Στο Μουσείο του Ισραήλ υπάρχουν δύο βασικά κτίρια. Το περίφημο λευκό κτίριο που έχει το χαρακτηριστικό σχήμα καλύμματος πιθαριού. Αναφέρεται στα περίφημα χειρόγραφα του Κουμράν, παπύρους στους οποίους γράφτηκαν τα περισσότερα κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης από τους Εσσαίους, θρησκευτική ομάδα των Ιουδαίων που υπήρξε από τα μέσα του 2ου αιώνα π.Χ. έως το 70 μ.Χ. Οι Εσσαίοι ζούσαν στην έρημο της Ιουδαίας, κοντά στη Νεκρά Θάλασσα. Ένας από τους τόπους διαβιώσεώς τους ήταν στο Κουμράν, κοντά στη βοριοδυτική όχθη της Νκεράς Θάλασσας. Εκεί διαβιούσαν σε σπηλιές. Σε ορισμένες από τις σπηλιές αυτές βρέθηκαν το 1947 από βοσκό που είχε χάσει την κατσίκα του κατά τύχη χειρόγραφα που είχαν γράψει οι Εσσαίοι. Τα χειρόγραφα, το σημαντικότερο των οποίων θεωρείται ότι είναι το βιβλίο του Ησαία, έχουν πολύ μεγάλη αξία και στο μουσείο του Ισραήλ εκτίθενται τα σημενατικότερα εξ αυτών. Όπως είπαμε, η αίθουσα όπου φυλάσσονται έχει το χαρακτηριστικό σχήμα καλύμματος πιθαριού και μέσα υπάρχει πολύ χαμηλός φωτισμός και δροσιά, προφανώς για να διατηρούνται τα χειρόγραφα σε καλή κατάσταση. Έξω από το λευκό κτίριο υπάρχει μία μαύρη στήλη, για να κάνει κοντράστ. Παραδίπλα, η Ιερουσαλήμ την εποχή του Ηρώδη είναι σε μικρογραφία. Αφού περιηγηθήκαμε στους παραπάνω χώρους σπεύσαμε στο κυρίως μουσείο, έξω από το οποίο υπάρχει ένα χαρακτηριστικό γλυπτό σε σχήμα μήλου. Το Μουσείο (μαζί με τα Χειρόγραφα της Νεκράς Θάλασσας και τη Μακέτα των Ιερολύμων) θέλει περίπου 4 ώρες και πιστεύω είναι το σημαντικότερο Μουσείο του Ισραήλ. Τα εκθέματα του κυρίως Μουσείου καταλαμβάνουν πολλές αίθουσες όπου υπάρχουν πολλά εκθέματα που καλύπτουν το σύνολο της ιστορίας του Ισραήλ από αρχαιοτάτων χρόνων. Δίνεται έμφαση στις 3 μονοθειστικές θρησκείες και υπάρχουν εκθέματα που αφορούν και στις 3 (και όχι μόνο στον Ιουδαισμό). Οι επεξηγήσεις είναι αναλυτικότατες και αφιέρωσα αρκετή ώρα διαβάζοντάς τες. Στα εντυπωσιακά εκθέματα του Μουσείου συμπεριλαμβάνονται Συναγωγές από διάφορα μέρη του κόσμου. Δεν υπάρχουν εκθέματα απλώς, αλλά ολόκληρες Συναγωγές που έχουν μεταφερθεί στο Ισραήλ και καταλαμβάνουν η καθεμία από μία αίθουσα του Μουσείου. Το ενδιαφέρον είναι πώς ο Ιουδαισμός έχει αφομοιωθεί στα πέρατα της Γης από τελείους διαφορετικούς λαούς και πώς έχει ενσωματωθεί στις τοπικές κοινωνίες, όπως φαίνεται από την εκάστοτε Συναγωγή. Υπάρχουν Συναγωγές λχ. από τη Γερμανία (Συναγωγή Χόρμπς), από την Ινδία, ακόμη και από το Σουρινάμ!
-
Η αναδρομή στο παρελθόν συνεχίζεται! Ψηφίστε την Ταξιδιωτική Ιστορία του μήνα για τους μήνες Μάρτιο - Αύγουστο 2020 !
17/10/2012
Μετά 3 μέρες στα Ιεροσόλυμα (και κυρίως στην Παλιά Πόλη) αποφασίσαμε να περιηγηθούμε και εκτός Ιεροσολύμων, για να έχουμε μία καλύτερη ιδέα για το Ισραήλ συνολικά. Για τις μετακινήσεις μας εκτός Ιεροσολύμων επιλέξαμε το ταξί. Από το ξενοδοχείο National όπου διαμέναμε μας κανόνισαν έναν οδηγό για 3 ολοήμερες ξεναγήσεις. Ζητήσαμε μόνο οδηγό και όχι ξεναγό και καλά κάναμε, διότι ο συγκεκριμένος ήταν νεαρός, ήξερε καλά σχετικά αγγλικά και έκανε πολλές στάσεις παντού. Αν είδαμε καλά όλα τα μέρη σε ένα βαθμό το οφείλουμε και σε αυτόν.
Όσο για την τιμή: δύο άτομα πληρώσαμε συνολικά για 3 ολοήμερες ξεναγήσεις 600 ευρώ, δηλ. 300 ευρώ το άτομο. Ακούγονται πολλά λεφτά. Τελικά, όμως, δεν ήταν πολλά, καθώς με το ταξί κάναμε συνολικά και τις 3 μέρες 900 (εννιακόσια) χιλιόμετρα, Πιστεύω οργώσαμε τη χώρα και θα σας πω αναλυτικά πού πήγαμε σε καθεμία από τις 3 μέρες.
Την πρώτη μέρα (17/10/2012) κάναμε το Γύρο της Νεκράς Θάλασσας.
Ξεκινήσαμε κατά τις 8 το πρωί και γυρίσαμε με τη Δύση του Ηλίου κατά τις πέντε και μισή το απόγευμα. Το πρόγραμμα είχε ως εξής:
Πρώτα ξεκινήσαμε από τη Μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου του Χοζεβίτη.
Αφήνοντας τα Ιεροσόλυμα προς τα Ανατολικά, μετά το Όρος των Ελαιών, ο δρόμος πέφτει απότομα και το υψόμετρο πέφτει γρήγορα και η θερμοκρασία ανεβαίνει. Το τοπίο αλλάζει γρήγορα και μετατρέπεται σε ερημικό. Αυτό το ερημικό τοπίο που κυριαρχεί ανατολικά της Ιερουσαλήμ ήταν ιδανικό για μοναστήρια. Γι' αυτό υπάρχουν αρκετά που χρήζουν επίσκεψης. Εκείνη τη μέρα επισκεφθήκαμε τη Μονή του Αγίου Γεωργίου του Χοζεβίτη που βρίσκεται στο δρόμο μεταξύ Ιερουσαλήμ και Ιεριχούς, σε ένα επιβλητικό τοπίο, μέσα στο Φαράγγι Ουάντι Κελτ. Αν θα τολμούσα μία σύγκριση προσαρμοσμένη στα δεδομένα του Ισραήλ, μοιάζει λίγο με Μετέωρα, καθώς το μοναστήρι είναι σκαρφαλωμένο πάνω στα βράχια. Τα αυτοκίνητα σταματάνε σε ένα πλάτωμα απ' όπου το Μοναστήρι δεν φαίνεται και μετά είναι 20 λεπτά περπάτημα, αλλά τι περπάτημα.. Μέσα Οκτώβρη πήγαμε εμείς και μας βγήκε η γλώσσα έξω από την ανηφόρα και την κούραση της ανάβασης. Μιλάμε για πολλή ανηφόρα αλλά πάρα πολύ! Φυσικά υπάρχουν γαιδουράκια με πρόθυμους Παλαιστινίους να σε ανεβάσουν και να σε κατεβάσουν έναντι ανταλλάγματος, που, όμως, δεν ρώτησα πόσο είναι, καθώς το πήραμε απόφαση να πάμε και να γυρίσουμε με τα πόδια. Φυσικά το Μοναστήρι είναι Ελληνορθόδοξο και οι Μοναχοί, ευγενέστατοι, μας υποδέχθηκαν με καλοσύνη και εγκαρδιότητα. Προσκυνήσαμε τον τάφο του Αγίου Γεωργίου του Χοζεβίτη. Το Μοναστήρι είναι επίσης αφειρωμένο και σε ένα πολύ πιο σύγχρονο Άγιο, ο οποίος ήταν Ρουμάνος στην καταγωγή. Γι' αυτό το Μοναστήρι επισκέπτονται συχνά Ρουμάνοι προσκυνητές. Αυτό συνέβη και την ώρα που ήμασταν εμείς εκεί.
Αφού χαιρετήσαμε τους ευγενικούς μοναχούς, αναχωρήσαμε με κατεύθυνση ανατολική για τη Νεκρά Θάλασσα. Προηγουμένως, όμως, κάναμε μία στάση να φωτογραφηθούμε στο σημείο που υπάρχει η στήλη για το Σημείο Μηδέν (δηλ. αυτό το Σημείο βρίσκεται στο ύψος της Θάλασσας, από εκεί και πέρα πέφτει κάτω από το επίπεδο της Θάλασσας. Εξού και στη Νεκρά Θάλασσα βρίσκεται το σημείο με το χαμηλότερο υψόμετρο στη Γη, όπου και εκεί βγάλαμε στη συνέχεια αναμνηστική φωτογραφία.
Πριν φτάσουμε στη Νεκρά Θάλασσα, κάναμε μία σύμτομη παράκαμψη για το Nabi Mosa, το μέρος όπου πιστεύεται ότι βρίσκεται ο τάφος του Μωυσή. Αυτό που πραγματικά απολαύσαμε εκεί ήταν η παντελής έλλειψη τουριστών. Εισιτήριο δεν είχε, ένα ευγενικό αγόρι μας άνοιξε τις κουρτίνες και βγάλαμε φωτογραφία τον υποτιθέμενο τάφο που είναι καλυμμένος με πράσινο ύφασμα. Αφού χαιρετήσαμε ευγενικά 2-3άντρες που έπιναν το τσάι τους στην αυλή μπήκαμε στο ταξί με κατεύθυνση αυτή τη φορά για τη Νεκρά Θάλασσα. Σύντομα μπήκαμε στον Εθνικό Δρόμο 90 που διατρέχει τη Νεκρά Θάλασσα και εμείς στρίψαμε νότια. Στο αριστερό μας χέρι (ανατολικά) ήταν η Νεκρά Θάλασσα που, ως γνωστό είναι κατ' ευφημισμό Θάλασσα, αλλά στην πραγματικότητα είναι λίμνη, χωρισμένη μεταξύ Ισραήλ και Ιορδανίας. Ο οδηγός μας μας εξήγησε ότι έχει πέσει η στάθμη της νερού, γιατί οι Εβραίοι έχουν περιορίσει τη ροή νερού από τον Ιορδάνη ποταμό (τη μεθεπόμενη μέρα είδαμε το σημείο, όπου περιορίζεται η ροή του νερού), φυσικά οι βροχπτώσεις είναι ελάχιστες εκεί, ενώ στις δυτικές όχθες είδαμε τις εγκαταστάσεις του εργοστασίου Ahava, που φτιάχνει τα γνωστά καλλυντικά της Νεκράς Θάλασσας, το οποίο, επίσης, δεσμεύει πολλές ποσότητες νερού για την επιχείρησή του. Ήταν χαρακτηριστικό ότι τα νερά φαίνονταν ότι είχαν τραβηχτεί σε αρκετά σημεία. Φυσικά, το τοπίο ήταν γενικά ερημικό.
