Σρι Λάνκα Μαγική Σρι Λάνκα

[Νικος Κατιμ]

Καλοκαίρι του 2017.

Είχαν περάσει κιόλας 18 μήνες από το τελευταίο μας ταξίδι με τον Γιώργο Σ. στο Περού. Κάποια μέρα λοιπόν μας μπήκαν σκέψεις για ένα νέο.Και όταν λέμε με τον Γιώργο για ταξίδι,πάντα εννοούμε κάποιο μακρινό προορισμό. Ακόμα και οι γύρω μας,μας έχουν καταλάβει.Όταν μας δουν να κάνουμε μίνι συσκέψεις και ψιθυριστές κουβέντες στα όρθια, μας λένε "για που ετοιμάζεστε πάλι;;;" Για που λοιπόν ετοιμαζόμαστε;Ο προορισμός πάντα είναι το δεύτερο ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί.Το πρώτο είναι το "θα πάμε κάπου φέτος;" Μετά λοιπόν κοίταξα τον παγκόσμιο χάρτη.Κι όμως,έτσι ξεκινάω τις πιο πολλές φορές...με ένα κοίταγμα του χάρτη για να μου έρθει κάποια ιδέα.Η οποία τελικά μου ήρθε εντελώς απρόσμενα κάποια στιγμή που οδηγούσα.

Ήταν η πρώτη λοιπόν στιγμή που σκέφτηκα την Σρι Λάνκα ή Κεϋλάνη όπως ονομαζόταν παλαιότερα.Αμέσως θυμήθηκα τον φίλο μου τον Κώστα που έχει πάει και πήρα κάποιες πληροφορίες.Πληροφορίες πήρα επίσης και από το Travelstories μετά από ερώτημα μου και έτσι σχημάτισα μια εικόνα.Ενημέρωσα τον Γιώργο για το που θα πάμε, (δεν τον ρώτησα,απλά τον ενημέρωσα να ξέρει κι αυτός...χεχε)και μετά θυμήθηκα τον παιδικό μου φίλο Άκη Κ. ο οποίος μου είχε πει μόλις γύρισα απ'το Περού,ότι θα ήθελε να έρθει μαζί μας σε κάποιο επόμενο μας ταξίδι. " Έλα Άκη,έρχομαι απ΄το μαγαζί να σου πω κάτι" . Ούτε καν ρώτησε που θα πάμε ο Θεούλης!!!Μέσα σε όλα ήταν.

Οι επόμενες μέρες με βρίσκουν στο ίντερνετ να ψάχνω για τη Σρι Λάνκα και στο τουριστικό γραφείο ενός φίλου για αναζήτηση εισιτηρίων.Εκεί υπήρχε ήδη από την προηγούμενη χρονιά μια δωροεπιταγή από την γυναίκα μου για εισιτήρια .Όταν μου την είχε παραδώσει μου έγραφε "...για να αρχίσεις να έχεις πάλι πολλές σκέψεις για το που θα πας..." Τα εισιτήρια κλείστηκαν και η...αναμονή ξεκίνησε!

Ημέρα 1η

Έφτασε η 9η Ιανουαρίου 2018, μεσημεράκι.Έιχα μόλις αφήσει μετά δακρύων τη μικρή μας στον παιδικό,στην οποία είχα τάξει...μπόλικα δώρα από την..."Αθήνα" όπου θα ήμουν κάποιες μέρες για..."δουλειές"!Φτάσαμε στο αεροδρόμιο των Χανίων όπου στις 14.45 πετούσαμε για Αθήνα.Εκεί αποχαιρέτησα και την Ελευθερία μου η οποία μας είχε πάει στο αεροδρόμιο,και περιμέναμε την πτήση μας με Aegean.Προσγειωθήκαμε στην Αθήνα όπου μετά από τρεις ώρες πετούσαμε για Ντουμπάι με την Emirates.Μόλις φτάσαμε στο εντυπωσιακό ομολογουμένως αεροδρόμιο μετά από την 4,5 ωρών πτήση,το χαζέψαμε για πέντε ώρες όπου ήπιαμε και τρεις μπυρίτσες με ...30 € στο JackDaniel's.Εκεί είχε και να φας μπέργκερ με 40€. Εκεί ρίξαμε πολύ γέλιο με ατάκες "θα πιούμε την μπύρα γουλίτσα γουλίτσα" , "να αυτός στο διπλανό τραπέζι έφυγε και άφησε λίγη μπύρα στο μπουκάλι" , "μα καλά τι νομίζουν ότι έιμαστε,Πρίγκηπες ;" ,"το μπέργκερ είναι από κρέας τυρανόσαυρου;" κτλ. Εννοείται ότι μόλις ήπιαμε την μπύρα πήγαμε αλλού και φάγαμε...Πέρασε η ώρα και ξεκινήσαμε για το Κολόμπο όπου φτάσαμε μετά από άλλες 4,5 ώρες.Στο αεροδρόμιο μας περίμενε ένας οδηγός με το αμάξι να μας πάει στο ξενοδοχειάκι μας στην Χαμπαράνα. Η διαδρομή 4ωρη όχι λόγω της απόστασης,αλλά κυρίως του τι επικρατεί στους δρόμους.Απίστευτη κίνηση με τα αμάξια να κάνουν προσπεράσεις χωρίς ενδοιασμούς ,χωρίς όμως να τρέχουν υπερβολικά. Βγαίνοντας από την πόλη νοιώθεις ότι είσαι συνεχώς σε προάστια της για όοολη τη διαδρομή.Η Σρι Λάνκα έχει 22 εκατομμύρια κατοίκους χωρίς να έχει πολύ μεγάλες πόλεις.Είναι λοιπόν διασκορπισμένοι σε όλη τη χώρα.Όμορφη διαδρομή παρέα με τους ντόπιους σε όλη τη διάρκεια της και με τους ήχους της...κόρνας του οδηγού.Πραγματικά θυμάμαι πόσο όμορφη εντύπωση μου έκανε η χώρα αμέσως,από την πρώτη κιόλας διαδρομή.Φτάσαμε λοιπόν στο Dudley's Home το βραδάκι κατά τις 7 και μετά την πρώτη κουβέντα με τον ιδιοκτήτη, πέσαμε νωρίς για ύπνο.Πάντα ψάχνω για τέτοια μικρά οικογενειακά ξενοδοχειάκια,όπου στα πιο πολλά ζουν και οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες μέσα.Έχεις μια καλύτερη επαφή με τον ντόπιο πληθυσμό.Όχι ότι βέβαια η τσέπη μας σήκωνε 5άστερα και ανέσεις, αλλά πραγματικά μας αρέσει.

Ημέρα 2η

Ξυπνώντας παρατηρήσαμε σε τι μαγικό μέρος μέναμε.

