Gustavo
Member
- Μηνύματα
- 6
- Likes
- 31
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νέα Ζηλανδία
Καλησπέρα παιδιά!
Είμαι καινούργιος στη σελίδα και καλώς σας βρήκα.
Έχω ετοιμάσει ένα βίντεο από το πρόσφατο ταξίδι μου στη Βραζιλία το οποίο ήταν απίστευτο.
Μια από τις πιο συναρπαστικές εμπειρίες τις ζωής μου σε ένα ταξίδι 18 ημερών στην "απίστευτη Βραζιλία".
Ημέρα 1 - Με ένα εξάωρο κενό στο αεροδρόμιο του Χίθροου, περίμενα την μεγάλη στιγμή!
Ένα όνειρο 5 χρόνων θα γινόταν πραγματικότητα.Η αλήθεια είναι πως από τον ενθουσιασμό μου αυτές οι έξι ώρες φάνηκαν σαν 5 λεπτά.
Και ενώ επιβιβαζόμουν στο αεροπλάνο ένιωσα αυτό το αίσθημα του "ξένου" του "αγνώστου" μέσα στους άγνωστους μιας και ταξίδευα μόνος μου.Η αλήθεια είναι πως μου άρεσε το feeling διότι είναι σαν να ξεκινάς από την αρχή.Δεν σε ξέρει κανένας, δεν ξέρεις κανέναν και δεν μιλάς την γλώσσα τους και γίνεσαι αυτόματα ένας GRINGO σύμφωνα με τους Βραζιλιάνους.
Η πτήση ήταν πάρα πολύ καλή!Η διάρκεια τις ήταν 11 ώρες εώς το αεροδρόμιο του Σάο Πάολο "Guarulhos".
Ο κάθε επιβάτης είχε από μια οθόνη με μουσική, ταινίες, παιχνίδια και GPS που έδειχνε τον Χάρτη και την απόσταση που είχαμε διανύσει έως τον τελικό προορισμό.Μπορώ να πω πως το φαγητό ήταν επίσης καλό (2 γεύματα) και το ποτό άφθονο (έχω κάνει άλλα 2 υπερατλαντικά ταξίδια και έχω μάθει πως ένας πρακτικός τρόπος για να σκοτώσεις τον χρόνο είναι να πιεις αλκοόλ, ώστε να κάνεις κεφάλι και να κοιμηθείς πιο εύκολα
).
Στις 06:00 το πρωί λοιπόν προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο και παρέλαβα τον σάκο μου.Εξαργύρωσα μερικά χρήματα σε REIS και έφυγα να συναντήσω τους δυο πολύ καλούς μου φίλους τον Ricardo και την Roosa, κάτοικοι Σάο Πάολο εδώ και 5 χρόνια.
Είχα ένα κενό 12 ωρών αλλά οι αποστάσεις στο Σάο Πάολο είναι τόσο μεγάλες που ίσα που προλάβαμε και φάγαμε ταπιόκα (παραδοσιακό βραζιλιάνικο αλεύρι φτιαγμένο από μια ρίζα με το όνομα Μαντζόκα, το κάνουν σαν τις δικές μας κρέπες σε τηγάνι)κοτόπουλο με ρύζι και ψιλοκομμένο καρότο (θεωρείται παραδοσιακό φαγητό για τους Βραζιλιάνους) και Φαρόφε (ένα είδος σκόνης το οπίο πραγματικά συνοδεύεται στα πάντα και φτιάχνεται από τη Μαντζόκα, την ίδια ρίζα με την οπία φτιάχνεται και η ταπιόκα.)
Επίσης να προσθέσω πως οι Βραζιλιάνοι τρελαίνονται για τα πάο ντε κέιζο, μικρές μπάλλες ζύμης αναμεμιγμένες με κίτρινο τυρί.
Στην βόλτα που κάναμε στο πάρκο κοντά στο σπίτι των παιδιών (Τα παιδιά έμεναν στην στάση Santos Immigrantes και για καλή μου τύχη στην περιοχή Ιπιράνγκα, πολύ κοντά από εκέι που βρισκόμασταν,
βρισκόταν το μουσείο Παουλίστα και το πάρκο με το άγαλμα του ανθρώπου που ανεξαρτητοποίησε την Βραζιλία από την Πορτογαλία.)
Τέλος τα παιδιά με "σύστησαν" στο "υπέροχο" και πάμφθηνο άκουα ντι κόκο (περίπου στα 2 reis - 80 σέντς), πράσινη καρύδα την οποία πουλάνε σε μικρές καντίνες στον δρόμο και με μια μανσέτα ανοίγουν μια τρύπα βάζουν ένα καλαμάκι και πίνεις το νερό, το οποίο κάνει πολύ καλό στην υγεία και σε αναζωογονεί.
