Μετά το γάμο μας και ενώ ήμασταν πτώμα από την κούραση, αρχίσαμε να ψάχνουμε για το που θα πάμε γαμήλιο ταξίδι. Διαλέξαμε ανάμεσα σε διάφορους εξωτικούς προορισμούς το Μπαλί.
Φτάνουμε λοιπόν μετά από ένα εξαντλητικό ταξίδι μέσω Μπανγκόκ στο αεροδρόμιο Ντενπασαρ στο Μπαλί. Αφού περιμέναμε αρκετή ώρα μέχρι να καταφέρουμε να φτάσουμε στο γκισέ για τη Βίζα, βρήκαμε τον οδηγό που μας περίμενε και αναχωρήσαμε για το ξενοδοχείο μας. Είχαμε κλείσει στο Nusa Dua Beach & Spa Hotel στην τουριστικά χλιδάτη περιοχή της Nusa Dua.
Αυτό που μας έκανε τρομερή εντύπωση ήταν ότι μόλις περάσαμε την "πύλη" από όπου ξεκινούσε η τουριστική ζώνη, μασ σταμάτησαν security οι οποίο άνοιξαν την πόρτα του αυτοκινήτου και με ιδικό μηχάνημα έψαξαν το αυτοκίνητο ώστε να βεβαιωθούν ότι δεν κουβαλάμε μαζί μας εκρηκτικά. Βλέπετε το 2002 και το 2005 υπήρξαν βομβιστικές επιθέσεις από τρομοκράτες που στέρησαν τη ζωή από εκατοντάδες τουρίστες. Ο επόμενος έλεγχος ήταν στην είσοδο του ξενοδοχείου μας (μία από τα ίδια). Αυτό συνέβαινε κάθε φορά που περνούσαμε με αυτοκίνητο από τα σημεία ελέγχου.
Η είσοδος του ξενοδοχείου ήταν σαν την είσοδο τον ναών τους και το λόμπι άκρως εντυπωσιακό. Δεν είχαμε καμία όρεξη να ξεκουραστούμε και έτσι βάλαμε τα μαγιό μας και πήγαμε στην πισίνα για μία βουτιά. Δυστυχώς δεν κράτησε πολύ γιατί εκεί νυχτώνει πολύ νωρίς (γύρω στις 06¨30). Έτσι μπανιαριστήκαμε γίναμε όμορφοι και βγήκαμε από το ξενοδοχείο προς αναζήτηση φαγητού. Πήραμε ένα βανάκι του Bali Collection το οποίο φορτώνει κόσμο από τα ξενοδοχεία και σε μεταφέρει δωρεάν εκεί. Το Bali Collection λοιπόν είναι ένα έθνικ Mall. Είναι ένας μεγάλος χώρος γεμάτος από εστιατόρια με εθνική και διεθνή κουζίνα, μαγαζιά με μπαλινέζικη κουλουρά, μπαράκια κλπ. Είναι κάπως πιο ακριβό από τα άλλα εστιατόρια και μαγαζιά αλλά αξίζει να πας να το δεις και να φας μια δυο φορές. Φάγαμε λοιπόν μια καταπληκτική ποικιλία από θαλασσινές λιχουδιές και κρέατα (ναι τα συνδυάζουν και τα δύο) τα οποία είναι πεντανόστιμα και αρκετά πικάντικα! Ήπιαμε τοπικό ξηρό κρασί (το οποίο ο άντρας μου σαν πιο ειδικός έκρινε πως ήταν μια χαρα). Τέλεια....
Την επόμενη μέρα είχαμε αποφασίσει να μείνουμε στο ξενοδοχείο και να λιωωωωωσουμε στην πισίνα όλη μέρα, εξάλλου είχαμε 11 μέρες στη διάθεση μας. Αυτός που μας ξύπνησε ήταν ο ντόπιος αντιπρόσωπος του ταξιδιωτικού γραφείου μας... 8 το πρωί!!!! Ήθελε να κάνει ένα ραντεβού μαζί μας για να μας δώσει προσφορά για τις εκδρομές του. ΟΚ! Του κλείσαμε ένα ραντεβού και πήγαμε να δούμε τί είχε να μας προτείνει. Μη γνωρίζοντας για το πόσο έχουν γενικά οι εκδρομές και πόσο μπορεί να κάνει να νοικιάσεις έναν οδηγό, είπαμε να κλείσουμε την πρώτη εκδρομή μαζί του... Μέγα λάθος... Μας έπιασε κορόιδα διότι και πολύ ακριβός ήταν (μας πήρε 60? με ένα γεύμα πληρωμένο, ενώ τισ επόμενες βρήκαμε με τη μισή τιμή) και επιπλέον δεν μας πήγε πουθενά για να δούμε κάτι, παρά μόνο σε συνεταιρισμούς και μαγαζιά από όπου έπερνε προμήθεια για να ψωνίσουμε! Φυσικά το πήραμε χαμπάρι και από τα μέσα της εκδρομής και μετά θέλαμε να τον δείρουμε . Πάντως από αυτά που μας πήγε άξιζε το ενεργό ηφαίστειο Kintamani το οποίο καθρεφτίζεται στα νερά της λίμνης Batur. Εκεί φάγαμε με υπέροχη σαν κάδρο θέα... Έπειτα περάσαμε από τους ορίζοντες με το ρύζι, που είναι καταπληκτικοί, πήγαμε σε φυτείες καπνού, καρύδας και μάνγκο και παρακολουθήσαμε παραδοσιακό θέατρο και χορούς που πραγματικά ήταν κάτι μοναδικό αν και πολύ ξένο για εμάς τους δυτικούς... Τέλος περάσαμε από το Monekey Park έξω από την Ubud και ταϊσαμε τα μαϊμουδάκια...
