Βιετνάμ Καμπότζη Ταϊλάνδη ΝΑ Ασία για 3 μέρες ως 3 μήνες. Πόσο ακριβώς; Θα δείξει.

[turms]

Μπα, είναι από το άλλο σόι, εγώ βαριέμαι τα αρχαία και τα μουσεία

(Άσε που τον ζηλεύω απίστευτα, δεν έχω δει τίποτα στη ζωή μου συγκριτικά με αυτόν)

οντως....
και εγω τα αρχαια + μουσεια τα βαριεμαι....και ζηλευω και τους δυο σας ομως

αυτο που μου αρεσει στο γραψιμο σου ειναι οτι κανεις οτι ακριβως θα εκανα και εγω =
βολτες, ξανα βολτες, καμια βουτια, και φαγητο....
και αν ημουνα ελευθερος θα κυνηγουσα την ξανθια εκεινη (ειπα να μην το αναφερω αλλα δεν αντεξα)

 

[poised]

...και αν ημουνα ελευθερος θα κυνηγουσα την ξανθια εκεινη (ειπα να μην το αναφερω αλλα δεν αντεξα)

Άμα ήξερα ότι θα σου προκαλούσα τέτοιο τραύμα με την ξανθιά δεν θα έγραφα τίποτα...

 

[Παρίσακτος]

Εξαιρετική γραφή, με έξυπνο χιούμορ, από τις ενδιαφέρουσες εξιστορήσεις που έχω διαβάσει εδώ μέσα, που μου θύμισε και τις δικές μου περιπέτειες στη Νοτιανατολική Ασία και με έκανε να νοσταλγήσω εκείνο το ταξίδι, που τώρα μοιάζει τόσο μακρινό.

Είναι αστείο το πόσο παρεμφερείς εντυπώσεις είχα αποκτήσει κι εγώ (π.χ. για τα καταφύγια ελεφάντων ή για τις αντιδράσεις των ντόπιων), καθώς κι ο τρόπος που έβλεπαν κάποιον ανύπαντρο άνω των 25 και οι αδιάκριτες -για τα δικά μας δεδομένα- ερωτήσεις τους. Δεν πειράζει, πάντως, που δεν κατάφεραν οι Ταϊλανδέζες γιαγιάδες να σε αποκαταστήσουν, εδώ έχουμε τον @turms που δεν τον φοβάμαι: θα τη βρει την ξανθιά και θα στη φέρει.

 

[poised]

Εξαιρετική γραφή, με έξυπνο χιούμορ, από τις ενδιαφέρουσες εξιστορήσεις που έχω διαβάσει εδώ μέσα, που μου θύμισε και τις δικές μου περιπέτειες στη Νοτιανατολική Ασία και με έκανε να νοσταλγήσω εκείνο το ταξίδι, που τώρα μοιάζει τόσο μακρινό.

Είναι αστείο το πόσο παρεμφερείς εντυπώσεις είχα αποκτήσει κι εγώ (π.χ. για τα καταφύγια ελεφάντων ή για τις αντιδράσεις των ντόπιων), καθώς κι ο τρόπος που έβλεπαν κάποιον ανύπαντρο άνω των 25 και οι αδιάκριτες -για τα δικά μας δεδομένα- ερωτήσεις τους. Δεν πειράζει, πάντως, που δεν κατάφεραν οι Ταϊλανδέζες γιαγιάδες να σε αποκαταστήσουν, εδώ έχουμε τον @turms που δεν τον φοβάμαι: θα τη βρει την ξανθιά και θα στη φέρει.

Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια αλλά εσύ είσαι πιο ποιητικός και λογοτεχνικός, εγώ το αφήνω πολύ στο "του είπα μου είπε για πες" γιατί τα γράφω στα γρήγορα όποτε κάνω διάλειμμα από την δουλειά ή καμία φορά, γκουχ γκουχ, ταυτόχρονα με την δουλειά (αφεντικό αν διαβάζεις μετά κάνω το διπλάσιο σε δωρεάν υπερωρίες από τις τύψεις μου, μη με απολύσεις).

Δεν ξέρω γιατί αλλά η εικόνα του turms να ψάχνει την ξανθιά για εμένα μου θύμισε το ανέκδοτο που δύο άγνωστοι άντρες συναντιούνται αλαφιασμένοι στο σουπερμάρκετ γιατί έχουν χάσει την γυναίκα τους και αποφασίζουν να ενώσουν δυνάμεις να τις βρουν μαζί. Οπότε ρωτάει ο ένας τον άλλο, για πες πως είναι η γυναίκα σου να ξέρω τι ψάχνω. Ε, περίπου 1.75, ξανθιά, γαλανά μάτια, αδύνατη με μεγάλο στήθος και φοράει ένα καυτό κόκκινο μίνι, η δική σου; Χέσε τη δική μου, πάμε να βρούμε την δική σου.

Το ευχάριστο είναι που ξεκίνησες πάλι την συγγραφή της δικής σου ιστορίας που είχες αφήσει στη μέση εδώ και κοντά δύο χρόνια. Κρίνοντας από όσα συνέβησαν εκεί φαντάζομαι εξαφανίστηκες γιατί σου είχε πέσει κάποιος μετεωρίτης στο κεφάλι αφού σε κυνήγησε αλιγάτορας την ώρα που πέταγες τα σκουπίδια έξω από το σπίτι σου και στο νοσοκομείο μπέρδεψαν τις καρτέλες με συνονόματη έγκυο και σε βάλανε για καισαρική. Μην ανησυχείς, σε όλους μας συμβαίνουν αυτά.

 

[poised]

Παράτησα τα πράγματα πολύ γρήγορα και βγήκα να προλάβω όσο φως έμενε. Επίτηδες δεν είχα διαλέξει χοστέλ κοντά στην "backpackers street" (Χάο Σαν - Khao San) γιατί δεν ήθελα το χαμό που γίνεται εκεί.

Ήμουν κοντά στο Βατ Σακετ (Golden Mount Temple) ή όπως θα το έλεγε ταιλανδέζος στα αγγλικά γκόντε μάου τεεεμπ. Πέρασα από μία πλατεία που δεν θυμάμαι τι ήταν.

Και εκεί με πήρε στο κατόπι ένας περίεργος κύριος που άρχισε να με ρωτάει από που είμαι, που μένω, πότε ήρθα, πόσο θα κάτσω, που θα πάω και γενικά ερωτήσεις που στα αυτιά μου ακούγονταν τόσο ειλικρινείς και αυθόρμητες όσο τα email κληρονόμων νιγηριανών πριγκιπόπουλων που ζητούν την βοήθειά σου για να βγάλουν λεφτά στο εξωτερικό με το αζημίωτο.

Του απάνταγα ότι μου ερχόταν στο μυαλό και ταυτόχρονα περπατούσα, αυτός από κοντά. Με ρώτησε που πάω, του είπα "δε ξέρω" και μου λέει "να σου δείξω μου εγώ τα κατατόπια". Ναι καλά, δε σφάξανε. Τον παράτησα αγενώς και πήγα σε έναν ναό εκεί κοντά που δεν ξέρω και ποιος ήταν γιατί δεν ήθελα να βγάλω χάρτη μπροστά του.

