Με στεναχωρεί το γεγονός οτι γράφω την ιστορία μου και πριν ακόμα την τελειώσω υπάρχει μια γενικότερη αμφισβήτηση. Εγώ αγόρασα τα εισιτήρια μου φθηνότερα με αυτό τον τρόπο. Σας φέρνω συγκεκριμένο παράδειγμα τώρα απο εκεί και πέρα ο καθένας ας το ψάξει όπως νομίζει. Εγώ δεν φέρω καμια ευθήνη. Άλλωστε νομίζω οτι τέτοιου είδους πληροφορίες πρέπει να μεταδίδονται σε ένα ταξιδιωτικό φορουμ αλλά χωρίς να χάνουμε την ουσία που είναι το ταξίδι και όχι το εισιτήριο.
-
Η αναδρομή στο παρελθόν συνεχίζεται! Ψηφίστε την Ταξιδιωτική Ιστορία του μήνα για τους μήνες Μάρτιο - Αύγουστο 2020 !
- Thread starter dglossa
- Ημερομηνία δημιουργίας
Vallesangrado
Αφού την προηγούμενη μέρα κλείσαμε τον ταξιτζή που μας πήγε στο Πορόυ να μας κάνει τον οδηγό για τα μνημεία των Ινκας στο Βάγε Σανγκράδο. (κοστος 130 σόλες) Ήρθε ο άνθρωπος, μας πήρε και πρώτος σταθμός Tambomachay, pisac, Ollantambo, Μαρας κλπ. Όλα ωραία εντυπωσιακά κτίρια, γεωργικά εργαστήρια με τα πολυεπίπεδα χωράφια αλλά βρε παιδάκι μου πώς την είχαν δεί έτσι αυτοί οι Ινκας και τα έχτιζαν σε τέτοιο ύψος. Εμένα μου έβγαινε η γλώσσα να τα ανέβω και στη Ροσία να τα κατέβει που πάθαινε ίλιγκο.
Αυτή τη περίοδο, ήταν το τέλος της σχολικής χρονιάς για το Περού, και έτσι όλα τα σχολεία πηγαίναν εκδρομές στα μνημεία της χώρας. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα σε κάθε μνημείο να έρχονται αρκετά σχολεία με μαθητές. Αυτό είχε και την σχετική του πλάκα. Σε ένα μνημείο που δεν θυμάμαι ακριβώς το όνομα συναντήσαμε ένα σχολείο με 12χρονα παιδάκια που μας είδαν ως «γκρίνκος» και μας έκαναν τη σχετική πλάκα. Hello, How are you κλπ. Η Ροσίο τους είπε ότι αυτή είναι Χιλιανή κάτι που τους φάνηκε βαρετό αλλά τους έβαλε ένα κουίζ σχετικά με την εξωτική χώρα προέλευσης μου. Του είπε ότι είναι μια χώρα στην Ευρώπη που έχει και αυτή πολλά μνημεία και ιστορία, ότι αυτές τις μέρες περνάει μια μεγάλη οικονομική κρίση και ότι αρχίζει με G___και τελειώνει σε ___A (Grecia). Τα μικρά μπήκαν αμέσως στο παιχνίδι, τι Εκουαδόρ έλεγαν, τι Αρχεντίνα, τι Εουρώπα, τι Γρανάδα πάντως Grecia δεν λέγαν. Μετά από λίγο εμφανήστικε και ο δάσκαλος που του θέσαν ακριβώς την ίδια ερώτηση του κουίζ. Τι λέτε να απάντησε ο αθεόφοβος….Germania!!!! Για όσους ξέρουν ισπανικά γνωρίζουν ότι ούτε κάν η Γερμανία λεγεται έτσι στα Ισπανικά. Συμπαθητικός κύριος αν και μάλλον όχι φίλος της ελληνικής ισοτορίας αλλά έτσι μου ζητήσαν ευγενικά να βγάλουν φωτογραφίες με τη γρίεγα που τους φάνηκα πιο περίεργη και από το μάτσου πίτσου. Έχω φωτογραφίες λοιπόν με καμιά 20 αριά πιτσιρίκια και φωτογραφίες με το δάσκαλο… Στο αριστερό μου χέρι τα τελευταία δέκα χρόνια συνήθιζα να φοράω πολλά βραχιόλια μέρα νύχτα που με συνοδεύαν σε όλα τα ταξίδια, τις ευχάριστες ή δυσάρεστες στιγμές μου. Όταν όμως τα μικρά πιτσιρίκια που ζητήσαν από ένα βραχιόλι ως ενθύμιο από τη μοναδική γριέγα που έχουν γνωρίσει δεν μπόρεσα να τους αντισταθώ….Το αποτέλεσμα ήταν να πέσουν πάνω μου σα τα κουνούπια αλλά και να μαζευτούν και κάτι ντόπιες. Μη σα τα πολυλογώ μου αδιάσαν το χέρι. Η Ροσίο είχε πέσει κάτω από ένα βράχο και γελούσα βλέποντας τη σκηνή αφού ήξερε τη μεγάλη μου αδυναμία στα βραχιόλια μου.
Οι δρόμοι είναι μια μεγάλη ιστορία στο Περού, αλλά ο δικός μας οδηγός ήταν περιπτωσάρα. Τι μας πλήγε από ξήλινες αερογέφυρες που ήταν μόνο για πεζούς, τι από χωματόδρομους, τι από χωράφια….Οδηγούσε δε πάντα από το αντίθετο ρεύμα και με τρομερή ταχύτητητα κάτι που με έκανε να πώ ξανά αμάν και τρείς αμάν.
Ο οδηγός λοιπόν θέλησε να με πάει όπως δήπωτε σε ένα κλουβί με κόνδορες. Του εξηγούσα ότι δεν θέλω να πάω στο κλουβί γιατί αντιπαθώ τα κλουβιά. Επέμενε «Μα όχι σενιόρα, εσύ μπαίνεις στο κλουβί βλέπεις τους κόνδορες και μετα εσύ έξω από κλουβί, μόνο οι κόνδορες μέσα». Αποδείχθηκε μάταιος ο κόπος να του εξηγώ ότι αυτό με στεναχωρούσε ότι οι κόνδορες παραμέναν μέσα στο κλουβί και από εκείνη την ώρα με κοίταγε με δυσπιστία που του φάνηκε ανήκουστο ότι στεναχωριόμουν για τους κόνδορες.
