Μια βόλτα στα νησιά μαζί σου, μια βόλτα στην άγονη γραμμή

[alma]

Χάλκη έχω-έχω, ακολουθεί πληρέστατη ανάλυση σε ένα από τα επόμενα κεφάλαια, μιας και στη μιάμισι μέρα που περάσαμε εκεί την είδαμε καλά, το νησάκι είναι πολύ μικρό!

Εύγε

Τα απομακρυσμένα νησιά διαμαντάκια είναι παραδεισένια μέρη, ειδικά για όποιον δεν επιδιώκει κοσμικές διακοπές.

 

[psilos3]

Αστυπάλαια

Επίσκεψη: Αύγουστος 2009 & Ιούλιος 2018

Διάρκεια: 9 μέρες & 2 μέρες αντίστοιχα

2009:


Μέρα πρώτη - άφιξη:
Το αεροπλάνο της Ολυμπιακής είχε προσγειωθεί τσίμα – τσίμα στο μικρό αεροδρόμιο του νησιού. Η πτήση μέσω Αθηνών κράτησε λιγότερο από μια ώρα και ήταν με ένα ελικοφόρο που πρώτη και τελευταία φορά έβλεπα, διαρύθμισης δύο και μιας θέσης αντίστοιχα, μ' ένα μικρό διάδρομο ενδιάμεσα. Είχαμε φτάσει στη λεγόμενη «Πεταλούδα του Αιγαίου» την Αστυπάλαια ή Αστροπαλιά για τους ντόπιους. Επιλογή που έκανε τους περισσότερους φίλους να απορήσουν, γνωρίζοντας τα τότε δεδομένα μας.

Μιλάμε για μια εποχή που δεν ήταν ακόμα τόσο διαδεδομένες οι ιντερνετικές προσφορές και η αναζήτηση εισιτηρίων, 10 χρόνια πριν, οπότε και η τιμή των 160 περίπου ευρώ για να βρεθείς αεροπορικώς από τη Θεσσαλονίκη στην Αστυπάλαια μετ’ επιστροφής φάνταζαν μεγάλη ευκαιρία.

Αφού αποδείχτηκε ότι αδίκως θα περιμέναμε για το ένα και μοναδικό ταξί του νησιού, επιβιβαστήκαμε στο λεωφορείο με προορισμό τη χώρα, όπου είχαμε κλείσει τη διαμονή μας, μέσα από μια πολύ ευχάριστη διαδρομή:

Το στενό:

Ο ιδιοκτήτης ήταν αφοπλιστικός λέγοντας μας στο τηλέφωνο κατά τη κράτηση ότι «αν δεν έχετε τη καλύτερη θέα του νησιού δε θα με πληρώσετε» κάτι που δεν απείχε καθόλου από τη πραγματικότητα:

Σε ένα συγκρότημα κατοικιών στον ανηφορικό δρόμο της χώρας μετά τους μύλους, θα μας φιλοξενούσε το ιδιαίτερης ομορφιάς σπίτι μας για τις επόμενες 9 ημέρες, και η βεράντα του με την απίστευτη θέα, ήταν τελικά κάτι που μας χαράχτηκε βαθιά στη μνήμη όσος καιρός και αν πέρασε.

Κάναμε μια βόλτα στη χώρα, και γυρίσαμε να ξεκουραστούμε όντας άυπνοι. Εκεί αποκομίσαμε το συμπέρασμα ότι η Αστυπάλαια αν και Δωδεκανήσιο νησί διοικητικά, φέρνει περισσότερο σε Κυκλαδονήσι μορφολογικά:

Το βράδυ ήταν και η πρώτη διερευνητική νυχτερινή γύρα στη χώρα. Η αλήθεια είναι και πως λόγω μακρινού προορισμού αλλά και ημερομηνίας (τέλος του Αυγούστου) δεν είχαμε υψηλές προσδοκίες από τη νύχτα. Κακώς όπως φάνηκε, γιατί το νησί τα είχε όλα, και φυσικά απίστευτη νυχτερινή θέα. Η Αστυπάλαια μας είχε κερδίσει από την αρχή:

Ήταν μια εποχή που δεν είχαμε πολλές βλέψεις και τρομερή όρεξη για να γυρίσουμε τα μέρη στα οποία πηγαίναμε. Πιο πολύ βλέπαμε τις διακοπές σαν χαλάρωμα και ευκαιρία για ξεκούραση και διασκέδαση, απόρροια της μικρής ηλικίας μας. Έτσι περιοριζόμασταν στα τυπικά του κάθε μέρους, χάνοντας πολλές φορές αξιόλογα μέρη και δρώμενα.


Μέρα δεύτερη:

Την επόμενη μέρα λοιπόν, κατεβήκαμε στο πέρα γιαλό για καφέ και για να νοικιάσουμε αυτοκίνητο. Η περιοχή που είναι σχεδόν ένα με τη χώρα, και αποτελούσε μέχρι πριν λίγο καιρό το λιμάνι της Αστυπάλαιας, είναι δίπλα και μπορεί κανείς να πάει ως εκεί σε λίγα λεπτά από τα σκαλάκια:

Καφές λοιπόν και βουτιά στη θάλασσα:

Όλα όμως μέχρι να ανοίξει η ταβέρνα, και να βγουν τα τσίπουρα, συνοδευόμενα από ψαρομεζέδες και μπαρμπούνια:

Ωραίο κάθισμα στη ταβέρνα:

Το σούρουπο μας βρήκε στους ανεμόμυλους για μπυρίτσες, και το βράδυ στα φιλόξενα μπαρ του νησιού. Είχαμε γίνει ήδη γνωστοί στον «Μύλο».

Μέρα τρίτη:

Οι μέρες μας στο νησί είχαν μια προβλεπόμενη αλληλουχία. Ξενύχτι, ξεκούραση, καλό φαγητό, μικρές αποστάσεις, επίσκεψη ενός και μόνο μέρους για μπάνιο, και πάλι από την αρχή. Έτσι εκείνη η μέρα μας βρήκε στο Λιβάδι, τη γνωστή και πολύ κοντινή παραλία στη χώρα, και το μέρος το οποίο αποτελεί δημοφιλή προορισμό διαμονής, καθώς υπάρχουν κάποια ξενοδοχεία, καταστήματα και οργανωμένη παραλία.

Καλή η βοτσαλωτή παραλία, με υπέροχη θέα προς τη χώρα:

Ήπιαμε το καφέ μας και ρίξαμε τις βουτιές μας:

Το Λιβάδι αποτελούσε περιοχή με μεγάλη κίνηση, ίσως τη μεγαλύτερη στο νησί. Όλα δούλευαν με εντελώς τουριστικούς ρυθμούς, κάτι που δε συνέβαινε στη χώρα. Εκεί το μεσημέρι δε μπορούσες ούτε τσιγάρα να βρεις, ούτε στο καφενείο να πιείς καφέ. Οι άνθρωποι είχαν τους ρυθμούς τους και δε τους άλλαζαν με τίποτα και για κανένα λόγο.

