Μετανάστευση : Η απόφαση.....

[arabickostas]

Τα τελευταία δύο - τρία χρόνια ένα σαράκι μέσα μου με έτρωγε...Γενικά έχοντας επηρρεαστεί η αλήθεια από τα ταξιδια που είχα κάνει όλα αυτά τα χρόνια, πάντα με συνάρπαζε το γεγονός να μείνω έξω. Πολλές φορές βέβαια το γεγονός ότι η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική σε ένα ταξίδι σε συγκριση με την μόνιμη διαμονή είναι γεγονός.Οι προυποθέσεις όμως δύσκολες...

Δύσκολες κατά μια έννοια. Γιατί για πολλους στη θέση μου ένα Αμερικάνικο διαβατηριο που απέκτησα στα 11 θα ήταν κάτι πολύ θετικό . Ειδικα στην Έλλαδα του 2016 που επικρατεί αβεβαιότητα τριγύρω μας. Για μένα όμως η ιδιαιτερότητα και η φύση της εργασίας μου ήταν τέτοια που μου έδινε το δικαίωμα να παραμένω σταθερός εργασιακά και να μην "σκαλίζω" αυτό το θέμα...

Να κανω μια παρένθεση και να αναφέρω οτι οι σχετικές αποφάσεις , με πάντα αυτό το κλίμα το συντηρητισμού και της άποψης "κατσε στα αυγά σου" να με κυριέυει, είχαν παρθεί πριν 2-3 χρόνια. Όταν και ξεκίνησα μαθήματα Νορβηγικών για την Βόρεια αυτή χώρα. Βέβαια στην πορεία τα δεδομένα άλλαξαν και τελικά το γεγονός ότι είχα υπηκοότητα και συγγενείς εδώ μέτρησε καθοριστικά.

Κάποια στιγμη λοιπόν ξέθαψα το διαβατήριο από ένα συρτάρι και κάνοντας την ανανέωση του άρχισα να πιστεύω ότι εχω κάνει σημαντικά βήματα. Οι συγγενείς και φίλοι με ρώταγαν " ωραία και τι θα κάνεις εκεί"? Και είχαν δίκιο. Έχεις ένα μέρος να μείνεις εκεί, και μετά? Με τα πολλά πολλά ο καιρός πέρασε το βιογραφικό μου κακοφτιαγμένο όσο δε πάει καθότι δεν είχα καμιά απολυτως εμπειρία σ αυτά, έφευγε αλλά ανταπόκριση δεν υπήρχε. Ίσως να μην έιχα θεσει συγκεκριμένους στόχους έλεγα ωρες ωρες και ξεχνιόμουν. Σ αυτό βοηθούσε και το γεγονός ότι είχα μια σταθερή εργασία οποτε καπου το ενδιαφερον μου και η ελλειψη πιεσης για κατι αμεσο, ατονουσε τις προσπαθειες μου.

