρώτη στιγμή.

Τουλάχιστον ήμασταν όσο πιο διακριτικοί γινόταν, περισσότερο γιατί δεν είχα καμία όρεξη να στρίψω και να δω τον τύπο που κυκλοφορούσε με το βρακί να παίρνει μάτι και το βρακί να είναι φουσκωμένο.

 

[gkalla]

ούτε εγώ ούτε αυτή είχαμε φανταστεί ότι θα πήγαινε έτσι από την πρώτη στιγμή.

Όλο το forum το είχε φανταστεί, μέχρι και η @evaT που είναι αγνή σαν περιστέρι…
Εσείς όχι; Δεν έχετε καθόλου φαντασία;

 

[poised]

Δεν ξέρω πόσο αστειευόμενος το λες πάντως το λογικό, δεδομένου κιόλας ότι μέναμε σε χοστέλ και ερχόταν τόσο αργά, ήταν να κοιμηθούμε και την άλλη μέρα να βλέπαμε τι θα γινόταν.

Εκτός από μια συνάντηση δύο και κάτι ημερών πριν ένα μήνα στην Μπανγκόκ και μάλιστα χωρίς κανένα δικαίωμα, δεν ξέραμε ο ένας τον άλλο. Μπορεί να ήταν μουρλή, ξέρω γω;

Αλλά το πάθος της στιγμής και η ακαταμάχητη γοητεία μου (γκουχ γκουχ, ποιος έβηξε; ) έσβησαν κάθε αναστολή.

 

[gkalla]

Εννοείτε πως αστειεύομαι! Αυτό δα έλειπε, να κρίνω την ζωή σου και τι επιλογές σου.
Αλλά ταυτόχρονα διασκεδάζω με τις εικόνες που φτιάχνεις.
Ιδιαίτερα αυτή θα μου μείνει αξέχαστη:
"τον τύπο που κυκλοφορούσε με το βρακί να παίρνει μάτι και το βρακί να είναι φουσκωμένο."

 

[poised]

Ναι βρε δεν είπα ότι με κρίνεις, απλά δεν ήξερα αν αποδίδω σωστά το ότι το πώς πήγε εκείνο το βράδυ ήταν απροσδόκητο. Η πλάκα αποδεκτή, μη πτοείσαι.

 

[ANASTAPAP]

Δεν ξέρω πόσο αστειευόμενος το λες πάντως το λογικό, δεδομένου κιόλας ότι μέναμε σε χοστέλ και ερχόταν τόσο αργά, ήταν να κοιμηθούμε και την άλλη μέρα να βλέπαμε τι θα γινόταν.

Εκτός από μια συνάντηση δύο και κάτι ημερών πριν ένα μήνα στην Μπανγκόκ και μάλιστα χωρίς κανένα δικαίωμα, δεν ξέραμε ο ένας τον άλλο. Μπορεί να ήταν μουρλή, ξέρω γω;

Αλλά το πάθος της στιγμής και η ακαταμάχητη γοητεία μου (γκουχ γκουχ, ποιος έβηξε; ) έσβησαν κάθε αναστολή.

Brain drain,mates drain,καλά το λέω εγώ,δεν υπάρχει ελπίδα σε αυτή τη χώρα

 

[poised]

Αν από εμένα περιμένατε την ελπίδα... δεν υπάρχει ελπίδα

 

[mariath]

Μμμ μάλον βιετναμέζα ήθελε....

Να πω τώρα ότι το είχα προβλέψει έναν χρόνο πριν; Ε θα το πω! Το έβλεπα να έρχεται!

 

[poised]

Να πω τώρα ότι το είχα προβλέψει έναν χρόνο πριν; Ε θα το πω! Το έβλεπα να έρχεται!

Τί να σε κάνω που έπρεπε να κρατήσω τη ροή της ιστορίας για να μείνετε μέχρι το διάλειμμα να βγάλει και το κυλικείο κατιτίς...