Μου άρεσε πολύ η οροφή

Γενικά πολλοί βούδες όσο βλέπει το μάτι, ακόμα και τώρα το έχω απορία γιατί τόσοι πολλοί ίδιοι στους ναούς τους

Πάντως είχε πολύ ησυχία, λόγω ώρας ήμουν μόνος

Μέχρι που έτριψα μία γωνία και άκουσα live συμφωνική. Πήγα να δω αλλά το πέτυχα στο τέλος.

Δεν είχα πολύ χρόνο για να καθυστερήσω να τους ακούσω στο επόμενο όποτε θα ξεκίναγαν, οπότε το πήρα για Βατ Σακετ.

Η διαδρομή θα με έβγαζε πάλι μέσα από την πλατεία. Πριν περάσω το δρόμο είδα τον τύπο από απέναντι που με περίμενε χαμογελώντας, όπως περιμένει το αρπακτικό στην έρημο το θύμα του. Ω να σου γαμήσω σκέφτηκα και χωρίς δισταγμό άλλαξα δρόμο. Θα μου έπαιρνε λίγο παραπάνω αλλά δεν είχα όρεξη να με πάει ο τύπος πάλι όλη τη πλατεία ή ακόμα χειρότερα να έρθει μαζί μου πάνω στον άλλο ναό.

Πέρασα λοιπόν από κάποιο δρόμο με εμπορικά που είχαν κλείσει ή κλείνανε

Ναι εδώ ένα τακτοποιημένο μαγαζί με εκκλησιαστικά είδη

Και έφτασα στο ναό καντηλιάζοντας (έτσι για να είμαστε και σε εκκλησιαστικό κλίμα) γιατί χάριν του κυρίου πρίχτη είχα κάνει μεγαλύτερο κύκλο απ' όσο νόμιζα. Φοβόμουν ότι δε θα προλάβω καθόλου το φως, οπότε το πήγα σε πολύ γρήγορο βήμα και είχα ιδρώσει.

Από μακριά άκουγα τα εκατοντάδες καμπανάκια που είχαν κρεμάσει και χτύπαγαν από τον ήπιο και ζεστό αέρα που συνήθως σηκώνεται γύρω στην δύση.

Οι πρώτοι όροφοι είχαν - τι άλλο - πλούτο και χρυσά

Δεν είχα προλάβει την δύση αλλά τα χρώματα ήταν ωραία

Όμως αυτό που θυμάμαι ήταν το αίσθημα που είχα κοιτάζοντας το μέγεθος της πόλης,

Την προηγούμενη κολυμπούσα στον παράδεισο, μία βδομάδα την είχα περάσει με διαδρομές σχεδόν μόνος μέσα στην τροπική φύση και τώρα ήμουν μέσα σε αυτό το αστικό χάλι...

Πάντως αρχιτεκτονικά μερικά κτήρια ήταν πολύ περίεργα. Για παράδειγμα τη δουλειά είχε αυτή η οροφή πάνω σε αυτό το κτήριο;

Από την μια ουρανοξύστες και από την άλλη αυτά - και δεν ήταν τα χειρότερα που υπάρχουν.

Ούτε αυτά τα διαμερίσματα (?) ήταν το χειρότερο που υπάρχει

Έτσι και αλλιώς στα τροπικά νυχτώνει γρήγορα, οπότε αποφάσισα να μείνω άλλα 10-15 λεπτά μέχρι να πιάσει πίσσα σκοτάδι, κυρίως γιατί τα χρώματα ήταν ωραία και δευτερευόντως γιατί ήθελα να "χωνέψω" το περιβάλλον της μεγαλούπολης που δεν μου είχε κάτσει ακόμα στο στομάχι. Κοίταζα με δέος και αηδία.

Όταν άναψαν τα φώτα έγινε διαφορετικά όμορφο

Επίσης ήταν και μία που διαλογιζόταν και την πήρε ο ύπνος και μου είχε φανεί πολύ αστείο. Κοίτα να δεις που τόσο καιρό κάθε βράδυ δε κοιμόμουν, διαλογισμό έκανα!

Φεύγοντας είπα να ρίξω μία ματιά στην τσάιναταουν γιατί συνήθως εκείνη την ώρα έχουν ζωή και πάγκους να φας και είπα να δοκιμάσω κάτι διαφορετικό ασιατικό για αλλαγή.

Αλλά απογοήτευση, ήταν κυρίως εμπορικά τα οποία είχαν κλείσει ή έκλειναν και δεν υπήρχε τίποτα για φαγητό.

Εδώ πάλι αυτό που έλεγα για το πως τα μαγαζιά το βράδυ γίνονται το καθιστικό της οικογένειας λόγω φτώχειας και έλλειψης χώρου.

Το πήρα προς τα πίσω για να ξεκουραστώ για την επόμενη ημέρα, η έλλειψη ύπνου και η ταλαιπωρία στο βανάκι έβγαινε πάνω μου.

Χάρηκα που είχαν προσαρμόσει τα φανάρια στην ασιατική οδηγική συμπεριφορά, το οποίο το εξέλαβα ως "κάνε ότι νομίζεις γιατί έτσι και αλλιώς εγώ αναβοσβήνω για εφέ κανένας δεν νοιάζεται".

Στο χόστελ μίλησα λίγο με τους άλλους συγκάτοικους, ήταν μία ομάδα 4 ή 5 νεαρών Αιγυπτίων, από τους οποίους μόνο οι 2 αν θυμάμαι έμεναν στο δικό μου δωμάτιο. Τα είπαμε λίγο και κάποια στιγμή τράβηξα κουρτίνα (πολύ καλό αυτό, το έχουν σχεδόν όλα τα χοστέλ στην ΝΑ Ασία) και πέθανα στον ύπνο.

 

[paefstra]

Απο ολη αυτη την ιστορια στεκομαι στο "δεν ξερω που θα μεινω και για ποσο, αν μ αρεσει καθομαι πιο πολυ", που ειναι μια ανεση χρονου που ποτε δεν ειχα στη ζωη μου μετα τα 25 και ζηλευω απεριγραπτα.
Αλλα προυποθετει και μια ανεση να κοιμασαι με αγνωστους στο δωματιο, που ποτε δεν θα αποκτησω, οποτε τη διαβαζω ως κατι εξωτικο και δεν εννοω τον προορισμο.

 

[poised]

Απο ολη αυτη την ιστορια στεκομαι στο "δεν ξερω που θα μεινω και για ποσο, αν μ αρεσει καθομαι πιο πολυ", που ειναι μια ανεση χρονου που ποτε δεν ειχα στη ζωη μου μετα τα 25 και ζηλευω απεριγραπτα.
Αλλα προυποθετει και μια ανεση να κοιμασαι με αγνωστους στο δωματιο, που ποτε δεν θα αποκτησω, οποτε τη διαβαζω ως κατι εξωτικο και δεν εννοω τον προορισμο.

