Μια βόλτα στα νησιά μαζί σου, μια βόλτα στην άγονη γραμμή

[evaT]

Καλά τη δική μου ιστορία βρήκες για να ρίξεις το κράξιμο

αφού τα έχουμε κι οι δύο πρόσφατα! Ευκαιρία να συγκρίνουμε απόψεις γιατί εγώ μάλλον παραέζησα την ανθρωποκεντρική άποψη!
Να περάσεις τέλειααααα

 

[psilos3]

Άγιος Ευστράτιος

Επίσκεψη : Αύγουστος 2020

Διάρκεια: 2 μέρες



Δε μπορώ να προσδιορίσω ακριβώς τι ήταν αυτό που με τράβηξε περισσότερο στο να ταξιδέψω στον Άη Στράτη. Σίγουρα η προσδοκία μου να δω όσο το δυνατόν περισσότερα νησιά γίνεται, ακόμα περισσότερο η έμφυτη περιέργεια μου για το άγνωστο, ωστόσο αυτή τη φορά δεν αρκούσε μόνο αυτό.

Το μεγαλύτερο ίσως έναυσμα ήταν η συγκινητική περιγραφή του Χρόνη Μίσσιου από το βιβλίο του, όπου διαβάζοντας την ένα ξημέρωμα του Νοέμβρη με έκανε να νιώσω πολλά περίεργα και παραδόξως όμορφα συναισθήματα:

Όμορφα ακόμα και για τη μικρή γωνιά αυτής της χώρας, για ένα πολύ ιδιαίτερο, ταλαίπωρο και ελάχιστα προβεβλημένο νησί, το οποίο αποτέλεσε τόπο εξορίας, φυλακής και βασανισμού. Ένα τόπο μαρτυρίου που έχει αφήσει ακόμα και στο σήμερα τα στίγματα του.

Μου το είπε άλλωστε και η πρώτη ιδιοκτήτρια που μίλησα ψάχνοντας για δωμάτιο στο τηλέφωνο: «Το νησί μας είναι σκληρό, δεν είναι για τρεις μέρες μόνος», χωρίς να μπορώ φυσικά να καταλάβω το λόγο που το ανέφερε. Ίσως ήθελε να με αποτρέψει, ίσως ήθελε να δώσει αλλού το δωμάτιο, δε ξέρω. Εγώ πάλι λέω ότι καλοκαίρι σε νησί και άσχημα δε γίνεται!

Τελικά ούτε τρεις μέρες πήγα ούτε μόνος, μπορώ να πω με σιγουριά πλέον όμως ότι δικαιώθηκα απόλυτα για την επιλογή μου βλέποντας εικόνες μιας άλλης Ελλάδας, εικόνες μοναδικές που μόνο νησιά της άγονης γραμμής σα τον Άη Στράτη μπορούν να προσφέρουν.




Μέρα πρώτη


Φτάσαμε αεροπορικώς στη Μύρινα της Λήμνου από τη Θεσσαλονίκη, εκμεταλλευόμενοι το γεγονός ότι είχαμε 2-3 ώρες στη διάθεση μας βολευτήκαμε για καφεδάκι στη διπλανή στο λιμάνι παραλία, για να είμαστε κοντά.

Νωρίς το μεσημέρι ήρθε το πλοίο της γραμμής το οποίο είχε αρκετό κόσμο και οχήματα να επιβιβάσει με τελικό προορισμό το Λαύριο. Περιμέναμε τη θερμομέτρηση σε όχι και τόσο χαλαρές αποστάσεις, λόγω των καινούριων συνθηκών:

Το δρομολόγιο από και προς το νησί με το συγκεκριμένο πλοίο εκτελείται τέσσερις φορές την εβδομάδα τους θερινούς μήνες. Υπάρχει επίσης καθημερινή σύνδεση με ακόμα ένα «θρύλο» του Αιγαίου με το όνομα Αιολίς!

Μετά από μια ώρα και κάτι ήσυχης πλεύσης, αντικρύσαμε τις πρώτες εικόνες του ηφαιστειογενούς σύστασης νησιού:

Φτάνοντας κοντά στο σχετικά πρόσφατο λιμενοβραχίονα. Απ’ ότι διάβασα στο μουσείο κατασκευάστηκε στις αρχές της δεκαετίας του 90 (!) :

Αντικρύζοντας τον οικισμό στο σύνολο του:

Το πλοίο δυσκολεύτηκε λίγο να δέσει, καθώς επιβεβαιώθηκε αυτό που είχα διαβάσει και δε το περίμενα, ότι το εκτόπισμα του είναι μεγάλο για το βάθος του λιμανιού του Άη Στράτη, ακουμπώντας σχεδόν στην άμμο:

Δέσαμε και αποβιβαστήκαμε προκειμένου να βρούμε το κατάλυμα μας.

Εδώ οφείλω να πω ότι η επιλογή μου ήταν ιδανική, καθώς από τη πρώτη στιγμή φάνηκε η φιλοξενία και η συγκαταβατικότητα του ιδιοκτήτη. Η εξωφρενικά χαμηλή τιμή για τα μέσα Αυγούστου ήταν αντιστρόφως ανάλογη με το κατάλυμα μας, ένα υπέροχο διαμέρισμα με όλο το σχετικό εξοπλισμό, σε μια κατάφυτη και πολύ προσεγμένη αυλή.

Τακτοποιηθήκαμε γρήγορα και ξεκινήσαμε για τη παραλία μιας και ήταν πλέον προχωρημένο μεσημέρι. Προχωρήσαμε στο χωμάτινο δρόμο που περνούσε μπροστά από το διαμέρισμα μας:

Φτάνοντας λίγα λεπτά μετά στο χαρακτηριστικό γεφυράκι του χωριού:

Δίπλα του εκτείνεται η παραλία του λιμανιού. Ήσυχη, χωρίς φυσική σκιά, με οργάνωση από πλευράς δημοτικής αρχής (ομπρέλες, ντουζιέρες, χώροι να αλλάξεις, αλλά όχι τουαλέτες):

Η πρώτη βουτιά στο νησί ήταν γεγονός:

Λίγο μετά όμως ένιωσα τη δίψα να με κυριεύει. Όχι τίποτε άλλο, είχαμε και πόσες ώρες στο νησί και δεν είχα ανοίξει ακόμα μπύρα, γεγονός ανεπίτρεπτο. Πήρα το δρόμο λοιπόν προς το πλησιέστερο μίνι μάρκετ, περνώντας από το χαρακτηριστικό καφέ – ταβέρνα «βεράντα» το οποίο λειτουργεί όλο το χρόνο:

Μπήκα στο πεζόδρομο του χωριού:

Βλέποντας την εκκλησία με τα έντονα κυκλαδίτικα στοιχεία:

Αφού ψώνισα τα απαραίτητα επέστρεψα στην όμορφη παραλία για να συνεχίσω το μπάνιο:

Όπου λίγο μετά προσέγγισε το λιμάνι το Αιολίς, στα πλαίσια του καθημερινού δρομολογίου από το νησί της Λήμνου:

Καθίσαμε μέχρι το απόγευμα όπου η πείνα έκανε την εμφάνιση της. Έτσι πήραμε το δρόμο προς το κέντρο του οικισμού:

Το υπέροχο παραλιακό γήπεδο μπάσκετ με προκάλεσε αμέσως:

Δίπλα, ακριβώς κάτω από τη γέφυρα οι πάπιες του οικισμού βολτάρανε αμέριμνες:

Προχωρήσαμε προς το μικρό λιμανάκι όπου δένουν οι βάρκες:

Αντικρύζοντας οικήματα όμορφης αρχιτεκτονικής, βορείου Αιγαίου, από τα λίγα που είχαν μείνει στο νησί:

Σα να μην έφταναν όλα τ’ άλλα, τη νύχτα της 20ής Φεβρουαρίου του 1968, χτύπησε τον Άγιο Ευστράτιο σεισμός έντασης 7,1 Ρίχτερ, ρημάζοντας σχεδόν τα πάντα και αφήνοντας στο πέρασμα του αρκετούς νεκρούς, τραυματίες και άστεγο σχεδόν το μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού του νησιού, το οποίο αναγκάστηκε να μείνει τα επόμενα δύο χρόνια σε αντίσκηνα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο δεν υπάρχει κάποια ιδιαίτερη αρχιτεκτονική στο χωριό (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων), παρά μόνο πανομοιότυπα οικήματα.

Συνεχίσαμε τη μικρή βόλτα μας:

Ανεβαίνοντας λίγο πιο πάνω για μερικά πολύ πετυχημένα στιγμιότυπα:

Όπως μόνο τα ελληνικά νησιά μπορούν να προσφέρουν:

Στο βάθος το Αιολίς ετοιμάζεται για το επόμενο δρομολόγιο:

Το καμπανάκι όμως είχε χτυπήσει, η πείνα είχε κυρίαρχο ρόλο οπότε και με συνοπτικές διαδικασίες πιάσαμε ένα τραπέζι στο ταβερνάκι του «Αρτεμώνα» ακριβώς μπροστά στη μαρίνα του νησιού.

Είναι γεγονός πως ο Άη Στράτης είναι γνωστός ψαρότοπος, αλλά και γενικότερα έχει ιδιαίτερα καλή κουζίνα όπως και η γειτονική Λήμνος άλλωστε. Είχα διαβάσει για τους περίφημους κεφτέδες του Αρτεμώνα, πιάτο που περίμενα πως και πως, μαζί με τη ντόπια μπύρα που παράγεται στο νησί, στο οποίο όμως στάθηκα άτυχος, καθώς είχε χαλάσει η φετινή παρτίδα. Να ήταν το μόνο που είχε χαλάσει το 2020…

Φάγαμε περίφημα συνοδεία μπύρας, σαλάτας με τοπικά λαχανικά, πατάτας κομμένης στο χέρι, αλλά και του περίφημου Λημνιού τυριού με το όνομα «Μελίχωρο» σε σαγανάκι:

Επιστρέψαμε αργά το απόγευμα στο δωμάτιο, για την απαραίτητη ξεκούραση την οποία χρειαζόμασταν, βλέποντας τη δύση του ηλίου στη καταπράσινη αυλή μας.

Το βράδυ μια σύντομη βόλτα για μερικές μπύρες και μια κρέπα στο «βεράντα» ήταν αρκετή. Δε χρειάζονται και πολλά…



Μέρα δεύτερη


Ξύπνησα ορεξάτος. Είχα διάθεση να καταφέρω να δω όσα περισσότερα γίνεται στο νησάκι, έχοντας διαβάσει και ρωτήσει τις απαραίτητες πληροφορίες. Φυσικά τα πράγματα πάντα δε βγαίνουν όπως τα σχεδιάζουμε…

Ξεκίνησα με στόχο να πεζοπορήσω προς τα βόρεια του νησιού. Στόχος μου ήταν να δω το περίφημο «Δάσος με τις βελανιδιές», ένα από τα πολλά διάσπαρτα δρυόδαση που υπάρχουν στο νησί. Πήρα το χωματόδρομο προς Αλωνίτσι, ξεκινώντας τη δύσκολη ανηφόρα κι έχοντας αριστερά – δεξιά μου διάφορα μικρότερα αλσύλλια:

Όσο προχωρούσα τόσο απομακρυνόμουν από τον οικισμό:

Στο νησί δε συναντάει κανείς δρόμους εκτός, παρά μόνο χωματόδρομους που μπορείς να διασχίσεις με 4Χ4 με τις αντιστοιχες ταμπέλες να προειδοποιούν γι αυτό:

Ευτυχώς λίγα χιλιόμετρα μετά άρχισα να καταλαβαίνω το λάθος μου, ότι δε πήρα το μονοπάτι αλλά τον κανονικό δρόμο, γεγονός που καθιστούσε το όλο εγχείρημα αμφίβολο. Είχα επίσης τον ήλιο να καίει πάνω μου χωρίς λύπηση και χωρίς κάποια σκιά, παίρνοντας έτσι ένα δείγμα του αφιλόξενου στοιχείου του νησιού. Αποφάσισα με βαριά καρδιά να επιστρέψω:

Χρησιμοποίησα αυτή τη φορά ένα μονοπάτι που χρησιμοποιούν οι κτηνοτρόφοι, αφού άνοιξα τη περίφραξη, φτάνοντας λίγο μετά στο εκκλησάκι του «Αγίου Μηνά» το οποίο ήθελα έτσι κι αλλιώς να επισκεφτώ:

Προχώρησα ανοίγοντας διστακτικά τη πόρτα του:

Φτάνοντας με δέος ως το οστεοφυλάκιο που βρίσκεται στην αυλή του:

Η συγκίνηση μου ήταν μεγάλη για όλα όσα έβλεπα κι ένιωθα. Εκεί φυλάσσονται τα οστά πολιτικών κρατουμένων οι οποίοι μαρτύρησαν και έχασαν τη ζωή τους από τη πείνα και τις κακουχίες κατά τη περίοδο της κατοχής, αλλά και μετέπειτα. Ο σταθμάρχης του νησιού, σε μία ακόμη πράξη ντροπής είχε παραδώσει τους πολιτικούς εξόριστους στα στρατεύματα κατοχής.

Το σημείο στο οποίο βρίσκεται το ξωκκλήσι προσφέρει πολύ όμορφη θέα:

Έκατσα να ξαποστάσω και να πιώ λίγο νερό, καθώς έφτανε σχεδόν το μεσημέρι:

Βγαίνοντας την απαραίτητη φωτογραφία:

Κατέβηκα τα πολλά σκαλιά προς το χωριό:

Κλείνοντας τη συρματένια πόρτα:

Και συνέχισα παράπλευρα του ρέματος:

Προχωρώντας μέσα από τις γειτονιές με τα όμορφα μικρά σπιτάκια, γεμάτα πράσινο και λουλούδια, με το μεσημεριανό φαγητό που μαγειρεύονταν να μυρίζει έντονα. Αντάλλαξα μερικούς χαιρετισμούς με τους κατοίκους που πέτυχα εκείνη την ώρα και συνέχισα. Αισθανόμουν πολύ οικεία και όμορφα:

Απέναντι μου το ξωκκλήσι που ήμουν προ ολίγου φάνταζε μακρινό:

Ανέβηκα το δρομάκι που οδηγεί στο «Μουσείο Δημοκρατίας» το οποίο γνώριζα ότι είναι κλειστό και ανοίγει το απόγευμα:

Προχώρησα προς το σημαντικό αξιοθέατο που ονομάζεται «Μαράσλειος Σχολή» και αποτελεί έργο της Αδελφότητας Αγιοστρατιτών της Αιγύπτου, με σημαντική δωρεά του εθνικού ευεργέτη Γρηγορίου Μαρασλή. Είναι από τα λίγα διασωθέντα κτήρια του σεισμού:

Διαπίστωσα ότι η πόρτα ήταν κλειδωμένη με αλυσίδα:

Βέβαια αυτά δεν αποτελούν εμπόδια για έναν κυνηγό ερασιτέχνη φωτογράφο, πεπειραμένο travel blogger, πυροβολημένο ταξιδιώτη όπως εγώ, οπότε με τη πατροπαράδοτη μέθοδο της «μαντραπήδας» βρέθηκα εντός λίγες στιγμές μετά:

Έβγαλα μερικές φωτογραφίες, όπου δυστυχώς η εικόνα της εγκατάλειψης ήταν φανερή:

Βρήκα μια ωραία σκιά όπου ξεκουράστηκα για λίγο πριν συνεχίσω, βλέποντας τη θέα προς τη παραλία:

Βγήκα έξω και προχώρησα στη πολύ απότομη ανηφόρα,

προς το ελικοδρόμιο και το νεκροταφείο του οικισμού:

Λίγο μετά ήμουν μπροστά στο πρώτο:

Συνεχίζοντας τη πορεία μου προς το μονοπάτι με την υποτυπώδη περίφραξη:

Που οδηγεί στις δύο πολύ όμορφες και διπλανές στον οικισμό παραλίες. Ειδικά η δεύτερη με τα δεντράκια συνίσταται για μπάνιο έως και ελεύθερο camping:

Προχώρησα προς το νεκροταφείο μπαίνοντας μέσα:

Ευρισκόμενο στο ψηλότερο σημείο προσφέρει την απόλυτη θέα προς το απέραντο γαλάζιο:

Τις διπλανές όμορφες παραλίες:

Και κατεβαίνοντας δίπλα από το αλεξικέραυνο:

Θέα προς όλο τον οικισμό:

Δεν έλειψαν οι φωτογραφίες παλιμπαιδισμού και εκεί:

Βλέποντας απέναντι τη παραλία κατάλαβα ότι είχε έρθει η ώρα να επιστρέψω:

Κατεβαίνοντας και πάλι από τη Μαράσλειο σχολή:

Παίζοντας λίγο με τους καθρέφτες του δρόμου:

Πέρασα από το Μουσείο Δημοκρατίας, το οποίο στεγάζεται στο κτίριο του πρώτου διδακτηρίου του νησιού και στα χρόνια του εκτοπισμού πολιτικών εξόριστων χρησιμοποιήθηκε ως αναρρωτήριο:

Περνώντας πάλι από τις γειτονιές του χωριού:

Και τα ερείπια κτισμάτων κατεστραμμένων από το σεισμό δίπλα μου:

Γειτονιές όμορφες, με όλη τη σημασία της λέξης:

Αφού ήπιαμε ένα καφέ παραλιακά, επιστρέψαμε στο κατάλυμα με την υπέροχη αυλή, προκειμένου να αλλάξουμε για τη παραλία:

Ενοχλώντας το γατούλη που εκείνη την ώρα είχε τη σιέστα του:

Ξαναβρεθήκαμε στο δρόμο, περνώντας το γεφυράκι και το πεζόδρομο:

Πιάνοντας μια ομπρέλα στην όμορφη παραλία:

Κάνοντας τις βουτιές μας την ώρα που έφτανε το Αιολίς:

Και έμπαινε να δέσει:

Απολαύσαμε τη θάλασσα και σηκωθήκαμε λίγες ώρες μετά προκειμένου να κατευθυνθούμε στη ταβέρνα. Δεν έχασα την ευκαιρία καθώς βρήκα μια μπάλα αφημένη για μερικά σουτάκια στο πολύ όμορφο γηπεδάκι. Παλιά μου τέχνη κόσκινο:

Το μετάνιωσα την ίδια στιγμή που δε φάγαμε ψάρια για δεύτερη συνεχόμενη μέρα, καθώς η τιμή ήταν ευκαιρία πραγματική και η φρεσκάδα αδιαπραγμάτευτη, ωστόσο μας είχαν κερδίσει τα κεφτεδάκια και τα παραδοσιακά ελληνικά πιάτα του νησιού, αυτή τη φορά συνοδευόμενα από λευκό Λημνιό κρασί:

Προχωρημένο απόγευμα πλέον κι αφού διασταύρωσα ότι το μουσείο δημοκρατίας είχε ανοίξει κατευθύνθηκα προς αυτό. Είχα μάθει πλέον τις διαδρομές ανάμεσα από τα όμορφα σπιτάκια:

Όντως η πόρτα του μουσείου ήταν ανοιχτή, και η είσοδος φυσικά δωρεάν για τους επισκέπτες του:

Το ανοικτό παράθυρο έκανε λιγότερο βαριά την ατμόσφαιρα που δεν ήταν και η καλύτερη λόγω ζέστης άλλα και όσων θα έβλεπα:

Το Μουσείο Δημοκρατίας του Αγίου Ευστρατίου είναι μια βουτιά στην ιστορία της χώρας μας, κυρίως σ’ αυτή που θέλουν αρκετοί να ξεχάσουμε για ευνόητους λόγους:

Είναι όμως και μια αναδρομή στην ιστορία του νησιού. Χαρακτηριστικές είναι οι φωτογραφίες του οικισμού πριν το σεισμό:

Η ιστορική αναδρομή ξεκινά από την έναρξη του νησιού ως τόπο εξορίας και μαρτυρίου:

Δείχνοντας παράλληλα αντίστοιχα μέρη ανά την Ελληνική επικράτεια:

Εκθέτοντας αντικείμενα των εξόριστων:

Αλλά και φωτογραφίες από τη σκληρή καθημερινότητα του νησιού:

Γίνεται επίσης αναφορά για το ρόλο που έπαιξαν οι εξόριστοι στη τοπική κοινωνία, τα όσα πρόσφεραν (πχ διάνοιξη ρέματος χειμάρου) αλλά και τον αποχαρακτηρισμό του νησιού ως τόπο εξορίας κατά τη μεταπολίτευση:

Βγήκα έξω πολύ συγκινημένος και βαρύς με όσα είδα, συνεχίζοντας λίγο ακόμα τη βόλτα στις γειτονιές του Άη Στράτη;

Περνώντας μέσα από το ρέμα αυτή τη φορά:

Βλέποντας το καινούριο γκραφιτι που ολοκλήρωσε πριν λίγο ο καλλιτέχνης:

Μετά την απαραίτητη ξεκούραση και την ετοιμασία, βγήκαμε για ένα ποτό στο Café bar Όμηρος, που φέρνει κάτι από 90s στο μυαλό και λειτουργεί επίσης όλο το χρόνο. Οι τιμές γι’ ακόμα μια φορά στις υπηρεσίες εστίασης του νησιού ήταν αρκετά χαμηλές:

Ακολούθησε μια μικρή βόλτα στο λιμάνι:

Καταλαβαίνοντας δυστυχώς ότι οι ώρες μας στο νησί λιγοστεύουν:

Αναχώρηση


Το δρομολόγιο της επιστροφής του «Αιολίς» προς τη Λήμνο είναι πολύ πρωινό, στις 6:30, ώρα βάρβαρη ακόμα και για καλοκαιρινούς μήνες. Ήμασταν εκεί μισή ώρα νωρίτερα για τις απαραίτητες διαδικασίες καταγραφής. Εισιτήρια εκδίδονται εντός του πλοίου.

Απέναντι μας και στο τοίχο του λιμενοβραχίονα υπάρχουν τα γκράφιτι των διασημοτήτων που πέρασαν εξόριστοι από τον Αη Στράτη, κάτι που μου άρεσε πολύ:

Τάσος Λειβαδίτης, Γιάννης Ρίτσος, Κώστας Βάρναλης, Μενέλαος Λουντέμης, Μάνος Κατράκης, Δημήτρης Γληνός, είναι μόνο λίγα από τα τεράστια ονόματα των γραμμάτων και των τεχνών που πέρασαν από το νησί.

Καθώς ακόμα δεν είχε ξημερώσει:

Και όλα πηγαίναν αργά στο κατάστρωμα του Αιολίς:

Είχα την ευκαιρία για μερικές τελευταίες φωτογραφίες του νησιού:

Το πλοίο λίγα λεπτά μετά ξεκίνησε τη πλεύση του:

Αφήνοντας πίσω το μαρτυρικό βράχο του Άη Στράτη:

Δίνοντας μου μερικές ακόμα εικόνες στην αυγή, ολοκληρώνοντας έτσι τη διαδρομή μου στο νησί:

Έφυγα με χαμόγελο από τον Άη Στράτη, κυρίως για το γεγονός ότι κατάφερα να πάω, όχι όμως επειδή πρόλαβα να κάνω όσα ήθελα. Ο αρχικός μου σχεδιασμός έλεγε μια μέρα παραπάνω, μέρα την οποία προβλέπω ότι θα μπει σε μελλοντικό ταξίδι, μιας και συνδυάζεται πολύ εύκολα με τη Λήμνο στην οποία έχω εξίσου αρκετά να δω ακόμα.

Ο Άη Στράτης μου έβγαλε πολλαπλά συναισθήματα και στοιχεία λόγω της ιστορίας και της διαδρομής του που λίγα νησιά μου έχουν βγάλει. Ο Άη Στράτης μου έφερε εικόνες παλιές, παιδικές, φωτογραφικές μνήμες μιας Ελλάδας που δεν υπάρχει πλέον στο μεγαλύτερο κομμάτι της. Ο Άη Στράτης δεν είναι απλά μια Ελληνική γωνιά. Ο Άη Στράτης είναι η Ελλάδα!

 

[thanos75]

Χίλια μπράβο psile διαδικτυακε μου φίλε...και για την αφήγηση και για τις φωτογραφίες, μα πάνω απ' όλα για το ότι ΠΗΓΕΣ εκεί και ένιωσες αυτά που ένιωσες. Εικόνες, μυρωδιές, και συναισθήματα μιας άλλης - αυθεντικής- Ελλάδας

 

[psilos3]

Χίλια μπράβο psile διαδικτυακε μου φίλε...και για την αφήγηση και για τις φωτογραφίες, μα πάνω απ' όλα για το ότι ΠΗΓΕΣ εκεί και ένιωσες αυτά που ένιωσες. Εικόνες, μυρωδιές, και συναισθήματα μιας άλλης - αυθεντικής- Ελλάδας

Ευχαριστώ φίλε @thanos75 . Χαίρομαι που πέρασε αυτή η εικόνα από την ιστορία μου για τον Αη Στράτη. Το επόμενο κεφάλαιο είναι και για σένα, για ένα νησί που μου 'χες ζητήσει να ξέρεις

@alma & @fenia42 Ελπίζω να σας μετέφερα έστω και λίγο νοητά στο νησί όπως σας είχα υποσχεθεί.

@evaT Περιμένω να ρίξεις το θάψιμο σου στους ντόπιους...

 

[evaT]

Περιγράφεις απίστευτα....μας ταξιδεψες στον Αη Στράτη μιας άλλης διάστασης!
Εμείς τα συζητήσαμε λίγο κ μεταξύ μας αλλά θέλω κ γω με τη σειρά μου να καταγράψω μια διαφορετική εικόνα όπως την έζησα εγώ.
Ταξίδεψα στο νησί αρχές Σεπτέμβρη για ένα διήμερο από τη Λήμνο όπου βρισκόμουν για διακοπές. Για να είμαι ειλικρινής για τον Αη Στράτη δεν είχα ακούσει πολλά, πήγα περισσότερο επειδή το ήθελε η φίλη που ταξιδεύαμε μαζί και επειδή ερχόμουν από μια περίοδο μεγάλης κούρασης από τη δουλειά κ ψυχολογικά ήμουν σε φάση δε θέλω να βλέπω και να ακούω κανέναν , ένα ήσυχο ακριτικό νησί μου φάνηκε καλή ιδέα . Στο μεταξύ διάβασα κ ενημερώθηκα για τη βαριά ιστορία που κουβαλάει ο τόπος.
Ταξιδέψαμε με το παμπάλαιο Αιολίς το οποίο είναι από μόνο του εμπειρία αφού νιώθεις ότι γυρίζεις χρόνια πίσω!
Την προηγούμενη του ταξιδιού επιχειρώντας να κλείσουμε ένα δωμάτιο το οποίο βλακωδως θεωρήσαμε ότι θα είναι ευκολακι λόγω εποχής κατέληξε να μας κλείνουν το τηλ στα μούτρα ότι τώρα δωματια δεν υπάρχουν γιατί ήρθαν οι δάσκαλοι! Μα πόσοι δάσκαλοι πια για έναν μικρό οικισμό!!
Με τα πολλά βρέθηκε ένα σπίτι κι η οικοδέσποινα μας είπε πως έχει ένα τελευταίο δωμάτιο κ η καλύτερη τιμή που μπορεί να δώσει ήταν 40 τη βραδιά! Που για το μέρος κ την εποχή μου φάνηκε εξωφρενική. Δέχτηκα με όμως μη βρίσκοντας εναλλακτική.
Φτάνοντας στο λιμάνι ανακαλύψαμε ότι το κατάλυμα βρισκόταν στην κορυφή του οικισμού....δηλ μπόλικος ποδαρόδρομος σε ανηφόρα. Εγώ είχα μόνο ένα μικρό σακίδιο για το διήμερο έχοντας αφήσει τα υπόλοιπα στο αυτοκίνητο μου πίσω στη Λήμνο οποτε ήμουν οκ, η φίλη μου όμως έκανε τη χαζομάρα να πάρει μαζί τη βαλίτσα της κ είχε ήδη ένα τράβηγμα στη μέση οπότε και ζητήσαμε βοήθεια να φτάσουμε στο δωμάτιο.
Η σπιτονοικοκυρά μας μόλις μας άκουσε στο τηλέφωνο απάντησε....α ήρθατε τελικά;;; Δεν έχω κανέναν να έρθει να σας πάρει ελάτε μόνες η βρείτε άλλο δωματιο κοντά στο λιμάνι!!!!!
Είδαμε έναν μπαρμπουλη με βανακι να φεύγει προς τον οικισμό κ αρχίσαμε να φωνάζουμε να σταματήσει μήπως βοηθήσει με τα πράγματα....άδικος κόπος. Ο μούτσος από καράβι μας ενημέρωσε πως αν μας βοηθούσε θα έπεφτε ....παντόφλα από τη γυναίκα του στο σπίτι!
εντέλει κούτσα κούτσα φτάσαμε στο σπίτι και η δικιά μας , μας λέει το δωμάτιο δεν είναι έτοιμο δεν περίμενα ότι θα έρθετε τελικά!!! Τελικά μας έδωσε ένα μικρό σκοτεινό που έβλεπε στο... πουθενά κ ενώ όλο της το σπίτι ήταν υπέροχο κ πολύ φροντισμένο. Ωστόσο ενδιαφέρθηκε να μάθει αν είμαστε ελεύθερες κ προσφέρθηκε να μας κάνει προξενιά;...να τα λέμε κι αυτά
Μετά τόση σκασιλα κατεβήκαμε τρεχατες στην όμορφη παραλία κ βουτήξαμε στα κρυστάλλινα νερά ακριβώς όπως τόσο όμορφα τα λέει ο @psilos3 . είδαμε κ ένα από τα ομορφότερα ηλιοβασιλέματα εβερ....κ αργότερα έφαγα τα ίδια κεφτεδάκια με τον ψηλό στην ταβέρνα....ενώ στην ερώτηση αν έχει φρέσκο ψάρι ακόμα γελάνε! Η απάντηση που πήρα από μια ντόπια ήταν επί λέξη πως για να φας φρέσκο ψάρι στον Αη Στράτη πρέπει να βγάλεις γκόμενο τον ψαρά! Γέλασαν κι.αλλο όλοι οι παρόντες και μετά μου είπαν πως όλο το ψάρι που αλλιεύεται φεύγει απευθείας στη Λήμνο . Μάλιστα...
Ηπιαμε όμως κ το υπέροχο κρασάκι τους κ στην πορεία γίναμε περίπου μία παρέα με τα δύο τρια υπόλοιπα τραπέζια της ταβέρνας . Ζητήσαμε κι άλλο κρασί όταν ο σερβιτόρος βέβαια θυμήθηκε να σηκώσει τα μάτια του από το κινητό του μας τα έφερε κ τα άφησε στην άκρη του τραπεζιού περίπου αγανακτισμένος που τον σηκώσαμε....αν δεν ήταν υγρό πιθανώς να μας το έφερνε στο κεφάλι; Τι να πω..
Την επόμενη αφού το πρωί ζητησα από τη φανταστική σπιτονοικοκυρά αν έχει λίγο καφέ κ πήρα ως απάντηση "τι δεν φέρατε;' μου έδειξε το ντουλάπι κ λέει εκεί μέσα έχει... πάρε! Πήρα κ γω μπας κ ανοίξει το μάτι κ στη συνέχεια κάναμε την ίδια βόλτα που περιγράφει πιο πάνω ο Γιάννης. Στο νεκροταφείο του χωριού ψιλα στον οικισμό με την υπέροχη θέα. Είδαμε κ τις παραλίες παραδίπλα αλλά δεν είχα εφοδιαστεί με προμήθειες για να κατηφορίσουμε προς εκεί. Κατεβήκαμε στον οικισμό κ.ψαξαμε επίμονα να νοικιάσουμε μια βάρκα να μας πάει στις σπηλιές όπου υπάρχουν φώκιες κ σε μια δυο ακόμη μακρινές παραλίες. Ωστόσο στάθηκε αδύνατο. Δεν ήθελαν ούτε με λεφτά ούτε χωρίς. Μας είπαν ότι δε τους αφήνει το λιμενικό. Πήγαμε στο λιμενικό κ από κει μας είπαν πως δε θα βγάλουμε άκρη κ πώς και οι ίδιοι ειναι ξένοι στο νησί κ ο ένας μάλιστα είπε πως ενάμισι χρόνο έκαναν να του μιλήσουν οι ντόπιοι όταν μετατέθηκε! Τόσο καλά.
Αφού πήραμε την άδεια από αυτούς είπαμε να ξαναδοκιμασουμε.... Τζιφος. Δεν ήθελαν να βοηθήσουν.
Καταλήξαμε στην ίδια παραλία όμως στο μεταξύ επειδή είχαμε κάνει γνωριμίες με κόσμο που έμενε στο ίδιο σπίτι με μας γίναμε μια παρέα κ περάσαμε υπέροχα διακωμωδώντας την υπέροχη φιλοξενία των ντόπιων!
Δικαιώθηκε απόλυτα ο εκ διαμέτρου αντίθετος σπιτονοικοκυρης που είχαμε την τύχη να έχουμε στη Λήμνο ο οποίος μόλις άκουσε ότι θα πάμε Αη Στράτη μας προειδοποίησε πως οι ντόπιοι...καμία σχέση. Επειδή είναι ακρίτες είπε νομίζουν ότι όλη η Ελλάδα πρέπει να τους πληρώνει κ αυτοί να μας έχουν γραμμένους!
Για όλα τα υπόλοιπα που μοιράστηκε ο Γιάννης μαζί μας δεν έχω να πω το παραμικρό όσο για την πολύπαθη ιστορία των κατατρεγμένων της εξορίας ρησπεκτ και μόνο!

Αναχωρήσαμε κ μεις με το δρομολόγιο του Αιολίς στις 6.30 το πρωί έχοντας κοιμηθεί ελάχιστα αφού δεν φύγαμε καν από την παραλία. Ως αργά είμασταν μια παρέα κ με ένα φορητό ηχειακι ακούγοντας από Τρύπες μέχρι... Μαρινέλλα κάναμε αυτοσχέδιο πάρτυ κ περάσαμε υπέροχα.
Τα χαράματα κ με ελάχιστο ύπνο σηκωθήκαμε να κατεβάσουμε τα πράγματα στο λιμάνι κ για καλή μας τύχη κατέβαινε το δρόμο ένα Στάγιερ του στρατού κ τα φανταρακια μας λυπήθηκαν κ φόρτωσαν τα πράγματα μας!
Η τελική αίσθηση είναι πως ναι εντέλει πέρασα καλά και χαίρομαι που βρέθηκα εκεί αλλά δεν θα το ξαναέκανα.

​

 

[thanos75]

Ευχαριστώ φίλε @thanos75 . Χαίρομαι που πέρασε αυτή η εικόνα από την ιστορία μου για τον Αη Στράτη. Το επόμενο κεφάλαιο είναι και για σένα, για ένα νησί που μου 'χες ζητήσει να ξέρεις

@alma & @fenia42 Ελπίζω να σας μετέφερα έστω και λίγο νοητά στο νησί όπως σας είχα υποσχεθεί.

@evaT Περιμένω να ρίξεις το θάψιμο σου στους ντόπιους...

Θα περιμένω με χαρά ψηλέ! Πάντως τόσο ή δική σου οπτική, όσο και ή οπτική της Εύας με κάνατε- ο καθένας με τον τρόπο του- να θέλω να επισκεφθώ το νησί

 

[Smaragda53]

"τους παρέδωσαν στους ναζί"... κατακαημένη Ελλάδα... Μπράβο "ψηλέ" μας γνώρισες ένα κομμάτι ιστορίας και μας ταξίδεψες

 

[psilos3]

Περιγράφεις απίστευτα....μας ταξιδεψες στον Αη Στράτη μιας άλλης διάστασης!

Σ' ευχαριστώ Εύα που μπήκες στο κόπο να τα γράψεις όλα αυτά, και γενικότερα για τα καλά σου λόγια.
Να ξεκαθαρίσω κι εγώ με τη σειρά μου ότι είχα πληροφόρηση για πολύ κακή αντιμετώπιση από τους μόνιμους κάτοικους του νησιού, κάτι που ευτυχώς εγώ δε το βίωσα όταν βρισκόμουν εκεί. Είναι πάντως γεγονός που πρέπει ίσως να γνωρίζει κάποιος.

να μας κλείνουν το τηλ στα μούτρα ότι τώρα δωματια δεν υπάρχουν γιατί...

Το γράφω στο πρόλογο μου, αντίστοιχο περιστατικό έζησα κι εγώ. Προφανώς ψάξαμε στην ίδια
Ωστόσο στάθηκα πολύ τυχερός, γιατί και δωμάτιο βρήκα εύκολα και σε πολύ φιλόξενο και καλόκαρδο ιδιοκτήτη έπεσα τελικά, αν και δεν ήταν ντοπιος, απλά έμενε στο νησί.

Δεν έχω κανέναν να έρθει να σας πάρει ελάτε

Ακριβώς το ίδιο έτυχε και σε μένα, δεν έχουν στη πολιτική τους να παραλαμβάνουν το κόσμο, τι να πω δε το χω ξαναδεί. Περπάτησα 10 λεπτά φορτωμένος.

Η απάντηση που πήρα από μια ντόπια ήταν επί λέξη πως για να φας φρέσκο ψάρι στον Αη Στράτη πρέπει να βγάλεις γκόμενο τον ψαρά

Αυτό κι αν μου κάνει εντύπωση, καθώς ένα μήνα πριν όλοι έτρωγαν μετά μανίας ψάρι στο συγκεκριμένο μαγαζί, τουρίστες, ντόπιοι, όλοι, και απ΄ όσο είδα φθηνό και καλό.

Εν κατακλείδι να πω οτι σίγουρα είδα κι εγώ με τη σειρά μου πιο κλειστό κόσμο, αλλά όχι κάτι που χρήζει ιδιαίτερης αναφοράς.
Δεν είχα και τόση συναναστροφή ίσως με τους ντόπιους, αλλά όπου και να πήγα μια χαρά εξυπηρετήθηκα.
Από τις ταβέρνες, τη κρεπερί, το μπαρ το βράδυ, μέχρι το θεούλη στο μίνι μάρκετ στο πεζόδρομο που ψώνισα τις μπύρες.

Σε κάθε περίπτωση είναι πολύ χρήσιμη η διαφορετική μας προσέγγιση

 

[psilos3]

"τους παρέδωσαν στους ναζί"... κατακαημένη Ελλάδα... Μπράβο "ψηλέ" μας γνώρισες ένα κομμάτι ιστορίας και μας ταξίδεψες

Σ' ευχαριστώ για όσα γράφεις.
Ήταν πραγματικά «γροθιά στο στομάχι» η επίσκεψη στο μουσείο που σε μπάζει για τα καλά στην ιστορία του νησιού και της χώρας. Ιστορία ντροπιαστική πολλές φορές, που δε πρέπει να ξεχαστεί.

 

[Sassenach77]

Άγιος Ευστράτιος

Επίσκεψη : Αύγουστος 2020

Διάρκεια: 2 μέρες



Δε μπορώ να προσδιορίσω ακριβώς τι ήταν αυτό που με τράβηξε περισσότερο στο να ταξιδέψω στον Άη Στράτη. Σίγουρα η προσδοκία μου να δω όσο το δυνατόν περισσότερα νησιά γίνεται, ακόμα περισσότερο η έμφυτη περιέργεια μου για το άγνωστο, ωστόσο αυτή τη φορά δεν αρκούσε μόνο αυτό.

Το μεγαλύτερο ίσως έναυσμα ήταν η συγκινητική περιγραφή του Χρόνη Μίσσιου από το βιβλίο του, όπου διαβάζοντας την ένα ξημέρωμα του Νοέμβρη με έκανε να νιώσω πολλά περίεργα και παραδόξως όμορφα συναισθήματα:

View attachment 326179

Όμορφα ακόμα και για τη μικρή γωνιά αυτής της χώρας, για ένα πολύ ιδιαίτερο, ταλαίπωρο και ελάχιστα προβεβλημένο νησί, το οποίο αποτέλεσε τόπο εξορίας, φυλακής και βασανισμού. Ένα τόπο μαρτυρίου που έχει αφήσει ακόμα και στο σήμερα τα στίγματα του.

Μου το είπε άλλωστε και η πρώτη ιδιοκτήτρια που μίλησα ψάχνοντας για δωμάτιο στο τηλέφωνο: «Το νησί μας είναι σκληρό, δεν είναι για τρεις μέρες μόνος», χωρίς να μπορώ φυσικά να καταλάβω το λόγο που το ανέφερε. Ίσως ήθελε να με αποτρέψει, ίσως ήθελε να δώσει αλλού το δωμάτιο, δε ξέρω. Εγώ πάλι λέω ότι καλοκαίρι σε νησί και άσχημα δε γίνεται!

Τελικά ούτε τρεις μέρες πήγα ούτε μόνος, μπορώ να πω με σιγουριά πλέον όμως ότι δικαιώθηκα απόλυτα για την επιλογή μου βλέποντας εικόνες μιας άλλης Ελλάδας, εικόνες μοναδικές που μόνο νησιά της άγονης γραμμής σα τον Άη Στράτη μπορούν να προσφέρουν.




Μέρα πρώτη


Φτάσαμε αεροπορικώς στη Μύρινα της Λήμνου από τη Θεσσαλονίκη, εκμεταλλευόμενοι το γεγονός ότι είχαμε 2-3 ώρες στη διάθεση μας βολευτήκαμε για καφεδάκι στη διπλανή στο λιμάνι παραλία, για να είμαστε κοντά.

View attachment 326062

Νωρίς το μεσημέρι ήρθε το πλοίο της γραμμής το οποίο είχε αρκετό κόσμο και οχήματα να επιβιβάσει με τελικό προορισμό το Λαύριο. Περιμέναμε τη θερμομέτρηση σε όχι και τόσο χαλαρές αποστάσεις, λόγω των καινούριων συνθηκών:

View attachment 326063

Το δρομολόγιο από και προς το νησί με το συγκεκριμένο πλοίο εκτελείται τέσσερις φορές την εβδομάδα τους θερινούς μήνες. Υπάρχει επίσης καθημερινή σύνδεση με ακόμα ένα «θρύλο» του Αιγαίου με το όνομα Αιολίς!


View attachment 326064

Μετά από μια ώρα και κάτι ήσυχης πλεύσης, αντικρύσαμε τις πρώτες εικόνες του ηφαιστειογενούς σύστασης νησιού:

View attachment 326065

Φτάνοντας κοντά στο σχετικά πρόσφατο λιμενοβραχίονα. Απ’ ότι διάβασα στο μουσείο κατασκευάστηκε στις αρχές της δεκαετίας του 90 (!) :

View attachment 326066

Αντικρύζοντας τον οικισμό στο σύνολο του:

View attachment 326067

Το πλοίο δυσκολεύτηκε λίγο να δέσει, καθώς επιβεβαιώθηκε αυτό που είχα διαβάσει και δε το περίμενα, ότι το εκτόπισμα του είναι μεγάλο για το βάθος του λιμανιού του Άη Στράτη, ακουμπώντας σχεδόν στην άμμο:

View attachment 326068

Δέσαμε και αποβιβαστήκαμε προκειμένου να βρούμε το κατάλυμα μας.

View attachment 326069

Εδώ οφείλω να πω ότι η επιλογή μου ήταν ιδανική, καθώς από τη πρώτη στιγμή φάνηκε η φιλοξενία και η συγκαταβατικότητα του ιδιοκτήτη. Η εξωφρενικά χαμηλή τιμή για τα μέσα Αυγούστου ήταν αντιστρόφως ανάλογη με το κατάλυμα μας, ένα υπέροχο διαμέρισμα με όλο το σχετικό εξοπλισμό, σε μια κατάφυτη και πολύ προσεγμένη αυλή.

Τακτοποιηθήκαμε γρήγορα και ξεκινήσαμε για τη παραλία μιας και ήταν πλέον προχωρημένο μεσημέρι. Προχωρήσαμε στο χωμάτινο δρόμο που περνούσε μπροστά από το διαμέρισμα μας:

View attachment 326070

Φτάνοντας λίγα λεπτά μετά στο χαρακτηριστικό γεφυράκι του χωριού:

View attachment 326071

Δίπλα του εκτείνεται η παραλία του λιμανιού. Ήσυχη, χωρίς φυσική σκιά, με οργάνωση από πλευράς δημοτικής αρχής (ομπρέλες, ντουζιέρες, χώροι να αλλάξεις, αλλά όχι τουαλέτες):

View attachment 326072

Η πρώτη βουτιά στο νησί ήταν γεγονός:

View attachment 326073

Λίγο μετά όμως ένιωσα τη δίψα να με κυριεύει. Όχι τίποτε άλλο, είχαμε και πόσες ώρες στο νησί και δεν είχα ανοίξει ακόμα μπύρα, γεγονός ανεπίτρεπτο. Πήρα το δρόμο λοιπόν προς το πλησιέστερο μίνι μάρκετ, περνώντας από το χαρακτηριστικό καφέ – ταβέρνα «βεράντα» το οποίο λειτουργεί όλο το χρόνο:

View attachment 326074

Μπήκα στο πεζόδρομο του χωριού:

View attachment 326075

Βλέποντας την εκκλησία με τα έντονα κυκλαδίτικα στοιχεία:

View attachment 326076

Αφού ψώνισα τα απαραίτητα επέστρεψα στην όμορφη παραλία για να συνεχίσω το μπάνιο:

View attachment 326077
View attachment 326078

Όπου λίγο μετά προσέγγισε το λιμάνι το Αιολίς, στα πλαίσια του καθημερινού δρομολογίου από το νησί της Λήμνου:

View attachment 326079

Καθίσαμε μέχρι το απόγευμα όπου η πείνα έκανε την εμφάνιση της. Έτσι πήραμε το δρόμο προς το κέντρο του οικισμού:

View attachment 326080

Το υπέροχο παραλιακό γήπεδο μπάσκετ με προκάλεσε αμέσως:

View attachment 326081

Δίπλα, ακριβώς κάτω από τη γέφυρα οι πάπιες του οικισμού βολτάρανε αμέριμνες:

View attachment 326082

Προχωρήσαμε προς το μικρό λιμανάκι όπου δένουν οι βάρκες:

View attachment 326083

Αντικρύζοντας οικήματα όμορφης αρχιτεκτονικής, βορείου Αιγαίου, από τα λίγα που είχαν μείνει στο νησί:

View attachment 326084

Σα να μην έφταναν όλα τ’ άλλα, τη νύχτα της 20ής Φεβρουαρίου του 1968, χτύπησε τον Άγιο Ευστράτιο σεισμός έντασης 7,1 Ρίχτερ, ρημάζοντας σχεδόν τα πάντα και αφήνοντας στο πέρασμα του αρκετούς νεκρούς, τραυματίες και άστεγο σχεδόν το μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού του νησιού, το οποίο αναγκάστηκε να μείνει τα επόμενα δύο χρόνια σε αντίσκηνα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο δεν υπάρχει κάποια ιδιαίτερη αρχιτεκτονική στο χωριό (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων), παρά μόνο πανομοιότυπα οικήματα.

View attachment 326085
View attachment 326086

Συνεχίσαμε τη μικρή βόλτα μας:

View attachment 326087

Ανεβαίνοντας λίγο πιο πάνω για μερικά πολύ πετυχημένα στιγμιότυπα:

View attachment 326088

Όπως μόνο τα ελληνικά νησιά μπορούν να προσφέρουν:

View attachment 326089

Στο βάθος το Αιολίς ετοιμάζεται για το επόμενο δρομολόγιο:

View attachment 326090

Το καμπανάκι όμως είχε χτυπήσει, η πείνα είχε κυρίαρχο ρόλο οπότε και με συνοπτικές διαδικασίες πιάσαμε ένα τραπέζι στο ταβερνάκι του «Αρτεμώνα» ακριβώς μπροστά στη μαρίνα του νησιού.

View attachment 326092

Είναι γεγονός πως ο Άη Στράτης είναι γνωστός ψαρότοπος, αλλά και γενικότερα έχει ιδιαίτερα καλή κουζίνα όπως και η γειτονική Λήμνος άλλωστε. Είχα διαβάσει για τους περίφημους κεφτέδες του Αρτεμώνα, πιάτο που περίμενα πως και πως, μαζί με τη ντόπια μπύρα που παράγεται στο νησί, στο οποίο όμως στάθηκα άτυχος, καθώς είχε χαλάσει η φετινή παρτίδα. Να ήταν το μόνο που είχε χαλάσει το 2020…

Φάγαμε περίφημα συνοδεία μπύρας, σαλάτας με τοπικά λαχανικά, πατάτας κομμένης στο χέρι, αλλά και του περίφημου Λημνιού τυριού με το όνομα «Μελίχωρο» σε σαγανάκι:

View attachment 326091

Επιστρέψαμε αργά το απόγευμα στο δωμάτιο, για την απαραίτητη ξεκούραση την οποία χρειαζόμασταν, βλέποντας τη δύση του ηλίου στη καταπράσινη αυλή μας.

View attachment 326093

Το βράδυ μια σύντομη βόλτα για μερικές μπύρες και μια κρέπα στο «βεράντα» ήταν αρκετή. Δε χρειάζονται και πολλά…



Μέρα δεύτερη


Ξύπνησα ορεξάτος. Είχα διάθεση να καταφέρω να δω όσα περισσότερα γίνεται στο νησάκι, έχοντας διαβάσει και ρωτήσει τις απαραίτητες πληροφορίες. Φυσικά τα πράγματα πάντα δε βγαίνουν όπως τα σχεδιάζουμε…

Ξεκίνησα με στόχο να πεζοπορήσω προς τα βόρεια του νησιού. Στόχος μου ήταν να δω το περίφημο «Δάσος με τις βελανιδιές», ένα από τα πολλά διάσπαρτα δρυόδαση που υπάρχουν στο νησί. Πήρα το χωματόδρομο προς Αλωνίτσι, ξεκινώντας τη δύσκολη ανηφόρα κι έχοντας αριστερά – δεξιά μου διάφορα μικρότερα αλσύλλια:

View attachment 326094

Όσο προχωρούσα τόσο απομακρυνόμουν από τον οικισμό:

View attachment 326095

Στο νησί δε συναντάει κανείς δρόμους εκτός, παρά μόνο χωματόδρομους που μπορείς να διασχίσεις με 4Χ4 με τις αντιστοιχες ταμπέλες να προειδοποιούν γι αυτό:

View attachment 326096

Ευτυχώς λίγα χιλιόμετρα μετά άρχισα να καταλαβαίνω το λάθος μου, ότι δε πήρα το μονοπάτι αλλά τον κανονικό δρόμο, γεγονός που καθιστούσε το όλο εγχείρημα αμφίβολο. Είχα επίσης τον ήλιο να καίει πάνω μου χωρίς λύπηση και χωρίς κάποια σκιά, παίρνοντας έτσι ένα δείγμα του αφιλόξενου στοιχείου του νησιού. Αποφάσισα με βαριά καρδιά να επιστρέψω:

View attachment 326097

Χρησιμοποίησα αυτή τη φορά ένα μονοπάτι που χρησιμοποιούν οι κτηνοτρόφοι, αφού άνοιξα τη περίφραξη, φτάνοντας λίγο μετά στο εκκλησάκι του «Αγίου Μηνά» το οποίο ήθελα έτσι κι αλλιώς να επισκεφτώ:

View attachment 326098

Προχώρησα ανοίγοντας διστακτικά τη πόρτα του:

View attachment 326099

Φτάνοντας με δέος ως το οστεοφυλάκιο που βρίσκεται στην αυλή του:

View attachment 326100

Η συγκίνηση μου ήταν μεγάλη για όλα όσα έβλεπα κι ένιωθα. Εκεί φυλάσσονται τα οστά πολιτικών κρατουμένων οι οποίοι μαρτύρησαν και έχασαν τη ζωή τους από τη πείνα και τις κακουχίες κατά τη περίοδο της κατοχής, αλλά και μετέπειτα. Ο σταθμάρχης του νησιού, σε μία ακόμη πράξη ντροπής είχε παραδώσει τους πολιτικούς εξόριστους στα στρατεύματα κατοχής.

View attachment 326101

Το σημείο στο οποίο βρίσκεται το ξωκκλήσι προσφέρει πολύ όμορφη θέα:

View attachment 326102

Έκατσα να ξαποστάσω και να πιώ λίγο νερό, καθώς έφτανε σχεδόν το μεσημέρι:

View attachment 326103

Βγαίνοντας την απαραίτητη φωτογραφία:

View attachment 326104

Κατέβηκα τα πολλά σκαλιά προς το χωριό:

View attachment 326105

Κλείνοντας τη συρματένια πόρτα:

View attachment 326106

Και συνέχισα παράπλευρα του ρέματος:

View attachment 326107

Προχωρώντας μέσα από τις γειτονιές με τα όμορφα μικρά σπιτάκια, γεμάτα πράσινο και λουλούδια, με το μεσημεριανό φαγητό που μαγειρεύονταν να μυρίζει έντονα. Αντάλλαξα μερικούς χαιρετισμούς με τους κατοίκους που πέτυχα εκείνη την ώρα και συνέχισα. Αισθανόμουν πολύ οικεία και όμορφα:

View attachment 326108 View attachment 326109 View attachment 326110

Απέναντι μου το ξωκκλήσι που ήμουν προ ολίγου φάνταζε μακρινό:

View attachment 326111

Ανέβηκα το δρομάκι που οδηγεί στο «Μουσείο Δημοκρατίας» το οποίο γνώριζα ότι είναι κλειστό και ανοίγει το απόγευμα:

View attachment 326112

Προχώρησα προς το σημαντικό αξιοθέατο που ονομάζεται «Μαράσλειος Σχολή» και αποτελεί έργο της Αδελφότητας Αγιοστρατιτών της Αιγύπτου, με σημαντική δωρεά του εθνικού ευεργέτη Γρηγορίου Μαρασλή. Είναι από τα λίγα διασωθέντα κτήρια του σεισμού:

View attachment 326113

Διαπίστωσα ότι η πόρτα ήταν κλειδωμένη με αλυσίδα:

View attachment 326114

Βέβαια αυτά δεν αποτελούν εμπόδια για έναν κυνηγό ερασιτέχνη φωτογράφο, πεπειραμένο travel blogger, πυροβολημένο ταξιδιώτη όπως εγώ, οπότε με τη πατροπαράδοτη μέθοδο της «μαντραπήδας» βρέθηκα εντός λίγες στιγμές μετά:

View attachment 326115

Έβγαλα μερικές φωτογραφίες, όπου δυστυχώς η εικόνα της εγκατάλειψης ήταν φανερή:

View attachment 326116
View attachment 326118

Βρήκα μια ωραία σκιά όπου ξεκουράστηκα για λίγο πριν συνεχίσω, βλέποντας τη θέα προς τη παραλία:

View attachment 326117

Βγήκα έξω και προχώρησα στη πολύ απότομη ανηφόρα,

View attachment 326120

προς το ελικοδρόμιο και το νεκροταφείο του οικισμού:

View attachment 326119

Λίγο μετά ήμουν μπροστά στο πρώτο:

View attachment 326121

Συνεχίζοντας τη πορεία μου προς το μονοπάτι με την υποτυπώδη περίφραξη:

View attachment 326122

Που οδηγεί στις δύο πολύ όμορφες και διπλανές στον οικισμό παραλίες. Ειδικά η δεύτερη με τα δεντράκια συνίσταται για μπάνιο έως και ελεύθερο camping:

View attachment 326123

Προχώρησα προς το νεκροταφείο μπαίνοντας μέσα:

View attachment 326124
View attachment 326125

Ευρισκόμενο στο ψηλότερο σημείο προσφέρει την απόλυτη θέα προς το απέραντο γαλάζιο:

View attachment 326126

Τις διπλανές όμορφες παραλίες:

View attachment 326127

Και κατεβαίνοντας δίπλα από το αλεξικέραυνο:

View attachment 326128

Θέα προς όλο τον οικισμό:

View attachment 326129

Δεν έλειψαν οι φωτογραφίες παλιμπαιδισμού και εκεί:

View attachment 326130

Βλέποντας απέναντι τη παραλία κατάλαβα ότι είχε έρθει η ώρα να επιστρέψω:

View attachment 326131

Κατεβαίνοντας και πάλι από τη Μαράσλειο σχολή:

View attachment 326132

Παίζοντας λίγο με τους καθρέφτες του δρόμου:

View attachment 326133

Πέρασα από το Μουσείο Δημοκρατίας, το οποίο στεγάζεται στο κτίριο του πρώτου διδακτηρίου του νησιού και στα χρόνια του εκτοπισμού πολιτικών εξόριστων χρησιμοποιήθηκε ως αναρρωτήριο:

View attachment 326134

Περνώντας πάλι από τις γειτονιές του χωριού:

View attachment 326135

Και τα ερείπια κτισμάτων κατεστραμμένων από το σεισμό δίπλα μου:

View attachment 326136

Γειτονιές όμορφες, με όλη τη σημασία της λέξης:

View attachment 326137

Αφού ήπιαμε ένα καφέ παραλιακά, επιστρέψαμε στο κατάλυμα με την υπέροχη αυλή, προκειμένου να αλλάξουμε για τη παραλία:

View attachment 326138

Ενοχλώντας το γατούλη που εκείνη την ώρα είχε τη σιέστα του:

View attachment 326139

Ξαναβρεθήκαμε στο δρόμο, περνώντας το γεφυράκι και το πεζόδρομο:

View attachment 326140
View attachment 326141

Πιάνοντας μια ομπρέλα στην όμορφη παραλία:
View attachment 326143

View attachment 326142

Κάνοντας τις βουτιές μας την ώρα που έφτανε το Αιολίς:

View attachment 326145

Και έμπαινε να δέσει:

View attachment 326146

Απολαύσαμε τη θάλασσα και σηκωθήκαμε λίγες ώρες μετά προκειμένου να κατευθυνθούμε στη ταβέρνα. Δεν έχασα την ευκαιρία καθώς βρήκα μια μπάλα αφημένη για μερικά σουτάκια στο πολύ όμορφο γηπεδάκι. Παλιά μου τέχνη κόσκινο:

View attachment 326147

Το μετάνιωσα την ίδια στιγμή που δε φάγαμε ψάρια για δεύτερη συνεχόμενη μέρα, καθώς η τιμή ήταν ευκαιρία πραγματική και η φρεσκάδα αδιαπραγμάτευτη, ωστόσο μας είχαν κερδίσει τα κεφτεδάκια και τα παραδοσιακά ελληνικά πιάτα του νησιού, αυτή τη φορά συνοδευόμενα από λευκό Λημνιό κρασί:

View attachment 326148

Προχωρημένο απόγευμα πλέον κι αφού διασταύρωσα ότι το μουσείο δημοκρατίας είχε ανοίξει κατευθύνθηκα προς αυτό. Είχα μάθει πλέον τις διαδρομές ανάμεσα από τα όμορφα σπιτάκια:

View attachment 326149
View attachment 326150

Όντως η πόρτα του μουσείου ήταν ανοιχτή, και η είσοδος φυσικά δωρεάν για τους επισκέπτες του:

View attachment 326151

Το ανοικτό παράθυρο έκανε λιγότερο βαριά την ατμόσφαιρα που δεν ήταν και η καλύτερη λόγω ζέστης άλλα και όσων θα έβλεπα:

View attachment 326152

Το Μουσείο Δημοκρατίας του Αγίου Ευστρατίου είναι μια βουτιά στην ιστορία της χώρας μας, κυρίως σ’ αυτή που θέλουν αρκετοί να ξεχάσουμε για ευνόητους λόγους:

View attachment 326153

Είναι όμως και μια αναδρομή στην ιστορία του νησιού. Χαρακτηριστικές είναι οι φωτογραφίες του οικισμού πριν το σεισμό:

View attachment 326154

Η ιστορική αναδρομή ξεκινά από την έναρξη του νησιού ως τόπο εξορίας και μαρτυρίου:

View attachment 326155

Δείχνοντας παράλληλα αντίστοιχα μέρη ανά την Ελληνική επικράτεια:

View attachment 326156

Εκθέτοντας αντικείμενα των εξόριστων:

View attachment 326157

Αλλά και φωτογραφίες από τη σκληρή καθημερινότητα του νησιού:

View attachment 326158

Γίνεται επίσης αναφορά για το ρόλο που έπαιξαν οι εξόριστοι στη τοπική κοινωνία, τα όσα πρόσφεραν (πχ διάνοιξη ρέματος χειμάρου) αλλά και τον αποχαρακτηρισμό του νησιού ως τόπο εξορίας κατά τη μεταπολίτευση:

View attachment 326159
View attachment 326160

Βγήκα έξω πολύ συγκινημένος και βαρύς με όσα είδα, συνεχίζοντας λίγο ακόμα τη βόλτα στις γειτονιές του Άη Στράτη;

View attachment 326161

Περνώντας μέσα από το ρέμα αυτή τη φορά:

View attachment 326162

Βλέποντας το καινούριο γκραφιτι που ολοκλήρωσε πριν λίγο ο καλλιτέχνης:

View attachment 326163

Μετά την απαραίτητη ξεκούραση και την ετοιμασία, βγήκαμε για ένα ποτό στο Café bar Όμηρος, που φέρνει κάτι από 90s στο μυαλό και λειτουργεί επίσης όλο το χρόνο. Οι τιμές γι’ ακόμα μια φορά στις υπηρεσίες εστίασης του νησιού ήταν αρκετά χαμηλές:

View attachment 326164

Ακολούθησε μια μικρή βόλτα στο λιμάνι:

View attachment 326165

Καταλαβαίνοντας δυστυχώς ότι οι ώρες μας στο νησί λιγοστεύουν:

View attachment 326166



Αναχώρηση


Το δρομολόγιο της επιστροφής του «Αιολίς» προς τη Λήμνο είναι πολύ πρωινό, στις 6:30, ώρα βάρβαρη ακόμα και για καλοκαιρινούς μήνες. Ήμασταν εκεί μισή ώρα νωρίτερα για τις απαραίτητες διαδικασίες καταγραφής. Εισιτήρια εκδίδονται εντός του πλοίου.

Απέναντι μας και στο τοίχο του λιμενοβραχίονα υπάρχουν τα γκράφιτι των διασημοτήτων που πέρασαν εξόριστοι από τον Αη Στράτη, κάτι που μου άρεσε πολύ:

View attachment 326168
View attachment 326169

Τάσος Λειβαδίτης, Γιάννης Ρίτσος, Κώστας Βάρναλης, Μενέλαος Λουντέμης, Μάνος Κατράκης, Δημήτρης Γληνός, είναι μόνο λίγα από τα τεράστια ονόματα των γραμμάτων και των τεχνών που πέρασαν από το νησί.

Καθώς ακόμα δεν είχε ξημερώσει:

View attachment 326170

Και όλα πηγαίναν αργά στο κατάστρωμα του Αιολίς:

View attachment 326171

Είχα την ευκαιρία για μερικές τελευταίες φωτογραφίες του νησιού:

View attachment 326172

Το πλοίο λίγα λεπτά μετά ξεκίνησε τη πλεύση του:

View attachment 326173

Αφήνοντας πίσω το μαρτυρικό βράχο του Άη Στράτη:

View attachment 326174

Δίνοντας μου μερικές ακόμα εικόνες στην αυγή, ολοκληρώνοντας έτσι τη διαδρομή μου στο νησί:

View attachment 326175
View attachment 326177




Έφυγα με χαμόγελο από τον Άη Στράτη, κυρίως για το γεγονός ότι κατάφερα να πάω, όχι όμως επειδή πρόλαβα να κάνω όσα ήθελα. Ο αρχικός μου σχεδιασμός έλεγε μια μέρα παραπάνω, μέρα την οποία προβλέπω ότι θα μπει σε μελλοντικό ταξίδι, μιας και συνδυάζεται πολύ εύκολα με τη Λήμνο στην οποία έχω εξίσου αρκετά να δω ακόμα.

Ο Άη Στράτης μου έβγαλε πολλαπλά συναισθήματα και στοιχεία λόγω της ιστορίας και της διαδρομής του που λίγα νησιά μου έχουν βγάλει. Ο Άη Στράτης μου έφερε εικόνες παλιές, παιδικές, φωτογραφικές μνήμες μιας Ελλάδας που δεν υπάρχει πλέον στο μεγαλύτερο κομμάτι της. Ο Άη Στράτης δεν είναι απλά μια Ελληνική γωνιά. Ο Άη Στράτης είναι η Ελλάδα!

View attachment 326176

Πολύ όμορφα 'νησιώτη'!

Υ.Γ. Τελείωσε, το παρατσούκλι σου το έβγαλα

 

[psilos3]

Υ.Γ. Τελείωσε, το παρατσούκλι σου το έβγαλα

«Νησιώτης» βουνίσιος άνθρωπος; Δε γίνεται
Αν και οφείλω να πω ότι ακούγεται καλό!

 

[James]

Σούπερ ενδιαφέροντα όσα διάβασα. Θα σχολιάσω δύο πράγματα.

Πρώτον. Σημεία όπως το μουσείο στον Άη Στράτη τα κυνηγώ μανιωδώς αν και ξέρω ότι κάθε φορά θα βγω σκασμένος και βαρύς όπως είπες. Ξέρω τι θα αντικρύσω, παρόλαυτα πάω. Σαν να θέλω αυτές τις "γροθιές στο στομάχι". Συμφωνώ απόλυτα ότι κάποιοι θέλουν να τα ξεχάσουμε για ευνόητους λόγους. Ίσως για αυτό και εγώ πάω και ξαναπάω. Σκοτεινές εποχές, αλλά έχουμε χρέος να τα μεταφέρουμε στους επόμενους για να μην ξεχαστούν. Και αυτό κάνεις και εσύ, μπράβο από εμένα.

Δεύτερον, για να το ελαφρύνω. Πες στους φίλους μας στο μουσείο, ότι στον χάρτη με τα στρατόπεδα εκτοπισμένων, έχουν βάλει την Ικαρία στην...Κω! (μα τι πάει και βλέπει ο περίεργος ο άνθρωπος)

Κάτσε θα σχολιάσω και άλλο:
@evaT αν μου είχαν τύχει ΟΛΑ αυτά, θα έγραφα ιστορία πολλών σελίδων!! Όσοι με διαβάζουν καταλαβαίνουν!

Υ.Γ. (τελικά έχει και άλλο) Πόσο κρίμα που προβλήματα του τότε (έλλειψη γιατρού πχ) παραμένουν προβλήματα του ΤΩΡΑ σε πολλά ακριτικά μέρη. Τροφή για σκέψη...