Αυστρία Γαλλία Γερμανία Ελβετία Ιταλία Λουξεμβούργο Μοναχικός περιπλανώμενος στις ακρογωνιές της Ευρώπης

[VADIM]

Δεν έχει καν προλάβει το πλαϊνό stand να ακουμπήσει στο έδαφος και ήδη έχω πεταχτεί από τη σέλα της μηχανής, έχω "ξεριζώσει" το κράνος από το καταϊδρωμένο μου κεφάλι και τρέχω αλαφιασμένος προς την είσοδο του Autogrill. Προσπερνάω - σχεδόν σπρώχνοντας - κάποιους πελάτες, φθάνω στα ψυγεία και αρπάζω το πρώτο αναψυκτικό που βρίσκω μπροστά μου (ήταν ένα ice-tea με γεύση ροδάκινο). Το ανοίγω επί τόπου και το αδειάζω με αγαλλίαση στο λαρύγγι μου. Με το άδειο μπουκάλι και άλλο ένα γεμάτο στα χέρια και με κάποια περίεργα βλέμματα πάνω μου (ή μήπως είναι ιδέα μου?), κατευθύνομαι στην ουρά του ταμείου. Λίγα λεπτά αργότερα, αραχτός σ' ένα τραπεζάκι με θέα το καυτό καταμεσήμερο και την πυρωμένη autostrada, με το έντονο καρδιοχτύπι να καταλαγιάζει σταδιακά, απολαμβάνω τη δροσιά του air condition και του δεύτερου αναψυκτικού και ανακαλώ στη μνήμη μου - σαν φλας μπακ ταινίας του Quentin Tarantino - τα γεγονότα που μεσολάβησαν μέχρι τώρα:

Μετά από δυόμιση χρόνια "ταξιδιωτικής ανομβρίας" και αφού απρόβλεπτες υποχρεώσεις με ανάγκασαν να αναβάλλω το προγραμματισμένο για το καλοκαίρι του 2021 road trip, αρχές του περασμένου Απριλίου, ανυπόμονος και περίχαρης, ξεκινούσα το σχεδιασμό του νέου μοναχικού ταξιδιού μου.
Αυτό πρακτικά σήμαινε ότι έπρεπε να απαντήσω στα γνωστά 3 "π":

Πού: Στο MotoEurope 2019 είχα κινηθεί κυρίως γύρω από τη Μεσόγειο, οπότε φέτος ήθελα αλλαγή εικόνων, λαχταρούσα να ξαναδώ κλασικά ξυλόσπιτα με λουλουδιασμένες προσόψεις, να ανηφορίσω σε καταπράσινες βουνοπλαγιές, να απολαύσω οδήγηση σε στριφτερούς αλπικούς δρόμους. Η απάντηση στο "πού" λοιπόν ήταν εύκολη: Κεντρική Ευρώπη (πιο αναλυτικά στη συνέχεια).

Πότε: Με τον καιρό όλο και πιο απρόβλεπτο και ασταθή και πολλές φορές επικίνδυνο, - ιδιαίτερα όταν είσαι εκτεθειμένος πάνω σε μια μηχανή - η επιλογή της κατάλληλης εποχής ταξιδιού μοιάζει με ποντάρισμα σε ρουλέτα. Τελικά αποφάσισα να ξεκινήσω όταν η άνοιξη θα άρχιζε να σβήνει μέσα στο καλοκαίρι, δηλαδή μέσα Ιουνίου.

Πώς: Αυτή τη φορά ήθελα να βγω στην Κεντρική Ευρώπη κινούμενος αμιγώς οδικά, - χωρίς τη μεσολάβηση ferry boat και Αδριατικής όπως στα προηγούμενα δύο MotoEurope ("...ό,τι αγαπώ είναι το πιστόνι σε κίνηση", "Η Συνταγή της Ευτυχίας") - διασχίζοντας τα κράτη της πρώην Γιουγκοσλαβίας, είχα κανονίσει μάλιστα και τη διαμονή για τις τρεις πρώτες διανυκτερεύσεις (Σκόπια, Βελιγράδι, Βουδαπέστη). Λίγες μέρες όμως πριν την αναχώρηση, τα μετεωρολογικά νέα περί επερχόμενου καύσωνα από δυτικά με έκαναν να αναπροσαρμόσω το σχεδιασμό και να κλείσω εισιτήριο μονής διαδρομής Πάτρα - Βενετία, ελπίζοντας να "κατέβω" τα Βόρεια Βαλκάνια στην επιστροφή.

Όμως αρκετά μακρηγόρησα με την εισαγωγή, το MotoEurope 2022 ξεκινάει:

Ημέρα 1η (Venice - Lago Maggiore)

Αν και το ferry της ΑΝΕΚ έχει πιάσει στο λιμάνι της Βενετίας (Fusina port) από τις 08:00, έχει περάσει σχεδόν μια ώρα και είμαι καθηλωμένος στο τελευταίο αμπάρι, περιμένοντας να μανουβράρουν για να βγουν τα δεκάδες φορτηγά από πάνω μας. Ευτυχώς, με τους υπόλοιπους εγκλωβισμένους μηχανόβιους φτιάχνουμε μια ωραία παρέα, μοιραζόμαστε τις μοτοσυκλετιστικές μας εμπειρίες και τα ταξιδιωτικά σχέδιά μας και ο χρόνος περνάει πολύ ευχάριστα.

Κατά τις 09:00 βγαίνω επιτέλους στον καθαρό αέρα. Μπροστά μου απλώνεται ένας καταγάλανος ουρανός, ένας υπέροχος καιρός και μια άθλια εικόνα του λιμανιού. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς έχουν αφήσει οι Ιταλοί την ακτοπλοϊκή πύλη εισόδου/εξόδου μιας από τις πιο τουριστικές πόλεις του κόσμου να παρουσιάζει αυτή την τριτοκοσμική εικόνα, με χιλιομπαλωμένη άσφαλτο και εγκαταλελειμμένα κτίρια τριγύρω γεμάτα σκουπίδια.

Τέλος όμως οι αρνητικές σκέψεις, ανοικτοί ορίζοντες με περιμένουν κι εγώ, ασυγκράτητος σαν μικρό παιδί, είμαι έτοιμος να τους εξερευνήσω.

