Πορτογαλία Μαδέιρα: ένα νησί... σαν ελβετικό τυρί!

[hydronetta]

Πάντα σε φόρμα ο Hydronetta μας!
Δεν μου λες όμως πολυαγαπημένο μου γουρουνάκι, ειδικεύεσαι στα ημιτελή νησιά, ή μου φαίνεται?

Με έπιασε το πείσμα και η προκοπή να κλείσω τις εκκρεμότητες
Η Σοκότρα θέλει περισσότερη έμπνευση γι'αυτό αναβάλλεται....συνεχώς

 

[pigi_dikaiou]

Μια χαρη θελω...Σταματα να γραφεις ανθρωπε μου..ποσες αντοχες νομιζεις οτι εχω!!!!Αλλα πιο πολυ φοβαμαι αυτα που ερχονται.....

 

[hydronetta]

Εκδράμοντας στ'ανατολικά του νησιού

Για να ανακαλύψεις τις ομορφιές του νησιού αν είσαι μοναχικός ταξιδιώτης δεν απαιτείται ιδιαίτερη προσπάθεια.
Ή νοικιάζεις αυτοκίνητο και ξεχύνεσαι στους επαρχιακούς δρόμους ή μπορείς να κανονίσεις κάποιο από τα προγραμματισμένα tours προς όλες τις γωνιές του.
Επειδή με την οδήγηση έχω πάντα ένα θέμα, είχα οργανώσει ήδη από την Αθήνα τις εκδρομές προς τ’ανατολικά, τα δυτικά και το κέντρο του νησιού. Χρησιμοποίησα τις υπηρεσίες του τοπικού γραφείου Madeira Seekers όπου μετά την πρώτη ανταλλαγή e-mail ανακάλυψα προς έκπληξή μου ότι το διαχειρίζεται έλληνας ομογενής εκ Νοτίου Αφρικής εγκατεστημένος χρόνια στο νησί του Ατλαντικού.
Με το Γιώργο είχαμε την ευκαιρία να πιούμε κι ένα καφέ παρέα, συζητώντας για τη ζωή και τα του τουρισμού στη Μαδέιρα (η κρίση ακόμα στην Ελλάδα δεν είχε διαφανεί για να μονοπωλήσει τη κουβέντα μας) κι από κείνον έμαθα ότι η ελληνική κοινότητα της Μαδέιρα αριθμεί μια χούφτα συμπατριώτες μας.

Η πρώτη εκδρομή περιελάμβανε το ανατολικό κομμάτι του νησιού. Το μικρό βανάκι με παρέλαβε από το ξενοδοχείο μου κατά τις 9 το πρωί και παρέα με όλους τους απόστρατους της βρετανικής κοινωνίας ξεκινήσαμε χαρωπά εν μέσω λαμπρού ήλιου.

Η πρώτη στάση ήταν στο μεσόγειο κεφαλοχώρι Camacha το οποίο είναι γνωστό για την κατασκευή ψάθινων αντικειμένων: από μικροαντικείμενα ως ολόκληρα έπιπλα. Κατά την πάγια τακτική των tour η στάση αφορούσε επίσκεψη σε ένα τεράστιο κατάστημα όπου στοιβάζονταν κάθε λογής ψάθινα αντικείμενα κάποια από τα οποία οφείλω να ομολογήσω ήταν πραγματικά έργα τέχνης. Το βαρύ πυροβολικό της έκθεσης ήταν μια τεράστια «κιβωτός του Νώε» με ψάθινα ζώα!!! Αφού υπέβαλα τα σέβη μου στους καλλιτέχνες, χαλιναγωγώντας το καταναλωτικό μου ένστικτο, έκανα μια χαλαρή βόλτα στη πλατεία του χωριού επισκεπτόμενος την σχετικά μοντέρνας αρχιτεκτονικής σχεδίασης εκκλησία κι απολαμβάνοντας τον δροσερό αέρα του υψόμετρου και την ανεμπόδιστη θέα προς τις ανατολικές ακτές του νησιού.


