Dafni
Member
- Μηνύματα
- 984
- Likes
- 598
Hταν πριν δύο χρόνια.....Ηταν από εκείνα τα διαστήματα που το προηγούμενο ταξίδι αρχίζει να μοιάζει μακρινό αλλά και που δεν προβλέπεται να πραγματοποιθεί σύντομα το επόμενο.Θες η έλλειψη χρόνου ,θές που το budget δεν σε παίρνει για να κάνεις την υπέρβαση,ξέρεις ότι δεν θα πας πουθενά ,άμεσα τουλάχιστον,αλλά όλο τρώγεσαι και ξεφυλλίζεις τα παλιά ταξιδιωτικά περιοδικά χαζεύοντας τις εικόνες και όλο κάτι ψάχνεις στο internet αλλά έτσι ....στο άσχετο.
Πάνω σε μια τέτοια φάση ακούω ένα μεσημέρι τον άντρα μου να λεει κάτι για Αλμπερομπέλλο και Ματέρα,κάτι για μινι θεματική κρουαζιέρα κάτι για Εncardia και για Superfast.
Σπεύδω εδώ να διευκρινίσω ότι κάθε άλλο παρά φαν των οργανωμένων εκδρομών είμαι αλλά τη δεδομένη στιγμή οποιαδήποτε πρόταση δεν θα μπορούσε να με αφήσει αδιάφορη.Το είχα ανάγκη ένα ταξιδάκι ,μια μικρή απόδραση νάζια να κάνω τώρα; Εξάλλου δεν επρόκειτο για κάποιο ταξιδιωτικό γραφείοκαι η τιμή ήταν πολύ δελεαστική.Και μπαίνω στις λεπτομέρειες:Η Superfast προφανώς λόγω μειωμένης κίνησης διοργανώνει την άνοιξη και το φθινόπωρο μίνι θεματικές κρουαζιέρες στην Ιταλία .Βέβαια δεν πρόκειται για πραγματικές κρουαζιέρες αφού πραγματοποιούνται με το πλοίο που εκτελεί τα κανονικά δρομολόγια.Αλλες έχουν θέμα την οινογνωσία άλλες το belly dancing άλλες την ζαχαροπλαστική άλλες την θεατρολογία.Αυτή που μας φάνηκε ενδιαφέρουσα ήταν “μουσική της νότιας Ιταλίας”.Χωρίς πολλά πολλά λοιπόν κλείνουμε θέσεις .Αν και το γκρουπ ξεκινούσε με πούλμαν από Αθήνα, εμείς ως κάτοικοι της Αχαικής πρωτεύουσας ενημερώνουμε ότι θα επιβιβαστούμε κατευθείαν από το λιμάνι της Πάτρας και θα βρούμε τη συνοδό μέσα στο πλοίο.Το πλοίο έφευγε Παρασκευή στις 6 το απόγευμα. Ξεκινήσαμε λοιπόν και μετά από ένα καφεδάκι και αργότερα γεύμα εν πλω πηγαίνουμε στο σαλόνι του πλοίου όπου θα τραγουδούσε το συγκρότημα.Εκεί άκουσα για πρώτη φορά τον Κωστα ,την ψυχή του γκρουπ να μιλά για τα παραδοσιακά τραγούδια της κάτω Ιταλίας,τραγούδια της αγάπης της, δουλειάς της ,εργατιάς σε διαλέκτους που χάνονται στο πέρασμα του χρόνου.Ακουσα για την ταραντέλλα το θεραπευτικό χορό που γιάτρευε αυτούς που τους είχε τσιμπήσει ένα είδος δηλτηριώδους αράχνης, προκαλώντας τους τον ταραντισμό:οι οργανοπαίκτες πήγαιναν στο σπίτι του θύματος και ο ασθενής επιδίδονταν σε ένα ξέφρενο χορό που επέφερε τη θεραπεία του.