Μέσα στο δάσος,σε ένα γραφικό,μικρό και οικογενειακό ξενοδοχειάκι (ορκίζομαι,δε θα ξαναπώ "μικρό οικογενειακό ξενοδοχειάκι") όπου τριγύρω είχε και άλλα μικρ....εεε...και άλλα ξενοδοχεία. Φάγαμε πρωινό το οποίο περιελάμβανε πολλά καλούδια όπως διάφορα πιτάκια από αλεύρι και μέλι καρύδας. Γενικά χρησιμοποιούν πολύ την καρύδα στη μαγειρική τους.Πολλά νόστιμα φρούτα επίσης,εκτός από την παπάγια που ο Άκης την παρομοίασε με...κλ@νιά στο στόμα! Από πάνω μας,πάνω στα θεόρατα δέντρα έκαναν ακροβατικά πολλές μαϊμούδες.Η οποία μία,μας έκλεψε και ένα παπούτσι το οποίο βρήκε ο ιδιοκτήτης αργότερα! Δεν μας πείραζε βέβαια να μην ξαναβρεθεί, ε Γιώργο?

Η μέρα μας λοιπόν ξεκίνησε με πανέμορφη διάθεση στη Χαμπαράνα.Η Habarana δεν έχει να προσφέρει κάτι ιδιαίτερο, αλλά αποτελεί μια καλή βάση ώστε να δεις το Cultural Triangle της Σρι Λάνκα. Την Polonnaruwa, την Anuradhapura,την Dambulla, τον βράχο της Sigiriya και άλλα. Μπορείς επίσης να κάνεις σαφάρι στο πάρκο της Minneriya που είναι κοντά.Φύγαμε λοιπόν με τον οδηγό μας για την πρώτη μας εξόρμηση.Στο δρόμο λίγο πριν φτάσουμε,σταματήσαμε ξαφνικά επειδή μας έκλεισε το δρόμο ένας...ελέφαντας που είχε βγει μέσα από το δάσος και τον οποίο όλα τα αυτοκίνητα περίμεναν υπομονετικά χωρίς να τον στρεσάρουν με κορναρίσματα ή φωνές.Πραγματικά όμορφη εικόνα ενός μεγαλοπρεπούς ζώου.

Φτάσαμε λοιπόν.Πολοναρούβα.

Το δεύτερο πιο αρχαίο από τα βασίλεια της Σρι Λάνκα κηρύχθηκε για πρώτη φορά πρωτεύουσα από τον βασιλιά Vijayabahu I , ο οποίος νίκησε τους εισβολείς Chola το 1070 για να επανασυνδεθεί η χώρα για άλλη μια φορά υπό τοπικό ηγέτη.Η Polonnaruwa έχει χαρακτηριστεί ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς(εντάξει,και λίγο wikipedia)..Στην αρχαία αυτή πόλη μπορείς να μετακινηθείς μέσα και με ποδήλατο μιας και έχει μεγάλες αποστάσεις μεταξύ των μνημείων.Εμείς επιλέξαμε επειδή...παραείμαστε φιτ, να μπούμε με το αμάξι.Εδώ ας ανοίξω μία παρένθεση...(και να πω ότι ένας πολύ καλός τρόπος μετακίνησης στη χώρα είναι να "προσλαμβάνεις" οδηγό με αυτοκίνητο για ολόκληρη μέρα.Ειδικά εμείς που ήμασταν παρέα τριών,μοιραζόμασταν το κόστος.) Θαυμάσαμε τα μνημεία

στα οποία μπαίνεις βγάζοντας παπούτσια και καπέλα και κάναμε βόλτα στην υπέροχη αυτή πόλη η οποία είναι μέσα στο πράσινο(η αλήθεια είναι ότι ΌΛΗ η χώρα είναι μέσα στο πράσινο).Πολλά μαϊμουδάκια μας κάνανε παρέα

όπως και μικροπωλητές σουβενίρ που δε σ' αφήνουν σε ησυχία.Και καλά κάνουν βέβαια,εσύ απλώς πρέπει να αρνηθείς ευγενικά και χαμογελαστά αν δε θέλεις να αγοράσεις, και να συνεχίσεις.Αυτοί εννοείται συνεχίζουν να σε ακολουθούν επίσης ευγενικά και χαμογελαστά! Είναι άλλωστε, πολύ χαμογελαστός λαός.

Στο δρόμο της επιστροφής σταματήσαμε σε ένα εργαστήριο ξυλογλυπτικής το οποίο έχει δείξει και η εκπομπή "Happy Traveler" και εκεί μάθαμε και είδαμε πολλά για αυτή την τέχνη με την οποία ασχολούνται πολλοί Σριλανκέζοι (ή νομίζω πιο σωστά, Σιναλέζοι). Μόλις φτάσαμε λοιπόν στο ξενοδοχείο ,σχεδόν αμέσως πήγαμε στο πάρκο Μινερίγια,όπου με ένα τζιπ έτοιμο για όλα,ζήσαμε πανέμορφες στιγμές.Είδαμε πολλούς ελέφαντες καθώς και βουβάλια, παγώνια και άλλα πουλιά.

Έχει και λεοπαρδάλεις αλλά είναι σπάνιο να τις δει κανείς. Η αλήθεια είναι ότι με ανοιχτό αμάξι δε νομίζω να θέλαμε να συναντήσουμε μία!Η Σρι Λάνκα έχει τον μεγαλύτερο πληθυσμό από αυτό το υπέροχο ζώο,του οποίου όμως απειλείται η ύπαρξη του. :-( Το τζιπ, μας έκανε υπέροχο μασάζ και γυμναστική όταν προσπαθούσαμε να κρατηθούμε όρθιοι.Είπαμε,ήταν ανοιχτό από πάνω αρκεί να μην είσαι άτυχος και βρέχει οπότε το κλείνουν με το μουσαμά του και έτσι δε βλέπεις τόσο καλά τριγύρω.Ο οδηγός μας ήταν μαμούνα και δεν ακολουθούσε πάντα τον καθορισμένο δρόμο που ακολουθούν όλα τα τζιπ,αλλά έκοβε κι έραβε τις διαδρομές ώστε να δώσει λίγη αγωνία και σασπένς.Κάποιες φορές περνούσε μέσα από ποτάμια από το δύσκολο σημείο ώστε μας έκανε να λέμε "θα τουμπάρει το τζιπ ή θα γλυτώσουμε;" και σφίγγαμε και αγκαλιάζαμε τα σίδερα που κρατιόμασταν στο τζιπ,λες και κάναμε μαζί τους ελληνορωμαϊκή.Οι στιγμές που πλησιάσαμε τους ελέφαντες και τους παρατηρούσαμε ενώ επικρατούσε μια απόλυτη ησυχία,μιας και ο οδηγός είχε σβήσει τον κινητήρα,ήταν μαγικές.Κάτσαμε αρκετή ώρα σε διάφορα σημεία τέτοια,με τους ελέφαντες να μη μας δίνουν βέβαια ιδιαίτερη σημασία.Το βραδάκι καθώς γυρίζαμε είπαμε στον οδηγό να μας αφήσει σε κάποιο μπαρ για καμιά μπυρίτσα. "ΟΚ" λέει και σταματάει σε ένα μέρος που δε βλέπαμε κάποιο μπαρ τριγύρω."Φόλοου μι" λέει,και χωθήκαμε σε κάτι στενάκια και μετά από λίγο μπήκαμε σε μία...ύποπτη κάβα όπου μπορούσαμε να αγοράσουμε τις μπυρίτσες που λέγαμε.Δεν κατάλαβε καλά το παλικάρι αλλά έστω κι έτσι,το μέρος είχε πολύ ενδιαφέρον.Δε φαινόταν και πολύ νόμιμο και ο κόσμος που ήταν μέσα αγόραζε ποτά λες και αγόραζε κόκα.Ουίσκι "Νόουνέιμ Γουόκερ", βότκα "Άμπζολουτναϊγιάκοβα" κτλ.Εμείς πήραμε μπόλικες μπύρες "Lion" που είναι ντόπιες και γυρίσαμε ευχαριστημένοι στο δωμάτιο όπου κάτσαμε λίγο να ξεκουραστούμε.