(Με μεγάλη χαρά διαπίστωσα 9 χρόνια μετά ότι αυτό εξακολουθεί να συμβαίνει)

Τελειώσαμε το μπάνιο μας και γυρίσαμε για φαγητό στη χώρα. Η νύχτα έπεσε νωρίς, κι εμείς αφού καθίσαμε στους μύλους για να πιούμε μερικές μπυρίτσες,

βαλθήκαμε να εξερευνήσουμε τα σοκάκια του λόφου της χώρας:

Μοιραία πέσαμε στο «Κάστρο bar», ένα πολύ όμορφο μπαράκι με εκπληκτική θέα κάτω ακριβώς από το κάστρο, το οποίο αποτελεί αξιοθέατο. Δε γινόταν να μη πιούμε ένα ποτό πριν συνεχίσουμε τη βόλτα μας:

Τη νύχτα εκείνη είδαμε και άλλα πολύ όμορφα μαγαζιά της Αστυπάλαιας. Τη «Θέα» με το πολύ ωραίο μπαλκόνι της και τη ζωντανή μουσική, την «Άρτεμις», ένα πολύ διαφορετικό Bar σε ένα παλιό νεοκλασικό το οποίο είχε παρτυ κλεισίματος. Τέλος αφού περάσαμε φυσικά κι απ’ το «Μύλο» καταλήξαμε σε ένα κλαμπάκι, πολύ κοντά στο σπίτι μας. Ωραίο βράδυ, κι ακόμα καλύτερο ξημέρωμα:

Λατρεύω κάτι τέτοια ξημερώματα:

Μέρα τέταρτη:

Στο ίδιο στυλ ήταν και η επόμενη μας μέρα. Ξύπνημα αργά, καφεδάκι, και κατευθείαν στο αυτοκίνητο για παραλία. Είχαμε ακούσει τα καλύτερα λόγια για τα «Καμινάκια» και γι’ αυτό αποφασίσαμε να τα επισκεφτούμε.

Το γέλιο που ρίξαμε στις λακκούβες του περίπου 5 χιλιομέτρων χωματόδρομου δε περιγράφεται. Όντως από ψηλά ο κόλπος της παραλίας που πηγαίναμε φαινόταν εντυπωσιακός. Κατεβήκαμε και αφήσαμε το αυτοκίνητο δίπλα στα υπόλοιπα:

Η θάλασσα ήταν πεντακάθαρη και εντυπωσιακή, αν και λίγο κρύα όπως οι περισσότερες στην Αστυπάλαια. Ευχαριστηθήκαμε πάντως το μπάνιο και τη παραλία:

Το κολύμπι λένε ότι ανοίγει την όρεξη, όχι ότι κολυμπήσαμε πολύ βέβαια αλλά είχαμε βάλει τη ταβέρνα στο μάτι. Θέα, μαγειρευτό φαγητό, χωριάτικη σαλάτα με δικά τους λαχανικά, και λευκό παγωμένο κρασί, απογείωσαν τη μέρα μας:

Το ίδιο βράδυ λέγαμε να το πάμε επιτέλους χαλαρά. Νομίζαμε…

Πίναμε ποτό λοιπόν στο Μύλο, καθισμένοι στο περβάζι που είχε θέα στο δρόμο απέναντι. Σε κάποια φάση, βλέπουμε έναν τύπο να προσπαθεί να ανέβει τα σκαλιά απέναντι, έξω από το μπαρ με το όνομα «Κούρος». Παίζει να έκανε δέκα λεπτά ν’ ανέβει. Επειδή μας έφαγε όλο το βράδυ η απορία, περιμέναμε μέχρι να κλείσει ο Μύλος και να πάμε απέναντι. Κατεβήκαμε τα χαρακτηριστικά σκαλιά και φτάσαμε έξω από τη παλαιού σπιτιού τύπου ξυλόπορτα με το ραγισμένο (!) τζάμι. Μπήκαμε μέσα και πιάσαμε πόστο στο όχι τόσο γεμάτο μπαρ και παραγγείλαμε τρεις μπύρες. Λίγα λεπτά μετά ήρθε να μας καλωσορίσει ένα παλικάρι από το μαγαζί με την εξής ατάκα:

‘’Παιδιά συγγνώμη για τη πόρτα, χθες είχαμε μπάτσελορ και προσπαθούσαμε να περάσουμε το γαμπρό από κει μέσα αλλά δεν έσπαγε’’

Ήπιαμε τις μπύρες και παραγγείλαμε άλλες τρείς, επιστρέφοντας τα μπουκάλια στο μπάρμαν. Ο ίδιος τύπος παρενέβη ξανά με αιχμηρή ατάκα:

• Παιδιά εδώ δεν επιστρέφουμε μπουκάλια
• Και τι τα κάνουμε;
• Τα σπάμε
• Τι εννοείς τα σπάμε; Που;
• Οπουδήποτε. Το πετάμε κάτω, στο τοίχο, όπου γουστάρουμε

Μη τα πολυλογώ, για πότε ξεκίνησε το πάρτυ στο πιο καλτ ίσως μαγαζί που ‘χω μπει στη ζωή μου, πότε ήπιαμε μια θάλασσα, πότε έσπασαν τα πάντα, πότε ξημέρωσε, ούτε που το καταλάβαμε:

Και είναι όμορφα να βλέπεις το ξημέρωμα στο Αιγαίο. Πολύ όμορφα:

Μέρα πέμπτη:
Μη περιμένετε φυσικά να σας πω ότι ξυπνήσαμε νωρίς την επόμενη μέρα. Δεν έγινε ποτέ κάτι τέτοιο. Έτσι μετά από μια σύντομη κοντινή βουτιά επιστρέψαμε στη χώρα με σκοπό να γυρίσουμε τα πάντα με το φως της ημέρας:

Η διαδρομή ως τη κορυφή και το κάστρο της Αστυπάλαιας ήταν υπέροχη. Η χώρα είναι από τις πιο ωραίες που έχω δει διαχρονικά. Αν και πολλά σπίτια φαινόταν αφημένα στη τύχη τους, όλα τα υπόλοιπα ήταν τρομερά προσεγμένα και καθαρά:

Μια από τις αγαπημένες μου λήψεις:

Μέσα στο κάστρο που κρατάει από το 15ο αιώνα, υπάρχουν και δύο χριστιανικές εκκλησίες με πέτρινα καμπαναριά. Οφείλω να πω ότι το σκηνικό είναι πολύ πιο όμορφο βλέποντας το απ’ έξω παρά από μέσα:

Η θέα ήταν ωραία όμως:

Κατεβαίνοντας δε θα μπορούσαμε να μη κάνουμε μια στάση στο πασίγνωστο πανελλαδικά ίσως «Καφενείο του μουγγού». Δεν ήταν ή πρώτη φορά στις διακοπές, ούτε η τελευταία. Είναι σίγουρα από τα πράγματα που πρέπει να κάνετε όταν βρεθείτε στη χώρα

Το καφενείο του Μουγγού - Αστυπάλαια - Greek Gastronomy Guide

Τα βράδια μας πλέον είχαν κλειδώσει, δε δυσκολευτήκαμε να γνωρίσουμε και να μας γνωρίσει όλο το νησί. Η κατάληξη ήταν πλέον παραπάνω από στάνταρ:

Μέρα έκτη:

Μια από τις λιγότερο παγωμένες παραλίες, ήταν αυτή του «Στενού» από την οποία ξεκίνησε και η επόμενη μέρα μας. Δεν ήταν τόσο βαθιά όσο οι υπόλοιπες, γεγονός που τη καθιστά ιδανική για οικογένειες, αλλά ήταν εξίσου όμορφη και καθαρή. Ιδιαίτερη εντύπωση κάνει το σημείο στο οποίο βρίσκεται, καθώς είναι εντελώς στη μέση του νησιού, στη στενότερη λωρίδα γης:

Κάναμε το μπάνιο μας και τσιμπήσαμε από τη καντίνα με τις ωραίες παγωμένες μπύρες που βρίσκονταν εκεί:

Για το βράδυ δε χρειάζεται να αναφερθώ πάλι, είχαμε μέχρι και τα κλειδιά της κάβας του μαγαζιού και το λέω με απόλυτη ειλικρίνεια...

Με τον ιδιοκτήτη - μπάρμαν:

Και απέναντι στο Κούρο:

Μέρα έβδομη:

Δε μπορώ να πω όμως το ίδιο για τη παραλία της επόμενης ημέρας. Αρκετά παγωμένη με τη βουτιά να συνεφέρνει κατευθείαν απ’ ότι έκανες το προηγούμενο βράδυ. Βοτσαλωτή όπως οι περισσότερες, και με ωραία θέα προς τη χώρα:

Πολύ όμορφη και αυτή:

Το μπουκάλι με το Jägermeister που τότε ήταν κάτι σαν επίσημος ‘’χορηγός’’ εκδρομής, συνέβαλλε για ακόμα μια φορά τα μέγιστα, ώστε να γίνει η νύχτα – ξημέρωμα. Και το ξημέρωμα έφερνε τη τελευταία μας μέρα στο νησί...

Μέρα όγδοη:

Μια μέρα που δεν είχε και πολλά - πολλά (λες και είχαν οι άλλες) παρά μόνο βόλτες στη χώρα και στο πέρα γιαλό. Λίγο μπανάκι, λίγο καφεδάκι, φαγητό και τα συναφή:

Στο νησί αυτό μάθαμε και την ιδιοτροπία των μόνιμων κατοίκων, κυρίως των μεγάλης ηλικίας να πίνουν τον Ελληνικό καφέ απαραίτητα και μόνο στο χαμηλό ποτήρι του κρασιού, κάτι που δε το είχα ξαναδεί ως τότε, αλλά μόνο το είχα ακούσει σε τραγούδι του Περίδη!

Στο καφέ απέναντι από τους μύλους που πίναμε συχνά το καφέ μας (αφότου είδαμε το ματς Ηρακλής-Αρης με το περίφημο χτύπημα στο Σηφάκη) μας έγινε πρόταση από τη κοπέλα που το είχε να καθίσουμε να το δουλέψουμε χειμώνα και να δίνουμε ένα μικρό ενοίκιο. Μιλούσε σοβαρά, κι εμείς το σκεφτήκαμε σοβαρά για μερικές στιγμές.... Αυτά γίνονται καμιά φορά στα νησιά.

Η νύχτα είχε πάρα πολλά γι’ ακόμα ένα βράδυ, μαζί με μια έκδηλη συγκίνηση χαιρετώντας όσους γνωρίσαμε τις προηγούμενες 9 μέρες, και δίνοντας την υπόσχεση της επιστροφής.


Μέρα ένατη - αναχώρηση:

Κοιμηθήκαμε λίγες ώρες και αφού ρουφήξαμε τις τελευταίες εικόνες από την αλησμόνητη αυτή θέα, καταλήξαμε στο αεροδρόμιο όπου το «κτελ με φτερά» θα μας άφηνε στη Ρόδο προκειμένου να συνεχίσουμε για Θεσσαλονίκη. Ήταν δύσκολος ο αποχωρισμός:

Ο φίλος μας πλέον Τάσος, μας είχε πει ότι «αν όχι του χρόνου, του παραχρόνου σας βλέπω πάλι εδώ». Αργήσαμε Τάσο. Αργήσαμε χαρακτηριστικά. Ωστόσο ήρθαμε κάποια χρόνια μετά και σε βρήκαμε εκεί αγέρωχο όπως πάντα!

 

[psilos3]

2018: (Αστυπάλαια πράξη δεύτερη)

Ένας ακόμα ταξιδιωτικός στόχος επιτεύχθηκε εκείνο το μεσημέρι του Σαββάτου στις 28 Ιουλίου. Τη μετάβαση εν μέσω διακοπών από την Αμοργό στην Αστυπάλαια τη σκεφτόμουν χρόνια. Πείτε το αγάπη για τα δύο νησιά, πείτε το βίτσιο, δε ξέρω. Πλέον στοχεύω στο αντίθετο δρομολόγιο και μάλιστα βραδινές ώρες…

Το βανάκι που συνεργαζόταν με το ξενοδοχείο μας παρέλαβε, κατόπιν συμφωνίας μας από τη προηγούμενη μέρα. Δε χρειάστηκε να περάσουν παρά μόνο λίγα λεπτά για να καταλάβω ότι στις συγκοινωνίες του νησιού δεν υπήρχε ουδεμία βελτίωση εννιά χρόνια μετά. Ο οδηγός μας προμόταρε το πρόγραμμα ημερήσιων εκδρομών του, καθώς όπως έλεγε είναι ο μόνος τρόπος για να δει κανείς τις παραλίες του νησιού μη έχοντας όχημα, με κόστος 15€. Ωραία πράγματα.

Τακτοποιηθήκαμε στο ξενοδοχείο που βρισκόταν στο λιμανάκι του Πέρα Γιαλού, το μόνο που βρήκαμε σε φυσιολογική σχετικά τιμή, καθώς ακόμα ένα μεγάλο πρόβλημα στην Αστυπάλαια είναι η ακριβή και πολλές φορές χωρίς αντίκρισμα διαμονή.

Φύγαμε αμέσως για μια βουτιά στη παραλία του πέρα γιαλού που ήταν λίγα μέτρα κάτω μας:

Το συναίσθημα να κολυμπάς βλέποντας από πάνω σου τη χώρα και το κάστρο της Αστυπάλαιας είναι υπέροχο.