Δεν το προϋποθέτει να μένεις σε hostel. Αυτό το κάνει σίγουρα πιο οικονομικό, αλλά υπάρχουν άπειρα καταλύματα με ιδιωτικές διαμονές που μπορείς να τα κλείσεις τελευταία στιγμή (εκτός ειδικών περιπτώσεων όπως κάποια γιορτή ή αργία) και σε κόστος δεν είναι απαγορευτικό σε αυτά τα μέρη. Υπάρχουν ακόμα και "μπουτίκ χοστέλ" με ιδιωτικά δωμάτια και ανέσεις καλύτερες κυριλέ ξενοδοχείου. Επίσης υπάρχουν δωμάτια μόνο για κοπέλες, για όσες δεν νιώθουν άνετα να κοιμηθούν στο ίδιο δωμάτιο με άντρες.

Για εμένα το χοστέλ είναι πολύ πιο ενδιαφέρον. Μιλάς με ανθρώπους που (αν επιλέξεις κατάλληλα) ταξιδεύουν σαν και εσένα, ανταλλάσεις εμπειρίες, λες καμιά μαλακία, μαθαίνεις διαφορετικά πράγματα από άλλες κουλτούρες, μπορεί να βρεις παρέα να συνταξιδέψεις για κάποιο χρονικό διάστημα, καμιά φορά ερωτεύεσαι ως και βρίσκεις τον άνθρωπο της ζωής σου. Καλά λέμε τώρα, αυτό μπορεί να συμβεί παντού εκτός από μέσα σε 4 τοίχους που είσαι μόνος σου.

 

[paefstra]

Γι αυτο λεω εξωτικο. Σιγα που εχω την ορεξη να ακουω την ιστορια του καθενα πριν κοιμηθω. Τωρα καταλαβες τι εννοω. Αυτο δεν το ζηλευω καθολου. Μονο την ανεση χρονου και την ελευθερια που συνεπαγεται, γμ τα 4-5ημερα μου.

 

[poised]

Εμβόλιμες Σκέψεις: Η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μου

Πολλά ζώα έχουν αναπτύξει αρκετά το εξελικτικό πλεονέκτημα του να κάνουν συνδέσεις μεταξύ αιτίας και αιτιατού. Επειδή κάθε τι συμβαίνει σαν αποτέλεσμα κάποιου γεγονότος είναι λογικό να προσπαθούν να βρουν την αιτία που το προκάλεσε. Εκτός του ότι γενικά γλιτώνει από κακοτοπιές, βοηθάει να αποκτήσεις συγκριτικό πλεονέκτημα - αν καταφέρεις να κάνεις τη σωστή σύνδεση. Μερικές φορές όμως απλά δεν υπάρχει αιτία ή να το πούμε αλλιώς, η αιτία δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας ενσυνείδητης επιλογής αλλά συνδιασμός τυχαίων γεγονότων.

Αυτό μας χαλάει εμάς τους ανθρώπους που έχουμε τερματίσει την ανάγκη εύρεσης συνδέσεων. Κάποιες φορές δεν έχει νόημα να ψάχνεις αλλά για κάποιους πρέπει να υπάρχει μία αιτία ακόμα και ενάντια στην "πραγματικότητα". Για παράδειγμα επιστρέφεις μεθυσμένος κάθε βράδυ σπίτι και ένα από αυτά πέφτεις και τσακίζεσαι. Δεν σκέφτεσαι ότι ήταν κάτι που περίμενε να συμβεί και δεν έχει νόημα να το αποδώσεις στο ένα λάθος βήμα, στο ένα τελευταίο ποτό, στο ότι κοίταξες μία βιτρίνα λίγο παραπάνω και άρα βρέθηκες σε εκείνο το σημείο "την κατάλληλη στιγμή". Για πολλούς, κάτι διαφορετικό έπρεπε να είχε γίνει εκείνη τη μέρα ή στιγμή. Και αν δεν μπορείς να βρεις κάτι να "πιαστείς", τότε πας σε τρελά πράγματα, ας πούμε ότι κάποιος σε μάτιασε. Αν κάποιος επιμείνει ότι προκαλούσες την τύχη σου, ίσως η απάντηση να είναι "γιατί τότε και όχι τις τόσες άλλες φορές". Η σωστή επιστημονική απάντηση είναι "γιατί έτσι"

Ένα πρόβλημα που έχουμε εμείς οι άνθρωποι είναι ότι συχνά διαλέγουμε μία αυθαίρετη στιγμή για να την θεωρήσουμε σαν απαρχή των γεγονότων που οδήγησαν σε κάποιο αποτέλεσμα. Εγώ ας πούμε θεωρώ ως απαρχή του ταξιδιού την στιγμή που επέλεξα να το κάνω. Θα μπορούσε να ήταν η στιγμή που έμπαινα στο αεροπλάνο ή η στιγμή που πάτησα το πόδι μου έξω. Γιατί όχι κάποιο προηγούμενο ταξίδι στην ΝΑ Ασία που με έκανε να θέλω να την εξερευνήσω κι άλλο; Ή μήπως η απόρριψη από την δουλειά; Γιατί όχι η επιλογή καριέρας, η σχολική μου διαδρομή ή οι επιλογές των γονιών μου να με γεννήσουν; Όλες οι αρχές είναι γραμμές που εμείς τραβάμε στο μυαλό μας.

Ένα άλλο ζήτημα που μάλλον συνδέεται με τα παραπάνω είναι η αδυναμία να καταλάβει κάποιος το ότι ανεξάρτητα γεγονότα δεν μπορούν να εξηγήσουν ένα εξαιρετικά απίθανο αποτέλεσμα. Πολύ γνωστό παράδειγμα πάνω σε αυτό είναι η λεγόμενη πλάνη του τζογαδόρου. Αν ρίχνοντας ένα (μη πειραγμένο) ζάρι 5 φορές έχει βγάλει άσσο, είναι μεγαλύτερη ή μικρότερη η πιθανότητα την 6η φορά να βγάλει άσσο; Ενάντια στην φυσική μας προαίσθηση, η πιθανότητα είναι η ίδια όπως και την πρώτη φορά, μία στα έξι. Το ζάρι δεν έχει ιδέα τι έχει φέρει τις προηγούμενες και δεν προσπαθήσει να διορθώσει στατιστικές ανωμαλίες με βάση αυτή τη γνώση. Δεν είναι λοιπόν ούτε πιο πιθανό ούτε πιο απίθανο να βγάλει πάλι άσσο.

Είναι λοιπόν λάθος να αναρωτιέσαι πόσο απίθανο ήταν να βγει ένας συνδυασμός εκ των υστέρων (είναι η ίδια "απιθανότητα" όπως κάθε άλλη) και άλλο να αναρωτιέσαι πόσο πιθανό είναι να συμβεί κάτι συγκεκριμένο εκ των προτέρων. Το τελευταίο μπορούμε να το υπολογίσουμε αλλά κανείς δε μπορεί να μας το εγγυηθεί ή όχι.

