Γερμανία Μόλις γύρισα από … τα Χριστούγεννα 😊😍🥰

[EIRHNH2]

πολυ ωραια ιστορια! υπεροχες φωτογραφιες!! Ακομα και οι βραδινες φωτο πεντακαθαρες!!! με τι τραβας αν επιτρεπεται; Βαζω στο πλανο μουτην κολωνια λοιπον... ισως κ καποια χριστουγεννα...

 

[Grerena]

Ακόμα μια ευχάριστη και καλογραμμένη ιστορία από εσένα, με όμορφες εικόνες! Εμένα πάντως μου μετέδωσες πλήρως τον ενθουσιασμό σου για το μουσείο Ludwig!
Ευχαριστούμε!

Εγώ ευχαριστώ για τα όμορφά σου λόγια. Και όσον αφορά το Ludwig, πραγματικά αυτός ήταν ο σκοπός μου, να μεταφέρω τη χαρά μου, που είδα αυτό το κρυμμένο «διαμάντι».

Και πολύ καλά έκανες. Κάθε φορά που πάω έχω μίνιμουμ 4-5 ώρες στο μουσείο.

Είναι λίγο παρακινδυνευμένο θεωρώ η αναλυτική περιγραφή ενός μουσείου (για την τύχη ... της όποιας ιστορίας), γιατί πολλοί αγαπούν τα ταξίδια αλλά όχι όλοι τα μουσεία και σε αυτό το σημείο μια ιστορία ίσως κάνει «κοιλιά», αλλά πραγματικά μου άρεσε πάρα πολύ το Ludwig και όφειλα να αφιερώσω κάποιο χώρο και χρόνο για αυτό. Χαίρομαι που βρίσκει ανταπόκριση.

Εδώ επέτρεψε μου μια διευκρίνιση. Οι δυό τους ήταν της μεταφυσικής ζωγραφικής. Ένα ρεύμα που
επηρέασε τον υπερεαλισμό

Προσκυνώ!!!

πολυ ωραια ιστορια! υπεροχες φωτογραφιες!! Ακομα και οι βραδινες φωτο πεντακαθαρες!!! με τι τραβας αν επιτρεπεται;

Ευχαριστώ πολύ.
Στο προηγούμενό μου ταξίδι στη Νάπολη λόγω έλλειψης χώρου στο σακίδιό μου ταξίδεψα χωρίς τη φωτογραφική μου μηχανή και φωτογραφίες έβγαζα μόνο με το κινητό μου (όπως κάνει δηλ. όλος ο κόσμος). Έτσι ανακάλυψα ότι η κάμερα του κινητού μου βγάζει καλύτερες φωτογραφίες από τη φωτογραφική μου μηχανή.
Τώρα χρησιμοποιώ και τη φωτογραφική (η οποία είναι της πλάκας) αλλά μόνο σαν καβάντζα, όταν πέφτει η μπαταρία του κινητού.
Το κινητό μου είναι ένα απλό Samsung (τύπος GalaxyA71) με κάμερα 64MP.

 

[Grerena]

2η ημέρα (συνέχεια) με μπίρα και … μπάνιο
Früh Brewery, Peters Brauhaus & Gilden im Zims λέγανε οι σημειώσεις μου. Εγώ ήθελα να πάμε στην Gilden im Zims, που μου είχε συστήσει και ο @8avos, χώρια του ότι τη Früh την είχαμε δει και λίγο χθες, αλλά η αλήθεια είναι ότι μια κούραση μας είχε έρθει και η πιο κοντινή σε μας μπιραρία ήταν η Früh, στην οποία το προηγούμενο βράδυ δεν καταφέραμε να φάμε.

Μπορεί να έκανε κρύο και να βιαζόμασταν να πάμε για φαγητό, αλλά διάφορα που συναντήσαμε στο δρόμο μας, όλο και μας έκαναν να καθυστερούμε. Έτσι, όταν τυχαία συναντήσαμε …

...θυμήθηκα ότι η περιοχή είναι ... καραμελοπαραγωγός. Τα διάσημα ζαχαρωτά “Haribo” παράγονται εδώ. Όταν λέμε η «περιοχή» και «εδώ» εννοούμε … τη Βόννη, αφού μόλις 29 km απέχει η μια πόλη από την άλλη.
Η Haribo είναι Γερμανική εταιρία που παρασκευάζει ζαχαρωτά και καραμελάκια. Είναι ο μεγαλύτερος παραγωγός ζαχαρωτών παγκοσμίως. Το πιο γνωστό προϊόν της είναι τα ζελεδένια αρκουδάκια. Την εταιρία ίδρυσε το 1920 ο Hans Rieger από τη Bonn, εξ’ ου και το όνομα: Ha-Ri-Bo.
Μπήκαμε μέσα στο καραμελάδικο της Hohe str. για να χαζολογήσουμε και πραγματικά υπήρχε πολύ υλικό για χάζεμα. Βέβαια το συγκεκριμένο μαγαζί δεν είχε μόνο Haribo, αλλά τα άπαντα της καραμέλας. Καραμέλες κάθε σχήματος, μεγέθους και χρώματος που μπορεί να φανταστεί κανείς υπήρχε εδώ μέσα. Είχε καραμέλες μέχρι και σε σχήμα … πίτσας, παιδικών παιχνιδιών έως και χριστουγεννιάτικων στολιδιών!

Δέχτηκα μεγάλες πιέσεις από την κόρη προκειμένου να ψωνίσουμε, αλλά αντιστάθηκα σθεναρά και στο τέλος … νίκησα. Δεν ψωνίσαμε τίποτα.
«Θα μας κόψει την όρεξη κοριτσάκι μου (λέμε τώρα). Πάμε για φαγητό τώρα».

Και ξαφνικά θύμισες μου ήρθαν στο μυαλό όταν είδα σε ένα μαγαζί πάνω στη Hohe st. την επωνυμία “4711”.

Θυμήθηκα μια διαφήμιση της δεκαετίας του ’80 με μια κοπελιά που φορούσε ένα πράσινο λαχούρι με στάμπα τον αριθμό 4711 να ξεκαβαλά μια μηχανή. Ένα μπουκαλάκι με την ίδια στάμπα το βλέπω ακόμα σαν διακοσμητικό στο μπάνιο του πατρικού μου σπιτιού. Η αλήθεια είναι ότι σήμερα η συγκεκριμένη κολόνια δεν είναι της μόδας, στην Ελλάδα τουλάχιστον, αλλά κάποτε ήταν πολύ δημοφιλής.
Το Eau De Cologne ή αλλιώς το νερό της Κολωνίας γεννήθηκε στην Κολωνία πριν από 230 χρόνια και η λέξη «κολόνια» πήρε το όνομά της από την πόλη που πρωτοκατασκευάστηκε δηλ. την Κολωνία. Η πρώτη “φίρμα” ήταν αυτή της «4711».

Früh Kolsch…
Έτσι με τα πολλά φτάσαμε και μπήκαμε στην “Brauhaus Früh am Dom”, στην Früh μπιραρία κάτω από τον Καθεδρικό.
Η μπιραρία Früh είναι μια πολύ παραδοσιακή γερμανική μπιραρία με ξύλινη διακόσμηση, οχλαγωγία και γεμάτη με τουρίστες.

Ωραία ήταν, αλλά σαν ... τουριστικό αξιοθέατο, γιατί το φαγητό δεν θα έλεγα ότι το ευχαριστήθηκα και τόσο. Άσε που σπάστηκα λίγο στην αρχή που ο σερβιτόρος με οδήγησε να καθίσουμε σε ένα τραπέζι για τέσσερις, που με την κόρη μου θα καθόμασταν σε παράταξη και απέναντί μας θα είχαμε είχαμε δυο άλλους (μούρη με μούρη στο μισό μέτρο!) σε καιρό κορονοϊού! «Nein», του λέω. Κάπου αλλού θέλω. Και καθίσαμε σε τραπέζι για έξι, αλλά με το παιδί απέναντί μου και ένα κενό δίπλα μου, που κρατούσε σε απόσταση τους παραδιπλανούς Αμερικανούς συνδαιτυμόνες μας.

Η μπίρα ήρθε στο τραπέζι χωρίς να την παραγγείλω. Έτσι είναι το σύστημα εδώ. Εννοείτε ότι θα πιεις μπίρα. Αν και δεν θα το έλεγα ακριβώς ποτήρι αυτό που ήρθε. Μάλλον για γυάλινος κύλινδρος έμοιαζε περισσότερο για να μην πω σωλήνας. Και ήταν και μικρό το ποτήρι, των 200ml θα ‘τανε δεν θα ‘τανε και πολύ ελαφριά επίσης. Για μένα βέβαια ότι πρέπει. Έτσι μου αρέσει, ελαφριά, ειδικά για σήμερα που δεν ήθελα να βαρύνω αφού θα ακολουθούσαν κι άλλες δραστηριότητες.

Ένα γκούλας πήρα εγώ, μια σαλάτα το παιδί και ένα μπιφτέκι για τη μέση. Το μπιφτέκι δεν τρωγόταν, το γκούλας καλό ήταν και η σαλάτα ήταν όπως … οι σαλάτες. Πιο πολύ την πήραμε για να ισορροπήσουμε τα λουκάνικα τα snacks και τα γλυκά της επόμενης ημέρας, που ξέραμε εκ των προτέρων ότι δεν θα τα γλυτώναμε. Άλλωστε, δεν θέλαμε να φάμε πολύ γιατί θα ακολουθούσε … μπάνιο .
Η ουσία ήταν ότι ήπια μια μπιρίτσα και ξεκουραστήκαμε και λίγο χωρίς να σκάσουμε με τα Γερμανικά λιπαρά.