Το καλοκαίρι πήρα την απόφαση να ταξιδέψω στις ΗΠΑ για ένα γάμο ενός ξαδέρφου μου. Αφου εφαγα πολλα λεπτα να εξηγησω στο Γερμανο τελωνειακο πως γινεται να μην εχω σφραγιδα εξοδου απο ΗΠΑ αφου το διαβατηριο εκδοθηκε στην Ελλαδα, κατάφερα να φτάσω. Ήταν η καθοριστικη κίνηση μιας και αυτές τις εβδομάδες , προχώρησαν ραγδαία θέματα άκρως σημαντικά. Πρώτα απ όλα το Resume έγινε Αμερικανικό και προσιτό και το κυριότερο έλαβα την ενημέρωση και εικόνα απο διαφορους σχετικους με το θέμα συγγενείς μου, ότι με 10+ χρόνια προυπηρεσία στο αντικείμενο ακόμα και αν, οπως αποδειχθηκε, στην Αμερική μιλάμε για διαφορετικό εργασιακό πλανήτη, θα έχω πολλές κρούσεις για εργασία. Ειδικά έχοντας λύσει το μέγαλυτερο προβλημα. Την δυνατότητα παραμονής μονιμα στις ΗΠΑ. Ταυτόχρονα συμφώνησα με την οικογένεια μου για φιλοξενία όσο καιρό χρειαστεί μέχρι να βρώ εργασία. Στην επιστροφη εκπληκτος διαπιστωνω οτι ο Γερμανος τελωνιακός (αλλος οχι ο ιδιος εννοειται) σε σπαστα ελληνικα , μου κανει ερωτησεις για να δει αν ειμαι οντως Ελληνας η εχω κανει πλαστογραφια...και ολα αυτα με Αμερικανικο διαβατήριο. Μετα το τελος του ελεγχου τον ρωτησα και ευγενικοτατα μου εξηγησε οτι εχουν εντοπιστει πολλα διαβατηρια υπηκοοων γειτονικων κρατων απο την Ελλαδα που πανε μεσω ESTA με ελληνικό διαβατήριο στις ΗΠΑ και μενουν εκει λαθραια. Βεβαια τι σχεση ειχε με εμενα αυτο δε ξερω...

Έχοντας λοιπον γυρισει στην Ελλαδα και έχοντας παρει τις αποφάσεις μου παω στη δουλεια μου Δευτέρα πρωι και ανακοινωνω παραιτηση. Τι μεγαλύτερη βόμβα μεγατόνων να υπάρχει από ενα Σμηναγο με 16 χρόνια υπηρεσίας σύνολο να παραιτείται χωρίς σύνταξη κτλ σε τόσο μικρή ηλικία; Εγω όμως παρότι πολλοι προσπαθουν να συζητησουν μαζι μου με ατάκες "κρίμα , η Αεροπορία δε πρεπει να χάνει στελέχη σ αυτη την ηλικία" κτλ , εχω τα αυτιά μου κλειστα. Ίσως λίγο αλαζονικα, δεν θέλω να συζητήσω πολύ τα δεδομένα ξέροντας ότι "εγώ ξέρω " τι κάνω και που να εξηγώ τώρα στον καθένα τι γίνεται στις ΗΠΑ. Ποιος να μου έλεγε πριν 16 χρόνια όταν έμπαινα στη Σχολή Ικάρων ότι τα πράγματα θα εξελίσονταν έτσι στη ζωή...

Έπειτα έκλεισα εισητήρια και μεσα σε λιγο καιρό βρέθηκα εδώ . Για να μη κουράζω άλλο θα αναφέρω ότι μεσα σε 2 μήνες με αρκετή επιμονη βρήκα δουλεια, και πρόσφατα νοίκιασα ενα διαμέρισμα. Στην πορεία έκανα διάφορες απαραίτητες κινήσεις (διπλωμα αυτοκινήτου, πιστωτικές για χτίσιμο credit score , ασφαλιση απο το State μεχρι να βρώ εργασια κτλ). Το μόνο που δεν έχω κάνει ακόμα ειναι να βρώ μια ελληνοαμερικάνα νύφη. Το κακό είναι ότι τα σόγια έχουν ξεκινήσει ήδη τις απόπειρες...!!!!

 

[Defkalion]

Υπέροχα!! Ξεκίνησες το γράψιμο!!

Αναμένουμε τη συνέχεια. Μακριά από τα σόγια προς το παρόν, μη σε καπακώσουν ακόμα δεν πήγες!

 

[arabickostas]

Υπέροχα!! Ξεκίνησες το γράψιμο!!

Αναμένουμε τη συνέχεια. Μακριά από τα σόγια προς το παρόν, μη σε καπακώσουν ακόμα δεν πήγες!

Άσε και η κατάσταση έχει γίνει ανυπόφορη .....

