Ελλάδα Μακεδονομαγεία(Καστοριά, Πρέσπες, λίμνη Κερκίνη)

[evagelina]

Κάποτε είχα πει σε μια συζήτηση ότι έχω μεγάλη δίψα να γνωρίζω νέα μέρη, να βλέπω πως ζουν οι άνθρωποι σε άλλες περιοχές πρώτα του νησιού μου, της Κρήτης ,μετά της Ελλάδας και τέλος του εξωτερικού. Το ταξίδι για μένα δεν είναι ένα αεροπλάνο και πέντε αξιοθέατα, το ταξίδι είναι εικόνες, μυρωδιές , γεύσεις, ανθρώπινες σχέσεις. Τότε μία κοπέλα μου είπε ότι όλα αυτά ακούγονται ψευτοκουλτουριάρικα στα αυτιά της και ότι ταξίδι είναι συνώνυμο με το εξωτερικό, στην Ελλάδα είναι όλα ίδια, εγώ απλά σώπασα..
Με τον Γιώργο, τον άντρα μου, όμως έχουμε σχεδόν τις ίδιες απόψεις, με τη διαφορά ότι σε αυτόν δεν αρέσουν τόσο τα ταξιδιού εξωτερικού σε μεγάλες πόλεις ,όσο οι περιηγήσεις με αυτοκίνητο. Ξεκινώντας από την Κρήτη έχουμε γυρίσει, περπατήσει και κολυμπήσει σε μέρη πολλά και μοναδικά για μας και πάντα το νησί, μας ξαφνιάζει με τις κρυμμένες ομορφιές του. Συνεχίζοντας τα ταξίδια στην ηπειρωτική Ελλάδα με αυτοκίνητο πήγαμε Ευρυτανία, Πήλιο, Ζαγοροχώρια, λίγο Πελοπόννησο και εδώ και αρκετά χρόνια σχεδιάζαμε τη Δ. Μακεδονία και ειδικότερα Καστοριά και Πρέσπες αλλά η θάλασσα που μας χωρίζει από την υπόλοιπη Ελλάδα μεγάλωνε το κόστος του ταξιδιού και έτσι πάντα το αφήναμε για πιο μετά. Τον Άυγουστο μου ήρθε από την Aegean προσφορά για πτήσεις εσωτερικού ,βάζω τυχαίες ημερομηνίες για Νοέμβρη , Ηράκλειο-Θεσσαλονίκη μ’επιστροφή για δύο άτομα και το παιδί(20 μηνών) μας έβγαινε 170ευρώ, πήρα το Γίωργο τηλέφωνο και μου είπε κλειστά αμέσως, όπως και έκανα..Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη και η συγκίνηση μεγάλη, όσο και αν σας φαίνεται παράξενο οι Πρέσπες για μένα ήταν όνειρο ζωής!!Στην πορεία προσθέσαμε στον προορισμό μας και δύο μέρες στη λίμνη Κερκίνη.