Puno – Lago Titicaca (στην πλευρά του Περού)
Η πρώτη μέρα διαμονής μας στο Κούσκο μας βοήθησε να απευθυνθούμε σε ένα ντόπιο τουριστικό γραφείο που μας βοήθησε να οργανώσουμε την εκδρομή στο Πούνο και στη Λίμνη Τιτικάκα. Τώρα το μάθημα όμως είχε γίνει μάθημα. Το ακριβότερο λεωφορείο, τουριστικότατο και στο κάτω όροφο με τα μαγικά καθίσματα που γίνονται κρεβάτια. Φύγαμε βράδυ από το Κούσκο και τα ξημερώματα ήμασταν στο Πούνο αρκετά ξεκούραστες. Πήγαμε στο ξενοδοχείο που μας είχε κλείσει το γραφείο, δεν γράφω το όνομα γιατί δεν το προτείνω, και αμέσως για ένα καλό πρωινό. Το γραφείο μας μάζεψε και μας πήγε στη λίμνη όπου πήραμε το καραβάκι με το μοναδικό οδηγό τον ΝΕΟ. Ο Νέο ήταν μισός Κετσούα μισός Αιμάρα και μιλούσε και τις δυο γλώσσες. Ένας ευγενικός νέος με σπουδές στο Πανεπιστήμιο και ουσιαστικές γνώσεις για τις φυλές της λίμνης. Αρχικά πήγαμε στα πλωτά νησία. Εκείνη τη μέρα στη λίμνη φύσαγε και είχε λίγο κύμα. Έτσι αισθανόμασταν μια ελαφρά κίνηση κατά τη διάρκεια της περιήγησης στα πλωτά νησιά. Οι νότόπιοι μας εξήγησαν πως φτιάχνοται τα πλωτά νησιά και μας έκαναν τούρ στο μικρό τους νησάκι. Είδαμε τα σπίτια τους, φάγαμε καλάμια μαζί τους που κάνουν τα δόντια κάτασπρα και αγοράσαμε σουβενίρ αφού σε αυτά και ψάρεμα βασίζεται η οικονομία της κοινότητας. Στην πορεία πήγαμε στο νησί Τεκίλε, ανεβήκαμε γιατί φυσικά ήταν χτισμένο στην κορυφή του νησιού, περπατώντας στον παραδοσιακό οικισμό. Φάγαμε σε ένα εστιατόριο της κοινότητας τους, φυσικά το ψάρι της λίμνης «τρούτσα» και σούπα, μασήσαμε κόκα πολύ καλύτερη από αυτή που πουλάνε μέσα στο Κούσκο και επισκεφτήκαμε τον συνεταιρισμό πλεκτών τους όπου ακόμα και οι παππούδες πλέκουν. Ένα ολόκληρο νησί με μια βελόνα στο χέρι…. Η θέα τρομερή και μια συνεχή αίσθηση ότι να, έτσι να κάνεις το χέρι σου θα πιάσεις ουρανό.
Puno – Copacabana – Isla de Sol
Από Πούνο η διαδρομή μέχρι Κόπακαμπάνα είναι 3 ώρες περίπου. Έτσι πήραμε το λεωφορείο και βούρ για Βολιβία. Πάλι σφραγίδες στα διαβατήρια, πάλι χαμόγελα, φωτογραφίες του Μοράλες παντού και Κοπακαμπάναααααααααα. Εκεί ναι θα μπορούσα να μείνω και περισσότερο. Ο ήλιος να σε καίει, το μέρος γεμάτο χίππις, και φυσικά μια αίσθηση παραθαλάσσιου. Πώς είναι δυνατόν να είσαι τόσο μακρια από τη θάλασσα και να νιώθεις σα να είναι δίπλα σου; Μα φυσικά γιατί η λίμνη σου δημιουργεί αυτή τη ψευδαίσθηση… Υπέροχο φαγητό, υπέροχος καροτοχυμός και υπέροχος κόσμος
Όταν πήραμε το καραβάκι για το νησί του Ήλιου δεν φανταζόμασταν αυτό που μας περίμενε….Τα backpacks στην πλάτη που στο μεταξύ είχαν βαρύνει λίγο από τα σουβενίρ και τα ενθύμια και φτάνουμε στο λιμάνι όπου μαθαίνουμε ότι τα ξενοδοχεία είναι πάνω στον οικισμό. Όταν είσαι στα 4100 μέτρα το κάθε βήμα σου κοστίζει πολύ..Δεν μπορώ να σας πώ πόσο μακρυά ήταν το χωριό εμένα όμως μου φάνηκε σα να γύρισα στην Ελλάδα με τα πόδια. Φυσικά υπήρχαν μικροί αχθοφόροι αλλά είναι τόσο μικροί που πώς να τους δώσεις το δικό σου το βάρος; Με τα χίλια ζόρια ανεβήκαμε με τρείς μικρούληδες να μας ακολουθούν και φτάσαμε στον οικισμό. Ψάχναμε απεγνωσμένα για ξενοδοχείο και από το πλευρά που ξημερώνει όλα τα αξιοπρεπή ήταν κλεισμένα. Πάμε στη πλευρά του ηλιοβασιλέματος μας συμβούλεψαν οι μικροί. Εγώ ομολογώ ότι τους αμφισβήτησα προς στιγμή γιατί θέλαν να μας περασαουν μέσα από ένα μαγικό μονοπάτι στο δάσος. Δεν είναι πολύ φρόνημο σκέφτηκα όμως καράβι για επιστροφή δεν είχε και έτσι το πήραμε το ρίσκο μας….Να είναι καλά τα πιτσιρίκια μας πήγαν σε ένα μερος που η θέα είναι κάτι καλύτερο από εκπληκτική. Εκεί ξεχνάς τη κούραση της ανάβασης. Τα δωμάτια καλά και καθαρά, με θέα και πολλές κουβέρτες. Μια βόλτα στο χωριό και φαγητό. Εδώ θα σας πληροφορίσω ότι το κρέας αλπάκας είναι αρκετά νόστημο. Το βράδυ λίγα σπίτια έχουν ηλεκτρικό και έτσι κλειστίκαμε σε ένα εστιατόρειο και παίζαμε χαρτιά υπο το φώς των κεριών. Υπ΄όψιν το κρύο έτσουζε. Εγώ φορούσα τρία σκουφιά μαζί που είχα αγοράσει από το κούσκο για δώρα και ότι πουλόβερ από μαλί αλπάκας (ναι αυτό που έφαγα νωρίτερα!!!). Καλά από γάντια δεν το συζητώ και τέσσερα ζευγάρια μαζί όσο για κάλτσες δεν θές να ξέρεις…..
