vasiliss
Member
- Μηνύματα
- 962
- Likes
- 8.812
- Επόμενο Ταξίδι
- ;;;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ρωσία -Ισλανδία - Περού
Ημέρα 3η: Γαλαξίδι
Την προηγούμενη ημέρα στην ψησταριά που φάγαμε, ρωτήσαμε το παιδί που μας σέρβιρε τι ώρα θα ήταν την επόμενη ο αγιασμός των υδάτων και προς έκπληξή μας, μας είπε στις 11.30 που μας φάνηκε πολύ αργά.
Εν το μεταξύ, η κουμπάρα ανησυχούσε πως θα γυρίσει στην Αθήνα, γιατί όσα διάβαζε για την κακοκαιρία την είχαν τρομάξει. Είπαμε να μη ρισκάρει να γυρίσει από Αράχωβα, αλλά να περάσει το Ρίο και έπειτα από την εθνική της Κορίνθου.
Το σημερινό πρόγραμμα έλεγε να ξεκινήσουμε με το Γαλαξίδι, όπου θα μας ακολουθούσε και η κουμπάρα, που στη συνέχεια θα έφευγε και θα συνεχίζαμε μόνοι μας.
Το Γαλαξίδι είναι χτισμένο πάνω σε ένα λόφο και βλέποντάς το σου θυμίζει έντονα νησί. Μια πόλη με όμορφα καπετανόσπιτα, που κρίθηκε διατηρητέα και έτσι ευτυχώς σώθηκε. Ο αγιασμός αργούσε, οπότε ξεκινήσαμε τη βόλτα μας θαυμάζοντας τα όμορφα στενά και τα διώροφα σπίτια με τις κεραμοσκεπές, καθώς και τις παραστάσεις των θρυλικών ιστιοφόρων που κοσμούν κάθε γωνιά.
Το μεγάλο κεφάλαιο της λαμπρής ναυτικής ιστορίας των γαλαξιδιώτικων ιστιοφόρων έκλεισε το 1903, λόγω της εμφάνισης του ατμού. Στο ναυτικό μουσείο δεν μπήκαμε γιατί είχαμε μπει παλιότερα - ίσως και να μην ήταν ανοιχτό εκείνη την ημέρα. Κατηφορίσαμε προς το λιμάνι γιατί πλησίαζε η ώρα του αγιασμού.
Το κρύο ήταν τσουχτερό, όμως με έκπληξη είδαμε αρκετά παιδιά να ετοιμάζονται και να γδύνονται για να βουτήξουν. Το παιχνίδι δεν φάνηκε να είναι στημένο γιατί ο παπάς έριξε αρκετά μακριά τον σταυρό.
Μπράβο στα παιδιά που βούτηξαν, αν και τα λυπήθηκα λίγο.
Γρήγορα - γρήγορα λοιπόν κινήσαμε για την εκκλησία του Αγίου Νικολάου, να την προλάβουμε ανοιχτή πριν κλείσει και να δούμε το περίφημο ξυλόγλυπτο τέμπλο.
Το τέμπλο αυτό το σκάλισε ο Αναστάσιος Μόσχος και χωρίζεται σε 12 τμήματα, με ανάγλυφες παραστάσεις από την Παλαιά και Καινή διαθήκη.
Η τοπική παράδοση αναφέρεται μυθοπλαστικά στον τεχνίτη. Ώρες, μέρες, μήνες, χρόνια πελεκούσε το καρυδόξυλο για το τέμπλο από το πρωί έως το βράδυ. Ο ίδιος έλεγε: “ Έτσι καθώς σκαλίζω το πρόσωπο του Χριστού και των αγίων, μυρμηγκιάζει από συγκίνηση το κορμί μου. Αισθάνομαι σαν να μιλάω με το Θεό και αναπαύεται η ψυχή μου”.
Η τοπική παράδοση λέει ότι τις τελευταίες ημέρες που έφτιαχνε τις μικρολεπτομέρειες κλείστηκε τόσο στον εαυτό του που δεν μιλούσε σε κανένα. Κι όταν μια μέρα βρέθηκε θανάσιμα τραυματισμένος στο πλακόστρωτο, κανένας δεν κατάφερε να ξεδιαλύνει αν έπεσε από τη σκαλωσιά με τη θέλησή του ή γλίστρησε.
Το τέμπλο είναι όντως καταπληκτικό, όμως δεν μπορέσαμε να το μελετήσουμε λεπτομερώς, γιατί η νεωκόρισα ήθελε να κλείσει την εκκλησία.
Αφού πήραμε και τον αγιασμό μας, κινηθήκαμε να ολοκληρώσουμε την βόλτα μας και να πάρουμε τα παραδοσιακά γλυκά για τα οποία φημίζεται το Γαλαξίδι, τον χαλβά, τα αμυγδαλωτά, το ραβανί με το αλεσμένο ρύζι.
Δεν είχαμε και μεγάλη επιτυχία στα γλυκά, όχι βέβαια ότι μας έμειναν και τα πετάξαμε.
Ο ιδιοκτήτης του φούρνου μας φόβισε λίγο, γιατί σήμερα φυσούσε πολύ και μας είπε ότι υπάρχει περίπτωση να κλείσει η γέφυρα του Ρίου, πράγμα που δεν είχα ξανακούσει. Η κουμπάρα ούτως ή άλλως είχε αποφασίσει ότι θα φύγει, εμείς είπαμε όμως να το ρισκάρουμε και να συνεχίσουμε το πρόγραμμά μας. Χαιρετηθήκαμε και ο καθένας πήρε τον δρόμο του.
Την προηγούμενη ημέρα στην ψησταριά που φάγαμε, ρωτήσαμε το παιδί που μας σέρβιρε τι ώρα θα ήταν την επόμενη ο αγιασμός των υδάτων και προς έκπληξή μας, μας είπε στις 11.30 που μας φάνηκε πολύ αργά.
Εν το μεταξύ, η κουμπάρα ανησυχούσε πως θα γυρίσει στην Αθήνα, γιατί όσα διάβαζε για την κακοκαιρία την είχαν τρομάξει. Είπαμε να μη ρισκάρει να γυρίσει από Αράχωβα, αλλά να περάσει το Ρίο και έπειτα από την εθνική της Κορίνθου.
Το σημερινό πρόγραμμα έλεγε να ξεκινήσουμε με το Γαλαξίδι, όπου θα μας ακολουθούσε και η κουμπάρα, που στη συνέχεια θα έφευγε και θα συνεχίζαμε μόνοι μας.
Το Γαλαξίδι είναι χτισμένο πάνω σε ένα λόφο και βλέποντάς το σου θυμίζει έντονα νησί. Μια πόλη με όμορφα καπετανόσπιτα, που κρίθηκε διατηρητέα και έτσι ευτυχώς σώθηκε. Ο αγιασμός αργούσε, οπότε ξεκινήσαμε τη βόλτα μας θαυμάζοντας τα όμορφα στενά και τα διώροφα σπίτια με τις κεραμοσκεπές, καθώς και τις παραστάσεις των θρυλικών ιστιοφόρων που κοσμούν κάθε γωνιά.
Το μεγάλο κεφάλαιο της λαμπρής ναυτικής ιστορίας των γαλαξιδιώτικων ιστιοφόρων έκλεισε το 1903, λόγω της εμφάνισης του ατμού. Στο ναυτικό μουσείο δεν μπήκαμε γιατί είχαμε μπει παλιότερα - ίσως και να μην ήταν ανοιχτό εκείνη την ημέρα. Κατηφορίσαμε προς το λιμάνι γιατί πλησίαζε η ώρα του αγιασμού.
Το κρύο ήταν τσουχτερό, όμως με έκπληξη είδαμε αρκετά παιδιά να ετοιμάζονται και να γδύνονται για να βουτήξουν. Το παιχνίδι δεν φάνηκε να είναι στημένο γιατί ο παπάς έριξε αρκετά μακριά τον σταυρό.
Μπράβο στα παιδιά που βούτηξαν, αν και τα λυπήθηκα λίγο.
Γρήγορα - γρήγορα λοιπόν κινήσαμε για την εκκλησία του Αγίου Νικολάου, να την προλάβουμε ανοιχτή πριν κλείσει και να δούμε το περίφημο ξυλόγλυπτο τέμπλο.
Το τέμπλο αυτό το σκάλισε ο Αναστάσιος Μόσχος και χωρίζεται σε 12 τμήματα, με ανάγλυφες παραστάσεις από την Παλαιά και Καινή διαθήκη.
Η τοπική παράδοση αναφέρεται μυθοπλαστικά στον τεχνίτη. Ώρες, μέρες, μήνες, χρόνια πελεκούσε το καρυδόξυλο για το τέμπλο από το πρωί έως το βράδυ. Ο ίδιος έλεγε: “ Έτσι καθώς σκαλίζω το πρόσωπο του Χριστού και των αγίων, μυρμηγκιάζει από συγκίνηση το κορμί μου. Αισθάνομαι σαν να μιλάω με το Θεό και αναπαύεται η ψυχή μου”.
Η τοπική παράδοση λέει ότι τις τελευταίες ημέρες που έφτιαχνε τις μικρολεπτομέρειες κλείστηκε τόσο στον εαυτό του που δεν μιλούσε σε κανένα. Κι όταν μια μέρα βρέθηκε θανάσιμα τραυματισμένος στο πλακόστρωτο, κανένας δεν κατάφερε να ξεδιαλύνει αν έπεσε από τη σκαλωσιά με τη θέλησή του ή γλίστρησε.
Το τέμπλο είναι όντως καταπληκτικό, όμως δεν μπορέσαμε να το μελετήσουμε λεπτομερώς, γιατί η νεωκόρισα ήθελε να κλείσει την εκκλησία.
Αφού πήραμε και τον αγιασμό μας, κινηθήκαμε να ολοκληρώσουμε την βόλτα μας και να πάρουμε τα παραδοσιακά γλυκά για τα οποία φημίζεται το Γαλαξίδι, τον χαλβά, τα αμυγδαλωτά, το ραβανί με το αλεσμένο ρύζι.
Δεν είχαμε και μεγάλη επιτυχία στα γλυκά, όχι βέβαια ότι μας έμειναν και τα πετάξαμε.
Ο ιδιοκτήτης του φούρνου μας φόβισε λίγο, γιατί σήμερα φυσούσε πολύ και μας είπε ότι υπάρχει περίπτωση να κλείσει η γέφυρα του Ρίου, πράγμα που δεν είχα ξανακούσει. Η κουμπάρα ούτως ή άλλως είχε αποφασίσει ότι θα φύγει, εμείς είπαμε όμως να το ρισκάρουμε και να συνεχίσουμε το πρόγραμμά μας. Χαιρετηθήκαμε και ο καθένας πήρε τον δρόμο του.
Στη σκηνή αυτή δίνονται τώρα πιά κάποιες μουσικές παραστάσεις. Όταν πήρε να αδειάζει ο χώρος, ξέκλεψα μερικές φωτογραφίες.
Δεν το γνώριζα, νομίζω έχω πέσει ξανά στο ίδιο παράπτωμα, 