Δύο ώρες και περίπου 200 χλμ αργότερα, λίγο μετά τη Brescia, κάνω μια στάση για εσπρεσάκι και φοκάτσια. Πλησιάζει 12:00 όταν, βγαίνοντας από το δροσερό περιβάλλον του Autogrill, με χτυπάει σαν κεραυνός ένα καυτό κύμα ζέστης, Και κάπου εκεί αρχίζει το "πανηγύρι". Αγαπητές/οί αναγνώστες, δεν ξέρω αν ήταν μόνο ο αναμενόμενος εκείνη την ημέρα καύσωνας των 38 βαθμών ή μια μικρή κρίση πανικού (ή η βλακεία μου να παραλείψω να ενυδατωθώ επαρκώς) η αιτία του ξαφνικού σοκ υπερθερμίας που με κατέλαβε, αλλά από εκείνη τη στιγμή το ταξίδι μετατρέπεται σε μια διαρκώς αυξανόμενη αγωνιώδη δοκιμασία για μένα. Αν και - κόντρα στους κανόνες ασφάλειας - είχα "ξεφορτωθεί" από νωρίς το βαρύ μπουφάν, δεν τολμώ το ίδιο με το κράνος, μολονότι νοιώθω τις ακτίνες του ήλιου να το διαπερνούν και να χώνονται σαν πυρωμένα καρφιά στο κεφάλι μου. Τί μπορώ να κάνω, δεν ήρθε δα και ... το τέλος του κόσμου, σφίγγω τα δόντια και συνεχίζω.

Κι όμως, το τέλος του κόσμου είναι εκεί, στημένο και με περιμένει μετά από 70 χλμ και μια ανοιχτή στροφή. Είναι η εικόνα που αντικρίζω φτάνοντας στον κεντρικό σταθμό διοδίων έξω από το Μιλάνο, μια ατέλειωτη ουρά αυτ/των - καθότι Κυριακή - που περιμένουν υπομονετικά με κλειστά παράθυρα, αναμμένα air condition και τις πιστωτικές στο χέρι για να πληρώσουν το αντίτιμο των διοδίων, μια διαδικασία που - νομίζω ότι - κρατάει αιώνες. Το κεφάλι μου έχει αρχίσει να "μυρμηγκιάζει", αν κάτσω μερικά λεπτά ακόμη κάτω απ' το λιοπύρι, με βλέπω να καταρρέω μαζί με τη μηχανή στην άσφαλτο. Ε όχι! Eίναι καιρός να μπει μπροστά η κλασική ελληνική πατέντα. Βάζω πρώτη και ορμώντας ακάθεκτος, προσπερνάω όλη την ουρά στη λωρίδα μου και φθάνω μερικά αυτοκίνητα πριν το σταθμό. Μέχρι να βρεθεί ένας μεγαλόψυχος οδηγός να μου παραχωρήσει προτεραιότητα, δυστυχώς γνώρισα από κάμποσους άλλους τον απόλυτο αλτρουισμό. Αν και τους έδειχνα τον ήλιο και πόσο εκτεθειμένος είμαι σε σχέση μ'αυτούς, απτόητοι μου έκαναν νοήματα να επιστρέψω στη σειρά μου, που βέβαια την είχα ήδη χάσει. Περνάω τα διόδια και δυο χλμ μετά βλέπω δεξιά μου τη σωτήρια ταμπέλα ενός autogrill.

Κι έτσι, μετά από αυτό το μακρόσυρτο φλας μπακ, ξαναπιάνω το νήμα εκεί που το άφησα, στο τέλος της πρώτης παραγράφου του ταξιδιωτικού μου. Έχω ηρεμήσει πια, έχω ξεϊδρώσει και ενυδατωθεί και είμαι ξανά πάνω στη μηχανή μου για τα τελευταία 100 χλμ μέχρι τον προορισμό.

ΚΙ όταν αφήνω την autostrada και παίρνω το δρόμο των λιμνών, ένα ελαφρύ αεράκι έρχεται να με δροσίσει και να αλλάξει άρδην τη διάθεσή μου. Τι σου είναι ο άνθρωπος! Μέχρι πριν λίγο "σερνόμουν" και τώρα, αντικρίζοντας τις πρώτες εικόνες της λίμνης Maggiore, τα έχω αφήσει όλα πίσω μου και η πρωινή ενθουσιώδης διάθεσή μου έχει επανέλθει πανηγυρικά!

Η lago Maggiore (μεγάλη λίμνη) είναι η δεύτερη μεγαλύτερη της Ιταλίας μετά την Garda. Η δυτική πλευρά της ανήκει στο Πιεμόντε, η ανατολική στη Λομβαρδία και η βόρεια στο ελβετικό καντόνι του Τιτσίνο. Η μεγαλύτερη και τουριστικότερη παραλίμνια πόλη είναι η Stresa, έχω επιλέξει όμως να διανυκτερεύσω 3 χλμ πιο βόρεια, στο γοητευτικό Baveno.

Καταμεσήμερο φθάνω στο ξενοδοχείο και ... σε συνέχεια της πρωινής περιπέτειας, έρχεται να επιβεβαιωθεί ο νόμος του Μέρφυ ("ό,τι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει") και να επικυρώσει θριαμβευτικά την πιο γκαντέμικη ταξιδιωτική μέρα της ζωής μου! Παραθέτω τηλεγραφικά την αλληλουχία των γεγονότων:

1. Παρκάρω τη μοτό ακριβώς μπροστά στο ξεν/χείο και πάω κατευθείαν, χωρίς να ξεφορτώσω πράγματα, στη ρεσεψιόν για check-in, αφού το πρώτο πράγμα που ήθελα φθάνοντας ήταν να πετάξω από πάνω μου μπότες και παντελόνι μηχανής και να κάνω ένα δροσερό ντους.
2. Η ρεσεψιονίστ (ευχάριστη έκπληξη, με υποδέχεται με καλά ελληνικά, αφού έχει δουλέψει κάμποσα χρόνια στην Ελλάδα) μου λέει ότι το parking μπροστά είναι για αυτ/τα και μου προτείνει να μετακινήσω τη μηχανή στην πίσω πλευρά, σε άλλο κλειστό ασφαλές.
3. Βάζω εμπρός, πάω να ξεκινήσω και ούτε κατάλαβα για πότε μου γλίστρησε πάνω στο γαρμπίλι που ήταν στρωμένο το parking. Άρχισε να γέρνει και βέβαια την άφησα να πέσει, πώς να κρατήσω τα 300+ κιλά της φορτωμένη. Ευτυχώς που έτρεξε αμέσως και με βοήθησε η ευγενέστατη ρεσεψιονίστ να τη σηκώσουμε, γιατί μόνος μου ήταν αδύνατο, ιδιαίτερα μετά από τέτοια μέρα.
4. Ψυχικό και σωματικό ράκος πια, ανέβηκα στο δωμάτιο και αφέθηκα στις θεραπευτικές ιδιότητες του νερού. Επιτέλους, χαλάρωση...?... όχι ακριβώς! Προσπαθώ να τραβήξω στην μπαλκονόπορτα αυτή τη σκούρα κουρτίνα...