Η πτήση για το Νατάλ ξεκινούσε στις 18:05 με μια τοπική αεροπορική εταιρία την GOL LINHAS.
Υπήρξε μια δίωρη καθυστέρηση στην πτήση αλλά και παλί δεν πτοήθηκα καθόλου σκεπτόμενος πως σε λίγες ώρες θα ήμουν σε έναν απο τους τοπ τουριστικούς προορισμούς τις Λατινικής Αμερικής.
Έφτασα κατά τις 22.00 το βράδυ και κατευθείαν ένιωσα την ζέστη, αφου το Νατάλ είναι πάρα πολύ κοντά στην γραμμή του Ισημερινού και βόρεια απο Σάο Πάολο και Ριο ντε Τζανέιρο.
Ο άλλος πολύ καλός μου φίλος ο Γκουστάβο, κάτοικος Νατάλ και ιδιοκτήτης εταιρίας stand up paddle (στην Βραζιλία το stand up paddle φυτρώνει σαν μανιτάρι.)μου εξήγησε το που να έρθω και τη μεταφορικό μέσο να χρησιμοποιήσω.Το ταξί που πήρα από το αεροδρόμιο για μια απόσταση 40χλμ. κόστισε κοντά στα 40 reis - 10 ευρώ.
Δώσαμε ένα σημείο συνάντησης με τον φίλο μου στο Vilarte, ένα κέντρο αγοράς με μικρά καταστήματα.
Κάναμε σαν τρελοί με το που ειδωθήκαμε, μιας και είχαμε να συναντηθούμε 5 χρόνια από την πρώτη φιλοξενία του Γκουστάβο στην Ελλάδα, να'ναι καλά το couchsurfing για αυτό, και κατευθείαν φύγαμε για μπύρα σε ένα πολύ ωραίο τοπικό ροκ μπαρ με όνομα bar-54.
Την επόμενη μέρα πήγαμε στην Praia de Punta Negra που σημαίνει "μαύρη άκρη", μια πανέμορφη τεράστια παραλία μου ήθελες τουλάχιστον 45 λεπτά με 1 ώρα να την διασχίσεις ολόκληρη και στην άκρη τις παραλίας είχε ένα τεράστιο Dune, αμμόλοφο κάτι που θεωρείται τουριστική ατραξιόν στην πολιτεία μιας και η βόρεια Βραζιλία είναι γεμάτη από τέτιους αμμόλοφους.
Βούτηξα στον ωκεανό που δημιουργούσε πραγματικά πανέμορφα κύματα που δεν σε άφηναν σε ησυχία, σαν να θέλανε να σου πούνε "παίξε μαζί μας" και τα νερά ήταν πραγματικά ζεστά.Κάναμε την βόλτα μας, ήπιαμε το άκουα ντι κόκο και κατευθυνθήκαμε προς ένα παραδοσιακό εστιατόριο τις περιοχής στο όπιο φάγαμε μαύρα φασόλια, ρύζι με καρότο, κοτόπουλο στο φούρνο με κόκκινη σάλτσα και ξιφία με σος "γκουάβα", και όμως ναι!!!Ήταν τέλειος ο συνδυασμός του εξωτικού φρούτου με την αλμύρα του ψαριού, όπως επίσης ήπιαμε και χυμό από κάσιους (καζουέρο).
Οι Βραζιλιάνοι γενικότερα σαν λαός είναι πολύ θερμός. Με το που συστηθείς θα σου χαμογελάσουν και θα σε δεχτούν σαν δικό τους άνθρωπο.Με όλους τους φίλους του Γκουστάβο που συστηνόμουν ένιωθα λες και γνωριζόμασταν για χρόνια. Όλοι με προσκαλούσαν σε πάρτι, στην παραλία για μπάνιο, βόλτα με το αυτοκίνητο για να μου δείξουν την πόλη και πάνω απ'όλα πάντα χρησιμοποιούσαν το όνομα μου, κάτι που με παραξένευσε διότι στην Ελλάδα αν γινόταν κάτι τέτιο οι περισσότεροι θα χρησιμοποιούσαν το "αδελφέ", "φίλε", "κολλητέ" πάντα με την αστεία πλευρά του θέματος.
