Ολλανδία Μικρό ταξίδι στην Ολλανδία

[travelbreak]

Άμστερνταμ, όπως λέμε Ολλανδία

Είχα πάει κάποτε στο Άμστερνταμ. Τότε που έκανα το πρώτο μου inter-rail, το 1981. Είχα μείνει 2-3 μέρες και το πιο σπουδαίο που θυμάμαι από τότε είναι πως μου άρεσε πολύ ως πόλη με τα κανάλια. Ήταν από τις λίγες πόλεις της Ευρώπης που ήθελα να ξαναπάω. Τα χρόνια περνούσαν και δεν έτυχε να το αποφασίσουμε, αλλά φέτος μετά τα Χριστούγεννα το πήραμε απόφαση με τη σύζυγο. Και όταν υποσχεθώ ταξίδι στη γυναίκα μου, αποκλείεται να ξεφύγω.

Τα αεροπορικά εισιτήρια λοιπόν βγήκαν από νωρίς για το τέλος Μαΐου. Δεν ήταν και τιμές Ryanair ή Volotea. Πλήρωσα 160 ευρώ το καθένα με την KLM. Το καλό ήταν ότι η αναχώρηση ήταν πολύ πρωί από Αθήνα και η επιστροφή το βράδυ της τελευταίας μέρας. Και ήταν καλό γιατί έτσι εκμεταλλευόμασταν όλες τις μέρες μας, και είναι σημαντικό γιατί τα ξενοδοχεία στο Άμστερνταμ είναι πανάκριβα. Εξ αιτίας αυτής της ακρίβειας αποφασίσαμε να μείνουμε μόνο τρεις νύχτες στην πόλη.

Κάναμε αρχικά μια σκέψη να μείνουμε έξω από το Άμστερνταμ, ώστε να μας έρθει φθηνότερη η διαμονή και το πάρκιν του αυτοκινήτου, αν νοικιάζαμε τελικά. Όμως τελικά κλείσαμε σε ένα κεντρικό ξενοδοχείο. Μάλλον Hostel ήταν που είχε και μερικά δίκλινα δωμάτια με δικό τους μπάνιο. Το έκοψα εγώ από τις φωτογραφίες στην ιστοσελίδα του μεσάζοντα, ότι θα είχαμε θεματάκια με την καθαριότητα και τη στενότητα του δωματίου, αλλά να δώσουμε και 200 ευρώ τη βραδιά ήταν υπερβολή. Και τα 112 βέβαια δεν ήταν λίγα, αλλά τι να κάνουμε; Ας πηγαίναμε χειμώνα να δίναμε τα μισά και σε καλύτερο ξενοδοχείο.

Μετά το αεροπλάνο και το ξενοδοχείο έπρεπε να αποφασίσουμε για την ενοικίαση ή μη του αυτοκινήτου. Η βασική σκέψη ήταν: μένουμε στην πόλη το μεγαλύτερο διάστημα του ταξιδιού και ξοδεύουμε τα λεφτά μας στα μουσεία και σε κλειστούς χώρους (οπότε νοικιάζουμε αμάξι μόνο μια ή δυο μέρες για μικρές βόλτες) ή αποφασίζουμε πολλές επισκέψεις στις γύρω πόλεις και νοικιάζουμε αυτοκίνητο όλο το διάστημα. Έχουμε καλομάθει τα τελευταία χρόνια και έτσι κλείσαμε ένα μικρό αυτοκίνητο, το οποίο παραλάβαμε και παραδώσαμε στο αεροδρόμιο. Η τιμή του για τέσσερις μέρες με πλήρη ασφαλιστική κάλυψη μας πήγε στα 210 ευρώ.

Και επειδή αν όλα πάνε καλά δεν πρέπει να μετανιώνουμε για τίποτα, είμαστε χαρούμενοι για τις αποφάσεις και όλες τις επιλογές μας. Ήταν ένα ταξίδι που πήγε καλά και μας άφησε τις καλύτερες αναμνήσεις.

Αλλά τονίζω το εξής: όσο καλό μπορεί να είναι ένα ταξίδι σε αυτή την περιοχή της Ευρώπης.

Συμπληρώνω εδώ την ιστορία μου, όπως κάνω πολλές φορές, με αποσπάσματα από το ημερολόγιο που κρατούσα τις μέρες αυτές.

Παρασκευή πρωί στο Άμστερνταμ
Χθες το πρωί με την πρώτη πτήση της KLM (06:00) φτάσαμε στις 8:30 στο αεροδρόμιο της πόλης (Schiphol) εδώ στο Άμστερνταμ. Πήγαμε κατευθείαν στον γκισέ της AVIS για να πάρουμε το αυτοκίνητο που είχα κλείσει τώρα και αρκετό καιρό. Μας έδωσαν ένα Peugeot 208.

Αν και ήμασταν κουρασμένοι από την πτήση, αποφασίσαμε να μην πάμε στην πόλη ακόμα γιατί ξέραμε ότι το παρκάρισμα του αυτοκινήτου είναι πολύ ακριβό και προτιμήσαμε να βγούμε έξω από την πόλη κάνοντας διάφορες βόλτες. Και καλά κάναμε, όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων.

Πρώτα είπαμε να πάμε να δούμε τις παραλίες με τα φράγματα των κάτω χωρών (που έχουν για να προστατευτούν από την θάλασσα, που βρίσκεται σε υψηλότερο επίπεδο από εκείνο πολλών περιοχών της γης εκεί γύρω). Η πρώτη ψυχρολουσία ήρθε όταν διαπίστωσα ότι το GPS του τάμπλετ που έχω και χρησιμοποιώ τα τελευταία χρόνια, δεν δούλευε καλά. Ευτυχώς που έχω το κινητό τηλέφωνο, που αγόρασα τώρα τελευταία, και έχω εγκαταστήσει και εκεί το GPS με τους χάρτες. Μας οδήγησε παντού με καλή ακρίβεια και με ταχύτητα, όλες τις μέρες.

Πήγαμε λοιπόν στην περιοχή του Χάαρλεμ και προχωρήσαμε όμως χωρίς να σταθούμε στην πόλη, γιατί δεν νομίζαμε ότι έχει κάτι ενδιαφέρον. Αυτό δεν το μάθαμε ποτέ. Πήγαμε στην παραλία που βρίσκεται κοντά στο Χάαρλεμ, αλλά σε απόσταση περίπου 10 χιλιόμετρα. Ονομάζεται Bloemendaal aan Zee. Είναι τρομεροί οι άνθρωποι εκεί. Παρά την ερημιά που υπήρχε, για να παρκάρεις σε ένα απέραντο άδειο πάρκινγκ, έπρεπε να πληρώσεις δυόμιση ευρώ την ώρα. Το κάναμε. Δεν είχαμε και άλλη επιλογή. Μπορούσαμε βέβαια να μείνουμε και μισή ώρα αλλά κάναμε μία καλή βόλτα για να δούμε το περιβάλλον. Ο καιρός δεν ήταν και τόσο καλός γιατί εκεί φύσαγε κρύος αέρας. Αλλά φυσικά δεν έβρεχε και αυτό ήταν το καλό. Όμως μέσα στις πόλεις και γενικότερα στην ενδοχώρα δε φυσούσε πολύ. Ο καιρός ήταν, αν και με κρύο, αρκετά καλός και με μεγάλες χρονικές περιόδους ηλιοφάνειας, όλες τις μέρες. Εκτός από την τελευταία μας μέρα που ήταν καλοκαιρινή.

Στην επόμενη φωτογραφία στο αριστερό μέρος φαίνεται το φράγμα:

Οι επόμενες δυο φωτογραφίες έχουν διαφορά 37 χρόνια και είναι από την ίδια περιοχή:

Εδώ φαίνεται το επάνω μέρος του φράγματος.