Την επόμενη μέρα πήγαμε στην πισίνα μας και πήραμε ποοοολα τα διαφημιστικά φυλλάδια που είχαμε πάρει από τα stand στο αεροδρόμιο (να τα πάρετε εάν πάτε έχουν προσφορές). Βρήκαμε ένα spa με 20? το άτομο για 2,5 ώρες και κλείσαμε να πάμε το ίδιο απόγευμα. Λιώσαμε, βγήκαμε έξω σα να είχαμε κοιμηθεί 24 ώρες και η μούρη μας έλαμπε ενώ στα χείλη μας είχε κολλήσει ένα χαζό χαμόγελο απόλαυσης και το βλέμα μας ήταν κάπως αποχαυνωμένο από τη χαλάρωση... Να σημειώσω ότι η μεταφορά από και προς το ξενοδοχείο ήταν δωρεάν. Στο γυρισμό λοιπόν του είπαμε να μας αφήσει στη Main entrance της τουριστικής ζώνης, έξω από την οποία ξεχύνονται πολλά μαγαζιά για φαγητό. Φάγαμε υπέροχο Sate με πικάντικες σάλτσες και φυσικά το κρασάκι μας και έπειτα λιώσαμε στον ύπνο!
Για την επόμενη μέρα είχαμε κλείσει εκδρομή για να δούμε το μεγαλύτερο ναό στο Μπαλί τον Beshakih - The mother temple. Εκεί είναι όπως για εμάς η Τήνος. Μέσα στον ναό δεν μπορεί να μπεί ο οδηγός σας διότι έχουν κάνει ένα association κάποιοι οδηγοί και είναι οι μόνοι που μπορούν να σε ξεναγήσουν. Ευτυχώς μας είχε ενημερώσει ο οδηγός μας ότι δεν πρέπει να δώσουμε πάνω από 5 δολάρια το άτομα για είσοδο και άλλα 5 για τον ξεναγό και ένα για να νοικιάσουμε Saron (κάτι σαν παρεό που πρέπει να φοράς για να μπεις στο ναό). Οι τύποι μας ζητούσαν 10 δολάρια το άτομο και τους είπαμε ότι φίλοι μας που είχαν έρθει την προηγούμενη πλήρωσαν 5. Μετά από παζάρια και απειλές ότι απλά θα μπούμε μόνοι μας χωρίς ξεναγό, πληρώσαμε αυτά που μας είχε πει ο οδηγός μας. ο ναός έχει τρελό περπάτημα διότι αποτελείται από πολλά κτίσματα η περίμετρος των οποίων είναι σύνολό 1 με 1,5 χιλιόμετρο! Πάντως είναι καταπληκτικό... Είναι από τα μέρη που πρέπει να πας. Έπειτα από αυτό συνεχίσαμε προς τα κάτω και περάσαμε από το χωριό του driver μας ο οποίος σταμάτησε (αφού φυσικά μας ρώτησε) αστο σπίτι του για να μας κεράσει ένα καφέ και να μας δείξει το 13 ημερών κοριτσάκι του... Μία γλύκα το μωρό. Και είδαμε πως είναι ένα παραδοσιακό Μπαλινέζικο σπίτι. Συνεχίζουμε το ταξίδι μας και φτάνουμε στην UBUD η οποία είναι γνωστή για τα μαγαζιά της, τα παζάρια της και τον δρόμο με τις Galleries. Ψωνίσαμε διάφορα πραγματάκια και δωράκια, τιμήσαμε τις Galleries και πήραμε δύο υπέροχους πίνακες για το σπίτι μας σε εξευτελιστικά χαμηλές τιμές. Εκεί θα δείτε ότι πουλάνε και στο δρόμο πίνακες, όμως δεν διακινδυνεύσαμε να πάρουμε από εκεί καθώς μας είπαν ότι η ποιότητα των χρωμάτων δεν ήταν καλή και ότι με τα χρόνια θα ξεθώριασαν. Φυσικά εάν πάρεις από εκεί πίνακα είναι σαν να τον παίρνεις τσάμπα... Ούτε πόστερ δεν παίρνεις στην Ελλάδα με αυτά τα λεφτά. Φυσικά το παζάρι που μπορείς να κάνεις οπουδήποτε είναι τρομερό. Κάθε μέρα καταφέρναμε να αγοράζουμε όλο και πιο φτηνά. Ξεκινήστε με ένα -70% από αυτό που σας ζητάνε (ναι. ναι) και θα τους δείτε να χτυπιούνται ότι είναι αδύνατον. Εάν επειμείνετε και κάνετε ότι φευγετε θα αγοράσετε με -60% έως -50% από την αρχική τιμή.