Στεγνώσαμε και χωρίς να χάσουμε χρόνο ξεκινήσαμε να ανεβαίνουμε προς τη χώρα, από τα σκαλάκια αρχικά και τα δρομάκια που οδηγούν σ’ αυτήν:

Η απόσταση κάθε άλλο παρά απαγορευτική για περπάτημα είναι:

Όντως λίγα λεπτά μετά ήμασταν στο σημείο που είχαμε λατρέψει, στη πολυφωτογραφημένη πλατεία με τους ανεμόμυλους:

Μπήκαμε στο «Καφενείο του μουγγού» και πιάσαμε ένα τραπεζάκι. Παραγγείλαμε τα πρώτα κι ένα τσίπουρο. Ήμασταν σε ένα από τα πιο όμορφα μέρη, ενός από τα πιο όμορφα νησιά. Νιώθαμε ευτυχία:

Καθώς ο ήλιος είχε ξεκινήσει να δύει κάναμε μια βόλτα στη χώρα, μη σταματώντας να βγάζουμε φωτογραφίες:

Τα πάντα εξακολουθούσαν να παίρνουν ζωή μετά τις έξι το απόγευμα εκεί:

Τελικά στην Αστυπάλαια δεν είχαν αλλάξει και πολλά, κάτι που σε τέτοιες περιπτώσεις μου αρέσει!

Ήπιαμε μερικές μπύρες στους ανεμόμυλους, και λίγο πριν νυχτώσει για τα καλά επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για να ετοιμαστούμε:

Ξέραμε εκ των προτέρων ότι το βράδυ δε πρόκειται να μας αφήσει δυσαρεστημένους. Στο δρόμο για τη χώρα βρήκαμε το «Καφενείο Αργώ» στο οποίο φάγαμε μεζέδες και ήπιαμε μπύρες συνοδεία ζωντανής ρεμπέτικης & λαϊκής μουσικής. Πολύ όμορφα.

Συνεχίσαμε στην «Άρτεμις» που με χαρά διαπίστωσα ότι θυμόμουν πολύ καλά ότι ήταν ένα υπέροχο μπαρ, και καταλήξαμε αβασάνιστα να βασανιστούμε στον «Κούρο» με τη cult μορφή του. Την αγαπώ τη νύχτα σ’ αυτή τη χώρα:

Κούρε ξανάρθαμε:

Δε σηκωθήκαμε και πολύ πρωί την επόμενη, καθυστερήσαμε όντας εφησυχασμένοι ότι θα βρούμε τρόπο να πάμε σε κάποια παραλία κάτι που βέβαια ήταν αδύνατο να συμβεί. Με το που κατεβήκαμε να βρούμε δρομολόγιο του τοπικού λεωφορείου διαπιστώσαμε ότι αναχωρούσε σε δυόμισι (!) ώρες. Δε χρειάζεται να πω κάτι άλλο για την οργάνωση του νησιού, έχω προαναφερθεί…

Ανεβήκαμε ξανά στο ξενοδοχείο για να μελετήσουμε προσεχτικά το email που είχα λάβει από τη Scoot για προσφορές με 40% έκπτωση. Χωρίς να το πολυσκεφτούμε μιας και αυτά δεν είναι για δεύτερη σκέψη, κλείσαμε εισιτήρια 7 μήνες μετά για Βιετνάμ! Όλα τελικά σ’ αυτή τη ζωή είναι μια αλληλουχία γεγονότων και συμπτώσεων…

Με ακόμα περισσότερο ανεβασμένη ψυχολογία κατεβήκαμε ξανά στη παραλία του Πέρα Γιαλού για να πιούμε καφέ. Είχαμε ξεχάσει παντελώς το γεγονός ότι δε μπορέσαμε να κάνουμε μπάνιο κάπου εκτός, κάτι που δε μας στεναχώρησε κιόλας:

Πήραμε 2 καφεδάκια και κάναμε σχέδια για το μακρινό ταξίδι του Βιετνάμ, ώσπου παρατήρησα μια φιγούρα σε ένα παραδιπλανό τραπέζι βγαλμένη από τα παλιά. Αφού μετά από λίγη ώρα σιγουρεύτηκα πήγα από κοντά να χαιρετήσω το φίλο Τάσο, που ξαναέβρισκα αναλλοίωτο από το χρόνο (άμα ζεις σε νησί έτσι είναι) στην Αστυπάλαια 9 χρόνια μετά! Του έδειξα φωτογραφίες από τότε για να καταλάβει, αν και κάτι του έλεγε η φυσιογνωμία μου (παίζει ρόλο το ύψος κακά τα ψέματα), και χωρίς να χρονοτριβήσει άφησε τη παρέα του και ήρθε στο τραπέζι μας. Πήρε με φόρα τα ποτήρια του καφέ που δεν είχαν προλάβει ούτε στη μέση να φτάσουν, τα αντικατέστησε με παγωμένες μπύρες, ξανά και ξανά, και περάσαμε ένα 2ωρο λέγοντας ιστορίες και μαθαίνοντας για το νησί και τις ζωές μας εκατέρωθεν.

Αυτή είναι η Αστυπάλαια, αυτά είναι τα νησιά και οι άνθρωποι της, και για κάτι τέτοιους λόγους τα λατρεύω και δε σταματώ να τα ταξιδεύω!

Σηκωθήκαμε ανανεώνοντας το ραντεβού μας για το βράδυ στο λιμάνι, με σκοπό να ανέβουμε στη χώρα και στο κάστρο. Η διαδρομή μέσα από τα γνωστά στενάκια:

Δε σταματήσαμε στους ανεμόμυλους αλλά συνεχίσαμε:

Οι εικόνες που μας χάριζε η Χώρα ήταν εκπληκτικές εκείνη την ώρα. Κάθε ώρα δηλαδή εδώ που τα λέμε, όσο κι αν έχεις δει την Αστυπάλαια δε σου φτάνει ποτέ:

Και πως να σου φτασει τέτοιο νησί, με τέτοια χώρα:

Εκπληκτικά τα σοκκάκια της χώρας:

Ανεβήκαμε ως το κάστρο, όπου φυσικά δε θα μπορούσαμε να παραλείψουμε τη στάση για να πιούμε ένα απογευματινό drink στο ομώνυμο bar με την υπέροχη θέα:

Οι πολύ όμορφες στιγμές όμως λιγόστευαν επικίνδυνα, καθώς το δρομολόγιο του Bluestar για Τήλο ήταν λίγες ώρες μετά.

Έτσι κάναμε άλλη μια στάση κατεβαίνοντας για φαγητό δίπλα στους Μύλους

και βγάλαμε κάποιες τελευταίες φωτογραφίες:

Φτάσαμε στο ξενοδοχείο και παραλάβαμε τις αποσκευές μας αφού ευχαριστήσαμε τους ανθρώπους που μας επέτρεψαν να φύγουμε αργά.