Είχε μία τέλεια βεραντούλα το δωμάτιο μας,είχε και την αιώρα της,στην οποία έτρεχα εγώ συνήθως πρώτος να ξαπλάρω.Στην βεραντούλα λοιπόν αράξαμε παρέα με τα "Λιοντάρια" μας τα παγωμένα,τις μαϊμούδες,τα σκιουράκια,τα σκυλάκια,τους όμορφους ήχους της...απόλυτης ησυχίας,και με το συμπαθητικό ζευγάρι από την Ινδία στο διπλανό δωμάτιο.Γύρω στα 65, Ινδοί που ζούσαν στην Αγγλία με τους οποίους κάναμε πολλές συζητήσεις για τη χώρα που βρισκόμασταν εκείνη τη στιγμή αλλά και για άλλες χώρες.Μετά πήγαμε σε ένα μαγαζάκι για...άλλη μια μπύρα και να φάμε κάτι.Ήταν ταβερνάκι που είχε μόνο ντόπιους,ότι καλύτερο για μας.Ρωτήσαμε το σερβιτόρο κάτι αλλά δεν ήξερε αγγλικά και έτσι μας παρέπεμψε σε έναν Σριλανκέζο που καθόταν στο δίπλα τραπέζι και μόλις είχε παραγγείλει κι αυτός να φάει.Μας απάντησε,τον ρωτήσαμε κάνα δυο τρια...25 ακόμα πράγματα ώσπου τον καλέσαμε να έρθει να κάτσει μαζί μας.Μάθαμε αρκετά από αυτόν μέχρι που επανασχεδιάσαμε την πορεία μας στο χάρτη και τα μέρη που θα πηγαίναμε.(Στην Ella πχ λέγαμε να πάμε για μία ημερήσια εκδρομή,αλλά όπως θα γράψω παρακάτω, μείναμε τελικά δύο βράδια).Του είπαμε που μένουμε, μας είδε που πήγαμε να φάμε,και μας είπε "πραγματικά σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου που κάνετε τέτοιου είδους τουρισμό ενισχύοντας τους απλούς ανθρώπους και όχι μεγάλες αλυσίδες." Μου έκανε εντύπωση πόσο μας ευχαρίστησε αλλά έτσι κι αλλιώς μας αρέσει να ταξιδεύουμε μεμονωμένα και όχι με κάποιο γκρουπ.Μετά ακολούθησε ο υπνάκος γιατί το πρωί ξεκινούσε η

Ημέρα 3η

Ξύπνημα λοιπόν στις 6.30 για να αναχωρήσουμε στις 7 για τον Βράχο της Σιγκιρίγια με τον σωφέρ μας.Φτάσαμε μετά από 20 λεπτά και μετά από την αγορά των εισιτηρίων ξεκινήσαμε περνώντας πρώτα από τον όμορφο περιβάλλοντα χώρο, και στη συνέχεια την παράσταση έκλεψε ο μεγαλειώδης βράχος μπροστά μας.

Ξεκινήσαμε να ανεβαίνουμε τα πάνω από χίλια σκαλοπάτια με θέληση αλλά μας κόπηκε η όρεξη νωρίς.Ευτυχώς ήταν ακόμα νωρίς και δεν είχε ζέστη και αυτό μας έδωσε μια ώθηση να συνεχίσουμε. Σταματήσαμε να δούμε τις τοιχογραφίες με τις γυμνόστηθες κοπέλες και συνεχίσαμε την ανάβαση παρέα με Κινέζους, Γιαπωνέζους,Ευρωπαίους και πολλούς άλλους.Η θέα από τα διάφορα σημεία που σταματούσαμε ήταν φανταστική.Φτάσαμε και στην πύλη με τα πόδια λιονταριού η οποία ήταν η είσοδος του κάστρου και το τελευταίο κομμάτι της ανάβασης.

Το ανεβήκαμε και αυτό και φτάσαμε επιτέλους στην κορυφή όπου μετά από μια περιήγηση αράξαμε σε ένα σημείο θαυμάζοντας τη θέα από κάτω για αρκετή ώρα.Δίπλα μας μια κυρία επίσης αραχτή,άνοιξε ένα κουτί με μπισκότα.Τι πιο απλό. Μία μαϊμού όμως είδε την κίνηση αυτή από απόσταση πολλών δεκάδων μέτρων,και κάνοντας σπριντ σαν το Ρόαντρανερ, τον Μπολτ και τον Γουίλι το Κογιότ μαζί,πετάχτηκε και άρπαξε ότι μπόρεσε.Μετά τα γέλια,σκεφτήκαμε πως δεν την πατήσαμε κι εμείς όταν ξεφλουδίσαμε και φάγαμε τις μπανανούλες μας νωρίτερα.Είναι μια φανταστική ιδέα να μην τσιμπολογίσεις με αυτά τα συμπαθή ζωάκια γύρω σου!Η κάθοδος ήταν πιο εύκολη (φαινομενικά βέβαια,γιατί τότε πιάνεται άλλη ομάδα μυών)και μόλις την ολοκληρώσαμε ψάχναμε το "τούρισκάπα" όπως έλεγε χαρακτηριστικά ο οδηγός μας νωρίτερα.Ναι,ο οδηγός σε περιμένει να σε ξαναπάρει,όση ώρα και να κάτσεις.Αυτός υπολόγιζε βέβαια κάνα δίωρο αλλά έπεσε έξω κατά δύο ώρες.Μα τι είναι αυτό το "τούρισκάπα" ρε παιδιά.Τελικά εννοούσε Tourist Carpark...

Η ημέρα συνεχίστηκε με την επίσκεψη στον Ναό του Σπηλαίου της Νταμπούλα όπου κι εκεί είχαμε αρκετά σκαλοπάτια να ανέβουμε,και τα οποία λόγω της ζέστης πλέον (μεσημέρι),μας δυσκόλεψαν αρκετά.