Και έπειτα άρχισε το μουσικό ταξίδι .........ένα ταξίδι νοσταλγικό ,που οι νότες σε μεταφέρουν σε άλλο τόπο κι άλλο χρόνο ,μακρινό αλλά και τόσο οικείο..... Να προσθέσω εδώ ότι τους Εncardia συνοδεύαν δύο χορεύτριες οι οποίες χόρευαν τις ταραντέλλες και προσκαλούσαν το κοινό να του μάθουν τα βήματα και να χορέψει μαζί τους .
Μετά από μια βραδιά γεμάτη από μουσική που ανήκει κατά τη γνώμη μου στις “μουσικές του κόσμου”κοιμηθήκαμε ικανοποιημένοι που το ακτοπλοικό μας ταξίδι μας είχε επιφυλάξει μια τέτοια αποκάλυψη.
Την επόμενη μέρα το πρωί γύρω στις 7.30 πίνουμε το καφεδάκι μας καθώς η άφιξη προβλέπεται για τις 8.30.Ετσι στις 9 έχουμε επιβιβαστεί στο πούλμαν και διασχίζουμε την Απουλία με προορισμό το Αλμπερομπέλλο(50 περίπου λεπτά από το Μπάρι), το χωριό των τρούλλων.Στη διαδρομή ανάμεσα στους αμπελώνες και τα χωράφια προβάλλουν κιόλας οι πρώτοι τρούλλοι .Πρόκειται για ένα ή δυο κολλητά χαμηλά κτίσματα με κωνικές στέγες φτιαγμένα από πέτρα.Συναντά κανείς τέτοια σε όλη την ευρύτερη περιοχή, αλλά το Αλμπερομπέλλο είναι πραγματικά ένα χωριό γεμάτο τρούλλους.Σύμφωνα με τις πληροφορίες του ξεναγού, συναντώνται για πρώτη φορά το 16 αιώνα και αποτελούν πρόχειρα καταλύματα των κατοίκων που το φεουδαρχικό καθεστώς τους απαγόρευε να έχουν κατοικίες μέσα στα φέουδα έτσι αυτές οι πρόχειρες κατασκευές που αρχικά γίνονταν από άχυρο και λάσπη ,θα μπορούσαν να γκρεμιστούνσε περίπτωση επιθεώρησης.Μετά την ανεξαρησία του τα κτίσματα άρχισαν να γίνονται από πλήθα ή από πέτρα.Σύμβολα του ήλιου και των πλανητών καθώς και του ζωδιακου κύκλου στις στέγες μαρτυρούν παγανιστικές επιρροές και προκαταλήψεις για το κακό ματι ,καθώς και την αίσθηση του μεταφυσικού που απασχολούσε πάντα τους ανθρώπους.
Σήμερα στο κέντρο κυρίως του χωριού οι τρούλλοι αποτελούν τουριστικά μαγαζάκια με κρεμασμένα τα εμπορεύματα στους εσωτερικούς και εξωτερικούς τοίχους. Εχουν όμως ένα ιδιαίτερο χαρακτήρα και ομορφαίνουν τα ανηφορικά στενά σοκάκια........
Δυστυχώς ο χρόνος τρέχει και μετά από τις φωτογραφίες το χάζεμα των τοπικών προιόντων και φυσικά ένα καπουτσίνο στο καφέ πάνω από την κεντρική πλατεία αναχωρούμε για τον επόμενο προορισμό μας: τη Ματέρα(75 χιλιόμετρα).Φτάνουμε νωρίς το μεσημέρι. Με το που πάτησα το πόδι μου στη Ματέρα ένιωσα σαν να ξυπνά η κυτταρική μου μνήμη.Μια μνήμη συλλογική όχι προσωπική ,κάτι σαν όταν ξυπνάς και δεν μπορείς να θυμηθείς τι όνειρο έχεις δει αλλά έχεις ακόμα εκείνη την αίσθηση.....Η πόλη έχει μια όψη αγέρωχη ,μια σκληράδα που αποπνέει την αύρα της Μεγάλης Ελλάδας αγκαλισμένη με την αύρα της Μεσογείου που διαπέρασαν τους κατοίκους αυτού του τόπου.Κατευθυνόμαστε προς την τρωγλοδυτική συνοικία ,προς τα Σάσι.Σήμερα αυτό το κομμάτι της πόλης αποτελεί καμμάτι της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς και προστατεύεται από την Unesco ως εξαιρετικό δείγμα τρωγλοδυτικής εγκατάστασης προσαρμοσμένης απόλυτα στο έδαφος και το οικοσύστημα.
