Twinkie
Member
- Μηνύματα
- 1.142
- Likes
- 327
- Επόμενο Ταξίδι
- Με το νου
- Ταξίδι-Όνειρο
- Στα πέντε σημεία της Γης
Η (λάθος) πρόβλεψη και η απόφαση
Σκεφτόμουν καιρό να γράψω αυτή την ιστορία αλλά δεν ήξερα πώς να την ξεκινήσω. Η αλήθεια είναι πως και τώρα που κάνω απόπειρα, έχω αμφιβολίες. Το σίγουρο είναι πως οι κυρίες ίσως βαρεθούν- στην αρχή- οι κύριοι ίσως κάνουν πρώτη σκέψη «γυναίκα πράμα, με τι ασχολείσαι». Κάποιοι θα γουρλώσουν μάτι, άλλοι στόμα (ίσως ανασηκώσουν και φρύδι ως άλλοι καχύποπτοι) αλλά θέλω να πιστεύω πως θα υπάρχει έστω και μια μικρή μειοψηφία που συνταχθεί με αυτό που αποδόθηκε στη γυναικοπαρέα μας όταν έπεσε η ιδέα του συγκεκριμένου ταξιδιού- εμπειρίας, «μια κατηγορία μόνες σας».
Βρισκόμαστε στον Μάιο του 2007(ναι από εκεί θα ξεκινήσω, θα σας βγάλω τη πίστη) όταν η αρμάδα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά της και κάνει το triplecrown(πρωτάθλημα, κύπελλο και ευρωπαϊκό) στο μπάσκετ και εμείς ως κλασικοί βαμμένοι από τα γεννοφάσκια Παναθηναϊκοί περπατάμε στους δρόμους με ύφος, ψηλά το κεφάλι, συντασσόμεθα με την ατάκα Διαμαντίδη «Είναι η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου» κι άλλα τέτοια κλασικά συχνά φαινόμενα που συναντάς σε μια στις δυο γυναίκες!! Τι; Όχι; Δεν είναι έτσι όλες οι γυναίκες; Δεν βλέπουν μπάλα; Ούτε μπάσκετ; Ούτε έστω για χαβαλέ και τους ωραίους κοιλιακούς;
Δεν ξέρουν την ενδεκάδα της Εθνικής; ότι ο Μπάγιεβιτς κατά ένα περίεργο τρόπο πριν γίνει βάτραχος ήταν πρίγκιπας; Τον Αλέφαντο; Την αξιομνημόνευτη ατάκα Μαλεζάνι «ma che cazzo, che malaka»? Συγνώμη γράψτε λάθος. Μάλλον εμάς είτε μας έκαναν πλύση εγκεφάλου από μικρά, είτε μας έκοψαν απότομα τον αθλητισμό για τα αγγλικά και το πιάνο και μας βγήκε απωθημένο, είτε πολύ απλά ψάχναμε εισιτήριο να μπούμε στην 7 και τη 13 της Λεωφόρου, έξω από την Αλεξάνδρας βραδιάτικο ενώ την επομένη ήταν μέρα σχολείου. Ευτυχώς όταν διεκπεραίωσα τις σχολικές υποχρεώσεις μου, βρήκα την Barbunzel κι έτσι η μια τρελή στα πέταλα, έγιναν δυο και μοιράστηκε λιγάκι ο μαζοχισμός.
Να διευκρινίσω εδώ ότι δεν ξεκινήσαμε να βλέπουμε μπάλα το 2004 με το Euro, ούτε ασπαζόμαστε τον χουλιγκανισμό και ό,τι συνεπάγεται από αυτό, σπάνια θα βάλουμε διακριτικά και γενικά αν μας δεις στο δρόμο θα πεις σωστές κυρίες…. Αμ δε!
(Κι αφού σας έβγαλα τη πίστη, επανέρχομαι). Όταν λοιπόν περάσαμε ένα ωραιότατο καλοκαίρι και η αθλητική χρονιά ξεκίνησε το ίδιο δυναμικά(στο μπάσκετ γκούχου) όπως είχε ολοκληρωθεί πέφτει η βόμβα ατάκα της υποφαινόμενης
«Πάμε final four του χρόνου»; Το πέταξα τόσο απλά, λες κι έλεγα πάμε πλατεία, πιάσε ένα καφέ λες και μας είχε υπογράψει κανείς συμβόλαιο πως α) η ομάδα θα ξαναπάει και β) πως θα βρούμε εισιτήρια στάνταρ και κυρίως γ) πρωτομαγιάτικο που έπεφτε θα βρίσκαμε εύκολα στη Μαδρίτη να μείνουμε(οι λόγοι εξηγούνται στα επόμενα κεφάλαια)
Η απάντηση όμως της B. ήταν ακόμα καλύτερη βόμβα: «Και δεν πάμε; Νοέμβρη έχουμε ακόμα, όλα τα προλαβαίνουμε…. Πάμε για το πέμπτο να τρελαθώ» είπε η αθυρόστομη και κάναμε πλάνα σαν από αυτά που λένε πως κάνουν οι άνθρωποι και οι θεοί γελούν…
Ε, όπως καταλαβαίνετε αντιστάσεις δεν είχα από τον ενθουσιασμό του ταξιδιού –κυρίως- στη Μαδρίτη αλλά και της ακολουθίας της ομάδας και δεν είχα σκεφτεί βασικά πράγματα όπως π.χ. σπανίως επαναλαμβάνεται ένας θρίαμβος την επόμενη χρονιά, που θα βρω λεφτά, κλπ. , και έτσι πήραμε την απόφαση να κάνουμε πρωτομαγιά 2008 στη Μαδρίτη.