Για όλες τις χρήσεις και γούστα...

Η διαδρομή άρχισε τώρα την ανωφερή πορεία της προς την τρίτη υψηλότερη κορυφή του νησιού το Pico do Arieiro. Η πυκνή βλάστηση έδωσε τη θέση της σε ένα γυμνό ορεινό τοπίο. Σε υψόμετρο 1.818 μέτρων, παρά το τσουχτερό κρύο και τον αέρα η θέα ήταν εξαιρετική. Οι γυμνές απότομες ηφαιστειακές βουνοκορφές φαινόντουσαν σαν να ξεπηδούν μέσα από ένα πυκνό σεντόνι από σύννεφα. Από το σημείο ξεκινούν πεζοπορικές διαδρομές τόσο προς την ψηλότερη κορφή του νησιού όσο και προς το Funchal. Ήδη κάποιοι τολμηροί ξεκινούσαν τον ποδαρόδρομο με πλήρη εξοπλισμό αν και όπως διαπίστωσα το μονοπάτι ήταν αρκετά βατό και με καλή σήμανση.


Πάνω από τα σύννεφα

Pico do Arieiro


Το βανάκι μας πήρε στροφή τώρα προς τη βόρεια πλευρά του νησιού περνώντας μέσα από τη δασωμένη περιοχή του Ribeiro Frio (που σημαίνει κρύο ποτάμι). Κάναμε στάση στο μικρό χωριό και περπατώντας μέσω μιας φάρμας πέστροφας (χαζεύοντας τις πισίνες όπου ζουν και αναπαράγονται οι εκλεκτοί ιχθύες) κάναμε μια ευχάριστη εύκολη βόλτα μέσα στο δάσος και πλάι από μια levada για να καταλήξουμε σε μια βεράντα (Balcões) με πανοραμική θέα στη κοιλάδα του ποταμού Ametade, τόσο προς τις γυμνές κορφές των βουνών όσο και προς τις δασωμένες πλαγιές τους μέχρι που αυτές καταλήγουν στις βορεινές ακτές. Ο επισκέπτης θα εκτιμήσει την σπάνια ομορφιά του τοπίου αν αναλογιστεί ότι το μοναδικό αυτό υποτροπικό δάσος («Laurisilva») με ενδημική χλωρίδα (τουλάχιστον 76 είδη) και πανίδα είναι κατάλοιπο από την προϊστορική εποχή και θεωρείται μνημείο φυσικής ομορφιάς της UNESCO από το 1999


Η θέα από το Balcões

Εδώ θα κάνω μια παρένθεση για τα levadas. Αυτές αποτελούν πρακτικά ένα σύστημα άρδευσης που επιτρέπει την μεταφορά νερού από το δυτικό και βορειοδυτικό τμήμα του νησιού στον άνυδρο σχετικά αλλά πολυπληθέστερο νότο. Τα νερά της βροχής οδηγούνται μέσα από τα στενά αυτά κανάλια που αρδεύουν τις καλλιέργειες του νησιού. Η κατασκευή τους ήταν μια επίπονη διαδικασία στο ορεινό τοπίο του νησιού. Με συνολικό μήκος 2170 χλμ (!!) έχουν μακραίωνη ιστορία (μερικά χρονολογούνται από τον 16ο αιώνα, ενώ το τελευταίο κατασκευάστηκε το 1940). Δίπλα από τα κανάλια αυτά υπάρχουν μονοπάτια και οι πεζοπορικές διαδρομές εκεί θεωρούνται από τις σημαντικότερες φυσιολατρικές δραστηριότητες στη Μαδέιρα.


