Ηνωμένο Βασίλειο Λονδίνο μαζί με Οξφόρδη, Stonehenge, Bath και τους γιους μου!

[orck]

Καταπληκτικη ιστορια, περιμενω να μεγαλωσουν λιγο τα τερατα να τους παω και εγω στο εξωτερικο, μαλλον Λονδινο η Ρωμη.
Με χαλαει βεβαια λιγο το κοστος διαβατηριου για τους κατω των 12.

 

[Grerena]

εισαι επαξια η "μανα κουραγιο" του φορουμ!

Είμαι σίγουρη ότι μέσα στο forum θα υπάρχου πολλές σαν και μένα. Απλά εγώ προδίδομαι ... επειδή γράφω και δημοσιοποιώ τα ταξίδια μου (με παιδιά).

Με την ευκαιρία της ιστορίας σου να γράψω εδώ πως στο αγγλικο groupon και στο Wowcher έχει καλές τιμές για ημερήσιες εκδρομές σε Stonehenge/Bath (και όχι μόνο) οι οποίες με τους κωδικούς έκπτωσης που βγάζει συχνά συμφέρουν πολύ.

Σίγουρα άμα το ψάξεις αρκετά και νωρίς, βρίσκεις ευκαιρίες. Εγώ την ημερήσια σε Stonehenge & Bath χωρίς χρήση groupon, τη βρήκα σε πολύ καλή τιμή από Πρακτορείο. Την έκλεισα προκαταβολικά και ιντερνετικά περίπου 2 εβδομάδες πριν πάω, με 47 λίρες μαζί με εισιτήριο εισόδου σε Stonehedge. Πιθανώς με χρήση voucher να έβρισκα και πιο φθηνά.
Αργότερα στην ιστορία μου θα αναφερθώ αναλυτικά για τα κοστολόγια αυτής της εκδρομής.

Καταπληκτικη ιστορια, περιμενω να μεγαλωσουν λιγο τα τερατα να τους παω και εγω στο εξωτερικο, μαλλον Λονδινο η Ρωμη.

Σ' ευχαριστώ πολύ

Με χαλαει βεβαια λιγο το κοστος διαβατηριου για τους κατω των 12.

Ένας τρόπος υπάρχει λοιπόν για να αποσβέσεις το κόστος των διαβατηρίων. Να κάνεις πολλά ταξίδια.

Ένας τρόπος υπάρχει λοιπόν για να αποσβέσεις το κόστος των διαβατηρίων. Να κάνεις πολλά ταξίδια.

 

[Grerena]

Λονδίνο: ΜΙΑ ΠΟΛΥ «ΓΕΜΑΤΗ» ΗΜΕΡΑ
Το πρωί κατά τις 8:30 ακούω χτύπημα στην πόρτα. Ήρθε το πρωινό μας. Ένας νεαρός (μετά έμαθα ότι ήταν ο γιος της παράξενης σπιτονοικοκυράς μας) μας έφερε το πρωινό μας.
«Here is your English breakfast» μας είπε.
Ήταν αυγά με μπέικον, λουκάνικα και ψωμί του τοστ. Από ρόφημα … αφού δεν είχε γάλα για τα παιδιά, είχα ζητήσει ζεστή σοκολάτα. Για μένα είχε καφέ, ο οποίος ήταν χάλια, αλλά βολεύτηκα, γιατί μετά έφτιαξα δικό μου. Στα παιδιά άρεσε το πρωινό εμένα όχι και τόσο. Μπορεί να ήμουν και προκατειλημμένη, αφού είχα «χαλαστεί» αρκετά με το δωμάτιο.
Φεύγοντας, στο διάδρομο συνάντησα τη σπιτονοικοκυρά μας. Χαιρετηθήκαμε και επί τη ευκαιρία την ενημέρωσα ότι αύριο να μη μας υπολογίζει για πρωινό, γιατί θα φύγουμε πολύ νωρίς το πρωί σε εκδρομή.

Ξεκινήσαμε λοιπόν το tour μας κατά τις 9:00. Ήθελα στο λίγο χρόνο που είχαμε στη διάθεσή μας στο Λονδίνο τα παιδιά να πάρουν μια γεύση απ’ όλα.
Πήραμε λοιπόν το metro, ξαναλέω ότι ήταν δίπλα από το δωμάτιό μας (πρέπει να δικαιολογήσω την επιλογή του ξενοδοχείου ) και κατεβήκαμε στο Westminster.

Η πρώτη εικόνα που είχαμε μόλις βγήκαμε από το metro ήταν το Big Ben.

Αυτό ήταν must για τα παιδιά. Προϋπόθεση βασική ... μετά από τις φιγούρες που ψωνίσαμε βέβαια.
Εγώ πολύ θα ήθελα να ανεβούμε στο ρολόι. Είχα διαβάσει ότι υπήρχαν tour συγκεκριμένες ώρες τις ημέρας, αλλά δεν μας «έβγαινε» τελικά, οπότε αρκεστήκαμε στο να το δούμε απλά και να βγάλουμε φωτογραφίες από όλες τις δυνατές γωνίες.
Μετά προχωρήσαμε απέναντι στην Parliament square. Χαζεύοντας τα αγάλματα της πλατείας, όπως των Winston Churchill, Nelson Mantela, Mahatma Gandhi, Abraham Lincoln, Richard the lion heart κ.α. βρήκα αφορμή και ευκαιρία να πιάσω συζήτηση για ιστορικά θέματα που σχετίζονταν με τα πρόσωπα αυτά. Δεν κράτησε πολύ η συζήτηση, γιατί τα παιδιά κατάλαβαν ότι ήθελα να κάνω «μάθημα» και με «έκοψαν» και οι δύο με την γνωστή διακριτικότητα, που χαρακτηρίζει τους εφήβους.

Στη συνέχεια πήγαμε και είδαμε για λίγο την εκκλησία St Margaret’s του Westminster, η οποία μαζί με το Αβαείο του Westminster βρίσκεται στον κατάλογο της Unesco. Το Αβαείο μου έπεφτε κομματάκι ακριβό. Το Αβαείο (στο οποίο τελούνται γάμοι βασιλιάδων) είχε είσοδο 18 λίρες το άτομο, ενώ η εκκλησία της St Margaret (που τελούνται γάμοι βουλευτών και αξιωματικών της Βουλής των Λόρδων) είχε δωρεάν είσοδο. Προκειμένου να «σβήσω» από τη λίστα της Unesco ένα ακόμα μνημείο, χωρίς να πληρώσω 18 λίρες το κεφάλι, θα βολευόμουν και με τη St Margaret.
Μια χαρά vip είναι και οι βουλευτές...

Μετά διασχίσαμε τη γέφυρα Westminster έχοντας άλλη οπτική του Big Ben, του Κοινοβουλίου και του Τάμεση...

... ώσπου φτάσαμε στην προβλήτα Waterloo Pier, από την οποία θα παίρναμε το καραβάκι προκειμένου να κάνουμε μια μικρή βόλτα στον Τάμεση, αλλά και να μας πάει κοντά στη γέφυρα του Λονδίνου, που θα ήταν ο επόμενος τουριστικός στόχος.