Παρ’ όλα αυτά, όλα πήγαιναν κατ’ ευχήν και είχαμε στρωθεί στο ψάξιμο για τυχόν προσφορές στα αεροπορικά(καθώς το ταξίδι θα το κάναμε αυτόνομα), για διαμονή, για πόσες μέρες, να έχουμε μάτια και αυτιά ανοιχτά πότε βγαίνουν τα εισιτήρια του final four κι όλα τα διαδικαστικά.
Δεν μπορώ να πω, την μέρα που βγήκαν τα εισιτήρια, πρέπει να σπάσαμε κάθε ρεκόρ ταχύτητας στο κλείσιμό τους μέσω netκαι φυσικά αλληλοσυγχαιρόμασταν για την φοβερή μας επιτυχία να τα κλείσουμε τόσο νωρίς, ότι ήταν φθηνά και πως δεν θα κουραζόμασταν καθόλου αφού το currierθα τα έφερνε απευθείας στις πράσινες αγκάλες μας. Μια εβδομάδα μετά βγήκε και η πολυπόθητη προσφορά της Vueling Αθήνα- Μαδρίτη με αν θυμάμαι καλά ένα ποσό της τάξεως των 110 euro πήγαινε-έλα ενώ η Barbunzel βρήκε ένα συμπαθέστατο hostal καράκεντρο Μαδρίτη, πίσω από την Sol.
Τι χαρά, τι ευδαιμονία, ανακοινώναμε παντού το εκπληκτικό μας πλάνο και βλέπαμε τα ζηλιάρικα μάτια φίλων και γνωστών και ξανά δώστου αλληλοσυγχαρήκια. Την είχαμε ψωνίσει, το ομολογώ αλλά πίσω έχει η αχλάδα την ουρά κι έτσι…(Επικαλούμαι εκ νέου την ατάκα όταν κάνεις σχέδια κάποιοι γελούν).
Το πρώτο πλήγμα ήρθε τον Απρίλη με ένα email από την Vueling πως ακυρώνει σαν προορισμό τη Μαδρίτη από την Αθήνα και πως λυπούνται πολύ, θα κάνουν επιστροφή χρημάτων, αν θέλουμε να πάμε Βαρκελώνη κλπ.(Όχι κυρία μου δεν θέλουμε να πάμε Βαρκελώνη, να μας βρεις τρόπο για Μαδρίτη θέλουμε.) Δεν πτοηθήκαμε-αν και θα μπορούσαμε- και μετά από 1 πακέτο τσιγάρα έκαστη βρήκαμε transit πτήση μέσω Μιλάνου με 5ωρη και 7ωρη στην επιστροφή αναμονή, με 2 αεροπορικές και 40 ευρώ καπέλο. Ας είναι… Εκεί θα κολλήσουμε τώρα; Εδώ πάμε για την κούπα! Χαχαχαχα (πως είπατε?)
Το δεύτερο πλήγμα ήταν χτύπημα κάτω από τη ζώνη. Η συμπαθεστάτη κατά τ’ άλλα Παρτίζαν αποκλείει τον Παναθηναϊκό στους «16» και εμείς μένουμε με ύφος ροφού να παρακολουθούμε το όνειρο του final four να ξεμακραίνει και με 170 ευρώ σε εισιτήρια χαμένα, βρίζοντας το καθεστώς, τις τσάμπα φιλίες του Ζοτς με την αγαπημένη του ομάδα, τα χέρια σουρωτήρι που είχε εκείνη τη μέρα ο Μήτσος κι άλλα τέτοια όμορφα…
Η σκέψη ήταν η πώληση των εισιτηρίων δακρύβρεχτα πάντα, καθώς τόσο τσαντίλες που ήμασταν δεν θέλαμε καν να υποστηρίξουμε το φίλαθλο πνεύμα και να πάμε να δούμε μια τετράδα που δεν θα περιελάμβανε τον Παναθηναϊκό. Το ταξίδι όμως δεν το διαπραγματευόμασταν. Θα γινόταν με κάθε αναποδιά, όπως κι έγινε….