Αφού την προηγούμενη μέρα κλείσαμε τον ταξιτζή που μας πήγε στο Πορόυ να μας κάνει τον οδηγό για τα μνημεία των Ινκας στο Βάγε Σανγκράδο. (κοστος 130 σόλες) Ήρθε ο άνθρωπος, μας πήρε και πρώτος σταθμός Tambomachay, pisac, Ollantambo, Μαρας κλπ. Όλα ωραία εντυπωσιακά κτίρια, γεωργικά εργαστήρια με τα πολυεπίπεδα χωράφια αλλά βρε παιδάκι μου πώς την είχαν δεί έτσι αυτοί οι Ινκας και τα έχτιζαν σε τέτοιο ύψος. Εμένα μου έβγαινε η γλώσσα να τα ανέβω και στη Ροσία να τα κατέβει που πάθαινε ίλιγκο.
Αυτή τη περίοδο, ήταν το τέλος της σχολικής χρονιάς για το Περού, και έτσι όλα τα σχολεία πηγαίναν εκδρομές στα μνημεία της χώρας. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα σε κάθε μνημείο να έρχονται αρκετά σχολεία με μαθητές. Αυτό είχε και την σχετική του πλάκα. Σε ένα μνημείο που δεν θυμάμαι ακριβώς το όνομα συναντήσαμε ένα σχολείο με 12χρονα παιδάκια που μας είδαν ως «γκρίνκος» και μας έκαναν τη σχετική πλάκα. Hello, How are you κλπ. Η Ροσίο τους είπε ότι αυτή είναι Χιλιανή κάτι που τους φάνηκε βαρετό αλλά τους έβαλε ένα κουίζ σχετικά με την εξωτική χώρα προέλευσης μου. Του είπε ότι είναι μια χώρα στην Ευρώπη που έχει και αυτή πολλά μνημεία και ιστορία, ότι αυτές τις μέρες περνάει μια μεγάλη οικονομική κρίση και ότι αρχίζει με G___και τελειώνει σε ___A (Grecia). Τα μικρά μπήκαν αμέσως στο παιχνίδι, τι Εκουαδόρ έλεγαν, τι Αρχεντίνα, τι Εουρώπα, τι Γρανάδα πάντως Grecia δεν λέγαν. Μετά από λίγο εμφανήστικε και ο δάσκαλος που του θέσαν ακριβώς την ίδια ερώτηση του κουίζ. Τι λέτε να απάντησε ο αθεόφοβος….Germania!!!! Για όσους ξέρουν ισπανικά γνωρίζουν ότι ούτε κάν η Γερμανία λεγεται έτσι στα Ισπανικά. Συμπαθητικός κύριος αν και μάλλον όχι φίλος της ελληνικής ισοτορίας αλλά έτσι μου ζητήσαν ευγενικά να βγάλουν φωτογραφίες με τη γρίεγα που τους φάνηκα πιο περίεργη και από το μάτσου πίτσου. Έχω φωτογραφίες λοιπόν με καμιά 20 αριά πιτσιρίκια και φωτογραφίες με το δάσκαλο… Στο αριστερό μου χέρι τα τελευταία δέκα χρόνια συνήθιζα να φοράω πολλά βραχιόλια μέρα νύχτα που με συνοδεύαν σε όλα τα ταξίδια, τις ευχάριστες ή δυσάρεστες στιγμές μου. Όταν όμως τα μικρά πιτσιρίκια που ζητήσαν από ένα βραχιόλι ως ενθύμιο από τη μοναδική γριέγα που έχουν γνωρίσει δεν μπόρεσα να τους αντισταθώ….Το αποτέλεσμα ήταν να πέσουν πάνω μου σα τα κουνούπια αλλά και να μαζευτούν και κάτι ντόπιες. Μη σα τα πολυλογώ μου αδιάσαν το χέρι. Η Ροσίο είχε πέσει κάτω από ένα βράχο και γελούσα βλέποντας τη σκηνή αφού ήξερε τη μεγάλη μου αδυναμία στα βραχιόλια μου.
Οι δρόμοι είναι μια μεγάλη ιστορία στο Περού, αλλά ο δικός μας οδηγός ήταν περιπτωσάρα. Τι μας πλήγε από ξήλινες αερογέφυρες που ήταν μόνο για πεζούς, τι από χωματόδρομους, τι από χωράφια….Οδηγούσε δε πάντα από το αντίθετο ρεύμα και με τρομερή ταχύτητητα κάτι που με έκανε να πώ ξανά αμάν και τρείς αμάν.
Ο οδηγός λοιπόν θέλησε να με πάει όπως δήπωτε σε ένα κλουβί με κόνδορες. Του εξηγούσα ότι δεν θέλω να πάω στο κλουβί γιατί αντιπαθώ τα κλουβιά. Επέμενε «Μα όχι σενιόρα, εσύ μπαίνεις στο κλουβί βλέπεις τους κόνδορες και μετα εσύ έξω από κλουβί, μόνο οι κόνδορες μέσα». Αποδείχθηκε μάταιος ο κόπος να του εξηγώ ότι αυτό με στεναχωρούσε ότι οι κόνδορες παραμέναν μέσα στο κλουβί και από εκείνη την ώρα με κοίταγε με δυσπιστία που του φάνηκε ανήκουστο ότι στεναχωριόμουν για τους κόνδορες.