που μου κρύβει αυτήν την υπέροχη θέα της λίμνης...

και ... ξηλώνεται όλο το κουρτινόξυλο και μου μένει στα χέρια.
5. Θα με πιστέψετε αν σας πω ότι κατέβηκα μες στο καταμεσήμερο ξανά στη μηχανή να πάρω μια πένσα από τα εργαλεία μου, να προσπαθήσω μάταια να διορθώσω τη ζημιά και εν τέλει να τηλεφωνήσω με τα αυτιά κατεβασμένα στη ρεσεψιόν για να επιληφθούν εκείνοι? (THE END).

Μετά απ' όλα αυτά κι αφού έπνιξα τον πόνο μου μέσα σ' ένα σνίτσελ με πατάτες τηγανιτές...

.... και χάθηκα για λίγο στα στενοσόκακα και στις γραφικές πλατειούλες της Stresa και του Baveno ....

... ξεκινάω να εξερευνήσω τη λίμνη. Αμέσως με υποδέχεται ένα υπέροχο σκηνικό! Περπατάω στον παραλίμνιο πεζόδρομο και τριγύρω μου ξεφυτρώνουν πολυτελή ξενοδοχεία, δεκάδες εντυπωσιακές βίλλες με τους ολάνθιστους κήπους τους, μια ονειρεμένη πανδαισία χρωμάτων. Στρέφω το βλέμμα μου ψηλά και αγναντεύω τα καταπράσινα βουνά που περιστοιχίζουν τη λίμνη και τα διάσπαρτα γραφικά χωριουδάκια.

Εικόνες που θυμίζουν έντονα τις άλλες πανέμορφες λίμνες του Βορρά, την Como και τη Garda. Το "διαμάντι του στέμματος" όμως της Maggiore, που τη διαφοροποιεί από τις άλλες δύο είναι τα τρία νησιά Borromeo (από το όνομα της οικογένειας τραπεζιτών που τα κατέχουν εδώ και αιώνες): το Isola Bella, το Isola dei Pescatori και το Isola Madre. Είναι απόγευμα πια, η ζέστη έχει υποχωρήσει αισθητά κι εγώ έχω πάρει το καραβάκι για μια μικρή κρουαζιέρα επιλέγοντας να γνωρίσω τα δύο πρώτα.
Οι εικόνες εν πλω και των δυο νησιών είναι μαγικές, ιδιαίτερα οι κήποι του Isola Bella με τις αναβαθμίδες τους.

Το Isola Bella, που είναι και το πιο τουριστικό, μέχρι τις αρχές του 17ου αιώνα ήταν μια άγονη βραχονησίδα, ώσπου αποφάσισε ο τότε κόμης Μπορομέο να το μετατρέψει σε καλοκαιρινό παλάτι, το Palazzo Borromeo. Αυτό είναι και το πρώτο αξιοθέατο που επισκέπτομαι στο νησί και περιλαμβάνει κάμποσες αίθουσες έντονα διακοσμημένες σε μπαρόκ ρυθμό, μερικές διαμορφωμένες σαν σπηλιές με τους τοίχους καλυμμένους με κοχύλια και μια πλούσια πινακοθήκη.

Βγαίνω στον υπαίθριο χώρο, όπου το θέαμα είναι ακόμη πιο εντυπωσιακό. Μπροστά μου απλώνεται ένας πανέμορφος μπαρόκ κήπος, με περίτεχνες συνθέσεις δένδρων και θάμνων, σιντριβάνια και τρεχούμενα νερά, πάμπολλα - μου φάνηκαν υπερβολικά και κακόγουστα - αγάλματα αρχαίων Θεών και μονόκερων, τα υπέροχα λευκά παγώνια να τριγυρίζουν ήρεμα γύρω μου και πάνω απ' όλα την εκπληκτική θέα στη λίμνη από εκεί ψηλά. Όμορφες στιγμές!

Το Isola dei Pescatori δεν διαθέτει τα μεγαλεία του Bella, αλλά έχει γραφικά δρομάκια και πάμπολλα εστιατόρια, σ' ένα από τα οποία στάθηκα για να τιμήσω το όνομά του (νησί των ψαράδων)!

 

• 1
• 2
• 3
• …

  Go to chapter

  Go
• 16

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 16

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[VADIM]

Ημέρα 2η (Lago d' Orta - Lago Maggiore)

Σ' αυτό το σημείο να πω ότι σύμφωνα με το αρχικό πρόγραμμα, τις πρώτες μέρες του οδοιπορικού μου σχεδίαζα να τις περάσω στις ακτές μερικών από τις πιο ειδυλλιακές λίμνες της Ευρώπης, οπότε σήμερα θα έπρεπε να έχω μαζέψει τα πράγματά μου, να έχω ξεκινήσει νωρίς με κατεύθυνση δυτικά, να έχω ήδη περάσει στη Γαλλία από το Mont Blanc και, μετά από 340 χλμ, να έχω φθάσει στην περίφημη λίμνη Annecy. Δυστυχώς οι προβλέψεις για καύσωνα εξακολουθούν να είναι δυσοίωνες (μιλάνε για 38άρια υπό σκιά), οπότε χθες το βράδυ που γύρισα από τα νησιά, φρόντισα να ακυρώσω τη διαμονή στο Annecy και να παρατείνω την παραμονή μου εδώ για άλλη μια μέρα. Όμως "ουδέν κακόν αμιγές καλού". Είναι αργά το πρωί κι εγώ πάνω στη μηχανή μου ανεβαίνω το λόφο πίσω από τη Stresa, περνώντας μέσα από ορεινά χωριουδάκια και πυκνά δάση και ανυπομονώντας να διανύσω τα 30 χλμ που με χωρίζουν από τη δεύτερη λίμνη του ταξιδιού μου, που θα αναπληρώσει το έλλειμμα της Annecy, τη Lago d' Orta.