Έως τις 7:00 καθίσαμε στην μπιραρία. Ξεκουραστήκαμε αρκετά. Στη συνέχεια φεύγοντας χωθήκαμε πάλι στην αγορά του Καθεδρικού.

Πριν φύγω από το κεφάλαιο της μπίρας θα ήθελα να κάνω μια παρένθεση: Μη νομίζετε ότι είμαι ανορθόγραφη επειδή γράφω τη μπίρα με «ι» και όχι με «υ». Η λέξη μπίρα είναι δάνειο από τη γερμανική “bier” και οι λέξεις δάνεια από άλλες γλώσσες γράφονται με τον απλούστερο τρόπο. Πολύ ήθελα να το αποσαφηνίσω αυτό, γιατί τώρα που ξεκίνησα με τη Γερμανία πιθανώς τη λέξη «μπίρα» να τη γράψω πολλές φορές και προσπαθώ και εγώ να το συνηθίσω (αφού μου κακοφαίνεται κατά βάθος το «ι»).

Ώρα για χάζι ξανά στην αγορά του Καθεδρικού...

Και νόμιζα ότι το μεσημέρι είχε στριμωξίδι! Τώρα να δείτε τι γινόταν. Και σε καιρούς covid!

Πάλι πέσαμε σε ώρα ζωντανής μουσικής. Ακούσαμε Χριστουγεννιάτικα τραγούδια ...

... κάτω από το πανύψηλο δέντρο και κάτω από ένα πέπλο “κεντημένο” με χιλιάδες φωτάκια. Και από κόσμο .... ε! είχε τον κόσμο του.

Παρόλο τον κόσμο όμως και το στριμωξίδι εμείς τα ψώνια μας τα κάναμε...

Ψάξαμε και για γλυκάκι. Δεν ήταν δύσκολο να βρεις. Δύσκολο ήταν να διαλέξεις. Στο πρώτο Χριστουγεννιάτικο περίπτερο που πετύχαμε είδαμε τα γνωστά και παραδοσιακά cinnamon rolls, αλλά με πολύ πόνο τα αποφύγαμε. Πολύ ζάχαρη βρε παιδί μου! Και σε λίγο να και άλλο παραδοσιακό αλλά πολύ πιο υγιεινό.

Το απογευματινό μας φρούτο! Χα, χα. Με λίγη σοκολατίτσα πάνω τους.

Πολύ δύσκολα κρατάς διατροφή …
Στο καπάκι η κόρη «χτύπησε» και ένα hot-dog, γιατί ... που να την κρατήσει η σαλάτα.

Το χάζι, τα ψώνια, τα φαγητά, τα γλυκά και η κίνηση μας κράτησαν στην αγορά ως τις 9 παρά.
«Ουπς! Αργήσαμε. Πήγε κιόλας 9:00 η ώρα;»
«Φεύγουμε....»

Γιατί ; Tι άλλο είχαμε να κάνουμε τέτοια ώρα;
Κι όμως μπορεί να ήταν αργά, μπορεί να είναι χειμώνας στη Γερμανία, να κλείνουν σε λίγο σχεδόν όλα, αλλά εγώ είχα σχέδια … για το βράδυ.

Κι όμως... πως ταιριάζει με τον χειμώνα!
Στο οδικό μας ταξίδι του 2019, μεταξύ άλλων, είχαμε απολαύσει τα λουτρά “Szechenyi” της Βουδαπέστης. Από τότε ψάχνω παντός είδους ... ζεστά νερά. Φυσικά, ιαματικά, ζεστές πισίνες, πηγές και ότι άλλο είναι δυνατόν να μου προσφέρουν την απόλαυση, που είχα τότε στην Ουγγαρία.
Έτσι, με το ψάξιμο βρήκα τα “Claudius Therme”, που από το internet έδειχναν πολύ όμορφα, είχαν και «πιασάρικο» όνομα, ήταν και αρκετά κοντά στο hostel μας οπότε ….

Βάλαμε τα μαγιώ μας, πήραμε τα παντοφλάκια μας και τις πετσετούλες μας, καλέσαμε ένα Uber και φύγαμε για τα λουτρά.

Περιμένοντας το Uber μας στο φανάρι έξω από το hostel μας, παρακολουθήσαμε ένα ποδήλατο-ταξί, το οποίο με επί τόπου στροφές και live music έδινε ένα μικρό show για χάρη των πελατών του και χάρισε ένα αστείο θέαμα σε μας.

Στις 9:30 ακριβώς μπαίναμε μέσα στο ξενοδοχείο “Claudius Therme”...

Στο ισόγειο δεν ήταν κανένας, ούτε reception υπήρχε, ούτε τίποτα. Ανεβήκαμε κατ’ ευθείαν στον πρώτο όροφο...

... όπου εκεί συναντήσαμε μια οργάνωση … κολυμβητηρίου. Εδώ είναι η είσοδος, εδώ το κατάστημα με μαγιώ, σκουφιά πετσέτες, μπουρνούζια και εδώ σας δίνουμε το βραχιολάκι σας. Το γνωστό βραχιολάκι των κολυμβητηρίων που καταγράφει τις κινήσεις σας και χρεώνει αναλόγως.

Εμείς λίγο πολύ ξέραμε τι θα κάνουμε. Ήρθαμε και αργά, μασάζ και σάουνες δεν θέλαμε, οπότε ίσα ίσα ένα δύωρο θα καθόμασταν έως ότου κλείσει το spa για σήμερα.
Μια βόλτα ήθελα να κάνουμε μέχρι τη σάουνα του τελευταίου ορόφου, που προσφέρει καταπληκτική θέα στον Καθεδρικό, αλλά στο τέλος και αν θα προλαβαίναμε.

Μόλις αλλάξαμε έμαθα ότι ένας από τους «rules» είναι ότι απαγορεύονται οι φωτογραφίες.
Μα γιατί; Δεν το καταλαβαίνω (ούτε casino να ήτανε). Έχοντας για παρέα την «αυστηρή» κόρη μου μάλλον δεν θα μπορούσα να τον παραβώ αυτόν τον κανόνα, οπότε για πρώτη φορά εγκατέλειψα το σπορ.
Έβγαλα μόνο 2-3 στο έμπα (πίσω από τις τζαμαρίες και από τα αποδυτήρια) και άλλες 2-3 στο έβγα και αυτό ήταν όλο.

Χαλάστηκα βέβαια αλλά από την άλλη μεριά ομολογώ ότι απόλαυσα το νερό μέσα στο επόμενο δύωρο χωρίς την υποχρέωση της φωτογραφίας. Στη ζούλα θα μπορούσα ίσως να βγάλω καμία αλλά θα ήταν και αρκετά δύσκολο μάλλον να το κάνω.

Οπότε...
Τι να περιγράψω; Μια πολύ μεγάλη πισίνα με ζεστό νερό, η οποία περιμετρικά της είχε επιμέρους μικρότερες πισίνες, άλλες με ακόμη ζεστότερο νερό και άλλες με τζακούζι ή με καταρράκτες και πίδακες νερού. Η μισή πισίνα ήταν εσωτερική και η άλλη μισή εξωτερική!

Απολαυστικότατο! Δυόμιση ώρες μουλιάσαμε μέσα στο ζεστό νερό και τα τζακούζια.
Ειδικά το κολύμπι στο εξωτερικό κομμάτι της πισίνας, μέσα στη νύχτα και τους ατμούς … ήταν μια άλλη υπέροχη αίσθηση.
20’ λένε οι συστάσεις ότι πρέπει να βρίσκεσαι μέσα στο νερό. Καλό θα είναι να μπαινοβγαίνεις στις πισίνες με τη διαφορετική θερμοκρασία. Εντάξει το κάναμε μία φορά. Αλλά ήταν ζόρι βγαίνοντας από αυτή με τους 37 βαθμούς να μπεις σε αυτήν με τους 28 … Μια φορά το έκανα. Δεν το ξαναέκανα. Στις δυο μικρές, που είχε jakouzi επιτρέπονταν έως 6 άτομα (λόγω covid). Μπήκαμε και εκεί δυο φορές. Οι Γερμανοί δεν ήταν και τόσο ... τυπικοί με το θέμα. Έμπαιναν περισσότεροι από 6 άτομα έως ότου να τους γίνει παρατήρηση. Γενικά όμως δεν θα έλεγα ότι είχε πολύ κόσμο. Είχε τόσο ώστε να μη νοιώθεις μοναξιά και κυρίως χώρο για απλωτές και ξάπλες.

Μια ιδέα μπορώ να δώσω με ένα κολάζ δικών μου φωτο και internet-ικών …

Δυόμιση ώρες μείναμε μέσα. Γύρω στις 12:00 το βράδυ βγήκαμε, πήγαμε στα αποδυτήρια και αλλάξαμε. Η μικρή μου στέγνωσε τα μαλλιά της και στο τέλος περιμέναμε στην ουρά της εξόδου, αφού τώρα φεύγαμε όλοι μαζί και είχε μαζευτεί κόσμος.

40 ευρουδάκια πληρώσαμε και οι δύο, τα οποία μου φάνηκαν καλά για αυτό που κάναμε και απ’ ότι είδα εμείς πληρώσαμε και τα λιγότερα. Η μπροστινή μου πλήρωσε 80€! Είχε αγοράσει και μαγιώ και πετσέτα και ήταν μέσα ένα τετράωρο!!!