Να ξεκαθαρίσω ότι δεν έχω κάνει τίποτα που καπνίζεται πρωί πρωί ούτε ήπια πολύ το προηγούμενο βράδυ και δεν έχω καθαρίσει ακόμα. Είναι κάποιες σκέψεις που είχα κάποιες φορές κατά τη συγγραφή της ιστορίας και θεώρησα ότι έπρεπε να μπουν κάπου που ταιριάζει. Θα μπορούσαν να είχαν μπει στην αρχή, θα μπορούσαν να είχαν μπει στο τέλος. Ή ας πούμε εδώ γιατί η μέρα που ξεκινάει είναι μία από τις γραμμές που επιλέγω έτσι αυθαίρετα να τραβάω.

Ο υπότιτλος εμπνευσμένος από το (ε, κάπως μονότονο) τραγούδι των placebo

 

[poised]

Μπανγκόκ: Παλάτια και φτωχογειτονιές

Ξύπνησα και πήγα για πρωινό με το λάπτοπ. Δεν είχα προλάβει να μεταφέρω τις φωτογραφίες τη προηγούμενη, ήμουν πολύ κουρασμένος και είχα ξεραθεί, οπότε το έκανα εκείνη την ώρα, πριν ακόμα ξεκινήσω τη μέρα. Επίσης δεν είχα προλάβει να δω τι θα έκανα στην Μπανκόκ και το έψαχνα και αυτό παράλληλα εκείνη την ώρα.

Πέρασα λοιπόν κάποια ώρα διαβάζοντας το τι υπάρχει να κάνεις στην πόλη και γενικότερα χαζολογώντας. Μερικές φορές μίλαγα με τους Αιγύπτιους που έκαναν ελαφρύ ταξίδι αναψυχής, είχαν μάλιστα σκοπό να πάνε στο πανγκάν για το full moon party οπότε με ρώταγαν πράγματα μιας που είχα ήδη πάει στο νησί. Όταν κατάλαβα ότι πέρασε η ώρα και είχε φτάσει 10, αποφάσισα να μη χάνω άλλο χρόνο και να πάω αμέσως να δω το παλάτι που έτσι και αλλιώς θα έκανα για να φύγει από την λίστα και μετά μπορούσα να αποφασίσω για τα υπόλοιπα.

Για να μπεις στο παλάτι απαιτούσαν μακρύ (και αν θυμάμαι καλά, λόγω πένθους, σκούρο) παντελόνι. Εγώ από μακρύ είχα μόνο το τζιν, που θα το έλεγες βαρύ για καλοκαίρι στην Ελλάδα, πόσο μάλλον για τις θερμοκρασίες της Μπανκόκ. Δεν υπήρχε περίπτωση να περπατάω παντού με αυτό μέσα στη μέρα.

Μάζεψα το λάπτοπ και έφυγα στα γρήγορα να πάω να πάρω το παντελόνι. Δεν το κατάλαβα εκείνη την ώρα, αλλά φεύγοντας άφησα όλα μου τα μικρο-ηλεκτρονικά χύμα πάνω στο τραπέζι που καθόμουν. Φορτιστές, αναγνώστες κάρτας μνήμης, ακουστικά, usb καλώδια ως και το φλασάκι με τις φωτογραφίες. Μου φαίνεται απίστευτο εκ των υστέρων, αλλά ήταν μία από τις μέρες που δεν είχα ξυπνήσει ακόμα και είχα εκείνη τη ζάλη που αν έπεφτε το κεφάλι σε μαξιλάρι θα ξύπναγα το απόγευμα.

Στο δωμάτιο παρατήρησα ότι υπήρχαν πράγματα από καινούριους συγκατοίκους. Εκτός από ένα μικρό νέο μπακπακ ήταν παρκαρισμένη και μία αψεγάδιαστη βαλίτσα που είχε ακόμα το tag από το αεροδρόμιο και ένα μάλλον γυναικείο "σικ" καπέλο πάνω της. Είχα απορία να δω τι καινούρια φρούτα θα είχαμε στο δωμάτιο.

Πακέταρα λοιπόν το παντελόνι στη τσάντα θεωρώντας ότι θα βρω κάπου χώρο να το φορέσω την κατάλληλη (τελευταία) στιγμή και για όσο ήταν υποχρεωτικό. Έβαλα το λάπτοπ στο locker και έφυγα βιαστικός.

Το google μου πρότεινε μία φυσιολογική διαδρομή από κανονικούς δρόμους, αλλά είδα από το maps.me κάτι μικρούς δρόμους μαρκαρισμένους σαν μονοπάτια στην ίδια κατεύθυνση και είπα να το περπατήσω από εκεί. Οι δρόμοι αυτοί ήταν μέσα από φτωχογειτονιές. Ένιωθα κάπως άβολα, φοβόμουν μήπως ήταν κάποιου είδους γκέτο και μου την πέσουν αλλά βοήθαγε ότι ήταν μεσημέρι και δεν κυκλοφορούσε τίποτα έξω. Εκ των υστέρων ξέρω ότι σχεδόν σίγουρα δεν υπήρχε κίνδυνος οπότε θα το πρότεινα και για όποιον άλλο βρεθεί στην ίδια κατάσταση.

Με εντυπωσίασαν οι εναλλασσόμενες μυρωδιές (όχι πάντα καλές) αλλά και πως σε 1.5-2μ δρόμο ο καθένας είχε προσαρμόσει το χώρο δίπλα στο σπίτι του για να ταιριάζει στο χαρακτήρα του, με φυτά ή κάποια διακόσμηση ή με κάποια πατέντα για να χωράει το μηχανάκι δείχνοντας πρακτικότητα ή με τίποτα δείχνοντας αδιαφορία. Έβλεπες σπίτια καθαρά και προσεγμένα και σπίτια μέσα στη μπίχλα και τα σκουπίδια. Το μόνο κοινό, πολύ κάγκελο, κάθε σπίτι σα φυλακή.

Κάπου εκεί είδα ότι υπήρχε ένας ακόμα ναός οπότε για να γλιτώσω και λίγο τον ήλιο μπήκα να δω.

Είχε και έναν πολύ "μάγκα" μοναχό που μίλαγε στους πιστούς με γυαλιά ηλίου μέσα στο ναό, δεν ξέρω ταιλανδέζικα αλλά έτσι κουτσαβάκικα που φοράνε το ράσο τον φανταζόμουν να μιλάει πετώντας τίποτα "να 'ουμ" πότε πότε.

Οι μοναχοί απ' ότι έχω καταλάβει δεν επιτρέπεται να φάνε ή να χρησιμοποιήσουν οτιδήποτε δεν τους προσφέρεται, οπότε να εδώ ένας έτοιμος κουβάς με πράγματα να προσφέρεις. Αναρωτιέμαι ποιος του πρόσφερε του άλλου τα γυαλιά.

