Kingmouf
Member
- Μηνύματα
- 100
- Likes
- 462
Περιεχόμενα
Mερικές φορές καλό είναι να παραδεχόμαστε την άγνοια μας. Ο Μαυρίκιος δεν είναι ο Άγιος Μαυρίκιος (δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα). Μπορεί να είναι ένα τροπικό νησί, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι είναι στη Καραϊβική, ούτε ότι επικρατεί ένα παντοτινό καλοκαίρι εκεί. Και το σημαντικότερο, επειδή ακούγεται κάτι το εξωτικό, αυτό δε σημαίνει ότι όταν προτείνεις σε κάποιον να έρθει μαζί σου ταξίδι εκεί, θα σου πει αμέσως ναι χωρίς να το σκεφτεί δεύτερη φορά…
…όπως δηλαδή έκανα εγώ. Όλα όσα νόμιζα για το Μαυρίκιο ήταν λάθος, όταν ενθουσιωδώς δέχτηκα να πάω εκεί για ένα επαγγελματικό ταξίδι. Το αποτέλεσμα ήταν ότι όσο οι μέρες πλησίαζαν για το ταξίδι εγώ ταυτόχρονα αγχωνόμουν και ενθουσιαζόμουν. Αγχωνόμουν γιατί τελικά θα πήγαινα μόνος μου σε ένα μέρος όπου κάθε μέρα που μάθαινα κάτι για αυτό, αποδεικνυόταν πως ότι σκεφτόμουν ήταν μακρυά από τη πραγματικότητα. Το οποίο βέβαια λειτουργούσε και ανάποδα γιατί οι πληροφορίες που συνέλεγα (όχι πολλές πρέπει να παραδεχτώ) ήταν ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσες!
Ας αρχίσω να βάζω ορισμένα πράγματα στη σωστή σειρά. Ο Μαυρίκιος είναι ένα νησί στον Ινδικό Ωκεανό, σχετικά κοντά στη Μαγαδασκάρη. Τεχνικά (ή πολιτικά; ) μιλώντας ανήκει στην Αφρική. Περιβάλλεται από ύφαλο και οι δύο κυριότεροι λόγοι που οι άνθρωποι το επισκέπτονται είναι για καταδύσεις και για σερφ. Από όσα έμαθα και μου είπαν, αυτή τη τελευταία πληροφορία συγκράτησα κατ’ ουσίαν και η μόνη πραγματική προετοιμασία μου για το ταξίδι ήταν η αγορά μιας καλής μάσκας καταδύσεων. Όλα έτοιμα!
Μετά από ένα ταξίδι σχεδόν 24 ωρών για φτάσω στο νησί, η αλήθεια είναι ότι είχα παραδώσει πνεύμα. Έτσι το μόνο πράγμα που κυριαρχούσε στο μυαλό μου στο δρόμο από το αεροδρόμιο στο ξενοδοχείο ήταν η σκέψη ενός ωραίου κρεβατιού για να κοιμηθώ. Τίποτα δε πρόσεξα γύρω μου, με αποτέλεσμα όταν βγήκα το επόμενο πρωινό από το ξενοδοχείο, να πάθω ένα μικρό σοκ. Το μέρος, η φύση γύρω μου ήταν τροπική αλλά όλα τα άλλα – οι άνθρωποι, τα χωριά, οι μυρωδιές – φώναζαν… Ινδία!
Δεν άργησα να μάθω ότι αυτό ήταν απόλυτα αναμενόμενο αφού το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού είναι Ινδοί. Δε μπορώ να πω ότι είχα προετοιμαστεί για κάτι τέτοιο και ήταν τόση η έκπληξη μου, που μέσα στο λεωφορείο θυμάμαι να λέω συνέχεια στον εαυτό μου… “είμαι στο λάθος μέρος, είμαι στο λάθος μέρος”. Ξαφνικά όλες οι αναμνήσεις από το ταξίδι μου στην Ινδία άρχισαν να περνάνε μπροστά από τα μάτια μου με αναπάντεχα τρομακτικό τρόπο. Ευτυχώς δεν αργήσαμε να φτάσουμε στo Port Louis (την πρωτεύουσα του νησιού) και ανέκτησα τα λογικά μου και άρχισα να χαλαρώνω και να απολαμβάνω το πολύχρωμο μέρος στο οποίο είχα βρεθεί.