Μπήκαμε στα πέντε σπήλαια με τους πολυάριθμους Βούδες στο καθένα,αράξαμε παρέα με έναν Σριλανκέζο Μπομπ Μάρλεϊ ο οποίος έπαθε πλάκα με τα στριφτά τσιγάρα που κάπνιζε ο Άκης και έκανε την τράκα του σε καπνό και χαρτάκια!Προφανώς εκεί δεν έχουν και σαν γνήσιος Μπομπ, νόμιζε ότι ήταν μπάφος όπως μας είπε.Μετά κατεβήκαμε πάλι ώστε να βρούμε τον οδηγό για να μας γυρίσει στο δωμάτιο.Το βράδυ φάγαμε παρέα με άλλους ενοίκους του Ντάντλις Χομ, απο την Ολλανδία ,την Αυστραλία και τους φίλους μας από το Λονδίνο με καταγωγή από την Ινδία.Το τραπέζι ήταν από τον οικοδεσπότη μας ο οποίος ετοίμασε μόνο τοπικά φαγητά και τα φάγαμε με ρυθμούς Ταζ.Οι υπόλοιποι έτρωγαν με ρυθμούς "θα φύγει το κραγιόν".Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταια χρόνια όταν λέμε σε άλλους τουρίστες ότι είμαστε από την Ελλάδα,σε κοιτούν έστω και για κλάσματα με το ύφος "μα καλά αυτοί δεν έχουν κρίση;". Έχουμε ρε φίλε και μας έχει αγγίξει (πλακώσει)αλλά το να ταξιδεύουμε είναι μεγάλη αγάπη.Μετά ύπνος και ξεκούραση για την αναχώρηση της επόμενης μέρας για την Κάντυ.

Ημέρα 4η

Ξ ύπνημα και μετά από το απαραίτητο πρωινό ξεκινήσαμε για την τελευταία πρωτεύουσα του παλιού βασιλείου της Σρι Λάνκα, την (ή το) Kandy.Τετράωρη διαδρομή μέσα στα δέντρα και στα σπιτάκια των ντόπιων που ήταν διασκορπισμένα παντού. Κάναμε μια στάση να θαυμάσουμε τον ναό του Χρυσού Βούδα της Νταμπούλα.Χαρακτηριστικός ναός με έναν τεράστιο καθιστό Βούδα να τον σκεπάζει.

Κινηθήκαμε λίγο τριγύρω γιατί μέσα δεν επιτρέπονται επισκέπτες,και συνεχίσαμε το δρόμο μας.Μετά κάναμε στάση σε έναν κήπο μπαχαρικών όπου κάναμε τη βόλτα μας με έναν Σριλανκέζο να μας εξηγεί τα πάντα.Μας έδινε να μυρίσουμε κάποιο φυτό και εμείς προσπαθούσαμε να καταλάβουμε ποιο μπαχαρικό έβγαινε από αυτό. Κανέλα,κουρκουμάς,πιπέρι,κόλιανδρος και εκατοντάδες άλλα.Κάποια τα χρησιμοποιούσαν και για θεραπευτικούς σκοπούς και άλλα για...αποτρίχωση.Μόλις είδε ο τύπος το τριχωτό μου πόδι,μας έδειξε πως γίνεται η αποτρίχωση με φυσικά μέσα και άφησε τη γάμπα μου με ένα όμορφο...κενό.Οι άλλοι γέλια μέχρι να μπούμε στο αυτοκίνητο και να συνεχίσουμε την όμορφη βόλτα. Σταματήσαμε σε έναν ινδουιστικό ναό στην πόλη Μάταλε στον οποίο πάλι δεν μπορούσαμε να μπούμε αλλά η εξωτερική του όψη σε αποζημίωνε.

Μετά φτάσαμε στην Κάντυ και τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιο μας το οποίο ήταν στους λόφους και όχι μέσα στη φασαρία της πόλης.Σαν μεγάλο σπίτι το οποίο είχε 5-6 δωμάτια για ενοικίαση και στο οποίο έμεναν και οι ιδιοκτήτες μέσα.Jungle View λεγόταν και εντάξει δεν είχε θέα τη ζούγκλα,αλλά ήταν κι αυτό μέσα στο πράσινο.Είπαμε, όοοοολη η χώρα είναι πράσινη!Μετά από λίγη ξεκούραση καλέσαμε ΈΝΑ τουκ τουκ να κατέβουμε στην πόλη ώστε να επισκεφτούμε τον Ναό του Δοντιού ή Sri Dalada Maligawa.Και λέω ένα γιατί έπρεπε να καλέσουμε τουλάχιστον τρία!Υπάρχει οπτικοακουστικό υλικό από αυτή την αξέχαστη βόλτα με μας να προσπαθούμε να χωρέσουμε και οι τρεις σε ένα συμπαθητικό μικρό όχημα,και έναν ακόμα πιο συμπαθητικό οδηγό να προσπαθεί να το στρίψει! "Πόσα κιλά είστε" μας λέει."καμιά 300αριά και οι τρεις" του λέμε."εγω είμαι 56" . "56?Τόσο είναι το πόδι μου". Και κάπως έτσι συνεχίστηκε η κάθοδος προς την πόλη.Πήγαμε κατευθείαν στο ναό και πληρώνοντας το εισιτήριο μας μπήκαμε μέσα.Πριν μπούμε μας σταμάτησαν γιατί οι βερμούδες μας ήταν πάνω από το γόνατο."Τι; δεν μπαίνουμε;"Με το κατάλληλο τέντωμα προς τα κάτω προσπαθήσαμε να κρύψουμε τα...γυμνά γόνατα μας,και τα καταφέραμε!Πολύ ενδιαφέρον ναός όπου λέγεται ότι φυλάσσεται το δόντι του Βούδα και στον οποίο έρχονται βουδιστές από παντού,και αξίζει να αφιερώσει κάποιος αρκετή ώρα.

Συνεχίσαμε με μια βόλτα στους δρόμους της πόλης και γύρω από την τεχνητή λίμνη που υπάρχει στο κέντρο της μαζί με πλήθος ντόπιων.

Προλάβαμε την κλειστή δημοτική αγορά...ανοιχτή, με τα φρούτα και τα μπαχαρικά και πήραμε,μετά από τα απαραίτητα παζάρια,τις κανέλες μας και το τσάι μας.Αυτές τις αγορές τις κυνηγάμε σε κάθε χώρα γιατί απλά είναι μαγικές!Την προλάβαμε για λίγο,και δυστυχώς την επομένη ήταν Κυριακή,δηλαδή κλειστά.Μετά φεύγαμε.Κάτσαμε και για μια μπυρίτσα σε ένα μαγαζί σε ταράτσα και κάναμε τον απολογισμό της ημέρας και τον σχεδιασμό της επόμενης.Μετά πήραμε δύο τουκ τουκ για το ανέβασμα στο λόφο και στο ξενοδοχείο μας,γιατί με ένα θα ήμασταν ακόμα εκεί να προσπαθούμε!

