hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.164
- Likes
- 14.535
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
10 μμ, γεωγραφικές συντεταγμένες: 36.16o N, 72.74o E
Πηχτό σκοτάδι καλύπτει τα πάντα.
Μόνοι ήχοι το ατέρμονο κελάρισμα της ρεματιάς που κατηφορίζει απ' τις χιονοσκεπείς κορφές και τ´αλυχτίσματα των αδέσποτων σκυλιών.
Ξάφνου απόκοσμα σαν κραυγή λύκου ξεπηδά από το πουθενά η ιαχή: "Αλλάχου Άκμπαρ" κι αναρωτιέμαι αν το σύγκρυο στο κορμί μου είναι από το άκουσμα ή τη παγωμένη νύχτα. Βουβός διπλώθηκα σ´εμβρυική στάση ακόμα πιο βαθειά κάτω από τις κουβέρτες μου. Είμασταν σ'ένα μικρό πανδοχείο κοντά στα 3,000 μέτρα υψόμετρο. Οι μοναδικοί αλλοδαποί κι αλλόθρησκοι εκεί τριγύρω.
Κι όμως τι παράδοξο. Συναισθήματα κι εικόνες, σ'ένα συνονθύλευμα, εκρήγνυνται σαν ηφαίστειο γι'ακόμα μια φορά μέσα στο μυαλό μου, όπως κάθε μέρα που μας αποχαιρετά σ'αυτή την απροσδόκητα σαγηνευτική χώρα.
Εδώ η φύση μεγαλουργεί. Αφτιασίδωτα όμορφη στη ματιά του ταξιδιώτη. Άγρια και συνάμα σκληρή: σε μια στιγμή σαν βιβλικό κύτος μπορεί να καταπιεί ανθρώπους και το βιός τους.
Σ´αυτή τη γωνιά της γης, ο φακός της μηχανής μπορεί μόνο αποσπασματικά να μεταφέρει την αίσθηση που τα μάτια μαγεμένα αντικρύζουν. Το τοπίο καθηλωτικό που σε ξεπερνά σαν παλέψεις να το φυλακίσεις σε εικόνες. Είναι αδύνατον.
Μένει να το εγγράψεις μ´όλες τις αισθήσεις μέσα σου και να το ανασύρεις καιρό μετά από το χρονοντούλαπο των αναμνήσεων.
Ίσως να φταίει κι η ψευδαίσθηση του ανεξερεύνητου που προσδίδει η μοναχικότητα.
Λιγοστοί οι αλλοδαποί που βρίσκουν το κουράγιο να βρεθούν σ'αυτές τις εσχατιές του κόσμου και που θα συναπαντήσεις.
Είναι κι οι άνθρωποι του τόπου. Φυσιογνωμίες καυκάσιες, τραχειές, σκαμένες σαν τη γης που παλεύουν να τιθασεύσουν.
Γυναίκες απόμακρες, που αποστρέφονται το φακό της μηχανής, κρύβοντας το πρόσωπό τους με τη μακρυά μαντήλα που καλύπτει τα μαλλιά τους.
Αντρες με παραδοσιακά shalwar kameez , που δημιουργούν στην πρώτη ματιά μια επιφυλακτικότητα και ξυπνούν ενδόμυχους φόβους, αλλά μονομιάς τα ανατρέπουν όλα σαν σου αντιστρέφουν το χαιρετισμό μ'ενα ανεπιτήδευτο χαμόγελο και το χέρι στη καρδιά: “Wa alaikum salaam”.
Είσαι επισκέπτης. Άρα πρόσωπο σεβαστό, σύμφωνα με τις παραδόσεις τους. Γι'αυτό θ'ανοίξουν τα χέρια και θα σε σφίξουν θερμά στη αγκαλιά τους. Φιλώντας σε στο πρόσωπο και τα χέρια...
Αθήνα, λίγους μήνες πριν..
Όλα ξεκίνησαν σαν μια πρόκληση στον εαυτό μου κι ένα νέο ταξιδιωτικό στοίχημα.
Εσωτερική πάλη μ'ανομολόγητους φόβους κι ανασφάλειες, απομεινάρι της πλύσης εγκεφάλου των media και των διεθνών ταξιδιωτικών οδηγιών.
Μόλις τα στοιχειώδη στο δισάκι του προγραμματισμού μου. Χάραξη διαδρομής στο χάρτη κι από κει και πέρα έχει ο Θεός. Το πού θα μείνω, τι θα τρώω, πώς θα'ναι η κατάσταση. Άλλωστε τίποτα δεν θεωρείται δεδομένο σ'αυτή τη χώρα.