Η μικρούλα λίμνη Orta δεν μοιάζει καθόλου με τις μεγάλες αδελφές της Maggiore, Como και Garda. Δεν διαθέτει πεντάστερα ξενοδοχεία ούτε πολυτελή εστιατόρια, δεν κατακλύζουν ορδές τουριστών τα στενάκια της, ούτε ουρές αυτοκινήτων τους δρόμους της. Παράδοξο για τόσο όμορφο τόπο, αλλά έχει καταφέρει να μην υποκύψει στην τουριστική εκμετάλλευση και να αποτελεί ένα μέρος ιδανικό για χαλάρωση και γαλήνη. Συνεπαρμένος από τη θέα, κατηφορίζω μια κατάφυτη χερσόνησο, στην άκρη της οποίας απλώνεται ένα γλυκύτατο χωριουδάκι, η πρωτεύουσα της λίμνης, η Orta San Giulio. Ξεπεζεύω ανυπόμονος και σπεύδω να εξερευνήσω τα πλακόστρωτα δρομάκια και τις γραφικές πλατείες.

Είναι μικρό το χωριό και δεν αργώ μετά από μερικές εκατοντάδες μέτρα να βγω στην κεντρική πλατεία Motta και το λιμανάκι.

Κι εδώ με περιμένει το αποκορύφωμα της ομορφιάς αυτού του τόπου: Ακριβώς απέναντί μου, στη μέση της λίμνης, μου αποκαλύπτεται το highlight της εκδρομής. Είναι το Isola di San Gioulio, ένα νησάκι που πήρε το όνομά του από τον Άγιο Ιούλιο που έφθασε εδώ τον 4ο αιώνα. Στην φωτογραφία δεσπόζει η μεσαιωνική ομώνυμη Βασιλική. Απολαυστική εικόνα!

Το υπόλοιπο της ημέρας το αφιέρωσα σ' ένα ακόμη mini road trip, την εξερεύνηση της δυτικής ακτογραμμής της λίμνης Maggiore. Ήταν από τις στιγμές του ταξιδιού που θυμάμαι έντονα! Ένα δροσερό απόγευμα με χαλαρή οδήγηση, γραφικά χωριουδάκια αριστερά μου, ήρεμη η λίμνη δεξιά μου...

.... ούτε που κατάλαβα πότε πέρασα τα ερημικά σύνορα και βγήκα στην Ελβετία για μια σύντομη γνωριμία με τη Λουκέρνη.

Στην επιστροφή, το ηλιοβασίλεμα με βρήκε να απολαμβάνω, με ένα gelato στο χέρι, τη βόλτα μου στον παραλιακό πεζόδρομο ενός από τα πιο όμορφα χωριά της λίμνης, του Cannobio.

Ημέρα 3η (Lago Maggiore - Interlaken)

Δεν έχει ξημερώσει καλά-καλά κι αποχαιρετώ τη Maggiore. Σήμερα με περιμένει μια διαδρομή μέσα από επαρχιακούς δρόμους και μερικά από τα ωραιότερα περάσματα της Ευρώπης, στα οποία θα βρεθώ για πρώτη φορά. Ένας αραιά συννεφιασμένος ουρανός κάνει τη μέρα ιδανική για ταξίδι κι εμένα έναν τρισευτυχισμένο αναβάτη.

Μετά από 60 χλμ προσπερνώ τα εγκαταλελειμμένα και μισογκρεμισμένα ιταλοελβετικά φυλάκια και μπαίνω στην Ελβετία.

Κινούμαι στη σκιά των Άλπεων και δεν χρειάζονται παρά μερικά χιλιόμετρα για να μου αποκαλυφθεί το υπέροχο τοπίο της χώρας, μια συνέχεια από καταπράσινες πεδιάδες, ορμητικά ποτάμια, κουκλίστικα χωριά, μοναχικά σαλέ κι ευτυχισμένες αγελάδες. Ένα τοπίο που θεραπεύει κορεσμένα βλέμματα και απαλλάσσει από την αγχωτική καθημερινότητα.

Το πρωί, βλέποντας το Google Maps να μου υπολογίζει σχεδόν 5 ώρες οδήγηση για 270 χλμ, έψαχνα να βρω το λάθος του. Τελικά, είχε και πάλι δίκιο.

Παραδομένος στην ομορφιά γύρω μου και στα απολαυστικά στροφιλίκια, ούτε που κατάλαβα πότε έφτασα στην κορυφή του Simplon Pass στα 2 χλμ υψόμετρο.

Είμαι πίσω στους χρόνους, οπότε ακυρώνω μια μικρή στάση γνωριμίας με την πόλη Brig. Ξαφνικά, κάπου εκεί στο βάθος διακρίνω να φιδοσέρνεται μια μακριά γκριζοκόκκινη φιγούρα.

Ακόμη και τώρα που γράφω, ρίγη συγκίνησης με διατρέχουν! Είναι το περίφημο Glacier Express, το πιο διάσημο ελβετικό πανοραμικό τραίνο, ψηλά στη λίστα των ταξιδιωτικών επιθυμιών μου, να κάνω κάποτε με αυτό τη διαδρομή από το St Moritz μέχρι το Zermatt και τους πρόποδες του Matterhorn. Για κάμποσα λεπτά απολαμβάνω ένα τρελό κρυφτούλι μαζί του, να το χάνω μέσα σ' ένα τούνελ και να το βλέπω ξαφνικά να εμφανίζεται πίσω από μια λοφοπλαγιά, τόσο κοντά μου που μπορώ να διακρίνω κάποιους επιβάτες να με χαιρετάνε. Από τις αξέχαστες στιγμές του ταξιδιού μου!!

 

[VADIM]

Διασχίζω για κάμποση ώρα ένα βαθύ φαράγγι, κινούμενος παράλληλα σ' ένα ποταμάκι, ώσπου μπροστά μου εμφανίζεται ξαφνικά το επόμενο "εμπόδιο", οι Βερνικές Άλπεις και το πέρασμα Grimsel.

Όσο μαζεύω τα μέτρα μέχρι την κορυφή του πάσου (υψόμετρο 2.164 μ.), τόσο αλλάζει ο καιρός. Μαζί με τις πρώτες εικόνες χιονιού στις βουνοκορφές, έρχεται ένα ψιλόβροχο και μια υγρασία που περονιάζει.