Η επόμενη βόλτα μας ήταν στην Jimbaran όπου έχει λενα πλήθος από ψαροταβέρνες πάνω στη θάλασσα. Διαλέξαμε και φάγαμε κάπου στη μέση. Η τιμές είναι και πάλι υπερβολικά χαμηλές για αυτό που τρως. Διαλέγεις λοιπόν πιο ψάρι, ποιον αστακό, καραβίδα κλπ θες, στο ζυγίζουν μπροστά σου και έπειτα στο σερβίρουν με ρυζάκι, λαχανικά και 4 διαφορετικές σάλτσες (οι οποίες όλες είναι πολύ καυτερές). Ακόμα και οι καραβίδες και ο αστακός είναι πικάντικα διότι μάλλον πρώτα τα βουτάνε σε κάτι καυτερό και μετά στα ψήνουν. Αποτέλεσμα? Η μπύρα Bintage (τοπίκή τέεεεεελεια) κύλαγε σαν βάλσαμο στα καψαλισμένα λαρύγγια μας... Άσε που ήρθε μια κομπανία με βιόλα, κιθάρα, τουμπερλέκια κλπ κι αφού μας ρώταγαν από ήμασταν μας τραγουδούσαν ένα τραγούδι στη γλώσσα μας ή ότι άλλο τράβαγε η ψυχή μας. Στα Ελληνικά ήξεραν φυσικά το "Σ’ Αγαπώ γιατί είσαι ωραία", τα Παιδιά του Πειραιά και το "Φυλαχτό". Πεθάναμε στο γέλιο διότι η προφορά τους είχε τρελή πλάκα και αυτά που λέγαν δεν ήταν ακριβώς ελληνικά... Ας πούμε το "Μα εγώ, μα εγώ" το λέγανε ¨Maribou, Maribou"!!!! Xaxaxaxaxa!
Φυσικά δεν παραλείψαμε να πάμε μία βόλτα στη Kuta και τη Legian τα οποί είναι μία περιοχή και ας μας έλεγαν οι ντόπιοι ότι είναι δύο. Απλά η Legian είναι η κεντρική λεωφόρος όπου είδαμε και το μνημείο με τα ονόματα των νεκρών από τις βομβιστικές επιθέσεις και παίρνοντας με τα πόδια ένα κάθετο στενάκι προς τα κάτω βρίσκεσαι στην παραλία της Kuta. Τα εν λόγω σοκάκια σου θυμίζουν ακριβώς τα σοκάκια σε ένα ελληνικό νησί. Τουρίστες που περιπατάνε δεξιά και αριστερά και αγοράζουν σουβενίρ, ατελείωτα σκοθτεράκια που προσπαθούν να περάσουν ανάμεσα στους τουρίστες, μαγαζιά για να φας να πιεις κλπ...
Τη παραλία της Κούτα την είδαμε απόγευμα και όχι βράδυ. Φυσικά είχε πάρα πολύ κόσμο και χύμα Αυστραλούς αλλά δε θύμιζε σε τίποτα το Φαληράκι της Ρόδου. Τέτοια όργια δεν είδαμε. Φυσικά αυτά μπορεί να ξεκινάνε πιο αργά που αρχιζει και "βαράει"... Φυσικά τύπους που σου θυμίζουν τελειωμένους με μία μπύρα στο χέρι βλέπεις. Τέλος πάντων εμείς διαλέξαμε να φάμε σε ένα σοκάκι που ήταν πιο ήρεμα και πιο γραφικά από ότι στην παραλία. Ανακαλύψαμε ότι στην Κούτα δεν σου χρεώνουν 21% φόρο όπως στα περισσότερα άλλα μαγαζιά και επίσης ότι γενικά η ζωή είναι πολύ πιο φτηνή από την Κοσμοπολίτικη Nusa Dua που ήταν το ξενοδοχείο μας.
