Traveller
Member
- Μηνύματα
- 3.938
- Likes
- 3.932
Περιεχόμενα
Για μένα ήταν θέμα τιμής… και μάλιστα διπλής τιμής… από την μια η φήμη μου και από την άλλη η τσέπη μου δεν μου επέτρεπαν με τίποτε να δώσω 310? στην αποστειρωμένη Swiss για να πετάξω μέχρι την πρωτεύουσα του σνομπ την αστραφτερή Ζυρίχη… δεν θα πληρώσω εγώ τις ρεμούλες και την κακοδιαχείριση της μακαρίτισσας Swissair σκέφτηκα, ούτε θα ενισχύσω το αναίσχυντο μονοπώλιο Aθήνα-Ζυρίχη της ξετσίπωτης κόρης της Swiss… κορόιδα ας έψαχναν αλλού… Έξω από τις ρητορείες και τους αφορισμούς όμως το πρόβλημα παρέμενε, έπρεπε να βρω έναν σχετικά φτηνό τρόπο να φτάσω στη Ζυρίχη, αλλά ντάλα δεκαπενταύγουστο οι τιμές των εισιτηρίων ακολουθούσαν κατά πόδας τις τιμές της θερμοκρασίας , φωτιά και λαύρα… έψαξα διόδους διαφυγής και διαπίστωσα ότι ο δρόμος μέσω των Σλοβενικών Άλπεων μπορεί να μην ήταν ο συντομότερος αλλά σίγουρα ήταν ο φτηνότερος… για την επιστροφή έβαλα νερό στο κρασί μου κόλλησα μια μέρα άδεια και κατέληξα στο παρακάτω αριστούργημα…
ATH-LJU-ZRH με την ρεβιζιονιστική ADRIA
(Kορυφαία ατάκα μάνας μου για την εταιρία… ADRIA? Τι είναι αυτό παιδάκι μου? Όνομα καινούργιας γκόμενας? Κάγκελο εγώ…)
ZRH-MIL με το τρένο της μεγάλης φυγής… και τέλος
MXP-ATH με την εκνευριστική αλλά φτηνότατη Easy…
Στάθηκα ίσως λίγο τυχερός μια που εκμεταλλεύτηκα το promotion των Ελβετικών σιδηροδρόμων και έδωσα για το ZRH-MIL μόλις 22?, αλλά τι να κάνουμε η τύχη βοηθά τους τολμηρούς… στα 22? του τρένου λοιπόν προσθέστε άλλα 125? το ΑΤΗ-LJU-ZRH και άλλα 35? το MXP-ATH και το κοντέρ σταματάει στα 182?… καθόλου άσχημα αν τα συγκρίνεις με τα 310? της τζαναμπέτας Swiss… κοντολογής έσωσα και την υπόληψη μου και την τσέπη μου…
Πέμπτη 19/8 λοιπόν, κατά της τέσσερις το μεσημέρι, έκανα θριαμβευτική είσοδο στο γαλαξιακό υπερχάμπ του Βενιζέλος… αυτή την φορά χρησιμοποίησα τον προαστιακό… τον γουστάρω τον προαστιακό, σου δίνει μια εσάνς χλίδας, μια ψευδαίσθηση πολιτισμού, μια οδό διαφυγής από την μιζέρια της ψωροκόστενας… μοντέρνα κλιματιζόμενα βαγόνια, αυστηρή τήρηση των δρομολογίων, βαρύγδουπες ανακοινώσεις, υπέροχα πράγματα… το Ευρωπαϊκό του θέματος χαλούσε βέβαια που και που από τις φάλτσες φωνές των Αθιγγάνων που με συνοδεία μπαγλαμά εκλιπαρούσαν για βοήθεια και από τις σουρεαλιστικές κουρελαρίες- πανό των εργαζομένων στον ΟΣΕ, που χωρίς ίχνος αιδούς απεύθυναν στον ταλαίπωρο επιβάτη το απίστευτο ερώτημα… ΦΑΝΤΑΖΕΣΤΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΧΩΡΙΣ ΤΡΕΝΑ?? Υπέθεσα ότι έκαναν μαύρο χιούμορ μια που ποτέ η Ελλάδα δεν είχε τρένα, παρά μόνο έναν υδροκέφαλο αδηφάγο ΟΣΕ που συσσώρευε ζημίες από ιδρύσεως του και οι υπηρεσίες του ήταν επιπέδου σιδηροδρόμων Μαυριτανίας…
Στα γκισέ της ADRIA η ουρά ήταν ελάχιστη… on line check in από Αθήνα η ADRIA δεν προβλέπει, γιαυτό και απευθύνθηκα στη συμπαθή τσεκινατζού λέγοντας της τα αυτονόητα… πετάω για Ζυρίχη και θέλω παράθυρο και μπροστά και στις δύο πτήσεις… συγχρόνως της έδωσα τον αριθμό της κάρτας μου για να μου περάσει τα μίλια μου… με εξυπηρέτησε η κοπέλα δεν λέω, την 9Α μου έδωσε και στα δύο σκέλη αλλά όταν τα πράγματα πήγαν στα μίλια με κοίταξε με δύσπιστο ύφος και μου είπε…
- Έχετε γράψει λάθος τον αριθμό της κάρτας σας ή η κάρτα σας δεν είναι miles & more, δεν μπορώ να σας βοηθήσω…
Προσπάθησα να φανώ ψύχραιμος και σας το ορκίζομαι δεν την έβρισα καν…
- Δεσποινίς , της είπα, κάντε μια ακόμη προσπάθεια είμαι σίγουρος πως δεν έχω κάνει λάθος τον αριθμό…
- Έχετε κάνει λάθος επέμενε εκείνη , κρατήστε τα αποκόμματα και στείλτε τα μετά την επιστροφή σας στη LUFTHANSA…
Η προϊστάμενη της συναίνεσε χαμογελώντας συγκαταβατικά… πήγα να τις πω και τις δύο ανίκανες αλλά κρατήθηκα… δεν θα μου χαλάσουν εμένα την ταξιδιωτική υπερπαραγωγή μου δύο άσχετες… χαιρέτισα με ψυχρό ύφος και χάθηκα στα free shop… χάζεψα μουστάρδες ,ελιές, λουκούμια πήρα εφημερίδα και κατέβηκα στα βάθη του Βενιζέλος περιμένοντας το λεωφορειάκι… την στιγμή που διάβαζα για την απόκτηση του Νέμεθ από τον θρύλο άκουσα τα μεγάφωνα να αναγγέλλουν την επιβίβαση μας και συγχρόνως να φωνάζουν το όνομά μου… ένας ωραίος τυπάς μου ανακοίνωσε το αυτονόητο… τελικά τα μίλια μου είχαν περαστεί κανονικά, ήταν ένα λάθος του συστήματος… γέλασα , ευχαρίστησα και περίμενα στην ουρά μου… λάθος στον εγκέφαλο της τσεκινατζούς ήταν αλλά…
Το CRJ-900 (S5-AAK) ήταν μόλις τριών ετών και το έδειχνε… καθαρό, με δερμάτινα καθίσματα , άριστο seat pitch και συμπαθητικές αεροσυνοδούς… βολεύτηκα στην 9Α και κάπου εκεί χαλάστηκα… το παράθυρο δεν ήταν ακριβώς δίπλα μου αλλά ελάχιστα πίσω μου… το γνωστό ελάττωμα των Embraer τώρα και στα Canadair… η πτήση ήταν σχεδόν γεμάτη. καμιά εβδομηνταπενταριά άτομα στην συντριπτική τους πλειοψηφία Σλοβένοι που γύριζαν πίσω στην πατρίδα τους από καλοκαιρινές διακοπές… το CRJ κυριολεκτικά εκτοξεύτηκε από τον 9L και ελάχιστα λεπτά αργότερα απολαμβάναμε την μαγευτική θέα του ηλιόλουστου Σαρωνικού… το δύο κορίτσια βγήκαν με το καροτσάκι παγανιά μοιράζοντας στο κοινό τους υγρά καύσιμα και ένα σαντουιτσάκι της συμφοράς… ήπια μια ωραία Βραζιλιάνικη πορτοκαλάδα Σλοβένικης εμφιαλώσεως, ένα ποτήρι κρυστάλλινο νερό από τις Σλοβενικές Άλπεις και άφησα το θλιβερό σαντουιτσάκι μου στο σαβούρα διπλανό μου που το εξαφάνισε σε χρόνο dt… o captain σε εκπληκτικά Σλοβενοαγγλικά μας πληροφόρησε ότι η πτήση μας θα ήταν δυο ώρες και πέντε λεπτά ή πέντε ώρες και δύο λεπτά χωρίς ή με αναταράξεις και με φοβερή θέα σε όλη ή την μισή διαδρομή… αυτά κατάλαβα αυτά σας λέω… γενικά όμως ήταν ομιλητικότατος και σχεδόν κάθε εικοσάλεπτο μας πληροφορούσε για την θέση μας… το περιοδικό της ADRIA ήταν επιπέδου Μογγολικής σουρεαλιστικής ταινίας και έτσι προτίμησα να διαβάσω το αφιέρωμα της εφημερίδας για τα χάλια του Θρύλου… κάπου πάνω από το Σπλιτ θέλησα να ικανοποιήσω το γνωστό μου βίτσιο και να επισκεφτώ την τουαλέτα… εις μάτην… η πίσω ήταν χαλασμένη και η μπροστά είχε ουρά Αιγυπτιακού μποτιλιαρίσματος… λες να ήταν το σάντουιτς και να τους έπιασε ομαδικό τσιρλιό? Λες? Άφησα λοιπόν την τουαλέτα κατά μέρος και ξαναγύρισα στα χάλια του Θρύλου... αναλυτικό ρεπορτάζ για την τουαλέτα σε μια από τις επόμενες πτήσεις μας...