Βγήκαμε έξω και καλέσαμε το Uber μας. Και πολλοί άλλοι έκαναν το ίδιο. Είχαμε παρέα στο περίμενε.

Όταν βγήκαμε έξω η πόρτα πίσω μας κλείδωσε. Μου φάνηκε ότι το ξενοδοχείο δουλεύει μόνο σαν spa και όχι σαν ξενοδοχείο. Σε 15’ ήρθε το αυτοκίνητό μας και σε άλλα 8’ είμαστε στο hostel μας.

Στη μία παρά μπήκαμε στο δωμάτιο.
Είναι η δεύτερη κατά σειρά νύχτα που επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο μας τέτοια ώρα. Που να το φανταζόμουν! Και είχα άγχος αν θα μου γεμίσουν οι μέρες στην Κολωνία.

…………………………….. post ……………… …………………..

 

[panpan]

Θυμήθηκα μια διαφήμιση της δεκαετίας του ’80 με μια κοπελιά που φορούσε ένα πράσινο λαχούρι με στάμπα τον αριθμό 4711 να ξεκαβαλά μια μηχανή.

 

[Grerena]

Χα, χα
Αυτή ακριβώς!
Απ ότι φαίνεται τη θυμήθηκαν και άλλοι εκτός από μένα.
Αν και ήμουν πολύ πολύ μικρή τότε. Έχω όμως καλό μνημονικό.

 

[Grerena]

3η ημέρα με εξοχές και πάρκα
Η Κολωνία είναι η πρωτεύουσα της πολιτείας Βόρειας Ρηνανίας - Βεστφαλίας. Η Unesco έχει χαρακτηρίσει 4 μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς στη Βόρεια Ρηνανία Βεστφαλία. Τον Καθεδρικό της Κολωνίας, τα κάστρα Brühl, τον Καθεδρικό του Άαχεν και το “Zollverein Coal Mine Industrial Complex” (2001) στο Έσσεν. Δύο από τα τέσσερα Unesco sites ήταν στην … εμβέλεια του τριημέρου μου. Μια μερούλα να είχα ακόμα .... αχ! Θα μπορούσα να χτυπήσω και του Άαχεν!

Κάστρα Brühl
Ως κυνηγός λοιπόν Unesco που είμαι, δεν θα μπορούσα να μην πάω στα κάστρα Augustusburg στην πόλη Brühl, που απέχουν μόλις 19 χιλιόμετρα από την Κολωνία και ανήκουν φυσικά στην Πολιτιστική Κληρονομιά της Unesco. Και η ευτυχής συγκυρία; Τα κάστρα βρίσκονται πολύ κοντά στο θεματικό πάρκο της Κολωνίας το “Phantasialand”. Θεωρητικά με μια ημερήσια εκδρομή θα μπορούσαμε να πάμε και στα δύο «γεμίζοντας» την ημέρα.

Για λίγο μου πέρασε από το μυαλό ότι μπορεί και να μην συμβιβάζονται τα δύο αξιοθέατα δεδομένου ότι ένα αρκετά ακριβό αξιοθέατο όπως αυτό της “Phantasialand” (με κόστος 54€ το άτομο) θα ήταν κρίμα να δώσει χρόνο σε ένα άλλο, όπως αυτό των κάστρων. Όμως το πάρκο ανοίγει στις 11:00 και λόγω Χριστουγέννων κλείνει και αρκετά αργά (στις 20:00) και το δέλεαρ ενός κάστρου και μάλιστα Unesco είναι πολύ μεγάλο για μένα, οπότε αποφάσισα να τα στριμώξω όλα στην ίδια μέρα.
Έτσι το day trip στο Brühl έγινε πραγματικότητα, όπως το ονειρευόμουν, μόνο που ήταν μια ... παραγεμισμένη ημέρα!

Η πόλη του Brühl βρίσκεται στην αριστερή όχθη του Ρήνου 20κμ νότια της Κολωνίας. Αποτέλεσε την επίσημη κατοικία των Επισκόπων της Κολωνίας. Γύρω στο 1728 o εκλέκτορας της Κολωνίας και αρχιεπίσκοπος Clemens August του Οίκου Wittelsbach (του ίδιου Οίκου με του Όθωνα) έχτισε ένα υπέροχο κάστρο με εκτεταμένους κήπους, το οποίο αποτέλεσε την αγαπημένη του κατοικία αλλά και τη θερινή κατοικία των μετέπειτα Επισκόπων.
Από το 1945 και μετά το κάστρο “Augustusburg” χρησιμοποιήθηκε από την Κυβέρνηση για τις επίσημες λειτουργίες της και από το 1990 και μετά δέχεται αρχηγούς ξένων κρατών, που επισκέπτονται τη Γερμανία.
Η Unesco τίμησε την ιστορία αλλά και το αρχιτεκτονικό αριστούργημα του γερμανικού ροκοκό, εγγράφοντας το παλάτι “Augustusburg” μαζί με το γειτονικό παλάτι (και πρώην κυνηγετικό καταφύγιο) “Falkenlust” και τους εκτεταμένους κήπους τους, στον Κατάλογο Παγκόσμιας Κληρονομιάς το 1984 (και μάλιστα πολύ πιο νωρίς από την εγγραφή του Καθεδρικού της Κολωνίας!)

Μετά το πρωινό μας πήγαμε στο σταθμό των τρένων που είναι εντελώς απέναντι από το hostel μας. Όταν λέμε απέναντι εννοώ στα …170μ. Ω! ναι! Μπορώ να περηφανευτώ ότι για μια ακόμη φορά βρήκα το ιδανικό κατάλυμα και από άποψη θέσης.

Να το ξενοδοχείο μας!

Και αυτός είναι ο σταθμός όπως φαίνεται με λήψη από το πεζοδρόμιο μπροστά από το ξενοδοχείο μας. Μιλάμε για τέτοια απόσταση. Και είναι και τόσο όμορφος σταθμός!

Βγάλαμε εισιτήριο ημερήσιο με 16,90€ και για τις δυο μας και μπήκαμε στο βαγόνι μας.

Περάσαμε την πολύ scenery γέφυρα Hohenzollernbrücke και by train και κατεβήκαμε στον επόμενο σταθμό, που είναι ο κεντρικός της Κολωνίας, ο Hauptbahnhof.

Με το που βρεθήκαμε στο σταθμό δίπλα στον οποίο βρίσκεται και το μουσείο Ludwig, που είχαμε επισκεφτεί εχθές, θυμήθηκα ένα όμορφο μεταξωτό μαντηλάκι με desen ένα πίνακα του Picasso, που πολύ μου άρεσε και δεν το είχα πάρει χθες, αφού με πιάσανε οι τσιγγουνιές μου. Σήμερα που είχα διάθεση lol σκέφτηκα ότι ήταν ευκαιρία να πεταχτούμε να το πάρουμε, αφού δεν θα μπορώ άλλη ώρα να το κάνω ούτε σήμερα ούτε και αύριο, που είναι κλειστό το μουσείο (Δευτέρα).
Όντως φτάσαμε γρήγορα (στα 250μ. είναι το μουσείο), αλλά μόλις είδα την τιμή … με ξαναπιάσανε οι τσιγγουνιές μου. Το μαντιλάκι κόστιζε σχεδόν όσο και τα δύο αεροπορικά για να έρθουμε στην Κολωνία! 59€ αντί για 19€ που νόμιζα!

Επιστρέψαμε στο σταθμό και μετά από καναδυό ερωτήσεις που έκανα μέσα στο σταθμό, για το που είναι τα λεωφορεία, βγήκαμε από τη βορινή έξοδό του στην πλατεία Breslauer, που είναι και σταθμός λεωφορείων, βρήκαμε εύκολα το δικό μας (αυτό που θα πήγαινε στο Brühl) και επιβιβαστήκαμε.
Στις 11:30 η ώρα φύγαμε. Σε 5’ από την αναχώρησή μας ήδη βρισκόμασταν και ταξιδεύαμε στη Γερμανική εξοχή.

Σε λιγότερο από μισή ώρα είχαμε φτάσει στο Brühl.

Από το λίγο που πήρα βλέφαρο την πόλη έβγαλα το συμπέρασμα ότι η πόλη πρέπει να άξιζε λίγο χρόνο. Ήταν και η πατρίδα του Marx Erns και έχει και μουσείο για αυτόν. Αλλά τι να κάνουμε; Ότι μπορούμε κάνουμε. Στις 11:55 φτάσαμε μπροστά από το παλάτι Augustusburg.

Εκεί υπήρχε ένα υπέροχο καφέ, το «Brühler Wirtshaus am Schloss», με το σταθμό τρένου από τη μια και τους κήπους του κάστρου από την άλλη.

Το παλάτι-κάστρο με το κυνηγετικό περίπτερό του είναι κλειστά για το κοινό τους τρεις μήνες του χειμώνα. Οι κήποι τους όμως ήταν διαθέσιμοι για βόλτα.

Εμείς, πήραμε ένα καφεδάκι από το "Brühler Wirtshaus" και μια heise Schokolade και αφού τσεκάραμε τις ώρες των suttle busses για την Phantasialand, που ήταν τοιχοκολλημένες στη στάση ξεκινήσαμε για τη βόλτα μας στους κήπους των κάστρων Brühl, με τα ροφήματά μας ανά χείρας.