Στο Νατάλ 300 μέρες το χρόνο έχει ζέστη εκτός από τις 60 μέρες που ξεκινάει η περίοδος των βροχών άλλα χωρίς αισθητή την πτώση τις θερμοκρασίας.Όλο το χρόνο ο ήλιος ξεκινάει και δύει στις 17.00 το απόγευμα και στις 18.00 είναι ήδη βράδυ.Η νυχτερινή ζωή είναι ανεπανάληπτη και ξεκινάει από εκείνη την ώρα μέχρι τις πρωινές ώρες τισ επόμενης μέρας.Οι Βραζιλιάνοι τρελαίνονται για χορό, οχι μόνο την σάμπα, η σάμπα είναι παγκοσμίως γνωστή αλλά υπάρχει και το forro παραδοσιακός χορός τις βόρειας Βραζιλίας, σχεδόν ίδιος με την σάμπα αλλά με πολύ διαφορετικό ρυθμό και εννοείται πάντα με ένα ζευγάρι άντρα και γυναίκας στο χορό.
Το να προσεγγίσεις μια κόπελα και να τις προτείνεις να χορέψετε η ακόμα να τις προτείνεις να σου μάθει να χορεύεις, είναι απο τους πιο καλούς τρόπους για να κάνεις φίλους, γνωριμίες η και να "ερωτευτείς" αν το λέει η καρδιά σου, (με τέτια πανέμορφα κορίτσια αλλά ειδικά με αυτήν την αύρα ελευθερίας, θετισμού και ρομαντισμού που εκπέμπουν γίνεται πάρα πολύ συχνά.)
Στη Βραζιλία υπάρχει ακόμα και είναι πάρα πολύ ζωντανός ο όρος του "φλερτ", ένας άντρας να γνωρίσει μια κοπέλα με τους πατροπαράδοτους τρόπους του "κυνηγού" και "θηράματος" χωρίς ταμπού και προκαταλήψεις που ισχύουν στην Ευρώπη.Ο λεγόμενος "ρομαντισμός" ζει και βασιλεύει σε αυτή τη χώρα.
Οι επόμενες μέρες κύλησαν σαν μια ατελείωτη περιπέτεια.Ξυπνούσαμε από νωρίς και πηγαίναμε για εξορμήσεις σε Dunes με buggy ride, κάτι ειδικά διαμορφωμένα τζιπάκια τα οποία πρωτοφτιάχτηκαν στην Βραζιλία και ήταν ειδικά κατασκευασμένα να κυκλοφορούν σε αμμόλοφους .
Επισκεφθήκαμε το Maior Cazueiro do Mundo, το μεγαλύτερο δέντρο κάσιους στον κόσμο, κάναμε τσουλήθρα σε ποταμούς με αυτοσχέδια σκαμμένη τσουλήθρα, πετάξαμε κρεμασμένοι από τη Lagoa de Arituba, μια πανέμορφη λίμνη στην περιοχή του Νατάλ, επισκεφθήκαμε την Praia da Pipa, νοικιάσαμε αυτοκίνητο και ταξιδέψαμε έως την Praia da Pipa, έναν από τουσ μεγαλύτερους τουριστικούς προορισμούς ολόκληρης τις Λατινικής Αμερικής. Κάτι σαν την δικιά μας Μύκονο από κοσμοσυρροή αλλά πιο underground και πολύ πιο rock'n'roll σαν τρόπο ζωής.
Κάναμε μισάωρες στάσεις στα χωριά που συναντούσαμε στο δρόμο μας.Μικρά χωριουδάκια με μεγάλες εισόδους που επιγραφόταν το όνομα του χωριού και σε καλωσόριζε.Από την αριστερή πλευρά ήταν όλα τα σπίτια των κατοίκων και από την δεξιά τα διάφορα μαγαζιά που πουλούσαν λαχανικά, φαγώσιμα, ρούχα.Στο κέντρο πάνω στο τέλος του κάθε χωριού βρισκόταν η εκκλησία
Επισκέφτηκα ακόμα και beach party αλλά από αυτά που έχουν κλείσει όλα τα νυχτερινά μαγαζιά και με διαφήμιση στόμα με στόμα το πάρτυ συνεχιζόταν στην παραλία με bonfire στο κέντρο, σε μια γωνία μπαντούλα που έπαιζε ακουστική ρέγκε και ροκ, αυτοσχέδιο μπαρ με μπύρες και καιπιρίνιες στην τιμή του 1-2 ευρώ και ένα πλήθως κόσμου τουλάχιστον 200-300 ατόμων.
Κάτι ακόμα που μου έκανε τρομερή εντύπωση είναι πως οι Βραζιλιάνοι στα σπίτια τους έχουν τουλάχιστον από 1 αιώρα κρεμασμένη σε γάντζους στην είσοδο των σπιτιών τους.Όλοι μα όλοι περνάνε ώρες ολόκληρες ξαπλωμένοι σε αυτές, και να προσθέσω πως δεν υπάρχει σπίτι που να μην έχει απο μια κιθάρα, έστω και να ξέρουν μόνο να γρατζουνάνε 1-2 ακκόρντα, θα καλέσουν τους φίλους τους στην αυλή, κάποιος θα παίζει καχόν, άλλος κιθάρα και με συνοδεία μπύρας θα τζαμάρουν όλοι μαζί.