Το καραβάκι άργησε να έρθει και παρόλο που υπήρχε κλειστή αίθουσα αναμονής, δεν καταφέραμε να γλυτώσουμε από το τσουχτερό κρύο (ασυνήθιστο νομίζω για Οκτώβριο). Κοινώς «ξυλιάσαμε» μέχρι να έρθει το καραβάκι. Στην ώρα αυτή που περιμέναμε θα έπρεπε να περάσουν τουλάχιστον δύο καραβάκια, με βάση το timetable. Που είναι η περίφημη Αγγλική συνέπεια;
Μπορεί να μην ήταν και πολύ “Αγγλικό” το καραβάκι. Αφού και ο υπάλληλος στο γκισέ των εισιτηρίων δεν μου φάνηκε να έχει και πολύ … Αγγλική καταγωγή.
Καθώς περιμέναμε τα παιδιά βρήκαν ευκαιρία (και χρόνο) για να φάνε και ένα «βρώμικο» hot-dog από καντίνα της προβλήτας (με 4,5 λίρες παρακαλώ το ένα).
Αυτό περί χρόνου το αναφέρω, γιατί όπως είναι φανερό δεν είχα προβλέψει χρόνο για … φαγητό. Ειδικά σήμερα είχα πολύ στριμωγμένο πρόγραμμα και η μόνη έννοια μου ήταν να βγει το πρόγραμμα και να δούμε το Λονδίνο σε ... μια μέρα και ήμουν με το «ρολόι στο χέρι.» Οπότε μπορεί να μου «στοίχισε» αυτή η καθυστέρηση του καραβιού από τη μια, αλλά φάγανε και κάτι τα παιδιά από την άλλη.

Ήρθε και το καραβάκι κάποια στιγμή και κάναμε την mini κρουαζιέρα στον Τάμεση. Περάσαμε δίπλα από το Εθνικό Θέατρο, τον Oxo tower, την Tate Gallery, τη Millenium bridge, το Global Theatre, το HMS Belfast, με εμένα σε ρόλο …ξεναγού να δείχνω όλα αυτά στα παιδιά...

ώσπου φτάσαμε στην προβλήτα της Tower Pier, στην οποία και αποβιβαστήκαμε...

Πολύ μου άρεσε παραλιακή βόλτα που κάναμε δίπλα στον Τάμεση από την προβλήτα έως την Tower bridge. Στον Πύργο του Λονδίνου επιλέξαμε να μην τον επισκεφτούμε, γιατί μάλλον θα μας έτρωγε πολύ χρόνο και ο ίδιος και οι τεράστιες ουρές που είδαμε απ’ έξω.

Την περίφημη Tower Bridge, όμως θα την επισκεπτόμασταν οπωσδήποτε, γιατί αν μη τι άλλο είναι το κυριότερο landmark, που χαρακτηρίζει το Λονδίνο (είναι όμως και ………film location site από την ταινία του Sherlock Holmes).

Η Tower bridge είναι μια γέφυρα του 1886. Αποτελείται από δύο δίδυμους πύργους, που συνδέονται μεταξύ τους στο πάνω μέρος τους με δυο πεζοδρόμια, τα οποία είναι σχεδιασμένα να αντέχουν τις οριζόντιες δυνάμεις εφελκυσμου, που ασκούνται από τα αιωρούμενα τμήματα της γέφυρας στις πλευρές των πύργων.
Οι δύο πύργοι της γέφυρας, η γέφυρα του πάνω επιπέδου και οι βικτοριανοί χώροι του μηχανοστασίου αποτελούν μέρος της έκθεσης Tower Bridge, στην οποία είχαμε άμεσα σκοπό να πάμε.
Ευτυχώς εδώ είχε ουρά, που μπορούσαμε να αντέξουμε και μπήκαμε μέσα γρήγορα.

Στους διαδρόμους υπάρχει μια έκθεση για την ιστορία της γέφυρας. Υπάρχουν φωτογραφίες και διαδραστικές οθόνες, που εξηγούν γιατί και πώς κατασκευάστηκε η Tower Bridge. Το εντυπωσιακότερο όμως όλων είναι η θέα που προσφέρουν αυτά τα δύο πεζοδρόμια διαμέσου του πατώματος, …του γυάλινου πατώματος. Είχε πλάκα να βλέπεις την κίνηση της κατωγέφυρας από ψηλά.

Βγαίνοντας από το νότιο Πύργο κάναμε και μια επίσκεψη και στο μηχανοστάσιο (που βρίσκεται σε ξεχωριστό κτίριο), όπου εκεί υπήρχαν και οι πρωτότυπες ατμομηχανές και επίσης αρκετά διαδραστικά παιχνίδια, που σε βοηθούσαν να κατανοήσεις τη λειτουργία αυτού του θαύματος της μηχανικής του 19ου αι. Νομίζω ότι και αυτή η επίσκεψη άρεσε πολύ στα παιδιά.

Βγαίνοντας από το μηχανοστάσιο μας περίμενε μια έκπληξη. Είδαμε μπροστά μας τη μικρή μου ξαδελφούλα, που ζει και εργάζεται στο Λονδίνο. Βέβαια δεν ήταν και πολύ τυχαία η συνάντηση. Επικοινωνούσαμε από το πρωί με μηνύματα του τύπου «που είστε να έρθω να σας βρω», αλλά το που είμαστε άλλαζε συνέχεια και προσπαθώντας να μας συνδυάσει και εμάς με τις δουλειές της, όλο και αναβαλλόταν το ραντεβού μας, σε σημείο που πίστευα ότι δεν θα καταφέρουμε να συναντηθούμε. Τελικά μας πέτυχε στην έξοδο από την Tower bridge.
Αφού χαρήκαμε πολύ, χαιρετηθήκαμε και φιληθήκαμε και όλα τα σχετικά συνεχίσαμε το tour μας, τετράδα πια.
Πρόκειται για τη γνωστή ξαδελφούλα μου που είχε "πρωταγωνιστήσει" στην ιστορία "Μια ημερήσια στο Λονδίνο, αλλά και λίγη … εξοχή!" Σε εκείνη την εκδρομή στο Λονδίνο, με είχε φιλοξενήσει και ξεναγήσει.

Είμαστε πια στη Νότια όχθη του Τάμεση (αφού είχαμε διασχίσει την Tower Bridge από το πάνω τμήμα της και είχαμε περάσει απέναντι). Συνεχίσαμε τη βόλτα μας πάλι παραλιακά περνώντας μπροστά από τo City Hall (το γυάλινο εντυπωσιακό οβάλ κτίριο της παραλίας), μπροστά από τη στοά της Hay’s Gallery, μπροστά από το πολεμικό πλοίο HMS Belfast και ενώ στο πρόγραμμα είχα να επισκεφτούμε τη φυλακή του Λονδίνου, συνειδητοποίησα ότι δεν μας έπαιρνε ο χρόνος (γιατί στις 2:00 είχα κλείσει θέση για να ανεβούμε στο Sky garden να δούμε τη θέα του Λονδίνου από ψηλά). Δυστυχώς αναγκαστήκαμε να αφήσουμε τη φυλακή του Λονδίνου εκτός προγράμματος, με μεγάλη μου λύπη, γιατί νομίζω ότι θα άρεσε στα παιδιά (ας όψεται το καραβάκι που μας καθυστέρησε*).

“ΔΩΜΑΤΙΟ ΜΕ ΘΕΑ”
Το Sky garden είναι ότι λέει το όνομά του. Πρόκειται για έναν κήπο που βρίσκεται στον ουρανό! Είναι ένας κήπος που βρίσκεται στον τελευταίο όροφο ενός ουρανοξύστη. Η θέα από εκεί του Λονδίνου είναι πραγματικά πανοραμική. Βλέπεις τα πάντα από εκεί. Η επίσκεψη αυτή ικανοποιούσε κατά πολύ την επιθυμία μου: «πρέπει να δούμε το Λονδίνο μέσα σε μια μέρα…..» Κυριολεκτικά όμως, όχι μεταφορικά. Από εκεί πράγματι βλέπεις όλο το Λονδίνο, σε μια στιγμή. Πρόκειται για έναν ολόκληρο όροφο, που έχει τζαμαρίες περιμετρικά, γυάλινο θόλο στην οροφή, μπαλκόνια, βεράντες και μία καφετέρια.

Η αλήθεια είναι πάντως ότι το Sky ήταν άπλετο, ενώ το garden όχι και τόσο...