Από εκεί φύγαμε και οδηγήσαμε στο κάστρο Muidenslot. Βρίσκεται σε μία περιοχή που έχει θάλασσα και χωράφια επίσης, που τρέφονται άπειρες αγελάδες και πρόβατα. Σαν κάστρο δεν λέει και πολλά πράγματα. Βέβαια είναι αναστηλωμένο και έτσι μοιάζει πολύ όμορφο. Βρίσκεται μέσα σε ένα μέρος επίπεδο και έχει μία μικρή τάφρο γύρω από αυτό. Εννοείται ότι πληρώσαμε για το πάρκινγκ, αν θυμάμαι καλά 4 ευρώ για μιάμιση ώρα και 31 ευρώ για τα δύο εισιτήρια στο κάστρο. Δεν είναι και λίγα αυτά τα χρήματα για ένα νομίζω ασήμαντο, για μας τουλάχιστον, μέρος. Μπήκαμε μέσα και είδαμε μερικές αίθουσες, αλλά δεν υπήρχε πρόσβαση στο μεγαλύτερο μέρος του κτηρίου. Όχι βέβαια ότι υπήρχε και ιδιαίτερος λόγος να δούμε κάτι παραπάνω.

Κάναμε βόλτες και έξω από το χώρο βγάζοντας φωτογραφίες και περιμένοντας να περάσει η ώρα, μην πάνε χαμένα και τα λεφτά του παρκαρίσματος. Μάλιστα προχωρήσαμε και στο ομώνυμο χωριό, που βρίσκεται δίπλα και είχαμε μία ενδιαφέρουσα βόλτα στο σημείο που υπάρχει μία γέφυρα. Αυτή ήταν σχετικά μικρή και είχε ενδιαφέρον που περιστρεφόμενη άνοιγε ο χώρος για να περνούν μικρά σκάφη και να προχωρούν, είτε προς τη θάλασσα είτε αντίθετα.

Στην επόμενη φωτογραφία φαίνεται πως με την περιστροφή του δρόμου ανοίγει η δίοδος για τα πλεούμενα:

Αφού τελειώσαμε τη βόλτα μας, είχε έρθει πια η ώρα για να πάμε στο ξενοδοχείο μας, που είχε check-in στις 2 το μεσημέρι Πράγματι πήγαμε πολύ εύκολα με το GPS, αλλά το πρόβλημα ήταν το παρκάρισμα, δηλαδή το κόστος που είπα ότι είναι στην πόλη του Άμστερνταμ 4 ευρώ η ώρα. Ρωτήσαμε στο ξενοδοχείο και μας είπαν ότι έχουν ένα φθηνό γκαράζ που πληρώνεις οκτώμισι ευρώ την ημέρα, όμως για να πας ή να έρθεις χρειάζεται να πάρεις το τραμ. Ίσως και να μας συνέφερε εκεί, αλλά βρήκαμε ένα άλλο πάρκινγκ εδώ κοντά και νομίζαμε ότι ήταν 10 ευρώ η ημέρα. Έτσι το αφήσαμε εκεί στις 3:00 το μεσημέρι. Όμως τελικά κάναμε λάθος. Το βράδυ που πήγαμε να το πάρουμε πληρώσαμε 33 ευρώ, αφού κόστιζε συνολικά και εκεί 4 ευρώ η ώρα. Ήταν το πάρκιν του ζωολογικού κήπου και θα δίναμε τα 10 ευρώ για μία μέρα, μόνο εφόσον ήμασταν επισκέπτες του κήπου. Όμως αυτό δεν αναφερόταν ρητά στην ταμπέλα που είδα.

Το πρόβλημα εδώ είναι ότι δεν υπάρχει κανένας αρμόδιος υπάλληλος για να τον ρωτήσεις, μόνο κανέναν περαστικό αν βρεις, που ευτυχώς όλοι εδώ μιλάνε αγγλικά. Πήγαμε κατά τις 11:00 το βράδυ να το πάρουμε και να το αφήσουμε στο δρόμο του ξενοδοχείου, που από τις 12 το βράδυ μέχρι τις 9 το πρωί το πάρκιν δεν το πληρώνεις. Πάλι καλά: γλυτώναμε 36 ευρώ το 24ωρο. Κάθε ώρα στην Ολλανδία, λόγω του αυτοκινήτου και μόνο μας στοίχιζε σχεδόν τέσσερα ευρώ. Βενζίνη και παρκάρισμα μαζί μας κόστισαν περίπου 200 (80 και 120 αντιστοίχως) ευρώ. Αν αφαιρέσουμε τις δωρεάν ώρες ( 12 το βράδυ με 9 το πρωί και την Κυριακή ήταν 12 με 12 το μεσημέρι) οι υπόλοιπες που μένουν είναι 52 ώρες. Άρα δίναμε περίπου 4 ευρώ την ώρα είτε για να παρκάρουμε είτε στη βενζίνη. Ευτυχώς δεν είχε πουθενά διόδια, γιατί αν είχε δε θα ήταν και φτηνά!

Όσο αφορά στη βοήθεια για να διεκπεραιώσουμε την πληρωμή στα μηχανήματα, πάντα οι άνθρωποι έδειχναν κατανόηση και για το κόστος, που και γι αυτούς θεωρείται υψηλό, και για το ότι είτε δεν είχαν οδηγίες στα αγγλικά είτε δε δεχόταν όλες τις κάρτες. Γενικά οι Ολλανδοί μου φάνηκαν ευγενικοί. Βέβαια δεν είμαι και σίγουρος ότι εκείνοι που συνομιλούσα ήταν γηγενείς. Δεν αποκλείω σε μια περίπτωση να ήταν και έλληνες, αλλά πώς να το καταλάβω αν δεν τους ρωτήσω;

Συνεχίζουμε: Μετά το check-in στο ξενοδοχείο είπαμε να πάμε μία βόλτα στην πόλη ήσυχοι ότι δεν θα πληρώσουμε πάνω από τα 10 ευρώ στο πάρκινγκ. Ευτυχώς που κάναμε αυτό το λάθος, γιατί αν ξέραμε πόσα πληρώνουμε ίσως να μας άγχωνε και δε θα περνούσαμε καλά. Πάντως όλες τις μέρες μας έφυγε η αγωνία του κόστους και το πήραμε απόφαση ότι έτσι είναι εδώ και μπορώ να πω ότι με χαρά πληρώναμε. Εννοώ ότι δεν ήθελα να έχω αμφιβολίες και να βρεθώ με καμιά κλίση της τροχαίας.

Πριν την βόλτα βέβαια είχαμε μία ταλαιπωρία στο ξενοδοχείο. Το πρόβλημα ήταν πως το δωμάτιο που είχαμε κλείσει βρίσκεται στον τέταρτο όροφο, στην σοφίτα και για να ανέβεις δεν υπάρχει ανελκυστήρας, αλλά μόνο μία πολύ στενή κυκλική ξύλινη σκάλα. Είναι και επικίνδυνη για μας, αλλά και για τον κάθε ένα. Ευτυχώς ο άνθρωπος εδώ (ένας Αιγύπτιος) έχει ένα δωμάτιο ελεύθερο στον δεύτερο όροφο και αν και είναι τετράκλινο μας το προσέφερε με την ίδια τιμή, μέχρι το Σάββατο που θα πρέπει να μείνουμε στο δικό μας στον 4ο όροφο. Το δωμάτιο φυσικά είναι χάλια γιατί είναι μικρό και δεν έχει καμία παροχή, ούτε καν σεντόνια και πετσέτες. Ευτυχώς το ξέραμε και φέραμε τα δικά μας τέτοια είδη.

