Μαρόκο Μαρόκο? ΙΙΙΙIt's a problem!

[Nedelja]

Marrakech


Μετά από 2,5 ώρες διαδρομή, με πολύ καλό λεωφορείο οφείλω να ομολογήσω, φτάσαμε στο Μαρακές. Κατά καιρούς είχα διαβάσει άρθρα για την πόλη με τίτλους όπως : Νύχτες στην κόκκινη πόλη, Χίλιες και μια νύχτες, η Αυτοκρατορία των αισθήσεων κι άλλα εξωτικά που δημιουργούσαν προσδοκίες και κάνανε τη φαντασία μας να οργιάζει. Δεν είχα διαβάσει κανένα άρθρο: Χίλιοι και ένας κράχτης ούτε καν Νύχτες και μέρες με παζάρια (και δεν εννοώ τις αγορές). Με το που πατήσαμε λοιπόν το ποδαράκι μας στην τόσα υποσχόμενα πόλη αντί να πάμε να αφήσουμε τα πράγματα μας σε ένα ριάντ που είχαμε τσεκάρει αποφασίσαμε να το παίξουμε σαλιγκάρια και κουβαλώντας τα υπάρχοντα μας να πάμε στο Gueliz, που είναι η νέα πόλη του Μαρακές να κάνουμε μια πρώτη έρευνα για ενοικίαση αυτοκινήτου το οποίο θέλαμε για την μεθεπόμενη που θα φεύγαμε για να ανεβούμε το Μεγάλο Άτλαντα. Για να μην τα πολυλογώ εκεί που ήταν μαζεμένες οι εταιρείες ενοικίασης άλλος κράχτης μας τράβαγε το χέρι, άλλος το καβούκι, συγνώμη τα σακίδιο ήθελα να πω, άλλοι να τσακώνονται μεταξύ τους για το ποιος θα αρπάξει τα πελατάκια. Για να μην πολυλογώ οι γνωστές εταιρείες ήταν ακριβές για την τσέπη μας (άτιμη κρίση) γύρω στα 400 ευρώ για 5 μέρες και στις τοπικές επειδή μας είχαν ζαλίσει αποφασίσαμε να πάμε στη Μεδίνα να βρούμε το ριαντ και βλέπουμε. Εδώ αρχίζει το σόου Νο 2 πόσο θες ρωτάμε ένα ταξί να μας πας στην τάδε πύλη? 50 Dhr μας λέει, ξέχνα το λέμε 20 και εκεί ξεκινάν οι διαπραγματεύσεις τρόικας (δηλ. εμείς) και Μπένυ (δηλ. ταρίφας) , 50-20, 40-20, 30-20 , άντε τελειώνετε παλιοκαβούρια θα σας πάω με 20.
Τρόικα – Μπένυ 1-0. (Να σημειωθεί ότι αναγκαστικά παίρνουμε το ρόλο της τρόικας λόγω αποτελέσματος.) Στο Μαρακές οι ταρίφες τη βρίσκουν με το να σου λένε τα τριπλάσια και στο τέλος όμως να υποχωρούν. Αφού επιτέλους φτάνουμε στην πύλη για την είσοδο στη μεντίνα έγινε και η έναρξη του 3ου σόου του μεγαλοπρεπούς. Φορτωμένοι με τα μπαγκάζια και με μηχανάκια και γαϊδούρια να περνούν ξυστά δίπλα μας προσπαθούσαμε να βρούμε το ριαντ που το είχε αναλάβει ο Γ. χαλάρωσε, ξέρω μου έκανε έχω και χάρτη ,….πάμε μια βόλτα? Βέβαια αυτό που δεν ήξερε και δεν τον ενδιέφερε να το μάθει από μένα είναι ότι εκεί δεν υπήρχε ούτε για δείγμα σήμανση στις οδούς , πάρε ρε άνθρωπε ένα τηλέφωνο να ρθούνε να παραλάβουν τα πακέτα, όχι αυτός εκεί την είχε δει Κολόμβος με 36 βαθμούς κελσίου.
Εγώ να αρχίζω να φορτώνω σα Nokia στην πρίζα αλλά αυτός εκεί έψαχνε τις Ινδίες του κι έτσι δόθηκε το σύνθημα για το γλέντι…Σταματάει ένα πιτσιρίκι να το ρωτήσει που είναι το ριαντ, αυτό αρχίζει να τρέχει λες και του βάλαμε νέφτι, πίσω να ακολουθεί ο Χριστόφορος, συγνώμη ο Γ. ήθελα να πω, και πιο πίσω εγώ να ψέλνω τα 12 ευαγγέλια (όχι που θα αλλαξοπιστήσουμε στα μέρη αυτά). Εγώ να λέω ότι το μικρό έχει καταλάβει λάθος, ο Γ. να του μιλάει γαλλικά λέγοντας του μόνο την λέξη ami 1324 φορές ανά δευτερόλεπτο (ami ami και τρις ami) ήξερε και τη λέξη croissant αλλά δεν αποδείχτηκε χρήσιμη. Στο τρελό παρεάκι προστίθεται κι άλλο πιτσιρίκι απρόσκλητο μετά ποδηλάτου που μπαίνει πρώτο και κάνει και σούζες λέγοντας μας πως αυτό ξέρει καλύτερα. Περνάγαμε στενά , περνάγαμε σοκάκια αλλά πουθενά το ριαντ, κάτι να λένε τα μικρά να ρωτάνε δεξιά να ρωτάνε αριστερά και η πομπή να μεγαλώνει με την προσθήκη ενός ενήλικα αυτή τη φορά. Μετά από αρκετή ώρα κι αφού το περιπλανώμενο τσίρκο ( δωρεάν τώρα και στην πόλη σας) είχε ψυχαγωγήσει τη μισή Μεδίνα φτάσαμε. Εκεί δίνει ο Γ. 20 Dhr , τα μόνα ψιλά που είχαμε, στο 1ο πιτσιρίκι γιατί οι άλλοι είπαμε ήρθανε απρόσκλητοι κι εκεί έγινε ο μεγάλος χαμός να έχουν στηθεί σαν άλλο τρίο στούτζες και να μας μπινελικώνουν ζητώντας κι άλλα, τελικά ήρθε μια κοπέλα από το ριαντ μας έβαλε μέσα και τους άφησε απέξω να μας στολίζουν κανονικότατα. Συμβουλή: αν μένετε μέσα σε μεδίνα σε μεγάλες πόλεις στο Μαρόκο καλό θα ήταν να κανονίσετε από πριν να έρθει κάποιος να σας παραλάβει από καμία κεντρική πύλη εκτός και έχετε απωθημένο να βιώσετε το La Strada του Φελίνι. Ευτυχώς τα πράγματα στο ριαντ ήταν πολύ διαφορετικά , τα παιδιά που το είχαν ήταν απίστευτοι και μας βοήθησαν σε ότι χρειαστήκαμε κατά τη διήμερη διαμονή μας.