Σκεφτόμουν καιρό να γράψω αυτή την ιστορία αλλά δεν ήξερα πώς να την ξεκινήσω. Η αλήθεια είναι πως και τώρα που κάνω απόπειρα, έχω αμφιβολίες. Το σίγουρο είναι πως οι κυρίες ίσως βαρεθούν- στην αρχή- οι κύριοι ίσως κάνουν πρώτη σκέψη «γυναίκα πράμα, με τι ασχολείσαι». Κάποιοι θα γουρλώσουν μάτι, άλλοι στόμα (ίσως ανασηκώσουν και φρύδι ως άλλοι καχύποπτοι) αλλά θέλω να πιστεύω πως θα υπάρχει έστω και μια μικρή μειοψηφία που συνταχθεί με αυτό που αποδόθηκε στη γυναικοπαρέα μας όταν έπεσε η ιδέα του συγκεκριμένου ταξιδιού- εμπειρίας, «μια κατηγορία μόνες σας».
Βρισκόμαστε στον Μάιο του 2007(ναι από εκεί θα ξεκινήσω, θα σας βγάλω τη πίστη) όταν η αρμάδα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά της και κάνει το triplecrown(πρωτάθλημα, κύπελλο και ευρωπαϊκό) στο μπάσκετ και εμείς ως κλασικοί βαμμένοι από τα γεννοφάσκια Παναθηναϊκοί περπατάμε στους δρόμους με ύφος, ψηλά το κεφάλι, συντασσόμεθα με την ατάκα Διαμαντίδη «Είναι η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου» κι άλλα τέτοια κλασικά συχνά φαινόμενα που συναντάς σε μια στις δυο γυναίκες!! Τι; Όχι; Δεν είναι έτσι όλες οι γυναίκες; Δεν βλέπουν μπάλα; Ούτε μπάσκετ; Ούτε έστω για χαβαλέ και τους ωραίους κοιλιακούς;
Δεν ξέρουν την ενδεκάδα της Εθνικής; ότι ο Μπάγιεβιτς κατά ένα περίεργο τρόπο πριν γίνει βάτραχος ήταν πρίγκιπας; Τον Αλέφαντο; Την αξιομνημόνευτη ατάκα Μαλεζάνι «ma che cazzo, che malaka»? Συγνώμη γράψτε λάθος. Μάλλον εμάς είτε μας έκαναν πλύση εγκεφάλου από μικρά, είτε μας έκοψαν απότομα τον αθλητισμό για τα αγγλικά και το πιάνο και μας βγήκε απωθημένο, είτε πολύ απλά ψάχναμε εισιτήριο να μπούμε στην 7 και τη 13 της Λεωφόρου, έξω από την Αλεξάνδρας βραδιάτικο ενώ την επομένη ήταν μέρα σχολείου. Ευτυχώς όταν διεκπεραίωσα τις σχολικές υποχρεώσεις μου, βρήκα την Barbunzel κι έτσι η μια τρελή στα πέταλα, έγιναν δυο και μοιράστηκε λιγάκι ο μαζοχισμός.
Να διευκρινίσω εδώ ότι δεν ξεκινήσαμε να βλέπουμε μπάλα το 2004 με το Euro, ούτε ασπαζόμαστε τον χουλιγκανισμό και ό,τι συνεπάγεται από αυτό, σπάνια θα βάλουμε διακριτικά και γενικά αν μας δεις στο δρόμο θα πεις σωστές κυρίες…. Αμ δε!
(Κι αφού σας έβγαλα τη πίστη, επανέρχομαι). Όταν λοιπόν περάσαμε ένα ωραιότατο καλοκαίρι και η αθλητική χρονιά ξεκίνησε το ίδιο δυναμικά(στο μπάσκετ γκούχου) όπως είχε ολοκληρωθεί πέφτει η βόμβα ατάκα της υποφαινόμενης
«Πάμε final four του χρόνου»; Το πέταξα τόσο απλά, λες κι έλεγα πάμε πλατεία, πιάσε ένα καφέ λες και μας είχε υπογράψει κανείς συμβόλαιο πως α) η ομάδα θα ξαναπάει και β) πως θα βρούμε εισιτήρια στάνταρ και κυρίως γ) πρωτομαγιάτικο που έπεφτε θα βρίσκαμε εύκολα στη Μαδρίτη να μείνουμε(οι λόγοι εξηγούνται στα επόμενα κεφάλαια)
Η απάντηση όμως της B. ήταν ακόμα καλύτερη βόμβα: «Και δεν πάμε; Νοέμβρη έχουμε ακόμα, όλα τα προλαβαίνουμε…. Πάμε για το πέμπτο να τρελαθώ» είπε η αθυρόστομη και κάναμε πλάνα σαν από αυτά που λένε πως κάνουν οι άνθρωποι και οι θεοί γελούν…
Ε, όπως καταλαβαίνετε αντιστάσεις δεν είχα από τον ενθουσιασμό του ταξιδιού –κυρίως- στη Μαδρίτη αλλά και της ακολουθίας της ομάδας και δεν είχα σκεφτεί βασικά πράγματα όπως π.χ. σπανίως επαναλαμβάνεται ένας θρίαμβος την επόμενη χρονιά, που θα βρω λεφτά, κλπ. , και έτσι πήραμε την απόφαση να κάνουμε πρωτομαγιά 2008 στη Μαδρίτη.