Μετά απο αυτό, βούρ για νυχτερινή διασκέδαση.
Οι 10 μέρες στο Rio Grande Do Norde πέρασαν πολύ γρήγορα.Με μια καρδιά και ένα μυαλό γεμάτη θετική ενέργεια και αναμνήσεις χαιρέτησα τους φίλους μου και το μεσημέρι ξεκίνησα για την πόλη τις Σάμπας και του καρναβαλιού, το Rio de Janeiro.
H πτήση για Ρίο ξεκινούσε το μεσημέρι και θα έφτανα στο Ριο το βράδυ μιας και χρειάζονται περίπου 4 ώρες για την διαδρομή.
Οι φίλοι μου μου είχαν πει να πάω στο Arco da Lapa, μια περιοχή κάτι σαν ένας συνδυασμός Γκάζι στην Αθήνα και Εξαρχείων.Τρομερή νυχτερινή διασκέδαση με λαιβ μικρά σάμπα συγκροτήματα στα μαγαζιά και πολύ alternative κόσμο.
Διανυκτέρευσα σε ένα Hostel και μπορώ να πω πως οι τιμές του Ριο ήταν αρκετά πιο ακριβές από του Νατάλ.
5-6 reis τα aqua de coco απο εκέι που πλήρωνα 1-2 reis.Φυσιολογικό αν σκεφτείς πως ελκύει τουρίστες από όλο το κόσμο και είναι αρκετά τουριστική αλλά και πάλι το επίπεδο Αγγλικών γνώσεων ήταν μηδαμινό.Αν δεν μιλάς Πορτογαλικά η ισπανικά δεν συνεννοείσαι εύκολα.
Η παραλία τις Κοπακαμπάνα ήταν αρκετά μακριά με το αστικό και λόγω μιας γιορτής που είχαν εκεινή την ημέρα είχαν και λιγότερα δρομολόγια.
Ευτυχώς προσφέρθηκε να με βοηθήσει μια κοπέλα στο πως να πάω με τα λίγα Αγγλικά που γνώριζε, αλλά για άλλη μια φορά μου επιβεβαίωσε πως είναι ένας φιλόξενος, χαμογελαστός γεμάτος καλή καρδιά ο λαός τις.Σε ευχαριστώ κοριτσάκι !!!
Είχα 25 ώρες διαθέσιμες στο Ριο και δε προλάβαινα να κάνω πολλά πράγματα εκτός των βασικών, μια μεγάλη βόλτα στην παραλία τις Κοπακαμπάνα και περιήγηση στους δρόμους του Ριο.
Φανταστείτε έναν δρόμο με τεράστια κτήρια και ακριβώς δίπλα από αυτά η παραλία.Μια τεράστια παραλία με πλατύ αμμουδιά που μπορείς να δεις τα πάντα από το τελεφερίκ, το Χριστό, τα μικρά τροπικά λοφάκια που σκεπάζονται από σύννεφα.
Στην άκρη υπήρχε ποδηλατόδρομος και δρόμος πεζών με το κλασικό Πορτογαλικό/ Βραζιλιάνικο πλακάκι.Γεμάτο εστιατόριο και μπαρ που μπορούσαν να ικανοποιήσουν και τους πιο απαιτητικούς.
Καθώς λοιπόν ήρθε η ώρα να πάω προς το αεροδρόμιο για την πτήση μου στην Ευρώπη άρχισα να νιώθω αυτήν την ανταμοιβή.Αυτό το αίσθημα πως κάτι έχει προστεθεί επάνω μου, μια αύρα μια γνώση, ένα σκαλοπάτι ακόμα στον ψυχικό και συναισθηματικό κόσμο μου είχε αλλάξει.
Σε ευχαριστώ Βραζιλία και όλο τον κόσμο που συνάντησα στο δρόμο μου και μου δίδαξε πως η γη ουσιαστικά είναι μικρή αλλά με τεράστιους φυσικούς θησαυρούς, πως όλοι είμαστε ίδιοι αλλά εντελώς διαφορετικοί και πως η ζωή είναι μικρή αλλά συγχρόνως μπορούμε να την κάνουμε αθάνατη και τεράστια.
Σας ευχαριστώ
(Εάν θέλετε μπορείτε να τσεκάρετε και το βίντεο που έχω ετοιμάσει από το ταξίδι μου στην αρχή του άρθρου.Θα χαρώ πάρα πολύ να μου πείτε την γνώμη σας και να το μοιραστείτε στα social networks.)
