Ελβετία Ιταλία Λουκέρνη- Λίμνη Garda: από λίμνη σε λιμνη

[vickokka]

Το ταξίδι αυτό πραγματοποιήθηκε τον Οκτώβριο του 2018 και προέκυψε μετά από αναβολές άλλων ταξιδιών. Αναβάλαμε το γαμήλιο στην πολυπόθητη Τανζανία και Ζανζιβάρη, καθώς και ένα roadtrip στην Ανδαλουσία αλλά και στην Βόρεια Ισπανία. Υπήρχαν λόγοι που δε θέλαμε να ταξιδέψουμε μακριά, και προσπαθήσαμε να χωρέσουμε 7 νύχτες στην αγαπημένη πόλη του συζύγου τη Λουκέρνη αλλά και σε κάποια μέρη της αγαπημένης μας Ιταλίας. Μετά από συζήτηση στο φόρουμ αποκλείσαμε την Liguria και Cinque Terre,κυρίως λόγω πιθανών βροχών και διαλέξαμε να δούμε τη λίμνη Garda, την οποία δεν είχαμε επισκεφθεί. Παλιότερα πίστευα ότι η Garda έχει σαν κύριο αξιοθέατο τη Gardaland και την απέρριπτα ως προορισμό, όμως με λίγη μελέτη κατάλαβα ότι μάλλον έχει τόσες ομορφιές, που θα μπορούσα να αφιερώσω πολλές μέρες, για να τη δούμε όλη.

Κλείσαμε αεροπορικά με Aegean για Milano Malpensa από τον Αύγουστο, και νοικιάσαμε αυτοκίνητο από την Locauto, και γιατί η τιμή ήταν πολύ καλή και γιατί είχαμε νοικιάσει πέρσι απο την ίδια εταιρεία στην Ρώμη,και μείναμε πολύ ευχαριστημένοι. Η τιμή για ένα αυτοκίνητο μεσαίο για 8 μέρες, με 2 οδηγούς, και οδική ασφάλεια ήταν 135 ευρώ, με απλή ασφάλεια και εγγύηση 400 ευρώ συν 100 ευρώ για τη βενζίνη, ποσό που έχει ήδη επιστραφεί στην κάρτα. Το πρόγραμμα ήταν να φύγουμε αμέσως για Λουκέρνη μέσω Κόμο, 3 διανυκτερεύσεις στη Λουκέρνη , επιστροφή στην Ιταλία και 1 διανυκτέρευση στο Μιλάνο , και 3 νύχτες κάπου στην λίμνη Garda.

Μετά άρχισε ο αγώνας να βρεθεί αξιοπρεπές κατάλυμα στη Λουκέρνη, οι τιμές ήταν υψηλές για εμάς και τα πιο οικονομικά καταλύματα είχαν δωμάτια με κοινό μπάνιο,what? Με τίποτα, οπότε το ψάξιμο έγινε καθημερινό και επίμονο. Έψαξα εκτός πόλης , γιατί μέσα στην πόλη στα χρήματα που θέλαμε να διαθέσουμε δεν υπήρχε παρά μόνο το Ibis, στο οποίο κλείσαμε με βαριά καρδιά, γιατί δεν μας άρεσε ιδιαίτερα, χωρίς ακυρωτικά, με σκοπό αν βρεθεί κάτι καλύτερο να το ακυρώσουμε. Λόγω του ότι η αναχώρηση για Μιλάνο θα ήταν Σάββατο πρωί και με το φόβο μποτιλιαρίσματος στο πέρασμα του San Gottardo,απέρριψα κάποια ξενοδοχεία προς Interlaken.
Χρησιμοποιώντας λοιπόν, το www.trvl.com ένα site το οποίο σου επιστρέφει κάποιο μικρό ποσό, ανάλογα τι θα ξοδέψεις , από τα ξενοδοχεία που βρήκα, έκλεισα ένα ξενοδοχείο 3* με σύγχρονα δωμάτια, με μπάνιο φυσικά αλλά και πρωινό, στο χωριό Beckenried, στα 20 χλμ από τη Λουκέρνη και κοντά στην εθνική οδό προς Ιταλία. Το ξενοδοχείο είναι το www.seerausch.ch και είναι χτισμένο πάνω στη λίμνη της Λουκέρνης με φοβερή θέα, παραλία, εστιατόριο με ωραίο φαγητό ,μπαρ, ακόμα και σκάφος για βόλτες. Η τιμή ήταν στα 130 ευρώ με πρωινό, πολύ καλή σε σύγκριση με κάτι άλλα που είχαμε δει και από το site που χρησιμοποίησα πήραμε επιστροφή 20 ευρω στο σύνολο.