Στο δρόμο πέρασα από ένα τετράγωνο που μάλλον ήταν στάση για τους οδηγούς λεωφορείων που έρχονται στο κέντρο. Είχε αρκετά εστιατόρια στο ισόγειο σπιτιών, πολύ σύνηθες στις ασιατικές πόλεις, τα οποία ξεχώριζαν γιατί ήταν υπερβολικά τακτοποιημένα και καθαρά, συνήθως θυμίζουν τις αποθήκες των ΚΤΕΛ. Όμως η ώρα ήταν κοντά 11, ντάλα μεσημέρι δηλαδή, περασμένη για φαγητό που συνήθως είναι στις 10 με 10:30.

Οι περισσότεροι τώρα ήταν στα καφέ ώστε να ξεκουραστούν προσωρινά και να αποφύγουν την ζέστη.

Ένας πάγκος που πούλαγε κασέτες και μάλιστα επειδή πέρασα κάμποσες φορές, υπήρχε συχνά κόσμος που κοίταζε ή αγόραζε

Δεν κατάλαβα αν ήταν συλλεκτικό αντικείμενο ή κάποιοι χρησιμοποιούν ακόμα τα κασετόφωνα και τις χρειάζονταν για νέα μουσική.

Εδώ κοιμόταν κάποιος (ή κάποια) δίπλα στο ποτάμι που είχε λίγο καλύτερη θερμοκρασία λόγω του νερού που πέρναγε. Άντε τώρα να αλλάξει πλευρό προς τα αριστερά στον ύπνο, μπλουμ!

Μεσημεριανός ύπνος και για τον οδηγό εδώ.

Απέναντι είδα κάτι ατέλειωτα στέγαστρα, υπέθεσα ότι ήταν κάποια έκθεση ή αγορά

Όμως όχι. Ήταν η ουρά για τον κόσμο που περίμενε να προσκυνήσει (ιδεατά) τον κανά χρόνο ήδη νεκρό αυτοκράτορα. Παράλληλες ουρές με ζιγκ ζαγκ, ίσως χιλιομέτρων, που κάθονταν όλοι υπομονετικά με μαύρα ρούχα στους 40 βαθμούς.

Η είσοδος δεν επιτρεπόταν για ξένους - όχι ότι υπήρχε πιθανότητα να κάτσω να περιμένω, απλά λόγω αυτού είχαν κλείσει μία μεγάλη περιοχή και έπρεπε να κάνω ένα τεράστιο κύκλο κάτω από τον καυτό ήλιο για να πάω στην είσοδο του παλατιού.

Εκεί συνειδητοποίησα ότι δεν είχα το καπέλο και τα γυαλιά ηλίου μαζί. Ήμουν σίγουρος ότι τα είχα και τα δύο φεύγοντας από το χοστέλ γιατί θυμόμουν κάποια στιγμή ότι τα φόρεσα. Η μόνη λογική εξήγηση ήταν ότι τα είχα βγάλει μπαίνοντας στον ναό νωρίτερα και κάπου τα άφησα. Βέβαια μπορεί και να τα είχα πάρει στο χέρι και να μου έπεσαν. Δεν είχα καμία ανάμνηση από το να τα βγάζω αλλά ούτε και να τα παίρνω μετά, αλλά η λύση του ναού έβγαζε νόημα. Ο ναός ήταν τουλάχιστον 45 λεπτά πηγαινέλα από εκεί που ήμουν, δεν ήξερα καν αν θα τα έβρισκα ακόμα αν επέστρεφα να δω, είχα χάσει αρκετή από εκείνη τη μέρα ξεκινώντας αργά οπότε αποφάσισα ότι θα συνέχιζα χωρίς. Δεν ήξερα ακόμα ότι είχα αφήσει και όλα τα μπλιμπλίκια μου στο τραπέζι του χοστέλ, αλλά πραγματικά πόσο κουρασμένος πρέπει να ήμουν εκείνη τη μέρα;

Συνέχισα να περπατάω ως την είσοδο κάτω από τον καυτό ήλιο ενώ δεν υπήρχε ούτε ένα μικρό σύννεφο στον ουρανό ψηλά να βοηθήσει με σκιά εκείνη τη μέρα, όλα ήταν στον ορίζοντα.

(συνεχίζεται).

 

[poised]

Μπήκα στον χώρο του παλατιού που είχε μία αρκετά τσιμπημένη είσοδο για τα δεδομένα της χώρας. Μου είπαν ότι κάποιο τμήμα ήταν μη επισκέψιμο λόγω των ανακατατάξεων που έπρεπε να γίνουν για την διαχείριση του πλήθους που ερχόταν να προσκυνήσει ή εργασιών ή και τα δύο. Πάντως κάτι σημαντικό ήταν κλειστό.

Επίσης γενικά θυμάμαι υπήρχε μία αυστηρότητα ως προς την σειρά, το πότε θα μπεις και πόσο θα κάτσεις και αν θυμάμαι μετά από κάποια ώρα που μου φάνηκε αρκετά νωρίς, ας πούμε 1 το μεσημέρι δεν επέτρεπαν να μπουν άλλοι και ας έκλεινε αρκετά αργότερα στις 3. Στο περίπου τα νούμερα, ε; Έχουν περάσει χρόνια.

Έτσι και αλλιώς τι μου το λέγανε ότι τμήμα ήταν κλειστό, θα έφτανε κάποιος μέχρι εκεί και θα έλεγε ααα τότε δε θα το δω τώρα, θα περιμένω εδώ απ' έξω κάνα χρόνο ακόμα ακόμα να ανοίξει;

Μου είπαν αρκετές φορές ότι δεν επιτρέπεται η είσοδος χωρίς παντελόνι, το οποίο επειδή δε φόραγα ακόμα έπρεπε να δείξω ότι το είχα και ένας φρουρός με είχε στο κατόπι μέχρι να βρω τουαλέτα να το φορέσω γιατί δεν ήθελα να το βάλω πάνω από το κοντό που ήδη φόραγα, δεν θα άντεχα διπλό ύφασμα.

Δεν έχω φωτογραφίες από εσωτερικούς χώρους, οπότε υποθέτω ότι απαγορευόταν. Κάποιες εκθέσεις με πράγματα του βασιλιά θυμάμαι και φυσικά την εξιδανικευμένη ιστορία της ζωής του και της γυναίκας του και πως ντυνόταν σικ το 1960 με μονδέρνα μοντελάκια τα οποία όμως είχαν και ασιατικά χαρακτηριστικά, πόσες βαλίτσες (hint, δεκάδες) έπαιρνε σε κάθε ταξίδι μαζί και γενικά στα παπάρια μας πληροφορίες πέρα από το να αναλογίζεται κανείς σε τι παράλληλο κόσμο ζουν οι άνθρωποι που κατά τα άλλα υποτίθεται φροντίζουν για τον λαό που υποφέρει και έχουν το συμφέρον του στο νου τους.

Τέλος πάντων, το εξωτερικό περιβάλλον ήταν πολύ ωραίο, φυσικά πολύς χρυσός και εντυπωσιασμός.

Το είπαμε ότι είχα πάθει μία πώρωση με τα πλακάκια στις οροφές;

Γενικά όπου έπιανε ήλιος η κατάσταση ήταν ανυπόφορη, κοίτα μέρα που βρήκα να χάσω γυαλιά και καπέλο.