Μ’ αρέσει που ανησυχούσα για το πως θα βρω με τα σωστά τρένα και τα λεωφορεία για να κάνω την ημερήσια αυτή, όταν έψαχνα από Ελλάδα. Τελικά είναι πολύ εύκολα. Οι διαδρομές και τα δρομολόγια ερχόντουσαν μπροστά μου πριν ακόμα τις σκεφτώ.

Phantasialand
Στη 1:00 λοιπόν πήραμε το λεωφορείο της Phantasialand, εμείς και άλλα τρία άτομα και φύγαμε. Φαντάζομαι τι γίνεται σε εποχές non covid. Εμείς άνετα και μέσα σε 16’ φτάσαμε στην είσοδο του πάρκου, δείξαμε τα ηλεκτρονικά εισιτήριά μας και οι μπάρες άνοιξαν …
Εδώ να σημειώσω ότι τα εισιτήρια βγαίνουν μόνο ηλεκτρονικά και στην είσοδο του πάρκου ΔΕΝ υπάρχει γκισέ με ταμείο, παρά μόνο δυο υπάλληλοι για να βοηθήσουν σε περίπτωση προβλήματος με τις μπάρες εισόδου. Τα εισιτήρια τα έβγαλα το πρωί μόλις ξυπνήσαμε.
Μπήκαμε μέσα στις 1:15. Είχαμε μπροστά μας σχεδόν 7 ώρες για να περιηγηθούμε και να μπούμε σε όσα περισσότερα παιχνίδια μπορούσαμε και αντέχαμε φυσικά.

Η παρακάτω περιγραφή του πάρκου και των παιχνιδιών ενδεχομένως να είναι βαρετή για κάποιους. Για αυτούς όμως που τους αρέσουν τα πάρκα ενδεχομένως να είναι και χρήσιμη και εν δυνάμει χρηστική και για μια μελλοντική τους επίσκεψη.
Εγώ είμαι τόσο ενθουσιασμένη με το πάρκο και την ημέρα που πέρασα σε αυτό και με αναμνήσεις πολύ έντονες και όμορφες που δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ όσο αναλυτικότερα μπορώ.

Με το που μπήκαμε μέσα βρεθήκαμε μπροστά σε έναν κεντρικό δρόμο μιας παραμυθένιας πόλης, του Βερολίνου του 1900, με μαγαζιά, παιχνίδια δεξιά και αριστερά του δρόμου και με μια κεντρική πλατεία στο κέντρο της, η οποία είχε ένα παγοδρόμιο, μια κούνια - καρουζέλ, το Χριστουγεννιάτικο δέντρο φτιαγμένο από φωτάκια και μόνο, βιτρίνες με «λαμπερά», πριγκιπικά φορέματα και πολλά άλλα υπέροχα σκηνικά.

Ιδιαίτερο στο ντεκόρ του πάρκου ήταν κάποιες βιτρίνες με κρυστάλλινα, παραμυθένια φορέματα...

Και αν νομίζετε ότι ήταν όμορφα ... που να δείτε το βράδυ πως φαίνονται.

Ομολογώ ότι μαγεύτηκα. Αναφωνούσα: «Τι ωραία που είναι» και «τι ωραία που είναι» λες και δεν είχα ξαναδεί τέτοιου είδους πάρκο. Είναι το τέταρτο θεματικό πάρκο με τέτοιου είδους παιχνίδια που έρχομαι και παρόλαυτά … χάζεψα.

Το πρώτο πράγμα που κάναμε ήταν να καθίσουμε να φάμε μία … βάφλα. Μία τεράστια, πολύχρωμη, θερμιδοφόρα βέλγικη βάφλα με μπόλικη σαντιγύ, παγωτό και βύσσινα. Γι’ αυτό έκανα οικονομία στις … θερμίδες χθες! Φαντάζομαι ότι τώρα με δικαιολογείτε λίγο.

Μετά, πανικός. Τι να πρωτοφωτογραφίσω, σε ποιο παιχνίδι να πρωτομπώ, ποια από αυτά είναι light, ποια είναι οικογενειακά και ποια είναι ζόρικα; Είχαμε χάρτη αλλά μη νομίζετε ότι είναι σαφή τα όρια στο ποια παιχνίδια «αντέχω» και ποια όχι.
Το “Wellenflug” σίγουρα το μπορώ. Είναι η γνωστή περιστρεφόμενη κούνια που έχουν σχεδόν όλα τα πάρκα. Αυτή είναι όμως και πολύ όμορφα στολισμένη και συνοδεύεται από ένα συντριβάνι με πίδακες νερού, που «ακολουθούν» την κίνηση της κούνιας.

Στην αρχή μπαίναμε σε όποιο παιχνίδι βρίσκαμε μπροστά μας. Μπήκαμε στο “Wurmling Express” (μια βόλτα με εναέριο τρενάκι με θέα 3μ. ύψους) ...

Παραήταν χαλαρό. Βρήκαμε χρόνο και για διάβασμα!

...και στο “Der Justige papagei” (μια ιπτάμενη καμπίνα που έκανε έναν Light «κύκλο» στον αέρα). Ειδικά αυτό ήταν τόσο μα τόσο παιδικό, που μας προκάλεσε ένα αμήχανο γέλιο. Μα δεν το είδαμε πριν μπούμε;

Έτσι όμως καταλάβαμε ότι αν πάμε έτσι θα χάσουμε τα καλύτερα. Συνεχίσαμε λοιπόν με άλλο σύστημα. Πάμε όπου πάει ο πολύς κόσμος. Βλέπαμε στην ψηφιακή πινακίδα τα λεπτά αναμονής στην ουρά και καταλαβαίναμε ποια ήταν τα πιο δημοφιλή. Έτσι μπήκαμε και στο “Crazy Bats”, το οποίο ήταν ένα καταπληκτικό roller Coaster. Φορούσες γυαλιά VR και έβλεπες ότι ταξίδευες σε άλλη γη και άλλα μέρη. Ε κ π λ η κ τ ι κ ό ! ! ! Νομίζω ότι είναι το καλύτερο Coaster που έχω μπει ποτέ!
Δεν έχω φωτογραφία από αυτό. Ήταν πολύ γρήγορο, σε κλειστό χώρο και φορούσα και γυαλιά.

Και το “Winja’s Fear” ήταν ένα καλό roller Coaster για μένα και δημοφιλές επίσης. Μάλλον όμως ήταν λίγο πιο ζόρικο απ’ ότι θέλαμε και … μπορούσαμε. Μας είχε προειδοποιήσει ο χάρτης μεν ότι είναι στην κατηγορία “Action”, αλλά δεν το πιστέψαμε και πολύ αφού επιτρέπεται να μπαίνουν παιδιά από 6 χρονών και πάνω. Μπορούν τα 7χρονα και δεν μπορώ εγώ; Ύστερα λοιπόν από αυτό το μικρό «ζόρι» είπαμε να προσέχουμε λίγο.

Προς αποφυγή δυσάρεστων εκπλήξεων είπαμε να μην μπούμε όπου να ’ναι από δω και πέρα αλλά να το μελετάμε λίγο περισσότερο. Τα παιχνίδια χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες. Στα «για παιδιά», στα «για όλη την οικογένεια» και στα «Action». Θα ασχολιόμασταν λοιπόν με τη μεσαία κατηγορία. Με τις άλλες δύο είχαμε «κλείσει».
Χαλαρώσαμε λίγο βλέποντας μια παράσταση 4D. Ένα film μικρού μήκους με πρωταγωνιστή έναν ατζαμή πειρατή, που τον έπαιζε ο Lesly Nilsen, ο οποίος μιλούσε Γερμανικά φυσικά. Παρόμοιο που έχω δει σε Gardaland ήταν λίγο καλύτερο, με πιο έντονη την 4η διάσταση.

Το πάρκο είναι χωρισμένο σε 6 περιοχές. Είναι οι Βερολίνο, Fantasy, Mystery, China town, Mexico και Deep in Africa. Όπως είναι λογικό ήθελα να πάμε σε όλες τις περιοχές και να μπούμε σε όσο περισσότερα παιχνίδια μπορούσαμε.

Ήδη τη “Fantasy” την είχαμε ψιλογυρίσει...

Είχαμε μπει σε τέσσερα παιχνίδια, είχαμε φάει κιόλας. Α! ναι. Σήμερα είχαμε ξεχάσει τη διατροφή. Διασκέδαση και δίαιτα δεν πάνε μαζί. Για την ακρίβεια ... διασκέδαση και "βρώμικα' πάνε μαζί! Οπότε μετά τη βάφλα «χτυπήσαμε» και μια Βέλγικες τηγανιτές πατάτες.

Σειρά είχε το Μεξικό...

Μπαίνοντας στην περιοχή μας ήρθε δωράκι εξ’ ουρανού. «Έβρεξε» ευρώ! Τα ιπτάμενα τρενάκια άνωθεν μας είχαν «γδύσει» τους επιβάτες τους. Όχι μόνο τους γύριζε ανάποδα αλλά τους τίναζε κιόλας. Νομίζω ήμουν από τη σωστή μεριά (κάτω από το τρενάκι και όχι μέσα σε αυτό).

Εδώ λοιπόν στη μεξικάνικη μεριά είχε δυο εντυπωσιακά roller coaster, μέσα σε περιβάλλον ορυχείων, φαραγγιών και σηράγγων.