Στο Μιλάνο ψάχναμε για ξενοδοχείο κοντά σε μετρό κι όχι στο κέντρο, κοντά σε περιφερειακό, ώστε να ξεκινήσουμε νωρίς Κυριακή για λίμνη Garda. Βρήκαμε το www.hoteldegliarchimoldi.it 4 * στην viale Sacra και δίπλα στο σταθμό μετρό Bignami. Το κλείσαμε στην τιμή των 89 ευρώ με πρωινό.
Μελέτησα αρκετά το ταξίδι και τους προορισμούς, με βοηθό διάφορα sites, τόσο τα γνωστά όσο και τοπικά για κάθε περιοχή. Περισσότερη μελέτη έπεσε στη λίμνη Garda,διότι μέχρι τελευταία στιγμή δεν αποφάσιζα το που θα μείνουμε. Τα χωριά πολλά, όλα μου φαίνονταν όμορφα, όμως είχα προσανατολιστεί στη νοτιοανατολική πλευρά της λίμνης, με σκοπό να δούμε και τη Βερόνα και τη Gardaland,αλλά και να πάμε στο Limone, με καραβάκι. Πέρασαν οι μέρες και φύγαμε χωρίς να έχω κάνει κράτηση σε κάποιο ξενοδοχείο. Περίμενα να πέσουν οι τιμές, καθότι δε θέλαμε να δώσουμε πάνω απο 100 ευρώ αλλά να βρούμε και κάτι να μας αρέσει, κι αν είναι δυνατόν να έχει θέα στη λίμνη. Φαινόταν πολύ δύσκολο, στο Bardolino που προτιμούσα να μείνουμε, υπήρχε τις μέρες διαμονής μας festival κρασιού, οι τιμές ήταν ψηλές και οι επιλογές λίγες. Ψάξιμο στο ψάξιμο, 2 μέρες πριν φτάσουμε εκεί, βρήκα ένα ξενοδοχείο που είχε γύρω στα 100 ευρώ και σκέφτηκα να τους τηλεφωνήσω μήπως και πετύχω καλύτερη τιμή. Τελικά, μου είπαν ότι η τιμή με πρωινό ήταν στα 80 ευρώ, οπότε το έκλεισα και το προπλήρωσα. Είναι το www.hotelcamura.it 3 *, παλιό ξενοδοχείο αλλά πλήρως ανακαινισμένο, με πισίνα, θέα στη λίμνη, φανταστικό πρωινό, parking και 3 λεπτά με τα πόδια απο το κέντρο του Bardolino.
Μέρα 1η :Η πτήση απο Αθήνα ξεκίνησε με 1 ώρα καθυστέρηση, στην οποία περιμέναμε μέσα στο αεροσκάφος να φύγει η ομίχλη απο το αερόδρομιο αλλά φτάσαμε σε 2 ώρες στο Malpensa. Πήγαμε αμέσως στην Locauto , κάναμε τα χαρτιά και πήγαμε στο parking να παραλάβουμε το αυτοκίνητο. Μας έδωσαν ένα καινούργιο (6 μηνων ) Renault Clio, μας έδειξαν που υπήρχαν κάποιες μικρές γρατζουνιές, μας έστειλαν σε mail τα σημεία και το πήραμε. ΣΥΜΒΟΥΛΗ: μην παραλαμβάνετε αυτοκίνητο παρκαρισμένο ανάμεσα σε άλλα αυτοκίνητα, σε σημείο δηλαδή που δεν μπορείτε να ελέγξετε το χαμηλό του μέρος. Θα δείτε αργότερα το γιατί.
Μπαίνουμε στην Εθνική για Κόμο σε λίγη ώρα, και μετά από στάση στα σύνορα για να αγοράσουμε τη βινιέτα (κόστισε γύρω στα 35 ευρώ) μπαίνουμε στην Ελβετία και συνεχίζουμε με κάποια αγωνία για το San Gottardo, μην τυχόν κι έχει τρομερές καθυστερήσεις. Κάναμε μια μικρή στάση για ξεμούδιασμα σε ένα απλό parking και θαύμασα την καθαριότητα, το μικρό παρκάκι που υπήρχε εκεί και κάποιοι έκαναν στάση για πικ νικ και τις πεντακάθαρες τουαλέτες. Τελικά περάσαμε το μακρύτερο τούνελ που είχα μπει ως τώρα (16χλμ) μόνο με 10 λεπτά αναμονή και συνεχίσαμε να πάμε στο ξενοδοχείο μας. Υπέροχα μέρη, παντού πράσινο, φάνηκε και η λίμνη, βρήκαμε το Beckenreid, και παρκάραμε έξω απο το ξενοδοχείο.

Το δωμάτιο μας φάνηκε πολύ ωραίο, με όλα τα απαραίτητα, αλλά ήταν ήδη 2 και πεινούσαμε. Κατεβήκαμε στο εστιατόριο, βρήκαμε τραπέζι και θαυμάζοντας τη λίμνη , φάγαμε από μία κολοκυθόσουπα με ένα ποτηρι κόκκινο κρασί, πολύ νόστιμα και φυσικά λίγο ακριβά.Το φαγητό αποδείχτηκε αρκετά ακριβό στην Ελβετία όπως και το νερό. Ξεκούραση και το απόγευμα στισ 6 παίρνουμε το αυτοκίνητο για το κέντρο της Λουκέρνης που απείχε 20 λεπτά περίπου. Παρκάρουμε στο υπόγειο parking που βρίσκεται δίπλα στο σταθμό του τρένου και αρχίζουμε την βόλτα μας.
Αμέσως η πόλη μου φάνηκε ένα παραμύθι συνδιασμένο με πολλά σύγχρονα στοιχεία. Δίπλα στο parking ένα υπερσύγχρονο κτίριο στεγάζει ένα πανεπιστήμιο, καθαρό, χωρίς γκράφιτι και πιο δίπλα το πανέμορφο Μουσείο Τέχνης. Οι δρόμοι καθαροί, κόσμος με ποδήλατα παντού, ένας άλλος κόσμος. Περνάμε την φημισμένη γέφυρα Kapellbrücke , την παλαιότερη ξύλινη γέφυρα της Ευρώπης. Είναι μια μαγεία, σύμβολο της πόλης και γεμάτη τουρίστες κυρίως Ασιάτες να φωτογραφίζουν τα πάντα. Τόσο σε αυτή όσο και στις άλλες 2 ξύλινες γέφυρες της Λουκέρνης, στο εσωτερικό της υπάρχουν πολλές ζωγραφισμένες εικόνες, κυρίως απο την ιστορία της πόλης απο τον 17 ο αιώνα.