Ημέρα 5η

Την άλλη μέρα η σπιτονοικοκυρά μας βρήκε έναν οδηγό που είχε βανάκι και πήγαμε σε φυτείες και εργοστάσιο τσαγιού. Πρώτα στο εργοστάσιο,μας εξήγησαν τον τρόπο παραγωγής του,τα είδη του και πολλά άλλα.Μία πανέμορφη κοπέλα με παραδοσιακή φορεσιά μας έκανε λεπτομερέστατη ξενάγηση,και οι συμπαθητικές κυρίες που εργάζονταν εκεί μας χαμογελούσαν διαρκώς οπότε εγώ τράβηξα τις απαραίτητες φωτογραφίες μου.

Η ξενάγηση είναι δωρεάν γιατί όπως λένε θέλουν να προβάλουν τη διαδικασία αυτή.Μετά σε πάνε σε ένα όμορφο χώρο όπου πίνεις ότι τσάι θέλεις,και αγοράζεις συσκευασμένο,επίσης ότι τσάι θέλεις.Από τέτοια μέρη βέβαια το πληρώνεις παραπάνω,απλά ποντάρεις ότι παίρνεις κάτι γνήσιο.Εκεί γελάσαμε πολύ γιατί δεν είμαστε και πολύ του τσαγιού,αλλά όπως και να'χει,σαν το "σαρανταδέντρι" δεν είναι, ετσι Άκη; Μετά με το κλουβάκι μας σταματήσαμε σε φυτείες όπου κάναμε έναν ωραίο περίπατο ανάμεσα στα φυτά,με ντόπιους να πηγαινοέρχονται και μία συμπαθητική γιαγιούλα να μας δείχνει για λίγες ρουπίες πως το μαζεύουν. Είναι κάτι τέτοιες απλές στιγμές που καταλαβαίνεις την ομορφιά ενός τέτοιου ταξιδιού.Ένας περίπατος με ντόπιους να σε χαιρετάνε με ένα χαμόγελο.

Σειρά είχε ο Βοτανικός Κήπος του Κάντυ. Τεράστιο μέρος,πανέμορφο σε όλα.Κάτσαμε αρκετές ώρες και περιπλανηθήκαμε αρκετά βλέποντας απίστευτα μεγάλα δέντρα και φυτά από όλο τον κόσμο.Ακόμα και λίμνη είχε μέσα.

Οι μαϊμούδες μας συντρόφευαν για άλλη μία φορά σε όλη τη βόλτα μας στην οποία έπρεπε να βλέπουμε τον χάρτη για να μη χαθούμε,και υπεύθυνος γι' αυτό ήταν ο Άκης.Με λίγα λόγια,χανόμασταν διαρκώς. Βιασύνες δεν χρειάζονται οπότε ξαπλάραμε στο γρασίδι στο κέντρο του βοτανικού κήπου,σε ένα τεράστιο ξέφωτο παρέα με πολλούς άλλους και θαυμάζαμε το τοπίο...ροχαλίζοντας!Ο οδηγός μας μόλις βγήκαμε ήταν λίιιγο απελπισμένος αλλά χαμογελαστός χωρίς να ξέρει ότι θα την πατήσει κι άλλες φορές!Μας πήγε μετά στο κέντρο όπου του είπαμε να μας αφήσει,και μας άφησε όλο χαρά!Κάτσαμε σε ένα κεντρικό σημείο για καφέ και χάζεμα των περαστικών.Δωμάτιο και ξεκούραση ακολούθησαν μετά.

Ημέρα 6η

Το πρωί ξεκινήσαμε με τον οδηγό για τη Nuwara Eliya.Προορισμός ήταν η Ella (ή Elle) και λέγαμε να πάμε κατευθείαν με τραίνο από το Κάντυ αλλά δε βρήκαμε εισιτήρια.Πήγαμε λοιπόν στη Νουβάρα Ελίγια με αυτοκίνητο και από κει ελπίζαμε να βρούμε εισιτήριο για την Έλλα.Κάναμε μια μεγαλούτσικη βόλτα στην πόλη και στην αγορά της,

στην οποία ψώνισα αρκετά μπαχαρικά,φάγαμε, και πήγαμε στο αμάξι με τον (ξανά)απελπισμένο οδηγό να μας βλέπει με ανακούφιση."Ο σταθμός δεν είναι και πολύ κοντά..." μουρμούρισε.Μόλις φτάσαμε,ευτυχώς βρήκαμε εισιτήριο και έτσι θα συνεχίζαμε με τραίνο οπότε αποχαιρετήσαμε τον οδηγό που μας έκανε παρέα δύο μέρες.Θέλαμε να πάμε με τραίνο γιατί είχαμε ακούσει για την μαγεία αυτής της διαδρομής! Κάτσαμε στις θέσεις μας αλλά γρήγορα σηκωθήκαμε και πήγαμε στις ανοιχτές πόρτες δεξιά και αριστερά του τραίνου, απολαμβάνοντας την περισσότερη διαδρομή όρθιοι.Ευτυχώς κανείς δε μας ενόχλησε,ούτε καν οι υπάλληλοι του τραίνου που μας έβλεπαν να κρεμιόμαστε από μία λαβή ώστε να βγούμε όσο μπορούμε προς τα έξω

την ώρα που ο καρβουνιάρης χανόταν μέσα στη φύση.Περνούσαμε από γεφυράκια,πάνω από ποτάμια και μικρούς καταρράκτες, έξω από αυλές μικρών σπιτιών, γυναίκες έπλεναν και άπλωναν τα ρούχα τους,παιδάκια έπαιζαν και μας χαιρετούσαν και όλα αυτά δίπλα στις ράγες. Φάγαμε ένα δύο χαστούκια από φύλλα και κλαδιά αλλά χαλάλι.Την εμπειρία αυτή την βάλαμε στα τοπ αυτού του ταξιδιού.

Φτάσαμε στην Έλλα και μπήκαμε σε ένα κλουβάκι τύπου Fast and Furious με οδηγό τον Ταμτάκο ,και λέγοντας του το όνομα των δωματίων που είχα κλείσει την προηγούμενη,ξεκινήσαμε.Μετά από δέκα λεπτά διαδρομής,που τα τελευταία 200 μέτρα ήταν σε ένα στενό κατηφορικό και τελικά αδιέξοδο δρομάκι, ο Ταμτ...εε ο οδηγός μας είπε ότι φτάσαμε. "Που φτάσαμε ρε παιδιά;" Ο δρόμος τελείωνε αλλά δίπλα περνούσαν οι ράγες του τραίνου και μόνο από 'κει είχαμε πρόσβαση στο μέρος που θα μέναμε. Αφού μας έδειξε ο φίλος μας προς τα που,περπατήσαμε λίγα μέτρα πάνω στις ράγες και είδαμε τον οικοδεσπότη μας που είχε κατέβει να μας βοηθήσει με τις βαλίτσες.Το σπίτι ήταν χωμένο μέσα στο δάσος και είχε εκπληκτική θέα σε ένα βραχώδες βουνό απέναντι (Ella Rock), σε ενα καταρράκτη στο βάθος,και βουνά με πυκνά δάση!Εντάξει , ίσως το πιο εκπληκτικό μέρος που έχω μείνει. "Λουκ ατ δε μπάθρουμ σερ" και μου έδειξε την τουαλέτα η οποία είχε μια τζαμαρία με θέα αυτή που είπα και πριν."Χ..ζε ψηλά κι αγνάντευε" συμπληρώνει ο Γιώργος! Τα είπαμε λίγο με τους ιδιοκτήτες οι οποίοι ήταν ένα νεαρό ζευγάρι με το μωράκι τους που ζούσαν σε ένα σπίτι λίγα μέτρα πιο πάνω.Ήταν σούρουπο και είπα στα παιδιά ότι δε θέλω να πάω κάπου,θέλω να απολαύσω τη βεραντάρα μας,και συμφώνησαν αστραπιαία.Μας ετοίμασαν βραδινό,φάγαμε, και μετά απολαύσαμε την ησυχία ακούγοντας μόνο τον καταρράκτη στο βάθος...Και πίνοντας τη μπύρα μας....Και βλέποντας πλέον μόνο τις πυγολαμπίδες πάνω στα δέντρα...Και πίνοντας τη δεύτερη μπύρα μας...Πέρασε και το τραίνο από κάτω μας στα 10 μέτρα εν τω μεταξύ...και μετά πάλι ησυχία...Ε,εντάξει μετά νυστάξαμε!