 

[KIKI]

Πολυ ωραια η ενημερωση που μας δίνεις , σε ευχαριστουμε .
Μπραβο για την αποφαση σου και σου ευχομαι οτι καλιτερο στη καινουργια ζωη σου .
Οσο για τις νυφες σε νοιωθω απολυτα , το νου σου χαχα
Οταν πηγαινα στη Νεα Υορκη επισκεψεις σε διαφορους συγγενεις , στη ιδεα οτι θα μεινω στο ραφι παθαιναν πανικο . Οι γιαγιαδες ανοιγαν την ατζεντα τους και τηλεφωνουσαν σε άλλες Ελληνιδες συνομηλικες τους αν εχουν "καποιο καλό παιδι" για να γινει συμπεθεριο ! Σαν να ειμαστε στην Ελλάδα του 50 !
Γενικά πολλά πράγματα ειχαν μεινει στη δεκαετία του 50-60 , την εποχη που ειχαν φυγει απο την Ελλάδα .

 

[arabickostas]

Πολυ ωραια η ενημερωση που μας δίνεις , σε ευχαριστουμε .
Μπραβο για την αποφαση σου και σου ευχομαι οτι καλιτερο στη καινουργια ζωη σου .
Οσο για τις νυφες σε νοιωθω απολυτα , το νου σου χαχα
Οταν πηγαινα στη Νεα Υορκη επισκεψεις σε διαφορους συγγενεις , στη ιδεα οτι θα μεινω στο ραφι παθαιναν πανικο . Οι γιαγιαδες ανοιγαν την ατζεντα τους και τηλεφωνουσαν σε άλλες Ελληνιδες συνομηλικες τους αν εχουν "καποιο καλό παιδι" για να γινει συμπεθεριο ! Σαν να ειμαστε στην Ελλάδα του 50 !
Γενικά πολλά πράγματα ειχαν μεινει στη δεκαετία του 50-60 , την εποχη που ειχαν φυγει απο την Ελλάδα .

Σε ευχαριστώ Κική. Έχεις απόλυτο δίκιο. Ακριβώς έτσι είναι. Βέβαια ώρες ώρες στα ματια καποιου όπως εγώ που μετακόμισα σ αυτή την ηλικία εδώ, πολλά πράγματα μοιαζουν παράξενα , ενοχλητικά και γενικά σου δινουν την αίσθηση ότι δεν ξέρουν ακριβως πως είναι οι σημερινοί Έλληνες. Οι μόνοι που εξαιρουνται είναι αυτοί που έφυγαν μετα τα 20 οι οποίοι ειναι λίγοι σχετικά και όλοι υπερήλικες. Οι περρισότεροι ελληνοαμερικάνοι είναι πλεον 1η και 2η γεννιά και είναι εντελώς διαφορετική σε κουλτούρα και νοοτροπία. Ακόμα και αν ξερουν να μαγειρευουν , να χορεύουν και να μιλάνε , αρκετοί, άριστα ελληνικά. Το συγκεκριμένο θέμα θα το αναπτύξω σύντομα σε άλλο φορουμ...

Η μαγική λέξη"γιαγιά" είναι μια περίπτωση που "δεν παλεύεται " με τιποτα. Η δική μου μόνιμα μου βάζει φασαρία γιατί, όποτε την επισκεφτω στην Ιντιανα και , εννοειται , οτι θα παμε στην εκκλησία για να βγει η αρκούδα στη σκηνή για το σόου , φοράω τζιν παντελόνι. Γιατί τι θα πει ο κόσμος...Εκει σηκώνεις τα χέρια ψηλά...

