Τουρκία Μην ανησυχείς , πάρε Πόλη για 3 μέρες και θα γίνεις περδίκι.

[paefstra]

Το Ταξίδι ως προδοσία
Κάθε ταξίδι εμπεριέχει την προδοσία. Αφήνει κάποιος τον τόπο που ζει για τον άγνωστο-δίχως να ξέρει μερικές φορές κι αν αξίζει τον κόπο. Προδίδει την καθημερινότητα για την περιπέτεια. Τους αγαπημένους που αφήνει πίσω και τους χαιρετά μηχανικά, γιατί το βλέμμα του είναι στραμμένο στην αναχώρηση. Κι άλλοτε φεύγει προδομένος απ' όσους μπορούσαν να ακολουθήσουν και- αλίμονο- έμειναν πίσω.
Κι είναι μια προδοσία χωρίς ελαφρυντικά, καθώς είναι προμελετημένη, σχεδιασμένη από καιρό και ποτίζει τον προδότη με μεθυστικό ενθουσιασμό. Οι άλλοι, αν συνηθίσουν, συγχωρούν. Αλλά όχι για πάντα.

Ήξερα από την αρχή του καλοκαιριού ότι αρχές του Αυγούστου θα ήμουν στα βόρεια. Ευκαιρία για το ταξίδι στην Πόλη, που δυο χρόνια το έλεγα, κι όλο αναβαλλόταν. Μην έχοντας όμως σίγουρες τις ημερομηνίες, τέλος Ιουλίου πήρα την τελική απόφαση. Ο κόσμος να χαλάσει, φέτος θα πήγαινα. Αφού δεν είχα κλείσει ούτε ξενοδοχείο έγκαιρα και θέλοντας να έχω σίγουρη ξενάγηση στα μνημεία, έκλεισα με συνοπτικές διαδικασίες με ένα πρακτορείο της Θεσσαλονίκης, αλλά με σκοπό να γυρίσω με αεροπλάνο κατευθείαν Αθήνα. Όταν το ανακοίνωσα στη βόρεια παρέα μου, αμέσως βρέθηκαν και συνταξιδιώτες με ενθουσιασμό (όχι ότι δεν το περίμενα, η Μ. και ο Α. άλλο που δεν ήθελαν. Ο Α. έχει μεγαλώσει στη Σμύρνη κι έχει δουλέψει στην Πόλη για κάποιο διάστημα). Η επιλογή να ταξιδέψουμε με πρακτορείο, βέβαια βόλευε κυρίως εμένα, καθώς τα παιδιά είχαν ξαναπάει πολλές φορές στην Πόλη αλλά ήταν μια ευκαιρία να συναντήσουν φίλους. Εγώ, όμως θα είχα παράλληλο πρόγραμμα πηγαίνοντας στα μνημεία και συναντώντας τους το απόγευμα.

