Όπως λέει και ο τίτλος πήγα στο Μαυρίκιο γαμήλιο ταξίδι με τον άντρα μου φέτος, αρχές Μαΐου. Φύγαμε την επόμενη μέρα του γάμου μας, πήγαμε Αθήνα, από εκεί Ντουμπάι. Στο αεροδρόμιο του Ντουμπάι μείναμε τρεις ώρες και μπορώ να πω ότι το φέραμε βόλτα. Στην αρχή ψάχναμε απεγνωσμένα κάπου να καπνίσουμε. Βρήκαμε λοιπόν το καπνιστήριο, μπήκαμε και εκει που απολάμβανα το τσιγάρο μου, διαπίστωσα ότι μέσα σε αυτό το δωμάτιο δεν υπήρχαν άλλες γυναίκες και είδα κάποιες που στέκονταν απ' έξω και φυσούσαν μέσα τον καπνό. Ποτέ δεν έμαθα αν επιτρεπόταν εκεί το κάπνισμα στις γυναίκες, δε ρώτησα. Φύγαμε γρήγορα και στην άλλη άκρη του αεροδρομίου υπήρχε μία καφετέρια οπου κάπνιζες άφοβα, οπότε το πρόβλημα, λύθηκε.
Φτάσαμε στο Μαυρίκιο Δευτέρα πρωί, όπου μας περίμεναν με το γνωστό ταμπελάκι και τα ονόματα μας για να μας πάνε στο ξενοδοχείο. Το ξενοδοχείο απείχε καμιά ώρα από το αεροδρόμιο οπότε στη διαδρομή χαζεύαμε το πολύ πράσινο τοπίο και την ομορφιά της φύσης.
Φτάσαμε σε ένα φανταστικό μέρος στην παραλία "bel ombre", στο ξενοδοχείο "telfair". Πολύ ωραίο ξενοδοχείο, μπροστά στην θάλασσα όπως όλα, άψογο σέρβις, ωραίο φαγητό και γενικά νομίζω ότι ότι και να πω είναι λίγο. Όσοι απο εσάς το ψάξετε στο ίντερνετ, σας διαβεβαιώνω ότι οι φωτογραφίες που θα δείτε είναι η πραγματικότητα και τίποτα λιγότερο.
Το ωραίο με τις θάλασσες του Μαυρίκιου, το οποίο δεν ήξερα πριν πάω, είναι ότι όντας κοραλλιογενές νησί, τα κύμματα σκάνε στα κοράλλια και έξω η θάλσσα είναι πάντα λάδι. Βέβαια έχει έντονα ρεύματα. Αν αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο πολύ ώρα σίγουρα θα βγεις αρκετά μακριά. Κατά τα άλλα χρυσαφένια παραλία, και πράσινα νερά, όπως ακριβώς το ονειρευόμασταν.
Η αλήθεια είναι ότι δεν βγήκαμε πολύ από το ξενοδοχείο. Βγήκαμε μία μέρα και πήγαμε στην πρωτεύουσα του νησιού, με ξεναγό. Είδαμε τα σημαντικά γι' αυτούς κτίρια, τύπου δημαρχεία, μουσεία φυσικής ιστορίας κλπ. Ο ξεναγός με περηφάνια μας έδειξε στο μουσείο ένα σπάνιο γραμματόσημο, το "blue penny", του οποίου την ύπαρξη αγνοούσα μέχρι εκείνη τη στιγμή, και το οποίο βρίσκεται στο νησί αυτό.
Μάθαμε ότι σαν λαός είναι αρκετά φτωχοί, καθώς οι μισθοί τους ξεκινούν από 50? και φτάνουν στην καλύτερη περίπτωση τα 250? το μήνα. Και η βενζίνη έχει την ίδια τιμή με την Ελλάδα!!!!!!!