Μόνο που αποφάσισα να μη το τολμήσω μοναχός μου αυτή τη φορά:
"Βρε βλαμμένο γουρούνι, φωτιές ανάβεις, έλα στα σύγκαλά σου!"
"Εγώ το αποφάσισα, θα πάω έστω και μόνος. Αν θέλετε ακολουθείτε."
"Συμμαζέψου, ασφαλή προορισμό δεν τον λες"
"Κι εγώ σου ανταπαντώ: ή τώρα ή ποτέ. Δεν τη ξαναπατάω με τις αναβολές. Δες τη Λιβύη, το Ιράκ κι αλλού. Γίνεται το σύστριγγλο. Ούτε κατά διάνοια δεν πας, σχεδόν ούτε από πάνω δεν πετάς μπας και σε βρει καμιά αδέσποτη ρουκέτα. Αφού μου κατσικώθηκε στο μυαλό το Πακιστάν, σας προ(σ)καλώ να συμπορευθούμε στη λεγόμενη γη της ειρήνης"
"Τι ειρήνη και πράσινα άλογα. Οι Ταλιμπάνοι δεν σε σκιάζουν;"
"Δεν με σκιάζει φοβέρα καμιά. Μας αγαπάει ο καλός Θεούλης των ταξιδιωτών και θα περάσουμε υπέροχα" Επιχείρημα παντελώς αίολο και διόλου πειστικό.
Εισέπραξα κάμποσα ακόμη κοσμητικά επίθετα για το θράσος μου, αλλά ο προορισμός ακουγόταν εξαιρετικά ελκυστικός για την αγαπημένη μου Isabelle (με την οποία διαδραματίστηκε ο άνωθι διάλογος).
Σαν βούτυρο στο ψωμί έσκασε κι η προσφορά της Qatar airways με προνομιακά χαμηλή τιμή εισιτηρίου, ώστε να καταρρεύσει κι η τελευταία ηκμάδα αντίστασης.
Ο κύβος ερίφθει. Η πυξίδα έδειξε τον πακιστανικό βορρά παρέα με το Κώστα και Ισαβέλλα, από τις αγέρωχες βουνοκορφές του Καρακόραμ και των Ιμαλαίων, ως τα χωριά των Kalash στον Ινδοκαύκασο στα σύνορα με το Αφγανιστάν.
Αποφάσισα ν´απαρνηθώ τη μελωδία του "ω γλυκύ μου έαρ", να μην κάνω βούτες τα φρεσκοψημμένα τσουρέκια στο γάλα μου, αλλά ν'αποδράσω πασχαλιάτικα στους αλλόθρησκους με chicken qorma κι άλλα τέτοια καυτερά, συνοδεία άπειρου ρυζιού και χωρίς σταγόνα αλκοόλ. Και μάλιστα σε μια χώρα που έχεις πειστεί ότι φλερτάρεις με το ρόλο του πασχαλιάτικου οβελία στα χέρια φονταμενταλιστών.
Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που οι αντιδράσεις στο στενό μου περίγυρο ήταν απαράλλακτες και σχεδόν αποτρεπτικές.
Μόνο όσοι αγνοούν τη ζοφερή παγκόσμια πραγματικότητα αντιμετώπισαν την επιλογή μου ... με ανάλαφρο τρόπο:
"Εχουμε βαφτίσια το Μάη. Μην τυχόν και λείπεις σε κανά ταξίδι"
"Παίξατε και χάσατε. Εχω ήδη αγορασμένα εισιτήρια για το Πακιστάν" δήλωσα στο σόι με πρωτοφανή ειλικρίνεια.
Σιωπή, αμήχανα βλέμματα, αλλά αντίδραση καμία. Ούτε υστερίες, ούτε νουθεσίες...
Μόνο ένα τηλεφώνημα λίγες μέρες μετά:
"Πακιστάν δεν μας είπες πως θα πας;"
"Ναι" απάντησα ξερά, έτοιμος για ετεροχρονισμένη μουρμούρα.
"Καλά ε, αγόρασα κάτι ωραιότατες πετσέτες πρόσφατα, κάνω έτσι την ετικέτα στην ούγια και τι να δω: Μade in Pakistan. Που σημαίνει καλά και φθηνά βαμβακερά. Μη ξεχάσεις να πάρεις κανά καλό σετ σεντόνια και πετσέτες για τα προικιά της ανηψιάς σου!"