Ολοκλήρωσα την περιήγηση

Και κάπου εκεί στο τέλος είχε ένα μουσείο (αν το θυμάμαι καλά) για μία μορφή παραδοσιακής θεατρικής τέχνης που περιλαμβάνει συγκεκριμένους χαρακτήρες, πχ τον πολεμιστή, την μαϊμού, την κοπέλα ή παρθένα δε θυμάμαι και κάτι άλλους. Όλοι είχαν συμβολισμούς αλλά και συγκεκριμένες κινήσεις. Τα εξηγούσε λοιπόν με κάποιου είδους multimedia παρουσίαση, για παράδειγμα σου έδειχνε την μαιμού (τον ηθοποιό) και πάταγες και έβλεπες τις στάσεις και κινήσεις που έπρεπε να κάνει ο ηθοποιός με τα χέρια για να δείξει έκπληξη, φθόνο και άλλα συναισθήματα (συγκεκριμένα όμως) όπως προχωρούσε η ιστορία.

Ήταν πολύ μεγάλο κρίμα που δεν επέτρεπαν φωτογραφίες. Όμως στο τέρμα του μουσείου είχε ένα χώρο σαν παιδότοπο ή "βιωματικό" με στολές να δοκιμάσεις και σου έδειχνε φωτογραφίες της στάσης που έπρεπε να πάρεις ανάλογα την στολή (δηλαδή το χαρακτήρα) και την κατάσταση. Εγώ γενικά δε πολύ ψηνόμουν να δοκιμάσω, ήθελα να τελειώνω γιατί είχα σκάσει, αλλά ήρθε ένας πολύ ευγενικός νεαρός υπάλληλος και με "πίεσε" να φορέσω μία στολή και να βγω φωτογραφία σε διάφορες στάσεις. Ήταν τόσο ευγενικός του έκανα το χατήρι και τελικά ρε παιδιά, το χάρηκα, είχε πλάκα. Να είναι καλά, του το είπα κιόλας στο τέλος ότι μου έφτιαξε τη μέρα επιμένοντας παρόλο που αρχικά δεν ήθελα και έδειξε να ντρέπεται και να χαίρεται μαζί (η ασιατική αντίδραση του "ντρέπομαι γιατί δε κάνει να χαρώ πολύ").

Εδώ βάζω τη φώτο που δεν κάνω τον καραγκιόζη (πέρα απ' ότι είμαι) για να μην εκτεθώ περισσότερο στο κοινό μου

Είχε και κάτι καρτποστάλ με σφραγίδες και μπογιές για τα παιδιά, πήρα μερικά πάτησα σφραγίδες, έγραψα λίγα πράγματα και τα έστειλα σε φίλους έτσι για το χαβαλέ.

Βγήκα από εκεί και από τον χώρο και επιτέλους απελευθερώθηκα από το παντελόνι. Ανάσα. Από εκεί το πήρα για μία κλειστή αγορά που είχα διαβάσει ότι εκείνη τη μέρα της εβδομάδας είχε παζάρι "φυλαχτών".

Πέρασα από μία περιοχή με κυριλέ εμπορικά και καφέ, ίσως ήταν mall δε θυμάμαι, αλλά είχε και ένα ανταλλακτήριο που είχε εξαιρετικές τιμές οπότε έβγαλα λεφτά. Σκέφτηκα να πιω καφέ εκεί αλλά προτιμώ τη σαπίλα και είπα να το αφήσω.

Δίπλα από το mall ή ότι ήταν εκείνος ο χώρος το ποτάμι με τους κακομοίρηδες που είναι αναγκασμένοι να ζουν σε παράγκες πάνω από το νερό.

Μπήκα στην κλειστή αγορά. Σαπίλα δεν ήθελε ο ποπός μου; Σαπίλα βρήκα. Ωραία όμως. Να ρε γαμώτο, αυτό εμένα με τραβάει. Κάθισα σε ένα εστιατόριο εκεί και έφαγα, γιατί καφέ ήθελα αλλά δεν ήξερα που θα έβρισκα πάλι "καλό" εστιατόριο και καλύτερα να μην έχανα χρόνο να ψάχνω καμιά ώρα μετά που θα ήταν η ώρα φαγητού μου αφού ήμουν ήδη εκεί.

Στο εστιατόριο που κάθισα δούλευε ένα αδύνατο κοριτσάκι, από μακριά μου φαινόταν 12-14. Όταν ήρθε να μου φέρει το φαγητό κατάλαβα ότι δεν ήταν κοριτσάκι αλλά ενήλικη, η καημένη παίζει να μην ήταν ούτε 1.40 "με ψηλά τα χέρια" που λένε περιπαικτικά προσβλητικά. Συγκρίνετε με τον κύριο δίπλα που δεν ήταν και πρώτο μπόι.

Πριν φύγω έριξα μία ματιά στο παζάρι φυλαχτών. Πετρούλες με κάποιο σκαλισμένο σύμβολο που τις πούλαγαν από μισό ευρώ ως δεκάδες ευρώ ανάλογα με την "δύναμή" της. Μερικά ήταν για πάσα νόσο, άλλα εξειδικευμένα, δηλαδή να να σε φυλάει μόνο από το κακό πνεύμα που δεν σου επιτρέπει να παντρευτείς, να κάνεις λεφτά, να γίνεις πετυχημένος κλπ.

Ο πωλητής ψάρευε την ανάγκη σου και αντίστοιχα σου πρότεινε, φυσικά προσαρμόζοντας τις τιμές στην ευκολοπιστία του καθενός. Οι περισσότεροι δε μίλαγαν αγγλικά, αλλά βρήκα έναν που μίλαγε και τον ρώτησα αν έχει κάποια που προστατεύει από το κακό πνεύμα που δεν σε αφήνει να ταξιδέψεις. Φυσικά και είχε (δεν έχει σημασία αν κατάλαβε τι είπα, ότι και να ρωτήσω κάτι θα είχε). Μου είπε κάτι για 20ευρο, του είπα χαιρέτα μας τον πλάτανο, βρήκε κάτι άλλο που δεν ήταν πολύ δυνατό σα το άλλο αλλά ήταν στο 5 ευρο και τελικά του λέω έχεις τίποτα το πολύ ως 20 λεπτά; Όχι μου λέει, δεν γίνεται να δουλέψουν τόσο φτηνές. Τον κοίταζα με βλέμμα "τι ακούω τώρα", οπότε μου έδειξε κάποιες που κάνανε 50 λεπτά, ήταν οι φθηνότερες αλλά και οι πιο αδύναμες είπε και "γενικής" χρήσης. Πως έχουμε δηλαδή το καθαριστικό γενικής χρήσης που δεν κάνει την ίδια δουλειά σαν το εξειδικευμένο καθαριστικό για τη κουζίνα ας πούμε και ας είναι όλα τα ίδια υγρά σε διαφορετικό μπουκάλι.

