ΗΠΑ Λος Άντζελες - Zion National Park - Bryce National Park

[KIKI]

Πολυ ωραιο κεφαλαιο !
Παρακολουθω την ιστορια σου με μεγάλο ενδιαφέρον.

 

[χριστίναα95]

Ημέρα 8η: Zion National Park: the Narrows

To Narrows είναι ένα από τα πιο δημοφιλή μονοπάτια στην Αμερική. Η ιδιαιτερότητά του έγγειται στο ότι η πλειοψηφία της διαδρομής γίνεται μέσα στο νερό του ποταμιού που κυλάει ανάμεσα στο φαράγγι. Αν δεν κάνω λάθος, το μήκος του ποταμού συνολικά είναι περίπου 16 μίλια και αποφασίζεις εσύ πότε θέλεις να κάνεις μεταβολή και να πάρεις το δρόμο της επιστροφής. Η στάθμη του νερού εξαρτάται από την εποχή, και πολλές φορές η πρόσβαση στο μονοπάτι δεν επιτρέπεται λόγω κινδύνου πλυμμήρας. Για αυτήν την πεζοπορία είχαμε ήδη προμηθευτεί αδιάβροχο σάκο και αδιάβροχες θήκες για το κινητό που τις κρεμάς στο λαιμό. Είχαμε επίσης νοικιάσει παπούσια πεζοπορίας, αδιάβροχες κάλτσες και ραβδί από το "Zion Outfitters" με κόστος περίπου 30 δολάρια το άτομο. Παραλάβαμε τα πράγματα από το προηγούμενο απόγευμα, διότι θέλαμε να ξεκινήσουμε την εκδρομή μας πριν από τις ώρες λειτουργίας του μαγαζιού. Το μαγαζί φαινόταν να έχει άφθονα παπούτσια σε όλα τα νούμερα, οπότε πιστεύω ακόμη και χωρίς κράτηση θα βρει κανείς το νούμερό του. Επίσης δεν υπήρχε κάποιο barcode στα παπούτσια ή κάποιο σύστημα check out , το οποίο με κάνει να αρωτιέμαι αν θα μπορούσαν να εντοπίσουν ποιος είχε το παπούτσι σε περίπτωση που αυτό δεν επιστραφεί.

Θέλαμε να φτάσουμε εκεί νωρίς για να αποφύγουμε τόσο τον κόσμο, όσο και τον μεσημεριανό ήλιο, όσο μπορούσαμε. Ξυπνήσαμε στις 5:30 το πρωί και φάγαμε πρωινό στο ξενοδοχείο. Το πρωινό ήταν γενικά μέτριο, αλλά μου άρεσε που είχαν σακουλάκια ώστε να μπορούμε να πάρουμε μαζί μας φαγητό για την πεζοπορία. Στις 6, ήμασταν στο λεωφορείο του Springsdale και στις 6:30 βρισκόμασταν στο λεωφορείο του πάρκου, μαζί με άλλους τουρίστες που επίσης φορούσαν τα χαρακτηριστικά παπούσια και κρατούσαν τα πεζοπορικα ραβδιά. Το Riverwalk ξεκινάει από την τελευταία στάση του λεωφορείου ( Temple of Sinawava ) και η διαδρομή κρατάει περίπου 40 λεπτά. Από κει και πέρα ακολουθεί ένα εύκολο και όμορφο μονοπάτι μισής ώρας ( Riverside Walk ) που σε οδηγεί στην όχθη του ποταμού. Το μονοπάτι ήταν πολύ ευχάριστο, μέσα στο πράσινο και γεμάτο πουλάκια που κελαηδούσαν και σκιουράκια που χοροπηδούσαν από δέντρο σε δέντρο. Μετά από περίπου 20 λεπτά περπατήματος ακούσαμε το κελάρυσμα του νερού και σύντομα περπατούσαμε με θέα το ποτάμι. Η όχθη του ποταμού ηταν πανέμορφη. Το νερό έτρεχε πάνω από πέτρες και βράχους, μέχρι που χανόταν μέσα στο φαράγγι. Μια υπέροχη περιπέτεια ήταν έτοιμη να ξεκινήσει!