Τέλος πάντων, μετά την τακτοποίηση στο δωμάτιο και η ώρα είχε πάει 3:15 Φύγαμε για να πάμε στο Μουσείο του Βαν Γκογκ (Vincent Willem van Gogh) που είχα κλείσει εισιτήρια από την Αθήνα για επίσκεψη στις 4:15. Η απόσταση από το ξενοδοχείο ως εκεί, είναι περίπου 3 χιλιόμετρα. Πήγαμε χωρίς πρόβλημα γιατί περπατούσαμε δίπλα στα κανάλια και ο καιρός ήταν καλός. Το μουσείο βρίσκεται σε μία μεγάλη πλατεία που μαζεύει πολύ κόσμο και εκεί βρίσκονται και διάφορα άλλα μουσεία και ενδιαφέροντα κτίρια. Το κόστος του κάθε εισιτηρίου ήταν 18 ευρώ. Γενικά εδώ τα πάντα είναι ακριβά και γι αυτό αποφασίσαμε να μην πάμε σε άλλο μουσείο εκτός εάν προκύψει κάτι έκτακτο.

Και η κλασική φωτογραφία της πόλης:

Πάντως το μουσείο που είδαμε ήταν καταπληκτικό και ιδανικό για ένα επισκέπτη που ενδιαφέρεται να μάθει τα πάντα για τον ζωγράφο και ό,τι επηρέασε την τέχνη του. Εννοείται ότι επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο πάλι περπατώντας, για να δούμε και άλλα σημεία της πόλης. Είναι πολύ όμορφα, αλλά έτσι κι αλλιώς από κάποιο σημείο και μετά τα βαριέσαι γιατί είναι τα ίδια και τα ίδια. Μάλλον δεν τα βαριέσαι, αλλά δεν σου προκαλούν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Σημειώνω ότι όλες τις μέρες δε χρησιμοποιήσαμε κανένα άλλο μέσο μεταφοράς εκτός από το νοικιασμένο αυτοκίνητο.

Μετά το μουσείο κάναμε μια μεγάλη βόλτα στην πόλη, μέχρι που βράδιασε. Πριν καταλήξουμε στο ξενοδοχείο μας στην επιστροφή βρήκαμε ένα σούπερ μάρκετ εδώ κοντά και αγοράσαμε ψωμί, σαλάμι, τυρί και δύο μπουκάλια κρασί του ενός λίτρου. Ήρθαμε στο δωμάτιο όπου καθίσαμε και φάγαμε με την ησυχία μας. Δεν ήταν και τόσο αργά αλλά δεν είχαμε όρεξη για άλλη βόλτα. Μπορεί το δωμάτιο να μην ήταν καλό αλλά κοιμηθήκαμε υπέροχα.

Το ξενοδοχείο που μένουμε βρίσκεται κοντά στον ζωολογικό και στον Βοτανικό κήπο, που δεν νομίζω να τους επισκεφθούμε. Και όντως δεν το κάναμε. Στην βόλτα μας το απόγευμα είδαμε αρκετά ενδιαφέροντα κτίρια που για να πω την αλήθεια τώρα δεν τα θυμάμαι αλλά πάντως είδαμε την όπερα και κάποια άλλα μουσεία και μια εκκλησία με ρολόι κοντά στην αγορά με τα λουλούδια στην οποία τα περισσότερα καταστήματα ήταν κλειστά αλλά πήραμε μία ιδέα. Στους δρόμους που περπατάμε αλλά και στο μουσείο ακούσαμε πολλές φορές Ελληνικά αλλά δε μιλήσαμε με κανέναν. Έτσι κι αλλιώς εδώ είτε ως επισκέπτες, είτε φοιτητές, είτε εργαζόμενοι είναι πάρα πολλοί και δεν μπορείς να μιλάς κάθε φορά. Και εκείνοι μπορεί να μην ενδιαφέρονται για την κουβέντα που θα πιάσουν με έναν επισκέπτη όπως εμείς. Αν τύχει κάποια φορά μπορεί να το κάνουμε. Δεν το κάναμε τελικά.

Στον επόμενο χάρτη φαίνονται οι διαδρομές που κάναμε την πρώτη μέρα με το αυτοκίνητο.

Και ένα βίντεο από την πρώτη μας μέρα:

 

• 1
• 2
• 3
• 4

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 4

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[travelbreak]

Σάββατο πρωί στο δωμάτιο του ξενοδοχείου.

Και η χθεσινή ημέρα (δεύτερη μέρα του ταξιδιού) είχε πολύ ενδιαφέρον, με τις μεγάλες βόλτες που κάναμε. Ξεκινήσαμε φυσικά πριν τις 9:00 το πρωί για να μην χρεωθούμε και άλλο παρκάρισμα, αφού ήπιαμε τον καφέ μας στο δωμάτιο. Το δωμάτιο βέβαια δεν προσφέρει τίποτε. Δεν είναι όμως ο καφές πρόβλημα, αφού κρατάμε δικό μας. Δεν βιαστήκαμε να ξεκινήσουμε γιατί δε μας συνέφερε να γυρίσουμε και νωρίς, πληρώνοντας το υπέρογκο παρκάρισμα. Προτιμήσαμε να τρώμε τα λεφτά μας σε βενζίνη. Βέβαια έτσι δεν αποκτήσαμε μια πλήρη εικόνα για το Άμστερνταμ, αλλά δεν ήταν αυτός ο σκοπός μας.

Ξεκινήσαμε λοιπόν την ημέρα μας πηγαίνοντας στο Μάρκεν, το οποίο είναι ένα μικρό χωριό 23 χιλιόμετρα βορειοανατολικά του Άμστερνταμ, φυσικά δίπλα στη θάλασσα, με γραφικά σπίτια και πολύ όμορφο λιμάνι. Ο δρόμος που οδηγούσε σε αυτό είχε προς το τέλος του ενδιαφέρον, αφού για δυο χιλιόμετρα ήταν σε μια λωρίδα γης ανάμεσα στη θάλασσα. Μου θύμισε την Κορωνησία στην Άρτα. Εννοείται ότι ο δρόμος είχε στη μια του πλευρά και τον ποδηλατόδρομό του. Νομίζω ότι σε όλους τους δρόμους, εκτός από τις εθνικές αρτηρίες, δίπλα στους δρόμους για αυτοκίνητα έχουν και εκείνο για τα ποδήλατα. Μια φορά που κατά λάθος (γιατί άλλωστε τα ΠΕΖΟδρόμια είναι σχετικά μικρά) περπατούσαμε σε ποδηλατόδρομο, ένας ποδηλάτης μας έκανε υπόδειξη ότι εκεί δεν πρέπει να πηγαίνουμε με τα πόδια. Εννοείται ότι είχε δίκιο.
Δεξιά για αυτοκίνητα, αριστερα για ποδήλατα:

Ουσιαστικά το Μάρκεν είναι ένα μικρό νησί. Η αλήθεια είναι ότι δεν μας τρέλανε αυτό το χωριό. Και εν τω μεταξύ, επειδή ήταν πρωί έκανε κρύο και φυσούσε. Πάντως υπήρχαν και άλλοι τουρίστες που περίμεναν να πάνε με κάποια μικρά πλοία βόλτα στη θάλασσα. Εμείς, μετά από 40 λεπτά βόλτα στο χωριό και στο λιμάνι και αρκετές φωτογραφίες, επιστρέψαμε στο αυτοκίνητο για να πάμε στο Volendam.
Μάρκεν:

Εκεί ζήσαμε ένα μικρό μαρτύριο με το θέμα του παρκαρίσματος. Το πρόβλημα ήταν ότι δεν υπήρχε πάρκιν στο οποίο να πληρώνεις, αλλά όλα ήταν με μπλε σήμανση που σημαίνει ότι έπρεπε να έχεις μία συγκεκριμένη κάρτα που σου δίνει δικαίωμα να παρκάρεις για μιάμιση ώρα δωρεάν. Ευτυχώς λίγο πριν απογοητευτούμε και φύγουμε άπρακτοι, μας ενημέρωσε μία κυρία και αγόρασα μία τέτοια κάρτα και την χρησιμοποίησα. Πάλι καλά που η κάρτα έκανε μόνο δύο ευρώ. Δεν τη χρησιμοποιήσαμε αλλού. Τελικά κάναμε μία πολύ όμορφη βόλτα στην παραλία του Volendam, που είχε άπειρους τουρίστες οι οποίοι κυρίως αγόραζαν σουβενίρ και τυριά. Πήγαμε και εμείς σε ένα τουριστικό μαγαζί που έδειχνε την διαδικασία παραγωγής ντόπιου τυριού. Το Volendam είναι μια πόλη 22.000 κατοίκων με γραφικά σπίτια, όπως περιμένουμε να είναι οι πόλεις και τα χωριά της Ολλανδίας που βρίσκονται δίπλα στη θάλασσα.
Φόλενταμ:

Φύγαμε και από το Volendam και ενώ είχαμε σκοπό να πάμε στο Alkmaar για να δούμε την αγορά των τυριών (που γίνεται κάθε Παρασκευή), επειδή είχαμε αργήσει (έκλεινε στις 13:00) πήγαμε στο χωριό Zaanse Schans όπου είδαμε το σήμα κατατεθέν της χώρας: τους ανεμόμυλους.

Ευτυχώς εκεί δεν πληρώσαμε εισιτήριο για την είσοδο, παρά μόνο 10 ευρώ για το παρκάρισμα. Και δεν πληρώσαμε εισιτήριο γιατί είχε ένα σωρό μαγαζιά από τα οποία ο κόσμος αγόραζε σουβενίρ. Η αλήθεια είναι ότι το μέρος είναι υπέροχο με τους μικρούς και μεγάλους ανεμόμυλους. Mη φανταστείτε ότι έχει πολλούς. Εμείς δεν είδαμε πάνω από 10, όμως περάσαμε σχεδόν δύο ώρες κάνοντας βόλτα και ας είχε κρύο. Ο κόσμος που επισκεπτόταν το μέρος ήταν πάρα πολύς. Ευχαριστηθήκαμε τη βόλτα μας μπαίνοντας σε μερικά από τα γραφικά μαγαζιά και αγοράζοντας μερικά από τα φτηνά σουβενίρ. Αυτά που γενικά πουλάνε στην χώρα και αγοράζουν μετά μανίας οι τουρίστες είναι τα τυριά, ξύλινα παπούτσια και πλαστικά λουλούδια. Γενικά πολλά λουλούδια, όμως αληθινά, δεν είδαμε. Και από τουλίπες, ελάχιστες.

Η ώρα πια είχε φτάσει τρεις το μεσημέρι και έπρεπε να αποφασίσουμε για τη συνέχεια της ημέρας. Αποφασίσαμε να πάμε στο χωριό Giethoorn, που βρίσκεται βόρεια και ανατολικά στην Ολλανδία και ξέραμε ότι είναι γραφικό με ωραία σπίτια και κανάλια (τι άλλο. Ήταν πιο κοντά αν πηγαίναμε μέσω του Άμστερνταμ, αλλά προτιμήσαμε την δυτική οδό για να δούμε περισσότερα πράγματα στη διαδρομή. Πολύ καλύτερα.

Για να πάμε εκεί περάσαμε από το μεγάλο φράγμα Afsluitdijk με πάνω από 30 χιλιόμετρα μήκος, που από πάνω περνάει ένας μεγάλος δρόμος με δυο λωρίδες ανά κατεύθυνση. Μας άρεσε πάρα πολύ που το είδαμε αυτό το έργο γιατί οι Ολλανδοί το έχουν περί πολλού. Στο μέσον σχεδόν του φράγματος είχε και ένα σημείο όπου σταματάς για φωτογραφίες και ενημέρωση για την κατασκευή του. Ονομάζεται Vlietermonument. Έχει και ένα άλλο σημείο πιο κάτω, αν θέλει κάποιος να κάνη στάση για βενζίνη, φαγητό κλπ.
Δεξιά είναι η ανοιχτή θάλασσα (η Βόρεια Θάλασσα) και αριστερά ο κόλπος IJsselmeer.

Κάναμε έτσι ένα μεγάλο κύκλο μέχρι να φτάσουμε στο Giethoorn, αλλά άξιζε γιατί είδαμε ενδιαφέροντα πράγματα. Βέβαια πρέπει να πω ότι οι δρόμοι στην Ολλανδία είναι τεράστιοι, κυρίως αυτοί που λέμε εθνικούς δρόμους, και δεν σε αφήνουν να δεις και πολύ από το περιβάλλον. Δεν έχει όμως και πολλά πράγματα να δεις από το δρόμο, αφού η χώρα είναι τελείως επίπεδη, όση έχουμε δει τουλάχιστον. Η κίνηση στους δρόμους είναι σχετικά μεγάλη, αλλά ποτέ δεν τύχαμε σε μποτιλιάρισμα.

Στο χωριό Giethoorn αυτό που βλέπεις είναι πολύ όμορφα σπίτια δίπλα στα κανάλια. Τα σπίτια είναι όμορφα, με κανάλια και λιμνούλες και φαίνεται ότι οι άνθρωποι έχουν ξοδέψει πάρα πολλά χρήματα για να τα κατασκευάσουν.

Εκεί που τραβούσαμε φωτογραφίες, ήρθε ένα σκυλάκι και μου ψιλογαύγιζε. Ήρθε η αφεντικίνα του και αφού την καλησπέρισα με ρώτησε γιατί τραβάμε στην περιοχή φωτογραφίες. Τι δηλαδή μας έκανε εντύπωση. Εγώ της απάντησα ότι είναι διαφορετικά από εκείνα που έχουμε στην Ελλάδα με τον τρόπο κατασκευής τους αλλά και τις λιμνούλες, που ειδικά εκεί, είχαν τα περισσότερα σπίτια. Δεν ξέρω αν πράγματι την ενδιέφεραν οι απαντήσεις μου ή ήθελε να δει τι ρόλο βαράμε.

Μισό μέτρο να ανέβει η στάθμη της θάλασσας δεν ξέρω τι θα απογίνουν:

Αφού περιπλανηθήκαμε για περισσότερο από μία ώρα στον κεντρικό δρόμο του χωριού, είπαμε να γυρίσουμε πίσω γιατί η ώρα ήταν πια κάπου 7. Το πρόβλημα ήταν ότι στην αρχή της επιστροφής μας το GPS αντιμετώπισε τεράστιο θέμα με το να είναι κλειστός ένας δρόμος λόγω έργων. Χάσαμε λοιπόν πάνω από μισή ώρα μέχρι να βγούμε στον Εθνικό δρόμο Α6 που οδηγούσε στο Άμστερνταμ. Ήμασταν πολύ κουρασμένοι αλλά πήγαμε στο σουπερμάρκετ για τα ψώνια του Σαββατοκύριακου. Τελικά αποδείχτηκε περιττό αφού ήταν ανοιχτό και τις Κυριακές, όπως και πολλά από τα μαγαζιά στη χώρα.

Παρόλη την κούραση φύγαμε για να περιπλανηθούμε για περίπου 2 ώρες, μέχρι μετά τα μεσάνυχτα, στα κόκκινα φανάρια της πόλης, στο Red Light District. Όπως είπα, το μέρος που μέναμε ήταν κοντά στο κέντρο και όλα γινόταν με τα πόδια και σύντομα. Οι δρόμοι το βράδυ ήταν γεμάτοι κόσμο και μας άρεσε που διασκέδαζαν οι άνθρωποι. Είδαμε τις γνωστές βιτρίνες με τις αξιοθρήνητες κοπέλες να προσπαθούν να χαμογελάσουν. Φωτογραφίες δεν επιτρέπεται να βγάλουμε και έτσι ό,τι πήραμε μόνο από μακριά, δηλαδή τίποτα.