Puno – Lago Titicaca (στην πλευρά του Περού)
Η πρώτη μέρα διαμονής μας στο Κούσκο μας βοήθησε να απευθυνθούμε σε ένα ντόπιο τουριστικό γραφείο που μας βοήθησε να οργανώσουμε την εκδρομή στο Πούνο και στη Λίμνη Τιτικάκα. Τώρα το μάθημα όμως είχε γίνει μάθημα. Το ακριβότερο λεωφορείο, τουριστικότατο και στο κάτω όροφο με τα μαγικά καθίσματα που γίνονται κρεβάτια. Φύγαμε βράδυ από το Κούσκο και τα ξημερώματα ήμασταν στο Πούνο αρκετά ξεκούραστες. Πήγαμε στο ξενοδοχείο που μας είχε κλείσει το γραφείο, δεν γράφω το όνομα γιατί δεν το προτείνω, και αμέσως για ένα καλό πρωινό. Το γραφείο μας μάζεψε και μας πήγε στη λίμνη όπου πήραμε το καραβάκι με το μοναδικό οδηγό τον ΝΕΟ. Ο Νέο ήταν μισός Κετσούα μισός Αιμάρα και μιλούσε και τις δυο γλώσσες. Ένας ευγενικός νέος με σπουδές στο Πανεπιστήμιο και ουσιαστικές γνώσεις για τις φυλές της λίμνης. Αρχικά πήγαμε στα πλωτά νησία. Εκείνη τη μέρα στη λίμνη φύσαγε και είχε λίγο κύμα. Έτσι αισθανόμασταν μια ελαφρά κίνηση κατά τη διάρκεια της περιήγησης στα πλωτά νησιά. Οι νότόπιοι μας εξήγησαν πως φτιάχνοται τα πλωτά νησιά και μας έκαναν τούρ στο μικρό τους νησάκι. Είδαμε τα σπίτια τους, φάγαμε καλάμια μαζί τους που κάνουν τα δόντια κάτασπρα και αγοράσαμε σουβενίρ αφού σε αυτά και ψάρεμα βασίζεται η οικονομία της κοινότητας. Στην πορεία πήγαμε στο νησί Τεκίλε, ανεβήκαμε γιατί φυσικά ήταν χτισμένο στην κορυφή του νησιού, περπατώντας στον παραδοσιακό οικισμό. Φάγαμε σε ένα εστιατόριο της κοινότητας τους, φυσικά το ψάρι της λίμνης «τρούτσα» και σούπα, μασήσαμε κόκα πολύ καλύτερη από αυτή που πουλάνε μέσα στο Κούσκο και επισκεφτήκαμε τον συνεταιρισμό πλεκτών τους όπου ακόμα και οι παππούδες πλέκουν. Ένα ολόκληρο νησί με μια βελόνα στο χέρι…. Η θέα τρομερή και μια συνεχή αίσθηση ότι να, έτσι να κάνεις το χέρι σου θα πιάσεις ουρανό.
Puno – Copacabana – Isla de Sol
Από Πούνο η διαδρομή μέχρι Κόπακαμπάνα είναι 3 ώρες περίπου. Έτσι πήραμε το λεωφορείο και βούρ για Βολιβία. Πάλι σφραγίδες στα διαβατήρια, πάλι χαμόγελα, φωτογραφίες του Μοράλες παντού και Κοπακαμπάναααααααααα. Εκεί ναι θα μπορούσα να μείνω και περισσότερο. Ο ήλιος να σε καίει, το μέρος γεμάτο χίππις, και φυσικά μια αίσθηση παραθαλάσσιου. Πώς είναι δυνατόν να είσαι τόσο μακρια από τη θάλασσα και να νιώθεις σα να είναι δίπλα σου; Μα φυσικά γιατί η λίμνη σου δημιουργεί αυτή τη ψευδαίσθηση… Υπέροχο φαγητό, υπέροχος καροτοχυμός και υπέροχος κόσμος
Όταν πήραμε το καραβάκι για το νησί του Ήλιου δεν φανταζόμασταν αυτό που μας περίμενε….Τα backpacks στην πλάτη που στο μεταξύ είχαν βαρύνει λίγο από τα σουβενίρ και τα ενθύμια και φτάνουμε στο λιμάνι όπου μαθαίνουμε ότι τα ξενοδοχεία είναι πάνω στον οικισμό. Όταν είσαι στα 4100 μέτρα το κάθε βήμα σου κοστίζει πολύ..Δεν μπορώ να σας πώ πόσο μακρυά ήταν το χωριό εμένα όμως μου φάνηκε σα να γύρισα στην Ελλάδα με τα πόδια. Φυσικά υπήρχαν μικροί αχθοφόροι αλλά είναι τόσο μικροί που πώς να τους δώσεις το δικό σου το βάρος; Με τα χίλια ζόρια ανεβήκαμε με τρείς μικρούληδες να μας ακολουθούν και φτάσαμε στον οικισμό. Ψάχναμε απεγνωσμένα για ξενοδοχείο και από το πλευρά που ξημερώνει όλα τα αξιοπρεπή ήταν κλεισμένα. Πάμε στη πλευρά του ηλιοβασιλέματος μας συμβούλεψαν οι μικροί. Εγώ ομολογώ ότι τους αμφισβήτησα προς στιγμή γιατί θέλαν να μας περασαουν μέσα από ένα μαγικό μονοπάτι στο δάσος. Δεν είναι πολύ φρόνημο σκέφτηκα όμως καράβι για επιστροφή δεν είχε και έτσι το πήραμε το ρίσκο μας….Να είναι καλά τα πιτσιρίκια μας πήγαν σε ένα μερος που η θέα είναι κάτι καλύτερο από εκπληκτική. Εκεί ξεχνάς τη κούραση της ανάβασης. Τα δωμάτια καλά και καθαρά, με θέα και πολλές κουβέρτες. Μια βόλτα στο χωριό και φαγητό. Εδώ θα σας πληροφορίσω ότι το κρέας αλπάκας είναι αρκετά νόστημο. Το βράδυ λίγα σπίτια έχουν ηλεκτρικό και έτσι κλειστίκαμε σε ένα εστιατόρειο και παίζαμε χαρτιά υπο το φώς των κεριών. Υπ΄όψιν το κρύο έτσουζε. Εγώ φορούσα τρία σκουφιά μαζί που είχα αγοράσει από το κούσκο για δώρα και ότι πουλόβερ από μαλί αλπάκας (ναι αυτό που έφαγα νωρίτερα!!!). Καλά από γάντια δεν το συζητώ και τέσσερα ζευγάρια μαζί όσο για κάλτσες δεν θές να ξέρεις…..
hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.164
- Likes
- 14.535
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Προσωπικά δεν σε αμφιβητώ διόλου... ξέρω ότι οι τιμές των αεροπορικών είναι σαν το χρηματιστήριο, ανεβαίνουν κατεβαίνουν. Απλά πρέπει να πετύχεις τη κατάλληλη στιγμή
Συνέχισε ακάθεκτη, μας δίνεις ωραίες πληροφορίες για ένα προορισμό που έχω στο μάτι αλλά δεν έχω επεξεργαστεί καθόλου ως οργάνωση
_antonis_
Member
- Μηνύματα
- 3.357
- Likes
- 1.237
Κάθε άλλο!