Το τρανσφερ ήταν κανονισμένο από τη προηγουμένη, κάποια τελευταία ψώνια ήταν απαραίτητα, καθώς στο λιμάνι δε μπορεί να βρει κανείς και πολλά.

Αποχαιρετήσαμε την Αστυπάλαια νύχτα, δίνοντας ακόμα μια φορά υπόσχεση για επιστροφή!

 

[psilos3]

Σέριφος

Επίσκεψη : Αύγουστος 2014

Διάρκεια: 3 μέρες



Αμφιταλαντεύτηκα πολύ για το αν θα εντάξω τη Σέριφο στη συγκεκριμένη ιστορία. Από τη μία έχει όλα τα χαρακτηριστικά νησιού της Άγονης γραμμής, από την άλλη όμως είναι και από τα κοντινά σχετικά στην Αττική, κάτι που σημαίνει ότι με λίγη καλή θέληση και αφού βάλει το χέρι για τα καλά στη τσέπη λόγω των υπερβολικά ακριβών πλοίων, ένας κάτοικος λεκανοπεδίου μπορεί να πάει εκεί για Σαββατοκύριακο, κάτι που σίγουρα δε μπορεί να κάνει τόσο εύκολα σε άλλα νησιά της ιστορίας.

Ωστόσο κατέληξα στο συμπέρασμα ότι αν δε μπει θα την αδικήσω και ποιος είμαι εγώ για να κάνω κάτι τέτοιο; Τα λέει άλλωστε ξεκάθαρα ο Αργύρης Μπακιρτζής:

‘’ Στη Σέριφο και στη Καλκούτα

στο Μέξικο στην Ικαριά

κλείσε τα μάτια και βούτα

μες στα βαθιά τα νερά.



Όλα είναι ένα ψέμα

όλα είναι μαύρο χάλι

όλα εκτός από εσένα

κι οι βουτιές με το κεφάλι’’

​

​

Την έχω εξάλλου αδικήσει με τον τρόπο που την επισκέφτηκα. Μιλάμε για διακοπές ειδικών συνθηκών, που κλείστηκαν κυριολεκτικά τη τελευταία στιγμή με πολύ αγώνα και άγχος. Να ψάχνεις να βρεις διαμονές και μεταφορές για 15αυγουστο στα νησιά, λίγο μετά τις 25 Ιουλίου. Δύσκολο, αν όχι ακατόρθωτο…. Ο καλός θεούλης των Κυκλάδων έκανε το θαύμα του και δεν άφησε τα παιδιά του άστεγα τελευταία στιγμή!

Έτσι με τις 2 και κάτι μέρες που εν τέλει καταφέραμε να μείνουμε ουσιαστικά εκεί, εγκλωβισμένοι χωρίς μεταφορικό μέσο, μπορούμε να πούμε ότι πήραμε απλά μια γεύση.

Ανάμεσα σε Σίφνο και Κύθνο λοιπόν χώρεσε και η κούκλα που λέγεται Σέριφος. Αμιγώς κυκλαδίτικο νησί με πολλά ενδιαφέροντα πράγματα να δει και να κάνει κανείς, ωραίο κλίμα και κόσμο, εκπληκτικές παραλίες, γαστρονομικό ενδιαφέρον, γενικότερα ένα νησί που το συστήνω ανεπιφύλακτα.


Μέρα πρώτη - άφιξη:

Το πρωινό της 12ης Αυγούστου 2014 αναχωρούσαμε από τη Σίφνο. Δε χρειάστηκε ούτε μισάωρο για να δέσει το πλοίο στο «Λιβάδι», λιμάνι του νησιού και οικισμός χωρίς κάτι το ιδιαίτερο σε ομορφιά, στον οποίο όμως βρίσκονται τα πάντα, από ενοικιαζόμενα δωμάτια, μεταφορές, καταστήματα, κτλ.

Η εικόνα της χώρας χτισμένης στο λόφο απέναντι ήταν εντυπωσιακή, και θα μας ακολουθούσε σε όλη τη διάρκεια της παραμονής μας εκεί:

Πήγαμε να αφήσουμε τα πράγματα στο σπίτι που είχαμε βρει, το οποίο για τελευταία στιγμή ήταν ότι καλύτερο, ευρύχωρο, διώροφο και με μεγάλη βεράντα, στη τιμή των 120€ το βράδυ. Δεν είχαμε κανένα παράπονο, ο ιδιοκτήτης ήταν ευγενέστατος και είχε μάλιστα και μια ψαροταβέρνα στο λιμάνι στην οποία μας πρότεινε απλά να πάμε. Γενικότερα πάντως να ξέρετε ότι η Σέριφος στη διαμονή δεν έχει χαμηλές τιμές. Εμείς σταθήκαμε τυχεροί.

Το πρώτο πράγμα που κάναμε ήταν να αναζητήσουμε αμάξι προς ενοικίαση, μιας και γνωρίζαμε ότι οι μετακινήσεις είναι για τα σκυλιά με τα τοπικά μέσα. Δύσκολο έως ακατόρθωτο, καθώς η τύχη που είχαμε μαζί μας δε μας βοήθησε και σ’ αυτό το τομέα. Δεν υπήρχε διαθέσιμη προς ενοικίαση ούτε ρόδα από καρότσι, έτσι αναγκαστικά βασιστήκαμε σε ότι βρήκαμε να διοργανώνεται από ιδιώτες, ώστε να μπορέσουμε να δούμε κάποια μέρη του νησιού:

Κατόπιν συμβουλευτήκαμε το χάρτη και με τη βοήθεια ενός ντόπιου καταλήξαμε στη παραλία που θα επισκεπτόμασταν, καθώς είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζει κανείς που μπορεί να κάνει μπάνιο και που όχι, βάσει της κατεύθυνσης του ανέμου εκείνη την ημέρα. Είναι κάτι που οφείλετε να κάνετε εφόσον επισκέπτεστε νησιά:

Ευτυχώς εκείνη τη μέρα φυσούσε κατά πως έπρεπε, με αποτέλεσμα να επιλέξουμε τη παραλία «Γάνεμα» για να κάνουμε τη βουτιά μας, που προσωπικά τη θεωρώ μία από τις πιο ωραίες που έχω δει στις Κυκλάδες. Πήραμε το ιδιωτικό λεωφορείο και λίγα λεπτά μετά ήμασταν πάνω από τη παραλία:

Πλησιάζοντας η ομορφιά της θάλασσας μας έκανε αμέσως το κλικ. Υπέροχες εικόνες:

Μόνο μια ταβέρνα υπήρχε στη παραλία η οποία φρόντιζε να μας προμηθεύει συνεχώς λαχταριστές παγωμένες μπύρες:

Βρήκαμε ένα αρμυρίκι για σκιά και βουτήξαμε σχεδόν αμέσως. Η θερμοκρασία του νερού ιδανική:

Φρόντισα να εξερευνήσω και το βυθό λίγο στη πεντακάθαρη αυτή θάλασσα, μιας και δανείστηκα τα γυαλιά κολύμβησης από το Δημήτρη κάτι που μου άρεσε πολύ:

Αποχωριστήκαμε το Γάνεμα με πολύ μεγάλη δυσκολία, καθώς ο χρόνος μας ήταν πολύ περιορισμένος. Ευχαριστηθήκαμε το μπάνιο όσο τίποτα όμως:

Επιστρέψαμε απογευματάκι στο Λιβάδι με σκοπό να φάμε κάτι και να ετοιμαστούμε για βόλτα:

Θα ανεβαίναμε τελικά στη χώρα αφού έπεφτε ο ήλιος:

Kαθίσαμε πρώτα στη γνωστή πιτσαρία με το όνομα «Κύκλωπας» με αισθητική δεκαετίας 80, υπέροχα όμως φαγητά και αφού σκάσαμε ψαχτήκαμε για το τοπικό λεωφορείο που θα μας ανέβαζε πάνω. Το γέλιο που ρίξαμε όταν διαπιστώσαμε ότι το αστικό είναι βγαλμένο από ταινία της Βουγιουκλάκη δε περιγράφεται. Ήταν ο μόνος τρόπος να ανέβουμε στη χώρα όμως, καθώς απέχει περίπου 4 χιλιόμετρα εξοντωτικής ανηφόρας που δε περπατιέται. Μπορεί όμως κάποιος να κατέβει με τα πόδια αν είναι απαραίτητο.

Η χώρα ήταν παραδοσιακή κυκλαδίτικη από αυτές που μας αρέσουν πολύ. Χτισμένη πάνω σε λόφο ήθελε αρκετή υπομονή καθώς τα σκαλιά ήταν πολλά και απότομα:

Φυσικά περιττό να πω ότι δε κυκλοφορεί αμάξι καθόλου στα στενάκια. Λίγο μετά φτάσαμε στη ξακουστή πλατεία της χώρας με το Δημαρχείο:

Και καθίσαμε στο πολύ γνωστό καφέ «Του Στράτου» για 1,2,3,4…14, μπορεί και 24 ρακόμελα. Καλοκαίρι στις Κυκλάδες, επιβάλλεται:

Μείναμε και βολτάραμε αρκετά στη χώρα η οποία ήταν πανέμορφη και αποφασίσαμε να τη ξαναδούμε πιο νωρίς. Πήραμε το γνωστό τελευταίο λεωφορείο στο οποίο περιμέναμε ν’ ακούσουμε τον Πίπη να τραγουδάει «1 2 3 ωπ το ριξα στο σορολοπ» κάτι που δυστυχώς δε συνέβη, και κατεβήκαμε στο Λιβάδι:

Εκεί το νησί ξενυχτούσε σε έντονους ρυθμούς στο ‘’Yacht Club’’ κάτι που μας άρεσε γιατί δώσαμε συνέχεια στη νύχτα μας:

Εξάλλου στις Κυκλάδες δε πρέπει να υπάρχει άγχος για την επόμενη μέρα…


Μέρα δεύτερη:

Μια επόμενη μέρα που μας βρήκε να πίνουμε καφέ στο Λιβάδι, αναζητώντας προορισμό για μπάνιο κι έχοντας μπροστά μας όμορφη θέα:

Πολύ όμορφη θέα:

Αφού ρωτήσαμε και περιμέναμε ένα άλλο λεωφορείο για ώρα που δεν ήρθε, μπήκαμε στο πρώτο διαθέσιμο ταξί που βρήκαμε και πήραμε το δρόμο για τη παραλία που λέγεται «Ψιλή άμμος». Νομίζω βέβαια ότι δεν υπάρχει νησί που σέβεται τον εαυτό του και δεν έχει τουλάχιστον μια παραλία με αυτό το όνομα…

Δεν αργήσαμε να φτάσουμε καθώς ήμασταν σχετικά κοντά. Από τα ψηλά που βρισκόμασταν φαινόταν πολύ όμορφη:

Είχε μερικά σκαλάκια που απαιτούσαν κατάβαση:

Τα νερά της ήταν πολύ ωραία, ρηχά όμως και με φύκια σε μερικά σημεία λόγω του χθεσινού αέρα:

Βρήκαμε σκιά, πήραμε καφεδάκια αρχικά και απολαύσαμε το μπανάκι μας:

Ήπιαμε και μερικές μπύρες κι αναχωρήσαμε, πάλι περιμένοντας το ταξί:

Είχαμε στόχο να ανέβουμε στη χώρα όσο είναι μέρα ακόμα, κάτι που καταφέραμε να κάνουμε χωρίς αργοπορίες:

Η θέα προμηνύονταν μαγική ακόμα και μέσα από το λεωφορείο ανεβαίνοντας:

Βρεθήκαμε στο γνώριμο σημείο με τα σκαλιά:

Και ξεκινήσαμε την ανάβαση:

Περάσαμε τα στενάκια:

Ευρισκόμενοι ξανά στη πλατεία της χώρας με το δημαρχείο:

Στην οποία δυσκολευτήκαμε πολύ για να μη κάτσουμε αμέσως για ένα τσίπουρο:

Συνεχίσαμε τη πορεία μας:

Βλέποντας την απόκρημνη θέα της χώρας:

Σε συνδυασμό με τα όμορφα κυκλαδίτικα σπίτια:

Και τα ακόμα πιο όμορφα στενάκια:

Φτάνοντας μετά από κόπο σε ένα άνοιγμα:

Βλέποντας το ηλιοβασίλεμα μ’ αυτή την υπέροχη εκδοχή:

Ο κόλπος, το Λιβάδι, και στο φόντο η Σίφνος:

Μαγικές στιγμές, ολοκάθαρες, Κυκλαδίτικες:

Είχαμε ανέβει στο ψηλότερο σημείο, το εκκλησάκι του «Ιωάννη Χρυσόστομου» :

Έχοντας πάντα κάτω μας τα σπίτια της χώρας:

Συνεχίσαμε τη πορεία μας κατεβαίνοντας πλέον:

Προς τις άλλες δύο κοντινές εκκλησίες «Αγ. Κωνσταντίνου και Ιωάννη»:

Σκαρφαλώνοντας για να με βγάλουν τη κλασσική πλέον Κυκλαδίτικη φωτογραφία στη σκεπή:

Και αφού το σκοτάδι άρχισε σιγά – σιγά να πέφτει πάνω στη Σέριφο:

Καταλήξαμε με συνοπτικές διαδικασίες στο «Καφενέ του Βασιλέα» για να πιούμε μια ρακή:

Λίγο αργότερα μας καλησπέρισε και έκατσε δίπλα μας ένας πολύ σπουδαίος καλλιτέχνης ο οποίος έδινε συναυλία στη χώρα το ίδιο βράδυ. Ο Ψαραντώνης. Ακόμα μια πολύ ωραία στιγμή της εκδρομής.

