Dorotija
Member
- Μηνύματα
- 1.297
- Likes
- 701
- Επόμενο Ταξίδι
- Να είναι η Κρακοβία?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Yemen
Περιεχόμενα
Δεν περίμενα ποτέ ότι θα άνοιγα θέμα να γράψω για την Κω. Ειδικά μάλιστα όταν δεν έχω γράψει για άλλα κι άλλα νησιά, λατρεμένα μου. Αν με ρωτήσεις για την Κω, θα σου πω ότι αν δεν είσαι παντρεμένος με παιδιά, ολλανδός τουρίστας ή φαντάρος/ΕΠΟΠ/αξιωματικός, δεν σου μένουν και πολλοί λόγοι για να την επισκεφτείς… Παρόλα αυτά, βλέποντας πόσο ελάχιστες υπάρχουν πληροφορίες, κι αυτές κατόπιν δικής μου ερώτησης και αναμεμιγμένες με σκόρπιες αναμνήσεις από το στρατό
, έκρινα ότι ένα νησί τόσο γνωστό στους ξένους όσο αυτό, καλό θα ήταν να έχει το δικό του περίπτερο στο τουριστικό πανόραμα του Travelstories!
Πριν ξεκινήσω να πω ότι δεν πρόκειται για καθαρόαιμη ταξιδιωτική ιστορία, παρά για μια μικρή συρραφή σκόρπιων εντυπώσεων και εικόνων από τις δύο τετραήμερες επισκέψεις μου στο νησί, μια το 2008 και μία φέτος -μόλις γύρισα για την ακρίβεια- που έχει σκοπό να εισάγει κάποιον παντρεμένο με παιδιά, φαντάρο/ΕΠΟΠ/αξιωματικό ή, γιατί όχι, ολλανδό τουρίστα, στις επιλογές που έχει στο νησί.
Κως, λοιπόν, τρίτο σε μέγεθος νησί των Δωδεκανήσων μετά τη Ρόδο και την Κάρπαθο αλλά δεύτερο σε φήμη, σε πληθυσμό και, κατά πολλούς, σε σπουδαιότητα. Αυτό που την κάνει διεθνώς διάσημη είναι ότι από τα σπλάχνα της βγήκε ο πατέρας της Ιατρικής Ιπποκράτης, ο οποίος τιμάται στο νησί αρκετά μπορώ να πω… Προπύργιο των Ιωαννιτών Ιπποτών, αν και ήσσονος σπουδαιότητας, συγκριτικά κιόλας με τη γειτονική Ρόδο, όπως θα αναφέρω παρακάτω. Παράδεισος των allinclusiveresorts, που εδώ έχουν την τιμητική τους, κάτι που φέρνει την Κω στις πρώτες θέσεις για οικογενειακές διακοπές. Κάτι άλλο εξίσου γνωστό με τα προηγούμενα (ίσως και ακόμα πιο γνωστό) είναι τα παρατράγουδα των βορειοευρωπαίων τουριστών στην Καρδάμαινα, εφάμιλλα σχεδόν με τα αντίστοιχα στο Φαληράκι της Ρόδου, απλώς χωρίς τόσο τραγικά συμβάντα. Κάνε μια βόλτα στο εκεί beachbar Αύγουστο μήνα, και άμα βρεις μελαχρινό κεφάλι, εγώ θα παρατήσω το γράψιμο και θα πάω να μαζεύω μήλα στο Πήλιο. Εντάξει, υπερβάλλω, μπορεί και να δεις κανέναν μαυριδερό, αλλά μάλλον θα είναι ο σερβιτόρος.
Πως θα πας;
Όπως συνήθως. Η θα δέσεις στο λιμάνι, ή θα «δέσεις» στον Κρατικό Αερολιμένα Κω «Ιπποκράτης». Στην πρώτη περίπτωση, αρωγός σου προς το παρόν είναι κατά βάση η BlueStar, άντε και η ΑΝΕΚ, και έχεις περίπου 10 ώρες ταξίδι μπροστά σου. Στη δεύτερη περίπτωση, φυσικά Aegean/OlympicAir και μια σαραντάλεπτη πτήση.
Την περασμένη φορά που πήγα, σε μια στιγμή μεγάλης έμπνευσης, απαράμιλλου θάρρους και τραγικής αφραγκίας είχα επιλέξει τα πλοία του one-and-only Αγούδημου να με οδηγήσουν στην Κω. Είχα επιβιβαστεί 7 το απόγευμα της Παρασκευής φρέσκια φρέσκια και χαρωπή και είχα βγει 1 το μεσημέρι του Σαββάτου, ταλαιπωρημένη, τσαλακωμένη, πανβρώμικη και με μάτι θολό. Αυτή τη φορά, είπα να μην κάνω το παλικάρι –άλλωστε, με τα ?55 της Aegean δεν χρειαζόταν κιόλας. Σε μισή ώρα βρισκόμουν στο νησί! Από το αεροδρόμιο ξεκινούν λεωφορεία σε τακτά χρονικά διαστήματα που σε μεταφέρουν, έναντι ?2,90 στην πόλη της Κω.
ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ ΓΙΑ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ!!!
Αν αυτό ήταν μια κανονική ταξιδιωτική ιστορία, σε αυτό το σημείο θα έκανα μια μακροσκελέστατη περιγραφή του πως έφτασα στο αεροδρόμιο 1ώρα και 20 λεπτά πριν την πτήση μου για να είμαι χαλαρή και να έχω χρόνο και πως, παρόλα αυτά, βρέθηκα να τρέχω στους διαδρόμους του Ελ. Βενιζέλος ώστε να είμαι ο τελευταίος επιβάτης που πέρασε πριν κλείσει η πύλη. Κι επειδή βλέπω ότι κρυφογελάτε και σκέφτεστε ότι απλώς ξεχάστηκα στα dutyfreeστο μεσοδιάστημα, εν συντομία θα αναφέρω, έτσι για την ιστορία, ότι όλη αυτήν την ώρα την πέρασα όρθια και τιμωρία μπροστά στην εκτυφλωτικά λευκή οδοντοστοιχία του τζεκινατζή της Aegean, ο οποίος προσπαθούσε εναγωνίως να βρει το Χαμένο Αριθμό Επιβάτη που αντιστοιχούσε στο όνομα μου. Φύσαγε, ξεφύσαγε, κοίταγε ξανά και ξανά την ταυτότητα μου, κόντεψε να μπει μέσα στον υπολογιστή, επιστράτευσε τις δύο κοπέλες στα γκισέ εκατέρωθεν του, έφερε την υπεύθυνη, σήκωσε τον άνθρωπο από το απέναντι γραφείο της εταιρείας, έκανε τουλάχιστον επτά τηλεφωνήματα, με διαβεβαίωσε ισάριθμες φορές ότι λύνεται το πρόβλημα και ότι θα πετάξω κανονικά (όσο για αυτό δεν υπήρχε αμφιβολία, θα πετούσα, ακόμα και με την Alitalia), μέχρι που, λίγο πριν κατέβει να συνδράμει ο διευθυντής του αεροδρομίου, ο Θόδωρος ο Βασιλάκης και ο ίδιος ο Υπουργός Μεταφορών, ή τέλος πάντων λίγο πριν χάσω την πτήση, Ω του θαύματος! ο αριθμός βρέθηκε, η κάρτα επιβίβασης τυπώθηκε και ήμουν έτοιμη να αρχίσω στους διαδρόμους του Ελ. Βενιζέλος ένα σπριντ που θα το ζήλευε μέχρι και ο BenJohnson.
ΟΥΦ κι αφού τα είπα και ξεθύμανα, φτάνω στην Κω, επιτέλους!!!!
, έκρινα ότι ένα νησί τόσο γνωστό στους ξένους όσο αυτό, καλό θα ήταν να έχει το δικό του περίπτερο στο τουριστικό πανόραμα του Travelstories!Πριν ξεκινήσω να πω ότι δεν πρόκειται για καθαρόαιμη ταξιδιωτική ιστορία, παρά για μια μικρή συρραφή σκόρπιων εντυπώσεων και εικόνων από τις δύο τετραήμερες επισκέψεις μου στο νησί, μια το 2008 και μία φέτος -μόλις γύρισα για την ακρίβεια- που έχει σκοπό να εισάγει κάποιον παντρεμένο με παιδιά, φαντάρο/ΕΠΟΠ/αξιωματικό ή, γιατί όχι, ολλανδό τουρίστα, στις επιλογές που έχει στο νησί.
Κως, λοιπόν, τρίτο σε μέγεθος νησί των Δωδεκανήσων μετά τη Ρόδο και την Κάρπαθο αλλά δεύτερο σε φήμη, σε πληθυσμό και, κατά πολλούς, σε σπουδαιότητα. Αυτό που την κάνει διεθνώς διάσημη είναι ότι από τα σπλάχνα της βγήκε ο πατέρας της Ιατρικής Ιπποκράτης, ο οποίος τιμάται στο νησί αρκετά μπορώ να πω… Προπύργιο των Ιωαννιτών Ιπποτών, αν και ήσσονος σπουδαιότητας, συγκριτικά κιόλας με τη γειτονική Ρόδο, όπως θα αναφέρω παρακάτω. Παράδεισος των allinclusiveresorts, που εδώ έχουν την τιμητική τους, κάτι που φέρνει την Κω στις πρώτες θέσεις για οικογενειακές διακοπές. Κάτι άλλο εξίσου γνωστό με τα προηγούμενα (ίσως και ακόμα πιο γνωστό) είναι τα παρατράγουδα των βορειοευρωπαίων τουριστών στην Καρδάμαινα, εφάμιλλα σχεδόν με τα αντίστοιχα στο Φαληράκι της Ρόδου, απλώς χωρίς τόσο τραγικά συμβάντα. Κάνε μια βόλτα στο εκεί beachbar Αύγουστο μήνα, και άμα βρεις μελαχρινό κεφάλι, εγώ θα παρατήσω το γράψιμο και θα πάω να μαζεύω μήλα στο Πήλιο. Εντάξει, υπερβάλλω, μπορεί και να δεις κανέναν μαυριδερό, αλλά μάλλον θα είναι ο σερβιτόρος.