Είμαι βέβαιος ότι οι συμφορουμίτες ρωτούν απο ενδιαφέρον, ακριβώς επειδή όλοι τον ίδιο σκοπό έχουμε: ταξίδια και φυσικά να γλιτώσουμε χρήματα όσο μπορούμε.
Μέσω των ερωτήσεων που κάνουν και των απαντήσεων που δίνεις, μαθαίνουμε και οι υπόλοιποι ενδιαφερόμενοι. Φυσικά εσύ λές αυτό που έκανες εσύ και καθένας ψαχνει τι κάνει. Αλλά αν υπάρχει τρόπος για φτηνότερα εισιτήρια, φυσικά τον θέλουμε-γι'αυτό ρωτάμε.
Ακούγεται φυσικά φανταστικό ταξίδι και περιμένουμε.....
North66
Member
- Μηνύματα
- 4.362
- Likes
- 5.220
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γροιλανδία
814,127 πέσος άρα πάνω από 1,500? άρα το σάιτ της ΙΒ είναι πολύ φθηνότερο και το χιλιανό πρακτορείο πολύ ακριβότερο
villi
Member
- Μηνύματα
- 1.088
- Likes
- 2.790
Σε ακολουθώ κατά πόδας και η αφήγησή σου με έχει καθηλώσει!Όταν μπορέσεις γράψε μας περισσότερες πληροφορίες για τα λεωφορεία και πόσο εύκολη ή δύσκολη ήταν η μετακίνηση.Από θέμα ασφάλειας?
Περιμένω και τις φωτό!
Περιμένω και τις φωτό!
piccolo_mondo
Member
- Μηνύματα
- 883
- Likes
- 921
Μην πτοεισαι καθολου.
Επισης να πω οτι εχω φιλες απο Ν.Αμερικη (Χιλη, Βενεζουελα, Βολιβια) κ μου εχουν πει κ εμενα αυτο που λες περι εισιτηριων. Δεν το εχω προσπαθησει, αλλα πιστευω οτι ετσι ειναι, κατι παραπανω ξερουν.
(ψαχνω ευκαιρια να κανω το ταξιδι σου, οποτε περιμενω την συνεχεια!)
North66
Member
- Μηνύματα
- 4.362
- Likes
- 5.220
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γροιλανδία
Αν διαβάσεις τα παραπάνω ποστς, θα διαπιστώσεις ότι τα εκεί πρακτορεία είναι ακριβότερα ή στην ίδια τιμή όπως είναι αναμενόμενο.
Copacabana – Puno (ή Ο Εφιάλτης στο δρόμο με τα Λάμα)
Την επόμενη το μεσημεράκι φύγαμε από το νησί του ήλιου για Κόπα καμπάνα. Τα κρατικά βαρκάκια στοιβάζουν τον κόσμο γι’ αυτό αγαπητέ ταξιδιώτη το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να σταθείς μπροστά μπροστά στην ουρά στην εξέδρα, να πιάσεις θέση γιατί αλλιώς παίζει να την βγάλεις και όρθιος στη διαδρομή.
Εγώ καθόμουν δίπλα σε κάτι Βραζιλιάνους και Αργεντινούς που μιλούσαν για τις χώρες τις Λατινικής Αμερικής και κάναν σύγκριση μεταξύ τους. Η συζήτηση έγινε στα Πορτογαλικά που κάτι καταλαβαίνω αλλά το έπαιζα γκρίνκο ότι δεν καταλαβαίνω τίποτα. Εκεί πληροφορήθηκα ότι στη Βραζιλία η βενζίνη κοστίζει πιο φτηνά από την Αργεντινη. Στην Αργεντινή κοστίζει το εξωφρενικό ποσό του 1 δολαρίου!!!!! Πώς συγκρατήθηκα να μην τους πώ πόσο κοστίζει η βενζίνη στην Ελλάδα. Επίσης έμαθα ότι τα Πανεπιστήμια στην Αργεντινή είναι καλύτερα από τη Βραζιλία αλλά ότι η Βραζιλία έχει καλύτερο ποδόσφαιρο!!!! (σε αυτό το κομμάτι της συζήτησης βαρέθηκα). Το συμπέρασμα είναι ότι όλοι μισούν τους Χιλιανούς, αυτό όμως δεν το είπα στη Ροσίο να μην τη στεναχωρήσω.
Στη Κόπακαμπάνα το ίδιο σκηνικό με προχθές. Πολύ ζέστη, χίππιδες να κυκλοφορούν παντού, μουσικούλα, μπύρα και παγωμένος καροτοχυμός να μας δροσίζουν. Το απόγευμα θα παίρναμε το λεωφορείο για Πούνο και από εκεί σιγά σιγά το δρόμο της επιστροφής….Πρέπει εδώ να τονίσω ότι καλύτερα να έχετε μετρητά πάνω σας πριν φτάσετε στη Κόπακαμπάνα γιατί το ΑΤΜ δεν λειτουργεί σχεδόν ποτέ. Εμείς πάντως 2 στις 2 που το δοκιμάσαμε δεν λειτουργούσε.