 

[poised]

Μας βρήκε λοιπόν το ξημέρωμα εκεί αγκαλίτσα και μετά το πρώτο φως σιγά σιγά άρχισαν να ξυπνάνε και οι γύρω, υποθέτω ήταν συνηθισμένοι να ξυπνάνε χαράματα έτσι και αλλιώς. Μέχρι τις 7 είχε σηκωθεί όλος ο θάλαμος ήθελε δεν ήθελε κάτι η ζέστη που είχαμε κολλήσει από τον ιδρώτα λόγω του χαλασμένου ερκοντίσιον κάτι που κάποιος θα άνοιγε τη πόρτα να πάει μπαλκόνι να καπνίσει, άλλος τουαλέτα, άλλοι θα μίλαγαν μεταξύ τους χωρίς να τους νοιάζει για του υπόλοιπους, δε γινόταν να κοιμηθείς. Υπό κανονικές συνθήκες θα είχα φορτώσει αλλά τι να πεις τώρα μετά από εκείνο το βράδυ που ένιωθα ένοχος ότι ίσως είχαμε ενοχλήσει (ή διασκεδάσει) τους άλλους.

Φάγαμε "πρωινό" από τα σνακ που είχαμε μαζί. Ο ακριβώς από κάτω από εμένα ήταν ένας νεαρός, αμερικανός ή καναδός, ένας από αυτούς που είχε ξυπνήσει και αμέσως πάει για τσιγάρο. Μιλήσαμε λίγο περί ανέμων και υδάτων, σκέφτηκα να τον ρωτήσω αν ενοχλήσαμε αλλά λέω άστο καλύτερα, κάνε το μαλάκα. Πάντως εγώ νομίζω ότι δε κατάλαβε τίποτα, μιας που από τύχη εκείνο ήταν το πιο σταθερό κρεβάτι έβερ, η βιετναμέζα ήταν σίγουρη ότι δεν υπήρχε περίπτωση ειδικά αυτός να μη κατάλαβε. Εκτός και αν διαβάζει εδώ μάλλον δε θα μάθουμε ποτέ.

Έκλεισα ένα δωμάτιο σε ξενοδοχείο που ήταν μόνο 35 μέτρα πιο πέρα, στη γωνία του δρόμου. Πήγαμε να αφήσουμε τα πράγματα εκεί κατά τις 8 ώστε να πάμε μετά κάπου για καφέ να περάσει η ώρα μέχρι να μας αφήσουν να μπούμε στο δωμάτιο χωρίς να κουβαλάμε. Όμως για καλή μας τύχη το δωμάτιο ήταν ήδη διαθέσιμο και έτσι πήγαμε αμέσως επάνω.

Είχαμε κοιμηθεί ελάχιστα το βράδυ οπότε όπως καταλαβαίνετε... σιγά μη κοιμόμασταν μετά από μία νύχτα υποχρεωτικής συστολής. Βγήκα κάποια στιγμή να πάω να πάρω παγωμένο νερό και πέτυχα στο διάδρομο έξω από τη πόρτα έναν ασιάτη κάπως αλαφιασμένο. Τον κοίταξα, έκανε ότι δήθεν έκανε λάθος πόρτα και πήγε στη δική του απέναντι. Κάτι δε μου πήγαινε, οπότε συνέχισα να τον καρφώνω με το βλέμα μέχρι που μπήκε μέσα στο δωμάτιό του. Κατέβηκα να πάω για νερό και μετά από λίγο πέρασε δίπλα μου χωρίς να με κοιτάξει καθόλου και έφυγε για έξω, γύρευε πόση ώρα κρυφάκουγε ο κερατάς, ευτυχώς που δεν είχαμε κλειδαρότρυπα στη πόρτα.

Με το ανακάτεμα που είχαμε κάνει με τον ύπνο δε βγήκαμε για φαγητό το μεσημέρι, φάγαμε λίγο από τις προμήθειες και κοιμηθήκαμε. Ξεκίνησε και μία τροπική βροχή κάποια στιγμή οπότε που να τρέχεις, ήταν κλειστά και τα περισσότερα λόγω της αργίας.