 

[travelbreak]

Να και η σημερινή διαδρομή μας:

 

[giannismits]

Πολύ ωραία αυτή η ημερήσια που κάνατε. Ήθελα πολύ να πάω και στο φράγμα Afsluitdijk και στο Giethoorn αλλά... Μου φαίνεται πρέπει να βάλω το αυτοκίνητο στη ζωή μου όσον αφορά τα ταξίδια. Αλλά όσο χρήσιμο και ευέλικτο είναι, άλλο τόσο το θεωρώ μπελά! Πάντως μου κάνει εντύπωση που η κάτοικος σας ρώτησε γιατί φωτογραφίζετε. Δεν ξέρει πως το χωριό που μένει είναι από τα πιο προβεβλημένα και διάσημα στην Ολλανδία?

 

[travelbreak]

Όσον αφορά στην κυρία που μας ρώτησε για τις φωτογραφίες, σκέφτομαι τώρα ότι ίσως το έκανε απλά για να μας πιάσει κουβέντα. Ίσως και από αβρότητα μιας και το σκυλάκι της ήταν λίγο επιθετικό.
Το αυτοκίνητο είναι καλή λύση για να δεις πολλά μέρη. Όμως χάνεις την ομορφιά της επικοινωνίας με ανθρώπους. Αν μετακινείσαι με τα μέσα μεταφοράς όλο και με κάποιους θα μιλήσεις. Βέβαια χάνεις χρόνο.
Η ενοικίαση αυτοκινήτου είναι μπελάς και μερικές φορές δεν συμφέρει κιόλας, αλλά το συνηθίζεις και το ξεπερνάς. Όπως εμείς με το κόστος του πάρκιν, που το ξεπεράσαμε γρήγορα: το πήραμε απόφααση ότι θα πληρώσουμε περί τα 100 ευρώ συνολικά και δε μας ένοιαζε.
Το άλλο θέμα είναι η πλοήγηση. Πρέπει να έχεις καλό πλοηγό και φορτωμένους τους χάρτες. Κι εγώ επί χρόνια οδηγούσα με τους χάρτινους χάρτες και ήταν μπελάς.
Επίσης είναι καλό να έχεις συνοδηγό και για βοήθεια στην πλοήγηση αλλά και ψυχολιγική στήριξη που, πίστεψε με, την χρειάζομαι συχνά όταν οδηγώ. Γι αυτό όταν είναι και δεύερος οδηγός μαζί, σχεδόν δε με νοιάζει τίποτα. Μόνο η στήριξη της γυναίκας μου στα δύσκολα δε μου είναι αρκετή.
Στη συνέχεια της ιστορίας θα δεις πόσο όμορφα πέρασαν και οι δυο τελευταίες μέρες. Και πόσα μέρη είδαμε!

 

[STKF]

Ήθελα πολύ να πάω και στο φράγμα Afsluitdijk και στο Giethoorn αλλά... Μου φαίνεται πρέπει να βάλω το αυτοκίνητο στη ζωή μου όσον αφορά τα ταξίδια

Το φράγμα και το χωριό είναι οι δύο από τους τρείς λόγους για να χρησιμοποιήσεις αυτοκίνητο στην χώρα. Τα υπόλοιπα βασικά τουλάχιστον αξιοθέατα τα προσεγγίζεις θεωρώ πολύ άνετα και εύκολα με τα μμμ.

 

[travelbreak]

Τρίτη μέρα, Σάββατο

Το Σάββατο είναι η τρίτη και προτελευταία μέρα του ταξιδιού. Καμιά φορά έχω πρόβλημα να τα θυμηθώ, διότι όταν ζεις τόσα πολλά πράγματα καθημερινά, και μάλιστα παρόμοια, είναι δύσκολο να τα ξεκαθαρίσεις και να θυμηθείς που ήταν το κάθε γεγονός και ο κάθε τόπος.

Το πρωί αποφασίσαμε να επισκεφτούμε την νότια Ολλανδία, σε σχέση με το Άμστερνταμ. Έτσι ξεκινήσαμε από την κοντινή Χάγη. Παρκάραμε φυσικά αφήνοντας τα ευρώ μας στους ολλανδούς. Πρέπει να σημειώσω ότι όταν παρκάρεις δεν σου δίνει το μηχάνημα κανένα χαρτί που, όπως στα περισσότερα μέρη, το αφήνεις σε εμφανές σημείο του αυτοκινήτου για να το βλέπουν οι ελεγκτές. Υποτίθεται, ότι επειδή όταν πληρώνεις σου ζητάνε και τον αριθμό του αυτοκινήτου, εκείνοι ξέρουν ποια από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα έχουν πληρώσει.

Πήγαμε στο κέντρο της πόλης και κάναμε βόλτα για δύο ώρες. Τώρα να λέω ότι έχει ωραία κτίρια και ωραίες εκκλησίες δεν χρειάζεται, γιατί έτσι είναι όπου σχεδόν κι αν πήγαμε στη χώρα. Όμως δεν έχει κάτι ιδιαίτερο. Εκεί βέβαια οι δύο ώρες που μείναμε δεν είναι αρκετές για να μας βγάλουν ένα ασφαλές συμπέρασμα. Πάντως αν είχα περισσότερο χρόνο ίσως και να βαριόμουν. Δεν είμαστε και ταξιδιώτες που θα καθίσουμε σε ένα μαγαζί να πιούμε ένα καφέ ή μια μπύρα και να αφομοιώσουμε το περιβάλλον. Έχουμε τις φωτογραφίες. Έτσι, από τη μια κουραζόμαστε γρήγορα, από την άλλη κουράζεται και το μάτι με τις πολλές εναλλαγές. Εμάς όμως έτσι μας αρέσει. Πολλές φορές, αφού επιστρέψαμε, σκεφτήκαμε αν θα ήταν καλύτερα να βλέπαμε μόνο το Άμστερνταμ και να το χορτάσουμε. Η απάντηση ήταν πάντα: όχι.

Μη φανταστείτε ότι στις πόλεις που πάμε έχουμε κάνει πρόγραμμα για επισκέψεις. Όχι. Πηγαίνουμε στο κέντρο της πόλης και πάμε ψαχτά και με τη διαίσθηση. Όταν έχεις λίγο χρόνο που να κοιτάς χάρτες και προγράμματα. Σπανίως ανοίγω το χάρτη του GPS για να εντοπίσω κάτι γνωστό που χάθηκε ή για να δω (τυχαία δηλαδή στο GPS) κάτι και έχει κοντά με έντονα γράμματα για να πάμε.

Μετά τη Χάγη πήγαμε στο κοντινό Ντελφτ. Παλιά δεν το ήξερα αλλά με τόσα παιδιά φίλων που πήγαν εκεί για μεταπτυχιακά το έχω μάθει την τελευταία δεκαετία. Αυτή η μικρή σχετικά πόλη είναι πολύ όμορφη με παλιά κτίρια και πολλά κανάλια. Μου άρεσε και για να το ξαναζήσω πρέπει να δω όλες τις φωτογραφίες που τράβηξα και το βίντεο. Εκεί μείναμε τρεις ώρες αλλά είχα ένα πρόβλημα με το μηχάνημα που πλήρωσα για το παρκάρισμα, το οποίο μάλιστα ήταν όχι σε δρόμο αλλά σε χώρο μεγάλο σαν οικόπεδο για πάρκινγκ. Εκεί λοιπόν το μηχάνημα, γιατί εδώ φυσικά δεν υπάρχει άνθρωπος για να πληρώσεις, δεν δεχόταν ούτε την κάρτα της visa που έχω ούτε την κάρτα mastercard. Ευτυχώς εκεί ήταν ένας Γερμανός και με βοηθούσε στη μετάφραση γιατί το μηχάνημα δεν έβγαζε ούτε στα αγγλικά τις οδηγίες, αν και μας έλεγε ότι μπορούμε να επιλέξουμε γλώσσα. Τέλος πάντων, ο Γερμανός πλήρωσε με τη δική του κάρτα ( ήταν maestro) και εγώ του έδωσα μετρητά. Γενικά τα μηχανήματα παρκαρίσματος δεν έχουν όλα τη δυνατότητα επικοινωνίας στα αγγλικά, κι ας έχουν την επιλογή στην οθόνη τους. Επίσης δε δέχονται όλες τις τραπεζικές κάρτες. Σας έχω ζαλίσει με τα παρκαρίσματα αλλά ήταν ένα αρκετά ενδιαφέρον κομμάτι του ταξιδιού μας και από τις ελάχιστες περιπτώσεις που μου δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσω με ανθρώπους. Δε λέω ντόπιους, γιατί πιστεύω ότι πολλοί δεν ήταν, αφού σε μερικές περιπτώσεις μου έλεγαν κι εκείνοι ότι δεν ξέρουν ολλανδικά.