Εδώ θα κάνω μια παρένθεση να σας εξηγήσω μερικές πολιτικές καταστάσεις της περιοχής που μέχρι πρόσφατα πίστευα ότι δεν με ενδιαφέρουν μέχρι να βρεθώ στη μέση. Η Βολιβία ζητάει από τη Χιλή και το Περού να της δώσουν ένα μικρό κομμάτι θάλασσας. Το Περού μάλλον δεν έχει πρόβλημα. Η Χιλή όμως αρνείται πεισματικά. Εγώ εξήγησα στη Ροσίο ότι τι τι θέλουν τόση θάλασσα; Σάμπως τη κάνουν και τίπότα; Ας δώσουν ένα διάδρομο στη Βολιβία να τελιώνουν….
Στο δρόμο της επιστροφής η γνωστή διαδικασία, σταματάς στα σύνορα της Βολιβίας, περνάς παίρνεις σφραγίδα και μετά περπατάς 200-300 μέτρα, διασχίζεις τα σύνορα και παίρνεις άλλο σφραγιδάκι από Περού.
Η αγαπημένη μου συνταξιδιώτησα όμως δεν ταξίδευε με διαβατήριο αλλά με την ταυτότητα της. Όταν της έδωσαν το χαρτάκι της εισόδου, δεν φρόντισε να το φυλάξει καλά και το έχασε. ΄Στα σύνορα της Βολιβίας όμως δεν την αφήναν να βγεί από τη χώρα γιατί της λέγαν ότι μπήκε παράνομα. Εγώ κάπνιζα έξω και δεν πήρα χαμπάρι από το τι γίνόταν μέσα στο γραφείο. Περίμενα περίμενα και τη Ροσίο δεν την έβλεπα. Έτσι αποφάσισα να μπώ μέσα να δώ τι παίζει. Ο υπάλληλος με ύφος `10 καρδιναλίων της έλεγε ότι δεν μπορεί να την αφήσει να βγεί από τη χώρα. Μπροστά μου της άρπαξε την ταυτότητα, την έβαλε στο συρτάρι και της λέει: «Αυτό σενιορίτα, πάει στη Λα Πάθ, στο Υπουργείο Εξωτερικών, τώρα να βρείτε τρόπο να το πάρετε». Πρακτικά αυτό σήμενε ότι θα έπρεπε να μείνει εκεί, γιατί στο Περού δεν μπορούσε να μπεί ούτε και στη Βολιγία. Τσούγκα Λα Σιτουαθιόν που θα λέγαν και οι ισπανόφωνοι.
Η Ροσίο φυσικά έβαλε τα κλάματα. Εγώ τους φώναζε με ελληνικό ταμπεραμέντο ότι αν χάσω την πτήση μου για Ελλάδα θα είναι υπεύθυνοι. Γρήγορα όμως κατάλαβα ότι δεν είναι αυτός ο σωστός τρόπος προσέγγισης. Μπάνισα ένα στρατιωτικό – αστυνομικό στη γωνία που παρακολουθούσε τη σκηνή και τον πλησίασα. Του εξήγησα ότι εγώ είμαι σοσιαλίστρια (φτου κακά!!!) ότι είμαι δημοσιογράφος και ήρθα να κάνω ένα ρεπορτάζ για τη Βολιβία και το Μοράλες που υπεραγαπώ. Για να τον πείσω του έδειξα την αστυνομική μου ταυτότητα (ευτυχώς παλιά χωρίς λατινικά γράμματα)που δεν μοιάζει με την ταυτότητα κάμίας χώρας της Λ. Αμερικής και είναι γεμάτη στις στρογγυλές σφραγίδες. Του είπα ότι αυτή είναι η δημοσιογραφική μου ταυτότητα. Ο τύπος άλλαξε αμέσως, κάτι ψιθύρισε στον τύπο που δημιούργησε την ιστορία και σε 5 λεπτά έλυσε το θέμα. Ενδεχομένως να θέλαν και λεφτά εμείς όμως δεν είχαμε φράγκο αφού δεν μπορέσαμε να σηκώσουμε από το ΑΤΜ της Κόπαμπάνας και έτσι ήθελε μια έξυπνη κίνηση μάτ. Και ναι το λεοφωρείο μας περίμενε στα σύνορα ευτυχώς….και πήραμε τον υπόλοιπο δρόμο για αυτό το αναθεματισμένο το Πούνο.
Έχει αρχίσει να νυχτώνει για τα καλά και ξαφνικά αρχίζουμε να βλέπουμε αστραπές, όσο πηγέναμε τόσο πλησιάζαμε τις αστραπές μέχρι που πέφταν πολύ κοντά μας. Εντυπωσιακό το θέαμα αν και είχε αρχίσει η φάση να θυμίζει θρίλερ. Μετά άρχισε η βροχή, στην αρχή σιγανά και μετά έγινε καρέκλες. Η βροχή έγινε χαλάζι το οποίο έπεφτε με τέτοια δύναμη στο λεωφορείο που σκεφτόμουν ότι παίζει και να ανοίξει τρύπα. Όλα αυτά με τη μελωδία μιας γκρίνκο μεταγλωττισμένης ταινίας δ διαλογής. Εκεί που πάει να σταματήσει το χαλάζι το λεωφορείο φρενάρει απότομα, συγκρούεται με κάτι, σπάει το παμπρίζ και φέυγει από το δρόμο…Το πούλμαν ήταν κατά βάση γεμάτο με γκίρις και γκρίνκος που δεν μίλαγαν λέξη ισπανικά. Έτσι η Ροσίο έβγαλε το κεφάλι της από το παράθυρο μας έκανε αναμετάδοση και εγώ τα μετάφραζα στα αγγλικά. Με αυτό τον τρόπο πληροφοριθήκαμε ότι ήταν ένα άλογο και ένα καβαλάρης μεθυσμένος. Άλογος και αλκοολικός καβαλάρης χαίρουν άκρας υγείας, εμείς είμαστε καλά μόνο το παμπρίζ έσπασε(ακόμα δεν κατάλαβα πώς!!) και ξεκινήσαμε για το Πούνο. Ευτυχώς η βροχή είχε σταματήσει αλλά το κρύο σε αυτό το υψόμετρο βράδυ με ανοιχτό το παμπρίζ δεν υποφερόταν εύκολα…..