Πως θα πας;
Όπως συνήθως. Η θα δέσεις στο λιμάνι, ή θα «δέσεις» στον Κρατικό Αερολιμένα Κω «Ιπποκράτης». Στην πρώτη περίπτωση, αρωγός σου προς το παρόν είναι κατά βάση η BlueStar, άντε και η ΑΝΕΚ, και έχεις περίπου 10 ώρες ταξίδι μπροστά σου. Στη δεύτερη περίπτωση, φυσικά Aegean/OlympicAir και μια σαραντάλεπτη πτήση.
Την περασμένη φορά που πήγα, σε μια στιγμή μεγάλης έμπνευσης, απαράμιλλου θάρρους και τραγικής αφραγκίας είχα επιλέξει τα πλοία του one-and-only Αγούδημου να με οδηγήσουν στην Κω. Είχα επιβιβαστεί 7 το απόγευμα της Παρασκευής φρέσκια φρέσκια και χαρωπή και είχα βγει 1 το μεσημέρι του Σαββάτου, ταλαιπωρημένη, τσαλακωμένη, πανβρώμικη και με μάτι θολό. Αυτή τη φορά, είπα να μην κάνω το παλικάρι –άλλωστε, με τα ?55 της Aegean δεν χρειαζόταν κιόλας. Σε μισή ώρα βρισκόμουν στο νησί! Από το αεροδρόμιο ξεκινούν λεωφορεία σε τακτά χρονικά διαστήματα που σε μεταφέρουν, έναντι ?2,90 στην πόλη της Κω.
ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ ΓΙΑ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ!!!
Αν αυτό ήταν μια κανονική ταξιδιωτική ιστορία, σε αυτό το σημείο θα έκανα μια μακροσκελέστατη περιγραφή του πως έφτασα στο αεροδρόμιο 1ώρα και 20 λεπτά πριν την πτήση μου για να είμαι χαλαρή και να έχω χρόνο και πως, παρόλα αυτά, βρέθηκα να τρέχω στους διαδρόμους του Ελ. Βενιζέλος ώστε να είμαι ο τελευταίος επιβάτης που πέρασε πριν κλείσει η πύλη. Κι επειδή βλέπω ότι κρυφογελάτε και σκέφτεστε ότι απλώς ξεχάστηκα στα dutyfreeστο μεσοδιάστημα, εν συντομία θα αναφέρω, έτσι για την ιστορία, ότι όλη αυτήν την ώρα την πέρασα όρθια και τιμωρία μπροστά στην εκτυφλωτικά λευκή οδοντοστοιχία του τζεκινατζή της Aegean, ο οποίος προσπαθούσε εναγωνίως να βρει το Χαμένο Αριθμό Επιβάτη που αντιστοιχούσε στο όνομα μου. Φύσαγε, ξεφύσαγε, κοίταγε ξανά και ξανά την ταυτότητα μου, κόντεψε να μπει μέσα στον υπολογιστή, επιστράτευσε τις δύο κοπέλες στα γκισέ εκατέρωθεν του, έφερε την υπεύθυνη, σήκωσε τον άνθρωπο από το απέναντι γραφείο της εταιρείας, έκανε τουλάχιστον επτά τηλεφωνήματα, με διαβεβαίωσε ισάριθμες φορές ότι λύνεται το πρόβλημα και ότι θα πετάξω κανονικά (όσο για αυτό δεν υπήρχε αμφιβολία, θα πετούσα, ακόμα και με την Alitalia
), μέχρι που, λίγο πριν κατέβει να συνδράμει ο διευθυντής του αεροδρομίου, ο Θόδωρος ο Βασιλάκης και ο ίδιος ο Υπουργός Μεταφορών, ή τέλος πάντων λίγο πριν χάσω την πτήση, Ω του θαύματος! ο αριθμός βρέθηκε, η κάρτα επιβίβασης τυπώθηκε και ήμουν έτοιμη να αρχίσω στους διαδρόμους του Ελ. Βενιζέλος ένα σπριντ που θα το ζήλευε μέχρι και ο BenJohnson. ΟΥΦ κι αφού τα είπα και ξεθύμανα, φτάνω στην Κω, επιτέλους!!!!