Περπατώντας δπίπλα από μια levada στο Ribeiro frio

Η επόμενη στάση μας οδήγησε σε ένα όμορφο χωριό στη βόρεια ακτή, το Santana. Εδώ η ατραξιόν είναι τα μοναδικά παραδοσιακά τριγωνικά σπίτια με την ξύλινη εσωτερική επένδυση, τις αχυρένιες σκεπές τους και τις πολύχρωμες πόρτες & παράθυρα σε έντονα χρώματα. Χρονολογούνται από τον 16ο αιώνα και η λειτουργικότητά τους ήταν απλή. Στο ισόγειο ήταν το καθιστικό και στη σοφίτα το υπνοδωμάτιο. Λόγω του κλίματος συχνά οι κάτοικοι μαγείρευαν, έτρωγαν και …πήγαν τουαλέτα εκτός του κυρίου κτίσματος. Σήμερα στην περιοχή μπορεί κανείς να εντοπίσει διάσπαρτα τέτοια κτίσματα όμως τα περισσότερα είναι υπό κατάρρευση. Έτσι προς τέρψιν των τουριστών μερικά έχουν ανακαινιστεί μέσα σε όμορφα παρτέρια και είναι επισκέψιμα.


Τα σπιτάκια στην Santana

Ακολουθήσαμε τον φιδογυριστό δρόμο κάνοντας στάση για μεσημεριανό γεύμα σε ένα συμπαθητικό εστιατόριο σκαμμένο μέσα σε βράχο όπου επιτέλους μπόρεσα να ανταλλάξω και μερικές κουβέντες με τους συνταξιδιώτες μου. Οι βορεινές ακτές του νησιού είναι απότομες κι ως εκ τούτου απαγορευτικές για παραθαλάσσιες οδικές διαδρομές


Σκηνικό των βορεινών ακτών του νησιού

Καταλήξαμε στο ανατολικό μέρος του νησιού όπου βρίσκεται το γήπεδο γκολφ Santo da Serra που κάθε χρόνο, από το 1993, πραγματοποιείται το Madeira Open, μέρος του PGA Tour. Ομολογώ ότι λάτρης του γκολφ δεν είμαι και την επίσκεψη εκεί χασούρα τη θεώρησα. Άλλωστε οι περισσότεροι από τη μικρή μας παρέα το έριξαν στους καφέδες στην κυριλέ (αλλοίμονο) καφετέρια.
Εγώ βόλταρα στο πληκτικό καλοκουρεμένο γρασίδι του απέραντου γηπέδου, αγναντεύοντας το ανατολικότερο σημείο του νησιού το Ponta de São Lourenço. Κρίμα δεν μπορούσαμε να φτάσουμε ως εκεί καθώς το τοπίο είναι συναρπαστικό, με τους ψηλούς γκρεμούς με τα ηφαιστειακά χρώματα να βουλιάζουν κυριολεκτικά στη θάλασσα…


Aγνατεύοντας το Ponta de São Lourenço

Η επιστροφή προς το Funchal περιελάμβανε μια στάση στο ορεινό Monte. Το σκηνικό της μικρής πόλης μου θύμισε έντονα ορεινό χωριό στην πατρίδα μας, με τη πλατεία και τα σπιτάκια τριγύρω.


Μonte

Εδώ βρίσκονται οι δημόσιοι κήποι του Monte, όμως το μέρος είναι γνωστό για το ιερό προσκύνημα της Nossa Senhora do Monte, προστάτιδας του νησιού.
Η εκκλησία χτισμένη το 1818 με την επιβλητική πρόσοψη του, αγναντεύει τις ακτές του Ατλαντικού και το Funchal. Το μικρό αγαλματίδιο της Παρθένου είναι το αντικείμενο προσκυνηματικής λατρείας, ειδικά τον 15αύγουστο όπου οι πιστοί ανέρχονται γονυπετείς τα σκαλιά της (για να μη θεωρούμε ότι αυτά γίνονται μόνο στη Τήνο).
Εδώ επίσης υπάρχει και το οστεοφυλάκιο του Καρόλου Α΄των Αψβούργων που απεβίωσε στο νησί πάνω στο άνθος της νιότης του από πνευμονία. Δεν πρόλαβε ο κακομοίρης να χαρεί το στέμα του. Το 1916 στέφθηκε, το 1918 εκθρονίστηκε και εξορίστηκε ...