Μετά από λίγη ώρα φτάσαμε στη περίφημη Μασάντα.
Μετά 3 μέρες στα Ιεροσόλυμα (και κυρίως στην Παλιά Πόλη) αποφασίσαμε να περιηγηθούμε και εκτός Ιεροσολύμων, για να έχουμε μία καλύτερη ιδέα για το Ισραήλ συνολικά. Για τις μετακινήσεις μας εκτός Ιεροσολύμων επιλέξαμε το ταξί. Από το ξενοδοχείο National όπου διαμέναμε μας κανόνισαν έναν οδηγό για 3 ολοήμερες ξεναγήσεις. Ζητήσαμε μόνο οδηγό και όχι ξεναγό και καλά κάναμε, διότι ο συγκεκριμένος ήταν νεαρός, ήξερε καλά σχετικά αγγλικά και έκανε πολλές στάσεις παντού. Αν είδαμε καλά όλα τα μέρη σε ένα βαθμό το οφείλουμε και σε αυτόν.
Όσο για την τιμή: δύο άτομα πληρώσαμε συνολικά για 3 ολοήμερες ξεναγήσεις 600 ευρώ, δηλ. 300 ευρώ το άτομο. Ακούγονται πολλά λεφτά. Τελικά, όμως, δεν ήταν πολλά, καθώς με το ταξί κάναμε συνολικά και τις 3 μέρες 900 (εννιακόσια) χιλιόμετρα, Πιστεύω οργώσαμε τη χώρα και θα σας πω αναλυτικά πού πήγαμε σε καθεμία από τις 3 μέρες.
Την πρώτη μέρα (17/10/2012) κάναμε το Γύρο της Νεκράς Θάλασσας.
Ξεκινήσαμε κατά τις 8 το πρωί και γυρίσαμε με τη Δύση του Ηλίου κατά τις πέντε και μισή το απόγευμα. Το πρόγραμμα είχε ως εξής:
Πρώτα ξεκινήσαμε από τη Μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου του Χοζεβίτη.
Αφήνοντας τα Ιεροσόλυμα προς τα Ανατολικά, μετά το Όρος των Ελαιών, ο δρόμος πέφτει απότομα και το υψόμετρο πέφτει γρήγορα και η θερμοκρασία ανεβαίνει. Το τοπίο αλλάζει γρήγορα και μετατρέπεται σε ερημικό. Αυτό το ερημικό τοπίο που κυριαρχεί ανατολικά της Ιερουσαλήμ ήταν ιδανικό για μοναστήρια. Γι' αυτό υπάρχουν αρκετά που χρήζουν επίσκεψης. Εκείνη τη μέρα επισκεφθήκαμε τη Μονή του Αγίου Γεωργίου του Χοζεβίτη που βρίσκεται στο δρόμο μεταξύ Ιερουσαλήμ και Ιεριχούς, σε ένα επιβλητικό τοπίο, μέσα στο Φαράγγι Ουάντι Κελτ. Αν θα τολμούσα μία σύγκριση προσαρμοσμένη στα δεδομένα του Ισραήλ, μοιάζει λίγο με Μετέωρα, καθώς το μοναστήρι είναι σκαρφαλωμένο πάνω στα βράχια. Τα αυτοκίνητα σταματάνε σε ένα πλάτωμα απ' όπου το Μοναστήρι δεν φαίνεται και μετά είναι 20 λεπτά περπάτημα, αλλά τι περπάτημα.. Μέσα Οκτώβρη πήγαμε εμείς και μας βγήκε η γλώσσα έξω από την ανηφόρα και την κούραση της ανάβασης. Μιλάμε για πολλή ανηφόρα αλλά πάρα πολύ! Φυσικά υπάρχουν γαιδουράκια με πρόθυμους Παλαιστινίους να σε ανεβάσουν και να σε κατεβάσουν έναντι ανταλλάγματος, που, όμως, δεν ρώτησα πόσο είναι, καθώς το πήραμε απόφαση να πάμε και να γυρίσουμε με τα πόδια. Φυσικά το Μοναστήρι είναι Ελληνορθόδοξο και οι Μοναχοί, ευγενέστατοι, μας υποδέχθηκαν με καλοσύνη και εγκαρδιότητα. Προσκυνήσαμε τον τάφο του Αγίου Γεωργίου του Χοζεβίτη. Το Μοναστήρι είναι επίσης αφειρωμένο και σε ένα πολύ πιο σύγχρονο Άγιο, ο οποίος ήταν Ρουμάνος στην καταγωγή. Γι' αυτό το Μοναστήρι επισκέπτονται συχνά Ρουμάνοι προσκυνητές. Αυτό συνέβη και την ώρα που ήμασταν εμείς εκεί.
Αφού χαιρετήσαμε τους ευγενικούς μοναχούς, αναχωρήσαμε με κατεύθυνση ανατολική για τη Νεκρά Θάλασσα. Προηγουμένως, όμως, κάναμε μία στάση να φωτογραφηθούμε στο σημείο που υπάρχει η στήλη για το Σημείο Μηδέν (δηλ. αυτό το Σημείο βρίσκεται στο ύψος της Θάλασσας, από εκεί και πέρα πέφτει κάτω από το επίπεδο της Θάλασσας. Εξού και στη Νεκρά Θάλασσα βρίσκεται το σημείο με το χαμηλότερο υψόμετρο στη Γη, όπου και εκεί βγάλαμε στη συνέχεια αναμνηστική φωτογραφία.
Πριν φτάσουμε στη Νεκρά Θάλασσα, κάναμε μία σύμτομη παράκαμψη για το Nabi Mosa, το μέρος όπου πιστεύεται ότι βρίσκεται ο τάφος του Μωυσή. Αυτό που πραγματικά απολαύσαμε εκεί ήταν η παντελής έλλειψη τουριστών. Εισιτήριο δεν είχε, ένα ευγενικό αγόρι μας άνοιξε τις κουρτίνες και βγάλαμε φωτογραφία τον υποτιθέμενο τάφο που είναι καλυμμένος με πράσινο ύφασμα. Αφού χαιρετήσαμε ευγενικά 2-3άντρες που έπιναν το τσάι τους στην αυλή μπήκαμε στο ταξί με κατεύθυνση αυτή τη φορά για τη Νεκρά Θάλασσα. Σύντομα μπήκαμε στον Εθνικό Δρόμο 90 που διατρέχει τη Νεκρά Θάλασσα και εμείς στρίψαμε νότια. Στο αριστερό μας χέρι (ανατολικά) ήταν η Νεκρά Θάλασσα που, ως γνωστό είναι κατ' ευφημισμό Θάλασσα, αλλά στην πραγματικότητα είναι λίμνη, χωρισμένη μεταξύ Ισραήλ και Ιορδανίας. Ο οδηγός μας μας εξήγησε ότι έχει πέσει η στάθμη της νερού, γιατί οι Εβραίοι έχουν περιορίσει τη ροή νερού από τον Ιορδάνη ποταμό (τη μεθεπόμενη μέρα είδαμε το σημείο, όπου περιορίζεται η ροή του νερού), φυσικά οι βροχπτώσεις είναι ελάχιστες εκεί, ενώ στις δυτικές όχθες είδαμε τις εγκαταστάσεις του εργοστασίου Ahava, που φτιάχνει τα γνωστά καλλυντικά της Νεκράς Θάλασσας, το οποίο, επίσης, δεσμεύει πολλές ποσότητες νερού για την επιχείρησή του. Ήταν χαρακτηριστικό ότι τα νερά φαίνονταν ότι είχαν τραβηχτεί σε αρκετά σημεία. Φυσικά, το τοπίο ήταν γενικά ερημικό.
Μετά από λίγη ώρα φτάσαμε στη περίφημη Μασάντα.
Είναι το γνωστό φρούριο της εποχής του Ηρώδη, αποτελεί από τους σημαντικότερους αρχαιολογικούς χώρους στο Ισραήλ. Μετά την κατάληψη των Ιεροσολύμων από τους Ρωμαίους το 70 μ.Χ. και την καταστροφή του Δεύτερου Ναού αρκετοί Εβραίοι είχαν οχυρωθεί σε αυτό το φρούριο που βρίσκεται σε ένα ψηλό απόκρημνο λόφο δυτικά της Νεκράς Θάλασσας. Το 73 μ.Χ. Ρωμαικά στρατεύματα στρατοπέδευσαν στη δυτική πλευρά του λόφου (τα απομεινάρια των στρατοπέδων φαίνονται και σήμερα από ψηλά) και μετά από πολιορκία κατέλαβαν το φρούριο. Η πολιορκία έγινε από τη δυτική πλευρά, που ήταν πιο ομαλή σε σχέση με τις υπόλοιπες. Και σήμερα φαίνεται ένα στρωμένο μέρος εδάφους απ' όπου οι Ρωμαίοι μπήκαν στο φρούριο. Για τους περισσότερους η πρόσβαση γίνεται από τα ανατολικά, δηλ. από την πλευρά που κοιτά στη Νεκρά Θάλασσα μέσω του Αυτοκινητόδρομου 90. Υπάρχει το φιδίσιο μονοπάτι, αλλά μόνο για όσους είναι αποφασισμένους για εξαντλητική πεζοπορία. Δεν θα το πρότεινα, γιατί αξίζει να αφιερωθεί περισσότερος χρόνος πάνω. Το εισιτήριο του λιφτ είναι ακριβό αλλά επιβάλλεται. Επίσης, η Μασάντα πρέπει να αποφεύγεται μεσημέρι και καλοκαίρι λόγω της ζέστης. Η περιήγηση είναι απολαυστική και υπάρχουν πολλές επεξήγησεις στα αγγλικά, δεν χρειάζεται ξεναγός. Αφιερώσαμε περίπου 2 ώρες πάνω. Το πιο φωτογραφημένο είναι το Κρεμαστό Παλάτι του Ηρώδη το οποίο όμως βρίσκεται ένα επίπεδο πιο κάτω και δεν είχαμε κουράγιο να ανέβουμε και να ξανανέβουμε. Σώζονται ωραία ψηφιδωτά σε πολλά κτίσματα. Ό, τι είναι αυθεντικό βρίσκεται κάτω από μία μαύρη γραμμή και οι μεταγενέστερες προσθήκες είναι από πάνω. Εντυπωσιακά είναι τα μπάνια (μικβέθ), όπου σώζονται και τα 3 δωμάτια (με κρύο, χλιαρό και ζεστό νερό).