Ωραία καφέ:

Είχε και υπάιθρια αγορά:

Και αν θέλετε βαρκάδα στα κανάλια:

Μετά το Ντελφτ, είπαμε να παρακάμψουμε το Ρότερνταμ και να πάμε σε ένα διάσημο τουριστικά χωριό με ανεμόμυλους, το Kinderdijk. Εκεί ήταν πραγματικά πάρα πολύ όμορφα, σε σχέση με τους ανεμόμυλους που είχαμε δει στο Zaanse Schans, γιατί εδώ ήτανε σε πιο όμορφο χώρο και μπορώ να πω ότι δεν ήταν ανακατασκευασμένοι και ανακαινισμένοι οι ανεμόμυλοι.

Για να φτάσουμε στο Kinderdijk περάσαμε ένα κάναλί κάθετα με το πλοιάριο που φαίνεται εδώ:

Απλά ήθελα να συμπληρώσω για ένα επεισόδιο που συνέβη όταν φτάσαμε εκεί. Λίγο μετά το χωριό υπάρχει ένα πάρκιν να σταματήσεις για να πας να δεις τους μύλους. Εμείς το προσπεράσαμε και πήγαμε κάπου σε ένα πλαϊνό δρόμο και σταματήσαμε. Πιο πολύ το κάναμε για να κάτσουμε να φάμε και κάτι πρόχειρο που είχαμε μαζί μας. Δεν περάσανε 5 λεπτά και ήρθε ένας Ολλανδός με ένα ποδήλατο και επίσημη στολή και μας είπε ότι εκεί που σταματήσαμε δεν επιτρέπεται το παρκάρισμα και να γυρίσουμε πίσω να παρκάρουμε. Εμείς του είπαμε, εντάξει θα φύγουμε, αλλά θέλουμε να πάμε λίγο πιο κάτω σε ένα χωριό. Αυτός λοιπόν μας λέει ότι είναι πολύ μακριά, τρία χιλιόμετρα (!) και εγώ του λέω ότι θα πάμε με το αυτοκίνητο. Ναι αλλά θα γυρίσετε με τα πόδια μας λέει. Αυτός νόμιζε ότι εμείς θέλαμε να γλιτώσουμε τα 5 ευρώ από το παρκάρισμα και πηγαίναμε αλλού να παρκάρουμε τσάμπα. Γι αυτό μου έλεγε ότι εκεί δεν μπορώ να παρκάρω. Μα, του είπα, θέλω να δω τη διαδρομή. Όχι μου λέει να πας πίσω να παρκάρεις γιατί από κει θα δει στους μύλους. Τέλος πάντων ο άνθρωπος έδειξε τον κάλλο του και την ανθρωπιά του έτσι κι αλλιώς.

Νομίζω στην Ελλάδα θα έπρεπε με το που μπαίνει με αυτοκίνητο ή το νοικιάζει ένας τουρίστας από Ολλανδία, Ελβετία και διάφορα άλλα πολιτισμένα μέρη, να τον χρεώνουμε 30 ευρώ τη μέρα για τα τσάμπα παρκαρίσματα που του προσφέρουμε παντού στη χώρα. Δεν κάνω καθόλου πλάκα.

Αποφασίσαμε να γυρίσουμε πίσω. Εκεί πήγαμε λοιπόν και πληρώσαμε τα 5 ευρώ και άλλα οκτώ ευρώ για να δούνε τους ανεμόμυλους. Ξαναείπα ότι ήταν υπέροχοι. Υπήρχε μία μεγάλη ευθεία και στο τέλος μία στροφή (συνολική απόσταση περίπου δυο χιλιόμετρα συν την επιστροφή) και οι ανεμόμυλοι ήταν δεξιά και αριστερά. Αλλά δίπλα στο δρόμο ήταν και από τη μία και από την άλλη πλευρά κανάλια και σε συχνά διαστήματα υπήρχαν γέφυρες για να πηγαίνεις προς τους ανεμόμυλους, μερικοί από τους οποίους ήταν επισκέψιμοι, όχι όλοι.

Μετά από αυτή την όμορφη βόλτα φύγαμε για την Ουτρέχτη. Ήταν η τελευταία επίσκεψη της σημερινής μέρας. Είναι όμορφη και αυτή η πόλη, που φυσικά επισκεφτήκαμε μόνο το κέντρο της. Κυρίως μου άρεσαν τα κανάλια της στο κέντρο που είχαν ωραία μαγαζιά με πολύ κόσμο. Όταν λέω μαγαζιά εννοώ καφέ και εστιατόρια. Μου φάνηκε πολύ ζωντανή πόλη, ιδιαίτερα το βράδυ που 2-3 αυτοκίνητα και μοτοσυκλέτες με τούρκους, βγήκαν να πανηγυρίσουν τη νίκη της Φενέρ Μπαχτσέ στο μπάσκετ στον ημιτελικό της ευρωλίγκας. Το πανηγύρι δεν κράτησε πάνω από 15 λεπτά, αφού βγήκε ένα περιπολικό και εξαφανίστηκαν.

Η πρώτη εικόνα από την πόλη:

Υπέροχα κανάλια με ωραία μαγαζιά:

Έχεις και την επιλογή να φας και να πιείς μέσα σε βάρκα με την παρέα σου:

Το βράδυ φτάσαμε αργά στο ξενοδοχείο μας και δεν είχαμε κουράγιο για άλλη βραδινή βόλτα. Αν δεν είχαμε το δικό μας αυτοκίνητο, αποκλείεται να βλέπαμε τόσα πολλά μέρη σε μια μέρα. Αυτό είναι το καλό του ενοικιαζόμενου οχήματος, ή του δικού σου. Δεν χάνεις χρόνο, αλλά είπαμε: δεν έχεις πολλή επαφή με τους ντόπιους.

 

[travelbreak]

Να και ο χάρτης με τα μέρη που επισκεφτήκαμε την τρίτη μέρα της επίσκεψης στην Ολλάνδία:

 

[travelbreak]

Και ένα βίντεο από την πρώτη μας μέρα:

 

[travelbreak]

Ετοίμασα και ένα βίντεο για τη δεύτερη μέρα.

 

[travelbreak]

Επειδή βρίσκομαι κάπου και περιμένω να περάσει η ώρα έχω λίγο χρόνο να γράψω ορισμένες σκέψεις για το μικρό ταξίδι στην Ολλανδία.