Οι Δον Ζουάν των Τόπων
Όπως κάθε προδοσία, καθένας την αντιμετωπίζει αλλιώς. Σαν το ξενοκοίταγμα στο γάμο ένα πράγμα. Ένας σου λέει “Πού να τρέχω, σαν το σπίτι μου πουθενά” . Πιστό σκυλί, φυλάει την πόλη και το βιος του έως εσχάτων. Κάποτε λίγο απέχει από το να πάρει τη μεγάλη απόφαση, αλλά πάντα κάτι τυχαίνει, ή, ακόμη χειρότερα, ανεβάζει τον πήχυ καθε φορά και σε μεγαλύτερο ύψος. Πάντα υπάρχει κάτι καλύτερο, ας μη συμβιβαστεί με ημίμετρα άμα είναι να την κάνει την κουτσουκέλα. Και είναι και οι προσεκτικοί, αυτοί που αγγίζουν κάπου κάπου το καυτό αντικείμενο του πόθου τους μετά από βαθιά περίσκεψη, μακρόχρονο σχεδιασμό. Φτάνουν στον προορισμό τους, ζουν το ταξίδι μέχρι δακρύων αλλά την τελευταία μέρα αναφωνούν “σπίτι μου, σπιτάκι μου”. Δεν αντέχουν την προδοσία για πολύ. Γυρίζουν στην ασφάλεια της καθημερινότητας σχεδόν με ευγνωμοσύνη που όλα είναι όπως τα άφησαν. Εννοείται ότι θα έχουν να το διηγούνται για χρόνια.
Ευτυχισμένοι ή δυστυχισμένοι, ο Δον Ζουάν τον Τόπων αδυνατεί να τους καταλάβει. Ζει για την αναχώρηση, ποτέ για την επιστροφή. Για το μεθυστικό πρωινό που αφήνει πίσω του το γνώριμο για το άγνωστο. Για τη μυρωδιά του τυπωμένου εισιτηρίου, για τη δυνατότητα να χωρέσει την ύπαρξή σε μια βαλίτσα και να την περιφέρει στα πέρατα της γης, για το φτερούγισμα την ώρα που πατά το πόδι του στο καινούργιο χώμα. Κλείνει το μάτι στους υπόλοιπους, όλοι ασθενείς από την ίδια αρρώστια.
Φεύγει διαλέγοντας με προσοχή τους προορισμούς στην αρχή, όπως διαλέγει τον εραστή ή την ερωμένη του- ομορφιά ή γοητεία, ευκολία στην κατάκτηση. Σιγά σιγά ξεθαρρεύει, θέλει να του βάζουν δύσκολα, να παιδευτεί, να ζοριστεί στην επιτυχία. Και κάθε φορά καθηλωμένος από την ποικιλία των μορφών και των παραλλαγών, δίνει χίλιες ειλικρινείς διαβεβαιώσεις ότι δε θέλει να φύγει από τον προορισμό ποτέ- μέγιστη πλάνη, σε λίγο η υπόσχεση μιας νέας επίσκεψης μπορεί να τον κάνει να ξεχάσει τα πάντα.

Φτάσαμε νωρίς το πρωί, μετά από ένα ταξίδι που με άφησε άυπνη- εδώ δεν κοιμάμαι εύκολα στις καλές μου. Πρωί πρωί στο Μπαλουκλί. Πήγαμε στη Ζωοδόχο Πηγήκαι την εκκλησία της Παναγίας των Βλαχερνών. Όπως ήμουν κατακουρασμένη, δεν κατάφερα να εντυπωσιαστώ, είχα τρελή ανάγκη από έναν καφέ- τον οποίο βρήκα στο καφέ εκεί έξω. Η επόμενη επίσκεψη στη Μονή της Χώρας με έβαλε για τα καλά στο κλίμα. Τα ψηφιδωτά με άφησαν άφωνη, όχι μόνο για την τεχνική και τον πλούτο τους, όσο για την τρυφερότητα και την ανθρώπινη διάσταση των απεικονίσεων.
Το μεσημέρι μας βρήκε στο Μεγάλο Παζάρι (Καπαλή Τσαρσί). Τα μαγαζάκια είναι αναρίθμητα, οι πωλητές με ξύπνιο βλέμμα πια, ζητούν αστρονομικά ποσά για ευτελή πράγματα. Έριξα μια ματιά αλλά αποφάσισα ότι δεν αξίζει τον κόπο να χάσει κανείς τη μέρα του εκεί. Άκρως τουριστική απάτη. Φάγαμε στα γρήγορα σε ένα από τα μαγαζάκια έξω από το Παζάρι. Αν και μοιάζανε με δικά μας γυράδικα, το φαϊ ήταν νοστιμότατο, ειδικά το πιλάφι που συνόδευε το αρνάκι που παράγγειλα.
Το ξενοδοχείο ήταν στην Findikzande. Αποδείχθηκε ένα αξιοπρεπές 3 αστέρων, με καλό πρωινό. Στάθηκα, μάλιστα τόσο τυχερή που μου έδωσαν δωμάτιο στον τελευταίο όροφο με άριστη θέα στην Πόλη. Αλλά με 2 παράθυρα οι κουρτίνες δεν μπορούσαν να το σκιάσουν επαρκώς και ο μεσημεριανός μου ύπνος πήγε περίπατο. Και ετοιμαζόμασταν για ξενύχτι το βράδυ....