Φυσικά άλλο ένα Spa 2.5 ωρών το χτυπήσαμε μία δύο μέρες πριν φύγουμε και αυτή τη φορά είχαμε παραπάνω έκπτωση και έτσι πληρώσαμε 15? το άτομο... Χιχιχιχι!
Για το τέλος αφήσαμε τους ξακουστούς ναούς της Uluwatu και Tanah Lot. Πήγαμε στην Uluwatu κάπως επιφυλακτικά διότι μας είχαν φοβίσει ότι τα πιθίκια είναι κάπως επιθετικά και ότι θα θελήσουν να μας αρπάξουν ότι μπορούν. Οκ! δεν είναι τόσο τραγικά. απλά δεν είναι τόσο εξοικειωμένα με τον άνθρωπο όπως αυτά στο Monekey park. Απλά δεν φορέσαμε γυαλιά ηλίου και μπιχλιμπίδια σε χέρια και λαιμό και ήμασταν οκ! Και Φώτο τα τραβήξαμε και τα ταΐσαμε! Η Uluwatu είναι ένας μικρός ναός στον οποίο μάλιστα δεν επιτρέπεται να μπεις μέσα στον κύριο ναό γιατί είσαι τουρίστας. Όμως είναι χτισμένος πάνω σε ένα εξαιρετικό σημείο. Στο νοτιότερο άκρο του νησιού πάνω ακριβώς στο γκρεμό με υπέροχη θέα προς τη θάλασσα που κόβει την ανάσα. Ο ναός Pura Tanah Lot βρίσκεται αντίθετα χτισμένος πάνω σε ένα βράχο μέσα στη θάλασσα. Οι ντόπιοι για να προσκυνήσουν πρέπει να πάνε από γεύμα που λόγω της παλίρροιας (σε όλες τις παραλίες του νησιού) η θάλασσα τραβιέται και έτσι προσεγγίζεις το ναό με τα πόδια... Υπέροχο θέαμα και αυτό...
Και τέεεελος το Μπαλί….
Στο αεροδρόμιο της Μπανγκόκ τσακώθηκα με ένα τύπο γιατί κάτι χρειάστηκα και δεν μπορούσε να με εξυπηρετήσει κανείς, ο ένας ρώταγε τον άλλο, με έστελναν από τον ένα στον άλλο για σχεδόν 2 ώρες και τα Αγγλικά τους ήταν άθλια σε επίπεδο “ThisisanApple”. Τελικά αναχώρησα για να ηρεμήσω πήγα και έφαγα με την αγάπη μου φανταστικά Noddlesπου δεν έχουν καμία σχέση με τα κινέζικά ή αυτά που τρώμε εδώ… Σρουρπ…
Γενικές οδηγίες προς ναυτιλλόμενους…
· Μη πάτε καμία ντόπιο πράκτορα από ταξιδιωτικό. Το μόνο που θα προσπαθήσει είναι να σας πάει όπου παίρνει μίζα.
· Να έχε μαζί σας κανένα immodium γιατί εμένα από το πολύ καυτερό με έπιασε μια μέρα διάρροια.
· Πάντα να έχετε μαζί σας ένα ζακετάκι όταν πρόκειται να μπείτε σε Taxiή αυτοκίνητο γιατί οι άνθρωποι είναι τρελοί με το aircondition. Το βάζουν στο φουλ. Εγώ τις πρώτες μέρες κόντεψα να γίνω σαν στο σκίουρο με το βελανίδι στο Εποχή των Παγετώνων.
· Να κάνετε πολλά παζάρια και να επιμένετε στη τιμή σας. Ο επιμένων νικά.
· Οδηγό για τις ημερήσιες ή μισής μέρας εκδρομές σας θα βρίσκετε έξω από το ξενοδοχείο σας και γενικά παντού. Θα σας πιάνου αυτοί. Παζαρέψτε τις τιμές τους και προσέξτε γιατί εύκολα θα πληρώσετε παραπάνω από ότι αξίζει. Πάρτε προσφορές από πολλούς. Να προτιμάτε αυτούς που δίνουν προσφορά με τη μέρα και όχι με τα χιλιόμετρα. Είναι πιο φτηνοί. Οι μικρές διαδρομές σας βγαίνει πιο φτηνά να παίρνετε δύο ταξί (ένα πήγαινε και ένα στο έλα) παρά ναν σας περιμένει ένα εκεί που θα πάτε μέχρι να γυρίσετε.
· Ό, τι συμβουλή χρειαστείτε απλά ρωτήστε με…
AND THAT'S ALL FOLKS...