Είμαι καινούργιος στη σελίδα και καλώς σας βρήκα.
Έχω ετοιμάσει ένα βίντεο από το πρόσφατο ταξίδι μου στη Βραζιλία το οποίο ήταν απίστευτο.
Μια από τις πιο συναρπαστικές εμπειρίες τις ζωής μου σε ένα ταξίδι 18 ημερών στην "απίστευτη Βραζιλία".
Ημέρα 1 - Με ένα εξάωρο κενό στο αεροδρόμιο του Χίθροου, περίμενα την μεγάλη στιγμή!
Ένα όνειρο 5 χρόνων θα γινόταν πραγματικότητα.Η αλήθεια είναι πως από τον ενθουσιασμό μου αυτές οι έξι ώρες φάνηκαν σαν 5 λεπτά.
Και ενώ επιβιβαζόμουν στο αεροπλάνο ένιωσα αυτό το αίσθημα του "ξένου" του "αγνώστου" μέσα στους άγνωστους μιας και ταξίδευα μόνος μου.Η αλήθεια είναι πως μου άρεσε το feeling διότι είναι σαν να ξεκινάς από την αρχή.Δεν σε ξέρει κανένας, δεν ξέρεις κανέναν και δεν μιλάς την γλώσσα τους και γίνεσαι αυτόματα ένας GRINGO σύμφωνα με τους Βραζιλιάνους.
Η πτήση ήταν πάρα πολύ καλή!Η διάρκεια τις ήταν 11 ώρες εώς το αεροδρόμιο του Σάο Πάολο "Guarulhos".
Ο κάθε επιβάτης είχε από μια οθόνη με μουσική, ταινίες, παιχνίδια και GPS που έδειχνε τον Χάρτη και την απόσταση που είχαμε διανύσει έως τον τελικό προορισμό.Μπορώ να πω πως το φαγητό ήταν επίσης καλό (2 γεύματα) και το ποτό άφθονο (έχω κάνει άλλα 2 υπερατλαντικά ταξίδια και έχω μάθει πως ένας πρακτικός τρόπος για να σκοτώσεις τον χρόνο είναι να πιεις αλκοόλ, ώστε να κάνεις κεφάλι και να κοιμηθείς πιο εύκολα
).Στις 06:00 το πρωί λοιπόν προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο και παρέλαβα τον σάκο μου.Εξαργύρωσα μερικά χρήματα σε REIS και έφυγα να συναντήσω τους δυο πολύ καλούς μου φίλους τον Ricardo και την Roosa, κάτοικοι Σάο Πάολο εδώ και 5 χρόνια.
Είχα ένα κενό 12 ωρών αλλά οι αποστάσεις στο Σάο Πάολο είναι τόσο μεγάλες που ίσα που προλάβαμε και φάγαμε ταπιόκα (παραδοσιακό βραζιλιάνικο αλεύρι φτιαγμένο από μια ρίζα με το όνομα Μαντζόκα, το κάνουν σαν τις δικές μας κρέπες σε τηγάνι)κοτόπουλο με ρύζι και ψιλοκομμένο καρότο (θεωρείται παραδοσιακό φαγητό για τους Βραζιλιάνους) και Φαρόφε (ένα είδος σκόνης το οπίο πραγματικά συνοδεύεται στα πάντα και φτιάχνεται από τη Μαντζόκα, την ίδια ρίζα με την οπία φτιάχνεται και η ταπιόκα.)
Επίσης να προσθέσω πως οι Βραζιλιάνοι τρελαίνονται για τα πάο ντε κέιζο, μικρές μπάλλες ζύμης αναμεμιγμένες με κίτρινο τυρί.
Στην βόλτα που κάναμε στο πάρκο κοντά στο σπίτι των παιδιών (Τα παιδιά έμεναν στην στάση Santos Immigrantes και για καλή μου τύχη στην περιοχή Ιπιράνγκα, πολύ κοντά από εκέι που βρισκόμασταν,
βρισκόταν το μουσείο Παουλίστα και το πάρκο με το άγαλμα του ανθρώπου που ανεξαρτητοποίησε την Βραζιλία από την Πορτογαλία.)
Τέλος τα παιδιά με "σύστησαν" στο "υπέροχο" και πάμφθηνο άκουα ντι κόκο (περίπου στα 2 reis - 80 σέντς), πράσινη καρύδα την οποία πουλάνε σε μικρές καντίνες στον δρόμο και με μια μανσέτα ανοίγουν μια τρύπα βάζουν ένα καλαμάκι και πίνεις το νερό, το οποίο κάνει πολύ καλό στην υγεία και σε αναζωογονεί.