Ειδικά αυτό με το ζεστό νερό όπου σώζονται οι κολώνες που χώριζαν το πάτωμα στο πάνω και κάτω μέρος, ώστε στο κάτω μέρος να κυκλοφορεί ατμός από βρασμό νερού και να ζεσταίνεται το πάνω μέρος όπου βρίσκονταν οι λουόμενοι. Περιηγηθήκαμε και στα άλλα κτίσματα (λ.χ. στο Δυτικό Παλάτι του Ηρώδη με την πισίνα κλπ.), ενώ υπάρχει και μία Βυζαντινή εκκλησία (ερείπια) που χτίστηκε βέβαια πολύ αργότερα. Εννοείται πως η θέα πανταχόθεν είναι πολύ όμορφη και οι φωτογραφίες είναι όμορφες. Χαρακτηριστικό ότι υπερίπταντο αρκετά αεροσκάφη πολεμικής αεροπορίας (υποθέτω θα έχει βάσεις στην έρημο Νέγκεβ κοντά στη Μασάντα). Έτσι λοιπόν ολοκληρώθηκε η επίσκεψη στην περίφημη Μασάντα που αποτελεί όρκο του ισραηλινού στρατού (Masada will never fall again). Είναι παράδειγμα αυτοθυσίας, διότι όταν οι Ρωμαίοι μπήκαν οι υποστηρικτές του φρουρίου είχαν αυτοκτονήσει, για να μην πέσουν στα χέραι του εχθρού εκτός από λίγα γυναικόπαιδα. Δυστυχώς, η Μασάντα μολονότι είναι τόσο σημαντικό αξιοθέατο, δεν περιλαμβάνεται στο τουρ των ελληνικών πρακτορείων, ένας λόγος να κάνετε το ταξίδι μόνοι σας.
Στην επιστροφή σταματήσαμε για να βγάλουμε φωτογραφία την ταμπέλα με το χαμηλότερο σημείο στη Γη, κοντά στο Εν Γκεντί και μετά επισκεφθήκαμε τον αρχαιλογικό χώρο του Κουμράν που είναι στην αρχή της Νεκράς Θάλασσας περίπου. Εκεί ανακαλύφθηκαν οι πάπυροι των Εσσαίων που εκτίθενται στο Μουσείο του Ισραήλ, για τους οποίους έγινε λόγος πριν. Ο αρχαιολογικός χώρος δεν αξίζει και πολλά και σε σχέση με την τιμή του εισιτηρίου μπορεί μάλλον να παραληφθεί. Τα λουτρά (μικβέθ κτλ) είναι επανάληψη όσων είχαμε δει πολύ πιο εντυπωσιακά στη Μασάντα. Η μέρα έκλεισε με την πόλη του Φεγγαριού, τη φερόμενη από τις αρχαιότερες πόλεις του κόσμου την Ιεριχώ. Η ώρα είχε πάει περασμένες τέσσερις και ίσα - ίσα προλαβαίναμε να πάμε στο Παλάτι του Χισάμ. Είναι το σημαντικότερο μνημείο ισλαμικής αρχιτεχτονικής στην Παλαιστίνη. Είναι παλάτι που ισοπεδώθηκε από σεισμό και έχουν μείνει κάποια ερείπια στα οποία περιδιαβαίνεις, κυρίως ερείπια από δωμάτια του παλατιού, λουτρά, τζαμί κτλ. Αυτό για το οποίο είναι πιο γνωστό είναι ένα πανέμορφο ψηφιδωτό που εμφανίζει το δέντρο της ζωής και κάτω από αυτό ένα λιοντάρι που επιτίθεται σε ένα κοπάδι από γαζέλες και κατασπαράζει μία. Δυστυχώς το ψηφιδωτό βρίσκεται σε κλειδωμένο δωμάτιο, αλλά μπορείς να το βγάλεις φωτογραφία από την πόρτα. Η ώρα είχε περάσει και δεν προλαβαίναμε να πάμε στο Τελ Ιεριχώ, στον αρχαιολογικό χώρο (λόφο) με ευρήματα προιστορικά. Οπότε κατευθυνθήκαμε προς το Σαραντάριο όρος για να βγάλουμε το Μοναστήρι φωτογραφία από κάτω, γιατί δυστυχώς δεν προλαβαίναμε να ανέβουμε πάνω. Είναι το όρος όπου ο Διάβολος υπέβαλε το Χριστό στους Πειρασμούς. Η Θέα της Ιεριχούς είναι πολύ όμορφη από ψηλά, ιδίως καθώς ο ήλιος δύει και ο ουρανός βάφεται σε κόκκινο χρώμα. Μία σύντομη στάση για φωτογράφηση της συκομουριάς και επιστροφή στα Ιεροσόλυμα.
18/10/2012
Σήμερα σειρά έχει ο λόφος των Ελαιών και η Βηθλεέμ.
Στο λόφο των Ελαιών γινόταν χαμός από τουριστικά λεωφορεία.
Δεν μπορείς να πας με τίποτα από την Παλιά Πόλη με τα πόδια. Μολονότι φαίνεται κοντά, είναι απόσταση και κυρίως είναι πολύ ανηφορικά.
Αρχικά, ο οδηγός μας πήγε σε ένα σημείο στο οποίο είχαμε πανοραμική θέα στην Παλιά Πόλη για να βγάλουμε φωτογραφίες. Μετά περιηγηθήκαμε στις διάφορες εκκλησίες. Ξεκινήσαμε από την Εκκλησία του Πάτερ Ημών, όπου το Πάτερ Ημών είναι γραμμένο σε πάρα πολλές γλώσσες ενεργές και μη σε ταμπέλες γύρωθεν των αυλών και των τοίχων του Ναού. Μετά το Παρεκκλήσι της Αναλήψεως, στο εσωτερικό του οποίου υπάρχει πέτρα με το αποτύπωμα - καθώς λέγεται - της παλάμης του Χριστού. Στη συνέχεια βρεθήκαμε στο Ρωσικό Μοναστήρι της Αναλήψεως για το οποίο ήμασταν τυχεροί, γιατί είναι ανοικτό μόνο Τρίτη και Πέμπτη και περιηγηθήκαμε στα όμορφα παρεκκλήσια και στους κήπους του. Αφού ανεβήκαμε μία εξαντλητική ανηφόρα (ο οδηγός είχε πιάσει συζήτηση και βαριόταν να μας πάει!) φτάσαμε στο γνωστό Φραγκισκανικό Ναό Dominus Flevit (Ο Κύριος έκλαψε). Ο Ναός έχει το σχήμα των δακρύων πο λέγεται ότι έχυσε ο Χριστός όταν αντίκρυσε από το Λόφο των Ελαιών το Δεύτερο Ναό και προέβλεψε την καταστροφή του Ναού και τη Διασπορά των Εβραίων σε όλον τον Κόσμο. Πράγματι, η θέα από το Ναό προς την Παλιά Πόλη των Ιεροσολύμων είναι εκπληκτική. Στην είσοδο υπάρχει μία μικρή νεκρόπολη του 1 ως 4ου αιώνα μ.Χ. Βγαίνοντας από το Dominus Flevit βρίσκεσαι μπροστά σε μία από τις εισόδους του εντυπωσιακού Εβραικού Κοιμητηρίου (Κοιλάδα Ιωσαφάτ) όπου όλοι οι Εβραίοι επιδιώκουν να ταφούν, διότι πιστεύουν ότι εκεί θα εμφανιστεί ο Μεσσίας στη Δευτέρα Παρουσία.Κατηφορίζοντας μπήκαμε στη Ρωσική Εκκλησία της Μαρίας της Μαγδαληνής, η οποία ξεχωρίζει στο Λόφο των Ελαιών λόγω των εντυπωσιακών κρομμόσχυμων τρούλων της στο κλασσικό μοσχοβίτικο στυλ. Και αυτή η Ρωσική Εκκλησία είναι ανοικτή μόνο Τρίτες και Πέμπτες. Κατηφορίσαμε πλέον για τα καλά, για να βρεθούμε στον κήπο της Γεσθημανής, Που βρίσκεται στη βάση του όρους των Ελαιών στο επίπεδο του κεντρικού δρόμου, όπου πιστεύεται ότι ο Χριστός προσευχήθηκε πριν συλληφθεί και αρχίσει το Μαρτύριο Του. Στον κήπο υπάρχουν μερικές υπεραιωνόβιες ελιές αλλά και πιο σύγχρονες - μία εξ αυτών έχει φυτευθεί από τον Πάπα Παύλο 6ο τον Ιανουάριο του 1964. Δίπλα ακριβώς στον κήπο βρίσκεται η εντυπωσιακότερη ίσως εκκλησία του Όρους των Ελαιών που ολοκληρώθηκε το 1924 από τον ίδιο Αρχιτέκτονα τον Barluzzi που το 1955 σχεδίασε το Dominus Flevit. Πρόκειται για την Εκκλησία Όλων των Εθνών. Είναι Φραγκισκανική Καθολική Εκκλησία. Ονομάστηκε έτσι γιατί για το χτίσιμό της από το 1919 ως το 1924 συνεισέφεραν πολλές (νομίζω 16) χριστιανικές χώρες. Τα εθνόσημα των χωρών που βοήθησαν στην κατασκευή βρίσκονται σε θόλους στην οροφή. Το χαρακτηριστικό στην Εκκλησία αυτή είναι οι θόλοι (που παραπέμπουν σε τζαμί) αλλά και η εκπληκτική πρόσοψη που στηίζεται με κίονες Κορινθιακού ρυθμού και φέρει ένα πανέμορφο ψηφιδωτό που εμφανίζει το Χριστό διαμεσολαβητή μεταξύ Θεού και ανθρώπων. Η επίσκεψη στο Όρος των Ελαιών τελείωσε με την κάθοδό μας στον Τάφο της Παναγίας που βρίσκεται πολύ κοντά στον κήπο της Γεσθημανής και στη διπλανή σπηλιά όπου ο Ιούδας πρόδωσε το Χριστό φιλώντας τον.