Πήραμε το λεωφορείο και κατεβήκαμε στο Λιβάδι αργά πλέον, για να πάμε να γλεντήσουμε για δεύτερο βράδυ στο ‘’Yacht Club’’ αλλά και για να κλείσω κάποιες εκκρεμότητες που είχα από τη προηγούμενη νύχτα. Ακόμα δεν ήρθαμε στη Σέριφο και έπρεπε κιόλας να αναχωρήσουμε…


Μέρα τρίτη - αναχώρηση:

Για το λόγο αυτό ξυπνήσαμε νωρίς την επόμενη μέρα. Ο χρόνος πίεζε, έτσι κι εμείς αφού ετοιμάσαμε τα πράγματα μας, κατευθυνθήκαμε προς το Camping και τη παραλία «Λιβαδάκια» για να πιούμε καφέ και να κάνουμε το μπάνιο μας. Πιάσαμε ένα τραπέζι και αυτό που μας έκανε εντύπωση ήταν ο πολύ νέος κόσμος που βρισκόταν εκεί.

Λίγα μέτρα πιο κάτω ήταν η όμορφη παραλία με τα δέντρα από άκρη σ’ άκρη, ότι έπρεπε για το τελευταίο μας μπάνιο στο νησί:

Προλάβαμε να πιούμε και μια μπύρα αλλά ο χρόνος ήταν αμείλικτος. Το πλοίο που θα μας πήγαινε στη Κύθνο ερχόταν σε λίγο, έτσι κι εμείς κατευθυνθήκαμε προς το λιμάνι σε απόσταση λίγων μέτρων.

Περάσαμε από το τέρμα του γνωστού λεωφορείου Αλικη Βουγιουκλάκη:

Φτάνοντας στο λιμάνι και βλέποντας τι χώρα απέναντι για λίγες ακόμα στιγμές:

Ώσπου φάνηκε ο σκυλοπνίχτης που περιμέναμε:

Στα πεντακάθαρα γεμάτα ψάρια νερά του λιμανιού της Σερίφου:

Επιβιβαστήκαμε στο πλοίο:

Και πιάσαμε θέση στο κατάστρωμα αποχαιρετώντας τη Σέριφο:

Μια Σέριφο που όπως αναφέρω στην εισαγωγή μου την αδίκησα πολύ, ήταν όμως και η απουσία του μεταφορικού μέσου που έπαιξε μεγάλο ρόλο σ’ αυτό. Έτσι καταλαβαίνω καλύτερα από ποτέ ότι πέντε χρόνια και κάτι μετά πλέον πρέπει να ξεκινήσω να καταστρώνω τα σχέδια της επιστροφής!

 

[alma]

Την Σέριφο την επισκέφτηκα πέρυσι.Ιούνιο 2019. Βρήκα την σχέση ποιότητας-τιμής καλύτερη από την διπλανή Τζια που είναι για μένα πιο υπερεκτιμημένη. Επίσης, αν και Ιούνιος ήταν ένα σωρό αναγνωρίσιμα πρόσωπα της τβ και των μίντια στο νησί,αλλά αυτό δεν εμπόδιζε την ατμόσφαιρα να παραμένει όχι κοσμική και το πνεύμα χαλαρότητας να επικρατεί στο νησί. Φαγητό επίσης καλό και στην Χώρα και σε άλλους οικισμούς.Μου άρεσε το νησί!

 

[katkats]

Αμφιταλαντεύτηκα πολύ για το αν θα εντάξω τη Σέριφο στη συγκεκριμένη ιστορία. Από τη μία έχει όλα τα χαρακτηριστικά νησιού της Άγονης γραμμής, από την άλλη όμως είναι και από τα κοντινά σχετικά στην Αττική, κάτι που σημαίνει ότι με λίγη καλή θέληση και αφού βάλει το χέρι για τα καλά στη τσέπη λόγω των υπερβολικά ακριβών πλοίων, ένας κάτοικος λεκανοπεδίου μπορεί να πάει εκεί για Σαββατοκύριακο, κάτι που σίγουρα δε μπορεί να κάνει τόσο εύκολα σε άλλα νησιά της ιστορίας.

Καλά έκανες και έγραψες για τη Σέριφο, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι, ούτε ήταν, ούτε έχει τα χαρακτηριστικά νησιού της άγονης γραμμής. Κατά τη γνώμη μου, ένα ακόμα κακοποιημένο νησί των Κυκλάδων, το οποίο ακόμα είναι οκ για ένα σαββατοκύριακο βέβαια.
Εκεί ψηλά που φτάσατε στη Χώρα είναι τα υπολείμματα του ενετικού κάστρου

 

[psilos3]

Την Σέριφο την επισκέφτηκα πέρυσι.Ιούνιο 2019. Βρήκα την σχέση ποιότητας-τιμής καλύτερη από την διπλανή Τζια που είναι για μένα πιο υπερεκτιμημένη. Επίσης, αν και Ιούνιος ήταν ένα σωρό αναγνωρίσιμα πρόσωπα της τβ και των μίντια στο νησί,αλλά αυτό δεν εμπόδιζε την ατμόσφαιρα να παραμένει όχι κοσμική και το πνεύμα χαλαρότητας να επικρατεί στο νησί. Φαγητό επίσης καλό και στην Χώρα και σε άλλους οικισμούς.Μου άρεσε το νησί!

Καλά η Τζια δε παίζεται από ακρίβεια, είχαμε πάθει πλάκα. Δικαιολογημένα εν μέρει όταν τραβάει τέτοιου τύπου κόσμο, σκαφάτους κτλ, αλλά εντάξει δε προσφέρει και κάτι τρομερό. Μια όμορφη χώρα και υπέροχες όμως παραλίες. Θα μπορούσε να ήταν πολύ διαφορετικό νησί όντας και τόσο κοντά στην Αθήνα, αλλά... Όσο για τη Σέριφο όπως και να το κάνουμε έχει έντονο αυτό το Κυκλαδίτικο στοιχείο που αρέσει, ότι και αν συμβαίνει στο νησί. Δεν είναι και σα τη κοσμική γειτόνισα Σίφνο σε καμία περίπτωση.

Καλά έκανες και έγραψες για τη Σέριφο, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι, ούτε ήταν, ούτε έχει τα χαρακτηριστικά νησιού της άγονης γραμμής. Κατά τη γνώμη μου, ένα ακόμα κακοποιημένο νησί των Κυκλάδων, το οποίο ακόμα είναι οκ για ένα σαββατοκύριακο βέβαια.
Εκεί ψηλά που φτάσατε στη Χώρα είναι τα υπολείμματα του ενετικού κάστρου

Ακριβώς αυτός είναι ο λόγος που σκέφτηκα αν θα γράψω γι' αυτήν ή όχι, και ακόμα το σκέφτομαι είναι η αλήθεια αν έκανα σωστά, καθώς τα υπόλοιπα νησιά είναι από λίγο έως πολύ διαφορετικά. Είναι κάπου στη μέση η όλη κατάσταση με τη Σέριφο. Δεν έχει τις δυσκολίες άλλων νησιών, ούτε τα προνόμια των γειτονικών όμως. Κακοποιημένο όταν λες προφανώς θα μιλάς για υπερτουρισμό και εκμετάλλευση; Και πάλι ναι μεν αλλά θα πω, έχω δει πολύ χειρότερα όπως γράφω πιο πάνω.