Περνάς τη γέφυρα και η παλιά πόλη απλώνεται μπροστά σου. Η βόλτα που μπορείς να κάνεις στις όχθες της λίμνης φαίνεται φυσικά ατελείωτη και εμείς προχωρήσαμε στο εσωτερικό, να δούμε τους κεντρικούς πεζόδρομους, να χαζέψουμε τα μαγαζιά, που όμως σε λίγο έκλειναν,να παρουμε μια πρώτη γεύση. Ο σύζυγος μου που την αγαπά την επισκέφθηκε φέτος για 5η φορά, οπότε με ξενάγησε για λίγο. Μόλις νύχτωσε, μου φάνηκε πως όλα ερήμωσαν, λες και το βράδυ εδώ είναι πιο σκοτεινό και πιο βαρύ. Τα κτίρια στη παλιά πόλη είναι απερίγραπτης ομορφιάς, σταθήκαμε να θαυμάσουμε κάποια, αλλά είχαμε σκοπό να τα δούμε αύριο το πρωί με περισσότερη άνεση. Σταματήσαμε να αγοράσουμε κάποια σουβενίρ, πήραμε ένα πανάκριβο νερό και μια μπάλα παγωτό από μια gelateria και περπατήσαμε για λίγο μέχρι να αποφασίσουμε σε πιο εστιατόριο να φάμε βραδυνό. Δεν είμαστε τσιγγούνηδες στο φαγητό αλλά οι τιμές που βλέπαμε στους καταλόγους έξω από τα εστιατόρια ήταν υπερβολικές για πρώτη μέρα, αυτό σκεφτήκαμε,όταν βλέπαμε ότι μερίδα φαγητού είχε 30 -40 φράνκα. Πιάσαμε τα παραλίμνια στέκια για φαγητό και βλέπω μπροστά μου ένα τούρκικο το Little Istanbul, είχε και τραπεζάκια στη λίμνη, λέω εδώ θα κάτσουμε. Μας υποδέχτηκαν με χαρά, παραγγείλαμε 1 μερίδα κεμπαπ, 1 burger με κεμπάπ, 1 χούμους και 2 αναψυκτικά και πληρώσαμε γύρω στα 50 ευρώ. Το φαγητό ήταν νόστιμο και είχαμε και ωραία θέα, οπότε χαλάλι.

Μετά το φαγητό, επιστρέφοντας προς το parking λέμε, δεν μπαίνουμε να χαζέψουμε τον υπέροχο σταθμό τρένου; Η βόλτα κράτησε αρκετά, είχε πολλά καταστήματα, μέρη για φαγητό και στο υπόγειο ένα σουπερ μαρκετ Coop που μας πήρε τα μυαλά. Κάθε μέρα εδώ καταλήγαμε πριν την επιστροφή στο ξενοδοχείο. Πολλά ωραία προϊόντα, σοκολάτες, φαγητά και γλυκά , πήραμε λοιπόν μπουκάλια νερό και αναψυκτικά, κάποια γλυκάκια και αφού χρησιμοποιήσαμε το self-service ταμείο, φύγαμε γιατί θα αγοράζαμε πολλά περισσότερα. Πήραμε το αυτοκίνητο για το parking ( περίπου 7 ευρώ για 3 ώρες κόστισε) και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο γύρω στις 9. Στην Ελβετία αρχίσαμε να κοιμόμαστε μαζί με τους Ελβετούς, 9 η ώρα και έμοιαζε μεσάνυχτα.

 

• 1
• 2
• 3
• …

  Go to chapter

  Go
• 15

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 15

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[vickokka]

Μέρα 2η:η μέρα ξεκίνησε με ωραίο καιρό, ήλιο και μια σχετική ψυχρούλα που όμως ήταν μια χαρά για βόλτες. Στο εστιατόριο, πάντα με θέα στη λίμνη, πήραμε ένα πολύ ωραίο πρωινό, με ελβετικά τυριά, αλλαντικά κι άλλα κλασσικά όπως δημητριακά, γιαούρτι κλπ.
Μέσα στη χαρά βγήκαμε να παρουμε το αυτοκίνητο να παμε βόλτα στη Λουκέρνη. Εγώ αντικρύζοντας το αυτοκίνητο, παρκαρισμένο, χωρίς τα αυτοκίνητα που βρίσκονταν χτες βράδυ στα πλάγια του, έβαλα μια φωνή, λες και είδα φάντασμα. Σας είχα συμβουλέψει, οταν νοικιάζετε αυτοκίνητο , να μην το παραλαμβάνετε όταν βρίσκεται ανάμεσα σε άλλα, και τώρα εξηγείται το γιατί. Το αυτοκίνητό μας, κάτω απο τη θεση του συνοδηγού, σε σημείο που μπορείς να δεις μόνο από μακριά ή αν σκύψεις κάτω από την πόρτα, είχε τρακάρισμα και μάλιστα γερό. Σαν να είχε ανέβει σε πεζοδρόμιο ή κάπου αλλού με πολύ βία ή καπου το είχαν τρακάρει τελοσπάντων, καποιοι από τους προηγούμενους ενοικιαστές. Αρχίσαμε με αγωνία να σκεφτόμαστε τι θα πούμε στην Locauto , όταν θα το επιστρέφαμε, ή το ήξεραν και επίτηδες δε μας το έδειξαν ή οι προηγούμενοι δεν τους το έδειξαν και δεν το είχαν προσέξει. Αποφασίσαμε να τους τηλεφωνήσουμε και να πούμε την αλήθεια. Μετά από αναμονή, μίλησα με την ίδια κοπέλα που μας το είχε παραδώσει και με φωνή αποφασιστική τους εξήγησα τι συνέβει. Ότι όλη τη χτεσινή μέρα το είχαμε παρκάρει σε parking όμως σε θέση ανάμεσα σε 2 αυτοκίνητα και πως σήμερα το πρωι που είχαν φύγει τα άλλα αυτοκίνητα, είδαμε το τρακάρισμα. Πως σίγουρα δεν το είχαμε κάνει εμείς, διότι θα είχαμε καλέσει την οδική με τέτοια ζημιά και τελος παντων ότι τους το λέμε από τώρα. Μας είπε ότι κατέγραψε όσα είπαμε και θα το λάβουν υπ'όψιν τους όταν το επιστρέψουμε. Ουφ, μέχρι να το επιστρέψουμε την τελευταία μέρα, είχα προετοιμαστεί για καυγά.
Μετά την ταραχή αυτή ξεκινήσαμε για Λουκέρνη και παρκάραμε στο γνωστό μέρος στον σταθμό. Στάση για ένα begel σε ένα κιόσκι μέσα στο σταθμό, λίγο χάζι στα μαγαζιά και μετά περνώντας τη γέφυρα αρχίσαμε τη βόλτα στην παλιά πόλη, μέρα αυτή τη φορά.