Οι ράγες τους ήταν τόσο μπερδεμένες μεταξύ τους, που με δυσκολία ξεχώριζες ποια είναι ποια.

Η μία φαινόταν πολύ δύσκολη διαδρομή, με ανάποδες στροφές και μεγάλη ταχύτητα, ενώ η άλλη φαινόταν σαφώς πιο νορμάλ. Στη μία ήμουν σίγουρη ότι θα άφηνα τα κοκκαλάκια μου, αν το τολμούσα, ενώ η άλλη που ήταν και αρκετά δημοφιλής νομίζω ότι «την είχα».

«Σ’ αυτό να πάμε» λέω στην κόρη μου. «Φαίνεται καλό. Να οι ράγες του. Δεν γυρνάει ανάποδα. Εξάλλου σε άλλο ένα δυνατό δεν θα πρέπει να μπούμε;»
«Όχι» μου λέει «εγώ δεν μπαίνω. Μπες μόνη σου άμα θες»
«Οκ. Θα μπω» Σκεπτόμενη ότι …τα λεφτά μας δώσαμε. Αφού δεν γυρνάει ανάποδα, δεν θα έχω πρόβλημα»

Τελικά δεν γυρνούσε ανάποδα, αλλά όλα τα άλλα τα έκανε. Τα είδα όλα… ή μάλλον δεν είδα τίποτα. Στην πρώτη κατεβασιά έκλεισα τα μάτια μου και το μόνο που έκανα ήταν να κρατάω την μπροστινή μπάρα για να μη φύγω. Ένιωθα όλες τις δυνάμεις πάνω μου να ασκούνται συγχρόνως και εναλλάξ. Κεντρομόλος, φυγόκεντρος, βαρύτητα, νόμιζα ότι θα εκτοξευτώ. Ένιωθα ότι έκανα μεγάλο αγώνα για να μείνω στη θέση μου. Σκεφτόμουν πόσο δίκιο είχε το παιδάκι μου. Πόση ώρα κράτησε αυτό; Δεν ξέρω.
Όταν προσγειώθηκα είχα ένα λαχάνιασμα λες και το είχα τρέξει όλο αυτό.
«Πως ήταν μαμά;» με ρώτησε με χαμογελαστό (και ειρωνικό) ύφος.
Ήξερε κατά βάθος την απάντηση βλέποντας το χρώμα μου. Είχα ασπρίσει.
Στην αρχή σκέφτηκα να κάνω μήνυση στο πάρκο γιατί το παιχνίδι αυτό το είχαν κατατάξει στα «Οικογενειακά». Μόνο οικογενειακό δεν ήταν.
Μετά βέβαια το σοκ και την ανακούφιση σε δεύτερη φάση μετά ήρθε η … περηφάνια. «Μπήκα στο Colorado Adventure»! Εσύ δεν μπήκες.
Μετά πήρα μια σημαντική απόφαση για τη ζωή μου. Όσο μπορώ να μπαίνω σε τέτοια παιχνίδια … θα μπαίνω! Για σήμερα όμως είχα … κλείσει.

Από τις διάφορες περιοχές το Μεξικό και η Κίνα είχαν τα πιο εντυπωσιακά σκηνικά.
Τα Μεξικό ήταν γεμάτο βουνά, ορυχεία και άγρια τοπία.
Το βαρύ πυροβολικό του Μεξικό είναι το Chiapas. Το αποκλείσαμε λόγω …νερού. Ο κυριότερος λόγος ήταν ότι θα βρεχόμασταν, χώρια του ότι μοιάζει πολύ αυτό το παιχνίδι με την Ατλαντίδα της Gardaland, που έχουμε κάνει.

Η Κίνα ήταν γεμάτο χρώματα, δράκους και φωτεινές μπάλες.

Φαινόταν ότι η Κίνα πρέπει να είχε αρκετά παιχνίδια στα μέτρα μας. Μπαίνοντας στην Κίνα μας τράβηξε αμέσως το “Feng Ju Palace”. Easy φαινόταν αλλά μετά το τελευταίο κάζο που έπαθα, μια αγωνία για το τι θα συναντήσουμε "την είχαμε".

Το “Feng Ju Palace” λοιπόν ήταν μια τεράστια κούνια σε σκοτεινό περιβάλλον, το οποίο επίσης κινείται. Εννοώ ότι κινείται και ο περιβάλλοντα χώρος και σου δημιουργείται η εντύπωση ότι είσαι ανάποδα και όλα γυρίζουν. Κάπου είναι πραγματικό και κάπου ίσως ψυχολογικό. Πολύ ιδιαίτερο παιχνίδι ψευδαισθήσεων, που το είχα ξανασυναντήσει επίσης στην Gardaland για πρώτη φορά. Το θυμήθηκε και η κόρη μου που τότε ήταν 8,5 χρονών! Ωραίο ήταν. Άμα ξέραμε και Γερμανικά θα ήταν καλύτερο.

Όταν βγήκαμε από το παιχνίδι είχε πια νυχτώσει. Ένα ξάφνιασμα μας ήρθε από την απότομη αλλαγή σκηνικού, γιατί ... είμαστε στην Κίνα. Αυτό σημαίνει ότι με τα φωτάκια μέσα στη νύχτα νιώσαμε σα να βρεθήκαμε ξαφνικά στο κέντρο ενός … παραμυθιού.

Οι Κινέζικοι μαζί με τους Χριστουγεννιάτικους στολισμούς έκαναν την περιοχή της Κίνας του πάρκου την πιο όμορφη.

Αφού είμαστε Κίνα είπαμε να φάμε και κάτι κινέζικο. Spring Rolls…

Μετά φάγαμε και το απογευματινό υγιεινό μας φρουτάκι, τώρα που το μάθαμε (μπανάνα και μηλαράκι) …

Τι; δεν είναι υγιεινά; Επειδή έχουν λίγη σοκολατίτσα και λίγη καραμελίτσα επάνω; Αυτά είναι για το κρύο. Χα, χα…

Κάπου εκεί στην Κίνα μπήκαμε και στο “Geister Rikscha”. Ήταν μια διαδρομή με τρενάκι, πάρα πολύ ήπια σε ένα σκοτεινό και scary περιβάλλον, ατμοσφαιρικό και χαλαρό. Το θέμα της είναι η Κινεζική μυθολογία. Είδαμε φαντάσματα, θεούς, δράκους, μυθικά πλάσματα και πολλά άλλα κάνοντας τη μεγαλύτερη υπόγεια θεματική διαδρομή, στην Ευρώπη.

Η αλήθεια είναι ότι η Κινέζικη περιοχή ειδικά τώρα το βράδυ "έδινε" τόσο όμορφες εικόνες που δεν μας έκανε καρδιά να φύγουμε από εκεί.

Φύγαμε όμως, αφού υπήρχαν ακόμα περιοχές, που δεν είχαμε δει ακόμα.
Η συνέχεια είχε την Αφρικάνικη γειτονιά. Εδώ δεν είχε πολλά σε παιχνίδια. Είχε ένα και πολύ δυνατό. Το “Black Mamba”. Δηλαδή όχι για μας. Είχε ένα πολύ Αφρικάνικο ξενοδοχείο, ένα μαγαζάκι με υπέροχα πράγματα (ψωνίσαμε κάτι απίθανα δερμάτινα βραχιολάκια) και πάρα πολλά Αφρικάνικα σκηνικά. Άγρια ζώα κατασκευασμένα από λαμπάκια, που τα διέκρινες πίσω από τους φράχτες.

Τσεκάραμε στο χάρτη μήπως έχουμε ξεχάσει κάτι. Μεξικό, Αφρική, Fantasy, Magic, Κίνα. Σε όλα είχαμε κάνει και από κάτι (παιχνίδι, φαγητό ή ψώνια) και είχαμε μπει σε ότι μπορούσαμε να μπούμε.

Κάναμε μια τελευταία βόλτα πάλι στο Μεξικό, γιατί ήθελα να το δω και βράδυ ...

Ο υπόλοιπος χρόνος λοιπόν έως το φινάλε … πάμε Βερολίνο, δηλ. στον κεντρικό δρόμο.

Αν είχα εντυπωσιαστεί με το «Βερολίνο» μπαίνοντας στο πάρκο το πρωί, τώρα με το νυχτερινό και φωταγωγημένο Βερολίνο είχα εκστασιαστεί.

Η κεντρική πλατεία με το παγοδρόμιο και το καρουζέλ … υπέροχα με τα φώτα. Τα φορέματα ήταν ακόμα πιο λαμπερά το βράδυ. Τα συντριβάνια πιο … φωτεινά, πιο όμορφα.

Μπήκαμε στο χώρο του roller coaster “Fly”. Είναι ένα εντυπωσιακό τρενάκι που κινείται μέσα σε ένα ομιχλώδες τοπίο με έντονο μπλε φωτισμό. Μόνο το να βρίσκεσαι από κάτω και να το παρακολουθείς φόρτωνες και αδρεναλίνη. Πραγματικά “πετούσε” το τρενάκι αυτό. Δεν χρειαζόταν να ανεβούμε. Ήταν σαν να μπήκαμε! Χα, χα, χα. Και το σκηνικό είναι απλά υπέροχο.

Το επόμενο παιχνίδι που μπήκαμε ήταν ένα …ξενοδοχείο, το “Das verruckte Hotel Tartuff”. Μέσα σε αυτό συναντήσαμε διάφορα …περίεργα. Τι τα έπιπλα μετακινούνταν, τι το δάπεδο έφευγε, τι έχανες τα σκαλοπάτια κάτω από τα πόδια σου, τι έπεφτες σε λαβύρινθο καθρεπτών και στο τέλος για να βγεις από αυτό … η τσουλήθρα ήταν μονόδρομος.