 

[evagelina]

έξυπνη γεμάτη χιούμορ εξιστόρηση..go on!!!

 

[Nedelja]

Αφού μας έδειξαν το δωμάτιο μας , ήπιαμε κι ένα τσαγάκι να χαλαρώσουμε και μας δόθηκαν κι από τα παιδιά του ριαντ κάποιες χρήσιμες πληροφορίες ξεκινήσαμε τη βόλτα μας στα στενά της μεδίνας. Η αλήθεια είναι ότι το Μαρακές είναι μια αντικειμενικά όμορφη πόλη, τα κόκκινα τείχη που την περικλείουν, τα σουκ της, τα ιδιαίτερα ενδιαφέροντα και εντυπωσιακά από πλευράς αρχιτεκτονικής κτίρια δεν σου αφήνουν πολλά περιθώρια από το να αναγνωρίσεις το λόγο που ανήκει στις αυτοκρατορικές πόλεις του Μαρόκου. Ένα πολύχρωμο κολλάζ από εικόνες και πρόσωπα που δυστυχώς έχει υποστεί τις άσχημες συνέπειες της μαζικής εισροής τουριστών. Όλα είναι προς πώληση και εκμετάλλευση από προϊόντα κινεζικής προέλευσης που πλασάρονται ως παραδοσιακά μέχρι και μια απλή ερώτηση ακόμα και μία φωτογραφία. Ήμασταν όμως προετοιμασμένοι οπότε αφεθήκαμε στην ομορφιά του τόπου αποβάλλοντας άλλες σκέψεις.