 

[GreekTeacher]

Όνειρο ζωής η Αμερική....Εγώ ως δασκάλα δημοτικού το έχω όνειρο ζωής να δουλέψω σε ένα ελληνικό σχολείο της Αμερικής! Δύσκολο...ακατόρθωτο... γι' αυτό και όνειρο! Αν και τόσοι Έλληνες στις Πολιτείες δυστυχώς η πρόσβαση των εκπαιδευτικών και όχι μόνο στη χώρα είναι αδιανόητη!! Είσαι πολύ τυχερός που έχεις την οικογένεια σου εκεί, ένα στήριγμα, μια βοήθεια, τους ανθρώπους σου..
Μέτα από καιρό που είσαι εκεί πως σου φαίνεται;; πήρες την σωστή απόφαση να φύγεις;;
Σου εύχομαι τα καλύτερα

 

[arabickostas]

Όνειρο ζωής η Αμερική....Εγώ ως δασκάλα δημοτικού το έχω όνειρο ζωής να δουλέψω σε ένα ελληνικό σχολείο της Αμερικής! Δύσκολο...ακατόρθωτο... γι' αυτό και όνειρο! Αν και τόσοι Έλληνες στις Πολιτείες δυστυχώς η πρόσβαση των εκπαιδευτικών και όχι μόνο στη χώρα είναι αδιανόητη!! Είσαι πολύ τυχερός που έχεις την οικογένεια σου εκεί, ένα στήριγμα, μια βοήθεια, τους ανθρώπους σου..
Μέτα από καιρό που είσαι εκεί πως σου φαίνεται;; πήρες την σωστή απόφαση να φύγεις;;
Σου εύχομαι τα καλύτερα

Σε ευχαριστώ για τις ευχές. Η αλήθεια είναι ότι πάνω κάτω την απάντηση στο ερώτημα την έχω ήδη διατυπώσει και σε άλλα άρθρα του παρόντος φορουμ. Σε γενικές γραμμές η ζωή είναι μια ζυγαριά, που ο κάθε άνθρωπος κερδίζει και χάνει πράγματα ανα περιοχή που επιλέγει να κατοικεί. Προσωπικά γέρνω , για την ώρα, πολύ υπέρ του τμήματος της ζυγαριάς που γράφει ΗΠΑ. Ίσως σε 20 χρόνια είμαι αλλιώς, αυτό δε μπορώ να το γνωρίζω τώρα. Άλλοι άνθρωποι λένε ότι δε μπορούν να ζήσουν με το κρύο , ή αλλοι δε μπορούν να ζήσουν χωρίς τους δικούς τους...Είναι όλα σχετικά.

Υ.Γ Δοκίμασε να ψάξεις αν ακόμα ενδιαφέρεσαι την μετακίνση στην Αμερική. Έχω ακούσει και διαβάσει κάποια σενάρια που λένε ότι στην Αστόρια, ΝΥ ακόμα και σήμερα ορισμένοι Έλληνες διαφόρων επαγγελματικών κατηγοριών , καταφέρνουν να γίνουν sponsorship από Ελληνοαμερικάνους και να μείνουν μόνιμα....

 

[GreekTeacher]

Αν επιτρεπεται οταν λες sponsorship τι εννοεις; ειναι κάποιο προγραμμα για εκπαιδευτικους; ξέρεις περισσοτερες πληροφορίες ή που θα μποροσα να βρω;

 

[arabickostas]

Αν επιτρεπεται οταν λες sponsorship τι εννοεις; ειναι κάποιο προγραμμα για εκπαιδευτικους; ξέρεις περισσοτερες πληροφορίες ή που θα μποροσα να βρω;

Το sponsorship δεν ειναι πρόγραμμα. Είναι η διαδικασία μέσω της οποίας μια επιχείρηση αιτείται απο το Federal Government και το State την άδεια για να προσλάβει μέσω Visa εργασίας, μη Αμερικανό Υπήκοο. Η συγκεκριμένη διαδικασία δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι πριν την 11η Σεπτεμβρίου ήταν σχεδόν τυπική για κάποιον που κατείχε τίτλο σπουδών. Πλέον τα πράγματα έχουν δυσκολέψει αφάνταστα αφού το Αμερικανικό Κράτος πλέον απαιτεί από τον εργοδότη, ο οποίος σημειωτέο πληρώνει και ένα αρκετά αξιοσημείωτο ποσό για την αίτηση σαν διαδικασία, να αποδείξει τη χρησιμότητα μιας τέτοιας πρόσληψης και κυρίως να δικαιολογήσει το γεγονός ότι δεν βρίσκει για τη συγκεκριμένη θέση Αμερικανό Υπήκοο.