Αυτή η σχεδόν 7ωρη επίσκεψη στο Phantasialand, θα πω ότι ήταν από τα πιο διασκεδαστικά πράγματα που έχω κάνει ποτέ. Και αν σου αρέσουν αυτού του είδους τα πάρκα, τότε το συγκεκριμένο πιστεύω ότι είναι από τα καλύτερα.
Ειδικά τα Χριστούγεννα.
Ιδανικά για τα Χριστούγεννα!

Είναι αργά πια. Κοντεύει 8:00. Μας διώχνουνε...

Πήραμε τον κεντρικό δρόμο φεύγοντας προσπαθώντας να εντυπωθώ όσο γίνεται περισσότερο τις τελευταίες εικόνες...

Βγήκαμε από το πάρκο στις 8:00. Το λεωφορείο μας ήταν έξω και περίμενε. Περίμενε ως τις 8:10 και τους τελευταίους. Μας κατέβασε στον σταθμό τρένου στο Brühl, περιμέναμε κανένα τέταρτο ώσπου πέρασε το τρένο για Κολωνία. Στην επιστροφή μας δεν χρειάστηκε να ψάξω πως και από πού θα φύγουμε. Απλά ακολουθούσαμε και κάναμε ότι και όλοι οι άλλοι. Ευτυχώς δηλαδή που όλοι πήγαιναν Κολωνία.

Φτάνοντας στην Κολωνία, αποφασίσαμε να μην κατέβουμε στη στάση μας (την Messe Deutch), αλλά στην επόμενη (του Dom) για να κάνουμε μια βόλτα, που αλλού; Στις Χριστουγεννιάτικες αγορές.
Το ξέραμε πια ότι και κλειστή να ήταν της Dom, αλλά εμείς θα πηγαίναμε στη μικρή.
Φυσικά αυτό και κάναμε με μια … στάση όμως νωρίτερα. Με το που κατεβήκαμε από το τρένο «πέσαμε» πάνω στον “Hondos” της Κολωνίας, ο οποίος ήταν ανοιχτός βραδιάτικα. Τρελάθηκε η κόρη μου και ήθελε να μπούμε να ψωνίσουμε.

Γυρίσαμε όλους τους ορόφους και στο τέλος ένα κραγιόν πήραμε και μόνο. Ωραίο κραγιόν!

Μετά πήγαμε «καρφί» στην γνωστή μας πια αγορά και πήραμε δυο currywurst από το γνωστό μας περίπτερο. Σήμερα είχε και live μουσική από τον ίδιο τον Άγιο Βασίλη!!!

Η βραδινή επιστροφή μας στο ξενοδοχείο μας σήμερα έγινε με το τρένο. Είχαμε βγάλει ημερήσιο εισιτήριο και το εκμεταλλευτήκαμε.

Το βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ από την αναστάτωση. Σκεφτόμουν «τι όμορφη μέρα που πέρασα».
Νομίζω ότι αν έφτιαχνα κάποια στιγμή ένα top 10 των ομορφότερων ταξιδιωτικών ημερών μου, η σημερινή ημέρα θα ήταν μέσα. Μπορεί και στο τοπ 5, δεν ξέρω. Πρέπει να το σκεφτώ λίγο.

............................................. post ................. .......................

 

[psilos3]

Η λέξη μπίρα είναι δάνειο από τη γερμανική “bier” και οι λέξεις δάνεια από άλλες γλώσσες γράφονται με τον απλούστερο τρόπο

Ε όχι δα, τώρα θα μαλώσουμε! Πολύ ξενέρωτο με «ι».
Μπύρα και πάλι μπύρα, εξάλλου Ελληνες είμαστε και όλα τα φέρνουμε στα μέτρα μας.

 

[panpan]

Ε όχι δα, τώρα θα μαλώσουμε! Πολύ ξενέρωτο με «ι».
Μπύρα και πάλι μπύρα, εξάλλου Ελληνες είμαστε και όλα τα φέρνουμε στα μέτρα μας.

Είτε με Υ, είτε με Ι, αρκεί να είναι σε ποτήρι του μισού λίτρου με χειρολαβή και κρύα.

 

[Dr Snoopy]

Ένα μπουκαλάκι με την ίδια στάμπα το βλέπω ακόμα σαν διακοσμητικό στο μπάνιο του πατρικού μου σπιτιού

Τι μου θύμησες τώρα ! Εχω και εγώ ένα παρόμοιο συλλεκτικό μπουκάλι,ίσως να είναι και παλαιότερο από το δικό σου

Πολύ όμορφη η ιστορία σου και με ωραίες φωτογραφίες.Εχοντας μια ιδιαίτερη προσωπική σχέση με την Κολωνία και την περιοχή θα συστήσω να κάνεις και μία επίσκεψη το καλοκαίρι,να δεις μια διαφορετική εικόνα της πόλης και αυτά που δεν πρόλαβες να δεις και πολλά άλλα όμορφα μέρη της Ρηνανίας-Βεστφαλίας (πχ το δρυμό Eifel National Park με το πανέμορφο και γραφικό Monschau)

 

[Grerena]

Τι μου θύμησες τώρα ! Εχω και εγώ ένα παρόμοιο συλλεκτικό μπουκάλι,ίσως να είναι και παλαιότερο από το δικό σου

View attachment 389897

Πολύ όμορφη η ιστορία σου και με ωραίες φωτογραφίες.Εχοντας μια ιδιαίτερη προσωπική σχέση με την Κολωνία και την περιοχή θα συστήσω να κάνεις και μία επίσκεψη το καλοκαίρι,να δεις μια διαφορετική εικόνα της πόλης και αυτά που δεν πρόλαβες να δεις και πολλά άλλα όμορφα μέρη της Ρηνανίας-Βεστφαλίας (πχ το δρυμό Eifel National Park με το πανέμορφο και γραφικό Monschau)

Όχι μόνο το δικό σου είναι παλαιότερο από το δικό μου, αλλά παίζει να έχει και συλλεκτική αξία!

Δεν είναι απίστευτο το ότι έχουμε κρατήσει τα συγκεκριμένα μπουκάλια; Συνήθως όταν τελειώνει ένα άρωμα το πετώ το μπουκαλάκι. Αυτό όμως;

Σε ευχαριστώ πολύ για τα όμορφα σου σχόλια.

Είμαι σίγουρη ότι έχει πολλά να προσφέρει σε έναν επισκέπτη η περιοχή. Όταν την επισκεφτώ ξανά καλοκαίρι θα σε θυμηθώ για συμβουλές και προτάσεις. Ευχαριστώ.

 

[Grerena]

4η ημέρα με βόλτες, ψώνια και αθλοπαιδιές
Παρόλο που είμαστε αρκετά ευέλικτο σχήμα, δεν ξέρω πως αλλά ξεκίνησε αργά η μέρα μας. Στις 10:00 είχε check out και εμείς 10 παρά είμαστε ακόμα στην αίθουσα πρωινού και ενώ δεν είχαμε ακόμα μαζέψει πράγματα. Αφού πιεστήκαμε λίγο (είχα εκκρεμότητα να βγάλω και φωτογραφίες του hostel) καταφέραμε αισίως κατά τις 10:15 να κάνουμε check out.

Αποχαιρετίσαμε το υπέροχο hostel μας, αφήσαμε τα πράγματά μας στο locker του και βγήκαμε βόλτα στην πόλη.

Αυτή τη φορά δεν περάσαμε τη γέφυρα, παρά προχωρήσαμε νότια παίρνοντας την ανατολική όχθη του ποταμού και έχοντας μια διαφορετική οπτική του από αυτή των προηγούμενων ημερών.

Περάσαμε από μια αερογέφυρα πάνω από την Mindener str. ...

από την οποία φαινόταν σε πρώτο πλάνο ένα ψηλό κτίριο, το οποίο φιγουράρει σε πάρα πολλές φωτο της Κολωνίας. Είναι το λεγόμενο "Kölntriangle". Είναι ένα ψηλό κτίριο ύψους 103μ. έδρα του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Ασφάλειας της Αεροπορίας και εκτός από ορόσημο της πόλης παρουσιάζει και τουριστικό ενδιαφέρον, δεδομένου ότι στον τελευταίο όροφό του έχει μια βεράντα παρατήρησης απ’ όπου φαίνεται πανοραμικά όλη η πόλη, με πρώτο πλάνο φυσικά τον Καθεδρικό.
Σαν να μαζεύονται πολλά αυτά που πρέπει να πάω την επόμενη φορά που θα 'ρθω στην Κολωνία.

Φτάσαμε στην Ελληνική Ορθόδοξη εκκλησία Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Μόνο εξωτερικά την είδαμε αφού ήταν κλειστή (Δευτέρα πρωί γαρ). Κλέψαμε και μια φωτογραφία από το παραθύρι της και εσωτερικά. Αν κρίνω από το μέγεθος της πρέπει να είναι αρκετός ο Ελληνικός πληθυσμός στην πόλη.

Σίγουρα πάντως είναι χτισμένη σε φοβερό σημείο.