Βλέπαμε άλλους τουρίστες μπροστά μας να κάνουν τα πρώτα τους βήματα στο νερό, να χαμογελάνε, να προσπαθούν να κρατήσουν την ισσοροπία τους, να βγάζουν φωτογραφίες, να λένε "δουλεύουν οι κάλτσες". Τους ακολουθήσαμε. Το πρώτο βήμα μέσα στο νερό, που σε εκείνο το σημείο έφτανε μέχρι τη μέση της γάμπας, ήταν πολύ αναζωογονητικό. Κάναμε κάποια αδέξια βήματα, βάζοντας το ραβδία ανάμεσα στις πέτρες, βρίσκοντας την ισορροπία μας και σιγά σιγά βρήκαμε το ρυθμό μας. Το τοπίο ήταν υπέροχο. Το κρύο νερό, τα πολύχρωμα χαλίκια στο βυθό του και φυσικά, οι πελώριοι βράχοι που απλώνονταν μπροστά μας. Κάθε λίγα μέτρα, σταματούσαμε για να θαυμάσουμε κάποιο δέντρο που έμοιαζε να ξεφυτώνει μέσα από πέτρες , κάποιον ιδιαίτερο σχηματισμό των βράχων ή κάποιον μικρό όμορφο καταρράκτη. Αξίζει να αναφερθεί ότι δεν επιτρέπεται να πιεις το νερό του ποταμού ή να βρέξεις το προσωπό σου λόγω κυανοβακτηρίων που βρέθηκαν πριν από κάποια χρόνια. Εμείς είχαμε μαζί μας περίπου 4 λίτρα νερού.

Όσο περπατάγαμε, το τοπίο γινόταν και πιο όμορφο. Το νερό είχε πια βαθύνει και έφτανε μέχρι το γόνατο και οι σχηματισμοί των βράχων όλο και πιο εντυπωσιακοί. Σε κάποια σημεία, οι βράχοι έγερναν πάνω από το ποτάμι, δίνοντας ένα γκριζωπό χρώμα στο νερό ενώ αλλού υπήρχαν μεγάλα ανοίγματα που άφηναν τον ήλιο να μπει μέσα, κάνοντας το νερό γαλαζοπράσινο. Ήταν μαγικό όταν οι βράχοι άφηναν μόνο μικρά ανοίγματα, που επέτρεπαν σε λίγες ηλιαχτίδες να τρυπώσουν, δημιουργώντας μια γραμμή φωτός. Κάναμε ένα διάλειμμα σε ένα ξέφωτο, όπου υπήρχε αρκετός χώρος με χώμα και πέτρες και αφού φάγαμε το πρώτο μας σκαν και ξακουραστήκαμε για λίγο, συνεχίσαμε το περπάτημα. Με κάθε βήμα, η διαδρομή γινόταν και πιο μαγική. Ο κόσμος ήταν τώρα αισθητά λιγότερος, το μονοπάτι είχε στενέψει, τα βράχια είχαν έρθει πιο κοντά και μπορούσες πραγματικά να εκτιμήσεις τα σχήματα που είχε πάρει η επιφάνειά τους μετά από χρόνια διάβρωσης και τα χρώματά τους, σε χιλιάδες αποχρώσεις του γκρίζου και του καφέ, ανάλογα με το πώς τα χτύπαγε ο ήλιος. Μεγάλη βράχοι στη μέση του ποταμού. Βράχοι στη μέση του ποταμού έδιναν υπέροχες ευκαιρίες για σκαρφάλωμα και φωτογραφίες και κάθε στορφή αποκάλυπτε και μια ακόμη πιο υπέροχη θέα. Μετά από περίπου δύο ώρες περπατήματος, οι τουρίστες που είχαν μείνει ήταν ελάχιστοι και το νερό μας έφτανε πλέον μέχρι το μπούτι. Είχαμε όλο το φαράγγι δικό μας. Το μονοπάτι ήταν πολύ στενό, οι βράχοι δεν άφηναν πλέον τον ήλιο να περάσει και το νερό, που γινόταν όλο και πιο ορμητικό είχε γίνει γκριζωπό. Βλέπαμε τη φύση σε όλο της το μεγαλείο. Κι έπειτα στην επόμενη στροφή, ένα άνοιγμα στα βράχια άφηνε να περάσουν λίγες ηλιαχτίδες που έχυναν φως σε ένα συγκεκριμένο μόνο σημείο του ποταταμού. Λίγο πιο κάτω ένα ξέφωτο, κάποιος μικρός καταρράκτης, κάποιος εκπληκτικός σχεδιασμός κυμάτων στην επιφάνεια των βράχων, κάποιο άνοιγμα που φανέρωνε μια ακόμη μαγευτική θέα. Νιώθαμε μικρές κάτω από τη σκιά των τεράστιων βράχων, που με δυσκολία βλέπαμε την κορυφή τους όταν κοιτάζαμε ψηλά. Πηγαίναμε κόντρα στην ορμή του νερού, ενώ συνεχίζαμε να απολαμβάνουμε τη δροσιά τους κι αφήναμε τις αχτίνες του ήλιου να μας χαϊδεύουν το πρώσοπο κάθε φορά που κατάφερναν να διεισδύσουν μέσα στο φαράγγι. Κάθε φορά που σκεφτόμασταν ότι ίσως είναι ώρα να γυρίσουμε πίσω λέγαμε "ας κάτσουμε λίγο ακόμη", "πάμε λίγο πιο πέρα" "να δούμε τι έχει μετά από αυτή τη στροφή" και κάπως έτσι περπατήσαμε για περίπου τέσσερις ώρες. Με βαριά καρδιά αποφασίσαμε να πάρουμε το δρόμο του γυρισμού, απλά και μόνο επειδή συνειδητοποιούσαμε πως έπρεπε να περπατήσουμε την ίδια απόσταση για να επιστρέψουμε και δε θέλαμε να βρούμε τους εαυτούς μας εξαντλημένους 2 ώρες αργότερα, ξέροντας πως πρέπει να περπατήσουμε έξι ολόκληρες ώρες για να επιστρέψουμε.