Δεν είναι όμως και πολύ απλό για να ανέβεις. Χρειάζεται να κλείσεις θέσεις αρκετά νωρίτερα για συγκεκριμένη μέρα και ώρα. Εγώ είχα κλείσει περίπου 20 μέρες πριν, εκτύπωσα τον κωδικό κράτησης, τον οποίο έδειξα στους security του ισογείου και αφού περάσαμε από έλεγχο (τύπου αεροδρομίου) πήραμε το ασανσέρ, το οποίο μας ανέβασε σε 25 δευτερόλεπτα 36 ορόφους!

Νομίζω ότι είμαστε πολύ τυχεροί που ανεβήκαμε μια μέρα με καλό καιρό και πολύ καλή ορατότητα.
Πραγματικά όμως βλέπεις τα πάντα. Από τα μπαλκόνια της νότιας πλευράς βλέπεις μεγάλο κομμάτι του Τάμεση, από τη Βουλή των Λόρδων από τη μια, μέχρι και την Ο2 αρένα από την άλλη. Είδαμε όλη τη διαδρομή που κάναμε με το καραβάκι και αυτή που περπατήσαμε. Από τις βεράντες της βόρειας πλευράς βλέπεις σε απόσταση αναπνοής το πολύ χαρακτηριστικό κτίριο της οδού St Mary Axe, το επονομαζόμενο «αυγό» και όλο το Β. Λονδίνο.

Διακρίναμε πεντακάθαρα τον Πύργο του Λονδίνου, την St Katharine docks, την Tower bridge, το Δημαρχείο, το καταδρομικό HMS Belfast…

Φαινόταν η Hay’s Gallery, η Pickfords Wharf, ακόμα και το πλοίο Golden Hinde. Ο ουρανοξύστης Shard φαινόταν από παντού…

Από Δυτικά φαινόταν ο Καθεδρικός του Αγίου Παύλου, η Tate Gallery, η ρόδα, ακόμα και το Big Ben…

Ο Πύργος του Λονδίνου ως και οι ουρανοξύστες του Canary Wharf…

Από την απέναντι πλευρά του Τάμεση βλέπαμε και έναν άλλο ουρανοξύστη το λεγόμενο Shard. Το όνομά του παραπέμπει σε «θραύσμα», το οποίο έτσι μυτερό και γυαλιστερό που είναι μοιάζει με θραύσμα. Από το Shard μπορείς επίσης να δεις τη θέα του Λονδίνου, αλλά νομίζω ότι είναι κομματάκι ακριβό. Εμείς επιλέξαμε τον ανταγωνιστή Sky garden, που προσφέρει το ίδιο πράγμα, μόνο που είναι λίγο πιο οικονομικό.

Να και το "αυγό"...

Ο ουρανοξύστης του Skygarden, είναι ορατός από παντού και επειδή είναι ένας ψηλός ουρανοξύστης, αλλά και επειδή έχει ένα αστείο σχήμα που «τραβάει το μάτι.». Μοιάζει με παλιό (κινητό) τηλέφωνο και γι’ αυτό το λόγο αυτό οι Λονδρέζοι κοροϊδευτικά το αποκαλούν walkie-talkie!

Αφού «οργώσαμε» το χώρο για τα καλά, φωτογραφίζοντάς τον παράλληλα, είπαμε να καθίσουμε και λίγο να πιούμε και ένα καφεδάκι. Χρειαζόμουν και ένα διάλειμμα από το τρεχαλητό, αλλά και να δω και λίγο την ξαδελφούλα μου. Πρώτη φορά ερχόταν και εκείνη στο Skygarden, οπότε και εγώ ενδόμυχα ένιωσα μια ικανοποίηση που την ξενάγησα στην «πόλη της».
Μετά και από την επίσκεψη στις μοντέρνες τουαλέτες του ουρανοξύστη, φύγαμε.

“Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΛΙΘΟΣ”
Πολύ κοντά στο Skygarden θα ήταν η επόμενη στάση μας, η αγορά Leadenhall Market. Είναι μια καλυμμένη αγορά, με πολύ όμορφο και περίτεχνο εσωτερικό. Προσφέρει ένα εντυπωσιακό Βικτωριανό σκηνικό, με γυάλινη οροφή, λιθόστρωτα δρομάκια και διατηρητέα κτίρια. Η αγορά αυτή είναι ανοιχτή τις καθημερινές και κλειστή τα Σαββατοκύριακα. Σήμερα που ήρθαμε εμείς ήταν Σάββατο.
Ε! Τότε γιατί ήρθαμε αφού ήταν κλειστά;
Μα! Επειδή πρόκειται για την “Diagon Alley” του Harry Potter!

Πρόκειται για την αγορά που έχει «παίξει» στη «Φλοσοφική λίθο» (την πρώτη ταινία Harry Potter) … την “Diagon Alley”. Είπαμε…. είχα μαζί μου έφηβους! Θα έπρεπε το ταξίδι να το διανθίσω με πολλά εφηβικά θέματα και αυτά είναι τα film locations! Μια στάση στην “Diagon Alley” ήταν επιβεβλημένη.

Μόνο όταν βρήκα την είσοδο του μαγαζιού των μάγων, δηλ. από το μαγαζί από το οποίο ο Harry Potter διάλεξε το μαγικό ραβδί του (Leaky Cauldron), η ξαδέλφη μου κατάλαβε τι εννοούσα τόση ώρα όταν της έλεγα ότι θα πάμε στην “Diagon Alley”. Και ο ενθουσιασμός που έδειξε ήταν έκδηλος.
Αποθανατίσαμε με φωτογραφία την είσοδο και συνεχίσαμε το tour μας.

Πέραν πάντως του ιδιαίτερου δικού μας ενδιαφέροντος, η αγορά Leadenhall είναι μια πάρα πολύ όμορφη αγορά και αξίζει μια επίσκεψη.

Εδώ θα έπρεπε να αναφέρω ότι πριν το ταξίδι κάθισα και είδα τις 5 πρώτες ταινίες του Harry Potter, προκειμένου να μπω στο κλίμα, αλλά και να μπορέσω να ανακαλύψω και τα σημεία, που γυρίστηκαν σκηνές. Τις υπόλοιπες ταινίες δεν πρόλαβα να τις δω. Γενικά όμως στα ταξίδια μου με ενδιαφέρει να ανακαλύπτω τα film location διάσημων ταινιών και τα κυνηγώ να τα δω. Θέλω να πω ότι … δεν το έκανα μόνο για τα παιδιά. Πέραν λοιπόν της οργάνωσης του συγκεκριμένου ταξιδιού, χρειαζόμουνα και χρόνο για να δω τις ταινίες και χρόνο για να ανακαλύψω τα film locations. Κοινώς είχα πολύ δουλειά να βγάλω…

Μετά από αυτό κάναμε μια στάση για ένα snack στο όρθιο. Τα παιδιά πήρανε ένα σάντουιτς και εγώ τα αγαπημένα μου πατατάκια λαχανικών που τα είχα μάθει και τα είχα τσακίσει και στο προηγούμενο ταξίδι μου στο Λονδίνο.

Στη συνέχεια πήραμε το metro από το Bank station και κατεβήκαμε στο Holborn, προκειμένου να φτάσουμε στο Βρετανικό μουσείο. Είναι η τέταρτη μου φορά στο Λονδίνο και …τι περίεργο! Δεν είχα πάει μέχρι τώρα στο Βρετανικό. Το είχα κάνει λίγο επίτηδες γιατί …το «άφηνα», για να πάω κάποια στιγμή στο μέλλον με παιδιά! Και ήρθε αυτή η στιγμή.

Στην είσοδο του μουσείου η ξαδελφούλα μας αποχαιρέτησε. Δεν θα συνέχιζε άλλο μαζί μας. Με ευχαρίστησε για την … ξενάγηση που της έκανα και είπαμε au revoir.