! 
! ! !
Φτάνουμε λοιπόν μετά από ένα εξαντλητικό ταξίδι μέσω Μπανγκόκ στο αεροδρόμιο Ντενπασαρ στο Μπαλί. Αφού περιμέναμε αρκετή ώρα μέχρι να καταφέρουμε να φτάσουμε στο γκισέ για τη Βίζα, βρήκαμε τον οδηγό που μας περίμενε και αναχωρήσαμε για το ξενοδοχείο μας. Είχαμε κλείσει στο Nusa Dua Beach & Spa Hotel στην τουριστικά χλιδάτη περιοχή της Nusa Dua.
Αυτό που μας έκανε τρομερή εντύπωση ήταν ότι μόλις περάσαμε την "πύλη" από όπου ξεκινούσε η τουριστική ζώνη, μασ σταμάτησαν security οι οποίο άνοιξαν την πόρτα του αυτοκινήτου και με ιδικό μηχάνημα έψαξαν το αυτοκίνητο ώστε να βεβαιωθούν ότι δεν κουβαλάμε μαζί μας εκρηκτικά. Βλέπετε το 2002 και το 2005 υπήρξαν βομβιστικές επιθέσεις από τρομοκράτες που στέρησαν τη ζωή από εκατοντάδες τουρίστες. Ο επόμενος έλεγχος ήταν στην είσοδο του ξενοδοχείου μας (μία από τα ίδια). Αυτό συνέβαινε κάθε φορά που περνούσαμε με αυτοκίνητο από τα σημεία ελέγχου.
Η είσοδος του ξενοδοχείου ήταν σαν την είσοδο τον ναών τους και το λόμπι άκρως εντυπωσιακό. Δεν είχαμε καμία όρεξη να ξεκουραστούμε και έτσι βάλαμε τα μαγιό μας και πήγαμε στην πισίνα για μία βουτιά. Δυστυχώς δεν κράτησε πολύ γιατί εκεί νυχτώνει πολύ νωρίς (γύρω στις 06¨30). Έτσι μπανιαριστήκαμε γίναμε όμορφοι και βγήκαμε από το ξενοδοχείο προς αναζήτηση φαγητού. Πήραμε ένα βανάκι του Bali Collection το οποίο φορτώνει κόσμο από τα ξενοδοχεία και σε μεταφέρει δωρεάν εκεί. Το Bali Collection λοιπόν είναι ένα έθνικ Mall. Είναι ένας μεγάλος χώρος γεμάτος από εστιατόρια με εθνική και διεθνή κουζίνα, μαγαζιά με μπαλινέζικη κουλουρά, μπαράκια κλπ. Είναι κάπως πιο ακριβό από τα άλλα εστιατόρια και μαγαζιά αλλά αξίζει να πας να το δεις και να φας μια δυο φορές. Φάγαμε λοιπόν μια καταπληκτική ποικιλία από θαλασσινές λιχουδιές και κρέατα (ναι τα συνδυάζουν και τα δύο) τα οποία είναι πεντανόστιμα και αρκετά πικάντικα! Ήπιαμε τοπικό ξηρό κρασί (το οποίο ο άντρας μου σαν πιο ειδικός έκρινε πως ήταν μια χαρα). Τέλεια....
Την επόμενη μέρα είχαμε αποφασίσει να μείνουμε στο ξενοδοχείο και να λιωωωωωσουμε στην πισίνα όλη μέρα, εξάλλου είχαμε 11 μέρες στη διάθεση μας. Αυτός που μας ξύπνησε ήταν ο ντόπιος αντιπρόσωπος του ταξιδιωτικού γραφείου μας... 8 το πρωί!!!! Ήθελε να κάνει ένα ραντεβού μαζί μας για να μας δώσει προσφορά για τις εκδρομές του. ΟΚ! Του κλείσαμε ένα ραντεβού και πήγαμε να δούμε τί είχε να μας προτείνει. Μη γνωρίζοντας για το πόσο έχουν γενικά οι εκδρομές και πόσο μπορεί να κάνει να νοικιάσεις έναν οδηγό, είπαμε να κλείσουμε την πρώτη εκδρομή μαζί του... Μέγα λάθος... Μας έπιασε κορόιδα διότι και πολύ ακριβός ήταν (μας πήρε 60? με ένα γεύμα πληρωμένο, ενώ τισ επόμενες βρήκαμε με τη μισή τιμή) και επιπλέον δεν μας πήγε πουθενά για να δούμε κάτι, παρά μόνο σε συνεταιρισμούς και μαγαζιά από όπου έπερνε προμήθεια για να ψωνίσουμε! Φυσικά το πήραμε χαμπάρι και από τα μέσα της εκδρομής και μετά θέλαμε να τον δείρουμε . Πάντως από αυτά που μας πήγε άξιζε το ενεργό ηφαίστειο Kintamani το οποίο καθρεφτίζεται στα νερά της λίμνης Batur. Εκεί φάγαμε με υπέροχη σαν κάδρο θέα... Έπειτα περάσαμε από τους ορίζοντες με το ρύζι, που είναι καταπληκτικοί, πήγαμε σε φυτείες καπνού, καρύδας και μάνγκο και παρακολουθήσαμε παραδοσιακό θέατρο και χορούς που πραγματικά ήταν κάτι μοναδικό αν και πολύ ξένο για εμάς τους δυτικούς... Τέλος περάσαμε από το Monekey Park έξω από την Ubud και ταϊσαμε τα μαϊμουδάκια...