Σκέφτηκα να πάρω μερικές σαν άχρηστο δώρο γιατί θα είχε πλάκα να τις χαρίσεις και να εξηγείς στον άλλο τι είναι, αλλά μετά σκέφτηκα ότι θα έπρεπε να κουβαλάω πέτρες το υπόλοιπο ταξίδι (όσο ήταν, δεν ήξερα ακόμα) και μου φάνηκε χαζό. Του είπα άστο και έκανα να φύγω και σχεδόν αμέσως μου έκανε αντιπροσφορά. Φαίνεται ξαφνικά η πέτρα προσβλήθηκε και αποφάσισε να κάνει δουλειά και για φθηνότερα. Όμως εγώ δεν έκανα στα ψέματα ότι θα φύγω σαν τεχνική παζαριού (που είναι χρήσιμη σε αρκετές περιπτώσεις) αλλά γιατί πραγματικά δεν ενδιαφερόμουν πια. Οπότε αν κρίνω από την μούρη του φεύγοντας δεν του άρεσε καθόλου.

Αποφάσισα να περάσω με το φέρι απέναντι σε έναν ναό που είχα ξεχωρίσει στην πρωινή αναζήτηση σημείων για επίσκεψη, τον Βατ Αρούν.

(συνεχίζεται)

 

[Eleni P]

Μπήκα στον χώρο του παλατιού που είχε μία αρκετά τσιμπημένη είσοδο για τα δεδομένα της χώρας. Μου είπαν ότι κάποιο τμήμα ήταν μη επισκέψιμο λόγω των ανακατατάξεων που έπρεπε να γίνουν για την διαχείριση του πλήθους που ερχόταν να προσκυνήσει ή εργασιών ή και τα δύο. Πάντως κάτι σημαντικό ήταν κλειστό.

Επίσης γενικά θυμάμαι υπήρχε μία αυστηρότητα ως προς την σειρά, το πότε θα μπεις και πόσο θα κάτσεις και αν θυμάμαι μετά από κάποια ώρα που μου φάνηκε αρκετά νωρίς, ας πούμε 1 το μεσημέρι δεν επέτρεπαν να μπουν άλλοι και ας έκλεινε αρκετά αργότερα στις 3. Στο περίπου τα νούμερα, ε; Έχουν περάσει χρόνια.

Έτσι και αλλιώς τι μου το λέγανε ότι τμήμα ήταν κλειστό, θα έφτανε κάποιος μέχρι εκεί και θα έλεγε ααα τότε δε θα το δω τώρα, θα περιμένω εδώ απ' έξω κάνα χρόνο ακόμα ακόμα να ανοίξει;
View attachment 425774

Μου είπαν αρκετές φορές ότι δεν επιτρέπεται η είσοδος χωρίς παντελόνι, το οποίο επειδή δε φόραγα ακόμα έπρεπε να δείξω ότι το είχα και ένας φρουρός με είχε στο κατόπι μέχρι να βρω τουαλέτα να το φορέσω γιατί δεν ήθελα να το βάλω πάνω από το κοντό που ήδη φόραγα, δεν θα άντεχα διπλό ύφασμα.
View attachment 425776

View attachment 425775

Δεν έχω φωτογραφίες από εσωτερικούς χώρους, οπότε υποθέτω ότι απαγορευόταν. Κάποιες εκθέσεις με πράγματα του βασιλιά θυμάμαι και φυσικά την εξιδανικευμένη ιστορία της ζωής του και της γυναίκας του και πως ντυνόταν σικ το 1960 με μονδέρνα μοντελάκια τα οποία όμως είχαν και ασιατικά χαρακτηριστικά, πόσες βαλίτσες (hint, δεκάδες) έπαιρνε σε κάθε ταξίδι μαζί και γενικά στα παπάρια μας πληροφορίες πέρα από το να αναλογίζεται κανείς σε τι παράλληλο κόσμο ζουν οι άνθρωποι που κατά τα άλλα υποτίθεται φροντίζουν για τον λαό που υποφέρει και έχουν το συμφέρον του στο νου τους.

Τέλος πάντων, το εξωτερικό περιβάλλον ήταν πολύ ωραίο, φυσικά πολύς χρυσός και εντυπωσιασμός.
View attachment 425777

View attachment 425778

View attachment 425779

Το είπαμε ότι είχα πάθει μία πώρωση με τα πλακάκια στις οροφές;
View attachment 425780

Γενικά όπου έπιανε ήλιος η κατάσταση ήταν ανυπόφορη, κοίτα μέρα που βρήκα να χάσω γυαλιά και καπέλο.
View attachment 425781

Ολοκλήρωσα την περιήγηση
View attachment 425782

Και κάπου εκεί στο τέλος είχε ένα μουσείο (αν το θυμάμαι καλά) για μία μορφή παραδοσιακής θεατρικής τέχνης που περιλαμβάνει συγκεκριμένους χαρακτήρες, πχ τον πολεμιστή, την μαϊμού, την κοπέλα ή παρθένα δε θυμάμαι και κάτι άλλους. Όλοι είχαν συμβολισμούς αλλά και συγκεκριμένες κινήσεις. Τα εξηγούσε λοιπόν με κάποιου είδους multimedia παρουσίαση, για παράδειγμα σου έδειχνε την μαιμού (τον ηθοποιό) και πάταγες και έβλεπες τις στάσεις και κινήσεις που έπρεπε να κάνει ο ηθοποιός με τα χέρια για να δείξει έκπληξη, φθόνο και άλλα συναισθήματα (συγκεκριμένα όμως) όπως προχωρούσε η ιστορία.

Ήταν πολύ μεγάλο κρίμα που δεν επέτρεπαν φωτογραφίες. Όμως στο τέρμα του μουσείου είχε ένα χώρο σαν παιδότοπο ή "βιωματικό" με στολές να δοκιμάσεις και σου έδειχνε φωτογραφίες της στάσης που έπρεπε να πάρεις ανάλογα την στολή (δηλαδή το χαρακτήρα) και την κατάσταση. Εγώ γενικά δε πολύ ψηνόμουν να δοκιμάσω, ήθελα να τελειώνω γιατί είχα σκάσει, αλλά ήρθε ένας πολύ ευγενικός νεαρός υπάλληλος και με "πίεσε" να φορέσω μία στολή και να βγω φωτογραφία σε διάφορες στάσεις. Ήταν τόσο ευγενικός του έκανα το χατήρι και τελικά ρε παιδιά, το χάρηκα, είχε πλάκα. Να είναι καλά, του το είπα κιόλας στο τέλος ότι μου έφτιαξε τη μέρα επιμένοντας παρόλο που αρχικά δεν ήθελα και έδειξε να ντρέπεται και να χαίρεται μαζί (η ασιατική αντίδραση του "ντρέπομαι γιατί δε κάνει να χαρώ πολύ").

Εδώ βάζω τη φώτο που δεν κάνω τον καραγκιόζη (πέρα απ' ότι είμαι) για να μην εκτεθώ περισσότερο στο κοινό μου
View attachment 425789

Είχε και κάτι καρτποστάλ με σφραγίδες και μπογιές για τα παιδιά, πήρα μερικά πάτησα σφραγίδες, έγραψα λίγα πράγματα και τα έστειλα σε φίλους έτσι για το χαβαλέ.