Σήμερα σειρά έχει ο λόφος των Ελαιών και η Βηθλεέμ.
Στο λόφο των Ελαιών γινόταν χαμός από τουριστικά λεωφορεία.
Δεν μπορείς να πας με τίποτα από την Παλιά Πόλη με τα πόδια. Μολονότι φαίνεται κοντά, είναι απόσταση και κυρίως είναι πολύ ανηφορικά.
Αρχικά, ο οδηγός μας πήγε σε ένα σημείο στο οποίο είχαμε πανοραμική θέα στην Παλιά Πόλη για να βγάλουμε φωτογραφίες. Μετά περιηγηθήκαμε στις διάφορες εκκλησίες. Ξεκινήσαμε από την Εκκλησία του Πάτερ Ημών, όπου το Πάτερ Ημών είναι γραμμένο σε πάρα πολλές γλώσσες ενεργές και μη σε ταμπέλες γύρωθεν των αυλών και των τοίχων του Ναού. Μετά το Παρεκκλήσι της Αναλήψεως, στο εσωτερικό του οποίου υπάρχει πέτρα με το αποτύπωμα - καθώς λέγεται - της παλάμης του Χριστού. Στη συνέχεια βρεθήκαμε στο Ρωσικό Μοναστήρι της Αναλήψεως για το οποίο ήμασταν τυχεροί, γιατί είναι ανοικτό μόνο Τρίτη και Πέμπτη και περιηγηθήκαμε στα όμορφα παρεκκλήσια και στους κήπους του. Αφού ανεβήκαμε μία εξαντλητική ανηφόρα (ο οδηγός είχε πιάσει συζήτηση και βαριόταν να μας πάει!) φτάσαμε στο γνωστό Φραγκισκανικό Ναό Dominus Flevit (Ο Κύριος έκλαψε). Ο Ναός έχει το σχήμα των δακρύων πο λέγεται ότι έχυσε ο Χριστός όταν αντίκρυσε από το Λόφο των Ελαιών το Δεύτερο Ναό και προέβλεψε την καταστροφή του Ναού και τη Διασπορά των Εβραίων σε όλον τον Κόσμο. Πράγματι, η θέα από το Ναό προς την Παλιά Πόλη των Ιεροσολύμων είναι εκπληκτική. Στην είσοδο υπάρχει μία μικρή νεκρόπολη του 1 ως 4ου αιώνα μ.Χ. Βγαίνοντας από το Dominus Flevit βρίσκεσαι μπροστά σε μία από τις εισόδους του εντυπωσιακού Εβραικού Κοιμητηρίου (Κοιλάδα Ιωσαφάτ) όπου όλοι οι Εβραίοι επιδιώκουν να ταφούν, διότι πιστεύουν ότι εκεί θα εμφανιστεί ο Μεσσίας στη Δευτέρα Παρουσία.Κατηφορίζοντας μπήκαμε στη Ρωσική Εκκλησία της Μαρίας της Μαγδαληνής, η οποία ξεχωρίζει στο Λόφο των Ελαιών λόγω των εντυπωσιακών κρομμόσχυμων τρούλων της στο κλασσικό μοσχοβίτικο στυλ. Και αυτή η Ρωσική Εκκλησία είναι ανοικτή μόνο Τρίτες και Πέμπτες. Κατηφορίσαμε πλέον για τα καλά, για να βρεθούμε στον κήπο της Γεσθημανής, Που βρίσκεται στη βάση του όρους των Ελαιών στο επίπεδο του κεντρικού δρόμου, όπου πιστεύεται ότι ο Χριστός προσευχήθηκε πριν συλληφθεί και αρχίσει το Μαρτύριο Του. Στον κήπο υπάρχουν μερικές υπεραιωνόβιες ελιές αλλά και πιο σύγχρονες - μία εξ αυτών έχει φυτευθεί από τον Πάπα Παύλο 6ο τον Ιανουάριο του 1964. Δίπλα ακριβώς στον κήπο βρίσκεται η εντυπωσιακότερη ίσως εκκλησία του Όρους των Ελαιών που ολοκληρώθηκε το 1924 από τον ίδιο Αρχιτέκτονα τον Barluzzi που το 1955 σχεδίασε το Dominus Flevit. Πρόκειται για την Εκκλησία Όλων των Εθνών. Είναι Φραγκισκανική Καθολική Εκκλησία. Ονομάστηκε έτσι γιατί για το χτίσιμό της από το 1919 ως το 1924 συνεισέφεραν πολλές (νομίζω 16) χριστιανικές χώρες. Τα εθνόσημα των χωρών που βοήθησαν στην κατασκευή βρίσκονται σε θόλους στην οροφή. Το χαρακτηριστικό στην Εκκλησία αυτή είναι οι θόλοι (που παραπέμπουν σε τζαμί) αλλά και η εκπληκτική πρόσοψη που στηίζεται με κίονες Κορινθιακού ρυθμού και φέρει ένα πανέμορφο ψηφιδωτό που εμφανίζει το Χριστό διαμεσολαβητή μεταξύ Θεού και ανθρώπων. Η επίσκεψη στο Όρος των Ελαιών τελείωσε με την κάθοδό μας στον Τάφο της Παναγίας που βρίσκεται πολύ κοντά στον κήπο της Γεσθημανής και στη διπλανή σπηλιά όπου ο Ιούδας πρόδωσε το Χριστό φιλώντας τον.
Φεύγουμε με το ταξί από τα Ιεροσόλυμα με κατεύθυνση Βηθλεέμ. Παράκαμψη για το Ελληνορθόδοξο Μοναστήρι του Αγίου Σάββα, το οποίο βρίσκεται μες την έρημο. Όμορφο μοναστήρι, αν και βρίσκεται στην άκρη του δρόμου και όχι πάνω στους βράχους όπως του Αγίου Γεωργίου του Χοζεβίτη ή του Σαρανταρίου Όρους. Βρισκόμαστε στην καρδιά της Παλαιστίνης. Η πρόσβαση γίνεται μόνο με αυτοκίνητο και ο οδηγός μας προειδοποίησε ότι οι άνθρωποι δεν είναι οι πιο φιλικοί. Περάσαμε από μερικά χωριά και πράγματι δεν κοιτούσαν το αυτοκίνητο με ιδιαίτερη χαρά, καθώς έφερε παλαιστινιακές πινακίδες. Οι Έλληνες μοναχοί μας υποδέχθηκαν εγκάρδια. Γενικά δεν επέτρεπαν είσοδο, αλλά μόλις είπαμε ότι είμαστε Έλληνες μπήκαμε. Υπήρχαν πολλοί Ρώσοι επισκέπτες. Προσκυνήσαμε την τίμια κάρα του Αγιασμένου Σάββα και θαυμάσαμε τις όμορφες αγιογραφίες. Συνεχίσαμε το δρόμο μας για τη Βηθλεέμ όπου φτάσαμε σύντομα και κατευθυνθήκαμε αμέσως στο Ναό της Γεννήσεως. Ο οδηγός μας πήρε τηλέφωνο ένα φίλο του στον οποίο δώσαμε ένα φιλοδώρημα και μας έκανε ξενάγηση στο Ναό. Κυρίως, όμως, βοήθησε, γιατί για να πας στον τόπο Γέννησης του Χριστού υπάρχει μεγάλη ουρά, την οποία εμείς παρακάμψαμε, διότι ο ντόπιος ξεναγός ήξερε τους αστυνομικούς που φύλασσσαν την έξοδο και εμείς μπήκαμε και προσκυνήσαμε εκτός σειράς εισερχόμενοι από την έξοδο. Στο Ναό της Γεννήσεως θαυμάσε τα όμορφα ψηφιδωτά και τις αγιογραφίες που σώζονται και φυσικά, εκτός από το Σπήλαιο Γέννησης του Χριστού, επισκεφθήκαμε και τη διπλανή συνδεδεμένη Καθολική Εκλησία της Αγίας Αικατερίνης και μετά κατεβήκαμε από εκεί στη Σπηλιά του Αγίου Ιωσήφ και στο Κενοτάφιο του Αγίου Ιερωνύμου. Η επίσκεψή μας διήρκεσε 1 περίπου ώρα. Μετά μας πήγανε σε Κατάστημα κατασκευής φατνών. Πράγματι, τα εκθέματα ήταν εντυπωσιακά, αλλά οι τιμές ήταν για τα βαλάντια μας απαγορευτικές και δεν αγοράσαμε τίποτε. Συνεχίσαμε με τη σπηλιά του Γάλακτος (Milk Grotto) όπου πιστεύεται ότι η Παναγία θηλάζοντας τον Ιησού έπεσε μία σταγόνα από το γάλα της και χρωμάτισε το βράχο. Στο τέλος της σημερινής μας διαδρομής περιλαμβανόταν η Χεβρώνα, πόλη αμιγώς παλαιστινιακή σε μεγάλο υψόμετρο απέχουσα 31 περίπου χιλιόμετρα από τα Ιεροσόλυμα. Εκεί επισκεφθήκαμε τον Τάφο των Πατριαρχών που είναι ιερός τόπος τόσο για τους Εβραίους όσο και για τους Μουσουλμάνους, καθώς πιστεύεται ότι εκεί βρίσκεται ο τάφος του Αβραάμ και άλλων Πατριαρχών. Η αστυνομική παρουσία είναι μόνιμη. Πριν μερικά χρόνια ένας παράφρων Εβραίος είχε μπεί στο τζαμί και σκότωσε Μουσουλμάνους προσκυνητές. Σήμερα ένα αλεξίσφαιρο τζάμι χωρίζει το χώρο λατρείας των Εβραίων από εκείνο των Μουσουλμάνων. Εμείς μπήκαμε στο Μουσουλμανικό χώρο. Γενικά, η Χεβρώνα είναι όμορφη πόλη πάνω σε λόφους χωρίς τουρισμό και με πολύ τοπικό χρώμα. Όμως, οι κάτοικοι δεν είναι τόσο φιλικοί στους δυτικούς. Ο Οδηγός μας που ήταν Παλαιστίνιος είχε πάρει καραμέλες για τα παιδιά και με το που φτάσαμε πράγματι περικύκλωσαν το αυτοκίνητο και φοβόταν ότι θα του κάνουν ζημία. Επιστρέφοντας από τη Χεβρώνα στην Ιερουσαλήμ έξω από τη Βηθλεέμ πέσαμε σε μπλόκο. Απλά δείξαμε τα διαβατήρια μας και φύγαμε αμέσως. Είδαμε και το Τείχος που κατασκευάζουν οι Εβραίοι για να αποκόψουν τη Δυτική Όχθη από το υπόλοιπο Ισραήλ, καθώς και τους σύγχρονους οικισμούς που έχουν κατασκευάσει οι Εβραίοι για να ενισχύσουν το Εβραιικό στοιχείο στην Παλαιστίνη.