Στην κορυφή γίνεται ένας χαμός από μηχανόβιους, αφού το Grimsel Pass (όπως και το γειτονικό Furka Pass) με τα στροφιλίκια του είναι πολύ δημοφιλές.

Μόλις προσγειώνομαι ξανά στα πεδινά, ο καιρός επανέρχεται στα καλά πρωινά επίπεδα....

.... και σε λίγο ξεπροβάλει πανέμορφη η τρίτη λίμνη του ταξιδιού μου, η Brienzersee.

Πολύ γρήγορα μπαίνω στο δημοφιλές Interlaken, που όπως λέει και το όνομά του, βρίσκεται ανάμεσα στις λίμνες Brienzersee και Thunersee.

Το Interlaken το έχω γνωρίσει σε παλαιότερο ταξίδι μου, κοσμοπολίτικο και μάλλον υπερεκτιμημένο, αποτελεί όμως βάση για εξερεύνηση των γύρω πανέμορφων περιοχών, αλλά και για extreme sports. Κάνω μια μικρή στάση για φαγητό και παρότι το ξενοδοχείο που θα διανυκτερεύσω σήμερα απέχει από εδώ 4 χλμ, προτιμώ να συνεχίσω. Μετά από μια δεκάδα χλμ φτάνω σε ένα από τα πιο πολυφωτογραφημένα χωριά της Ελβετίας, το Lauterbrunnen.

Το Lauterbrunnen από μόνο του είναι ένα ακόμη ειδυλλιακό ελβετικό χωριουδάκι. Έχει όμως την τύχη να είναι "φυτεμένο" σ' ένα απίστευτου φυσικού κάλλους σημείο, στο βάθος της ομώνυμης κοιλάδας, από τις ωραιότερες των Άλπεων, με τους καταπράσινους ορεινούς όγκους γύρω της να προσθέτουν στο τοπίο μια άγρια ομορφιά. Επιπρόσθετα, διαθέτει το ορόσημό της, το διάσημο καταρράκτη Staubbach, που πέφτει από ύψος 300 μέτρα, ένα φαντασμαγορικό υπερθέαμα, που δυστυχώς ο φακός του κινητού μου δεν μπορεί να απεικονίσει στο ελάχιστο!

Το καλύτερο σημείο βέβαια για να απολαύσεις το μεγαλείο της περιοχής είναι από ψηλά, από άλλα δυο παραμυθένια χωριουδάκια, το Wengen και το Murren, τα οποία όμως προσεγγίζονται μόνο με τρένο και τελεφερίκ. Το τρένο όμως ξεκινά σε 30 λεπτά και είμαι αρκετά κουρασμένος για να περιμένω. Κανένα πρόβλημα, αποφασίζω να παρατείνω τη διαμονή μου εδώ άλλη μια μέρα, οπότε ας περιμένει ο παράδεισος μέχρι αύριο.

Όπως έγραψα πριν, δεν έκλεισα διανυκτέρευση στο Interlaken, αλλά στο Ringgenberg, ένα χωριό στις όχθες της λίμνης Brienz. Το δωμάτιο είναι ένα κλουβί, αλλά η θεά από το μπαλκονάκι άπαιχτη!

Αργά το απόγευμα, ξεκούραστος και ορεξάτος, κίνησα για τον περίπλου της τέταρτης λίμνης του ταξιδιού μου, της Thunersee. Παρά το ψιλόβροχο, ήταν μια απολαυστική διαδρομή, με αποκορύφωμα την πανέμορφη πόλη Thun και το ομώνυμο κάστρο της, στο δυτικό άκρο της λίμνης, στις όχθες του ποταμού Άαρ. Αν βρεθείτε στην περιοχή μην τη χάσετε.

 

[Delmem38110]

Μετά απ' όλα αυτά κι αφού έπνιξα τον πόνο μου μέσα σ' ένα σνίτσελ με πατάτες τηγανιτές...

View attachment 418044

cotoletta alla milanese

 

[Kasiopia]

Τι ωραίο και περιπετειώδες οδοιπορικό! Περιμένω τη συνέχεια!

 

[VADIM]

Ημέρα 4η (Interlaken - Lake Constance)

Ξημέρωσε και ... απογοήτευση! Το χθεσινοβραδινό ψιλόβροχο δεν λέει να σταματήσει και το weather.com δείχνει έντονες βροχές για το επόμενο 3ήμερο στην περιοχή, οπότε δεν έχει νόημα να μείνω άλλη μια μέρα. Δυστυχώς, η επίσκεψη στον παράδεισο που ονειρευόμουν για σήμερα θα πρέπει να περιμένει ως το επόμενο πέρασμα από εδώ. Μέχρι τότε, δανείζομαι και παραθέτω μια φωτογραφία από το Google για να θαυμάσουμε μαζί τη μαγεία.

Κατά τις 10.00 βάζω τα αδιάβροχα και ξεκινάω για τον επόμενο προορισμό, που είναι η πέμπτη και τελευταία λίμνη του ταξιδιού μου, η λίμνη Constance. Στα πρώτα χιλιόμετρα ταξιδεύω μ' ένα ήρεμο ψιλόβροχο.

Όταν το GPS αποφασίζει να με οδηγήσει από τα υψώματα γύρω από τη Λουκέρνη τα πράγματα αρχίζουν να δυσκολεύουν, ....

.... οπότε αποφασίζω να κατέβω στον κεντρικό αυτοκινητόδρομο.

Ανοίγω μια παρένθεση για να σας πω ότι μέχρι τώρα δεν χρειάστηκε να προμηθευτώ την ελβετική βινιέτα (40 € περίπου αλλά με ισχύ για έναν χρόνο), γιατί κινήθηκα σε επαρχιακούς δρόμους, αλλά και γιατί - μεταξύ μας - όσες φορές πέρασα στο παρελθόν δεν την αγόρασα και δεν με σταμάτησαν ποτέ. Θα το ρισκάρω, ελπίζοντας ότι με τέτοιο καιρό δεν θα βγουν για μπλόκα.

Εν τέλει, η βροχή δυνάμωσε και με συνόδευσε για τα υπόλοιπα 150 χλμ (μέσα στο χαμό ούτε που κατάλαβα πότε μπήκα στη Γερμανία) ....

μέχρι και το ξενοδοχείο.