Το ταξίδι ως κατάκτηση
Το να κατακτήσεις έναν τόπο, όπως κι πρόσωπο, είναι σχετική υπόθεση. Άλλος λέει πήγα για δυο μέρες και μου 'φτασε. Άλλος μένει ένα μήνα και λέει μου 'μειναν κι άλλα να δω. Κι οι δύο μπορεί να 'χουν δίκιο. Πάντως σίγουρα κανείς δεν έκανε το ίδιο ταξίδι με κάποιον άλλο στην ίδια πόλη, κι ας πήγαν μαζί. Οι λεπτομέρειες, οι εντυπώσεις καταγράφονται αλλιώς στον εγκέφαλο του καθένα, κι αν σκεφτούμε ότι κάθε ταξίδι είναι τελικά νεκρό από τη στιγμή που τελειώνει κι ανασταίνεται μόνο στη μνήμη μας... πόσοι δεν τρομοκρατούνται στην ιδέα ότι ένα ατύχημα, μια περιστασιακή ή μόνιμη αμνησία θα μπορούσε με τόση ευκολία να διαγράψει εικόνες που αποκτήθηκαν με τόσο ξόδεμα χρόνου και κόπου και χρημάτων. Ποιος ξέρει αν θα 'μασταν οι ίδιοι τότε...
Κι ύστερα, με πόσους τόπους είναι ευχαριστημένος κανείς; Ο Δον Ζουάν τον Τόπων είναι μαξιμαλιστής. Θέλοντας τα πάντα στον υπερθετικό, θα κάνει όσα μπορεί ταξίδια περισσότερα. Καθένα με τη δική του αναχώρηση και επιστροφή. Θα κάνει τις διερευνητικές του επισκέψεις, αλλά μόνο για να επιστρέψει για την τελική κατάκτηση. Έτσι πιστεύει πως γνωρίζει.
Κι από την άλλη, σαν τον Χέρμαν Μέλβιλ που μίλησε μόνο για τις φάλαινες κι όμως έγραψε το σπουδαιότερο οντολογικό μυθιστόρημα που γράφτηκε, ίσως και ελάχιστα ταξίδια αλλά με γνήσιο βίωμα να φέρνουν την ίδια γνώση. Μπορεί από το μερικό να κατακτήσεις το όλον, ποιος μπορεί να ξέρει...