 

[alma]

Καλά η Τζια δε παίζεται από ακρίβεια, είχαμε πάθει πλάκα.

Και απο συμπεριφορά ντόπιων θα έλεγα.Που δεν δίνουν δωμάτια για ένα σαββατοκύριακο;Που λένε πώς αν είναι να στο δώσουν να κάτσεις 5 μέρες ή μια βδομάδα;
Ε,πάω στην γειτονική Σέριφο και κάθομαι ένα 4 μερο. Για Τζιά μέχρι σουκου άντε 3 μέρες.Δίπλα είναι.Πάντως είναι ωραίο νησί κι η Τζια αλλά η Σέριφος μου αρέσει περισσότερο.Και οι τιμές εννοείται καλύτερες.

 

[psilos3]

Και απο συμπεριφορά ντόπιων θα έλεγα.Που δεν δίνουν δωμάτια για ένα σαββατοκύριακο;Που λένε πώς αν είναι να στο δώσουν να κάτσεις 5 μέρες ή μια βδομάδα;
Ε,πάω στην γειτονική Σέριφο και κάθομαι ένα 4 μερο. Για Τζιά μέχρι σουκου άντε 3 μέρες.Δίπλα είναι.Πάντως είναι ωραίο νησί κι η Τζια αλλά η Σέριφος μου αρέσει περισσότερο.Και οι τιμές εννοείται καλύτερες.

Απαίσιοι προνομιούχοι Νοτιοελλαδίτες, που ΄χετε τις Κυκλάδες στα πόδια σας, σας μισώ

Πέρα από τη πλάκα αυτό είναι φαινόμενο με τέτοια νησιά και νοοτροπίες και συμπεριφορές ντόπιων, που πρέπει να αναλυθεί σε ξεχωριστό νήμα ίσως. Σκέφτομαι κάτι σχετικά... Πάντως χειρότερη αντιμετώπιση από την Άνδρο, δεν είχα σε κανένα νησί απ' όσα έχω πάει. Ίσως βέβαια και να έτυχε, δε θελω να μαι άδικος.
Στη Τζια σταθήκαμε τυχεροί με το σπιτονυκοκύρη μας, που και καλός ήταν και συνεννοήσιμος. Ωστόσο αυτή η υπερκοστολόγηση σε όλα εξοργιστική. Όχι βέβαια ότι δε συμβαίνει αυτό και σε άλλα μέρη, ιδιαίτερα σε νησιά που περιμένουν 2 μήνες για να δουλέψουν το καλοκαίρι.
Η Σέριφος είναι καθαρό Κυκλαδονήσι γι αυτό και αρέσει

 

[alma]

Απαίσιοι προνομιούχοι Νοτιοελλαδίτες, που ΄χετε τις Κυκλάδες στα πόδια σας, σας μισώ

Χμ....Για τις Κυκλάδες έχεις ένα δίκιο αλλά κι εγώ ζηλεύω που έχετε οι Βορειοελλαδίτες δίπλα σας τις παραλιάρες και την ομορφιά της Λήμνου κι από Αθήνα κάνεις σχεδόν μια μέρα να φτάσεις....Για μένα η Λήμνος είναι από τα τοπ νησιά και σε παραλίες και σε τοπία και σε φαγητό!!!!!!!!

 

[psilos3]

Χμ....Για τις Κυκλάδες έχεις ένα δίκιο αλλά κι εγώ ζηλεύω που έχετε οι Βορειοελλαδίτες δίπλα σας τις παραλιάρες και την ομορφιά της Λήμνου κι από Αθήνα κάνεις σχεδόν μια μέρα να φτάσεις....Για μένα η Λήμνος είναι από τα τοπ νησιά και σε παραλίες και σε τοπία και σε φαγητό!!!!!!!!

Πάλι καλά νόμισα θα έλεγες Χαλκιδική και θα μαλώναμε
Δίπλα; Δε το λες και δίπλα, μιας και από το λιμάνι της Θεσσαλονίκης δε φεύγει ούτε τράτα.
Θα μπορούσε να υπάρχει σύνδεση από αλλού, ίσως από τα Μουδανιά δε ξέρω, ωστόσο ο συντομότερος τρόπος να πας στη Λήμνο είναι μέσω Καβάλας, κάτι που σημαίνει ότι θέλεις 2 ώρες δρόμο + 4 ώρες πλοίο, γεγονός που τη καθιστά αποτρεπτική για λίγες μέρες.

Είναι στα πλάνα η Λήμνος τα τελευταία 2 χρόνια, καθώς μόνο καλά λόγια ακούω και διαβάζω και όλο και περισσότερο κόσμο βλέπω να την επισκέπτεται. Θέλω 6-7 ημέρες σε συνδυασμό με Αη Στράτη όμως, κι ελπίζω να μου κάτσει αυτό το καλοκαίρι.
Αν και πάντα τα μακρινά και μικρά νησιά του νότου μου διεγείρουν τη περιέργεια περοσσότερο...

 

[alma]

Πάλι καλά νόμισα θα έλεγες Χαλκιδική και θα μαλώναμε
Δίπλα; Δε το λες και δίπλα, μιας και από το λιμάνι της Θεσσαλονίκης δε φεύγει ούτε τράτα.
Θα μπορούσε να υπάρχει σύνδεση από αλλού, ίσως από τα Μουδανιά δε ξέρω, ωστόσο ο συντομότερος τρόπος να πας στη Λήμνο είναι μέσω Καβάλας, κάτι που σημαίνει ότι θέλεις 2 ώρες δρόμο + 4 ώρες πλοίο, γεγονός που τη καθιστά αποτρεπτική για λίγες μέρες.

Είναι στα πλάνα η Λήμνος τα τελευταία 2 χρόνια, καθώς μόνο καλά λόγια ακούω και διαβάζω και όλο και περισσότερο κόσμο βλέπω να την επισκέπτεται. Θέλω 6-7 ημέρες σε συνδυασμό με Αη Στράτη όμως, κι ελπίζω να μου κάτσει αυτό το καλοκαίρι.

Δεν θες να ξέρεις πόσο είναι από Πειραιά για αυτό Κοντά στις 20 ώρες....Φάγαμε, ήπιαμε,κοιμηθήκαμε, ξαναφάγαμε....Δεύτερο σπίτι μας έγινε το πλοίο.Κάποτε φτάσαμε όμως.