Η επιστροφή ήταν εξίσου μαγική και μας επέτρεψε να απολαύσουμε το τοπίο από διαφορετική οπτική γωνία. Το περπάτημα ήταν πιο εύκολο, μιας και αυτή τη φορά περπατούσαμε μαζί με το ρεύμα κι όχι εναντίον του, οπότε πηγαίναμε πολύ γρηγορότερα. Παράλληλα, το ύψος του νερού είχε αυξηθεί σημαντικά κι ήταν πλέον αδύνατο να μη βρέξεις τα ρούχα σου, το οποίο έκανε τη διαδρομή και πιο διασκεδαστική. Ήταν πλέον μεσημέρι, οπότε η δροσιά του νερού ήταν σίγουρα ευπρόσδεκτη λόγω της υψηλός θερμοκρασίας. Το πλατσούρισμα ανάμεσα στα θεώρατα βράχια είναι μια εμπειρία που δε θα ξεχάσω ποτέ. Όσο πιο πολύ προχωρούσαμε, τόσο αυξανόταν και ο κόσμος, πράγμα που μας έκανε να χαρούμε που είχαμε ξεκινήσει πολύ πρωί. Όταν φτάσαμε πάλι στην όχθη του ποταμού, το νερό μας έφτανε μέχρι τη μέση, οι αδιάβροχες κάλτσες είχαν αρχίσει να χάνουν τις μαγικές τους ικανότητες, οι παλάμες μας είχαν αρχίσει να βγάζουν κάλλους από το κράτημα του ραβδιού και είμασταν πανευτυχής. Σκαρφαλώσαμε τα βράχια που μας έβγαζαν στην ακτή και με κομμένη ανάσα καθίσαμε στα βράχια, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσουμε τι είχαμε κάνει. Ήταν πραγματικά λές και είχαμε περάσει από την ντουλάπα στην Νάρνια, και τώρα είχαμε επιστρέψει στον πραγματικό κόσμο. Απίστευτη εμπειρία. Ο πραγματικός κόσμος ήταν λίγο θορυβώδεις, γεμάτος τουρίστες (πολύ περισσότερους απ' ότι όταν είχαμε πρωτοέρθει) που έδεναν τις ορειβατικές τους μπότες, φωτογραφίζονταν και έβαζαν αντηλιακό. Καθισμένες στα βράχια, φάγαμε τα τελευταία σνακς μας, παλεύοντας με τους σκίουρους της περιοχής που σκαρφάλωναν στους ώμους μας για να μας τα κλέψουν. Αξίζει να αναφερθεί ότι δεν επιτρέπεται να ταΐζεις τα ζώα στα πάρκα και, θεωρητικά τουλάχιστον, υπάρχει πρόστιμο για όποιον το κάνει διότι τα φαγητά των τουριστών μπορούν να βλάψουν την υγεία τους.