Και εκεί που λέγαμε τώρα θα ηρεμίσουμε, μπαίνει ένας τύπος μέσα και αρχίζει λέει με βροντερή φωνή: "Κύριοι ο Θεός μας έδωσε ένα μάθημα κλπ κλπ κλπ" Εμείς καταλάβαμε οτι πρόκειτε για Ευαγγελιστή, σκέψου όμως οι καημένοι οι γκίρις που δεν μιλάνε ισπανικά τι θα πάθανε. Η υπόλοιπη διαδρομή μέχρι τον προορισμό μας κύλισε με τραγούδια χριστιανικά που τραγουδούσαν 3-4 ντόπιες κυρίες και ο ευαγγελιστής.
Όταν φτάσαμε στο Πούνο όλοι ανάψαμε τσιγάρο, πιστεύω και πολύ που δεν καπνίζαν μέχρι πρότεινος.
Χρήσιμα Αντικείμενα:
1. Ένα ολοκληρωμένο φαρμακείο πρώτης ανάγκης
2. Ένα παρεό που μπορεί να χρησιμέψει για τα πάντα ακόμα και ως σεντόνι
3. Μια ταυτότητα παλαιού τύπου
4. Σίγουρα δεύτερη ή και Τρίτη κάρτα σε διαφορετική τράπεζα ανάληψης μετρητών
5. Σαγιονάρες
6. Φακός
Την επόμενη το μεσημεράκι φύγαμε από το νησί του ήλιου για Κόπα καμπάνα. Τα κρατικά βαρκάκια στοιβάζουν τον κόσμο γι’ αυτό αγαπητέ ταξιδιώτη το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να σταθείς μπροστά μπροστά στην ουρά στην εξέδρα, να πιάσεις θέση γιατί αλλιώς παίζει να την βγάλεις και όρθιος στη διαδρομή.
Εγώ καθόμουν δίπλα σε κάτι Βραζιλιάνους και Αργεντινούς που μιλούσαν για τις χώρες τις Λατινικής Αμερικής και κάναν σύγκριση μεταξύ τους. Η συζήτηση έγινε στα Πορτογαλικά που κάτι καταλαβαίνω αλλά το έπαιζα γκρίνκο ότι δεν καταλαβαίνω τίποτα. Εκεί πληροφορήθηκα ότι στη Βραζιλία η βενζίνη κοστίζει πιο φτηνά από την Αργεντινη. Στην Αργεντινή κοστίζει το εξωφρενικό ποσό του 1 δολαρίου!!!!! Πώς συγκρατήθηκα να μην τους πώ πόσο κοστίζει η βενζίνη στην Ελλάδα. Επίσης έμαθα ότι τα Πανεπιστήμια στην Αργεντινή είναι καλύτερα από τη Βραζιλία αλλά ότι η Βραζιλία έχει καλύτερο ποδόσφαιρο!!!! (σε αυτό το κομμάτι της συζήτησης βαρέθηκα). Το συμπέρασμα είναι ότι όλοι μισούν τους Χιλιανούς, αυτό όμως δεν το είπα στη Ροσίο να μην τη στεναχωρήσω.
Στη Κόπακαμπάνα το ίδιο σκηνικό με προχθές. Πολύ ζέστη, χίππιδες να κυκλοφορούν παντού, μουσικούλα, μπύρα και παγωμένος καροτοχυμός να μας δροσίζουν. Το απόγευμα θα παίρναμε το λεωφορείο για Πούνο και από εκεί σιγά σιγά το δρόμο της επιστροφής….Πρέπει εδώ να τονίσω ότι καλύτερα να έχετε μετρητά πάνω σας πριν φτάσετε στη Κόπακαμπάνα γιατί το ΑΤΜ δεν λειτουργεί σχεδόν ποτέ. Εμείς πάντως 2 στις 2 που το δοκιμάσαμε δεν λειτουργούσε.
Εδώ θα κάνω μια παρένθεση να σας εξηγήσω μερικές πολιτικές καταστάσεις της περιοχής που μέχρι πρόσφατα πίστευα ότι δεν με ενδιαφέρουν μέχρι να βρεθώ στη μέση. Η Βολιβία ζητάει από τη Χιλή και το Περού να της δώσουν ένα μικρό κομμάτι θάλασσας. Το Περού μάλλον δεν έχει πρόβλημα. Η Χιλή όμως αρνείται πεισματικά. Εγώ εξήγησα στη Ροσίο ότι τι τι θέλουν τόση θάλασσα; Σάμπως τη κάνουν και τίπότα; Ας δώσουν ένα διάδρομο στη Βολιβία να τελιώνουν….
Στο δρόμο της επιστροφής η γνωστή διαδικασία, σταματάς στα σύνορα της Βολιβίας, περνάς παίρνεις σφραγίδα και μετά περπατάς 200-300 μέτρα, διασχίζεις τα σύνορα και παίρνεις άλλο σφραγιδάκι από Περού.
Η αγαπημένη μου συνταξιδιώτησα όμως δεν ταξίδευε με διαβατήριο αλλά με την ταυτότητα της. Όταν της έδωσαν το χαρτάκι της εισόδου, δεν φρόντισε να το φυλάξει καλά και το έχασε. ΄Στα σύνορα της Βολιβίας όμως δεν την αφήναν να βγεί από τη χώρα γιατί της λέγαν ότι μπήκε παράνομα. Εγώ κάπνιζα έξω και δεν πήρα χαμπάρι από το τι γίνόταν μέσα στο γραφείο. Περίμενα περίμενα και τη Ροσίο δεν την έβλεπα. Έτσι αποφάσισα να μπώ μέσα να δώ τι παίζει. Ο υπάλληλος με ύφος `10 καρδιναλίων της έλεγε ότι δεν μπορεί να την αφήσει να βγεί από τη χώρα. Μπροστά μου της άρπαξε την ταυτότητα, την έβαλε στο συρτάρι και της λέει: «Αυτό σενιορίτα, πάει στη Λα Πάθ, στο Υπουργείο Εξωτερικών, τώρα να βρείτε τρόπο να το πάρετε». Πρακτικά αυτό σήμενε ότι θα έπρεπε να μείνει εκεί, γιατί στο Περού δεν μπορούσε να μπεί ούτε και στη Βολιγία. Τσούγκα Λα Σιτουαθιόν που θα λέγαν και οι ισπανόφωνοι.