Ακριβώς στην ώρα μας, δύο ώρες και κάτι ψηλά από την αναχώρηση μας, το CRJ smooth like silk τροχοδρομούσε στο τροχόδρομο του Ljubljana Joze Pucnik Airport…To διεθνές αεροδρόμιο της Λιουμπλιάνα και έδρα της ADRIA είναι καινούργιο, μικρό και συμπαθές… high light του η εκπληκτική θέα των Άλπεων πίσω από το κυρίως κτίριο... η εκ βάθρων ανακαίνιση του τελείωσε μόλις το 2007 και το αποτέλεσμα είναι αξιοπρεπές… καμιά δεκαριά φυσούνες , δύο τρία μαγαζάκια για free shop και αυτό είναι όλο, μην τρελαθούμε κιόλας … το connection μας για Ζυρίχη ήταν της τάξεως του σαρανταπενταλέπτου και η πτήση μας οn time… δεν θα μπορούσε να ήταν κι αλλιώς άλλωστε μιας που το αεροπλάνο ήταν ακριβώς το ίδιο και με ακριβώς ίδιο πλήρωμα… χαιρέτισα την ίδια αεροσυνοδό, κάθισα στην ίδια θέση , ήπια το ίδιο νερό και δεν έφαγα το ίδιο χάλια σάντουιτς… η μοναδική διαφορά ήταν ότι εδώ η πτήση ήταν ασφυκτικά γεμάτη και ότι δίπλα μου καθόταν μια Σλοβένα τεραστίων διαστάσεων που ροχάλιζε μανιωδώς σε όλη σχεδόν την πτήση… που σκέψη να την πηδήξω και να πάω τουαλέτα... δεν είναι καιροί για ηρωισμούς... το ρεπορτάζ λοιπόν για την τουαλέτα αναβάλλεται...
Πενηνταπέντε λεπτά αργότερα ο ζωογόνος Ελβετικό αέρας με μαστίγωνε και ω του θαύματος δεν ήταν κρύος … η θερμοκρασία στις 8.30 το βράδυ έδειχνε 24 βαθμούς… η απόδραση μου στην Ελβετία άρχιζε υπέροχα…
_____________________________________________________________
photo by wikipedia.org
Αυτό το αρχείο εικόνας διανέμεται με τους όρους της άδειας Creative Commons / Αναφορά - Παρόμοια Διανομή 3.0 Unported
Οι κύκνοι ολόγυρά μου έκαναν πάρτι… είχαν μαζευτεί πλάι μου και καταβρόχθιζαν λαίμαργα το ψωμάκι που τους πέταγα… Έπαιξα αμήχανα με το μεταλλικό πράσινο κουτάκι του proseccο και σιγά -σιγά άρχισα να το αδειάζω… πιτσιλούσε παντού… τα παπούτσια μου , το κράσπεδο της λίμνης, τα φτερά των κύκνων... αυτοί έξαφνα εγκατέλειψαν τις νερωμένες μπουκίτσες από το ψωμί και όρμισαν στο ρυάκι από το ξεθυμασμένο αφρώδες κρασί… με μανία άρχισαν να πίνουν… μαγεμένος τους κοίταγα… μεθούσα τους κύκνους της Zurichsee…
Τα βρώμικα τελικά παντού στο κόσμο είναι υπέροχα… πόσο μάλλον στη Ζυρίχη…οι inside πληροφορίες μου μιλούσαν για μια υπέροχη καντίνα-εστιατόριο ακριβώς απέναντι από την λίμνη, στο Bellevue…σιγά μη δεν την έβρισκα… Sternen Grill… κάθισα στην ουρά…λίγα λεπτά αργότερα γευόμουν ένα βρώμικο κλάσης… ξεροψημένο, βουτηγμένο στη μουστάρδα παρέα με έξτρα ψωμάκια… και τότε έκανα το λάθος… αντί να ακολουθήσω την πείρα χρόνων που προστάζει το λουκάνικο να συνοδεύεται από μπύρα θέλησα να πρωτοτυπήσω και διάλεξα για υγρό καύσιμο ένα prosecco, και μάλιστα σε μεταλλικό κουτάκι αναψυκτικού…ανοησίες… προσπάθησα να κατεβάσω δύο τρεις γουλιές… εις μάτην… δεν πίνονταν… πέρασα τον δρόμο και κάθισα στο πεζούλι της λίμνης… η θέα ήταν υπέροχη… τα καραβάκια χάνονταν στον ορίζοντα, ο κόσμος χαίρονταν ανάσκελα την αυγή των πραγμάτων πανηγυρίζοντας την θερμοκρασία ρεκόρ των 32 βαθμών και οι κύκνοι πλατσούριζαν στα πόδια μου… άρχισα να τους ταϊζω και να τους μεθάω…
Η Bahnhofstrasse είναι ακριβώς αυτό που λέει το όνομά της… ο δρόμος του σταθμού… ξεκινάει από τον τεράστιο, υπέροχο, μεγαλόπρεπο, προσθέστε και ότι άλλο υπερθετικό σας έρχεται στο νου, σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης και καταλήγει στη λίμνη… ο κεντρικότερος δρόμος της πόλης, ο δρόμος του πλούτου… τράπεζες, κοσμηματοπωλεία, ρολογάδικα, ακριβές μπουτίκ και ξανά τράπεζες κοσμηματοπωλεία, ρολογάδικα… αυτά τα ταπεινά θα συναντήσετε στη βόλτα σας… η αφάνταστη πληκτικότητα της χλιδής… την μονοτονία του πλούτου διακόπτουν φορές -φορές όμορφα λουλουδάδικα και cafe… είναι ωραία τα ανθοπωλεία στη Ζυρίχη… εντυπωσιακά, καλόγουστα, φανταχτερά, όαση χρώματος, στυλάτη αισθητική ανορθογραφία στο μεγαλόπρεπο γκρίζο της Bahnhofstrasse των τραπεζών… στο Café Sprungli θα σταματήσετε… θα διαβείτε την πόρτα του και θα μαγευτείτε από το απόλυτο βασίλειο της σοκολάτας και των παραγώγων της… καθήστε σε ένα τραπεζάκι, χαζέψτε τους πιο σνομπ ανθρώπους του κόσμου και χαθείτε στη σοκολατένια κόλαση των γλυκών… μη διστάσετε διόλου… ξεχάστε τα υπερτιμημένα και αμφιβόλου γεύσης Αυστριακά γλυκίσματα τύπου Sacher torte και εμπιστευτείτε το ένστικτό σας… είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι δεν θα σας προδώσει μια που ότι και να πάρετε θα είναι άριστο… απλά παραγγείλετε και απολαύστε…
Η εκκλησία της Grossmunster από απέναντι μου έκλεινε πονηρά το μάτι … σκαρφαλωμένη σε ένα μικρό λοφίσκο, με τους δίδυμους τρούλους της σήμα κατατεθέν της πόλης και με φαντασμαγορική θέα στο ποτάμι και την λίμνη είναι πραγματικά ένας εντυπωσιακός τόπος λατρείας… κι όμως αυτός ο τόσο μεγαλόπρεπος ναός δεν είναι η μητρόπολη της πόλης… μητρόπολη είναι η Fraumunster… κτισμένη τον 13ο αιώνα βρίσκετε στην άλλη άκρη του ποταμού αντικριστά στη Grossmunster… η Fraumunster εξωτερικά και εσωτερικά είναι μια γοτθική cathedral σαν κι αυτές που συναντάς κατά δεκάδες σε όλες τις κεντροευρωπαικές πόλεις… ο λόγος επίσκεψης εδώ είναι ειδικός … άνοιξα την πόρτα , προσπέρασα την κοσμοσυρροή των τουριστών που συνωστίζονταν στην εξώπορτα κι έστεκα μαγεμένος να τα κοιτάω… ο λαμπερός πρωινός ήλιος έλουζε την εκκλησία και αναδείκνυε όλη την μεγαλοπρέπεια των χρωμάτων και των σχεδίων τους… μάλλον τα ωραιότερα βιτρό που έχω δει ποτέ… ο μέγας Chagall προς το τέλος του βίου του σίγουρα είχε θεία έμπνευση όταν τα φιλοτεχνούσε… το 1967, στα ογδόντα του σχεδίασε και κατασκεύασε πέντε δεκάμετρα αριστουργηματικά βιτρό… ξεχάστε ότι έχετε δει…ο Chagall προχώρησε ένα βήμα πιο μπροστά και ξεπέρασε την συμβατική τεχνοτροπία… σαφέστατα και τα θέματα είναι δανεισμένα από την θρησκεία αλλά οι μορφές παύουν να είναι κλασσικά αυστηρές… χάνουν την γήινη υπόσταση τους και με την βοήθεια των εντυπωσιακών χρωμάτων διαχέονται … μιλάμε για αξεπέραστα σχεδόν εξπρεσιονιστικά καλλιτεχνήματα παντρεμένα με μια πανδαισία χρωμάτων… ποιος είπε ότι η μοντέρνα τέχνη δεν μπορεί να υποβάλει και να υπηρετήσει άριστα την θρησκεία; Απέναντι από τα βιτρό του Chagall βρίσκετε ένα εξίσου αριστουργηματικό βιτρό του Giacometti παρόμοιας τεχνοτροπίας κι αυτό… τολμώ να πω ότι τα συγκεκριμένα βιτρό είναι λόγος επίσκεψης στη Ζυρίχη…