Τα αξιοθέατα είναι πολλά και γνωστά αν μένεις μέσα στη μεδίνα πας παντού με τα πόδια και με έναν καλό χάρτη, δεν χρειάζεσαι κανέναν οδηγό και γενικά εκτός από τους κράχτες που είναι απλά ενοχλητικοί η πόλη μου φάνηκε ασφαλής. Είδαμε τζαμιά , μεντρεσέδες, παλάτια αλλά μακράν για μένα το καλύτερο από όλα ήταν οι στιγμές που χανόμασταν στα σοκάκια (εντάξει γκρίνιαξα και κάνα δυο φορές ομολογώ) και ανακαλύπταμε εικόνες πιο αυθεντικές εκεί που δε το περιμέναμε.







Γενικά πάντως να προτιμάτε να ρωτάτε μαγαζάτορες αν θέλετε να πάτε κάπου γιατί αν ρωτήσετε κάποιον από τους πολλούς που καραδοκούν είτε θα κολλήσει πάνω σας σαν έμπλαστρο λέοντος ή θα σας στείλουν ως άλλον Θησέα στο λαβύρινθο περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή να γίνουν η Αριάδνη σας και ο μίτος εκεί κοστίζει…

 

[Nedelja]

Από τα ωραιότερα σουκ που είδαμε ήταν το σουκ των βαφέων μαλλιού ( Souk Sebbaghine) , των σιδηρότεχνιτών που ήταν σε μια ωραία πλατεία και έφτιαχναν απίστευτα φωτιστικά και βέβαια των μπαχαρικών λόγω του γαργαλιστικού αρώματος.







Περιπλανώμενοι στα αμέτρητα σοκάκια και χαζεύοντας τόσες εικόνες (ωραία) και κάνοντας ελιγμούς αλλά Φερνάντο Αλόνσο για να αποφεύγουμε τους κράχτες ( όχι ωραία) δεν συνειδητοποιήσαμε πόσο είχε περάσει η ώρα και είπαμε να πάμε να κάνουμε κανά μπανάκι για να βολτάρουμε το βράδυ.
Το βραδάκι η επιλογή για φαγητό ήταν μία Jemaa El Fnaa την πιο διάσημη πλατεία όχι μόνο του Μαρακές αλλά και ολόκληρου του Μαρόκου, η οποία το πρωί είναι σχεδόν άδεια και με το που βραδιάζει στήνονται αμέτρητα υπαίθρια εστιατόρια με ότι μπορείς να φανταστείς , επίσης γεμίζει με γητευτές φιδιών, παραμυθάδες, μουσικούς, γυναίκες που κάνουν χένα μέχρι και οδοντιάτρους…! Καθίσαμε σε ένα πολλά που υπάρχουν, διαλέξτε σχετικά γρήγορα αν δε θέλετε να σας ζαλίσουν, και φάγαμε brochettes (κάτι σαν τα δικά μας σουβλάκια που είχαν διάφορα είδη κρέατος και λαχανικά) και couscous (παραδοσιακό ζυμαρικό) σε πολύ χαμηλές τιμές 7-8 ευρώ και για τους δύο με σαλάτα και ψωμί.







Έχοντας γεμίσει τα στομαχάκια μας με φαγητό και τα μαλλάκια μου με τσίκνα σηκωθήκαμε να περπατήσουμε μες στις αγορές που η νύχτα τους έδινε ακόμα πιο μαγικό χρώμα. Μετά από αρκετή ώρα αποφασίσαμε να πάμε να αράξουμε στην ταράτσα του ριαντ και να απολαύσουμε τις μπύρες που είχαμε αγοράσει νωρίτερα το απόγευμα από μεγάλη αλυσίδα supermarket ,με επίδειξη διαβατηρίου λόγω ραμαζανιού, και τα παιδιά του ριαντ είχαν βάλει στην κατάψυξη προς μεγάλη μας ευχαρίστηση. Ήπιαμε λοιπόν 3-4 μπυρίτσες απολαμβάνοντας την ηρεμία του ριαντ, που σε σχέση με το χάος της μεντίνας ήταν παράδεισος και πήγαμε για ύπνο.