Nossa Senhora do Monte

Το Monte επίσης είναι γνωστό για τον εναλλακτικό τρόπο επιστροφής στο Funchal. Mε το... έλκηθρο του Monte! Κάθεστε πάνω σε ψάθινο καλάθι με ξύλινους τροχούς και μπορείτε να καλύψετε την απόσταση των 4 χλμ ως το Funchal σε 20 λεπτά. Μην φοβάστε δεν σας αμολάνε στην κατηφόρα κι όποιον πάρει ο Χάρος... Οι επιβάτες κάθονται αναπαυτικά πάνω στα μαξιλαράκια τους κι αφήνονται στα έμπειρα χέρια του οδηγού με το χαρακτηριστικό καπελίνο του, που ξέρει τα κατατόπια και χρησιμοποιεί...τις μπότες του για να φρενάρει... Προσωπικά δεν το αποτόλμησα για να σας μεταφέρω την εμπειρία.

Το απογευματάκι πια επιστρέψαμε οδικώς στο Funchal. Για μια ακόμα φορά έκανα μια μεγάλη βόλτα στη παλιά πόλη και μασούλησα τα κάστανά μου στην προκυμαία αντάμα με τους ντόπιους…

 

[hydronetta]

Εκδράμοντας στα δυτικά του νησιού

Η εξόρμηση στα δυτικά του νησιού με βρήκε άλλη μια φορά να περιμένω το εκδρομικό βανάκι στο χώρο υποδοχής του ξενοδοχείου μου.
Αυτή τη φορά η σύνθεση ήταν διαφορετική. Η ομάδα ήταν μεγαλύτερη, νεαρότερη και προερχόμενη από χώρες της Βαλτικής (κοινώς αγέλαστοι Φιννο-εσθονοί χωρίς καμία διάθεση επικοινωνίας)

Η πρώτη μας στάση ήταν περίπου 5 χλμ. έξω από το Funchal στο ψαροχώρι Câmara de Lobos, του οποίου ο κοινοτάρχης ζήλεψε τη δόξα του Funchal καθώς μας υποδέχτηκε μια τεράστια για τα δεδομένα του χωριού φάτνη όπου μόνο η Άρτα και τα Γιάννενα έλειπαν.
Αυτό το γοητευτικό ψαροχώρι, ανακαλύφθηκε από τον πρώτο πορτογαλικό εξερευνητή João Gonçalves Zarco. Στο ήρεμο αυτό μέρος, πριν το κατακλύσουν τα νοήμονα δίποδα έβρισκαν καταφύγιο οι ευγενείς μεσογειακές φώκιες monachus monachus, εξ’ου και το όνομα του χωριού αν μεταφραστεί κατά λέξη. Τόσο γραφικό θεωρείτο που κατάφερνε να ξυπνήσει τις καλλιτεχνικές ανησυχίες του….Ουίνστον Τσώρτσιλ, που περνούσε τον καιρό του ζωγραφίζοντάς το (εκτός από το πούρο δεν ήξερα ότι είχε και τέτοιες ευαισθησίες).


Câmara de Lobos

Στο χρόνο που παραμείναμε στο χωριό έκανα μια μικρή βόλτα στο γραφικό λιμανάκι με τα ηφαιστειακά πετρώματα να διαμορφώνουν τον λιμενοβραχίονα. Από κεί έχει κανείς μια πανοραμική άποψή του με τις κεραμιδοσκεπές και τους άσπρους τοίχους να με παραπέμπουν έντονα σε σκηνικό Σποράδων.
Στα δρομάκια κοντά στο λιμάνι οι άντρες του χωριού παρέες παρέες κουβέντιαζαν, ενώ στη παραλία δίπλα από τις βάρκες οι ψαράδες καθάριζαν κι έλιαζαν τους γαλέους της πρόσφατης ψαριάς. Όμορφη ήταν και η εκκλησία του χωριού με εντυπωσιακό εσωτερικό.