Παρ’ όλα αυτά, όλα πήγαιναν κατ’ ευχήν και είχαμε στρωθεί στο ψάξιμο για τυχόν προσφορές στα αεροπορικά(καθώς το ταξίδι θα το κάναμε αυτόνομα), για διαμονή, για πόσες μέρες, να έχουμε μάτια και αυτιά ανοιχτά πότε βγαίνουν τα εισιτήρια του final four κι όλα τα διαδικαστικά.
Δεν μπορώ να πω, την μέρα που βγήκαν τα εισιτήρια, πρέπει να σπάσαμε κάθε ρεκόρ ταχύτητας στο κλείσιμό τους μέσω netκαι φυσικά αλληλοσυγχαιρόμασταν για την φοβερή μας επιτυχία να τα κλείσουμε τόσο νωρίς, ότι ήταν φθηνά και πως δεν θα κουραζόμασταν καθόλου αφού το currierθα τα έφερνε απευθείας στις πράσινες αγκάλες μας. Μια εβδομάδα μετά βγήκε και η πολυπόθητη προσφορά της Vueling Αθήνα- Μαδρίτη με αν θυμάμαι καλά ένα ποσό της τάξεως των 110 euro πήγαινε-έλα ενώ η Barbunzel βρήκε ένα συμπαθέστατο hostal καράκεντρο Μαδρίτη, πίσω από την Sol.
Τι χαρά, τι ευδαιμονία, ανακοινώναμε παντού το εκπληκτικό μας πλάνο και βλέπαμε τα ζηλιάρικα μάτια φίλων και γνωστών και ξανά δώστου αλληλοσυγχαρήκια. Την είχαμε ψωνίσει, το ομολογώ αλλά πίσω έχει η αχλάδα την ουρά κι έτσι…(Επικαλούμαι εκ νέου την ατάκα όταν κάνεις σχέδια κάποιοι γελούν).
Το πρώτο πλήγμα ήρθε τον Απρίλη με ένα email από την Vueling πως ακυρώνει σαν προορισμό τη Μαδρίτη από την Αθήνα και πως λυπούνται πολύ, θα κάνουν επιστροφή χρημάτων, αν θέλουμε να πάμε Βαρκελώνη κλπ.(Όχι κυρία μου δεν θέλουμε να πάμε Βαρκελώνη, να μας βρεις τρόπο για Μαδρίτη θέλουμε.) Δεν πτοηθήκαμε-αν και θα μπορούσαμε- και μετά από 1 πακέτο τσιγάρα έκαστη βρήκαμε transit πτήση μέσω Μιλάνου με 5ωρη και 7ωρη στην επιστροφή αναμονή, με 2 αεροπορικές και 40 ευρώ καπέλο. Ας είναι… Εκεί θα κολλήσουμε τώρα; Εδώ πάμε για την κούπα! Χαχαχαχα (πως είπατε?)
Το δεύτερο πλήγμα ήταν χτύπημα κάτω από τη ζώνη. Η συμπαθεστάτη κατά τ’ άλλα Παρτίζαν αποκλείει τον Παναθηναϊκό στους «16» και εμείς μένουμε με ύφος ροφού να παρακολουθούμε το όνειρο του final four να ξεμακραίνει και με 170 ευρώ σε εισιτήρια χαμένα, βρίζοντας το καθεστώς, τις τσάμπα φιλίες του Ζοτς με την αγαπημένη του ομάδα, τα χέρια σουρωτήρι που είχε εκείνη τη μέρα ο Μήτσος κι άλλα τέτοια όμορφα…
Η σκέψη ήταν η πώληση των εισιτηρίων δακρύβρεχτα πάντα, καθώς τόσο τσαντίλες που ήμασταν δεν θέλαμε καν να υποστηρίξουμε το φίλαθλο πνεύμα και να πάμε να δούμε μια τετράδα που δεν θα περιελάμβανε τον Παναθηναϊκό. Το ταξίδι όμως δεν το διαπραγματευόμασταν. Θα γινόταν με κάθε αναποδιά, όπως κι έγινε….