19/10/2012
Αυτή ήταν η μέρα του μεγάλου ταξιδιού με αυτοκίνητο. Ο οδηγός μας έκανε μία πολύ καλή προσφορά. Αφού θα πάτε Τελ - Αβίβ, γιατί δεν κάνετε ένα μεγάλο γύρο και αντί να πάτε απ' ευθείας Τελ Αβίβ, να κάνετε ένα γύρο σε όλη τη χώρα με φορά από τα Ιεροσόλυμα και κατεύθυνση βόρεια - δυτική και μετά νότια, περνώντας δηλ. από τα βασικά σημεία της Γαλιλαίας και βγαίνοντας Άκκο και συνεχίζοντας Χαίφα και Τελ Αβίβ? Μας κόστισε αρκετά, αλλά άξιζε τον κόπο με το παραπάνω. Βέβαια, κανονικά θα έπρεπε να σπάσουμε τη διαδρομή στα δύο με μία διανυκτέρευση, γιατί νύκτωνε νωρίς, αλλά και έτσι καλά ήταν. Πρώτη στάση έξω από τα Ιεροσόλυμα το Μοναστήρι του Αγίου Γερασίμου, ελληνορθόδοξο. Πολύ ευγενικοί οι μοναχοί, μας καλωςόρισαν, θαυμάσαμε τα όμορφα ψηφιδωτα, ιδίως με το λιοντάρι και συνεχίσαμε με κατεύθυνση βόρεια στον αυτοκινητόδρομο στα σύνορα με την Ιορδανία. Καθ' όλο το μήκος βλέπαμε το συρματόπλεγμα που χωρίζει τις δύο χώρες και στο βάθος ανατολικά η Ιορδανία. Το τοπίο γενικά ακόμη ερημικό. Λίγο έξω από την πόλη Μπετ Σεάν βιώσαμε το πιο ενδιαφέρον σκηνικό της εβδομαδιαίας παραμονής μας στο Ισραήλ. Στα σύνορα μεταξύ Παλαιστίνης και κυρίως Ισραήλ υπήρχε πολύ αυστηρό μπλόκο. Μόλις είδαν ότι ο οδηγός είναι Παλαιστίνιος μας κατέβασαν όλους κάτω και έκαναν το αυτοκίνητο φύλλο και φτερό. Έφεραν σκυλιά, πέρασαν τις αποσκευές μας από ακτίνες. Διεξοδικός έλεγχος. Φάγαμε περίπου μισή ώρα εκεί. Στο τέλος, όμως, μας περίμενε μία ευχάριστη έκπληξη. Κοιτάξαμε τα διαβατήρια μας και πίσω είδαμε ότι είχαν κολλήσει και στους δύο μας ένα κίτρινο χαρτάκι που έγραφε "V.I.P.". Πλέον λοιπόν ήμασταν δύο Έλληνες τουρίστες υψηλού κύρους..Άξιζε η ταλαιπωρία. Αφού πλέον είχαμε πάρει τα διαπιστευτήρια μας ως υψηλού επιπέδου επισκέπτες, συνεχίσαμε για Τιβεριάδα μεριά. Πρώτα κάναμε στάση στον Ιορδάνη ποταμό. Στο σημείο αυτό οι Ισραηλινοί έχουν φράγμα και κλείνουν τη ροή του νερού προς το Νότο, για να το διατηρούν για πόσιμο. Κατεβήκαμε και βαπτιστήκαμε, στην όχθη του ποταμού ήταν ένα γκρουπ Ρουμάνων και βαφτίζονταν. Βέβαια, όταν λέμε ποτάμι, κατ' ευφημισμό. Πιο πολύ έμοιαζε με ρυάκι. Πάντως, ήταν σχετικά καθαρό. Ο συνοδοιπόρος μου που είχε πάει Ιορδανία και είχε βαπτιστεί και εκεί μου είπε ότι εκεί ότι το νερό ήταν ακόμη λιγότερο, σχεδόν μόνο λάσπη.
Αυτή ήταν η μέρα του μεγάλου ταξιδιού με αυτοκίνητο. Ο οδηγός μας έκανε μία πολύ καλή προσφορά. Αφού θα πάτε Τελ - Αβίβ, γιατί δεν κάνετε ένα μεγάλο γύρο και αντί να πάτε απ' ευθείας Τελ Αβίβ, να κάνετε ένα γύρο σε όλη τη χώρα με φορά από τα Ιεροσόλυμα και κατεύθυνση βόρεια - δυτική και μετά νότια, περνώντας δηλ. από τα βασικά σημεία της Γαλιλαίας και βγαίνοντας Άκκο και συνεχίζοντας Χαίφα και Τελ Αβίβ? Μας κόστισε αρκετά, αλλά άξιζε τον κόπο με το παραπάνω. Βέβαια, κανονικά θα έπρεπε να σπάσουμε τη διαδρομή στα δύο με μία διανυκτέρευση, γιατί νύκτωνε νωρίς, αλλά και έτσι καλά ήταν. Πρώτη στάση έξω από τα Ιεροσόλυμα το Μοναστήρι του Αγίου Γερασίμου, ελληνορθόδοξο. Πολύ ευγενικοί οι μοναχοί, μας καλωςόρισαν, θαυμάσαμε τα όμορφα ψηφιδωτα, ιδίως με το λιοντάρι και συνεχίσαμε με κατεύθυνση βόρεια στον αυτοκινητόδρομο στα σύνορα με την Ιορδανία. Καθ' όλο το μήκος βλέπαμε το συρματόπλεγμα που χωρίζει τις δύο χώρες και στο βάθος ανατολικά η Ιορδανία. Το τοπίο γενικά ακόμη ερημικό. Λίγο έξω από την πόλη Μπετ Σεάν βιώσαμε το πιο ενδιαφέρον σκηνικό της εβδομαδιαίας παραμονής μας στο Ισραήλ. Στα σύνορα μεταξύ Παλαιστίνης και κυρίως Ισραήλ υπήρχε πολύ αυστηρό μπλόκο. Μόλις είδαν ότι ο οδηγός είναι Παλαιστίνιος μας κατέβασαν όλους κάτω και έκαναν το αυτοκίνητο φύλλο και φτερό. Έφεραν σκυλιά, πέρασαν τις αποσκευές μας από ακτίνες. Διεξοδικός έλεγχος. Φάγαμε περίπου μισή ώρα εκεί. Στο τέλος, όμως, μας περίμενε μία ευχάριστη έκπληξη. Κοιτάξαμε τα διαβατήρια μας και πίσω είδαμε ότι είχαν κολλήσει και στους δύο μας ένα κίτρινο χαρτάκι που έγραφε "V.I.P.". Πλέον λοιπόν ήμασταν δύο Έλληνες τουρίστες υψηλού κύρους..Άξιζε η ταλαιπωρία. Αφού πλέον είχαμε πάρει τα διαπιστευτήρια μας ως υψηλού επιπέδου επισκέπτες, συνεχίσαμε για Τιβεριάδα μεριά. Πρώτα κάναμε στάση στον Ιορδάνη ποταμό. Στο σημείο αυτό οι Ισραηλινοί έχουν φράγμα και κλείνουν τη ροή του νερού προς το Νότο, για να το διατηρούν για πόσιμο. Κατεβήκαμε και βαπτιστήκαμε, στην όχθη του ποταμού ήταν ένα γκρουπ Ρουμάνων και βαφτίζονταν. Βέβαια, όταν λέμε ποτάμι, κατ' ευφημισμό. Πιο πολύ έμοιαζε με ρυάκι. Πάντως, ήταν σχετικά καθαρό. Ο συνοδοιπόρος μου που είχε πάει Ιορδανία και είχε βαπτιστεί και εκεί μου είπε ότι εκεί ότι το νερό ήταν ακόμη λιγότερο, σχεδόν μόνο λάσπη.
Φεύγοντας από το σημείο βάπτισης του Ιησού στον Ιορδάνη ποταμό, συνεχίσαμε την περιήγησή μας στην περιοχή της Τιβεριάδας. Η Τιβεριάδα είναι ο κύριος ταμιευτήρας νερού για το Ισραήλ και είναι τουριστική περιοχή με πολλά ξενοδοχεία. Έχει πολύ πράσινο σε αντίθεση με τις νοτιότερες περιοχές, ώστε να δικαιολογείται ως προς αυτήν ο χαρακτηρισμός "Γη της Επαγγελίας". Ως γνωστό στην περιοχή αυτή κυρίως έζησε ο Ιησούς και έκανε τη διδασκαλία του, τα θαύματά του κτλ. Επομένως, είναι λογικό ότι υπάρχουν μοναστήρια που μνημονεύουν διάφορα περιστατικά της ζωής του Χριστού που έλαβαν χώρα στην περιοχή. Εδώ τα μοναστήρια που επισκεφθήκαμε είναι Ρωμαιοκαθολικά. Πρώτη στάση στο όρος των Μακαρισμών για επίσκεψη στο ομώνυμο Μοναστήρι. Είναι χτισμένο στην κορυφή λόφου όπου ο Ιησούς δίδαξε την επί του Όρους ομιλία. Η αυλή είναι γεμάτη με λουλούδια και η θέα από την κορυφή του λόφου προς τη λίμνη είναι όμορφη. Στη συνέχεια κατηφορίσαμε και βρεθήκαμε στο επίπεδο της λίμνης στην Τάμπχα για να επισκεφθούμε τη γερμανική καθολική εκκλησία του πολλαπλασιασμού των άρτων, όπου ο Ιησούς έκανε το σχετικό θαύμα χορτάζοντας το πλήθος με πέντε άρτους και δύο ιχθύες. Στην εκκλησία έχουν διασωθεί ψηφιδωτά με το θέμα αυτό. Στη συνέχεια επισκεφθήκαμε την εκκλησία του Αγίου Πέτρου που βρίσκεται βόρεια του ναού του πολλαπλασιασμού και η οποία βρίσκεται, επίσης, στην όχθη της λίμνης. Στο σημείο αυτό πιστεύεται ότι εμφανίστηκε ο Ιησούς τέταρτη φορά μετά την Ανάστασή Του. Επόμενη στάση η Καπερναούμ, όπου διασώζονται τα ερείπια του σπιτιού του Σίμωνος Πέτρου και ακριβώς δίπλα σε αυτό τα ερείπια μίας από τις παλαιότερες σωζόμενες συναγωγές εποχής περίπου 4-5 αιώνα.