Βγήκα από εκεί και από τον χώρο και επιτέλους απελευθερώθηκα από το παντελόνι. Ανάσα. Από εκεί το πήρα για μία κλειστή αγορά που είχα διαβάσει ότι εκείνη τη μέρα της εβδομάδας είχε παζάρι "φυλαχτών".
View attachment 425783

Πέρασα από μία περιοχή με κυριλέ εμπορικά και καφέ, ίσως ήταν mall δε θυμάμαι, αλλά είχε και ένα ανταλλακτήριο που είχε εξαιρετικές τιμές οπότε έβγαλα λεφτά. Σκέφτηκα να πιω καφέ εκεί αλλά προτιμώ τη σαπίλα και είπα να το αφήσω.
View attachment 425784

View attachment 425785

Δίπλα από το mall ή ότι ήταν εκείνος ο χώρος το ποτάμι με τους κακομοίρηδες που είναι αναγκασμένοι να ζουν σε παράγκες πάνω από το νερό.
View attachment 425786 View attachment 425787

Μπήκα στην κλειστή αγορά. Σαπίλα δεν ήθελε ο ποπός μου; Σαπίλα βρήκα. Ωραία όμως. Να ρε γαμώτο, αυτό εμένα με τραβάει. Κάθισα σε ένα εστιατόριο εκεί και έφαγα, γιατί καφέ ήθελα αλλά δεν ήξερα που θα έβρισκα πάλι "καλό" εστιατόριο και καλύτερα να μην έχανα χρόνο να ψάχνω καμιά ώρα μετά που θα ήταν η ώρα φαγητού μου αφού ήμουν ήδη εκεί.
View attachment 425790

Στο εστιατόριο που κάθισα δούλευε ένα αδύνατο κοριτσάκι, από μακριά μου φαινόταν 12-14. Όταν ήρθε να μου φέρει το φαγητό κατάλαβα ότι δεν ήταν κοριτσάκι αλλά ενήλικη, η καημένη παίζει να μην ήταν ούτε 1.40 "με ψηλά τα χέρια" που λένε περιπαικτικά προσβλητικά. Συγκρίνετε με τον κύριο δίπλα που δεν ήταν και πρώτο μπόι.
View attachment 425796

Πριν φύγω έριξα μία ματιά στο παζάρι φυλαχτών. Πετρούλες με κάποιο σκαλισμένο σύμβολο που τις πούλαγαν από μισό ευρώ ως δεκάδες ευρώ ανάλογα με την "δύναμή" της. Μερικά ήταν για πάσα νόσο, άλλα εξειδικευμένα, δηλαδή να να σε φυλάει μόνο από το κακό πνεύμα που δεν σου επιτρέπει να παντρευτείς, να κάνεις λεφτά, να γίνεις πετυχημένος κλπ.

Ο πωλητής ψάρευε την ανάγκη σου και αντίστοιχα σου πρότεινε, φυσικά προσαρμόζοντας τις τιμές στην ευκολοπιστία του καθενός. Οι περισσότεροι δε μίλαγαν αγγλικά, αλλά βρήκα έναν που μίλαγε και τον ρώτησα αν έχει κάποια που προστατεύει από το κακό πνεύμα που δεν σε αφήνει να ταξιδέψεις. Φυσικά και είχε (δεν έχει σημασία αν κατάλαβε τι είπα, ότι και να ρωτήσω κάτι θα είχε). Μου είπε κάτι για 20ευρο, του είπα χαιρέτα μας τον πλάτανο, βρήκε κάτι άλλο που δεν ήταν πολύ δυνατό σα το άλλο αλλά ήταν στο 5 ευρο και τελικά του λέω έχεις τίποτα το πολύ ως 20 λεπτά; Όχι μου λέει, δεν γίνεται να δουλέψουν τόσο φτηνές. Τον κοίταζα με βλέμμα "τι ακούω τώρα", οπότε μου έδειξε κάποιες που κάνανε 50 λεπτά, ήταν οι φθηνότερες αλλά και οι πιο αδύναμες είπε και "γενικής" χρήσης. Πως έχουμε δηλαδή το καθαριστικό γενικής χρήσης που δεν κάνει την ίδια δουλειά σαν το εξειδικευμένο καθαριστικό για τη κουζίνα ας πούμε και ας είναι όλα τα ίδια υγρά σε διαφορετικό μπουκάλι.

Σκέφτηκα να πάρω μερικές σαν άχρηστο δώρο γιατί θα είχε πλάκα να τις χαρίσεις και να εξηγείς στον άλλο τι είναι, αλλά μετά σκέφτηκα ότι θα έπρεπε να κουβαλάω πέτρες το υπόλοιπο ταξίδι (όσο ήταν, δεν ήξερα ακόμα) και μου φάνηκε χαζό. Του είπα άστο και έκανα να φύγω και σχεδόν αμέσως μου έκανε αντιπροσφορά. Φαίνεται ξαφνικά η πέτρα προσβλήθηκε και αποφάσισε να κάνει δουλειά και για φθηνότερα. Όμως εγώ δεν έκανα στα ψέματα ότι θα φύγω σαν τεχνική παζαριού (που είναι χρήσιμη σε αρκετές περιπτώσεις) αλλά γιατί πραγματικά δεν ενδιαφερόμουν πια. Οπότε αν κρίνω από την μούρη του φεύγοντας δεν του άρεσε καθόλου.
View attachment 425788

Αποφάσισα να περάσω με το φέρι απέναντι σε έναν ναό που είχα ξεχωρίσει στην πρωινή αναζήτηση σημείων για επίσκεψη, τον Βατ Αρούν.

(συνεχίζεται)

Εξαιρετική ιστορία και το κάθε μέρος της φανταστικό!! Σίγουρα όλοι θα θέλαμε διακοπές χωρίς προκαθορισμένη επιστροφή!! Η Ασία είναι στην καρδιά μου και συγκεκριμένα η Ταϊλάνδη αλλά νομίζω ποτέ δεν θα ξεχάσω τον ανυπόφορο καύσωνα της Μπανγκόκ (ήταν μέσα Φλεβάρη). Θυμάμαι τη μέρα που αποφασίσαμε να επισκεφθούμε το παλάτι, με ντάλα ήλιο και 39 βαθμούς(πανέξυπνες ), χωρίς καπέλο και γυαλιά καλή ώρα. Αφού είδαμε ότι ήταν να δούμε στην έξοδο μπήκα στο πρώτο ταξί που βρήκα μπροστά μου χωρίς να δω αν έχει ταξίμετρο (υπέρτατο λάθος!!) Και ο τύπος μας εγδυσε, πληρώσαμε τριπλάσια τιμή από ότι πληρώναμε συνήθως για αντίστοιχη απόσταση.
Βέβαια με την απερίγραπτη ζέστη που είχε και την απελπισία μας να εξαφανιστουμε από εκεί άμεσα, συνειδητοποίησα τι πληρώσαμε καμιά ώρα αργότερα μέσα από την δροσερή και μαγική σαν όαση πισίνα του ξενοδοχείου