Ημέρα 7η

Το πρωί σηκώθηκα πολύ νωρίς για να απολαύσω το ξημέρωμα σε αυτόν τον παράδεισο.Αργότερα ξύπνησαν και τα παλικάρια και μετά από το σπέσιαλ πρωινό που μας ετοίμασαν ετοιμαστήκαμε για πεζοπορία προς το Έλλα Ροκ που βλέπαμε από το δωμάτιο μας ψηλά και στο βάθος.Για περίπου μισή ώρα περπατούσαμε στις ράγες του τραίνου

περνώντας από σπιτάκια ντόπιων που έμεναν κατά μήκος του.Απλοί άνθρωποι φορτωμένοι πήγαιναν στις δουλειές τους στα χωράφια,οι κυρίες έπλεναν και άπλωναν,οι μαμάδες πήγαιναν τα μικρά παιδιά στο νηπιαγωγείο που ήταν πολύ κοντά μας,αυτά που βλέπαμε πάνω από το τραίνο την προηγούμενη δηλαδή,τώρα τα ζούσαμε ακόμα πιο κοντά.Μετά στρίψαμε και μπήκαμε μέσα στο δάσος όπου άρχιζε στην ουσία το μονοπάτι για την κορυφή. Περιπετειώδες σκηνικό μέσα από φυτείες τσαγιού και πανύψηλων δέντρων. Σε κάποιο σημείο χαθήκαμε και εκεί μας εντόπισε ένα παιδί γύρω στα 13 και προσφέρθηκε να γίνει ο οδηγός μας.Εμείς με παπούτσια δεν μπορούσαμε να σταθούμε εύκολα όρθιοι κι αυτός με σαγιονάρες ανέβαινε σαν να πετάει.Σταματούσε και κάθε 5 λεπτά να μας περιμένει να πάρουμε τις ανάσες μας.Μετά από το δύσκολο ανέβασμα φτάσαμε στην κορυφή.Η θέα που είχαμε από κει έκοβε την ανάσα!Κάτσαμε περίπου 1 ώρα αλλάζοντας θέσεις στα βράχια που καθόμασταν και που από κάτω ήταν το χάος,

ώστε να δούμε την θέα από παντού. Βλέπαμε και στο βάθος την περιοχή που μέναμε.Σειρά μετά είχε η κατάβαση η οποία ήταν κι αυτή κουραστική και ήθελε προσοχή να μη φάμε τα μούτρα μας.Ρίξαμε πολλές ζεϊμπεκιές στην προσπάθεια να κρατηθούμε όρθιοι.Στο ανέβασμα και στο κατέβασμα βλέπαμε αρκετό κόσμο να κάνει το μονοπάτι οι οποίοι μας έδιναν θάρρος όταν εμείς ανεβαίναμε ασθμαίνοντας και αυτοί γυρνούσαν,ενώ τώρα ήταν η σειρά μας να τους λέμε " keep going you are almost there". Εκεί,κάπου ανάμεσα στα δέντρα σε ένα ξέφωτο υπήρχε μία όμορφη ξύλινη καντίνα που πρόσφερε κάτι δροσιστικό σε όλους τους ταλαίπωρους.Εμείς ήπιαμε χυμό ανάμικτο φρεσκότατο, και αφού αποχαιρετήσαμε τον οδηγό μας-με το αζημίωτο βέβαια-συνεχίσαμε.Λίγο πριν βρεθούμε πάλι στις ράγες,σταματήσαμε στους καταρράκτες που βλέπαμε από το σπίτι μας.Εκεί χαλαρώσαμε αρκετά ξαπλάροντας στους βράχους και ρίχνοντας και έναν ολιγόλεπτο υπνάκο.

Δε μπορείς να μη χαλαρώσεις σε ένα τέτοιο παραδεισένιο μέρος.Σηκωθήκαμε, ξαναβρεθήκαμε πάνω στις ράγες από τις οποίες είχαμε εκτροχιαστεί και περπατήσαμε περισσότερο,προσπερνώντας το σπίτι μας ώστε να βρεθούμε παρακάτω στην Έλλα Τάουν.Ένα χωριό με μαγαζάκια,μπαράκια και ταβερνούλες να κυριαρχούν.Κάναμε μια βόλτα στο γραφικό αυτό μέρος, φάγαμε σε ένα μαγαζί,ήπιαμε ανάμικτους (μα πόσους έχουμε πιει πια) σε ένα άλλο,ψωνίσαμε λίγα σουβενίρ σε κάποιο παραπέρα και μετά πήγαμε στο δωμάτιο για ύπνο στο Dimuthu's. Ναι,έτσι το έλεγαν,το θυμήθηκα...



Ημέρα 8η

Το πρωί αποχαιρετήσαμε τον Ντιμούθου και τη γυναίκα του,το παραδεισένιο μέρος που μείναμε μόλις 2 βράδια και αναχωρήσαμε για την 4ωρη διαδρομή προς την Mirissa.Η διαδρομή όπως πάντα ενδιαφέρουσα.Δε θεωρώ ποτέ τις ώρες που κάνουμε να φτάσουμε σε ένα καινούριο μέρος χαμένες,κάθε άλλο.Για μένα είναι κέρδος,είναι ένα ταξίδι μέσα στο ταξίδι και ειδικά με το να έχεις δικό σου οδηγό,διαμορφώνεις τη διαδρομή όπως θέλεις,με στάσεις,παρακάμψεις κτλ..Το να νοικιάσω αυτοκίνητο δεν το έχω κάνει ακόμα στο εξωτερικό. Φτάσαμε λοιπόν στη μικρή πόλη της Μιρίσσα,αφήνοντας την ορεινή ενδοχώρα για πιο νότια και παραλιακά πλέον.Επιλέξαμε αυτό το μέρος και σαν βάση ώστε να κινηθούμε και στη γύρω περιοχή όπως την πόλη Galle ή σε άλλες γνωστές παραλίες όπως η Hikkaduwa και η Unawatuna.Βρήκαμε το δωμάτιο μας,αφήσαμε τα πράγματα και βάλαμε τα μαγιό μας.Με 5 λεπτά περπάτημα φτάσαμε στην παραλία.