Το εσωτερικό της εκκλησίας στο Câmara de Lobos


Αφού ο οδηγός κόρναρε μαζεύοντάς μας από όλα τα μήκη και τα πλάτη του χωριού, η σύντομη οδική διαδρομή μας έφερε στις μεγαλοπρεπείς βραχώδεις ακτές του Cabo Girão. Αυτός είναι ένας εκπληκτικός απότομος βράχος στη θάλασσα που οι Μαδεϊριανοί θεωρούν πως είναι ο ψηλότερος παραθαλάσσιος στην Ευρώπη και ο δεύτερος μεγαλύτερος στον κόσμο (589m). Δεν το διερεύνησα η αλήθεια αν ισχύει, πάντως το σίγουρο είναι ότι προσφέρει μια εκπληκτική πανοραμική θέα.


Cabo Girão

Το αξιοπερίεργο όμως είναι ότι στα ριζά του κάθετου βράχου υπάρχει μια μικρή παραλία κι αμέσως πίσω της μια μικρή περιοχή καλλιεργούμενων εκτάσεων. Τώρα πώς, ποιός και γιατί είναι απορίας άξιον!
Για όσους λατρεύουν την αδρεναλίνη να κυλάει στις φλέβες τους, αυτό είναι ένα δημοφιλές σημείο για paragliding και basejumping, ενώ για κάτι λιγότερο επικίνδυνο επιλέξτε την πεζοπορική διαδρομή προς το γειτονικό Câmara de Lobos.


Ο απέραντος γαλήνιος Ατλαντικός από το Cabo Girão

Αφού ατενίσαμε τον Ατλαντικό μαζί με μερικές ντουζίνες άλλους τουρίστες και κάναμε ασκήσεις θάρρους για την υψοφοβία πήραμε το δρόμο για την επόμενη στάση μας.
Τη Ribeira Brava. Το όνομά της προήλθε από τον άγριο (Brava) ποταμό (Ribeira) που εκβάλει στη περιοχή και προφανώς υπερχειλίζει όταν οι βροχοπτώσεις είναι σφοδρές. Στην περίπτωσή μας έμοιαζε περισσότερο με ρεματιά – καταφύγιο για τις πάπιες. Η Ribeira Brava ήταν μια από τις πρώτες ενορίες του νησιού και είχε κατοικηθεί νωρίς στην ιστορία του. Η πόλη έχει να επιδείξει μια εκκλησία (όπου πέτυχα όλους τους ευσεβείς νιούς και γέρους να μετέχουν της ακολουθίας) κι ένα χώρο περιπάτου δίπλα από τη παραλία όπου υπάρχουν καφετέριες και καταστήματα. Θεώρησα την παραμονή μας εκεί σκέτη χασούρα. Ούτε η μικρή παραλία με τα βότσαλα, ούτε τα καταστήματα με συγκίνησαν. Κατέληξα να παίζω με τα πετούμενα και τα καβουράκια στη παραλία….


Η εκκλησία στη Ribeira Brava

Ο καιρός είχε αλλάξει όμως πρόσωπο. Ο πρωινός ήλιος είχε δώσει τη θέση του σε συννεφιά και σιγά σιγά άρχισαν να μας επισκέπτονται και οι πρώτες διστακτικές σταγόνες βροχής.

Ο δρόμος συνέχισε παραλιακά περνώντας από τα χωριά Ponta do Sol και Calheta (δεν τα είδαμε αλλά αναφέρεται ότι είναι γραφικά) για να πάρει ανηφορική στροφή προς το εσωτερικό προς το υψηλότερο οροπέδιο της Μαδέιρας το Paul da Serra.
Η αλλαγή του τοπίου ήταν εντυπωσιακή. Γυμνό, μόνο με χαμηλή βλάστηση, κρύο, χαμένο σχεδόν μέσα στην χαμηλή νέφωση. Θεωρείται μάλιστα ότι εδώ ο καιρός αλλάζει δραματικά από τη μια στιγμή στην άλλη.