Λονδίνου συνέχεια σε επόμενο…
γιατί με τόση διαδρομή που κάναμε μέχρι στιγμής και ποταμίσια και ποδαράτη... κουράστηκα...

 

[Eftichia]

Τέλεια! Τα δικά μου αγόρια, big ben δεν είδαν...ηταν φασκιομένο... μεγάλη απογοήτευση χαχα!

 

[Grerena]

Λονδίνου συνέχεια: “ΕΝΑ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΠΟΛΥ … BRITISH!!!”
Υπάρχουν ορισμένα μέρη που πρέπει να επισκεφτούμε με τα παιδιά μας, τόσο για να μάθουν εκείνα τα πράγματα που θα τους διευρύνουν το μυαλό και την αντίληψη όσο και για να αποκτήσουν την αίσθηση της Ιστορίας. Ένα από τα καλύτερα μέρη για να το κάνουμε αυτό κατά τη γνώμη μου είναι το Βρετανικό μουσείο.

Σειρά λοιπόν είχε το Βρετανικό μουσείο, στο οποίο φτάσαμε ομολογουμένως λίγο αργά, δηλ. λίγο μετά τις 3:30. Είχαμε περίπου μία ώρα και κάτι στη διάθεσή μας γιατί το μουσείο έκλεινε στις 5:00. Ο χρόνος ήταν λίγος αλλά προλαβαίναμε να δούμε τα βασικά.
Όσο κλασικό είναι το κτίριο εξωτερικά, τόσο σύγχρονο, μοντέρνο είναι το κεντρικό αίθριο που συναντάς μπαίνοντας. Φανταστικό!

Τα μάρμαρα του Παρθενώνα φιλοξενούνται σε μια μεγάλη κεντρική αίθουσα σε πολύ περίοπτη θέση του μουσείου.

Παρόλο που αυτά ήταν ο βασικός λόγος που πήγα στο μουσείο ... με παραξένεψε που τα είδα εκεί. Ίσως γιατί την τελευταία φορά που πήγα στο δικό μας, το μουσείο της Ακρόπολης και είδα τα ... υπόλοιπα μάρμαρα, σε μια φωτεινή αίθουσα να "αγναντεύουν" την Ακρόπολη, μου φάνηκαν πιο ταιριαστά με το χώρο. Αυτήν την εικόνα είχα στο μυαλό μου και μπορεί ενδόμυχα να περίμενα κάτι ανάλογο.

Η Καρυάτιδα όμως δεν ήταν στον ίδιο χώρο. Αντίθετα ήταν απομονωμένη σε άλλη αίθουσα-διάδρομο σε καθόλου αβανταδόρικη θέση, που έπρεπε να ψάξεις για να τη βρεις. Κρίμα.

Είδαμε και πολλά Αιγυπτιακά ...

είδαμε και τη στήλη της Ροζέτας...

Αυτή η περίφημη στήλη της ροζέτας εμένα προσωπικά με εντυπωσίασε πολύ. Όσοι έχουν πάει στο Βρετανικό θα τη γνωρίζουν, γιατί βρίσκεται και στην πρώτη αίθουσα με το που μπαίνεις μέσα και έχει πολύ κόσμο γύρω της που δυσκολεύεσαι να τη δεις. Πρόκειται για μια πέτρινη πλάκα (που λέγεται στήλη Ροζέτας) που ανακάλυψαν οι στρατιώτες του Ναπολέοντα στην Αίγυπτο και έδωσε την ευκαιρία με την τρίγλωσση επιγραφή της (Ελληνικά, αρχαία Αιγυπτιακά και ιερογλυφικά) στους Αιγυπτιολόγους να αποκρυπτογραφήσουν τα αινιγματικά ιερογλυφικά.

Βγήκαμε έξω στις 5:00 η ώρα με σημάδια κούρασης. Καθίσαμε λίγο στα σκαλοπάτια του μουσείου κάνοντας ένα διάλειμμα για snack και καφέ και για να πάρουμε λίγο δυνάμεις. Ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι η ώρα είχε περάσει και ίσα που προλαβαίναμε να πάμε στο μουσείο του Bond. Του….James Bond. Είπαμε….. είχα έφηβους μαζί μου! Τελευταία είσοδος για το μουσείο ήταν στις 6:00 και το μουσείο θα έκλεινε στις 7:00. Με τα πόδια λοιπόν και με τη βοήθεια του δορυφόρου φτάσαμε στις 5:59 στο ταμείο του μουσείου. Οκ! Το προλάβαμε. Ήταν κοντά. Μόλις 10’ περπάτημα. Ούτε Λονδρέζα δεν κυκλοφορεί τόσο άνετα και γρήγορα (περιαυτολογούσα από μέσα μου). Μεγάλο δώρο μου έχει κάνει αυτή η τεχνολογία με το gps!

Η έκθεση που θα βλέπαμε είχε τίτλο: “Bond in motion” και φιλοξενούνταν στο London film museum.
Αυτήν την επίσκεψη τη φοβόμουνα λίγο. Σκεφτόμουν ότι ήταν μια τουριστική παγίδα. Τα παιδιά όμως μου το ζήτησαν. Ήταν μια έκθεση που περιλάμβανε πολλά από τα οχήματα, που είχαν χρησιμοποιήσει όλοι οι James Bond στις ταινίες. Εξού και το “in motion” Πολλά από αυτά ήταν τρακαρισμένα και μισοδιαλυμένα. Είχε και μoτοσυκλέτες, είχε και κάποια ρούχα του James (όπως το σμόκιν του Daniel Greg στο Casino Royal, ματωμένο), διαβατήρια, «license to kill» και πολλά gadget που χρησιμοποιούσε. Υπήρχαν video - spot με σκηνές δράσης και φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει και η φοβερή μουσική. Τελικά δεν ήταν άσχημο. Μου άφησε καλές εντυπώσεις.

Το πιο χαβαλεδιάρικο απ’ όλα ήταν όταν στο τέλος της έκθεσης υπήρχαν ρούχα τύπου σμόκιν, τα οποία μπορούσαμε να τα φορέσουμε και σε πόζα αλλά James Bond να βγάλουμε φωτογραφία, το οποίο τελικά και κάναμε. Εγώ στη μέση με στραμμένο το περίστροφο μπροστά και τα αγόρια δεξιά και αριστερά με ψυχρό βλέμμα να φυσούν την κάνη του δικού τους όπλου. Πλάκα είχε.

Μάλλον και αυτό άρεσε στα παιδιά. Μεταξύ μας ..…. Και μένα μου άρεσε.

Τώρα τι άλλο είχε το πρόγραμμα; Μα να πάμε φυσικά στο μαγαζί των Games Workshop να αγοράσουμε φιγούρες! Τα μαγαζιά έκλειναν στις 8:00 το βράδυ και το συγκεκριμένο βρισκόταν εκεί κοντά, στην καρδιά του Covent Garden. Αυτό το υποκατάστημα είχα δυσκολευτεί αρκετά να το βρω, ψάχνοντας στο διαδίκτυο. Έβρισκα διφορούμενα στοιχεία σχετικά με τη διεύθυνσή του και με τις ώρες που ήταν ανοιχτό. Ακόμα και στο google street map, που κοίταζα δεν το έβλεπα πουθενά.
Κοιτάζοντας όμως κάποιες παλιές φωτογραφίες, που είχα βγάλει σε προηγούμενο ταξίδι μου, τι να δω; Σε μια από αυτές η βιτρίνα του Games Workshop ήταν φόντο!!! Έτσι, τώρα γνώριζα ακριβώς που είναι και οπότε με σίγουρο βήμα και αέρα Λονδρέζας (πάλι) οδήγησα τα παιδιά στη σωστή διεύθυνση. Βρισκόταν μέσα στην κλειστή αγορά του Covent Garden, στον κάτω όροφο. Γι’ αυτό δεν φαινόταν στο street map, επειδή ήταν στον κάτω όροφο της κλειστής αγοράς. Φτάσαμε γρήγορα. Μόνο που το μαγαζί δεν το βλέπαμε.
«Μα! Στη φωτογραφία εδώ βρισκόταν»!, «Που είναι τώρα»; Τελικά είδαμε ένα οίκημα, που … θα έπρεπε να ήταν το κατάστημα που έψαχνα, αλλά δεν υπήρχε … τίποτα μέσα. Ρώτησα στο διπλανό μαγαζί σχετικά και τελικά μαθαίνουμε ότι είχε μπει …. λουκέτο!
Αυτό ήταν. Εγώ έφταιγα (κατά τα παιδιά) που δεν ήξερα ότι είχε μπει λουκέτο και δεν τους άφησα να χαλάσουν όλα τους τα λεφτά στην Οξφόρδη. Πάντα η μαμά φταίει! Είναι γνωστό αυτό!

“ΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ ΕΠΕΣΕ”
Βγήκαμε έξω από την αγορά στις οκτώ και κάτι με δύο κουρασμένα, πεινασμένα και λίγο απογοητευμένα παιδιά για τις φιγούρες που δεν ψώνισαν. Μέχρι εδώ ήταν. Δεν θέλανε τίποτα άλλο να δούνε. «Τα ‘παιξαν». Θέλανε να πάνε πια στο ξενοδοχείο. Το ότι δεν ψωνίσαμε φιγούρες ήταν πολύ καταλυτικό για την μετέπειτα εξέλιξη της βραδιάς. Από εδώ και πέρα αρνιόντουσαν να πάνε οπουδήποτε.

Τι να κάνω τώρα που εγώ είχα στο μυαλό μου να πάμε βόλτα στο Covent Garden Σαββατόβραδο να το δούνε λίγο και μετά να πάμε China town για φαγητό σε κάποιο από τα κινέζικα που είχα μάθει ότι ήταν πολύ καλά και μοδάτα; Και στην Trafalgar Square που είμαστε δίπλα; Πότε θα πάμε; Αν δεν πάμε τώρα πότε θα τη δούνε;

Μια προσπάθειά μας να καθίσουμε σε ένα Ιταλικό απέβη άκαρπη. Είχε ουρά αναμονής και στο 5λεπτο φύγαμε. Προσωρινά «κρατήθηκαν» λίγο με ένα χάμπουργκερ στο χέρι και έτσι βολτάραμε για λίγο στο Covent Garden. Ήταν Σαββατόβραδο και υπήρχαν δεκάδες καλλιτέχνες του δρόμου που ζωγράφιζαν, τραγουδούσαν και έκαναν «ζογκλερικά» και παντομίμες.

Κατάφερα και τους έφτασα μέχρι την China town. Πήραμε και fortune cookies από τους Κινέζους.
Για να καθίσουμε για φαγητό σε ένα από τα εστιατόρια της Lisle street ούτε λόγος.

-«Πάμε να φύγουμε» μου έλεγαν.
-«Μα φτάσαμε μέχρι εδώ. Δεν είναι κρίμα να μη δείτε την Trafalgar»;
-«Όχι δεν είναι. Θα τη δούμε άλλη φορά».
-«Ok. Κρίμα. Πάμε να φύγουμε. Τι να πω άλλο. Ελάτε! Από δω είναι το metro».
Ψέματα δεν έλεγα, από εκεί που τους έλεγα ήταν το metro. Το metro της Charring Cross όμως. Απλά αγνόησα τελείως το metro της Leicester, που ήταν πιο κοντά στο δρόμο μας. Ο μικρός το κατάλαβε και μου το είπε:
-«Καλά», μου λέει. «Δεν έχει κι άλλο metro από εδώ»;
-«Ok. Έχει. Αλλά δεν θέλεις να βγάλεις μια φωτογραφία πάνω στο λιοντάρι της πλατείας πανομοιότυπη με αυτή που είχε βγάλει και ο μπαμπάς σου πριν από χρόνια που είχαμε έρθει στο Λονδίνο»;
Εκεί νομίζω ότι κάμφθηκε λίγο η αντίστασή του.
-«Εντάξει. Μια τελευταία φωτογραφία και φεύγουμε».
Μόνο που η φωτογραφία δεν ήταν πανομοιότυπη με του μπαμπά του. Δεν είχε το κουράγιο να καβαλήσει το λιοντάρι όπως εκείνος. Δίπλα του στάθηκε! Δεν πειράζει, ντοκουμέντο υπάρχει πλέον και από την Trafalgar έστω και με αυτό το μικρό πέρασμα από την πλατεία. Βγάλαμε και άλλη μία φωτογραφία (με τα μούτρα μέχρι κάτω) μπροστά στην φωταγωγημένη Εθνική Πινακοθήκη και στο τέλος φθάσαμε στο metro του Charring Cross, όπου πήραμε το τρένο και πήγαμε στο «ωραίο μας ξενοδοχείο».

Καλά δεν έχουν καθόλου αντοχές οι έφηβοι! Μ΄ αρέσει που σκεφτόμουν μετά να πηγαίναμε και στην Gallery Tate, που σήμερα Σάββατο ήταν ανοιχτή ως τις 10:00. Προφανώς δεν τόλμησα να το πω. Εδώ με το ζόρι τους έσερνα και τους δύο. Μάλλον δεν «σήκωνε το κλίμα» την πινακοθήκη. Τώρα που το σκέφτομαι αν είχαν βρει και είχαν ψωνίσει κι άλλες φιγούρες μάλλον θα είχαν “γεμίσει μπαταρίες”.

“ADAMS FAMILY”
Φτάνοντας στο κατάλυμά μας, στην αυλή του συναντήσαμε την ξενοδόχα μας. Ξαφνιάστηκα όταν με ρώτησε τι πρωινό θα πάρουμε το πρωί. Ακολούθησε ο ίδιος ακριβώς διάλογος, που κάναμε και το πρωί. Της θύμισα ότι αύριο να μη μας σερβίρει πρωινό, γιατί θα φύγουμε πολύ πρωί σε εκδρομή.
«Οκ!» Μου είπε. «Θα φροντίσω να σας φέρω τότε σάντουιτς για το δρόμο.»
«Ok.» Της είπα. «Ευχαριστώ.»
Μπήκαμε στο δωμάτιο, το οποίο με απογοήτευση διαπίστωσα ότι ήταν όπως το αφήσαμε. Δεν είχε αλλάξει καθόλου. Εδώ χρειαζόταν το ραβδί του Harry Potter! Με το μαγικό ραβδί του Snape που είχαμε, δεν γινόταν τίποτα!

Φρεσκαριστήκαμε και αρχίσαμε να χαλαρώνουμε όταν χτύπησε η πόρτα. Ήταν η σπιτονοικοκυρά μας. Ήθελε να με ρωτήσει τι πρωινό θέλαμε για αύριο. ???????? Έχω και μάρτυρες τα παιδιά ότι μου έκανε τέτοια ερώτηση. Ήταν η τρίτη φορά που συζητούσαμε αυτό το θέμα. Καλά σκεφτόμουν ότι έχει κάτι το φοβιστικό αυτή η γυναίκα. Της απάντησα (ξανά) ότι δεν θέλαμε πρωινό, γιατί θα φύγουμε πολύ νωρίς το πρωί.
«Εντάξει» μου είπε. Και συνέχισε:
«Να σας φέρω σάντουιτς για το δρόμο;»
«Εντάξει και σας ευχαριστώ πολύ», της είπα (ξανά).
Αφού λοιπόν έφυγε αναρωτήθηκα: μα πότε θα φτιάξει τα σάντουιτς; το πρωί; Αφού της είπα ότι φύγουμε νωρίς. Θα τα φτιάξει τώρα; Μα θα μπαγιατέψουν μέχρι το πρωί.
Τελικά μετά από λίγο λύθηκε το μυστήριο. Μου χτύπησε την πόρτα και μου έφερε πρωινό για το πρωί. Ήταν τυποποιημένα σάντουιτς, χυμός βύσσινο και τσιπς από το διπλανό Super Market.