Από φαγητό μπορώ να πω ότι ήταν αρκετά νόστιμο. Σε κάθε σαλάτα είχε βέβαια και λίγο ανανά ή κάποιο τροπικό φρούτο. Επίσης ένα αστείο που μας συνέβη είναι ότι στα πλαίσια της ξενάγησης στην πρωτεύουσα περιλαμβανόταν και ένα παραδοσιακό γεύμα σε κάποιο χωριό. Φτάσαμε λοιπόν στο καταπράσινο χωριουδάκι και κάτσαμε στο ήδη στρωμένο τραπέζι. Μας είπε η οικοδέσποινα ότι στο μαυρίκιο τρώνε συχνά ρύζι με σάλτσα, μας σέρβιρε το ρύζι και μας έδειξε το τσουκάλι που είχε τη σάλτσα. Με τη σειρά μου άνοιξα το΄καπάκι να βάλω σάλτσα και διαπίστωσα έντρομη πως εκεί μέσα είχε φακές!!!!!!!!!!!. Η σάλτσα του ρυζιού ήταν οι φακές. Δεν σας το συνιστώ, πλήρως άνοστο.
Εκτός από εκείνη την ημέρα, τις υπόλοιπες το φαγητό ήταν σούπερ.
Την επόμενη μέρα αποφασίσαμε να δούμε πώς διασκεδάζουν οι ντόπιοι. Μάθαμε ότι υπάρχει μία παμπ 50σλμ από το ξενοδοχείο μας, νοικιάσαμε ένα αυτοκινητάκι και ξεκινήσαμε. Σημειωτέον ότι και στο μαυρίκιο οδηγούν κατά το αγγλικό σύστημα, δεξιά. Πολύ περίεργο πράγμα τελικά. Μετά από καμιά ώρα ψάξιμο το βρήκαμε, ένα καλοκαιρινό μπαράκι με μπιτάκια για μουσικοί και ντόπιους να χορεύουν ασύστολα. Πιο δίπλα είχε και έναν χώρο με τραπεζάκια όπου κάτσαμε εμείς και απολαύσαμε την μπύρα μας, η οποία έκανε 3?!!!
Το επόμενο πρωί, και αφού είχαμε ακόμα το αυτοκίνητο, είπαμε να κάνουμε μία βολτα, χωρίς ξεναγό, μόνοι μας. Στην αρχή φοβόμασταν λίγο αλλά γρήγορα ο φόβος ξεπεράστηκε. Ξεκινήσαμε να βρούμε κάποιους καταρράκτες και ακολουθώντας τις ταμπέλες φτάσαμε σε ένα σημείο χωματόδρομου όπου ήταν ένας ντόπιος και μας εξήγησε ότι για το βρούμε πρέπει να τον ακολουθήσουμε γιατί δεν πάει αμάξι πιο πάνω. Έτσι και κάναμε. Μετά από κανα 15λεπτο περπάτημα φτάσαμε. Μαγικό. Νερά να τρέχουν από μαύρες πέτρες και να σχηματίζουν μία βάθρα, και γύρω γύρω ανθισμένα ζαχαροκάλαμα να πρασινίζουν τον τόπο. Ο άντρας μου ανέβηκε στην άκρη και πήδηξε από τους καταρράκτες στη βάθρα. Εγώ έκανα τον φωτογράφο γιατί ήταν πολύ κρύα τα νερά, σαν σε ποτάμι. Στο γυρισμό ο αυτοσχέδιος ξεναγός μας, μας έδωσε να φάμε και να πιούμε ζαχαροκάλαμο. Ο χυμός του πολύ ωραίος, γλυκός. Το καλάμι μας το έκοψε και μας το έδωσε να το μασίσουμε. Εμένα να πω την αλήθεια δεν με ενθουσίασε.
Φεύγοντας σταματήσαμε σε ένα ινδουιστικό ναό (πρώτη φορά βλέπαμε). Μπήκαμε μέσα. Ήταν ένα χρωματιστό οίκιμα και κεράκια ρεσό αντί για κεριά σαν τα δικά μας σκορπισμένα και κατα τα άλα άδειος. Δεν καταλάβαμε και πολλά και φύγαμε.
Και μία από τις ημέρες της διαμονής μας πήγαμε σε ένα ιδιωτικό νησί και λιώσαμε. Μας υποδέχτηκαν και μας άφησαν σε αιώρες μέχρι το μεσημέρι όπου μας είχαν ετοιμάσει μπάρμπεκιου πάρτυ με όλα τα καλά, από μπριζολίτσα χοιρινή μέχρι σουβλάκι γαρίδα, και όλα πεντανόστιμα. Ήταν παραδεισένια. Σε ένα πολυ μικρό νησί, το "ile des deux cocos", που για να το περπατήσεις όλο θέλεις 20 λεπτά.