Πόσο όμορφη , με αυτα τα κτίρια με ζωγραφισμένες όψεις, τι ήσυχος κόσμος,, τι ωραία μαγαζιά (ακριβά κι αυτα), γενικά μια πόλη κουκλίστικη, ιδανική για περπάτημα. Επισκεφτήκαμε το γνωστό μνημείο με το Λιοντάρι, το γλυπτό λαξευμένο στο βράχο, μνημείο για τους Ελβετούς φρουρούς που σφαγιάστηκαν από επαναστάτες στο Παρίσι το 1792 κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης.
Παραθέτω την πληροφορία ότι "Ο Αμερικανός συγγραφέας Μαρκ Τουαίην (1835-1910) ύμνησε το γλυπτό του θανάσιμα πληγωμένου λιονταριού χαρακτηρίζοντάς το ως "το πιο θρηνητικό και κινούμενο κομμάτι πέτρας στον κόσμο". Μπροστά στην όμορφη λιμνούλα, οι επισκέπτες προσπαθούν να το φωτογραφίσουν.

Συνεχίσαμε τη βόλτα μας, αγοράσαμε σοκολάτες και διάφορα σουβενίρ, μπήκαμε στο Καθεδρικό Ναό, τριγυρίσαμε λίγο και αποφασίσαμε να κάτσουμε για ένα aperitivo σε ένα πολύ όμορφο cafe εστιατόριο, πάνω στη λίμνη το www.millfeuille.ch . Ένα κουκλίστικο μέρος, με τραπεζάκια και καρέκλες συνοδευμένες με κουβερτούλα για πιο κρύες μέρες, δίπλα σε μια πλατεία όπου εί
δαμε πολύ κόσμο να κάνει το διάλειμμα από τη δουλειά του και να τρώει σε ταπεράκι το φαγητό του. Μόνο εμείς στην Ελλάδα είμαστε λίγο κομπλεξικοί, αναρωτήθηκα. Συνεχίσαμε τη βόλτα μας και πήγαμε στο σταθμό του τρένου να φάμε κάτι γρήγορο γιατί το πρόγραμμα είχε μια σχεδόν- εκπληξη στον άντρα μου και θα φέυγαμε για ένα κοντινό χωριό. Στο ισόγειο του σταθμού, βρίσκεις αρκετά μέρη για γρήγορο φαγητό σε στυλ self service, πήγαμε λοιπόν σε ένα που είχε λουκάνικα με ψωμάκι σαν hot dog αλλά σε ελβετική έκδοση, με πολύ ωραία λουκάνικα.

 

[vickokka]

Φύγαμε λοιπόν απο τη Λουκέρνη, με προορισμό το χωριό Stans, εκεί είχα προγραμματίσει μια έκπληξη στο σύζυγό μου, που όμως την είχα ήδη ομολογήσει από το προηγούμενο βράδυ. Αρκετές μέρες το είχα κρατήσει κρυφό!Ψάχνοντας στο tripadvisor, τις top 10 δραστηριότητες κοντά στη Λουκέρνη, είδα το www.stanserhorn.ch, ένα τελεφερίκ που σε ανεβάζει σε ένα βουνό και βλέπεις όλη την περιοχή από ψηλά, σε ανεβάζει από τα 711 μέτρα στα 1900, οπου βρίσκεται ένα πολύ ωραιο εστιατόριο, καφετέρια. Το μοναδικό στο τελεφερίκ αυτό που ονομάζεται Cabrio είναι ότι ενώ είναι αρκετά μεγάλο με χωρητικότητα 60 ατόμων, έχει μία ταράτσα ανοιχτή, δηλαδή είναι cabrio και η εμπερία που φάνηκε, αλλά και ήταν μοναδική. Η τιμή είναι αρκετά υψηλή, 65 ευρώ το άτομο, αλά αποφάσισα ότι άξιζε.
Φτάσαμε λοιπόν το Stans, ένα πολύ όμορφο χωριό, και πήγαμε στο μικρό σταθμό τρένου, όπου από εκεί αρχίζει η όλη εμπειρία. Ενα παλιό ξύλινο τρενάκι,που ειναι το παλιό τελεφερικ, χωρίς παράθυρα, σε παραλαμβάνει, και σε ανεβάζει για περίπου 10 λεπτά, σε μια πανέμορφη διαδρομή μέσα στο πράσινο και τις αγελάδες που βόσκουν αμέριμνα. Σταματάει σε έναν σταθμό , κι εκεί μπαίνεις στο Cabrio. Μπήκαμε λοιπον και αμέσως ανεβήκαμε στην ταράτσα για να απολαύσουμε τη διαδρομή στο Cabrio.Ηταν εκπληκτική εμπειρία, ακόμα κι ανυψοφοβία, δε νομίζω ότι σε επηρεάζει. Βλέπεις τη Λουκέρνη και τη λίμνη απο ψηλά και ανεβαίνεις πάνω απο τα σύννεφα.
Φτάσαμε λοιπον στα 1900 μέτρα, όπου συναντας πολύ ωραίες εγκαταστάσεις, και φυσικά χαζεύεις από τη θέα. Είχε πολύ κόσμο, πήραμε μπύρα, καφέ, γλυκό, αφού η κουζίνα είχε κλείσει για μεσημέρι, αλλά εδώ μπορεί κάποιος να φάει και δείπνο με 4-5 πιάτα σε υψηλότερη τιμή, με αυτή την καταπληκτική θέα. Στο σημείο αυτό μπορείς να έρθεις και περπατώντας από το Stans, πραγματικά είδαμε πολύ κόσμο να το κάνει και τους θαυμάσαμε για το κουράγιο τους. Το κλου του βουνού, στην κορυφή έχουν φτιάξει ένα σπιτακι ξύλινο, και το έχουν ονομάσει σπίτι της γνωστής, Heidi.