Συνεχίσαμε παραποτάμια ως την “Deutzer Brucke”, γέφυρα την οποία και διασχίσαμε για να πάμε στην απέναντι όχθη. Στόχος μας για σήμερα ήταν να πάμε ως το μουσείο σοκολάτας, να περπατήσουμε λίγο στην προκυμαία, να δούμε την παλιά πόλη, ίσως και κάποια άλλη αγορά και να δούμε φυσικά και τον Καθεδρικό.

Από τη μια μεριά της γέφυρας βλέπαμε έως τα σπίτια-γερανούς ...

... και από την άλλη τον Καθεδρικό και την Fish Market!
Και ... όχι μη νομίζετε ότι η ομίχλη έχει κατέβει τόσο χαμηλά. Στην πραγματικότητα ο Καθεδρικός είναι τόσο ψηλός και χάνεται μέσα σε αυτήν.
Από όποια γωνία και απ' όσο μακριά και να τον κοιτάξεις είναι εντυπωσιακός.

Κάποια έργα δίπλα στο ποτάμι μας “έδιωξαν” από την παραλιακή και έτσι σπρωχνόμενες προς τα ενδότερα και δηλαδή τυχαία πετύχαμε τη Χριστουγεννιάτικη αγορά της Heumarkt. Είναι η “Heinzelmannchen”, που δεν ξέρω τι σημαίνει αλλά ήταν γεμάτη νάνους.

Μια πολύ όμορφη αγορά παιχνιδότοπος με παγοδρόμιο και πίστες με παιχνίδια πάγου, εντελώς πρωτόγνωρα για μας. Και πολύ δελεαστικά επίσης.

Από τη γεφυρούλα που είμαστε πάνω από την παγοπίστα διακρίναμε καθαρά ένα γήπεδο “Curling”.

«Πάμε;» λέω στην κόρη μου.
«Πάμε» μου λέει.
Και ευτυχώς που το αποφασίσαμε γρήγορα, γιατί μετά από εμάς μαζεύτηκε λαός για να παίξει. Και τι ήταν αυτό; Ένα παιχνίδι που έμοιαζε με Curling, αλλά δεν ήταν ακριβώς. Και πως θα μπορούσε άλλωστε; Δύσκολο το να συρθείς στον πάγο ή να τον λειάνεις για να γλιστρίσει η πέτρα σου. Εδώ αντί για γρανιτένιες πέτρες έριχνες ξύλινα πιόνια και αυτό παρόλο που έδειχνε εύκολο εμείς δεν τα καταφέραμε και πολύ! Η ουσία ήταν όμως ότι το καταδιασκεδάσαμε.

Να, το γηπεδάκι μας! Μας περίμενε...

Κατά τον έλεγχο των πιστοποιητικών μας οι δυο Γερμανιδούλες στην πόρτα είδαν την Εθνικότητά μας και εξέφρασαν την απορία «Γιατί ένας Έλληνας να έρθει για διακοπές στη Γερμανία;» Εμείς κανονικά θα έπρεπε να έρθουμε σε σας, όχι εσείς.
Α! λέμε. "Το Christmas spirit είναι ένας λόγος". Και εκείνες κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και είπαν: «Ναι αυτό το έχουμε». Σαν να συνειδητοποίησαν ξαφνικά το πόσο δεδομένο είναι για αυτούς και εγώ απλά τους το θύμισα.

«Τους ξέρετε τους κανόνες;», ήταν η επόμενη ερώτηση.
«Όχι φυσικά»
Και μας τους εξήγησε. Όποιος καταφέρει να στείλει το πιόνι του πιο κοντά στο κέντρο των ομόκεντρων κύκλων που βρίσκονται περί τα 10 μέτρα μακριά θα είναι ο νικητής, και ύστερα από τέσσερις βολές στον πάγο (όσα και τα πιόνια του). Σαν το Curling, χωρίς βέβαια το σύρσιμο στον πάγο (και το σκούπισμα).
Βάλαμε τα λαστιχένια πατουσάκια για να κινούμαστε πιο εύκολα στον πάγο και ξεκινήσαμε.

Χα, χα. Ζήτημα αν στα 10 παιχνίδια που παίξαμε να καταφέραμε να βάλουμε μέσα στους κύκλους 3 - 4 πιόνια.

Δεν ξέρω τι έφταιγε. Ο πάγος δεν ήταν καλός; Ο καιρός ίσως; Τα πιόνια μήπως ήταν στραβά; μπορεί να φταίει και η απειρία, ή η αδυναμία, ή η έλλειψη συγκέντρωσης (όλο φωτογραφίες έβγαζα). Οι διπλανοί μας πάντως μια χαρά τα κατάφερναν, αλλά σαφώς ήταν και πιο νταβραντισμένοι .

Εδώ ήταν οι πρώτες ... α-ποτυχίες ...

Εδώ ήταν οι δεύτερες...

Και εδώ ήταν επιτέλους οι ... επιτυχίες!

Εγώ πάντως το χάρηκα πάρα πολύ. Ζητοκραύγαζα κάθε φορά που το πιόνι μου κατάφερνε να φτάσει στο ένα μέτρο απόσταση από τον εξωτερικό κύκλο. Που να ‘μπαινε και μέσα!

Πήραμε και ένα ζεστό ρόφημα μήλου. Εντάξει δεν ήταν όλα τέλεια, αφού αυτό ήταν πολύ γλυκό και δεν πινόταν. Το αναφέρω γιατί ... ταίριαζε με το σκηνικό.

Παίξαμε μισή ώρα (για 17,5€) και φύγαμε για μια βόλτα δίπλα στο ποτάμι.

Νωρίς ήταν ακόμα, αλλά εδώ είναι Γερμανία, είναι και γιορτές, οπότε οι μπίρες είχαν ήδη αρχίσει...

Η συνέχεια είχε και κάτι ... μεσαιωνικό, που δεν ήταν άλλο από την αγορά δίπλα στο ποτάμι και δίπλα στο μουσείο σοκολάτας.

Είναι μια μικρή αγορά με περίπτερα με τέντες, τα περισσότερα από τα οποία πουλούσαν χειροποίητα προϊόντα. Χαζέψαμε και εκεί και ψωνίσαμε κιόλας. Η κόρη μου πήρε δυο βραχιολάκια από κρύσταλλα και εγώ μια μικρή μπιζουτιέρα ταξιδιού από μπαμπού.

Είχε όμως και περίπτερα με φαγητό. Οι ψαρομεζέδες κυριαρχούσαν. Ωραίες και οι βιτρίνες τους για τους λάτρεις των ψαριών. Εγώ δεν είμαι και τόσο. Μόνο για τουριστικούς λόγους θα δοκίμαζα...

Ευτυχώς όμως δεν χρειάστηκε, γιατί βρήκα ΤΟΝ μεζέ! Πήρα μανιτάρια με μια λευκή σάλτσα σκόρδου. Χα, χα. Τώρα με τη μάσκα δεν θα υπάρχει πρόβλημα… σκορδίλας! Ακριβό μου φάνηκε για street food (6€) αλλά ήταν πεντανόστιμο.

Συνεχίσαμε τη βόλτα μας στο παλιό λιμάνι της Κολωνίας, το οποίο έχει πλέον μετατραπεί σε μια σύγχρονη περιοχή με γραφεία και κατοικίες και φιλοξενεί εκτός από το μουσείο σοκολάτας, το αθλητικό μουσείο και το εμβληματικό συγκρότημα “Kranhauser im Rheinauhafen”, όπως λέγονται Γερμανιστί. (σπίτια - γερανοί στο λιμάνι του Ρήνου).

Πάρα πολύ απόλαυσα αυτήν την παραποτάμια βόλτα. Έχω ξανακάνει παραποτάμιες βόλτες δίπλα στο Δούναβη, στον Βιστούλα, στον Μολδάβα και στο Ρήνο, αλλά συνήθως αυτές είναι δίπλα σε παλιές μεσαιωνικές πόλεις. Αυτή η βόλτα ήταν διαφορετική, γιατί ήταν δίπλα σε μια μοντέρνα, σύγχρονη προκυμαία.

Μέχρι τα σπίτια - γερανούς λοιπόν φτάσαμε. Είναι κάποια κτίσματα που χαρακτηρίζουν την Κολωνία, τρία κτίρια σχήματος Γ και όχι ανάποδο L, που λένε οι ξένοι! Τα λες και … landmark. Πρόσφατα νεοαποκτηθήσα landmarkts μεν (δεν είναι σαν τον Καθεδρικό) αλλά πολύ χαρακτηριστικά δε. Προχθές μάλιστα τα είδα και σε μια διαφήμιση στην τηλεόραση (για κάποιες πολυβιταμίνες), σε ένα spot δευτερολέπτων και πολύ χάρηκα που τα αναγνώρισα.

Είναι πιο εντυπωσιακά αν τα δεις από κοντά. Δεν είναι μόνο τα κτίσματα που είναι και τεράστια και ιδιαίτερα, αλλά είναι και οι εναλλαγές αυτών των τριών κτιρίων με άλλα παλαιότερα κτίρια του παλιού λιμανιού. Το παλιό με το καινούριο δίπλα στην περιποιημένη προκυμαία του Ρήνου.

Το νότιο και μεσαίο κτίριο αποτελούνται από γραφεία ενώ το βόρειο φιλοξενεί πολυτελή διαμερίσματα.
Είναι φανερό άλλωστε αφού το βόρειο κτίριο έχει και μπαλκόνια.