Για να κλείσω σιγά σιγά μιας και είναι και η πρώτη μου ταξιδιωτική ιστορία, θέλω να πώ ότι για μένα ο Μαυρίκιος αξίζει σαν ταξίδι όχι μόνο γαμήλιο, αλλά σαν εμπειρία, εμπειρία από κάτι εξωτικό.
Φτάσαμε στο Μαυρίκιο Δευτέρα πρωί, όπου μας περίμεναν με το γνωστό ταμπελάκι και τα ονόματα μας για να μας πάνε στο ξενοδοχείο. Το ξενοδοχείο απείχε καμιά ώρα από το αεροδρόμιο οπότε στη διαδρομή χαζεύαμε το πολύ πράσινο τοπίο και την ομορφιά της φύσης.
Φτάσαμε σε ένα φανταστικό μέρος στην παραλία "bel ombre", στο ξενοδοχείο "telfair". Πολύ ωραίο ξενοδοχείο, μπροστά στην θάλασσα όπως όλα, άψογο σέρβις, ωραίο φαγητό και γενικά νομίζω ότι ότι και να πω είναι λίγο. Όσοι απο εσάς το ψάξετε στο ίντερνετ, σας διαβεβαιώνω ότι οι φωτογραφίες που θα δείτε είναι η πραγματικότητα και τίποτα λιγότερο.
Το ωραίο με τις θάλασσες του Μαυρίκιου, το οποίο δεν ήξερα πριν πάω, είναι ότι όντας κοραλλιογενές νησί, τα κύμματα σκάνε στα κοράλλια και έξω η θάλσσα είναι πάντα λάδι. Βέβαια έχει έντονα ρεύματα. Αν αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο πολύ ώρα σίγουρα θα βγεις αρκετά μακριά. Κατά τα άλλα χρυσαφένια παραλία, και πράσινα νερά, όπως ακριβώς το ονειρευόμασταν.
Η αλήθεια είναι ότι δεν βγήκαμε πολύ από το ξενοδοχείο. Βγήκαμε μία μέρα και πήγαμε στην πρωτεύουσα του νησιού, με ξεναγό. Είδαμε τα σημαντικά γι' αυτούς κτίρια, τύπου δημαρχεία, μουσεία φυσικής ιστορίας κλπ. Ο ξεναγός με περηφάνια μας έδειξε στο μουσείο ένα σπάνιο γραμματόσημο, το "blue penny", του οποίου την ύπαρξη αγνοούσα μέχρι εκείνη τη στιγμή, και το οποίο βρίσκεται στο νησί αυτό.
Μάθαμε ότι σαν λαός είναι αρκετά φτωχοί, καθώς οι μισθοί τους ξεκινούν από 50? και φτάνουν στην καλύτερη περίπτωση τα 250? το μήνα. Και η βενζίνη έχει την ίδια τιμή με την Ελλάδα!!!!!!!
Από φαγητό μπορώ να πω ότι ήταν αρκετά νόστιμο. Σε κάθε σαλάτα είχε βέβαια και λίγο ανανά ή κάποιο τροπικό φρούτο. Επίσης ένα αστείο που μας συνέβη είναι ότι στα πλαίσια της ξενάγησης στην πρωτεύουσα περιλαμβανόταν και ένα παραδοσιακό γεύμα σε κάποιο χωριό. Φτάσαμε λοιπόν στο καταπράσινο χωριουδάκι και κάτσαμε στο ήδη στρωμένο τραπέζι. Μας είπε η οικοδέσποινα ότι στο μαυρίκιο τρώνε συχνά ρύζι με σάλτσα, μας σέρβιρε το ρύζι και μας έδειξε το τσουκάλι που είχε τη σάλτσα. Με τη σειρά μου άνοιξα το΄καπάκι να βάλω σάλτσα και διαπίστωσα έντρομη πως εκεί μέσα είχε φακές!!!!!!!!!!!. Η σάλτσα του ρυζιού ήταν οι φακές. Δεν σας το συνιστώ, πλήρως άνοστο.