Τελικά δεν είναι κακή η γυναίκα. Απλά είναι λίγο περίεργη, αφηρημένη και μάλλον κουρασμένη. Ή όπως λέει ένας φίλος μου: μπορεί να είναι απλά … εκκεντρική, όπως όλοι οι Άγγλοι!! Μας ψώνισε για πρωινό! Δεν νομίζω άλλα ξενοδοχεία αν φύγεις νωρίς το πρωί πριν τις ώρες του πρωινού ότι φροντίζουν να σου δώσουν το καλαθάκι σου για να φας αργότερα το πρωινό σου. Αυτό δεν το έκανε μόνο σε μας. Το διάβασα και σε μία άλλη κριτική του booking.

Αυτά … με την εκκεντρική Αγγλίδα σπιτονοικοκυρά μας για σήμερα.
Κοιμηθήκαμε γλυκά αφού νανουριστήκαμε βλέποντας την ταινία “Φύλακες του Γαλαξία” (Guardians of the Galaxy)…….στα Αγγλικά! Το ξέρω ότι είναι προφανές (η ταινία να είναι στα Αγγλικά, στην Αγγλία είμαστε), αλλά δεν το έχω συνηθίσει και δεν μπορώ να παραβλέψω ότι είναι ένα από τα πλεονεκτήματα του να ταξιδεύεις στην Αγγλία…….

 

[maria84]

Πολύ ωραϊα η ιστορία σου.Το big ben τον Ιούνιο που ήμουν εκεί δεν φαινόταν καθόλου λόγω συντήρησης.

 

[Sassenach77]

Δεν νομίζω άλλα ξενοδοχεία αν φύγεις νωρίς το πρωί πριν τις ώρες του πρωινού ότι φροντίζουν να σου δώσουν το καλαθάκι σου για να φας αργότερα το πρωινό σου.

Κι όμως το κάνουν και άλλα ξενοδοχεία! Εμένα μου έτυχε στο Κουσκο, όταν μία από τις μέρες που είχαμε εγερτηριο από τις 3, ενημέρωσα το ξενοδοχείο ότι δεν μπορούμε να φάμε το πρωινό μας και τότε μου είπαν ότι μπορούν να μας το ετοιμάσουν για να το πάρουμε μαζί μας.
Και όντως, μέσα στη νύχτα, το πρωινό, μας περίμενε στη reception !

 

[Grerena]

Η ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΕΚΔΡΟΜΗΣ: Stonehenge & Bath
Σήμερα είχαμε πολύ πρωινό ξύπνημα. Στις 6:00 η ώρα ήμουν στο πόδι. Δεν είχα πολλά να κάνω. Είχα προετοιμαστεί για την ημερήσια μας εκδρομή από το προηγούμενο βράδυ, το πρωινό μας θα το παίρναμε μαζί και θα το τρώγαμε στο δρόμο. Έτσι μόνο να ετοιμάσω και να πιω ένα καφέ με την ησυχία μου, γιατί ποιος ξέρει αν σήμερα με το πιθανώς σφιχτό πρόγραμμα του group θα τα κατάφερνα να πιω ένα καφέ.
Τον έφτιαξα λοιπόν και βγήκα στην αυλή για να κάνω και ένα τσιγαράκι.

Στο πρεβάζι του παραθύρου βρισκόταν ένα πλαστικό ποτήρι από καφέ άλλου θαμώνα παρατημένο, το οποίο το είχα προσέξει ότι βρισκόταν εκεί από την πρώτη μέρα που πήγαμε. Ήταν το "τασάκι της αυλής", όπως αποδείχτηκε. Το ποτηράκι αυτό εκεί ήταν και όταν φύγαμε. Βάζω στοίχημα ότι ακόμα εκεί θα είναι. Εγώ πάντως το καφεδάκι μου το ευχαριστήθηκα και με όρεξη πήγα και σήκωσα τα παιδιά.

Εδώ θέλω να πω δυο λόγια για αυτήν την περίφημη εκδρομή.
Τα παιδιά και εγώ θέλαμε πολύ να πάμε στο Stonehenge. Έψαχνα λοιπόν τρόπο για να πάμε με τρένο ή με λεωφορείο και έβρισκα και ακριβά εισιτήρια αλλά και με πολλές μετεπιβιβάσεις και νεκρούς χρόνους αναμονής. Έπρεπε να πας μέχρι το Salisbury να αλλάξεις τρένο μέχρι το Amesbury και από εκεί τοπικό λεωφορείο μέχρι το Stonehenge και τα ίδια στην επιστροφή. Ψάχνοντας όμως εναλλακτικό τρόπο βρήκα ένα πρακτορείο που αναλάμβανε ημερήσιες εκδρομές από το Λονδίνο σε διάφορα μέρη και στο Stonehenge με την εκπληκτική τιμή των 44 λιρών, μαζί με το εισιτήριο εισόδου για το Stonehenge (που κόστιζε 15λίρες!). Δηλαδή πήγαινε έλα κατευθείαν (πόρτα – πόρτα που λένε) με ξεναγό και εισιτήριο στο χέρι (που σημαίνει καμιά αναμονή στις ουρές!). Τρελάθηκα. Κόστος για το κάθε παιδί 34 λίρες. Το τρένο για το Salisbury ήταν πιο ακριβό. Και όχι μόνο αυτό. Είχε και άλλη εκδρομή με 3 μόνο λίρες παραπάνω που σε πήγαινε και Bath! Εννοείται πως το έκλεισα.

Θα έπρεπε το πρωί της Κυριακής λοιπόν να είμαστε στο σταθμό του πρακτορείου στη Victoria. Τρέχα γύρευε. Βουνό μου φαινόταν. Να ξυπνήσω αξημέρωτα, να πάρω metro να φτάσω νωρίτερα, να βρω το σταθμό ανάμεσα στους άπειρους σταθμούς που έχει εκεί και να βρω το δικό μου πούλμαν.
Προτίμησα τη δεύτερη λύση που μου έδινε το πρακτορείο: Να μας παραλάβει από το Hilton πούλμαν στις 7:10 το πρωί, το οποίο θα μας πάει στον κεντρικό σταθμό της Victoria ακριβώς στο λεωφορείο της εκδρομής μας. Υπήρχε ολόκληρο δίκτυο λεωφορείων που παραλάμβανε επιβάτες από μεγάλα ξενοδοχεία σε όλο το Λονδίνο και τους συγκέντρωνε όλους στην αφετηρία της Victoria. Εύκολα και άνετα.