Ενα τοπίο απίστευτο,μοιάζει στοιχιωμένο............................
Γρίζοι βράχοι σε ημικυκλικό σχήμα που φιλοξενούσαν στα σπλάχνα τους ,τους τρωγλωδύτες , την ντροπή της Ιταλίας μέχρι τα τέλη σχεδόν της δεκαετίας του 50.Κατοικίες φτιαγμένες στις εσοχές των βράχων που τις είχαν διευρύνει σκαβοντας ,στέγαζαν πολυμελής οικογένειες που στοιβάζονταν μέσα στα γεμάτα υγρασία δωμάτια μαζί με τα ζώα και τα εργαλεία τους.Οι άνθρωποι αυτοί ζούσαν κυρίως από την κτηνοτροφία και την γεωργία.Αυτοί οι χώροι χρησίμευαν αρχικά ως αποθήκες αλλά η βιομηχανική επανάσταση και η οικονομική κρίση τους οδήγησε στο να ζουν εκεί κάτω από συνθήκες εξαθλίωσης.Στη δεκαετία του 60 τα Σάσι εκκενώθηκαν οριστικά αφού πείστηκαν και οι τελευταίοι κάτοικοι να τα εγκαταλείψουν καθώς το Ιταλικό κράτος τους παρείχε κατοικίες σε καινούριες συνοικίες της πόλης.Εχω ακούσει ότι για αρκετά χρόνια κανείς δεν ήθελε να αναφέρεται σε αυτά μια που αποτελούσαν μελανό κομμάτι της ιστορίας της πόλης.
Διασώζονται αρκετές εκκλησίες και αγιογραφίες καθώς και αντικείμενα από την νεολιθική εποχή. Σήμερα ωστόσο οι μελετητές αναφέρουν ότι έχουν καταγραφεί στοιχεία ακόμα και από την παλαιολιθική εποχή.Πως ρίζωσαν σε αυτόν τον τόπο; Τα ίχνη χάνονται στα βάθη του χρόνου.Σήμερα το κράτος προωθεί την αξιοποιήση των Σάσσι επιδοτώντας τους κατοίκους ώστε να δημιουργηθεί εκεί ένας πρότυπος οικισμός πάνω σ’αυτό το μοναδικό καμβά του Ιταλικού νότου.
Μετά την ξενάγηση που μας άφησε εικόνες και αισθήματα τόσο ιδαίτερα μας απομένει λιγοστός χρόνος για την πόλη .Ο άντρας μου ,δεν ξέρω πως ,αφού ούτε καρέκλες ούτε τραπέζια φαίνονται από το δρόμο, ανακαλύπτει στην ταράτσα ενός παλιού κτιρίου ένα εστιατόριο.Αν και φοβάμαι ότι ανεβαινουμε σε ξένο σπίτι ,πείθομαι και ανεβαίνω.Φάγαμε έχοντας κάτω από το βλέμα μας αυτή την πόλη με την απροσδιόριστη ομορφιά που της χαρίζουν όχι περίτεχνες αρχιτεκτονικές κατασκευές αλλά τα βιώματα του λαού που αποτυπώθηκαν σε κάθε γωνιά της.
Το απόγευμα αναχωρούμε με προορισμό το λιμάνι του Μπάρι. Το πλοίο φεύγει στις 8 .Στην επιστροφή οι Εncardia παίζουν μερικά τραγούδια “εκτός προγράμματος”Αφιξη στην Πάτρα την επόμενη μέρα γύρω στις 11.30
Κάνοντας τη πρώτη μου απόπειρα να μεταφέρω γραπτώς μια ταξιδιωτική εμπειρία επέλεξα να αναφερθώ σε αυτό το ταξίδι αστραπή στη γειτονική χώρα θέλοντας να τονίσω κάτι που νομίζω ότι το ξέρετε καλά.Κάθε ταξίδι ανεξάρτητα από τη διάρκεια του είναι μοναδικό.Λίγες μέρες ή και ώρες ακόμα μπορούν να αποτελέσουν σημείο αναφοράς, να μας γεμίσουν εικόνες και να μας αποκαλύψουν πράγματα που η ανάμνηση τους θα μας συντροφεύει και θα μας μαγεύει για πολύ καιρό.