Αυτό το "εκπαιδευτικός" και σε συνδιασμό με την ελληνική ομογένεια ίσως έχει κάποια τύχη. Δοκίμασε να ψάξεις μέσω google οτιδήποτε σχετικό για την περιοχή της Αστόρια , ΝΥ και του Τάρπον Σπρινγκς, FL.

 

[GreekTeacher]

Το sponsorship δεν ειναι πρόγραμμα. Είναι η διαδικασία μέσω της οποίας μια επιχείρηση αιτείται απο το Federal Government και το State την άδεια για να προσλάβει μέσω Visa εργασίας, μη Αμερικανό Υπήκοο. Η συγκεκριμένη διαδικασία δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι πριν την 11η Σεπτεμβρίου ήταν σχεδόν τυπική για κάποιον που κατείχε τίτλο σπουδών. Πλέον τα πράγματα έχουν δυσκολέψει αφάνταστα αφού το Αμερικανικό Κράτος πλέον απαιτεί από τον εργοδότη, ο οποίος σημειωτέο πληρώνει και ένα αρκετά αξιοσημείωτο ποσό για την αίτηση σαν διαδικασία, να αποδείξει τη χρησιμότητα μιας τέτοιας πρόσληψης και κυρίως να δικαιολογήσει το γεγονός ότι δεν βρίσκει για τη συγκεκριμένη θέση Αμερικανό Υπήκοο.

Αυτό το "εκπαιδευτικός" και σε συνδιασμό με την ελληνική ομογένεια ίσως έχει κάποια τύχη. Δοκίμασε να ψάξεις μέσω google οτιδήποτε σχετικό για την περιοχή της Αστόρια , ΝΥ και του Τάρπον Σπρινγκς, FL.

Λογικό να προσπαθούν με οποιονδηποτε τροπο να προστατεψουν τον κοσμο! Δυστυχώς βεβαια για όσους ψσχνουν για κατι καλυτερο και δεν μπορούν να το έχουν!
Ευχαριστώ πααααρα πολύ για την βοήθεια και τις πληροφορίες...καλη τύχη και ό.τι καλύτερο στη ζωή σου

 

[marsal]

Τα τελευταία δύο - τρία χρόνια ένα σαράκι μέσα μου με έτρωγε...Γενικά έχοντας επηρρεαστεί η αλήθεια από τα ταξιδια που είχα κάνει όλα αυτά τα χρόνια, πάντα με συνάρπαζε το γεγονός να μείνω έξω. Πολλές φορές βέβαια το γεγονός ότι η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική σε ένα ταξίδι σε συγκριση με την μόνιμη διαμονή είναι γεγονός.Οι προυποθέσεις όμως δύσκολες...

Δύσκολες κατά μια έννοια. Γιατί για πολλους στη θέση μου ένα Αμερικάνικο διαβατηριο που απέκτησα στα 11 θα ήταν κάτι πολύ θετικό . Ειδικα στην Έλλαδα του 2016 που επικρατεί αβεβαιότητα τριγύρω μας. Για μένα όμως η ιδιαιτερότητα και η φύση της εργασίας μου ήταν τέτοια που μου έδινε το δικαίωμα να παραμένω σταθερός εργασιακά και να μην "σκαλίζω" αυτό το θέμα...

Να κανω μια παρένθεση και να αναφέρω οτι οι σχετικές αποφάσεις , με πάντα αυτό το κλίμα το συντηρητισμού και της άποψης "κατσε στα αυγά σου" να με κυριέυει, είχαν παρθεί πριν 2-3 χρόνια. Όταν και ξεκίνησα μαθήματα Νορβηγικών για την Βόρεια αυτή χώρα. Βέβαια στην πορεία τα δεδομένα άλλαξαν και τελικά το γεγονός ότι είχα υπηκοότητα και συγγενείς εδώ μέτρησε καθοριστικά.

Κάποια στιγμη λοιπόν ξέθαψα το διαβατήριο από ένα συρτάρι και κάνοντας την ανανέωση του άρχισα να πιστεύω ότι εχω κάνει σημαντικά βήματα. Οι συγγενείς και φίλοι με ρώταγαν " ωραία και τι θα κάνεις εκεί"? Και είχαν δίκιο. Έχεις ένα μέρος να μείνεις εκεί, και μετά? Με τα πολλά πολλά ο καιρός πέρασε το βιογραφικό μου κακοφτιαγμένο όσο δε πάει καθότι δεν είχα καμιά απολυτως εμπειρία σ αυτά, έφευγε αλλά ανταπόκριση δεν υπήρχε. Ίσως να μην έιχα θεσει συγκεκριμένους στόχους έλεγα ωρες ωρες και ξεχνιόμουν. Σ αυτό βοηθούσε και το γεγονός ότι είχα μια σταθερή εργασία οποτε καπου το ενδιαφερον μου και η ελλειψη πιεσης για κατι αμεσο, ατονουσε τις προσπαθειες μου.

Το καλοκαίρι πήρα την απόφαση να ταξιδέψω στις ΗΠΑ για ένα γάμο ενός ξαδέρφου μου. Αφου εφαγα πολλα λεπτα να εξηγησω στο Γερμανο τελωνειακο πως γινεται να μην εχω σφραγιδα εξοδου απο ΗΠΑ αφου το διαβατηριο εκδοθηκε στην Ελλαδα, κατάφερα να φτάσω. Ήταν η καθοριστικη κίνηση μιας και αυτές τις εβδομάδες , προχώρησαν ραγδαία θέματα άκρως σημαντικά. Πρώτα απ όλα το Resume έγινε Αμερικανικό και προσιτό και το κυριότερο έλαβα την ενημέρωση και εικόνα απο διαφορους σχετικους με το θέμα συγγενείς μου, ότι με 10+ χρόνια προυπηρεσία στο αντικείμενο ακόμα και αν, οπως αποδειχθηκε, στην Αμερική μιλάμε για διαφορετικό εργασιακό πλανήτη, θα έχω πολλές κρούσεις για εργασία. Ειδικά έχοντας λύσει το μέγαλυτερο προβλημα. Την δυνατότητα παραμονής μονιμα στις ΗΠΑ. Ταυτόχρονα συμφώνησα με την οικογένεια μου για φιλοξενία όσο καιρό χρειαστεί μέχρι να βρώ εργασία. Στην επιστροφη εκπληκτος διαπιστωνω οτι ο Γερμανος τελωνιακός (αλλος οχι ο ιδιος εννοειται) σε σπαστα ελληνικα , μου κανει ερωτησεις για να δει αν ειμαι οντως Ελληνας η εχω κανει πλαστογραφια...και ολα αυτα με Αμερικανικο διαβατήριο. Μετα το τελος του ελεγχου τον ρωτησα και ευγενικοτατα μου εξηγησε οτι εχουν εντοπιστει πολλα διαβατηρια υπηκοοων γειτονικων κρατων απο την Ελλαδα που πανε μεσω ESTA με ελληνικό διαβατήριο στις ΗΠΑ και μενουν εκει λαθραια. Βεβαια τι σχεση ειχε με εμενα αυτο δε ξερω...