Το ραντεβού μας με το group ήταν στις 7:10 στο lobby του ξενοδοχείου Hilton Kensington, το οποίο απείχε 5’ με τα πόδια από το δικό μας ξενοδοχείο. Εμείς είμαστε εκεί στις 7:05. Μπήκαμε μέσα και περιμέναμε στους άνετους καναπέδες του lobby. Άλλος αέρας το τετράστερο ξενοδοχείο. Ε! τι να κάνουμε. Το δικό μας μπορεί να είχε «λίγα» λιγότερα αστέρια από αυτό, αλλά είχε… ατμόσφαιρα, ταπετσαρία και εκκεντρική σπιτονοικοκυρά. Ήταν με άλλα λόγια πιο “Αγγλικό”!!!
Περιμέναμε και περιμέναμε και η ώρα είχε πάει 7:20 και μετά 7:25 και άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια. Ωχ! Λες να μην τα κατάλαβα καλά; Γιατί δεν έχουν έρθει ακόμα; Και ήμουν και περήφανη για τις συνεννοήσεις, που έκανα και για τον εύκολο τρόπο που ανακάλυψα να πάμε στο Stonehenge; Μαζί με εμάς στο lobby περίμεναν και δύο Κινεζούλες. Λες και αυτές να περιμένουν το ίδιο; Τελικά τις ρώτησα και ησύχασα κάπως, όταν μου είπαν ότι και αυτές περίμεναν το πρακτορείο για άλλη εκδρομή όμως. Τελικά δεν ήταν και πολύ “Άγγλοι” στην ώρα τους οι … Άγγλοι του πρακτορείου. Δεύτερη φορά που συνέβηκε αυτό μετά και το καραβάκι της χθεσινής ημέρας. Γενικά αυτή την Αγγλική συνέπεια δεν την συναντήσαμε και πολύ κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μας. Μήπως τελικά η Αγγλική συνέπεια είναι …ένας μύθος;

Στις 7:30 λοιπόν εμφανίστηκε το λεωφορείο. Ένας Άγγλος γίγαντας μπήκε στο lobby και φώναξε: «For Premium tours please?» Έτσι μπήκαμε στο λεωφορείο και μετά από 30 λεπτά περίπου βόλτας μέσα στο Δυτικό Λονδίνο και αφού περάσαμε και από άλλα ξενοδοχεία για παραλαβή κόσμου φτάσαμε στο σταθμό της Victoria.

Ωραία η βόλτα στο πολύ πρωινό Κυριακάτικο Λονδίνο...

Περάσαμε και έξω από το Harrod's...

Μόλις κατεβήκαμε αμέσως άκουσα μια ξεναγό να ρωτάει ποιος είναι για την εκδρομή Νο 17. Τότε μου ήρθε ο συνειρμός ότι άκουσα νωρίτερα τον γίγαντα να με ρωτάει αν έχω κλείσει την εκδρομή Νο 17. Εγώ δεν είχα καταλάβει τι με ρωτούσε και απλά του είχα γνεύσει καταφατικά. Πολύ γρήγορα αποφάσισα να ακολουθήσω την ξεναγό και να τη ρωτήσω για επιβεβαίωση και όντως έτσι ήταν. Όλα γίνανε πολύ γρήγορα. Η ξανθούλα ξεναγός μας έδειξε το λεωφορείο μας και χωρίς δεύτερη σκέψη και πολύ σβέλτα λέω στα παιδιά γρήγορα ανεβείτε επάνω. Ήθελα να πιάσουμε θέση στην πρώτη σειρά του επάνω ορόφου για να έχουμε καλή ορατότητα. Νόμιζα ότι είμαστε οι πρώτοι που μπήκαμε, αλλά υπήρχε ήδη μία θέση πιασμένη από έναν κύριο. Ήταν ένας κύριος πολύ χοντρός, ο οποίος «έπιανε» και λίγο από τη διπλανή θέση. Ε! δεν πειράζει. Δεν θα έχανα εγώ με τίποτα τη θέα της πρώτης θέσης. Είπα στα παιδιά να καθίσουν δεξιά στις δύο θέσεις και εγώ κάθισα δίπλα στον χοντρό κύριο. Δεν ήμουν και πολύ άνετα αλλά δεν με πείραξε και πολύ. Ο καημένος σε όλη τη διαδρομή καθόταν με σταυρωμένα τα χέρια του για να μην πιάνει πολύ χώρο και δεν κουνήθηκε καθόλου.

STONEHENGE: Οι μεγάλιθοι απ’ το παρελθόν
Στις 8:15 on time ξεκινήσαμε. Κάναμε μια σκάρτη δύωρη διαδρομή πολύ ευχάριστη, βλέποντας πάλι την Αγγλική φύση και τα πανέμορφα χωριά της.

Ένα σύγχρονο cottage που συναντήσαμε στο δρόμο μας...

Φάγαμε και το πρωινό μας, χαλαρά, το οποίο μου φάνηκε πιο ωραίο από τα αυγά της ξενοδόχας. Η ξεναγός μιλούσε συνεχώς και μας ενημέρωνε για το τι βλέπαμε απ’ το παράθυρό μας, αλλά και το τι θα βλέπαμε στη συνέχεια. Περάσαμε και πολύ κοντά από την Ουαλία, την οποία είδαμε από μακριά, (ίσα ίσα για να βάζω και άλλα στα υπ’όψιν ).

Στις 10:00 φτάσαμε στο visit center του Stonehenge...

Εκεί συναντήσαμε τεράστιες ουρές, που περίμεναν στο ταμείο για να βγάλουν εισιτήρια. Για μιαν ακόμη φορά πήρα το ύφος της ικανοποίησης συνειδητοποιώντας ότι εμείς είχαμε γλυτώσει τις ουρές με την επιλογή που είχαμε κάνει, αφού τα εισιτήρια εμείς τα είχαμε στα χέρια μας. Τέλεια! Καθόλου «νεκροί χρόνοι»! Κατεβήκαμε από το λεωφορείο και μπήκαμε σε μικρότερα suttle busses, που μας περίμεναν.

Σε τρία λεπτά φτάσαμε σε ένα σημείο που κατεβήκαμε, απ’ το οποίο σημείο πια βλέπαμε τις περίφημες πέτρες. Βρίσκονταν στο κέντρο ενός ελαφρού ανυψώματος, μέσα σε ένα καταπράσινο τοπίο. Πήραμε το μονοπάτι που οδηγούσε κοντά σε αυτές.

Όσο πλησιάζαμε τόσο πιο επιβλητικές φαίνονταν. Το ξέρω ότι κάποιοι θεωρούν ότι είναι υπέρ-εκτιμημένες αλλά εμένα με εντυπωσίασαν πάρα πολύ. Εντυπωσιακές, επιβλητικές, απόκοσμες, “μαγνήτης”.

Αυτό που σήμερα ονομάζουμε “Stonehenge” είναι ένας κύκλος μεγαλίθων, που κατασκευάστηκε, σύμφωνα με τις πλέον αποδεκτές αρχαιολογικές εκτιμήσεις πριν από 4.500 χρόνια. Ήταν μέρος ενός μεγαλύτερου ιερού τοπίου, που περιλάμβανε ένα τεράστιο πέτρινο μνημείο, που ήταν 15 φορές το μέγεθος του σημερινού Stonenge.
Η μεγαλύτερη από τις πέτρες του Stonehenge, γνωστή ως sarsens, έχει ύψος μέχρι 9 μέτρα και ζυγίζει κατά μέσο όρο 25 τόνους. Μικρότερες πέτρες, που ονομάζονται "bluestones" (επειδή αποκτούν μπλε χρώμα όταν είναι υγρές ή πρόσφατα σπασμένες), ζυγίζουν μέχρι 4 τόνους και προέρχονται από διάφορες τοποθεσίες στη δυτική Ουαλία και είναι απορίας άξιον πως μεταφέρθηκαν στο χώρο τόσα πολλά χιλιόμετρα (225 χλμ.). Είναι άγνωστο πώς οι άνθρωποι στην αρχαιότητα τις μετακίνησαν τόσο μακριά και τις μετέφεραν σε αυτό το απομονωμένο μέρος.
Μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε για το λόγο που κατασκευάστηκε αυτό το μνημείο. Υποθέσεις που κυμαίνονται ανάμεσα στην αστρονομία έως και την ανθρωποθυσία.