Πάνω σε μια τέτοια φάση ακούω ένα μεσημέρι τον άντρα μου να λεει κάτι για Αλμπερομπέλλο και Ματέρα,κάτι για μινι θεματική κρουαζιέρα κάτι για Εncardia και για Superfast.
Σπεύδω εδώ να διευκρινίσω ότι κάθε άλλο παρά φαν των οργανωμένων εκδρομών είμαι αλλά τη δεδομένη στιγμή οποιαδήποτε πρόταση δεν θα μπορούσε να με αφήσει αδιάφορη.Το είχα ανάγκη ένα ταξιδάκι ,μια μικρή απόδραση νάζια να κάνω τώρα; Εξάλλου δεν επρόκειτο για κάποιο ταξιδιωτικό γραφείοκαι η τιμή ήταν πολύ δελεαστική.Και μπαίνω στις λεπτομέρειες:Η Superfast προφανώς λόγω μειωμένης κίνησης διοργανώνει την άνοιξη και το φθινόπωρο μίνι θεματικές κρουαζιέρες στην Ιταλία .Βέβαια δεν πρόκειται για πραγματικές κρουαζιέρες αφού πραγματοποιούνται με το πλοίο που εκτελεί τα κανονικά δρομολόγια.Αλλες έχουν θέμα την οινογνωσία άλλες το belly dancing άλλες την ζαχαροπλαστική άλλες την θεατρολογία.Αυτή που μας φάνηκε ενδιαφέρουσα ήταν “μουσική της νότιας Ιταλίας”.Χωρίς πολλά πολλά λοιπόν κλείνουμε θέσεις .Αν και το γκρουπ ξεκινούσε με πούλμαν από Αθήνα, εμείς ως κάτοικοι της Αχαικής πρωτεύουσας ενημερώνουμε ότι θα επιβιβαστούμε κατευθείαν από το λιμάνι της Πάτρας και θα βρούμε τη συνοδό μέσα στο πλοίο.Το πλοίο έφευγε Παρασκευή στις 6 το απόγευμα. Ξεκινήσαμε λοιπόν και μετά από ένα καφεδάκι και αργότερα γεύμα εν πλω πηγαίνουμε στο σαλόνι του πλοίου όπου θα τραγουδούσε το συγκρότημα.Εκεί άκουσα για πρώτη φορά τον Κωστα ,την ψυχή του γκρουπ να μιλά για τα παραδοσιακά τραγούδια της κάτω Ιταλίας,τραγούδια της αγάπης της, δουλειάς της ,εργατιάς σε διαλέκτους που χάνονται στο πέρασμα του χρόνου.Ακουσα για την ταραντέλλα το θεραπευτικό χορό που γιάτρευε αυτούς που τους είχε τσιμπήσει ένα είδος δηλτηριώδους αράχνης, προκαλώντας τους τον ταραντισμό:οι οργανοπαίκτες πήγαιναν στο σπίτι του θύματος και ο ασθενής επιδίδονταν σε ένα ξέφρενο χορό που επέφερε τη θεραπεία του.
Και έπειτα άρχισε το μουσικό ταξίδι .........ένα ταξίδι νοσταλγικό ,που οι νότες σε μεταφέρουν σε άλλο τόπο κι άλλο χρόνο ,μακρινό αλλά και τόσο οικείο..... Να προσθέσω εδώ ότι τους Εncardia συνοδεύαν δύο χορεύτριες οι οποίες χόρευαν τις ταραντέλλες και προσκαλούσαν το κοινό να του μάθουν τα βήματα και να χορέψει μαζί τους .
Μετά από μια βραδιά γεμάτη από μουσική που ανήκει κατά τη γνώμη μου στις “μουσικές του κόσμου”κοιμηθήκαμε ικανοποιημένοι που το ακτοπλοικό μας ταξίδι μας είχε επιφυλάξει μια τέτοια αποκάλυψη.