Ημερα 1η
Η προετοιμασία λόγω του παιδιού ,πρώτη φορά σε ταξίδι μαζί μας, ήταν μεγάλη αλλά όχι επίπονη. ¨Ετσι ήρθε η 5η Νοέμβρη και φτάσαμε με τα μπαγκάζια μας στο αεροδρόμιο Ν. Καζαντζάκης του Ηρακλείου και σε μία ωρίτσα στο αεροδρόμιο Μακεδονία της Θεσσαλονίκης. Πήραμε το αυτοκίνητο που είχαμε κλείσει και ξεκινήσαμε στις μια παρά το μεσημέρι για Καστοριά. Ένα’ λαθάκι’ μας έκανε να πάρουμε το δρόμο προς Φλώρινα άλλα φτάνοντας στη Χαλκηδόνα, θυμήθηκα ότι είχα διαβάσει στο travelstories ότι αυτός ο δρόμος είναι ομορφότερος μεν δυσκολότερος δε, και έτσι έγινε άμεσα η διόρθωση μπήκαμε από Αλεξάνδρεια Ημαθείας και βγήκαμε Εγνατία. Ο δρόμος ξεκούραστος και αν και Σάββατο χωρίς καθόλου κίνηση. Φτάσαμε στην Καστοριά δυο ώρες αργότερα τρείς παρά και από καθαρά θέμα τύχης βρήκαμε αμέσως το ξενοδοχείο που ήταν χωμένο σε κάτι στενά στους πρόποδες του προφήτη Ηλία. Μπαίνοντας στο δωμάτιο απλά μείναμε με το στόμα ανοιχτό! Ο λόγος που είχα επιλέξει αυτό το ξενοδοχείο(Φιλοξενία) αν και δεν παρείχε παιδικό κρεβατάκι ήταν ότι όλα τα δωμάτια είχαν απεριόριστη θέα..και τελικά είχα κάνει σωστή επιλόγη! Η λίμνη και δίπλα τα σπίτια με τις κεραμοσκεπές πραγματικά μου θύμιζαν πίνακα! Το συννεφιασμένο τοπίο συμπλήρωνε την εικόνα και πραγματικά μ’ έκανε να νιώσω ότι βρίσκομαι σε πόλη του εξωτερικού, ένα τοπίο τελείως διαφορετικό από την Κρητική μου πραγματικότητα. Ξεκουραστήκαμε λίγο στο δωμάτιο και πριν πέσει ο ήλιος ξεκινήσαμε την πρώτη περιπλάνηση στη πόλη. Κατεβαίνοντας από το ξενοδοχείο βγήκαμε στη βόρια παραλία, είδα τα μαγαζιά της πόλης τα καφέ και τα τουριστικά μπροστά στη λίμνη. Η αλήθεια είναι ότι δεν κυκλοφορούσε πολύς κόσμος αν και απόγευμα Σαββάτου μια μελαγχολία την ένιωθες. Συνεχίσαμε στο εσωτερικό που ήταν μια κλασική μικρή πόλη και κατηφορίζοντας πάλι στη λίμνη κάναμε τη παραλίμνια διαδρομή από τη βόρια στη νότια παραλία! Νομίζω αυτή η πρώτη ουσιαστικά εντύπωση ήταν μοναδική, απερίγραπτη ομορφιά, διασχίζαμε ένα δρόμο με το αμάξι γεμάτο πλατάνια , από τη μία η λίμνη, στο βάθος να φαίνονται τα σπίτια και δίπλα μας να κάνουν jogging και ποδήλατο κάτοικοι της πόλης. Δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει το μυαλό μου ότι αυτό το σκηνικό ήταν δίπλα στη πόλη, και ένιωσα μια απέραντη ζήλια για τους κατοίκους που έκαναν τη βόλτα τους σ’ένα τέτοιο μέρος μακριά από κίνηση, μέσα στην φύση και όμως δίπλα στο σπίτι τους! Η βόλτα συνεχίστηκε για λίγη ώρα ακόμα, μέχρι που πεινάσαμε και είπαμε να πάμε στα σίγουρα, ψάξαμε «το στέκι» που είχα διαβάσει εδώ, βρίσκεται στον κεντρικό δρόμο της πόλης όχι πάνω στην λίμνη. Το φαγητό ήταν ικανοποιητικό χωρίς να τρελαθώ, το περιβάλλον όμορφο μοντέρνο, και θα βαθμολογώ τα γεύματα μας, σε αυτό θα βάλω 6,8/10. Μετά το φαγητό άλλη μια παραλίμνια βόλτα από τις πολλές που θ’ ακολουθήσουν, και μετά ξενοδοχείο, γιατί να μην ξεχνάμε έχουμε και μωρό παιδί που πρέπει να ξεκουραστεί. Την επόμενη μέρα το πρόγραμμα είχε Πρέσπες