Το μυστήριο που πλανάται στο χώρο σε κυριεύει. Μυστήριο γύρω από το γιατί κατασκευάστηκε, πως κατασκευάστηκε, γιατί έχει αυτή τη γεωμετρία, τι κρύβει, γιατί εδώ στο μέσο της πεδιάδας;

Σε προκαλεί να το κοιτάζεις συνεχώς. Δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω του. Με τραβούσε σαν μαγνήτης. Έχει τόση ενέργεια αυτό το μέρος! Σήμερα είχε συννεφιά (τι πρωτότυπο), αλλά το τοπίο ήταν σαν να εξέπεμπε φως! Νομίζω πως και όλη την ημέρα να βρισκόμουν εκεί δεν θα χόρταινα το φως, την εικόνα και το μυστήριο που αποπνέει. Θα ήθελα να μείνω πολύ ώρα για να μαζέψω ενέργεια….Το τοπίο το έβρισκα εκπληκτικά όμορφο. Και όσο σκεφτόμουν ότι οι πέτρες αυτές που είχα μπροστά μου υψώνονται εδώ … για χιλιετίες…..
Κάτι παρόμοιο είχα νιώσει παλαιότερα όταν είχα δει από κοντά τις Πυραμίδες ….

Εμείς και πολλοί άλλοι ακολουθήσαμε το μονοπάτι που περικλείει τις πέτρες. Αλλού το μονοπάτι τις πλησιάζει και αλλού απομακρύνεται, επιτρέποντάς μας όμως να τις δούμε απ’ όλες τις δυνατές γωνίες . Εδώ πραγματικά βγάλαμε πολλές – πολλές φωτογραφίες.

Στον εσωτερικό κύκλο δεν επιτρέπεται να μπεις. Υπάρχουν όμως κάποια group, που συγκεκριμένες μέρες και ώρες (ηλιοβασίλεμα ή ανατολή), αφού έχουν πάρει ειδική άδεια από τις αρχές μπορούν να μπουν και μέσα στον πέτρινο κύκλο. Εμείς καλώς ή κακώς διαλέξαμε το συγκεκριμένο group.

Ήθελα να βγάλω και μια φωτογραφία και οι τρεις μας με φόντο το Stonehenge, που να μην είναι selfie. Οπότε έκανα αυτό που κάνω πάντα όταν θέλω τέτοια φωτογραφία. Έψαξα να βρω … Γιαπωνέζο τουρίστα. Όταν το είπα στα παιδιά μου άρχισαν να με κοροϊδεύουν.
"Μα!" Τους έλεγα: "Είναι φοβεροί οι Γιαπωνέζοι στο να βγάζουν σωστές φωτογραφίες."
Στο παρελθόν (ειδικά τότε που δεν είχαμε ψηφιακές μηχανές) είχα κλάψει για πολλές φωτο που με είχαν βγάλει άσχετοι, μέχρι που κάποια στιγμή ένας Γιαπωνέζος τουρίστας μας έβγαλε την τέλεια φωτογραφία. Ο φωτισμός, το φόντο, η γωνία λήψης, το ύφος μας, τα πάντα ήταν τέλεια. Έτσι από τότε κυνηγάω … Γιαπωνέζους. Έτσι έγινε και τώρα.
Δεν ήταν δύσκολο σε αυτόν τον χώρο να βρω Γιαπωνέζο. Και μάλιστα αυτός που βρήκα ήταν φοβερός. Μας “έστησε” κιόλας. «Λίγο πιο δεξιά» μας έλεγε. «Χαμογελάστε» μας έλεγε. «Έτοιμοι»;;; μας έλεγε. Και μας έβγαλε και δύο τρεις φωτογραφίες για ασφάλεια και κάθετη και οριζόντια. Έχουν ταλέντο οι άνθρωποι. Είναι τσεκαρισμένο.

Μετά λοιπόν την τέλεια φωτογραφία, πήραμε ευχαριστημένοι σιγά σιγά το δρόμο του γυρισμού.
Εδώ επίσης θέλω να αναφέρω ότι όση ώρα είμαστε στο χώρο γύρω από τις πέτρες του Stonehenge, είχαμε ξεπαγιάσειιιιιι! Έκανε πολύ κρύο. Απ’ ότι μας είπε η ξεναγός, ακόμη και αν ο καιρός στην ευρύτερη περιοχή είναι καλός, στο σημείο αυτό έχει πάντα ασυνήθιστα ρεύματα ψυχρού αέρα και σχεδόν πάντα κάνει κρύο. Με χειμερινό μπουφάν λοιπόν … δύσκολα βγαίνει το δύωρο. Οπότε …προβιά την επόμενη φορά.

Για να ολοκληρωθεί η επίσκεψη είχαμε ακόμα να πάμε και στο Visit Center, που είχε ένα είδους έκθεσης και σουβενιρομάγαζο για να ψωνίσουμε. Φτάσαμε με το suttle bus και αφού χαζέψαμε λίγο στο δωμάτιο εικονικής αναπαράστασης...

στον προϊστορικό οικισμό (σε μακέτες φυσικού μεγέθους) που υπήρχε απ’ έξω...

αφού προσπαθήσαμε να….. μετακινήσουμε μία πέτρα τύπου Stonehenge...

μάταια...

και αφού ψωνίσαμε και τα σουβενίρ μας φτάσαμε στις 12:00 ακριβώς που είχαμε ραντεβού στο λεωφορείο μας, γιατί η εκδρομή είχε και συνέχεια.

Κλείνοντας αυτό το post, επειδή είμαι και σινεφίλ, δεν θα μπορούσα να μην κάνω και μια αναφορά ... όχι σε film location αυτή τη φορά, αλλά σε μια σκηνή από μια ταινία που μιλά για το Stonehenge την εποχή που ήταν ... νεόχτιστο!

Από την ταινία «Η Εποχή των Παγετώνων»

 

[interted]

Βρέθηκα σήμερα στην Οξφόρδη και αφού διάβασα την ιστορία σας επισκέφθηκα το Κράιστ Τσέρτς (και είδα και το Χάρι Πότερ στην TV - που δεν το είχα δει στην ζωή μου ). Μπράβο για την ενθουσιώδη γραφή

 

[Grerena]

Βρέθηκα σήμερα στην Οξφόρδη και αφού διάβασα την ιστορία σας επισκέφθηκα το Κράιστ Τσέρτς (και είδα και το Χάρι Πότερ στην TV - που δεν το είχα δει στην ζωή μου ). Μπράβο για την ενθουσιώδη γραφή

Σε ευχαριστώ πάρα πολύ!
Η αλήθεια είναι ότι αν πρόκειται για ταξίδια γίνομαι πιο ... έφηβη από τους γιους μου
Αν η "ενθουσιώδης γραφή" ήταν αυτή που σε έσπρωξε να επισκεφτείς το Christ Church, ελπίζω να άξιζε τον κόπο και να σου άρεσε η επίσκεψη αυτή (και ο Harry Potter επίσης )

 

[orck]

Το γραφείο για το Stonehenge το γράφεις καπου η μου ξέφυγε;

 

[Grerena]

Το γραφείο για το Stonehenge το γράφεις καπου η μου ξέφυγε;

Το πρακτορείο το αναφέρω και νωρίτερα. Είναι το premium tours. https://www.premiumtours.co.uk/
Απ' ότι είδα το πρόγραμμα που είχα ακολουθήσει εγώ, τώρα δεν το έχει (ήταν φοβερή προσφορά). Έχει λίγο πιο "άδεια" από το δικό μου (μόνο Stonehenge με εισιτήριο) ή πιο ¨φορτωμένα" από το δικό μου (και με είσοδο στα λουτρά στο Bath και τσάι στο pump room).
Πάντως ήταν από τις ελάχιστες φορές που το οργανωμένο group μου "βγήκε" πιο άνετο και πιο οικονομικό από το να πήγαινα μόνη μου (άλλη μια φορά το είχα κάνει με ημερήσιο group από Ταρίφα της Ισπανίας σε Ταγγέρη).