Γεμάτες όμορφες εικόνες πήραμε πλέον το μονοπάτι της επιστροφής. Το μικρό, ελαφρά ανηφορικό μονοπάτι ήταν αρκετά πιο δύσκολο μετά από την κούραση μιας πεζοπορίας περίπου 7 ωρών και όταν πια φτάσαμε στο λεωφορείο ήμασταν εξαντλημένες. Επιστρέψαμε τον εξοπλισμό που είχαμε πάρει και πήγαμε κατευθείαν στην πισίνα του ξενοδοχείου, όπου και αράξαμε για τις επόμενες ώρες. Φύγαμε μόνο για να πάμε να παραλάβουμε φαγητό που παραγγείλαμε από ένα κοντινό εστιατόριο (γενικά, η περιοχή έχει αρκετές επιλογές για φαγητό, καποιες από τις οποίες είναι και αρκετά φτηνές. Μπορείς να καθίσεις να φας ή να πάρεις τηλέφωνο και να παραγγείλεις takeaway, το οποίο και κάναμε εμείς). Η ηλιοθεραπεία κάτω από τον καυτό ήλιο, οι δροσερές βουτιές στην πισίνα, και τα χάμπουργκερ με πατάτες ιδανικές ήταν ιδανικά μετά από την κούραση της ημέρας. Σκεφτόμασταν μήπως να κάναμε και ένα ακόμη από τα μικρά, εύκολα μονοπάτια αλλά τελικά προτιμήσαμε την ξεκούραση. Είχαμε δει τα highlights του Ζιον και ξέραμε πως οτιδήποτε άλλο θα έχανε στη έχανε σε σύγκριση με το Narrows. Θέλαμε η υπέροχη πεζοπορία στο ποτάμι να είναι και η τελευταία μας ανάμνηση από το πάρκο.

Γενικά, τα Narrows είναι από τις καλύτερες ταξιδιωτικές εμπειρίες που είχα και θα το πρότεινα ανεπιφύλακτα. Σίγουρα θεωρώ πως αξίζει να κανονιστεί ταξίδι Ελλάδα - Αμερική με βασικό στόχο τα εθνικά πάρκα της Γιούτα και της Αριζόνα και το Ζάιον πρέπει σίγουρα να είναι στη λίστα σας. Η εποχή που πήγαμε εμείς (γύρω στις 20 Μαίου) ήταν ιδανική, από άποψη καιρού αλλά και από άποψη κόσμου. Δε συναντήσαμε πουθενά ορδές τουριστών που σπρώχνονταν να χωθούν σε λεωφορεία και κατέστρεφαν την εμπειρία, δε συναντήσαμε ουρές και γενικά δεν είχαμε θέματα, ιδίως στις πεζοπορίες που κάναμε νωρίς το πρωί και το απογευματάκι. Φαντάζομαι πως το καλοκαίρι τα πράγματα θα είναι διαφορετικά. Το Narrows είναι αντικειμενικά δύσκολη πεζοπορία αλλά το τοπίο που άρεσε τόσο πολύ που δεν ένιωσα καμία κούραση όσο ήμουν εκεί, παρόλο που περπατούσαμε για περίπου 7 ώρες. Το περπάτημα μέσα στο νερό σίγουρα δεν είναι εύκολο, ειδικά όταν πηγαίνεις αντίθετα από το ρεύμα και πάντα υπάρχει κίνδυνος να γλιστρίσεις, αλλά το τοπίο είναι τόσο όμορφο και η όλη εμπειρία είναι τόσο μαγική που δεν το σκέφτεσαι καν. Προτείνω σίγουρα να έχετε κάποιο ραβδί πεζοπορίας, για καλύτερη ισορροπία, αλλά και επειδή σε κάποια σημεία δεν μπορείς να δεις καλά κάτω από το νερό και το ραβδί σε βοηθάει να καταλάβεις πως είναι το έδαφος. Οι αδιάβροχες κάλτσες κάνουν αρκετά καλή δουλειά αλλά ίσως ήταν λιγότερο απαραίτητες το καλοκαίρι. Δεν μπορώ καν να φανταστώ πόσο κρύο θα είναι το νερό το χειμώνα. Η στήριξη αστραγάλων που πρόσφεραν οι ορειβατικές μπότες ήταν σίγουρα σημαντική και υποτίθεται πως οι σόλες τους ήταν αντιολησθητικές (δεν έχω κάνει τη διαδρομή με κάποιο άλλο παπούτσι οπότε δε μπορώ να συγκρίνω), αλλά είδαμε και πολλούς που περπατάγανε με απλά αθλητικά. Είδαμε επίσης αρκετές οικογένειες με μικρά παιδιά, ακόμη και κάποιο μωρά/νήπια που ήταν στους ώμους των γονιών τους (το οποίο δεν ξέρω, εμένα μου φαίνεται επικύνδυνο. Όσο έμπειρος κι αν είσαι μπορεί να γλιστρήσεις και το παιδί να καταλήξει με τα μούτρα σε κάποιο βράχο). Γενικά, προτείνω το ταξίδι ανεπυφύλακτα,. Το Ζιον σίγουρα θα σας καταπλήξει.

Όσο για εμάς, αφού στεγνώσαμε κάτω από τον ήλιο, μπήκαμε και πάλι στο αυτοκίνητό μας και πήραμε το δρόμο προς τον επόμενο προορισμό μας: το Bryce National Park