 

[vickokka]

Επιστρέφοντας απο το Stans, γυρίσαμε στο ξενοδοχείο για μικρή ξεκούραση και το απόγευμα επιστρέψαμε στη Λουκέρνη.Θα ήταν το τελευταίο βράδυ που θα την βλέπαμε, καθώς την επόμενη μέρα θα πηγαίναμε στο Interlaken και στο Thun και θα γυρίζαμε στο ξενοδοχείο βράδυ. Κάναμε μια ωραία βόλτα στο κέντρο, και μόλις νύχτωσε αποφασίσαμε να φάμε σε ένα εστιατόριο που είχαμε δεί στον πανω όροφο του σταθμού. Είναι το www.tibits.ch , ένα πολύ ωραίο χορτοφαγικό εστιατόριο, με πολύ νόστιμες επιλογές και μεγάλη ποικιλία.Είναι τύπου self service, σε μπουφέ, και η τιμή που πληρώνεις είναι ανάλογα με το βάρος του πιάτου. Είδαμε μια τιμή 4,5 φράνκα και λέμε α ωραία, αλλά μετά κοιτάζοντας καλύτερα, διαβάσαμε ότι η τιμή ήταν 4,5 φράνκα τα 100 γρ. Για 2 πιάτα γεμάτα αρκετά γεμάτα και 1 ποτήρι κρασί πληρώσαμε γύρω στα 40 ευρω. Το φαγητό όμως ήταν πολύ νόστιμο.

Μετά το φαγητό, γυρίσαμε στο ξενοδοχείο, και κάτσαμε στο bar για μια μπύρα. Είμασταν κουρασμένοι και γενικά στην Ελβετία νυστάζαμε νωρίς. Το κλίμα σε έβαζε για ύπνο εύκολα.

 

[vickokka]

Ημέρα 3η : πήραμε ενα ωραίο πρωινό και φύγαμε με ενθουσιασμό με κατέυθυνση Interlaken και Thun για να δούμε κι αυτά τα μέρη και περισσότερη φύση. Ο καιρός ήταν πολύ καλός, ηλιόλουστο πρωινό και ξεκινήσαμε γύρω στις 10. Η διαδρομή πολύ ομορφη, περάσαμε το Sachseln και την ομορφη λίμνη του,χαζεύοντας τη διαδρομή.
Προχωρώντας προς Lungern,το αυτοκίνητο έβγαλε μια ένδειξη, που αφού ψαξαμε το βιβλιαράκι του κατασκευαστη, σήμαινε προς έπρεπε να βάλουμε αέρα στα ελαστικά. Πρώτο ωχ! Σταματήσαμε στο πρώτο βενζινάδικο που βρήκαμε, που όμως ανακαλύψαμε ότι ήταν self service. Είδαμε σε μια άκρη αυτό με το οποίο βάζουμε αέρα στα ελαστικά και το κοιτούσαμε σα χαζοί, γιατί δεν ξέραμε να το χρησιμοποιήσουμε με σιγουριά, αφού δεν το είχαμε ξανακάνει. Βλέπω κάτι κυρίους σε ένα τραπεζάκι να πίνουν καφέ, λέω στον αντρα μου, κατσε θα παω να τους ρωτησω. Ελα που τα αγγλικά τους δεν ήταν καλά, τους έδειχνα με τα χερια τι θέλαμε, τους είπε κι ο αντρας μου με τα λίγα γερμανικά του ότι δεν ξέραμε να βάλουμε αέρα, κι ευτυχώς μας βοήθησε ένας κύριος. Τι χαρά, ας ξεκινήσουμε. Άρχισε ο δρόμος να είναι ανηφορικός και να έχει στροφές, ωχ το λαμπάκι παρέμεινε αναμένο. Ανησυχήσαμε μήπως έσκαζε κάποιο λάστιχο σιγά σιγα και δεν ξέραμε τι να κάνουμε. Αποφασίσαμε να σταματήσουμε στο επόμενο χωριό και να τηλεφωνήσουμε στην οδική (ευτυχως στο Malpensa όταν πρότειναν να πάρουμε οδική με 25 ευρώ για όλες τις μέρες ,δεχτήκαμε) ή να βρούμε κάποιο συνεργείο.

Μπαίνουμε λοιπόν το Lungern και σταματάμε. Η ώρα ήταν 12 και όλα είχαν κλείσει για μεσημέρι, μόνο ενα mini makret ήταν ανοιχτό και ένα καφε. Παίρνουμε τηλέφωνο στην Ιταλία και μας συνδέεουν με την οδική εκεί, αντε να συννενοηθούμε με τα αγγλικά που ήξεραν. Μας είπαν ή θα περιμένουμε να έρθει γερανός ο οποίος θα φορτώσει το αυτοκίνητο και θα το πάει στην πιο κοντινή Renault ή θα βρούμε κάποιο συνεργείο να μας το κοιτάξει. Συνεργείο δεν υπήρχε ανοιχτό και δε θέλαμε να ξεκινήσουμε για Interlaken που ηταν 30 χλμ γιατί αν πάθαινε καμμια ζημιά τι θα κάναμε. Βέβαια μας είπαν ότι μπορούσαμε να το φτιάξουμε προσωρινά να το γυρίσουμε στην Ιταλία,να μας δώσουν άλλο, που να τρέχουμε πάλι πίσω, σκεφτήκαμε να το επιστρέφαμε την επόμενη μέρα αλλά Κυριακή μόνο στο Malpensa θα ήταν ανοιχτα όλη μέρα, τα άλλα γραφεία ήταν μόνο πρωι.
Τέλος πάντων, σταματημένοι εκεί έξω απο το mini market,λέμε ας έρθει κάποιος να το δεί κι αν έχει πρόβλημα το παίρνει ο γερανος. Μόλις μας είπαν ότι θα περιμένουμε 1 ώρα να έρθει, απογοητευτήκαμε, πάει η μέρα, σκεφτήκαμε αλλά τι να κάναμε. Πήραμε ένα καφέ και λέμε ας κάνουμε μια βόλτα 1-2 χλμ με το αυτοκίνητο γύρω από τη λίμνη να περάσει η ώρα. Αυτό και κάναμε σιγα σιγα και είδαμε πολύ όμορφα μέρη, τα νερά της λίμνης υπέροχα, πολύ θα ήθελα να κάνω μια βουτιά. Μα γιατί άφησα το μαγιό στο ξενοδοχείο.
Αγελάδες έξω απο πολλά σπιτάκια, πάπιες, ησυχία, πανέμορφα! Τέλειο μέρος για ενα ήσυχο διήμερο.