Η πτήση για το Νατάλ ξεκινούσε στις 18:05 με μια τοπική αεροπορική εταιρία την GOL LINHAS.
Υπήρξε μια δίωρη καθυστέρηση στην πτήση αλλά και παλί δεν πτοήθηκα καθόλου σκεπτόμενος πως σε λίγες ώρες θα ήμουν σε έναν απο τους τοπ τουριστικούς προορισμούς τις Λατινικής Αμερικής.
Έφτασα κατά τις 22.00 το βράδυ και κατευθείαν ένιωσα την ζέστη, αφου το Νατάλ είναι πάρα πολύ κοντά στην γραμμή του Ισημερινού και βόρεια απο Σάο Πάολο και Ριο ντε Τζανέιρο.
Ο άλλος πολύ καλός μου φίλος ο Γκουστάβο, κάτοικος Νατάλ και ιδιοκτήτης εταιρίας stand up paddle (στην Βραζιλία το stand up paddle φυτρώνει σαν μανιτάρι.)μου εξήγησε το που να έρθω και τη μεταφορικό μέσο να χρησιμοποιήσω.Το ταξί που πήρα από το αεροδρόμιο για μια απόσταση 40χλμ. κόστισε κοντά στα 40 reis - 10 ευρώ.
Δώσαμε ένα σημείο συνάντησης με τον φίλο μου στο Vilarte, ένα κέντρο αγοράς με μικρά καταστήματα.
Κάναμε σαν τρελοί με το που ειδωθήκαμε, μιας και είχαμε να συναντηθούμε 5 χρόνια από την πρώτη φιλοξενία του Γκουστάβο στην Ελλάδα, να'ναι καλά το couchsurfing για αυτό, και κατευθείαν φύγαμε για μπύρα σε ένα πολύ ωραίο τοπικό ροκ μπαρ με όνομα bar-54.
Την επόμενη μέρα πήγαμε στην Praia de Punta Negra που σημαίνει "μαύρη άκρη", μια πανέμορφη τεράστια παραλία μου ήθελες τουλάχιστον 45 λεπτά με 1 ώρα να την διασχίσεις ολόκληρη και στην άκρη τις παραλίας είχε ένα τεράστιο Dune, αμμόλοφο κάτι που θεωρείται τουριστική ατραξιόν στην πολιτεία μιας και η βόρεια Βραζιλία είναι γεμάτη από τέτιους αμμόλοφους.
Βούτηξα στον ωκεανό που δημιουργούσε πραγματικά πανέμορφα κύματα που δεν σε άφηναν σε ησυχία, σαν να θέλανε να σου πούνε "παίξε μαζί μας" και τα νερά ήταν πραγματικά ζεστά.Κάναμε την βόλτα μας, ήπιαμε το άκουα ντι κόκο και κατευθυνθήκαμε προς ένα παραδοσιακό εστιατόριο τις περιοχής στο όπιο φάγαμε μαύρα φασόλια, ρύζι με καρότο, κοτόπουλο στο φούρνο με κόκκινη σάλτσα και ξιφία με σος "γκουάβα", και όμως ναι!!!Ήταν τέλειος ο συνδυασμός του εξωτικού φρούτου με την αλμύρα του ψαριού, όπως επίσης ήπιαμε και χυμό από κάσιους (καζουέρο).
Οι Βραζιλιάνοι γενικότερα σαν λαός είναι πολύ θερμός. Με το που συστηθείς θα σου χαμογελάσουν και θα σε δεχτούν σαν δικό τους άνθρωπο.Με όλους τους φίλους του Γκουστάβο που συστηνόμουν ένιωθα λες και γνωριζόμασταν για χρόνια. Όλοι με προσκαλούσαν σε πάρτι, στην παραλία για μπάνιο, βόλτα με το αυτοκίνητο για να μου δείξουν την πόλη και πάνω απ'όλα πάντα χρησιμοποιούσαν το όνομα μου, κάτι που με παραξένευσε διότι στην Ελλάδα αν γινόταν κάτι τέτιο οι περισσότεροι θα χρησιμοποιούσαν το "αδελφέ", "φίλε", "κολλητέ" πάντα με την αστεία πλευρά του θέματος.