Το είδα στα δεξιά μιας λιθόστρωτης κατηφοριάς στα βάθη της παλιάς πόλης… φτιασιδωμένο κι αυτό βέβαια, αλλά σκιά του μυθικού εαυτού του… Cabaret Voltaire…ο μύθος δημιουργήθηκε στην αρχή σχεδόν του πρώτου μεγάλου πολέμου, κορυφώθηκε στα μέσα του και στο τέλος του σιγά - σιγά ξεθώριασε… Η ουδέτερη Ελβετία προσέφερε τότε το κατάλληλο υπόβαθρο για την κυοφορία ενός αντιπολεμικού ρεύματος και η Ζυρίχη την φιλόξενη έδρα ενός πολιτιστικού πολυχώρου που μέσα από αυτόν καλλιτέχνες απ όλη την Ευρώπη βρήκαν την ευκαιρία να εκφράσουν την αγανάκτηση τους για τον πόλεμο και τα συμφέροντα που υπηρετούσε…στο Cabaret Voltaire λοιπόν μια ομάδα από εντελώς διαφορετικές προσωπικότητες καλλιέργησε ένα καινούργιο εικαστικό-πολιτιστικό ρεύμα που αργότερα επεκτάθηκε σε άλλες πόλεις και εξελίχθηκε στο κίνημα του Ντανταϊσμού... στις μέρες μας το Cabaret Voltaire επιβιώνει κανονικά και οι επίγονοι του Μπαλ , του Ρίχτερ, και του Τζαρά δίνουν παραστάσεις, συμμετέχουν σε φιλολογικές βραδιές, οργανώνουν εκθέσεις…
Η μαρμάρινη εντοιχιζόμενη πλάκα στην πρόσοψη ενός καλαίσθητα αναπαλαιωμένου σπιτιού ήταν λιτή και περιεκτική… «Αυτή εδώ ήταν η τελευταία κατοικία του Λένιν στη Ζυρίχη πριν ξεκινήσει το μεγάλο ταξίδι της επιστροφής για την οργάνωση της σοσιαλιστικής επανάστασης του 1917»… στο ισόγειο ένα κατάστημα με memorabilia και απέναντι από την κύρια είσοδο δύο τρείς Ρώσοι, μάλλον συμπαθούντες, φωτογράφιζαν… το σπίτι δεν είναι μουσείο, δεν είναι τίποτε, παρά μόνο σπίτι… στέκει εκεί για να θυμίζει στους επαΐοντες ότι από εδώ ξεκίνησαν όλα…
Η αξεπέραστη η γοητεία της παλιάς πόλης που ξεκουράζεται νωχελικά και στις δύο μεριές του Limmat είναι δεδομένη… ανεμοδαρμένα στενοσόκακα, αναπαλαιωμένα σπίτια μπιζού του 16ου και του 17ου αιώνα, ατμοσφαιρικές πλατείες, περίτεχνες φοντάνες… κάθισα στο café Odeon χαζεύοντας ξανά το ποτάμι και την Grossmunster… ήπια μια γουλιά καφέ και χάθηκα για μια ακόμη φορά στα βάθη της ιστορίας… o Huldrych Zwingli το 1519 έγινε πάστορας στη Grossmunter και σχεδόν αμέσως άρχισε να ευαγγελίζεται την θρησκευτική του μεταρρύθμιση… πέθανε σχετικά νέος αλλά ο λόγος του και οι ιδέες του γρήγορα εξαπλώθηκαν… το όνομα του σήμερα στέκει επάξια δίπλα σε αυτό του Λούθηρου και του Καλβίνου… είναι ο τρίτος μεγάλος ιστορικός ηγέτης της θρησκευτικής κοσμογονίας που ξεκίνησε δειλά –δειλά από την Ελβετία και εξαπλώθηκε σε όλη σχεδόν την Ευρώπη… λίγα χρόνια αργότερα η Καθολική παντοκρατορία ήταν παρελθόν…
Το καραβάκι για το Zurichhorn park φεύγει από την αποβάθρα του Bellevue, πάντα στην ώρα του… άφησα τρία φράγκα για τον καφέ στον ασπρομάλλη σερβιτόρο του Café Odeon και βιάστηκα να το προλάβω… με αντίτιμο μόλις ένα φράγκο απολάμβανα μια δεκάλεπτη μίνι κρουαζιέρα μέχρι το Zurichhorn, ένα φαντασμαγορικό παραλίμνιο πάρκο γεμάτο αιωνόβια δένδρα, περιοδικές εκθέσεις γλυπτικής, υπαίθριο κινηματογράφο, καλαίσθητα café… το καλοκαίρι ειδικά το τοπίο είναι σκέτη οπτική απόλαυση… αφέθηκα να χαθώ στη μαγεία του μέχρι που η πυρκαγιά του ήλιου που έδυε έσβησε σιγά – σιγά στα πρασινογάλαζα νερά της λίμνης… Σκάρτο μισάωρο περπάτημα αργότερα βρισκόμουν στην αρχή της Bahnhofstrasse… το τραμ της επιστροφής προς την βάση μου ήρθε σχεδόν αμέσως…
H ροδομάγουλη ευτραφής Ελβετίδα σερβιτόρος καθάριζε με επαγγελματική μαεστρία τον φρεσκοψημένο σολομό… δύο τρία πιτσιρίκια ξεκαρδισμένα έριχναν βουτιές από το πέτρινο γεφύρι, το τελευταίο ποστάλι έπαιρνε το δρόμο του για την Bodensee και ένας πορφυρός ήλιος μας χαιρετούσε πριν κάνει το μακροβούτι του στο Ρήνο… έτσι είναι άραγε ο παράδεισος; αναρωτήθηκα… όχι, έτσι είναι το Stein am Rhein… σκάρτη ώρα από την Ζυρίχη, στα μισά περίπου για την υπέροχη Bodensee… πραγματικά. το Stein am Rhein είναι ένα ξεχωριστό μέρος… αναδύει μια θαυμαστή ρομαντική αύρα… απλώνετε πάνω στο Ρήνο και σε καλεί να το αγαπήσεις…η παλιά του πόλη είναι ένα μεσαιωνικό όνειρο…περτόχτιστα τείχη, ατμοσφαιρικές πύλες, καρτποσταλικά σπίτια , λιθόστρωτοι δρόμοι, μεγαλόπρεπη πλατεία μα πάνω απόλα παθιασμένο ερωτικό αγκάλιασμα με τον Ρήνο… χαρείτε την πόλη, περπατήστε, κάντε βόλτες και κάπου στο δείλι, λίγο πριν πέσει ο ήλιος, καταλήξτε στην προκυμαία και βρείτε το εστιατόριο του Rheinfels Hotel… βολευτείτε στο τραπέζι σας, αγναντέψτε το υπέροχο του τοπίου και απολαύστε τον φρεσκοψαρεμένο από το ποτάμι σολομό που θα ξεκοκαλίσει για σας η ροδομάγουλη ευτραφής Ελβετίδα σερβιτόρος…
Καμιά σαρανταριά λεπτά βόρεια από την Ζυρίχη κοντά στα σύνορα με την Γερμανία, βρίσκεται το Schaffhausen , μια πόλη που η μεσαιωνική πατίνα παντρεύεται αρμονικά με την παραδοσιακή Ελβετική αρχιτεκτονική… η επίσκεψη στο Schaffhausen είναι χωρίς αμφιβολία εκ των ουκ άνευ.. ένα υπέροχο μεσαιωνικό κάστρο αγκαλιασμένο από αμπέλια διαφεντεύει την πόλη και τα περίτεχνα ζωγραφισμένα σπίτια της παλιάς πόλης δίνουν ένα ξέχωρο χρώμα στην αρχιτεκτονική της… Tο Schaffhausen όμως έχει κι ένα θλιβερό προνόμιο… ήταν η μόνη Ελβετική πόλη που κατά την διάρκεια του δεύτερου μεγάλου πολέμου βομβαρδίστηκε δις από τους Συμμάχους… αργότερα όλοι μίλησαν για λάθος… η πόλη βρίσκεται δίπλα στα σύνορα και… κανένας δεν τους πίστεψε, η ιστορία έγραψε το πρωτοφανές, μια Ελβετική πόλη βομβαρδίστηκε…
O θόρυβος ήταν εκκωφαντικός και το θέαμα συγκλονιστικά εντυπωσιακό… οι καταρράκτες του Ρήνου μπορεί να μην είναι οι ψηλότεροι στην Ευρώπη αλλά είναι με διαφορά πρώτοι σε όγκο νερού… αφήσαμε το αυτοκίνητο στο Schaffhausen και διαλέξαμε να φτάσουμε στην μεγάλη ατραξιόν με τα πόδια…είναι περίπου σαραντάλεπτος ο ποδαρόδρομος μέχρις εκεί… ένας υπέροχος περίπατος μέσα σε δάσος και δίπλα σε μικρούς παραποτάμους του Ρήνου… στο τέλος φτάνεις σε ένα ξέφωτο και σταματάς να τους ακούς μόνο… επιτέλους τους βλέπεις… μπορείς να τους θαυμάσεις από όλες τις μεριές… να τους πλησιάσεις από πάνω περπατώντας σε καλοσχηματισμένα μονοπάτια, να πληρώσεις ένα εισιτήριο και σχεδόν να τους αγγίξεις από το πλάι ή να δώσεις ακόμη κάτι παραπάνω να μπεις σε βαρκούλες και να φτάσεις μέχρι την καρδιά τους… την μαγεία του φυσικού τοπίου συμπληρώνει μια ανθρώπινη πινελιά… το μεσαιωνικό κάστρο του Schloss Worth Castle… το μέρος όπως καταλαβαίνετε είναι σπέσιαλ αλλά δυστυχώς όμως όπως κάθε σπέσιαλ μέρος έτσι και οι καταρράκτες πληρώνουν αδρά το τίμημα της δόξας τους… κατακλύζονται κάθε μέρα από χιλιάδες τουρίστες που προσπαθούν με κάθε τρόπο να ρουφήξουν ένα μέρος από την μαγεία τους… tip... προσπαθείστε να πάτε όσο πιο νωρίς γίνεται... έχετε σημαντικά περισσότερες πιθανότητες να περιδιαβείτε το τοπίο χωρίς να χαλάσετε την αισθητική σας από ένα ετερόκλητο πλήθος αλόφρονων τουριστών...