 

[Nedelja]

Σήμερα είχαμε αποφασίσει ότι πρώτη δουλειά μας έπρεπε να είναι η υπόθεση αυτοκίνητο γιατί το πρόγραμμα που είχαμε κάνει έβγαινε μόνο έτσι, οπότε πήγαμε να βρούμε ένα τύπο που είχα ανταλλάξει e-mail και μου φαινόταν σοβαρός, την οδύσσεια που περάσαμε μέχρι να βρούμε το γραφείο δεν θα την αναφέρω γιατί θα γίνω γραφική ενδεικτικά αναφέρω ότι η λεωφόρος που βρισκόταν είχε τουλάχιστον 3 διαφορετικές αριθμήσεις, οι πολυαγαπημένοι κράχτες μας έλεγαν ότι το γραφείο έχει κλείσει και όταν πήραμε τηλέφωνο για οδηγίες το σήκωσε η μοναδική γυναίκα στο Μαρακές που δεν καταλάβαινε γαλλικά αν κι έλεγε ότι μιλάει. Αφού κανονίστηκε κι αυτό και σε πολύ καλή τιμή ,200 ευρώ για 5 μέρες και να αφήσουμε το αμάξι Καζαμπλάνκα, επιστρέψαμε στη μεδίνα να δούμε ότι δεν είχαμε προλάβει χτες.





Μια ωραία πλατεία ήταν η Place Rahba Lakdima όπου η υπαίθρια αγορά της απευθυνόταν σε ντόπιους και ήταν πολύ πιο αυθεντική , υπάρχει κι ένα ωραίο καφέ με θέα την πλατεία και ωραίους χυμούς και σαλάτες.





Γενικά πιστεύω πως το Μαρακές σε 2-3 μέρες το έχεις δει αν μείνεις παραπάνω καλό θα ήταν να συνδυαστεί με μια μέρα Εσσαουίρα ή μια μονοήμερη στους καταρράκτες Cascades d’ Ouzoud. Το απογευματάκι καταλήξαμε στην ταράτσα ενός καφέ στην Jemaa El Fnaa όπου η εμπειρία να ακούς το μουεζίνη να καλεί τους πιστούς για προσευχή και τη σειρήνα της λήξης του ραμαζανιού σε συνδυασμό με το κόκκινο χρώμα που είχε δώσει σε όλη την πόλη το ηλιοβασίλεμα που χανόταν πίσω από τα τείχη είναι η ωραιότερη εικόνα που πήρα φεύγοντας από το Μαρακές.



Όταν νύχτωσε για τα καλά φάγαμε σε ένα εστιατόριο που είχε θέα σε όλη την πλατεία και χαζεύαμε τον κόσμο από ψηλά.



Θέλαμε να πάμε νωρίς για ύπνο για την άλλη μέρα είχαμε οδήγηση αλλά όταν φτάσαμε στο ριαντ η τόσο καλή παρέα που κάναμε με τα παιδιά που δούλευαν εκεί και κάτι μπύρες που όφειλαν να καταναλωθούν μας βγάλανε εκτός προγράμματος.
Την άλλη μέρα το πρωί πήγαμε να παραλάβουμε το αυτοκίνητο όπου η μητέρα του παιδιού που είχε το γραφείο μόλις έμαθε ότι θέλαμε να ανεβούμε το Μεγάλο Άτλαντα να πάμε Μερτζούγκα και να ξανακατεβούμε προς Καζαμπλάνκα με ένα Chevrolet aveo 1000 κυβικά έπαθε μίνι εγκεφαλικό. Μόλις το στόμα της ,προς κακή τύχη του γιού της, επανήλθε στην θέση του, ξύπνησε μέσα της ο Άδωνης Γεωργιάδης μαζί και ο Λεωνίδας μη σου πω κι άρχιζε να τον βρίζει ουρλιάζοντας στα αραβικά. Τι λέγανε δεν κατάλαβα αλλά φαντάζομαι ότι καταριόταν τη μοίρα της που ο Αλλάχ της έδωσε αυτό το ζώο για παιδί και αντί για μυαλό του έδωσε πίτουρα και τώρα πήγαινε να καταστρέψει την επιχείρηση που τους ταΐζει δίνοντας το αμάξι σε αυτά τα δύο ευρωπαία κουτορνίθια που νόμιζαν ότι οι αποστάσεις είναι Κολιάτσου- Παγκράτι και οι δρόμοι autostrada. Τελικά της εξηγήσαμε ότι αν έβλεπε τους δρόμους στην Ελλάδα θα άλλαζε γνώμη κι έτσι άλλο ένα μικρό σόου έλαβε τέλος.
Ο Μεγάλος Άτλας μας περίμενε….