Το βράδυ στη Ταξίμ. Με το τραμ και μετά το μετρό από Καμπατάς. Βλέπω για πρώτη φορά φωτισμένη τη γέφυρα του Γαλατά. Σιγά σιγά το πιστεύω ότι είμαι εδώ. Τα τζαμιά είναι κι αυτά φωτισμένα λόγω του Ραμαζανιού. Επειγόντως για προφιτερόλ. Θα μπορούσα να τρώω 2-3 την ημέρα, νόστιμα μέχρι δακρύων. Στον τελευταίο όροφο του ζαχαροπλαστείου Senici το κάπνισμα επιτρέπεται και η ευχαρίστησή μου είναι ολοκληρωμένη. Η πρώτη βόλτα στην Istklal με αφήνει άφωνη. Πρώτον για τον ευρωπαϊκό αέρα των κτηρίων και μετά για το χαρούμενο πλήθος. Τι κοσμοσυρροή! Έχει πέσει νύχτα και η ολοήμερη νηστεία διακόπτεται. Οι Τούρκοι προς έκπληξή μου πίνουν μια χαρά τις μπυρίτσες και τις ρακές τους. Καταλήγουμε σε κάτι μπαράκια σε ένα στενάκι κάθετα της Istiklal, χτυπάω μια Efes παγωμένη βάλσαμο με τη ζέστη που κάνει. Για φαγητό λίγο πιο πάνω ένα Τούρκικο κουτούκι, δοκιμασμένο από τα παιδιά. Τα τραπέζια είναι μπρούνζινοι δίσκοι σφυρηλατημένοι και εκεί πάνω φέρνει το φαγητό (κοτόπουλο με πληγούρι, που δεν το κατάλαβα αρχικά, γιατί έμοιαζε με κουσκούς, καφτερή πιπεριά, νόστιμη ντοματοσαλάτα). Τα τίμησα δεόντως και πληρώσαμε ελάχιστα. Το βράδυ φαίνεται να ξενυχτούν οι πάντες, οικογένειες με τα μωρά στα καρότσια. Πίνουμε ένα τσάι με κάτι φίλους του Α. σε ένα μαγαζί εκεί κοντά. Κάποιος απ' αυτούς είναι νιόπαντρος, η γυναίκα του μοιάζει 18 χρονών και φοράει μαντήλα, μακρυμάνικο πουκάμισο, μακρύ παντελόνι. “Ήθελε η ίδια να φορέσει μαντήλα μετά το γάμο” μου εξηγεί, αλλά τον κοιτάω σκεπτική. Το μωρό τους κοιμάται ήρεμα στο καρότσι και είναι 2.30 τα ξημερώματα. Πολύ αργά, επιτέλους λίγος ύπνος στο ξενοδοχείο. Ευτυχώς είμαι τόσο ψόφια που δεν ακούω το πρωινό ξύπνημα του μουεζίνη κατά τις 4 για το γεύμα των μουσουλμάνων πριν το ξημέρωμα.

(συνεχίζεται)

 

• 1
• 2
• 3

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 3

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[paefstra]

Όταν όλα τα ωραία τελειώνουν και γι αυτό είναι ωραία
Συνήθως συμφωνούν στα γούστα οι περισσότεροι, υπάρχει το αντικειμενικά ωραίο. Το βλέπεις και μαγεύεσαι. Το θέμα είναι αν πλήττεις. Και όπως τους ομορφότερους ανθρώπους είναι μερικές φορές αδύνατο να τους ερωτευτούμε, έτσι και οι Δον Ζουάν των ταξιδιών μπορεί να χάσουν το μυαλό τους με τις πόλεις που ξέρουν πως να τους ρίξουν τη σωστή ματιά. Μπορεί να φταίει που το μάτι εξασκείται, μπορεί να καταφέρνει να διεισδύσει κάτω απ' το φτιασίδωμα, αλλά ο Δον Ζουάν τον Πόλεων θα δώσει την αξία που της πρέπει σε κάθε μια. Όχι σαν τους πρωτάρηδες, που πέφτουν ξεροί με το πρώτο τσαλιμάκι. Κι όταν η πόλη του παραδοθεί, θα φύγει βαριά λαβωμένος αλλά αποφασιστικά προς την επόμενη.