Το Neuhausen am Rheinfall είναι μια μικρή πολίχνη δίπλα ακριβώς στους καταρράκτες… γεννήθηκε πριν από 1100 χρόνια στις 21 Αυγούστου του 910… δεν είναι κάτι το σπουδαίο και την φήμη της την οφείλει αποκλειστικά στους καταρράκτες… γεμάτη μικρομάγαζα με σουβενίρ, φτηνά ταχυφαγεία και τα σχετικά… η επίσημη εθνική εορτή της Ελβετίας είναι η πρώτη Αυγούστου… κάθε χρόνο τέτοια μέρα, στις 21.30 το βράδυ, χιλιάδες κόσμος μαζεύεται στις όχθες του Ρήνου για να γιορτάσει παρακολουθώντας το υπερθέαμα των πυροτεχνημάτων που ξεπετιόνται μέσα από τους καταρράκτες… φέτος όμως ήταν μια ξεχωριστή χρονιά… γιορτάζονταν τα 1100 χρόνια από την ίδρυση του Neuhausen και η μεγάλη φιέστα μεταφέρθηκε για τις 21 Αυγούστου… άμα μιλάς με την τύχη σου...
Ο κόσμος άρχισε να συρρέει από το απόγευμα … χιλιάδες κόσμος… νέοι, γέροι , παιδιά… Ελβετοί κρατώντας σημαίες και τουρίστες, Γερμανοί κυρίως, που έσπευσαν να επωφεληθούν και να χαρούν την μεγάλη βραδιά… το σόου άρχισε ακριβώς στις 21.30, Ελβετική ακρίβεια γαρ και κράτησε περίπου μισή ώρα… κατά την διάρκεια του η νύχτα έγινε μέρα… εκατοντάδες πυροτεχνήματα εκτοξεύονταν από όλες τις μεριές των καταρρακτών χαρίζοντας στο φιλοθεάμον κοινό μια πραγματική οπτική πανδαισία χρωμάτων και σχημάτων… ο κόσμος, ναι αυτοί οι ψυχροί Ελβετοί, ούρλιαζε από χαρά και ξεσπούσε σε παρατεταμένα χειροκροτήματα μαγεμένος από το ασύλληπτο υπερθέαμα… το τέλος της ημέρας με βρήκε πλούσιο σε εντυπώσεις στον αυτοκινητόδρομο Schaffhausen – Zurich… μια ώρα περίπου αργότερα ο Μορφέας, με μορφή πυροτεχνημάτων, με πήρε στην αγκαλιά του…
- Μην ανησυχείς για τίποτε, μου είπε ο σύνδεσμός μου.... έξη και σαράντα δύο ακριβώς θα περάσει το τραμ από την στάση και έξη και σαράντα εννέα θα είσαι στο σταθμό… άλλα τρία με τέσσερα λεπτά να βρεις το τρένο σου, προλαβαίνεις μέχρι και καφέ να πιείς… επτά και επτά δεν είπες ότι φεύγει?
Προσπάθησα να χαμογελάσω και εξεστόμισα την υπέρτατη βλασφημία…
- Κι αν αργήσει το τραμ?
Σίγουρα το πήρε για αστείο μια που χαμογέλασε και μου είπε με συγκατάβαση…
- Δεν υπάρχει περίπτωση να αργήσει το τραμ…
Και όντως δεν άργησε το τραμ… πρόλαβα μέχρι και καφέ να πιώ… στρογγυλοκάθησα στην αναπαυτική μου θέση και στις επτά και επτά ακριβώς η υπερταχεία Ζυρίχη-Μιλάνο σφύριζε δαιμονισμένα την αναχώρησή της… αν δεν το ζήσεις σου φαίνεται περίεργο, αλλά δεν είναι… τα πάντα στη Ζυρίχη λειτουργούν με την παροιμιώδη Ελβετική ακρίβεια… τα τραμ, τα τρένα, τα καραβάκια, οι παραστάσεις , οι δημόσιες υπηρεσίες, όλα…ξέρεις τι ώρα ακριβώς θα φύγεις και τι ώρα ακριβώς θα φτάσεις, γνωρίζεις ότι θα πάρεις τηλέφωνο και θα εξυπηρετηθείς για τα πάντα, ότι έχεις δικαιώματα και υποχρεώσεις, ότι αν είσαι νομοταγής πολίτης θα βρεις το δίκιο σου βρέχει χιονίσει, ότι, ότι, ότι… μην με ρωτάτε αν θα μπορούσα να ζήσω έτσι, πολύ πιθανόν όχι , αλλά το όλο σύστημα δουλεύει σαν καλοκουρδισμένο ρολόι και δεν μπορεί παρά να το θαυμάσεις και να κάνεις άστοχες συγκρίσεις με την χώρα μας…
Όπως προείπα το site των Ελβετικών Σιδηροδρόμων δίνει κατά καιρούς κάτι προσφορές πέρα από κάθε φαντασία και το μόνο που χρειάζεται για να τις ακουμπήσεις είναι ή να μιλήσεις με την Θεά τύχη ή να παρακολουθείς το site τους… κάπως έτσι θα πετύχεις το απίθανο, Ζυρίχη –Μιλάνο 22? την στιγμή που η κανονική του τιμή προσεγγίζει το πενταπλάσιο…
Η διαδρομή τώρα χαρακτηρίζεται επιεικώς ονειρική, με πλούσιες εναλλαγές τοπίων και αν συνδυαστεί με καλό καιρό αγγίζει το ιδεατό… στην αρχή κουμπώνεσαι βλέποντας τα φουγάρα από τις φάμπρικες της βιομηχανικής ζώνης να σε κοιτούν βλοσυρά, αλλά σχεδόν αμέσως το σενάριο αλλάζει και την θέση των ακαλαίσθητων τερατουργημάτων παίρνουν καταπράσινα λιβάδια κατάστικτα από ρωμαλέες αγελάδες… πριν προφτάσεις να εμπεδώσεις το χαλαρωτικό του τοπίου έρχονται οι λίμνες… μέσα σε αυτές πραγματικά χάνεσαι… το πρασινοτυρκουάζ των νερών τους δένει αρμονικότατα με το βαθύ πράσινο των δέντρων και το γαλανό ενός ουρανού που μουτζουρώνεται υπέροχα από άσπρα σύννεφα… οι φύση εδώ πλέκει ειδύλλια… μετά έρχονται τα βουνά… το τρένο πότε χάρις τα δεκάδες τούνελ περνά μέσα από τα σπλάχνα τους και πότε χάρις τα γιγαντόκτιστα γιοφύρια γλυκοφιλά τα ριζά τους… και εσύ στέκεσαι άφωνος μπροστά σε τέτοια ομορφιά… καταρράκτες, ρυάκια, χείμαρροι, ποτάμια ολάκερα το ακολουθούν διασχίζοντας σχεδόν όλη την χώρα…
Και κάπου εκεί μετά από τρεις ώρες δρόμο, λίγο πριν τα σύνορα, το σιδερένιο θεριό σφυρίζοντας μανιασμένα μπαίνει στο τελευταίο και μεγαλύτερο τούνελ… χιλιόμετρα ολόκληρα σκοτάδι και τέλος ξανά το φως… αλλά ένα φως διαφορετικό, γλυκό… το τοπίο έχει αλλάξει…βουνά θεόρατα βέβαια υπάρχουν, ποτάμια σε ακολουθούν ακόμα αλλά είναι φανερό πως η Ιταλία πλησιάζει…χαμογελάμε στο Λουγκάνο και φτάνουμε στα σύνορα… έλεγχος σχεδόν ανύπαρκτος… κανένας δεν ζητά διαβατήρια και οι συνοριοφύλακες χαριεντίζονται με 2-3 νοστιμούλες Ελβετίδες που ψάχνουν τον μύθο τους στη χώρα του Καζανόβα… γρήγορα ξεκινάμε ξανά… στο αξεπέραστο Κόμο το τρένο γεμίζει με Ιταλούς που επιστρέφουν στη βάση τους μετά από τις διακοπές τους στην καρτποσταλική λίμνη… μισή ώρα και κάτι αργότερα αγναντεύω την αρχιτεκτονική τελειότητα του Stazione Centrale… αποθέτω την ταπεινή αποσκευή μου στα έγκατά του και τρέχω να χαρώ την Galleria στο Duomo… ο χρόνος κυλά αντίστροφα… προσκύνημα στη Μadonnina , window shopping στο χρυσό τρίγωνο και λουκούλιος ανεφοδιασμός σε μια τρατορία στη Brera… μαγεμένος διαλέγω ένα μυθικό ριζότο με αμύγδαλα και σύκα και πίνω ένα εξαιρετικό ροζέ στη συνέχεια των ταξιδιών μου… επιστροφή στο σταθμό… το λεωφορείο για το αεροδρόμιο με περιμένει… τρία τέταρτα αργότερα περνάω τον έλεγχο αποσκευών στο terminal 2 του Malpensa… το πορτοκαλί αερόπλοιο της Easy φεύγει στην ώρα του… το υπερχάμπ του Βενιζέλος μας καλωσορίζει πίσω στην πόλη μου… ένα ακόμη ταξίδι μου δυστυχώς τελείωσε…