Ο καιρός ήταν τέλειος για χειμώνα στην Κολωνία. Είχε και ήλιο! Έναν ήλιο όμως με δοντάρες. Δεν τολμούσα να βγάλω τα γάντια για να πατήσω το κουμπάκι της φωτογραφικής του κινητού και πάγωνα σε χρόνο μηδέν.
Αυτές οι φωτο είναι πολύ πονεμένες.

Πήραμε το δρόμο του γυρισμού. Είχαμε ήδη ξεμακρύνει πολύ και είχαμε και άλλα πράγματα να κάνουμε. Που; Στην πόλη που στην αρχή δεν ήξερα πως να τη "γεμίσω".

Δεν προλαβαίναμε να καθίσουμε για σοκολάτα στο καφέ του μουσείου σοκολάτας, που είχα στο μυαλό μου. Προσπεράσαμε πάλι τη μεσαιωνική αγορά ...

... και το μεσαιωνικό και όχι και τόσο Χριστουγεννιάτικο καράβι της ...

... και συνεχίσαμε παραλιακά περπατώντας στη συνέχεια μπροστά από την πάλαι ποτέ ιστορική ψαραγορά της πόλης, που σήμερα είναι η περιοχή με τα όμορφα χρωματιστά σπιτάκια στη σκιά του ναού του Αγίου Μαρτίνου. Η εικόνα τους αποτελεί την πλέον istagram -ική φωτογραφία της Κολωνίας.

Ήρθε η ώρα να αφήσουμε το Ρήνο. Στρίψαμε. Είχαμε να κάνουμε το δρόμο της επιστροφής και θέλαμε και λίγο χρόνο για να δούμε και τον Καθεδρικό.
Στο δρόμο προς τον Καθεδρικό πετύχαμε και τη διάσημη μπιραρία Peters Brauhaus ...

... και μετά από λίγο πετύχαμε και άλλη αγορά. Λεγόταν … “Heinzels” και αυτή! Έτσι λεγόταν και η πρωινή με τις πίστες “Curling”. Τελικά κατάλαβα ότι ήταν η ίδια αγορά, η οποία όμως είναι εγκατεστημένη σε δυο διαφορετικές πλατείες. Εμείς τώρα είχαμε έρθει στην Altermarkt, τη Χριστουγεννιάτικη αγορά της παλαιάς πόλης.

Δεν χρειάστηκε έλεγχος στην είσοδό της. Μετά από τόσες αγορές που πήγαμε είμαστε για τα καλά φακελωμένες! Είχαμε γεμίσει σφραγίδες.

Είναι γεμάτη με όμορφα και καλόγουστα περίπτερα με φαγητό και Χριστουγεννιάτικα είδη. Έστω και μια γρήγορη βόλτα έπρεπε να κάνουμε. Τι όμορφα που ήταν. Η μια αγορά ήταν πιο όμορφη από την άλληηηηη. Δεν σου έκανε καρδιά να φύγεις. Νομίζω ότι ήθελα να μείνω και άλλοοοοο!

Ένα hot-dog το “χτυπήσαμε” και εδώ, και γιατί πεινούσαμε, αλλά και για … τουριστικούς λόγους!
Θα ήταν άλλωστε και το τελευταίο μας γεύμα στην πόλη (αν δεν χάσουμε το αεροπλάνο, γιατί έτσι όπως το πάμε...)

Τελικά νομίζω ότι όλο το τριήμερο θα μπορούσε να «γεμίσει» άνετα και μόνο με τις Χριστουγεννιάτικες αγορές της Κολωνίας.
Μερικές μέρες πριν έρθω είχε πέσει στα χέρια μου ένα άρθρο (του travel.gr) που κατονόμαζε τις 11 πόλεις με τις ομορφότερες Χριστουγεννιάτικες αγορές στην Ευρώπη. Αγορές που αποτελούν έναν πολύ καλό λόγο για να επισκεφτείς μια πόλη. Η Κολωνία φιγουράριζε πρώτη πρώτη με την πολύ χαρακτηριστική σημείωση: «Μεγάλη ποικιλία από αγορές». Τώρα το διαπίστωνα και εγώ. Με μια απλή βόλτα στο Altstadt της Κολωνίας και είχαμε δει 4 αγορές όμορφες και αρκετά διαφορετικές μεταξύ τους.

Δεν θα μπορούσαμε να μην περάσουμε και από τη γνωστή μικρή αγορά που μας συντρόφεψε στο βραδινό μας φαγητό τα δυο προηγούμενα βράδια. Είναι η πρώτη φορά που τη βλέπαμε μέρα.

Ψιλοάδεια είναι την ημέρα. Το βράδυ έχει το "πάρτυ".

Στη συνέχεια βρεθήκαμε στην πλατεία του Καθεδρικού, η οποία πραγματικά πιστεύω ότι δεν θα μπορώ να την αναγνωρίσω αν την ξαναδώ ... χωρίς τα στολίδια της.

Μπορεί βέβαια αν προσέξω το λογότυπο της ... 4711!

Έφτασε η ώρα και της τελευταίας εκκρεμότητας για αυτό το ταξίδι τουλάχιστον.
Δεν είχαμε δει τον Καθεδρικό εκ των έσω! Αυτόν τον Καθεδρικό - ορόσημο, που τον βλέπαμε από παντού (τόσο τεράστιος που ήταν), που τον είχαμε γυροφέρει τρεις μέρες τώρα τόσες φορές πηγαίνοντας από την αγορά στο σταθμό και από το Ludwig στη γέφυρα (αφού όλα αυτά είναι γύρω του), δεν τον είχαμε δει μέσα!!!
Από εκεί που έλεγα «τι μπορώ να κάνω τρεις μέρες στην Κολωνία» τώρα είχα φτάσει στο σημείο να μην έχω προλάβει να δω το βασικότερο αξιοθέατο!
Θα πάμε έστω και για λίγο.

Από μακριά φαντάζει τεράστιος, φανταστείτε από κοντά πως φαινόταν. Το τρίτο ψηλότερο κτίριο στον κόσμο από κάτω κοιτώντας το φάνταζε σαν ... ψεύτικο!

Και μπήκαμε στην ουρά…

… η οποία ευτυχώς κύλησε γρήγορα και σε 5’ είμαστε μέσα.
Όσο εντυπωσιακός και επιβλητικός είναι ο ναός απ’ έξω άλλο τόσο είναι και από μέσα. Σε πιάνει δέος με το ύψος του και την αρχιτεκτονική του. Ίσως να ένιωσα το ίδιο δέος και όταν είχα δει την Sagrada Familia της Βαρκελώνης και ίσως από τις λίγες φορές που ένιωσα ότι χρειαζόμουν μια ξενάγηση. Δεν πειράζει, την επόμενη φορά.

Με ψιλοτρεχάλα και χωρίς φωτογραφίες περάσαμε τη γέφυρα για πολλοστή φορά. Μάλλον όχι. Δυο τρεις τελευταίες ... τις βγάλαμε. Την όχθη του Ρήνου, μια με τους γερανούς στο βάθος και μια τη γέφυρα με τον Καθεδρικό.

Φτάσαμε στο hostel πήραμε τα πράγματά μας και μπήκαμε στον σταθμό του Messe.
Εκεί βρήκα γκισέ για τα εισιτήρια και τον προτίμησα δυστυχώς (έναντι των αυτόματων που δεν πρόσεξα κιόλας αν είχε). Το δυστυχώς το λέω γιατί πήρα μια λαχτάρα….
"Για airport" είπα στον γκισέ.
"Frankfurt" άκουσε εκείνος. Και μου δίνει ώρα άφιξης στις 5:00!
"Στις 5!;;;;;;;;" Δεν γίνεται. Στις 5:30 πετάω. Τι έκανα λάθος; Είναι πιο μακριά το αεροδρόμιο απ’ όσο υπολόγιζα. Μα όταν ήρθα έκανα ένα τέταρτο. Δεν έχει γρήγορο τρένο; όλα τα κουλά σκέφτηκα εκτός από το προφανές. Δεν άκουσε καλά τα Αγγλογερμανοελληνικά μου, ο … Γερμανός κύριος στον γκισέ!
"Ααααααα! Airport!"Οκ." Σε 20’ άφιξη! Ουφ!

Η επιστροφή μας κύλησε ομαλώς. Έλεγχος λιγότερο ενδελεχής απ’ ότι ο αντίστοιχος από Ελλάδα. Φύγαμε στην ώρα μας και φτάσαμε στην ώρα μας.

Την άλλη μέρα το πρωί πήγα στη δουλειά. Κανείς από τη δουλειά δεν πήρε χαμπάρι ότι έλειπα εκτός Αθηνών. Μια εργάσιμη εξάλλου έλειψα. Που να φανταστούν ότι μόλις γύρισα από τα Χριστούγεννα!
Δεν πρόσεξαν τα μάτια μου, … που λαμπίριζαν!

………………………………………… post …… …………συνεχίζεται ………

 

[Sassenach77]

Ήρθε η "Αγιο Βασιλίτσα" με τα δώρα της και μου έφερε άλλη μια υπέροχη ταξιδιωτική ιστορία!!! Έτσι σε βλέπω πλέον όλες τις μέρες του χρόνου!!!
Η Κολωνία είναι πολύ ενδιαφέρουσα πόλη!!! Αν βάλεις και εκδρομές τριγύρω, άνετα γεμίζουν 5-6 μέρες χωρίς να βαρεθείς λεπτό!

ΥΓ. Την επόμενη φορά να πας στο Köln Τriangle, γιατί όντως έχει τη καλύτερη πανοραμική θέα προς πάσα κατεύθυνση στη πόλη!