Από τα ομορφότερα μέρη του ταξιδιού. Γυρνάμε πίσω στο σημείο που είχαμε πει οτι θα είμαστε μας παίρνει ο οδηγός και λέει θα αργήσει ακόμα λίγο. Μας επισκέφτηκε η πείνα και πήγαμε στο mini market και μας έκοψαν φανταστική gruviere σε φέτες, πήραμε και φρέσκο ψωμί, και καθώς ετοιμαζόμασταν για την πρώτη μπουκιά, νάτος κι ο οδηγός. Άρχισε και κοιτάζει το αυτοκίνητο, κι εγω να μασουλάω στα κρυφά. Μας είπε ότι οπτικά τα ελαστικά ειναι οκ αλλά αφού η ένδειξη στο ταμπλό άναβε , έπρεπε να μας πάει σε μια Renault. Φορτώνει το αυτοκίνητο , φορτώνει κι εμάς και πάμε πίσω, με κατεύθυνση προς Λουκέρνη, ωχ λέω πάει η μέρα. Μετά από κανένα τέταρτο φτάνουμε στη Renault αλλά του λένε πως είχαν πολλά αυτοκινητα να εξυπηρετήσουν και φεύγουμε. Θα πάμε στην επόμενη αντιπροσωπία, λέω πάει την πατήσαμε. Σκέφτηκα πως στην Ελλάδα αντιπροσωπίες έχουν μόνο οι μεγάλες πόλεις, αλλά ευτυχως όχι στην Ελβετία. Μετά από λίγα χιλιόμετρα, σε ένα άλλο μέρος (χωριό ή κωμόπολη δεν έχει σημασία) φτάσαμε σε άλλη Renault. Συννενοήθηκε και μας άφησε να μας εξυπηρετήσουν, πράγμα που πήρε το πολύ 20 λεπτά. Έβαλαν το αυτοκίνητο στον εγκέφαλο και διαπίσωσαν ότι δε υπήρχε κανένα πρόβλημα. Μας εξήγησαν ότι επείδή το βράδυ πέφτει η θερμοκρασία και το πρωί είχε ζέστη, ο αέρας στα ελαστικά κάπως επηρεάζεται και τελος πάντων, έβγαζε αυτη την ένδειξη, που όπως γινεται , για να σβήσει πρεεπι να μπει στον εγκέφαλο το όχημα. Ευτυχώς όλα καλά, ευτυχώς δεν πληρώσαμε και καμμιά περιουσία όπως περιμέναμε, 25 ευρώ κόστισε όλο αυτό και 3 η ώρα βγήκαμε πάλι στο δρόμο και είπαμε να πάμε κατευθείαν στο Thun που θέλαμε να δούμε περισσότερο απο το Interlaken.
Σε όλη αυτή τη διαδρομή και γενικά στις 3 μέρες στην Ελβετία, συνειδητοποίησα μερικά πράγματα. Ο κόσμος είναι ευγενικός και πρόθυμος να σε βοηθήσει, ακόμα και χωρίς να έχει συμφέρον ή να προσπαθήσει να σε ξεγελάσει.Όσο περιμέναμε να έρθει ο γερανός, περνάει μια γιαγιά με ένα ποδήλατο , σταματάει και αρχίζει να μας λέει κάτι στα γερμανικά . Ο άντρας μου της μίλησε, και μου είπε ότι ρώτησε αν έχουμε ανάγκη απο κάτι κι αν μπορεί να μας βοηθήσει. Οι υπάλληλοι στη Renault, σκέφτηκα ότι ίσως αν ήθελαν , θα μπορούσαν να μας χρεώσουν καμμια 200ρια ευρώ, αφού δεν ξέραμε και τη γλώσσα, αντίθετα μας κέρασαν και καφέ στην αναμονή και έστειλαν να μας εξηγήσει τι συμβαίνει τον υπάλληλο που ήξερε καλά αγγλικά, γιατί γι'αυτούς είμασταν πελάτες. Επίσης, περνώντας από πολλά μικρά μέρη αυτές τις μέρες, διαπιστωσα ότι υπάρχουν δουλειές και στα πιο μικρά χωριά, είδα μαγαζιά, συνεργεία, εργοστάσια, εμπορικά κέντρα σε μέρη που στην Ελλάδα θα έιχαν ερημώσει. Αχ με αυτές τις σκέψεις, φάγαμε την γραβιέρα μας με το ψωμάκι απο το mini market, και κατά τις 4 περίπου φτάσαμε στο κουκλίστικο Thun.

 

[Greg_ce]

Πραγματικά, είναι ότι χειρότερο να σου προκύψει βλάβη στο αυτοκίνητο.

Πάντως στη δική σας περίπτωση, θεωρώ ότι μάλλον ταλαιπωρηθήκατε χωρίς λόγο.

Εντάξει, το λαμπάκι άναψε διότι ένας από τους αισθητήρες πίεσης των ελαστικών διέγνωσε απώλεια πιέσεως. Όμως αυτό μπορεί να συμβεί, πέρα από τον λόγο που σου ανέφεραν και για άλλους λόγους (π.χ. λάθος διάγνωση από δυσλειτουργία ενός αισθητήρα). Στην περίπτωση αυτή, αφού βάλεις αέρα στα λάστιχα στη σωστή πίεση που ορίζει ο κατασκευαστής, πρέπει να κάνεις reset των πιέσεων μέσω του control panel του αυτοκινήτου. Εάν και σ’ αυτή την περίπτωση δεν σβήσει η σχετική ένδειξη, τότε χρειάζεται επισκευή του ελαστικού.

Το εντυπωσιακό ήταν, ότι δεν γνώριζε να το ρυθμίσει και ο τύπος της οδικής βοήθειας.

Αλλά και το service πήρε 25 € για ένα απλό reset, το οποίο έκανε μέσω της θύρας OBD του αυτοκινήτου;

Εντάξει οι Ελβετοί πηγαίνουν σ’ όλα by the book…, εδώ όμως, νομίζω ότι έκαναν την τρίχα – τριχιά.

Τέλος καλό, όλα καλά!

Αναμένουμε τη συνέχεια της ιστορίας σου…

Ελπίζω δε, να μην είχατε άλλα απρόοπτα, τέτοιου τύπου!