Paul da Serra

Κάναμε μια δυο στάσεις σε σημεία που η θέα επέτρεπε να αγναντέψεις τις κοιλάδες που κατηφόριζαν στις βορειοδυτικές ακτές.




Ο κατωφερής δρόμος μας αποκάλυψε σε λίγο αυτό που για μένα ήταν η αποκάλυψη στη Μαδέιρα. Το χωριό Porto Moniz, ένα σημαντικό αλιευτικό κέντρο. Η πανοραμική θέα προς το μικρό παραθαλάσσιο χωριό παραπέμπει περισσότερο σε τοπίο…Ισλανδίας. Κι αυτό από μόνο του αρκούσε για να με ενθουσιάσει.


Porto Moniz

Λίγα σπίτια διάσπαρτα γύρω από μια συστάδα φυσικών ηφαιστειακών πισίνων που δημιουργήθηκαν από την παράκτια ηφαιστειακή λάβα. Αυτές οι ρηχές πισίνες με τα γαλήνια νερά που γέμιζαν από την υπερχείλιση του θαλασσινού νερού είναι πρώτης τάξεως ευκαιρία για κολύμπι. Ειδικά όταν τα άγρια κύματα του Ατλαντικού σκάνε αφρίζοντας πάνω στους ηφαιστειακούς αυτούς σχηματισμούς. Αν ο καιρός ήταν σύμμαχος θα το είχα αποτολμήσει. Πάντως το τραχύ ηφαιστειακό τοπίο, οι μοναδικές πισίνες κι ένα μικρό κάστρο πρόσφεραν μια υπέροχη αίσθηση στη σύντομη παραμονή μας εκεί.





Στάση για γεύμα και η ψαρόσουπα βελουτέ ως ορεκτικό ήταν βάλσαμο με την ψύχρα και τον βροχερό καιρό που επικρατούσε. Προσπάθησα να πιάσω κουβέντα με ένα νεαρό ζευγάρι εσθονών που βρέθηκαν στο νησί στα ξεκούδουνα κερδίζοντας τα εισιτήρια σε έναν ραδιοφωνικό διαγωνισμό. Εις μάτην. Με το τσιγκέλι προχώραγε η κουβέντα.
Αποφάσισα να εγκαταλείψω τις προσπάθειες κοινωνικοποίησης και να κάνω μια μοναχική βόλτα στη γειτονική παραλία. Από κει η θέα ήταν ανεμπόδιστη προς τις εντυπωσιακές απότομες βορεινές ακτές όπου διάσπαρτα μικροί καταρράκτες χύνονταν στη θάλασσα.




Θαύμα μηχανικής δε οι δρόμοι με τα ατέλειωτα τούνελ να διαδέχονται το ένα το άλλο επιτρέποντας και σ’αυτές τις απομονωμένες γωνιές του νησιού να έχουν γρήγορη επικοινωνία με τη πρωτεύουσα.




Περνώντας μέσα από το γραφικό χωριό São Vicente, όπου ένα δημοφιλές τουριστικό αξιοθέατο είναι οι ηφαιστειακές σπηλιές και η ομώνυμη εκκλησία του 17ου αιώνα, πήραμε την ανιούσα του δρόμου επιστροφής στο Funchal μέσα από τις βαθιές και στενές κοιλάδες της Serra de Agua.
To τοπίο κατάφυτο περικλειόταν από ψηλά, απόκρημνα βουνά ονειρικά χαμένα στην ομίχλη.

Φτάσαμε το απόγευμα στο Funchal.
Επέλεξα πάλι να κάνω μια βόλτα στο ιστορικό κέντρο, με τα κλασσικά μου κάστανα στη μαρίνα να με συντροφεύουν στη βραδινή μου ρέμβη…

Η διαδρομή μας στο δυτικό τμήμα του νησιού:

 

[pigi_dikaiou]

Aνοιγεις τα ματια της ψυχης στα μακρινα,τα ανειδωτα,τα ξενα.....και σκιρταει η ψυχη......
Ευχαριστω φιλε μου!!!