Στο Νατάλ 300 μέρες το χρόνο έχει ζέστη εκτός από τις 60 μέρες που ξεκινάει η περίοδος των βροχών άλλα χωρίς αισθητή την πτώση τις θερμοκρασίας.Όλο το χρόνο ο ήλιος ξεκινάει και δύει στις 17.00 το απόγευμα και στις 18.00 είναι ήδη βράδυ.Η νυχτερινή ζωή είναι ανεπανάληπτη και ξεκινάει από εκείνη την ώρα μέχρι τις πρωινές ώρες τισ επόμενης μέρας.Οι Βραζιλιάνοι τρελαίνονται για χορό, οχι μόνο την σάμπα, η σάμπα είναι παγκοσμίως γνωστή αλλά υπάρχει και το forro παραδοσιακός χορός τις βόρειας Βραζιλίας, σχεδόν ίδιος με την σάμπα αλλά με πολύ διαφορετικό ρυθμό και εννοείται πάντα με ένα ζευγάρι άντρα και γυναίκας στο χορό.
Το να προσεγγίσεις μια κόπελα και να τις προτείνεις να χορέψετε η ακόμα να τις προτείνεις να σου μάθει να χορεύεις, είναι απο τους πιο καλούς τρόπους για να κάνεις φίλους, γνωριμίες η και να "ερωτευτείς" αν το λέει η καρδιά σου, (με τέτια πανέμορφα κορίτσια αλλά ειδικά με αυτήν την αύρα ελευθερίας, θετισμού και ρομαντισμού που εκπέμπουν γίνεται πάρα πολύ συχνά
.)Στη Βραζιλία υπάρχει ακόμα και είναι πάρα πολύ ζωντανός ο όρος του "φλερτ", ένας άντρας να γνωρίσει μια κοπέλα με τους πατροπαράδοτους τρόπους του "κυνηγού" και "θηράματος" χωρίς ταμπού και προκαταλήψεις που ισχύουν στην Ευρώπη.Ο λεγόμενος "ρομαντισμός" ζει και βασιλεύει σε αυτή τη χώρα.
Οι επόμενες μέρες κύλησαν σαν μια ατελείωτη περιπέτεια.Ξυπνούσαμε από νωρίς και πηγαίναμε για εξορμήσεις σε Dunes με buggy ride, κάτι ειδικά διαμορφωμένα τζιπάκια τα οποία πρωτοφτιάχτηκαν στην Βραζιλία και ήταν ειδικά κατασκευασμένα να κυκλοφορούν σε αμμόλοφους .
Επισκεφθήκαμε το Maior Cazueiro do Mundo, το μεγαλύτερο δέντρο κάσιους στον κόσμο, κάναμε τσουλήθρα σε ποταμούς με αυτοσχέδια σκαμμένη τσουλήθρα, πετάξαμε κρεμασμένοι από τη Lagoa de Arituba, μια πανέμορφη λίμνη στην περιοχή του Νατάλ, επισκεφθήκαμε την Praia da Pipa, νοικιάσαμε αυτοκίνητο και ταξιδέψαμε έως την Praia da Pipa, έναν από τουσ μεγαλύτερους τουριστικούς προορισμούς ολόκληρης τις Λατινικής Αμερικής. Κάτι σαν την δικιά μας Μύκονο από κοσμοσυρροή αλλά πιο underground και πολύ πιο rock'n'roll σαν τρόπο ζωής.
Κάναμε μισάωρες στάσεις στα χωριά που συναντούσαμε στο δρόμο μας.Μικρά χωριουδάκια με μεγάλες εισόδους που επιγραφόταν το όνομα του χωριού και σε καλωσόριζε.Από την αριστερή πλευρά ήταν όλα τα σπίτια των κατοίκων και από την δεξιά τα διάφορα μαγαζιά που πουλούσαν λαχανικά, φαγώσιμα, ρούχα.Στο κέντρο πάνω στο τέλος του κάθε χωριού βρισκόταν η εκκλησία
Επισκέφτηκα ακόμα και beach party αλλά από αυτά που έχουν κλείσει όλα τα νυχτερινά μαγαζιά και με διαφήμιση στόμα με στόμα το πάρτυ συνεχιζόταν στην παραλία με bonfire στο κέντρο, σε μια γωνία μπαντούλα που έπαιζε ακουστική ρέγκε και ροκ, αυτοσχέδιο μπαρ με μπύρες και καιπιρίνιες στην τιμή του 1-2 ευρώ και ένα πλήθως κόσμου τουλάχιστον 200-300 ατόμων.
Κάτι ακόμα που μου έκανε τρομερή εντύπωση είναι πως οι Βραζιλιάνοι στα σπίτια τους έχουν τουλάχιστον από 1 αιώρα κρεμασμένη σε γάντζους στην είσοδο των σπιτιών τους.Όλοι μα όλοι περνάνε ώρες ολόκληρες ξαπλωμένοι σε αυτές, και να προσθέσω πως δεν υπάρχει σπίτι που να μην έχει απο μια κιθάρα, έστω και να ξέρουν μόνο να γρατζουνάνε 1-2 ακκόρντα, θα καλέσουν τους φίλους τους στην αυλή, κάποιος θα παίζει καχόν, άλλος κιθάρα και με συνοδεία μπύρας θα τζαμάρουν όλοι μαζί.