Είναι από τις λίγες φορές που επιστρέφοντας από το ταξίδι, η γυναίκα μου ασχολείται τόσο πολύ με αυτό. Η smart TV έχει πάρει φωτιά και το ψαχτήρι γράφει όλο τα διάφορα μέρη που επισκεφτήκαμε. Προσπαθεί να δει αν χάσαμε κάτι αξιόλογο. Σίγουρα υπάρχουν διάφορα μέρη στις πόλεις που επισκεφτήκαμε που δεν τα προλάβαμε αλλά πιστεύει ότι τα περισσότερα τα είδαμε, έστω και με ολιγόωρες επισκέψεις. Έχει περάσει σχεδόν ένας μήνας και βλέπει ξανά και ξανά τα βίντεο που τράβηξε, και είναι κάπου τέσσερις ώρες, ούκ ολίγα. Εγώ δεν είμαι και τόσο ενθουσιασμένος. Ίσως επειδή η Ευρώπη δε με τραβά και τόσο. Και πιο συγκεκριμένα οι πόλεις της. Εμένα δώσε μου δρόμο και τίποτε άλλο. Εντάξει, θέλω και άλλα, αλλά τα θέλω στην εξοχή.

Ένα άλλο που διαπιστώνω τώρα είναι ότι εγώ δε θυμάμαι από τα μέρη που πάμε, τόσα πολλά όσα η γυναίκα μου. Ίσως οφείλεται σε διαφορά ισχύος της μνήμης μας. Ίσως όμως και όχι. Καμιά φορά εδώ στο φόρουμ διαφωνώ με εκείνους που λένε πως η φωτογραφίες σου αποσπούν την προσοχή από το θέμα. Λες όμως να έχουν δίκιο; Συχνά διαπιστώνω ότι όταν τραβώ τη φωτογραφία σκέφτομαι ότι ευτυχώς που έχω κρατήσει το καρέ και θα θυμηθώ το μέρος. Και όταν κοιτάζω τη φωτογραφία, μέρες μετά, δε θυμάμαι τίποτα συγκεκριμένο. Εννοείται ότι μιλώ για ορισμένες, αλλά πολλές, φωτογραφίες. Αυτό πρέπει να το δω. Δεν ξέρω αν μπορώ να κάνω κάτι. Πάντως να σταματήσω τις φωτογραφίες αποκλείεται.

Μιας και μίλησα για φωτογραφίες, ήθελα να σας πω τι κάνω όλες αυτές τις ψηφιακές που τραβώ. Ένα ποσοστό 10% με 20% τις εκτυπώνω. Στο ταξίδι της Ολλανδίας εκτύπωσα περίπου το 30%. Το ποσοστό ήταν μεγάλο, ίσως επειδή ήταν σχετικά λίγες: συνολικά κάπου 1800. Και ενώ παλιότερα τις εκτύπωνα κανονικά σε μέγεθος 10x15 και τις βάζαμε σε άλμπουμ, τώρα τις εκτυπώνω σε αυτό που λέγεται Photobook. Ανεβάζω τις φωτογραφίες που επιθυμώ σε μια ιστοσελίδα, τις τοποθετώ σε ένα κάτι σαν βιβλίο, τις διαμορφώνω σε μέγεθος και διάταξη και παραγγέλνω το βιβλίο. Η παραγγελία γίνεται μια περίοδο που θα τύχει να έχει η ιστοσελίδα καλή έκπτωση. Μετά από περίπου δέκα μέρες έρχεται το τυπωμένο βιβλίο. Όλη η διαδικασία έχει λίγη δουλίτσα αλλά το αποτέλεσμα είναι με διαφορά καλύτερο από την κλασική εκτύπωση. Και ο χώρος που πιάνουν τα άλμπουμ είναι τουλάχιστο κατά 60-70% λιγότερος. Το κόστος είναι περίπου το ίδιο ή και μικρότερο. Επίσης έχει πλεονέκτημα ότι εσύ ρυθμίζεις το μέγεθος κάθε φωτογραφίας, ή κάνεις και ζουμ. Εννοείται ότι μπορείς και προσθέτεις κείμενο όπου θες.

Για το ταξίδι στην Ολλανδία έκανα δυο βιβλία μεγέθους Α4, των εκατό σελίδων το καθένα και μου κόστισαν περίπου 35 ευρώ έκαστο. Κάθε ένα έχει κάπου 300 φωτογραφίες.

 

[travelbreak]

Αεροδρόμιο, επιστροφή

Βρισκόμαστε τώρα στο αεροδρόμιο για την πτήση προς την Αθήνα, όμως έχει καθυστερήσει και αντί για τις 9:00 παρά πέντε θα φύγει στις 9:45. (τελικά έφυγε μετά τις δέκα) Αυτό σημαίνει ότι θα φτάσουμε στην Αθήνα αντί για τις 1:30 μετά τις 2 και καλό ύπνο Δεν πειράζει όμως. Αρκεί να πάμε καλά γιατί η εκδρομή ως τώρα έχει πάει περίφημα. Μπορεί να ξοδέψαμε κάποια χρήματα παραπάνω για τα πάρκινγκ, αλλά αυτό δεν είναι τίποτα. Σημασία έχει ότι είδαμε σε τέσσερις μέρες τόσα πράγματα που ένα πρακτορείο θα έδειχνε σε ένα ταξίδι επτά ή οκτώ ημερών. Αυτό σημαίνει ότι θα κόστιζε παραπάνω από 1.000 ευρώ ενώ σε εμάς το κόστος του είναι γύρω στα 600 ευρώ, εννοείται το άτομο. Πολύ ακριβά αφού έρχεται 150 ευρώ η κάθε μέρα. Που είναι τα ταξίδια στην Πολωνία ή στην Τσεχία με 50 – 60 ευρώ τη μέρα μέσο όρο!

Το πρωί σηκωθήκαμε κανονικά κατά τις 7 και ετοιμάσαμε τα πράγματα μας, ώστε με τη μία που θα κατεβαίναμε από το δωμάτιο του τετάρτου ορόφου με τα πόδια, να μην χρειαστεί να ανέβουμε ξανά. Το παρκάρισμα του αυτοκινήτου από το χθεσινό βράδυ και λόγω Κυριακής ήταν δωρεάν μέχρι τις 12 το μεσημέρι. Βρήκαμε την ευκαιρία να κάνουμε βόλτες και να δούμε το Άμστερνταμ λίγο ακόμα (αν και δεν το είχαμε δει και τόσο πολύ με τόσες βόλτες αλλού!) περπατώντας για πάνω από τρεις ώρες σε μέρη κυρίως που δεν είχαμε δει ως τώρα.

Ξεκινήσαμε από την πλατεία Νταμ με τα καταπληκτικά κτίρια και συνεχίσαμε με τα πόδια για το σπίτι της Άννα Φρανκ. Απέξω το σπίτι αυτό είναι μία αηδία. Δεν ξέρω μέσα τι έχει. Φυσικά εμείς δεν το επισκεφτήκαμε και ας ήταν και δωρεάν (που δε νομίζω να ήταν, κάτσε να δω: 10 ευρώ, φτηνά για Ολλανδία). Είχαμε άλλα πράγματα να κάνουμε στην πόλη. Έτσι συνεχίσαμε πηγαίνοντας προς τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό. Εγώ τον είχα επισκεφτεί ξανά πριν από 37 χρόνια ακριβώς αλλά δεν θυμάμαι τίποτα βέβαια. Σήμερα είναι σύγχρονος με πάρα πολλά σημεία για να βγάζεις ηλεκτρονικά εισιτήρια και ο κόσμος είναι με το κινητό στο χέρι και μία τσάντα τρόλεϊ συνήθως και ένα backpack μικρό όχι τα τεράστια που είχαμε εμείς τότε.

Να και το μουσείο της Άννα Φρανκ:

Ο σιδηροδρομικός σταθμός:

Μετά συνεχίσαμε για να πάμε στο ολλανδικό ναυτικό μουσείο και σε άλλα σημεία της πόλης που δεν είχαμε δει. Η βόλτα αυτή συνολικά κράτησε σχεδόν τρεισήμισι ώρες και φυσικά μας κούρασε. Οι βόλτες δίπλα στα κανάλια είναι υπέροχες, όμως οι εικόνες επαναλαμβάνονται. Βέβαια αυτό δεν μειώνει την αξία της πόλης και θα μπορούσα κι άλλο να περιφέρομαι σε αυτά τα όμορφα κανάλια και σπίτια του Άμστερνταμ. Και τώρα που το θυμήθηκα, οι δρόμοι του Άμστερνταμ σήμερα είχαν κακές μυρωδιές, από μπύρες αλλά και από ούρα από τους χθεσινούς ανθρώπους που ξενύχτησαν Σαββατιάτικα πίνοντας και διασκεδάζοντας.