Η Μιρίσσα έχει έναν κεντρικό δρόμο παράλληλα με την ακτή,με μαγαζιά κάθε λογής δεξιά κι αριστερά.Τα παραλιακά μαγαζιά ήταν ταβέρνες-μπαρ ή σκέτα μπαρ πάνω στην άμμο.Το πρωί είχαν ξαπλώστρες που το απόγευμα γίνονταν τραπέζια με καρέκλες για να φας τα ψαρικά σου πάνω στο κύμα.Βρήκαμε κι εμείς μια ομπρέλα με ξαπλώστρες να απλώσουμε την κορμάρα μας,την βουτήξαμε κιόλας μέσα στο κύμα,και μετά ανεβήκαμε σε ένα μπαράκι-ταβέρνα για φαί και πολλές μπύρες.Μετά από λίγη ξεκούραση στο δωμάτιο ξαναπήγαμε στο ίδιο μπαράκι το βράδυ όπου είχε πάρτυ και συνεχίσαμε από κει που είχαμε σταματήσει.Πίνοντας λίγες μπύρες ακόμα πάνω απ τη θάλασσα.Μετά πίσω και νανάκια, αγκαλιά με τα δεκάδες κουνούπια τα οποία μας βρήκαν απροετοίμαστους και μας έκαναν επιθέσεις κατά ρυπάς.(ενώ τα υπόλοιπα βράδια που ήμασταν "προετοιμασμένοι" μας λυπήθηκαν...)

Ημέρα 9η

Ξύπνημα και τουκ τουκ για Γκάλε. Σταματήσαμε λίγο πριν την πόλη να δούμε τους Φίσερμεν.

Χαρακτηριστικοί ψαράδες με καλάμι πάνω σε στύλους μέσα στη θάλασσα οι οποίοι πλέον είναι πιο πολύ για τουριστική ατραξιόν.Έχουν λοιπόν τον "νταβατζή" τους και μόλις πας να τους φωτογραφίσεις δε σε αφήνει χωρίς την ανάλογη αμοιβή.Η οποία μετά από παζάρια έπεσε στο 1/10 της αρχικής.Πρέπει να μας ζήτησε 20 € στην αρχή αλλά αρκέστηκε στα 2-3.Συνεχίσαμε για την Γκάλε όπου φτάσαμε μετά από 45 λεπτά και είπαμε στον οδηγό του τουκ τουκ (υπάρχουν ευτυχώς και πιο φαρδιά για 3 άτομα) αν θέλει να μας περιμένει κάνα 3ωρο ώστε να μας γυρίσει αυτός.Όπως και έγινε.Περιπλανηθήκαμε στα στενάκια της παλιάς πόλης για αρκετή ώρα ,

στο κάστρο στην παραλία και γενικά αξίζει σίγουρα μία επίσκεψη και αν είχαμε μέρες θα μέναμε σίγουρα 1-2 βράδια.Αρκετά τουριστικό μέρος με όλων των ειδών τα μαγαζάκια.Ψωνίσαμε λίγα σουβενίρ,φάγαμε τοπικό ...χάμπουργκερ και γυρίσαμε στο όχημα μας μετά από το συμφωνηθέν... 4ωρο. Μετά από την κουβέντα με τον...τουκ τουκτζή,κάναμε μια στάση σε ένα ακόμα εργαστήριο ξυλογλυπτικής που μας πήγε.Επιστρέψαμε στο δωμάτιο για πέντε λεπτά και ένα γρήγορο πλήσιμο και ο οδηγός μας κατέβασε πιο κεντρικά στη Μιρίσσα.Κάτσαμε σε ενα μπαράκι και ήπιαμε τα μοχίτο μας και μετά από μια βραδινή βόλτα κατά μήκος της αμμουδιάς κάτσαμε για φρέσκο ψαράκι και καραβίδες.

Όμορφη βραδιά στην παραλία από αυτές που σκέφτεσαι "που είμαι τώρα..." με τους φοίνικες να έχουν ακόμα φωτάκια λόγω Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς. Μετά πίσω γιατί είχαμε αφήσει μόνα τους τα κουνούπια στο δωμάτιο και ανησυχούσαμε...

Ημέρα 10η

Το πρωί ο Άκης πήγε για κατάδυση κι εγώ με το Γιώργο ανακαλύψαμε(μας είπαν) την Secret Beach μετά από ένα όμορφο περπάτημα στο λόφο ανάμεσα στα σπιτάκια των ντόπιων η οποίοι χαμογελαστά μας έδειχναν το δρόμο.(εδώ να πω ότι γράφω συχνά για "όμορφο περπάτημα" και"σπιτάκια" γιατί έτσι είναι.Η Σρι Λάνκα είναι χώρα που ένοιωσα πολύ άνετα να περπατάω παντού,και τα σπίτια τους είναι μικρά και πολύ όμορφα).Σταματήσαμε σε ένα σπίτι που ήταν κάτι ψαράδες στην αυλή που επισκεύαζαν τα δίχτυα τους και μπήκαμε μέσα

,και σε ένα άλλο δύο κυρίες έπλεκαν με έναν δικό τους τρόπο και χαμογελαστά μας έδειξαν τί κάνουν.

Τι όμορφος λαός.Σύντομα φτάσαμε στην παραλία όπου είχε έναν μικρό κολπίσκο ανάμεσα σε βράχια και φοίνικες ίσια μπροστά μας,και έναν μεγαλύτερο κόλπο αριστερά.

Εμείς κάτσαμε στον πρώτο,όπου υπήρχε μόνο ένα μπαράκι-ταβέρνα και λίγες ξαπλώστρες.Όντως"Secret Beach" με λίγο κόσμο και όλες τις συνθήκες για απίστευτη...ξάπλα και χαλάρωση. Μεταξύ ξάπλας και βουτιάς ήρθε και ο Άκης να μας βρει μετά από την κατάδυση που έκανε.Μείναμε μέχρι το απόγευμα σε αυτό το απίστευτο μέρος και μετά πήγαμε για ένα μπανάκι στο δωμάτιο και ξανά στην πολύβουη παραλία της Μιρίσσα για ψαρικά,μπύρες και περπάτημα πάνω κάτω στην αμμουδιά.Κάποια απλά πράγματα σου μένουν,όπως σε εμένα αυτό το πήγαινε έλα σε αυτή την παραλία τα βράδια, ξυπόλυτος να περπατάω εκεί που σκάει το κύμα, τα φώτα και η μουσική να μου γαργαλάνε τις αισθήσεις και να μου λένε "στην Ελλάδα έχουν ψοφήσει στο κρύο Γενάρη μήνα" !!!