Κόκκαλο εγώ με το ακουστικό στο χέρι…
Πηχτό σκοτάδι καλύπτει τα πάντα.
Μόνοι ήχοι το ατέρμονο κελάρισμα της ρεματιάς που κατηφορίζει απ' τις χιονοσκεπείς κορφές και τ´αλυχτίσματα των αδέσποτων σκυλιών.
Ξάφνου απόκοσμα σαν κραυγή λύκου ξεπηδά από το πουθενά η ιαχή: "Αλλάχου Άκμπαρ" κι αναρωτιέμαι αν το σύγκρυο στο κορμί μου είναι από το άκουσμα ή τη παγωμένη νύχτα. Βουβός διπλώθηκα σ´εμβρυική στάση ακόμα πιο βαθειά κάτω από τις κουβέρτες μου. Είμασταν σ'ένα μικρό πανδοχείο κοντά στα 3,000 μέτρα υψόμετρο. Οι μοναδικοί αλλοδαποί κι αλλόθρησκοι εκεί τριγύρω.
Κι όμως τι παράδοξο. Συναισθήματα κι εικόνες, σ'ένα συνονθύλευμα, εκρήγνυνται σαν ηφαίστειο γι'ακόμα μια φορά μέσα στο μυαλό μου, όπως κάθε μέρα που μας αποχαιρετά σ'αυτή την απροσδόκητα σαγηνευτική χώρα.
Εδώ η φύση μεγαλουργεί. Αφτιασίδωτα όμορφη στη ματιά του ταξιδιώτη. Άγρια και συνάμα σκληρή: σε μια στιγμή σαν βιβλικό κύτος μπορεί να καταπιεί ανθρώπους και το βιός τους.
Σ´αυτή τη γωνιά της γης, ο φακός της μηχανής μπορεί μόνο αποσπασματικά να μεταφέρει την αίσθηση που τα μάτια μαγεμένα αντικρύζουν. Το τοπίο καθηλωτικό που σε ξεπερνά σαν παλέψεις να το φυλακίσεις σε εικόνες. Είναι αδύνατον.
Μένει να το εγγράψεις μ´όλες τις αισθήσεις μέσα σου και να το ανασύρεις καιρό μετά από το χρονοντούλαπο των αναμνήσεων.
Ίσως να φταίει κι η ψευδαίσθηση του ανεξερεύνητου που προσδίδει η μοναχικότητα.
Λιγοστοί οι αλλοδαποί που βρίσκουν το κουράγιο να βρεθούν σ'αυτές τις εσχατιές του κόσμου και που θα συναπαντήσεις.
Είναι κι οι άνθρωποι του τόπου. Φυσιογνωμίες καυκάσιες, τραχειές, σκαμένες σαν τη γης που παλεύουν να τιθασεύσουν.
Γυναίκες απόμακρες, που αποστρέφονται το φακό της μηχανής, κρύβοντας το πρόσωπό τους με τη μακρυά μαντήλα που καλύπτει τα μαλλιά τους.
Αντρες με παραδοσιακά shalwar kameez , που δημιουργούν στην πρώτη ματιά μια επιφυλακτικότητα και ξυπνούν ενδόμυχους φόβους, αλλά μονομιάς τα ανατρέπουν όλα σαν σου αντιστρέφουν το χαιρετισμό μ'ενα ανεπιτήδευτο χαμόγελο και το χέρι στη καρδιά: “Wa alaikum salaam”.
Είσαι επισκέπτης. Άρα πρόσωπο σεβαστό, σύμφωνα με τις παραδόσεις τους. Γι'αυτό θ'ανοίξουν τα χέρια και θα σε σφίξουν θερμά στη αγκαλιά τους. Φιλώντας σε στο πρόσωπο και τα χέρια...
Αθήνα, λίγους μήνες πριν..
Όλα ξεκίνησαν σαν μια πρόκληση στον εαυτό μου κι ένα νέο ταξιδιωτικό στοίχημα.
Εσωτερική πάλη μ'ανομολόγητους φόβους κι ανασφάλειες, απομεινάρι της πλύσης εγκεφάλου των media και των διεθνών ταξιδιωτικών οδηγιών.
Μόλις τα στοιχειώδη στο δισάκι του προγραμματισμού μου. Χάραξη διαδρομής στο χάρτη κι από κει και πέρα έχει ο Θεός. Το πού θα μείνω, τι θα τρώω, πώς θα'ναι η κατάσταση. Άλλωστε τίποτα δεν θεωρείται δεδομένο σ'αυτή τη χώρα.