 

[hydronetta]

Εκδράμοντας στο εσωτερικό του νησιού -Επίλογος

Η τελευταία εκδρομή που επέλεξα να κάνω ήταν προς το κέντρο του νησιού και ήταν διάρκειας μισής μέρας. Λόγω των διαδρομών που θα ακολουθούσαμε ήταν απαραίτητο ένα “off-road animal” και για του λόγου το αληθές στην είσοδο του ξενοδοχείου με περίμενε το 4Χ4 αντάμα με ένα ζευγάρι μεσόκοπων δανών που ήταν οι σημερινοί μου συνταξιδιώτες. Ο καιρός κατά διαστήματα βροχερός.

Οδεύοντας κάναμε αρχικά μια στάση για να απολαύσουμε μια πανοραμική άποψη του Funchal στο ύψωμα Picos dos Barcelos 335 μέτρα από το επίπεδο της θάλασσας.

Τελικός προορισμός ήταν το Curral das Freiras ένα μικρό χωριό φωλιασμένο στους πρόποδες μιας βαθειάς κοιλάδας, κυκλωμένο από βουνοκορφές. Το όνομά του σημαίνει «Καταφύγιο της μοναχής» και αναφέρεται στις μοναχές της μονής Σάντα Κλάρα που κατέφυγαν στην περιοχή αυτή για να ξεφύγουν από την επίθεση πειρατών στο Funchal το 1566. Το γραφικό αυτό χωριό βρίσκεται στη καρδιά του νησιού, με πλούσιες δασωμένες πλαγιές αποτελώντας έναν από τους ιδανικότερους τόπους για πεζοπορία. Εδώ φυτρώνουν γλυκά κάστανα (μάλλον αυτά μασούλαγα καθημερινά στο Funchal) τα οποία χρησιμοποιούνται για την παρασκευή ενός γλυκού ψωμιού που τρώγεται μόλις βγει από το φούρνο καθώς και λικέρ κάστανου.



Curral das Freiras από το Eira do Serrado


Γι’άλλη μια φορά οι μηχανικοί εδώ έκαναν το θαύμα τους. Το μικρό χωριό που κάποτε ήταν προσβάσιμο μόνο με τα πόδια ή με τα γαϊδούρια μέσω ενός απότομου μονοπατιού, τώρα πλέον είναι ένα τσιγάρο δρόμος από τη πρωτεύουσα μέσα από ένα δίκτυο τούνελ.

Δεν επισκεφθήκαμε το ίδιο το χωριό καθώς ο tour leader προτίμησε να μας πάει στο viewpoint Eira do Serrado 800 μέτρα πάνω από το χωριό, για να το απολαύσουμε πανοραμικά. Είναι μια από τις χαρακτηριστικότερες εικόνες της Mαδέιρα και βέβαια αποθανατίστηκε από το φακό της μηχανής μου απ’όλες τις δυνατές επιτρεπόμενες γωνίες

Το υπόλοιπο tour είναι ανάξιο περιγραφών.
Υποτίθεται ότι περιελάμβανε off road διαδρομές μέσα στο δάσος με θέα σε απότομες πλαγιές. Ακούγονται όλα ενδιαφέροντα αν ο καιρός δεν είχε αποφασίσει να κάνει τα δικά του. Μια πυκνή ομίχλη απλώθηκε σαν πέπλο στους ορεινούς χωμάτινους δρόμους με αποτέλεσμα να μη βλέπουμε τη μύτη μας σ’ένα μέτρο απόσταση. Επιστρατεύαμε την φαντασία μας να δουλέψει σαν ο οδηγός μας υποδείκνυε ένα σημείο με εντυπωσιακή θέα.
Καταλήξαμε σ’ένα ορεινό χωριουδάκι με στάση για καφέ. Εκεί έπιασα τη κουβέντα με τον οδηγό (κι οι δανοί αδιάφοροι ήταν) ο οποίος με περηφάνια μου δήλωσε ότι στο νησί γίνονται πολλά έργα υποδομών αλλά κανένα ευρώ από τις επιδοτήσεις δεν γλιστρά σε λάθος …τσέπες. Και οφείλω να συναινέσω. Σε επίπεδο τουλάχιστον οδικού δικτύου η Μαδέιρα είναι υποδειγματική.