ATH-LJU-ZRH με την ρεβιζιονιστική ADRIA
(Kορυφαία ατάκα μάνας μου για την εταιρία… ADRIA? Τι είναι αυτό παιδάκι μου? Όνομα καινούργιας γκόμενας? Κάγκελο εγώ…)
ZRH-MIL με το τρένο της μεγάλης φυγής… και τέλος
MXP-ATH με την εκνευριστική αλλά φτηνότατη Easy…
Στάθηκα ίσως λίγο τυχερός μια που εκμεταλλεύτηκα το promotion των Ελβετικών σιδηροδρόμων και έδωσα για το ZRH-MIL μόλις 22?, αλλά τι να κάνουμε η τύχη βοηθά τους τολμηρούς… στα 22? του τρένου λοιπόν προσθέστε άλλα 125? το ΑΤΗ-LJU-ZRH και άλλα 35? το MXP-ATH και το κοντέρ σταματάει στα 182?… καθόλου άσχημα αν τα συγκρίνεις με τα 310? της τζαναμπέτας Swiss… κοντολογής έσωσα και την υπόληψη μου και την τσέπη μου…
Πέμπτη 19/8 λοιπόν, κατά της τέσσερις το μεσημέρι, έκανα θριαμβευτική είσοδο στο γαλαξιακό υπερχάμπ του Βενιζέλος… αυτή την φορά χρησιμοποίησα τον προαστιακό… τον γουστάρω τον προαστιακό, σου δίνει μια εσάνς χλίδας, μια ψευδαίσθηση πολιτισμού, μια οδό διαφυγής από την μιζέρια της ψωροκόστενας… μοντέρνα κλιματιζόμενα βαγόνια, αυστηρή τήρηση των δρομολογίων, βαρύγδουπες ανακοινώσεις, υπέροχα πράγματα… το Ευρωπαϊκό του θέματος χαλούσε βέβαια που και που από τις φάλτσες φωνές των Αθιγγάνων που με συνοδεία μπαγλαμά εκλιπαρούσαν για βοήθεια και από τις σουρεαλιστικές κουρελαρίες- πανό των εργαζομένων στον ΟΣΕ, που χωρίς ίχνος αιδούς απεύθυναν στον ταλαίπωρο επιβάτη το απίστευτο ερώτημα… ΦΑΝΤΑΖΕΣΤΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΧΩΡΙΣ ΤΡΕΝΑ?? Υπέθεσα ότι έκαναν μαύρο χιούμορ μια που ποτέ η Ελλάδα δεν είχε τρένα, παρά μόνο έναν υδροκέφαλο αδηφάγο ΟΣΕ που συσσώρευε ζημίες από ιδρύσεως του και οι υπηρεσίες του ήταν επιπέδου σιδηροδρόμων Μαυριτανίας…
Στα γκισέ της ADRIA η ουρά ήταν ελάχιστη… on line check in από Αθήνα η ADRIA δεν προβλέπει, γιαυτό και απευθύνθηκα στη συμπαθή τσεκινατζού λέγοντας της τα αυτονόητα… πετάω για Ζυρίχη και θέλω παράθυρο και μπροστά και στις δύο πτήσεις… συγχρόνως της έδωσα τον αριθμό της κάρτας μου για να μου περάσει τα μίλια μου… με εξυπηρέτησε η κοπέλα δεν λέω, την 9Α μου έδωσε και στα δύο σκέλη αλλά όταν τα πράγματα πήγαν στα μίλια με κοίταξε με δύσπιστο ύφος και μου είπε…
- Έχετε γράψει λάθος τον αριθμό της κάρτας σας ή η κάρτα σας δεν είναι miles & more, δεν μπορώ να σας βοηθήσω…
Προσπάθησα να φανώ ψύχραιμος και σας το ορκίζομαι δεν την έβρισα καν…
- Δεσποινίς , της είπα, κάντε μια ακόμη προσπάθεια είμαι σίγουρος πως δεν έχω κάνει λάθος τον αριθμό…
- Έχετε κάνει λάθος επέμενε εκείνη , κρατήστε τα αποκόμματα και στείλτε τα μετά την επιστροφή σας στη LUFTHANSA…
Η προϊστάμενη της συναίνεσε χαμογελώντας συγκαταβατικά… πήγα να τις πω και τις δύο ανίκανες αλλά κρατήθηκα… δεν θα μου χαλάσουν εμένα την ταξιδιωτική υπερπαραγωγή μου δύο άσχετες… χαιρέτισα με ψυχρό ύφος και χάθηκα στα free shop… χάζεψα μουστάρδες ,ελιές, λουκούμια πήρα εφημερίδα και κατέβηκα στα βάθη του Βενιζέλος περιμένοντας το λεωφορειάκι… την στιγμή που διάβαζα για την απόκτηση του Νέμεθ από τον θρύλο άκουσα τα μεγάφωνα να αναγγέλλουν την επιβίβαση μας και συγχρόνως να φωνάζουν το όνομά μου… ένας ωραίος τυπάς μου ανακοίνωσε το αυτονόητο… τελικά τα μίλια μου είχαν περαστεί κανονικά, ήταν ένα λάθος του συστήματος… γέλασα , ευχαρίστησα και περίμενα στην ουρά μου… λάθος στον εγκέφαλο της τσεκινατζούς ήταν αλλά…
Το CRJ-900 (S5-AAK) ήταν μόλις τριών ετών και το έδειχνε… καθαρό, με δερμάτινα καθίσματα , άριστο seat pitch και συμπαθητικές αεροσυνοδούς… βολεύτηκα στην 9Α και κάπου εκεί χαλάστηκα… το παράθυρο δεν ήταν ακριβώς δίπλα μου αλλά ελάχιστα πίσω μου… το γνωστό ελάττωμα των Embraer τώρα και στα Canadair… η πτήση ήταν σχεδόν γεμάτη. καμιά εβδομηνταπενταριά άτομα στην συντριπτική τους πλειοψηφία Σλοβένοι που γύριζαν πίσω στην πατρίδα τους από καλοκαιρινές διακοπές… το CRJ κυριολεκτικά εκτοξεύτηκε από τον 9L και ελάχιστα λεπτά αργότερα απολαμβάναμε την μαγευτική θέα του ηλιόλουστου Σαρωνικού… το δύο κορίτσια βγήκαν με το καροτσάκι παγανιά μοιράζοντας στο κοινό τους υγρά καύσιμα και ένα σαντουιτσάκι της συμφοράς… ήπια μια ωραία Βραζιλιάνικη πορτοκαλάδα Σλοβένικης εμφιαλώσεως, ένα ποτήρι κρυστάλλινο νερό από τις Σλοβενικές Άλπεις και άφησα το θλιβερό σαντουιτσάκι μου στο σαβούρα διπλανό μου που το εξαφάνισε σε χρόνο dt… o captain σε εκπληκτικά Σλοβενοαγγλικά μας πληροφόρησε ότι η πτήση μας θα ήταν δυο ώρες και πέντε λεπτά ή πέντε ώρες και δύο λεπτά χωρίς ή με αναταράξεις και με φοβερή θέα σε όλη ή την μισή διαδρομή… αυτά κατάλαβα αυτά σας λέω… γενικά όμως ήταν ομιλητικότατος και σχεδόν κάθε εικοσάλεπτο μας πληροφορούσε για την θέση μας… το περιοδικό της ADRIA ήταν επιπέδου Μογγολικής σουρεαλιστικής ταινίας και έτσι προτίμησα να διαβάσω το αφιέρωμα της εφημερίδας για τα χάλια του Θρύλου… κάπου πάνω από το Σπλιτ θέλησα να ικανοποιήσω το γνωστό μου βίτσιο και να επισκεφτώ την τουαλέτα… εις μάτην… η πίσω ήταν χαλασμένη και η μπροστά είχε ουρά Αιγυπτιακού μποτιλιαρίσματος… λες να ήταν το σάντουιτς και να τους έπιασε ομαδικό τσιρλιό? Λες? Άφησα λοιπόν την τουαλέτα κατά μέρος και ξαναγύρισα στα χάλια του Θρύλου... αναλυτικό ρεπορτάζ για την τουαλέτα σε μια από τις επόμενες πτήσεις μας...