Την επόμενη μέρα πήγαμε στην πισίνα μας και πήραμε ποοοολα τα διαφημιστικά φυλλάδια που είχαμε πάρει από τα stand στο αεροδρόμιο (να τα πάρετε εάν πάτε έχουν προσφορές). Βρήκαμε ένα spa με 20? το άτομο για 2,5 ώρες και κλείσαμε να πάμε το ίδιο απόγευμα. Λιώσαμε, βγήκαμε έξω σα να είχαμε κοιμηθεί 24 ώρες και η μούρη μας έλαμπε ενώ στα χείλη μας είχε κολλήσει ένα χαζό χαμόγελο απόλαυσης και το βλέμα μας ήταν κάπως αποχαυνωμένο από τη χαλάρωση... Να σημειώσω ότι η μεταφορά από και προς το ξενοδοχείο ήταν δωρεάν. Στο γυρισμό λοιπόν του είπαμε να μας αφήσει στη Main entrance της τουριστικής ζώνης, έξω από την οποία ξεχύνονται πολλά μαγαζιά για φαγητό. Φάγαμε υπέροχο Sate με πικάντικες σάλτσες και φυσικά το κρασάκι μας και έπειτα λιώσαμε στον ύπνο!
Για την επόμενη μέρα είχαμε κλείσει εκδρομή για να δούμε το μεγαλύτερο ναό στο Μπαλί τον Beshakih - The mother temple. Εκεί είναι όπως για εμάς η Τήνος. Μέσα στον ναό δεν μπορεί να μπεί ο οδηγός σας διότι έχουν κάνει ένα association κάποιοι οδηγοί και είναι οι μόνοι που μπορούν να σε ξεναγήσουν. Ευτυχώς μας είχε ενημερώσει ο οδηγός μας ότι δεν πρέπει να δώσουμε πάνω από 5 δολάρια το άτομα για είσοδο και άλλα 5 για τον ξεναγό και ένα για να νοικιάσουμε Saron (κάτι σαν παρεό που πρέπει να φοράς για να μπεις στο ναό). Οι τύποι μας ζητούσαν 10 δολάρια το άτομο και τους είπαμε ότι φίλοι μας που είχαν έρθει την προηγούμενη πλήρωσαν 5. Μετά από παζάρια και απειλές ότι απλά θα μπούμε μόνοι μας χωρίς ξεναγό, πληρώσαμε αυτά που μας είχε πει ο οδηγός μας. ο ναός έχει τρελό περπάτημα διότι αποτελείται από πολλά κτίσματα η περίμετρος των οποίων είναι σύνολό 1 με 1,5 χιλιόμετρο! Πάντως είναι καταπληκτικό... Είναι από τα μέρη που πρέπει να πας. Έπειτα από αυτό συνεχίσαμε προς τα κάτω και περάσαμε από το χωριό του driver μας ο οποίος σταμάτησε (αφού φυσικά μας ρώτησε) αστο σπίτι του για να μας κεράσει ένα καφέ και να μας δείξει το 13 ημερών κοριτσάκι του... Μία γλύκα το μωρό. Και είδαμε πως είναι ένα παραδοσιακό Μπαλινέζικο σπίτι. Συνεχίζουμε το ταξίδι μας και φτάνουμε στην UBUD η οποία είναι γνωστή για τα μαγαζιά της, τα παζάρια της και τον δρόμο με τις Galleries. Ψωνίσαμε διάφορα πραγματάκια και δωράκια, τιμήσαμε τις Galleries και πήραμε δύο υπέροχους πίνακες για το σπίτι μας σε εξευτελιστικά χαμηλές τιμές. Εκεί θα δείτε ότι πουλάνε και στο δρόμο πίνακες, όμως δεν διακινδυνεύσαμε να πάρουμε από εκεί καθώς μας είπαν ότι η ποιότητα των χρωμάτων δεν ήταν καλή και ότι με τα χρόνια θα ξεθώριασαν. Φυσικά εάν πάρεις από εκεί πίνακα είναι σαν να τον παίρνεις τσάμπα... Ούτε πόστερ δεν παίρνεις στην Ελλάδα με αυτά τα λεφτά. Φυσικά το παζάρι που μπορείς να κάνεις οπουδήποτε είναι τρομερό. Κάθε μέρα καταφέρναμε να αγοράζουμε όλο και πιο φτηνά. Ξεκινήστε με ένα -70% από αυτό που σας ζητάνε (ναι. ναι) και θα τους δείτε να χτυπιούνται ότι είναι αδύνατον. Εάν επειμείνετε και κάνετε ότι φευγετε θα αγοράσετε με -60% έως -50% από την αρχική τιμή.