Όπου και κοίταζα γύρω μου, έβλεπα σχέδια και αναπαραστάσεις του… ντόντο! Το ντόντο είναι το ζώο-σύμβολο του Μαυρίκιου, με τον ίδιο τρόπο που τα κοάλα ή τα κανγκουρό είναι συνδεδεμένα με την Αυστραλία, τα πάφιν με την Ισλανδία ή η αρκούδα με τη Καλιφόρνια. Το θέμα όμως είναι ότι όλα αυτά τα ζώα είναι υπαρκτά και ζουν σε αυτές τις χώρες. Τα ντόντο από την άλλη έχουν εξαφανιστεί εδώ και αιώνες γιατί οι άνθρωποι απλά… τα έφαγαν όλα!
Εκείνη τη στιγμή, δε μπορούσα να συνειδητοποιήσω γιατί η αναπαράσταση ενός τέτοιου ζώου μου φαινόταν τόσο οικεία. Για κάποιο λόγο είχα την αίσθηση ότι είχα χαρούμενες αναμνήσεις με ντόντο, αλλά πώς κάτι τέτοιο μπορεί να είναι δυνατόν δεν μπορούσα να εξηγήσω. Και όμως αυτή η αίσθηση ήταν ιδιαίτερα σημαντική εκείνη τη στιγμή γιατί παρά το γεγονός ότι ήμουν μόνος μου σε ένα εντελώς άγνωστο μέρος, ξαφνικά είχα αρχίσει να νοιώθω πιο άνετα. Χρειάστηκε να περάσουν κάποια χρόνια από όταν γύρισα από το ταξίδι αυτό για να καταλάβω από πού πήγαζε όλο αυτό. Το ντόντο ήταν ένας από τους χαρακτήρες σε ένα από τα πιο αγαπημένα και πολυδιαβασμένα μου βιβλία της παιδικής ηλικίας… την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων!
…όπως δηλαδή έκανα εγώ. Όλα όσα νόμιζα για το Μαυρίκιο ήταν λάθος, όταν ενθουσιωδώς δέχτηκα να πάω εκεί για ένα επαγγελματικό ταξίδι. Το αποτέλεσμα ήταν ότι όσο οι μέρες πλησίαζαν για το ταξίδι εγώ ταυτόχρονα αγχωνόμουν και ενθουσιαζόμουν. Αγχωνόμουν γιατί τελικά θα πήγαινα μόνος μου σε ένα μέρος όπου κάθε μέρα που μάθαινα κάτι για αυτό, αποδεικνυόταν πως ότι σκεφτόμουν ήταν μακρυά από τη πραγματικότητα. Το οποίο βέβαια λειτουργούσε και ανάποδα γιατί οι πληροφορίες που συνέλεγα (όχι πολλές πρέπει να παραδεχτώ) ήταν ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσες!
Ας αρχίσω να βάζω ορισμένα πράγματα στη σωστή σειρά. Ο Μαυρίκιος είναι ένα νησί στον Ινδικό Ωκεανό, σχετικά κοντά στη Μαγαδασκάρη. Τεχνικά (ή πολιτικά; ) μιλώντας ανήκει στην Αφρική. Περιβάλλεται από ύφαλο και οι δύο κυριότεροι λόγοι που οι άνθρωποι το επισκέπτονται είναι για καταδύσεις και για σερφ. Από όσα έμαθα και μου είπαν, αυτή τη τελευταία πληροφορία συγκράτησα κατ’ ουσίαν και η μόνη πραγματική προετοιμασία μου για το ταξίδι ήταν η αγορά μιας καλής μάσκας καταδύσεων. Όλα έτοιμα!