Εκτός από εκείνη την ημέρα, τις υπόλοιπες το φαγητό ήταν σούπερ.
Την επόμενη μέρα αποφασίσαμε να δούμε πώς διασκεδάζουν οι ντόπιοι. Μάθαμε ότι υπάρχει μία παμπ 50σλμ από το ξενοδοχείο μας, νοικιάσαμε ένα αυτοκινητάκι και ξεκινήσαμε. Σημειωτέον ότι και στο μαυρίκιο οδηγούν κατά το αγγλικό σύστημα, δεξιά. Πολύ περίεργο πράγμα τελικά. Μετά από καμιά ώρα ψάξιμο το βρήκαμε, ένα καλοκαιρινό μπαράκι με μπιτάκια για μουσικοί και ντόπιους να χορεύουν ασύστολα. Πιο δίπλα είχε και έναν χώρο με τραπεζάκια όπου κάτσαμε εμείς και απολαύσαμε την μπύρα μας, η οποία έκανε 3?!!!
Το επόμενο πρωί, και αφού είχαμε ακόμα το αυτοκίνητο, είπαμε να κάνουμε μία βολτα, χωρίς ξεναγό, μόνοι μας. Στην αρχή φοβόμασταν λίγο αλλά γρήγορα ο φόβος ξεπεράστηκε. Ξεκινήσαμε να βρούμε κάποιους καταρράκτες και ακολουθώντας τις ταμπέλες φτάσαμε σε ένα σημείο χωματόδρομου όπου ήταν ένας ντόπιος και μας εξήγησε ότι για το βρούμε πρέπει να τον ακολουθήσουμε γιατί δεν πάει αμάξι πιο πάνω. Έτσι και κάναμε. Μετά από κανα 15λεπτο περπάτημα φτάσαμε. Μαγικό. Νερά να τρέχουν από μαύρες πέτρες και να σχηματίζουν μία βάθρα, και γύρω γύρω ανθισμένα ζαχαροκάλαμα να πρασινίζουν τον τόπο. Ο άντρας μου ανέβηκε στην άκρη και πήδηξε από τους καταρράκτες στη βάθρα. Εγώ έκανα τον φωτογράφο γιατί ήταν πολύ κρύα τα νερά, σαν σε ποτάμι. Στο γυρισμό ο αυτοσχέδιος ξεναγός μας, μας έδωσε να φάμε και να πιούμε ζαχαροκάλαμο. Ο χυμός του πολύ ωραίος, γλυκός. Το καλάμι μας το έκοψε και μας το έδωσε να το μασίσουμε. Εμένα να πω την αλήθεια δεν με ενθουσίασε.
Φεύγοντας σταματήσαμε σε ένα ινδουιστικό ναό (πρώτη φορά βλέπαμε). Μπήκαμε μέσα. Ήταν ένα χρωματιστό οίκιμα και κεράκια ρεσό αντί για κεριά σαν τα δικά μας σκορπισμένα και κατα τα άλα άδειος. Δεν καταλάβαμε και πολλά και φύγαμε.
Και μία από τις ημέρες της διαμονής μας πήγαμε σε ένα ιδιωτικό νησί και λιώσαμε. Μας υποδέχτηκαν και μας άφησαν σε αιώρες μέχρι το μεσημέρι όπου μας είχαν ετοιμάσει μπάρμπεκιου πάρτυ με όλα τα καλά, από μπριζολίτσα χοιρινή μέχρι σουβλάκι γαρίδα, και όλα πεντανόστιμα. Ήταν παραδεισένια. Σε ένα πολυ μικρό νησί, το "ile des deux cocos", που για να το περπατήσεις όλο θέλεις 20 λεπτά.
Για να κλείσω σιγά σιγά μιας και είναι και η πρώτη μου ταξιδιωτική ιστορία, θέλω να πώ ότι για μένα ο Μαυρίκιος αξίζει σαν ταξίδι όχι μόνο γαμήλιο, αλλά σαν εμπειρία, εμπειρία από κάτι εξωτικό.
πολυ ωραια ιστορια!