 

[Nedelja]

Ouarzazate – Kelaat M ‘Gouna

Αποφασίσαμε να διασχίσουμε το Μεγάλο Άτλαντα από την ορεινή διάβαση Tizi-N-Tichka που οδηγούσε στην Ουαρζαζάτ. Σε γενικές γραμμές η σήμανση ήταν πάρα πολύ καλή και το gps σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού το χρειαστήκαμε μόνο σε μεγάλες πόλεις, είχαμε και ένα χάρτη της Michelin και δεν δυσκολευτήκαμε πουθενά. Αν και είχα μια αγωνία για το πώς θα είναι η κατάσταση των δρόμων και φοβόμουν μήπως η κυρία από το γραφείο ενοικιάσεως αυτοκινήτων επαληθευτεί και μας βρούνε σε καμιά χαράδρα τελικά οι δρόμοι ήταν πολύ καλύτεροι από ότι περίμενα και οι μαγευτικές πραγματικά εικόνες που εναλλάσσονταν με απίστευτους ρυθμούς άφησαν στην άκρη τις οποιεσδήποτε φοβίες μου. Αναβαίνοντας λίγα μέτρα υψόμετρο από το Μαρακές ένα διαφορετικό Μαρόκο ξετυλιγόταν στα μάτια σου. Βερβέρικα χωριά διαδέχονταν το ένα το άλλο, μαγαζάκια στη μέση του πουθενά βγαλμένα από άλλες εποχές, γυναίκες με πολύχρωμα ενδύματα ανάλογα με τη φυλή και το χωριό που ανήκαν, ακόμα και τα πετρώματα και τα δέντρα άλλαζαν μορφή και χρώμα κάθε μέτρο που ανεβαίναμε.







Το ότι είχαμε δικό μας αυτοκίνητο μας έδινε τη δυνατότητα να κάνουμε στάσεις όσο συχνά θέλαμε και να προσπαθούμε να αποτυπώσουμε αυτές τις εικόνες με μια φωτογραφία. Αν εξαιρέσεις τα φορτηγά που μετέφεραν ζώα φορτωμένα 2 και 3 φορές περισσότερο από το επιτρεπόμενο και όταν τα πετύχαινες (και πιστέψτε με τα πετύχαινες συνέχεια) σε καθήλωναν μέχρι να μπορέσεις να τα προσπεράσεις, η οδήγηση – η πιο σωστά η συνοδήγηση- ήταν πολύ ωραία εμπειρία. Λίγο πριν φτάσουμε στην Ουαρζαζάτ κάναμε και μια μικρή παράκαμψη και για να δούμε το Αϊτ Μπεντχαντού, τη γνωστή οχυρωμένη πόλη (κσαρ στα αραβικά) όπου έχει γίνει σκηνικό σε πολλές ταινίες όπως ο Λόρενς της Αραβίας, ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ, κ.α. Ήταν εντυπωσιακό μπορώ να πω αλλά γυρνώντας τον Άτλαντα και τα χωριουδάκια του είδαμε κι άλλα εξίσου εντυπωσιακά κσαρ λιγότερα γνωστά.