Ακριβώς στην ώρα μας, δύο ώρες και κάτι ψηλά από την αναχώρηση μας, το CRJ smooth like silk τροχοδρομούσε στο τροχόδρομο του Ljubljana Joze Pucnik Airport…To διεθνές αεροδρόμιο της Λιουμπλιάνα και έδρα της ADRIA είναι καινούργιο, μικρό και συμπαθές… high light του η εκπληκτική θέα των Άλπεων πίσω από το κυρίως κτίριο... η εκ βάθρων ανακαίνιση του τελείωσε μόλις το 2007 και το αποτέλεσμα είναι αξιοπρεπές… καμιά δεκαριά φυσούνες , δύο τρία μαγαζάκια για free shop και αυτό είναι όλο, μην τρελαθούμε κιόλας … το connection μας για Ζυρίχη ήταν της τάξεως του σαρανταπενταλέπτου και η πτήση μας οn time… δεν θα μπορούσε να ήταν κι αλλιώς άλλωστε μιας που το αεροπλάνο ήταν ακριβώς το ίδιο και με ακριβώς ίδιο πλήρωμα… χαιρέτισα την ίδια αεροσυνοδό, κάθισα στην ίδια θέση , ήπια το ίδιο νερό και δεν έφαγα το ίδιο χάλια σάντουιτς… η μοναδική διαφορά ήταν ότι εδώ η πτήση ήταν ασφυκτικά γεμάτη και ότι δίπλα μου καθόταν μια Σλοβένα τεραστίων διαστάσεων που ροχάλιζε μανιωδώς σε όλη σχεδόν την πτήση… που σκέψη να την πηδήξω και να πάω τουαλέτα... δεν είναι καιροί για ηρωισμούς... το ρεπορτάζ λοιπόν για την τουαλέτα αναβάλλεται...
Πενηνταπέντε λεπτά αργότερα ο ζωογόνος Ελβετικό αέρας με μαστίγωνε και ω του θαύματος δεν ήταν κρύος … η θερμοκρασία στις 8.30 το βράδυ έδειχνε 24 βαθμούς… η απόδραση μου στην Ελβετία άρχιζε υπέροχα…
_____________________________________________________________
photo by wikipedia.org
Αυτό το αρχείο εικόνας διανέμεται με τους όρους της άδειας Creative Commons / Αναφορά - Παρόμοια Διανομή 3.0 Unported
Οι κύκνοι ολόγυρά μου έκαναν πάρτι… είχαν μαζευτεί πλάι μου και καταβρόχθιζαν λαίμαργα το ψωμάκι που τους πέταγα… Έπαιξα αμήχανα με το μεταλλικό πράσινο κουτάκι του proseccο και σιγά -σιγά άρχισα να το αδειάζω… πιτσιλούσε παντού… τα παπούτσια μου , το κράσπεδο της λίμνης, τα φτερά των κύκνων... αυτοί έξαφνα εγκατέλειψαν τις νερωμένες μπουκίτσες από το ψωμί και όρμισαν στο ρυάκι από το ξεθυμασμένο αφρώδες κρασί… με μανία άρχισαν να πίνουν… μαγεμένος τους κοίταγα… μεθούσα τους κύκνους της Zurichsee…
Τα βρώμικα τελικά παντού στο κόσμο είναι υπέροχα… πόσο μάλλον στη Ζυρίχη…οι inside πληροφορίες μου μιλούσαν για μια υπέροχη καντίνα-εστιατόριο ακριβώς απέναντι από την λίμνη, στο Bellevue…σιγά μη δεν την έβρισκα… Sternen Grill… κάθισα στην ουρά…λίγα λεπτά αργότερα γευόμουν ένα βρώμικο κλάσης… ξεροψημένο, βουτηγμένο στη μουστάρδα παρέα με έξτρα ψωμάκια… και τότε έκανα το λάθος… αντί να ακολουθήσω την πείρα χρόνων που προστάζει το λουκάνικο να συνοδεύεται από μπύρα θέλησα να πρωτοτυπήσω και διάλεξα για υγρό καύσιμο ένα prosecco, και μάλιστα σε μεταλλικό κουτάκι αναψυκτικού…ανοησίες… προσπάθησα να κατεβάσω δύο τρεις γουλιές… εις μάτην… δεν πίνονταν… πέρασα τον δρόμο και κάθισα στο πεζούλι της λίμνης… η θέα ήταν υπέροχη… τα καραβάκια χάνονταν στον ορίζοντα, ο κόσμος χαίρονταν ανάσκελα την αυγή των πραγμάτων πανηγυρίζοντας την θερμοκρασία ρεκόρ των 32 βαθμών και οι κύκνοι πλατσούριζαν στα πόδια μου… άρχισα να τους ταϊζω και να τους μεθάω…
Η Bahnhofstrasse είναι ακριβώς αυτό που λέει το όνομά της… ο δρόμος του σταθμού… ξεκινάει από τον τεράστιο, υπέροχο, μεγαλόπρεπο, προσθέστε και ότι άλλο υπερθετικό σας έρχεται στο νου, σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης και καταλήγει στη λίμνη… ο κεντρικότερος δρόμος της πόλης, ο δρόμος του πλούτου… τράπεζες, κοσμηματοπωλεία, ρολογάδικα, ακριβές μπουτίκ και ξανά τράπεζες κοσμηματοπωλεία, ρολογάδικα… αυτά τα ταπεινά θα συναντήσετε στη βόλτα σας… η αφάνταστη πληκτικότητα της χλιδής… την μονοτονία του πλούτου διακόπτουν φορές -φορές όμορφα λουλουδάδικα και cafe… είναι ωραία τα ανθοπωλεία στη Ζυρίχη… εντυπωσιακά, καλόγουστα, φανταχτερά, όαση χρώματος, στυλάτη αισθητική ανορθογραφία στο μεγαλόπρεπο γκρίζο της Bahnhofstrasse των τραπεζών… στο Café Sprungli θα σταματήσετε… θα διαβείτε την πόρτα του και θα μαγευτείτε από το απόλυτο βασίλειο της σοκολάτας και των παραγώγων της… καθήστε σε ένα τραπεζάκι, χαζέψτε τους πιο σνομπ ανθρώπους του κόσμου και χαθείτε στη σοκολατένια κόλαση των γλυκών… μη διστάσετε διόλου… ξεχάστε τα υπερτιμημένα και αμφιβόλου γεύσης Αυστριακά γλυκίσματα τύπου Sacher torte και εμπιστευτείτε το ένστικτό σας… είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι δεν θα σας προδώσει μια που ότι και να πάρετε θα είναι άριστο… απλά παραγγείλετε και απολαύστε…
Η εκκλησία της Grossmunster από απέναντι μου έκλεινε πονηρά το μάτι … σκαρφαλωμένη σε ένα μικρό λοφίσκο, με τους δίδυμους τρούλους της σήμα κατατεθέν της πόλης και με φαντασμαγορική θέα στο ποτάμι και την λίμνη είναι πραγματικά ένας εντυπωσιακός τόπος λατρείας… κι όμως αυτός ο τόσο μεγαλόπρεπος ναός δεν είναι η μητρόπολη της πόλης… μητρόπολη είναι η Fraumunster… κτισμένη τον 13ο αιώνα βρίσκετε στην άλλη άκρη του ποταμού αντικριστά στη Grossmunster… η Fraumunster εξωτερικά και εσωτερικά είναι μια γοτθική cathedral σαν κι αυτές που συναντάς κατά δεκάδες σε όλες τις κεντροευρωπαικές πόλεις… ο λόγος επίσκεψης εδώ είναι ειδικός … άνοιξα την πόρτα , προσπέρασα την κοσμοσυρροή των τουριστών που συνωστίζονταν στην εξώπορτα κι έστεκα μαγεμένος να τα κοιτάω… ο λαμπερός πρωινός ήλιος έλουζε την εκκλησία και αναδείκνυε όλη την μεγαλοπρέπεια των χρωμάτων και των σχεδίων τους… μάλλον τα ωραιότερα βιτρό που έχω δει ποτέ… ο μέγας Chagall προς το τέλος του βίου του σίγουρα είχε θεία έμπνευση όταν τα φιλοτεχνούσε… το 1967, στα ογδόντα του σχεδίασε και κατασκεύασε πέντε δεκάμετρα αριστουργηματικά βιτρό… ξεχάστε ότι έχετε δει…ο Chagall προχώρησε ένα βήμα πιο μπροστά και ξεπέρασε την συμβατική τεχνοτροπία… σαφέστατα και τα θέματα είναι δανεισμένα από την θρησκεία αλλά οι μορφές παύουν να είναι κλασσικά αυστηρές… χάνουν την γήινη υπόσταση τους και με την βοήθεια των εντυπωσιακών χρωμάτων διαχέονται … μιλάμε για αξεπέραστα σχεδόν εξπρεσιονιστικά καλλιτεχνήματα παντρεμένα με μια πανδαισία χρωμάτων… ποιος είπε ότι η μοντέρνα τέχνη δεν μπορεί να υποβάλει και να υπηρετήσει άριστα την θρησκεία; Απέναντι από τα βιτρό του Chagall βρίσκετε ένα εξίσου αριστουργηματικό βιτρό του Giacometti παρόμοιας τεχνοτροπίας κι αυτό… τολμώ να πω ότι τα συγκεκριμένα βιτρό είναι λόγος επίσκεψης στη Ζυρίχη…