Η επόμενη βόλτα μας ήταν στην Jimbaran όπου έχει λενα πλήθος από ψαροταβέρνες πάνω στη θάλασσα. Διαλέξαμε και φάγαμε κάπου στη μέση. Η τιμές είναι και πάλι υπερβολικά χαμηλές για αυτό που τρως. Διαλέγεις λοιπόν πιο ψάρι, ποιον αστακό, καραβίδα κλπ θες, στο ζυγίζουν μπροστά σου και έπειτα στο σερβίρουν με ρυζάκι, λαχανικά και 4 διαφορετικές σάλτσες (οι οποίες όλες είναι πολύ καυτερές). Ακόμα και οι καραβίδες και ο αστακός είναι πικάντικα διότι μάλλον πρώτα τα βουτάνε σε κάτι καυτερό και μετά στα ψήνουν. Αποτέλεσμα? Η μπύρα Bintage (τοπίκή τέεεεεελεια) κύλαγε σαν βάλσαμο στα καψαλισμένα λαρύγγια μας... Άσε που ήρθε μια κομπανία με βιόλα, κιθάρα, τουμπερλέκια κλπ κι αφού μας ρώταγαν από ήμασταν μας τραγουδούσαν ένα τραγούδι στη γλώσσα μας ή ότι άλλο τράβαγε η ψυχή μας. Στα Ελληνικά ήξεραν φυσικά το "Σ’ Αγαπώ γιατί είσαι ωραία", τα Παιδιά του Πειραιά και το "Φυλαχτό". Πεθάναμε στο γέλιο διότι η προφορά τους είχε τρελή πλάκα και αυτά που λέγαν δεν ήταν ακριβώς ελληνικά... Ας πούμε το "Μα εγώ, μα εγώ" το λέγανε ¨Maribou, Maribou"!!!! Xaxaxaxaxa!
Φυσικά δεν παραλείψαμε να πάμε μία βόλτα στη Kuta και τη Legian τα οποί είναι μία περιοχή και ας μας έλεγαν οι ντόπιοι ότι είναι δύο. Απλά η Legian είναι η κεντρική λεωφόρος όπου είδαμε και το μνημείο με τα ονόματα των νεκρών από τις βομβιστικές επιθέσεις και παίρνοντας με τα πόδια ένα κάθετο στενάκι προς τα κάτω βρίσκεσαι στην παραλία της Kuta. Τα εν λόγω σοκάκια σου θυμίζουν ακριβώς τα σοκάκια σε ένα ελληνικό νησί. Τουρίστες που περιπατάνε δεξιά και αριστερά και αγοράζουν σουβενίρ, ατελείωτα σκοθτεράκια που προσπαθούν να περάσουν ανάμεσα στους τουρίστες, μαγαζιά για να φας να πιεις κλπ...
Τη παραλία της Κούτα την είδαμε απόγευμα και όχι βράδυ. Φυσικά είχε πάρα πολύ κόσμο και χύμα Αυστραλούς αλλά δε θύμιζε σε τίποτα το Φαληράκι της Ρόδου. Τέτοια όργια δεν είδαμε. Φυσικά αυτά μπορεί να ξεκινάνε πιο αργά που αρχιζει και "βαράει"... Φυσικά τύπους που σου θυμίζουν τελειωμένους με μία μπύρα στο χέρι βλέπεις. Τέλος πάντων εμείς διαλέξαμε να φάμε σε ένα σοκάκι που ήταν πιο ήρεμα και πιο γραφικά από ότι στην παραλία. Ανακαλύψαμε ότι στην Κούτα δεν σου χρεώνουν 21% φόρο όπως στα περισσότερα άλλα μαγαζιά και επίσης ότι γενικά η ζωή είναι πολύ πιο φτηνή από την Κοσμοπολίτικη Nusa Dua που ήταν το ξενοδοχείο μας.