Μόνο που αποφάσισα να μη το τολμήσω μοναχός μου αυτή τη φορά:
"Βρε βλαμμένο γουρούνι, φωτιές ανάβεις, έλα στα σύγκαλά σου!"
"Εγώ το αποφάσισα, θα πάω έστω και μόνος. Αν θέλετε ακολουθείτε."
"Συμμαζέψου, ασφαλή προορισμό δεν τον λες"
"Κι εγώ σου ανταπαντώ: ή τώρα ή ποτέ. Δεν τη ξαναπατάω με τις αναβολές. Δες τη Λιβύη, το Ιράκ κι αλλού. Γίνεται το σύστριγγλο. Ούτε κατά διάνοια δεν πας, σχεδόν ούτε από πάνω δεν πετάς μπας και σε βρει καμιά αδέσποτη ρουκέτα. Αφού μου κατσικώθηκε στο μυαλό το Πακιστάν, σας προ(σ)καλώ να συμπορευθούμε στη λεγόμενη γη της ειρήνης"
"Τι ειρήνη και πράσινα άλογα. Οι Ταλιμπάνοι δεν σε σκιάζουν;"
"Δεν με σκιάζει φοβέρα καμιά. Μας αγαπάει ο καλός Θεούλης των ταξιδιωτών και θα περάσουμε υπέροχα" Επιχείρημα παντελώς αίολο και διόλου πειστικό.
Εισέπραξα κάμποσα ακόμη κοσμητικά επίθετα για το θράσος μου, αλλά ο προορισμός ακουγόταν εξαιρετικά ελκυστικός για την αγαπημένη μου Isabelle (με την οποία διαδραματίστηκε ο άνωθι διάλογος).
Σαν βούτυρο στο ψωμί έσκασε κι η προσφορά της Qatar airways με προνομιακά χαμηλή τιμή εισιτηρίου, ώστε να καταρρεύσει κι η τελευταία ηκμάδα αντίστασης.
Ο κύβος ερίφθει. Η πυξίδα έδειξε τον πακιστανικό βορρά παρέα με το Κώστα και Ισαβέλλα, από τις αγέρωχες βουνοκορφές του Καρακόραμ και των Ιμαλαίων, ως τα χωριά των Kalash στον Ινδοκαύκασο στα σύνορα με το Αφγανιστάν.
Αποφάσισα ν´απαρνηθώ τη μελωδία του "ω γλυκύ μου έαρ", να μην κάνω βούτες τα φρεσκοψημμένα τσουρέκια στο γάλα μου, αλλά ν'αποδράσω πασχαλιάτικα στους αλλόθρησκους με chicken qorma κι άλλα τέτοια καυτερά, συνοδεία άπειρου ρυζιού και χωρίς σταγόνα αλκοόλ. Και μάλιστα σε μια χώρα που έχεις πειστεί ότι φλερτάρεις με το ρόλο του πασχαλιάτικου οβελία στα χέρια φονταμενταλιστών.
Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που οι αντιδράσεις στο στενό μου περίγυρο ήταν απαράλλακτες και σχεδόν αποτρεπτικές.
Μόνο όσοι αγνοούν τη ζοφερή παγκόσμια πραγματικότητα αντιμετώπισαν την επιλογή μου ... με ανάλαφρο τρόπο:
"Εχουμε βαφτίσια το Μάη. Μην τυχόν και λείπεις σε κανά ταξίδι"
"Παίξατε και χάσατε. Εχω ήδη αγορασμένα εισιτήρια για το Πακιστάν" δήλωσα στο σόι με πρωτοφανή ειλικρίνεια.
Σιωπή, αμήχανα βλέμματα, αλλά αντίδραση καμία. Ούτε υστερίες, ούτε νουθεσίες...
Μόνο ένα τηλεφώνημα λίγες μέρες μετά:
"Πακιστάν δεν μας είπες πως θα πας;"
"Ναι" απάντησα ξερά, έτοιμος για ετεροχρονισμένη μουρμούρα.
"Καλά ε, αγόρασα κάτι ωραιότατες πετσέτες πρόσφατα, κάνω έτσι την ετικέτα στην ούγια και τι να δω: Μade in Pakistan. Που σημαίνει καλά και φθηνά βαμβακερά. Μη ξεχάσεις να πάρεις κανά καλό σετ σεντόνια και πετσέτες για τα προικιά της ανηψιάς σου!"
Κόκκαλο εγώ με το ακουστικό στο χέρι…
Last edited:
Δεν συμφωνείς... χρυσή μου;;;