Την άλλη μέρα η ξεναγός κανονίζει πρωινή κρουαζιέρα στο Βόσπορο. Οι γνωστές αηδίες. Της λέω ότι εγώ ήρθα Κων/πολη για να δω την Πόλη από το Βόσπορο το δειλινό και δεν κάνω κανένα συμβιβασμό. Με αποθαρρύνει ότι δεν θα βρω πλοιαράκι και της λέω ότι αν χρειαστεί θα πάρω της γραμμής για την Ασιατική πλευρά. Άσε που δεν υπήρχε περίπτωση να ξυπνήσω τόσο πρωί. Τους συναντώ φρεσκοξυπνημένη στις 10.30. Πάμε παλάτι Dolmabahce και μετά Αγία Σοφία, Ιππόδρομο και Μπλε Τζαμί. Έχω παραδοθεί στη γοητεία της Πόλης. Η ξεναγός αποδεικνύεται άψογη στη δουλειά της και κυρίως χωρίς ίχνος εθνικιστικές κορώνες- πιο correct από πολλά μέλη του γκρουπ. Νομίζω πως η Πόλη με ξεπερνά. Είναι ήδη απόγευμα, τα στομάχια μας διαμαρτύρονται, φεύγουμε για φαγητό και ένα ασύλληπτο καζάν ντιμπί στη Ιστικλάλ. Νόμιζα ότι θα με έπιανε ο ύπνος στο κάθισμα, αν δεν σηκωνόμουν άμεσα δεν θα γινόταν ποτέ. Τους αφήνω σύξυλους και φέυγω για Karakoy. Ήταν 6 κι έπρεπε να προλάβω το ηλιοβασίλεμα στο Βόσπορο. O A. λέει να πάρω το μετρό για να κερδίσω χρόνο, αλλά πάω με τα πόδια. Κατεβαίνω όλη την Istiklal, χαζεύω το Cicek Pasaji. Εκεί ξελογιάστηκα, ήμουν έτοιμη να τα παρατήσω όλα για να πιω καφέ στη στοά, υπερισχύει η λογική και φεύγω κατά τον Πύργο του Γαλατά. Το ξέρω ότι μπορείς να ανέβεις, αλλά δεν προλαβαίνω. “Την άλλη φορά” σκέφτομαι. Μπαίνω τρέχοντας το καραβάκι της γραμμής για το Kadikoy.
Όπως το περίμενα. Αυτό το ηλιοβασίλεμα που μπορεί να σε κάνει να χάσεις τη μιλιά σου. Φωτογραφίζω εγώ και πόσοι ακόμη. Οι ντόπιοι μας κοιτούν βαριεστημένα. Ο ήλιος πέφτει και το κόκκινο σκίζεται από τους μιναρέδες.

Η πόλη που θα μας ξεκάνει
Ναι, υπάρχει για τον καθένα μας. Είναι η πόλη που θα πάμε ερωτευμένοι ή θα πέσουμε πάνω στον έρωτα. Όλες οι αντιθέσεις απαλύνονται, αμβλύνονται οι αιχμές, ακούγεται μουσική ανάμεσα στις σιωπές, το σύμπαν περιστρέφεται γύρω μας και θα μπορούσαμε άνετα να χορεύουμε αιώνια βαλς δίπλα στο ποτάμι. Το φως από τα χαμηλωμένα φώτα δεν θα είναι το ίδιο ποτέ ξανά σε κανέναν τόπο. Στ' αλήθεια.


Το βράδυ, μετά από ένα γρήγορο μπάνιο να φύγει ιδρώτας, φεύγουμε για την Isticlal. Στο δρόμο ο κόσμος στα πάρκα, πλήθος βγαίνει από ένα τζαμί με Δερβίσηδες. Αν δεν είχε τόση ζέστη, θα πηγαίναμε. Τα κορίτσια της παρέας είναι κομψά ντυμένα, οι άντρες πιο χύμα, δεν ξέρω πώς είναι εδώ τα πράγματα, μπορεί να μας στοιχίσει την είσοδο σε κανένα μαγαζί. Όπως το φαντάστηκα, οι άντρες της παρέας τρώνε πόρτα στο “360” ενώ εμείς πήραμε το ΟΚ. Τι να κάνεις, η Μ. είναι έτοιμη να παρατήσει τον άντρα της απ' έξω, αλλά αυτός την αγριοκοιτάει. Φεύγουμε. “Την άλλη φορά...” Καταλήγουμε σε ένα “τουρκάδικο”- αν υπάρχει ο αντίστοιχος όρος για το “ελληνάδικο”. Περίεργο που βρέθηκα, εδώ δεν πάω σε τέτοια στην Ελλάδα. Χίλιες φορές όμως προτιμότερο από τα προκατ “χανουμάκια” που πουλάνε τα γκρουπ. Ο κόσμος χορεύει, δεν κάθεται cool με ένα ποτό στο χέρι, καιρό είχα να δω τόσο κέφι. Χορεύουν μέχρι μπλουζ και το παιχνίδι με τα μάτια δίνει και παίρνει. Έχουν έναν άλλο τρόπο να φλερτάρουν, υπαινικτικό και παλιομοδίτικο. Τα ξημερώματα μας βρίσκει να τρώμε θεϊκό σάντουιτς με τηγανιτά μύδια και σως ταρταρ στα βρώμικα κάθετα της Istiklal. Οι πιο ήρωες παίρνουν σάντουιτς με κοκορέτσι. Στις 4 ακούω το μουεζίνη από τα μεγάφωνα στο διπλανό τζαμί και με παίρνει ο ύπνος.