Μετά απο αυτό, βούρ για νυχτερινή διασκέδαση.
Οι 10 μέρες στο Rio Grande Do Norde πέρασαν πολύ γρήγορα.Με μια καρδιά και ένα μυαλό γεμάτη θετική ενέργεια και αναμνήσεις χαιρέτησα τους φίλους μου και το μεσημέρι ξεκίνησα για την πόλη τις Σάμπας και του καρναβαλιού, το Rio de Janeiro.
H πτήση για Ρίο ξεκινούσε το μεσημέρι και θα έφτανα στο Ριο το βράδυ μιας και χρειάζονται περίπου 4 ώρες για την διαδρομή.
Οι φίλοι μου μου είχαν πει να πάω στο Arco da Lapa, μια περιοχή κάτι σαν ένας συνδυασμός Γκάζι στην Αθήνα και Εξαρχείων.Τρομερή νυχτερινή διασκέδαση με λαιβ μικρά σάμπα συγκροτήματα στα μαγαζιά και πολύ alternative κόσμο.
Διανυκτέρευσα σε ένα Hostel και μπορώ να πω πως οι τιμές του Ριο ήταν αρκετά πιο ακριβές από του Νατάλ.
5-6 reis τα aqua de coco απο εκέι που πλήρωνα 1-2 reis.Φυσιολογικό αν σκεφτείς πως ελκύει τουρίστες από όλο το κόσμο και είναι αρκετά τουριστική αλλά και πάλι το επίπεδο Αγγλικών γνώσεων ήταν μηδαμινό.Αν δεν μιλάς Πορτογαλικά η ισπανικά δεν συνεννοείσαι εύκολα.
Η παραλία τις Κοπακαμπάνα ήταν αρκετά μακριά με το αστικό και λόγω μιας γιορτής που είχαν εκεινή την ημέρα είχαν και λιγότερα δρομολόγια.
Ευτυχώς προσφέρθηκε να με βοηθήσει μια κοπέλα στο πως να πάω με τα λίγα Αγγλικά που γνώριζε, αλλά για άλλη μια φορά μου επιβεβαίωσε πως είναι ένας φιλόξενος, χαμογελαστός γεμάτος καλή καρδιά ο λαός τις.Σε ευχαριστώ κοριτσάκι !!!
Είχα 25 ώρες διαθέσιμες στο Ριο και δε προλάβαινα να κάνω πολλά πράγματα εκτός των βασικών, μια μεγάλη βόλτα στην παραλία τις Κοπακαμπάνα και περιήγηση στους δρόμους του Ριο.
Φανταστείτε έναν δρόμο με τεράστια κτήρια και ακριβώς δίπλα από αυτά η παραλία.Μια τεράστια παραλία με πλατύ αμμουδιά που μπορείς να δεις τα πάντα από το τελεφερίκ, το Χριστό, τα μικρά τροπικά λοφάκια που σκεπάζονται από σύννεφα.
Στην άκρη υπήρχε ποδηλατόδρομος και δρόμος πεζών με το κλασικό Πορτογαλικό/ Βραζιλιάνικο πλακάκι.Γεμάτο εστιατόριο και μπαρ που μπορούσαν να ικανοποιήσουν και τους πιο απαιτητικούς.
Καθώς λοιπόν ήρθε η ώρα να πάω προς το αεροδρόμιο για την πτήση μου στην Ευρώπη άρχισα να νιώθω αυτήν την ανταμοιβή.Αυτό το αίσθημα πως κάτι έχει προστεθεί επάνω μου, μια αύρα μια γνώση, ένα σκαλοπάτι ακόμα στον ψυχικό και συναισθηματικό κόσμο μου είχε αλλάξει.
Σε ευχαριστώ Βραζιλία και όλο τον κόσμο που συνάντησα στο δρόμο μου και μου δίδαξε πως η γη ουσιαστικά είναι μικρή αλλά με τεράστιους φυσικούς θησαυρούς, πως όλοι είμαστε ίδιοι αλλά εντελώς διαφορετικοί και πως η ζωή είναι μικρή αλλά συγχρόνως μπορούμε να την κάνουμε αθάνατη και τεράστια.
Σας ευχαριστώ
(Εάν θέλετε μπορείτε να τσεκάρετε και το βίντεο που έχω ετοιμάσει από το ταξίδι μου στην αρχή του άρθρου.Θα χαρώ πάρα πολύ να μου πείτε την γνώμη σας και να το μοιραστείτε στα social networks.)
Attachments
Last edited:
