Ηνωμένο Βασίλειο Μαγεμένοι στην Ανυπέρβλητη Λόντρα

[Triplover]

3η μέρα – Δευτέρα 7 Απριλίου 2014​

Ξυπνήσαμε κατά τις 8:00 και κάτι, ξεκούραστοι και χορτασμένοι ύπνο, καθότι το ξυπνητήρι που είχα βάλει για τη βραδινή μας έξοδο με είχε προδώσει. Δεν πειράζει όμως. Έχουμε 4 βράδια μπροστά μας. Φάγαμε το πρωινό μας και, αφού κάναμε μια στάση στα Aldi για να εφοδιαστούμε με τα απαραίτητα snack, τραβήξαμε προς το City του Westminster.

Βγαίνοντας από το σταθμό του μετρό βρεθήκαμε στο Green Park (http://www.royalparks.org. uk/parks/green-park), που είναι το μικρότερο από τα 8 βασιλικά πάρκα της πόλης. Στο πάρκο υπάρχουν διάφορα πολεμικά μνημεία, όπως το Canada Memorial προς τιμήν τον Καναδών που υπηρέτησαν στον βρετανικό στρατό στους δύο Παγκοσμίους Πολέμους, τα Memorial Gates προς τιμήν διαφόρων εθνών που πολέμησαν στο πλευρό των Βρετανών, Australian και New Zealand War Memorial, Royal Artillery Memorial προς τιμήν των θυμάτων του Βασιλικού Συντάγματος Πυροβολικού στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο κ.ο.κ.

Royal Artillery Memorial

Ανάμεσα στο Green και στο Hyde Park, στο αποκαλούμενο Hyde Park Corner, βρίσκεται το Wellington Arch (http://www.english-heritage.org.uk/daysout/properties/wellington-arch/).

Wellington Arch

Κατασκευάστηκε μεταξύ 1826-30 σε ανάμνηση των βρετανικών θριάμβων στους Ναπολεόντειους Πολέμους και μεταφέρθηκε στη παρούσα θέση το 1882-3. Πάνω στην αψίδα βρίσκεται το μεγαλύτερο χάλκινο άγαλμα στην Ευρώπη αναπαριστώντας τον Άγγελο της Ειρήνης σε μια άμαξα που την σέρνουν 4 άλογα. Υπάρχει η δυνατότητα εισόδου σε ένα μικρό μουσείο που βρίσκεται στο μνημείο, και συνάμα μπορεί ο κόσμος να ανέβει πάνω στην αψίδα έναντι £4,20. Δεν μας κέντρισε το ενδιαφέρον για να ανεβούμε.

Green Park

Αφού κάναμε μια μικρή βόλτα στο πάρκο και βγάλαμε μερικές φωτογραφίες στα αξιοθέατά του, κινηθήκαμε προς τo παλάτι. Τα ανάκτορα του Buckingham (http://www.royalcollection.org. uk/visit/the-state-rooms-buckingham-palace) κτίστηκαν το 1705 ως οικία για τον πρώτο Δούκα του Buckingham. Το 1826 ζητήθηκε από τον φημισμένο αρχιτέκτονα John Nash να επεκτείνει το σπίτι σε παλάτι, ενώ η εντυπωσιακή πρόσοψη του παλατιού ολοκληρώθηκε το 1913 από τον Sir Aston Webb. Τo παλάτι έχει 775 δωμάτια, μεταξύ των οποίων και οι Queen’s Gallery και Picture Gallery. Η πρόσβαση στα ανάκτορα επιτρέπεται μόνο κατά την διάρκεια συγκεκριμένων μηνών του έτους, όταν και η βασιλική οικογένεια απουσιάζει. Για φέτος ήταν Αύγουστο και Σεπτέμβριο.

Μερικές εικόνες από το Buckingham Palace

Μπροστά από τις εντυπωσιακές πύλες των ανακτόρων βρίσκεται το υπέροχο Victoria Memorial, που κατασκευάστηκε το 1911 προς τιμήν της Βασίλισσας Βικτώριας, ενώ τα τριγύρω μαρμάρινα αγάλματα φιλοτεχνήθηκαν και πάλι από τον Webb.

Victoria Memorial

Πίσω από το μνημείο βρίσκεται το St James’s Park. Είναι εντυπωσιακό ότι στο κέντρο της πόλης σε απόσταση αναπνοής βρίσκονται τρεις τόσο μεγάλες πηγές πρασίνου και σίγουρα αυτό είναι από τα πιο ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του Λονδίνου, από αυτά που μας εντυπωσίασαν.

Το ρολόι πλησίαζε 11:00 και ο κόσμος είχε αρχίσει να συγκεντρώνεται, καθώς η αλλαγή της φρουράς αποτελεί ατραξιόν για τους τουρίστες. Η παρουσία της έφιππης αστυνομίας ήταν έντονη. Μου έκανε θετική εντύπωση το γεγονός ότι αστυνομικοί περιφέρονταν ανάμεσα στο κοινό και τους προέτρεπαν να προσέχουν τα προσωπικά τους είδη.

Εν τω μεταξύ είχε αρχίσει και πάλι να ψιχαλίζει. Η τελετή της αλλαγής της φρουράς ξεκίνησε στις 11:30 και διήρκησε περίπου 45 λεπτά. Ωραία ήταν να βλέπεις του έφιππους φρουρούς και τους άνδρες της βασιλικής μουσικής με τις στολές τους.

Βασιλική μπάντα

Βασιλική Φρουρά

Τελείωσε η τελετή και ο κόσμος άρχισε να αποχωρεί. Το ίδιο και εμείς. Αφού κάναμε μια στάση στο Super Market Waitrose, συνεχίσαμε προς το Westminster Cathedral (http://www.westminstercathedral.org.uk/). Είναι η μεγαλύτερη καθολική εκκλησία της Αγγλίας κτισμένη στα τέλη του 19ου αιώνα σε μεταβυζαντινό ρυθμό. Εξωτερικά ήταν ενδιαφέρουσα, για μέσα δεν θυμάμαι και πολλά.

Westminster Cathedral

Κτήριο απέναντι από το Westminster Cathedral

Ένας ακόμα θησαυρός στον αριθμό 52 της Victoria St. H Albert Pub, στεγασμένη σε ένα εξαιρετικά γραφικό κτήριο του 1852, αποτελεί μια από τις πιο ιστορικές pub του Λονδίνου.

Albert Pub

Είπαμε 4η πόλη σε αριθμό δισεκατομμυριούχων

​

Επόμενος σταθμός μας θα ήταν δυο από τα βαριά πυροβολικά της πόλης. Το Westminster Abbey και τα κτήρια του Κοινοβουλίου. Μετά από μια υπέροχη βόλτα στη Victoria St, θα ήμασταν μπροστά από το Westminster Abbey. Μεγαλοπρεπέστατο και εντυπωσιακό εξωτερικά. Αφού βγάλαμε κάμποσες φωτογραφίες, εγώ μπήκα στο ναό, ενώ τα παιδιά συνέχισαν την βόλτα τους προς το London Eye. Είσοδος £18 με ακουστική ξενάγηση και πολλούς εθελοντές να κατατοπίσουν τον κόσμο.

Η δυτική πλευρά του Westminster Abbey

Και μερικά ενδιαφέροντα κτήρια σε απόσταση αναπνοής από το αβαείο.

Γραφεία εταιρίας νομικών συμβούλων Lee Bolton Monier Williams

Supreme Court

Methodist Central Hall

Το γοτθικού ρυθμού Westminster Abbey (http://www.westminster-abbey.org/) συγκαταλέγεται στα μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO. Ιδρύθηκε στα μέσα του 10ου αιώνα από τους Βενεδικτίνους μοναχούς ως τόπος λατρείας του Αγίου Πέτρου, ενώ η σημερινή εκκλησία κτίστηκε το 1245 από τον Ερρίκο τον Γ’ για να αποτελέσει τον τόπο ταφής του. Εντός της εκκλησίας εκτίθεται ένας ανεκτίμητης αξίας θησαυρός. Εδώ επίσης πραγματοποιήθηκε η στέψη της Βασίλισσας Ελισάβετ το 1953, η κηδεία της πριγκίπισσας Diana, αλλά και ο πρόσφατος γάμος του Πρίγκιπα William.

Το εσωτερικό του είναι εντυπωσιακό. Δίνει περισσότερο την αίσθηση μουσείου παρά εκκλησίας. Μαγεύει με την μεγαλοπρέπεια και πολυτέλειά του. Κατά την διάρκεια της επίσκεψης πραγματοποιούνταν έργα συντήρησης σε ορισμένα εκθέματα. Ήταν ενδιαφέρουσα η διαδικασία. Έχοντας ολοκληρώσει την ξενάγηση στο ναό και στους υπολοίπους χώρους του, βγήκα έξω για να βρω την παρέα.

Πρόσοψη του Westminster Abbey

Όση ώρα βρισκόμουν στο αβαείο, τα παιδιά έκαναν μια βόλτα έως το London Eye και τη Hungerford Bridge.

Στο δρόμο για το London Eye

Εικόνες του London Eye

Το London Eye, αυτή η τεράστια ρόδα με ύψος 135 μ., προσφέρει καταπληκτική θέα του Λονδίνου. Η επίσημη ονομασία της είναι EDF Energy London Eye και κατασκευάστηκε για τον εορτασμό της νέας χιλιετίας έπειτα από πρωτοβουλία της British Airways. Αποτελείται από 32 θαλάμους με χωρητικότητα 25 ατόμων, ενώ η διάρκειας 30 λεπτών βόλτα προσφέρει πανοραμική θέα της πόλης μέχρι και 40 χιλιόμετρα μακριά. Είσοδος £20.

Δεν ξετρελάθηκαν τα παιδιά και δεν μπήκαμε. Άλλωστε υπάρχουν και αλλού σημεία που προσφέρουν καταπληκτική θέα χωρίς να απαιτείται η αναμονή στην ουρά και £20. Αξίζει να σημειωθεί ότι κατά διαστήματα περιλαμβάνεται στην προσφορά 2 for 1.

Κτήριο επί της Victoria Embankment

Hungerford Bridge

Αφού άκουσα μερικά καντήλια για την σχεδόν δίωρη παραμονή μου στο ναό, συνεχίσαμε την πορεία μας. Δύο βήματα από το αβαείο βρίσκεται το περίφημο Κοινοβούλιο ή αλλιώς Ανάκτορα του Westminster (http://www.parliament.uk/about/living-heritage/building/palace/). Ό,τι και να πει κανείς είναι λίγο. Απίθανο και μαγευτικό. Από τον 16ο αιώνα αποτελεί την έδρα των δύο κοινοβουλίων, της Βουλής των Κοινοτήτων και της Βουλής των Λόρδων. Το αρχικό κτήριο κατασκευάστηκε τον 11ο αιώνα και τον Μεσαίωνα αποτέλεσε την οικία των μοναρχών της χώρας. Το παρόν νεογοτθικό κτίριο αντικατέστησε το αρχικό που καταστράφηκε από τη φωτιά του 1834, με την κατασκευή να ολοκληρώνεται το 1870 και από τότε αποτελεί την έδρα του Κοινοβουλίου.

Westminster Palace από την απέναντι όχθη

Westminster Palace από Westminster Bridge

Έχει τρεις κύριους πύργους, ο ψηλότερος εκ των οποίων είναι ο Victoria Tower με ύψος 98 μ. Ο Elizabeth Tower ή αλλιώς Big Ben είναι λίγο κοντύτερος, ενώ ο τρίτος είναι ο Central Tower. Υπάρχουν περισσότερες από 1.100 αίθουσες στο παλάτι με πιο γνωστές τις Westminster Hall (ό,τι απέμεινε από το αρχικό παλάτι μετά την Μεγάλη Πυρκαγιά), Queen’s Robing Room και Commons Chamber, όπου γίνονται κ οι συνεδριάσεις της Βουλής.

Την περίοδο που βρισκόμασταν στο Λονδίνο το Κοινοβούλιο ήταν ανοικτό για το κοινό μόνο Σάββατο, που δεν προλαβαίναμε. Είσοδος £25. Υπάρχει δυνατότητα επίσκεψης και του Big Ben αλλά μόνο για Βρετανούς πολίτες και κατόπιν συνεννόησης με τον τοπικό βουλευτή.

Βγάλαμε κάμποσες φωτογραφίες μαγεμένοι από την ομορφιά και την αίγλη του κτηρίου. Δεν θα μπορούσαν να λείπουν και οι selfies. Η ψιχάλα έκανε ακόμα πιο εντυπωσιακή την ατμόσφαιρα. Αυτό που κλέβει την παράσταση και τραβάει όλους τους φακούς των φωτογραφικών μηχανών δεν είναι άλλο από το Big Ben.

Αποτελεί το σήμα κατατεθέν του Λονδίνου. O πύργος πρόσφατα μετονομάστηκε σε Elizabeth Tower προς τιμήν της Βασίλισσας Ελισάβετ που γιόρτασε 60 χρόνια στο θρόνο του Ηνωμένου Βασιλείου. Το επιβλητικό αυτό ρολόι είναι το μεγαλύτερο στο είδος του παγκοσμίως και από την 7η Σεπτεμβρίου 1859 λειτουργεί αδιάκοπα υπό τους χτύπους της καμπάνας των 14 τόνων. Στην πραγματικότητα, το όνομα Big Ben αναφέρεται στη καμπάνα προς τιμήν του Sir Benjamin Hall, που ήταν επικεφαλής στις εργασίες τοποθέτησής της.

Στη συμβολή των Victoria Embankment και Bridge St

Όση ώρα και να κάτσεις σε αυτό το υπέροχο σημείο δεν σου αρκεί. Είναι το μέρος στο οποίο νιώθεις δέος για το εκπληκτικό δημιούργημα του ανθρώπου σε συνδυασμό με το θείο δώρο του ποταμού. Η θέα των κτηρίων από τη Westminster Bridge κόβει την ανάσα, ενώ στην απέναντι όχθη βρίσκεται το London Eye.

Westminster Bridge με Victoria Embankment

Big Ben από Victoria Embankment

Είχαμε βγάλει πια αρκετές φωτογραφίες και έτσι πήραμε την Victoria Embankment χαζεύοντας τις καταπληκτικές εικόνες που σχηματίζονταν από ορισμένα πανέμορφα κτήρια στα αριστερά μας, τον Τάμεση και το London Eye. Μπροστά μας ήταν το Battle of Britain Monument, ένα μνημείο αφιερωμένο σε αυτούς που έλαβαν μέρος στη Μάχη της Βρετανίας στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Battle of Britain Monument

Σε λίγο μέσω της Horse Guards Ave ανάμεσα σε ορισμένα ωραία νεοκλασικά κτήρια βγήκαμε στην Whitehall.

Horse Guards Ave

Δίπλα μας το Banqueting House, Whitehal (http://www.hrp.org.uk/BanquetingHouse/), ένα κτήριο των αρχών του 17ου αιώνα με μεγάλη αξία για την βρετανική αρχιτεκτονική. Όσοι επιθυμούν να θαυμάσουν, μεταξύ άλλων, το ταβάνι που έχει φιλοτεχνήσει ο Rubens, μπορούν να εισέλθουν καταβάλλοντας το αντίτιμο των περίπου £6.

Banqueting House, Whitehal

Στη συνέχεια βλέποντας κάμποσο κόσμο, μπουκάραμε απέναντι. Ήταν κάποιοι φρουροί, οι Horse Guards φαντάζομαι. Πολύς κόσμος να προσπαθεί να βγει μια φωτογραφία μαζί τους. Τα καταφέραμε και εμείς.

Εδώ λαμβάνει χώρα το Horse Guards Parade

Σειρά είχε το αγαπημένο μου πάρκο, το πανέμορφο St James’s Park (http://www.royalparks.org.uk/parks/st-jamess-park). Είναι το αρχαιότερο βασιλικό πάρκο του Λονδίνου. Από το 13ο αιώνα στη θέση του υπήρχε μία ελώδης έκταση και το ομώνυμο Λεπροκομείο του St James, μέχρι που αποκτήθηκε από τον Ερρίκο H’ τον 16ο αιώνα με σκοπό την δημιουργία ενός πάρκου που θα φιλοξενούσε τη συλλογή των εξωτικών ζώων του βασιλιά. Εντός του βρίσκεται μία λιμνούλα με δύο μικρά νησάκια, το West Island και το Duck Island.

Μερικές εικόνες από St James’s Park

Τα ανθισμένα λουλούδια

Τα υπέροχα χρώματα από τα ανθισμένα λουλούδια, οι πάπιες και πρωτίστως οι αξιαγάπητοι σκίουροι μας ξετρέλαναν. Φτάσαμε στο σημείο να συζητάμε την προοπτική ενός σκίουρου για κατοικίδιο χαχα. Κάναμε μια βολτούλα χαζεύοντας την λιμνούλα και τα ζωάκια και προσπαθώντας μάταια να βγάλουμε μια καλή φωτογραφία με τα δαιμόνια σκιουράκια.

Προσπάθεια για φωτογραφία με τους μικρούς δαίμονες

Συνεχίσαμε τη πορεία μας βγαίνοντας στη The Mall. Μπροστά μας ξεπρόβαλε το Admiralty Arch.

Admiralty Arch

Ένα μεγάλο εντυπωσιακό κτήριο του 1912 σε σχέδιο του Webb, το οποίο μέχρι το 2012, που παραχωρήθηκε σε κατασκευαστική εταιρία για την ανέγερση πολυτελούς ξενοδοχείου, φιλοξενούσε κυβερνητικά γραφεία.

Προχωρώντας φτάσαμε στη Charring Cross. Η περιοχή είναι γεμάτη ωραία νεοκλασικά κτήρια, σε ορισμένα εκ των οποίων στεγάζονται και πρεσβείες. Η Charring Cross είναι ένα σταυροδρόμι και βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής νότια της Trafalgar Square.

Caffe Nero δίπλα στους γραφικούς τηλεφωνικούς θαλάμους αλλά και σε πανέμορφα νεοκλασικά

Η Trafalgar Square είναι η μεγαλύτερη πλατεία του Λονδίνου και σημείο συνάντησης από τα χρόνια του μεσαίωνα. Το όνομά της προέρχεται από την Μάχη του Trafalgar (Ισπανία), στην οποία ο Ναύαρχος Νέλσον κέρδισε το στόλο του Ναπολέοντα, αν και ο ίδιος έπεσε στη μάχη. Σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα John Nash τη δεκαετία του 1820, ενώ η σημερινή της μορφή οφείλεται εν πολλοίς στον Sir Charles Barry, που ολοκλήρωσε το νέο της σχέδιο το 1845.

Πλατεία Trafalfar με φόντο την Εθνική Πινακοθήκη

Στην βόρεια πλευρά της πλατείας δεσπόζει η Εθνική Πινακοθήκη (http://www.nationalgallery.org.uk/), την οποία δεν επισκεφτήκαμε λόγω περιορισμένου χρόνου αλλά και ασχετοσύνης. Εντυπωσιακή είναι η στήλη του Ναυάρχου Horatio Nelson που τοποθετήθηκε το 1843. Συνοδεύεται από τέσσερα αγάλματα λιονταριών, τα οποία τιμήθηκαν δεόντως από τον φωτογραφικό μας φακό. Στην πλατεία υπάρχουν διάφορα αγάλματα σημαντικών προσώπων, όπως του George Washington, όπως επίσης και δύο σιντριβάνια. Τέλος, εντύπωση, θετική ή αρνητική, θα προκαλέσει και το Hahn/Cock, ένας γιγαντιαίος ύψους 4,7 μέτρων μπλε κόκορας, έργο Γερμανίδας καλλιτέχνιδος που τοποθετήθηκε στην πλατεία το 2013.

Μετά από λίγη ξεκούραση και χάζεμα στη πλατεία ξεκινήσαμε με προορισμό την Piccadilly Circus.

Barclays Cycle Hire

Η πόλη διαθέτει από το 2010 δημόσιο σύστημα ενοικίασης ποδηλάτων με την ονομασία Barclays Cycle Hire, κατόπιν χορηγίας της γνωστής τράπεζας. Είναι ευρέως γνωστό ως Boris Bikes, λόγω του Boris Johnson, δημάρχου της πόλης όταν λανσαρίστηκε το πρότζεκτ. Πάντως δεν διέκρινα κάποιο ιδιαίτερο δίκτυο ποδηλάτων σε συγκρίσει πχ με Βερολίνο.​

​

Πήραμε την Haymarket. Μπροστά μας βρισκόταν το θέατρο Her Majesty’s, στο οποίο παίζεται το παγκοσμίου φήμης Phantom of the Opera. Θεατρικές παραστάσεις προβάλλονταν στο συγκεκριμένο χώρο ήδη από το 1705, ενώ το παρόν όμορφο κτήριο ανεγέρθη στα τέλη του 19ου αιώνα. Δυστυχώς ο χρόνος δεν ήταν αρκετός και δεν κατάφερα να παρακολουθήσω θεατρική παράσταση.​

Her Majesty's Theatre

Βγαίνοντας στη Coventry St, ήμασταν πια μια ανάσα από τη Piccadilly Circus. Μπροστά μας βρίσκονταν δύο πανέμορφα κτήρια, το London Trocadero και το Ripley’s Believe It or Not.

London Trocadero και Ripley’s Believe It or Not

Νυχτερινή λήψη Ripley’s Believe It or Not

Λίγα μέτρα πιο πέρα μπήκαμε σε ένα μεγάλο κατάστημα με αναμνηστικά, στο οποίο την παράσταση έκλεβε το Mini Cooper στα χρώματα του Ηνωμένου Βασιλείου με τον Mr Bean δίπλα του.

Κατάστημα επί της Coventry St

Ψώνια δεν κάναμε, καθώς τα σουβενίρ μας τα είχαμε αγοράσει από την αγορά του Camden. Μετά από λίγο βγήκαμε και προχωρώντας λίγα μέτρα, ήμασταν πια στη Piccadilly Circus.

Coventry St

Η Piccadilly Circus κτίστηκε το 1819 σε σχέδια του John Nash. Στην πραγματικότητα είναι ένας συγκοινωνιακός κόμβος. Το όνομα προέρχεται από το λατινικό circus που σημαίνει κύκλος και το Piccadilly που αναφέρεται στο Piccadilly Hall, οικεία ενός βιοτέχνη που παρήγαγε διαφόρους τύπους κολάρων, τα piccadills. Στις αρχές του 20ου αιώνα εμφανίστηκαν στην πλατεία οι πρώτοι μεγάλοι φωτιζόμενοι διαφημιστικοί πίνακες του Λονδίνου. Σύντομα η πλατεία κατακλύστηκε. Σήμερα παραμένουν μόνο έξι τεράστιες οθόνες θυμίζοντας την Times Square της Νέας Υόρκης.

Στο κέντρο της πλατείας βρίσκεται το Σιντριβάνι του Shaftesbury, που κατασκευάστηκε το 1893 προς τιμήν του Anthony Asley Cooper, πολιτικού και αριστοκράτη από το Shaftesbury. Πάνω σε αυτό βρίσκεται το άγαλμα του Αντέρωτα, αδερφού του Έρωτα, που αποτελεί το πρώτο στον κόσμο άγαλμα που κατασκευάστηκε από αλουμίνιο. Δυστυχώς, κατά την διάρκεια της παραμονής μας εκτελούνταν έργα συντήρησης με συνέπεια να μην μπορέσουμε να το δούμε.

Εδώ βρίσκονται επίσης το θέατρο Criterion, που στεγάζεται σε ένα ιστορικό κτήριο του 1873 και φιλοξενεί το “The 39 Steps”, καθώς επίσης και το κατάστημα αθλητικών ειδών Lillywhites. Φυσικά ως λάτρεις του αθλητισμού και των αθλητικών ειδών δεν μπορούσαμε παρά να το τιμήσουμε. Τεράστια ποικιλία σε ρούχα, παπούτσια, τσάντες κτλ, και συνάμα εξαιρετικές τιμές. Αγοράσαμε μερικά πράγματα αλλά ανανεώσαμε το ραντεβού μας για μια επόμενη μέρα για να τα ξαναδούμε με άλλον μάτι.

Criterion Theatre

Μετά από καμία ωρίτσα shopping therapy και αφού οι δυνάμεις μας είχαν αρχίσει να μας εγκαταλείπουν, πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Τα κτήρια που περιβάλλουν την πλατεία είναι πανέμορφα και οι φωτιζόμενοι πίνακες ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μας. Ώρα για χόστελ, γιατί το βράδυ προβλεπόταν μακρύ.

Επιστρέφοντας στη βάση ο μάγειρας πήρε θέση στη κουζίνα, ενώ οι υπόλοιποι τρεις σειρά για το μπάνιο. Ένα ζεστό ντους μετά από μια μέρα με τόσο πολύ περπάτημα ήταν άκρως ανακουφιστικό και χαλαρωτικό. Μέχρι να κάνουμε το μπανάκι η ανάλατη μακαρονάδα ήταν έτοιμη. Φάγαμε, και αφού ξεκουραστήκαμε για καμία ωρίτσα, κατά τις 23:00 και κάτι αναχωρήσαμε για το Soho με αστικό.

Είχα διαβάσει πολλά θετικά σχόλια για το Covent Garden, που μέχρι το 1973 ήταν αγορά τροφίμων και λαχανικών. Σήμερα προσφέρει πληθώρα καφετεριών, μπυραριών αλλά και θεάτρων. Δυστυχώς για εμάς, κατά τις 00:00 που φτάσαμε είχαν κλείσει σχεδόν όλα και δεν υπήρχε ψυχή.

Σε ένα δεκάλεπτο περίπου θα ήμασταν στη Πλατεία Leicester. Είναι μια πλατεία με πολύ κίνηση στην οποία κυριαρχούν τα σινεμά, τα καταστήματα πώλησης εισιτηρίων για θέατρο, προεξέχοντος του TKTS, που προσφέρουν εισιτήρια τελευταίας στιγμής σε καλές τιμές, καθώς επίσης και μπαρ – κλαμπ.

Φυσικά δεν ξεχνάμε και το London Hippodrome, που στεγάζεται σε ένα πανέμορφο κτήριο του 1900 και σε συνδυασμό με τον φωτισμό του σίγουρα μαγνητίζει τα βλέμματα. Κάποτε λειτουργούσε εδώ θέατρο, μετά ένα από τα καλύτερα κλαμπ της πόλης, και πάλι θέατρο και χώρος εκδηλώσεων και από το 2009 καζίνο.

London Hippodrome​

Μου έκανε πολύ κακή εντύπωση οι κράχτες που είχαν στα μαγαζιά και σίγουρα προδιέθετε για κάτι όχι και τόσο καλό. Αλλά Λονδίνο ήμασταν, δεν μπορούσαμε να μην βγούμε στο Soho. Τελικά, αποφασίσαμε να πάμε στο Rise Superclub. Βρίσκεται σε ένα κτήριο σε κάποιον από τους πάνω ορόφους του. Μας προσέφερε και έκπτωση ο κράχτης, από τις £10 στις £7 ή £5 νομίζω, υποσχόμενος και μια μπύρα με την είσοδο. Φυσικά όταν μπήκαμε η μπύρα έγινε ένα ποτό συν ένα δώρο. Αλλά μικρό το κακό. Ο χώρος ήταν συμπαθητικός. Η μουσική ωραία και ο κόσμος νορμάλ. Πολύ χύμα καταστάσεις. Επέτρεπαν επίσης να στηρίξουμε τα μπουφάν μας σε καρέκλες και καναπέδες πράγμα που σε άλλα κλαμπ απαγορεύεται.

Να βλέπεις Μπαγκλαντεζιανό – Πακιστανό σε καμάκι και τι στον κόσμο. Μετά από λίγη ώρα οι μπράβοι τους πέταξαν έξω για να αφήσουν και τίποτα σε μας τους κακομοίρηδες ελληναράδες. Ήπιαμε τα ποτάκια και τα σφηνάκια μας, λικνίσαμε τα καλογυμνασμένα κορμιά μας και μόλις πήγε 3:00 άναψαν τα φώτα, σταμάτησε η μουσική και αποχωρίσαμε και εμείς. Περάσαμε ωραία και μας άρεσε η χαλαρή ατμόσφαιρα. Για τον λόγο αυτό ανανεώθηκε το ραντεβού μας με το Soho.

Βγαίνοντας από το κλαμπ, καθίσαμε για λίγη ώρα στην πλατεία χαζεύοντας τον κόσμο. Πολύ ποτό ρε παιδιά. Σουρώνουν οι Eγγλέζοι και δεν νιώθουν και πολλά. Να μην παραλείψω ότι οι λάτρεις του λευκού χρυσού (ή αλλιώς λευκού θανάτου) θα δεχτούν σίγουρα κάποια όχληση.

Ήταν μια μέρα πολύ γεμάτη. Περπάτημα, αξιοθέατα και διασκέδαση. Πήραμε τα υπέροχα διώροφα αστικά με προορισμό το White Hart Lane και τη βάση μας. Οι ανάσες ήταν απαραίτητες, καθώς είχαμε πολύ δρόμο ακόμα.

Η 3η μέρα επί χάρτου

 

[Vegerazaros]

αργεις!!! που ειναι οι υπόλοιπες μερες???..

 

[Triplover]

Εσείς ως Κρητικιά μπορείτε να καταλάβετε τι γίνεται το καλοκαίρι σε κάποιον που κατοικεί στην Κρήτη. Επισκέψεις και πάλι επισκέψεις. Ξεναγός έχω γίνει. Αλλά επειδή τους εστειλα μια βολτίτσα στο λιμάνι το Χανίων, καιρός να συνεχίσουμε την ημιτελή δουλειά μας.

 

[Triplover]

4η μέρα – Τρίτη 8 Απριλίου 2014​

Κατά τις 09:30 και αφού φάγαμε το πρωινό μας, ξεκινήσαμε και την σημερινή εξερεύνησή μας. Πρώτος μας σταθμός θα ήταν το Emirates Stadium της Arsenal FC. Η αλήθεια είναι ότι ρίξαμε λίγο περπατηματάκι μέχρι να το βρούμε, καθώς επιλέξαμε να πάμε με αστικό και όχι μετρό. Αλλά άξιζε το κόπο. Στο Holloway, περιοχή στην οποία βρίσκεται το γήπεδο, έβλεπες μια πιο λαϊκή, πιο εργατική, πιο προσιτή πλευρά του Λονδίνου.

Πάνω όροφος αστικού

Το Emirates Stadium (http://www.arsenal.com/the-club/emirates-stadium), χωρητικότητας 60.338 θέσεων,είναι το τρίτο μεγαλύτερο γήπεδο στην Αγγλία μετά το Wembley και το Old Trafford. Διαδεχόμενο το θρυλικό Highbury (στο οποίο η μεγαλύτερη ομάδα της χώρας έχει γράψει ιστορία), ανεγέρθη το 2006 με κόστος που έφτανε τα £390 εκατ. και με κύριο χορηγό την Emirates Airline, της οποίας φέρει και το όνομα.

Emirates Stadium

Η είσοδος για την ξενάγηση στο γήπεδο και στο μουσείο ανέρχονται στις £18. Ωστόσο, έχοντας εβδομαδιαίο Travelcard από σταθμό των τρένων και επιδεικνύοντας και τα τυπωμένα κουπόνια, μπήκαμε αγοράζοντας δύο εισιτήρια στην τιμή του ενός. Το Emirates, όπως και άλλα αξιοθέατα, περιλαμβάνονται στην προσφορά 2 for 1.

Στο γήπεδο και στο μουσείο κυριαρχούν δύο φιγούρες. Του θρυλικού μάνατζερ Herbert Chapman, που ηγήθηκε του αγωνιστικού τμήματος το διάστημα 1925-34, και του τωρινού προπονητή Arsene Wenger.

Herbert Chapman

Ήταν η πρώτη φορά που πηγαίναμε tour σε σύγχρονο γήπεδο τέτοιας εμβέλειας. Για να είμαι ειλικρινής περίμενα περισσότερη πολυτέλεια, περισσότερες υποδομές κυρίως στα αποδυτήρια, που δεν τις είδα.

Αποδυτήρια Arsenal FC

Σίγουρα η Αίθουσα Τύπου κέρδισε κάμποσο από το χρόνο μας. Σαν άλλοι Wenger και Henry παρουσιάσαμε και παρουσιαστήκαμε υποσχόμενοι πολλά γκολ και μεγάλες επιτυχίες για την ομάδα της καρδιάς μας.

Στη συνέχεια περάσαμε την φυσούνα και βγήκαμε στον αγωνιστικό χώρο του γηπέδου. Ωραία ήταν. Βγάλαμε πολλές φωτογραφίες σε διάφορες πόζες και πανηγυρισμούς. Raul, Ibrahimovits, Baloteli… Καθίσαμε στα αναπαυτικά καθίσματα του πάγκου, χαζεύοντας τον αγωνιστικό χώρο και τις κερκίδες. Το συμπέρασμά μας ήταν ότι κάλλιο στα χαλαρωτικά καθίσματα του πάγκου, παρά στον αγωνιστικό χώρο. Κάτι ξέρουν άλλωστε κάποιοι εκ των παγκιτών της ομάδας.

Αγωνιστικός χώρος Emirates Stadium

Το κανόνι - σήμα κατατεθέν της ομάδας

Τέλος, περάσαμε μια γρήγορη βόλτα από το μουσείο της ομάδας, χωρίς να εντυπωσιαστούμε. Αφού βγάλαμε μερικές φωτογραφίες με το άγαλμα του Thierry Henry αναχωρήσαμε, καθώς η ώρα είχε πάει ήδη 12:00. Η ξενάγηση και η όλη εμπειρία δεν ήταν άσχημη για κάποιον που ασχολείται με τον αθλητισμό και δεν έχει κάνει παρόμοιο tour δεδομένης και της προσφοράς. £18 είναι υπερβολικό ποσό. Δεν πρόκειται να ξαναπάω σε ανάλογο tour, ούτε προφανώς και σε αθλητικό μουσείο.

Κατευθυνθήκαμε λοιπόν στη στάση Highbury & Islington και από εκεί προορισμός μας θα ήταν το South Kensington. Πρώτος μας σταθμός το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας (http://www.nhm.ac.uk/), που είναι το τέταρτο πιο δημοφιλές μουσείο στο Ηνωμένο Βασίλειο, μετά το Βρετανικό Μουσείο, την Εθνική Πινακοθήκη, και το Tate Modern και υποδέχεται πάνω από τρία εκατομμύρια επισκέπτες κάθε χρόνο. Το Μουσείο έχει περίπου 70 εκατομμύρια εκθέματα, μεταξύ των οποίων και κάποια είδη που συνέλεξε ο ίδιος ο Δαρβίνος, ενώ παραμένει συγχρόνως δραστήριο ερευνητικό κέντρο. Στεγάζεται σε ένα πανέμορφο και τεράστιο κτήριο. Και φυσικά είναι δωρεάν.

Είσοδος Μουσείου Φυσικής Ιστορίας

Μουσείο Φυσικής Ιστορίας

Ήταν μια εξαιρετική εμπειρία. Λάτρεψα τον εκπαιδευτικό τρόπο με τον οποίο παρουσιάζονταν φυσικά φαινόμενα, όπως οι σεισμοί, τα ηφαίστεια, τα τσουνάμι. Το μουσείο είναι μεγάλο και έχει κάμποσα επίπεδα.

Μουσείο Φυσικής Ιστορίας

Τα μικρά παιδιά θα λατρέψουν την αίθουσα με τον προσομοιωτή σεισμού. Ωστόσο, ανεπανάληπτης ομορφιάς και, κατ’ εμέ, το καλύτερο σημείο του μουσείου ήταν η αίθουσα των δεινοσαύρων. Όχι τόσο για τα εκθέματά της, αλλά κατά βάση για την αρχιτεκτονική της. Από μόνη της θα μπορούσε να αποτελεί αξιοθέατα. Πανέμορφη. Μόνο και μόνο για αυτήν θα άξιζε μια επίσκεψη.

Μερικές εικόνες από την Αίθουσα των Δεινοσαύρων

​

Μετά από κάμποση ώρα εγκαταλείψαμε το μουσείο με προορισμό τα Harrods. Το γειτονικό Μουσείο Επιστημών (http://www.sciencemuseum.org.uk/) το αφήσαμε, καθώς δεν υπήρχαν δυνάμεις και διάθεση για δύο μουσεία στη σειρά. Έτσι κινηθήκαμε ανατολικά. Σε λίγο ξεπρόβαλε μπροστά μας άλλο ένα μουσείο θησαυρός της Λόντρας. Το Μουσείο Victoria & Albert (http://www.vam.ac.uk/) στεγάζεται σε ένα πανέμορφο κτήριο και θεωρείται ένα από τα καλύτερα μουσεία εφαρμοσμένων τεχνών του κόσμου. Περιέχει πλούσιες συλλογές κοσμημάτων, υφασμάτων, μεταλλουργίας, γλυπτικής, ζωγραφικής κ.α.

Μουσείο Victoria & Albert

Βγάλαμε μερικές φωτογραφίες εξωτερικά και συνεχίσαμε. Σε λίγο είχαμε μπροστά μας το μεγαλύτερο πολυκατάστημα της Ευρώπης, τα φημισμένα Harrods.

Harrods

Ο Charles Henry Harrod το 1849 αγόρασε ένα μικρό χώρο στη σημερινή θέση του καταστήματος. Ο γιος του το επέκτεινε και το γιγάντωσε. Το 1898 ήταν το πρώτο κατάστημα με κυλιόμενες σκάλες. Η επιχείρηση έμεινε στην οικογένεια έως το 1985, όταν και πωλήθηκε στους Fayed. Από το 2010 ανήκει στην Qatar Holdings.

Διαθέτει περισσότερα από 330 τμήματα και συνολική έκταση 90.000 τ.μ. Είναι ο παράδεισος του καταναλωτή ειδών πολυτελείας. Luis Vuitton, Prada, Burberry… Γνωστή είναι και η Food Hall. Η αίγλη και η γκλαμουριά είναι διάχυτες στην ατμόσφαιρα. Οι τιμές σίγουρα τσιμπάνε και απευθύνονται σε συγκεκριμένα βαλάντια. Αλλά σίγουρα αξίζει μια επίσκεψη, ιδίως για άτομα που είτε ασχολούνται είτε ενδιαφέρονται για την εξυπηρέτηση του καταναλωτή και τη διαμόρφωση κατάλληλου περιβάλλοντος επιχείρησης.

Τέλος, στο κατάστημα υπάρχουν δύο μνημεία, της Πριγκίπισσας Diana και του Dodi Al-Fayed. Δεν πρέπει να χάσει κανείς όμως τα Αιγυπτιακά Σκαλοπάτια. Απίστευτη ομορφιά και χλιδή. Κομψοτέχνημα. Φωτογραφίες προφανώς δεν βγάλαμε, καθώς ντρεπόμασταν.

Να αναφέρω επιπροσθέτως ότι η γύρω περιοχή μου φάνηκε πολύ ακριβή. Πανάκριβα αυτοκίνητα, καλοντυμένος κόσμος. Ανηφορίσαμε προς την Kensington Rd. Στο μεταξύ τα στομάχια μας είχαν ξεκινήσει τα διαμαρτύρονται έντονα, ενώ η κούραση και των προηγούμενων ημερών ήταν συσσωρευμένη. Στα δεξιά μας το Hyde Park, ενώ στα αριστερά διάφορα πολυτελή ξενοδοχεία και κτήρια. Πουθενά όμως ταχυφαγάδικο.

Το πρόγραμμα προέβλεπε Hyde Park, Kensington Gardens και Noting Hill. Αλλά φτάνοντας στην Exhibition Rd, αποφασίσαμε να εγκαταλείψουμε το πρόγραμμα και να τραβήξουμε κάπου για κανονικό φαγητό. Όχι άλλα μπισκότα και γλυκά, όχι μακαρονάδα. Έτσι κατηφορίσαμε την Exhibition Rd βλέποντας στα δεξιά μας το Imperial College, ένα από τα καλύτερα πολυτεχνεία του κόσμου.

Imperial College London

Εξουθενωμένοι και πεινασμένοι μπήκαμε στο μετρό με κατεύθυνση τη Leicester Square και πιο συγκεκριμένα τη Chinatown.

Βγαίνοντας από το μετρό μας προκάλεσε αίσθηση το πλήθος του κόσμου. Δεν μπορούσες καλά καλά να περάσεις. Βγήκαμε γρήγορα στη Lisle St και καταλήξαμε τελικά στον αριθμό 14 στο Hong Kong Buffet. Με 10£ όσο φαγητό ήθελες. Εδώ είμαστε είπαμε. Θα φάμε καλαααα.

Καθίσαμε αναπαυτικά στις καρέκλες μας και ανά δύο άτομα γεμίσαμε τα πιάτα μας. Φάγαμε μέχρι σκασμού. Αν και δεν είμαι σχετικός με την κινέζικη κουζίνα, μπορώ να πω ότι μου άρεσαν τα φαγητά και ιδιαίτερα οι γλυκές σάλτσες. Τα δοχεία με τα φαγητά ανανεώνονταν τάχιστα, οπότε είχαμε αρκετούτσικες επιλογές. Φάγαμε από δύο πιάτα γεμάτα και λίγο φρουτάκι. Ο ένας ο σκληροπυρηνικός καταβρόχθισε κανά κιλό γαρίδες. Αν σε αυτό προσθέσουμε και ένα ποτήρι που σπάσαμε, σιγουρεύομαι ότι οι σαμουράι θα μας είχαν φάει λάχανο αν καθόμασταν λίγο ακόμα.

Είχαμε πάρει πια τις απαραίτητες ανάσες. Η πλατεία Leicester όπως και οι γύρω δρόμοι έσφυζαν από ζωή. Πολύς κόσμος. Είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει. Αποφασίσαμε να περιπλανηθούμε στους τριγύρω εμπορικούς δρόμους. Βγήκαμε στο Piccadilly Circus και από εκεί στον αγαπημένο μου εμπορικό δρόμο του Λονδίνο, στη Regent St. Ένας δρόμος γεμάτος πολυτελή καταστήματα που στεγάζονται σε πανέμορφα νεοκλασικά κτήρια. Κάπου εκεί πετύχαμε και ένα κατάστημα της ελληνικής Folli Follie.

Μετά από λίγο στρίψαμε στην Beak St προκειμένου να κάνουμε και ένα πέρασμα από τη Carnaby St. Ένας υπέροχος πεζόδρομος γεμάτος pubs. Ενδιαφέροντα προσεγμένα μαγαζιά και πολύς κόσμος. Οι Λονδρέζοι ξέρουν να διασκεδάζουν, έστω και αν παραφέρονται μερικές φορές.
Βγήκαμε ξανά στην Regent St και συνεχίσαμε αριστερά στην Oxford St χαζεύοντας τις βιτρίνες και συγκρίνοντας το Λονδίνο με τους άλλους προορισμούς που έχουμε επισκεφτεί. Είχε περάσει η ώρα και εμείς είχαμε φτάσει στη στάση Marble Arch. Μπήκαμε στο μετρό με προορισμό το εξωτικό Tottenham. Και την σημερινή ημέρα διανύσαμε κάμποσα χιλιόμετρα και αυτό το βράδυ θα απήχαμε από νυχτοπερπατήματα.

Διαδρομές 4ης μέρας

​

 

[Vegerazaros]

4η μέρα – Τρίτη 8 Απριλίου 2014​

Κατά τις 09:30 και αφού φάγαμε το πρωινό μας, ξεκινήσαμε και την σημερινή εξερεύνησή μας. Πρώτος μας σταθμός θα ήταν το Emirates Stadium της Arsenal FC. Η αλήθεια είναι ότι ρίξαμε λίγο περπατηματάκι μέχρι να το βρούμε, καθώς επιλέξαμε να πάμε με αστικό και όχι μετρό. Αλλά άξιζε το κόπο. Στο Holloway, περιοχή στην οποία βρίσκεται το γήπεδο, έβλεπες μια πιο λαϊκή, πιο εργατική, πιο προσιτή πλευρά του Λονδίνου.

Πάνω όροφος αστικού

Το Emirates Stadium (http://www.arsenal.com/the-club/emirates-stadium), χωρητικότητας 60.338 θέσεων,είναι το τρίτο μεγαλύτερο γήπεδο στην Αγγλία μετά το Wembley και το Old Trafford. Διαδεχόμενο το θρυλικό Highbury (στο οποίο η μεγαλύτερη ομάδα της χώρας έχει γράψει ιστορία), ανεγέρθη το 2006 με κόστος που έφτανε τα £390 εκατ. και με κύριο χορηγό την Emirates Airline, της οποίας φέρει και το όνομα.

Emirates Stadium

Η είσοδος για την ξενάγηση στο γήπεδο και στο μουσείο ανέρχονται στις £18. Ωστόσο, έχοντας εβδομαδιαίο Travelcard από σταθμό των τρένων και επιδεικνύοντας και τα τυπωμένα κουπόνια, μπήκαμε αγοράζοντας δύο εισιτήρια στην τιμή του ενός. Το Emirates, όπως και άλλα αξιοθέατα, περιλαμβάνονται στην προσφορά 2 for 1.

Στο γήπεδο και στο μουσείο κυριαρχούν δύο φιγούρες. Του θρυλικού μάνατζερ Herbert Chapman, που ηγήθηκε του αγωνιστικού τμήματος το διάστημα 1925-34, και του τωρινού προπονητή Arsene Wenger.

Herbert Chapman

Ήταν η πρώτη φορά που πηγαίναμε tour σε σύγχρονο γήπεδο τέτοιας εμβέλειας. Για να είμαι ειλικρινής περίμενα περισσότερη πολυτέλεια, περισσότερες υποδομές κυρίως στα αποδυτήρια, που δεν τις είδα.

Αποδυτήρια Arsenal FC

Σίγουρα η Αίθουσα Τύπου κέρδισε κάμποσο από το χρόνο μας. Σαν άλλοι Wenger και Henry παρουσιάσαμε και παρουσιαστήκαμε υποσχόμενοι πολλά γκολ και μεγάλες επιτυχίες για την ομάδα της καρδιάς μας.

Στη συνέχεια περάσαμε την φυσούνα και βγήκαμε στον αγωνιστικό χώρο του γηπέδου. Ωραία ήταν. Βγάλαμε πολλές φωτογραφίες σε διάφορες πόζες και πανηγυρισμούς. Raul, Ibrahimovits, Baloteli… Καθίσαμε στα αναπαυτικά καθίσματα του πάγκου, χαζεύοντας τον αγωνιστικό χώρο και τις κερκίδες. Το συμπέρασμά μας ήταν ότι κάλλιο στα χαλαρωτικά καθίσματα του πάγκου, παρά στον αγωνιστικό χώρο. Κάτι ξέρουν άλλωστε κάποιοι εκ των παγκιτών της ομάδας.

Αγωνιστικός χώρος Emirates Stadium

Το κανόνι - σήμα κατατεθέν της ομάδας

Τέλος, περάσαμε μια γρήγορη βόλτα από το μουσείο της ομάδας, χωρίς να εντυπωσιαστούμε. Αφού βγάλαμε μερικές φωτογραφίες με το άγαλμα του Thierry Henry αναχωρήσαμε, καθώς η ώρα είχε πάει ήδη 12:00. Η ξενάγηση και η όλη εμπειρία δεν ήταν άσχημη για κάποιον που ασχολείται με τον αθλητισμό και δεν έχει κάνει παρόμοιο tour δεδομένης και της προσφοράς. £18 είναι υπερβολικό ποσό. Δεν πρόκειται να ξαναπάω σε ανάλογο tour, ούτε προφανώς και σε αθλητικό μουσείο.

Κατευθυνθήκαμε λοιπόν στη στάση Highbury & Islington και από εκεί προορισμός μας θα ήταν το South Kensington. Πρώτος μας σταθμός το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας (http://www.nhm.ac.uk/), που είναι το τέταρτο πιο δημοφιλές μουσείο στο Ηνωμένο Βασίλειο, μετά το Βρετανικό Μουσείο, την Εθνική Πινακοθήκη, και το Tate Modern και υποδέχεται πάνω από τρία εκατομμύρια επισκέπτες κάθε χρόνο. Το Μουσείο έχει περίπου 70 εκατομμύρια εκθέματα, μεταξύ των οποίων και κάποια είδη που συνέλεξε ο ίδιος ο Δαρβίνος, ενώ παραμένει συγχρόνως δραστήριο ερευνητικό κέντρο. Στεγάζεται σε ένα πανέμορφο και τεράστιο κτήριο. Και φυσικά είναι δωρεάν.

Είσοδος Μουσείου Φυσικής Ιστορίας

Μουσείο Φυσικής Ιστορίας

Ήταν μια εξαιρετική εμπειρία. Λάτρεψα τον εκπαιδευτικό τρόπο με τον οποίο παρουσιάζονταν φυσικά φαινόμενα, όπως οι σεισμοί, τα ηφαίστεια, τα τσουνάμι. Το μουσείο είναι μεγάλο και έχει κάμποσα επίπεδα.

Μουσείο Φυσικής Ιστορίας

Τα μικρά παιδιά θα λατρέψουν την αίθουσα με τον προσομοιωτή σεισμού. Ωστόσο, ανεπανάληπτης ομορφιάς και, κατ’ εμέ, το καλύτερο σημείο του μουσείου ήταν η αίθουσα των δεινοσαύρων. Όχι τόσο για τα εκθέματά της, αλλά κατά βάση για την αρχιτεκτονική της. Από μόνη της θα μπορούσε να αποτελεί αξιοθέατα. Πανέμορφη. Μόνο και μόνο για αυτήν θα άξιζε μια επίσκεψη.

Μερικές εικόνες από την Αίθουσα των Δεινοσαύρων

​

Μετά από κάμποση ώρα εγκαταλείψαμε το μουσείο με προορισμό τα Harrods. Το γειτονικό Μουσείο Επιστημών (http://www.sciencemuseum.org.uk/) το αφήσαμε, καθώς δεν υπήρχαν δυνάμεις και διάθεση για δύο μουσεία στη σειρά. Έτσι κινηθήκαμε ανατολικά. Σε λίγο ξεπρόβαλε μπροστά μας άλλο ένα μουσείο θησαυρός της Λόντρας. Το Μουσείο Victoria & Albert (http://www.vam.ac.uk/) στεγάζεται σε ένα πανέμορφο κτήριο και θεωρείται ένα από τα καλύτερα μουσεία εφαρμοσμένων τεχνών του κόσμου. Περιέχει πλούσιες συλλογές κοσμημάτων, υφασμάτων, μεταλλουργίας, γλυπτικής, ζωγραφικής κ.α.

Μουσείο Victoria & Albert

Βγάλαμε μερικές φωτογραφίες εξωτερικά και συνεχίσαμε. Σε λίγο είχαμε μπροστά μας το μεγαλύτερο πολυκατάστημα της Ευρώπης, τα φημισμένα Harrods.

Harrods

Ο Charles Henry Harrod το 1849 αγόρασε ένα μικρό χώρο στη σημερινή θέση του καταστήματος. Ο γιος του το επέκτεινε και το γιγάντωσε. Το 1898 ήταν το πρώτο κατάστημα με κυλιόμενες σκάλες. Η επιχείρηση έμεινε στην οικογένεια έως το 1985, όταν και πωλήθηκε στους Fayed. Από το 2010 ανήκει στην Qatar Holdings.

Διαθέτει περισσότερα από 330 τμήματα και συνολική έκταση 90.000 τ.μ. Είναι ο παράδεισος του καταναλωτή ειδών πολυτελείας. Luis Vuitton, Prada, Burberry… Γνωστή είναι και η Food Hall. Η αίγλη και η γκλαμουριά είναι διάχυτες στην ατμόσφαιρα. Οι τιμές σίγουρα τσιμπάνε και απευθύνονται σε συγκεκριμένα βαλάντια. Αλλά σίγουρα αξίζει μια επίσκεψη, ιδίως για άτομα που είτε ασχολούνται είτε ενδιαφέρονται για την εξυπηρέτηση του καταναλωτή και τη διαμόρφωση κατάλληλου περιβάλλοντος επιχείρησης.

Τέλος, στο κατάστημα υπάρχουν δύο μνημεία, της Πριγκίπισσας Diana και του Dodi Al-Fayed. Δεν πρέπει να χάσει κανείς όμως τα Αιγυπτιακά Σκαλοπάτια. Απίστευτη ομορφιά και χλιδή. Κομψοτέχνημα. Φωτογραφίες προφανώς δεν βγάλαμε, καθώς ντρεπόμασταν.

Να αναφέρω επιπροσθέτως ότι η γύρω περιοχή μου φάνηκε πολύ ακριβή. Πανάκριβα αυτοκίνητα, καλοντυμένος κόσμος. Ανηφορίσαμε προς την Kensington Rd. Στο μεταξύ τα στομάχια μας είχαν ξεκινήσει τα διαμαρτύρονται έντονα, ενώ η κούραση και των προηγούμενων ημερών ήταν συσσωρευμένη. Στα δεξιά μας το Hyde Park, ενώ στα αριστερά διάφορα πολυτελή ξενοδοχεία και κτήρια. Πουθενά όμως ταχυφαγάδικο.

Το πρόγραμμα προέβλεπε Hyde Park, Kensington Gardens και Noting Hill. Αλλά φτάνοντας στην Exhibition Rd, αποφασίσαμε να εγκαταλείψουμε το πρόγραμμα και να τραβήξουμε κάπου για κανονικό φαγητό. Όχι άλλα μπισκότα και γλυκά, όχι μακαρονάδα. Έτσι κατηφορίσαμε την Exhibition Rd βλέποντας στα δεξιά μας το Imperial College, ένα από τα καλύτερα πολυτεχνεία του κόσμου.

Imperial College London

Εξουθενωμένοι και πεινασμένοι μπήκαμε στο μετρό με κατεύθυνση τη Leicester Square και πιο συγκεκριμένα τη Chinatown.

Βγαίνοντας από το μετρό μας προκάλεσε αίσθηση το πλήθος του κόσμου. Δεν μπορούσες καλά καλά να περάσεις. Βγήκαμε γρήγορα στη Lisle St και καταλήξαμε τελικά στον αριθμό 14 στο Hong Kong Buffet. Με 10£ όσο φαγητό ήθελες. Εδώ είμαστε είπαμε. Θα φάμε καλαααα.

Καθίσαμε αναπαυτικά στις καρέκλες μας και ανά δύο άτομα γεμίσαμε τα πιάτα μας. Φάγαμε μέχρι σκασμού. Αν και δεν είμαι σχετικός με την κινέζικη κουζίνα, μπορώ να πω ότι μου άρεσαν τα φαγητά και ιδιαίτερα οι γλυκές σάλτσες. Τα δοχεία με τα φαγητά ανανεώνονταν τάχιστα, οπότε είχαμε αρκετούτσικες επιλογές. Φάγαμε από δύο πιάτα γεμάτα και λίγο φρουτάκι. Ο ένας ο σκληροπυρηνικός καταβρόχθισε κανά κιλό γαρίδες. Αν σε αυτό προσθέσουμε και ένα ποτήρι που σπάσαμε, σιγουρεύομαι ότι οι σαμουράι θα μας είχαν φάει λάχανο αν καθόμασταν λίγο ακόμα.

Είχαμε πάρει πια τις απαραίτητες ανάσες. Η πλατεία Leicester όπως και οι γύρω δρόμοι έσφυζαν από ζωή. Πολύς κόσμος. Είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει. Αποφασίσαμε να περιπλανηθούμε στους τριγύρω εμπορικούς δρόμους. Βγήκαμε στο Piccadilly Circus και από εκεί στον αγαπημένο μου εμπορικό δρόμο του Λονδίνο, στη Regent St. Ένας δρόμος γεμάτος πολυτελή καταστήματα που στεγάζονται σε πανέμορφα νεοκλασικά κτήρια. Κάπου εκεί πετύχαμε και ένα κατάστημα της ελληνικής Folli Follie.

Μετά από λίγο στρίψαμε στην Beak St προκειμένου να κάνουμε και ένα πέρασμα από τη Carnaby St. Ένας υπέροχος πεζόδρομος γεμάτος pubs. Ενδιαφέροντα προσεγμένα μαγαζιά και πολύς κόσμος. Οι Λονδρέζοι ξέρουν να διασκεδάζουν, έστω και αν παραφέρονται μερικές φορές.
Βγήκαμε ξανά στην Regent St και συνεχίσαμε αριστερά στην Oxford St χαζεύοντας τις βιτρίνες και συγκρίνοντας το Λονδίνο με τους άλλους προορισμούς που έχουμε επισκεφτεί. Είχε περάσει η ώρα και εμείς είχαμε φτάσει στη στάση Marble Arch. Μπήκαμε στο μετρό με προορισμό το εξωτικό Tottenham. Και την σημερινή ημέρα διανύσαμε κάμποσα χιλιόμετρα και αυτό το βράδυ θα απήχαμε από νυχτοπερπατήματα.

Διαδρομές 4ης μέρας

​

εξαιρετικός "ξεναγός" και για Λονδινο!!!

 

[Triplover]

5η μέρα – Τετάρτη 9 Απριλίου 2014​

Σήμερα ο τόπος του εγκλήματος τοποθετείται στο χρηματοπιστωτικό κέντρο της πόλης, στο περίφημο City. Αποβιβαζόμαστε στη στάση St Paul’s της γραμμής Central. Πρώτη μας στάση θα είναι το Μουσείο του Λονδίνου.

Στο Μουσείο του Λονδίνου (http://www.museumoflondon.org.uk/london-wall/) παρουσιάζεται η μακρά ιστορία της πόλης από τότε που οι Ρωμαίοι την αποκαλούσαν Londinium μέχρι σήμερα. Διαθέτει εκθέσεις με έργα τέχνης, μοντέλα, φωτογραφίες και διαγράμματα, με ιδιαίτερη έμφαση σε αρχαιολογικά ευρήματα, αλλά και στην αστική ανάπτυξη και την κοινωνική και πολιτιστική ζωή του Λονδίνου. Ένα από τα καλύτερα σημεία είναι η παρουσίαση της Μεγάλης Πυρκαγιάς του 1666 και το πώς αυτή άλλαξε την πόλη. Το τελευταίο είναι κυρίως αυτό που συγκράτησα από το, κατά τα άλλα, συμπαθητικό μουσείο.

Μουσείο Λονδίνου

Η φωτιά που διήρκησε 4 μέρες του Σεπτέμβρη του 1666 ξεκινώντας από ένα φούρνο στη Pudding Lane έκαψε 13.200 σπίτια, 87 εκκλησίες, τον Καθεδρικό του Αγίου Παύλου και τα περισσότερα από τα διοικητικά κτήρια του City. Υπολογίζεται ότι οι 70.000 από τους 80.000 κατοίκους του City είδαν τα σπίτια τους να γίνονται στάχτη. Ευτυχώς οι νεκροί ήταν ελάχιστοι.

Είναι απίστευτο το πόσο μεγάλη ζημιά προκλήθηκε στην πόλη από μια φωτιά από ένα φούρνο. Είναι καταπληκτική η περιγραφή του Καζαντζάκη στο «Ταξιδεύοντας Αγγλία» για το πώς αντιλήφθηκε αρχικά τη φωτιά ένας Άγγλος διπλωμάτης. Όπως επίσης το πώς αυτή η καταστροφή αξιοποιήθηκε για να ανοικοδομηθεί η πόλη και να ανατείλουν προσωπικότητες, όπως ο Christopher Wren. Μετά από κάμποση ώρα και αφού είχαμε καταφέρει να χαθούμε μεταξύ μας, βρεθήκαμε και συνεχίσαμε την βόλτα μας στη περιοχή.

Σε λίγο ήμασταν κοντά στο Barbican σε μια υπέροχη περιοχή με σιντριβάνια, στο City of London School for Girls.

Μεταξύ Barbican και City of London School for Girls

Χαζέψαμε τα κτήρια και το νερό και αφού πήραμε μερικές ανάσες στα καθίσματα, κατευθυνθήκαμε προς την εκκλησία του Αγίου Παύλου. Η περιοχή είναι υπέροχη με μεγάλα και επιβλητικά κτήρια.

City

Ωστόσο χάνοντας κάπως την κατεύθυνσή μας βρεθήκαμε τελικά σε μια πλατεϊτσα που περιβάλλεται από υπέροχα κτήρια. Στα αριστερά η Τράπεζα της Αγγλίας, μπροστά το Royal Exchange, London (http://www.theroyalexchange.co.uk/) και τριγύρω διάφορα ωραία κτήρια. Το Royal Exchange στεγάζεται σε ένα επιβλητικό κτήριο του 1840 και φιλοξενεί γραφεία, καταστήματα πολυτελών ειδών και εστιατόρια. Στη μέση της πλατείας βρίσκεται ένα άγαλμα του Wellington πάνω σε άλογο.

Royal Exchange, London

Ως οικονομολόγος δεν μπορούσα παρά να επισκεφτώ το Μουσείο της Τραπέζης της Αγγλίας (http://www.bankofengland.co.uk/education/Pages/museum/visiting/default.aspx). Ήταν ενδιαφέρον για μένα ο τρόπος με τον οποίο προσπαθούσαν να κάνουν στο κόσμο κατανοητό έννοιες, όπως η νομισματική σταθερότητα μέσω ελέγχου των επιτοκίων και του πληθωρισμού με την χρήση παιχνιδιών. Δεν έδωσα για να είμαι ειλικρινής βάση σε άλλα θέματα, όπως η ιστορία του νομίσματός τους. Αφού συμπληρώσαμε ένα ερωτηματολόγιο αναχωρήσαμε.

Συνεχίσαμε ανηφορίζοντας προς Liverpool Street. Αφού προσπεράσαμε την Leadenhall Market, φτάσαμε σε λίγο στην St Mary Axe. Στον αριθμό 30 βρίσκεται ένα από τα αριστουργήματα του παγκοσμίου φήμης αρχιτέκτονα Sir Norman Foster, το Gherkin. Ένας ουρανοξύστης σε σχήμα αυγού ύψους 180 μέτρων που κατασκευάστηκε το 2004 για την ασφαλιστική εταιρία Swiss Re. Αγοράστηκε από κοινοπραξία εταιριών το 2007 έναντι £630 εκατ. καθιστώντας το πιο ακριβό κτήριο γραφείων στο Ηνωμένο Βασίλειο. Υπολογίζεται ότι η Swiss Re έβγαλε κέρδος περισσότερο από £300 εκατ.

Gherkin

Μετά από λίγη ξεκούραση σε μια μικρή πλατεία δίπλα στο κτήριο, συνεχίσαμε την περιπλάνησή μας στην περιοχή φτάνοντας μέχρι τους σταθμούς εισιτηρίων της Liverpool St προκειμένου κάποιοi εξ ημών να κλείσουμε τα εισιτήρια της επιστροφής για το Stansted. Ακολούθως μέσω της London Wall βγήκαμε στη Moortgate και μετά από ένα μικρό ποδαρόδρομο προσπεράσαμε την πλατεία που βρίσκεται η Τράπεζα της Αγγλίας με προορισμό το Monument.

Το πλήρες του όνομα είναι The Monument to the Great Fire of London (http://www.themonument.info/) και όπως είναι ξεκάθαρο είναι αφιερωμένο στη Μεγάλη Πυρκαγιά του Λονδίνου. Υπάρχει δυνατότητα να ανεβεί ο κόσμος πάνω για μια καλύτερη θέα της πόλης. Έχει είσοδο 4,00£ και συμπεριλαμβάνεται στην προσφορά 2 for 1. Το είδαμε από μακριά, χωρίς να μας συγκινήσει. Στρίψαμε στη Cannon Street και μετά από λίγο πήραμε το λεωφορείο για τον Καθεδρικό.

Ο μεγαλοπρεπής St Paul’s Cathedral (http://www.stpauls.co.uk/) χτίστηκε, μετά την Μεγάλη Πυρκαγιά του 1666, πάνω στο υψηλότερο λόφο της πόλης, τον Ludgate. Είναι ένας από τους μεγαλύτερους καθεδρικούς ναούς της Ευρώπης. Ο τρούλος του, που είναι δεύτερος σε μέγεθος μετά από αυτόν του Αγίου Πέτρου στη Ρώμη, προσφέρει καταπληκτική θέα.

St Paul’s Cathedral

Στην ίδια θέση προϋπήρχαν 4 άλλοι ναοί αφιερωμένοι στον Απόστολο Παύλο, οι οποίοι καταστράφηκαν όλοι από φωτιά (962, 1087, 1136 και 1666). Μετά την τελευταία καταστροφή αποφασίστηκε η ανέγερση ενός εξολοκλήρου νέου ναού. Ο Sir Christopher Wren, έχοντας σχεδιάσει περισσότερους από 50 ναούς στο City, ανέλαβε το εγχείρημα.

Ο καθεδρικός εντυπωσιάζει με το μέγεθός και την αρχιτεκτονική του. Πλήθος κόσμου κάθεται στα σκαλιά του, ενώ στην πλατεία παιδιά επιδίδονται σε κόλπα αλλά και βούτες στο skate.

St Paul’s Cathedral

Είχε ήδη πάει 16:00. Δεν προλαβαίναμε να μπούμε μέσα. Κινούμενοι περιμετρικά του ναού και θαυμάζοντας το αριστούργημα του Wren, είδαμε σε μία ταμπέλα ότι κατά τις 17:00 θα υπήρχε λειτουργία. Είχαμε μία ώρα στη διάθεσή μας και ήταν ευκαιρία να γλιτώσουμε και το αντίτιμο των £16,00.

Δεν θα καθόμασταν εκεί. Κατηφορίσαμε προς τον Τάμεση. Μπροστά μας η Millenium Bridge με το Tate Modern και πίσω ο καθεδρικός. Που να πρωτοκοιτάξεις... Πανέμορφες εικόνες σε ένα ηλιόλουστο Λονδίνο. Βγήκαμε στην απέναντι όχθη κινούμενοι ανατολικά. Πολύς κόσμος να κάνει την βόλτα του στις όχθες του ποταμού. Τουρίστες και ντόπιοι.

Προσπεράσαμε το Shakespeare's Globe (http://www.shakespearesglobe.com/), μια ανακατασκευή του Globe Theatre που είχε κατασκευαστεί το 1599 και καταρρεύσει το 1644. Μετά από κάνα 5λεπτο εκτραπήκαμε εκ της πορείας μας για τα μάτια του Borough Market (http://boroughmarket.org.uk/). Μέσα από στενάκια με υπέροχες pub και διάφορα άλλα μαγαζιά βγήκαμε στην αγορά. Αλλά και πάλι είχαμε καθυστερήσει. Ο κόσμος είχε φύγει και οι τελευταίοι μαγαζάτορες μάζευαν την πραμάτεια τους. Βλέποντας ένα πάγκο με διάφορες γεύσεις που υπόσχονταν πολλά, έκανα την κίνησή μου αλλά χυλόπιτα. Αρνήθηκαν ευγενικά να με εξυπηρετήσουν.

Βγήκαμε από τη Borough Market με επόμενη στάση τον Southwark Cathedral (http://cathedral.southwark.anglican.org/). Ο γοτθικός καθεδρικός του Σωτήρος και της Μαρίας (St Saviour and St Mary Overie) παρουσιάζει αρκετό ενδιαφέρον εξωτερικά αλλά και εσωτερικά. Υπάρχει ένα υπέροχο παράθυρο αφιερωμένο στον William Shakespeare, στο οποίο αναπαριστώνται σκηνές από τα έργα του, ενώ το Παρεκκλήσι Harvard, είναι αφιερωμένο στον ιδρυτή του ομώνυμο πανεπιστημίου John Harvard, ο οποίος γεννήθηκε και βαπτίστηκε στην συγκεκριμένη εκκλησία.

Αφού χαζέψαμε εσωτερικά τον ναό κάνοντας ένα ολιγόλεπτο διάλειμμα στα καθίσματά του, ανάψαμε ένα κεράκι και αναχωρήσαμε. Ήμασταν και πάλι στις όχθες του Τάμεση. Ο Tower Bridge πλησίαζε όλο και περισσότερο. Στην απέναντι πλευρά ο Πύργος του Λονδίνου και στα αριστερά του διάφοροι ουρανοξύστες προεξέχοντος του Gherkin. Εικόνες απαράμιλλης ομορφιάς.

Κάνοντας συχνά στάσεις για φωτογραφίες πετυχαίνουμε μια ομάδα απατεώνων «εδώ παπάς, εκεί παπάς, που είναι ο παπάς». Καλά οργανωμένοι έχοντας στο team γυναίκα, που το παίζει κουβάς, αλλά και έναν καλοντυμένο Ινδό με το δερμάτινο τσαντάκι στο χέρι, παριστάνοντας τον εργαζόμενο που μόλις σχόλασε από τη δουλειά του και κάνει μια στάση κερδίζοντας μερικά χρήματα.

Όπως έλεγε και ένας καθηγητής μικροοικονομικών στη σχολή, ο μοναδικός τρόπος να κερδίσεις σε τέτοιο παιχνίδι είναι να αποκλείεις την επιλογή στην οποία σε οδηγεί ο μάστορας και να επιλέγεις στην τύχη μία από τις δύο με πιθανότητα 50%. Αλλά πιο το νόημα να παίξεις ένα παιχνίδι με προσδοκώμενη απόδοση μηδέν;;;;

Μετά από ένα ευχάριστο μικροοικονομικό και στατιστικό διάλειμμα, αντικρίσαμε το HMS Belfast (http://www.iwm.org.uk/visits/hms-belfast), ένα βετεράνο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου που σήμερα λειτουργεί ως μουσείο. Έχει είσοδο £15.50. Δεν μας ενδιέφερε παρόλο που είχαμε και τον ναυτικό της παρέας.

HMS Belfast

Μερικά μέτρα πιο μπροστά βρίσκεται το City Hall, ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον αρχιτεκτονικό δημιούργημα του Foster, που κατασκευάστηκε το 2002 και αποτελεί το Δημαρχείο του Λονδίνου.

Δίπλα στο City Hall

Ήμασταν μια ανάσα από το Tower Bridge (http://www.towerbridge.org.uk/TBE/EN/). Από όπου και να τη κοιτάξεις, μαγεύεσαι από τα κάλλη της.

Tower Bridge

Η κατασκευή της γέφυρας ολοκληρώθηκε το 1894 για να επιτρέπει τα μεγάλα πλοία να διέλθουν από το σημείο, καθώς υπάρχει μηχανισμός προκειμένου να ανοίγει η γέφυρα. Στις μέρες μας ανοιγοκλείνει περίπου 1000 φορές το χρόνο. Υπάρχει δυνατότητα επίσκεψης του εσωτερικού των δύο πανέμορφων πύργων που κρύβουν τον μηχανισμό ανέλκυσής της με την καταβολή £8,00. Σημειωτέον ότι περιλαμβάνεται και αυτό το αξιοθέατο στην προσφορά 2 for 1.

Μερικές εικόνες από την Tower Bridge

Είχαμε αργήσει οριακά και για αυτό. Ωστόσο, δεν μας πείραξε καθώς δεν ήταν και ιδιαίτερα ψημένη η παρέα. Αφού διήλθαμε την γέφυρα χαζεύοντας και από πιο κοντά τους πύργους, φτάσαμε μετά από μερικά μέτρα στο Πύργο του Λονδίνου.

City Hall και Shard από την Tower Bridge

Ο Tower of London (http://www.hrp.org.uk/TowerOfLondon/) αποτελεί ένα από τα μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO. Το παλαιότερο τμήμα του πύργου, ο White Tower κατασκευάστηκε ως φρούριο από τον Γουλιέλμο τον Κατακτητή. Διάφοροι βασιλείς το επέκτειναν και το οχύρωσαν με πύργους για να αποτελέσει ένα ασφαλές κάστρο για τη διαμονή τους, αλλά και φυλακή για τους πολιτικούς τους αντιπάλους. Τρεις βασίλισσες έχουν εκτελεστεί εδώ. Φυλάσσονται κοσμήματα της Βασιλείας, όπως και μέρος του προσωπικού οπλοστασίου των βασιλέων. Έχει είσοδο £20 και περιλαμβάνεται στην 2 for 1.

Tower of London

Είχαμε αποφασίσει να μην μπούμε μέσα. Κινηθήκαμε πλευρικά βγάζοντας διάφορες φωτογραφίες. Κάποια στιγμή ξαναπετυχαίνουμε τους απατεώνες «παπάδες». Είχαμε αρχίσει να κατευθυνόμαστε στον Άγιο Παύλο. Βγαίνοντας στο δρόμο προσπεράσαμε διάφορες μπυραρίες στις οποίες τα κουστουμαρισμένα στελέχη του City έπιναν τις μπυρίτσες τους, πολλές φορές και όρθιοι έξω από τα μαγαζιά. Από τις εικόνες της καθημερινότητας που λάτρεψα και συγκράτησα.

Η κούραση ήταν αισθητή. Μπήκαμε σε αστικό από την Great Tower St το οποίο μας άφησε έξω από τον Καθεδρικό του Αγίου Παύλου. Κάναμε ακόμα μια απόπειρα να μπούμε στην εκκλησία. Αλλά πουθενά είσοδος. Ίσως είχαμε αργήσει λίγο. Ή μάλλον η λειτουργία τους διαρκούσε λίγη ώρα. Αφού κάναμε μια γύρα του ναού κάτσαμε στην πλατεία χαζεύοντας τους αυριανούς σταρ του skate σε κόλπα δίχως προηγούμενο. Ωστόσο, ένας μικρός δαίμονας κέρδισε το βραβείο του φιγουρατζή. Πολύ βούτα και πολλά νεύρα. Δεν ξέρω πώς τη γλίτωσε το skate από τόσες φορές που το πετούσε κάτω.

Πήραμε το μετρό με προορισμό το Piccadilly Circus. Είχαμε ανοιχτούς λογαριασμούς με το Lillywhites. Κάτσαμε ένα δίωρο δοκιμάζοντας τόσα και τόσα και τελικά κάναμε τις αγορές μας. Παπούτσια, κοντομάνικα, φούτερ, παντελόνια. Από όλα είχε ο μπαξές. Είχε έρθει η ώρα της ξεκούρασης. Μετρό για χόστελ και, τι άλλο;;; Μα φυσικά ανάλατα μακαρόνια από τα θαυματουργά χεράκια του Κώστα του Μάγειρα που τα ετοίμαζε μπαμ μπαμ.

Κάναμε το ντουσάκι μας, ξεκουραστήκαμε καμία ωρίτσα και βγήκαμε έξω για το τελευταίο μας νυχτοπερπάτημα ως Λονδρέζοι, αφού την άλλη μέρα θα αναχωρούσαμε κατά τις 01:30. Ο ένας της παρέας είχε βγει νοκ άουτ. Οι τρεις σκληροπυρηνικοί Θεσσαλονικείς ξεχύθηκαν στα μονοπάτια του Tottenham με προορισμό το Soho. Μετά από μεγάλη ταλαιπωρία, καθώς πήραμε μεταξύ άλλων και λάθος αστικό, φτάνουμε στη Leicester Square.

Ψάχνοντας για κανένα καλό κλαμπάκι εν τέλει καταλήξαμε στο Zoo Bar & Club (13-17 Bear St). O τύπος έξω από το μπαρ μας υπόσχεται μειωμένη είσοδο £7-8 συν μπύρα. Έλα όμως που αφού πληρώσουμε η ταμίας δεν μας δίνει κανένα κουπόνι – χαρτάκι. Τη ρωτάω πώς θα πάρουμε την μπύρα;;;; Μου λέει: «Ποια μπύρα; Δεν υπάρχει μπύρα». Βγαίνω έξω, πιάνω τον μπράβο και του λέω: «Καλά δεν μας είπες είσοδο με μπύρα;» Έκανε τον Κινέζο. Μου λέει: «Καλά πάρτε σφηνάκια». Κακή αρχή. Με απατεώνες και νταβατζήδες μπλέξαμε.

Ο χώρος του μαγαζιού ήταν νορμάλ και η μουσική καλή. Σε λίγο, μας λένε να κατεβούμε στο υπόγειο χώρο, διότι το πάνω έκλεινε. Ωραία ήταν κάτω. Δυνατή καλή κλαμπ μουσική και κάμποσος κόσμος. Οι μπύρες ήταν σχετικά φθηνές. £3 αν θυμάμαι καλά. Εννοείτε πώς απαγορευόταν να στηρίξεις τα μπουφάν σου, όπως γίνεται στα δικά μας μαγαζιά. Πάνε τα παιδιά και τα δίνουν στο τμήμα έναντι £2.

Μετά από λίγο προσέχουμε μια παρέα γυναικών με δύο μαυρούλες να ξεχωρίζουν. Αδύνατες πολύ εμφανίσιμες κοπέλες με κορμιά λαμπάδες. Σε μια παρέα με 50αρηδες κουστουμαρισμένους ο,τι να ‘ναι τύπους. Έδιναν την εικόνα βίζιτας ή συνοδών. Έλα όμως που σε λίγο παίρνουμε χαμπάρι ότι οι κοπέλες άλλαζαν ανδροπαρέες με ταχύτατους ρυθμούς. Με μαεστρικό τρόπο απομονώνονταν στο μπαρ και περίμεναν αυτούς που θα τις προσέγγιζαν. Μόλις βρισκόταν αυτός, ξεκινούσε το πάρτι με τις σαμπάνιες και το ανεξέλεγκτο κέρασμα του μισού μαγαζιού που τύχαινε να το ξέρουν. Οι μπράβοι τις κοιτούσαν και γελούσαν. Κλαμπ σου λέει. Χειρότερο από κωλόμπαρο στη Βουλγαρία. Έγδυσαν κάμποσους. Τραγικές καταστάσεις. Δεν ήξερες εν τέλει ποιες από τις κοπέλες, όμορφες και άσχημες, που κυκλοφορούσαν στο μαγαζί ήταν του μαγαζιού και ποιες πελάτισσες. ΜΑΚΡΙΑΑΑΑΑΑΑ. Από τις πιο άσχημες εικόνες που έχω συναντήσει στα ταξίδια μου.

Στο τέλος, αφού με δυσκολία επέστρεψαν τα μπουφάν των παιδιών αναχωρήσαμε από το μαγαζί με τη τελευταία μπύρα στο χέρι. Στην έξοδο μας λένε ότι πρέπει να καταναλωθούν τα ποτά εντός του μαγαζιού. Πίνουμε τις μπύρες μπροστά τους και φεύγουμε.

Κατευθυνόμαστε στις στάσεις των λεωφορείων της Charing Cross Rd. Πολύς κόσμος και αρκετοί από αυτούς ντίρλα. Εικόνες απείρου κάλλους. Όπως μια κοπέλα που έκανε την φυσική της ανάγκη υπό την κάλυψη του φίλου της επί της προαναφερθείσας κεντρικότατης και με αρκετό κόσμο οδού.

Με αυτές τις σκηνές απείρου κάλλους ολοκληρώθηκε και η σημερινή μας μέρα στο Λονδίνο.

Ο χάρτης της 5ης μέρας

​

 

[Triplover]

6η μέρα – Πέμπτη 10 Απριλίου​

Ως συνήθως, ξυπνήσαμε κατά τις 8:30. Αυτή θα ήταν η τελευταία μας μέρα στο Λονδίνο. Αφού φάγαμε το πρωινό μας, αναχωρήσαμε για το St’ Paul’s. Την προηγούμενη μέρα δεν είχαμε κατορθώσει να εισέλθουμε στο καθεδρικό. Έτσι θα ξεκινούσαμε από εκεί. Θα μπαίναμε οι δύο. Οι άλλοι δύο περίμεναν στην πλατεία. Μπήκαμε μέσα στο ναό και εν τέλει αποφασίσαμε να μην δώσουμε τις £16. Ρίξαμε μια ματιά και αποχωρίσαμε. Φάνηκε αρκετά μεγαλοπρεπές χωρίς να μας εντυπωσιάσει όμως, τουλάχιστον μέχρι το σημείο που μπορέσαμε να δούμε.

Είχαμε αποφασίσει να αφιερώσουμε την τελευταία μας μέρα στο Greenwich. Έλα όμως που στις σημειώσεις μου είχα τσεκαρισμένο τον τρόπο μετάβασης από το χόστελ και όχι από το City. Αφού αλλάξαμε δύο αστικά και κινούμασταν προς Liverpool St, ξεδιάλυνα τον χάρτη και βρήκα τον τρόπο μετάβασης. Μετρό από Liverpool St προς Bank και από εκεί DLR προς Lewisham. Πήραμε το DLR προς Woolwich Arsenal και από τη στάση Poplar, και αφού προηγουμένως είχαμε μπερδέψει τις γραμμές, μπήκαμε στο σωστό τρένο. Αξίζει να αναφερθεί ότι τις χάρτινες travelcard δεν τις ακυρώσαμε κάπου. Δεν ξέρω αν ήμασταν παράνομοι.

Μετά από μερικά λεπτά φτάσαμε στο Cutty Sark (http://www.rmg.co.uk/cuttysark). Μια υπέροχη ηλιόλουστη μέρα. Μια ανάσα από την έξοδο του σταθμού του DLR, το θηριώδες ιστορικό πλοίο Cutty Sark, από το οποίο παίρνει το όνομά του και το γνωστό ουίσκι. Ναυπηγήθηκε το 1869 με σκοπό να χρησιμοποιηθεί για το εμπόριο τσαγιού με την μακρινή Ανατολή, κυρίως Κίνα και Ινδία. Πραγματοποίησε το πρώτο του μεγάλο ταξίδι με προορισμό τη Σαγκάη το 1870 μεταφέροντας μπύρα και κρασί και φέρνοντας πίσω τσάι. Σήμερα λειτουργεί ως μουσείο.

Cutty Sark

Αφού βγάλαμε μερικές φωτογραφίες προσπεράσαμε το Discover Greenwich Visitor Centre, κινούμενοι στο απέραντο και γαλήνιο πράσινο. Μετά από μερικά μέτρα βρισκόμασταν μπροστά στο Old Royal Naval College (http://www.ornc.org/). Ένα υπέροχο συγκρότημα κτηρίων που σχεδιάστηκε από τον Christopher Wren και ανεγέρθη μεταξύ 1696 και 1712. Μέχρι το 1869 λειτουργούσε ως ναυτικό νοσοκομείο, ενώ από το 1873 έως το 1998 αποτέλεσε την έδρα του Βασιλικού Ναυτικού Κολεγίου. Σήμερα ένα μέρος των κτηρίων έχει παραχωρηθεί στο Πανεπιστήμιο του Greenwich, ενώ ένα άλλο είναι ανοιχτό στο κοινό.

Συνεχίσαμε και κινούμενοι ανάμεσα στα διάφορα κτήρια του Πανεπιστημίου βγήκαμε στην Romney Rd. Η κούραση όλων των ημερών είχε βαρύνει τα πόδια μας. Ήμασταν έξω από το υπέροχο Εθνικό Ναυτικό Μουσείο. Οι δύο κάθισαν στα παγκάκια να ξεκουραστούν και εγώ με τον μάγειρα μπουκάραμε για μια μικρή ξενάγηση στο μουσείο.

Το National Maritime Museum (http://www.rmg.co.uk/national-maritime-museum), έχοντας ανοίξει το 1937, αποτελεί το μεγαλύτερο ναυτικό μουσείο του κόσμου και περιγράφει την μακρά ναυτική παράδοση της Μεγάλης Βρετανίας. Αποτελεί ένα ενδιαφέρον μουσείο, στο οποίο περισσότερο επικεντρώθηκα σε ό,τι είχε να κάνει με τις εμπορικές δραστηριότητες της ναυσιπλοΐας.

National Maritime Museum

Μετά από περίπου μία ώρα και κάτι, εγκαταλείψαμε τους χώρους του μουσείου. Οι εικόνες ήταν υπέροχες. Τόσο πράσινο και ο λόφος μπροστά μας. Πλήθος κόσμου να ξαπλώνει στο γρασίδι. Μικρά παιδιά να παίζουν ανέμελα. Περνώντας από το πάρκο ανεβήκαμε στο λόφο.

Greenwich Park

Εκεί βρίσκεται το Βασιλικό Αστεροσκοπείο του Greenwich (http://www.rmg.co.uk/royal-observatory), που από το 1998 λειτουργεί ως μουσείο και αποτελεί τμήμα του Εθνικού Ναυτικού Μουσείου. Ιδρύθηκε το 1675 με σκοπό την ανάπτυξη τεχνικών και οργάνων που να μπορούσαν να διαβάζουν τη θέση των ουράνιων σωμάτων, ώστε να βρίσκεται το κάθε φορά ζητούμενο γεωγραφικό μήκος των τόπων, τελειοποιώντας έτσι τη τέχνη της ναυσιπλοΐας. Από το Greenwich περνά ο μηδενικός ισημερινός, ενώ και το GMT (Greenwich Mean Time) παίρνει την ονομασία του από εκεί. Από το 2007 λειτουργεί το Πλανητάριο «Peter Harrison». Έχει είσοδο £7.

Μετά από τόσες μέρες ξεναγήσεων, δεν είχαμε τα ψυχικά αποθέματα ούτε τη διάθεση για άλλο μουσείο. Άλλωστε ο λόφος προσέφερε εκπληκτική θέα. Κόσμος πολύς, ξαπλωμένος στο γρασίδι, να θαυμάζει το Λονδίνο από μακριά. Οι δύο πύργοι του Old Royal Naval College ξεχώριζαν μεταξύ των υπέροχων κτηρίων του Greenwich. Στο βάθος οι επιβλητικοί ουρανοξύστες του Canary Wharf, ενώ στα αριστερά και πίσω από τα νερά του Τάμεση, ο Shard, ο Gherkin και άλλα γιγάντια κτήρια.

Μερικές εικόνες από το λόφο Greenwich

Ξαπλώσαμε και εμείς στο λόφο να ανακουφίσουμε τα ταλαιπωρημένα μας κορμιά, απολαμβάνοντας τις μαγευτικές εικόνες που προσέφερε η φύση και η Λόντρα. Βγάλαμε τις φωτογραφίες μας και κατηφορίσαμε προς το σταθμό των τραίνων μέσω της King William Walk.

Μετά από δύο στάσεις και συγκεκριμένα στην Mudchute, κατεβήκαμε από το τρένο προκειμένου να γνωρίσουμε τα Docklands. Η περιοχή τα τελευταία 30 χρόνια έχει γνωρίσει τεράστια ανάπτυξη και έχει εξελιχθεί σε μεγάλο επιχειρηματικό αλλά και οικιστικό κέντρο. Το υγρό στοιχείο με τις τόσες προβλήτες είναι εντονότατο προσδίδοντάς της ιδιαίτερη γοητεία. Αν σε αυτό προσθέσουμε και το πλήθος ουρανοξυστών προκύπτει ένα άκρως ελκυστικό μείγμα.

Κινηθήκαμε ανατολικά από τη στάση. Περιπλανιόμασταν στους δρόμους με κατεύθυνση το Canary Wharf. Μια ήσυχη περιοχή με οικίες. Μετά από μια περιπλάνηση ολίγων λεπτών, βρεθήκαμε στην Millwal Outer Dock. Κινηθήκαμε περιμετρικά φτάνοντας στην Pepper St, μέσω της οποίας περάσαμε στην άλλη πλευρά. Το πέρασμα από τη γέφυρα προσέφερε μια από τις πιο ωραίες εικόνες της εκδρομής μας. Κοντοσταθήκαμε χαζεύοντας τους ουρανοξύστες και το ήρεμο νερό.

Pepper St

Συνεχίσαμε την περιπλάνηση στα Docklands. Έχοντας περάσει τόσα και τόσα ρεύματα, τόσες και τόσες προβλήτες, είχαμε φτάσει πια στη καρδιά του Canary Wharf, στη Westferry Circus, μια ανάσα από τον Τάμεση. Ο ήλιος είχε πια δύσει. Καθίσαμε στα καθίσματα που υπήρχαν στην πλατεία. Η εκπληκτική θέα, τόσο του Λονδίνου, όσο και των ουρανοξυστών της περιοχής αποζημίωνε τα τόσα χιλιόμετρα ποδαρόδρομου.

Westferry Circus

Τα Docklands για εμάς δεν τελείωναν εδώ. Βολτάραμε για κάμποση ώρα ακόμα μέχρι που φτάσαμε στη στάση Limehouse, όπου και επιβιβαστήκαμε στο DLR. Προορισμός μας θα ήταν η στάση Queensway. Είχαμε την αίσθηση ότι εκεί βρισκόταν το Hard Rock Café της πόλης, το πρώτο Hard Rock Café στον κόσμο. Είχαμε υποσχεθεί σε έναν φίλο ένα κοντομάνικο της γνωστής αλυσίδας.

Ήμασταν πια έξω από τη στάση, λίγα μέτρα από το Hyde Park. Τριγύρω υπάρχουν καταστήματα με αναμνηστικά, τα οποία τιμήσαμε για τις τελευταίες μας αγορές. Η πείνα είχε αρχίσει να μας καταβάλει. Προτιμήσαμε να μην κάτσουμε σε κάποιο από τα πολλά ethnicμαγαζιά που υπήρχαν στο δρόμο. Πήραμε διάφορα λουκανικάκια από το supermarket και αφού τα φάγαμε, αρχίσαμε την αναζήτηση του Hard Rock Café.

Ρωτώντας κανά δυο περαστικούς συνειδητοποιήσαμε ότι κάπου είχαμε κάνει λάθος και ήμασταν αρκετά μακριά. Αυτό το βράδυ δεν θα βγαίναμε, καθώς θα αναχωρούσαμε αρκετά νωρίς. Έτσι αποφασίσαμε να καθίσουμε στη Black Lion pub επί της Bayswater 123. Μια ιστορική pub που στεγάζεται σε ένα κτήριο του 1704 και στην οποία διακοσμητικά κυριαρχεί το ξύλο. Υπέροχη ατμόσφαιρα και πολύς κόσμος. Ακόμα δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τις ανερχόμενες Γερμανίδες που είχαν κλείσει όλο το πάνω μέρος της μπυραρίας.

Αφού ήπιαμε τις μπυρίτσες μας, μετά από ένα υπέροχο δίωρο αναχωρήσαμε. Θέλαμε μια τελευταία τζούρα Piccadilly. Γεμάτοι τόσες εικόνες, τόσα συναισθήματα που συνοδεύουν το τέλος, βγάλαμε τις τελευταίες μας φωτογραφίες και αναχωρήσαμε για το κοσμοπολίτικο Tottenham με την γραμμή Piccadilly και προορισμό το Manor House και από εκεί το αστικό με νούμερο 279.

Στάση Manor House

Αυτό ήταν. Το Λονδίνο τελείωνε εδώ για μας. Όλα τα καλά κάποια στιγμή τελειώνουν λέει ο σοφός λαός. Βγάλαμε μερικές ακόμα φωτογραφίες έξω από το Bell & Hare Hostel.

Bell & Hare Hostel

Το μπαρ – ρεσεψιόν δεν είχε κλείσει ακόμα. Περίμεναν εμάς. Παραδώσαμε τα κλειδιά παίρνοντας πίσω την εγγύηση των £20 και τυπώσαμε τις κάρτες επιβίβασης της διαδρομής Βαρσοβία – Θεσσαλονίκη. Ωραία σύμπτωση ότι η κοπέλα που δούλευε στη ρεσεψιόν ήταν Πολωνέζα. Μας εκθείασε ολίγον την πατρίδα της και μας ευχήθηκε καλή διαμονή. Τις καληνυχτίσαμε και ανεβήκαμε στο δωμάτιό μας.

Μετά από ένα τελευταίο χαλαρωτικό λονδρέζικο ντουσάκι και άλλη μια σκέτη μακαρονάδα (φυσικά ανάλατη), ετοιμάσαμε τα πράγματά και ξαπλώσαμε για μια ωρίτσα.

Ξυπνητήρι 1:15. Γρήγορα γρήγορα πήραμε τα πράγματα μας και αφού ελέγξαμε καμία 15αριά φορές μην ξεχάσαμε τίποτα, βγήκαμε στη στάση και πήραμε το 149 που θα μας άφηνε μετά από κάμποση ώρα στη στάση των λεωφορείων της Liverpool St. Κατά τις 3 παρά αναχωρήσαμε για το Stansted με το πούλμαν της Terravision.

Στο αεροδρόμιο γινόταν ο κακός χαμός. Πάρα πολύς κόσμος. Τόσες πολλές αναγγελίες αναχωρήσεων. Κατατοπιστήκαμε εντοπίζοντας το σημείο αναχώρησής μας και, αφού βρήκαμε μια γωνιά, ξαπλώσαμε να κοιμηθούμε. Η εκδρομή μας δεν τελείωνε εδώ. Είχαμε ακόμα μιάμιση μέρα στη πρωτεύουσα της Πολωνίας.

Κατά τις 5:00 ξεκινήσαμε τον έλεγχο των αποσκευών και μετά από κάμποση ώρα αλλά και περπάτημα στο αεροδρόμιο επιβιβαστήκαμε στο αεροπλάνο που θα μας μετέφερε στον επόμενό μας προορισμό. Στις 6:10 αναχωρήσαμε και σε περίπου 2 ώρες θα ήμασταν στη Βαρσοβία.

Η τελευταία μας μέρα επί χάρτου

​

 

[menta]

Πάντα τέτοια παιδιά. Μια

Εσείς ως Κρητικιά μπορείτε να καταλάβετε τι γίνεται το καλοκαίρι σε κάποιον που κατοικεί στην Κρήτη. Επισκέψεις και πάλι επισκέψεις. Ξεναγός έχω γίνει. Αλλά επειδή τους εστειλα μια βολτίτσα στο λιμάνι το Χανίων, καιρός να συνεχίσουμε την ημιτελή δουλειά μας.

Πάντα τέτοια παιδιά.Μιά ερώτηση να σας κάνω:στα youth hostel μένουν νέοι καποιας ηλικίας η ολων των ηλικιών?

 

[Triplover]

Συνήθως είναι άτομα 18-30 περίπου. Έχω συναντήσει και μεγαλύτερους. Ορισμένα hostel έχουν πολιτική όσον αφορά τις ηλικίες. Τώρα δεν θυμάμαι να έχω πετύχει 40αρι, αλλά σίγουρα υπάρχουν και αυτοί.

 

[jimp]

Από την τελευταία αυτή ημέρα και μετά έχεις ξαναφάει μακαρόνια ή τα έχεις σιχαθεί;

 

[Triplover]

Χαχα σκέτα μακαρόνια δεν ξανάφαγα. Μόνο μακαρόνια με κιμά και φυσικά μπόλικο αλάτι. Πάντως ο μάγειρας πρότεινε και πιο γκουρμεδιάρικα πιάτα ισχυριζόμενος ότι θα τα ετοιμάσει μπαμ μπαμ

 

[Vegerazaros]

Παλι δεν καταλαβα πως πας στο Γκρινουιτς ( ουτε και στην ιστορια του Giannismits το ειχα καταλαβει) αλλα δεν πειραζει θα σε ξαναρωτήσω...αρχες Δεκεμβρη... Η πρεπει να παρω ενα χαρτη που να μην εχει μονο το κεντρο του Λονδινου... Μπραβο ρε παιδια..αυτα ειναι ταξιδια!!!..οχι τα αλλα που πανε μονο για τα ξιδια...

Συνήθως είναι άτομα 18-30 περίπου. Έχω συναντήσει και μεγαλύτερους. Ορισμένα hostel έχουν πολιτική όσον αφορά τις ηλικίες. Τώρα δεν θυμάμαι να έχω πετύχει 40αρι, αλλά σίγουρα υπάρχουν και αυτοί.

50 σαν και μενα!...ειχα κλεισει σε μονοκλινο στην Ελβετία πχ ..αλλα γνωρισα αλλη μια Ιταλιδα που μαλλον ηταν και πιο μεγαλη απο μενα και ειχε κρεβατι σε δωματιο με πιο πολλα κρεβατια και το 1/3 τις τιμής που πληρωσα εγω... Δεν υπαρχει οριο ηλικιών, υποτίθεταιαι οτι οι πιο μεγαλες ηλικίες εχουν και τα οικονομικα τους καλλίτερα για να προτιμούν ξενοδοχειο..