Το ταξίδι ως μυστικό
Το τραγικό στην εμπειρία του ταξιδιού είναι ότι ποτέ δεν θα μπορέσεις να τη μοιραστείς πραγματικά. Όσο να μιλήσεις για τις εικόνες που έχεις στο κεφάλι σου, κανείς απ' όσους έμειναν πίσω δεν θα μπορέσει να αντιληφθεί τις λεπτομέρειες των σχημάτων, τη μυστική αρμονία των συνδυασμών, το μεθύσι των αρωμάτων. Κι όσο μεγαλύτερη η αγωνία του να τα εκμυστηρευτεί, τόσο πιο στεγανή για τους μη μυημένους η διήγηση. Το ταξίδι θα μείνει πάντα κάτι μυστηριακό, που μόνο αυτός που το βίωσε μπορεί να αποκρυπτογραφήσει.

Το άλλο πρωί αναχωρούν οι υπόλοιποι. Εγώ προτίμησα να κοιμηθώ μια ώρα παραπάνω και να χάσω την επίσκεψη στο Πατριαρχείο. Δεν ήρθα στην πόλη για τα ορθόδοξα μνημεία. Ήρθα να νιώσω τον παλμό του κόσμου, να μυρίσω τις μυρωδιές της, να νιώσω πού συναντιέται η Ανατολή με τη Δύση. “Την επόμενη φορά...” λοιπόν το Τοπκαπί. Σήμερα έχω 3 ώρες και θα πάω στην Αιγυπτιακή αγορά και το σταθμό Sirceci. O σταθμός είναι ένα σημείο κινηματογραφικό. Η διαφήμιση του Coco Chanel n.5 ξαναζεί στο μυαλό μου, ή καλύτερα το Orient Express, εγώ με ένα καπέλο και το λαιμό μου τυλιγμένο σε γούνα φωνάζω τον αχθοφόρο τυλιγμένη στους ατμούς. Wake up!
Φεύγω για την Αιγυπτιακή αγορά, ωραία και μοσχομυριστά τα στενάκια, αποχαιρετώ ήδη την Πόλη κι ας μην έφυγα ακόμη. Χάνομαι από τα αρώματα, αγοράζω σουμάκ και μου το κλείνουν αεροστεγώς. Κρίμα, ήθελα να μυρίζει. Έξω από τη σκεπασμένη αγορά μοιάζει σαν το μοναστηράκι, αλλά συναντάς Τούρκους να κάνουν τα ψώνια τους. Εκεί βλέπω τα χαλάκια προσευχής που το είχα καημό να πάρω. Το μαγαζί είναι σε ένα υπόγειο μιας πολυκατοικίας, πουλάει στολές πλουμιστές για την περιτομή των αγοριών. Ο τούρκος μαγαζάτορας δεν ξέρει γρι αγγλικά, αλλά η ευγένειά του απαράμιλλη. Το παζάρι για την τιμή γίνεται με το κομπιουτεράκι- σβήνουμε και γράφουμε εναλλάξ ώσπου να συμφωνήσουμε. Η τιμή είναι στο 1/10 από τις τιμές στο τουριστικό Καπαλή Τσαρσί. Παίρνω 2. Φεύγοντας με ρωτάει από που είμαι “Arab?” “Γιουνάν” απαντάω και τα μάτια του χαμογελούν.