Το απόγευμα έκανα μια βόλτα πάλι στα εμπορικά κέντρα, στη παλιά πόλη και με το στομάχι γεμάτο κάστανα πήρα το θλιβερό δρόμο επιστροφής για το ξενοδοχείο. Ήταν η τελευταία νύχτα μου στη Μαδέιρα.

Η δαδρομή στο Curral das Freiras:

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Η Μαδέιρα απευθύνεται κυρίως σε φυσιολάτρες που έχουν διάθεση να εξερευνήσουν οδικώς αλλά και πεζοπορικώς τις γωνίες της και την εντυπωσιακή φύση της. Μια βδομάδα είναι το τέλειο διάστημα αν κανείς συμπεριλάβει οδοιπορικές διαδρομές στις levadas.
Δεν είναι party island (αυτό γίνεται αντιληπτό κι από τις ηλικίες των τουριστών που τη κατακλύζουν) ούτε νησί για παραλιολάτρεις (φανταστείτε ότι οι Μαδεϊριανοί εκδράμουν στο γειτονικό νησί Porto Santo για να απολαύσουν την μήκους 9km παραλία).

Για τις περιηγήσεις σας θα βρείτε άφθονα tours στο νησί, αν και πάντα είμαι της γνώμης ότι ένας καλός οδικός χάρτης κι ένα αυτοκίνητο παρέχει την απόλυτη ελευθερία κινήσεων. Για πεζοπορία στις levadas υπάρχουν οργανωμένα tours αλλά κι εκεί μπορείτε να προμηθευτείτε πεζοπορικούς χάρτες και να φτιάξετε το δικό σας πρόγραμμα. .

Τη Μαδέιρα τη συνιστώ ανεπιφύλακτα για σύντομη χειμωνιάτικη απόδραση, ειδικά τώρα που η αεροπορική σύνδεση με τη Λισαβώνα είναι άμεση και φθηνότερη. Από κει τόσο η ΤΑΡ όσο και η easyjet έχουν καθημερινές πτήσεις.

Mην ξεχάσετε στις αποσκευές σας εκτός από τις κάρτες που περιέχουν τις ψηφιακές φωτογραφίες που τραβήξατε, να χωρέσετε κι ένα μπουκάλι κρασί σαν το καλύτερο σουβενίρ από τη Μαδέιρα

​

 

[hydronetta]

Χρωστάω και το χάρτη από την εκδρομή στα ανατολικά του νησιού

 

[Eftichia]

απίθανες ,οι φωτογραφίες!!!!!!!!!

 

[Defkalion]

Η ιστορία μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες της ευρώπης.

 

[underwater]

Πολύ ωραία ιστορία και ιδιαίτερα βοηθητική καθώς είμαι σε διαδικασία οργάνωσης του ταξιδιού μου σε αυτό το νησί του Ατλαντικού!
Ένα μεγάλο μπράβο για τις πληροφορίες και τις υπέροχες φωτογραφίες!

 

[Kostas78]

Με αφορμή την ιστορία του μήνα διάβασα το ταξίδι σου. Σε ευχαριστούμε για την περιγραφή και τις φωτογραφίες.

 

[alma]

Υπέροχη και η ιστορία και οι φωτογραφίες! Βοήθησαν κάποιους από εμάς στην οργάνωση του δικού μας ταξιδιού στην καταπράσινη Μαδέιρα.Ευχαριστούμε.