Έχοντας λοιπον γυρισει στην Ελλαδα και έχοντας παρει τις αποφάσεις μου παω στη δουλεια μου Δευτέρα πρωι και ανακοινωνω παραιτηση. Τι μεγαλύτερη βόμβα μεγατόνων να υπάρχει από ενα Σμηναγο με 16 χρόνια υπηρεσίας σύνολο να παραιτείται χωρίς σύνταξη κτλ σε τόσο μικρή ηλικία; Εγω όμως παρότι πολλοι προσπαθουν να συζητησουν μαζι μου με ατάκες "κρίμα , η Αεροπορία δε πρεπει να χάνει στελέχη σ αυτη την ηλικία" κτλ , εχω τα αυτιά μου κλειστα. Ίσως λίγο αλαζονικα, δεν θέλω να συζητήσω πολύ τα δεδομένα ξέροντας ότι "εγώ ξέρω " τι κάνω και που να εξηγώ τώρα στον καθένα τι γίνεται στις ΗΠΑ. Ποιος να μου έλεγε πριν 16 χρόνια όταν έμπαινα στη Σχολή Ικάρων ότι τα πράγματα θα εξελίσονταν έτσι στη ζωή...

Έπειτα έκλεισα εισητήρια και μεσα σε λιγο καιρό βρέθηκα εδώ . Για να μη κουράζω άλλο θα αναφέρω ότι μεσα σε 2 μήνες με αρκετή επιμονη βρήκα δουλεια, και πρόσφατα νοίκιασα ενα διαμέρισμα. Στην πορεία έκανα διάφορες απαραίτητες κινήσεις (διπλωμα αυτοκινήτου, πιστωτικές για χτίσιμο credit score , ασφαλιση απο το State μεχρι να βρώ εργασια κτλ). Το μόνο που δεν έχω κάνει ακόμα ειναι να βρώ μια ελληνοαμερικάνα νύφη. Το κακό είναι ότι τα σόγια έχουν ξεκινήσει ήδη τις απόπειρες...!!!!

Δεν εχω παρα να πω μπραβο για την αποφαση σας να αφήσετε κατι μονιμο στην Ελλαδα (αφου εισασταν αξιωματικος στην Π.Α) και να αναζητήσετε κατι καλύτερο στο εξωτερικο. Δεν ξερω πολλούς που θα έπαιρναν μια τέτοια αποφαση. Αντιθετως πολλοι ονειρευονται να μπουν σε μια στρατιωτικη σχολη, ωστε να "εξασφαλισουν" το μέλλον τους. Βεβαιως καθοριστικο ρολο, θεωρώ, πως επαιξε η υπαρξη αφενος του αμερικανικου διαβατηρίου και αφετερου των συγγενων. Αν λειπουν αυτοι οι δυο παραγοντες, η αποφαση γινεται ιδιατέρως δυσκολη... Βεβαιως με τη σημερινη κατασταση στην Ελλαδα, ολο και περισσοτεροι σκεφτονται το εξωτερικο( μεσα σε αυτους κι εγω...). Ωστοσο φανταζει δυσκολο να ξεκινησεις απο το μηδεν σε μια ξενη χωρα, κυριως οταν δεν εισαι 25 χρονων... Εσεις βρηκατε εργασια κοντα στο αντικείμενό σας; Αντιμετωπίσατε πολλες δυσκολιες; Να υποθεσω οτι νιωθετε δικαιωμενος, εκ του αποτελεσματος, για την αποφαση να μεταναστεύσετε; Καλη συνέχεια!

 

[arabickostas]

Δεν εχω παρα να πω μπραβο για την αποφαση σας να αφήσετε κατι μονιμο στην Ελλαδα (αφου εισασταν αξιωματικος στην Π.Α) και να αναζητήσετε κατι καλύτερο στο εξωτερικο. Δεν ξερω πολλούς που θα έπαιρναν μια τέτοια αποφαση. Αντιθετως πολλοι ονειρευονται να μπουν σε μια στρατιωτικη σχολη, ωστε να "εξασφαλισουν" το μέλλον τους. Βεβαιως καθοριστικο ρολο, θεωρώ, πως επαιξε η υπαρξη αφενος του αμερικανικου διαβατηρίου και αφετερου των συγγενων. Αν λειπουν αυτοι οι δυο παραγοντες, η αποφαση γινεται ιδιατέρως δυσκολη... Βεβαιως με τη σημερινη κατασταση στην Ελλαδα, ολο και περισσοτεροι σκεφτονται το εξωτερικο( μεσα σε αυτους κι εγω...). Ωστοσο φανταζει δυσκολο να ξεκινησεις απο το μηδεν σε μια ξενη χωρα, κυριως οταν δεν εισαι 25 χρονων... Εσεις βρηκατε εργασια κοντα στο αντικείμενό σας; Αντιμετωπίσατε πολλες δυσκολιες; Να υποθεσω οτι νιωθετε δικαιωμενος, εκ του αποτελεσματος, για την αποφαση να μεταναστεύσετε; Καλη συνέχεια!