Το είδα στα δεξιά μιας λιθόστρωτης κατηφοριάς στα βάθη της παλιάς πόλης… φτιασιδωμένο κι αυτό βέβαια, αλλά σκιά του μυθικού εαυτού του… Cabaret Voltaire…ο μύθος δημιουργήθηκε στην αρχή σχεδόν του πρώτου μεγάλου πολέμου, κορυφώθηκε στα μέσα του και στο τέλος του σιγά - σιγά ξεθώριασε… Η ουδέτερη Ελβετία προσέφερε τότε το κατάλληλο υπόβαθρο για την κυοφορία ενός αντιπολεμικού ρεύματος και η Ζυρίχη την φιλόξενη έδρα ενός πολιτιστικού πολυχώρου που μέσα από αυτόν καλλιτέχνες απ όλη την Ευρώπη βρήκαν την ευκαιρία να εκφράσουν την αγανάκτηση τους για τον πόλεμο και τα συμφέροντα που υπηρετούσε…στο Cabaret Voltaire λοιπόν μια ομάδα από εντελώς διαφορετικές προσωπικότητες καλλιέργησε ένα καινούργιο εικαστικό-πολιτιστικό ρεύμα που αργότερα επεκτάθηκε σε άλλες πόλεις και εξελίχθηκε στο κίνημα του Ντανταϊσμού... στις μέρες μας το Cabaret Voltaire επιβιώνει κανονικά και οι επίγονοι του Μπαλ , του Ρίχτερ, και του Τζαρά δίνουν παραστάσεις, συμμετέχουν σε φιλολογικές βραδιές, οργανώνουν εκθέσεις…
Η μαρμάρινη εντοιχιζόμενη πλάκα στην πρόσοψη ενός καλαίσθητα αναπαλαιωμένου σπιτιού ήταν λιτή και περιεκτική… «Αυτή εδώ ήταν η τελευταία κατοικία του Λένιν στη Ζυρίχη πριν ξεκινήσει το μεγάλο ταξίδι της επιστροφής για την οργάνωση της σοσιαλιστικής επανάστασης του 1917»… στο ισόγειο ένα κατάστημα με memorabilia και απέναντι από την κύρια είσοδο δύο τρείς Ρώσοι, μάλλον συμπαθούντες, φωτογράφιζαν… το σπίτι δεν είναι μουσείο, δεν είναι τίποτε, παρά μόνο σπίτι… στέκει εκεί για να θυμίζει στους επαΐοντες ότι από εδώ ξεκίνησαν όλα…
Η αξεπέραστη η γοητεία της παλιάς πόλης που ξεκουράζεται νωχελικά και στις δύο μεριές του Limmat είναι δεδομένη… ανεμοδαρμένα στενοσόκακα, αναπαλαιωμένα σπίτια μπιζού του 16ου και του 17ου αιώνα, ατμοσφαιρικές πλατείες, περίτεχνες φοντάνες… κάθισα στο café Odeon χαζεύοντας ξανά το ποτάμι και την Grossmunster… ήπια μια γουλιά καφέ και χάθηκα για μια ακόμη φορά στα βάθη της ιστορίας… o Huldrych Zwingli το 1519 έγινε πάστορας στη Grossmunter και σχεδόν αμέσως άρχισε να ευαγγελίζεται την θρησκευτική του μεταρρύθμιση… πέθανε σχετικά νέος αλλά ο λόγος του και οι ιδέες του γρήγορα εξαπλώθηκαν… το όνομα του σήμερα στέκει επάξια δίπλα σε αυτό του Λούθηρου και του Καλβίνου… είναι ο τρίτος μεγάλος ιστορικός ηγέτης της θρησκευτικής κοσμογονίας που ξεκίνησε δειλά –δειλά από την Ελβετία και εξαπλώθηκε σε όλη σχεδόν την Ευρώπη… λίγα χρόνια αργότερα η Καθολική παντοκρατορία ήταν παρελθόν…
Το καραβάκι για το Zurichhorn park φεύγει από την αποβάθρα του Bellevue, πάντα στην ώρα του… άφησα τρία φράγκα για τον καφέ στον ασπρομάλλη σερβιτόρο του Café Odeon και βιάστηκα να το προλάβω… με αντίτιμο μόλις ένα φράγκο απολάμβανα μια δεκάλεπτη μίνι κρουαζιέρα μέχρι το Zurichhorn, ένα φαντασμαγορικό παραλίμνιο πάρκο γεμάτο αιωνόβια δένδρα, περιοδικές εκθέσεις γλυπτικής, υπαίθριο κινηματογράφο, καλαίσθητα café… το καλοκαίρι ειδικά το τοπίο είναι σκέτη οπτική απόλαυση… αφέθηκα να χαθώ στη μαγεία του μέχρι που η πυρκαγιά του ήλιου που έδυε έσβησε σιγά – σιγά στα πρασινογάλαζα νερά της λίμνης… Σκάρτο μισάωρο περπάτημα αργότερα βρισκόμουν στην αρχή της Bahnhofstrasse… το τραμ της επιστροφής προς την βάση μου ήρθε σχεδόν αμέσως…
H ροδομάγουλη ευτραφής Ελβετίδα σερβιτόρος καθάριζε με επαγγελματική μαεστρία τον φρεσκοψημένο σολομό… δύο τρία πιτσιρίκια ξεκαρδισμένα έριχναν βουτιές από το πέτρινο γεφύρι, το τελευταίο ποστάλι έπαιρνε το δρόμο του για την Bodensee και ένας πορφυρός ήλιος μας χαιρετούσε πριν κάνει το μακροβούτι του στο Ρήνο… έτσι είναι άραγε ο παράδεισος; αναρωτήθηκα… όχι, έτσι είναι το Stein am Rhein… σκάρτη ώρα από την Ζυρίχη, στα μισά περίπου για την υπέροχη Bodensee… πραγματικά. το Stein am Rhein είναι ένα ξεχωριστό μέρος… αναδύει μια θαυμαστή ρομαντική αύρα… απλώνετε πάνω στο Ρήνο και σε καλεί να το αγαπήσεις…η παλιά του πόλη είναι ένα μεσαιωνικό όνειρο…περτόχτιστα τείχη, ατμοσφαιρικές πύλες, καρτποσταλικά σπίτια , λιθόστρωτοι δρόμοι, μεγαλόπρεπη πλατεία μα πάνω απόλα παθιασμένο ερωτικό αγκάλιασμα με τον Ρήνο… χαρείτε την πόλη, περπατήστε, κάντε βόλτες και κάπου στο δείλι, λίγο πριν πέσει ο ήλιος, καταλήξτε στην προκυμαία και βρείτε το εστιατόριο του Rheinfels Hotel… βολευτείτε στο τραπέζι σας, αγναντέψτε το υπέροχο του τοπίου και απολαύστε τον φρεσκοψαρεμένο από το ποτάμι σολομό που θα ξεκοκαλίσει για σας η ροδομάγουλη ευτραφής Ελβετίδα σερβιτόρος…
Καμιά σαρανταριά λεπτά βόρεια από την Ζυρίχη κοντά στα σύνορα με την Γερμανία, βρίσκεται το Schaffhausen , μια πόλη που η μεσαιωνική πατίνα παντρεύεται αρμονικά με την παραδοσιακή Ελβετική αρχιτεκτονική… η επίσκεψη στο Schaffhausen είναι χωρίς αμφιβολία εκ των ουκ άνευ.. ένα υπέροχο μεσαιωνικό κάστρο αγκαλιασμένο από αμπέλια διαφεντεύει την πόλη και τα περίτεχνα ζωγραφισμένα σπίτια της παλιάς πόλης δίνουν ένα ξέχωρο χρώμα στην αρχιτεκτονική της… Tο Schaffhausen όμως έχει κι ένα θλιβερό προνόμιο… ήταν η μόνη Ελβετική πόλη που κατά την διάρκεια του δεύτερου μεγάλου πολέμου βομβαρδίστηκε δις από τους Συμμάχους… αργότερα όλοι μίλησαν για λάθος… η πόλη βρίσκεται δίπλα στα σύνορα και… κανένας δεν τους πίστεψε, η ιστορία έγραψε το πρωτοφανές, μια Ελβετική πόλη βομβαρδίστηκε…
O θόρυβος ήταν εκκωφαντικός και το θέαμα συγκλονιστικά εντυπωσιακό… οι καταρράκτες του Ρήνου μπορεί να μην είναι οι ψηλότεροι στην Ευρώπη αλλά είναι με διαφορά πρώτοι σε όγκο νερού… αφήσαμε το αυτοκίνητο στο Schaffhausen και διαλέξαμε να φτάσουμε στην μεγάλη ατραξιόν με τα πόδια…είναι περίπου σαραντάλεπτος ο ποδαρόδρομος μέχρις εκεί… ένας υπέροχος περίπατος μέσα σε δάσος και δίπλα σε μικρούς παραποτάμους του Ρήνου… στο τέλος φτάνεις σε ένα ξέφωτο και σταματάς να τους ακούς μόνο… επιτέλους τους βλέπεις… μπορείς να τους θαυμάσεις από όλες τις μεριές… να τους πλησιάσεις από πάνω περπατώντας σε καλοσχηματισμένα μονοπάτια, να πληρώσεις ένα εισιτήριο και σχεδόν να τους αγγίξεις από το πλάι ή να δώσεις ακόμη κάτι παραπάνω να μπεις σε βαρκούλες και να φτάσεις μέχρι την καρδιά τους… την μαγεία του φυσικού τοπίου συμπληρώνει μια ανθρώπινη πινελιά… το μεσαιωνικό κάστρο του Schloss Worth Castle… το μέρος όπως καταλαβαίνετε είναι σπέσιαλ αλλά δυστυχώς όμως όπως κάθε σπέσιαλ μέρος έτσι και οι καταρράκτες πληρώνουν αδρά το τίμημα της δόξας τους… κατακλύζονται κάθε μέρα από χιλιάδες τουρίστες που προσπαθούν με κάθε τρόπο να ρουφήξουν ένα μέρος από την μαγεία τους… tip... προσπαθείστε να πάτε όσο πιο νωρίς γίνεται... έχετε σημαντικά περισσότερες πιθανότητες να περιδιαβείτε το τοπίο χωρίς να χαλάσετε την αισθητική σας από ένα ετερόκλητο πλήθος αλόφρονων τουριστών...