Ημέρα 11η

Το πρωί ξεκίνησε η διαδικασία...επαναπατρισμού.Φύγαμε με έναν οδηγό για τη μεγαλύτερη πόλη της χώρας αλλά όχι πρωτεύουσα,το Κολόμπο,(πρωτεύουσα είναι η Σρι Ζαγιαβαρντενεπούρα Κόττε,έλα πείτε το γρήγορα) όπου είχαμε κλείσει ένα δωμάτιο για ένα βράδυ.Ουσιαστικά μας χρειάστηκε για μισή μέρα απλά για να αφήσουμε τα πράγματα.Πετούσαμε γύρω στις 3 τα ξημερώματα και είχαμε περίπου ένα 15ωρο να δούμε λίγο την πόλη.Στα σχέδια ήταν 2 βράδια αλλά στην πορεία του ταξιδιού άλλαξαν ώστε να μείνουμε στην Έλλα παραπάνω (θυμάστε τον Σριλανκέζο που με την κουβέντα μαζί του αλλάξαμε τα πλάνα μας?). Μεγαλούπολη λοιπόν,

η οποία έχει την γοητεία της και η οποία βρίσκεται σε κατασκευαστικό οργασμό. Ουρανοξύστες ξεπηδούν εδώ κι εκεί και ειδικά κοντά στο λιμάνι φτιάχνουν ένα τεράστιο έργο που λέγεται "Port City" με δεκάδες καινούριους ουρανοξύστες.Περπατήσαμε κατά μήκος της παραλιακής οδού και δίπλα στα έργα που είπα πριν,και μετά εισχωρήσαμε πιο βαθιά στη πόλη.Στο κέντρο,σε πιο λαϊκες γειτονιές,με πολλές κλειστές δημοτικές αγορές όπου χανόσουν,με κόσμο να πηγαινοέρχεται,με κόρνες, φωνές,μαγαζιά του ενός τετραγωνικού,με στενούς δρόμους όπου γινόταν ο όμορφος κακός χαμός,με μοναδικούς τουρίστες εμάς που είχαμε αφεθεί για λίγο σε αυτούς τους ρυθμούς.

Σε κάθε μεγαλούπολη ψάχνω τέτοιες γειτονιές και περιοχές κι ας είναι (σε ορισμένες)θεωρητικά επικίνδυνες.

Ξαναγυρίσαμε στην παραλιακή όπου υπήρχε ένας τεράστιος υπαίθριος χώρος σαν πάρκο κοντά στο λιμάνι με χιλιάδες ντόπιων να έχουν βγει για την απογευματινή τους βόλτα,με δεκάδες καντίνες,παιδιά να παίζουν και να πετούν χαρταετούς και πολλά άλλα όμορφα.Κάτσαμε σε μία προκυμαία του λιμανιού να δούμε το ηλιοβασίλεμα και να κάνουμε τον απολογισμό του ταξιδιού που πλησίαζε στο τέλος του.Ίσα ίσα αφήσαμε λίγο χρόνο για ένα μπάνιο στο δωμάτιο και μετά αναχωρήσαμε (κλαψ)για το αεροδρόμιο.

ΣΡΙ ΛΑΝΚΑ με λίγα λόγια.

Η χώρα προσφέρεται να την ανακαλύψεις άφοβα,με καλοσυνάτους,χαμογελαστούς και φιλόξενους ανθρώπους οι οποίοι ζουν σε πιο φτωχικές συνθήκες αλλά με μεγάλους ρυθμούς ανάπτυξης.Παντού βλέπαμε να φτιάχνονται καινούρια σπίτια, καταστήματα,δρόμοι και ειδικά στο Κολόμπο οι ουρανοξύστες πολλαπλασιάζονται γρήγορα.Στον τουρισμό είναι αρκετά οργανωμένοι σε πιο πρώιμο στάδιο βέβαια από άλλες παραδοσιακά τουριστικές χώρες.Οπότε τώρα είναι καλά να πάει κάποιος,πριν εισχωρήσει ο μαζικός τουρισμός.Κατά μεγάλο ποσοστό μιλάνε αγγλικά.Εντύπωση προκαλούν τα πολλά αδέσποτα σκυλάκια που υπάρχουν,που δίνουν όμως την αίσθηση ότι ζουν απολύτως αρμονικά με τους ανθρώπους οι οποίοι δείχνουν ότι τα σέβονται.

Οι μετακινήσεις γίνονται με τα τοπικά λεωφορεία,με τα τουκ τουκ,με τραίνο ή με αυτοκίνητο και οδηγό.Ταξί όπως τα ξέρουμε δεν υπάρχουν.Εμείς τα δοκιμάσαμε όλα πλην του λεωφορείου.Το κόστος για τα πρώτα 3 είναι μικρό αλλά με οδηγό είναι αρκετά πιο ακριβά.Εμείς δίναμε από 20 μέχρι 30 € για να έχουμε αυτοκίνητο όλη μέρα.Κάποιες μεγάλες διαδρομές μας στοίχησαν 50-70 €.Ήμασταν όμως τρεις και το κόστος μοιραζόταν.Γίνεται να κλείσει κάποιος οδηγό με αυτοκίνητο για όλη την διάρκεια των διακοπών του,αλλά εμείς δε θέλαμε τέτοια δέσμευση,και δεν ξέρουμε και το κόστος βέβαια.

Οι είσοδοι στους αρχαιολογικούς χώρους (όπως πχ η Sigiriya και η Polonnaruwa,)είναι τσιμπημένες.Μεταξύ 25 και 35 € ενώ κάπου τόσο στοιχίζει και η είσοδος στο πάρκο Minneriya με έξτρα κόστος το τζιπ με τον οδηγό.

Η διαμονή είναι και θέμα επιλογής, εμείς (εγώ) κλείναμε μια δυο μέρες πριν,σε τρίκλινο δωμάτιο με 30-40€ τη βραδιά και οι τρεις.Σε πολύ όμορφα μέρη,έχω μάθει να χειρίζομαι το Booking αρκετά καλά!

Όσον αφορά άλλα μέρη που εμείς δεν μπορέσαμε να πάμε,σίγουρα αξίζει και ο Βορράς με την Jaffna και την περιοχή των Ταμίλ,όπως και ανατολικά στο Trincomalee.Τα πιο μεγάλα πάρκα για σαφάρι είναι το Yala και το Wilpattu όπως επίσης υπάρχει και το πάρκο "ορφανοτροφείο ελεφάντων" στην Pinnawela.Χρόνος να υπάρχει...

Το νόμισμα τους είναι η ρουπία Σρι Λάνκας και η ισοτιμία ήταν (Ιανουάριος 2018) : 1€ =186 rupees

Από φαγητό νομίζω ότι δεν θα έχει κάποιος πρόβλημα μιας και η κουζίνα τους είναι νόστιμη με μία μίξη Ινδικής και Κινεζικής.

Αυτά τα λίγα!!!Καλά μας ταξίδια εύχομαι!

 

[silversurfer]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ασία