 

[vickokka]

Πραγματικά, είναι ότι χειρότερο να σου προκύψει βλάβη στο αυτοκίνητο.

Πάντως στη δική σας περίπτωση, θεωρώ ότι μάλλον ταλαιπωρηθήκατε χωρίς λόγο.

Εντάξει, το λαμπάκι άναψε διότι ένας από τους αισθητήρες πίεσης των ελαστικών διέγνωσε απώλεια πιέσεως. Όμως αυτό μπορεί να συμβεί, πέρα από τον λόγο που σου ανέφεραν και για άλλους λόγους (π.χ. λάθος διάγνωση από δυσλειτουργία ενός αισθητήρα). Στην περίπτωση αυτή, αφού βάλεις αέρα στα λάστιχα στη σωστή πίεση που ορίζει ο κατασκευαστής, πρέπει να κάνεις reset των πιέσεων μέσω του control panel του αυτοκινήτου. Εάν και σ’ αυτή την περίπτωση δεν σβήσει η σχετική ένδειξη, τότε χρειάζεται επισκευή του ελαστικού.

Το εντυπωσιακό ήταν, ότι δεν γνώριζε να το ρυθμίσει και ο τύπος της οδικής βοήθειας.

Αλλά και το service πήρε 25 € για ένα απλό reset, το οποίο έκανε μέσω της θύρας OBD του αυτοκινήτου;

Εντάξει οι Ελβετοί πηγαίνουν σ’ όλα by the book…, εδώ όμως, νομίζω ότι έκαναν την τρίχα – τριχιά.

Τέλος καλό, όλα καλά!

Αναμένουμε τη συνέχεια της ιστορίας σου…

Ελπίζω δε, να μην είχατε άλλα απρόοπτα, τέτοιου τύπου!

Ευχαριστώ για τις συμβουλές.
Προσπαθήσαμε να κάνουμε reset αλλά δεν είμασταν σίγουροι ότι το κάναμε σωστα.Το βιβλιαράκι ήταν μόνο στα ιταλικά και δεν καταφέραμε να σβήσει το λαμπάκι ,όποτε δε θέλαμε να ρισκάρουμε.
Δεν είχαμε αλλά απρόοπτα,ευτυχως!

 

[whoknows]

Τι ωραιο ταξιδι
η Λουκερνη εχει ξεχωριστη θεση στα αγαπημενα μου μερη, υπαροχο σκηνικο ειδικα οταν η ομιχλη καθετε πανω στην λιμνη

 

[vickokka]

Τι ωραιο ταξιδι
η Λουκερνη εχει ξεχωριστη θεση στα αγαπημενα μου μερη, υπαροχο σκηνικο ειδικα οταν η ομιχλη καθετε πανω στην λιμνη

Πραγματικά είναι πανεμορφη πόλη,μπήκε στην καρδιά μου.Δεν την ειδαμε με ομίχλη αλλά ηλιόλουστη και ήταν πολυ ομορφη.

 

[whoknows]

 

[vickokka]

Το Thun ειναι πραγματικα μια πολη -στολιδι, μαγευτικο κέντρο, υπεροχα κτίρια, η λίμνη που μπαίνει στην πόλη , ένα μέρος της χτισμένο σε μια νησίδα σε αυτήν και γεφουρούλες που ενώνουν τις 2 όχθες γεμάτες μαγαζάκια, εστιατόρια και καφε. Πολλά λουλούδια, πολλά νερά, πολύς κόσμος να κάνει βόλτα και ωραίος καιρός μας υποδέχτηκαν. Κάτσαμε σε ένα καφέ, και απολαύσαμε τα νερά που έτρεχαν, τις πάπιες, την ομορφιά της πόλης. Μετά περπατήσαμε στους πεζόδρομους και χαζέψαμε τα κτίρια, μαγαζιά κλπ. Είδαμε από απόσταση στο όμορφο κάστρο της αλλά δεν ανεβήκαμε να το επισκεφτούμε.Πολύ όμορφο μέρος, επίσης ιδανικό για ένα διήμερο. Είχαμε δει από το Thun ξεκινούν πλοία για το interlaken με ενδοιάμεσους σταθμούς διάφορα παραλίμνια χωριά, αλλά μετά τις ώρες που χάσαμε το πρωί, δε θέλαμε να κάνουμε την κρουαζιέρα.

Όταν πήραμε το αυτοκίνητο για να επιστρέψουμε, κάπου γίνονταν έργα και οι πινακίδες για Interlaken μας οδήγησαν στο να κάνουμε τον πάνω γύρο της λίμνης αντί τον κάτω που αναμε όταν ήρθαμε. Λοιπόν, ήταν η καλύτερη διαδρομή όλου ταξιδιού στην Ελβετία. Περάσαμε πολλά παραλίμνια θέρετρα, είδαμε ξενοδοχεία πανω στη λίμνη, μαρίνες, ποδηλατόδρομους, πανέμορφα τοπια, πόση ομορφιά μαζεμένη. Ακόμα και καταρράκτες είδαμε από μακριά πανω στα βουνα, αλλά μας μάγεψε περισσότερο το ότι το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής ήταν πάνω στη λίμνη, όπου νερό μας μαγεύει γενικά. Προτείνω αυτή τη διαδρομή για κάποιον που πάει στο Thun ακόμα και διαμονή σε ένα από τα παραλίμνια αυτά χωριά.

Αρχίσαμε να πεινάμε, κι εγώ να λέω πως 3 μέρες δεν είχαμε φάει ενα πραγματικά Ελβετικό γεύμα, ήθελα ιδανικά να βρούμε μια ταβέρνα παραδοσιακή, σαν αυτές που έχουμε εδώ στα χωριά, με θέα και να φάμε παραδοσιακό τοπικό φαγητό. Και την βρήκαμε, με βοηθό το αγαπημένο μου google maps.Είναι για μένα, μεγάλη βοήθεια σε όλα τα ταξίδια όχι μόνο για τους χάρτες αλλά για τα πάντα. Ψάχνοντας λοιπόν , βρήκα το παραδοσιακό www.restaurantengi.ch σε μια τοποθεσία όνειρο. Πάνω στο βουνό, σε σημείο που δε φαινόταν καθόλου από το δρόμο μέχρι που έφτανες σχεδόν στην πόρτα του και με θέα τη λίμνη Brienz. Διακόσμηση τελείως παραδόσιακή, όλο ξύλινο , με τοπικά φαγητά,λίγα αλλά καλά. Επιτέλους να δοκιμάσω αυτό το rösti, που βλέπω παντού. Πήραμε κι ένα φιλέτο χοιρινό με χειροποίητα ζυμαρικά, spazli,πωπω φανταστικά ήταν. Μαζί με ένα ποτήρι κρασί κι ένα νερό( ίδια τιμή είχε το κρασί με το νερό!) πληρώσαμε περίπου 60 ευρώ, αλλά τα άξιζαν.

Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο μετά από όλη μέρα στο δρόμο και απλά μαζέψαμε βαλίτσες, να είμαστε έτοιμοι το πρωί νωρίς για αναχώρηση. Θέλαμε να προλάβουμε να περάσουμε το San Gottardo πριν αρχίσει η κίνηση.

 

[vickokka]

Μέρα 4η : μετά το πρωινό, περάσαμε από ένα διπλανό super market να ξοδέψουμε λίγα φράγκα που μας είχαν μείνει και βουρ για Ιταλία. Έμεινα κατενθουσιασμένη με τα τοπία και τις πόλεις που είδαμε, την τάξη και την καθαριότητα, την οργάνωση, ακόμα και τους ανθρώπους ,αλλά έπρεπε να γυρίσουμε στην αγάπη μας. Την Ιταλία πραγματικά την αγαπάμε, εγώ τη νοιώθω δεύτερο σπίτι μου, κι ο άντρας μου ευτυχώς την έχει απισκεφθεί αρκετές φορές και είναι γενικά για μας ο οικείος προορισμός,αυτός που δε μας απογοητεύει αλλά μας ξεκουράζει.
Περάσαμε σχετικά γρήγορα το San Gottardo και τα σύνορα ακόμα γρηγορότερα. Το ξενοδοχείο μας στο Μιλάνο είχε check -in γύρω στις 2 κι αυτό ήταν ευκαιρία να πάμε κάπου αλλού νωρίτερα, για να περάσει και η ώρα. Μετά από 12 χρόνια που είχα επιστρέψει στην Ελλάδα από την Ιταλία, δεν είχα επιστρέψει στη Monza, και με παρότρυνση του συζύγου μου, είπαμε να κάνουμε μια βόλτα να την δει κι αυτός αλλά κι εγώ. Φτάσαμε στο κέντρο και παρκάραμε στο καινούργιο υπόγειο κεντρικό parking γύρω στις 12. Όλα μου φάνηκαν διαφορετικά αλλά και ίδια συγχρόνως, εικόνες οικείες από μια παλιά καθημερινότητα. Κάναμε βόλτα στο κέντρο της, περπατήσαμε, είδα μέρη παλιά αλλά και νέα, μια απερίγραπτη χαρά και λύπη μαζι. Η μοναδική μέρα στο ταξίδι μας που έβρεξε ήταν αυτή, και μη μπορώντας να τριγυρνάμε συνέχεια, κάτσαμε για ένα aperitivo στο bar Moderno, που μόνο μοντέρνο δεν είναι. Ένα πολύ παλιό και κλασσικό ιταλικό bar με ωραίο aperitivo, που τόσο μας αρέσει.Όλες τις μέρες στην Ιταλία, το τιμήσαμε με το παραπάνω! Αυτή ήταν η επαφή μου μετά απο τόσα χρόνια με τη Monza και πήραμε το δρόμο για το Milano που είχα να επισκεφτώ 6 χρόνια.

Φτάσαμε εύκολα στο ξενοδοχείο μας, και αφού δε βρήκαμε parking εκεί κοντά, χρησιμοποιήσαμε αυτό του ξενοδοχείου με ημερήσια χρέωση 8 ευρώ. Το ξενοδοχείο είναι σύγχρονο και με μοντέρνα δωμάτια.Το δικό μας ήταν στον 8ο όροφο, με μοντέρνο φωτισμό και minimal διακόσμηση. Σαν μεγάλο ξενοδοχείο πόλης, δεν είχε κάποιο ζεστό χαρακτήρα, το προσωπικό ήταν τυπικό, αλλά εξυπηρετικό. Μάλλον δεν περιμένεις περισσότερα , ιδίως αν δε μένεις πολλές μέρες κάπου. Ξεκούραση και μπάνιο και έτοιμοι για βόλτα.

Η ώρα περίπου 4 και κάτι όταν βγήκαμε να πάρουμε το πολύ βολικό μετρό. από τη στάση Bignami. Γενικά η περιοχή που μείναμε δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο όμως είναι κοντά σε tangengiale, μπαίνεις εύκολα στην εθνική οδο, έχει ένα μεγάλο mall πολυ ωραιο δίπλα και με το μετρό πας παντού.Με ρώτησε ο άντρας μου, που θα τον πάω και λέω έχω πρόγραμμα, δε θα σε πάω αμέσως στο Duomo, εκεί που πάνε όλοι, εξάλλου είχε πάει εκεί και μόνος του. Είχα λοιπόν φτιάξει μια μικρή διαδρομή με το μυαλό μου και βόλευε και η γραμμή μετρό που είμασταν. Κατεβήκαμε στη στάση Garibaldi και πήραμε το corso Como. Μια ωραία βόλτα εκεί , μια στάση στο πασίγνωστο και απλησίαστο corso como 10 και φτάσαμε στην piazza 25 aprile. Ο άντρας μου ευχαριστήθηκε που είδε μια ειτονιά που δεν ήξερε αλλά ενθουσιάστηκε περισσότερο με αυτό που αντίκρυσε στο κτίριο που παλιά υπήρχε το Teatro Smeraldo. Είδαμε μπροστά μας στο Eataly του Μιλάνου, κι όσοι έχετε διαβάσει τις ιστορίες μου απο Ιταλία, ξέρετε ότι στη Ρώμη έχουμε πάει 2 φορες, και γενικά κυνηγάμε πόλεις με Eataly.