Μετά την Καπερναούμ αφήσαμε την περιοχή της Τιβεριάδας και με αριστερή στροφή κατευθυνόμαστε πλέον προς τη Ναζαρέτ, την πολή των παιδικών χρόνων του Ιησού, κτισμένη σε λόφο, που χαρακτηρίζεται ως αραβική πρωτεύουσα του Ισραήλ, καθώς κατοικείται αποκλειστικά σχεδόν από Άραβες (Μουσουλμάνους κατά το 70%, Χριστιανούς κατά το 30%). Στο δρόμο για τη Ναζαρέτ περάσαμε από την Κανά, όπου υπάρχει εκκλησία που μηνομνεύει το θαύμα μετατροπής του νερού σε κρασί στο γάμο που τελέστηκε εκεί, αλλά δεν την επισκεφθήκαμε, ελλείψει χρόνου. Στη Ναζαρέτ το βασικό αξιοθέατο που επισκεφθήκαμε είναι ο Ναός του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, που είναι ο μεγαλύτερος Ρωμαιοκαθολικός Ναός στη Μέση Ανατολή και ξεχωρίζει από μακριά λόγω του εντυπωσιακού του τρούλου. Ο βασικότερος λόγος, όμως, που απαιτείται επίσκεψη στην εκκλησία αυτή δεν είναι το εντυπωσιακό εσωτερικό της ούτε η παρακείμενη σε αυτήν εκκλησία του Ιωσήφ, με τις σπηλιές της, που θρυλείται ότι είναι το σπίτι ή το εργαστήριο του Ιωσήφ, αλλά οι εικόνες που βρίσκονται στον περίβολο της εκκλησίας και στο εσωτερικό, οι οποίες παρουσιάζουν τη Θεοτόκο είτε μόνη της είτε να κρατά το Θείο Βρέφος και έχουν φιλοτεχνηθεί από χριστιανούς καλλιτέχνες ανά τον κόσμο. Είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον πώς αντιλαμβάνονται τις θείες μορφές και τις αποτυπώνουν οι καλλιτέχνες ανάλογα με τη χώρα προέλευσής τους, καθώς αποτυπώνται σε αυτές τα βιώματά τους. Λ.χ. στην εικόνα από την Κίνα η Θεοτόκος παρουσιάζεται ωσάν Κινέζα με σχιστά μάτια, στην εικόνα από τη Χιλή στο βάθος της Βρεφοκρατούσας Παναγίας διακρίνονται οι Άνδεις, στην εικόνα από την Ταιλάνδη υπάρχει μείξη χριστιανικών και βουδιστικών στοιχείων, καθώς στα πόδια της Παναγίας υπάρχει ένα δράκος, κτλ. Είναι πολύ χαρακτηριστικό πώς τα βιώματα κάθε καλλιτέχνη έχουν αποτυπωθεί στην εικόνα που έχει φιλοτεχνήσει.
Η ώρα έχει περάσει και κατευθυνόμαστε γρήγορα προς τα παράλια, όπου θα παραμείνουμε για το υπόλοιπο της διαμονής μας στο Ισραήλ.
Πρώτη στάση η πόλη Άκκρα ή Ακκό, της οποίας η παλαιά πόλη προστατεύεται από την Ουνέσκο. Επισκεφθήκαμε το μεγαλύτερο εκτός Ιερουσαλήμ τζαμί του Ισραήλ, δηλ. το τζαμί του Πασά Τζεζάρ, του Βοσνίου Πασά, που ήταν γνωστός για την αγριότητά του ως "χασάπης". Εκεί ένας Άραβας ανέλαβε "με το ζόρι" να μας ξεναγήσει. Η ξενάγηση ήταν κατατοπιστική. Όμως, ήταν φορτικός και ενώ είχε πει ότι η ξενάγηση περιλαμβάνεται στο εισιτήριο μετά ζητούσε φιλοδώρημα. Η παλιά πόλη δεν είναι μεγάλη σε έκταση και σε 2-3 ώρες πιστεύω ότι κάποιος τη γυρίζει καλά. Εμείς, όμως, δεν είχαμε τόσο χρόνο στη διάθεσή μας. Έπρεπε σε μία το πολύ ώρα να δούμε τα πιο βασικά, καθώς ήταν ήδη απόγευμα. Η περιήγηση στα σοκάκια της Παλιάς Πόλης είναι ευχάριστη και υπάρχουν ταμπέλες που δείχνουν τα βασικά μνημεία, όπως τα τούρκικα λουτρά, το χάνι αλ ουμντάν με τον πύργο με το ρολόι, το τζαμί Σινάν Μπασχά κτλ. Φυσικά υπάρχουν αγορές και η παλιά πόλη τελειώνει στο λιμάνι της Άκκρα, όπου είναι αγκυροβολημένες πολλές βαρκούλες. Ο περίπατος στα τείχη με θέα τη Μεσόγειο είναι ευχάριστος και ανακαλύψαμε την εκκλησία του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή του Φραγκισκανικού Τάγματος. Στο νοτιοδυτικό άκρο του τείχους υπάρχει φάρος που κατασκευάστηκε το 1912. Γενικά η Ακκό είναι μία όμορφη πόλη (η παλιά πόλη) όπου αξίζει κανείς να αφιερώσει 2-3 ώρες για να περιπλανηθει στα σοκάκια της και να ζήσει την ατμόσφαιρα της εποχής των Σταυροφόρων και των Οθωμανών που κυρίως έκαναν εμφανή την παρουσία τους στην πόλη. Όμως, είχε αρχίσει ήδη να σουρουπώνει και έπρεπε να βιαστούμε για να προλάβουμε τους κήπους Μπαχάι στη Χάιφα, που είναι το τελευταίο αξιοθέατο που προλαβαίναμε να φωτογραφίσουμε έστω από ψηλά τη μεγάλη αυτή μέρα. O Μπαχαισμός είναι μία λίγο γνωστή μονοθειστική θρησκεία με καταβολές το 19ο αιώνα στην Περσία. Υπάρχουν 5-6 εκατομμύρια πιστοί σε όλον τον κόσμο. Στο Ισραήλ στην πόλη Χάιφα στο όρος Καρμέλ έχουν χτίσει ένα πολύ όμορφο ναό, αλλά περισσότερο γνωστοί είναι οι κήποι που είναι σε βαθμίδες ξεκινώντας απότην κορυφή του λόφου. Την ώρα που φτάσαμε εμείς είχε αρχίσει να νυχτώνει, οι κήποι φυσικά ήταν δυστυχώς κλειστοί και ίσα - ίσα που προλάβαμε να βγάλουμε 4-5 φωτογραφίες. Όμως, η θέα από την κορυφή του λόφου στους κήπους και από κει στη Μεσόγειο με φόντο το πολύβουο λιμάνι της Χάιφα ήταν το κάτι άλλο. Και μόνο για να δεις αυτή τη θέα, έστω και αν δεν προλάβεις τους κήπους ανοικτούς, αξίζει να βρεθείς στην κορυφή του όρους (λόφου) Καρμέλ.
Αφού φωτογραφήσαμε αυτήν την όμορφη θέα, πήραμε πλέον το δρόμο για το Τελ Αβίβ, χωρίς στάση, αφού είχε ήδη νυχτώσει. Φτάσαμε στο Τελ Αβίβ βραδάκι, κατάκοποι από το μεγάλο οδικό γύρο που είχαμε κάνει αλλά τόσο γεμάτοι εικόνες, τοπία, μνημεία..
Μετά την Καπερναούμ αφήσαμε την περιοχή της Τιβεριάδας και με αριστερή στροφή κατευθυνόμαστε πλέον προς τη Ναζαρέτ, την πολή των παιδικών χρόνων του Ιησού, κτισμένη σε λόφο, που χαρακτηρίζεται ως αραβική πρωτεύουσα του Ισραήλ, καθώς κατοικείται αποκλειστικά σχεδόν από Άραβες (Μουσουλμάνους κατά το 70%, Χριστιανούς κατά το 30%). Στο δρόμο για τη Ναζαρέτ περάσαμε από την Κανά, όπου υπάρχει εκκλησία που μηνομνεύει το θαύμα μετατροπής του νερού σε κρασί στο γάμο που τελέστηκε εκεί, αλλά δεν την επισκεφθήκαμε, ελλείψει χρόνου. Στη Ναζαρέτ το βασικό αξιοθέατο που επισκεφθήκαμε είναι ο Ναός του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, που είναι ο μεγαλύτερος Ρωμαιοκαθολικός Ναός στη Μέση Ανατολή και ξεχωρίζει από μακριά λόγω του εντυπωσιακού του τρούλου. Ο βασικότερος λόγος, όμως, που απαιτείται επίσκεψη στην εκκλησία αυτή δεν είναι το εντυπωσιακό εσωτερικό της ούτε η παρακείμενη σε αυτήν εκκλησία του Ιωσήφ, με τις σπηλιές της, που θρυλείται ότι είναι το σπίτι ή το εργαστήριο του Ιωσήφ, αλλά οι εικόνες που βρίσκονται στον περίβολο της εκκλησίας και στο εσωτερικό, οι οποίες παρουσιάζουν τη Θεοτόκο είτε μόνη της είτε να κρατά το Θείο Βρέφος και έχουν φιλοτεχνηθεί από χριστιανούς καλλιτέχνες ανά τον κόσμο. Είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον πώς αντιλαμβάνονται τις θείες μορφές και τις αποτυπώνουν οι καλλιτέχνες ανάλογα με τη χώρα προέλευσής τους, καθώς αποτυπώνται σε αυτές τα βιώματά τους. Λ.χ. στην εικόνα από την Κίνα η Θεοτόκος παρουσιάζεται ωσάν Κινέζα με σχιστά μάτια, στην εικόνα από τη Χιλή στο βάθος της Βρεφοκρατούσας Παναγίας διακρίνονται οι Άνδεις, στην εικόνα από την Ταιλάνδη υπάρχει μείξη χριστιανικών και βουδιστικών στοιχείων, καθώς στα πόδια της Παναγίας υπάρχει ένα δράκος, κτλ. Είναι πολύ χαρακτηριστικό πώς τα βιώματα κάθε καλλιτέχνη έχουν αποτυπωθεί στην εικόνα που έχει φιλοτεχνήσει.
Η ώρα έχει περάσει και κατευθυνόμαστε γρήγορα προς τα παράλια, όπου θα παραμείνουμε για το υπόλοιπο της διαμονής μας στο Ισραήλ.