Στο Μαρόκο δεν χρειάζεσαι κανένα τουριστικό οδηγό κατά την άποψη μου τα μάτια σου θα αναβάλουν να εκτελέσουν αυτό το ρόλο άψογα. Επόμενη στάση : Ουαρζαζάτ, πως λέει ο Manu (ο Chao καλέ) proxima estacion esperanza? Καμία σχέση! Η πόλη ήταν μεγάλη και άδεια , ναι όπως το ακούτε άδεια , ούτε γάτα δεν κυκλοφορούσε και θερμοκρασία τέτοια που έτσι και στεκόσουν δέκα λεπτά στον ήλιο οι λιαστές ντομάτες Σαντορίνης θα ωχριούσαν μπροστά σου. Κάναμε κύκλους και ξανακάναμε κι από τα πολλά βλέπουμε ένα ζαχαροπλαστείο ανοιχτό πάω γεμάτη χαρά να ρωτήσω αν μπορούμε να πιούμε καφέ και μου λένε: α, όχι καφέ μόνο η ταβέρνα απέναντι ίσως σας φτιάξει. Κοιτάζω απέναντι την ταβέρνα που φαινόταν κλειστή και βλέπω ότι μέσα έχουν οχυρωθεί 2 πιτσιρίκια και μια κοπελίτσα αντιμετωπίζοντας την ζέστη, την πείνα και τη δίψα –ραμαζάνι γαρ- μπαίνω και ρωτάω αν θα μπορούσαμε να καθίσουμε να πιούμε ένα καφέ ή χυμό. Μου απαντάν μονολεκτικά: ναι και δίνω το σύνθημα στο Γ. να θρονιαστεί σε μια καρέκλα μέχρι να πάω να διευθετήσω ένα θεματάκι με την ουροδόχο κύστη μου. Μέχρι να γυρίσω ένας καφές κι ένας χυμός είχαν σερβιριστεί χωρίς να ερωτηθούμε περαιτέρω, προφανώς η ερώτηση που έκανα θεωρήθηκε παραγγελία, παρόλα αυτά η έντονη επιθυμία μου για καφέ, η μηδαμινή πιθανότητα να βρω κάπου αλλού συν το γεγονός ότι ο Γ. δεν πίνει καφέ οπότε μπορούσα να τον πιώ εγώ τον έκαναν έναν από τους καλύτερους καφέδες που έχω πιει. Γενικά με την Ουαρζαζάτ δεν τρελάθηκα ήταν μεγάλη πόλη, με λεωφόρο παρακαλώ, χολιγουντιανά στούντιο, ξενοδοχειακά συγκροτήματα και μου φάνηκε παράταιρη σε σχέση με το υπόλοιπο τοπίο. Εμείς βέβαια κόσμο δεν είδαμε αλλά μάλλον δεν είναι και καλοκαιρινός προορισμός όπως πολύ γλαφυρά και διασκεδαστικά έχει περιγράψει και η dim kyr παλαιότερα. Οπότε αφήσαμε πίσω την πόλη φάντασμα και κατευθυνθήκαμε προς την Kelaat M ' Gouna ή αλλιώς την κοιλάδα των ρόδων.

 

[Nedelja]

Η Kelaa MGouna είναι μια μικρή επαρχιακή πόλη στην ευρύτερη περιοχή της κοιλάδας Dades και όπως σημαίνει και το όνομα της (η κοιλάδα των ρόδων) φημίζεται για το απόσταγμα που βγαίνει από τα πέταλα των μεγάλων ροζ τριαντάφυλλων που μαζεύουν οι Βέρβερες το γνωστό ροδόνερο. Κυριολεκτικά όπου και να στεκόσουν στην πόλη μύριζε τριαντάφυλλο από τα μικρά μαγαζάκια που πουλούσαν ροδόνερο και καλλυντικά.



Επειδή ήταν απόγευμα αργά είχαμε αποφασίσει να διανυκτερεύσουμε και την άλλη μέρα να συνεχίσουμε προς Μερτζούγκα ώστε το πρωί να έχουμε τη δυνατότητα να επισκεφτούμε και δύο φαράγγια που θα ήταν σχετικά στο δρόμο μας. Στην Kelaa MGouna μείναμε σε ένα από τα πιο όμορφα μέρη κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μας, σε μια κάσμπα ( μοιάζει με οχυρωμένο φρούριο) που βρισκόταν λίγο έξω από την πόλη και κρεμόταν κυριολεκτικά πάνω σε ένα βράχο και από κάτω απλωνόταν ολόκληρη η κοιλάδα.
http://www.kasbahitran.com/





Το κτίσμα αποτελείται από τα δωμάτια που είναι πολύ παραδοσιακά διακοσμημένα αλλά το καλύτερο είναι ότι έχει κοινόχρηστες βεράντες σε διάφορα επίπεδα που μπορείς να κάτσεις με τις ώρες να χαζεύεις κάτω στην κοιλάδα και ο μοναδικός ήχος που θα ακούς να είναι τα πουλιά και το ποτάμι που διασχίζει την κοιλάδα.