Μετά από ένα ταξίδι σχεδόν 24 ωρών για φτάσω στο νησί, η αλήθεια είναι ότι είχα παραδώσει πνεύμα. Έτσι το μόνο πράγμα που κυριαρχούσε στο μυαλό μου στο δρόμο από το αεροδρόμιο στο ξενοδοχείο ήταν η σκέψη ενός ωραίου κρεβατιού για να κοιμηθώ. Τίποτα δε πρόσεξα γύρω μου, με αποτέλεσμα όταν βγήκα το επόμενο πρωινό από το ξενοδοχείο, να πάθω ένα μικρό σοκ. Το μέρος, η φύση γύρω μου ήταν τροπική αλλά όλα τα άλλα – οι άνθρωποι, τα χωριά, οι μυρωδιές – φώναζαν… Ινδία!
Δεν άργησα να μάθω ότι αυτό ήταν απόλυτα αναμενόμενο αφού το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού είναι Ινδοί. Δε μπορώ να πω ότι είχα προετοιμαστεί για κάτι τέτοιο και ήταν τόση η έκπληξη μου, που μέσα στο λεωφορείο θυμάμαι να λέω συνέχεια στον εαυτό μου… “είμαι στο λάθος μέρος, είμαι στο λάθος μέρος”. Ξαφνικά όλες οι αναμνήσεις από το ταξίδι μου στην Ινδία άρχισαν να περνάνε μπροστά από τα μάτια μου με αναπάντεχα τρομακτικό τρόπο. Ευτυχώς δεν αργήσαμε να φτάσουμε στo Port Louis (την πρωτεύουσα του νησιού) και ανέκτησα τα λογικά μου και άρχισα να χαλαρώνω και να απολαμβάνω το πολύχρωμο μέρος στο οποίο είχα βρεθεί.
Όπου και κοίταζα γύρω μου, έβλεπα σχέδια και αναπαραστάσεις του… ντόντο! Το ντόντο είναι το ζώο-σύμβολο του Μαυρίκιου, με τον ίδιο τρόπο που τα κοάλα ή τα κανγκουρό είναι συνδεδεμένα με την Αυστραλία, τα πάφιν με την Ισλανδία ή η αρκούδα με τη Καλιφόρνια. Το θέμα όμως είναι ότι όλα αυτά τα ζώα είναι υπαρκτά και ζουν σε αυτές τις χώρες. Τα ντόντο από την άλλη έχουν εξαφανιστεί εδώ και αιώνες γιατί οι άνθρωποι απλά… τα έφαγαν όλα!
Εκείνη τη στιγμή, δε μπορούσα να συνειδητοποιήσω γιατί η αναπαράσταση ενός τέτοιου ζώου μου φαινόταν τόσο οικεία. Για κάποιο λόγο είχα την αίσθηση ότι είχα χαρούμενες αναμνήσεις με ντόντο, αλλά πώς κάτι τέτοιο μπορεί να είναι δυνατόν δεν μπορούσα να εξηγήσω. Και όμως αυτή η αίσθηση ήταν ιδιαίτερα σημαντική εκείνη τη στιγμή γιατί παρά το γεγονός ότι ήμουν μόνος μου σε ένα εντελώς άγνωστο μέρος, ξαφνικά είχα αρχίσει να νοιώθω πιο άνετα. Χρειάστηκε να περάσουν κάποια χρόνια από όταν γύρισα από το ταξίδι αυτό για να καταλάβω από πού πήγαζε όλο αυτό. Το ντόντο ήταν ένας από τους χαρακτήρες σε ένα από τα πιο αγαπημένα και πολυδιαβασμένα μου βιβλία της παιδικής ηλικίας… την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων!