Η λίμνη Constance, η οποία στην ουσία είναι μια τεράστια διεύρυνση του Ρήνου, μοιράζεται ανάμεσα στην Αυστρία, την Ελβετία και τη Γερμανία. Είναι μεγάλη, τουριστικότατη και στις όχθες της αναπαύονται μερικές από τις ωραιότερες πόλεις και χωριά, όπως το Bregenz στην Αυστρία, το Lindau (!), το Meersburg (!) και βέβαια η Konstanz στη Γερμανία. Γύρω στα 12 χλμ από την τελευταία, σ' ένα χωριουδάκι ονόματι Wallhousen, θα μείνω σήμερα, με ωραία θεά στη λίμνη.

Η βροχή ευτυχώς έχει σταματήσει, οπότε αφού γίνονται τα απαραίτητα στεγνώματα, φεύγω για να γνωρίσω την Konstanz.

Η Konstanz είναι μια όμορφη, τακτοποιημένη - όπως όλες οι γερμανικές - πόλη, με ένα πολύ καλά διατηρημένο ιστορικό κέντρο, κι αυτό γιατί γλύτωσε από τους βομβαρδισμούς στον Β' Π.Π., αφού οι σύμμαχοι φοβήθηκαν μην πλήξουν την ουδέτερη Ελβετία, που αρχίζει στο τέλος του κεντρικού δρόμου της πόλης. Αφού καταβρόχθισα ένα σνίτσελ σε μια παραδοσιακή μπυραρία δίπλα στον Ρήνο ....

.... πέρασα από τη παλιά γέφυρα στο ιστορικό κέντρο και άρχισα το σεργιάνι από τον Καθεδρικό ναό. Σεργιάνησα σε πλακόστρωτα σοκάκια και γραφικές πλατείες, χάζεψα καλοδιατηρημένα μεσαιωνικά αρχοντικά ....

.... και χωρίς να το καταλάβω βγήκα στο λιμάνι. Από εδώ ξεκινούν τα καραβάκια για τα αξιοθέατα της λίμνης. Επίσης εδώ χτυπάει η καρδιά της πόλης. Πολλές καφετέριες και εστιατόρια και πολύς κόσμος να βολτάρει στον παραλιακό πεζόδρομο.

Στην άκρη του λιμανιού δεσπόζει το πρόσφατα ανεγερθέν (1993) εννιάμετρο άγαλμα/ορόσημο της πόλης, η Imperia. Το άγαλμα περιστρέφεται αργά γύρω από τον εαυτό του και παριστάνει μια γυναίκα που κρατάει στα χέρια της έναν Πάπα κι έναν αυτοκράτορα. Το θέμα του (όπως και το όνομά του) προέρχεται από το διήγημα του Μπαλζάκ "La belle Imperia", που σατιρίζει τα ήθη του κλήρου και της αριστοκρατίας.

Ήθελα τόσο πολύ να σεργιανήσω μέχρι αργά στην πόλη, αλλά το καταραμένο ψιλόβροχο άρχισε πάλι και με ανάγκασε να πάρω το δρόμο της επιστροφής.

 

[VADIM]

Ημέρες 5η & 6η (Lake Constance - Strasbourg)

Η μαγεία του road trip! Να ξυπνάς και να ζορίζεσαι ώσπου να θυμηθείς πού βρίσκεσαι αυτή τη φορά, να ανοίγεις το παράθυρο και να βλέπεις αυτό το θέαμα, ....

.... να μελαγχολείς για τις όμορφες πόλεις και τις όμορφες μνήμες που αφήνεις πίσω σου και απ' την άλλη να λαχταράς να βγεις ξανά σε άγνωστους δρόμους, να "γευθείς" νέους προορισμούς. Σήμερα λοιπόν είμαι πολύ χαρούμενος, αφού με υποδέχεται μια υπέροχη ηλιόλουστη μέρα και με περιμένει μια απολαυστική διαδρομή, σε στριφτερούς επαρχιακούς δρόμους, μέσα από τα γραφικά χωριουδάκια του Μέλανα Δρυμού.

Μετά από 200 χλμ, περνάω τα ανύπαρκτα σύνορα Γερμανίας - Γαλλίας που ορίζονται στη μέση της γέφυρας του Ρήνου και πολύ γρήγορα μπαίνω στο Στρασβούργο.

 

[VADIM]

Θυμάστε στην αρχή του οδοιπορικού που έγραψα ότι τις πρώτες ημέρες είχα σχεδιάσει να τις περάσω δίπλα σε μερικές από τις ωραιότερες λίμνες της Ευρώπης; Μετά την Constance και για το υπόλοιπο του ταξιδιού, λίμνες τέλος. Σειρά πια έχουν τα ποτάμια, με πρώτο τον Ρήνο που μόλις πέρασα. Και το αστείο είναι ότι αυτό δεν το προσχεδίασα, το διαπιστώνω τώρα απολογίζοντας το ταξίδι! Μήπως έπρεπε το ταξιδιωτικό μου να έχει τίτλο "Ο δρόμος του νερού";

Στο Στρασβούργο - μολονότι έχω βρεθεί άλλες δύο φορές στο παρελθόν - θα μείνω δύο ημέρες, ώστε:

1. Να απολαύσω μια από τις πιο γραφικές υδάτινες συνοικίες της Ευρώπης, τη Μικρή Γαλλία (Petit France), βολτάροντας δίπλα στα γραφικά κανάλια που σχηματίζει ο ποταμός Ιλ (νάτο κιόλας το δεύτερο ποτάμι) και χαζεύοντας τα καρτποσταλικά σπιτάκια του 16ου αιώνα με τις ξυλοδεσιές και τα ολάνθιστα μπαλκόνια τους.

2. Να σταθώ με δέος μπροστά στον μεγαλειώδη αρχιτεκτονικά Καθεδρικό Ναό της Παναγίας και να χαθώ μαγεμένος στα γύρω μεσαιωνικά στενάκια.

3. Να γευθώ μέσα σ' ένα βιομηχανικό πάρκο, στο καλύτερο - κατά Trip Advisor - εστιατόριο κρέατος της πόλης, εξαιρετικούς ανατολίτικους μεζέδες .....

..... αλλά και σ' ένα γραφικό μπιστρό, δίπλα στο φράγμα Vauban, μια "θεϊκή" σαλάτα θαλασσινών.

4. Να φωτογραφήσω κι εγώ την - με ή χωρίς ανταπόκριση άραγε; - ερωτική πρόσκληση του νεαρού προς την Χριστίνα.