Πρώτη στάση η πόλη Άκκρα ή Ακκό, της οποίας η παλαιά πόλη προστατεύεται από την Ουνέσκο. Επισκεφθήκαμε το μεγαλύτερο εκτός Ιερουσαλήμ τζαμί του Ισραήλ, δηλ. το τζαμί του Πασά Τζεζάρ, του Βοσνίου Πασά, που ήταν γνωστός για την αγριότητά του ως "χασάπης". Εκεί ένας Άραβας ανέλαβε "με το ζόρι" να μας ξεναγήσει. Η ξενάγηση ήταν κατατοπιστική. Όμως, ήταν φορτικός και ενώ είχε πει ότι η ξενάγηση περιλαμβάνεται στο εισιτήριο μετά ζητούσε φιλοδώρημα. Η παλιά πόλη δεν είναι μεγάλη σε έκταση και σε 2-3 ώρες πιστεύω ότι κάποιος τη γυρίζει καλά. Εμείς, όμως, δεν είχαμε τόσο χρόνο στη διάθεσή μας. Έπρεπε σε μία το πολύ ώρα να δούμε τα πιο βασικά, καθώς ήταν ήδη απόγευμα. Η περιήγηση στα σοκάκια της Παλιάς Πόλης είναι ευχάριστη και υπάρχουν ταμπέλες που δείχνουν τα βασικά μνημεία, όπως τα τούρκικα λουτρά, το χάνι αλ ουμντάν με τον πύργο με το ρολόι, το τζαμί Σινάν Μπασχά κτλ. Φυσικά υπάρχουν αγορές και η παλιά πόλη τελειώνει στο λιμάνι της Άκκρα, όπου είναι αγκυροβολημένες πολλές βαρκούλες. Ο περίπατος στα τείχη με θέα τη Μεσόγειο είναι ευχάριστος και ανακαλύψαμε την εκκλησία του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή του Φραγκισκανικού Τάγματος. Στο νοτιοδυτικό άκρο του τείχους υπάρχει φάρος που κατασκευάστηκε το 1912. Γενικά η Ακκό είναι μία όμορφη πόλη (η παλιά πόλη) όπου αξίζει κανείς να αφιερώσει 2-3 ώρες για να περιπλανηθει στα σοκάκια της και να ζήσει την ατμόσφαιρα της εποχής των Σταυροφόρων και των Οθωμανών που κυρίως έκαναν εμφανή την παρουσία τους στην πόλη. Όμως, είχε αρχίσει ήδη να σουρουπώνει και έπρεπε να βιαστούμε για να προλάβουμε τους κήπους Μπαχάι στη Χάιφα, που είναι το τελευταίο αξιοθέατο που προλαβαίναμε να φωτογραφίσουμε έστω από ψηλά τη μεγάλη αυτή μέρα. O Μπαχαισμός είναι μία λίγο γνωστή μονοθειστική θρησκεία με καταβολές το 19ο αιώνα στην Περσία. Υπάρχουν 5-6 εκατομμύρια πιστοί σε όλον τον κόσμο. Στο Ισραήλ στην πόλη Χάιφα στο όρος Καρμέλ έχουν χτίσει ένα πολύ όμορφο ναό, αλλά περισσότερο γνωστοί είναι οι κήποι που είναι σε βαθμίδες ξεκινώντας απότην κορυφή του λόφου. Την ώρα που φτάσαμε εμείς είχε αρχίσει να νυχτώνει, οι κήποι φυσικά ήταν δυστυχώς κλειστοί και ίσα - ίσα που προλάβαμε να βγάλουμε 4-5 φωτογραφίες. Όμως, η θέα από την κορυφή του λόφου στους κήπους και από κει στη Μεσόγειο με φόντο το πολύβουο λιμάνι της Χάιφα ήταν το κάτι άλλο. Και μόνο για να δεις αυτή τη θέα, έστω και αν δεν προλάβεις τους κήπους ανοικτούς, αξίζει να βρεθείς στην κορυφή του όρους (λόφου) Καρμέλ.
Αφού φωτογραφήσαμε αυτήν την όμορφη θέα, πήραμε πλέον το δρόμο για το Τελ Αβίβ, χωρίς στάση, αφού είχε ήδη νυχτώσει. Φτάσαμε στο Τελ Αβίβ βραδάκι, κατάκοποι από το μεγάλο οδικό γύρο που είχαμε κάνει αλλά τόσο γεμάτοι εικόνες, τοπία, μνημεία..
20/10/2012
Είχαμε στη διάθεσή μας μία μέρα για να δούμε το Λόφο της Άνοιξης, όπως μεταφράζεται στα ελληνικά το "Τελ Αβίβ".
Είναι μία μοντέρνα πόλη στα παράλια της Μεσογείου με καθαρά εβραικό στοιχείο που σφύζει από ζωή.
Ξεκινήσαμε τον περίπατό μας από τη μεγάλη παραλιακή λεωφόρο με κατεύθυνση στην παλιά πόλη της Γιάφα. Η απόσταση περπατιέται άνετα με τα πόδια και επιβάλλεται να περπατηθεί, προκειμένου να απολαύσει κανείς την παραλία και να βγάλει φωτογραφίες τα εντυπωσιακά κτήρια (όπως την Όπερα, το ξενοδοχείο Daviv Intercontinental Κτλ). Περάσαμε από το όμορφο πάρκο "Sir Charles Clore" με γκαζόν και κατεβήκαμε μέχρι την παραλία, όπου πολλοί έκαναν τζόκινγκ, ενώ άλλοι ετοιμάζονταν για μπάνιο. Μακάρι να είχαμε φέρει και μεις μαγιό.Παρότι τέλη Οκτώβρη είχε ζέστη και ένα μπάνιο στη Μεσόγειο θα ήταν ό, τι έπρεπε! Είχαμε φτάσει στο τέλος της παραλιακής λεωφόρου και πλέον ανηφορίζαμε για τη Γιάφα. Σταθήκαμε απέναντι από το θέατρο της Γιάφα σε μία ειδικά διαμορφωμένη εξέδρα δίπλα σε κανόνια της οθωμανικής περιόδου προκειμένου να βγάλουμε φωτογραφίες το Τελ Αβίβ. Η φωτογραφία είναι εντυπωσιακή: φοίνικες, θάλασσα, άμμος, ουρανοξύστες συνδέουν το σκηνικό μίας μοντέρνας πόλης. Κατευθυνόμαστε στην εκκλησία του Αγίου Πέτρου, καθολική εκκλησία, μπροστά από την οποία υπάρχει η πλατεία Κεντουμίμ με συντριβάνι. Η ζέστη είναι αισθητή και πίνουμε χυμό ρόδι. Ωραίος αλλά ακριβός, την επόμενη φορά μόνο νερό! Ανηφορίζουμε στους κήπους πάνω από την πλατεία. Βλέπουμε τη Γέφυρα των ευχών με το ζωδιακό κύκλο. Όποιος σταθεί πάνω της, πιάσει το ζώδιο του και κοιτάξει τη θάλασσα ευχόμενος κάτι, η ευχή του θα πραγματοποιηθεί. Η γέφυρα ήταν κλειστή όμως. Στην κορυφή του λόφου πάνω από την πλατεία Κεντουμίμ βρισκεται το Sea Breeze, ένα σύμπλεγμα γλυπτών του Revesz. Μεταξύ των δύο φημισμένων γλυπτών είναι η θυσία του Ισαάκ και η πτώση της Ιεριχούς. Η θέα από πάνω είναι όμορφη. Κατεβαίνουμε από το λόφο και περιηγούμαστε στην παλιά πόλη της Γιάφα και συγκεκριμένα στη συνοικία των καλλιτεχνών με πολλές μικρές γκαλερί. Το περπάτημα στα σοκάκια είναι ευχάριστο, ώσπου καταλήγουμε στη θάλασσα και στο λιμάνι της Γιάφα. Στο δρόμο της επιστροφής ανακαλύπτουμε την ελληνορθόδη εκκλησία του Αρχαγγέλου Μιχαήλ και το τζαμί AL Bahr, που είναι γνωστό ως τζαμί της θάλασσας, γιατί είναι κτισμένο στο επίπεδο της θάλασσας. Φεύγοντας από τη Γιάφα φωτογραφίζουμε τον Πύργο με το Ρολόι που χτίστηκε το 1906 προς τιμή του Σουλτάνου Αμπντουλ Χαμίντ του 2ου.
Η ώρα, όμως, ακόμη είναι μεσημέρι και σκεφτόμαστε τι να κάνουμε. Χωρίς δισταγμό σταματάμε ένα ταξί και του λέμε "Καισάρεια". Ναι, θέλουμε να δούμε τα ερείπια του παλατιού και του λιμανιού που είχε χτίσει ο Ηρώδης περί το 25-13 π.Χ. Βρίσκεται στα παράλια της Μεσογείου στη μέση μεταξύ Τελ Αβίβ και Χάιφα. Σε λιγότερο από μία ώρα είμαστε εκεί. Αφού πληρώνουμε 38 σέκελ έκαστος κατευθυνόμαστε αρχικά στο θέατρο, το οποίο σώζεται σε καλή κατάσταση και χρησιμοποιείται και σήμερα για παραστάσεις κτλ. Τα ερείπια του λιμανιού που βρίσκονται μες τη θάλασσα κυριολεκτικά και ίσα που διακρίνονται κάποια. Δίπλα στο κύμα διακρίνουμε ένα - δύο ψηφιδωτά. Φωτογραφίζουμε τα απομεινάρια του ιπποδρόμου με τις παρακείμενες κερκίδες, και διάφορα ερείπια από το παλάτι και τα παρακείμενα σε αυτό κτίρια (αποθήκες, λουτρά, πραιτώριο, αρχείο φορολογικών υποθέσεων κτλ.). Μία επίσκεψη σε αυτόν τον αρχαιολογικό χώρο επιβάλλεται για όποιον έχει λίγο χρόνο. Συνολικά απαιτούνται περίπου 3 ώρες από το Τελ Αβίβ (1 ώρα για να πας, μία για να το δεις και μία για να γυρίσεις).
Απόγευμα επιστρέψαμε στο Τελ Αβίβ και είπαμε να αφιερώσουμε τις τελευταίες ώρες στην πόλη δίνοντας έμφαση στα κτίρια τεχνοτροπίας Μπάουχάους.
Ξεκινήσαμε τον τελευταίο μας περίπατο από την πλατεία όπου δολοφονήθηκε ο Γιτζάκ Ράμπιν στις 4.11.1995, όπου φωτογραφήσαμε το σχετικό μνημείο.
Συνεχίσαμε την περιήγηση στη λεωφόρο Ροτσιλντ, όπου φωτογραφίσαμε κάποια κτίρια Μπάουχάους και καταλήξαμε στο μουσείο Μπάουχάους.
Είχε φτάσει σούρουπο και μία τελευταία χαλαρή βόλτα στην παραλία ήταν ό,τι πρέπει για να τελειώσει το ταξίδι μας στο Ισραήλ...
Είχαμε στη διάθεσή μας μία μέρα για να δούμε το Λόφο της Άνοιξης, όπως μεταφράζεται στα ελληνικά το "Τελ Αβίβ".