Την επόμενη μέρα το πρωί γύρω στις 7.30 πίνουμε το καφεδάκι μας καθώς η άφιξη προβλέπεται για τις 8.30.Ετσι στις 9 έχουμε επιβιβαστεί στο πούλμαν και διασχίζουμε την Απουλία με προορισμό το Αλμπερομπέλλο(50 περίπου λεπτά από το Μπάρι), το χωριό των τρούλλων.Στη διαδρομή ανάμεσα στους αμπελώνες και τα χωράφια προβάλλουν κιόλας οι πρώτοι τρούλλοι .Πρόκειται για ένα ή δυο κολλητά χαμηλά κτίσματα με κωνικές στέγες φτιαγμένα από πέτρα.Συναντά κανείς τέτοια σε όλη την ευρύτερη περιοχή, αλλά το Αλμπερομπέλλο είναι πραγματικά ένα χωριό γεμάτο τρούλλους.Σύμφωνα με τις πληροφορίες του ξεναγού, συναντώνται για πρώτη φορά το 16 αιώνα και αποτελούν πρόχειρα καταλύματα των κατοίκων που το φεουδαρχικό καθεστώς τους απαγόρευε να έχουν κατοικίες μέσα στα φέουδα έτσι αυτές οι πρόχειρες κατασκευές που αρχικά γίνονταν από άχυρο και λάσπη ,θα μπορούσαν να γκρεμιστούνσε περίπτωση επιθεώρησης.Μετά την ανεξαρησία του τα κτίσματα άρχισαν να γίνονται από πλήθα ή από πέτρα.Σύμβολα του ήλιου και των πλανητών καθώς και του ζωδιακου κύκλου στις στέγες μαρτυρούν παγανιστικές επιρροές και προκαταλήψεις για το κακό ματι ,καθώς και την αίσθηση του μεταφυσικού που απασχολούσε πάντα τους ανθρώπους.
Σήμερα στο κέντρο κυρίως του χωριού οι τρούλλοι αποτελούν τουριστικά μαγαζάκια με κρεμασμένα τα εμπορεύματα στους εσωτερικούς και εξωτερικούς τοίχους. Εχουν όμως ένα ιδιαίτερο χαρακτήρα και ομορφαίνουν τα ανηφορικά στενά σοκάκια........
Δυστυχώς ο χρόνος τρέχει και μετά από τις φωτογραφίες το χάζεμα των τοπικών προιόντων και φυσικά ένα καπουτσίνο στο καφέ πάνω από την κεντρική πλατεία αναχωρούμε για τον επόμενο προορισμό μας: τη Ματέρα(75 χιλιόμετρα).Φτάνουμε νωρίς το μεσημέρι. Με το που πάτησα το πόδι μου στη Ματέρα ένιωσα σαν να ξυπνά η κυτταρική μου μνήμη.Μια μνήμη συλλογική όχι προσωπική ,κάτι σαν όταν ξυπνάς και δεν μπορείς να θυμηθείς τι όνειρο έχεις δει αλλά έχεις ακόμα εκείνη την αίσθηση.....Η πόλη έχει μια όψη αγέρωχη ,μια σκληράδα που αποπνέει την αύρα της Μεγάλης Ελλάδας αγκαλισμένη με την αύρα της Μεσογείου που διαπέρασαν τους κατοίκους αυτού του τόπου.Κατευθυνόμαστε προς την τρωγλοδυτική συνοικία ,προς τα Σάσι.Σήμερα αυτό το κομμάτι της πόλης αποτελεί καμμάτι της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς και προστατεύεται από την Unesco ως εξαιρετικό δείγμα τρωγλοδυτικής εγκατάστασης προσαρμοσμένης απόλυτα στο έδαφος και το οικοσύστημα.
Ενα τοπίο απίστευτο,μοιάζει στοιχιωμένο............................