Η Ροσίο φυσικά έβαλε τα κλάματα. Εγώ τους φώναζε με ελληνικό ταμπεραμέντο ότι αν χάσω την πτήση μου για Ελλάδα θα είναι υπεύθυνοι. Γρήγορα όμως κατάλαβα ότι δεν είναι αυτός ο σωστός τρόπος προσέγγισης. Μπάνισα ένα στρατιωτικό – αστυνομικό στη γωνία που παρακολουθούσε τη σκηνή και τον πλησίασα. Του εξήγησα ότι εγώ είμαι σοσιαλίστρια (φτου κακά!!!) ότι είμαι δημοσιογράφος και ήρθα να κάνω ένα ρεπορτάζ για τη Βολιβία και το Μοράλες που υπεραγαπώ. Για να τον πείσω του έδειξα την αστυνομική μου ταυτότητα (ευτυχώς παλιά χωρίς λατινικά γράμματα)που δεν μοιάζει με την ταυτότητα κάμίας χώρας της Λ. Αμερικής και είναι γεμάτη στις στρογγυλές σφραγίδες. Του είπα ότι αυτή είναι η δημοσιογραφική μου ταυτότητα. Ο τύπος άλλαξε αμέσως, κάτι ψιθύρισε στον τύπο που δημιούργησε την ιστορία και σε 5 λεπτά έλυσε το θέμα. Ενδεχομένως να θέλαν και λεφτά εμείς όμως δεν είχαμε φράγκο αφού δεν μπορέσαμε να σηκώσουμε από το ΑΤΜ της Κόπαμπάνας και έτσι ήθελε μια έξυπνη κίνηση μάτ. Και ναι το λεοφωρείο μας περίμενε στα σύνορα ευτυχώς….και πήραμε τον υπόλοιπο δρόμο για αυτό το αναθεματισμένο το Πούνο.
Έχει αρχίσει να νυχτώνει για τα καλά και ξαφνικά αρχίζουμε να βλέπουμε αστραπές, όσο πηγέναμε τόσο πλησιάζαμε τις αστραπές μέχρι που πέφταν πολύ κοντά μας. Εντυπωσιακό το θέαμα αν και είχε αρχίσει η φάση να θυμίζει θρίλερ. Μετά άρχισε η βροχή, στην αρχή σιγανά και μετά έγινε καρέκλες. Η βροχή έγινε χαλάζι το οποίο έπεφτε με τέτοια δύναμη στο λεωφορείο που σκεφτόμουν ότι παίζει και να ανοίξει τρύπα. Όλα αυτά με τη μελωδία μιας γκρίνκο μεταγλωττισμένης ταινίας δ διαλογής. Εκεί που πάει να σταματήσει το χαλάζι το λεωφορείο φρενάρει απότομα, συγκρούεται με κάτι, σπάει το παμπρίζ και φέυγει από το δρόμο…Το πούλμαν ήταν κατά βάση γεμάτο με γκίρις και γκρίνκος που δεν μίλαγαν λέξη ισπανικά. Έτσι η Ροσίο έβγαλε το κεφάλι της από το παράθυρο μας έκανε αναμετάδοση και εγώ τα μετάφραζα στα αγγλικά. Με αυτό τον τρόπο πληροφοριθήκαμε ότι ήταν ένα άλογο και ένα καβαλάρης μεθυσμένος. Άλογος και αλκοολικός καβαλάρης χαίρουν άκρας υγείας, εμείς είμαστε καλά μόνο το παμπρίζ έσπασε(ακόμα δεν κατάλαβα πώς!!) και ξεκινήσαμε για το Πούνο. Ευτυχώς η βροχή είχε σταματήσει αλλά το κρύο σε αυτό το υψόμετρο βράδυ με ανοιχτό το παμπρίζ δεν υποφερόταν εύκολα…..
Και εκεί που λέγαμε τώρα θα ηρεμίσουμε, μπαίνει ένας τύπος μέσα και αρχίζει λέει με βροντερή φωνή: "Κύριοι ο Θεός μας έδωσε ένα μάθημα κλπ κλπ κλπ" Εμείς καταλάβαμε οτι πρόκειτε για Ευαγγελιστή, σκέψου όμως οι καημένοι οι γκίρις που δεν μιλάνε ισπανικά τι θα πάθανε. Η υπόλοιπη διαδρομή μέχρι τον προορισμό μας κύλισε με τραγούδια χριστιανικά που τραγουδούσαν 3-4 ντόπιες κυρίες και ο ευαγγελιστής.
Όταν φτάσαμε στο Πούνο όλοι ανάψαμε τσιγάρο, πιστεύω και πολύ που δεν καπνίζαν μέχρι πρότεινος.
Χρήσιμα Αντικείμενα:
1. Ένα ολοκληρωμένο φαρμακείο πρώτης ανάγκης
2. Ένα παρεό που μπορεί να χρησιμέψει για τα πάντα ακόμα και ως σεντόνι
3. Μια ταυτότητα παλαιού τύπου
4. Σίγουρα δεύτερη ή και Τρίτη κάρτα σε διαφορετική τράπεζα ανάληψης μετρητών
5. Σαγιονάρες
6. Φακός
North66
Member
- Μηνύματα
- 4.362
- Likes
- 5.220
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γροιλανδία
Εξαιρετική η ιστορία και η επιλογή των προορισμών... αν και με το άκουσμα Bόρειας Χιλής και Βολιβίας, πίστεψα ότι θα ακολουθήσεις μέρος της διαδρομής του Top Gear Bolivia Special.
ThanasisU2
Member
- Μηνύματα
- 3.469
- Likes
- 3.438
- Επόμενο Ταξίδι
- Brno
- Ταξίδι-Όνειρο
- RTW
μα τι γαμάτο επεισόδιο ήταν αυτό
piccolo_mondo
Member
- Μηνύματα
- 883
- Likes
- 921
Αναφερω απλα τι μου εχουν πει οι φιλες μου, που το ταξιδι Ν.Αμερικη - Ευρωπη το κανουν τουλαχιστον δυο φορες το χρονο...
Κ κατι αντιστοιχο, απ' ο,τι καταλαβα, ειπαν κ οι φιλες της dglossa. Το αν ισχυει ή οχι δεν το εχω ψαξει, αλλα πιστευω οτι ισχυει.
Εκπομπές Travelstories