Το απογευματάκι έφτασε η ώρα που είχα το διερευνητικό ραντεβού για την δουλειά που είχε κανονιστεί την προηγούμενη. Το μεγαλύτερό μου άγχος ήταν αν θα μπορέσω να συνεννοηθώ. Το wifi του ξενοδοχείου δούλευε και το κινητό μου έπιανε δεδομένα εκείνη την ώρα, όμως η καταρρακτώδης βροχή συνεχιζόταν και δεν ήξερα αν θα υπάρξει πρόβλημα στη πορεία, είχαμε και την εμπειρία της προηγούμενης μέρας με την επικοινωνία κουκουρούκου με την βιετναμέζα. Οπότε έστειλα το προβληματισμό μου προκαταβολικά με email να μη νομίζουν ότι εξαφανίστηκα αν συμβεί κάτι και πήρα απάντηση "δε πειράζει, στείλε τηλ να σε πάρω". "Καμποτζιανό;" "Κανένα πρόβλημα."

Η κλήση πήγε κάπως έτσι.

- Ταξιδάκι ασία ε;
- Ναι, μπακπάκινγκ.
- Σε ζηλεύω. Πότε θα γυρίσεις;
- Ε, δεν έχω ημερομηνία ακριβώς, έλεγα να γυρίσω πριν κάνα μήνα αλλά ακόμα εδώ θα είμαι. Αν με χρειαστείτε και τα βρούμε πάντως γυρνάω.

Δεν είναι ότι είμαι τόσο κουλ γενικά με τα επαγγελματικά μου αλλά τώρα τι να πεις, η πραγματικότητα αυτή ήταν, να πάω να το κρύψω και να εκτεθώ παραπάνω στη συνέχεια; Συνέχισε λοιπόν λέγοντάς μου "είδα στο βιογραφικό σου ότι έχεις ασχοληθεί με το τάδε και σκεφτόμαστε να ξεκινήσουμε ένα πρότζεκτ με βζμπρζστ".

Επίτηδες το γράφω έτσι γιατί δεν κατάλαβα τι είπε, πρώτη φορά την άκουγα τη λέξη και δεν έβγαζα και ακριβώς νόημα τι άκουσα. Αλλά λέω ο άνθρωπος νομίζει ότι κάνω για τη δουλειά αν δείξω παντελή άγνοια το έχεσα εντελώς, οπότε δεν διέκοψα. Βέβαια όχι για πολύ καθώς λες και διάβασε την απορία μου από τις γραμμές, η επόμενη ερώτηση ήταν "έχεις ασχοληθεί ποτέ με το βζμπρζστ". Φτου να πάρει λέω, αυτό δε μαζεύεται, οπότε ας το πάμε ειλικρινά.

- Να πω την αλήθεια πρώτη φορά ακούω το, εχμ, αυτό
- Α, είναι ένα από τα μεγαλύτερα προϊόντα στην Αμερική από τον τάδε κολοσσό, δεν το έχεις ακουστά;
- εεε, δεν έτυχε.

Κάπου εκεί πίστευα ότι η επόμενη ατάκα θα ήταν το γνωστό meme "καλά θα σας ειδοποιήσουμε". Δεν ήταν έτσι ακριβώς αλλά για να γίνει χειρότερο στη πορεία της κουβέντας βγήκε ότι θέλανε και κάτι άλλο με το οποίο δεν είχα άμεση εμπειρία, οπότε λέω από μέσα μου "χαιρετίσματα". Τους είπα λοιπόν την άποψή μου για αυτό που θέλανε να κάνουνε με βάση αυτά που ήξερα και κλείσαμε με το αντίστοιχο του "θα σας ειδοποιήσουμε εμείς", το οποίο ήταν κάπως σαν "αν προχωρήσουμε θα πρέπει να γίνει άλλη μία συνέντευξη και ένα τεστ γνώσεων, εφόσον το αποφασίσουμε θα σας στείλω email".

Τι είχαμε τι χάσαμε, τουλάχιστον εκείνη τη μέρα "κέρδιζα στην αγάπη".

(συνεχίζεται)