5. Να μην καταφέρω να απολαύσω το νυκτερινό Στρασβούργο που φωτίζεται τόσο όμορφα, αφού και τις δύο ημέρες μετά το ηλιοβασίλεμα έβρεχε καταρρακτωδώς, αλλά να καταφέρω να στεγνώσω τη μπαγκαζιέρα μου, που τη βρήκα ένα πρωινό πλημμυρισμένη από την ολονύκτια βροχή.

 

[VADIM]

Ημέρα 7η (Strasbourg - Luxembourg)

Είναι το 5ο moto road trip που κάνω στην Ευρώπη και πολλές φορές έχω βρεθεί αντιμέτωπος με δύσκολες καιρικές συνθήκες. Όμως φέτος, πέρα από τις ακραία υψηλές θερμοκρασίες για κεντρική Ευρώπη, αυτές οι διαρκείς εναλλαγές, αυτό το σκωτσέζικο ντους στο οποίο με υποβάλλει ο καιρός έχει αρχίσει και με κουράζει! Να, όπως σήμερα. Έχει ξημερώσει ένα ηλιόλουστο, ταξιδιάρικο Σάββατο κι όμως .... πρέπει να ανασχεδιάσω τη διαδρομή μου. Ενώ σκόπευα να κάνω κάποιες παρακάμψεις για να δω τις πόλεις Nancy και Metz αφιερώνοντάς τους από ένα 3ωρο και να φθάσω απόγευμα στο Λουξεμβούργο, έρχεται το μετεωρολογικό δελτίο και μου τα ανατρέπει όλα, αφού προβλέπει έντονες βροχές από το μεσημέρι σ' αυτήν την περιοχή.
Οκ, δεν πειράζει, σχεδιάζεται πάραυτα και μπαίνει σε εφαρμογή plan B: Μετά από καμιά εκατοστή χλμ, αποχαιρετώ τη Γαλλία και ξαναμπαίνω στη Γερμανία για άλλα 130 χλμ. Πλησιάζει μεσημέρι όταν φθάνω στο συνοριακό Echternach, που τυχαίνει να είναι και η παλαιότερη κωμόπολη του Δουκάτου του Λουξεμβούργου.

Το Δουκάτο λοιπόν, αν και με δυσκολία διακρίνεται στους χάρτες, έτσι στριμωγμένο ανάμεσα στο Βέλγιο, τη Γερμανία και τη Γαλλία, εκτός του ότι φημίζεται για το υψηλότερο κατά κεφαλή εισόδημα (αλλά και για μερικά τεράστια σκάνδαλα φοροδιαφυγής, όπως το Lux Leaks), διαθέτει κι ένα εκπληκτικό φυσικό τοπίο με βαθύσκιωτα δάση, φιδογυριστά ποταμάκια και καταπράσινες πλαγιές με αμπελώνες. Κι αυτά διανθίζονται από παραμυθένια χωριουδάκια, περιποιημένες φάρμες με ευτυχισμένες αγελάδες κι ένα στριφτερό επαρχιακό δίκτυο, η χαρά του μοτοσυκλετιστή (ο λόγος που συγκεντρώνονται εδώ τόσοι πολλοί μηχανόβιοι). Ένα μέρος αυτού του τοπίου απολαμβάνω, πριν καταλήξω στην πρωτεύουσα.

Την πρώτη μου στάση την κάνω στο Mullerthal, γνωστό σαν "η μικρή Ελβετία του Λουξεμβούργου". Μικρή είναι και η γνωριμία μου μαζί του, αφού - απ' ό,τι διαβάζω - εδώ υπάρχει ένα μεγάλο πεζοπορικό δίκτυο μέσα σε φαράγγια και πυκνά δάση, που εγώ βέβαια δεν έχω το χρόνο να περπατήσω και να ανακαλύψω.

Η επόμενη στάση όμως, 25 χλμ βορειότερα, επιβάλλεται να πάρει το χρόνο της. Εδώ βρίσκεται το Vianden, η ωραιότερη κωμόπολη του Λουξεμβούργου, με τα λιθόστρωτα δρομάκια, τα πολύχρωμα κουκλόσπιτα και το ομώνυμο κάστρο, που κυριαρχεί στο τοπίο. Σ΄ ένα καφέ, στην όχθη του γραφικού ποταμού, με όλη αυτή την ομορφιά να με περιβάλλει θα απολαύσω το εσπρεσάκι μου, παρέα με δεκάδες "συναδέλφους", αφού το Vianden είναι ο τόπος συγκέντρωσης των μηχανόβιων που προανέφερα.

 

[VADIM]

Αργά το μεσημέρι φθάνω στην πόλη του Λουξεμβούργου.

Εδώ θα προσθέσω άλλα δύο ποτάμια στη συλλογή μου, αφού η πρωτεύουσα του Δουκάτου είναι χτισμένη στη συμβολή των Alzette και Petrusse. Μετά την τακτοποίηση στο ξενοδοχείο που βρίσκεται στο σύγχρονο κομμάτι της πόλης, που δένει τόσο αρμονικά με το παλιό .....

.... και μια επιβεβλημένη στάση σ' ένα βραζιλιάνικο εστιατόριο για ανάκτηση δυνάμεων ....

.... ξεκινάω για την παλιά πόλη, που απέχει ένα 15λεπτο περπάτημα. Όπως τη βλέπω από απόσταση, χωρίς υπερβολές, μοιάζει με υπέροχο σκηνικό ταινίας εποχής.

Η παλιά πόλη του Λουξεμβούργου χωρίζεται σε δύο τμήματα. Στο κάτω τμήμα αναπτύσσεται γραφικότατη, γύρω από τον ποταμό Alzette, η συνοικία Grund. Στο άνω τμήμα, σ' ένα ύψωμα 300 μέτρων και γύρω από τις Place d' Armes και Place Guillaume II είναι συγκεντρωμένα όλα τα πανέμορφα μεσαιωνικά κτίρια, με highlight το Παλάτι του Μεγάλου Δούκα.

Και βέβαια συνεχίζω τον περίπατό μου στον πιο διάσημο πλακόστρωτο πεζόδρομο της πόλης, τον Chemin de la Corniche, γνωστό ως "το ωραιότερο μπαλκόνι της Ευρώπης". Δεν ξέρω αν είναι το ωραιότερο της Ευρώπης, αλλά εγώ απόλαυσα έναν αξέχαστο περίπατο, μαγεμένος από αυτή τη ζωγραφιά! Δεν συμφωνείτε;

Αργά το απόγευμα, ολοκλήρωσα τον περίπατό μου - μόλις που πρόλαβα, αφού μετά από λίγο άρχισε να βρέχει - περνώντας από τη Γέφυρα του Αδόλφου ....