Κουρασμένοι κι από την οδήγηση χαλαρώσαμε πίνοντας τσάι και απολαμβάνοντας την ομορφιά της φύσης. Το βράδυ μας ετοίμασαν ένα από ωραιότερα γεύματα που φάγαμε στη χώρα το οποίο συμπλήρωσε ιδανικά ένα μπουκάλι ντόπιο λευκό κρασί που ο αλκοολικός μας εαυτός είχε προνοήσει να αγοράσει από το Μαρακές. Πραγματικά ήταν ένα ιδιαίτερο μέρος και πολύ χαλαρωτικό και το προτείνω ανεπιφύλακτα σε κάποιον που θέλει να μοιράσει την απόσταση Μαρακές-Μερτζούγκα. Αργότερα μάλιστα γίναμε μια παρέα με τα παιδιά που δούλευαν εκεί και έπαιζαν και παραδοσιακά όργανα οπότε οι οποιεσδήποτε σκέψεις να πάμε νωρίς για ύπνο πήγαν περίπατο.



Εδώ θα ήθελα να σημειώσω και κάτι εντελώς άσχετο ένα από τα παιδιά που δούλευε εκεί γύρω στα 17 όταν του είπαμε ότι είμαστε Έλληνες μας είπε ότι διαβάζει Πλάτωνα, Σωκράτη και Αριστοτέλη, πόσα 17χρονα εδώ κάνουν το ίδιο?

 

[dim kyr]

Καλέ, γιατί όλοι πάνε Μερζούγκα και εγώ πήγα Ζαγκορά? Κάποιος να με μαζέψει......
Nedelja οι φωτο είναι ονειρεμένες και ταξιδιάρικες. Σε ευχαριστούμε. Σε ποιό riad έμεινες στο Μαρακές? (εκτός αν το γράφεις και δεν το πήρε το μάτι μου, διόλου απίθανο στην καταστασή μου)

 

[Nedelja]

Dades Gorge -Todra Gorge


Αφού ξυπνήσαμε και πήραμε πρωινό στο ιδιωτικό μπαλκονάκι του δωματίου μας χαζεύοντας τις ντόπιες που έπλεναν ρούχα στο ποτάμι στην κοιλάδα από κάτω και τα πιτσιρίκια που έπαιζαν στα νερά ξεκινήσαμε το δρόμο προς τη Μερτζούγκα.



Είχαμε αποφασίσει να κάνουμε δύο παρακάμψεις δύο ωρών η καθεμία ώστε να δούμε δύο πολύ εντυπωσιακά φαράγγια που βρίσκονταν στο δρόμο μας. Το φαράγγι Dadesείναι το πρώτο που συναντάς και είναι μεν εντυπωσιακό αλλά το πιο εντυπωσιακό για μένα ήταν οι δρόμοι και η μορφολογία του εδάφους μέχρι να φτάσεις.



Αφού ανεβήκαμε έναν από τους πλέον πολυφωτογραφημένους δρόμους της χώρας μετά από λίγο φτάσαμε στο φαράγγι.







Κατεβήκαμε περπατήσαμε λίγο, είδαμε και ένα σωρό πιτσιρίκια που έκαναν μπάνιο στα νερά του ποταμιού που το διέσχιζε και συνεχίσαμε για το επόμενο. Γενικά η ευρύτερη περιοχή ονομάζεται κοιλάδα του Draa από τον ομώνυμο ποταμό που τη διαρρέει και είναι απίστευτης φυσικής ομορφιάς με πλινθόκτιστα χωριουδάκια μέσα στο πράσινο και αμέτρητα φοινικοδάση. Παρόλο που ήταν καλοκαίρι ήταν αρκετά πράσινα και είχαμε κυριολεκτικά χαζέψει.

 

[ΕΡΣΗ]

Υπέροχες φωτογραφίες!
Σε παρακολουθώ με ενθουσιασμό!

 

[Nedelja]

Επόμενη στάση το φαράγγι Todra στο οποίο πλήρωνες ένα μικρό αντίτιμο 50 λεπτά για να μπεις με το αυτοκίνητο στην αρχή του και έτσι όπως μπαίνεις σε ένα στενό και δε βλέπεις τίποτα ξαφνικά εμφανίζεται μπροστά σου το φαράγγι μεγαλειώδες και εντυπωσιακό.