Είναι μία μοντέρνα πόλη στα παράλια της Μεσογείου με καθαρά εβραικό στοιχείο που σφύζει από ζωή.
Ξεκινήσαμε τον περίπατό μας από τη μεγάλη παραλιακή λεωφόρο με κατεύθυνση στην παλιά πόλη της Γιάφα. Η απόσταση περπατιέται άνετα με τα πόδια και επιβάλλεται να περπατηθεί, προκειμένου να απολαύσει κανείς την παραλία και να βγάλει φωτογραφίες τα εντυπωσιακά κτήρια (όπως την Όπερα, το ξενοδοχείο Daviv Intercontinental Κτλ). Περάσαμε από το όμορφο πάρκο "Sir Charles Clore" με γκαζόν και κατεβήκαμε μέχρι την παραλία, όπου πολλοί έκαναν τζόκινγκ, ενώ άλλοι ετοιμάζονταν για μπάνιο. Μακάρι να είχαμε φέρει και μεις μαγιό.Παρότι τέλη Οκτώβρη είχε ζέστη και ένα μπάνιο στη Μεσόγειο θα ήταν ό, τι έπρεπε! Είχαμε φτάσει στο τέλος της παραλιακής λεωφόρου και πλέον ανηφορίζαμε για τη Γιάφα. Σταθήκαμε απέναντι από το θέατρο της Γιάφα σε μία ειδικά διαμορφωμένη εξέδρα δίπλα σε κανόνια της οθωμανικής περιόδου προκειμένου να βγάλουμε φωτογραφίες το Τελ Αβίβ. Η φωτογραφία είναι εντυπωσιακή: φοίνικες, θάλασσα, άμμος, ουρανοξύστες συνδέουν το σκηνικό μίας μοντέρνας πόλης. Κατευθυνόμαστε στην εκκλησία του Αγίου Πέτρου, καθολική εκκλησία, μπροστά από την οποία υπάρχει η πλατεία Κεντουμίμ με συντριβάνι. Η ζέστη είναι αισθητή και πίνουμε χυμό ρόδι. Ωραίος αλλά ακριβός, την επόμενη φορά μόνο νερό! Ανηφορίζουμε στους κήπους πάνω από την πλατεία. Βλέπουμε τη Γέφυρα των ευχών με το ζωδιακό κύκλο. Όποιος σταθεί πάνω της, πιάσει το ζώδιο του και κοιτάξει τη θάλασσα ευχόμενος κάτι, η ευχή του θα πραγματοποιηθεί. Η γέφυρα ήταν κλειστή όμως. Στην κορυφή του λόφου πάνω από την πλατεία Κεντουμίμ βρισκεται το Sea Breeze, ένα σύμπλεγμα γλυπτών του Revesz. Μεταξύ των δύο φημισμένων γλυπτών είναι η θυσία του Ισαάκ και η πτώση της Ιεριχούς. Η θέα από πάνω είναι όμορφη. Κατεβαίνουμε από το λόφο και περιηγούμαστε στην παλιά πόλη της Γιάφα και συγκεκριμένα στη συνοικία των καλλιτεχνών με πολλές μικρές γκαλερί. Το περπάτημα στα σοκάκια είναι ευχάριστο, ώσπου καταλήγουμε στη θάλασσα και στο λιμάνι της Γιάφα. Στο δρόμο της επιστροφής ανακαλύπτουμε την ελληνορθόδη εκκλησία του Αρχαγγέλου Μιχαήλ και το τζαμί AL Bahr, που είναι γνωστό ως τζαμί της θάλασσας, γιατί είναι κτισμένο στο επίπεδο της θάλασσας. Φεύγοντας από τη Γιάφα φωτογραφίζουμε τον Πύργο με το Ρολόι που χτίστηκε το 1906 προς τιμή του Σουλτάνου Αμπντουλ Χαμίντ του 2ου.
Η ώρα, όμως, ακόμη είναι μεσημέρι και σκεφτόμαστε τι να κάνουμε. Χωρίς δισταγμό σταματάμε ένα ταξί και του λέμε "Καισάρεια". Ναι, θέλουμε να δούμε τα ερείπια του παλατιού και του λιμανιού που είχε χτίσει ο Ηρώδης περί το 25-13 π.Χ. Βρίσκεται στα παράλια της Μεσογείου στη μέση μεταξύ Τελ Αβίβ και Χάιφα. Σε λιγότερο από μία ώρα είμαστε εκεί. Αφού πληρώνουμε 38 σέκελ έκαστος κατευθυνόμαστε αρχικά στο θέατρο, το οποίο σώζεται σε καλή κατάσταση και χρησιμοποιείται και σήμερα για παραστάσεις κτλ. Τα ερείπια του λιμανιού που βρίσκονται μες τη θάλασσα κυριολεκτικά και ίσα που διακρίνονται κάποια. Δίπλα στο κύμα διακρίνουμε ένα - δύο ψηφιδωτά. Φωτογραφίζουμε τα απομεινάρια του ιπποδρόμου με τις παρακείμενες κερκίδες, και διάφορα ερείπια από το παλάτι και τα παρακείμενα σε αυτό κτίρια (αποθήκες, λουτρά, πραιτώριο, αρχείο φορολογικών υποθέσεων κτλ.). Μία επίσκεψη σε αυτόν τον αρχαιολογικό χώρο επιβάλλεται για όποιον έχει λίγο χρόνο. Συνολικά απαιτούνται περίπου 3 ώρες από το Τελ Αβίβ (1 ώρα για να πας, μία για να το δεις και μία για να γυρίσεις).
Απόγευμα επιστρέψαμε στο Τελ Αβίβ και είπαμε να αφιερώσουμε τις τελευταίες ώρες στην πόλη δίνοντας έμφαση στα κτίρια τεχνοτροπίας Μπάουχάους.
Ξεκινήσαμε τον τελευταίο μας περίπατο από την πλατεία όπου δολοφονήθηκε ο Γιτζάκ Ράμπιν στις 4.11.1995, όπου φωτογραφήσαμε το σχετικό μνημείο.
Συνεχίσαμε την περιήγηση στη λεωφόρο Ροτσιλντ, όπου φωτογραφίσαμε κάποια κτίρια Μπάουχάους και καταλήξαμε στο μουσείο Μπάουχάους.
Είχε φτάσει σούρουπο και μία τελευταία χαλαρή βόλτα στην παραλία ήταν ό,τι πρέπει για να τελειώσει το ταξίδι μας στο Ισραήλ...
21/10/2012
Η ώρα της αποχώρησης δυστυχώς έφτασε..
Με ταξί φτάσαμε στο Μπεν Γκουριόν.
Περιμέναμε να δούμε αυτούς τους φοβερούς έλεγχους για τους οποίους τόσα είχαμε ακούσει και εξαιτίας των οποίων φτάσαμε 3 ώρες πριν την προγραμματισμένη ώρα αναχώρησης. Αλλά φευ! Με το ρολόι μέσα σε μία ώρα από την ώρα που μπήκαμε στο αεροδρόμιο είχαμε φτάσει στην πύλη. Καμία ερώτηση δεν μου έκαναν. Τίποτε το τρομακτικό, τίποτε το ιδιαίτερο. Ούτε καν μου άνοιξαν την τσάντα. Μόνο του συνταξιδευτή μου τη τσάντα άνοιξαν επειδή είδαν βιβλία (τους ταξιδιωτικούς οδηγούς) και ρώτησαν από πού τα πήρε και σε τι αφορούν.
Επιβιβαστήκαμε στο A320 SX - OAU της Ολυμπιακής με 30 λεπτά καθυστέρησης. 109 επιβάτες, 67% πληρότητα και μεταξύ των επιβατών Έλληνες βουλευτές που είχαν πάεισ το Ισραήλ να διαμαρτυρηθούν για τον αποκλεισμό της Γάζας.
Αυτό ήταν το ταξίδι μας στο Ισραήλ, ένας πραγματικά μεγάλος γύρος που δεν περιορίστηκε στα χριστιανικά μνημεία αλλά συμπεριέλαβε και μνημεία και των άλλων δύο μονοθειστικών θρησκειών που έχουν συνδεθεί στενά με αυτή τη χώρα, του Ισλάμ και του Ιουδαισμού.
Συνολικό κόστος εκδρομής από 14 έως 21 Οκτωβρίου 2012: 1.600 ευρώ κατ' άτομο
Η ώρα της αποχώρησης δυστυχώς έφτασε..
Με ταξί φτάσαμε στο Μπεν Γκουριόν.
Περιμέναμε να δούμε αυτούς τους φοβερούς έλεγχους για τους οποίους τόσα είχαμε ακούσει και εξαιτίας των οποίων φτάσαμε 3 ώρες πριν την προγραμματισμένη ώρα αναχώρησης. Αλλά φευ! Με το ρολόι μέσα σε μία ώρα από την ώρα που μπήκαμε στο αεροδρόμιο είχαμε φτάσει στην πύλη. Καμία ερώτηση δεν μου έκαναν. Τίποτε το τρομακτικό, τίποτε το ιδιαίτερο. Ούτε καν μου άνοιξαν την τσάντα. Μόνο του συνταξιδευτή μου τη τσάντα άνοιξαν επειδή είδαν βιβλία (τους ταξιδιωτικούς οδηγούς) και ρώτησαν από πού τα πήρε και σε τι αφορούν.
Επιβιβαστήκαμε στο A320 SX - OAU της Ολυμπιακής με 30 λεπτά καθυστέρησης. 109 επιβάτες, 67% πληρότητα και μεταξύ των επιβατών Έλληνες βουλευτές που είχαν πάεισ το Ισραήλ να διαμαρτυρηθούν για τον αποκλεισμό της Γάζας.
Αυτό ήταν το ταξίδι μας στο Ισραήλ, ένας πραγματικά μεγάλος γύρος που δεν περιορίστηκε στα χριστιανικά μνημεία αλλά συμπεριέλαβε και μνημεία και των άλλων δύο μονοθειστικών θρησκειών που έχουν συνδεθεί στενά με αυτή τη χώρα, του Ισλάμ και του Ιουδαισμού.
Συνολικό κόστος εκδρομής από 14 έως 21 Οκτωβρίου 2012: 1.600 ευρώ κατ' άτομο
Εκπομπές Travelstories
Τελευταίες δημοσιεύσεις
-
-
-
-
Πακιστάν ΠΑΚΙΣΤΑΝ. Στα χνάρια του Μ. Αλέξανδρου- Τελ. μήνυμα: travelbreak
-
-
-
-
Μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς UNESCO που έχουμε επισκεφθεί.- Τελ. μήνυμα: thanosth
-
-