Το Neuhausen am Rheinfall είναι μια μικρή πολίχνη δίπλα ακριβώς στους καταρράκτες… γεννήθηκε πριν από 1100 χρόνια στις 21 Αυγούστου του 910… δεν είναι κάτι το σπουδαίο και την φήμη της την οφείλει αποκλειστικά στους καταρράκτες… γεμάτη μικρομάγαζα με σουβενίρ, φτηνά ταχυφαγεία και τα σχετικά… η επίσημη εθνική εορτή της Ελβετίας είναι η πρώτη Αυγούστου… κάθε χρόνο τέτοια μέρα, στις 21.30 το βράδυ, χιλιάδες κόσμος μαζεύεται στις όχθες του Ρήνου για να γιορτάσει παρακολουθώντας το υπερθέαμα των πυροτεχνημάτων που ξεπετιόνται μέσα από τους καταρράκτες… φέτος όμως ήταν μια ξεχωριστή χρονιά… γιορτάζονταν τα 1100 χρόνια από την ίδρυση του Neuhausen και η μεγάλη φιέστα μεταφέρθηκε για τις 21 Αυγούστου… άμα μιλάς με την τύχη σου...
Ο κόσμος άρχισε να συρρέει από το απόγευμα … χιλιάδες κόσμος… νέοι, γέροι , παιδιά… Ελβετοί κρατώντας σημαίες και τουρίστες, Γερμανοί κυρίως, που έσπευσαν να επωφεληθούν και να χαρούν την μεγάλη βραδιά… το σόου άρχισε ακριβώς στις 21.30, Ελβετική ακρίβεια γαρ και κράτησε περίπου μισή ώρα… κατά την διάρκεια του η νύχτα έγινε μέρα… εκατοντάδες πυροτεχνήματα εκτοξεύονταν από όλες τις μεριές των καταρρακτών χαρίζοντας στο φιλοθεάμον κοινό μια πραγματική οπτική πανδαισία χρωμάτων και σχημάτων… ο κόσμος, ναι αυτοί οι ψυχροί Ελβετοί, ούρλιαζε από χαρά και ξεσπούσε σε παρατεταμένα χειροκροτήματα μαγεμένος από το ασύλληπτο υπερθέαμα… το τέλος της ημέρας με βρήκε πλούσιο σε εντυπώσεις στον αυτοκινητόδρομο Schaffhausen – Zurich… μια ώρα περίπου αργότερα ο Μορφέας, με μορφή πυροτεχνημάτων, με πήρε στην αγκαλιά του…
- Μην ανησυχείς για τίποτε, μου είπε ο σύνδεσμός μου.... έξη και σαράντα δύο ακριβώς θα περάσει το τραμ από την στάση και έξη και σαράντα εννέα θα είσαι στο σταθμό… άλλα τρία με τέσσερα λεπτά να βρεις το τρένο σου, προλαβαίνεις μέχρι και καφέ να πιείς… επτά και επτά δεν είπες ότι φεύγει?
Προσπάθησα να χαμογελάσω και εξεστόμισα την υπέρτατη βλασφημία…
- Κι αν αργήσει το τραμ?
Σίγουρα το πήρε για αστείο μια που χαμογέλασε και μου είπε με συγκατάβαση…
- Δεν υπάρχει περίπτωση να αργήσει το τραμ…
Και όντως δεν άργησε το τραμ… πρόλαβα μέχρι και καφέ να πιώ… στρογγυλοκάθησα στην αναπαυτική μου θέση και στις επτά και επτά ακριβώς η υπερταχεία Ζυρίχη-Μιλάνο σφύριζε δαιμονισμένα την αναχώρησή της… αν δεν το ζήσεις σου φαίνεται περίεργο, αλλά δεν είναι… τα πάντα στη Ζυρίχη λειτουργούν με την παροιμιώδη Ελβετική ακρίβεια… τα τραμ, τα τρένα, τα καραβάκια, οι παραστάσεις , οι δημόσιες υπηρεσίες, όλα…ξέρεις τι ώρα ακριβώς θα φύγεις και τι ώρα ακριβώς θα φτάσεις, γνωρίζεις ότι θα πάρεις τηλέφωνο και θα εξυπηρετηθείς για τα πάντα, ότι έχεις δικαιώματα και υποχρεώσεις, ότι αν είσαι νομοταγής πολίτης θα βρεις το δίκιο σου βρέχει χιονίσει, ότι, ότι, ότι… μην με ρωτάτε αν θα μπορούσα να ζήσω έτσι, πολύ πιθανόν όχι , αλλά το όλο σύστημα δουλεύει σαν καλοκουρδισμένο ρολόι και δεν μπορεί παρά να το θαυμάσεις και να κάνεις άστοχες συγκρίσεις με την χώρα μας…
Όπως προείπα το site των Ελβετικών Σιδηροδρόμων δίνει κατά καιρούς κάτι προσφορές πέρα από κάθε φαντασία και το μόνο που χρειάζεται για να τις ακουμπήσεις είναι ή να μιλήσεις με την Θεά τύχη ή να παρακολουθείς το site τους… κάπως έτσι θα πετύχεις το απίθανο, Ζυρίχη –Μιλάνο 22? την στιγμή που η κανονική του τιμή προσεγγίζει το πενταπλάσιο…
Η διαδρομή τώρα χαρακτηρίζεται επιεικώς ονειρική, με πλούσιες εναλλαγές τοπίων και αν συνδυαστεί με καλό καιρό αγγίζει το ιδεατό… στην αρχή κουμπώνεσαι βλέποντας τα φουγάρα από τις φάμπρικες της βιομηχανικής ζώνης να σε κοιτούν βλοσυρά, αλλά σχεδόν αμέσως το σενάριο αλλάζει και την θέση των ακαλαίσθητων τερατουργημάτων παίρνουν καταπράσινα λιβάδια κατάστικτα από ρωμαλέες αγελάδες… πριν προφτάσεις να εμπεδώσεις το χαλαρωτικό του τοπίου έρχονται οι λίμνες… μέσα σε αυτές πραγματικά χάνεσαι… το πρασινοτυρκουάζ των νερών τους δένει αρμονικότατα με το βαθύ πράσινο των δέντρων και το γαλανό ενός ουρανού που μουτζουρώνεται υπέροχα από άσπρα σύννεφα… οι φύση εδώ πλέκει ειδύλλια… μετά έρχονται τα βουνά… το τρένο πότε χάρις τα δεκάδες τούνελ περνά μέσα από τα σπλάχνα τους και πότε χάρις τα γιγαντόκτιστα γιοφύρια γλυκοφιλά τα ριζά τους… και εσύ στέκεσαι άφωνος μπροστά σε τέτοια ομορφιά… καταρράκτες, ρυάκια, χείμαρροι, ποτάμια ολάκερα το ακολουθούν διασχίζοντας σχεδόν όλη την χώρα…
Και κάπου εκεί μετά από τρεις ώρες δρόμο, λίγο πριν τα σύνορα, το σιδερένιο θεριό σφυρίζοντας μανιασμένα μπαίνει στο τελευταίο και μεγαλύτερο τούνελ… χιλιόμετρα ολόκληρα σκοτάδι και τέλος ξανά το φως… αλλά ένα φως διαφορετικό, γλυκό… το τοπίο έχει αλλάξει…βουνά θεόρατα βέβαια υπάρχουν, ποτάμια σε ακολουθούν ακόμα αλλά είναι φανερό πως η Ιταλία πλησιάζει…χαμογελάμε στο Λουγκάνο και φτάνουμε στα σύνορα… έλεγχος σχεδόν ανύπαρκτος… κανένας δεν ζητά διαβατήρια και οι συνοριοφύλακες χαριεντίζονται με 2-3 νοστιμούλες Ελβετίδες που ψάχνουν τον μύθο τους στη χώρα του Καζανόβα… γρήγορα ξεκινάμε ξανά… στο αξεπέραστο Κόμο το τρένο γεμίζει με Ιταλούς που επιστρέφουν στη βάση τους μετά από τις διακοπές τους στην καρτποσταλική λίμνη… μισή ώρα και κάτι αργότερα αγναντεύω την αρχιτεκτονική τελειότητα του Stazione Centrale… αποθέτω την ταπεινή αποσκευή μου στα έγκατά του και τρέχω να χαρώ την Galleria στο Duomo… ο χρόνος κυλά αντίστροφα… προσκύνημα στη Μadonnina , window shopping στο χρυσό τρίγωνο και λουκούλιος ανεφοδιασμός σε μια τρατορία στη Brera… μαγεμένος διαλέγω ένα μυθικό ριζότο με αμύγδαλα και σύκα και πίνω ένα εξαιρετικό ροζέ στη συνέχεια των ταξιδιών μου… επιστροφή στο σταθμό… το λεωφορείο για το αεροδρόμιο με περιμένει… τρία τέταρτα αργότερα περνάω τον έλεγχο αποσκευών στο terminal 2 του Malpensa… το πορτοκαλί αερόπλοιο της Easy φεύγει στην ώρα του… το υπερχάμπ του Βενιζέλος μας καλωσορίζει πίσω στην πόλη μου… ένα ακόμη ταξίδι μου δυστυχώς τελείωσε…
Πράγματι δυσκολοχώνευτο...Να μας πει ο traveller επίσης τη διάρκεια του συγκεκριμένου ταξιδιού με το τρένο.