Το ταξίδι ως Γέννηση και Θάνατος
Ο Δον Ζουάν των Τόπων ζει πολλαπλές ζωές. Κάθε αναχώρηση είναι μια καινούργια είσοδος στη ζωή, ένας εξαγνισμός, μια ευκαιρία για να ξεχάσει. Και σαν νεογέννητο, έτσι κι αυτός την ώρα της προσγείωσης- αλλά κάθε φορά λίγο πιο σοφός από την προηγούμενη. Με τις αισθήσεις οξυμένες στο έπακρο, κάνει το ταξίδι του στη μικρή αυτή γωνιά του Κόσμου και κάθε μέρα του είναι κι ένα καινούργιο παράθυρο που ανοίγει στο οικοδόμημα της ζωής του. Κάποια στιγμή όλο αυτό θα τελειώσει αλλά γνώριζε τη συμφωνία εξ' αρχής. Αποχαιρετά τον τόπο με αξιοπρέπεια, χωρίς να γυρίσει να κοιτάξει. Και σαν γνήσια εθισμένος στην αδρεναλίνη των αναχωρήσεων, σχεδιάζει την επόμενη απόδραση το ίδιο βράδυ της επιστροφής. Δεν χωράει πουθενά. Είναι ένας τρόπος να αντέξει το πένθος του γυρισμού.

Ο καιρός έχει συννεφιάσει και όταν αρχίζει η βροχή, ήδη είμαι στο τραμ. Παίρνω τη βαλίτσα μου για το αεροδρόμιο, αγνοώ το τσάι που πρότεινε να με κεράσει ο μάνατζερ του ξενοδοχείου και φεύγω για το μετρό. Η βροχή καθυστερεί το αεροπλάνο της Aegean κατά δύο ώρες, ευκαιρία για το τελευταίο τούρκικο γεύμα μου στον τελευταίο όροφο του αεροδρομίου, κεμπάπ με πιλάφι, καμιά σχέση με τα πλαστικά γεύματα των αεροδρομίων. Μια παρέα κύπριων υπερηλίκων κάνουν τρομακτική φασαρία. Κρυφά εύχομαι να αναβληθεί η πτήση, ένα ακόμη βράδυ εδώ, για φαντάσου! Μπα, δεν είμαι Δον Ζουαν των τόπων. Το βλέμμα μου, φεύγοντας, έμεινε πίσω.

 

[KIKI]

πολυ χαιρομαι που απολαυσες την μαγικη αυτή Πόλη !!
πάντα τετοια .....

 

[canf]

Απολαυστική !

Ευχαριστούμε πολύ !!

 

[deka]

Υπέροχη η διήγησή σου! Εύχομαι "η επόμενη φορά" στην Πόλη να έρθει πολύ σύντομα!

 

[elenara88]

τι ωραια...:roll: αλλα δεν μου λες ουτε μια φωτογραφια απ το ηλιοβασιλεμα για μας; τιποτα ακαρδη;;;

 

[villi]

Tι ωραία αφήγηση...με μάγεψες!Αχ αυτή η πόλη που όλο αναβάλλω αλλά νιώθω πως έρχεται πια η ώρα της,δεν αντέχω άλλο...

 

[paefstra]

τι ωραια...:roll: αλλα δεν μου λες ουτε μια φωτογραφια απ το ηλιοβασιλεμα για μας; τιποτα ακαρδη;;;

το πρόβλημα είναι ότι δεν έχω μάθει πώς ανεβάζεις φωτογραφίες...Γιαβάς γιαβάς

 

[thessaris]

Όμορφη περιγραφή!

 

[XRISTOS71]

Ωραίο ταξιδάκι στην Βασιλευουσα αλλα με group ???
τσάμπα πανε τα φροντιστήρια που κάνει το Travelstories τελικα .......

 

[paefstra]

Ωραίο ταξιδάκι στην Βασιλευουσα αλλα με group ???
τσάμπα πανε τα φροντιστήρια που κάνει το Travelstories τελικα .......

Η Βίβλος του Travelstories για την Κων/πολη λέει ότι την πρώτη φορά πας με γκρουπ για να έχεις την ξενάγηση. Από τη δεύτερη και μετά μόνος σου. Διαβασμένη είμαι, λέμε...

 

[paefstra]

Ελενάρα, αφιερωμένες.