.... και φωτογραφίζοντας το επιβλητικό κτίριο με το ρολόι, που δεν είναι κάστρο ή ναός, αλλά .... τράπεζα.

 

[VADIM]

Ημέρα 8η (Luxembourg)

Σήμερα είναι η μέρα των μεγάλων αποφάσεων. Πλησιάζει μεσημέρι και - σύμφωνα με τον αρχικό σχεδιασμό μου - θα έπρεπε τώρα να έχω μπει στο Βέλγιο, να εξερευνώ την κοιλάδα του ποταμού Ourthe με τα μεσαιωνικά χωριουδάκια της και να καταλήγω για διανυκτέρευση στις Βρυξέλλες. Κι όμως, είμαι καθηλωμένος στο δωμάτιο του ξενοδοχείου και παρακολουθώ από το παράθυρο τη βροχή, που δεν έχει σταματήσει από χθες. Και για να συνεχίσω και να σας αποκαλύψω το πλάνο του οδοιπορικού μου, μετά τις Βρυξέλλες σειρά είχαν οι Μπρυζ, Ουτρέχτη, Άμστερνταμ, με τελική βορειότερη κατάληξη τη Βρέμη, όπου και θα σχεδίαζα την επιστροφή. Κι όμως, τίποτα από αυτά δεν θα γίνει. Δυστυχώς, η κλιματική αλλαγή έχει καταργήσει τις εποχές κι έχει κάνει τον καιρό εντελώς απρόβλεπτο και επικίνδυνο. Παράδειγμα τα έντονα πλημμυρικά φαινόμενα που βλέπουμε τα τελευταία χρόνια στην Κεντρική Ευρώπη. Βλέπω στο tablet τις προγνώσεις, βροχές κεντρικά και βόρεια και νέος επερχόμενος καύσωνας νότια και ιδιαίτερα στην Ουγγαρία απ' όπου σχεδίαζα να περάσω. Επειδή έχω δυσάρεστες μνήμες - από παλαιότερο ταξίδι μου με αυτοκίνητο - με μεγάλες καθυστερήσεις στα σύνορα τέτοια εποχή, που κατεβαίνουν όλοι οι μετανάστες προς Βαλκάνια και Τουρκία για καλοκαιρινές διακοπές, τρέμω και μόνο στην ιδέα να καθηλωθώ εκτεθειμένος κάτω απ' τον καυτό ήλιο για πολλές ώρες. Για όλους τους παραπάνω λόγους λοιπόν, αποφασίζω να συντομεύσω το μοναχικό μου ταξίδι. Κι αυτό που επιτείνει τη στενοχώρια μου είναι ότι είχα καταφέρει - με αίμα, δάκρυα και ιδρώτα - να εξασφαλίσω 25ήμερη άδεια από τη σύζυγό μου γι' αυτό το road trip και θα πάει η μισή χαμένη (οι πολύχρονοι παντρεμένοι θα με καταλάβουν!).
Όπως προείπα, δεν θα κατέβω από τα Βαλκάνια, αλλά θα περάσω και πάλι με ferry από Ιταλία. Ευτυχώς, αν και εποχή τουριστικού pick, βρίσκω καμπίνα στη MINOAN LINES. Θα αναχωρήσω από την Ανκόνα σε μια εβδομάδα. Τουλάχιστον έχω τώρα να κάνω εδώ μέσα κλεισμένος κάτι που λατρεύω. Να ψάχνω στους ιντερνετικούς οδηγούς για να βρω τις ωραιότερες διαδρομές και στάσεις για τις ημέρες της επιστροφής.

 

[VADIM]

Ημέρα 9η (Luxembourg - Heidelberg)

Με συννεφιασμένο καιρό, αποχαιρετώ την πόλη του Λουξεμβούργου και τον ανακαινισμένο σιδηροδρομικό της σταθμό .....

.... και μετά από 30 χλμ, στη μέση μιας γέφυρας, πάνω από τον ποταμό Μοζέλα ως φυσικό σύνορο, αποχαιρετώ και το Δουκάτο και μπαίνω στη Γερμανία.

Όσο προχωρώ ανατολικά ο καιρός ανοίγει και μαζί του ανοίγονται εμπρός μου οι πρώτες πινελιές γαλανού ουρανού. Λίγο πριν τη Χαϊδελβέργη, κάνω μια μικρή παράκαμψη για να δω το Schwetzingen Palace.

Το Schwetzingen Palace είναι ένα παλιό κάστρο που μετατράπηκε σε θερινό ανάκτορο τον 17ου αιώνα, περισσότερο γνωστό - όπως διαβάζω - όχι τόσο για το κτίριο, όσο για την "ομορφιά και την αρμονία" των κήπων του. Μεταξύ μας δεν μου είπαν κάτι ιδιαίτερο, περισσότερο εκτίμησα τον καφέ που ήπια στην καλόγουστη πλατεία της ομώνυμης κωμόπολης.

Σε 10 λεπτά συναντώ τον ποταμό Νέκαρ και τα πρώτα προάστια της Χαϊδελβέργης.

Είναι όμως νωρίς ακόμη, οπότε προσπερνώ την πόλη και συνεχίζω σ' έναν απολαυστικά στριφτερό επαρχιακό δρόμο, που κινείται παράλληλα με τους μαιάνδρους του ποταμού, μέσα σ' ένα καταπράσινο φαράγγι. Πρόκειται για ένα τμήμα του δρόμου των κάστρων (Burgenstrasse), ο οποίος ξεκινάει από το Μανχάιμ και καταλήγει μετά από 1000 χλμ στην Πράγα. Όπως λέει και το όνομά του, στην πορεία του περνάει από δεκάδες κάστρα αλλά και καρτποσταλικά χωριουδάκια, κάποια στιγμή μάλιστα συναντιέται στο Ρότενμπουργκ με τον άλλο θεματικό δρόμο, το Ρομαντικό (Romantische Strasse). Το δρόμο των κάστρων τον είχαμε διανύσει στο πρώτο Motoeurope το 2016 με τη σύζυγό μου, ένα αξέχαστο οδοιπορικό. Θα ξαναπάρω μια μικρή μόνο γεύση απ' αυτή την ομορφιά, φθάνοντας μέχρι το χωριό Neckarsteinach και τα κάστρα του.