Το μειονέκτημα αυτής της πόλης, αλλά και όλων των πόλεων της Ολλανδίας, για μας τους επισκέπτες, είναι το πρόβλημα με τα ποδήλατα. Είναι τόσο πολλά και τόσο ενοχλητικά που κινδυνεύεις πολλές φορές να σε τρακάρουν. Επίσης για να κυκλοφορούν οι ποδηλάτες ελεύθερα οι δρόμοι έχουν πάρει πάρα πολύ μεγάλο μέρος από το χώρο των πεζών. Αυτοί που την έχουν πατήσει είναι εκείνοι που κινούνται με αυτοκίνητα, που δεν τους μένει πολύς χώρος. Ευτυχώς όμως που δεν υπάρχει μεγάλη κίνηση στους δρόμους, πιστεύω λόγω των ποδηλάτων που χρησιμοποιούν αλλά και της καλής συγκοινωνίας με τα δημόσια μέσα μεταφοράς.

Μετά την υπέροχη βόλτα που κάναμε στο Άμστερνταμ αποφασίσαμε ότι έπρεπε να πάμε να δούμε και το Ρότερνταμ το οποίο χθες αποφύγαμε, γιατί έπρεπε να επιλέξουμε ποιες πόλεις θα βλέπαμε. Και αυτές που είδαμε ήταν πολλές και ενδιαφέρουσες.

Σήμερα λοιπόν πήγαμε να δούμε το Rotterdam. Όταν φτάσαμε έπρεπε φυσικά να ασχοληθούμε με το παρκάρισμα. Ευτυχώς πολύ γρήγορα βρήκαμε μία θέση και με 15 ευρώ για τρεισήμισι ώρες αφήσαμε το αυτοκίνητο. Ξέχασα να συμπληρώσω ότι η σημερινή μέρα ήταν ηλιόλουστη, και είναι ακόμα δηλαδή, Η θερμοκρασία στο Ρότερνταμ είχε φτάσει τους 25 βαθμούς. Στο Άμστερνταμ επίσης έκανε ζέστη. Έτσι η βόλτα μας μπορώ να πω ότι ήταν πιο άνετη από τις υπόλοιπες μέρες που είχε κάποιο κρύο. Ευτυχώς ουδέποτε έβρεξε.

Όταν φτάσαμε στο Ρότερνταμ δεν ξέραμε τι να πάμε να δούμε στην πόλη, γι αυτό αφού περπατήσαμε λίγο ρωτήσαμε δύο νεαρούς και μας είπαν ότι η πόλη δεν έχει παλιά κτίρια γιατί με τους βομβαρδισμούς στον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο δεν έχει μείνει τίποτα εκτός από μία εκκλησία. Βέβαια αυτό κάπου το είχα ξανακούσει, αλλά το είχα ξεχάσει. Μας είπαν όμως που είναι η περιοχή που κυκλοφορεί ο κόσμος (εκεί κοντά βρισκόμασταν άλλωστε) και έτσι πήγαμε σε εκείνη την κατεύθυνση. Εγώ κάθε φορά που πηγαίναμε σε μία πόλη έβαζα το GPS, έτσι ώστε να μας οδηγήσει στο κέντρο της πόλης. Συνήθως όμως μας οδηγεί λίγο έξω από αυτό, εννοώ 500 με 1000 μέτρα, και χρειάζεται να προσανατολιστούμε. Έτσι είμαστε πάντα κοντά στο κέντρο που πρέπει να περπατήσουμε. Και μη ρωτάτε για πιο έξω: ο χρόνος είναι λίγος.

Να και τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα όπως πρέπει να είναι:

Στο Ρότερνταμ, από εκεί που φοβόμασταν ότι δεν θα είχαμε τι να κάνουμε, αφού δεν είχε κτίρια για να δούμε, κάναμε αρκετές ώρες ενδιαφέρουσες βόλτες. Μας αρέσει τελικά αρκετά, γιατί κάναμε βόλτα στην αγορά και επιτέλους μπήκαμε και σε μερικά μαγαζιά. Όμως μετά προχωρήσαμε προς το λιμάνι όπου είδαμε τα διάφορα πλοία, καθώς και δύο από τις μεγάλες γέφυρες που ενώνουν τα δύο τμήματα της πόλης. Το Ρότερνταμ δεν είναι πολύ κοντά στην ανοιχτή θάλασσα αλλά ένα μεγάλο κανάλι περνά από την πόλη και γι αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο λιμάνι, από τα μεγαλύτερα ίσως του κόσμου.

Καί πάρκο στην πόλη για άραγμα:

Αφού κάναμε τη βόλτα μας επιστρέψαμε στο αυτοκίνητο και γυρίσαμε πίσω στο αεροδρόμιο του Άμστερνταμ. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά και με την παράδοση του αυτοκινήτου.

Όταν φτάσαμε στο αεροδρόμιο κάτσαμε σε μία γωνιά, αφού είχαμε έρθει και λίγο νωρίτερα για λόγους ασφαλείας, και φάγαμε όσα φαγητά είχαν μείνει, πίνοντας και λίγο από το κρασί που επίσης είχε μείνει από χθες το βράδυ. Τελικά ήπιαμε δύο λίτρα κρασί που ήταν από την Χιλή. Ήταν μία χαρά τα φαγητά που φάγαμε και δεν μας κόστισαν περισσότερο από 30 ευρώ, δηλαδή τίποτα.

Ήθελα να πω μερικά πράγματα για τους δρόμους εδώ της και Ολλανδίας. Οι δρόμοι που έχει είναι τεράστιοι. Οι μεγάλες εθνικές οδοί έχουν 5 λωρίδες σε κάθε κατεύθυνση και γίνεται ένας χαμός. Από τη μία εθνική οδό φεύγεις και μπαίνεις στην άλλη. Βέβαια η σήμανση θεωρώ ότι είναι πολύ καλή. Επειδή συνήθως εγώ δεν βλέπω τη σήμανση του δρόμου, αλλά ακολουθώ τις οδηγίες του GPS, είχα δυο-τρεις φορές πρόβλημα. Νομίζω ότι το πρόβλημα είναι στις οδηγίες ή στους χάρτες του GPS και όχι δικό μου. Δεν ξέρω, ίσως πρέπει να αλλάξω πρόγραμμα πλοήγησης. Τέλος πάντων η Ολλανδία έχει παντού δρόμους οι οποίοι είναι συνήθως πολύ μεγάλοι και είναι φυσικό γιατί έχει 17 ή 18 εκατομμύρια κόσμο και η έκτασή της είναι πολύ μικρότερη από την Ελλάδα, όσο η Μακεδονία (μας).

Οι οδηγοί των οχημάτων εδώ μπορώ να πω ότι οδηγούν αρκετά γρήγορα και δεν τηρούν ακριβώς ούτε τα σήματα ούτε τις ταχύτητες, δηλαδή τα όρια ταχυτήτων. Εγώ μερικές φορές που πήγαινα ακριβώς στο όριο έβλεπα αυτοκίνητα να με προσπερνούν. Επίσης μερικές φορές είδα οδηγούς να περνάνε με κόκκινο ή να στρίβουν χωρίς να προσέχουν τους ποδηλάτες.

Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο παρά μόνο τον οδικό χάρτη της ημέρας. Είναι από το ξενοδοχείο μας μέχρι το Ρότερνταμ και πίσω στο αεροδρόμιο: