Μια βόλτα στα νησιά μαζί σου, μια βόλτα στην άγονη γραμμή

[thanos75]

Σέριφος

Επίσκεψη : Αύγουστος 2014

Διάρκεια: 3 μέρες



Αμφιταλαντεύτηκα πολύ για το αν θα εντάξω τη Σέριφο στη συγκεκριμένη ιστορία. Από τη μία έχει όλα τα χαρακτηριστικά νησιού της Άγονης γραμμής, από την άλλη όμως είναι και από τα κοντινά σχετικά στην Αττική, κάτι που σημαίνει ότι με λίγη καλή θέληση και αφού βάλει το χέρι για τα καλά στη τσέπη λόγω των υπερβολικά ακριβών πλοίων, ένας κάτοικος λεκανοπεδίου μπορεί να πάει εκεί για Σαββατοκύριακο, κάτι που σίγουρα δε μπορεί να κάνει τόσο εύκολα σε άλλα νησιά της ιστορίας.

Ωστόσο κατέληξα στο συμπέρασμα ότι αν δε μπει θα την αδικήσω και ποιος είμαι εγώ για να κάνω κάτι τέτοιο; Τα λέει άλλωστε ξεκάθαρα ο Αργύρης Μπακιρτζής:

‘’ Στη Σέριφο και στη Καλκούτα

στο Μέξικο στην Ικαριά

κλείσε τα μάτια και βούτα

μες στα βαθιά τα νερά.



Όλα είναι ένα ψέμα

όλα είναι μαύρο χάλι

όλα εκτός από εσένα

κι οι βουτιές με το κεφάλι’’

​

​

Την έχω εξάλλου αδικήσει με τον τρόπο που την επισκέφτηκα. Μιλάμε για διακοπές ειδικών συνθηκών, που κλείστηκαν κυριολεκτικά τη τελευταία στιγμή με πολύ αγώνα και άγχος. Να ψάχνεις να βρεις διαμονές και μεταφορές για 15αυγουστο στα νησιά, λίγο μετά τις 25 Ιουλίου. Δύσκολο, αν όχι ακατόρθωτο…. Ο καλός θεούλης των Κυκλάδων έκανε το θαύμα του και δεν άφησε τα παιδιά του άστεγα τελευταία στιγμή!

Έτσι με τις 2 και κάτι μέρες που εν τέλει καταφέραμε να μείνουμε ουσιαστικά εκεί, εγκλωβισμένοι χωρίς μεταφορικό μέσο, μπορούμε να πούμε ότι πήραμε απλά μια γεύση.

Ανάμεσα σε Σίφνο και Κύθνο λοιπόν χώρεσε και η κούκλα που λέγεται Σέριφος. Αμιγώς κυκλαδίτικο νησί με πολλά ενδιαφέροντα πράγματα να δει και να κάνει κανείς, ωραίο κλίμα και κόσμο, εκπληκτικές παραλίες, γαστρονομικό ενδιαφέρον, γενικότερα ένα νησί που το συστήνω ανεπιφύλακτα.

Το πρωινό της 12ης Αυγούστου 2014 αναχωρούσαμε από τη Σίφνο. Δε χρειάστηκε ούτε μισάωρο για να δέσει το πλοίο στο «Λιβάδι», λιμάνι του νησιού και οικισμός χωρίς κάτι το ιδιαίτερο σε ομορφιά, στον οποίο όμως βρίσκονται τα πάντα, από ενοικιαζόμενα δωμάτια, μεταφορές, καταστήματα, κτλ.

View attachment 293953
View attachment 293954

Η εικόνα της χώρας χτισμένης στο λόφο απέναντι ήταν εντυπωσιακή, και θα μας ακολουθούσε σε όλη τη διάρκεια της παραμονής μας εκεί:

View attachment 293955

Πήγαμε να αφήσουμε τα πράγματα στο σπίτι που είχαμε βρει, το οποίο για τελευταία στιγμή ήταν ότι καλύτερο, ευρύχωρο, διώροφο και με μεγάλη βεράντα, στη τιμή των 120€ το βράδυ. Δεν είχαμε κανένα παράπονο, ο ιδιοκτήτης ήταν ευγενέστατος και είχε μάλιστα και μια ψαροταβέρνα στο λιμάνι στην οποία μας πρότεινε απλά να πάμε. Γενικότερα πάντως να ξέρετε ότι η Σέριφος στη διαμονή δεν έχει χαμηλές τιμές. Εμείς σταθήκαμε τυχεροί.

Το πρώτο πράγμα που κάναμε ήταν να αναζητήσουμε αμάξι προς ενοικίαση, μιας και γνωρίζαμε ότι οι μετακινήσεις είναι για τα σκυλιά με τα τοπικά μέσα. Δύσκολο έως ακατόρθωτο, καθώς η τύχη που είχαμε μαζί μας δε μας βοήθησε και σ’ αυτό το τομέα. Δεν υπήρχε διαθέσιμη προς ενοικίαση ούτε ρόδα από καρότσι, έτσι αναγκαστικά βασιστήκαμε σε ότι βρήκαμε να διοργανώνεται από ιδιώτες, ώστε να μπορέσουμε να δούμε κάποια μέρη του νησιού:

View attachment 293956

Κατόπιν συμβουλευτήκαμε το χάρτη και με τη βοήθεια ενός ντόπιου καταλήξαμε στη παραλία που θα επισκεπτόμασταν, καθώς είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζει κανείς που μπορεί να κάνει μπάνιο και που όχι, βάσει της κατεύθυνσης του ανέμου εκείνη την ημέρα. Είναι κάτι που οφείλετε να κάνετε εφόσον επισκέπτεστε νησιά:

View attachment 293957

Ευτυχώς εκείνη τη μέρα φυσούσε κατά πως έπρεπε, με αποτέλεσμα να επιλέξουμε τη παραλία «Γάνεμα» για να κάνουμε τη βουτιά μας, που προσωπικά τη θεωρώ μία από τις πιο ωραίες που έχω δει στις Κυκλάδες. Πήραμε το ιδιωτικό λεωφορείο και λίγα λεπτά μετά ήμασταν πάνω από τη παραλία:

View attachment 293958
View attachment 293959

Πλησιάζοντας η ομορφιά της θάλασσας μας έκανε αμέσως το κλικ. Υπέροχες εικόνες:

View attachment 293960
View attachment 293961

Μόνο μια ταβέρνα υπήρχε στη παραλία η οποία φρόντιζε να μας προμηθεύει συνεχώς λαχταριστές παγωμένες μπύρες:

View attachment 293962

Βρήκαμε ένα αρμυρίκι για σκιά και βουτήξαμε σχεδόν αμέσως. Η θερμοκρασία του νερού ιδανική:

View attachment 293963

Φρόντισα να εξερευνήσω και το βυθό λίγο στη πεντακάθαρη αυτή θάλασσα, μιας και δανείστηκα τα γυαλιά κολύμβησης από το Δημήτρη κάτι που μου άρεσε πολύ:

View attachment 293964

Αποχωριστήκαμε το Γάνεμα με πολύ μεγάλη δυσκολία, καθώς ο χρόνος μας ήταν πολύ περιορισμένος. Ευχαριστηθήκαμε το μπάνιο όσο τίποτα όμως:

View attachment 293965

Επιστρέψαμε απογευματάκι στο Λιβάδι με σκοπό να φάμε κάτι και να ετοιμαστούμε για βόλτα:

View attachment 293966
View attachment 293967

Θα ανεβαίναμε τελικά στη χώρα αφού έπεφτε ο ήλιος:

View attachment 293969

Kαθίσαμε πρώτα στη γνωστή πιτσαρία με το όνομα «Κύκλωπας» με αισθητική δεκαετίας 80, υπέροχα όμως φαγητά και αφού σκάσαμε ψαχτήκαμε για το τοπικό λεωφορείο που θα μας ανέβαζε πάνω. Το γέλιο που ρίξαμε όταν διαπιστώσαμε ότι το αστικό είναι βγαλμένο από ταινία της Βουγιουκλάκη δε περιγράφεται. Ήταν ο μόνος τρόπος να ανέβουμε στη χώρα όμως, καθώς απέχει περίπου 4 χιλιόμετρα εξοντωτικής ανηφόρας που δε περπατιέται. Μπορεί όμως κάποιος να κατέβει με τα πόδια αν είναι απαραίτητο.

Η χώρα ήταν παραδοσιακή κυκλαδίτικη από αυτές που μας αρέσουν πολύ. Χτισμένη πάνω σε λόφο ήθελε αρκετή υπομονή καθώς τα σκαλιά ήταν πολλά και απότομα:

View attachment 293970
View attachment 293971

Φυσικά περιττό να πω ότι δε κυκλοφορεί αμάξι καθόλου στα στενάκια. Λίγο μετά φτάσαμε στη ξακουστή πλατεία της χώρας με το Δημαρχείο:

View attachment 293972

Και καθίσαμε στο πολύ γνωστό καφέ «Του Στράτου» για 1,2,3,4…14, μπορεί και 24 ρακόμελα. Καλοκαίρι στις Κυκλάδες, επιβάλλεται:

View attachment 293973

Μείναμε και βολτάραμε αρκετά στη χώρα η οποία ήταν πανέμορφη και αποφασίσαμε να τη ξαναδούμε πιο νωρίς. Πήραμε το γνωστό τελευταίο λεωφορείο στο οποίο περιμέναμε ν’ ακούσουμε τον Πίπη να τραγουδάει «1 2 3 ωπ το ριξα στο σορολοπ» κάτι που δυστυχώς δε συνέβη, και κατεβήκαμε στο Λιβάδι:

View attachment 293974

Εκεί το νησί ξενυχτούσε σε έντονους ρυθμούς στο ‘’Yacht Club’’ κάτι που μας άρεσε γιατί δώσαμε συνέχεια στη νύχτα μας:

View attachment 293975

Εξάλλου στις Κυκλάδες δε πρέπει να υπάρχει άγχος για την επόμενη μέρα…



Μια επόμενη μέρα που μας βρήκε να πίνουμε καφέ στο Λιβάδι, αναζητώντας προορισμό για μπάνιο κι έχοντας μπροστά μας όμορφη θέα:

View attachment 293976

Πολύ όμορφη θέα:

View attachment 293977

Αφού ρωτήσαμε και περιμέναμε ένα άλλο λεωφορείο για ώρα που δεν ήρθε, μπήκαμε στο πρώτο διαθέσιμο ταξί που βρήκαμε και πήραμε το δρόμο για τη παραλία που λέγεται «Ψιλή άμμος». Νομίζω βέβαια ότι δεν υπάρχει νησί που σέβεται τον εαυτό του και δεν έχει τουλάχιστον μια παραλία με αυτό το όνομα…

Δεν αργήσαμε να φτάσουμε καθώς ήμασταν σχετικά κοντά. Από τα ψηλά που βρισκόμασταν φαινόταν πολύ όμορφη:

View attachment 293979

Είχε μερικά σκαλάκια που απαιτούσαν κατάβαση:

View attachment 293980
View attachment 293981

Τα νερά της ήταν πολύ ωραία, ρηχά όμως και με φύκια σε μερικά σημεία λόγω του χθεσινού αέρα:

View attachment 293982

Βρήκαμε σκιά, πήραμε καφεδάκια αρχικά και απολαύσαμε το μπανάκι μας:

View attachment 293983
View attachment 293984

Ήπιαμε και μερικές μπύρες κι αναχωρήσαμε, πάλι περιμένοντας το ταξί:

View attachment 293985

Είχαμε στόχο να ανέβουμε στη χώρα όσο είναι μέρα ακόμα, κάτι που καταφέραμε να κάνουμε χωρίς αργοπορίες:

View attachment 293986

Η θέα προμηνύονταν μαγική ακόμα και μέσα από το λεωφορείο ανεβαίνοντας:

View attachment 293987
View attachment 293988

Βρεθήκαμε στο γνώριμο σημείο με τα σκαλιά:

View attachment 293989
View attachment 293990

Και ξεκινήσαμε την ανάβαση:

View attachment 293991
View attachment 293992

Περάσαμε τα στενάκια:

View attachment 293993
View attachment 293994
View attachment 293995

Ευρισκόμενοι ξανά στη πλατεία της χώρας με το δημαρχείο:

View attachment 293996

Στην οποία δυσκολευτήκαμε πολύ για να μη κάτσουμε αμέσως για ένα τσίπουρο:

View attachment 293997
View attachment 293998

Συνεχίσαμε τη πορεία μας:

View attachment 293999

Βλέποντας την απόκρημνη θέα της χώρας:

View attachment 294000

Σε συνδυασμό με τα όμορφα κυκλαδίτικα σπίτια:

View attachment 294002
View attachment 294006

Και τα ακόμα πιο όμορφα στενάκια:

View attachment 294001
View attachment 294003

Φτάνοντας μετά από κόπο σε ένα άνοιγμα:

View attachment 294004
View attachment 294005
View attachment 294007

Βλέποντας το ηλιοβασίλεμα μ’ αυτή την υπέροχη εκδοχή:

View attachment 294008

Ο κόλπος, το Λιβάδι, και στο φόντο η Σίφνος:

View attachment 294009

Μαγικές στιγμές, ολοκάθαρες, Κυκλαδίτικες:

View attachment 294010
View attachment 294013

Είχαμε ανέβει στο ψηλότερο σημείο, το εκκλησάκι του «Ιωάννη Χρυσόστομου» :

View attachment 294014

Έχοντας πάντα κάτω μας τα σπίτια της χώρας:

View attachment 294015

Συνεχίσαμε τη πορεία μας κατεβαίνοντας πλέον:

View attachment 294016

Προς τις άλλες δύο κοντινές εκκλησίες «Αγ. Κωνσταντίνου και Ιωάννη»:

View attachment 294018
View attachment 294019
View attachment 294017


Σκαρφαλώνοντας για να με βγάλουν τη κλασσική πλέον Κυκλαδίτικη φωτογραφία στη σκεπή:

View attachment 294021
View attachment 294020

Και αφού το σκοτάδι άρχισε σιγά – σιγά να πέφτει πάνω στη Σέριφο:

View attachment 294022

Καταλήξαμε με συνοπτικές διαδικασίες στο «Καφενέ του Βασιλέα» για να πιούμε μια ρακή:

View attachment 294023

Λίγο αργότερα μας καλησπέρισε και έκατσε δίπλα μας ένας πολύ σπουδαίος καλλιτέχνης ο οποίος έδινε συναυλία στη χώρα το ίδιο βράδυ. Ο Ψαραντώνης. Ακόμα μια πολύ ωραία στιγμή της εκδρομής.

Πήραμε το λεωφορείο και κατεβήκαμε στο Λιβάδι αργά πλέον, για να πάμε να γλεντήσουμε για δεύτερο βράδυ στο ‘’Yacht Club’’ αλλά και για να κλείσω κάποιες εκκρεμότητες που είχα από τη προηγούμενη νύχτα. Ακόμα δεν ήρθαμε στη Σέριφο και έπρεπε κιόλας να αναχωρήσουμε…



Για το λόγο αυτό ξυπνήσαμε νωρίς την επόμενη μέρα. Ο χρόνος πίεζε, έτσι κι εμείς αφού ετοιμάσαμε τα πράγματα μας, κατευθυνθήκαμε προς το Camping και τη παραλία «Λιβαδάκια» για να πιούμε καφέ και να κάνουμε το μπάνιο μας. Πιάσαμε ένα τραπέζι και αυτό που μας έκανε εντύπωση ήταν ο πολύ νέος κόσμος που βρισκόταν εκεί.

Λίγα μέτρα πιο κάτω ήταν η όμορφη παραλία με τα δέντρα από άκρη σ’ άκρη, ότι έπρεπε για το τελευταίο μας μπάνιο στο νησί:

View attachment 294024
View attachment 294025

Προλάβαμε να πιούμε και μια μπύρα αλλά ο χρόνος ήταν αμείλικτος. Το πλοίο που θα μας πήγαινε στη Κύθνο ερχόταν σε λίγο, έτσι κι εμείς κατευθυνθήκαμε προς το λιμάνι σε απόσταση λίγων μέτρων.

Περάσαμε από το τέρμα του γνωστού λεωφορείου Αλικη Βουγιουκλάκη:

View attachment 294026

Φτάνοντας στο λιμάνι και βλέποντας τι χώρα απέναντι για λίγες ακόμα στιγμές:

View attachment 294028

Ώσπου φάνηκε ο σκυλοπνίχτης που περιμέναμε:

View attachment 294030

Στα πεντακάθαρα γεμάτα ψάρια νερά του λιμανιού της Σερίφου:

View attachment 294029

Επιβιβαστήκαμε στο πλοίο:

View attachment 294031

Και πιάσαμε θέση στο κατάστρωμα αποχαιρετώντας τη Σέριφο:

View attachment 294032

Μια Σέριφο που όπως αναφέρω στην εισαγωγή μου την αδίκησα πολύ, ήταν όμως και η απουσία του μεταφορικού μέσου που έπαιξε μεγάλο ρόλο σ’ αυτό. Έτσι καταλαβαίνω καλύτερα από ποτέ ότι πέντε χρόνια και κάτι μετά πλέον πρέπει να ξεκινήσω να καταστρώνω τα σχέδια της επιστροφής!

Απολαμβάνω απίστευτα την ιστορία σου psile μου φίλε . Μάλιστα από τη Σέριφο κ την Αστυπάλαια έχουμε βγάλει κ σχεδόν στα ίδια σημεία φωτογραφίες. Προσωπικά δυσκολεύομαι πάντως να χαρακτηρίσω τη Φολέγανδρο, την Αντίπαρο, κ τη Σέριφο άγονη γραμμή. Είναι εξαιρετικά προβεβλημένες κ οι 3 πιστεύω, κ με καλή ακτοπλοϊκή συγκοινωνία το καλοκαίρι. Εννοείται όμως πως καλά κάνεις κ τις περιγράφεις βιωματικά (κ τόσο ωραία εξαλλου- χώρια οι απίστευτες φωτος σου). Θα σου κάνω όμως κ μια μικρή παρατήρηση (δες το περισσότερο σα φιλικό χτύπημα στην πλατη): Σαν καραβολατρης κ σαν άνθρωπος που έχω κ συγγενείς ναυτικούς στην ακτοπλοΐα κ γνωρίζω το μοχθο τους, δεν μου αρέσουν οι απαξιωτικοι χαρακτηρισμοί τύπου "σκυλοπνιχτες" για καράβια (Και ειδικά όταν δεν είναι). Καράβια, όπως το "συγχωρεμένο" 'Άγιος Γεώργιος' στο οποίο αναφερθηκες εμμεσα, πρόσφεραν επί πολλά χρονια τονωτικές ενέσεις ζωής κ αγαπηθηκαν σε πολλά μικρά νησιά, ειδικά τους χειμερινούς μήνες που εμείς οι άνθρωποι των πόλεων τείνουμε να ξεχνάμε ότι υπάρχει στο χάρτη πχ η Σίκινος. Παράλληλα κ καλοτάξιδα τα πιο πολλά ήταν/είναι κ σχεδόν όλους μας κάποτε μας ταξίδεψαν σε ένα ονειρικό προορισμό. Συγκεκριμένα με το 'Άγιος Γεώργιος' έκανα προσωπικα ένα από τα πιο όμορφα θαλασσινά ταξίδια σε Σέριφο κ Σίφνο το 2013. Λίγος σεβασμός λοιπόν σε όλα αυτά τα όμορφα ποσταλια που περασαν/περνούν από τις γραμμές μας. Κι αν κάποια από αυτά είναι μεγάλης ηλικίας, ας τα αντιμετωπίζουμε όπως ένα γεροντάκι που αξίζει το σεβασμό μας. Καθε ποσταλι κρύβει μέσα του μια ψυχή. Συγγνώμη, εάν ίσως ακουστηκα λίγο "χαζορομαντικος"

 

[thanos75]

Περιμένω πως κ πως τη συνέχεια της ιστορίας σου κ ειδικά τις αναφορές σου για Χαλκη, Τήλο κ Καστελλοριζο τα οποία σκέφτομαι εντός του 2020 να γνωρίσω καλυτερα

 

[psilos3]

Απολαμβάνω απίστευτα την ιστορία σου psile μου φίλε . Μάλιστα από τη Σέριφο κ την Αστυπάλαια έχουμε βγάλει κ σχεδόν στα ίδια σημεία φωτογραφίες. Προσωπικά δυσκολεύομαι πάντως να χαρακτηρίσω τη Φολέγανδρο, την Αντίπαρο, κ τη Σέριφο άγονη γραμμή.

Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια φίλε @thanos75
Δε μου κάνει εντύπωση καθώς έχουμε συμπέσει πολλές φορές στις νησιώτικες προτιμήσεις μας.
Φυσικά και τα νησιά που αναφέρεις είναι αρκετά πιο προβεβλημένα σε σχέση με άλλα, ωστόσο δε παύουν να αποτελούν δεύτερες και τρίτες κατηγορίες σε σχέση με τα μεγαλύτερα. Ότι αφορά τη σύνδεση τις καλοκαιρινές ημέρες, απαιτούν πολλές ώρες και δεν είναι ότι πιο εύκολο, εκτος αν πληρώσεις τα ταχύπλοα, σε τιμές αεροπλανου και παραπάνω.

Θα σου κάνω όμως κ μια μικρή παρατήρηση...

Απόλυτα δεκτή και κατανοητή η παρατήρησή σου.
Ορισμένες φορές είμαι υπερβολικός έως κάφρος και το αναγνωρίζω.
Σε καμία περίπτωση δε μέμφομαι το προσωπικό που καταβάλλει υπεράνθρωπες προσπάθειες σε αντίξοες πολλές φορές συνθήκες. Θέλω να αναδείξω όμως βάσει της εμπειρίας μου τόσα χρόνια το πρόβλημα που συνοψίζεται στο : παλιά σκάφη/υψηλές τιμές/κακές συνδέσεις. Οι μπηχτές μου αφορούν καθαρά τους πλοιοκτήτες και της υπέρμετρης ασυλίας που απολαμβάνουν όλα αυτά τα χρόνια απο τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Μεγάλη συζήτηση και ας μη το πλατιάσουμε περισσότερο αν θέλεις.
Ολα τα πλοία που μας έχουν μεταφέρει με ασφάλεια έχουν τον απεριόριστο σεβασμό μου. Έτσι αναφέρομαι και στο θρύλο - Σκοπελίτη (θα δεις παρακάτω) με χιουμοριστική πάντα διάθεση. Σε καταλαβαίνω απόλυτα, καθόλου χαζορομαντικός δεν ακούστηκες και δε βρίσκω το λόγο να είναι παρεξηγήσιμο κάτι τέτοιο άλλωστε. Εχω κι εγώ φίλους στην ακτοπλοΐα και γνωρίζω τον αγώνα που δίνουνε.

Περιμένω πως κ πως τη συνέχεια της ιστορίας σου κ ειδικά τις αναφορές σου για Χαλκη, Τήλο κ Καστελλοριζο τα οποία σκέφτομαι εντός του 2020 να γνωρίσω καλυτερα

Έρχεται η Χάλκη, έρχεται η Τήλος έρχονται και περίπου 20 νησιά ακόμα!
Για το Καστελόριζο θα περιμένεις λίγους μήνες, καθώς αποτελεί αρκετά δυσπρόσιτο προορισμό για όλους και θέλω να πιστεύω ότι ήρθε η σειρά του φέτος το καλοκαίρι..

 

[Smaragda53]

Κακοποιημένο νησί να πεις τη Σέριφο το διάστημα του Αυγούστου, να πω δίκιο. ΄Αλλωστε το ίδιο ισχύει για τα περισσότερα ελληνικά νησιά εκείνο τη χρονική περίοδο. Το γεγονός όμως ότι στη Σέριφο υπάρχει ένα λεωφορείο που κάνει διαδρομή λιμάνι-χώρα και ακόμα ένα που σε πάει στις παραλίες και σ΄αφήνει στην άκρη του δρόμου, απ΄όπου περπατάς και περπατάς κάτω από τον καυτό ήλιο και το δυνατό αέρα, το ότι δεν υπάρχει μεταφορικό μέσο να νοικιάσεις ούτε βάρκα να σε πάει στις παραλίες και χάνεσαι στα μονοπάτια, είναι όλη η μαγεία των Κυκλάδων. Αν δεν περπατήσεις κάτω από τον καυτό ήλιο, αν δε χαθείς ανάμεσα σε σκίνα και βράχια με τον αέρα να απειλεί να σε πετάξει κάτω κι αν δεν τρέξεις ιδρωμένος, λαχανιασμένος να πέσεις επιτέλους στη δροσερή θάλασσα, τι αξία έχει? ΄Ασε δε τη μαρμάρινη πλατεία του δημαρχείου πάνω στη Χώρα ή τη θέα από από την κορυφή της ή την κατάβαση από τον ασπρισμένο δρόμο με πανσέληνο προς το Λειβάδι. ΄Όλα αυτά και άλλα τόσες ομορφιές θα ανακαλύψεις, φτάνει να μην πας Αύγουστο.

 

[thanos75]

Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια φίλε @thanos75
Δε μου κάνει εντύπωση καθώς έχουμε συμπέσει πολλές φορές στις νησιώτικες προτιμήσεις μας.
Φυσικά και τα νησιά που αναφέρεις είναι αρκετά πιο προβεβλημένα σε σχέση με άλλα, ωστόσο δε παύουν να αποτελούν δεύτερες και τρίτες κατηγορίες σε σχέση με τα μεγαλύτερα. Ότι αφορά τη σύνδεση τις καλοκαιρινές ημέρες, απαιτούν πολλές ώρες και δεν είναι ότι πιο εύκολο, εκτος αν πληρώσεις τα ταχύπλοα, σε τιμές αεροπλανου και παραπάνω.



Απόλυτα δεκτή και κατανοητή η παρατήρησή σου.
Ορισμένες φορές είμαι υπερβολικός έως κάφρος και το αναγνωρίζω.
Σε καμία περίπτωση δε μέμφομαι το προσωπικό που καταβάλλει υπεράνθρωπες προσπάθειες σε αντίξοες πολλές φορές συνθήκες. Θέλω να αναδείξω όμως βάσει της εμπειρίας μου τόσα χρόνια το πρόβλημα που συνοψίζεται στο : παλιά σκάφη/υψηλές τιμές/κακές συνδέσεις. Οι μπηχτές μου αφορούν καθαρά τους πλοιοκτήτες και της υπέρμετρης ασυλίας που απολαμβάνουν όλα αυτά τα χρόνια απο τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Μεγάλη συζήτηση και ας μη το πλατιάσουμε περισσότερο αν θέλεις.
Ολα τα πλοία που μας έχουν μεταφέρει με ασφάλεια έχουν τον απεριόριστο σεβασμό μου. Έτσι αναφέρομαι και στο θρύλο - Σκοπελίτη (θα δεις παρακάτω) με χιουμοριστική πάντα διάθεση. Σε καταλαβαίνω απόλυτα, καθόλου χαζορομαντικός δεν ακούστηκες και δε βρίσκω το λόγο να είναι παρεξηγήσιμο κάτι τέτοιο άλλωστε. Εχω κι εγώ φίλους στην ακτοπλοΐα και γνωρίζω τον αγώνα που δίνουνε.



Έρχεται η Χάλκη, έρχεται η Τήλος έρχονται και περίπου 20 νησιά ακόμα!
Για το Καστελόριζο θα περιμένεις λίγους μήνες, καθώς αποτελεί αρκετά δυσπρόσιτο προορισμό για όλους και θέλω να πιστεύω ότι ήρθε η σειρά του φέτος το καλοκαίρι..

Χωρίς να θέλω να πλατιασω περισσότερο για το θέμα των πλοίων, θα πω ότι συμφωνώ μαζί σου για τις πολιτικές των εταιρειών σε κάποιες γραμμες, κ για την ιδιότυπη ασυλία που κάποιες απο αυτές απολαμβάνουν από την εκάστοτε διοίκηση του υπουργειου, ακόμα κ σε αποφάσεις τους που μπορεί να βλάπτουν μόνιμους κάτοικους νησιών. Το θέμα πάντως των τιμών θέλει μεγάλη ανάλυση με τις τιμές των καυσίμων εκεί που ειναι. Είναι γενικά αρκετά σύνθετο

 

[psilos3]

Κακοποιημένο νησί να πεις τη Σέριφο το διάστημα του Αυγούστου, να πω δίκιο. ΄Αλλωστε το ίδιο ισχύει για τα περισσότερα ελληνικά νησιά εκείνο τη χρονική περίοδο. Το γεγονός όμως...

Όλα όσα αναφέρεις, στα οποία φυσικά συμφωνώ με ώθησαν να εντάξω τη Σέριφο στην ιστορία

Το θέμα πάντως των τιμών θέλει μεγάλη ανάλυση με τις τιμές των καυσίμων εκεί που ειναι. Είναι γενικά αρκετά σύνθετο

Ακριβώς, σύνθετο και μάλιστα αμιγώς πολιτικό. Ας μείνουμε σ΄αυτό όμως. Η γνώμη μου είναι ότι τις περισσότερες φορές η υπηρεσία που παρέχεται στον επιβάτη δεν αντιστοιχεί στα χρήματα που πληρώνει για το εισιτήριο.
Επιστρέφουμε στα νησιά

 

[psilos3]

Σχοινούσα – Μικρές Κυκλάδες

Επίσκεψη : Ιούλιος 2016

Διάρκεια: 2 μέρες



Το πόσο αγαπώ τις Κυκλάδες είναι κάτι που οι περισσότεροι γνωρίζουν από τις τοποθετήσεις μου εδώ και χρόνια στο travellstories.

Πιο συγκεκριμένα όμως οι Μικρές Κυκλάδες έχουν ξεχωριστή θέση στη καρδιά μου για πολλούς λόγους. Αναφέρομαι βέβαια στο τρίπτυχο Σχοινούσα – Δονούσα – Ηρακλειά, εκεί δηλαδή που οι πολλοί δε δίνουν καμία σημασία. Το πολύβουο Κουφονήσι, το οποίο είχα δει τον Αύγουστο του 2013 το αφήνω εσκεμμένα απ’ έξω. Όχι γιατί δε μου άρεσε, κάθε άλλο, απλά τείνει να γίνει Μύκονος με τη ραγδαία ανάπτυξη που έχει τα τελευταία χρόνια, με ότι αυτό συνεπάγεται.

Σάββατο 23 Ιουλίου 2016. Ξυπνήσαμε στη Παροικιά της Πάρου, και μια ώρα μετά πίναμε καφέ στο λιμάνι της Νάξου. Όχι για κανένα άλλο λόγο, απλά γιατί από το λιμάνι της αναχωρούσε στις 14:00 ο θρύλος που ακούει στο όνομα «Express Skopelitis»

Ανεβήκαμε με περισσή χαρά λοιπόν για πρώτη φορά στο πλοίο που συνδέει τη Νάξο με τις μικρές Κυκλάδες, την Αμοργό και τη Σαντορίνη. Το πλοίο που θα γινόταν ο πιστός σύντροφος μας από δω και πέρα. Φανταστείτε ότι στο τέλος αυτής της εκδρομής χαιρετιόμασταν κιόλας με κάποιους από το πλήρωμα.

Η -παραδόξως- γαλήνια πλεύση τελείωσε μόλις δέσαμε στη Σχοινούσα, περίπου 2 ώρες μετά. Το λιμανάκι του νησιού μικρό, αλλά με πολλά ιστιοφόρα. Η χώρα φυσικά αθέατη από εκείνο το σημείο:

Ο ιδιοκτήτης του δωματίου που νοικιάσαμε στο δεύτερο οικισμό του νησιού τη «Μεσαριά» μας παρέλαβε και μας κατατόπισε απόλυτα. Περιττό να πω ότι το νησί με λίγη καλή θέληση περπατιέται, και οι όποιες αποστάσεις είναι μικρές. Το δωμάτιο μας ήταν αρκετά ευρύχωρο και το μπαλκόνι του όνειρο με πολύ ωραία θέα:

Επειδή όμως καινούριο νησί χωρίς μπυρίτσα και χωρίς βουτιά δε γίνεται, κατεβήκαμε προς τη παραλία που λέγεται «ψιλή άμμος», προμηθευόμενοι αρχικά ένα παγωτό και μερικές μπύρες από τη ταβέρνα στην αρχή του δρόμου των περίπου 800 μέτρων που μας χώριζε απ’ αυτήν:

Αρκετά μοναχική με ωραία αμμουδιά και νερά:

Γυρίσαμε για ξεκούραση, περισυλλογή, και ακόμα περισσότερες μπύρες στο μπαλκόνι μας γύρω στο απόγευμα. Ήμασταν τυχεροί βλέπετε γιατί μέναμε πάνω από ταβέρνα:

Το βραδάκι περπατήσαμε ως τη χώρα, σε πολύ βατό δρόμο κάτι περισσότερο του ενός χιλιομέτρου, και διαλέξαμε μια ψησταριά/εστιατόριο για να φάμε κάτι με αποκορύφωμα τη παραδοσιακή ρεβυθάδα φούρνου που δοκιμάσαμε. Πρέπει να σας πω ότι η Σχοινούσα αποτελεί το νούμερο 1 γαστρονομικό προορισμό σε σχέση με τα υπόλοιπα νησιά της γειτονιάς. Τα εστιατόρια της είναι πολύ καλά στο σύνολο τους.

Όμως εμάς άλλος ήταν ο στόχος μας για το συγκεκριμένο βράδυ, και για την ακρίβεια Σαββατόβραδο. Ήπιαμε ένα ποτάκι στη χώρα, και αρχίσαμε να μαζεύουμε πληροφορίες για το «Βράχο» ένα μαγαζί που κινείται στα όρια του μύθου στις μικρές Κυκλάδες. Ένα μπαρ που συνήθως ανοίγει μόνο Σάββατο, και μετά τις 12 μαζεύεται όλος ο κόσμος του νησιού. Αργότερα έρχονται και οι υπόλοιποι που εργάζονται στα καταστήματα της χώρας.

Ήμασταν πολύ περίεργοι εννοείται να το δούμε γι’ αυτό πήραμε το χωματόδρομο που οδηγούσε σ’ αυτό. Σε κάποια φάση απογοητευτήκαμε, λέμε ‘’δε γίνεται να ψάχνουμε έτσι μέσα στα σκοτάδια και στους χωματόδρομους, κοντεύουν να μας φάνε τα σκυλιά’’, ωστόσο μια ταμπέλα ένας θεός ξέρει από πότε, επανάφερε την αισιοδοξία μας.

Διανύοντας περίπου 2 χιλιόμετρα από τη Χώρα στις συνθήκες που σας περιέγραψα, είδαμε φώτα, ακούσαμε μουσική και ανεβήκαμε τα σκαλιά του βράχου.
Βράχος, γιατί το μπαρ είναι χτισμένο στη κυριολεξία πάνω σε ένα βράχο!

Καθίσαμε βολικά στο μπαρ, ακούγοντας Led Zeppelin και Νικόλα Άσιμο, πίνοντας ρακόμελα και παρατηρώντας. Σε κάποια φάση κι ενώ το bar και τα τραπέζια είναι γεμάτα και η ώρα κοντεύει τέσσερις, διαπιστώσαμε ότι μόνο εμείς δε χορεύουμε στο νησιώτικο που έχει στηθεί στην αυλή του μαγαζιού, μια αυλή που προφανώς δεν έχει τραπέζια στο κέντρο της γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο…

Οι εικόνες που έχω από κάτι τέτοια βράδια στα νησιά, μου μένουν χαραγμένες μια ζωή και είναι ο κύριος λόγος καμιά φορά που θέλω πάντα να επιστρέφω.



Την επομένη σηκωθήκαμε σχετικά αργά, και ετοιμάσαμε τα πράγματα. Το βράδυ θα αναχωρούσαμε, σύντομα, όπως σε όλα τα νησιά της εκδρομής και είχαμε σκοπό να δούμε ότι περισσότερο μπορούμε. Κάτω απ’ το καυτό ήλιο σε μια ωραία κυκλαδίτικη διαδρομή ανάμεσα σε κατάξερα χωράφια και αγελάδες:

φτάσαμε ως τη χώρα και ήπιαμε καφεδάκι:

Η χώρα της Σχοινούσας μου άφησε όμορφες εντυπώσεις και εικόνες χωρίς να έχει απαραίτητα το κάτι ιδιαίτερο:

Κατεβήκαμε από το χωματόδρομο των 500 μέτρων στη παραλία με το όνομα «Τσιγκούρι» τη πιο γνωστή ίσως του νησιού.

Αρκετή φυσική σκιά από τα δεντράκια στη παραλία:

Η θάλασσα ρηχή με υπέροχα νερά, ψιλή άμμο:

οργανωμένη διακριτικά με ένα μπαρ που έσβησε τη μεσημεριανή μας δίψα:

Η παραλία από ψηλά:

Ανεβήκαμε ξανά στη χώρα, τσιμπήσαμε πρόχειρα και καθίσαμε να πιούμε έναν Ελληνικό.

Ήταν απογευματάκι και λίγο μετά κατεβήκαμε από τα σκαλάκια στο λιμάνι περιμένοντας το πλοίο που θα μας πήγαινε απέναντι:

Λιμάνι γεμάτο μικρά και μεγαλύτερα σκάφη:

Φύγαμε από τη Σχοινούσα με πολύ όμορφα συναισθήματα, αναρωτώμενοι μήπως κάναμε λάθος στο προγραμματισμό μας και της αφιερώσαμε λίγο χρόνο. Δεν έβγαινε αλλιώς δυστυχώς, αλλά τώρα πλέον ξέρουμε…

 

[psilos3]

Ηρακλειά – Μικρές Κυκλάδες

Επίσκεψη : Ιούλιος 2016

Διάρκεια: 1 μέρα



Οι εργαζόμενοι στο Bluestar ήταν σαφέστατοι.

• Παιδιά μην ανεβαίνετε πάνω άδικα, καθίστε εδώ στο καταπέλτη, μέχρι να κάνουμε μανούβρα φτάσαμε

Δε πέρασαν δέκα λεπτά και πράγματι χωρίς να σηκωθεί ο καταπέλτης, είχαμε δέσει στο λιμάνι της Ηρακλειάς. Ίσως το πιο άγνωστο νησί, και το μεγαλύτερο ερωτηματικό στη συγκεκριμένη εκδρομή. Για κάτι τέτοια ζούμε όμως.

Η ξαφνική αναποδιά και η αλλαγή δωματίου δε μας προβλημάτισε διόλου. Φάνηκε από την αρχή εξάλλου πόσο πρόθυμοι και χαρωποί είναι οι άνθρωποι του νησιού να μας εξυπηρετήσουν σε όλα. Ξεφορτωθήκαμε τις βαλίτσες, κάναμε μια βόλτα στη χώρα (Άγιος Γεώργιος) και καθίσαμε σε ένα μπαρ-καφέ-βάφλα πάνω στη διχάλα δύο δρόμων για ρακόμελα.

Η αίσθηση που έβγαζε το νησί ήταν πάρα πολύ όμορφη. Μια γαλήνη, μια ησυχία παντού, με λίγα λόγια ποιότητα. Πιάσαμε τη κουβέντα με το αφεντικό – μπάρμαν, σχετικά με το νησί, τη ζωή εκεί και τα κοντινά νησιά. Φυσικά και η κουβέντα έφτασε στη κρίσιμη ερώτηση του ‘’τι παίζει για μετά εδώ’’, και η περιέργως φυσιολογική απάντηση του ήταν ‘’πάρτε το δρόμο για Λιβάδι, θα δείτε μια βέσπα κομμένη, μπείτε μέσα’’.

Εννοείται ότι αυτά ακριβώς μας ιντριγκάρουν, και δεν αργήσαμε να πάρουμε το δρόμο για να βρούμε αυτή τη μυστήρια βέσπα. Όντως λίγο πιο κάτω είδαμε τη το φανάρι να φέγγει τα σκαλάκια του πολύ όμορφου bar «Surfin Bird» στο οποίο αξιοποιήσαμε το βράδυ μας.

Στο καταπληκτικό αυτό μαγαζί περνάει όλος ο κόσμος του νησιού και στήνονται διάφορα ωραία γλεντάκια.



Την επόμενη (μισή) μέρα που είχαμε στη διάθεση μας, τη ξεκινήσαμε από βόλτα και καφεδάκι στο παραδοσιακό καφενείο της χώρας.

(Δε ξέρω γιατί, τη λατρεύω αυτή τη λήψη)

Μια χώρα με τη δική της ξεχωριστή ομορφιά, μακριά από τα παραπανίσια και τα ψεύτικα:

Μετά κατεβήκαμε με τα πόδια προς το «Λιβάδι», τη πιο γνωστή παραλία της Ηράκλειάς. Η διαδρομή γνωστή λόγω της προηγούμενης νύχτας, αλλά με πολύ καλύτερες εικόνες:

Η ξακουστή πλέον βέσπα με το φως της ημέρας:

Η παραλία με τη λίγη σκιά, μας άρεσε πολύ:

ωστόσο δεν είχαμε τον απαιτούμενο χρόνο, έτσι μετά από μια μπύρα και μερικές βουτιές, πήραμε το δρόμο της επιστροφής προς το λιμάνι:

Και στο λιμάνι υπάρχει μια εξαιρετική και πολύ εύκολα προσβάσιμη παραλία με απολαυστική σκιά που μας έκανε να βουτήξουμε ξανά όσο περιμέναμε τη σπιτονοικοκυρά να μας φέρει τα πράγματα:

και να πιούμε βεβαίως μια μπύρα ακόμα όσο βγάζαμε φωτογραφίες :

από την απέναντι πλευρά:

Welcome:

Ο Σκοπελίτης ήρθε με άγριες διαθέσεις, να μας πάρει μακριά από το νησί που αν και το είδαμε ομολογουμένως λίγο, μας άφησε άριστες εντυπώσεις:

Είναι δεδομένο πως εάν προκύψει ταξίδι ξανά προς τις «μικρές», η Ηρακλειά θα ενταχθεί στο πρόγραμμα χωρίς δεύτερη σκέψη:

 

[katkats]

Δεν πήγατε στη χώρα (Παναγιά). Μείνατε στο λιμάνι (Άγιος Γεώργιος). Και εγώ δυο φορές Ηρακλειά και πολλές μέρες μάλιστα δεν πήγα ποτέ. Η απόλυτη χαλάρωση αυτό το νησί.

 

[psilos3]

Δεν πήγατε στη χώρα (Παναγιά). Μείνατε στο λιμάνι (Άγιος Γεώργιος). Και εγώ δυο φορές Ηρακλειά και πολλές μέρες μάλιστα δεν πήγα ποτέ. Η απόλυτη χαλάρωση αυτό το νησί.

Φοβερή λεπτομέρεια που δε τη γνώριζα, καθώς δε μας την ανέφερε κανένας εκεί!
Ευχαριστώ για τη διόρθωση
Με το πέρασμα των ετών ανακαλύπτω κι άλλα ωραία πράγματα για το νησάκι, παραλίες κτλ, οπότε μάλλον μια δεύτερη επίσκεψη θεωρείται επιβεβλημένη.

 

[katkats]

Με το πέρασμα των ετών ανακαλύπτω κι άλλα ωραία πράγματα για το νησάκι, παραλίες κτλ, οπότε μάλλον μια δεύτερη επίσκεψη θεωρείται επιβεβλημένη.

Ό,τι έκανες είναι το καλύτερο που μπορεί να σου προσφέρει το νησί. Που να τρέχεις τώρα?! .

 

[psilos3]

Δονούσα – Μικρές Κυκλάδες

Επίσκεψη : Ιούλιος 2016

Διάρκεια: 3 μέρες



Μέρα πρώτη - άφιξη:

Το θρυλικό καράβι διέσχιζε τα κύματα αγέρωχο. Ήταν νωρίς απογευματάκι και πλησιάζαμε τα Κουφονήσια, μια ώρα μετά την αναχώρηση μας από την Ηρακλειά. Δε μπορούσα να καταλάβω μέχρι τη στιγμή εκείνη το λόγο που όλοι είχαν να εξιστορήσουν και κάτι από το εν λόγω πλοίο:

Η απορία μου όμως απαντήθηκε με το που περάσαμε τα Κουφονήσια και βγήκαμε στην ανοικτή θάλασσα. Ένα πλοίο να πηγαίνει πάνω – κάτω, και οι περισσότεροι να μη ξέρουν που να κρυφτούν για να ηρεμήσουν. Τη πάτησα κι εγώ σαν άμαθος που είμαι, περισσότερο όμως απ’ αυτό που έβλεπα και όχι από την ίδια τη θάλασσα. Το πλήρωμα συνέστησε σε όσους ενοχλούνται να καθίσουν πίσω και κάτω, και κάπως έτσι μιάμιση ώρα μετά δέσαμε -λυτρωτικά ομολογώ- στο λιμάνι της Δονούσας:

Τακτοποιηθήκαμε στα γρήγορα, σε ένα πολύ ωραίο σπίτι στα λίγο ψηλότερα σημεία της χώρας, με θέα το λιμάνι.

Η πρώτη βόλτα στον Σταυρό (χώρα) μου θύμισε σε μεγάλο βαθμό την Ανάφη.
Όμορφα ασβεστωμένα στενά δρομάκια, αυλές με λουλούδια, νησιώτικα σπίτια με κόσμο να κάθεται έξω, και έντονο κυκλαδίτικο στοιχείο παντού όπως το έχουμε αγαπήσει εδώ και χρόνια:

Στο σημείο αυτό να σημειώσω σαν μεγάλος γατόφιλος που είμαι, τη μεγάλη παρουσία γατών στη χώρα του νησιού κάτι που κάνει αμέσως εντύπωση. Αργότερα έμαθα με μεγάλη χαρά ότι στη Δονούσα λαμβάνει χώρα το «Donoussa cats project», από κάτοικους και φίλους του νησιού που φροντίζουν τα τετράποδα και οργανώνουν επισκέψεις κτηνιάτρων για εμβολιασμούς και περίθαλψή τους. Τα ζωάκια είναι εντελώς εξοικειωμένα με τον κόσμο και τους επισκέπτες, κάτι που θα διαπιστώσετε από τη πρώτη στιγμή. Τέλος σε κάθε επιχείρηση του νησιού υπάρχει κουμπαράς για ενίσχυση του Project, όπως και αναμνηστικά που πωλούνται για το σκοπό αυτό. Μπράβο και πάλι μπράβο!

Η παραλία του Σταυρού εκείνη την ώρα ήταν ότι χρειαζόμασταν, καθώς είναι η πιο εύκολη λύση για ένα κοντινό μπάνιο. Βρίσκεται στη μέση ακριβώς της αμφιθεατρικά χτισμένης χώρας, κι επί της ουσίας τη διακρίνει στα δύο. Η θάλασσα όνειρο, όπως και όλες φυσικά στη Δονούσα, η οποία εν αντιθέσει με τις υπόλοιπες ήταν η λιγότερο παγωμένη:

Τσιμπήσαμε κάτι πρόχειρα και ετοιμαστήκαμε για βραδινή βόλτα στο νησί.

Ένα από τα πιο γνωστά μπαρ – σημεία συνάντησης στις Κυκλάδες και σήμα κατατεθέν φυσικά στη Δονούσα είναι ο «Σκαντζόχοιρος» απέναντι από το λιμάνι. Εκεί ήταν και η πρώτη μας επαφή με τον κόσμο του νησιού, ο οποίος στη πλειοψηφία του αποτελείται από αυτούς που αγαπούν το ελεύθερο κάμπινγκ, κάτι που είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα του νησιού. Πολύ ωραίο κλίμα λοιπόν, μουσικές, και μια Κυκλαδίτικη σούμα που με «έστειλε» από νωρίς. Δε πειράζει, είχαμε ανάγκη λίγη ξεκούραση, έτσι φύγαμε σχετικά νωρίς για τα δεδομένα μας, αφού πρώτα είχαμε δει το Bluestar να κατεβάζει κι άλλο κόσμο στο νησί.

Μέρα δεύτερη:

Το επόμενο πρωί ξεκίνησε σχεδόν όπως έκλεισε το προηγούμενο βράδυ. Πρώτο καφέ και πρωϊνό στο σπίτι,

και αμέσως μετά καφεδάκι στο Σκαντζόχοιρο.

Περιμέναμε βλέπετε το τοπικό λεωφορείο, το οποίο ξεκινάει από το λιμάνι.

Ο προορισμός της ημέρας ήταν ο οικισμός «Μερσίνη» διότι από εκεί ξεκινάει το μονοπάτι για να πάει κανείς στη μία απ’ τις δύο καλύτερες παραλίες του νησιού, το λεγόμενο «Λιβάδι»:

Στο Λιβάδι μπορεί να φτάσει κανείς και από τη χώρα παίρνοντας τη βάρκα «Μάγισσα Δονούσα», εμείς όμως θέλαμε να ζήσουμε την εμπειρία της κατάβασης του μονοπατιού, καθώς είχαμε πληροφορηθεί ότι οι εικόνες είναι απίστευτες. Το περπάτημα απαιτούσε παπούτσι αθλητικό, και ήταν ένα 20λεπτο περίπου. Το μονοπάτι, κακοτράχαλο σε ορισμένα σημεία, όχι δύσκολο όμως για τους περισσότερους. Θέλει όμως προσοχή:

Η θέα προσεγγίζοντας τη παραλία ήταν πολύ όμορφη:

Φτάνοντας στη παραλία διαπιστώσαμε ότι εκτός της δεδομένης ομορφιάς της υπήρχαν δύο αρνητικά στοιχεία, τα οποία πρέπει όλοι να γνωρίζουν πριν κατεβούν εκεί. Το πρώτο είναι ότι ειδικά τις μέρες που φυσάει κάπως δεν είναι ότι καλύτερο, καθώς ακόμα και τα νερά να είναι ήρεμα (που είναι παγωμένα έτσι κι αλλιώς) δε μπορείς να σταθείς στη παραλία από την αμμοβολή της ψιλής άμμου. Το δεύτερο είναι ότι λόγω των πολλών κατασκηνωτών, δεν υπάρχει ούτε ραδίκι για να κάτσεις από κάτω να βρεις σκιά, οπότε πρέπει να είσαι εξοπλισμένος.

Εμάς αυτά όμως δε μας προβληματίζουν και πάρα πολύ. Κάναμε το μπανάκι μας, χαρήκαμε τον ήλιο όσο ήταν επιτρεπτό, και ξεκινήσαμε για τη δύσκολη επιστροφή που περιλάμβανε ανάβαση:

Το ζόρι στην επιστροφή μέσω του ανηφορικού μονοπατιού ήταν απίστευτο, και το ιδροκόπημα ατελείωτο, το οποίο όμως ξεχάστηκε ανεβαίνοντας στη Μερσίνη στη ταβέρνα ''Κόρη του Μιχάλη'' με το απίστευτο μπαλκόνι που διαθέτει, με θέα στο απέραντο γαλάζιο, και τις πολύ παγωμένες μπύρες της:

Πήραμε το λεωφορείο της επιστροφής από τη Μερσίνη

Το οποίο μας άφησε και πάλι στο λιμάνι, για να πλατσουρίσουμε λίγο ακόμα στη παραλία:

Απόγευμα πια και στην επιστροφή μας έγινε στάση στα ψηλά, στο ξωκλήσι της Παναγίας πάνω από τον Σταυρό το οποίο φημίζεται για το ηλιοβασίλεμα του και τη καταπληκτική θέα του.

Εννοείται πως ήμασταν εξοπλισμένοι με μερικές παγωμένες, γιατί ηλιοβασίλεμα στις Κυκλάδες αλλιώς, δε λέει:

Κατεβαίνοντας πεινασμένοι, αφού διασχίσαμε τη παραλία του Σταυρού καθίσαμε για φαγητό, άψογο μαγειρευτό για την ακρίβεια τη μπακαλοταβέρνα στη χώρα, με κύριο γνώρισμα τη τουαλέτα εκτός, που πρέπει πρώτα να ζητήσεις το κλειδί. Το κοκκινιστό σε συνδυασμό με χωριάτικη και λευκό χύμα κρασί ήταν το καλύτερο επιστέγασμα της ημέρας:

Μιας ημέρας που έκλεισε φυσικά με τα απαραίτητα, στο μπαρ του Σκαντζόχοιρου, όπου πιάσαμε φιλίες με τον Ιταλό μπάρμαν που έχει ξεμείνει στο νησί, ο οποίος μας παρότρυνε να επισκεφτούμε τη πατρίδα του τη Μπολόνια, κάτι που εν τέλει έγινε λίγο καιρό αργότερα. Ακόμα βέβαια περιμένουμε το σφηνάκι της Jimador που είχε τελειώσει. Έννοια σας όμως και δε τα ξεχνάμε κάτι τέτοια, έχουμε χρωστούμενα…


Μέρα τρίτη - αναχώρηση:
Ξυπνήσαμε νωρίς και βγήκαμε στο δρόμο προκειμένου να κατέβουμε στο λιμάνι:

Η τελευταία μέρα στο πανέμορφο αυτό νησί είχε στο πρόγραμμα την επίσκεψη σε μια από τις καλύτερες παραλίες των Κυκλάδων, τον πολύ γνωστό «Κέδρο», με τα οινοπνευματί νερά του.

Πήραμε λεωφορείο το οποίο μας άφησε λίγο μετά για να πιούμε καφεδάκι στο καφέ - εστιατόριο της παραλίας το οποίο δρα και υποστηρικτικά σε ότι χρειαστούν οι κατασκηνωτές που μένουν εκεί.

Λίγο μετά πλησιάσαμε το Κέδρο για τη πρώτη βουτιά. Δεν έχω να γράψω και πάρα πολλά, νομίζω η εικόνες είναι παραπάνω από διαφωτιστικές:

Περιττά τα σχόλια:

Κάναμε το μπάνιο μας ευχάριστα, αν και για μία ακόμα φορά τα νερά ήταν κρύα, και ακολουθήσαμε το πέτρινο δρομάκι που οδηγεί πίσω στη χώρα. Από κει είναι και το σημείο για τις καλύτερες φωτογραφίες:

Το μονοπάτι συνεχίζει και ανεβαίνει μέχρι ένα σημείο:

Φτάσαμε στη χώρα μεσημεράκι και διαπιστώσαμε ότι χωρούσε μια βουτιά ακόμη στο Σταυρό:

Φάγαμε κάτι και καθίσαμε κάτω από το Σκαντζόχοιρο περιμένοντας για μια ακόμη φορά στην εκδρομή το Σκοπελίτη. Η Αιγιάλη ήταν μόνο μια ώρα απέναντι μας και είχαμε αρχίσει ήδη να τη σκεφτόμαστε!

Είχα το χρόνο για μερικές ακόμα πολύ καλές λήψεις:

Δικαίως η Δονούσα, το «Σμαράγδι των Κυκλάδων» όπως την αποκαλούν κάποιοι είναι ο σημαντικότερος προορισμός από τις υπόλοιπες δύο μικρές, αν εξαιρέσουμε τα Κουφονήσια.

Δικαίως επίσης μαγεύει με την ομορφιά της όσους ταξιδιώτες αποφασίσουν να κάνουν το ταξίδι προς αυτήν. Η Δονούσα πλέον έχει φανατικούς θαυμαστές οι οποίοι γίνονται όλο και περισσότεροι με τη πάροδο του χρόνου. Το νησί είναι σχεδόν απομονωμένο, με μια υπέροχη αίσθηση που προκύπτει απ’ αυτό, καθώς και από την απλότητα που τη διακρίνει, λόγος που όλοι φεύγουν τελικά με τις καλύτερες εντυπώσεις. Δε μπορώ να σας εξηγήσω και πολλά γραπτώς για τη μοναδικότητα του νησιού αυτού των 150 περίπου κατοίκων. Πρέπει να το επισκεφτείτε οπωσδήποτε, χωρίς στερεότυπα και χωρίς να έχετε στο μυαλό σας δεδομένα προηγουμένων διακοπών. Θα αγαπήσετε το νησί αυτό και θα σας μείνει!