Φυσικά άλλο ένα Spa 2.5 ωρών το χτυπήσαμε μία δύο μέρες πριν φύγουμε και αυτή τη φορά είχαμε παραπάνω έκπτωση και έτσι πληρώσαμε 15? το άτομο... Χιχιχιχι!
Για το τέλος αφήσαμε τους ξακουστούς ναούς της Uluwatu και Tanah Lot. Πήγαμε στην Uluwatu κάπως επιφυλακτικά διότι μας είχαν φοβίσει ότι τα πιθίκια είναι κάπως επιθετικά και ότι θα θελήσουν να μας αρπάξουν ότι μπορούν. Οκ! δεν είναι τόσο τραγικά. απλά δεν είναι τόσο εξοικειωμένα με τον άνθρωπο όπως αυτά στο Monekey park. Απλά δεν φορέσαμε γυαλιά ηλίου και μπιχλιμπίδια σε χέρια και λαιμό και ήμασταν οκ! Και Φώτο τα τραβήξαμε και τα ταΐσαμε! Η Uluwatu είναι ένας μικρός ναός στον οποίο μάλιστα δεν επιτρέπεται να μπεις μέσα στον κύριο ναό γιατί είσαι τουρίστας. Όμως είναι χτισμένος πάνω σε ένα εξαιρετικό σημείο. Στο νοτιότερο άκρο του νησιού πάνω ακριβώς στο γκρεμό με υπέροχη θέα προς τη θάλασσα που κόβει την ανάσα. Ο ναός Pura Tanah Lot βρίσκεται αντίθετα χτισμένος πάνω σε ένα βράχο μέσα στη θάλασσα. Οι ντόπιοι για να προσκυνήσουν πρέπει να πάνε από γεύμα που λόγω της παλίρροιας (σε όλες τις παραλίες του νησιού) η θάλασσα τραβιέται και έτσι προσεγγίζεις το ναό με τα πόδια... Υπέροχο θέαμα και αυτό...
Και τέεεελος το Μπαλί….
Στο αεροδρόμιο της Μπανγκόκ τσακώθηκα με ένα τύπο γιατί κάτι χρειάστηκα και δεν μπορούσε να με εξυπηρετήσει κανείς, ο ένας ρώταγε τον άλλο, με έστελναν από τον ένα στον άλλο για σχεδόν 2 ώρες και τα Αγγλικά τους ήταν άθλια σε επίπεδο “ThisisanApple”. Τελικά αναχώρησα για να ηρεμήσω πήγα και έφαγα με την αγάπη μου φανταστικά Noddlesπου δεν έχουν καμία σχέση με τα κινέζικά ή αυτά που τρώμε εδώ… Σρουρπ…
Γενικές οδηγίες προς ναυτιλλόμενους…
· Μη πάτε καμία ντόπιο πράκτορα από ταξιδιωτικό. Το μόνο που θα προσπαθήσει είναι να σας πάει όπου παίρνει μίζα.
· Να έχε μαζί σας κανένα immodium γιατί εμένα από το πολύ καυτερό με έπιασε μια μέρα διάρροια.
· Πάντα να έχετε μαζί σας ένα ζακετάκι όταν πρόκειται να μπείτε σε Taxiή αυτοκίνητο γιατί οι άνθρωποι είναι τρελοί με το aircondition. Το βάζουν στο φουλ. Εγώ τις πρώτες μέρες κόντεψα να γίνω σαν στο σκίουρο με το βελανίδι στο Εποχή των Παγετώνων.
· Να κάνετε πολλά παζάρια και να επιμένετε στη τιμή σας. Ο επιμένων νικά.
· Οδηγό για τις ημερήσιες ή μισής μέρας εκδρομές σας θα βρίσκετε έξω από το ξενοδοχείο σας και γενικά παντού. Θα σας πιάνου αυτοί. Παζαρέψτε τις τιμές τους και προσέξτε γιατί εύκολα θα πληρώσετε παραπάνω από ότι αξίζει. Πάρτε προσφορές από πολλούς. Να προτιμάτε αυτούς που δίνουν προσφορά με τη μέρα και όχι με τα χιλιόμετρα. Είναι πιο φτηνοί. Οι μικρές διαδρομές σας βγαίνει πιο φτηνά να παίρνετε δύο ταξί (ένα πήγαινε και ένα στο έλα) παρά ναν σας περιμένει ένα εκεί που θα πάτε μέχρι να γυρίσετε.
· Ό, τι συμβουλή χρειαστείτε απλά ρωτήστε με…
AND THAT'S ALL FOLKS...
! ! ! !Attachments
Last edited by a moderator:
Zina.Bλεπω απο το πρωτο μηνυμα ξεκινας με ιστορια και μαλιστα αρκετα κατατοπιστικη.