Σε αυτό το φαράγγι έμπαινες πιο βαθιά και είχε και πολλούς ντόπιους που είχαν πάει είτε για μπάνιο είτε να αράξουν αντιμετωπίζοντας έτσι τη ζέστη και το ραμαζάνι.



Ποιο μου άρεσε περισσότερο δεν μπορώ να πω το καθένα είχε την άγρια ομορφιά του και θα ξαναπήγαινα και στα δύο, νομίζω ότι αξίζει μια στάση έστω και για λίγα λεπτά. Εξάλλου αυτή η εναλλαγή των τοπίων είναι και η γοητεία αυτής της χώρας. Έχοντας περάσει αρκετά η ώρα έπρεπε να πάρουμε απόφαση να ξεκολλήσουμε από τα φαράγγια και τις ομορφιές τους γιατί είχαμε αρκετή απόσταση να διανύσουμε μέχρι το Hassi Labiad ένα χωριουδάκι λίγο πριν τη Μερτζούγκα που είχαμε επιλέξει για διαμονή και ως ορμητήριο για τις αμμοθίνες του Erg Chebbi. Τα τοπία που ακολούθησαν ήταν κυριολεκτικά σεληνιακά γιατί δεν υπήρχε βλάστηση ούτε για δείγμα. Σε κάποια στιγμή είδαμε κάτι σταγόνες στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου μέχρι να συνειδητοποιήσουμε τι συνέβαινε, ξεσπάει μια φοβερή καταιγίδα, σβήνει και το αμαξάκι σε μια φάση στη μέση του πουθενά και να μην κάνει τίποτα. Να μην περνάει εννοείται ψυχή από εκεί και πάνω που σκεφτόμουν ότι μας γκαντέμιασε η θεια -κάργια (αυτή ντε με τα αυτοκίνητα) και θα μας φάνε τα όρνεα ευτυχώς το αμαξάκι ξαναπαίρνει μπροστά. Παίρνω πάλι τα πάνω μου εγώ και λέω να τελικά δεν είμαι και τόσο αμαρτωλός άνθρωπος όπως νόμιζα, με λυπάται ο θεός και μας προστατεύει ( τα βλέπεις μάνα που με λες αντίχριστο?) μπορούμε να συνεχίσουμε να πίνουμε κρασιά επί ματαίω αλλά η ψευδαίσθηση αυτή κράτησε για λίγο. Έχοντας η μπόρα καταλαγιάσει και καθώς οδηγούσαμε όλο και πιο βαθιά στην έρημο κοιτάζω από το παράθυρο και βλέπω κάτι κόκκινο να κινείται στον ορίζοντα.



Το δείχνω στο Γ. και τον ρωτάω αν μπορεί να φανταστεί τι ήταν κι εκεί που παίζαμε την κολοκυθιά, μην είναι βόας μην είναι κροταλίας η μάμα φύση μας έδωσε σκονάκι. Ναι ήταν αμμοθύελλα και τα άμοιρα τα άμαθα τα ελληνάκια στη δίνη της να μη βλέπουμε την τύφλα μας και να μη μπορούμε να πάμε ούτε με 20km. Εν τω μεταξύ βράδιαζε (ας όψεται το χάζεμα στα φαράγγια) και δεν είχαμε φτάσει ούτε καν στο Rissani, την πόλη που πας για Μερτζούγκα.



Τελικά έχοντας εξαντλήσει ο Γ. όλες τις οδηγικές του ικανότητες , εγώ ότι προσευχές θυμόμουν (εμπλουτισμένες βέβαια κατά διαστήματα με καντήλια για την γκαντέμω θεια -κάργια) και ακολουθώντας έναν Ιταλό με βαρύ όχημα που πήγαινε μπροστά με αλάρμ και σιγά σιγά ώστε να τον ακολουθούμε, φτάσαμε στο χωριό μετά από 40km τα οποία διανύθηκαν με ταχύτητα που θα έκανε τον Αγγελόπουλο να κάνει την κάμερα του χίλια κομμάτια.

 

[pattyyy]

Έχω ενθουσιαστεί! Ο προορισμός ονειρεμένος, η γραφή σου συναρπαστική, οι φωτογραφίες υπέροχες! Σας ακολουθώ στο ταξίδι σας!