Γρίζοι βράχοι σε ημικυκλικό σχήμα που φιλοξενούσαν στα σπλάχνα τους ,τους τρωγλωδύτες , την ντροπή της Ιταλίας μέχρι τα τέλη σχεδόν της δεκαετίας του 50.Κατοικίες φτιαγμένες στις εσοχές των βράχων που τις είχαν διευρύνει σκαβοντας ,στέγαζαν πολυμελής οικογένειες που στοιβάζονταν μέσα στα γεμάτα υγρασία δωμάτια μαζί με τα ζώα και τα εργαλεία τους.Οι άνθρωποι αυτοί ζούσαν κυρίως από την κτηνοτροφία και την γεωργία.Αυτοί οι χώροι χρησίμευαν αρχικά ως αποθήκες αλλά η βιομηχανική επανάσταση και η οικονομική κρίση τους οδήγησε στο να ζουν εκεί κάτω από συνθήκες εξαθλίωσης.Στη δεκαετία του 60 τα Σάσι εκκενώθηκαν οριστικά αφού πείστηκαν και οι τελευταίοι κάτοικοι να τα εγκαταλείψουν καθώς το Ιταλικό κράτος τους παρείχε κατοικίες σε καινούριες συνοικίες της πόλης.Εχω ακούσει ότι για αρκετά χρόνια κανείς δεν ήθελε να αναφέρεται σε αυτά μια που αποτελούσαν μελανό κομμάτι της ιστορίας της πόλης.
Διασώζονται αρκετές εκκλησίες και αγιογραφίες καθώς και αντικείμενα από την νεολιθική εποχή. Σήμερα ωστόσο οι μελετητές αναφέρουν ότι έχουν καταγραφεί στοιχεία ακόμα και από την παλαιολιθική εποχή.Πως ρίζωσαν σε αυτόν τον τόπο; Τα ίχνη χάνονται στα βάθη του χρόνου.Σήμερα το κράτος προωθεί την αξιοποιήση των Σάσσι επιδοτώντας τους κατοίκους ώστε να δημιουργηθεί εκεί ένας πρότυπος οικισμός πάνω σ’αυτό το μοναδικό καμβά του Ιταλικού νότου.
Μετά την ξενάγηση που μας άφησε εικόνες και αισθήματα τόσο ιδαίτερα μας απομένει λιγοστός χρόνος για την πόλη .Ο άντρας μου ,δεν ξέρω πως ,αφού ούτε καρέκλες ούτε τραπέζια φαίνονται από το δρόμο, ανακαλύπτει στην ταράτσα ενός παλιού κτιρίου ένα εστιατόριο.Αν και φοβάμαι ότι ανεβαινουμε σε ξένο σπίτι ,πείθομαι και ανεβαίνω.Φάγαμε έχοντας κάτω από το βλέμα μας αυτή την πόλη με την απροσδιόριστη ομορφιά που της χαρίζουν όχι περίτεχνες αρχιτεκτονικές κατασκευές αλλά τα βιώματα του λαού που αποτυπώθηκαν σε κάθε γωνιά της.
Το απόγευμα αναχωρούμε με προορισμό το λιμάνι του Μπάρι. Το πλοίο φεύγει στις 8 .Στην επιστροφή οι Εncardia παίζουν μερικά τραγούδια “εκτός προγράμματος”Αφιξη στην Πάτρα την επόμενη μέρα γύρω στις 11.30
Κάνοντας τη πρώτη μου απόπειρα να μεταφέρω γραπτώς μια ταξιδιωτική εμπειρία επέλεξα να αναφερθώ σε αυτό το ταξίδι αστραπή στη γειτονική χώρα θέλοντας να τονίσω κάτι που νομίζω ότι το ξέρετε καλά.Κάθε ταξίδι ανεξάρτητα από τη διάρκεια του είναι μοναδικό.Λίγες μέρες ή και ώρες ακόμα μπορούν να αποτελέσουν σημείο αναφοράς, να μας γεμίσουν εικόνες και να μας αποκαλύψουν πράγματα που η ανάμνηση τους θα μας συντροφεύει και θα μας μαγεύει για πολύ καιρό.
Mπραβο Δαφνη πολυ ωραια η ιστορια σου.