Σε ευχαριστώ πολύ. Η αλήθεια είναι ότι αυτές οι αποφάσεις, πολλοί πιστεύουν ότι δε θέλουν πολλή σκέψη και πρέπει να παίρνονται σε μια νύχτα μέσα...Φυσικά, όταν μιλάμε για μετανάστευση "τα δεδομένα" επιταχύνουν σαν καταλύτης ή επιβραδύνουν σαν φρένο την απόφαση. Το θέμα του εφικτού, όσον αφορά την νομιμη μετανάστευση που για μένα ήταν το Αμερικάνικο Διαβατήριο, αποτελεί αυτό που λέμε "κλειδί" της πόρτας. Το να έχεις συγεννείς είναι πάρα πολύ σημαντικό , όχι μόνο για την αρχική διαμονή, μιας και αυτό εφόσον μετακομίσεις και έχεις ήδη στα σκαριά τον επόμενο επαγγελματικό σταθμό, είναι απλό. Είναι όμως σημαντικότατο γιατί έχεις ανθρώπους να σου πουν βασικά πράγματα που λόγω διαφορετικής κοινωνίας και νοοτροπίας εμείς οι Έλληνες αγνοούμε..

Προσωπικά μετακόμισα με μια προοπτική εργασίας που επιτάχυνε την απόφαση μου, η οποία όμως τελικά δεν προχώρησε. Η αλήθεια όμως είναι ότι ήρθα με προοπτική να βρώ κάτι μέσα σε έξι μήνες, αυτό ηταν το πλάνο. Βρήκα πάνω στο αντικείμενο μου κάτι μετά απο δύο μήνες (θεωρείται μεγάλη επιτυχία), αλλά το ψάξιμο αυτής της περιόδου πραγματικά ηταν εξωπραγματικό. Έστελνα αιτήσεις και βιογραφικά, καθώς και συμμετείχα σε job fairs σε απίστευτα μεγάλο βαθμό. Τελικά το ότι ήμουν αξιωματικός στην Π.Α , σε μια χώρα που σέβεται της Ενοπλες Δυνάμεις της , μέτρησε καταλυτικά καθότι μου προσφέρθηκε μια ευκαιρία παρότι δεν είχα την παραμικρή προυπηρεσία για τις επιχειρήσεις στις ΗΠΑ , καθώς και το αντικείμενο αποδείχτηκε παντελώς διαφορετικό, ακόμη και αν ο τομέας ήταν ο ίδιος με αυτόν που εργαζόμουν στην Ελλάδα.

Το να είσαι ικανοποιημένος και να νιώθεις δικαιωμένος είναι κάτι πολύ προσωπικό και σχετικό. Άλλος αρέσκεται στο να βγάζει χρήματα πολλά και τίποτα άλλο. Άλλος θέλει να έχει ηλιο και ζέστη 12 μήνες το χρόνο...Το θετικό είναι ότι βάζεις τα δικά σου δεδομένα και "θέλω" και επιλέγεις τι σ αρέσει να κάνεις. Η Αμερική σου προσφέρει τις ευκαιρίες το θέμα είναι να εισαι έτοιμος να τις αρπάξεις.Το ίδιο πιστεύει παντού πιστεύω.....